บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 13 ราชาวดีป่า
บทที่ 13
ราชาวดีป่า
หญิงสาวพยักหน้า
“ใช่ มันโหดร้ายมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะโหดร้ายขนาดนี้”
“ใจเย็น ๆ ผมเชื่อคุณ”
ขนมจีนหลับตาลง เธอรู้สึกอบอุ่นมากเมื่ออยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขา มันทำให้หัวใจเธออบอุ่นและหายจากอาการหนาวเหน็บจากความกลัว
“คุณเชื่อฉันด้วยเหรอ”
“เชื่อสิ”
“เพราะอะไรล่ะ...ทั้ง ๆ ที่มันเป็นแค่ความฝันแท้ ๆ แต่คุณกลับ”
“ผมเชื่อในสิ่งที่คุณพูด แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ”
เธอหลับตาห้ามไม่ให้น้ำตาไหล
“มันโหดร้ายมาก ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก” เธอกระซิบแผ่ว
“งั้นก็ไม่ต้องพูดอีก ผมจะกอดคุณไว้อย่างนี้ตลอดคืนเลย”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่า คนเราจะทำเรื่องโหดร้ายได้ขนาดนี้ แต่กำไลอันเดียวทำให้เขากลายเป็นปีศาจไปแล้ว ฉันไม่อยากเชื่อเลย”
“ผมก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน...”
“ฉัน....ทำไมฉันถึงมาอยู่ในอ้อมกอดคุณได้” เธอกระพริบตาถี่ ๆ ออกแรงฝืนต้านทานตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขา
“ก็เมื่อคืน คุณคุยจนหลับไปน่ะสิ”
“เมื่อคืน”
“ใช่ เมื่อคืนคุณคุยจนกลับไปบนโซฟา ผมก็อุ้มคุณมานอนตรงนี้แล้วผมก็หลับอยู่ข้าง ๆ คุณ” ธีร์กระซิบแผ่วที่ริมหู ขนมจีนหลับตา...
ใช่สิ เธอเป็นคนเผลอหลับ จนเขาต้องอุ้มมานอนที่นี่
“ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก”
“ไม่เป็นไร ผมเต็มใจ” เขาทำท่าจะขยับออกไป แต่เธอยึดจับแขนเขาเอาไว้ “ทำไมหรือ”
“ขอร้องล่ะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม....ฉันนอนไม่หลับ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ผมแค่จะไปเปิดไปเท่านั้นนะ”
เธอถอนหายใจยาว บางที..คนที่ควรจะเกรงใจคงเป็นเธอซะมากกว่า
“นอนเสียเถอะ ผมจะอยู่ใกล้ ๆ คุณเอง” ใบหน้าคมคายกระซิบแผ่ว
“คุณจะอยู่ใกล้ ๆ ฉันตลอดเวลาใช่ไหม”
“ใช่ ผมจะอยู่ใกล้ ๆ คุณ ถ้าคุณต้องการมัน”
เธอต้องการสิ ต้องการให้เขาอยู่ใกล้ ๆ เธอตลอดไป
แต่ความรู้สึกนั้น...มันจะเป็นไปได้หรือเปล่า เธอก็ยังไม่รู้เลย....
“อ๊วก...อ่อก”
แววอาเจียนใส่ห้องส้วม หลายวันมานี้เธอคลื่นไส้ไปหมดและอยากจะอาเจียนอยู่ตลอดเวลา เธอจำไม่ได้แล้วว่าเป็นเมนครั้งสุดท้ายน่ะมันมาวันที่เท่าไหร่ แววอาเจียนอีกรอบหนนี้ถึงกับหมดแรงกันเลยทีเดียว ป้าผกาเข้ามาหาก่อนจะขมวดคิ้ว
“แวว แกเป็นอะไรน่ะ” เธอถาม
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ใจคอมันไม่ค่อยจะดีเลย อยากอ้วกไปหมด” เธอถอนหายใจยาว
“ไปหาหมอรึยังน่ะ”
“ยังเลยค่ะ ถ้ามันยังไม่ดีตอนบ่าย ๆ ว่าจะเข้าไปหาคุณหมอ”
“อืม ก็ดี อาการแบบนี้มันคล้าย ๆ กับ....” เธอสงสัยแต่ไม่กล้าพูด
“คล้ายกับอะไรคะ”
“เปล่าหรอก รีบ ๆ ไปหาหมอเถอะแม่เป็นห่วง”
ตอนบ่ายแววก็ยังอาการไม่ดีขึ้น เธอขับรถไปหาหมอแล้วตรวจปัสสาวะ ผลปรากฏออกมาว่าเธอท้องได้สองเดือนแล้ว แววยิ้มอย่างดีใจเป็นไปได้งั้นเหรอ
“ยินดีด้วยนะครับ คุณท้องได้สองเดือนแล้ว” หมอหนุ่มยิ้มบาง ๆ
“ฉันท้อง...จริงเหรอคะหมอ”
“ใช่ครับ ระยะนี้ต้องคอยระวังอย่านอนดึกพักผ่อนมาก ๆ นะครับ”
