บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 10 โชคชะตาอาภัพ
บทที่ 16
โชคชะตาอาภัพ
นายเรนเข้ามาในผับรีเบคก้าด้วยท่าทีเอือมระอา...
“ไหนล่ะ เหยื่อรายใหม่”
“คนนี้นะครับ ทั้งสวยและก็หุ่นดีด้วย นายต้องชอบแน่ ๆ” ลูกน้องแอบเข้ามากระซิบ
เรนชำเลืองมอง
“หลานสาวของนังผกาน่ะเหรอ”
“ครับ”
“หึ นังผกาได้ทุนไปตั้งยี่สิบล้าน แค่หลานสาวคนเดียวคิดว่าจะคุ้มเหรอ” เรนหัวเราะหึ “แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”
“ในห้องข้างบนผับครับ”
“ดี เอาไว้ฉันเรียกแล้วค่อยเข้าไปนะ”
“ครับ หัวหน้า
....ขนมจีนหลับสนิทเธอไม่รู้ว่าตัวเองถูกพามาที่ผับรีเบคก้าเมื่อไหร่ เธอถูกพามานอนที่ห้องนอนข้างบนผับรีเบคก้าในสภาพไม่ได้สติ เส้นผมของผมเคลียไหล่แพขนตาหนา จมูกเชิดรั้นเรียวปากอิ่มสวย เสื้อผ้าของเธอเป็นแบบเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน นอนอยู่บนเตียงกว้างขนาดคิงฟุต เรนเปิดประตูเข้ามามองเห็นขนมจีนนอนหลับไม่ได้สติ เขาเหยียดยิ้มเอามือถอดเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองสวมใส่ ดูเขาจะถูกใจขนมจีนมากเธอสวยและหุ่นดีอย่างที่ลูกน้องว่าจริง
“มิน่าล่ะ สวยและหุ่นดีอย่างนี้นี่เอง” เขาเยาะ
ขนมจีนนอนหลับไม่ได้สติ เธอเอียงคอน้อย ๆ หลับอย่างว่าง่าย
“คนสวย นอนหลับไม่ได้สติเลยล่ะสิ”
เรนยิ้มเยาะ ๆ เขาเลื่อนมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อตัวเองสองสามเม็ด มองดูร่างบางอย่างกักขฬะ
“อืม...หอมดีจริง ๆ”
ชั่วขณะที่เรนกำลังก้มลงจะปลุกปล้ำ เธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ ภาพที่เธอเห็นคือภาพชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังจะปลดกระดุมเสื้อเธอ ขนมจีนหน้าซีดเผือด
“จะทำอะไรน่ะ อย่านะ”
“อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ อย่างนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย”
“ปล่อย บอกว่าอย่าไงล่ะ”
“อะไร จะบอกให้นะว่านังผกาป้าของเธอน่ะขายเธอให้ฉันแล้ว ว่าง่าย ๆ จะดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัว” เรนหัวเราะเย้ยหยัน
“อะไรนะ ป้าผกาน่ะเหรอ”
“ใช่ เขาบอกให้เอาเธอมาขายใช้หนี้ยี่สิบล้าน”
“หนี้ยี่สิบล้าน” เธอกระซิบแผ่ว “มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”
“ก็เธอเป็นหลานเขานี่นา หรือว่าไม่จริงล่ะ”
“เป็นหลานแต่ไม่ใช่ลูกนี่นา” เธอตะโกน
“เป็นลูกหรือเป็นหลาน ฉันก็ไม่สนล่ะ”
“ว้าย นี่แน่ะ”
“โอ้ย”
เรนร้องโอ้ยเมื่อถูกขนมจีนเข่าขึ้นที่กลางลำตัวตามด้วยถีบที่ช่วงล่างตรงที่เขาจุกพอดี ชายหนุ่มงอตัวลงไปคุกเข่าส่วนขนมจีนรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที เรนกัดฟันแน่นกระโดดเข้าคว้าแขนเธอแต่เธอก็สะบัดจนกระทั่งหลุดพยายามเปิดประตูออกไปร้องให้ช่วยด้วย
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”
“นังนี่ร้ายนักนะ”
“ปล่อยนะ ใครก็ช่วยช่วยที” เธอตะโกนลั่น
เรนตะครุบตัวขนมจีนไว้ทันที เธอร้องกรี้ดถูกจับไปกดที่กับที่นอน โดยไม่รู้ว่าจะทำยังไงเธอกัดเข้าที่ต้นแขนขวาของเรน จนเขาร้องโอ้ยแล้วก็ตบหน้าเธอดังฉาด
“ร้ายนักเหรอ”
เพียะ
ขนมจีนหน้าหันแต่ความเจ็บยังไม่เท่ากับสิ่งที่เธอเผชิญหน้าอยู่ เธอหันกลับมาเม้มปากแน่นร่างบางลุกขึ้นมาถีบเขาจนล้มไปกับพื้น ก่อนหันไปจะออกจากประตูแต่เรนกัดฟันด้วยความโกรธจับเธอหันเข้ามาต่อยเข้าที่ท้องจนเธอจุกไปหมดล้มลงกับพื้นโดยกระดิกกระเดี้ยไม่ได้
“เป็นยังไง หายซ่าหรือยัง ร้ายนักนะตัวแค่นี้”
“.....” เธอเม้มปากแน่น สติเริ่มเลือนรางลงทุกที
ร่างบางถูกอุ้มขึ้นไปไว้บนเตียง เธอร้องลั่นมือดิ้นเป็นพัลวันเธอกลัวที่สุดคือการถูกปลุกปล้ำ ถ้าให้เธอยอมอย่างนี้เธอยอมตายเสียดีกว่า
“อย่านะ ปล่อย”
“อย่าดิ้นให้มากนักเลย หรือว่าชอบอย่างนี้ดีจะจัดให้ถึงใจไปเลย”
“ไม่-ม-ม”
เธอกรีดร้องจนสลบไป เรนหัวเราะเสียงดังอย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เขาปลดกระดุมเสื้อตัวเองเรื่อยมาจนถึงเอวแล้วก้มลงซุกไซ้ใบหน้าเธอ...
ธีร์วิ่งมาจนถึงรีเบคก้าคลับ เขาเข้าไปข้างในแต่ถูกบอดี้การ์ดจับตัวเอาไว้
“ไอ้น้อง จะรีบไปไหน”
“ฉันมาหาคน ถอยไปด้วย”
“หึ ๆ มาหาใคร อีหนูหน้าตาดี ๆ ก็มีทั้งนั้น ให้พี่แนะนำหน่อยไหม”
“ไม่ต้อง ถอยไป”
“ไม่ถอย ใครจะทำไม” บอดี้การ์ดร่างใหญ่หัวเราะหึ ๆ เท่านั้นเองธีร์ก็สวนด้วยหมัดทันที เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เรียบร้อยอยู่แล้ว เรื่องต่อยตีนี่เขาถนัดนักล่ะ
เปรี้ยง !
“บอกให้ถอยไป”
“เฮ้ย แกจะทำอะไร ไอ้เวรนี่”
“ขนมจีน ผมมาช่วยแล้ว” ธีร์ร้องตะโกนเสียงดัง
แน่ล่ะ หากว่าเป็นคนธรรมดาได้เจอบอดี้การ์ดร่างใหญ่แบบนี้ ถ้าไม่กลัวจนหัวหดก็คงรีบเผ่นจนไม่คิดชีวิตไปแล้ว เพราะลองพวกมันได้เจอเหยื่อที่ไหนแล้ว ก็ยากยิ่งที่จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ซึ่งทุกรายถ้าไม่ถูกรีดไถจนหมดตัวก็หนีไม่พ้นถูกซ้อมอาการสาหัส
ธีร์มองดูพวกมันด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ
“หลีกไปซะ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับพวกแก”
ใบหน้าคมคายกล่าวเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เสียงหัวเราะและเยาะเย้ยจะดังตอบกลับมาราวกับเห็นเขาเป็นพวกนักแสดงตลกก็ไม่ปาน ธีร์ขบกรามแน่นโดยพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังโกรธกรุ่น
“ไอ้เวรนี่ กล้าดียังไงวะ ไม่เคยตายหรือยังไง”
“ฆ่ามัน !”
