นางบำเรอตีทะเบียน By อัญจรี น้ำจันทร์
คำโปรยหน้า
บุพเพฤาชะตา ที่นำพามาพบเจอ
หน้าที่เมียบำเรอ เขาให้เธอจำขึ้นใจ
ฉากหน้าแสนโสภา ภรรยานิตินัย
ฉากหลังนั่งร้องไห้...นางบำเรอตีทะเบียน
คำโปรยหลัง
เมื่อความรักที่มีไม่ได้รับความเห็นชอบจากมารดาที่รัก
วาโย จึงต้องหาใครสักคนมาแก้แค้นผู้เป็นมารดาให้สมกับที่ท่านกีดกันเขาและสาวคนรักออกจากกัน
ละอองดาว คือผู้หญิงที่เหมาะสมที่สุดในเวลานั้น เพราะหล่อนไม่ใช่ไฮโซ ไม่ใช่ลูกผู้ลาภมากดี
หล่อนเป็นเพียงแค่ โสเภณี ที่เขาบังเอิญถูกชะตา
วาโยไม่รอช้าจดทะเบียนตีตรากับหล่อนเพื่อประชดมารดาในทันที
โดยหารู้ไม่ว่าแม่โสเภณีที่เขาซื้อมาหล่อนยังไร้ ราคี!
สามปีให้หลังเมื่อสัญญานางบำเรอสิ้นสุดลง ละอองดาวดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธะสัญญาที่ไร้รัก
แต่ทว่าสามีผู้หลงใหลในเรือนร่างคุณภรรยา กลับไม่ยอมหย่าให้!
เวลาต่อมา
เมื่อสตรีที่วาโยรักนักรักหนากำลังจะดับดิ้นสิ้นลมหายใจ เขาจึงอยากจะได้ใบหย่าไปให้สาวเจ้าชื่นชม
แต่ทว่า ตอนที่เธออยากหย่าเขาไม่ยอมหย่าให้ ตอนนี้ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะได้มันไป เช่นกัน!
ความเจ็บปวดใดๆ ที่สามีเคยทำไว้กับภรรยา นาทีนี้ก็เตรียมตัวรับความเจ็บปวดเช่นนั้นกลับไป สองเท่าตัว!
ชื่อเดิม โสเภณีตีทะเบียน -> คมทันฑ์สิเน่หา -> มาจบที่ นางบำเรอตีทะเบียน ค่า
สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ห้ามมิให้ผู้ใดทำซ้ำหรือดัดแปลงแก้ไข ใครอุบอิบเอาของเขาขอให้แฟนทิ้งแฟนมีหญิงใหม่ สาธุ ^/\^
เตรียมใจตั้งแต่เนิ่นๆ นิยายอัพถึงบทที่ 15 นะคะ อาจจะแถมให้ถึง 16 ถ้าคนอ่านช่วยกระหน่ำไลค์ แต่เรื่องอัพจบคงไม่อัพจบค่าเพราะนิยายเรื่องนี้อัพมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ขอบคุณนะคะที่ยังให้กำลังใจกันด้วยดี ป,ล ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยจร้า นักเขียนตัวน้อยยังด้อยประสพการณ์ ^/\^
บุพเพฤาชะตา ที่นำพามาพบเจอ
หน้าที่เมียบำเรอ เขาให้เธอจำขึ้นใจ
ฉากหน้าแสนโสภา ภรรยานิตินัย
ฉากหลังนั่งร้องไห้...นางบำเรอตีทะเบียน
คำโปรยหลัง
เมื่อความรักที่มีไม่ได้รับความเห็นชอบจากมารดาที่รัก
วาโย จึงต้องหาใครสักคนมาแก้แค้นผู้เป็นมารดาให้สมกับที่ท่านกีดกันเขาและสาวคนรักออกจากกัน
ละอองดาว คือผู้หญิงที่เหมาะสมที่สุดในเวลานั้น เพราะหล่อนไม่ใช่ไฮโซ ไม่ใช่ลูกผู้ลาภมากดี
หล่อนเป็นเพียงแค่ โสเภณี ที่เขาบังเอิญถูกชะตา
วาโยไม่รอช้าจดทะเบียนตีตรากับหล่อนเพื่อประชดมารดาในทันที
โดยหารู้ไม่ว่าแม่โสเภณีที่เขาซื้อมาหล่อนยังไร้ ราคี!