“เรากำลังจะมีลูก” แววเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ “คุณเรนจะต้องดีใจแน่ ๆ”
“ครับ”
“ขอบคุณนะคะหมอ” เธอยิ้มหวาน
แววแสนจะดีใจรีบขับรถกลับบ้าน เธอกำลังจะมีลูกลูกชายหรือลูกสาวก็ดีทั้งนั้น แต่ว่าระยะนี้คุณเรนไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่เธออีกเลย เขาอ้างว่างานเยอะ แต่เธอก็ยังรักเขาและอยากเป็นภรรยาอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป เธอขับรถมาถึงหน้าประตูบ้าน และรีบโทรศัพท์หาเรนเพื่อบอกข่าวดี ๆ
“รับสิคะ เรน” เธอพยายามโทรหาเขาตั้งหลายครั้งแต่เขาก็ไม่รับสาย เธอกดไปอีกหลายรอบแต่มันก็ยังเป็นเหมือนเดิน เธอจึงส่งเมจเสจไปหาเรนหลายรอบแต่ก็ไม่ได้รับการต่อต่อกลับมาเลยสักครั้ง
เธอแทบขว้างโทรศัพท์ลงพื้นด้วยความโมโห
“อะไรกัน ทำไมถึงโทรไม่ติดนะ คอยดูนะถ้ารู้ว่ามีอีหนูล่ะก็คอยดูก็แล้วกัน” เธอเข่นเขี้ยว คุณป้าผกาเดินออกมาจากห้องครัวถือถาดขนมมาให้
“ยายแวว กินขนมก่อนสิลูก”
“ไม่ค่ะ แววจะออกไปข้างนอก แม่ยืมรถหน่อยสิคะ” เธอร้องแหว
“อ้าว จะออกไปไหนล่ะ เพิ่งกลับมาจากข้างนอกไม่ใช่เหรอ”
“หนูจะออกไปตามเรนค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเขาถึงไม่รับ” เธอโมโห ป้าผกานึกไปถึงหน้าชายหนุ่มรูปงามที่มารับมาส่งเธอบ่อย ๆ
“แล้วผลการตรวจล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“หนูมีข่าวดีค่ะ ไว้วันหลังหนูจะบอกแม่นะคะ ตอนนี้หนูขอไปคอนโดเขาก่อน ไม่รู้เป็นยังไงงานเยอะรึเปล่าก็ไม่รู้” เธอทำหน้าระอา
“งั้นเหรอ”
“หนูไปก่อนล่ะ”
“แล้วขนมล่ะ”
“เอาไว้เดี๋ยวกลับมากินค่ะ” เธอเอ่ย
“เฮ้อ เป็นอย่างนี้ทุกที” ป้าผกาเอ่ยอย่างปลง ๆ
แววขับรถสีดำมายังคอนโดของเขาที่เธอมาค้างบ่อย ๆ เธอเปิดประตูรถเดินขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนก่อนจะเคาะประตูหน้าห้องแรง ๆ สองสามครั้ง
“ใครน่ะ”
“แววเองค่ะ คุณเรน” เธอเอ่ยเสียงหวาน
ไม่ช้าเรนก็เปิดประตูออกมา ชายหนุ่มอยู่ในชุดผ้าคลุมไหล่หน้าตาบอกบุญไม่รับ
“มาทำไม”
“แววก็มาหาคุณน่ะสิคะ ฉันโทรมาหาคุณแต่คุณก็ไม่ยอมรับสาย ส่งเมจเสจมาก็หลายครั้ง ทำไมคุณถึงไม่ยอมโทรกลับคะ” แววตัดพ้อ
“ผมงานยุ่ง ไม่ค่อยว่างรับสาย”
“ไม่รับหรือไม่ว่างรับกันแน่คะ”
“แล้วมีอะไร ถึงมาหาผม”
“ฉันมีข่าวดีมาบอกค่ะ”
เรนชำเลืองมองเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ข่าวดีอะไร”
“ฉันท้องค่ะ ยังไม่รู้ว่าลูกชายหรือลูกสาว” แววยิ้มหวาน “วันนี้ฉันเพิ่งไปตรวจมา ฉันดีใจมากเลยนะคะ”
“คุณท้อง” เรนขมวดคิ้ว
“ใช่ค่ะ ฉันท้องคุณละคะดีใจหรือเปล่า” เธอยิ้ม
“ไปเอาออกซะ คุณเป็นบ้าอะไรถึงได้เอาเด็กไว้” คำประกาศแบบฟ้าผ่า ทำเอาแววหน้าชาไปในทันที
“อะไรนะคะ”
“ไปเอาเด็กออกซะ อย่าให้มันเกิดมาดูโลกเป็นอันขาด” ในที่สุดเรนก็ออกลาย แววนิ่วหน้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายที่บอกว่าจะไปสู่ขอกลับมากลายเป็นคนแบบนี้
“คุณเรน นี่ลูกของเรานะคะ”
“ช่างมันสิ อย่าบอกนะว่าเป็นลูกผม เพราะผมเห็นคุณยั่วใครต่อใครทั่วเลยนี่”
“คุณเรน คุณพูดอะไรน่ะ”
“คุณเรนคะ ทำอะไรอยู่คะเนี่ย” เสียงแว่วหวานจากภายใน ทำเอาแววหน้าชาดิก เธอหันมามองหน้าเรนแล้วรีบวิ่งเข้าไปดูทันทีจนเรนห้ามไว้ไม่ทัน
เธอเห็นหญิงสาวผมยาวสลวย หุ่นดีหน้าตาจัดจ้าน ใบหน้าสะสวยอยู่ในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งสองคนเพิ่งผ่านกิจกรรมอะไรมา