ขาดคำ บอดี้การ์ดร่างใหญ่ก็เหวี่ยงไม้เข้าใส่เหยื่อที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับเงื้อไม้หน้าสามฝังตะปูขึ้นสูงหมายจะฟาดกระหน่ำเข้าใส่ร่างของธีร์
“แกตาย”
ธีร์เหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่กลางใบหน้านั้นสุดแรง
เปรี้ยง
ธีร์ประเมินสถานการณ์ด้วยตาเปล่าอย่างรวดเร็ว เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยมันวาววามหากแต่แฝงไว้ด้วยความเลือดเย็น รู้สึกว่าสถานการณ์จะไม่อำนวยให้เขาได้ออมมือเลย
“ใครอยากตาย ก็เข้ามาเลย” เขาเอ่ยเสียงต่ำพร้อมกับกำหมัดแน่น
“แก อยากตายหรือไง รุมมัน”
พวกมันต่างรุมถือไม้ฟาดเข้าใส่ธีร์ ร่างสูงหลบไปทางซ้ายแล้วสวนหมัดเข้าใส่กลางลำตัวของมัน เขาหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว เพียงแค่ชั่วพริบตาเขาก็สวนเข้าใส่ไม้ของพวกมันจนแตกกระจาย ธีร์ถูกคว้าแขนไว้ด้านหลังคนที่อยู่เบื้องหน้าฟาดไม้หน้าสามเข้าใส่ เขาเบี่ยงกายหลบจึงทำให้ไม้ฟาดไปโดนศีรษะด้านหลังบอดี้การ์ดร่างใหญ่จนมันร้องโอ้ยปล่อยมือออกทันที ทำให้ชายหนุ่มศอกเข้าใส่เข้าที่กลางหลัง แล้วก็ถีบไปด้านหน้าจนพวกมันล้มลงกระจายเกลื่อน เขาถอนหายใจยาวเงยหน้าขึ้นไปที่ชั้นบนก่อนวิ่งขึ้นไปทันที
เขาวิ่งขึ้นไปเปิดประตูห้องนอนของเรนทันที ภาพที่เห็นแทบทำให้เขากัดฟันแน่น ขนมจีนกำลังนอนหลับสนิทมีเรนกำลังซุกไซ้ใบหน้าลงไป เสื้อนอนของเธอก็ถูกแกะกระดุมออกสองสามเม็ด
“ใครวะ”
“คนที่จะเหวี่ยงหมัดใส่แกไง” เขากัดฟันแน่น ก่อนเหวี่ยงหมัดใส่เรนจนมันล้มลงไป ร่างสูงอาศัยจังหวะตอนมันกำลังมึน อุ้มร่างขนมจีนไว้แนบอกก่อนพาเดินลงบันไดลงไปชั้นล่างก่อนพาไปสู่ที่ปลอดภัยทันที....
“ขนมจีน คุณได้ยินผมหรือเปล่า” เมื่อเขาพาเธอมายังที่ที่ปลอดภัยก็เรียกเธอทันที
ขนมจีนหลับสนิทหน้าซีดเผือด ดูท่าว่าเธอคงจะตกใจมาก
“ขนมจีน เฮ้...ขนมจีน” เขาก้มลงกระซิบข้างหูเธอ
ใบหน้าหวานยังคงหลับสนิท เอายังไงดีล่ะจะพาเธอกลับไปบ้านอย่างนี้ก็เกรงว่าพวกมันจะส่งคนตามเธอไป ทางเดียวคือพาเธอไปที่คอนโดของเขา...ชายหนุ่มขึ้นรถกลับมาที่หน้าคอนโด คอนโดของเขาเป็นแบบสองชั้นสไตล์โมเดิร์น ประตูของเขาไม่ได้เปิดใช้มาหลายเดือน กุญแจก็หายไปไหนแล้วก็รู้ เขาต้องทะลุกระจกด้านข้างแล้วใช้มือล้วงเข้าไปเปิดประตู เพื่ออุ้มเธอเข้าไปด้านใน
ธีร์วางขนมจีนลงบนโซฟา
“ขนมจีน คุณได้ยินผมไหม” เขากระซิบแผ่ว
“อืม...”
“นี่ คุณ”
ขนมจีนลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ทันใดนั้นภาพเหตุการณ์ก่อนที่จะหมดสติก็ถาโถมเข้าใส่
“อย่านะ ไม่ !” เธอกรีดร้องเสียงดัง มือไม้ดิ้นรนเป็นพัลวัน
“ผมเอง ผมธีร์ไง”
“ปล่อยนะ ใครก็ได้ช่วยด้วย”
“ขนมจีน ผมเองดูหน้าผมสิ” ธีร์จับหน้าขนมจีนหันมามองหน้าเขา ขนมจีนหน้าซีดเผือดเลือดในตัวจับเป็นก้อนแข็ง ใบหน้าหวานยังคงงงงัน เธอมองเขาตั้งแต่เส้นผมจรดเรียวปาก
“ธีร์...” เธอกระซิบแผ่ว
“ใช่ ผมเอง” เขายิ้มอย่างโล่งใจ
“คุณทำไมมาอยู่ที่นี่ แล้วนายคนนั้นล่ะคนที่จะมาปล้ำฉันเขาอยู่ที่ไหน” เธอลุกขึ้นหันซ้ายขวาด้วยความกลัว “ที่นี่มันที่ไหนน่ะ”
“คอนโดผมเอง ไม่ต้องห่วงที่นี่มันบ้านผม”
“คอนโดคุณ...นี่คุณกลับเข้าร่างแล้วเหรอ” เธอเอ่ย “นี่ร่างของคุณจริง ๆ เหรอ”
เธอมองหน้าเขาเหมือนไม่อยากเชื่อ
“ผมเอง” เขายิ้มบาง ๆ “คุณลองจับดูก็ได้นะ”
ขนมจีนเอื้อมมือแตะหน้าเขา มันนิ่มและอบอุ่นมากซะจนเธอไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำไป เธอเอามือสองข้างแนบแก้มเขามองนัยน์ตาอ่อนโยน และยิ้มออกมา
“คุณจริง ๆ ด้วย นี่คุณได้ร่างกลับมาแล้ว”
“ใช่”
“ดีจัง...” ขนมจีนหุบยิ้มทันที “แล้วคุณรินดาล่ะ”
“ผมบอกเธอแล้ว ว่าผมไม่คู่ควรกับเธอ”
“อะไรนะ..” เธอกระซิบแผ่ว “คุณบอกเธอว่าอย่างนั้นได้ยังไง”
“ผมรู้ว่าผมผิด แต่บางครั้งเราก็บังคับหัวใจกันไม่ได้”
ชายหนุ่มเลือกที่จะทำตามหัวใจปรารถนา
“คุณจะบ้าเหรอ คุณมัน...”
“จะบ้าผมบ้าก็ได้ แต่ผมไม่ทิ้งคุณไปอีกแล้ว”
ขนมจีนถูกโอบกอดไว้ สัมผัสอบอุ่นอ่อนโยนมากกว่าทุกครั้ง เธอแก้มแดงปลั่งในชีวิตเธอเพิ่งเคยถูกผู้ชายกอดไว้แนบแน่นขนาดนี้ อกผู้ชายมันกว้างและอบอุ่นขนาดนี้เลยเหรอ แขนเธอคอยดันเขาไว้อย่างอึดอัด เธอพึ่งจะเคยเห็นหน้าเขาและใบหน้าคมคายก็เพิ่งเคยกอดเธอไว้แบบนี้ด้วยเหมือนกัน
“ธีร์....” เธอกระซิบแผ่ว
“ผมรักคุณ”
รักเหรอ เขาบอกว่ารักเธอทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นเขาเป็นวิญญาณ เธอจะเชื่อได้ยังไงว่าเขาสามารถพูดความจริง แต่ชั่วขณะที่เธอกำลังจะเงยหน้าถามเขา ริมฝีปากอบอุ่นร้อนจัดก็แนบลงมาปิดเรียวปากเธอ ขนมจีนลืมตาโตริมฝีปากของเขาอุ่นร้อนและแนบแน่น เธอหลับตาแก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ จูบแรกของเธอมันอบอุ่นและอ่อนหวานมาก เธอหลับตาสัมผัสของเขานุ่มละมุนและอ่อนโยนมาก...มากเสียจนเธออ่อนไหวกับรอยจูบร้อนแรง
ธีร์เผยอปากออกจากเรียวปากนุ่มละมุน
“ผมรักคุณ...รักคุณมาก”
“ฉัน...”
“ผมรักคุณจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง”
ขนมจีนแก้มแดงปลั่ง เขาบอกว่ารักเธอทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอหน้ากันน่ะเหรอ
“คนบ้า คุณนี่มันบ้าจริง ๆ เลย”
“ใช่ ผมมันบ้าที่มาหลงรักคุณทั้ง ๆ ที่ปากร้ายเอาแต่ใจอย่างนี้”
เธอจ้องหน้าเขา อยากรู้จริง ๆ ว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า
“พูดจริง ๆ เหรอ”
“จริงสิครับ”
“คุณพูดว่ารักฉัน ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งเจอกันงั้นเหรอ”
“ใครบอกคุณล่ะว่าเราเพิ่งเจอกัน...เราเจอกันมาตั้งนานแล้ว ก่อนหน้าที่คุณจะเจอพี่นราซะอีก” ใบหน้าคมคายยิ้มให้เธอบาง ๆ
“แล้ว...คุณรินดาล่ะ เขาจะทำยังไงในเมื่อคนที่เขารักฟื้นขึ้นมาแล้วบอกว่ารักคนอื่นที่ไม่เคยเห็นหน้าเลย” เธอน้ำตาคลอ
ใช่ เธอรู้ดีว่าการที่เราใครสักคน โดยที่เขาไม่รักเรานั้นทรมานแค่ไหน
“ผมขอโทษ ผมได้แต่บอกเขาเพียงแค่นี้”
“แต่ว่า...”