สามปีให้หลังเมื่อสัญญานางบำเรอสิ้นสุดลง ละอองดาวดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธะสัญญาที่ไร้รัก
แต่ทว่าสามีผู้หลงใหลในเรือนร่างคุณภรรยา กลับไม่ยอมหย่าให้!
เวลาต่อมา
เมื่อสตรีที่วาโยรักนักรักหนากำลังจะดับดิ้นสิ้นลมหายใจ เขาจึงอยากจะได้ใบหย่าไปให้สาวเจ้าชื่นชม
แต่ทว่า ตอนที่เธออยากหย่าเขาไม่ยอมหย่าให้ ตอนนี้ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะได้มันไป เช่นกัน!
ความเจ็บปวดใดๆ ที่สามีเคยทำไว้กับภรรยา นาทีนี้ก็เตรียมตัวรับความเจ็บปวดเช่นนั้นกลับไป สองเท่าตัว!
ชื่อเดิม โสเภณีตีทะเบียน -> คมทันฑ์สิเน่หา -> มาจบที่ นางบำเรอตีทะเบียน ค่า
สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ห้ามมิให้ผู้ใดทำซ้ำหรือดัดแปลงแก้ไข ใครอุบอิบเอาของเขาขอให้แฟนทิ้งแฟนมีหญิงใหม่ สาธุ ^/\^
เตรียมใจตั้งแต่เนิ่นๆ นิยายอัพถึงบทที่ 15 นะคะ อาจจะแถมให้ถึง 16 ถ้าคนอ่านช่วยกระหน่ำไลค์ แต่เรื่องอัพจบคงไม่อัพจบค่าเพราะนิยายเรื่องนี้อัพมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ขอบคุณนะคะที่ยังให้กำลังใจกันด้วยดี ป,ล ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยจร้า นักเขียนตัวน้อยยังด้อยประสพการณ์ ^/\^
Tags: ตีพิมพ์สำนักพิมพ์ธราธร
ตอน: บทที่ 10 กวางน้อยน่ารักนายยักษ์เลยจับกิน 80%
นางบำเรอตีทะเบียน ^__________^ ผู้ชายเอาแต่ใจ เรื่องมาก มากเรื่องแต่รู้ป้ะ ...รักนะพ่อกุมภัณฑ์ คุณยักษ์อ่ะน้าาาา >< ขี้หึงได้โล่เลย
****“เออ...มือเป็นอะไรครับ ขอโทษที่ถามนะพี่แค่เป็นห่วง” บุรุษผู้มีใจใสสะอาดปวารณาตนเป็นพี่ชายของสาวน้อยโดยที่ไม่รอให้หล่อนอนุญาต สิมันตราใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยที่เขามิได้เอ่ยเกี้ยวพาราสีดังที่เคยพบมา เพราะผู้ชายเก้าในสิบคนจะจีบเธอทันทีที่ได้เห็นหน้าทีเดียว
“อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ แต่เริ่มหายแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะผู้จัดการ” เธอเรียกเขาอย่างเป็นงานเป็นการด้วยความเกรงใจ
“ถ้าขอบคุณจริงๆ ก็เรียกผู้จัดการว่าพี่สิครับ ผมอยากมีน้องสาวมานานแล้ว”
คำพูดตรงไปตรงมาทำเอาสิมันตราประหลาดใจเล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้ารับคำอย่างง่ายดายเพราะอยากมีใครสักคนไว้ปรับทุกข์เช่นกัน ทั้งสองยิ้มให้กันเล็กน้อยก่อนที่ฝ่ายชายจะกลับลงไปออฟฟิศด้านล่างเพื่อจัดการกับงานในส่วนของตน
เช้าวันนั้นเมื่อกุมภัณฑ์จัดการงานเอกสารที่คั่งค้างตั้งแต่เมื่อวานเสร็จเรียบร้อย เขาก็ออกไปทานอาหารเที่ยงกับเพื่อนสาว แน่นอนว่าอาหารเที่ยงมันคงจะอร่อยเหาะเพราะเริ่มรับประทานตั้งแต่ยังไม่สิบโมงด้วยซ้ำ กุมภัณฑ์ปล่อยให้พนักงานเอนกประสงค์ได้อยู่กับการงานของเจ้าหล่อนตามที่หล่อนปรารถนา ไม่มีแวะไปทักทายไม่มีการถึงเนื้อถึงตัวเมื่อสบโอกาส แต่เชื่อไหมว่าสิมันตรากลับโหยหาสิ่งที่เคยได้รับ มันเจ็บแปลบเจ็บลึกอยู่ในหัวใจเมื่อเห็นชายที่ตนหลงใหลเดินผ่านหน้าไปพร้อมกับมีหญิงอื่นควงแขน ทั้งสองเอียงคอกระซิบคุยกันไม่มีชายตามามองพนักงานเอนกประสงค์ที่นั่งคอแข็งอยู่โต๊ะเลขาหน้าห้องด้วยซ้ำ
