บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: ตอนที่ 11 นางฟ้า
“ทำอะไรน่ะ ตกใจหมดเลย” เธอหัวเราะแผ่ว
“คุณอยากเผลอทำไมล่ะ”
“ใครเผลอ เดี๋ยวเถอะ”
“ช่วยไม่ได้ เอ้าเอาอีกรอบ” ธีร์หัวเราะพลางโยนอาหารนกโปรยไปตรงหน้าเธอ ขนมจีนร้องว้ายเสียงดั
“ว้าย”
นกพิราบกระพือปีกบินรอบตัวเธอฝูงใหญ่ ทำเอาขนมจีนเอามือบังใบหน้า เธอหัวเราะเสียงอ่อนโยนเหมือนระฆังดังกังวานเสียงใส ธีร์ยิ้มบาง ๆ
“คุณนี่บ้าจริง ๆ เลย ดูสิเลอะเทอะหมดเลย”
“นั่นสินะ” ธีร์หัวเราะเบา ๆ “คุณจะกลับไปคฤหาสน์สีขาวหรือเปล่า”
“ฉันต้องกลับไป ถามทำไม”
“เฮ้อ..อุตส่าห์ดีใจว่าจะมีสาว ๆ ไปที่บ้าน คอยดูแลทำอาหารซักผ้าให้”
“โอ้โห นี่เดี๋ยวเถอะ ใครจะไปอยู่กับนาย ฉันไม่ใช่คนใช้นะ”
“ใครว่าคนใช้ล่ะ” เขายิ้มบาง ๆ นัยน์ตาเป็นประกาย “เอาไว้วันหน้าก่อน แล้วค่อยบอกอีกที”
“ใครจะไปอยากรู้” เธอย้อนเข้าให้
“ไปกันเถอะ”
“อืม”
คฤหาสน์สีขาวที่ ๆ เธอจากไปตั้งแต่วันเมื่อก่อน เธอมาถึงเมื่อตอนบ่ายพร้อมกับธีร์ เขาไม่ยอมกลับไปบ้านเพื่อที่จะคอยดูแลปกป้องเธอแลกกับนอนข้างล่าง เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงดีจึงให้อยู่ไปพลาง ๆ ก่อน เธอไขกุญแจเข้าไปในรั้วบ้าน แล้วก็มีเสียงแหว ๆ ดังมา ทำเอาเธอหันไปมองแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว
“ตายแล้ว นี่อุตส่าห์เป็นห่วงว่าไปนอนที่ไหนมา แล้วนี่อะไรเธอมาอยู่ที่นี่กับแฟนใหม่แล้วเหรอ” ป้าผกานั่นเอง เธอยิ้มเยาะ “หรือว่าผัวกันล่ะ”
“ป้าผกา อย่าพูดโดยที่ไม่รู้เรื่องดีกว่า”
“แกไปไหนมา ฉันหามาซะทั่วก็ไม่เห็น”
“ขนมจีนไปนอนบ้านเพื่อนมาค่ะ”
“บ้านเพื่อนหรือว่าไอ้หนุ่มนั่นกันแน่”
“ระวังปากหน่อยนะคุณนาย คุณจะว่าอะไรผมผมไม่ว่าหรอกแต่อย่าว่าขนมจีนเพราะเธอไม่รู้เรื่อง” ธีร์เอ่ยเสียงเข้า “ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพวกนั้นถึงมาหาเรื่องเธอทั้ง ๆ ที่เธอไม่เกี่ยว”
“นี่ พูดอะไรน่ะ อย่ามาหาเรื่องกันนะ”
“พอได้แล้ว พอที” ขนมจีนถอนหายใจยาว “ป้ามาทำอะไรที่นี่คะ”
“ฉันก็มาหาแกนะสิ เห็นหายหน้าไปนานที่แท้ก็ไปกับไอ้หนุ่มนี่ ถามจริง ๆ เถอะมันอยู่บ้านไหน พ่อแม่ชื่ออะไรฉันจะได้ไปตามถูก”
“พ่อแม่ชื่ออะไรไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าผมเลี้ยงหลานคุณได้หรือเปล่าใช่หรือเปล่าครับ”
“นี่แก..”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมทำธุรกิจหลายตัวอสังหาริมทรัพย์อีกหลายแห่ง แค่นี้ผมพอจะเป็นแฟนหลานสาวคุณได้แน่” ธีร์ยิ้มบาง ๆ
เมื่อได้ยินคำว่าอสังหาริมทรัพย์ ป้าผกาก็ขมวดคิ้วมองดูตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ขนมจีนหันหน้าไปขมวดคิ้วแต่ถูกธีร์คว้าไหล่ไว้ก่อน
“ผมกับขนมจีนเป็นแฟนกัน ผมมาหาเธอแล้วจะคอยปกป้องดูแลเธอ”
“คุณ...”
