รากเหง้า
หมู่บ้านเล็กๆ บรรยากาศชายทุ่ง กลิ่นไอความเป็นบ้านนาคละคลุ้ง
บ้านหลังเล็ก ที่อยู่กัน 7 คน พ่อแม่ลูก เป็นครอบครัวที่อบอุ่น
การเป็นอยู่ก็พื้นๆ ไม่ได้พิเศษอะไรเพราะค่อนข้างจน แต่ก็อยู่กันอย่างมีความสุขตลอดมา การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของครอบครัวน้อยๆ ครอบครัวนี้ เกิดขึ้นเมื่อพ่อผุ้เป็นเสาหลักของครอบครัวป่วย
ลูกๆ จึงต้องช่วยกันทำงาน และต้องลดพาระครอบครัวด้วยการแต่งงานเพื่อลดการแออัดภายในบ้าน และนั่นคือที่มาและเรื่องราวความสุข ความทุกข์ ความสำหวัง ความผิดหวัง ในชีวิต ติดตามได้ใน นิยายเรื่องยาว รากเหง้า ในนามปากกา อ. อกาลิโก
บ้านหลังเล็ก ที่อยู่กัน 7 คน พ่อแม่ลูก เป็นครอบครัวที่อบอุ่น
การเป็นอยู่ก็พื้นๆ ไม่ได้พิเศษอะไรเพราะค่อนข้างจน แต่ก็อยู่กันอย่างมีความสุขตลอดมา การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของครอบครัวน้อยๆ ครอบครัวนี้ เกิดขึ้นเมื่อพ่อผุ้เป็นเสาหลักของครอบครัวป่วย
ลูกๆ จึงต้องช่วยกันทำงาน และต้องลดพาระครอบครัวด้วยการแต่งงานเพื่อลดการแออัดภายในบ้าน และนั่นคือที่มาและเรื่องราวความสุข ความทุกข์ ความสำหวัง ความผิดหวัง ในชีวิต ติดตามได้ใน นิยายเรื่องยาว รากเหง้า ในนามปากกา อ. อกาลิโก
Tags: http://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=908025
ตอน: งานฤดูหนาว 2
“ทีแรกที่ชาวบ้านเขาพูดกัน ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกจ๊ะพี่ แต่พอฉันเห็นตำรวจมากับตาของฉันเอง ฉันถึงได้เชื่อ เชื่อสนิทใจเลยจ๊ะพี่”
“อือ แล้วนี่ตอนนี้มันอยู่ไหนแล้วหล่ะ”
“ตำรวจเขาพาตัวพวกมันไปขังเอาไว้ที่โรงพักในตัวเมืองแล้วหล่ะจ๊ะพี่”
“พ่อ นี่ถ้าพ่อต้องไปเป็นโจรกับพวกมัน แล้วฉันจะทำยังไงถ้าพี่ต้องติดคุก ฉันไม่อยากจะคิดเลย”
“แม่มาลี ถ้าฉันไปทำงานกับพวกมันแล้วจริงๆ แล้วฉันมารู้ความจริงว่าพวกมันเป็นโจร ฉันก็จะไม่ทำหรอก แม่เชื่อใจพ่อไหมหล่ะ”
“ฉันไม่อยากจะคิดเลยพี่ ถ้าพี่ไม่เป็นโจรพร้อมกับพวกเขา แล้วพวกเขาจะปล่อยพี่กลับมาได้ยังไง ในเมื่อ พี่รู้ความลับของพวกเขาแล้ว พวกเขาก็คงไม่มีทางปล่อยพี่ให้มีชีวิตรอดแน่ๆ”
“ใช่ๆ แม่มาลีพูดถูกน่ะพี่แก้ว พี่แก้วจำ ไอ่บุญสิน กับไอ่บุญครองได้ไหมพี่”
“เอ่อ จำได้แล้วทำไมหล่ะ”
“ก็ไอ่สองคนนั้นมันก็ไปทำงานค้าของป่ากับไอ่ทิศจันทร์เหมือนยังไงหล่ะพี่ แล้วพวกมันสองพี่น้องก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ญาติๆ ของมันไปถามหากับไอ่ทิศจันทร์ ไอ่ทิศจันทร์มันก็บอกแค่ว่า ไอ่สองคนนั้นมันไปมีเมีย ได้เมียใหม่อยู่จังหวัดอื่น พวกมันบอกแค่นี้เองน่ะพี่ ฉันว่าพวกมันต้องไม่รอดแล้วแน่ๆ เลยพี่ ”
