จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"

Tags: จุ้นกะปอม

ตอน: ตอนที่11: เช้าที่ยากจะลืม

"อ่ะ! พี่" ตั้มยื่นถ้วยกาแฟส่งให้ปอม..ที่กำลังนั่งทำความสะอาดเลนส์ระหว่างรอ
พระอาทิตย์ขึ้น มีโจ้นั่งอยู่ข้างๆ คอยมองขั้นตอนวิธีการทำงานของปอม วันนี้ปอม
ตื่นขึ้นมาตอนตีสี่เพื่อรอเก็บภาพพระอาทิตย์ขึ้น มีโจ้ กับตั๊มตามมาสบทบตอนหลัง
โดยตั้งกล้อง และก็มอนิเตอร์ ไว้ที่ระเบียงหน้าห้องของปอมนั่นเอง เพราะเป็นห้อง
สุดท้ายและก็ท้ายสุด เลยสามารถเห็นวิว ได้มากที่สุด [โจ้กับตั้มเข้ามาทำงานที่บริษัทฯ
นี้ประมาณ ครึ่งปีได้ จบมาก็ฝึกงานที่นี่เลย และก็ยาวมาจนเป็นพนักงานกินเงินเดือน
ติดปอมมากทั้งคู่ ไม่ว่าปอมจะทำอะไรก็ดูดีหมดในสายตาของทั้งสอง พยายามเอาปอม
เป็นต้นแบบทั้งชีวิตการทำงานและเรื่องส่วนตัว] ปอมเหลือบตามองโจ้ เห็นนั่งมองตา
ไม่กระพริบ

"อยากทำ เหรอ!"

"อยากพี่! แต่ท่าทางจะแพง เดี๋ยวพัง กลัวหาเงินใช้ไม่ไหว อ่ะ" ปอมยื่นกล้องส่งให้ทั้งชุด

"อ่ะ! ลองดู"

"จะดีเหรอพี่.." เรื่องมากอีกแล้น

"จะทำหรือเปล่า! ถามครั้งสุดท้าย" เริ่มมีน้ำโห

"ทำพี่..ทำ..พี่ปอมใจดีที่สุดในโลกเลย.." ถลาเข้าไปก่อนเอว..ตั๊มหัวเราะเสียงดัง

"ไอ้!โจ้..ปล่อย!...เดี๋ยวกล้องหล่นโว๊ย..ไอ้นี่" นั่นแหละถึงถอยออกมา รีบกุลีกุจอลาก
กล่องอุปกรณ์ทำความสะอาด แล้วก็รับกล้องจากมือปอมไป ปอมหยิบกาแฟที่ตั๊มชงมา
ให้ ถอยไปนั่งพิงฝาผนังชันเข่าขึ้น สายตาก็มองโจ้ทำงาน มีตั๊มเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ

"แกถนัดข้างไหน..ไอ้โจ้" ปอมถาม

"ข้างขวา..."

"งั้นจับกล้องมือขวา..เอามือซ้ายเช็ด"

"อ้าว งั้น!ก็เช็ดไม่ถนัดสิพี่" โจ้เถียง

"แกอยากจะเช็ดถนัดๆ หรืออยากให้กล้องหล่นจากมือล่ะ!" เพิ่งถึงบางอ้อ พยักหน้า
กันทั้งคู่ "เช็ด! วนขวา" ปอมส่งเสียงมาอีก ทีนี้สองคนเงยหน้ามอง

"ถนัดข้างขวา ต้องเช็ดวนขวาด้วยเหรอ!พี่" ตั๊มถามมั่ง

"หึ! ไม่เกี่ยว..มันอยู่ที่ว่า..กล้องตัวเนี๊ยเวลาที่ฉันเช็ดเลนส์..ฉันวนขวามาตลอดมันมี
แนวของมันอยู่..เพราะฉะนั้น ถ้าแกวนซ้ายแนวมันจะสวนทางกัน..เดี๋ยวมันจะทำให้
ระยะการมองหลอน" พยักหน้ารับกันทั้งคู่ วิธีการทำงาน หรือการสอนของปอมจะเป็น
แบบนี้ คือให้ปฏิบัติจริง แล้วค่อยๆ แทรกเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเข้าไปให้ ไม่เคยหวงวิชา
ใครจำได้ก็จำ..จำไม่ได้ก็ปล่อยไม่บังคับ อันนี้ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่ตั๊ม กับโจ้ติดปอม
มาก เพราะได้ความรู้จากปอมเยอะ ซักครู่ก็ทำความสะอาดเสร็จ กระเถิบมานั่งข้างๆ
ปอม ซ้าย..ขวา..ประกบ