“ได้หรือเปล่าครับ”
“ได้มันก็ได้อยู่หรอก แต่ขนมจีนล่ะว่ายังไง” ป้าผกาชำเลืองมองไปทางขนมจีน หญิงสาวอึกอัก
“เอ่อ...”
“ผมกับขนมจีนคุยกันแล้วว่า จะให้ผมอยู่กับเธอเพื่อคุ้มครองเธอจากกลุ่มอันธพาล เห็นพวกมันบอกว่าเธอติดหนี้มันกว่ายี่สิบล้านไม่รู้ว่าโกหกหรือเปล่า” ธีร์ชำเลืองมองมาทางป้าผกา “ป้ารู้หรือเปล่าครับ ว่าพวกมันเป็นพวกไหน”
“ไม่รู้ มาถามฉันแล้วจะให้ไปถามใครล่ะ”
“งั้นหรือ งั้นผมลาละครับ เข้าไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อน นี่...”
“ไปเถอะ”
เมื่อมาถึงข้างในคฤหาสน์แล้ว ขนมจีนก็สะบัดแขนออกพร้อมทั้งโวยว่า
“นี่คุณ มาหาว่าคุณเป็นแฟนฉันได้ยังไงกันน่ะ” เธอร้องเสียงดัง ถ้าเกิดว่าป้าผการู้เข้าว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันคงวุ่นวายน่าดู
“ก็เราเป็นแฟนกันจริง ๆ นี่” เขาลอยหน้าลอยตาตอบ
“อะไรนะ”
“มาเถอะ ผมหิวแล้วทำอะไรให้กินหน่อยสิ” ใบหน้าคมคายนั่งบนโซฟาตัวยาว “นะ ผมหิวแล้วล่ะ”
“จ้างให้ฉันก็ไม่ทำ หิวก็ทำกินเอาเองสิ”
“โอ้โห ใจร้ายจัง นี่ผมอุตส่าห์เป็นแฟนคอยดูแลเทคแคร์คุณถึงบ้านนี่นะ จะดูแลกันบ้างก็ไม่มี” ธีร์พูดหน้าตาเฉย ทำเอาขนมจีนอ้าปากค้าง
“นี่คุณ ใครเป็นแฟนคุณกันไม่ทราบ”
“ก็เราไง หรือถ้าคุณตอบว่าไม่ใช่ จะอยู่บ้านคนเดียวผมก็ไม่ว่านะ” เขาเอ่ยยิ้ม คำพูดประโยคนั้นทำเอาขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ จริงสิถ้าเธอบอกว่าเขาไม่ใช่แฟนเธอแล้วยังจะมีอะไรให้อยู่บ้านเดียวกันอีกล่ะ ถ้าเกิดว่ากลุ่มอันธพาลนั่นตอนนี้เธอจะทำยังไงดี
“คุณนี่...” เธอเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟัน “ก็ได้ จะเอาอะไรดีไม่ทราบ”
“คุณมีผลไม้หรือเปล่า อย่างเช่นแอปเปิ้ลอะไรแบบนี้”
“มีสิ รอเดี๋ยวนะ”
ขนมจีนหายไปตั้งนาน พอกลับมาอีกทีก็มีจานแอปเปิ้ลสีแดงน่ากินมาวางไว้บนโต๊ะ ธีร์ยิ้มบาง ๆ นั่งรอเฉยจนทำให้ขนมจีนเลิกคิ้วถาม
“อะไรเหรอ”
“ไม่ปอกเปลือกเหรอครับ”
“ก็บอกเองสิ นี่ไงเอามีดมาให้แล้ว” เธอว่า
“คุณนี่สะบัดมือแรงจังเลย ทำเอาผมมือเคล็ดหมดแล้วนี่ ทำยังไงดี” ธีร์นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ “ช่วยปอกให้กินทีให้ไหมครับ”
“อะไรนะ คุณนี่จอมกะล่อนจริง ๆ เลย”
“ก็มือผมมันเคล็ดนี่นา ใครใช้ให้คุณสะบัดมือแรง ๆ กันล่ะ”
“เอ้า ก็ได้” เธอบ่นงึมงำ คนอะไรจอมกะล่อนที่สุดเลย เธอปอกเปือกแอบเปิ้ลแล้วให้ส้อมจิ้มเข้าปาก “อ้าปากสิ”
พอธีร์อ้าปากเธอก็ยัดแอบเปิ้ลเข้าไปค่อนข้างแรง ทำเอาเธอหัวเราะคิกเมื่อเห็นธีร์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด คนทั้งคู่หัวเราะ เพราะมีเขาอยู่ใกล้เธอก็เลยสบายใจหน่อย..
