จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่8 : วันนี้ที่รอคอย
เช้าวันจันทร์..เวลา 6โมง....ตรงลานจอดรถ หน้า Office อากาศวันนี้กำลังดีมีลมพัดแผ่วๆ เหมาะสำหรับการเดินทางออกต่างจังหวัด วันนี้พนักงานทุกคนหน้าตาแจ่มใสยิ้มแก้มแทบปริกันถ้วนหน้า เหมือนเป็นวันปลดปล่อยก็ว่าได้ สาวๆ แต่งตัวกันสุดๆ เสื้อผ้าที่ซื้อเตรียมไว้ตั้งแต่รู้ว่าจะได้ไปฉลองปีใหม่ที่ภูเก็ต วันนี้ก็ขนใส่ซะเต็มที่ ส่วนหนุ่มๆ ก็ใช่ย่อยเสื้อที่ใส่ลายพร้อยสีสรรสดใสไปหมด..วันนี้รวมๆ พนักงานทั้งหมดที่จะไปกับรถทัวร์ประมาณ 38 คนได้ มีล่วงหน้าไปกับรถตู้แล้วบ้างบางส่วนเมื่อวันอาทิตย์
"ขาดใคร! ยังขาดใครอีกบอกด้วย" เสียงแนงพูดออก Microphone อยู่หน้ารถ
"อีก 2 คนพี่แนง มีพี่จุ้น กับพี่ปอม" ดา หนึ่งในผู้ช่วยของจุ้นตอบกลับมา ซักแป๊บไทด์ก็ขึ้นมา
"กำลังมาทั้งคู่..ใกล้จะถึงแล้ว เมื่อกี้พี่โทรไปเช็คให้แล้ว" ไทด์ส่งเสียงบอกมา แล้วก็เดินมานั่งเบาะหน้าคู่กับจันทร์..
"อ้าว! ไอ้จุ้นมันไม่ได้มากับพี่เหรอ ..พี่ไทด์" นาส่งเสียงมาจากเบาะหลัง
"เปล่า! มันไปรับไอ้ปอม พอดีรถไอ้ปอมมันจอดไว้ที่บ้านพี่" สายตาก็สอดส่ายหาพรรคพวก "แล้วพี่วัฒน์ กะไอ้เคนไปนั่งไหนเนี่ย"
"โน่น! อยู่ข้างหลังกับ พวกพี่โย (ทีมภาพ) อ๊อดก็อยู่นั่นด้วย กินกันแต่หัววัน" เสียงตูนลอยมา
"กิน..อะไรกันแต่หัววัน ไหนไปดูหน่อยซิ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปท้ายรถ ซักแป๊บจุ้นกับปอมก็มาถึง ปอมหยุดคุยกับคนขับรถ จุ้นเลยเดินขึ้นมาก่อน ทักเพื่อนๆ น้องๆ และก็นั่งลงข้างๆ จันทร์ แล้วปอมก็ตามขึ้นมาวันนี้ปอมใส่เสื้อยืดสีขาว ตราห่าน กางเกงยีนซีดตัวเก่ง รองเท้าผ้าใบคู่เดิม หัวพ้นบรรไดมาได้ ก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานใส่แนง ซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งกำลังกินแบบสบายอารมณ์ ก็เลยเริ่มบรรเลงเพลงกวน
"ว่าไงจ๊ะกระปี๋รถ คนครบหรือยังจ๊ะ ฉันจะได้ให้ลูกพี่โชเฟอร์เค้าออกรถซักที"
"กระปี๋.กระเป๋อ..อะไรหล่ะ เค้ารอแกอยู่คนเดียวเนี่ย!" ขนมเต็มปากแต่ก็ไม่ยั้น สวนกลับทันทีเหมือนกัน ปอมยิ้มแล้วก็บรรเลงใหม่