"มันจะขึ้นมั๊ยเนี่ย พี่ปอม! รอมาตั้งแต่ตีสี่ นี่ก็เกือบจะหกโมงแล้วยังไม่โผล่เลย หมอก
ก็ลงซะหนาเชียวจะมองเห็นเร้อ..เออพูดถึงหมอก..เดี๋ยวผมไปเอาหมวกมาให้มั๊ยพี่ปอม
ผมเหลืออีกใบที่ห้อง..หมอกเยอะอย่างเนี้ยลงหัวมากไม่ดีนะพี่..เสื้อหนาวก็ไม่ใส่เดี๋ยว
ก็เป็นไข้หรอก" ปอมอมยิ้ม

"ไอ้ตั๊ม!..ถ้าแกเป็นผู้หญิงฉันจีบไปแล้วนะเนี่ย..บ่นยิ่งกว่าผู้หญิงอีก..กะบานหนาโว๊ย..
แล้วก็ไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ด้วย..ทนได้" แล้วก็ถึงเวลา ตรงเส้นขอบฟ้าที่น้ำทะเลกับฟ้า
มาบรรจบกันเริ่มมีแสงรำไร ปอมสะกิดให้สองคนลุกประจำที่ ตั๊มนั่งอยู่หน้ากล้องมีโจ้ยืน
ดูข้างๆ ส่วนปอมดูอยู่ที่มอนิเตอร์คอยคุมอยู่ใกล้ๆ ภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เป็นภาพ
ที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นส่งแสงรำไร น้ำทะเลนิ่งสงบ มีหมอกลอยละผิวน้ำ มุมซ้ายมือ
ของจอมีห้องพักที่ปอมตั้งกล้องไว้พอดีเป๊ะ เพื่อจะได้โชว์จุดขายของห้องพักที่นี่ ซักแป๊บ
พระอาทิตย์ก็ค่อยๆ โผล่เหนือน้ำขึ้นมา ทีละนิด ทีละนิด

"อ้าว! เฮ้ย....ใครเสือกโผล่มาวะนั่น..พี่ปอม" เสียงตั๊มเรียก ปอมกำลังจะหันไปหยิบขวด
น้ำ รีบหันกลับมา มีโจ้รีบเดินมาดูที่มอนิเตอร์ด้วย

"พี่จุ้นนี่หว่า..พี่ปอมเอาไง" ตั๊มถาม ตาก็อยู่ที่กล้อง

"จับภาพไปเรื่อยๆ" ปอมพูดเบาๆ พร้อมกับมองมอนิเตอร์ไปด้วย จุ้นยืนนิ่งอยู่ตรงระเบียง
หันข้างให้กล้อง ตามองตรงออกไปข้างหน้า สวมเสว็ตเตอร์สีขาวมีฮู๊ดที่ติดกับตัวเสื้อครอบ
ศรีษะอยู่กันน้ำค้าง ใส่กางเกงวอร์มสีขาวเข้าชุดกัน ซักแป๊บก็เอามือไขว้หลังค่อยๆ เงยหน้า
ขึ้นมองท้องฟ้าเหมือนกำลังสูดอากาศ ฮู๊ดค่อยๆเลื่อนออก เหลือคลุมศรีษะไว้ครึ่งนึง
เผยหน้าผากกลมมน ใบหน้ารูปไข่

"ตั๊ม....แกค่อยๆ แพนกล้องไปทางขวานิดนึง..น่านแหละ..ทีนี้ค่อยซูมๆ เข้าไป..ให้เห็น
หน้าซีกขวาไอ้จุ้นตรงด้านซ้ายของกล้อง...ดีมาก...ดีมาก...เจ๋งงงง..." จุ้นเอาหน้าลง ฮู๊ด
หล่นไปข้างหลัง เอามือเท้าราวกั้นระเบียงแล้วยืนพิงมองดูพระอาทิตย์กำลังจะขึ้น ไม่ได้
รู้ถึงสิ่งรอบข้างว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองบ้างยังยืนสบายใจเฉิบอยู่อย่างงั้น..กล้องก็ยัง
จับต่อไปเรื่อยๆ ตามคำสั่งของปอม