“ใครคะเนี่ย แฟนคุณเหรอ”
“คุณเรน นี่มันอะไรกันคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
“นางแบบน่ะ เพิ่งคบกันได้ไม่นาน” เขาถอนหายใจยาว
“นางแบบเหรอ แล้วฉันล่ะ คุณเอาฉันไปไว้ที่ไหน” เธอแหวเสียงดัง
“แหม...เพิ่งรู้เหรอว่าเขาไม่เอา ผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอน่ะ เป็นได้แค่ผู้หญิงที่ใช้แล้วทิ้งเท่านั้นแหละ รู้ไว้ด้วย” นางแบบสาวปากจัดจ้าน
“แก...นังร่าน”
“โอ้ย นังบ้า”
สองสาวตบตีใส่กันเป็นพัลวันร้อนจนถึงเรนต้องรีบเข้ามาห้าม แต่แทนที่เขาจะจับนางตัวแสบกลับจับแววเอาไว้ให้เธอตบซ้ายขวาหน้าหัน แววร้องกรี้ดกางเล็บใส่เธอแต่แล้วหมัดก็ไปถูกเรนจนล้มหน้าหงาย
“คุณเรน เป็นยังไงบ้างคะ”
“คุณเรน”
“เจ็บน่ะสิ ถามได้” เขาคำรามลั่น “พอเลยนะ มันจะมากเกินไปแล้วอยู่ดี ๆ มาตบตีกันอายชาวบ้านเขาซะมั่ง”
“ใช่ เธอนั่นแหละตัวดี” นางแบบสาวโวยใส่
“แต่เธอทำฉันก่อนนะคะ”
“เธอมันก็เหมือนกันนั่นล่ะ คุณเรนคะฝนไม่ยอมนะคะนังคนนี้มันมาตบฝน”
เรนถอนหายใจยาว
“เธอกลับไปก่อนเถอะแวว เดี๋ยวคราวหลังผมจะโทรไปหา อ้อ..แล้วก็จะโอนค่าไปเอาเด็กออก สักสองหมื่นจะได้ไหม”
“อะไรนะคะ” เธอกระซิบแผ่ว “นี่หมายความว่าคุณจะไม่ยอมเลี้ยงดูแกเหรอ”
“นี่คุณ ผมมีงานตั้งเยอะ จะเอาเวลาที่ไหนเลี้ยง แล้วก็นะคุณเองก็ไม่ได้มีผมแค่คนเดียวนี่นา...หรือไม่ใช่”
“ไม่จริง ตอนนี้ฉันมีคุณแค่คนเดียว...ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันท้องไม่มีพ่อคุณช่วยเอาแกไว้ด้วย ฉันขอร้องล่ะคุณเรน” แววน้ำตาจะไหล
“พอตอนนี้มาทำร้องไห้” นางแบบสาวยิ้มเยาะ
“คุณแวว กลับไปก่อนเถอะ”
“ไม่ค่ะ แววไม่ไปไหนทั้งนั้น”
แววกรีดร้อง เธอหมดสิ้นแล้วทุกอย่างเธอโผกอดขาเขาเอาไว้น้ำตารินไหล
“ได้โปรดเถอะ อย่าไล่แววไปเลย แววไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว”
“กลับไปซะเถอะ อย่าให้ผมต้องมีน้ำโห”
“ไม่ค่ะ คุณเรน” เธอหวีดร้อง
“บอกให้ปล่อยไงล่ะ”
เรนออกปากเสียงดังลั่น เขาสะบัดเท้าไปยังโต๊ะเหวี่ยงจนเธอหลุดออกไปพาดขอบเตียง เธอร้องคราวแผ่วจับท้องของตัวเองที่กระแทกขอบเตียง มันจุกและเจ็บเกินกว่าจะทนได้ น้ำเลือดรินไหลออกมามันแดงฉาน แววหน้าซีดเผือดเมื่อเธอยกมือขึ้นมือของเธอเต็มไปด้วยเลือด
“...เลือดของฉัน” เธอตระกุกตระกัก “ลูกฉัน...ม่าย-ย-ย”
ที่โรงพยาบาลพญาไท ป้าผการีบเดินทางมาหาลูก เธอได้ยินโทรศัพท์จากนางพยาบาลแจ้งเรื่องลูกสาวแท้งลูก หัวใจเธอแทบหยุดเต้นหน้าซีดเผือด เธอรีบถามนางพยาบาลทันทีว่าลูกสาวเธออยู่ห้องไหน เธอจึงรีบวิ่งไปเยี่ยมลูกสาวทันที นางเปิดประตูออกไปเห็นลูกสาวหน้าตาซีดเซียวนอนอยู่บนเตียงมือข้างขวาให้น้ำเกลือ พอเธอเห็นแม่น้ำตาเธอก็ไหลออกมาทันที
“แม่คะ...” เธอกระซิบแผ่ว
“แวว แกเป็นยังไงบ้างลูก โธ่...ลูกท้องกับใครทำไมถึงได้เป็นแบบนี้”
“ฮือ ๆ”
“บอกมานะ ว่าแกท้องกับใคร” เธอแหวลั่น
“หนูท้องกับคุณเรนค่ะ ฮือๆ เขาบอกให้หนูเอาเด็กออก แต่หนูก็แท้งซะก่อน”
“หา กะ...แกท้องกับมันได้ยังไง แล้วแกแท้งที่ไหน”
แววส่ายหน้าอย่างอิดโรย
“มันไม่สำคัญหรอกค่ะแม่ แต่ว่า..เรนเขาทิ้งหนูไปแล้ว เขามีแฟนคนใหม่ เขามันเลวเลวที่สุด” แววกรีดร้องโหยหวน “ทั้ง ๆ ที่หนูท้องกับมัน แต่มันกลับ...”
“แกท้องกับมันเหรอ มันเป็นใคร...”