"เหรอออ! ตัวเอง..ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย..งั้นฉันบอกให้เค้าออกรถเลยนะ" ว่าแล้วก็มุดหัวลงไปใหม่ ซักแป๊บประตูรถก็ปิด รถก็เคลื่อนตัวออก แล้วปอมก็กลับขึ้นมาใหม่ นั่งลงข้างๆ แนง หันหน้าไปหาแนง ซึ่งกำลังเคี้ยวมันฝรั่งตุ้ยๆ
"อึดอัด หรือเปล่าไอ้แนง ฉันมานั่งด้วยเนี่ย!" ปอมถามเสียงไม่ค่อยเบาเท่าไหร่ครึ่งคันข้างหน้าแทบจะได้ยินหมด
"ทำไมฉันต้องอึดอัดด้วยไอ้ปอม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับแกซะหน่อย หรือว่าแกคิดอะไรกับฉัน นั่นแน่ ไอ้ปอม ไม่เอาๆ ฉันไม่อยากเป็นข่าว" พูดไปด้วยเคี้ยวไปด้วย
"เปล่า!..ฉันหมายถึงว่า..ฉันมานั่งเนี่ยทำให้ที่มันแคบลงไปหรือเปล่า เพราะลำพังตัวแกก็จะล้นเบาะอยู่แล้ว กลัวแกจะอึดอัด" เท่านั้นแหละเสียงสาวๆ หนุ่มๆ ที่นั่งข้างหน้าหัวเราะกันเป็นที่ถูกใจ "โอ๊ย! ไอ้แนงเจ็บ! มือหรือเท้าวะนั้นนะ ล่อซะกลางหลังเลย" บ่น! พร้อมบิดตัวเอี้ยวไปมา
"เออ! ถ้าแกยังขืนไม่หุบปากนะจะโดนเท้าแน่ๆ กลางหลังประกบคู่เลยด้วย" แนงขู่ เพื่อนๆ หัวเราะกันเกรียว ปอมทำหน้าเบ้รีบลุกขึ้นยืน
"ไปดีกว่าวุ้ย"
"จะไปไหนไอ้ปอม" แนงเลิกคิ้วถาม ปอมยิ้มตาหยี
"ไปดูท้ายรถหน่อย ว่าเค้าทำอะไรกันน่ะ เผื่อจะได้ช่วยเค้าได้ แฮะ ๆ"
"ไม่ต้องไป นั่งข้างหน้านี่แหละหาเรื่องเชียวแก จะไปกินกะเค้าน่ะสิทำมาเป็นอ้างโน้นอ้างนี่" รู้ทัน ปอมแกล้งค้อนใส่แนง
"เบื่อจริงๆ พวกผู้หญิงรู้ทันเนี่ย" บ่นงึมงำ
"จริงด้วยพี่ปอม" เสียงหนุ่มน้อยนามว่าโจ้ พูดมาจากเบาะข้างหลังจุ้น กับ จันทร์
"เมื่อกี้ผม กับไอ้ตั๊มจะย้ายไปนั่งข้างหลังซะหน่อย พี่นาแกกดซะไหล่แทบทรุดไม่ให้ย้ายไปไหน..ผมงี้เสียเซ้วว...เลยพี่" โจ้โอดครวญ..ตั๊มรีบเสริม
"นั่นสิ! แล้วดูซิให้พวกผมนั่งอยู่ท่ามกลางหมู่ภมร เค้าจะเด็ดดอมดมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้..โอ๊ย" มีมือดีมาเขกหัวตั๊มจากข้างหลัง
"นี่แน่ะหมู่ภมร..เป็นไงเจอหมู่ภมรเขกหัว..เอาอีกซักทีมั๊ยไอ้ตั๊ม" เสียงตูนส่งมา สาวๆ หัวเราะกันขรมไปหมด
"แกสามคนนั่งอยู่ข้างหน้านี่แหละไม่ต้องไปไหน ไอ้พวกหัวโจกต้องเก็บเอาไว้ข้างหน้า ปล่อยไปไม่ได้ให้มันลงแดงตายตรงนี้แหละ" นาเสริม ปอมหัวเราะ
"อ่ะ! ไม่ไป ก็ไม่ไป แหม! แท๊กทีมกันใหญ่เชียวน้าสาวๆ" ปอมพูดพร้อมกับยืนพิงเบาะที่จุ้นนั่งอยู่
