จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่10 : ตอนนี้มีแต่เรา
"พี่เคน..ไปยัง" ปอมเรียกพร้อมกับเคาะประตู ก๊อก! ก๊อก! อยู่หน้าห้อง
แล้วประตูก็เปิดออกพร้อมใบหน้าสะโหล๋สะเหล๋ของเคนยื่นออกมา ปอมเห็น
ถึงกับยิ้ม "เป็นไง ไหวมั๊ยพี่" เคนเอามือกุมหัว
"สงสัย จะไม่ไหวว่ะยืนแล้วมันเวียน ๆ ชอบกล จะอ๊วก!" ปอมหัวเราะเสียงดัง
"555 กี่ขนานล่ะพี่ ทั้งเหล้า ทั้งเบียร์ ตีกันให้วุ่น ล่อกันตั้งแต่เช้า และทีหลัง
นะถ้าเจอไอ้สองตัวนั่นหลีกให้ห่างอย่าไปชนกับมัน ปล่อยไว้ให้ผม เดี๋ยว
ผมจัดการเอง" เคนยิ้มแหยๆ ทำท่าจะยืนไม่อยู่
"งั้นนอนพักนะพี่..เดี๋ยวผมบอกให้เค้าเอาอาหารมาให้ที่ห้อง...อ้อ!แล้วไม่ต้อง
ออกมา..เดินเล่น ถ่าย Music ข้างนอกล่ะ เดี๋ยวตกน้ำตกท่าไปจะยุ่ง..เฮ้ย!" รีบ
กระโดดหนีออกมาหัวเราะดังลั่น เพราะเคนยื่นเท้าออกมานอกห้องจะถีบส่ง
"5555 ยืนจะไม่ไหวอยู่แล้วยังทำเก่งอีก..ไปนอนไป๊!" เคนชูนิ้วประมาณว่าฝาก
ไว้ก่อน แล้วก็ปิดประตู ปอมถึงเดินจากมา เดินมาได้ซักแป๊บ ก็เห็นหลังคนไวๆ
พอจำได้ว่าเป็นใครก็ ยิ้มแฉ่งๆ ย่องเข้าไปข้างหลัง กำลังจะเอามือวางบนไหล่
"น้องสา...โอ๊ย!อย่า..ไอ้จุ้น!..พอๆ เจ็บๆ..ฉันเอง" อุทานดังลั่น พร้อมกับกระโดด
เหยงๆ เจอศอกกลับของจุ้นเข้าที่ท้อง แล้วก็ตามด้วยแข้งขวาของจุ้นเข้าที่น่อง
ปอมถึงกับนั่งยองๆ ไปบนพื้นเอามือกุมท้องไว้ ปากก็บ่นอุบ "อือหือ! ไอ้จุ้น
จะฆ่ากันให้ตายเลยเหรอวะ เจ็บนะโว๊ย!"
"ก็ใครจะไปรู้ว่าเป็นแกล่ะ เข้ามาเงียบๆ ทำไม! ฉันก็ต้องป้องกันตัวสิ" พูดแล้ว
ก็ก้มลงมองปอมเห็นยังนั่งกุมท้องอยู่ "เจ็บ! เหรอน่ะ"
"เจ็บสิวะ! ถามได้ ล่อซะเข้าเป้าเลย" บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลย
"ลุกไหวเปล่า!" เสียงอ่อนลง เริ่มรู้สึกตัวว่าผิด
"ไม่ไหว!..ต้องอุ้ม" เท่านั้นแหละหน้าหงายก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งที่พื้นในบัดดล
โดนฝ่ามือจุ้น
"กะล่อนนักนะ ไอ้ปอม" แล้วก็ยืดตัวขึ้น ไม่ได้ยื่นมือไปช่วยอะไร รีบเดินออกมา
ปล่อยให้ปอมลุกขึ้นเอง
"เจ็บจริงๆ นะโว๊ย! ไม่รู้ไปโดนกระเพาะที่มันเป็นแผลหรือเปล่า!" อ้อนแถม
โอดครวญ รีบเร่งสปีดตามมา
"ทีหลังแกอย่าเข้ามาข้างหลังฉันอีกนะ..จะโดนหนักมากกว่านี้"
"เออๆ ทีหลังจะเข้าข้างหน้า..ข้างหลังไม่เข้าแล้ว"
"ไอ้ปอม!" จุ้นหยุดเดิน ตะโกนดังลั่น
"อะไร! ไอ้จุ้น! แหกปากซะเสียงดัง!" แล้วก็มองหน้าจุ้นเห็นหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป หัวเราะก๊ากก
"คิดอะไรอยู่ ไอ้จุ้น!..ไอ้นี่ลามก..คิดอกุศล..หัวไวนักเรื่องแบบเนี๊ย! ฉันหมายถึง
จะเข้ามาทักข้างหน้า หรือถ้ามาข้างหลังจะให้เสียงก่อน คิดไปซะไกล" ปอมยิ้ม
"อย่าเลย! ไอ้ปอม! แกน่ะมันตัวดี พูดอะไรออกมาแต่ละคำน่ะ สองแง่สองง่าม
ดีนัก" จุ้นค้อน แล้วก็เดินต่อ
"เออๆ..ฉันผิด!ๆ ขอโทษๆ" ตัดบท รีบเดินตามประกบคู่กันไป หันมาถามต่อ
"แล้วแกทำไมมาคนเดียว พวกไอ้แนงมันไปอยู่ไหนกันหมด"
"โน่น! อยู่ที่ห้องอาหาร ฉันลงมาเอากล้อง" พร้อมกับชูให้ดู
"เอาไปทำไมกล้อง!"
"เอาไปตักข้าวกินมั๊ง!" หันมามองตาขวาง ปอมหัวเราะ
"แหม! ไอ้จุ้น! มุขเยอะนักนะ..ม๊า..มาหอมทีซิถูกใจ..ชอบ..ปอมชอบ" ว่าแล้ว
ก็แกล้งเอามือขวาคล้องคอจุ้นมาใกล้ๆ จุ้นดันหน้าปอมออกห่าง
"ไอ้ปอม!! ปล่อยยย"
"เป็นอะไรวะจุ้น เดี๋ยวนี้แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้" แล้วก็ทำตาเจ้าเล่ห์
"นั่นแน่! แกต้องคิดอะไรกับฉันแน่ๆ...ไหน! เอากล้องมาดูหน่อยซิ" จุ้นยื่นส่งให้
ปอมรับด้วยมือซ้าย เพราะแขนขวายังพาดบ่าจุ้นอยู่แล้วก็เดินไปด้วยกัน
"ตัวนี้ ไม่เคยเห็นแฮะซื้อมาใหม่เหรอ" ยกขึ้นส่องใหญ่
"เออ! ฝากพี่ปิ๊กซื้อแกไปญี่ปุ่นมา"
"เท่าไหร่!" จุ้นบอกราคา ปอมหันมามองทำตาโต
"โอ้โห! ไอ้จุ้นเอ้ย! อยากได้กล้องทำไมไม่บอกฉัน..เดี๋ยวฉันไปหาดูให้..