“ผมรักคุณ และจะไม่ยอมให้ใครมาแทนที่คุณได้”
ขนมจีนถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่น รักเหรอเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักมันมีค่ามากมายแค่ไหนกว่าจะได้พบกับธีร์ เขาทำให้เธอยิ้มและหัวเราะ เขาสามารถปกป้องเธอได้แม้กระทั่งทิ้งคนรักของตัวเอง
แล้วเธอล่ะ...เธอมีค่าให้เขารักได้แค่ไหน เธอยังไม่รู้ตัวเลย
“ที่นี่คอนโดคุณเหรอ” เธอกระซิบแผ่ว
“ใช่ คอนโดของผมเอง ถึงแม้มันจะไม่ได้ใช้นานแล้วแต่มันก็ดีอยู่”
“แล้วทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่ แล้วไม่พาไปส่งที่คฤหาสน์ล่ะ”
“ผมทำไม่ได้ ถ้าผมทำอย่างนั้นพวกมันก็อาจจะส่งคนไปตามคุณอีก ผมจึงพาคุณมาที่นี่คืนนี้...เห็นทีเราคงต้องพักกันที่นี่แล้ว”
ขนมจีนเงยหน้าขึ้นมองเขา
พักที่นี่เนี่ยนะ
“พักที่นี่เหรอ” เธออุทานแผ่ว
“ใช่ ทำไมเหรอ”
“เปล่า ก็แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ” ขนมจีนลอยหน้าลอยตาตอบ ธีร์มองเธอดูเหมือนเขาว่าจะรู้ความคิดของเธอ
“คุณกลัวว่าจะถูกปล้ำอีกหรือไง”
เธอสะดุ้งโหยง แก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ
“จะบ้าเหรอ” เธออุทานแผ่ว ธีร์ถอนหายใจยาว
“ไม่ต้องกลัวหรอก ผมไม่อยากจะฝืนใจใคร” เขายิ้มบาง ๆ แต่ประโยคต่อมาแทบทำให้ขนมจีนหันมาตบ “แต่ถ้าอีกฝ่ายยินยอม ผมก็ไม่ฝืน”
“บ้า คนบ้าที่สุดเลย” เธอทุบกำปั้นน้อย ๆ บนไหล่เขา มีอย่างที่ไหนมาว่าเธอยินยอมอย่างนั้นแหละ “จ้างให้ ฉันก็ไม่ยอมหรอกย่ะ”
“งั้นเหรอ แต่เมื่อกี้ผมเห็นคุณร้องโวยวาย ระดมทุบผมเป็นการใหญ่เลย”
“นั่นมัน...” เธอแก้มแดง “ฉันเข้าใจผิดหรอก คิดว่านายเป็นตาบ้าหื่นกามนั่นหรอก”
“โอ้โห เห็นผมเป็นไอ้หมอนั่นได้ยังไง”
“ไม่รู้ล่ะ ก็อยากเข้ามาเองนี่” เธองอนตุ๊บป่อง
“โอเค เข้าใจผิดก็เข้าใจผิด เอาล่ะมาดูห้องกันเถอะ” ใบหน้าคมคายเอ่ยเบา ๆ พลางเดินไปที่ประตูห้อง “นี่ห้องของคุณ เป็นห้องรับแขกประตูก็เปิดถึงกันได้นะ”
“แล้วทำไมฉันต้องเปิดประตูหากันด้วยล่ะ”
“ก็เผื่อว่ากลางคืนมีอะไร จะได้ตามหากันถูกไงล่ะ”
“ฝันไปเถอะ” เธอย้อนเสียงแข็ง เหลียวมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย...ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ไปช่วยเธอป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ไม่อยากจะคิดเลย
“ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์ไปช่วยฉัน ถ้าไม่ได้คุณป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“ไม่เป็นไร”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ขอบใจมากนะ”
“แค่นี้น่ะเหรอ” เขาโน้มใบหน้าลงไปหา
ขนมจีนแก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูเม้มปากแน่น
“อะไรล่ะ”
“นึกซะว่าจะมีหอมแก้มซะอีก” เขายิ้มบาง ๆ
ขนมจีนเงยหน้าขึ้นหอมแก้มเขาเบา ๆ สัมผัสของแก้มนุ่มละมุน เธอยิ้มบาง ๆ รอยจูบยังไม่ทันจางหายก่อนที่ธีร์จะหันมาเอ่ยว่าอะไร หญิงสาวก็รีบบอกเบา ๆ ว่า
“ราตรีสวัสดิ์”
“ขนมจีน”
“พรุ่งนี้ ไว้เจอกันนะคะ” เธอยิ้มบาง ๆ รีบผละออกไปเปิดประตูเข้าห้องทันที เขาได้แต่นิ่งอึ้งไปพลางยิ้มน้อย ๆ ยกมือขึ้นแนบแก้มตัวเองเบา ๆ....
*****************
“เป็นอะไรเหรอคะ...หน้าเป็นรอยเชียว”
แววตาเอานิ้วเขี่ยใบหน้าของเรนที่เป็นรอยเขียวช้ำเบา ๆ ขณะที่เรนนิ่วหน้าด้วยความปวดแสบ ใครจะไปรู้ล่ะว่ายายนั่นจะมีแฟนที่ฝีมือร้ายกาจขนาดนี้ เขาได้แต่ถอนหายใจยาวเบา ๆ แล้วหันมามองหน้าแววที่อุตส่าห์มาหาเขาที่บาร์แล้วก็ยอมขึ้นห้องมาด้วย
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ รอยออกจะแดงขนาดนี้” แววยิ้มละไม “อย่าบอกนะคะว่าแอบไปเป็นกิ๊กใครเข้า แล้วโดนแฟนเขาต่อยมาขนาดนี้”
“ผมจะมีใครกันล่ะ นอกจากคุณคนเดียว” เขายิ้มละไมเอามือของเธอขึ้นมาหอมเบา ๆ
“ปากหวานนักนะ” เธอยิ้มหวาน
“ผมหกล้มนิดหน่อยน่ะ ปากเลยแตกนิดหน่อย”
“หกล้มเหรอคะ”
“ใช่ แต่ว่า...คุณมาหาผมแบบนี้ไม่กลัวแม่ว่าเอาหรือ” เขาโอบกอดเธอเอาไว้ แต่แววตาเลิกคิ้วยิ้ม
“ใครเหรอคะ”
“ก็พ่อ..แม่คุณไง หรืออาจจะเป็นแฟน” เขาหยอกล้อ
“มีแต่แม่คนเดียวค่ะ แต่ว่า...เขารู้อยู่แล้วว่าลูกสาวเป็นยังไง คุณเรนคะถ้าหากว่าฉันหลงรักคุณเข้า แล้วย้ายมาอยู่กับคุณ คุณจะว่าอย่างไรคะ”
“ย้ายมาอยู่กับผมหรือ”
“ค่ะ เราเป็นแฟนกันก็อยากจะอยู่ร่วมกันเป็นธรรมดาไม่ใช่หรือคะ” เธอยิ้มละไม “หรือคุณมีคนอื่น”
“ผมจะมีใครได้นอกจากคุณคนเดียว”
“งั้นฉันย้ายเข้ามาเลยนะคะ”
“แต่ผมว่า...อย่าเพิ่งดีกว่า”
แววลุกขึ้นมองเขานัยน์ตาเป็นประกาย
“หมายความว่ายังไงคะ คุณไม่อยากให้ฉันย้ายเข้ามาหรือ” เธอย้อนพลางหันหลังให้ “ก็ได้ค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณอีกต่อไปแล้ว”
“เดี๋ยวสิครับ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
“แล้วเหตุผลคืออะไรละคะ”
“คุณก็รู้ว่าผมมีธุรกิจอีกมากมาย เวลากลางคืนผมก็ต้องดูแลผับ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลคุณ เอาอย่างนี้ไหมล่ะเดี๋ยวว่าง ๆ เราไปหาดทรายสีขาวกัน ดีหรือเปล่าจ้ะ”
“เกาะพีพีเหรอคะ”
“ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีคุณไปด้วย”
“ดีจังเลยค่ะ” แววหัวเราะคิกขณะที่เขาซุกไซ้ใบหน้าลงมาหา เธอเป็นสาวสมัยใหม่ไม่หวงเนื้อหวงตัว เรนหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะกอดจูบกันท่ามกลางเสียงหัวเราะเบา ๆ...