"พี่ปอม.." โจ้เรียก
"อะไร" หันหน้ามาหา
"กางเกงสวยอ่ะ! ถ้าไม่ใส่แล้วผมขอนะ..พี่นะ" ทำท่าอ้อนวอน สาวๆ หัวเราะคิกคัก กับท่าทางของโจ้
"เอ้า! ไอ้นี่ขอกันดื้อๆ วะเฮ้ย!" ปอมยิ้ม
"ก็ผมชอบอ่ะ..น้า..ขอผมนะ"
"เออๆ"
"เมื่อไหร่อ่ะพี่"
"อะไรเมื่อไหร่" ปอมทำหน้าฉงน
"เมื่อไหร่จะไม่ใส่อ่ะ...พี่" โจ้ถามต่อ
"ไม่รุ!..ดูก่อน เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ รอไปก่อน"
"พี่ปอม.." ตั๊มเรียกบ้าง
"อะไร๊!" เสียงสูงเริ่มรำคาญแล้ว
"ผมเอาเสื้ออ่ะ!" เท่านั้นแหละ เสียงสาวๆ ครึ่งคันรถหัวเราะกันกระจาย
"เฮ้ย! มันเป็นอะไรกันวะไอ้คู่นี้ เห็นข้าเป็นมูลนิธิช่วยเหลือผู้ประสบภัยยามยากหรือไงวะ มาขอเสื้อขอกางเกงเนี่ย!" บ่นอุบ จุ้นขำนั่งฟังเฉยๆไม่สะใจ ถึงกับปีนขึ้นมาบนเบาะชะโงกหน้ามาฟังด้วย
"ก็ผมชอบอ่ะ..น้าพี่ปอม ท่าทางจะนิ่มด้วย ทีไอ้โจ้ยังได้กางเกงเลย ให้ผมนะ"
"ไม่ให้! ตัวนี้หวงโว้ย! ไอ้จุ้นมันซื้อให้....แกอยากได้ก็ไปซื้อเอา..ที่ไหนวะจุ้น" แหงะหน้ามาถามจุ้น
"โลตัส"
"เออ!..โลตัส" หันมาบอกตั๊ม
"เท่าไหร่วะ จุ้น" แหงะหน้ามาถามต่อ
"เก้าสิบห้าบาท"
"เก้าสิบห้...." แล้วก็หันมาหาจุ้น "อือหือ!..ไอ้จุ้น! แกซื้อเสื้อให้ฉันทั้งที ตัวไม่ถึงร้อยเหรอ! แหม! น่ารักจริงเล๊ย! มาหอมแก้มทีม๊ะ" ยื่นมือมาหา..จุ้นตีมือปอมดังเพี๊ย! ส่งค้อนให้ควับ ปอมหัวเราะแล้วก็หันมาพูดกับตั้มต่อ
"เออ! เก้าสิบห้าบาท ที่โลตัส แกก็ไปซื้อเลย"
"ก็ผมอยากได้ ตัวนี้นี่..มันสวยดีผ้ามันนิ่มแล้วด้วย..ซื้อมา กว่าจะนิ่มได้อย่างนี้อีกนาน..นะพี่ปอมน้า"
"ไม่ให้.." จุ้นอมยิ้ม
"แก! ก็ให้มันไปเหอะไอ้ปอม เดี๋ยวแกค่อยซื้อใหม่ก็ได้"
"ไม่เอ๊า!..ฉันหวง..มันอยากได้ก็ไปซื้อเอาเองสิ"
"งกว่ะ!" ตั๊มบ่น พวกสาวๆหัวเราะกันใหญ่ ปอมยิ้มพริ้ม
"แกอยากได้เสื้อ พร้อมลายเซ็นต์ไหมล่ะไอ้ตั๊ม"
"นั่นแน่ พี่ปอมจะให้ผมแล้วใช่ม้า จะเซ็นต์ให้ตรงไหนอ่ะพี่ เอาตรงชายเสื้อก็ได้ไม่ค่อยเห็นดี" ยิ้มแก้มปริเลย
"หึ! เสื้อ...กับลายเซ๊นต์แยกต่างหาก..ลายเซ็นต์เอาให้ไว้ในซองขาวน่ะ เอาไหม!" เฮกัน ลั่น ตั๊มหุบยิ้มทันที
"แหม! ไม่เอาก็ได้พี่ แค่นี้ต้องขู่ด้วย"
"ก็เซ้าซี้ไม่เลิกนี่หว่า.."