“ไอ่สองคนพี่น้องนั่น มันคงไม่ยอมปล้น ไม่ยอมเป็นโจร ไอ่ทิศจันทร์มันก็เลยฆ่าทิ้ง เองคิดอย่างนี้ใช่ไหมหล่ะ”
“จ๊ะพี่ พี่รู้ได้ยังไงหล่ะจ๊ะพี่”
“ก็ข้า ก็คิดอย่างเดียวกันกับที่เองคิดยังไงหล่ะ”
“โชคดีเหลือเกิน ที่พี่ยังไม่ได้ไปเข้าแก้งกับพวกมัน ไม่อย่างนั้นพี่คงจะไม่ต่างจากอดีตแน่ๆ”
“แม่มาลี “ พ่อแก้วเตือนสติแม่มาลี
“จ๊ะพ่อ แม่ขอโทษจ๊ะ เอ้า พี่ พี่กินข้าวกินปลามาหรือยังหล่ะจ๊ะ มาๆๆ ยังไงก็มาถึงเรือนของฉันแล้ว มากินข้าวด้วยกันก่อน น่ะพี่ เชิญๆๆๆ”
นายคนนั้นกินเอ้ากินเอา จนออกจะเกินหน้าเกินตาเจ้าของบ้านความหิว พ่อแก้วกระซิบบอกแม่มาลีเบาๆ
“แม่ ข้าวในกระติบที่อยู่ในครัว แม่เอาออกมาให้หมดเลยน่ะ ไม่ต้องค้างเอาไว้หรอก พ่อคิดว่ามื้อนี้คงจะไม่พอเป็นแน่”
นายคนนั้นเอามือลูบท้อง ที่ป่องออกมาเพราะกินข้าวและอาหารเข้าไปมาก
“ข้าวบ้านพี่แก้วนี่อร่อยจริงๆ เลยจ๊ะ ฉันกินจนจุกเลยจ๊ะพี่”
ทุกคนในครอบครัวต่างพากันมองดูเขา ทุกคนนั้นยิ้มรับเพียงเท่านั้น
"พ่องานฤดูหนาวปีนี้มีกี่วันจะพ่อ"
" 4 คืน 5 วัน" ผู้เป็นพ่อหันมาตอบ
“แต่พวกเองไปเทียววันสุดท้ายก็พอน่ะ”
พ่อแก้วออกคำสั่ง สาวๆ ทั้งสามคนต่างหันมามองหน้ากันซึ่งกันและกันเพื่อขอความคิดเห็นจากพี่น้องของตน และทุกคนก็ทำเบ่ะปาก เศร้าๆๆ กันไปตามระเบียบ
"เป็นลูกพ่อแก้วนี่มันปวดใจจริงๆ เล้ย อย่างนี้ไม่พ้นฉันต้องขึ้นคานทองรอเลยแน่ๆ"
สามสาวพากันบ่นอู๊บ เผื่อว่าพ่อของพวกเธอจะเปลี่ยนใจ
ชาวบ้านที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียง ต่างพากันอุ้มลูกจูงหลาน ลูกเด็ก เล็กแดง พากันเดินตามคันนา บางคนลูกเล็กก็อุ้มพาดสะเอว เด็กคนไหนโตหน่อยก็ให้เดินเอง ผู้ใหญ่ทุกคนต่างมีไฟฉายส่องคันนา กันคนละด้าม พากันเดินเป็นเรียงหนึ่ง เรียงรายลัดเล่าะไปตามคันนาเป็นกลุ่มๆ ข้างทางนั้นมึดสนิทเพราะเป็นคืนเดือนหงาย แรม 12 ค่ำ ข้างทางรอบตัวจึงมึดสนิท พอใกล้ถึงถนนลาดยางมะตอยทุกคนจึงพากัน ลงวักน้ำในลำคูข้างทางล้างขี้เปร่อะขี้โคลนที่ติดมากับเท้าของตนออกจนหมด จากจุดนี้ต้องเดินเท้าไปอีก 5 กิโลเมตรเพื่อที่จะไปเทียวงานฤดูหนาวประจำอำเภอ ที่ทางการจัดขึ้นทุกปีที่จัดขึ้นบริเวณสนามลานกว้างหน้าที่ว่าการอำเภอ เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองให้กับชาวบ้านได้ปลดปล่อยและรื่นเริงกันเสียบ้างหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนักมานาน หลังฤดูเก็บเกี่ยวได้จบสิ้นลง