“แกไปไหนมา ยายแวว”
ป้าผกาออกอาการแหวลูกสาว เมื่อเธอหายหน้าไปนานหลายวัน วันนี้ก็กลับมาหลังจากที่หายหน้าไปเกือบอาทิตย์ เมื่อเธอถามหาเพื่อนว่าเธออยู่ที่ไหนก็ถูกปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนว่าลูกสาวจะเที่ยวกกลางคืนแล้วนอนในโรงแรมสุดหรูนานหลายคืน
“โธ่ ก็แม่ไล่หนูออกไปตั้งหลายวันไม่ใช่หรือคะ”
“มันก็ใช่ แต่ฉันโทรฯหาเพื่อนของแกตั้งหลายคน เขาบอกว่าไม่รู้เรื่อง แกไปอยู่ที่ไหนมา”
“หือม์...แม่ หนูก็ไปเที่ยวมาสิคะ”
“ไปเที่ยวที่ไหน”
“ก็เรื่อย ๆ ที่ไหนมีที่เที่ยวหนูก็ไหนที่นั่น ทำไมคะนึกห่วงลูกสาวขึ้นมาหรือไง” แววยิ้มหยัน “ว่าไงคะคุณแม่ แผนการของคุณแม่ที่ว่าจะให้พวกนักเลงจับยายขนมจีนนั่นน่ะสำเร็จหรือเปล่า” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง
ป้าผกาถอนหายใจยาว
“สำเร็จที่ไหนล่ะ”
“ทำไมคะแม่”
“มันหลุดไปได้น่ะสิ” ป้าผกาเอ่ยเสียงดัง “ไม่รู้ว่าใครไปช่วยมันเอาไว้”
“อะไรนะคะ หลุดไปได้งั้นเหรอ”
“ใช่น่ะสิ”
“แล้ว...แล้วทีนี้ที่อุตส่าห์ให้หนูไปเที่ยวตั้งอาทิตย์หนึ่ง ไม่สูญเปล่าหรือไง...นี่พี่ชิตหายไปไหนคะ ทำไมหนูไม่เห็นเขาเลยล่ะ”
“แกคิดว่าเขาจะกลับมาก่อนหน้าที่แกจะกลับมาหรือไง”
“เหรอคะ เขาก็ทำตามที่แม่บอกดีนี่คะ”
“แกอย่ามาประชด ไปกับฉันฉันจะไปหาขนมจีน ไปเคี่ยวเข็ญมันว่ามีผู้ชายคนไหนไปช่วยมัน ถ้าเกิดเป็นไอ้โจรบ้าห้าร้อยฉันจะได้เรียกตำรวจไปจับมันถูก”
“แม่จะไปทำไมคะ”
“ก็เผื่อว่าวันหลังมันมาทวงหนี้อีก จะได้ไม่มี่กว้างขวางคอไง”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เธอยิ้มเยาะ
สองแม่ลูกเดินไปยังคฤหาสน์สีขาว พวกเธอชะเง้อคอไปเข้าไปยังบ้านข้างในก็ยังไม่เห็นมีใครเดินออกมา สองแม่ลูกมองหน้ากัน ผู้เป็นแม่กดกริ่งหน้าประตูบ้านแต่ก็ไม่มีใครออกมา สงสัยว่ายายขนมจีนจะไม่อยู่บ้าน แววส่งเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างเสียดาย
“ท่าจะไม่อยู่นะคะแม่”
“นั่นนะสิ หายไปไหนของเขานะ”
“ไม่กันเถอะค่ะ เดี๋ยวมันกลับมาแล้วเราค่อยมาดูน้ำหน้ามันใหม่”
“จะมาดูน้ำหน้าใครกันเรอะ” เสียงตะโกนทำเอาสองแม่ลูกสะดุ้งโหยง เมื่อหันกลับไปมองก็ต้องหน้าซีดเผือดโดยเฉพาะป้าผกา
“กะ...แกเจ้าหนี้โหด”
“ใช่นะสิ ทำเอาฉันเกือบตายเลยนะครั้งที่แล้ว อ๋อ..มีลูกสาวด้วยเหรอ หลอกให้ฉันมาเอาหลานสาวอยู่ตั้งนาน” อันธพาลโหดย่างสามขุมเข้าหา
“แม่ ทำยังไงดีคะ” เธอร้องลั่น
“แกอย่าทำอะไรลูกสาวฉันนะ ฉันจะยอมใช้หนี้ให้ก็ได้”
“แค่หนี้เรอะ หน้าตาของฉันบวมปูดอยู่นี่ใครจะชดใช้ให้ ห๊ะ” ชายฉกรรจ์ตะคอกเสียงดัง ทำเอาสองแม่ลูกสะดุ้งกอดกันแน่น
“หน้าตาแกไปโดนอะไรมาล่ะ จะมาให้ฉันชดใช้ให้ได้ยังไง”
“หน้าตาฉันเรอะ ก็โดนแฟนหลานแกมันเล่นงานเอาน่ะสิ”
“หา”
“เอามานี่เลย เงินแกมีเท่าไหร่เอามาให้หมด”
ความชุลมุนวุ่นวายถูกชายฉกรรจ์สามคนจัดการรื้อค้นกระเป๋าสะพายทั้งสองแม่ลูกจนหมดกระเป๋า รื้อค้นข้าวของกระจัดกระจายเกลื่อน เอาแบ็งค์พันไปจนหมดเหลือแค่ซากกระเป๋าทิ้งลงกับพื้น ทั้งป้าผกาและยายแววแทบเป็นลมเพราะกระเป๋าของเธอใบละหลายแสน แทบร้องไห้เสียเต็มประดา
“ไปก่อนล่ะ แล้วอย่าลืมหาเงินยี่สิบล้านไปใช้หนี้ด้วยล่ะ”
“โอย..จะเป็นลม”
“แม่ ดูมันทำกับกระเป๋าหนูสิคะ นี่มันราคาเป็นแสนนะ” แววแทบร้องไห้ “หนูไม่ยอมนะแม่”
“แกไม่ยอมแล้วจะให้มันลากแกไปขายแทนหรือไง”
ป้าผกาแทบทรุดลงกับพื้นมองดูสภาพกระเป๋าถือที่ถูกรื้อค้นจนกระจายเกลื่อน....
หลังจากที่พาเธอไปอยู่ที่บ้านขนมจีนกับธีร์ก็ออกมาด้วยกัน เธอค่อยโล่งใจหน่อยที่เห็นเขามีสภาพร่างกายที่แข็งแรง ใบหน้าคมคายหล่อเหลาจมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากยิ้มละไม เขาดูดีและหล่อมาก จนเธอเผลอมองเขาโดยไม่รู้ตัว เขาพาเธอมาเดินเล่นที่ริมสระน้ำที่นั่นมีฝูงนกพิราบสีขาวและสีเทาอยู่เต็มไปหมด...
“เป็นอะไร หน้าตาดูไม่ค่อยสดชื่นเลย”
“เปล่า คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง”
“ให้อาหารปลาไหม ผมซื้อมาฝากด้วย”
“ทำไมคุณถึงไม่พาฉันกลับไปยังคฤหาสน์คุณหลวง” เธอเอ่ยถามตรง ๆ
ธีร์เหยียดยิ้มเป็นกันเอง
“คุณคิดว่าป้าผกาจะมาอีกหรือเปล่า”
“ป้าผกา...”
“หรือคุณคิดว่าถ้ากลับไปแล้ว ป้าผกาจะไม่มาดูให้รู้ว่าคุณถูกจับไปจริงหรือเปล่า อะไรแบบนั้น” ธีร์ยิ้มออกมาบาง ๆ
“แล้วคุณคิดว่าป้าผกาเขาจะขายฉันจริง ๆ เหรอ”
“แน่ล่ะ...ไม่ผิดหรอก”
ขนมจีนถอนหายใจยาว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาจะทำแบบนั้น
“นั่นสินะ เงินทองนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริง ๆ” เธอพึมพำเสียงแผ่ว
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อไปล่ะ จะกลับหรือไม่กลับไปที่คฤหาสน์หลังนั้น”
“ถ้าฉันไม่กลับ แล้วใครจะดูแลคฤหาสน์ของคุณหลวงล่ะ”
พูดถึงคุณหลวงแล้ว เขาก็นึกได้ว่าอีกฝ่ายมาหา
“จริงสิ ผมเจอคุณหลวงคุณด้วยล่ะ”
“คุณเจอคุณหลวงเหรอ”
“ใช่ เขาอยู่ในบ้านหลังนั้นแล้วคอยดูคุณกับผมตลอด แต่ที่มาไม่ได้เพราะใกล้จะไปสู่สุคติแล้ว แต่ว่า...” เขาเงียบไปนิดหนึ่ง
“แต่ว่าอะไร” เธอย้อนถาม
“เขาบอกว่าให้คุณระวังจากแรงอาฆาตพยาบาท ผมก็ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร”
“เขาบอกคุณอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่” ธีร์มองมายังเธอ “คุณก็ระวังตัวเอาไว้บ้างนะ”
“ฉัน...จะระวังอะไรล่ะ ในเมื่อฉันมีคุณอยู่เคียงข้างแล้ว” เธอยิ้มละไม “หรือไม่จริงล่ะ”
“นั่นสินะ” ธีร์ยิ้มบาง ๆ
“คุณหลวงเหรอ...เขาใกล้จะไปสู่สุคติแล้วสินะ ดีจังเลย” เธอเอ่ยเบา ๆ “เขารักคฤหาสน์หลังนั้นมาก แต่ว่า...ฉันยังติดใจเรื่องคุณแสง ทำไมเขาต้องมาคอยอาฆาตพยาบาทฉันด้วยนะ”
ขนมจีนเงยหน้ามองเขา
“คุณหลวงไม่พูดอะไรเลยเหรอ”
“ไม่พูด เขาหายตัวไปเลย”
“งั้นเหรอ...” ขนมจีนถอนหายใจยาว เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรแรงอาฆาตพยาบาทถึงได้รุนแรงนักนะ ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็ไม่ได้เป็นคนใส่กำไลเองจะถอดก็ถอดไม่ออก และทำไมเธอถึงได้ยึดติดกับมันมากขนาดนี้ด้วยนะ แรงอาฆาตมันช่างร้ายกาจมุ่งร้ายเสียเหลือเกิน
ธีร์ยิ้มบาง ๆ เขาโยนอาหารนกตรงถนนด้านหน้าของเธอ พลันนกพิราบก็กระพือบินออกมาฝูงใหญ่ทำเอาขนมจีนร้องว้ายพร้อมเสียงหัวเราะดังแว่วมา ใบหน้าของเธอยิ้มสดใสเส้นผมกระจายเต็มแผ่นหลัง ชุดของเธอมีสีขาวกางเกงยีนดูราวกับเธอเป็นนางฟ้าท่ามกลางปีกนกหวานละมุน เธอหันมายิ้มกับเขาอบอุ่นอ่อนโยน แววตาของเขามองดูเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
เธอช่างเปรียบเหมือนนางฟ้าสายตาของเขา...
**************************
โชคชะตาอาภัพ
นายเรนเข้ามาในผับรีเบคก้าด้วยท่าทีเอือมระอา...