"ปอม แกมาทำหน้าที่ไกด์หน่อยซิถึงไหนแล้วเนี่ย" แนงส่งเสียงเรียก นั่นแหละปอมถึงถอยมานั่งข้างหน้าหยิบไมโครโฟนขึ้นมา
"5โหล.. 5โหล.. หกสิบ...หกสิบ" ลองไมค์ เสียงสาวๆ คิกคักกันใหญ่
"5โหล..5โหล..หกสิบ...หกสิบ...อะแฮ่ม ๆ ...สวัสดีทุกคนสบายดีอยู่ป่าว....ขอเสียงหน่อย..." กรี๊ด วี๊ด วิ๊ว เป่าปาก กันลั่นรถ
"ฝั่งซ้ายว่าไง.." กรี๊ด วิ๊ด วิ๊ว
"ฝั่งขวาล่ะ.." กรี๊ด ปี๊ด ปิ๊ว วิ๊ด วิ๊ว
"ข้างหน้า..." กรี๊ด ปี๊ด ปิ๊ว โจ้ กับตั๊ม เป่า ปากกันใหญ่
"ตรงกลาง..ไม่ต้อง" ไอ้ที่กำลังจะเป่าปาก จะกรี๊ด ก็ค้างกันไปหมด เรียกเสียงหัวเราะทั้งคัน
"ข้างหลัง.." เสียงดังมาก แทบถล่มทลาย โดยเฉพาะต้นเสียงอย่างอ๊อด
"ข้างหลัง...อย่าลืมข้างหน้าน้า.. ยังเหลืออีก 3หน่อ ยังไม่ได้กิน ยังไงๆ ก็เหลือไว้บ้างนะคร๊าบบบบ" หัวเราะกันทั้งคัน เสียงเคนตะโกน
"พวกแกก็มากันซักทีสิวะ มาช้าหมดนะโว๊ย!"
"คร๊าบบบ เดี๋ยวทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้นก่อนแล้วจะรีบจรรี ไปหาทันทีทันใดเลยนะคร๊าบบ... " หัวเราะกันทั้งคัน "อ่า! เข้าเรื่อง เข้าเรื่อง ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนแล้วเอ่ย..เดี๋ยวขอดูก่อน" ปอมมองออกไปนอกรถ
"ตอนนี้ เรากำลังจะออกนอกเมืองแล้วนะครับ เราจะวิ่งสายธนบุรี-ปากท่อไปเรื่อยๆ ผ่านจังหวัดเพชรบุรี ประจวบ ชุมพร ระนอง สุดท้ายที่พังงา และก็เข้าสู่จังหวัดภูเก็ต รวมระยะทางแล้วน่าจะตกอยู่ประมาณ 860 กิโลเมตร ได้ เราจะใช้เวลา ประมาณ 13 ชั่วโมงในการเดินทาง คิดว่าน่าจะถึงภูเก็ตราวๆ หกโมงเย็น ขอบอกว่านั่งกันยาว นั่งกันยาว...ดังนั้นอย่าอ้ำอึ้ง ถ้ามีเหตุฉุกเฉินใดๆ ก็แล้วแต่ คิดว่าไม่สะดวกบนรถ ก็บอกได้นะคร๊าบบบ แต่ไม่ต้องบอกผมนะคร๊าบบบ เพราะผมไม่มีเบรกอยู่ที่เท้า ลงไปหาพี่โชว์เฟอร์ข้างล่างเลยครับ..ตอนนี้พักผ่อนตามอัธยาศรัยเลยครับ จะเดินมาข้างหน้า...จะเดินไปข้างหลัง...จะลงไปข้างล่าง...หรือจะขึ้นมาข้าง บนได้หมดครับ แต่อย่าเปิดประตูออกไปนอกรถระหว่างรถวิ่งนะคร๊าบบ...ตาย!นะคร๊าบบ รถคันนี้ระบบประตูจะเสียนิดนึงนะครับเพราะฉะนั้นระวัง! ครับระวัง!" หัวเราะกันทั้งคัน ซักแป๊บก็เปิดวีดีโอให้ดูกัน ปอมลุกขึ้นพร้อมกับชวน โจ้กับตั๊ม ไปข้างหลัง หนุ่มสองคนรีบลุกอย่างไว สาวๆ เห็นหมั่นไส้ตามๆ กัน
"ลูกพี่ ลูกน้องพอกันเลย ถอดแบบกันมาเปี๊ยบ!" นาพูด ตั๊มยักคิ้วส่งให้
"อ่ะ! ไม่งั้นเค้าจะเป็นหัวหน้าลูกน้องกันได้งัยเนอะ พี่ปอมเนอะ" หันมาพยักเพยิกกับปอม
"เออ! เดินไปได้แล้ว"
"ปอม! " เสียงจุ้นเรียกออกมา
"อะไร! จุ้น!"
