จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่9 : จุดเริ่มต้น
"5โหล...หกสิบ.....5โหล....หกสิบ.....เอ้า! ตื่นจ๊ะ..ตื่น ถึงกันแล้วนะตัวเอง....ใครนอนอยู่ก็ลุก..ใครลุกยืนอยู่ก็นั่งลงก่อน..เดี๋ยว ฟังสุดหล่อพูดก่อน" เรียกเสียงหัวเราะ และเสียงอ๊วก ออกมาตามๆ กัน ไอ้ที่เพิ่งตื่นก็นั่งอมยิ้มหลังจากได้ยินเสียงปอมพูด หนึ่งในนั้นก็คือจุ้นนั่งขยี้ตาใหญ่ ได้ยินเสียงตูน และก็สาวๆ ในรถอุทานกันขรมไปหมด เนื่องจากรถมาถึงที่พักราวๆ หกโมงครึ่งเป็นเวลาพระอาทิตย์กำลังจะตก รถจอดเห็นวิวจะ จะพอดี สวยมาก
"สาวๆ จ๋าอย่าเพิ่งไปดูเลย พระอาท้ง พระอาทิตย์ มีเวลาดูอีกตั้งสามวัน เค้ามาให้เห็นทุกวันแหละ ไม่หนีไปไหน ตอนนี้หันมามองหน้าสุดหล่อก่อน นะจ๊ะตัวเอง เดี๋ยวไม่ได้เห็นแล้วจะเสียดายน้า" เท่านั้นแหละเสียงหัวเราะ เสียงเป่าปากก็เริ่มดังขึ้นมาจากข้างหลัง โดยเฉพาะ ตั๊มกับ โจ้เป่าปากเป็นที่ครึกครื้น อ๊อดเห็นถึงกับหมั่นไส้
"เชียร์กันจริ้งไอ้สองตัวนี่..." จับหัวสองคนชนกัน เป็นที่ขบขันของคนที่นั่งอยู่ท้ายรถ หน้าตากลึ่มๆกันทั้งนั้น สองคนนวดหัวกันใหญ่แต่ยังไม่วาย....
"หัวหน้าผมคร๊าบบ...หัวหน้าผมมม..." โจ้ตะโกนมาจากท้ายรถ พร้อมกับกระโดดเหยงๆ ปอมเห็นก็โบกมือให้อยู่หน้ารถ ส่งเสียงตอบกลับมา
"ลูกน้องผมคร๊าบบ..ลูกน้องผมมม..อุ๊ย!" โดนแหนบเข้าที่แขน..
"นี่แนะ..ลีลานัก เร็วๆ ไอ้ปอมเค้าจะได้ลงๆ กันซักที รถจอดตั้งนานแล้วเนี่ย จะบอกอะไรก็รีบบอก" จุ้นเริ่มรำคาญ
"จ้า..เจ๊..จ๊ะ..เอ้า ฟังๆ เดี๋ยวพอลงจากรถแล้ว ก็ไปเอากุญแจห้องตรงล๊อบบี้นะครับ ใครนอนกะใครอยู่ห้องไหนไปดูรายชื่อได้กับไอ้แนง ส่วนข้าวเย็นหากินเอง!" เท่านั้นแหละ สาวๆ หนุ่มๆ บนรถเหมือนนกแตกรังบ่นกันระงม แนงตีแขนปอมดังเพี๊ยะ!
"เอ่อ! โทดครับ แฮะๆ พูดผิดไปหน่อย..ช่วยเหลือตัวเองน่ะครับ บุฟเฟ่ห์..ครับ..บุบเฟ่ห์...อาหารตั้งเอ่อ.ตอน..กี่โมงนะพี่จันทร์" หันไปถามจันทร์
"ทุ่มครึ่ง..ตอนเช้าหกโมงครึ่ง"
"อาหารเย็นตั้งตอน หกโมงครึ่งนะครับ..ส่วนตอนเช้าก็ทุ่มครึ่ง."