"ดูดีๆ..พี่จุ้นแกก็น่ารักไม่เบานะ เสียอย่างเดียว..ดั้งแหมบไปหน่อย ไม่งั้นเปอร์เฟค....
โอ๊ย!" โจ้ร้องเสียงหลง เจอมะเหงกของปอมเข้าไป

"นี่แหนะ..ดั๊งแหมบ..ปากดีนัก..อย่าวิจารณ์ผู้หญิงต่อหน้าฉัน..ฉันไม่ชอบ" ปอมขู่ มีแอบ
อมยิ้มเล็กน้อย

"ไม่ได้วิจารณ์ซักหน่อย..ชมต่างหาก..และก็พูดเรื่องจริงอ่ะ..แค่นี้ก็ต้องใช้กำลังด้วย
แล้วยิ้มทำไมแสดงว่าเห็นด้วยล่ะจิ" โจ้ไม่เลิก ปอมยังยิ้มอยู่

"เออ!ๆ เพิ่งสังเกตเหมือนกัน แต่เหมาะกับหน้ามันดี..แกลองนึกดูสิ ถ้าจมูกไอ้จุ้นมันโด่ง
คงจะแปลกพิลึก"ลืมตัว เพิ่งว่าเค้าไปหยกๆ ตามประสาคนเคยปาก

"พี่ปอม..เอาไง..พี่จุ้นกำลังจะเข้าแล้ว" เสียงตั๊มถามมา

"จับไปเรื่อยๆ จนพระอาทิตย์พ้นมาเต็มดวงค่อยเลิก" จุ้นยืนอยู่อีกสักครู่ก็เดินเข้าห้องไป
แล้วพระอาทิตย์ก็ขึ้นเต็มดวง ใช้เวลาราวๆ ครึ่งชั่วโมงได้ หมอกค่อยๆ หายไปเห็นน้ำทะเล
ใสกระจ่าง เห็นฝูงปลาตัวเล็กว่ายเต็มไปหมด ฝูงนกนางนวลก็ทยอยกันออกจากรัง
เป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น ปอมบอกให้ตั๊มหยุดถ่ายตอน เจ็ดโมงครึ่ง
ได้ แล้วก็นั่งกลอเทปเพื่อดูภาพอีกครั้งว่าใช้ได้หรือเปล่า

"โอ้โห! สุดยอดเลยพี่..นั่น! ฝีมือผมเหรอน่ะ..สวยจัง" ตั๊มเพิ่งจะเห็นภาพที่ตัวเองถ่าย
หน้าตาแสดงอาการปลื้มเป็นอย่างมาก

"ถ้าไม่ได้พี่ปอมบอก แกก็ถ่ายไม่ได้หยั่งงี้หรอกว้า..ไอ้ตั๊ม" โจ้หมั่นไส้

"อิจฉา..ล่ะสิ..ไอ้โจ้.." ตั๊มเริ่มคุยข่ม

"ก็เออ!น่ะสิ ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนขอมาช่วยก่อนด้วยซ้ำ แต่คนที่ได้อยู่หลังกล้อง..เสือกเป็น
แกมันน่ามั๊ยล่ะ" พูดไปด้วยก็ค้อนปอม ประหลับประเหลือก ปอมเห็นอาการก็หัวเราะ

"เดี๋ยววันนี้มีถ่ายอีกหลายเทป พี่โยคุมถ่าย..แกค่อยไปขอแจมกับเค้าโน่น!"

"แล้วพี่ปอมอยู่ข้างๆ อย่างงี้หรือเปล่าล่ะ!"