"แกอย่ากินมากนะ กระเพาะยิ่งไม่ค่อยจะดีอยู่" มีสั่ง มีสั่ง
"ครับแม่จุ้น! เดี๋ยวปอมจะแค่ดมให้พอหายอยากเท่านั้นแหละ หรือไม่ก็เอานิ้วจิ้ม แตะลิ้นนิดนึงเท่านั้น ไม่ให้ระคายเคืองกระเพาะน้อยๆ ของปอมเลยนะฮับ" หัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น จุ้นยิ้ม แล้วปอมก็เดินตามโจ้ กับตั๊ม ไป...............
"ขาดใคร! ยังขาดใครอีกบอกด้วย" เสียงแนงพูดออก Microphone อยู่หน้ารถ
"อีก 2 คนพี่แนง มีพี่จุ้น กับพี่ปอม" ดา หนึ่งในผู้ช่วยของจุ้นตอบกลับมา ซักแป๊บไทด์ก็ขึ้นมา
"กำลังมาทั้งคู่..ใกล้จะถึงแล้ว เมื่อกี้พี่โทรไปเช็คให้แล้ว" ไทด์ส่งเสียงบอกมา แล้วก็เดินมานั่งเบาะหน้าคู่กับจันทร์..
"อ้าว! ไอ้จุ้นมันไม่ได้มากับพี่เหรอ ..พี่ไทด์" นาส่งเสียงมาจากเบาะหลัง
"เปล่า! มันไปรับไอ้ปอม พอดีรถไอ้ปอมมันจอดไว้ที่บ้านพี่" สายตาก็สอดส่ายหาพรรคพวก "แล้วพี่วัฒน์ กะไอ้เคนไปนั่งไหนเนี่ย"
"โน่น! อยู่ข้างหลังกับ พวกพี่โย (ทีมภาพ) อ๊อดก็อยู่นั่นด้วย กินกันแต่หัววัน" เสียงตูนลอยมา
"กิน..อะไรกันแต่หัววัน ไหนไปดูหน่อยซิ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปท้ายรถ ซักแป๊บจุ้นกับปอมก็มาถึง ปอมหยุดคุยกับคนขับรถ จุ้นเลยเดินขึ้นมาก่อน ทักเพื่อนๆ น้องๆ และก็นั่งลงข้างๆ จันทร์ แล้วปอมก็ตามขึ้นมาวันนี้ปอมใส่เสื้อยืดสีขาว ตราห่าน กางเกงยีนซีดตัวเก่ง รองเท้าผ้าใบคู่เดิม หัวพ้นบรรไดมาได้ ก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานใส่แนง ซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งกำลังกินแบบสบายอารมณ์ ก็เลยเริ่มบรรเลงเพลงกวน
"ว่าไงจ๊ะกระปี๋รถ คนครบหรือยังจ๊ะ ฉันจะได้ให้ลูกพี่โชเฟอร์เค้าออกรถซักที"
"กระปี๋.กระเป๋อ..อะไรหล่ะ เค้ารอแกอยู่คนเดียวเนี่ย!" ขนมเต็มปากแต่ก็ไม่ยั้น สวนกลับทันทีเหมือนกัน ปอมยิ้มแล้วก็บรรเลงใหม่
"เหรอออ! ตัวเอง..ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย..งั้นฉันบอกให้เค้าออกรถเลยนะ" ว่าแล้วก็มุดหัวลงไปใหม่ ซักแป๊บประตูรถก็ปิด รถก็เคลื่อนตัวออก แล้วปอมก็กลับขึ้นมาใหม่ นั่งลงข้างๆ แนง หันหน้าไปหาแนง ซึ่งกำลังเคี้ยวมันฝรั่งตุ้ยๆ
"อึดอัด หรือเปล่าไอ้แนง ฉันมานั่งด้วยเนี่ย!" ปอมถามเสียงไม่ค่อยเบาเท่าไหร่ครึ่งคันข้างหน้าแทบจะได้ยินหมด
"ทำไมฉันต้องอึดอัดด้วยไอ้ปอม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับแกซะหน่อย หรือว่าแกคิดอะไรกับฉัน นั่นแน่ ไอ้ปอม ไม่เอาๆ ฉันไม่อยากเป็นข่าว" พูดไปด้วยเคี้ยวไปด้วย