ถูกกว่าตั้งเยอะ..แกนี่มันไม่ช่วยชาติเลย เงินตราไหลออกนอกประเทศหมด" ปาก
เริ่มเสียอีกและ จุ้นหยุดเดิน ปอมหยุดมั่ง มองหน้าจุ้นแล้วเริ่มรู้ตัว เริ่มประจบใหม่
"อึมม์..แต่ก็ถือว่าโอเคนะ เลือกยี่ห้อเก่ง...จุ้นเลือกได้ไงเนี่ย..จุ้นเก่งจังเลย"
ยิ้มตาหยี นั่นแหละจุ้นถึงหัวเราะออกมาได้
"แกไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลยไอ้ปอม ฉันก็เห็นแกยุ่งๆอยู่ไม่อยากกวน
พอดีพี่ปิ๊กจะไปก็เลยฝากเค้าซื้อ...ทำไม! ที่นี่มันถูกกว่ากันเยอะเหรอ.." จุ้นเริ่มกังวล
"มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก..แต่มันมีบริการหลังการขายมันมีประกัน ถ้าแก
ซื้อที่นี่เกิดกล้องแกเสียขึ้นมา มันก็ยังกลับไปร้านเดิมที่ซื้อ แล้วให้มันซ่อมได้
นี่แกเดาะไปซื้อถึงต่างประเทศ ถ้าเสียขึ้นมาแกก็ต้องเสียค่าซ่อมเพิ่มอีก หรือว่า
แกจะบินไปญี่ปุ่น หึ!ไอ้จุ้น" ได้ทีใส่ใหญ่
"อ้าว! แต่ในกล่องมันมีใบรับประกันด้วยนะ" ยังเถียงไม่เลิก ปอมทำปาก จึกจัก ขัดใจ
"ไอ้นี่! โง่ แล้วอวดฉลาด ม๊า..มา.หอมแก้ม แก้โง่ทีซิ" จุ้นตาขวาง
"โอ๋ๆ ล้อเล่น จุ้นไม่โง่..จุ้นฉลาดที่หนึ่งเลย" อีหรอบเดิม
"ไอ้ปอม..ฉันซีเรียสนะเนี่ย ตกลงใบรับประกันมันใช้ไม่ได้จริงๆ เหรอ"
"แกอ่านดู ยังล่ะ..." ปากถาม มือซ้ายก็ขยับกล้องในมือ ส่องโน่นส่องนี่ แล้วก็
เอามือขวาออกจากบ่าจุ้นมาขยับเลนส์
"ฉันดูแล้ว แต่ไม่ได้อ่าน มีแต่ภาษาต่างด้าวทั้งนั้นเลย ภาษาอังกฤษก็เยอะเชียวขี้เกียจอ่าน"
"แล้ว ถ้าเสียแกจะทำยังไง" ถามต่อ ตาก็มองกล้องมือก็หมุนไป
"ก็ไปให้ร้านซ่อมสิ ถามแปลก"
"ร้านไหนล่ะ! " ปากถาม มือก็ขยับๆ
"ก็....." หมดปัญญาตอบ หน้าเบ้ ปอมเงยหน้าขึ้นยิ้ม แล้วมือก็หยุดการทำงานเอามือ
ขวาเขกหัวจุ้นทีนึง
"คำถามฉันมันตอบคำถามแกไปในตัวอยู่แล้วจุ้น! ฉันเห็นกี่รายๆ ที่ซื้อไอ้เครื่องใช้
ไฟฟ้าทุกอย่างจากต่างประเทศ มันต้องควักเงินเพิ่มเสียค่าซ่อมเองทุกที ก็เหมือน
หยั่งแกแหละขี้เกียจอ่าน! อ่านไม่ออกบ้างล่ะ ถึงมันมีตัวแทนอยู่ประเทศเราก็เถอะ
ฉันว่าแกก็ต้องเสียค่าอะไหล่อยู่ดีแหละ เรื่องอะไรมันจะทำให้ฟรีๆ แกคิดอย่างฉัน
มั๊ยจุ้น" จุ้นหน้าม่อย
"แล้ว! ทีนี้ฉันจะทำยังไงถ้าเกิดเสียอ่ะ" ปอมหัวเราะ
"ไอ้จุ้น! แกนี่ขี้ระแวงเกินเหตุ มันยังไม่เสียเลย"
"แล้วถ้าเกิดมันเสียล่ะ" ยังไม่หยุด
"ฉันอยู่ทั้งคน เดี๋ยวฉันดูให้แต่ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ ก็เสียเงินซ่อมไม่ยาก.." แหงะ
ดูหน้าจุ้นเห็นขมวดคิ้ว ก็ยิ้ม
"ทีหยั่งงี้ล่ะคิดเล็กคิดน้อย..ทีตอนจะซื้อไม่รู้จักคิด...คราวหลังมีอะไรก็ถามฉัน
ก่อนได้ฉันไม่คิดตังค์หรอก..ฉันเก่งน้า..เรื่องเนี๊ย" เริ่มคุยสายตาก็ดูกล้องต่อ
จุ้นเบ้ปาก
"แกจะอยู่ให้ฉันถามตลอดเหร้อ.." ปากดีอีกและ
"ก็แกจะให้ฉันอยู่หรือเปล่าล่ะ" ไอ้นี่ก็ปากดี จุ้นเงียบไปแป็บนึง ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
"เป็นอะไรไอ้จุ้น เคลิ้มเหรอ" ปอมหัวเราะ แล้วก็ก้มดูกล้องในมือใหม่ขยับเลนส์ไปมา
"ฉันว่าเลนส์มันแปลกๆว่ะ จุ้น!"
"ทำไม! เสียเหรอ! ฮือออ...ฉันเพิ่งซื้อมาเองนะ ใช้ไปได้แค่ครั้งเดียวด้วย." จุ้นลืม
ตัวย่ำเท้ากับพื้นใหญ่ ปอมหัวเราะ
"เอ้าๆ พื้นทรุดหมดแล้วไอ้จุ้น!.. ฉันแค่บอกว่ามันแปลกๆ ไม่ได้บอกว่าเสียซะหน่อย
ตื่นเต้นไปได้!" นั่นแหละถึงสงบได้
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ก็แกเล่นขู่ฉันไว้ซะเยอะนี่..แล้วมันเป็นอะไรอ่ะ.ที่แกว่าแปลกน่ะ"
พูดพร้อมชะโงกหน้ามาดูเลนส์ใกล้ๆปอม หัวแทบจะเกยกัน ปอมหันหน้ากล้องมาให้
จุ้นดู พร้อมขยับเลนส์
"แกลองสังเกตดูสิ ปกติเวลาเราหมุนเกลียวล๊อคหน้าเลนส์กับตัวกล้องมันจะดัง คลิ๊ก!
แล้วก็แนบสนิทไม่มีอาการหลวมเวลาขยับ..แต่ไอ้อันนี้นี่ เวลาล๊อคก็ไม่ดังแถมยังดู
หลวม ๆชอบกล ไอ้กล้องรุ่นนี้มันใช้เลนส์แบบ Mounting threads 52 มิล แต่ฉันว่า
ไอ้เลนส์อันนี้มันน่าจะประมาณ 55 ได้นะ.."
"ฮือ..จริง!เหรอปอม..แล้วจะทำยังไงล่ะ.." จุ้นเงยหน้ามองแกมขอร้อง ปอมเห็นหน้า
จุ้นแล้วก็ยิ้ม พร้อมส่ายหัวอย่างระอาเต็มที่
"ยังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ! แกนี่มันเป็นโรคขี้ระแวงขึ้นสมองหรือเปล่าวะ...ฉัน
แค่ประมาณ แกรู้จักคำว่าประมาณมั๊ย ไอ้จุ้น! หมายถึงไม่ใช่ตัวเลขที่แท้จริงไม่ตรงเด๊ะๆ
ฉันอาจจะดูผิดก็ได้..ตรงนี้ไฟมันสลัวๆมองไม่ค่อยถนัด เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าว่างแล้ว จะดูให้"
ได้ทีเอาใหญ่
"แล้วมันถ่ายได้มั๊ย!" จุ้นยังสงสัย
"ได้จ๊ะ..ที่รักจ๋า..จะถ่ายซักกี่ทีก็ได้" เริ่มกวนอีกแล้ว คุยกันดีๆ ไม่ได้นาน
"ไหน..หันหน้ามาซิ" พูดพร้อมกับ ยกกล้องจะลองถ่ายให้ดูแต่พอมองจุ้นจากกล้อง
แล้วก็ชะงัก หัวเราะออกมาเสียงดัง "555ไอ้จุ้น..ฉันเพิ่งสังเกต แกไปแอบกินอะไร
มาหรือเปล่า! แก้มเป็นคราบเชียว!"