“เจ้าของบาร์รีเบคก้าค่ะ”
“บาร์รีเบคก้า นี่แกท้องกับมันเรอะ”
“ใช่ค่ะแม่”
“โอ...ฉันจะเป็นลม แกรู้ไหมนั่นน่ะมันเจ้าหนี้ที่ส่งชายฉกรรจ์มาบ้านของเรา ทำไมแกถึงโง่อย่างนี้นะ” ป้าผกาแทบลมใส่ ใครจะนึกว่ามันจะกลายเป็นเรื่องแบบนี้ “ทำไมแกถึงยอมมัน...บ้าที่สุด”
“หนูไม่รู้นี่ ว่ามันเป็นเจ้าหนี้แม่ ถ้ารู้นะหนูไม่มีทางยอมมันหรอก”
“ตอนนี้แกก็รู้แล้วนี่ ตัดใจจากมันซะเถอะ เดี๋ยวผู้ชายดี ๆ ก็เข้ามาหา เชื่อแม่สิ”
แววน้ำตาเอ่อล้นออกจากดวงตา
ไม่มีทางลืมหรอก ความแค้นนี้เธอจะต้องชำระแค้นคืนให้ได้
“ไม่มีทางหรอกค่ะ ความทรมานอันนี้ หนูจะทำให้มันทุกข์ทรมานยิ่งกว่าหนูร้อยเท่า” เธอกระซิบแผ่ว ความเจ็บปวดของเธอ ความแค้นใจความทุกข์ทรมาน เธอจะทำให้มันรู้รสชาติจนชั่วชีวิต....
“อิ่มแล้วล่ะ”
เธอวางช้อนส้อมลงบนขอบโต๊ะ เธอไม่รู้สึกหิวมีแต่ความกังวล เธอรู้มาว่าแววเข้าโรงพยาบาลเพราะแท้ง เธอไปเยี่ยมเขาแค่สองครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมมองหน้าเธอเลย เธอถอนหายใจยาว...
“เป็นอะไรล่ะ” ธีร์เอ่ยถาม
“ฉันเป็นห่วงป้าผกาน่ะ เห็นว่าติดหนี้เขาตั้งยี่สิบล้าน ยายแววก็ดันไปท้องกับหมอนั่นอีก ฉันเป็นห่วงคุณป้ากลัวว่าเขาอาจจะถูกยึดทรัพย์ไม่มีที่อยู่”
“งั้นหรือ ถ้างั้นก็ให้เขามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ก็ได้นี่”
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ เอามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้เนี่ยนะ ไม่มีทาง
“ไม่หรอก เขาไม่มีทางมาอยู่ที่คฤหาสน์นี้แน่” เธอเขี่ยช้อนส้อมลงบนจานผัก
“คุณนี่ไม่รู้จักจำนะ เพราะเขาติดหนี้เจ้าหนี้ตั้งยี่สิบล้าน แถมยังเอาหลานไปขัดดอก ถ้าเป็นผมนะจะสมน้ำหน้าให้ดู” เขาทำหน้าเคร่งเครียด
“เรื่องมันแล้วไปแล้ว จะมาย้ำทำไมอีกล่ะ”
“ใช่ เรื่องมันจบ แต่หนี้สินของป้าผกายังไม่จบ เพราะฉะนั้นผมเลยต้องอยู่ที่นี่ ห้ามคุณออกไปไหนคนเดียวอีก ไม่อย่างนั้นเกิดถูกจับไปขายที่บาร์ ผมขี้เกียจไปตามอีก”
“นี่คุณ..”
“ห้ามเถียงนะ กินให้หมด”
ขนมจีนบ่นพึมพำ แล้วก็ได้ยินเสียงออกที่หน้าบ้าน พอดีเธอลุกขึ้นชะเง้อมองแล้วก็เห็นพี่นรายืนอยู่ เธอยิ้มหวานทันทีรีบวิ่งออกไปเปิดประตูให้กับเขาทันที
“พี่นรา” เธอยิ้มหวาน “มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“พี่มาหาเธอน่ะสิ นี่ของฝาก”
“โอ้โห ขนมเค้กน่ากินจังค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ “เข้ามาก่อนสิคะ”
“ขอบใจจ้ะ”
ขนมจีนมัวแต่ดีใจที่เห็นเขามาเยี่ยม จนลืมสนิทไปเลยว่าธีร์ก็อยู่ที่นี่ด้วย ใบหน้าคมคายบอกบุญไม่รับคิ้วนิ่วคิ้วขมวด เดินตรงมาด้านหลังของขนมจีนแล้วยกมือโอบไหล่เธอเอาไว้จนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง
“สวัสดีครับ ผมธีร์เป็นแฟนเป็นขนมจีน”
********************
หนังสือแจก 5 เล่มนะคะ ให้กับคนที่เม้นท์ค่ะ ^ ^
ราชาวดีป่า
หญิงสาวพยักหน้า
“ใช่ มันโหดร้ายมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะโหดร้ายขนาดนี้”
“ใจเย็น ๆ ผมเชื่อคุณ”
ขนมจีนหลับตาลง เธอรู้สึกอบอุ่นมากเมื่ออยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขา มันทำให้หัวใจเธออบอุ่นและหายจากอาการหนาวเหน็บจากความกลัว
“คุณเชื่อฉันด้วยเหรอ”
“เชื่อสิ”
“เพราะอะไรล่ะ...ทั้ง ๆ ที่มันเป็นแค่ความฝันแท้ ๆ แต่คุณกลับ”
“ผมเชื่อในสิ่งที่คุณพูด แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ”
เธอหลับตาห้ามไม่ให้น้ำตาไหล
“มันโหดร้ายมาก ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก” เธอกระซิบแผ่ว
“งั้นก็ไม่ต้องพูดอีก ผมจะกอดคุณไว้อย่างนี้ตลอดคืนเลย”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่า คนเราจะทำเรื่องโหดร้ายได้ขนาดนี้ แต่กำไลอันเดียวทำให้เขากลายเป็นปีศาจไปแล้ว ฉันไม่อยากเชื่อเลย”
“ผมก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน...”