"เปล่า!..ฉันหมายถึงว่า..ฉันมานั่งเนี่ยทำให้ที่มันแคบลงไปหรือเปล่า เพราะลำพังตัวแกก็จะล้นเบาะอยู่แล้ว กลัวแกจะอึดอัด" เท่านั้นแหละเสียงสาวๆ หนุ่มๆ ที่นั่งข้างหน้าหัวเราะกันเป็นที่ถูกใจ "โอ๊ย! ไอ้แนงเจ็บ! มือหรือเท้าวะนั้นนะ ล่อซะกลางหลังเลย" บ่น! พร้อมบิดตัวเอี้ยวไปมา
"เออ! ถ้าแกยังขืนไม่หุบปากนะจะโดนเท้าแน่ๆ กลางหลังประกบคู่เลยด้วย" แนงขู่ เพื่อนๆ หัวเราะกันเกรียว ปอมทำหน้าเบ้รีบลุกขึ้นยืน
"ไปดีกว่าวุ้ย"
"จะไปไหนไอ้ปอม" แนงเลิกคิ้วถาม ปอมยิ้มตาหยี
"ไปดูท้ายรถหน่อย ว่าเค้าทำอะไรกันน่ะ เผื่อจะได้ช่วยเค้าได้ แฮะ ๆ"
"ไม่ต้องไป นั่งข้างหน้านี่แหละหาเรื่องเชียวแก จะไปกินกะเค้าน่ะสิทำมาเป็นอ้างโน้นอ้างนี่" รู้ทัน ปอมแกล้งค้อนใส่แนง
"เบื่อจริงๆ พวกผู้หญิงรู้ทันเนี่ย" บ่นงึมงำ
"จริงด้วยพี่ปอม" เสียงหนุ่มน้อยนามว่าโจ้ พูดมาจากเบาะข้างหลังจุ้น กับ จันทร์
"เมื่อกี้ผม กับไอ้ตั๊มจะย้ายไปนั่งข้างหลังซะหน่อย พี่นาแกกดซะไหล่แทบทรุดไม่ให้ย้ายไปไหน..ผมงี้เสียเซ้วว...เลยพี่" โจ้โอดครวญ..ตั๊มรีบเสริม
"นั่นสิ! แล้วดูซิให้พวกผมนั่งอยู่ท่ามกลางหมู่ภมร เค้าจะเด็ดดอมดมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้..โอ๊ย" มีมือดีมาเขกหัวตั๊มจากข้างหลัง
"นี่แน่ะหมู่ภมร..เป็นไงเจอหมู่ภมรเขกหัว..เอาอีกซักทีมั๊ยไอ้ตั๊ม" เสียงตูนส่งมา สาวๆ หัวเราะกันขรมไปหมด
"แกสามคนนั่งอยู่ข้างหน้านี่แหละไม่ต้องไปไหน ไอ้พวกหัวโจกต้องเก็บเอาไว้ข้างหน้า ปล่อยไปไม่ได้ให้มันลงแดงตายตรงนี้แหละ" นาเสริม ปอมหัวเราะ
"อ่ะ! ไม่ไป ก็ไม่ไป แหม! แท๊กทีมกันใหญ่เชียวน้าสาวๆ" ปอมพูดพร้อมกับยืนพิงเบาะที่จุ้นนั่งอยู่
"พี่ปอม.." โจ้เรียก
"อะไร" หันหน้ามาหา
"กางเกงสวยอ่ะ! ถ้าไม่ใส่แล้วผมขอนะ..พี่นะ" ทำท่าอ้อนวอน สาวๆ หัวเราะคิกคัก กับท่าทางของโจ้
"เอ้า! ไอ้นี่ขอกันดื้อๆ วะเฮ้ย!" ปอมยิ้ม
"ก็ผมชอบอ่ะ..น้า..ขอผมนะ"
"เออๆ"
"เมื่อไหร่อ่ะพี่"
"อะไรเมื่อไหร่" ปอมทำหน้าฉงน
"เมื่อไหร่จะไม่ใส่อ่ะ...พี่" โจ้ถามต่อ
"ไม่รุ!..ดูก่อน เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ รอไปก่อน"
"พี่ปอม.." ตั๊มเรียกบ้าง
"อะไร๊!" เสียงสูงเริ่มรำคาญแล้ว
"ผมเอาเสื้ออ่ะ!" เท่านั้นแหละ เสียงสาวๆ ครึ่งคันรถหัวเราะกันกระจาย