ป้าผกาถอนหายใจยาว นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาภายในบ้าน เธอนั่งกุมศีรษะคิดอะไรไม่ตกอยู่นานจนกระทั่งเห็นลูกสาวเดินลงมาจากบันได แต่งตัวอย่างกะนางแบบในนิตยสารสะพายกระเป๋ายี่ห้อดัง รองเท้าส้นสูงสีแดงสด เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นแววแต่งหน้าแต่งตฉูดฉาด เดินลงมาจากบันได
“นั่นแกจะไปไหนน่ะ”
“ไปช้อปปิ้งค่ะแม่”
“ช้อปปิ้งอะไร เงินเราก็จะไม่มีอีกแล้วนะ นี่แกจะเอาเงินที่ไหนหา”
“เงินหนูก็ส่วนเงินหนู เกี่ยวอะไรกับแม่คะ”
“ยายแวว”
“โธ่ แม่ขา หนูก็แค่ไปช้อปปิ้งแล้วก็ไปกินข้าวกับเพื่อนเท่านั้นเอง แม่ดูพี่ชิตเอาไว้เถอะค่ะหายหน้าหายตาไปตั้งหลายวันอย่างนี้ ดีไม่ดีอาจไปเที่ยวกับอีหนูที่ไหนก็ได้”
“ตาชิตน่ะแม่ไม่ห่วงหรอก ห่วงแต่แกที่เป็นผู้หญิง”
“ผู้หญิงแล้วไงคะ หนูมีของหนูแม่ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” แววถอนหายใจยาว “หนูไปก่อนล่ะค่ะแม่ เดี๋ยวเพื่อนรอนาน”
“แล้วรีบกลับมาล่ะ”
“ค่ะแม่” เธอเอ่ยเสียงหวาน พอออกไปที่หน้าบ้านเธอก็เห็นรถสปอร์ตสีดำแล่นมาจอดรับเธอออกไป
ป้าผกาขมวดคิ้วเธอเพ่งตามองไปยังชายหนุ่มคนขับ คล้าย ๆ ว่าหน้าคุ้นอยู่แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร รถสปอร์ตก็คุ้นอยู่เหมือนจะเป็นเจ้าของธุรกิจคลับบาร์ที่ไหน
“ใครกันนะ ที่มารับยายแวว” เธอบ่นงึมงำ
คอนโดสุดหรู...เต็มไปด้วยเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ราคาแสง บนเตียงมีเขาและเธอนอนกอดก่ายกัน แววหนุนแขนเขาด้วยความหลงใหลเสียเต็มไปประดา และโกหกแม่ว่าออกมาช้อปปิ้งกับเพื่อนแต่แอบมาหาเขาที่คอนโดเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกยาวนาน
“เรนคะ” เธอเอ่ยเสียงหวาน
“หืม”
“เมื่อไหร่คุณจะไปหาแม่ฉันสักทีคะ เราจะได้คุยเรื่องสินสอดทองหมั้นกันสักที” หญิงสาวสะบัดหน้าเคลียร์ผมที่ประบ่า
“เรื่องอะไรเหรอ” เขาแกล้งทำเป็นลืม
“ก็เรื่องแต่งงานไงละคะ คุณจำไม่ได้แล้วเหรอ” เธอตีเขาดังเผียะ “อย่าบอกนะคะว่าแกล้งทำ
“ลืมได้ยังไงละจ้ะ คนดีของผม” เขายิ้มเอามือจับคางมน “ช่วงนี้ผมงานเยอะ คงไม่ว่างไปหรอก เอาเป็นว่าว่างเมื่อไหร่ผมจะไปหาแม่คุณ”
“จริงเหรอคะ” เธอยิ้มหวาน
“จริงสิ ผมเคยโกหกคุณงั้นเหรอ”
“ไม่ค่ะ คุณไม่เคย...แต่ว่านี่อะไรคะ”
“ไหน”
“เนี่ยฉันเจอในรถคุณ สีสันบาดตาขนาดนี้ฉันไม่เคยใช้นี่คะ” แววเหยียดยิ้ม “ของใครเหรอคะ”
เรนชำเลืองมองเห็นลิปสติกสีแดงสดยี่ห้อดัง เขาหัวเราะเสียงแผ่วเอามือหยิบขึ้นมามองแล้วเอ่ยว่า
“สีแดงสด สงสัยจะเป็นของนางแบบเพล์บอยละมั้ง”
“นี่คุณ นอกใจฉันเหรอ”
“เปล่าหรอก แค่เขาไม่มีรถกลับผมก็เลยให้เขานั่งกลับมาด้วยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีอะไร แล้วมีลิปสติกเขาได้ยังไงคะ” เธอเริ่มแหวเสียงดัง