"ไม่ใช่!" สาวๆ ตวาดแว๊ด!พร้อมกัน หัวเราะกันตรึม..ทั้งรถ
"555 ล้อเล่น..ไม่ใช่ ก็ไม่ใช่สิทำมาเป็นดุ อาหารเย็นทุ่มครึ่ง ส่วนอาหารเช้าหกโมงครึ่งนะครับ โปรแกรมวันถัดไปเดี๋ยวจะบอกทีหลัง....ตอนนี้ก็แยกย้ายกันได้แล้วคร๊าบบ... อ้อ!พวกที่ต้องทำงานวันพรุ่งนี้ เดี๋ยวไปเจอที่ล๊อบบี้ก่อนนะฮะอย่าเพิ่งไปไหน...เอ้า..เชิญ..จ้า.. เจ๊..เชิญ.." หันมาหาจุ้น ก้มหัวโค้งให้..จุ้นเดินผ่านเขกหัวไปหนึ่งที ปอมลูบหัวป้อยๆ บ่นพึมพำ
"ไอ้จุ้น! เดี๋ยวเยี่ยวรดที่นอนพอดีเขกแต่หัวน่ะ..ลงดี ๆ นะโว๊ยเดี๋ยวตกไป ศพไม่จ๋วย.." จุ้นหันมาค้อน เพื่อนๆ หัวเราะกันใหญ่แล้วก็เดินตามกันลงมาจากรถ ข้างล่างมีพนักงานยืนรอต้อนรับอยู่พร้อมพวงมาลัย ที่สำคัญมีมณทิรายืนรออยู่ด้วย
"ยินดีต้อนรับนะคะทุกคน.. มาลาบีช รีสอร์ท ยินดีต้อนรับค่ะ..มีอะไรขาดตกบกพร่องบอกมณได้นะคะ"
"หวัดดี!ครับคุณมณ ลงมาเองเลยเหรอครับ" ไทด์ส่งเสียงทักออกไป
"ค่ะ ทริปของคุณไทด์ทั้งที ต้องลงมาต้อนรับค่ะ เชิญค่ะ เชิญข้างในก่อนมาถึงกันเหนื่อยๆ อ้าวนี่คุณปอมไม่ได้มาด้วยกันเหรอคะ" สายตาก็สอดส่ายหา
"มาค่ะ ยังอยู่บนรถอยู่เลย กำลังช่วยกันอยู่" จันทร์ตอบ
"ช่วยอะไรคะ" สักครู่ก็ได้ยินเสียงปอมโวกเวกมาจากบนรถ
"เดินไหวไหมพี่.." ปอมถามพร้อมหิ้วปีกเคน คนละข้างกับวัฒน์ มีอ๊อด โจ้ และก็ตั๊มเดินอยู่ข้างหน้า
"คราย..อ้าย.ปอมเหรอ..ฉ้านหวายโว๊ย..เอิ๊กก.." ขาลากเหมือนไม่มีแรง ทำเอาไหล่ปอมแทบทรุด
"ไอ้หยา!..พี่วัฒน์นั่งก่อน นั่งก่อน ไม่ไหวๆ ตัวใหญ่ ชิปเป้งหนัก..แม่เลี้ยงด้วยอะไรเนี่ย! ฮื้อ" เงียบ! ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก เคนหลับซะแล้ว
"ไอ้อ๊อด! ฉันบอกแกแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าให้พี่เคนแกกินเยอะ เป็นไงล่ะ" ปอมบ่น มองเคนแล้วก็ส่ายหัว
"เฮ้ย!ๆ อย่ามาโทษฉันนะ โว๊ย! ต้องโทษไอ้ลิงสองตัวนี่" ชี้นิ้วมาที่ ตั๊ม กับโจ้ "หันไปทีไร ก็เห็นมันสองตัว..ขาวพี่ขาว..กับไอ้เคนอยู่นั่นแหละ.." [ขาว หมายถึง แก้วที่ไม่เหลือน้ำอยู่แล้ว เหลือแต่น้ำแข็ง หรือจะพูดว่าหมดเลยพี่ก็ได้แต่ในที่นี้ใช้คำว่า ขาว]
"แหม! ผมกับไอ้ตั๊ม ก็ดีใจนานๆจะได้กินกับพี่เคนซักที กลัวว่าพี่แกจะไม่หนุกน่ะ ก็เลยใส่ไม่ยั้ง.. แฮะๆ" ทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม
"เออๆ จะเถียงกันไปทำไมว้า ไปๆ รีบแบกมันไป จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ" วัฒน์รีบตัดบทกลัวจะยาว ค่อยๆ ประคองกันลงมาจากรถ มีไทด์ มณทิรา และก็จันทร์ ยืนรออยู่ นอกนั้นแยกย้ายกันไปหมดแล้ว โจ้ กับตั๊มรีบเดินไปข้างในเพื่อเตรียมที่ไว้ก่อน มณบอกให้พนักงานมาช่วยอีกแรง
"อุ้ย! กว่าจะถึง หนักชิปเป๋งเลย" ปอมบ่นหลังจากที่ค่อยๆ วางเคนไว้ตรงโซฟา มีจุ้นกับตูนยืนดูอยู่
"ทำไมแกไม่พาพี่เคนไปนอนที่ห้องเลยล่ะปอม" จุ้นถาม
"หึ! เอานอนตรงนี้ไปก่อน ค่อยแบกไปทีเดียว เดี๋ยวฉันต้องคุยเรื่องงานต่ออีกแป๊บนึง"
"พี่วัฒน์ ด้วยเหรอ" ตูนถาม วัฒน์หันมามอง
"อึมม์ใช่ เตรียมงานไว้พรุ่งนี้น่ะ จะได้ไม่ฉุกละหุก..ไปยังปอม..พวกพี่สรรกับพี่โยแล้วก็ ไอ้ไทด์รออยู่ข้างในแล้ว" ปอมพยักหน้า
"แก จะไปไหนรึเปล่า..ไอ้จุ้น ไอ้ตูน เฝ้าพี่เคนไว้ก่อน เดี๋ยวลุกขึ้นเดินจะยุ่ง แขกเขิกเค้าตกใจหมด เดี๋ยวฉันมา..แป๊บนึง" มณยืนฟังอยู่ก็เลยอาสา
"ไม่เป็นไรค่ะคุณปอม เดี๋ยวมณดูให้พอดีมณอยู่บริเวณนี้พอดี พนักงานก็มีเยอะค่ะช่วยกันได้" จุ้นกับตูน ยิ้มแก้มแทบปริ
"ขอบคุณ คุณมณมากนะคะพอดี ตูนนัดกับจุ้นไว้น่ะค่ะ ว่าจะลงไปเดินบนหาดซะหน่อย ฝากพี่เคนด้วยนะคะคุณมณ..ไปจุ้น" รีบเดินตีจาก ปอมส่ายหัวแล้วก็หันมาทางมณ
"ฝากพี่เคน ไว้แป๊บ! นะครับเดี๋ยวมา" แล้วก็เดินไปทั้งคู่ มณยืนมองเคนอยู่ครู่นึง เห็นว่ายังนอนเรียบร้อยดีอยู่ก็เลยเดินไปที่เคาร์เตอร์ ซักแป๊บก็มีแขกเข้าลากกระเป๋ามาใบใหญ่
"เชิญค่ะ จองที่ไว้หรื..พี่แน๊ทมาได้ไงเนี่ย" น้ำเสียงดีใจมาก เดินอ้อมไปกอดหญิงสาวข้างหน้า
"ฉันก็โทรไปที่บ้านแกน่ะสิ ป้าบอกว่ามีแขกมาลงกรุ๊ปใหญ่..แกเลยลงมาจัดการที่นี่ ฉันก็เลยตามลงมาเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง ว่างๆ ขี้เกียจอยู่กรุงเทพฯ ลาพักร้อนมาอาทิตย์นึง"
"โห! แค่มาหาก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว ยังจะมาช่วยอีกน่ารักจริงๆ เลย" แล้วก็หันไปเรียกพนักงาน ให้เอากระเป๋าของแน๊ทไปเก็บที่ห้องของตัวเอง "พี่แน๊ทมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยออกมากินข้าว ซักประมาณทุ่มครึ่งเดี๋ยวมณโทรไปเรียก" พูดพร้อมส่งกุญแจให้
"อึมม์ ได้.." กำลังจะเดินไป หันไปเห็นเคนนอนอยู่พอดี
"แขกเหรอมณ ทำไมให้นอนตรงนี้ล่ะ"
"เมา!พี่ เพื่อนเค้าฝากไว้แป๊บนึง เดี๋ยวจะมาพาไปที่ห้อง" แน๊ทพยักหน้า แล้วก็เลิกสนใจเดินจากไป มณหันมามองเคนเห็นเริ่มกระดิกตัวแล้วก็พลิกตัว ทำท่าจะตกจากโซฟา รีบเข้าไปกั้นไว้ก่อนค่อยๆ พลิกตัวเคนกลับที่เดิม กว่าจะพลิกได้สำเร็จเล่นเอาเหงื่อแทบตก แถมมือไม้ยิ่งกว่าปลาหมึก พนักงานก็ดันออกไปไหนกันหมดไม่รู้ เคนจับแขนมณไว้ซะแน่น แกะเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปล่อย แล้วก็บ่นพึมพำ จนมณสงสัยต้องก้มลงไปฟัง