"เฮ้ย! มันเป็นอะไรกันวะไอ้คู่นี้ เห็นข้าเป็นมูลนิธิช่วยเหลือผู้ประสบภัยยามยากหรือไงวะ มาขอเสื้อขอกางเกงเนี่ย!" บ่นอุบ จุ้นขำนั่งฟังเฉยๆไม่สะใจ ถึงกับปีนขึ้นมาบนเบาะชะโงกหน้ามาฟังด้วย
"ก็ผมชอบอ่ะ..น้าพี่ปอม ท่าทางจะนิ่มด้วย ทีไอ้โจ้ยังได้กางเกงเลย ให้ผมนะ"
"ไม่ให้! ตัวนี้หวงโว้ย! ไอ้จุ้นมันซื้อให้....แกอยากได้ก็ไปซื้อเอา..ที่ไหนวะจุ้น" แหงะหน้ามาถามจุ้น
"โลตัส"
"เออ!..โลตัส" หันมาบอกตั๊ม
"เท่าไหร่วะ จุ้น" แหงะหน้ามาถามต่อ
"เก้าสิบห้าบาท"
"เก้าสิบห้...." แล้วก็หันมาหาจุ้น "อือหือ!..ไอ้จุ้น! แกซื้อเสื้อให้ฉันทั้งที ตัวไม่ถึงร้อยเหรอ! แหม! น่ารักจริงเล๊ย! มาหอมแก้มทีม๊ะ" ยื่นมือมาหา..จุ้นตีมือปอมดังเพี๊ย! ส่งค้อนให้ควับ ปอมหัวเราะแล้วก็หันมาพูดกับตั้มต่อ
"เออ! เก้าสิบห้าบาท ที่โลตัส แกก็ไปซื้อเลย"
"ก็ผมอยากได้ ตัวนี้นี่..มันสวยดีผ้ามันนิ่มแล้วด้วย..ซื้อมา กว่าจะนิ่มได้อย่างนี้อีกนาน..นะพี่ปอมน้า"
"ไม่ให้.." จุ้นอมยิ้ม
"แก! ก็ให้มันไปเหอะไอ้ปอม เดี๋ยวแกค่อยซื้อใหม่ก็ได้"
"ไม่เอ๊า!..ฉันหวง..มันอยากได้ก็ไปซื้อเอาเองสิ"
"งกว่ะ!" ตั๊มบ่น พวกสาวๆหัวเราะกันใหญ่ ปอมยิ้มพริ้ม
"แกอยากได้เสื้อ พร้อมลายเซ็นต์ไหมล่ะไอ้ตั๊ม"
"นั่นแน่ พี่ปอมจะให้ผมแล้วใช่ม้า จะเซ็นต์ให้ตรงไหนอ่ะพี่ เอาตรงชายเสื้อก็ได้ไม่ค่อยเห็นดี" ยิ้มแก้มปริเลย
"หึ! เสื้อ...กับลายเซ๊นต์แยกต่างหาก..ลายเซ็นต์เอาให้ไว้ในซองขาวน่ะ เอาไหม!" เฮกัน ลั่น ตั๊มหุบยิ้มทันที
"แหม! ไม่เอาก็ได้พี่ แค่นี้ต้องขู่ด้วย"
"ก็เซ้าซี้ไม่เลิกนี่หว่า.."
"ปอม แกมาทำหน้าที่ไกด์หน่อยซิถึงไหนแล้วเนี่ย" แนงส่งเสียงเรียก นั่นแหละปอมถึงถอยมานั่งข้างหน้าหยิบไมโครโฟนขึ้นมา
"5โหล.. 5โหล.. หกสิบ...หกสิบ" ลองไมค์ เสียงสาวๆ คิกคักกันใหญ่
"5โหล..5โหล..หกสิบ...หกสิบ...อะแฮ่ม ๆ ...สวัสดีทุกคนสบายดีอยู่ป่าว....ขอเสียงหน่อย..." กรี๊ด วี๊ด วิ๊ว เป่าปาก กันลั่นรถ
"ฝั่งซ้ายว่าไง.." กรี๊ด วิ๊ด วิ๊ว
"ฝั่งขวาล่ะ.." กรี๊ด ปี๊ด ปิ๊ว วิ๊ด วิ๊ว
"ข้างหน้า..." กรี๊ด ปี๊ด ปิ๊ว โจ้ กับตั๊ม เป่า ปากกันใหญ่
"ตรงกลาง..ไม่ต้อง" ไอ้ที่กำลังจะเป่าปาก จะกรี๊ด ก็ค้างกันไปหมด เรียกเสียงหัวเราะทั้งคัน
"ข้างหลัง.." เสียงดังมาก แทบถล่มทลาย โดยเฉพาะต้นเสียงอย่างอ๊อด
"ข้างหลัง...อย่าลืมข้างหน้าน้า.. ยังเหลืออีก 3หน่อ ยังไม่ได้กิน ยังไงๆ ก็เหลือไว้บ้างนะคร๊าบบบบ" หัวเราะกันทั้งคัน เสียงเคนตะโกน
"พวกแกก็มากันซักทีสิวะ มาช้าหมดนะโว๊ย!"