"ทำไม! ต้องให้ฉันอยู่ข้างๆ พิศวาสอะไรฉันนักหนา "

"ก็พี่โยแกดุง่ะ เวลาผมทำงานกับแกทีไรมันเกร็ง ๆ อ่ะพี่ ภาพออกมาไม่เคยสวยเลย
แกต้องมาแก้ทุกทีไป แต่อยู่กับพี่มันสบายๆ ไม่เกร็งภาพมันก็เลยจะออกมาดูดีตลอด
ที่สำคัญเหมือนมีคู่มือกล้องอยู้ข้างๆ ไม่เข้าใจก็ถามได้ แหะๆ" โจ้ทำท่าประจบ ตั๊ม
หัวเราะท่าทางของโจ้

"ไอ้โจ้! เอ๊ย ชีวิตจริงๆ ฉันไม่อยู่ให้แกถามได้ตลอดหรอก แกต้องหัดปรับตัว..หัดเรียน
รู้ด้วยตัวเอง..ยิ่งถ้าแกกล้าและไม่กลัวที่จะทำงานกับพี่โยเมื่อไหร่นะ แกจะได้ความรู้
อีกตรึม...ฉันจะบอกให้ คนนั้นน่ะขุมทรัพย์ทางปัญญาเลยนะโว๊ย"

"เหอะน่า..อันนั้นมันเรื่องอนาคต..แต่ตอนนี้พี่ยังอยู่ให้พวกผมถามใช่มั๊ยล่ะ..เพราะฉะนั้น
วันนี้ไปอยู่ข้างๆ พวกผมน้า.." ยังขอเพื่อความอุ่นใจ

"เออๆ ฉันจะไปไหนได้ล่ะ..ก็ติดอยู่ที่นี่ด้วยกัน" ว่าแล้วก็หันมามองมอนิเตอร์กันต่อ

"จุ๊! จุ๊! จุ๊!..มองด้านข้างนี่พี่จุ้นแกมีมุมสวยเหมือนกันนะนี่...พี่ปอมรู้ได้ไงว่าต้องถ่ายออก
มามุมนี้ถึงจะดูดี" ตั๊มสงสัย

"ฟลุค! มั้ง" สองคนหันหน้ามามองปอมทันที ปอมทำปากจึกจัก..ขัดใจ

"เป็นคนถ่ายภาพมันต้อง หัดดู หัดมอง หัดจำ หัดสังเกตเยอะๆไม่งั้นพวกแกจะไม่มีอะไร
อยู่ในหัว" สองคนก็พยักหน้า หันไปมองมอนิเตอร์หัวจุ๊มปุ๊กกัน3 คน

"ดูผิวสิ..เนียนหยั่งกะตูดเด็กแน่ะ..น่าจับ!" ตั๊มต่อ โจ้หัวเราะ ปอมยิ้ม

"ไอ้นี่! เปรียบเทียบซะเห็นภาพ..ไป ๆ เก็บของ" ทั้งสามคนก็ช่วยกันเก็บของ

"พี่ปอม!..พี่จะขึ้นไปข้างบนกินข้าวเลยหรือเปล่า!" ตั๊มถาม

"ยัง! ฉันว่าจะลงน้ำซะหน่อยน้ำมันนิ่งดี แล้วก็ใสเชียวน่าเล่น" พร้อมกับเลื่อนประตูกระจก
เข้าไปในห้องหยิบกางเกงจะเปลี่ยน

"ไม่กลัวหนาว..เหรอ!พี่" โจ้ยังข้องใจ

"แกนี่..น่าจะไปอยู่ชมรมเดียวกับไอ้จุ้น" พูดไปด้วยถอดกางเกงไปด้วย ไม่สนใจใคร

"ชมรม..อะไรพี่" ยังข้องใจอยู่

"ชมรม..โรคขี้ขึ้นสมอง..ไอ้นั่นมันขี้ระแวง ส่วนแกนี่ก็ขี้เหมือนกัน..แต่ขี้กลัว..กลัวแม่ง
ทุกเรื่อง" ตั๊มหัวเราะเสียงดังปอมพูดถูกใจ ส่วนโจ้ทำปากขมุบขมิบแล้วก็ค้อนใส่ปอม
แต่ปอมมองไม่เห็น พูดเสร็จก็เดินออกมา เสื้อไม่ใส่มีแต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว

"พูดหยั่งงี้..มันหยามกันนี่พี่..เดี๋ยวก่อน!..เดี๋ยวมาเล่นด้วย เอากล้องไปเก็บก่อน..ไอ้ตั๊ม!
แกจะเล่นป่ะ" ทำหน้าชวนหาเรื่อง

"เล่น! "

"งั้นไป! เอาของไปเก็บกัน..ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย..เดี๋ยวมา..พี่ปอม!เดี๋ยวมา..เดี๋ยวจะมา
ท้าแข่งว่ายน้ำซะหน่อย...แม๊ะ! มาว่าเราขี้กลัว..อย่าเพิ่งไปไหนนะพี่" หันมาสั่งปอม ปอม
ยิ้ม เบะปากหยักคิ้วแผล๊บ ๆ ตั๊มกับโจ้เดินคล้อยหลังไปไม่เท่าไหร่ ปอมก็กระโดดลงน้ำ
ตรงหน้าห้องของตัวเองนั่นแหละ เสียงดังตูม! มุดลงไปใต้น้ำ แล้วก็ค่อยๆ โผล่หัวขึ้นมา
แหกปากตะโกนสะใจใหญ่

"สดชื่น! จริงโว๊ย!" โจ้หันมาเห็นทำตาเหลือก

"เร็วๆ ไอ้ตั๊ม! เดี๋ยวเฮียแกขึ้นซะก่อนหมดสนุก" รีบจ้ำกันใหญ่ เหมือนเป็นเด็กๆ กลัว
ของเล่นจะหาย ส่วนปอมก็ว่ายน้ำเพลิดเพลินสบายอารมณ์ เสียงกระโดดน้ำกับเสียง
ตะโกนของปอม เรียกผู้คนออกมายืนนอกห้องตรงระเบียง มองแล้วก็ยิ้มกันใหญ่ อ๊อด!
ยืนเท้าระเบียงตะโกนถาม

"ไอ้ปอม! แกไม่หนาวเหรอน่ะ ลงแต่หัววันเชียว"

"แก..ลองลงมาสิตอบไม่ถูกว่ะ ข้างบนมันเย็นๆ แต่ข้างล่างมันอุ่น...น้ำใสนะโว๊ย ปลา
สวยๆ ตรึม"

"เออ..งั้นอย่าเพิ่งขึ้นนะ..รอก่อน..เดี๋ยวฉันลงไปด้วย" กำลังจะหันหลังเข้าห้องเห็นเคน
เดินออกมาจากห้องพอดี หน้าตาแจ่มใสกว่าเมื่อคืน

"เป็นไงแก ดีขึ้นหรือยัง"

"ดีแล้ว!" แล้วก็มองไปในน้ำ เห็นหัวผลุบๆ โผล่ๆ “นั่นไอ้ปอมหรือเปล่าวะ.น่ะ"

"เออ!....นี่เดี๋ยวฉันจะลงไปเล่นกับมัน แกจะลงด้วยหรือเปล่า" อ๊อดถาม พร้อมกับเดิน
เข้าห้อง

"ไม่อ่ะ! อาบน้ำแล้ว ขี้เกียจอาบอีก" แล้วก็ยืนมองปอมว่ายน้ำ เหลือบไปเห็นสาวๆ ยืน
ดูอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องจันทร์อีกฝั่งนึง ก็ตะโกนถาม

"สาวๆ ไม่ลงกับเค้าเหรอ! อ๊อดมันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่น่ะ"

"ลงเดี๋ยวนา กับแนงจะลง..เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" นากับแนงรีบเดินกลับห้องไปเปลี่ยน
เสื้อผ้า ซักแป๊บเคนก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาตรงทางเดิน เสียงดังมากเป็น ตั๊มกับ โจ้นั่นเอง
วิ่งกวดตามกันมาติดๆ

"เอ้าๆ เฮ้ย!ๆ ไอ้คู่นี้ จะรีบไปไหนวะเฮ้ย!"