“ฉัน....ทำไมฉันถึงมาอยู่ในอ้อมกอดคุณได้” เธอกระพริบตาถี่ ๆ ออกแรงฝืนต้านทานตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขา
“ก็เมื่อคืน คุณคุยจนหลับไปน่ะสิ”
“เมื่อคืน”
“ใช่ เมื่อคืนคุณคุยจนกลับไปบนโซฟา ผมก็อุ้มคุณมานอนตรงนี้แล้วผมก็หลับอยู่ข้าง ๆ คุณ” ธีร์กระซิบแผ่วที่ริมหู ขนมจีนหลับตา...
ใช่สิ เธอเป็นคนเผลอหลับ จนเขาต้องอุ้มมานอนที่นี่
“ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก”
“ไม่เป็นไร ผมเต็มใจ” เขาทำท่าจะขยับออกไป แต่เธอยึดจับแขนเขาเอาไว้ “ทำไมหรือ”
“ขอร้องล่ะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม....ฉันนอนไม่หลับ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ผมแค่จะไปเปิดไปเท่านั้นนะ”
เธอถอนหายใจยาว บางที..คนที่ควรจะเกรงใจคงเป็นเธอซะมากกว่า
“นอนเสียเถอะ ผมจะอยู่ใกล้ ๆ คุณเอง” ใบหน้าคมคายกระซิบแผ่ว
“คุณจะอยู่ใกล้ ๆ ฉันตลอดเวลาใช่ไหม”
“ใช่ ผมจะอยู่ใกล้ ๆ คุณ ถ้าคุณต้องการมัน”
เธอต้องการสิ ต้องการให้เขาอยู่ใกล้ ๆ เธอตลอดไป
แต่ความรู้สึกนั้น...มันจะเป็นไปได้หรือเปล่า เธอก็ยังไม่รู้เลย....
“อ๊วก...อ่อก”
แววอาเจียนใส่ห้องส้วม หลายวันมานี้เธอคลื่นไส้ไปหมดและอยากจะอาเจียนอยู่ตลอดเวลา เธอจำไม่ได้แล้วว่าเป็นเมนครั้งสุดท้ายน่ะมันมาวันที่เท่าไหร่ แววอาเจียนอีกรอบหนนี้ถึงกับหมดแรงกันเลยทีเดียว ป้าผกาเข้ามาหาก่อนจะขมวดคิ้ว
“แวว แกเป็นอะไรน่ะ” เธอถาม
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ใจคอมันไม่ค่อยจะดีเลย อยากอ้วกไปหมด” เธอถอนหายใจยาว
“ไปหาหมอรึยังน่ะ”
“ยังเลยค่ะ ถ้ามันยังไม่ดีตอนบ่าย ๆ ว่าจะเข้าไปหาคุณหมอ”
“อืม ก็ดี อาการแบบนี้มันคล้าย ๆ กับ....” เธอสงสัยแต่ไม่กล้าพูด
“คล้ายกับอะไรคะ”
“เปล่าหรอก รีบ ๆ ไปหาหมอเถอะแม่เป็นห่วง”
ตอนบ่ายแววก็ยังอาการไม่ดีขึ้น เธอขับรถไปหาหมอแล้วตรวจปัสสาวะ ผลปรากฏออกมาว่าเธอท้องได้สองเดือนแล้ว แววยิ้มอย่างดีใจเป็นไปได้งั้นเหรอ
“ยินดีด้วยนะครับ คุณท้องได้สองเดือนแล้ว” หมอหนุ่มยิ้มบาง ๆ
“ฉันท้อง...จริงเหรอคะหมอ”
“ใช่ครับ ระยะนี้ต้องคอยระวังอย่านอนดึกพักผ่อนมาก ๆ นะครับ”
“เรากำลังจะมีลูก” แววเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ “คุณเรนจะต้องดีใจแน่ ๆ”
“ครับ”
“ขอบคุณนะคะหมอ” เธอยิ้มหวาน
แววแสนจะดีใจรีบขับรถกลับบ้าน เธอกำลังจะมีลูกลูกชายหรือลูกสาวก็ดีทั้งนั้น แต่ว่าระยะนี้คุณเรนไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่เธออีกเลย เขาอ้างว่างานเยอะ แต่เธอก็ยังรักเขาและอยากเป็นภรรยาอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป เธอขับรถมาถึงหน้าประตูบ้าน และรีบโทรศัพท์หาเรนเพื่อบอกข่าวดี ๆ
“รับสิคะ เรน” เธอพยายามโทรหาเขาตั้งหลายครั้งแต่เขาก็ไม่รับสาย เธอกดไปอีกหลายรอบแต่มันก็ยังเป็นเหมือนเดิน เธอจึงส่งเมจเสจไปหาเรนหลายรอบแต่ก็ไม่ได้รับการต่อต่อกลับมาเลยสักครั้ง
เธอแทบขว้างโทรศัพท์ลงพื้นด้วยความโมโห
“อะไรกัน ทำไมถึงโทรไม่ติดนะ คอยดูนะถ้ารู้ว่ามีอีหนูล่ะก็คอยดูก็แล้วกัน” เธอเข่นเขี้ยว คุณป้าผกาเดินออกมาจากห้องครัวถือถาดขนมมาให้
“ยายแวว กินขนมก่อนสิลูก”
“ไม่ค่ะ แววจะออกไปข้างนอก แม่ยืมรถหน่อยสิคะ” เธอร้องแหว