"คร๊าบบบ เดี๋ยวทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้นก่อนแล้วจะรีบจรรี ไปหาทันทีทันใดเลยนะคร๊าบบ... " หัวเราะกันทั้งคัน "อ่า! เข้าเรื่อง เข้าเรื่อง ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนแล้วเอ่ย..เดี๋ยวขอดูก่อน" ปอมมองออกไปนอกรถ
"ตอนนี้ เรากำลังจะออกนอกเมืองแล้วนะครับ เราจะวิ่งสายธนบุรี-ปากท่อไปเรื่อยๆ ผ่านจังหวัดเพชรบุรี ประจวบ ชุมพร ระนอง สุดท้ายที่พังงา และก็เข้าสู่จังหวัดภูเก็ต รวมระยะทางแล้วน่าจะตกอยู่ประมาณ 860 กิโลเมตร ได้ เราจะใช้เวลา ประมาณ 13 ชั่วโมงในการเดินทาง คิดว่าน่าจะถึงภูเก็ตราวๆ หกโมงเย็น ขอบอกว่านั่งกันยาว นั่งกันยาว...ดังนั้นอย่าอ้ำอึ้ง ถ้ามีเหตุฉุกเฉินใดๆ ก็แล้วแต่ คิดว่าไม่สะดวกบนรถ ก็บอกได้นะคร๊าบบบ แต่ไม่ต้องบอกผมนะคร๊าบบบ เพราะผมไม่มีเบรกอยู่ที่เท้า ลงไปหาพี่โชว์เฟอร์ข้างล่างเลยครับ..ตอนนี้พักผ่อนตามอัธยาศรัยเลยครับ จะเดินมาข้างหน้า...จะเดินไปข้างหลัง...จะลงไปข้างล่าง...หรือจะขึ้นมาข้าง บนได้หมดครับ แต่อย่าเปิดประตูออกไปนอกรถระหว่างรถวิ่งนะคร๊าบบ...ตาย!นะคร๊าบบ รถคันนี้ระบบประตูจะเสียนิดนึงนะครับเพราะฉะนั้นระวัง! ครับระวัง!" หัวเราะกันทั้งคัน ซักแป๊บก็เปิดวีดีโอให้ดูกัน ปอมลุกขึ้นพร้อมกับชวน โจ้กับตั๊ม ไปข้างหลัง หนุ่มสองคนรีบลุกอย่างไว สาวๆ เห็นหมั่นไส้ตามๆ กัน
"ลูกพี่ ลูกน้องพอกันเลย ถอดแบบกันมาเปี๊ยบ!" นาพูด ตั๊มยักคิ้วส่งให้
"อ่ะ! ไม่งั้นเค้าจะเป็นหัวหน้าลูกน้องกันได้งัยเนอะ พี่ปอมเนอะ" หันมาพยักเพยิกกับปอม
"เออ! เดินไปได้แล้ว"
"ปอม! " เสียงจุ้นเรียกออกมา
"อะไร! จุ้น!"
"แกอย่ากินมากนะ กระเพาะยิ่งไม่ค่อยจะดีอยู่" มีสั่ง มีสั่ง
"ครับแม่จุ้น! เดี๋ยวปอมจะแค่ดมให้พอหายอยากเท่านั้นแหละ หรือไม่ก็เอานิ้วจิ้ม แตะลิ้นนิดนึงเท่านั้น ไม่ให้ระคายเคืองกระเพาะน้อยๆ ของปอมเลยนะฮับ" หัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น จุ้นยิ้ม แล้วปอมก็เดินตามโจ้ กับตั๊ม ไป...............
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 22:36:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 22:36:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 1674
| << ตอนที่7 : ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะ | ตอนที่9 : จุดเริ่มต้น >> |