“ไหนล่ะ เหยื่อรายใหม่”
“คนนี้นะครับ ทั้งสวยและก็หุ่นดีด้วย นายต้องชอบแน่ ๆ” ลูกน้องแอบเข้ามากระซิบ
เรนชำเลืองมอง
“หลานสาวของนังผกาน่ะเหรอ”
“ครับ”
“หึ นังผกาได้ทุนไปตั้งยี่สิบล้าน แค่หลานสาวคนเดียวคิดว่าจะคุ้มเหรอ” เรนหัวเราะหึ “แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”
“ในห้องข้างบนผับครับ”
“ดี เอาไว้ฉันเรียกแล้วค่อยเข้าไปนะ”
“ครับ หัวหน้า
....ขนมจีนหลับสนิทเธอไม่รู้ว่าตัวเองถูกพามาที่ผับรีเบคก้าเมื่อไหร่ เธอถูกพามานอนที่ห้องนอนข้างบนผับรีเบคก้าในสภาพไม่ได้สติ เส้นผมของผมเคลียไหล่แพขนตาหนา จมูกเชิดรั้นเรียวปากอิ่มสวย เสื้อผ้าของเธอเป็นแบบเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน นอนอยู่บนเตียงกว้างขนาดคิงฟุต เรนเปิดประตูเข้ามามองเห็นขนมจีนนอนหลับไม่ได้สติ เขาเหยียดยิ้มเอามือถอดเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองสวมใส่ ดูเขาจะถูกใจขนมจีนมากเธอสวยและหุ่นดีอย่างที่ลูกน้องว่าจริง
“มิน่าล่ะ สวยและหุ่นดีอย่างนี้นี่เอง” เขาเยาะ
ขนมจีนนอนหลับไม่ได้สติ เธอเอียงคอน้อย ๆ หลับอย่างว่าง่าย
“คนสวย นอนหลับไม่ได้สติเลยล่ะสิ”
เรนยิ้มเยาะ ๆ เขาเลื่อนมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อตัวเองสองสามเม็ด มองดูร่างบางอย่างกักขฬะ
“อืม...หอมดีจริง ๆ”
ชั่วขณะที่เรนกำลังก้มลงจะปลุกปล้ำ เธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ ภาพที่เธอเห็นคือภาพชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังจะปลดกระดุมเสื้อเธอ ขนมจีนหน้าซีดเผือด
“จะทำอะไรน่ะ อย่านะ”
“อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ อย่างนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย”
“ปล่อย บอกว่าอย่าไงล่ะ”
“อะไร จะบอกให้นะว่านังผกาป้าของเธอน่ะขายเธอให้ฉันแล้ว ว่าง่าย ๆ จะดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัว” เรนหัวเราะเย้ยหยัน
“อะไรนะ ป้าผกาน่ะเหรอ”
“ใช่ เขาบอกให้เอาเธอมาขายใช้หนี้ยี่สิบล้าน”
“หนี้ยี่สิบล้าน” เธอกระซิบแผ่ว “มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”
“ก็เธอเป็นหลานเขานี่นา หรือว่าไม่จริงล่ะ”
“เป็นหลานแต่ไม่ใช่ลูกนี่นา” เธอตะโกน
“เป็นลูกหรือเป็นหลาน ฉันก็ไม่สนล่ะ”
“ว้าย นี่แน่ะ”
“โอ้ย”
เรนร้องโอ้ยเมื่อถูกขนมจีนเข่าขึ้นที่กลางลำตัวตามด้วยถีบที่ช่วงล่างตรงที่เขาจุกพอดี ชายหนุ่มงอตัวลงไปคุกเข่าส่วนขนมจีนรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที เรนกัดฟันแน่นกระโดดเข้าคว้าแขนเธอแต่เธอก็สะบัดจนกระทั่งหลุดพยายามเปิดประตูออกไปร้องให้ช่วยด้วย
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”
“นังนี่ร้ายนักนะ”
“ปล่อยนะ ใครก็ช่วยช่วยที” เธอตะโกนลั่น
เรนตะครุบตัวขนมจีนไว้ทันที เธอร้องกรี้ดถูกจับไปกดที่กับที่นอน โดยไม่รู้ว่าจะทำยังไงเธอกัดเข้าที่ต้นแขนขวาของเรน จนเขาร้องโอ้ยแล้วก็ตบหน้าเธอดังฉาด
“ร้ายนักเหรอ”
เพียะ
ขนมจีนหน้าหันแต่ความเจ็บยังไม่เท่ากับสิ่งที่เธอเผชิญหน้าอยู่ เธอหันกลับมาเม้มปากแน่นร่างบางลุกขึ้นมาถีบเขาจนล้มไปกับพื้น ก่อนหันไปจะออกจากประตูแต่เรนกัดฟันด้วยความโกรธจับเธอหันเข้ามาต่อยเข้าที่ท้องจนเธอจุกไปหมดล้มลงกับพื้นโดยกระดิกกระเดี้ยไม่ได้
“เป็นยังไง หายซ่าหรือยัง ร้ายนักนะตัวแค่นี้”
“.....” เธอเม้มปากแน่น สติเริ่มเลือนรางลงทุกที
ร่างบางถูกอุ้มขึ้นไปไว้บนเตียง เธอร้องลั่นมือดิ้นเป็นพัลวันเธอกลัวที่สุดคือการถูกปลุกปล้ำ ถ้าให้เธอยอมอย่างนี้เธอยอมตายเสียดีกว่า
“อย่านะ ปล่อย”
“อย่าดิ้นให้มากนักเลย หรือว่าชอบอย่างนี้ดีจะจัดให้ถึงใจไปเลย”
“ไม่-ม-ม”
เธอกรีดร้องจนสลบไป เรนหัวเราะเสียงดังอย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เขาปลดกระดุมเสื้อตัวเองเรื่อยมาจนถึงเอวแล้วก้มลงซุกไซ้ใบหน้าเธอ...
ธีร์วิ่งมาจนถึงรีเบคก้าคลับ เขาเข้าไปข้างในแต่ถูกบอดี้การ์ดจับตัวเอาไว้
“ไอ้น้อง จะรีบไปไหน”
“ฉันมาหาคน ถอยไปด้วย”
“หึ ๆ มาหาใคร อีหนูหน้าตาดี ๆ ก็มีทั้งนั้น ให้พี่แนะนำหน่อยไหม”
“ไม่ต้อง ถอยไป”
“ไม่ถอย ใครจะทำไม” บอดี้การ์ดร่างใหญ่หัวเราะหึ ๆ เท่านั้นเองธีร์ก็สวนด้วยหมัดทันที เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เรียบร้อยอยู่แล้ว เรื่องต่อยตีนี่เขาถนัดนักล่ะ
เปรี้ยง !
“บอกให้ถอยไป”
“เฮ้ย แกจะทำอะไร ไอ้เวรนี่”
“ขนมจีน ผมมาช่วยแล้ว” ธีร์ร้องตะโกนเสียงดัง
แน่ล่ะ หากว่าเป็นคนธรรมดาได้เจอบอดี้การ์ดร่างใหญ่แบบนี้ ถ้าไม่กลัวจนหัวหดก็คงรีบเผ่นจนไม่คิดชีวิตไปแล้ว เพราะลองพวกมันได้เจอเหยื่อที่ไหนแล้ว ก็ยากยิ่งที่จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ซึ่งทุกรายถ้าไม่ถูกรีดไถจนหมดตัวก็หนีไม่พ้นถูกซ้อมอาการสาหัส
ธีร์มองดูพวกมันด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ
“หลีกไปซะ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับพวกแก”
ใบหน้าคมคายกล่าวเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เสียงหัวเราะและเยาะเย้ยจะดังตอบกลับมาราวกับเห็นเขาเป็นพวกนักแสดงตลกก็ไม่ปาน ธีร์ขบกรามแน่นโดยพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังโกรธกรุ่น
“ไอ้เวรนี่ กล้าดียังไงวะ ไม่เคยตายหรือยังไง”
“ฆ่ามัน !”
ขาดคำ บอดี้การ์ดร่างใหญ่ก็เหวี่ยงไม้เข้าใส่เหยื่อที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับเงื้อไม้หน้าสามฝังตะปูขึ้นสูงหมายจะฟาดกระหน่ำเข้าใส่ร่างของธีร์
“แกตาย”
ธีร์เหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่กลางใบหน้านั้นสุดแรง
เปรี้ยง
ธีร์ประเมินสถานการณ์ด้วยตาเปล่าอย่างรวดเร็ว เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยมันวาววามหากแต่แฝงไว้ด้วยความเลือดเย็น รู้สึกว่าสถานการณ์จะไม่อำนวยให้เขาได้ออมมือเลย
“ใครอยากตาย ก็เข้ามาเลย” เขาเอ่ยเสียงต่ำพร้อมกับกำหมัดแน่น
“แก อยากตายหรือไง รุมมัน”
พวกมันต่างรุมถือไม้ฟาดเข้าใส่ธีร์ ร่างสูงหลบไปทางซ้ายแล้วสวนหมัดเข้าใส่กลางลำตัวของมัน เขาหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว เพียงแค่ชั่วพริบตาเขาก็สวนเข้าใส่ไม้ของพวกมันจนแตกกระจาย ธีร์ถูกคว้าแขนไว้ด้านหลังคนที่อยู่เบื้องหน้าฟาดไม้หน้าสามเข้าใส่ เขาเบี่ยงกายหลบจึงทำให้ไม้ฟาดไปโดนศีรษะด้านหลังบอดี้การ์ดร่างใหญ่จนมันร้องโอ้ยปล่อยมือออกทันที ทำให้ชายหนุ่มศอกเข้าใส่เข้าที่กลางหลัง แล้วก็ถีบไปด้านหน้าจนพวกมันล้มลงกระจายเกลื่อน เขาถอนหายใจยาวเงยหน้าขึ้นไปที่ชั้นบนก่อนวิ่งขึ้นไปทันที
เขาวิ่งขึ้นไปเปิดประตูห้องนอนของเรนทันที ภาพที่เห็นแทบทำให้เขากัดฟันแน่น ขนมจีนกำลังนอนหลับสนิทมีเรนกำลังซุกไซ้ใบหน้าลงไป เสื้อนอนของเธอก็ถูกแกะกระดุมออกสองสามเม็ด
“ใครวะ”
“คนที่จะเหวี่ยงหมัดใส่แกไง” เขากัดฟันแน่น ก่อนเหวี่ยงหมัดใส่เรนจนมันล้มลงไป ร่างสูงอาศัยจังหวะตอนมันกำลังมึน อุ้มร่างขนมจีนไว้แนบอกก่อนพาเดินลงบันไดลงไปชั้นล่างก่อนพาไปสู่ที่ปลอดภัยทันที....