หนุ่มๆ สาวๆ ก็จะได้มีโอกาสเลือกคู่กันก็มีเพียงงานนี้
งานฤดูหนาวปีนี้หนาวจริงๆ คืนนั้นมีมหรสพ หลายอย่างเหมือนกับงานวัด เป็นที่ครึ้นเครง หนุ่มสาว คนไหนจะเลือกคู่ ก็ต้องพากันเฝ้ารอกันงานฤดูหนาว หรือเวลาที่มีงานวัดเท่านั้น เพราะสมัยนั้น สาวๆ อย่าได้หวังว่าจะได้ออกบ้านตอนกลางคืน
หนุ่มๆ นั้นพากันเกี้ยวสาวที่ตนเองนั้นสนใจ สาวๆ ก็พากันมาเลือกหนุ่มๆ ที่สนใจ เพราะว่าจะมีสาวๆ หนุ่มๆ มาให้เลือกกันมากเพราะมาจากทุกหมู่บ้าน ทั่วทั้งอำเภอ คนที่ไม่เคยได้พบเจอกัน ก็จะได้เจอกันครั้งนี้ ญาติพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันนานก็ได้พบหน้ากันในงานนี้เช่นเดียวกัน
ทั้งสาวเอ้ย สาวผัด เจอไอ่หนุ่มที่ถูกใจด้วยกันทั้งคู่ หนุ่มๆ ต่างพากันรุมจีบ 3 สาว บางคนก็ซื้อขนมถังแตกมาให้บ้าง บางคนก็ซื้อขนมรังผึ้งมาให้บ้าง งานฤดูหนาวปีนั้นสนุกจริงๆ มีการละเล่นหลายอย่าง และสามสาวด็เล่นทุกอย่างที่มีอยู่ในงานนี้ทั้งหมด อันด้วยเหตุที่ว่าตัวเองไม่ได้ออกเงินเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว เพราะเจ้าหนุ่มทั้งหลายแย่งกันออกเงิน เป็นที่สนุกสนานมากมายจริงๆ แต่ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นอยู่ในสายตาของพ่อแก้วกับแม่มาลีตลอด แค่ไอ่หนุ่มจับมือก็ไม่ได้เพราะเธอกลัวว่าพ่อจะดุ เพราะว่าเธอนั้นรู้ว่าผู้เป็นพ่อนั้นมองดูอยู่ไม่เคยห่างสายตาเลย
สามสาวได้ของขวัญของฝากจากงานฤดูหนาว ติดมือมาหลายชิ้น ต่างอวดและแข่งกันว่าใครได้มากกว่ากัน
“พี่เอ้ย ลิปสติกของพี่สีสวยจัง”
“อย่าว่าแต่ของพี่เลย ตุ๊กตาของตัวเองตัวสวยน่ะ จงจิต” เอ้ยนั้นพูดไป มือก็หยิบขนมที่บรรดาหนุ่มๆ ซื้อให้พวกเธอได้ทาน
“เสื้อพี่ผัดก็สวยน่ะ ใส่แล้วท่าทางจะ เปิ้ดสะก๊าด ที่สุดเลยน่ะ”
“แต่ถ้าเทียบกันแล้วน่ะ พี่ว่าของขวัญของพี่ได้น้อยสุดเลยน่ะเนี้ยะ พี่มาลองนับดูแล้วน่ะเนี้ยะ”
“อุ้ย จริงด้วย น้อยสุดเลย”
“ที่จริงน่ะ พี่ไม่อยากเป็นพี่เลย เดินไปที่ไหน หน้าก็แกที่สุด ทำให้ได้ของขวัญน้อยที่สุดอีกต่างหาก”
“พี่ อย่าคิดอย่างนั้นเลยน่ะ ถึงยังไง ได้มาเราก็ต้องแบ่งกันใช้อยู่ดี จริงไหม”
“อืม ฉันก็เห็นด้วยกับจงจิตมันน่ะพี่”
สรุปว่าคนที่ได้ของขวัญมากที่สุดคือจงจิต เธอได้ตุ๊กตาหมีมากถึง 3 ตัว
"ตั้งแต่ฉันเป็นลูกพ่อกับแม่มาน่ะฉันไม่เคยได้เล่นตุ๊กตาเลยสักครั้งคราวนี้หล่ะฉันจะเล่นมันทั้งวันทั้งคืนเลยว่าป่ะ" ใช่...... ทุกคนพร้อมใจกันตอบ