“ไม่เอาน่า มาเถอะมานอนกัน”
“ไม่เอาล่ะ ฉันจะไปอาบน้ำ”
“ไปไหนล่ะ เข้าไปอาบด้วยกันสิ”
“คุณเรนนี่ เดี๋ยวก่อนสิ”
แววเริ่มใจอ่อนเมื่อถูกกอดหอมแก้มเข้าพูดจบ เรนก็ก้มลงซุกใบหน้าเข้ากับลำคอขาวผ่อง ฝ่ามือก็ลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง ส่งผลให้แววเผลอส่งเสียงครางออกมาด้วยความลืมตัว เขารู้ดีว่าแววชอบถูกสัมผัสแบบไหน ทุกส่วนสัดใต้เรือนร่างนี้ ทุกตารางนิ้วเขาเคยสัมผัสมันมาหมดแล้ว ใบหน้าและฝ่ามือลูบไล้ไปตามเนื้อนุ่ม ร่างยวนตาส่งเสียงครางพร้อมกับบิดตัวไปมา ไม่ช้าอาการขัดขืนก็ค่อย ๆ อ่อนลง....
นราเดินไปที่ห้างสรรพสินค้า วันนี้เขาหยุดงานมาเดินซื้อของเดินผ่านร้านค้ามากมายจนมาหยุดตรงร้านหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือดี ๆ มากมาย เขาหยิบหนังสือออกมาดูแล้วดันไปหยิบหนังสือคู่กับมือเรียวบางเข้า เขาจึงหันกลับมาเอ่ยขอโทษเบา ๆ แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง
“คุณรินดา”
หญิงสาวหันกลับมาแล้วลืมตาโต
“คุณนรา” เธอเอ่ยเบา ๆ “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทราบว่าคุณเองก็ดูเล่มนี้อยู่”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกัน”
รินดายิ้ม ดูหน้าตาเธอแลดูสดใสอ่อนโยน
“คุณมาซื้อของเหรอคะ”
“ใช่ครับ ผมมาดูหนังสือเห็นพวกหนังสือการถ่ายภาพก็เลยจะดูสักหน่อย”
“เหรอคะ ฉันก็ชอบพวกหนังสือถ่ายภาพ บังเอิญจังนะคะ” เธอยิ้มหวาน แลดูราวกับเทพธิดา วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงลายดอกไม้สีหวาน เส้นผมปล่อยลงมาด้านข้าง ทำให้นราเผลอมองดูไม่วางตา
“หน้าฉันมีอะไรเหรอคะ”
“เปล่าครับ” เขารีบปฏิเสธ “ดูคุณท่าทางสดชื่นดีนะครับ”
รินดายิ้มละไม ก้มหน้าต่ำ
“ค่ะ ฉันหายไปหลายวันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก”
“เหรอครับ ยินดีด้วย”
“นี่ค่ะ...ของ ๆ คุณ ฉันซักแล้วรีดให้เรียบร้อยด้วย”
หญิงสาวควักผ้าเช็ดหน้าแล้วยื่นให้เขา พี่นรามองดูผ้าเช็ดหน้าลายสีพ้นในมือเธอ...เขายังไม่อยากเอามันคืนในเวลานี้เพราะชายหนุ่มรู้สึกว่าอยากจะรู้จักเธอมากขึ้น
“ผมยังไม่อยากได้มันคืนหรอกครับ”
“คะ”
“เพราะผมยังอยากให้คุณได้ใช้ ไปจนกว่าคุณจะเปิดใจรับใครสักคน” พี่นรายิ้ม รินดามองหน้าเขาแล้วเธอก็ยิ้มละไม
“ยังหรอกค่ะ ฉันไม่มีวันลืมเขาได้”
“ผมรู้ แต่เราก็ต้องเริ่มต้นเปิดใจรับใครสักคนจริงหรือเปล่าครับ” พี่นราก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ “ตอนนี้ก็ใกล้ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว ให้ผมเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อนะครับ ผมรู้จักร้านอาหารดี ๆ ที่หนึ่งเราไปทานอาหารกันเถอะ”