"อ้าวเหรอ! สงสัยเมื่อตะกี้นี้แน่ๆ เลย!" เอามือลูบๆ ปัดหน้าใหญ่
"เอ้า! หน้าพังหมด ไอ้จุ้น! อยู่เฉย ๆ" จุ้นอยู่เฉยจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพราะเชื่อ แต่จะเป็น
อาการตกใจมากกว่า เพราะปอมยื่นมือมาถึงแก้มแล้ว ลูบและก็ปัด แต่ไม่ออกจน
ปอมต้องกระเถิบมาใกล้ๆ ตาจ้องตา แล้วก็...
"555 น้ำตาล นี่หว่า ไอ้จุ้น!" หัวเราะเสียงดัง
"แกไปกินอะไร มาวะ! เป็นแผ่นเชียว" แกะน้ำตาลออกจากแก้มจุ้นมาเข้าปากตัวเอง
จุ้นเห็นถึงกับต้อง เอามือบีบปากปอม
"สกปรก! ไอ้ปอม.. คาย!ออกมา"
"กลืน!..ไปแย้ว..อย่อยดี" อ้าปากให้ดู แต่ยังไม่วาย..
"ไหน..หมดหรือยัง" จับแก้มจุ้นดูใหม่ คราวนี้จุ้นไหวตัวทันตีมือปอม ดังเพี๊ย!
"พอแล้ว!" เริ่มฉุน นั่นแหละถึงเลิก
"ม๊า!..หันหน้ามาซิ.ลองกล้องหน่อย!" แล้วก็กดแชะทันทีจุ้นยังไม่ทันหันเต็มตัวเลย
แค่แหงะหน้ามาครึ่งเดียวเท่านั้นแหละ..ปอมเลือกโหมดดูภาพจากหน้าจอ
"โอเค..ใช้ได้...ภาพคมดี..จุ๊ๆๆๆ.." ทำเสียงจุ๊ปาก..แล้วก็ยิ้ม
"ทำไม!" จุ้นสงสัย เดินมาใกล้ ๆ
"แกนี่..ถ่ายรูปขึ้นนะเนี่ย..ไม่ต้องแต่ง.ไม่ต้องจัดเลย..ธรรมชาติ ๆ เยี่ยม...จุ้นน่าร๊าก
จังเลย...มากอดทีเร๊ว!" เริ่มอีกและ จุ้นผลักหัวปอมพร้อมกับดึงกล้องจากมือปอมมาดู
แล้วก็เห็นตัวเองในหน้าจอ จริงอย่างที่นา เคยบอกไว้ ว่าภาพที่ถ่ายออกมาจากมือปอม
มันจะดูดีจริงๆ เพราะปอมรู้ว่าจุดเด่นของแต่ละคนอยู่ตรงไหนและก็จะดึงส่วนนั้นออกมา
ผ่านเลนส์สู่ภาพ
"ยืน! ปลื้มอยู่นั่นแหละ..หิวแล้วจุ้น..ไปเถอะ..ท้องมันร้องมาสองหนแล้ว ขอข้าวหน่อย
..ขอข้าวหน่อย"
"อ้าว! เออใช่แกยังไม่ได้กินนี่ ฉันกินแล้วถึงลงไปเอากล้องและทำไมไม่บอก
ตั้งแต่แรกว่าท้องร้อง เดี๋ยวก็ปวดอีกหรอก.แกกินยาก่อนอาหารหรือยังไอ้ปอม..
ยากระเพาะนะไม่ใช่ยาเคลือบ..ยาเคลือบเอาไว้กินหลังอาหาร.." พูดไม่มีเบรก
จนปอมต้องห้าม
"ไอ้จุ้น! ถ้าแกไม่หยุดนะ ฉันจะกัดลิ้นตัวเองตายจริงๆด้วย..พูดไม่มีเว้นวรรคเลย..
หายใจทางไหนเนี่ย..พี่ไทด์ก็พูดไม่มากเท่า ทำไมน้องมันพูดมากจังวะ..หรือว่า
แย่งพี่พูดหมดเหอะ" นั่นแหละ! จุ้นถึงเงียบค่อยๆ ส่งเสียงออกมา
"เออๆ ฉันขอโทษก็แล้วกัน ยุ่งกับแกมากไปหน่อย" ก้าวเดินเลี่ยงปอมออกมา
"อ้าว! เฮ้ย! ไอ้จุ้น" ปอมรีบสปีดตีคู่ "เป็นอะไรวะ!จุ้น..ทำใจน้อยไปได้...ไอ้จุ้น!
เดี๋ยว" ปอมดึงแขนจุ้นให้หยุด..จุ้นถึงหยุดได้
"เอ้า! ขอโทษๆ ฉันพูดอะไรผิดไป ก็ขอโทษแล้วกัน และเมื่อกี้ฉันพูดออกมา
ตอนไหนว่าแกยุ่ง..ฉันแค่บอกว่าให้หยุด..ให้ฉันพูดบ้างเท่านั้นเอง" จุ้นเงียบ
ปอมมองหน้าเห็นท่าไม่ได้การ
"น้า..จุ้นน้า ปอมขอโทดด..อย่าโกรธน้า..ไม่หยั่งงั้นวันนี้นอนไม่หลับแน่ๆ..พรุ่งนี้
ทำงานไม่ได้ เสียงานเสียการเลย..แล้วก็..ปอมกินยาก่อนอาหารแล้วด้วยนะ กิน
ถูกด้วยยากระเพาะอ่ะ..เพราะอ่านฉลากก่อนกินทุกครั้ง..ปอมอ่านหนังสือออกด้วย
นะตัวเอง" เท่านั้นแหละ จุ้นถึงยิ้มออกมาได้ กลั้นไม่ไหว
"ยิ้ม ได้แล้วเหรอ! อย่าทำอย่างนี้อีกนะจุ้น! ฉันใจคอไม่ดี" ปากพูด มือจับแขนไว้
จุ้นหันหน้ามาหา
"ปอม! ฉันถามจริงๆ เถอะแกรำคาญ..ฉันบ้างหรือเปล่าเนี่ย ที่ฉันยุ่งกับแกไปซะ
ทุกเรื่อง..บอกได้นะฉันจะได้เปลี่ยนๆนิสัยซะใหม่" จุ้นมองหน้า
"ไม่เอา!..จะเอาแบบนี้ไม่ต้องเปลี่ยน..ไม่เคยรำคาญ..ชอบซะอีก..อย่างที่ฉัน
เคยบอกแกน่ะจุ้น ฉันยังนึกไม่ออกเลย ถ้าไม่มีแกแล้วฉันจะจัดการชีวิตฉันยังไง
ตอนนั้นพูดยังไง ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน..เพราะฉะนั้นแกอย่าเปลี่ยน..