เวลาผ่านไปไม่นานมากนัก หัวบันไดบ้านพ่อแก้ว กับแม่มาลีก็ไม่เคยแห้ง เพราะมีบรรดาไอ่หนุ่ม ต่างบ้าน พากันมาเที่ยว เทียวไล้เทียวคื่อ ต่างก็แย่งกันจีบลูกสาวบ้านนี้ให้ติด ทำให้น้ำในตุมบางครั้งถึงกับแห้งขอด เมื่อเวลาพ่อแก้วจะล้างเท้า
“อะไรว่ะ มันจะล้างอะไรกันนักกันหนาว่ะ น้ำในตุ่มกูหมดอีกหล่ะ”
ทั้งสามสาวพอตกเย็นก็พากันแต่งตัว แต่งองค์ทรงเครื่องเท่าที่จะทำได้ แต่งก็สวยแบบแม่สาวชาวบ้านทั่วไป
พ่อแก้ว กับแม่มาลี นั้นได้แต่คอยลุ้น ว่าผู้เป็นลูกสาวนั้นจะตกลงปลงใจกับไอ่หนุ่มคนไหนกันแน่ เพราะว่ามีมากันมากมายหลายคนเหลือเกิน
“พ่อ ถ้าลูกเราเลือกไอ่ขี้เหล้า คนนี้หล่ะ เราจะทำยังไงดี”
“ก็ลอง มันเลือกดูสิ พ่อจะเพ่นกระบานมันให้”
“พ่อ แล้วถ้าลูกเราเลือกลูกเจ๊ก คนนี้หล่ะ พ่อจะว่ายังไงหล่ะจ๊ะ”
“นี่ข้าจะต้องมีลูกเขยเป็นคนจีน เป็นเจ๊ก หรือยังไงว่ะเนี้ยะ แล้วถ้าหลานข้าเกิดมา มันจะเรียกข้าว่ายังไงหล่ะแม่”
พ่อแก้วเป็นคนเคร่งขรึมแต่ถ้าเมื่อใดได้อยู่กันตามลำพังกับศรีภรรยาแล้ว ก็ช่างเป็นผู้ชายที่อารมณ์ อบอุ่นจริงๆ
ลูกสาวสามคนใกล้จะออกเรือนเต็มที แต่ทุกคนก็ช่างเลือกกันซ่ะเหลือเกิน ไม่ยอมตกลงปลงใจให้กับใครสักที
“นี่ ลูก พวกเองยังเลือกกันไม่ได้อีกเหรอ เขาเวียนมาพวกเองเลือกกันนี่มันจะรอบที่สองแล้วน่ะ”
“โถ่ พ่อ ก็มันยังไม่ถูกใจฉันนี่พ่อ แต่ละ ฉันเห็นแล้วอยากจะยี้”
“มันเป็นยังไงที่เองบอกว่าอยากจะยี้น่ะ”
“ก็บางคน ฉันเหม็นขี้เต่ามาก”
“ใช่จ๊ะพ่อ บางคนน่ะ หน้าตาดูไม่ได้เลยจ๊ะพ่อ กล่ำแดดมากเกินไป”
“ใช่จ๊ะพ่อ แถมบางคนน่ะสกปรกสุดๆ ฉันนั่งใกล้แล้วอยากจะอ้วก”
“แล้วอีกอย่างน่ะพ่อ ฉันจะบอกให้บางคนน่ะพ่อ นั่งพูดคุยอยู่กับฉันดีๆ กลับเรอออกมาซ่ะอย่างนั้น”
“เอ่อ พวกเอง พ่อว่าน่ะ ลูกชายคนจีนที่ขายของอยู่ในตลาดที่มาจีบเอง พ่อก็ว่าเข้าท่าดีน่ะลูก ดูสะอาดสะอ้าน กิริยาก็ดีน่ะพ่อว่า”
“โอ้ยพ่อ หอมน้ำอบ ฟุ้งซ่ะขนาดนั้น แถมยังพูดไม่ชัดอีก เขาพูดกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วมันยังค้างอยุ่ที่คำว่า ฉัน อยู่เลยพ่อ ไม่ไหวหรอก”
“อ่าว เหรอ”
“เอ่อ ลูก แล้วลูกเจ้าของโรงสีข้าวหล่ะ แม่ว่าเขาก็หน่วยก้านดีน่ะลูก”
“แม่ ไอ่หน่วยก้านดีน่ะ มันก็ดีอยู่หรอก แต่มันเป็นขี้เหล้าเมายา แถมไม่พอมันยังเป็นนักเลงอีกด้วยน่ะแม่ ถ้าถ้าแต่งไปน่ะแม่ รับรองว่าฉันต้องน่วมเช้า น่วมเย็นแน่ๆ”
“มันก็ไม่เสมอไปหรอกน่ะลูก ดูอย่างพ่อเองสิ สมัยก่อน.....”