“ขนมจีน คุณได้ยินผมหรือเปล่า” เมื่อเขาพาเธอมายังที่ที่ปลอดภัยก็เรียกเธอทันที
ขนมจีนหลับสนิทหน้าซีดเผือด ดูท่าว่าเธอคงจะตกใจมาก
“ขนมจีน เฮ้...ขนมจีน” เขาก้มลงกระซิบข้างหูเธอ
ใบหน้าหวานยังคงหลับสนิท เอายังไงดีล่ะจะพาเธอกลับไปบ้านอย่างนี้ก็เกรงว่าพวกมันจะส่งคนตามเธอไป ทางเดียวคือพาเธอไปที่คอนโดของเขา...ชายหนุ่มขึ้นรถกลับมาที่หน้าคอนโด คอนโดของเขาเป็นแบบสองชั้นสไตล์โมเดิร์น ประตูของเขาไม่ได้เปิดใช้มาหลายเดือน กุญแจก็หายไปไหนแล้วก็รู้ เขาต้องทะลุกระจกด้านข้างแล้วใช้มือล้วงเข้าไปเปิดประตู เพื่ออุ้มเธอเข้าไปด้านใน
ธีร์วางขนมจีนลงบนโซฟา
“ขนมจีน คุณได้ยินผมไหม” เขากระซิบแผ่ว
“อืม...”
“นี่ คุณ”
ขนมจีนลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ทันใดนั้นภาพเหตุการณ์ก่อนที่จะหมดสติก็ถาโถมเข้าใส่
“อย่านะ ไม่ !” เธอกรีดร้องเสียงดัง มือไม้ดิ้นรนเป็นพัลวัน
“ผมเอง ผมธีร์ไง”
“ปล่อยนะ ใครก็ได้ช่วยด้วย”
“ขนมจีน ผมเองดูหน้าผมสิ” ธีร์จับหน้าขนมจีนหันมามองหน้าเขา ขนมจีนหน้าซีดเผือดเลือดในตัวจับเป็นก้อนแข็ง ใบหน้าหวานยังคงงงงัน เธอมองเขาตั้งแต่เส้นผมจรดเรียวปาก
“ธีร์...” เธอกระซิบแผ่ว
“ใช่ ผมเอง” เขายิ้มอย่างโล่งใจ
“คุณทำไมมาอยู่ที่นี่ แล้วนายคนนั้นล่ะคนที่จะมาปล้ำฉันเขาอยู่ที่ไหน” เธอลุกขึ้นหันซ้ายขวาด้วยความกลัว “ที่นี่มันที่ไหนน่ะ”
“คอนโดผมเอง ไม่ต้องห่วงที่นี่มันบ้านผม”
“คอนโดคุณ...นี่คุณกลับเข้าร่างแล้วเหรอ” เธอเอ่ย “นี่ร่างของคุณจริง ๆ เหรอ”
เธอมองหน้าเขาเหมือนไม่อยากเชื่อ
“ผมเอง” เขายิ้มบาง ๆ “คุณลองจับดูก็ได้นะ”
ขนมจีนเอื้อมมือแตะหน้าเขา มันนิ่มและอบอุ่นมากซะจนเธอไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำไป เธอเอามือสองข้างแนบแก้มเขามองนัยน์ตาอ่อนโยน และยิ้มออกมา
“คุณจริง ๆ ด้วย นี่คุณได้ร่างกลับมาแล้ว”
“ใช่”
“ดีจัง...” ขนมจีนหุบยิ้มทันที “แล้วคุณรินดาล่ะ”
“ผมบอกเธอแล้ว ว่าผมไม่คู่ควรกับเธอ”
“อะไรนะ..” เธอกระซิบแผ่ว “คุณบอกเธอว่าอย่างนั้นได้ยังไง”
“ผมรู้ว่าผมผิด แต่บางครั้งเราก็บังคับหัวใจกันไม่ได้”
ชายหนุ่มเลือกที่จะทำตามหัวใจปรารถนา
“คุณจะบ้าเหรอ คุณมัน...”
“จะบ้าผมบ้าก็ได้ แต่ผมไม่ทิ้งคุณไปอีกแล้ว”
ขนมจีนถูกโอบกอดไว้ สัมผัสอบอุ่นอ่อนโยนมากกว่าทุกครั้ง เธอแก้มแดงปลั่งในชีวิตเธอเพิ่งเคยถูกผู้ชายกอดไว้แนบแน่นขนาดนี้ อกผู้ชายมันกว้างและอบอุ่นขนาดนี้เลยเหรอ แขนเธอคอยดันเขาไว้อย่างอึดอัด เธอพึ่งจะเคยเห็นหน้าเขาและใบหน้าคมคายก็เพิ่งเคยกอดเธอไว้แบบนี้ด้วยเหมือนกัน
“ธีร์....” เธอกระซิบแผ่ว
“ผมรักคุณ”
รักเหรอ เขาบอกว่ารักเธอทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นเขาเป็นวิญญาณ เธอจะเชื่อได้ยังไงว่าเขาสามารถพูดความจริง แต่ชั่วขณะที่เธอกำลังจะเงยหน้าถามเขา ริมฝีปากอบอุ่นร้อนจัดก็แนบลงมาปิดเรียวปากเธอ ขนมจีนลืมตาโตริมฝีปากของเขาอุ่นร้อนและแนบแน่น เธอหลับตาแก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ จูบแรกของเธอมันอบอุ่นและอ่อนหวานมาก เธอหลับตาสัมผัสของเขานุ่มละมุนและอ่อนโยนมาก...มากเสียจนเธออ่อนไหวกับรอยจูบร้อนแรง
ธีร์เผยอปากออกจากเรียวปากนุ่มละมุน
“ผมรักคุณ...รักคุณมาก”
“ฉัน...”
“ผมรักคุณจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง”
ขนมจีนแก้มแดงปลั่ง เขาบอกว่ารักเธอทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอหน้ากันน่ะเหรอ
“คนบ้า คุณนี่มันบ้าจริง ๆ เลย”
“ใช่ ผมมันบ้าที่มาหลงรักคุณทั้ง ๆ ที่ปากร้ายเอาแต่ใจอย่างนี้”
เธอจ้องหน้าเขา อยากรู้จริง ๆ ว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า
“พูดจริง ๆ เหรอ”
“จริงสิครับ”
“คุณพูดว่ารักฉัน ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งเจอกันงั้นเหรอ”
“ใครบอกคุณล่ะว่าเราเพิ่งเจอกัน...เราเจอกันมาตั้งนานแล้ว ก่อนหน้าที่คุณจะเจอพี่นราซะอีก” ใบหน้าคมคายยิ้มให้เธอบาง ๆ
“แล้ว...คุณรินดาล่ะ เขาจะทำยังไงในเมื่อคนที่เขารักฟื้นขึ้นมาแล้วบอกว่ารักคนอื่นที่ไม่เคยเห็นหน้าเลย” เธอน้ำตาคลอ
ใช่ เธอรู้ดีว่าการที่เราใครสักคน โดยที่เขาไม่รักเรานั้นทรมานแค่ไหน
“ผมขอโทษ ผมได้แต่บอกเขาเพียงแค่นี้”
“แต่ว่า...”