"ตูมม!..ตูมม!" ไม่ฟังเสียงใครกระโดดลงน้ำ ตรงหน้าห้องอ๊อด เป็นลูกขนุนทั้งคู่เลย
รีบว่ายไปหาปอม เคนยืนหัวเราะ

"ไอ้พวกนี้นี่..เหมือนเด็กๆเลยว่ะ" อ๊อดเดินออกมาจากห้อง

"ใครลงไปอีก..อ่ะ"

"ไอ้ลิงสองตัวของแกน่ะ" แล้วอ๊อดก็กระโดดตามลงไป ซักแป๊บ นากับแนงก็ลงบ้าง
แล้วก็ค่อยๆ ทยอยกันลงไปทีละคนสองคน ว่ายน้ำเล่นบ้างล่ะ ก้มดูปลา บ้างล่ะเป็นที่
สนุกสนานครึกครื้น ส่วนโจ้ ตั๊มและก็อ๊อด กำลังจับปอมกดน้ำกันอยู่ เคนยืนดูอยู่ มีโย
กับสรรมายืนอยู่ข้าง ๆหัวเราะกันใหญ่ ซักแป๊บ ไทด์กับวัฒน์ก็ตามมาสมทบ

"อือหือ! ถึงว่า เสียงดังเข้าไปถึงในห้อง ลงกันเป็นขบวนอย่างนี้นี่เอง" วัฒน์พูดแล้วก็ยิ้ม

"นี่ถ้าให้ฉันทายนะ...ไอ้คนหัวโจกมันจะต้องเป็นไอ้ปอมแน่ ๆเลย ใช่มั๊ยเคน" ไทด์หันมาถาม

"จะมีใครล่ะ..มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ" แล้วก็ยืนมองกันต่อ...ไปทางด้านพวกที่อยู่ในน้ำบ้าง

"เฮ้ย! ไอ้โจ้! พอ..พอหยุดก่อน เหนื่อยว่ะ เล่นกินแรงกันนี่หว่า..ต่อให้แล้วยังจะมาโกงอีก..
ไอ้ตั๊มอีกคน " เสียงปอมบ่นกระปอด กระแปดน้ำเสียงหอบ

"บ่น! อะไร..ไอ้ปอมแกมันลูกทะเล..พวกฉันมันคนกรุง..มันจะไปคล่องแคล่วว่องไวเหมือน
แกได้ไง..มันก็ต้องเสียสละกันบ้าง" อ๊อดพูด

"ใช่ๆ พี่อ๊อด พูดถูก" โจ้ กับตั๊มช่วยเป็นลูกคู่เอออวยด้วย ปอมชี้นิ้วใส่หน้า แนงกับนาที่ว่าย
อยู่ใกล้ๆ ถึงกับหัวเราะ

"แต่มันโกง..กันชัดๆ อ่ะ..ไม่เชื่อก็ ถามไอ้แนงกับไอ้นาก็ได้" เหมือนเด็กๆ

"ไหน แนง นาแกเห็นว่าไอ้สองคนนี่โกงไอ้ปอมหรือเปล่า" สองคนทำหน้าไร้เดียงสา
ส่ายหัวอย่างเดียวไม่พูดอะไร ปอมทำตาโต

"โอโห! รุมกันนี่หว่า..เลิกๆ...ไปฟ้องจุ้นดีกว่า" ว่าแล้วก็รีบว่ายน้ำตีตัวออกมาจากกลุ่ม
ทำให้พวกอ๊อดหัวเราะกันใหญ่ ปอมว่ายมาที่ระเบียงตรงหน้าห้องของจันทร์ เกาะเสาไว้
มี จันทร์ ตูน แล้วก็จุ้น นั่งดูอยู่....

"จุ้นจ๋า..ไอ้พวกนั้นมันรุมปอมอ่ะ..จุ้นไปจัดการให้หน่อยดิ" เรียกเสียงหัวเราะจาก ตูนแล้ว
ก็จันทร์ จุ้นอมยิ้มแล้วก็ลุกขึ้นยืน เดินมาตรงระเบียงตะโกนเรียกอ๊อด

"อ๊อด! เมื่อกี้ทำไม..ไม่กดมันให้จมน้ำไปซะ..ปล่อยให้มันมาส่งเสียงแจ้วๆ แถวนี้ทำไม"
มีเสียง เฮ วีด วิ้ว มาจากกลุ่มของอ๊อด ปอมแกล้งหงายตึงไปในน้ำแล้วก็โผล่หัวขึ้นมา
ใหม่ บ่นพึมพำ..