“แม่มาลี”
“ทำไม่เหรอจ๊ะแม่”
“อืม ไม่มีอะไรหรอกลูก ไม่มีอะไร” แม่มาลีหันหน้ามองพ่อแก้วด้วยความเกรงใจที่หลุดปากอีกแล้ว
หนุ่มต่างพากันวนเวียนมาจีบ ทั้งสามสาว อยู่หลายเดือน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าลูกสาวจะปลงใจให้กับใครสักที ลูกสาวสามคน และอีกคนยังเล็กอยู่ อายุแค่ 12 ปี พ่อแก้วยังไม่ให้ออกเรือนเป็นแน่ จึงถูกหมกตัวได้แค่ในห้องนอนเท่านั้น ไม่มีสิทธิ ออกมาให้ใคร ๆ ได้พบเห็นเลย แต่เธอนั้นทะโมนอยากรุ้อยากเห็นจึงชวนน้องชายของเธอแอบมองพวกพี่ๆ ของเธอบ้าง เป็นบางครั้งแต่ก็ค่อยข้างบ่อย สองพี่น้องโดนผู้เป็นแม่จับได้บ้างเป็นบางครั้งจึงถูกทำโทษโดยการดึงติ่งหูทุกครั้งไป แต่ทั้งสองก็ไม่เคยเข็ดหลาบต่างพากันมาแอบดู หนุ่มที่มาจีบพี่สาวของพวกเขาสองคน ที่นั่งกันอยู่เป็นกลุ่มอยู่บนเรือน
.”ตื่นเต้นจังเลยน่ะ บาระมี ตัวว่าไหมหล่ะ”
“อือ แล้วนี่ตอนนี้มันอยู่ไหนแล้วหล่ะ”
“ตำรวจเขาพาตัวพวกมันไปขังเอาไว้ที่โรงพักในตัวเมืองแล้วหล่ะจ๊ะพี่”
“พ่อ นี่ถ้าพ่อต้องไปเป็นโจรกับพวกมัน แล้วฉันจะทำยังไงถ้าพี่ต้องติดคุก ฉันไม่อยากจะคิดเลย”
“แม่มาลี ถ้าฉันไปทำงานกับพวกมันแล้วจริงๆ แล้วฉันมารู้ความจริงว่าพวกมันเป็นโจร ฉันก็จะไม่ทำหรอก แม่เชื่อใจพ่อไหมหล่ะ”
“ฉันไม่อยากจะคิดเลยพี่ ถ้าพี่ไม่เป็นโจรพร้อมกับพวกเขา แล้วพวกเขาจะปล่อยพี่กลับมาได้ยังไง ในเมื่อ พี่รู้ความลับของพวกเขาแล้ว พวกเขาก็คงไม่มีทางปล่อยพี่ให้มีชีวิตรอดแน่ๆ”
“ใช่ๆ แม่มาลีพูดถูกน่ะพี่แก้ว พี่แก้วจำ ไอ่บุญสิน กับไอ่บุญครองได้ไหมพี่”
“เอ่อ จำได้แล้วทำไมหล่ะ”
“ก็ไอ่สองคนนั้นมันก็ไปทำงานค้าของป่ากับไอ่ทิศจันทร์เหมือนยังไงหล่ะพี่ แล้วพวกมันสองพี่น้องก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ญาติๆ ของมันไปถามหากับไอ่ทิศจันทร์ ไอ่ทิศจันทร์มันก็บอกแค่ว่า ไอ่สองคนนั้นมันไปมีเมีย ได้เมียใหม่อยู่จังหวัดอื่น พวกมันบอกแค่นี้เองน่ะพี่ ฉันว่าพวกมันต้องไม่รอดแล้วแน่ๆ เลยพี่ ”
“ไอ่สองคนพี่น้องนั่น มันคงไม่ยอมปล้น ไม่ยอมเป็นโจร ไอ่ทิศจันทร์มันก็เลยฆ่าทิ้ง เองคิดอย่างนี้ใช่ไหมหล่ะ”
“จ๊ะพี่ พี่รู้ได้ยังไงหล่ะจ๊ะพี่”
“ก็ข้า ก็คิดอย่างเดียวกันกับที่เองคิดยังไงหล่ะ”
“โชคดีเหลือเกิน ที่พี่ยังไม่ได้ไปเข้าแก้งกับพวกมัน ไม่อย่างนั้นพี่คงจะไม่ต่างจากอดีตแน่ๆ”
“แม่มาลี “ พ่อแก้วเตือนสติแม่มาลี
“จ๊ะพ่อ แม่ขอโทษจ๊ะ เอ้า พี่ พี่กินข้าวกินปลามาหรือยังหล่ะจ๊ะ มาๆๆ ยังไงก็มาถึงเรือนของฉันแล้ว มากินข้าวด้วยกันก่อน น่ะพี่ เชิญๆๆๆ”
นายคนนั้นกินเอ้ากินเอา จนออกจะเกินหน้าเกินตาเจ้าของบ้านความหิว พ่อแก้วกระซิบบอกแม่มาลีเบาๆ