"เดี๋ยว...ใช่เออ! นั่นแหละ..ตรงนั้น..ไม่ใช่.ไอ้ปอม..555 กวนตีน" จับได้ใจความแค่เนี้ย ยืดตัวขึ้นมองหน้าคนนอนหลับเห็นนอนอมยิ้ม ก็หัวเราะเบาๆ ท่าจะกำลังมีความสุข คิ้วเข้มจัง!..แล้วทันใดนั้น ตา ต่อ ตาก็ประสานกัน มณตกใจรีบถอยตัวออกห่างแต่ติดที่แขนยังโดนจับอยู่เลยไปไหนไม่ได้ไกล เคนค่อยๆ เขยิบตัวลุกขึ้นแต่เหมือนยังมึนๆ อยู่ลุกไม่ค่อยถนัด มือซ้ายบีบขมับ มือขวายังจับแขนมณไว้แน่น พร้อมกับเหลือบตามองมณอยู่นาน เหมือนกำลังนึกอะไรอยู่
"ปวดหัว!" หน้าตาเหยเก
"เอายามั๊ยคะ หรือจะเอาน้ำร้อนดีคะ" มณถาม เคนมองหน้ามณอีก
"ขอ 2 อย่างเลยได้มั๊ยครับ" มณจะขยับตัวแต่เคนก็ไม่ปล่อยแขนซักที
"ปล่อยแขนซิคะ ไม่งั้นมณจะไปเอาให้ได้ยังไง" นั่นแหละเคนถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าจับเค้าไว้ซะแน่น รีบปล่อยอย่างเร็ว ซักแป๊บมณก็ถือแก้วน้ำมาให้พร้อมกับยา
"ขอบคุณครับ!" กลืนยาเข้าปากเสร็จก็หันไปมองรอบๆ มณสังเกตดูอาการอยู่
"แยกย้ายกันไปหมดแล้วค่ะ มีพวกคุณปอมอยู่ที่ห้องประชุม ฝากคุณไว้กับมณค่ะ เดี๋ยวก็คงออกมา เพราะเข้าไปนานแล้วเหมือนกัน"
"อ้อ!" เคนตอบรับ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"เดี๋ยวมณขอตัวนะคะ เชิญคุณเคนตามสบายเลยค่ะ" พูดจบก็ลุกเดินไปที่เคาร์เตอร์ เคนมองตาม ซักพักก็เห็นทีมงานเดินมาจากห้องประชุมมี อ๊อด วัฒน์ ไทด์ และก็ปอมเดินรั้งท้าย
"เอ้า!ฟื้น แล้วเหรอไอ้เคน ฉันนึกว่าแกจะไม่รอดสันดอนซะแล้ว" ไทด์แซว
"เออ! ปวดหัวว่ะ นี่คุณมณเพิ่งให้กินยาไป" อ๊อดหัวเราะ
"ดีสมน้ำหน้า! กินกะใครไม่กินเสือกไปกินกับไอ้สองตัวนี่" อ๊อดได้ทีใส่ใหญ่ โจ้ กับตั๊มรีบตีจากเดี๋ยวจะเข้าตัวอีก ปอมมองอยู่ก็อมยิ้ม พยักหน้าเรียกเคน ยิก ยิก
"ไปเฮีย!กลับห้อง เดินไหวเปล่า..อ้อ! เดี๋ยวเอากุญแจก่อน" เดินเข้าไปที่เคาร์เตอร์พูดเสียงดัง
"ขอบคุณนะครับคุณมณที่ดูพี่เคนให้ ดื้อมั๊ยฮะ"
"ไม่ดื้อค่ะ เรียบร้อยดี เอาอยู่ค่ะ" เรียกเสียงหัวเราะจากหนุ่มๆ ได้ ปอมแกล้งเลิกคิ้ว
"เหรอ!ฮะ แปลกจริงหนอ! ปกติเมาแล้วจะไม่เหมือนมนุษย์ มนาเค้า พอเจอคุณมณพี่เคนเปลี๋ยนไป๋"
"ไอ้ปอม! " เคนเรียกเสียงเขียว
"คร๊าบบบ..เดี๋ยวเอากุญแจก่อนคร๊าบบ.."