เป็นจุ้นคนเดิมของฉันคนนี้ต่อไป โอเคมั๊ยจุ้น" ดึงตัวจุ้นมากอด จุ้นไม่ทันระวังตัว
"ม๊า! มากอดปลอบขวัญปอมหน่อยเร๊ว ขวัญหนีหมดแล้ว" เริ่มเติมน้ำมันเบนซิน
ให้จุ้นอีกแล้ว
"ไอ้ปอม! ปล่อยยย!อึดอัด.." ไม่ยอมปล่อย เลยกะแทกเท้าตัวเอง ไปที่เท้าปอม
"โอ๊ย! ไอ้จุ้น..หลุดหมดแล้วมั้งนิ้วเท้าเนี่ย! อุ๊ย!เจ็บ...นิสัยน่ะไม่ต้องเปลี่ยนหรอก
แต่ไอ้พฤติกรรมที่ชอบรังแกฉันเนี่ยเปลี่ยนซักทีเถอะไอ้จุ้น เนื้อตัวฉันช้ำมีริ้วรอย
ก็เพราะแกเนี่ย"
"สมน้ำหน้าแก!ไอ้ปอม ฉันจะไม่เปลี่ยนพฤติกรรมของฉัน จนกว่าแกจะเลิกกะล่อน
ทะลึ่ง นั่นแหละ" ซักแป๊บเสียงท้องของปอมก็ดังออกมา จุ้นได้ยินด้วย
"ไอ้ปอม! แกหิวจริงๆนี่"
"อ้าว! ไอ้นี่ ฉันบอกทีแรกไม่เชื่อเหรอ..นี่หนที่สามแล้วที่มันร้องออกมา..ไปกันได้ยัง..
ไม่ถึงซักทีไอ้ห้องอาหารเนี่ย" แล้วก็พากันเดินขึ้นไปข้างบนเข้าสู่ห้องอาหารในห้อง
ยังมีคนนั่งกันอยู่ตรึม เสียงไทด์ตะโกนเรียก ให้เดินไปที่โต๊ะด้านในจุ้นแยกไปหาแนง
อีกโต๊ะนึง ปอมเดินเข้าไปหาระหว่างทาง ผ่านโต๊ะที่วางอาหารเหลือบเห็นทอดมันก็
หยิบไปกินชิ้นนึง
"ทำไมเพิ่งมาวะปอม ไหนแกบอกพี่ว่าจะตามมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว" วัฒน์ถาม
"ทำธุระไม่เสร็จ" ปากเคี้ยวแหงบๆ
"แล้วมากับพี่จุ้นได้ไงอ่ะ..พี่ปอม" ตั๊มถามบ้าง ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
"เจอกันข้างล่าง..ไอ้จุ้นมันไปเอากล้อง"
"อ๋อ! เหรอ!"
"ก็เออ! น่ะสิ.. มีอะไรข้องใจเดี๋ยวค่อยคุยกัน..ไอ้ตั๊ม เดี๋ยวฉันไปตักข้าวก่อน หิว!"
ปอมกำลังจะลุก
"ไอ้เคนไม่ไหวเหรอปอม..ไม่เห็นขึ้นมาด้วย" ไทด์ส่งเสียงมา
"เออ! ลืมเลย แห้งตายคาห้องแล้วมั้งน่ะ...." เหลือบเห็นพนักงานเสริฟ เลยบอก
ให้เอาอาหารไปให้เคนข้างล่างชุดนึง แล้วก็เดินไปตักข้าวมานั่งกิน
"อ๊อด!ไปไหน พี่วัฒน์" ปากก็เคี้ยวใหญ่
"โน่นอยู่ โต๊ะไอ้แนง..มันวิ่งรอกสองโต๊ะ"
"อ้อ!" เหลือบตามองไปที่โต๊ะนั้นหน่อยนึง แล้วก็คุยเรื่องสัพเพหระไปทั่ว ซักแป๊บ
ก็เห็นมณทิราไกลๆ เดินเข้ามากับหญิงสาวนางนึง แต่มองไม่ถนัดก็เลยไม่ได้สนใจ
ต่อ..เงยหน้าขึ้นมาเห็นคนข้างๆ สะบัดหัวไปมาก็หัวเราะ
"เป็นอะไร พี่ไทด์ยุงกัดเหรอ..สะบัดอยู่นั้นแหละ"
"ยุงห่าอะไรล่ะ...รู้สึกเหมือนกับเห็นคนรู้จัก..แต่ไม่น่าจะใช่..สงสัยจะเริ่มตาลาย"
ปอม อมยิ้ม
"แก่แล้วก็เง๊ยะ ใจไม่สู้.." ไทด์หัวเราะ พลอยให้คนในโต๊ะขำไปด้วย
"เออ! พรุ่งนี้แกเริ่มกี่โมงไอ้ปอม!"
"ถ้าตาม Plan ก็เก้าโมงเช้าพี่ แดดกำลังสวย แต่ผมจะตื่นมาจับภาพพระอาทิตย์ขึ้น
ซะหน่อยคุณมณบอกว่าสวยมาก เนี่ยว่าจะรอถามแกว่ามันขึ้นราวๆ กี่โมง"
"นั่นไง! เดินมาพอดี" วัฒน์บอก
"เป็นไงคะ..อาหารพอทานได้มั๊ย มีอะไรให้เพิ่มก็บอกนะคะบริการเต็มที่ค่ะ"
"อร่อย!ครับ คุณมณทานหรือยังครับ" ไทด์ถาม
"เรียบร้อยแล้วค่ะ.. อ้อ! ตกลงพรุ่งนี้ตอนเก้าโมงเช้าตามที่บอกมณนะคะ มณจะได้
ไปดูด้วยเผื่อขาดหรือต้องการอะไรเพิ่มจะได้ช่วยหาให้ทัน" แล้วก็เหลือบมองปอม
เห็นกินข้าวตุ้ย ๆ ก็เอ่ยปากแซว
"คุณปอมหิวเหรอคะ กินใหญ่เชียว" ปอมยิ้ม รีบกลืนลงคอ แล้วก็ดื่มน้ำตามเอื๊อก ๆ
"อิ่มแล้วฮะ..พอดีมีเรื่องจะถามครับ..พรุ่งนี้พระอาทิตย์ขึ้นกี่โมงครับ" เจอคำถามเข้า
ไปหัวเราะกันทั้งโต๊ะ
"อุ้ย!...ถามเล่นๆไม่เอาคำตอบ หรือเอาคำตอบจริงๆ คะเนี่ย"
"โทษทีฮะลืมเกริ่น คือผมจะจับภาพพระอาทิตย์ขึ้นน่ะครับ เลยไม่รู้ว่าปกติแล้วเค้า
จะขึ้นเวลากี่โมง"
"อ๋อ..ถ้าเป็นฤดูร้อนมณจะบอกคุณปอมได้ค่ะ แต่นี่ช่วงเดือนธันวาพอดี เดาไม่ถูกค่ะ
บางทีตีสี่กว่าๆ ก็ขึ้นแล้วค่ะ บางทีตีห้ายังไม่ขึ้นก็ยังมีค่ะ เพราะฉะนั้นถ้าให้แนะนำ
ได้ก็คงต้องประมาณตีสี่ควรออกมารอได้แล้วค่ะ"แล้วก็ขอตัวออกไปต้อนรับแขกต่อ
โจ้รีบหันมาปอม
"พี่ปอม..พรุ่งนี้เดี๋ยวผมมาช่วยตอนเช้านะ"
"เอ็งจะแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาทำไม..แค่นั่งจับภาพเฉยๆ"
"นั่นแหละ! เรื่องนี้ผมเรียนมาแต่ยังไม่เคยทำจริงๆเลย เดี๋ยวผมมาช่วย"
"เออๆ เรื่องของเอ็งนอนดีๆ ไม่ชอบอยากเมื่อยก็มา"
"งั้นผมด้วยนะพี่ปอม" ตั๊มเสริม ปอมพยักหน้า แล้วทุกคนก็เริ่มสลายตัวจากห้อง
อาหารกลับไปสำราญ อยู่ที่ห้องของตัวเอง......