“แม่ ข้าวในกระติบที่อยู่ในครัว แม่เอาออกมาให้หมดเลยน่ะ ไม่ต้องค้างเอาไว้หรอก พ่อคิดว่ามื้อนี้คงจะไม่พอเป็นแน่”
นายคนนั้นเอามือลูบท้อง ที่ป่องออกมาเพราะกินข้าวและอาหารเข้าไปมาก
“ข้าวบ้านพี่แก้วนี่อร่อยจริงๆ เลยจ๊ะ ฉันกินจนจุกเลยจ๊ะพี่”
ทุกคนในครอบครัวต่างพากันมองดูเขา ทุกคนนั้นยิ้มรับเพียงเท่านั้น
"พ่องานฤดูหนาวปีนี้มีกี่วันจะพ่อ"
" 4 คืน 5 วัน" ผู้เป็นพ่อหันมาตอบ
“แต่พวกเองไปเทียววันสุดท้ายก็พอน่ะ”
พ่อแก้วออกคำสั่ง สาวๆ ทั้งสามคนต่างหันมามองหน้ากันซึ่งกันและกันเพื่อขอความคิดเห็นจากพี่น้องของตน และทุกคนก็ทำเบ่ะปาก เศร้าๆๆ กันไปตามระเบียบ
"เป็นลูกพ่อแก้วนี่มันปวดใจจริงๆ เล้ย อย่างนี้ไม่พ้นฉันต้องขึ้นคานทองรอเลยแน่ๆ"
สามสาวพากันบ่นอู๊บ เผื่อว่าพ่อของพวกเธอจะเปลี่ยนใจ
ชาวบ้านที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียง ต่างพากันอุ้มลูกจูงหลาน ลูกเด็ก เล็กแดง พากันเดินตามคันนา บางคนลูกเล็กก็อุ้มพาดสะเอว เด็กคนไหนโตหน่อยก็ให้เดินเอง ผู้ใหญ่ทุกคนต่างมีไฟฉายส่องคันนา กันคนละด้าม พากันเดินเป็นเรียงหนึ่ง เรียงรายลัดเล่าะไปตามคันนาเป็นกลุ่มๆ ข้างทางนั้นมึดสนิทเพราะเป็นคืนเดือนหงาย แรม 12 ค่ำ ข้างทางรอบตัวจึงมึดสนิท พอใกล้ถึงถนนลาดยางมะตอยทุกคนจึงพากัน ลงวักน้ำในลำคูข้างทางล้างขี้เปร่อะขี้โคลนที่ติดมากับเท้าของตนออกจนหมด จากจุดนี้ต้องเดินเท้าไปอีก 5 กิโลเมตรเพื่อที่จะไปเทียวงานฤดูหนาวประจำอำเภอ ที่ทางการจัดขึ้นทุกปีที่จัดขึ้นบริเวณสนามลานกว้างหน้าที่ว่าการอำเภอ เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองให้กับชาวบ้านได้ปลดปล่อยและรื่นเริงกันเสียบ้างหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนักมานาน หลังฤดูเก็บเกี่ยวได้จบสิ้นลง
หนุ่มๆ สาวๆ ก็จะได้มีโอกาสเลือกคู่กันก็มีเพียงงานนี้
งานฤดูหนาวปีนี้หนาวจริงๆ คืนนั้นมีมหรสพ หลายอย่างเหมือนกับงานวัด เป็นที่ครึ้นเครง หนุ่มสาว คนไหนจะเลือกคู่ ก็ต้องพากันเฝ้ารอกันงานฤดูหนาว หรือเวลาที่มีงานวัดเท่านั้น เพราะสมัยนั้น สาวๆ อย่าได้หวังว่าจะได้ออกบ้านตอนกลางคืน
หนุ่มๆ นั้นพากันเกี้ยวสาวที่ตนเองนั้นสนใจ สาวๆ ก็พากันมาเลือกหนุ่มๆ ที่สนใจ เพราะว่าจะมีสาวๆ หนุ่มๆ มาให้เลือกกันมากเพราะมาจากทุกหมู่บ้าน ทั่วทั้งอำเภอ คนที่ไม่เคยได้พบเจอกัน ก็จะได้เจอกันครั้งนี้ ญาติพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันนานก็ได้พบหน้ากันในงานนี้เช่นเดียวกัน