“อ้าว จะออกไปไหนล่ะ เพิ่งกลับมาจากข้างนอกไม่ใช่เหรอ”
“หนูจะออกไปตามเรนค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเขาถึงไม่รับ” เธอโมโห ป้าผกานึกไปถึงหน้าชายหนุ่มรูปงามที่มารับมาส่งเธอบ่อย ๆ
“แล้วผลการตรวจล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“หนูมีข่าวดีค่ะ ไว้วันหลังหนูจะบอกแม่นะคะ ตอนนี้หนูขอไปคอนโดเขาก่อน ไม่รู้เป็นยังไงงานเยอะรึเปล่าก็ไม่รู้” เธอทำหน้าระอา
“งั้นเหรอ”
“หนูไปก่อนล่ะ”
“แล้วขนมล่ะ”
“เอาไว้เดี๋ยวกลับมากินค่ะ” เธอเอ่ย
“เฮ้อ เป็นอย่างนี้ทุกที” ป้าผกาเอ่ยอย่างปลง ๆ
แววขับรถสีดำมายังคอนโดของเขาที่เธอมาค้างบ่อย ๆ เธอเปิดประตูรถเดินขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนก่อนจะเคาะประตูหน้าห้องแรง ๆ สองสามครั้ง
“ใครน่ะ”
“แววเองค่ะ คุณเรน” เธอเอ่ยเสียงหวาน
ไม่ช้าเรนก็เปิดประตูออกมา ชายหนุ่มอยู่ในชุดผ้าคลุมไหล่หน้าตาบอกบุญไม่รับ
“มาทำไม”
“แววก็มาหาคุณน่ะสิคะ ฉันโทรมาหาคุณแต่คุณก็ไม่ยอมรับสาย ส่งเมจเสจมาก็หลายครั้ง ทำไมคุณถึงไม่ยอมโทรกลับคะ” แววตัดพ้อ
“ผมงานยุ่ง ไม่ค่อยว่างรับสาย”
“ไม่รับหรือไม่ว่างรับกันแน่คะ”
“แล้วมีอะไร ถึงมาหาผม”
“ฉันมีข่าวดีมาบอกค่ะ”
เรนชำเลืองมองเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ข่าวดีอะไร”
“ฉันท้องค่ะ ยังไม่รู้ว่าลูกชายหรือลูกสาว” แววยิ้มหวาน “วันนี้ฉันเพิ่งไปตรวจมา ฉันดีใจมากเลยนะคะ”
“คุณท้อง” เรนขมวดคิ้ว
“ใช่ค่ะ ฉันท้องคุณละคะดีใจหรือเปล่า” เธอยิ้ม
“ไปเอาออกซะ คุณเป็นบ้าอะไรถึงได้เอาเด็กไว้” คำประกาศแบบฟ้าผ่า ทำเอาแววหน้าชาไปในทันที
“อะไรนะคะ”
“ไปเอาเด็กออกซะ อย่าให้มันเกิดมาดูโลกเป็นอันขาด” ในที่สุดเรนก็ออกลาย แววนิ่วหน้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายที่บอกว่าจะไปสู่ขอกลับมากลายเป็นคนแบบนี้
“คุณเรน นี่ลูกของเรานะคะ”
“ช่างมันสิ อย่าบอกนะว่าเป็นลูกผม เพราะผมเห็นคุณยั่วใครต่อใครทั่วเลยนี่”
“คุณเรน คุณพูดอะไรน่ะ”
“คุณเรนคะ ทำอะไรอยู่คะเนี่ย” เสียงแว่วหวานจากภายใน ทำเอาแววหน้าชาดิก เธอหันมามองหน้าเรนแล้วรีบวิ่งเข้าไปดูทันทีจนเรนห้ามไว้ไม่ทัน
เธอเห็นหญิงสาวผมยาวสลวย หุ่นดีหน้าตาจัดจ้าน ใบหน้าสะสวยอยู่ในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งสองคนเพิ่งผ่านกิจกรรมอะไรมา
“ใครคะเนี่ย แฟนคุณเหรอ”
“คุณเรน นี่มันอะไรกันคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
“นางแบบน่ะ เพิ่งคบกันได้ไม่นาน” เขาถอนหายใจยาว
“นางแบบเหรอ แล้วฉันล่ะ คุณเอาฉันไปไว้ที่ไหน” เธอแหวเสียงดัง
“แหม...เพิ่งรู้เหรอว่าเขาไม่เอา ผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอน่ะ เป็นได้แค่ผู้หญิงที่ใช้แล้วทิ้งเท่านั้นแหละ รู้ไว้ด้วย” นางแบบสาวปากจัดจ้าน
“แก...นังร่าน”
“โอ้ย นังบ้า”
สองสาวตบตีใส่กันเป็นพัลวันร้อนจนถึงเรนต้องรีบเข้ามาห้าม แต่แทนที่เขาจะจับนางตัวแสบกลับจับแววเอาไว้ให้เธอตบซ้ายขวาหน้าหัน แววร้องกรี้ดกางเล็บใส่เธอแต่แล้วหมัดก็ไปถูกเรนจนล้มหน้าหงาย
“คุณเรน เป็นยังไงบ้างคะ”
“คุณเรน”
“เจ็บน่ะสิ ถามได้” เขาคำรามลั่น “พอเลยนะ มันจะมากเกินไปแล้วอยู่ดี ๆ มาตบตีกันอายชาวบ้านเขาซะมั่ง”