"นี่ค่ะ กุญแจ คนละห้องเลยค่ะ เรียงตามเบอร์นะคะ คุณไทด์ คุณวัฒน์ คุณเคน คุณอ๊อด แล้วก็ คุณปอม อ้อ!ประคองคุณเคนดีๆ นะคะตอนกลางคืนน้ำขึ้นค่ะถึงจะมีไฟทาง และก็ราวกั้นตรงทางเดิน ถ้าเดินไม่ตรงทางก็มีสิทธ์หล่นได้ค่ะ" มณยังแซวไม่เลิก ปอมยิ้ม
"ขอบคุณครับ"
"อ้อ! ลืมบอกค่ะข้าวเย็น ทุ่มครึ่งนะคะ ห้องอาหารอยู่บนนี้ค่ะ" แล้ว 5 หนุ่มก็เดินจากไป .......
"สาวๆ จ๋าอย่าเพิ่งไปดูเลย พระอาท้ง พระอาทิตย์ มีเวลาดูอีกตั้งสามวัน เค้ามาให้เห็นทุกวันแหละ ไม่หนีไปไหน ตอนนี้หันมามองหน้าสุดหล่อก่อน นะจ๊ะตัวเอง เดี๋ยวไม่ได้เห็นแล้วจะเสียดายน้า" เท่านั้นแหละเสียงหัวเราะ เสียงเป่าปากก็เริ่มดังขึ้นมาจากข้างหลัง โดยเฉพาะ ตั๊มกับ โจ้เป่าปากเป็นที่ครึกครื้น อ๊อดเห็นถึงกับหมั่นไส้
"เชียร์กันจริ้งไอ้สองตัวนี่..." จับหัวสองคนชนกัน เป็นที่ขบขันของคนที่นั่งอยู่ท้ายรถ หน้าตากลึ่มๆกันทั้งนั้น สองคนนวดหัวกันใหญ่แต่ยังไม่วาย....
"หัวหน้าผมคร๊าบบ...หัวหน้าผมมม..." โจ้ตะโกนมาจากท้ายรถ พร้อมกับกระโดดเหยงๆ ปอมเห็นก็โบกมือให้อยู่หน้ารถ ส่งเสียงตอบกลับมา
"ลูกน้องผมคร๊าบบ..ลูกน้องผมมม..อุ๊ย!" โดนแหนบเข้าที่แขน..
"นี่แนะ..ลีลานัก เร็วๆ ไอ้ปอมเค้าจะได้ลงๆ กันซักที รถจอดตั้งนานแล้วเนี่ย จะบอกอะไรก็รีบบอก" จุ้นเริ่มรำคาญ
"จ้า..เจ๊..จ๊ะ..เอ้า ฟังๆ เดี๋ยวพอลงจากรถแล้ว ก็ไปเอากุญแจห้องตรงล๊อบบี้นะครับ ใครนอนกะใครอยู่ห้องไหนไปดูรายชื่อได้กับไอ้แนง ส่วนข้าวเย็นหากินเอง!" เท่านั้นแหละ สาวๆ หนุ่มๆ บนรถเหมือนนกแตกรังบ่นกันระงม แนงตีแขนปอมดังเพี๊ยะ!
"เอ่อ! โทดครับ แฮะๆ พูดผิดไปหน่อย..ช่วยเหลือตัวเองน่ะครับ บุฟเฟ่ห์..ครับ..บุบเฟ่ห์...อาหารตั้งเอ่อ.ตอน..กี่โมงนะพี่จันทร์" หันไปถามจันทร์
"ทุ่มครึ่ง..ตอนเช้าหกโมงครึ่ง"
"อาหารเย็นตั้งตอน หกโมงครึ่งนะครับ..ส่วนตอนเช้าก็ทุ่มครึ่ง."