"ใจร้าย!" จุ้นอมยิ้ม

"บ่น! อะไรไอ้ปอม"

"เปล่า!.." สายตาก็เหลือบมองขึ้นไปบนโต๊ะ "กินอะไรกันอยู่อ่ะ ขอกินมั่งดิ..หิว!" จุ้นเดิน
ไปหยิบขนมปังบนโต๊ะ แล้วก็ยืนพูดตรงระเบียง

"อ่ะ!..อ้าปากเดี๋ยวฉันโยนให้..ทำเหมือนปลาโลมานะ เวลาได้อาหารทำเป็นป่ะ" จุ้นแกล้ง
ตูน กับ จันทร์นั่งยิ้ม

"ทำเป็น! แกเดินมาตรงนี้สิไอ้จุ้นฉันไม่ถนัด" ปอมเรียกให้จุ้นเดินมาตรงบันได จุ้นเดินมา
พร้อมถุงขนมแล้วก็บิ เป็นชิ้นๆ พอคำ ทำท่าจะโยน

"เอ้า! กระโดด.. อุ๊บ!..เออ!..เหมือนแฮะ555" จุ้นชอบใจใหญ่ พวกที่เห็นท่าทางของปอม
ก็หัวเราะกันเป็นที่สนุกสนาน ซักแป๊บนึงต่างก็แยกย้ายกันขึ้นไปอาบน้ำไม่เหลือใครอยู่
รอบๆ ตูนกับจันทร์ ก็ขอตัวไปกินข้าวก่อน..จนหมดถุงนั้นแหละ

"เอาอีกหรือเปล่า ไอ้ปอม!"

"มีอีกเหรอ!"

"มี..เดี๋ยวฉันไปเอาให้" กำลังจะหันหลังกลับแต่เท้าซ้ายพลาดเลยเสียหลักหงายหลัง
จุ้นแหวกว่ายกลางอากาศ กำลังจะหล่นมาทับบนตัวปอม เล่นเอาปอมแหกปากดังลั่น

"เฮ้ย..ไอ้จุ้..." หลบ..ไม่ทันทับลงมาซะแล้วจมลงไปด้วยกันทั้งคู่ ใต้น้ำจุ้นหลับตาปี๋
ตะเกียกตะกายใหญ่จับหัวปอมไว้แน่น ปอมเห็นหน้าจุ้นแล้วก็ยิ้มเงยหน้าไปจุ๊บแก้มจุ้น
ทีนึง จุ้นไม่รู้สึกยังคงหลับตาปี๋ ปอมดึงมือจุ้นทั้งสองข้างมาคล้องคอตัวเองไว้ แล้วก็
สอดแขนไปรอบเอวจุ้น ถีบตัวเองพร้อมจุ้นขึ้นสู่เหนือน้ำ..

"เฮือก! " เสียงสูดลมหายใจของทั้งคู่ดังพร้อมกัน จุ้นยังไม่ลืมตากอดคอปอมไว้แน่น
หน้าแทบจะแนบติดกัน ปอมยังคงตีขาใต้น้ำเพื่อพยุงตัวทั้งสองคนไว้

"จุ้น! จุ้น! ลืมตาได้แล้ว" ปอมกระซิบ นั่นแหละถึงจะรู้สึกตัว ค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น
เห็นหน้าปอมอยู่ใกล้ๆ

"กลัว! เหรอจุ้น..แกว่ายน้ำเป็นไม่ใช่เหรอ!" จุ้นพยักหน้า แต่ไม่ได้ตอบอะไร ยังช๊อคอยู่
มือกอดคอปอมไว้แน่น ปอมเอาแขนขวาออกจากเอวจุ้น ยกขึ้นมาลูบหน้าจุ้นเบาๆ

"ไหว!..หรือเปล่าจุ้น!" จุ้นเริ่มมีสติพยักหน้ารับ

"ดี..ดี..เพราะตอนนี้ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วตัวแกหนักมากกก...." สติ..สตังเริ่มกลับมาเรี่ยวแรง
เริ่มมี มือที่กอดคออยู่นั่นแหละดึงหูปอมข้างนึงหัวแทบจมไปในน้ำ