‘โอ...เจ็บปวดเหลือเกิน สิมันตรา’
กวางน้อยนั่งอยู่หน้าจอคอมพยายามพิมพ์ใบลาออกให้เสร็จสิ้นแล้วนำมันไปยื่นที่ฝ่ายบุคคลเพราะถ้ายื่นโดยตรงกับกุมภัณฑ์เธอคงหมดโอกาสจะได้ออกไปจากที่นี่ ความคิดเรื่องงานที่ยังมิได้สะสางหมดไปทั้งที่ยังไม่ได้ลงมือทำนั่นเพราะสองมือของเธอไม่เหมาะกับการจับไม้ม็อบถูพื้นเอาเสียเลย ตอนนี้บ่ายสองกว่าแล้วแต่บอสของเธอยังไม่กลับเข้ามาเขาคงสุขสันต์หรรษาอยู่กับหม่อมหลวงผู้เลอโฉมคนนั้น และคงไม่มีกระจิตกระใจกลับมาเซ็นอนุมัติสัญญาในแฟ้มที่พี่วิญเอามาโยนไว้ให้เธอช่วยจัดการ
สิมันตรากลับมาจากฝ่ายบุคคลที่เธอเอาใบลาออกไปยื่นไว้ ทว่าพอกลับมาพบกับความว่างเปล่าในห้องทำงานของบอส หัวใจบางๆ ก็พลันอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวประหนึ่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายบนเกาะร้างไร้ผู้คน ไม่มีเสียงบ่นถึงความซุ่มซ่ามของเธอให้ได้ยิน ไม่มีเสียงถอนหายใจเมื่อตัวเลขในแฟ้มไม่ได้ดังใจเขา ไม่มีกระทั่งฝ่ามือร้อนผ่าวคอยปลุกเร้าอารมณ์พิศวาสในกายเธอให้ตื่นเพริศ...ไม่มีเขาแล้วก็เหมือนว่า...เธอไม่เหลืออะไรเลย...
สายตาคมเข้มของกุมภัณฑ์จ้องมองร่างที่ยืนหันหน้าออกไปยังสวนสวย แผ่นหลังบอบบางสะท้านน้อยๆ นั่นหล่อนกำลังร้องไห้อยู่ใช่ไหม ใช่แน่ๆ เขามั่นใจ แต่ไม่อาจปลอบใจหล่อนได้เพราะนั่นคือสิ่งที่หล่อนต้องการ
“ฉันไม่คิดว่าฉันจ้างเธอมายืนกินลมชมวิว”
เสียงห้าวดุที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาสิมันตราสะดุ้งน้อยๆ หล่อนรีบปาดน้ำตาก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับนายหนุ่ม
“เออ...คือว่ามือฉันเจ็บ...”
หล่อนแบมือให้เขาดู งานแม่บ้านที่ต้องหยิบจับน้ำยาทำความสะอาดและอุปกรณ์ที่ต้องออกแรงไม่เหมาะกับฝ่ามือที่ยังไม่หายจากแผลพุพอง เธอน่าจะลาป่วยสักอาทิตย์ท่าจะดี
“นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ฉันต้องใส่ใจ ถ้าเธอปฏิเสธความเจ็บปวดของฉันฉันก็จะปฏิเสธความเจ็บปวดของเธอเหมือนกัน”
เขาตอบแล้วเดินไปนั่งประจำที่เพื่อเริ่มต้นทำงานแรกของช่วงบ่ายวันนี้ หลังจากที่ไปนั่งปรับทุกข์กับตะวันฉายเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าตัวเองไม่สมควรใส่ใจกับผู้หญิงคนนี้ หล่อนทิ้งขว้างเขาทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ ถ้าเขาขืนใจหล่อนก่อนเถอะแล้วค่อยมาทำมึนตึงใส่ แต่นี่ไม่เลย เมื่อคืนหล่อนแทบจะประเคนตัวเองให้เขาด้วยซ้ำ แต่พอรุ่งเช้าทุกอย่างก็เปลี่ยนไป!
สิมันตราเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานเพ่งมองเขาราวกับจะถามว่าเมื่อครู่พูดจริงหรือเปล่า เมื่อเช้านี้ใครจะเป็นจะตายตอนที่เธอโดนรถเฉี่ยว เมื่อเช้านี้ใครกันที่คุกเข่าปัดเศษฝุ่นเศษหญ้าออกจากชายกระโปรงให้เธอ แค่เพียงเดี๋ยวเดียวที่ออกไปกับผู้หญิงที่เขาพอใจเขาก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนเธออยากจะร้องไห้ ไม่สิ ตอนนี้เธอก็ร้องไห้อยู่นี่นา
“ค่ะ ฉันจะรีบทำห้องน้ำให้คุณก่อนแล้วกัน” หญิงสาวตอบทั้งน้ำตา แน่นอนว่ากุมภัณฑ์บิดเบือนความจริงว่าเขาไม่แคร์แม้ว่าหัวใจจะกระตุกวูบทุกครั้งที่เห็นน้ำตาหล่อนก็ตาม
“ก็ดี นั่นมันหน้าที่ของเธอ” เขาตอบห้วนสั้นแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป
แม่บ้านของบอสใหญ่ตรงดิ่งไปยังห้องเก็บของเพื่อนำอุปกรณ์ออกมา หล่อนจำต้องแกะผ้ากอซที่พันแผลออกเพราะมันไม่อำนวยความสะดวกในการสวมถุงมือยางให้เธอเลย และพอกลั้นใจดึงถุงมือสีส้มเหนียวหนืดขึ้นคลุมสุดข้อศอกเธอก็พบว่ามันไม่ได้เลวร้ายนัก เธอคงสามารถขัดโถชักโครกขาวๆ ของเขาให้กลายเป็นเพชรได้สมดั่งใจบอสได้ไม่ยาก
กุมภัณฑ์เหลือบมองร่างอรชรที่สวมผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยพร้อมด้วยอุปกรณ์ขัดห้องน้ำเต็มสองมือ เขาผายมือเชื้อเชิญเจ้าหล่อนให้เข้าไปในห้องนอนเล็กด้านใน มีห้องน้ำรอท่าให้หล่อนขัดถูจนเปรมทีเดียว
หญิงสาววางอุปกรณ์ลงบนพื้นห้องน้ำแล้วเริ่มด้วยการราดน้ำยากลิ่นนรกลงไปบนโถชักโครกขาวโอเวอร์ของเขา เธอว่าถ้าไม่ขัดสักชาติมันก็ไม่สกปรกขึ้นมาหรอกในเมื่อเขาแทบไม่ได้ใช้มันเลย แต่เมื่อมันเป็นหน้าที่ เธอก็ต้องทำ
ร่างอรชรเริ่มทำงานอย่างแคล่วคล่องแม้ว่าสองมือจะเจ็บจนปวด มันคงระบมและบางทีอาจมีเลือดไหลซิบๆ กระมัง เธออยากรู้ว่าแผลบนฝ่ามือเป็นอย่างไรบ้างแต่เห็นถึงความไม่สะดวกก็ต้องหักห้ามใจแล้วลงมือขัดถูภายในห้องน้ำต่อไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปสิมันตราก็จัดการกับห้องน้ำเล็กๆ จนเสร็จเรียบร้อย เม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายขึ้นมาจนใบหน้าที่สะท้อนผ่านกระจกเป็นมันวาวจนน่าตกใจ เธอเหนื่อยมาก ไม่เคยเหนื่อยทั้งตัวและหัวใจมากเท่านี้มาก่อน และขณะที่สายตากวาดมองพื้นห้องน้ำอย่างชื่นชมในความสะอาดเอี่ยมของมันนั้น ร่างสูงใหญ่ของกุมภัณฑ์ก็มาปรากฏที่หน้าประตู เธอไม่สนใจเขาแต่เปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือที่ยังสวมถุงมือยางอยู่