“ผมรักคุณ และจะไม่ยอมให้ใครมาแทนที่คุณได้”
ขนมจีนถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่น รักเหรอเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักมันมีค่ามากมายแค่ไหนกว่าจะได้พบกับธีร์ เขาทำให้เธอยิ้มและหัวเราะ เขาสามารถปกป้องเธอได้แม้กระทั่งทิ้งคนรักของตัวเอง
แล้วเธอล่ะ...เธอมีค่าให้เขารักได้แค่ไหน เธอยังไม่รู้ตัวเลย
“ที่นี่คอนโดคุณเหรอ” เธอกระซิบแผ่ว
“ใช่ คอนโดของผมเอง ถึงแม้มันจะไม่ได้ใช้นานแล้วแต่มันก็ดีอยู่”
“แล้วทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่ แล้วไม่พาไปส่งที่คฤหาสน์ล่ะ”
“ผมทำไม่ได้ ถ้าผมทำอย่างนั้นพวกมันก็อาจจะส่งคนไปตามคุณอีก ผมจึงพาคุณมาที่นี่คืนนี้...เห็นทีเราคงต้องพักกันที่นี่แล้ว”
ขนมจีนเงยหน้าขึ้นมองเขา
พักที่นี่เนี่ยนะ
“พักที่นี่เหรอ” เธออุทานแผ่ว
“ใช่ ทำไมเหรอ”
“เปล่า ก็แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ” ขนมจีนลอยหน้าลอยตาตอบ ธีร์มองเธอดูเหมือนเขาว่าจะรู้ความคิดของเธอ
“คุณกลัวว่าจะถูกปล้ำอีกหรือไง”
เธอสะดุ้งโหยง แก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ
“จะบ้าเหรอ” เธออุทานแผ่ว ธีร์ถอนหายใจยาว
“ไม่ต้องกลัวหรอก ผมไม่อยากจะฝืนใจใคร” เขายิ้มบาง ๆ แต่ประโยคต่อมาแทบทำให้ขนมจีนหันมาตบ “แต่ถ้าอีกฝ่ายยินยอม ผมก็ไม่ฝืน”
“บ้า คนบ้าที่สุดเลย” เธอทุบกำปั้นน้อย ๆ บนไหล่เขา มีอย่างที่ไหนมาว่าเธอยินยอมอย่างนั้นแหละ “จ้างให้ ฉันก็ไม่ยอมหรอกย่ะ”
“งั้นเหรอ แต่เมื่อกี้ผมเห็นคุณร้องโวยวาย ระดมทุบผมเป็นการใหญ่เลย”
“นั่นมัน...” เธอแก้มแดง “ฉันเข้าใจผิดหรอก คิดว่านายเป็นตาบ้าหื่นกามนั่นหรอก”
“โอ้โห เห็นผมเป็นไอ้หมอนั่นได้ยังไง”
“ไม่รู้ล่ะ ก็อยากเข้ามาเองนี่” เธองอนตุ๊บป่อง
“โอเค เข้าใจผิดก็เข้าใจผิด เอาล่ะมาดูห้องกันเถอะ” ใบหน้าคมคายเอ่ยเบา ๆ พลางเดินไปที่ประตูห้อง “นี่ห้องของคุณ เป็นห้องรับแขกประตูก็เปิดถึงกันได้นะ”
“แล้วทำไมฉันต้องเปิดประตูหากันด้วยล่ะ”
“ก็เผื่อว่ากลางคืนมีอะไร จะได้ตามหากันถูกไงล่ะ”
“ฝันไปเถอะ” เธอย้อนเสียงแข็ง เหลียวมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย...ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ไปช่วยเธอป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ไม่อยากจะคิดเลย
“ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์ไปช่วยฉัน ถ้าไม่ได้คุณป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“ไม่เป็นไร”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ขอบใจมากนะ”
“แค่นี้น่ะเหรอ” เขาโน้มใบหน้าลงไปหา
ขนมจีนแก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูเม้มปากแน่น
“อะไรล่ะ”
“นึกซะว่าจะมีหอมแก้มซะอีก” เขายิ้มบาง ๆ
ขนมจีนเงยหน้าขึ้นหอมแก้มเขาเบา ๆ สัมผัสของแก้มนุ่มละมุน เธอยิ้มบาง ๆ รอยจูบยังไม่ทันจางหายก่อนที่ธีร์จะหันมาเอ่ยว่าอะไร หญิงสาวก็รีบบอกเบา ๆ ว่า
“ราตรีสวัสดิ์”
“ขนมจีน”
“พรุ่งนี้ ไว้เจอกันนะคะ” เธอยิ้มบาง ๆ รีบผละออกไปเปิดประตูเข้าห้องทันที เขาได้แต่นิ่งอึ้งไปพลางยิ้มน้อย ๆ ยกมือขึ้นแนบแก้มตัวเองเบา ๆ....
*****************
“เป็นอะไรเหรอคะ...หน้าเป็นรอยเชียว”
แววตาเอานิ้วเขี่ยใบหน้าของเรนที่เป็นรอยเขียวช้ำเบา ๆ ขณะที่เรนนิ่วหน้าด้วยความปวดแสบ ใครจะไปรู้ล่ะว่ายายนั่นจะมีแฟนที่ฝีมือร้ายกาจขนาดนี้ เขาได้แต่ถอนหายใจยาวเบา ๆ แล้วหันมามองหน้าแววที่อุตส่าห์มาหาเขาที่บาร์แล้วก็ยอมขึ้นห้องมาด้วย
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ รอยออกจะแดงขนาดนี้” แววยิ้มละไม “อย่าบอกนะคะว่าแอบไปเป็นกิ๊กใครเข้า แล้วโดนแฟนเขาต่อยมาขนาดนี้”
“ผมจะมีใครกันล่ะ นอกจากคุณคนเดียว” เขายิ้มละไมเอามือของเธอขึ้นมาหอมเบา ๆ
“ปากหวานนักนะ” เธอยิ้มหวาน
“ผมหกล้มนิดหน่อยน่ะ ปากเลยแตกนิดหน่อย”
“หกล้มเหรอคะ”
“ใช่ แต่ว่า...คุณมาหาผมแบบนี้ไม่กลัวแม่ว่าเอาหรือ” เขาโอบกอดเธอเอาไว้ แต่แววตาเลิกคิ้วยิ้ม
“ใครเหรอคะ”
“ก็พ่อ..แม่คุณไง หรืออาจจะเป็นแฟน” เขาหยอกล้อ
“มีแต่แม่คนเดียวค่ะ แต่ว่า...เขารู้อยู่แล้วว่าลูกสาวเป็นยังไง คุณเรนคะถ้าหากว่าฉันหลงรักคุณเข้า แล้วย้ายมาอยู่กับคุณ คุณจะว่าอย่างไรคะ”
“ย้ายมาอยู่กับผมหรือ”
“ค่ะ เราเป็นแฟนกันก็อยากจะอยู่ร่วมกันเป็นธรรมดาไม่ใช่หรือคะ” เธอยิ้มละไม “หรือคุณมีคนอื่น”
“ผมจะมีใครได้นอกจากคุณคนเดียว”
“งั้นฉันย้ายเข้ามาเลยนะคะ”
“แต่ผมว่า...อย่าเพิ่งดีกว่า”
แววลุกขึ้นมองเขานัยน์ตาเป็นประกาย
“หมายความว่ายังไงคะ คุณไม่อยากให้ฉันย้ายเข้ามาหรือ” เธอย้อนพลางหันหลังให้ “ก็ได้ค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณอีกต่อไปแล้ว”
“เดี๋ยวสิครับ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
“แล้วเหตุผลคืออะไรละคะ”
“คุณก็รู้ว่าผมมีธุรกิจอีกมากมาย เวลากลางคืนผมก็ต้องดูแลผับ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลคุณ เอาอย่างนี้ไหมล่ะเดี๋ยวว่าง ๆ เราไปหาดทรายสีขาวกัน ดีหรือเปล่าจ้ะ”
“เกาะพีพีเหรอคะ”
“ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีคุณไปด้วย”
“ดีจังเลยค่ะ” แววหัวเราะคิกขณะที่เขาซุกไซ้ใบหน้าลงมาหา เธอเป็นสาวสมัยใหม่ไม่หวงเนื้อหวงตัว เรนหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะกอดจูบกันท่ามกลางเสียงหัวเราะเบา ๆ...