แล้วประตูก็เปิดออกพร้อมใบหน้าสะโหล๋สะเหล๋ของเคนยื่นออกมา ปอมเห็น
ถึงกับยิ้ม "เป็นไง ไหวมั๊ยพี่" เคนเอามือกุมหัว
"สงสัย จะไม่ไหวว่ะยืนแล้วมันเวียน ๆ ชอบกล จะอ๊วก!" ปอมหัวเราะเสียงดัง
"555 กี่ขนานล่ะพี่ ทั้งเหล้า ทั้งเบียร์ ตีกันให้วุ่น ล่อกันตั้งแต่เช้า และทีหลัง
นะถ้าเจอไอ้สองตัวนั่นหลีกให้ห่างอย่าไปชนกับมัน ปล่อยไว้ให้ผม เดี๋ยว
ผมจัดการเอง" เคนยิ้มแหยๆ ทำท่าจะยืนไม่อยู่
"งั้นนอนพักนะพี่..เดี๋ยวผมบอกให้เค้าเอาอาหารมาให้ที่ห้อง...อ้อ!แล้วไม่ต้อง
ออกมา..เดินเล่น ถ่าย Music ข้างนอกล่ะ เดี๋ยวตกน้ำตกท่าไปจะยุ่ง..เฮ้ย!" รีบ
กระโดดหนีออกมาหัวเราะดังลั่น เพราะเคนยื่นเท้าออกมานอกห้องจะถีบส่ง
"5555 ยืนจะไม่ไหวอยู่แล้วยังทำเก่งอีก..ไปนอนไป๊!" เคนชูนิ้วประมาณว่าฝาก
ไว้ก่อน แล้วก็ปิดประตู ปอมถึงเดินจากมา เดินมาได้ซักแป๊บ ก็เห็นหลังคนไวๆ
พอจำได้ว่าเป็นใครก็ ยิ้มแฉ่งๆ ย่องเข้าไปข้างหลัง กำลังจะเอามือวางบนไหล่
"น้องสา...โอ๊ย!อย่า..ไอ้จุ้น!..พอๆ เจ็บๆ..ฉันเอง" อุทานดังลั่น พร้อมกับกระโดด
เหยงๆ เจอศอกกลับของจุ้นเข้าที่ท้อง แล้วก็ตามด้วยแข้งขวาของจุ้นเข้าที่น่อง
ปอมถึงกับนั่งยองๆ ไปบนพื้นเอามือกุมท้องไว้ ปากก็บ่นอุบ "อือหือ! ไอ้จุ้น
จะฆ่ากันให้ตายเลยเหรอวะ เจ็บนะโว๊ย!"
"ก็ใครจะไปรู้ว่าเป็นแกล่ะ เข้ามาเงียบๆ ทำไม! ฉันก็ต้องป้องกันตัวสิ" พูดแล้ว
ก็ก้มลงมองปอมเห็นยังนั่งกุมท้องอยู่ "เจ็บ! เหรอน่ะ"
"เจ็บสิวะ! ถามได้ ล่อซะเข้าเป้าเลย" บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลย
"ลุกไหวเปล่า!" เสียงอ่อนลง เริ่มรู้สึกตัวว่าผิด
"ไม่ไหว!..ต้องอุ้ม" เท่านั้นแหละหน้าหงายก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งที่พื้นในบัดดล
โดนฝ่ามือจุ้น
"กะล่อนนักนะ ไอ้ปอม" แล้วก็ยืดตัวขึ้น ไม่ได้ยื่นมือไปช่วยอะไร รีบเดินออกมา
ปล่อยให้ปอมลุกขึ้นเอง
"เจ็บจริงๆ นะโว๊ย! ไม่รู้ไปโดนกระเพาะที่มันเป็นแผลหรือเปล่า!" อ้อนแถม
โอดครวญ รีบเร่งสปีดตามมา
"ทีหลังแกอย่าเข้ามาข้างหลังฉันอีกนะ..จะโดนหนักมากกว่านี้"
"เออๆ ทีหลังจะเข้าข้างหน้า..ข้างหลังไม่เข้าแล้ว"
"ไอ้ปอม!" จุ้นหยุดเดิน ตะโกนดังลั่น
"อะไร! ไอ้จุ้น! แหกปากซะเสียงดัง!" แล้วก็มองหน้าจุ้นเห็นหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป หัวเราะก๊ากก
"คิดอะไรอยู่ ไอ้จุ้น!..ไอ้นี่ลามก..คิดอกุศล..หัวไวนักเรื่องแบบเนี๊ย! ฉันหมายถึง
จะเข้ามาทักข้างหน้า หรือถ้ามาข้างหลังจะให้เสียงก่อน คิดไปซะไกล" ปอมยิ้ม
"อย่าเลย! ไอ้ปอม! แกน่ะมันตัวดี พูดอะไรออกมาแต่ละคำน่ะ สองแง่สองง่าม
ดีนัก" จุ้นค้อน แล้วก็เดินต่อ
"เออๆ..ฉันผิด!ๆ ขอโทษๆ" ตัดบท รีบเดินตามประกบคู่กันไป หันมาถามต่อ
"แล้วแกทำไมมาคนเดียว พวกไอ้แนงมันไปอยู่ไหนกันหมด"
"โน่น! อยู่ที่ห้องอาหาร ฉันลงมาเอากล้อง" พร้อมกับชูให้ดู
"เอาไปทำไมกล้อง!"
"เอาไปตักข้าวกินมั๊ง!" หันมามองตาขวาง ปอมหัวเราะ
"แหม! ไอ้จุ้น! มุขเยอะนักนะ..ม๊า..มาหอมทีซิถูกใจ..ชอบ..ปอมชอบ" ว่าแล้ว
ก็แกล้งเอามือขวาคล้องคอจุ้นมาใกล้ๆ จุ้นดันหน้าปอมออกห่าง
"ไอ้ปอม!! ปล่อยยย"
"เป็นอะไรวะจุ้น เดี๋ยวนี้แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้" แล้วก็ทำตาเจ้าเล่ห์
"นั่นแน่! แกต้องคิดอะไรกับฉันแน่ๆ...ไหน! เอากล้องมาดูหน่อยซิ" จุ้นยื่นส่งให้
ปอมรับด้วยมือซ้าย เพราะแขนขวายังพาดบ่าจุ้นอยู่แล้วก็เดินไปด้วยกัน
"ตัวนี้ ไม่เคยเห็นแฮะซื้อมาใหม่เหรอ" ยกขึ้นส่องใหญ่
"เออ! ฝากพี่ปิ๊กซื้อแกไปญี่ปุ่นมา"
"เท่าไหร่!" จุ้นบอกราคา ปอมหันมามองทำตาโต
"โอ้โห! ไอ้จุ้นเอ้ย! อยากได้กล้องทำไมไม่บอกฉัน..เดี๋ยวฉันไปหาดูให้..