ทั้งสาวเอ้ย สาวผัด เจอไอ่หนุ่มที่ถูกใจด้วยกันทั้งคู่ หนุ่มๆ ต่างพากันรุมจีบ 3 สาว บางคนก็ซื้อขนมถังแตกมาให้บ้าง บางคนก็ซื้อขนมรังผึ้งมาให้บ้าง งานฤดูหนาวปีนั้นสนุกจริงๆ มีการละเล่นหลายอย่าง และสามสาวด็เล่นทุกอย่างที่มีอยู่ในงานนี้ทั้งหมด อันด้วยเหตุที่ว่าตัวเองไม่ได้ออกเงินเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว เพราะเจ้าหนุ่มทั้งหลายแย่งกันออกเงิน เป็นที่สนุกสนานมากมายจริงๆ แต่ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นอยู่ในสายตาของพ่อแก้วกับแม่มาลีตลอด แค่ไอ่หนุ่มจับมือก็ไม่ได้เพราะเธอกลัวว่าพ่อจะดุ เพราะว่าเธอนั้นรู้ว่าผู้เป็นพ่อนั้นมองดูอยู่ไม่เคยห่างสายตาเลย
สามสาวได้ของขวัญของฝากจากงานฤดูหนาว ติดมือมาหลายชิ้น ต่างอวดและแข่งกันว่าใครได้มากกว่ากัน
“พี่เอ้ย ลิปสติกของพี่สีสวยจัง”
“อย่าว่าแต่ของพี่เลย ตุ๊กตาของตัวเองตัวสวยน่ะ จงจิต” เอ้ยนั้นพูดไป มือก็หยิบขนมที่บรรดาหนุ่มๆ ซื้อให้พวกเธอได้ทาน
“เสื้อพี่ผัดก็สวยน่ะ ใส่แล้วท่าทางจะ เปิ้ดสะก๊าด ที่สุดเลยน่ะ”
“แต่ถ้าเทียบกันแล้วน่ะ พี่ว่าของขวัญของพี่ได้น้อยสุดเลยน่ะเนี้ยะ พี่มาลองนับดูแล้วน่ะเนี้ยะ”
“อุ้ย จริงด้วย น้อยสุดเลย”
“ที่จริงน่ะ พี่ไม่อยากเป็นพี่เลย เดินไปที่ไหน หน้าก็แกที่สุด ทำให้ได้ของขวัญน้อยที่สุดอีกต่างหาก”
“พี่ อย่าคิดอย่างนั้นเลยน่ะ ถึงยังไง ได้มาเราก็ต้องแบ่งกันใช้อยู่ดี จริงไหม”
“อืม ฉันก็เห็นด้วยกับจงจิตมันน่ะพี่”
สรุปว่าคนที่ได้ของขวัญมากที่สุดคือจงจิต เธอได้ตุ๊กตาหมีมากถึง 3 ตัว
"ตั้งแต่ฉันเป็นลูกพ่อกับแม่มาน่ะฉันไม่เคยได้เล่นตุ๊กตาเลยสักครั้งคราวนี้หล่ะฉันจะเล่นมันทั้งวันทั้งคืนเลยว่าป่ะ" ใช่...... ทุกคนพร้อมใจกันตอบ
เวลาผ่านไปไม่นานมากนัก หัวบันไดบ้านพ่อแก้ว กับแม่มาลีก็ไม่เคยแห้ง เพราะมีบรรดาไอ่หนุ่ม ต่างบ้าน พากันมาเที่ยว เทียวไล้เทียวคื่อ ต่างก็แย่งกันจีบลูกสาวบ้านนี้ให้ติด ทำให้น้ำในตุมบางครั้งถึงกับแห้งขอด เมื่อเวลาพ่อแก้วจะล้างเท้า
“อะไรว่ะ มันจะล้างอะไรกันนักกันหนาว่ะ น้ำในตุ่มกูหมดอีกหล่ะ”
ทั้งสามสาวพอตกเย็นก็พากันแต่งตัว แต่งองค์ทรงเครื่องเท่าที่จะทำได้ แต่งก็สวยแบบแม่สาวชาวบ้านทั่วไป
พ่อแก้ว กับแม่มาลี นั้นได้แต่คอยลุ้น ว่าผู้เป็นลูกสาวนั้นจะตกลงปลงใจกับไอ่หนุ่มคนไหนกันแน่ เพราะว่ามีมากันมากมายหลายคนเหลือเกิน
“พ่อ ถ้าลูกเราเลือกไอ่ขี้เหล้า คนนี้หล่ะ เราจะทำยังไงดี”
“ก็ลอง มันเลือกดูสิ พ่อจะเพ่นกระบานมันให้”
“พ่อ แล้วถ้าลูกเราเลือกลูกเจ๊ก คนนี้หล่ะ พ่อจะว่ายังไงหล่ะจ๊ะ”
“นี่ข้าจะต้องมีลูกเขยเป็นคนจีน เป็นเจ๊ก หรือยังไงว่ะเนี้ยะ แล้วถ้าหลานข้าเกิดมา มันจะเรียกข้าว่ายังไงหล่ะแม่”