“แกไปไหนมา ยายแวว”
ป้าผกาออกอาการแหวลูกสาว เมื่อเธอหายหน้าไปนานหลายวัน วันนี้ก็กลับมาหลังจากที่หายหน้าไปเกือบอาทิตย์ เมื่อเธอถามหาเพื่อนว่าเธออยู่ที่ไหนก็ถูกปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนว่าลูกสาวจะเที่ยวกกลางคืนแล้วนอนในโรงแรมสุดหรูนานหลายคืน
“โธ่ ก็แม่ไล่หนูออกไปตั้งหลายวันไม่ใช่หรือคะ”
“มันก็ใช่ แต่ฉันโทรฯหาเพื่อนของแกตั้งหลายคน เขาบอกว่าไม่รู้เรื่อง แกไปอยู่ที่ไหนมา”
“หือม์...แม่ หนูก็ไปเที่ยวมาสิคะ”
“ไปเที่ยวที่ไหน”
“ก็เรื่อย ๆ ที่ไหนมีที่เที่ยวหนูก็ไหนที่นั่น ทำไมคะนึกห่วงลูกสาวขึ้นมาหรือไง” แววยิ้มหยัน “ว่าไงคะคุณแม่ แผนการของคุณแม่ที่ว่าจะให้พวกนักเลงจับยายขนมจีนนั่นน่ะสำเร็จหรือเปล่า” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง
ป้าผกาถอนหายใจยาว
“สำเร็จที่ไหนล่ะ”
“ทำไมคะแม่”
“มันหลุดไปได้น่ะสิ” ป้าผกาเอ่ยเสียงดัง “ไม่รู้ว่าใครไปช่วยมันเอาไว้”
“อะไรนะคะ หลุดไปได้งั้นเหรอ”
“ใช่น่ะสิ”
“แล้ว...แล้วทีนี้ที่อุตส่าห์ให้หนูไปเที่ยวตั้งอาทิตย์หนึ่ง ไม่สูญเปล่าหรือไง...นี่พี่ชิตหายไปไหนคะ ทำไมหนูไม่เห็นเขาเลยล่ะ”
“แกคิดว่าเขาจะกลับมาก่อนหน้าที่แกจะกลับมาหรือไง”
“เหรอคะ เขาก็ทำตามที่แม่บอกดีนี่คะ”
“แกอย่ามาประชด ไปกับฉันฉันจะไปหาขนมจีน ไปเคี่ยวเข็ญมันว่ามีผู้ชายคนไหนไปช่วยมัน ถ้าเกิดเป็นไอ้โจรบ้าห้าร้อยฉันจะได้เรียกตำรวจไปจับมันถูก”
“แม่จะไปทำไมคะ”
“ก็เผื่อว่าวันหลังมันมาทวงหนี้อีก จะได้ไม่มี่กว้างขวางคอไง”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เธอยิ้มเยาะ
สองแม่ลูกเดินไปยังคฤหาสน์สีขาว พวกเธอชะเง้อคอไปเข้าไปยังบ้านข้างในก็ยังไม่เห็นมีใครเดินออกมา สองแม่ลูกมองหน้ากัน ผู้เป็นแม่กดกริ่งหน้าประตูบ้านแต่ก็ไม่มีใครออกมา สงสัยว่ายายขนมจีนจะไม่อยู่บ้าน แววส่งเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างเสียดาย
“ท่าจะไม่อยู่นะคะแม่”
“นั่นนะสิ หายไปไหนของเขานะ”
“ไม่กันเถอะค่ะ เดี๋ยวมันกลับมาแล้วเราค่อยมาดูน้ำหน้ามันใหม่”
“จะมาดูน้ำหน้าใครกันเรอะ” เสียงตะโกนทำเอาสองแม่ลูกสะดุ้งโหยง เมื่อหันกลับไปมองก็ต้องหน้าซีดเผือดโดยเฉพาะป้าผกา
“กะ...แกเจ้าหนี้โหด”
“ใช่นะสิ ทำเอาฉันเกือบตายเลยนะครั้งที่แล้ว อ๋อ..มีลูกสาวด้วยเหรอ หลอกให้ฉันมาเอาหลานสาวอยู่ตั้งนาน” อันธพาลโหดย่างสามขุมเข้าหา
“แม่ ทำยังไงดีคะ” เธอร้องลั่น
“แกอย่าทำอะไรลูกสาวฉันนะ ฉันจะยอมใช้หนี้ให้ก็ได้”
“แค่หนี้เรอะ หน้าตาของฉันบวมปูดอยู่นี่ใครจะชดใช้ให้ ห๊ะ” ชายฉกรรจ์ตะคอกเสียงดัง ทำเอาสองแม่ลูกสะดุ้งกอดกันแน่น
“หน้าตาแกไปโดนอะไรมาล่ะ จะมาให้ฉันชดใช้ให้ได้ยังไง”
“หน้าตาฉันเรอะ ก็โดนแฟนหลานแกมันเล่นงานเอาน่ะสิ”
“หา”
“เอามานี่เลย เงินแกมีเท่าไหร่เอามาให้หมด”
ความชุลมุนวุ่นวายถูกชายฉกรรจ์สามคนจัดการรื้อค้นกระเป๋าสะพายทั้งสองแม่ลูกจนหมดกระเป๋า รื้อค้นข้าวของกระจัดกระจายเกลื่อน เอาแบ็งค์พันไปจนหมดเหลือแค่ซากกระเป๋าทิ้งลงกับพื้น ทั้งป้าผกาและยายแววแทบเป็นลมเพราะกระเป๋าของเธอใบละหลายแสน แทบร้องไห้เสียเต็มประดา
“ไปก่อนล่ะ แล้วอย่าลืมหาเงินยี่สิบล้านไปใช้หนี้ด้วยล่ะ”
“โอย..จะเป็นลม”
“แม่ ดูมันทำกับกระเป๋าหนูสิคะ นี่มันราคาเป็นแสนนะ” แววแทบร้องไห้ “หนูไม่ยอมนะแม่”
“แกไม่ยอมแล้วจะให้มันลากแกไปขายแทนหรือไง”
ป้าผกาแทบทรุดลงกับพื้นมองดูสภาพกระเป๋าถือที่ถูกรื้อค้นจนกระจายเกลื่อน....
หลังจากที่พาเธอไปอยู่ที่บ้านขนมจีนกับธีร์ก็ออกมาด้วยกัน เธอค่อยโล่งใจหน่อยที่เห็นเขามีสภาพร่างกายที่แข็งแรง ใบหน้าคมคายหล่อเหลาจมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากยิ้มละไม เขาดูดีและหล่อมาก จนเธอเผลอมองเขาโดยไม่รู้ตัว เขาพาเธอมาเดินเล่นที่ริมสระน้ำที่นั่นมีฝูงนกพิราบสีขาวและสีเทาอยู่เต็มไปหมด...
“เป็นอะไร หน้าตาดูไม่ค่อยสดชื่นเลย”
“เปล่า คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง”
“ให้อาหารปลาไหม ผมซื้อมาฝากด้วย”
“ทำไมคุณถึงไม่พาฉันกลับไปยังคฤหาสน์คุณหลวง” เธอเอ่ยถามตรง ๆ
ธีร์เหยียดยิ้มเป็นกันเอง
“คุณคิดว่าป้าผกาจะมาอีกหรือเปล่า”
“ป้าผกา...”
“หรือคุณคิดว่าถ้ากลับไปแล้ว ป้าผกาจะไม่มาดูให้รู้ว่าคุณถูกจับไปจริงหรือเปล่า อะไรแบบนั้น” ธีร์ยิ้มออกมาบาง ๆ
“แล้วคุณคิดว่าป้าผกาเขาจะขายฉันจริง ๆ เหรอ”
“แน่ล่ะ...ไม่ผิดหรอก”
ขนมจีนถอนหายใจยาว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาจะทำแบบนั้น
“นั่นสินะ เงินทองนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริง ๆ” เธอพึมพำเสียงแผ่ว
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อไปล่ะ จะกลับหรือไม่กลับไปที่คฤหาสน์หลังนั้น”
“ถ้าฉันไม่กลับ แล้วใครจะดูแลคฤหาสน์ของคุณหลวงล่ะ”
พูดถึงคุณหลวงแล้ว เขาก็นึกได้ว่าอีกฝ่ายมาหา
“จริงสิ ผมเจอคุณหลวงคุณด้วยล่ะ”
“คุณเจอคุณหลวงเหรอ”
“ใช่ เขาอยู่ในบ้านหลังนั้นแล้วคอยดูคุณกับผมตลอด แต่ที่มาไม่ได้เพราะใกล้จะไปสู่สุคติแล้ว แต่ว่า...” เขาเงียบไปนิดหนึ่ง
“แต่ว่าอะไร” เธอย้อนถาม
“เขาบอกว่าให้คุณระวังจากแรงอาฆาตพยาบาท ผมก็ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร”
“เขาบอกคุณอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่” ธีร์มองมายังเธอ “คุณก็ระวังตัวเอาไว้บ้างนะ”
“ฉัน...จะระวังอะไรล่ะ ในเมื่อฉันมีคุณอยู่เคียงข้างแล้ว” เธอยิ้มละไม “หรือไม่จริงล่ะ”
“นั่นสินะ” ธีร์ยิ้มบาง ๆ
“คุณหลวงเหรอ...เขาใกล้จะไปสู่สุคติแล้วสินะ ดีจังเลย” เธอเอ่ยเบา ๆ “เขารักคฤหาสน์หลังนั้นมาก แต่ว่า...ฉันยังติดใจเรื่องคุณแสง ทำไมเขาต้องมาคอยอาฆาตพยาบาทฉันด้วยนะ”
ขนมจีนเงยหน้ามองเขา
“คุณหลวงไม่พูดอะไรเลยเหรอ”
“ไม่พูด เขาหายตัวไปเลย”
“งั้นเหรอ...” ขนมจีนถอนหายใจยาว เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรแรงอาฆาตพยาบาทถึงได้รุนแรงนักนะ ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็ไม่ได้เป็นคนใส่กำไลเองจะถอดก็ถอดไม่ออก และทำไมเธอถึงได้ยึดติดกับมันมากขนาดนี้ด้วยนะ แรงอาฆาตมันช่างร้ายกาจมุ่งร้ายเสียเหลือเกิน
ธีร์ยิ้มบาง ๆ เขาโยนอาหารนกตรงถนนด้านหน้าของเธอ พลันนกพิราบก็กระพือบินออกมาฝูงใหญ่ทำเอาขนมจีนร้องว้ายพร้อมเสียงหัวเราะดังแว่วมา ใบหน้าของเธอยิ้มสดใสเส้นผมกระจายเต็มแผ่นหลัง ชุดของเธอมีสีขาวกางเกงยีนดูราวกับเธอเป็นนางฟ้าท่ามกลางปีกนกหวานละมุน เธอหันมายิ้มกับเขาอบอุ่นอ่อนโยน แววตาของเขามองดูเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
เธอช่างเปรียบเหมือนนางฟ้าสายตาของเขา...
**************************
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มี.ค. 2556, 12:01:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มี.ค. 2556, 12:01:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 1579
| << บทที่ 9 คุณแพงผู้อาฆาต | ตอนที่ 11 นางฟ้า >> |
เบลินญา 8 มี.ค. 2556, 12:04:42 น.
เรื่องนี้ออกกับ สนพ.อรุณ เดือนพฤษภาคม นี้นนะคะ ใครที่ติดตามเรื่องนี้ไปหาซื้อหากันได้ที่สนพ.อรุณ ค่ะ
เรื่องนี้ออกกับ สนพ.อรุณ เดือนพฤษภาคม นี้นนะคะ ใครที่ติดตามเรื่องนี้ไปหาซื้อหากันได้ที่สนพ.อรุณ ค่ะ
Auuuu 8 มี.ค. 2556, 13:16:53 น.
ธีร์เก่งเวอร์ร์ร์ ป้านี่แย่มากๆเลยนะ
ธีร์เก่งเวอร์ร์ร์ ป้านี่แย่มากๆเลยนะ
Zephyr 9 มี.ค. 2556, 19:38:18 น.
ธีร์ ว้าว แมนเว่อร์ค่า ละลาย ละลาย ละลาย 555
ธีร์ ว้าว แมนเว่อร์ค่า ละลาย ละลาย ละลาย 555