รินดากระพริบตาถี่ ๆ
“เอ่อ...คือว่าไม่ดีกว่าค่ะ ฉันยังไม่หิว”
“เหรอครับ แต่ผมหิวแล้ว คุณจะไม่ทานเป็นเพื่อนกันหน่อยเหรอ”
หญิงสาวหัวเราะเสียงแผ่ว
“คุณอยากให้ฉันไปกับคุณเหรอคะ”
“ถ้าไม่อยากให้ไป ผมคงไม่ชวนคุณหรอก” เขายิ้มบาง ๆ
“ก็ได้ค่ะ เราไปกันเถอะ”
รินดาไปนั่งทานข้าวกับพี่นราไปร้านอาหารสุดหรูในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หญิงสาวยิ้มละไมและมองหน้าเขาซึ่งสรรหามุขตลกมาให้เธอได้หัวเราะบ่อย ๆ เธอยิ้มหวานและมีดวงตาเป็นประกายจนทำให้พี่นรามองเข้าไปในดวงตาของเธอและยิ้มกับตัวเอง เขาพบแล้วหญิงสาวที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง...และเธอก็เหมือนจะถูกใจเขาเช่นกัน
“คุณรินดา ทำงานที่ไหนครับ”
“ฉันทำงานธุรกิจเสื้อผ้าส่งออกค่ะ ฉันทำงานไม่ค่อยเป็นแล้วก็มีเขาเป็นคนสอนให้....เขาทำเป็นทุกอย่าง ถ้าไม่มีเขาฉันก็คงไม่มีวันนี้หรอก” เธอใบหน้าสลดลง พี่นราอยากเขกหัวตัวเองที่ดันไปถามถึงเรื่องที่เกี่ยวกับเขา ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับหลังมือเธอ
“ผมเชื่อว่าคุณรินดามีความสามารถ ถึงไม่มีเขาคุณก็ยังอยู่ได้ไม่ใช่หรือครับ”
“คุณนรา”
“ผมเชื่อว่าถึงคุณไม่มีเขา คุณก็ยังเข้มแข็งได้และทำได้ดีกว่าด้วยซ้ำ” เขายิ้มบาง ๆ “คุณเก่งอยู่แล้วล่ะ”
เธอน่ะเหรอเข้มแข็ง เพิ่งมีเขานี่แหละที่เห็นเธอเป็นอย่างนั้น....
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มี.ค. 2556, 14:05:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มี.ค. 2556, 14:05:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1448
| << บทที่ 10 โชคชะตาอาภัพ | ความรักและผูกพัน >> |
เบลินญา 13 มี.ค. 2556, 14:08:36 น.
ตอบเม้นท์ค่ะ
คุณ Auuu >>> เดี๋ยวจะเก็บหนังสือไว้ให้นะคะ อิอิ
คุณ Zephyr >>> ละลายแล้วเหมือนกันค่ะ ^ ^
ตอบเม้นท์ค่ะ
คุณ Auuu >>> เดี๋ยวจะเก็บหนังสือไว้ให้นะคะ อิอิ
คุณ Zephyr >>> ละลายแล้วเหมือนกันค่ะ ^ ^
Zephyr 13 มี.ค. 2556, 17:14:33 น.
คู่นี้ก็น่าลุ้นนะนี่
คู่นี้ก็น่าลุ้นนะนี่
เบลินญา 13 มี.ค. 2556, 18:23:48 น.
หนังสือเล่มนี้ออกเดือน พ.ค. นี้นะคะ ถ้าใครสนใจหนังสือ 5 เล่ม รบกวนช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะคะ ^_^
หนังสือเล่มนี้ออกเดือน พ.ค. นี้นะคะ ถ้าใครสนใจหนังสือ 5 เล่ม รบกวนช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะคะ ^_^
Auuuu 13 มี.ค. 2556, 22:10:36 น.
ว้าววว ขอบคุณนะคะ
ป้านี่คงร้ายเสมอต้นเสมอปลายเลยแฮะ ยังกล้าโผล่หน้ามาหาอีกอ่ะ เพลียยย
ว้าววว ขอบคุณนะคะ
ป้านี่คงร้ายเสมอต้นเสมอปลายเลยแฮะ ยังกล้าโผล่หน้ามาหาอีกอ่ะ เพลียยย