ถูกกว่าตั้งเยอะ..แกนี่มันไม่ช่วยชาติเลย เงินตราไหลออกนอกประเทศหมด" ปาก
เริ่มเสียอีกและ จุ้นหยุดเดิน ปอมหยุดมั่ง มองหน้าจุ้นแล้วเริ่มรู้ตัว เริ่มประจบใหม่
"อึมม์..แต่ก็ถือว่าโอเคนะ เลือกยี่ห้อเก่ง...จุ้นเลือกได้ไงเนี่ย..จุ้นเก่งจังเลย"
ยิ้มตาหยี นั่นแหละจุ้นถึงหัวเราะออกมาได้
"แกไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลยไอ้ปอม ฉันก็เห็นแกยุ่งๆอยู่ไม่อยากกวน
พอดีพี่ปิ๊กจะไปก็เลยฝากเค้าซื้อ...ทำไม! ที่นี่มันถูกกว่ากันเยอะเหรอ.." จุ้นเริ่มกังวล
"มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก..แต่มันมีบริการหลังการขายมันมีประกัน ถ้าแก
ซื้อที่นี่เกิดกล้องแกเสียขึ้นมา มันก็ยังกลับไปร้านเดิมที่ซื้อ แล้วให้มันซ่อมได้
นี่แกเดาะไปซื้อถึงต่างประเทศ ถ้าเสียขึ้นมาแกก็ต้องเสียค่าซ่อมเพิ่มอีก หรือว่า
แกจะบินไปญี่ปุ่น หึ!ไอ้จุ้น" ได้ทีใส่ใหญ่
"อ้าว! แต่ในกล่องมันมีใบรับประกันด้วยนะ" ยังเถียงไม่เลิก ปอมทำปาก จึกจัก ขัดใจ
"ไอ้นี่! โง่ แล้วอวดฉลาด ม๊า..มา.หอมแก้ม แก้โง่ทีซิ" จุ้นตาขวาง
"โอ๋ๆ ล้อเล่น จุ้นไม่โง่..จุ้นฉลาดที่หนึ่งเลย" อีหรอบเดิม
"ไอ้ปอม..ฉันซีเรียสนะเนี่ย ตกลงใบรับประกันมันใช้ไม่ได้จริงๆ เหรอ"
"แกอ่านดู ยังล่ะ..." ปากถาม มือซ้ายก็ขยับกล้องในมือ ส่องโน่นส่องนี่ แล้วก็
เอามือขวาออกจากบ่าจุ้นมาขยับเลนส์
"ฉันดูแล้ว แต่ไม่ได้อ่าน มีแต่ภาษาต่างด้าวทั้งนั้นเลย ภาษาอังกฤษก็เยอะเชียวขี้เกียจอ่าน"
"แล้ว ถ้าเสียแกจะทำยังไง" ถามต่อ ตาก็มองกล้องมือก็หมุนไป
"ก็ไปให้ร้านซ่อมสิ ถามแปลก"
"ร้านไหนล่ะ! " ปากถาม มือก็ขยับๆ
"ก็....." หมดปัญญาตอบ หน้าเบ้ ปอมเงยหน้าขึ้นยิ้ม แล้วมือก็หยุดการทำงานเอามือ
ขวาเขกหัวจุ้นทีนึง
"คำถามฉันมันตอบคำถามแกไปในตัวอยู่แล้วจุ้น! ฉันเห็นกี่รายๆ ที่ซื้อไอ้เครื่องใช้
ไฟฟ้าทุกอย่างจากต่างประเทศ มันต้องควักเงินเพิ่มเสียค่าซ่อมเองทุกที ก็เหมือน
หยั่งแกแหละขี้เกียจอ่าน! อ่านไม่ออกบ้างล่ะ ถึงมันมีตัวแทนอยู่ประเทศเราก็เถอะ
ฉันว่าแกก็ต้องเสียค่าอะไหล่อยู่ดีแหละ เรื่องอะไรมันจะทำให้ฟรีๆ แกคิดอย่างฉัน
มั๊ยจุ้น" จุ้นหน้าม่อย
"แล้ว! ทีนี้ฉันจะทำยังไงถ้าเกิดเสียอ่ะ" ปอมหัวเราะ
"ไอ้จุ้น! แกนี่ขี้ระแวงเกินเหตุ มันยังไม่เสียเลย"
"แล้วถ้าเกิดมันเสียล่ะ" ยังไม่หยุด
"ฉันอยู่ทั้งคน เดี๋ยวฉันดูให้แต่ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ ก็เสียเงินซ่อมไม่ยาก.." แหงะ
ดูหน้าจุ้นเห็นขมวดคิ้ว ก็ยิ้ม
"ทีหยั่งงี้ล่ะคิดเล็กคิดน้อย..ทีตอนจะซื้อไม่รู้จักคิด...คราวหลังมีอะไรก็ถามฉัน
ก่อนได้ฉันไม่คิดตังค์หรอก..ฉันเก่งน้า..เรื่องเนี๊ย" เริ่มคุยสายตาก็ดูกล้องต่อ
จุ้นเบ้ปาก
"แกจะอยู่ให้ฉันถามตลอดเหร้อ.." ปากดีอีกและ
"ก็แกจะให้ฉันอยู่หรือเปล่าล่ะ" ไอ้นี่ก็ปากดี จุ้นเงียบไปแป็บนึง ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
"เป็นอะไรไอ้จุ้น เคลิ้มเหรอ" ปอมหัวเราะ แล้วก็ก้มดูกล้องในมือใหม่ขยับเลนส์ไปมา
"ฉันว่าเลนส์มันแปลกๆว่ะ จุ้น!"
"ทำไม! เสียเหรอ! ฮือออ...ฉันเพิ่งซื้อมาเองนะ ใช้ไปได้แค่ครั้งเดียวด้วย." จุ้นลืม
ตัวย่ำเท้ากับพื้นใหญ่ ปอมหัวเราะ
"เอ้าๆ พื้นทรุดหมดแล้วไอ้จุ้น!.. ฉันแค่บอกว่ามันแปลกๆ ไม่ได้บอกว่าเสียซะหน่อย
ตื่นเต้นไปได้!" นั่นแหละถึงสงบได้
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ก็แกเล่นขู่ฉันไว้ซะเยอะนี่..แล้วมันเป็นอะไรอ่ะ.ที่แกว่าแปลกน่ะ"
พูดพร้อมชะโงกหน้ามาดูเลนส์ใกล้ๆปอม หัวแทบจะเกยกัน ปอมหันหน้ากล้องมาให้
จุ้นดู พร้อมขยับเลนส์
"แกลองสังเกตดูสิ ปกติเวลาเราหมุนเกลียวล๊อคหน้าเลนส์กับตัวกล้องมันจะดัง คลิ๊ก!
แล้วก็แนบสนิทไม่มีอาการหลวมเวลาขยับ..แต่ไอ้อันนี้นี่ เวลาล๊อคก็ไม่ดังแถมยังดู
หลวม ๆชอบกล ไอ้กล้องรุ่นนี้มันใช้เลนส์แบบ Mounting threads 52 มิล แต่ฉันว่า
ไอ้เลนส์อันนี้มันน่าจะประมาณ 55 ได้นะ.."
"ฮือ..จริง!เหรอปอม..แล้วจะทำยังไงล่ะ.." จุ้นเงยหน้ามองแกมขอร้อง ปอมเห็นหน้า
จุ้นแล้วก็ยิ้ม พร้อมส่ายหัวอย่างระอาเต็มที่
"ยังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ! แกนี่มันเป็นโรคขี้ระแวงขึ้นสมองหรือเปล่าวะ...ฉัน
แค่ประมาณ แกรู้จักคำว่าประมาณมั๊ย ไอ้จุ้น! หมายถึงไม่ใช่ตัวเลขที่แท้จริงไม่ตรงเด๊ะๆ
ฉันอาจจะดูผิดก็ได้..ตรงนี้ไฟมันสลัวๆมองไม่ค่อยถนัด เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าว่างแล้ว จะดูให้"
ได้ทีเอาใหญ่
"แล้วมันถ่ายได้มั๊ย!" จุ้นยังสงสัย
"ได้จ๊ะ..ที่รักจ๋า..จะถ่ายซักกี่ทีก็ได้" เริ่มกวนอีกแล้ว คุยกันดีๆ ไม่ได้นาน
"ไหน..หันหน้ามาซิ" พูดพร้อมกับ ยกกล้องจะลองถ่ายให้ดูแต่พอมองจุ้นจากกล้อง
แล้วก็ชะงัก หัวเราะออกมาเสียงดัง "555ไอ้จุ้น..ฉันเพิ่งสังเกต แกไปแอบกินอะไร
มาหรือเปล่า! แก้มเป็นคราบเชียว!"
"อ้าวเหรอ! สงสัยเมื่อตะกี้นี้แน่ๆ เลย!" เอามือลูบๆ ปัดหน้าใหญ่
"เอ้า! หน้าพังหมด ไอ้จุ้น! อยู่เฉย ๆ" จุ้นอยู่เฉยจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพราะเชื่อ แต่จะเป็น
อาการตกใจมากกว่า เพราะปอมยื่นมือมาถึงแก้มแล้ว ลูบและก็ปัด แต่ไม่ออกจน
ปอมต้องกระเถิบมาใกล้ๆ ตาจ้องตา แล้วก็...