"โอ๊ย! ไอ้จุ้น..เจ็บนะโว๊ย..หายแล้วใช่มั๊ยเนี่ย." บ่นอุบ

"เออ!." เท่านั้นแหละ ปอมปล่อยเอวจุ้นทันที จุ้นไม่ทันระวังตัวจมลงไปอีก แต่เดชะบุญ
มือไวเท่าปาก เกาะไหล่ปอมไว้พอดีทั้งสองข้าง รีบดึงไหล่ปอมถีบตัวเองขึ้นเหนือน้ำ
โน้มตัวไปข้างหน้าข้อศอกเท้าไปบนไหล่ทั้งสองข้างของปอม ปอมต้องจับเอวจุ้นไว้อีก
ไม่งั้นจมทั้งคู่ หน้าอกจุ้นแทบจะเกยอยู่บนหน้าปอมแต่ ณ เวลานั้นไม่คิดอะไรแล้ว
โกรธมั๊ก มั๊ก..ยกมือขึ้นตีหัวปอมใหญ่

"โอ๊ย!ไอ้จุ้น!...เจ็บ..พอแล้ว..จุ้นจ๋า..ปอมเจ็บ" มือก็ยกขึ้นมาปัดป้องตัวเองไม่ได้เพราะ
กอดเอวจุ้นอยู่ ได้แต่ใช้ปากพูดเท่านั้น

"แกจะทำอีกมั๊ยไหม..ไอ้ปอม" ถามเสียงเขียว

"ไม่ทำแล้วจ๊ะ..จิง..จิ๊งง...สาบานก็ได้" นั่นแหละ จุ้นถึงหยุด

"ขึ้นได้ยังอ่ะจุ้น ..ฉันเริ่มหนาวแล้ว"

"แกก็ปล่อย..ฉันสิเดี๋ยวฉันว่ายขึ้นไปเอง" จุ้นฮึดฮัด

"แกก็ปล่อย..ฉันก่อนสิฉันถึงจะปล่อยแก" เริ่มอีกและ จุ้นเริ่มรู้สึกตัว เอาแขนออกจาก
คอปอม แต่ปอมไม่ยักกะปล่อยแขนออกจากเอวจุ้น ว่ายพาจุ้นเข้าไปนั่งที่บันได

"ปล่อยซะทีสิไอ้ปอม..ฉั.." แล้วก็ต้องอึ้งตลึงงัน ปอมปล่อยแขนออกจากเอวจุ้น แต่เอา
มือจับแก้มขวาจุ้นมาหอมดังฟอด

"น่ารักจัง!" รีบถีบตัวว่ายออกมาห่างๆ หันหลังตะโกนกลับไป

"เดี๋ยว! เจอกันข้างบนไอ้จุ้น" จุ้นเพิ่งหายจากอาการตลึง

"ไอ้ปอม! มาพูดกันให้รู้เรื่อง..มาทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ" เหมือนกับพูดฝากไปกับลม
เพราะพ่อตัวดีว่ายไปถึงหน้าห้อง ขึ้นไปข้างบนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้จุ้นนั่งคิดอะไร
ไปเรื่อยเปื่อย ประเดี๋ยวก็ยิ้มประเดี๋ยวก็ขมวดคิ้วตามอารมณ์........


###############################

คุึณปอยอะนะ : ขอบคุณมากค่ะ

คุณ IAmJin : ขอบคุณมากค่ะที่รอ ^^ จำได้สิคะเรื่องนั้นเหมือนมีชนักติดหลัง ทำอะไรค้างๆ คาๆ 555+ ตอนนี้ชีวิตเริ่มเข้ารูปเข้ารอยแล้วค่ะ คงจะมีเวลามาต่อได้ แต่ไม่รู้ว่ามันจะไปแนวไหนเนี่ยสิคะ คือยังคิดพล๊อตเรื่องไม่ออก T T




กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ค. 2554, 20:10:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ค. 2554, 20:10:29 น.

จำนวนการเข้าชม : 1712





<< ตอนที่10 : ตอนนี้มีแต่เรา   ตอนที่12 : แววออก >>
ปอยอะนะ 29 พ.ค. 2554, 11:01:12 น.
อ่านไปยิ้มไป


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account