พ่อแก้วเป็นคนเคร่งขรึมแต่ถ้าเมื่อใดได้อยู่กันตามลำพังกับศรีภรรยาแล้ว ก็ช่างเป็นผู้ชายที่อารมณ์ อบอุ่นจริงๆ
ลูกสาวสามคนใกล้จะออกเรือนเต็มที แต่ทุกคนก็ช่างเลือกกันซ่ะเหลือเกิน ไม่ยอมตกลงปลงใจให้กับใครสักที
“นี่ ลูก พวกเองยังเลือกกันไม่ได้อีกเหรอ เขาเวียนมาพวกเองเลือกกันนี่มันจะรอบที่สองแล้วน่ะ”
“โถ่ พ่อ ก็มันยังไม่ถูกใจฉันนี่พ่อ แต่ละ ฉันเห็นแล้วอยากจะยี้”
“มันเป็นยังไงที่เองบอกว่าอยากจะยี้น่ะ”
“ก็บางคน ฉันเหม็นขี้เต่ามาก”
“ใช่จ๊ะพ่อ บางคนน่ะ หน้าตาดูไม่ได้เลยจ๊ะพ่อ กล่ำแดดมากเกินไป”
“ใช่จ๊ะพ่อ แถมบางคนน่ะสกปรกสุดๆ ฉันนั่งใกล้แล้วอยากจะอ้วก”
“แล้วอีกอย่างน่ะพ่อ ฉันจะบอกให้บางคนน่ะพ่อ นั่งพูดคุยอยู่กับฉันดีๆ กลับเรอออกมาซ่ะอย่างนั้น”
“เอ่อ พวกเอง พ่อว่าน่ะ ลูกชายคนจีนที่ขายของอยู่ในตลาดที่มาจีบเอง พ่อก็ว่าเข้าท่าดีน่ะลูก ดูสะอาดสะอ้าน กิริยาก็ดีน่ะพ่อว่า”
“โอ้ยพ่อ หอมน้ำอบ ฟุ้งซ่ะขนาดนั้น แถมยังพูดไม่ชัดอีก เขาพูดกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วมันยังค้างอยุ่ที่คำว่า ฉัน อยู่เลยพ่อ ไม่ไหวหรอก”
“อ่าว เหรอ”
“เอ่อ ลูก แล้วลูกเจ้าของโรงสีข้าวหล่ะ แม่ว่าเขาก็หน่วยก้านดีน่ะลูก”
“แม่ ไอ่หน่วยก้านดีน่ะ มันก็ดีอยู่หรอก แต่มันเป็นขี้เหล้าเมายา แถมไม่พอมันยังเป็นนักเลงอีกด้วยน่ะแม่ ถ้าถ้าแต่งไปน่ะแม่ รับรองว่าฉันต้องน่วมเช้า น่วมเย็นแน่ๆ”
“มันก็ไม่เสมอไปหรอกน่ะลูก ดูอย่างพ่อเองสิ สมัยก่อน.....”
“แม่มาลี”
“ทำไม่เหรอจ๊ะแม่”
“อืม ไม่มีอะไรหรอกลูก ไม่มีอะไร” แม่มาลีหันหน้ามองพ่อแก้วด้วยความเกรงใจที่หลุดปากอีกแล้ว
หนุ่มต่างพากันวนเวียนมาจีบ ทั้งสามสาว อยู่หลายเดือน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าลูกสาวจะปลงใจให้กับใครสักที ลูกสาวสามคน และอีกคนยังเล็กอยู่ อายุแค่ 12 ปี พ่อแก้วยังไม่ให้ออกเรือนเป็นแน่ จึงถูกหมกตัวได้แค่ในห้องนอนเท่านั้น ไม่มีสิทธิ ออกมาให้ใคร ๆ ได้พบเห็นเลย แต่เธอนั้นทะโมนอยากรุ้อยากเห็นจึงชวนน้องชายของเธอแอบมองพวกพี่ๆ ของเธอบ้าง เป็นบางครั้งแต่ก็ค่อยข้างบ่อย สองพี่น้องโดนผู้เป็นแม่จับได้บ้างเป็นบางครั้งจึงถูกทำโทษโดยการดึงติ่งหูทุกครั้งไป แต่ทั้งสองก็ไม่เคยเข็ดหลาบต่างพากันมาแอบดู หนุ่มที่มาจีบพี่สาวของพวกเขาสองคน ที่นั่งกันอยู่เป็นกลุ่มอยู่บนเรือน
.”ตื่นเต้นจังเลยน่ะ บาระมี ตัวว่าไหมหล่ะ”
อกาลิโก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 มี.ค. 2556, 20:04:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 มี.ค. 2556, 20:04:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 939
| << งานฤดูหนาว50% | บ่วงรัก 50% >> |