"ไม่ใช่!" สาวๆ ตวาดแว๊ด!พร้อมกัน หัวเราะกันตรึม..ทั้งรถ
"555 ล้อเล่น..ไม่ใช่ ก็ไม่ใช่สิทำมาเป็นดุ อาหารเย็นทุ่มครึ่ง ส่วนอาหารเช้าหกโมงครึ่งนะครับ โปรแกรมวันถัดไปเดี๋ยวจะบอกทีหลัง....ตอนนี้ก็แยกย้ายกันได้แล้วคร๊าบบ... อ้อ!พวกที่ต้องทำงานวันพรุ่งนี้ เดี๋ยวไปเจอที่ล๊อบบี้ก่อนนะฮะอย่าเพิ่งไปไหน...เอ้า..เชิญ..จ้า.. เจ๊..เชิญ.." หันมาหาจุ้น ก้มหัวโค้งให้..จุ้นเดินผ่านเขกหัวไปหนึ่งที ปอมลูบหัวป้อยๆ บ่นพึมพำ
"ไอ้จุ้น! เดี๋ยวเยี่ยวรดที่นอนพอดีเขกแต่หัวน่ะ..ลงดี ๆ นะโว๊ยเดี๋ยวตกไป ศพไม่จ๋วย.." จุ้นหันมาค้อน เพื่อนๆ หัวเราะกันใหญ่แล้วก็เดินตามกันลงมาจากรถ ข้างล่างมีพนักงานยืนรอต้อนรับอยู่พร้อมพวงมาลัย ที่สำคัญมีมณทิรายืนรออยู่ด้วย
"ยินดีต้อนรับนะคะทุกคน.. มาลาบีช รีสอร์ท ยินดีต้อนรับค่ะ..มีอะไรขาดตกบกพร่องบอกมณได้นะคะ"
"หวัดดี!ครับคุณมณ ลงมาเองเลยเหรอครับ" ไทด์ส่งเสียงทักออกไป
"ค่ะ ทริปของคุณไทด์ทั้งที ต้องลงมาต้อนรับค่ะ เชิญค่ะ เชิญข้างในก่อนมาถึงกันเหนื่อยๆ อ้าวนี่คุณปอมไม่ได้มาด้วยกันเหรอคะ" สายตาก็สอดส่ายหา
"มาค่ะ ยังอยู่บนรถอยู่เลย กำลังช่วยกันอยู่" จันทร์ตอบ
"ช่วยอะไรคะ" สักครู่ก็ได้ยินเสียงปอมโวกเวกมาจากบนรถ
"เดินไหวไหมพี่.." ปอมถามพร้อมหิ้วปีกเคน คนละข้างกับวัฒน์ มีอ๊อด โจ้ และก็ตั๊มเดินอยู่ข้างหน้า
"คราย..อ้าย.ปอมเหรอ..ฉ้านหวายโว๊ย..เอิ๊กก.." ขาลากเหมือนไม่มีแรง ทำเอาไหล่ปอมแทบทรุด
"ไอ้หยา!..พี่วัฒน์นั่งก่อน นั่งก่อน ไม่ไหวๆ ตัวใหญ่ ชิปเป้งหนัก..แม่เลี้ยงด้วยอะไรเนี่ย! ฮื้อ" เงียบ! ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก เคนหลับซะแล้ว
"ไอ้อ๊อด! ฉันบอกแกแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าให้พี่เคนแกกินเยอะ เป็นไงล่ะ" ปอมบ่น มองเคนแล้วก็ส่ายหัว
"เฮ้ย!ๆ อย่ามาโทษฉันนะ โว๊ย! ต้องโทษไอ้ลิงสองตัวนี่" ชี้นิ้วมาที่ ตั๊ม กับโจ้ "หันไปทีไร ก็เห็นมันสองตัว..ขาวพี่ขาว..กับไอ้เคนอยู่นั่นแหละ.." [ขาว หมายถึง แก้วที่ไม่เหลือน้ำอยู่แล้ว เหลือแต่น้ำแข็ง หรือจะพูดว่าหมดเลยพี่ก็ได้แต่ในที่นี้ใช้คำว่า ขาว]
"แหม! ผมกับไอ้ตั๊ม ก็ดีใจนานๆจะได้กินกับพี่เคนซักที กลัวว่าพี่แกจะไม่หนุกน่ะ ก็เลยใส่ไม่ยั้ง.. แฮะๆ" ทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม
"เออๆ จะเถียงกันไปทำไมว้า ไปๆ รีบแบกมันไป จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ" วัฒน์รีบตัดบทกลัวจะยาว ค่อยๆ ประคองกันลงมาจากรถ มีไทด์ มณทิรา และก็จันทร์ ยืนรออยู่ นอกนั้นแยกย้ายกันไปหมดแล้ว โจ้ กับตั๊มรีบเดินไปข้างในเพื่อเตรียมที่ไว้ก่อน มณบอกให้พนักงานมาช่วยอีกแรง