"555 น้ำตาล นี่หว่า ไอ้จุ้น!" หัวเราะเสียงดัง
"แกไปกินอะไร มาวะ! เป็นแผ่นเชียว" แกะน้ำตาลออกจากแก้มจุ้นมาเข้าปากตัวเอง
จุ้นเห็นถึงกับต้อง เอามือบีบปากปอม
"สกปรก! ไอ้ปอม.. คาย!ออกมา"
"กลืน!..ไปแย้ว..อย่อยดี" อ้าปากให้ดู แต่ยังไม่วาย..
"ไหน..หมดหรือยัง" จับแก้มจุ้นดูใหม่ คราวนี้จุ้นไหวตัวทันตีมือปอม ดังเพี๊ย!
"พอแล้ว!" เริ่มฉุน นั่นแหละถึงเลิก
"ม๊า!..หันหน้ามาซิ.ลองกล้องหน่อย!" แล้วก็กดแชะทันทีจุ้นยังไม่ทันหันเต็มตัวเลย
แค่แหงะหน้ามาครึ่งเดียวเท่านั้นแหละ..ปอมเลือกโหมดดูภาพจากหน้าจอ
"โอเค..ใช้ได้...ภาพคมดี..จุ๊ๆๆๆ.." ทำเสียงจุ๊ปาก..แล้วก็ยิ้ม
"ทำไม!" จุ้นสงสัย เดินมาใกล้ ๆ
"แกนี่..ถ่ายรูปขึ้นนะเนี่ย..ไม่ต้องแต่ง.ไม่ต้องจัดเลย..ธรรมชาติ ๆ เยี่ยม...จุ้นน่าร๊าก
จังเลย...มากอดทีเร๊ว!" เริ่มอีกและ จุ้นผลักหัวปอมพร้อมกับดึงกล้องจากมือปอมมาดู
แล้วก็เห็นตัวเองในหน้าจอ จริงอย่างที่นา เคยบอกไว้ ว่าภาพที่ถ่ายออกมาจากมือปอม
มันจะดูดีจริงๆ เพราะปอมรู้ว่าจุดเด่นของแต่ละคนอยู่ตรงไหนและก็จะดึงส่วนนั้นออกมา
ผ่านเลนส์สู่ภาพ
"ยืน! ปลื้มอยู่นั่นแหละ..หิวแล้วจุ้น..ไปเถอะ..ท้องมันร้องมาสองหนแล้ว ขอข้าวหน่อย
..ขอข้าวหน่อย"
"อ้าว! เออใช่แกยังไม่ได้กินนี่ ฉันกินแล้วถึงลงไปเอากล้องและทำไมไม่บอก
ตั้งแต่แรกว่าท้องร้อง เดี๋ยวก็ปวดอีกหรอก.แกกินยาก่อนอาหารหรือยังไอ้ปอม..
ยากระเพาะนะไม่ใช่ยาเคลือบ..ยาเคลือบเอาไว้กินหลังอาหาร.." พูดไม่มีเบรก
จนปอมต้องห้าม
"ไอ้จุ้น! ถ้าแกไม่หยุดนะ ฉันจะกัดลิ้นตัวเองตายจริงๆด้วย..พูดไม่มีเว้นวรรคเลย..
หายใจทางไหนเนี่ย..พี่ไทด์ก็พูดไม่มากเท่า ทำไมน้องมันพูดมากจังวะ..หรือว่า
แย่งพี่พูดหมดเหอะ" นั่นแหละ! จุ้นถึงเงียบค่อยๆ ส่งเสียงออกมา
"เออๆ ฉันขอโทษก็แล้วกัน ยุ่งกับแกมากไปหน่อย" ก้าวเดินเลี่ยงปอมออกมา
"อ้าว! เฮ้ย! ไอ้จุ้น" ปอมรีบสปีดตีคู่ "เป็นอะไรวะ!จุ้น..ทำใจน้อยไปได้...ไอ้จุ้น!
เดี๋ยว" ปอมดึงแขนจุ้นให้หยุด..จุ้นถึงหยุดได้
"เอ้า! ขอโทษๆ ฉันพูดอะไรผิดไป ก็ขอโทษแล้วกัน และเมื่อกี้ฉันพูดออกมา
ตอนไหนว่าแกยุ่ง..ฉันแค่บอกว่าให้หยุด..ให้ฉันพูดบ้างเท่านั้นเอง" จุ้นเงียบ
ปอมมองหน้าเห็นท่าไม่ได้การ
"น้า..จุ้นน้า ปอมขอโทดด..อย่าโกรธน้า..ไม่หยั่งงั้นวันนี้นอนไม่หลับแน่ๆ..พรุ่งนี้
ทำงานไม่ได้ เสียงานเสียการเลย..แล้วก็..ปอมกินยาก่อนอาหารแล้วด้วยนะ กิน
ถูกด้วยยากระเพาะอ่ะ..เพราะอ่านฉลากก่อนกินทุกครั้ง..ปอมอ่านหนังสือออกด้วย
นะตัวเอง" เท่านั้นแหละ จุ้นถึงยิ้มออกมาได้ กลั้นไม่ไหว
"ยิ้ม ได้แล้วเหรอ! อย่าทำอย่างนี้อีกนะจุ้น! ฉันใจคอไม่ดี" ปากพูด มือจับแขนไว้
จุ้นหันหน้ามาหา
"ปอม! ฉันถามจริงๆ เถอะแกรำคาญ..ฉันบ้างหรือเปล่าเนี่ย ที่ฉันยุ่งกับแกไปซะ
ทุกเรื่อง..บอกได้นะฉันจะได้เปลี่ยนๆนิสัยซะใหม่" จุ้นมองหน้า
"ไม่เอา!..จะเอาแบบนี้ไม่ต้องเปลี่ยน..ไม่เคยรำคาญ..ชอบซะอีก..อย่างที่ฉัน
เคยบอกแกน่ะจุ้น ฉันยังนึกไม่ออกเลย ถ้าไม่มีแกแล้วฉันจะจัดการชีวิตฉันยังไง
ตอนนั้นพูดยังไง ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน..เพราะฉะนั้นแกอย่าเปลี่ยน..
เป็นจุ้นคนเดิมของฉันคนนี้ต่อไป โอเคมั๊ยจุ้น" ดึงตัวจุ้นมากอด จุ้นไม่ทันระวังตัว
"ม๊า! มากอดปลอบขวัญปอมหน่อยเร๊ว ขวัญหนีหมดแล้ว" เริ่มเติมน้ำมันเบนซิน
ให้จุ้นอีกแล้ว
"ไอ้ปอม! ปล่อยยย!อึดอัด.." ไม่ยอมปล่อย เลยกะแทกเท้าตัวเอง ไปที่เท้าปอม
"โอ๊ย! ไอ้จุ้น..หลุดหมดแล้วมั้งนิ้วเท้าเนี่ย! อุ๊ย!เจ็บ...นิสัยน่ะไม่ต้องเปลี่ยนหรอก
แต่ไอ้พฤติกรรมที่ชอบรังแกฉันเนี่ยเปลี่ยนซักทีเถอะไอ้จุ้น เนื้อตัวฉันช้ำมีริ้วรอย
ก็เพราะแกเนี่ย"
"สมน้ำหน้าแก!ไอ้ปอม ฉันจะไม่เปลี่ยนพฤติกรรมของฉัน จนกว่าแกจะเลิกกะล่อน
ทะลึ่ง นั่นแหละ" ซักแป๊บเสียงท้องของปอมก็ดังออกมา จุ้นได้ยินด้วย
"ไอ้ปอม! แกหิวจริงๆนี่"
"อ้าว! ไอ้นี่ ฉันบอกทีแรกไม่เชื่อเหรอ..นี่หนที่สามแล้วที่มันร้องออกมา..ไปกันได้ยัง..