“ใช่ เธอนั่นแหละตัวดี” นางแบบสาวโวยใส่
“แต่เธอทำฉันก่อนนะคะ”
“เธอมันก็เหมือนกันนั่นล่ะ คุณเรนคะฝนไม่ยอมนะคะนังคนนี้มันมาตบฝน”
เรนถอนหายใจยาว
“เธอกลับไปก่อนเถอะแวว เดี๋ยวคราวหลังผมจะโทรไปหา อ้อ..แล้วก็จะโอนค่าไปเอาเด็กออก สักสองหมื่นจะได้ไหม”
“อะไรนะคะ” เธอกระซิบแผ่ว “นี่หมายความว่าคุณจะไม่ยอมเลี้ยงดูแกเหรอ”
“นี่คุณ ผมมีงานตั้งเยอะ จะเอาเวลาที่ไหนเลี้ยง แล้วก็นะคุณเองก็ไม่ได้มีผมแค่คนเดียวนี่นา...หรือไม่ใช่”
“ไม่จริง ตอนนี้ฉันมีคุณแค่คนเดียว...ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันท้องไม่มีพ่อคุณช่วยเอาแกไว้ด้วย ฉันขอร้องล่ะคุณเรน” แววน้ำตาจะไหล
“พอตอนนี้มาทำร้องไห้” นางแบบสาวยิ้มเยาะ
“คุณแวว กลับไปก่อนเถอะ”
“ไม่ค่ะ แววไม่ไปไหนทั้งนั้น”
แววกรีดร้อง เธอหมดสิ้นแล้วทุกอย่างเธอโผกอดขาเขาเอาไว้น้ำตารินไหล
“ได้โปรดเถอะ อย่าไล่แววไปเลย แววไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว”
“กลับไปซะเถอะ อย่าให้ผมต้องมีน้ำโห”
“ไม่ค่ะ คุณเรน” เธอหวีดร้อง
“บอกให้ปล่อยไงล่ะ”
เรนออกปากเสียงดังลั่น เขาสะบัดเท้าไปยังโต๊ะเหวี่ยงจนเธอหลุดออกไปพาดขอบเตียง เธอร้องคราวแผ่วจับท้องของตัวเองที่กระแทกขอบเตียง มันจุกและเจ็บเกินกว่าจะทนได้ น้ำเลือดรินไหลออกมามันแดงฉาน แววหน้าซีดเผือดเมื่อเธอยกมือขึ้นมือของเธอเต็มไปด้วยเลือด
“...เลือดของฉัน” เธอตระกุกตระกัก “ลูกฉัน...ม่าย-ย-ย”
ที่โรงพยาบาลพญาไท ป้าผการีบเดินทางมาหาลูก เธอได้ยินโทรศัพท์จากนางพยาบาลแจ้งเรื่องลูกสาวแท้งลูก หัวใจเธอแทบหยุดเต้นหน้าซีดเผือด เธอรีบถามนางพยาบาลทันทีว่าลูกสาวเธออยู่ห้องไหน เธอจึงรีบวิ่งไปเยี่ยมลูกสาวทันที นางเปิดประตูออกไปเห็นลูกสาวหน้าตาซีดเซียวนอนอยู่บนเตียงมือข้างขวาให้น้ำเกลือ พอเธอเห็นแม่น้ำตาเธอก็ไหลออกมาทันที
“แม่คะ...” เธอกระซิบแผ่ว
“แวว แกเป็นยังไงบ้างลูก โธ่...ลูกท้องกับใครทำไมถึงได้เป็นแบบนี้”
“ฮือ ๆ”
“บอกมานะ ว่าแกท้องกับใคร” เธอแหวลั่น
“หนูท้องกับคุณเรนค่ะ ฮือๆ เขาบอกให้หนูเอาเด็กออก แต่หนูก็แท้งซะก่อน”
“หา กะ...แกท้องกับมันได้ยังไง แล้วแกแท้งที่ไหน”
แววส่ายหน้าอย่างอิดโรย
“มันไม่สำคัญหรอกค่ะแม่ แต่ว่า..เรนเขาทิ้งหนูไปแล้ว เขามีแฟนคนใหม่ เขามันเลวเลวที่สุด” แววกรีดร้องโหยหวน “ทั้ง ๆ ที่หนูท้องกับมัน แต่มันกลับ...”
“แกท้องกับมันเหรอ มันเป็นใคร...”
“เจ้าของบาร์รีเบคก้าค่ะ”
“บาร์รีเบคก้า นี่แกท้องกับมันเรอะ”
“ใช่ค่ะแม่”
“โอ...ฉันจะเป็นลม แกรู้ไหมนั่นน่ะมันเจ้าหนี้ที่ส่งชายฉกรรจ์มาบ้านของเรา ทำไมแกถึงโง่อย่างนี้นะ” ป้าผกาแทบลมใส่ ใครจะนึกว่ามันจะกลายเป็นเรื่องแบบนี้ “ทำไมแกถึงยอมมัน...บ้าที่สุด”
“หนูไม่รู้นี่ ว่ามันเป็นเจ้าหนี้แม่ ถ้ารู้นะหนูไม่มีทางยอมมันหรอก”
“ตอนนี้แกก็รู้แล้วนี่ ตัดใจจากมันซะเถอะ เดี๋ยวผู้ชายดี ๆ ก็เข้ามาหา เชื่อแม่สิ”
แววน้ำตาเอ่อล้นออกจากดวงตา
ไม่มีทางลืมหรอก ความแค้นนี้เธอจะต้องชำระแค้นคืนให้ได้
“ไม่มีทางหรอกค่ะ ความทรมานอันนี้ หนูจะทำให้มันทุกข์ทรมานยิ่งกว่าหนูร้อยเท่า” เธอกระซิบแผ่ว ความเจ็บปวดของเธอ ความแค้นใจความทุกข์ทรมาน เธอจะทำให้มันรู้รสชาติจนชั่วชีวิต....