"อุ้ย! กว่าจะถึง หนักชิปเป๋งเลย" ปอมบ่นหลังจากที่ค่อยๆ วางเคนไว้ตรงโซฟา มีจุ้นกับตูนยืนดูอยู่
"ทำไมแกไม่พาพี่เคนไปนอนที่ห้องเลยล่ะปอม" จุ้นถาม
"หึ! เอานอนตรงนี้ไปก่อน ค่อยแบกไปทีเดียว เดี๋ยวฉันต้องคุยเรื่องงานต่ออีกแป๊บนึง"
"พี่วัฒน์ ด้วยเหรอ" ตูนถาม วัฒน์หันมามอง
"อึมม์ใช่ เตรียมงานไว้พรุ่งนี้น่ะ จะได้ไม่ฉุกละหุก..ไปยังปอม..พวกพี่สรรกับพี่โยแล้วก็ ไอ้ไทด์รออยู่ข้างในแล้ว" ปอมพยักหน้า
"แก จะไปไหนรึเปล่า..ไอ้จุ้น ไอ้ตูน เฝ้าพี่เคนไว้ก่อน เดี๋ยวลุกขึ้นเดินจะยุ่ง แขกเขิกเค้าตกใจหมด เดี๋ยวฉันมา..แป๊บนึง" มณยืนฟังอยู่ก็เลยอาสา
"ไม่เป็นไรค่ะคุณปอม เดี๋ยวมณดูให้พอดีมณอยู่บริเวณนี้พอดี พนักงานก็มีเยอะค่ะช่วยกันได้" จุ้นกับตูน ยิ้มแก้มแทบปริ
"ขอบคุณ คุณมณมากนะคะพอดี ตูนนัดกับจุ้นไว้น่ะค่ะ ว่าจะลงไปเดินบนหาดซะหน่อย ฝากพี่เคนด้วยนะคะคุณมณ..ไปจุ้น" รีบเดินตีจาก ปอมส่ายหัวแล้วก็หันมาทางมณ
"ฝากพี่เคน ไว้แป๊บ! นะครับเดี๋ยวมา" แล้วก็เดินไปทั้งคู่ มณยืนมองเคนอยู่ครู่นึง เห็นว่ายังนอนเรียบร้อยดีอยู่ก็เลยเดินไปที่เคาร์เตอร์ ซักแป๊บก็มีแขกเข้าลากกระเป๋ามาใบใหญ่
"เชิญค่ะ จองที่ไว้หรื..พี่แน๊ทมาได้ไงเนี่ย" น้ำเสียงดีใจมาก เดินอ้อมไปกอดหญิงสาวข้างหน้า
"ฉันก็โทรไปที่บ้านแกน่ะสิ ป้าบอกว่ามีแขกมาลงกรุ๊ปใหญ่..แกเลยลงมาจัดการที่นี่ ฉันก็เลยตามลงมาเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง ว่างๆ ขี้เกียจอยู่กรุงเทพฯ ลาพักร้อนมาอาทิตย์นึง"
"โห! แค่มาหาก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว ยังจะมาช่วยอีกน่ารักจริงๆ เลย" แล้วก็หันไปเรียกพนักงาน ให้เอากระเป๋าของแน๊ทไปเก็บที่ห้องของตัวเอง "พี่แน๊ทมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยออกมากินข้าว ซักประมาณทุ่มครึ่งเดี๋ยวมณโทรไปเรียก" พูดพร้อมส่งกุญแจให้
"อึมม์ ได้.." กำลังจะเดินไป หันไปเห็นเคนนอนอยู่พอดี
"แขกเหรอมณ ทำไมให้นอนตรงนี้ล่ะ"
"เมา!พี่ เพื่อนเค้าฝากไว้แป๊บนึง เดี๋ยวจะมาพาไปที่ห้อง" แน๊ทพยักหน้า แล้วก็เลิกสนใจเดินจากไป มณหันมามองเคนเห็นเริ่มกระดิกตัวแล้วก็พลิกตัว ทำท่าจะตกจากโซฟา รีบเข้าไปกั้นไว้ก่อนค่อยๆ พลิกตัวเคนกลับที่เดิม กว่าจะพลิกได้สำเร็จเล่นเอาเหงื่อแทบตก แถมมือไม้ยิ่งกว่าปลาหมึก พนักงานก็ดันออกไปไหนกันหมดไม่รู้ เคนจับแขนมณไว้ซะแน่น แกะเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปล่อย แล้วก็บ่นพึมพำ จนมณสงสัยต้องก้มลงไปฟัง