ไม่ถึงซักทีไอ้ห้องอาหารเนี่ย" แล้วก็พากันเดินขึ้นไปข้างบนเข้าสู่ห้องอาหารในห้อง
ยังมีคนนั่งกันอยู่ตรึม เสียงไทด์ตะโกนเรียก ให้เดินไปที่โต๊ะด้านในจุ้นแยกไปหาแนง
อีกโต๊ะนึง ปอมเดินเข้าไปหาระหว่างทาง ผ่านโต๊ะที่วางอาหารเหลือบเห็นทอดมันก็
หยิบไปกินชิ้นนึง
"ทำไมเพิ่งมาวะปอม ไหนแกบอกพี่ว่าจะตามมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว" วัฒน์ถาม
"ทำธุระไม่เสร็จ" ปากเคี้ยวแหงบๆ
"แล้วมากับพี่จุ้นได้ไงอ่ะ..พี่ปอม" ตั๊มถามบ้าง ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
"เจอกันข้างล่าง..ไอ้จุ้นมันไปเอากล้อง"
"อ๋อ! เหรอ!"
"ก็เออ! น่ะสิ.. มีอะไรข้องใจเดี๋ยวค่อยคุยกัน..ไอ้ตั๊ม เดี๋ยวฉันไปตักข้าวก่อน หิว!"
ปอมกำลังจะลุก
"ไอ้เคนไม่ไหวเหรอปอม..ไม่เห็นขึ้นมาด้วย" ไทด์ส่งเสียงมา
"เออ! ลืมเลย แห้งตายคาห้องแล้วมั้งน่ะ...." เหลือบเห็นพนักงานเสริฟ เลยบอก
ให้เอาอาหารไปให้เคนข้างล่างชุดนึง แล้วก็เดินไปตักข้าวมานั่งกิน
"อ๊อด!ไปไหน พี่วัฒน์" ปากก็เคี้ยวใหญ่
"โน่นอยู่ โต๊ะไอ้แนง..มันวิ่งรอกสองโต๊ะ"
"อ้อ!" เหลือบตามองไปที่โต๊ะนั้นหน่อยนึง แล้วก็คุยเรื่องสัพเพหระไปทั่ว ซักแป๊บ
ก็เห็นมณทิราไกลๆ เดินเข้ามากับหญิงสาวนางนึง แต่มองไม่ถนัดก็เลยไม่ได้สนใจ
ต่อ..เงยหน้าขึ้นมาเห็นคนข้างๆ สะบัดหัวไปมาก็หัวเราะ
"เป็นอะไร พี่ไทด์ยุงกัดเหรอ..สะบัดอยู่นั้นแหละ"
"ยุงห่าอะไรล่ะ...รู้สึกเหมือนกับเห็นคนรู้จัก..แต่ไม่น่าจะใช่..สงสัยจะเริ่มตาลาย"
ปอม อมยิ้ม
"แก่แล้วก็เง๊ยะ ใจไม่สู้.." ไทด์หัวเราะ พลอยให้คนในโต๊ะขำไปด้วย
"เออ! พรุ่งนี้แกเริ่มกี่โมงไอ้ปอม!"
"ถ้าตาม Plan ก็เก้าโมงเช้าพี่ แดดกำลังสวย แต่ผมจะตื่นมาจับภาพพระอาทิตย์ขึ้น
ซะหน่อยคุณมณบอกว่าสวยมาก เนี่ยว่าจะรอถามแกว่ามันขึ้นราวๆ กี่โมง"
"นั่นไง! เดินมาพอดี" วัฒน์บอก
"เป็นไงคะ..อาหารพอทานได้มั๊ย มีอะไรให้เพิ่มก็บอกนะคะบริการเต็มที่ค่ะ"
"อร่อย!ครับ คุณมณทานหรือยังครับ" ไทด์ถาม
"เรียบร้อยแล้วค่ะ.. อ้อ! ตกลงพรุ่งนี้ตอนเก้าโมงเช้าตามที่บอกมณนะคะ มณจะได้
ไปดูด้วยเผื่อขาดหรือต้องการอะไรเพิ่มจะได้ช่วยหาให้ทัน" แล้วก็เหลือบมองปอม
เห็นกินข้าวตุ้ย ๆ ก็เอ่ยปากแซว
"คุณปอมหิวเหรอคะ กินใหญ่เชียว" ปอมยิ้ม รีบกลืนลงคอ แล้วก็ดื่มน้ำตามเอื๊อก ๆ
"อิ่มแล้วฮะ..พอดีมีเรื่องจะถามครับ..พรุ่งนี้พระอาทิตย์ขึ้นกี่โมงครับ" เจอคำถามเข้า
ไปหัวเราะกันทั้งโต๊ะ
"อุ้ย!...ถามเล่นๆไม่เอาคำตอบ หรือเอาคำตอบจริงๆ คะเนี่ย"
"โทษทีฮะลืมเกริ่น คือผมจะจับภาพพระอาทิตย์ขึ้นน่ะครับ เลยไม่รู้ว่าปกติแล้วเค้า
จะขึ้นเวลากี่โมง"
"อ๋อ..ถ้าเป็นฤดูร้อนมณจะบอกคุณปอมได้ค่ะ แต่นี่ช่วงเดือนธันวาพอดี เดาไม่ถูกค่ะ
บางทีตีสี่กว่าๆ ก็ขึ้นแล้วค่ะ บางทีตีห้ายังไม่ขึ้นก็ยังมีค่ะ เพราะฉะนั้นถ้าให้แนะนำ
ได้ก็คงต้องประมาณตีสี่ควรออกมารอได้แล้วค่ะ"แล้วก็ขอตัวออกไปต้อนรับแขกต่อ
โจ้รีบหันมาปอม
"พี่ปอม..พรุ่งนี้เดี๋ยวผมมาช่วยตอนเช้านะ"
"เอ็งจะแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาทำไม..แค่นั่งจับภาพเฉยๆ"
"นั่นแหละ! เรื่องนี้ผมเรียนมาแต่ยังไม่เคยทำจริงๆเลย เดี๋ยวผมมาช่วย"
"เออๆ เรื่องของเอ็งนอนดีๆ ไม่ชอบอยากเมื่อยก็มา"
"งั้นผมด้วยนะพี่ปอม" ตั๊มเสริม ปอมพยักหน้า แล้วทุกคนก็เริ่มสลายตัวจากห้อง
อาหารกลับไปสำราญ อยู่ที่ห้องของตัวเอง......
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 22:36:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 22:36:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1805
| << ตอนที่9 : จุดเริ่มต้น | ตอนที่11: เช้าที่ยากจะลืม >> |
ปอยอะนะ 28 พ.ค. 2554, 09:46:29 น.
ชอบสำนวนง่ายๆแต่อ่านมันส์มาก
ชอบสำนวนง่ายๆแต่อ่านมันส์มาก
IAmJin 28 พ.ค. 2554, 15:19:30 น.
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้อีกครั้ง เรื่องนี้เรียกรอยยิ้มได้ทุกตอนที่อ่าน และก็รออ่านเรื่องที่คุณกรกนกยังค้างอยู่นะคะ เรื่อง"กรุ่นไอรักหลังลมร้อน" ยังจำได้หรือเปล่าเอ่ย ^^
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้อีกครั้ง เรื่องนี้เรียกรอยยิ้มได้ทุกตอนที่อ่าน และก็รออ่านเรื่องที่คุณกรกนกยังค้างอยู่นะคะ เรื่อง"กรุ่นไอรักหลังลมร้อน" ยังจำได้หรือเปล่าเอ่ย ^^