“อิ่มแล้วล่ะ”
เธอวางช้อนส้อมลงบนขอบโต๊ะ เธอไม่รู้สึกหิวมีแต่ความกังวล เธอรู้มาว่าแววเข้าโรงพยาบาลเพราะแท้ง เธอไปเยี่ยมเขาแค่สองครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมมองหน้าเธอเลย เธอถอนหายใจยาว...
“เป็นอะไรล่ะ” ธีร์เอ่ยถาม
“ฉันเป็นห่วงป้าผกาน่ะ เห็นว่าติดหนี้เขาตั้งยี่สิบล้าน ยายแววก็ดันไปท้องกับหมอนั่นอีก ฉันเป็นห่วงคุณป้ากลัวว่าเขาอาจจะถูกยึดทรัพย์ไม่มีที่อยู่”
“งั้นหรือ ถ้างั้นก็ให้เขามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ก็ได้นี่”
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ เอามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้เนี่ยนะ ไม่มีทาง
“ไม่หรอก เขาไม่มีทางมาอยู่ที่คฤหาสน์นี้แน่” เธอเขี่ยช้อนส้อมลงบนจานผัก
“คุณนี่ไม่รู้จักจำนะ เพราะเขาติดหนี้เจ้าหนี้ตั้งยี่สิบล้าน แถมยังเอาหลานไปขัดดอก ถ้าเป็นผมนะจะสมน้ำหน้าให้ดู” เขาทำหน้าเคร่งเครียด
“เรื่องมันแล้วไปแล้ว จะมาย้ำทำไมอีกล่ะ”
“ใช่ เรื่องมันจบ แต่หนี้สินของป้าผกายังไม่จบ เพราะฉะนั้นผมเลยต้องอยู่ที่นี่ ห้ามคุณออกไปไหนคนเดียวอีก ไม่อย่างนั้นเกิดถูกจับไปขายที่บาร์ ผมขี้เกียจไปตามอีก”
“นี่คุณ..”
“ห้ามเถียงนะ กินให้หมด”
ขนมจีนบ่นพึมพำ แล้วก็ได้ยินเสียงออกที่หน้าบ้าน พอดีเธอลุกขึ้นชะเง้อมองแล้วก็เห็นพี่นรายืนอยู่ เธอยิ้มหวานทันทีรีบวิ่งออกไปเปิดประตูให้กับเขาทันที
“พี่นรา” เธอยิ้มหวาน “มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“พี่มาหาเธอน่ะสิ นี่ของฝาก”
“โอ้โห ขนมเค้กน่ากินจังค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ “เข้ามาก่อนสิคะ”
“ขอบใจจ้ะ”
ขนมจีนมัวแต่ดีใจที่เห็นเขามาเยี่ยม จนลืมสนิทไปเลยว่าธีร์ก็อยู่ที่นี่ด้วย ใบหน้าคมคายบอกบุญไม่รับคิ้วนิ่วคิ้วขมวด เดินตรงมาด้านหลังของขนมจีนแล้วยกมือโอบไหล่เธอเอาไว้จนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง
“สวัสดีครับ ผมธีร์เป็นแฟนเป็นขนมจีน”
********************
หนังสือแจก 5 เล่มนะคะ ให้กับคนที่เม้นท์ค่ะ ^ ^
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 มี.ค. 2556, 10:27:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 มี.ค. 2556, 10:27:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 3375
| << ความรักและผูกพัน | บทที่ 14 แฟน (ตั้งแต่เมื่อไหร่) >> |
เบลินญา 17 มี.ค. 2556, 10:30:37 น.
zephyr >>>> เค้าคือชู้คุณแสงค่ะ
Auuuu >>> ใช่ค่ะ ร้ายยยกาจจจมาก
ใบบัวน่ารัก >>> ร้ายกาจ สุด ๆ เลยใช่มั้ยคะ *O*
zephyr >>>> เค้าคือชู้คุณแสงค่ะ
Auuuu >>> ใช่ค่ะ ร้ายยยกาจจจมาก
ใบบัวน่ารัก >>> ร้ายกาจ สุด ๆ เลยใช่มั้ยคะ *O*
Auuuu 17 มี.ค. 2556, 10:57:13 น.
แอบสงสารแววนะ แต่สงสารนางเอกมากกว่า
แอบสงสารแววนะ แต่สงสารนางเอกมากกว่า
Zephyr 17 มี.ค. 2556, 13:19:27 น.
เหยยย ชักจะดราม่าละค่ะ
สงสารแววเล็กๆ แต่สะใจมากกว่า อ้าว อ้ายยยย
แต่นะก็แล้วแต่กรรมของแต่ละคน
เหยยย ชักจะดราม่าละค่ะ
สงสารแววเล็กๆ แต่สะใจมากกว่า อ้าว อ้ายยยย
แต่นะก็แล้วแต่กรรมของแต่ละคน
nupuk 17 มี.ค. 2556, 15:15:42 น.
เรนใจร้ายจัง สงสารเด็กอ่ะนะ
คู่ของนราก็น่าสงสาร
สุดท้ายก็ขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งจ้า
เรนใจร้ายจัง สงสารเด็กอ่ะนะ
คู่ของนราก็น่าสงสาร
สุดท้ายก็ขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งจ้า
lookAme 18 มี.ค. 2556, 00:07:22 น.
แรงแค้นน่ากลัวเสมอ รอเรนโดนผลกรรมบ้าง
แรงแค้นน่ากลัวเสมอ รอเรนโดนผลกรรมบ้าง