"เดี๋ยว...ใช่เออ! นั่นแหละ..ตรงนั้น..ไม่ใช่.ไอ้ปอม..555 กวนตีน" จับได้ใจความแค่เนี้ย ยืดตัวขึ้นมองหน้าคนนอนหลับเห็นนอนอมยิ้ม ก็หัวเราะเบาๆ ท่าจะกำลังมีความสุข คิ้วเข้มจัง!..แล้วทันใดนั้น ตา ต่อ ตาก็ประสานกัน มณตกใจรีบถอยตัวออกห่างแต่ติดที่แขนยังโดนจับอยู่เลยไปไหนไม่ได้ไกล เคนค่อยๆ เขยิบตัวลุกขึ้นแต่เหมือนยังมึนๆ อยู่ลุกไม่ค่อยถนัด มือซ้ายบีบขมับ มือขวายังจับแขนมณไว้แน่น พร้อมกับเหลือบตามองมณอยู่นาน เหมือนกำลังนึกอะไรอยู่
"ปวดหัว!" หน้าตาเหยเก
"เอายามั๊ยคะ หรือจะเอาน้ำร้อนดีคะ" มณถาม เคนมองหน้ามณอีก
"ขอ 2 อย่างเลยได้มั๊ยครับ" มณจะขยับตัวแต่เคนก็ไม่ปล่อยแขนซักที
"ปล่อยแขนซิคะ ไม่งั้นมณจะไปเอาให้ได้ยังไง" นั่นแหละเคนถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าจับเค้าไว้ซะแน่น รีบปล่อยอย่างเร็ว ซักแป๊บมณก็ถือแก้วน้ำมาให้พร้อมกับยา
"ขอบคุณครับ!" กลืนยาเข้าปากเสร็จก็หันไปมองรอบๆ มณสังเกตดูอาการอยู่
"แยกย้ายกันไปหมดแล้วค่ะ มีพวกคุณปอมอยู่ที่ห้องประชุม ฝากคุณไว้กับมณค่ะ เดี๋ยวก็คงออกมา เพราะเข้าไปนานแล้วเหมือนกัน"
"อ้อ!" เคนตอบรับ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"เดี๋ยวมณขอตัวนะคะ เชิญคุณเคนตามสบายเลยค่ะ" พูดจบก็ลุกเดินไปที่เคาร์เตอร์ เคนมองตาม ซักพักก็เห็นทีมงานเดินมาจากห้องประชุมมี อ๊อด วัฒน์ ไทด์ และก็ปอมเดินรั้งท้าย
"เอ้า!ฟื้น แล้วเหรอไอ้เคน ฉันนึกว่าแกจะไม่รอดสันดอนซะแล้ว" ไทด์แซว
"เออ! ปวดหัวว่ะ นี่คุณมณเพิ่งให้กินยาไป" อ๊อดหัวเราะ
"ดีสมน้ำหน้า! กินกะใครไม่กินเสือกไปกินกับไอ้สองตัวนี่" อ๊อดได้ทีใส่ใหญ่ โจ้ กับตั๊มรีบตีจากเดี๋ยวจะเข้าตัวอีก ปอมมองอยู่ก็อมยิ้ม พยักหน้าเรียกเคน ยิก ยิก
"ไปเฮีย!กลับห้อง เดินไหวเปล่า..อ้อ! เดี๋ยวเอากุญแจก่อน" เดินเข้าไปที่เคาร์เตอร์พูดเสียงดัง
"ขอบคุณนะครับคุณมณที่ดูพี่เคนให้ ดื้อมั๊ยฮะ"
"ไม่ดื้อค่ะ เรียบร้อยดี เอาอยู่ค่ะ" เรียกเสียงหัวเราะจากหนุ่มๆ ได้ ปอมแกล้งเลิกคิ้ว
"เหรอ!ฮะ แปลกจริงหนอ! ปกติเมาแล้วจะไม่เหมือนมนุษย์ มนาเค้า พอเจอคุณมณพี่เคนเปลี๋ยนไป๋"
"ไอ้ปอม! " เคนเรียกเสียงเขียว
"คร๊าบบบ..เดี๋ยวเอากุญแจก่อนคร๊าบบ.."
"นี่ค่ะ กุญแจ คนละห้องเลยค่ะ เรียงตามเบอร์นะคะ คุณไทด์ คุณวัฒน์ คุณเคน คุณอ๊อด แล้วก็ คุณปอม อ้อ!ประคองคุณเคนดีๆ นะคะตอนกลางคืนน้ำขึ้นค่ะถึงจะมีไฟทาง และก็ราวกั้นตรงทางเดิน ถ้าเดินไม่ตรงทางก็มีสิทธ์หล่นได้ค่ะ" มณยังแซวไม่เลิก ปอมยิ้ม
"ขอบคุณครับ"
"อ้อ! ลืมบอกค่ะข้าวเย็น ทุ่มครึ่งนะคะ ห้องอาหารอยู่บนนี้ค่ะ" แล้ว 5 หนุ่มก็เดินจากไป .......
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 22:36:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 22:36:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 1789
| << ตอนที่8 : วันนี้ที่รอคอย | ตอนที่10 : ตอนนี้มีแต่เรา >> |