“อืม...สะอาดดีนี่” เขาเอ่ยชมหรือประชดเธอก็ไม่แน่ใจ รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่มุมปากหลังจากยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบของเขาทำเอาหนาวสันหลังอย่างไรบอกไม่ถูก
แล้วสิ่งที่เธอหวาดหวั่นก็ดำเนินต่อไปโดยมิอาจห้ามปราม ตัวอิจฉาในละครหลังข่าวยังต้องอายเชียวล่ะถ้ารู้ว่าบอส ของเธอกำลังทำอะไร มือเรียวที่กำลังจะถอดถุงมือต้องชะงักพร้อมๆ กับริมฝีปากเธอที่เผยออ้าค้างด้วยความคาดไม่ถึง กุมภัณฑ์ค่อยๆ ราดน้ำกาแฟสีนิลสนิทลงบนพื้นห้องน้ำที่เธอเพิ่งขัดจนเอี่ยมอ่อง เท่านั้นไม่พอเขายัง...
เพล้ง!!!
ถ้วยกระเบื้องเนื้อดีตกแตกแยกชิ้น มันน้อยกว่าหัวใจเธอตอนนี้ที่ถูกเขาย่ำยีด้วยการกระทำจนแตกเป็นร้อยเสี่ยง เขาจงใจแกล้งเธอ กล้าดียังไงกุมภัณฑ์
“โอ๊ะ...โอ...ขอโทษทีมือฉันลื่น เธอก็รีบๆ ทำเข้าล่ะ ตอนนี้ฉันอยากใช้ห้องน้ำมากๆ” กุมภัณฑ์จ้องดวงตาวาววับของกวางน้อยไม่สะทกสะท้าน ทว่าความสะใจเล็กๆ ที่ได้กลั่นแกล้งแม่ตัวดีมิได้ทำให้เขาภาคภูมิใจเลย ตรงกันข้ามมันทำให้หัวใจข้างในรู้สึกราวกับว่าถูกขยุ้มออกจากอกอย่างเร็วแรงด้วยฝ่ามือของพญามัจจุราช
เขารีบหันหลังจากมาก่อนที่จะอดใจไม่ไหวคว้าร่างที่กำลังปะทุด้วยความโกรธของเจ้าหล่อนมากอดปลอบ หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเสียงกระทบกันของเศษถ้วยกาแฟกับพื้นห้องน้ำก็ดังขึ้น หล่อนคงกำลังจัดการกับความยุ่งยากที่เขาก่อไว้ และเกือบสิบนาทีต่อมาแผ่นหลังคุ้นตาก็หิ้วถังอุปกรณ์ทำความสะอาดผ่านหน้าเขาออกจากห้องไป
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างแรง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเขากันหรือ เหตุใดเขาต้องมานั่งทุกข์ใจกับความรู้สึกของสิมันตราด้วย หล่อนเป็นเพียงหลานสาวของป้าเจรียงแม่บ้านของจตุรศิลป์เท่านั้นไม่สมควรที่คนอย่างกุมภัณฑ์จะใส่ใจด้วยซ้ำ แต่ทำไมเล่า แค่คิดว่าต้องโยนใบหน้างดงามของหล่อนทิ้งไปจากสมอง หัวใจเจ้ากรรมมันกลับทำในสิ่งตรงกันข้ามนั่นคือการจดจำไม่เคยลืมเลือน
เวลาต่อมา ณ ห้องครัวของออฟฟิศจตุรศิลป์
สิมันตรากำลังล้างมือซึ่งมีหยดเลือดซึมออกมาตามปากแผลที่เปิดออก หล่อนโมโหกุมภัณฑ์จนเผลอออกแรงขัดถูห้องน้ำมากเกินไปหน่อย เลยพลอยให้แผลพุพองออกอาการระบมและดูท่าว่าจะอาการหนักกว่าเดิมเสียอีก
“โอย..แสบฉิบเป๋งเลย!”
หญิงสาวพึมพำอยู่กับอ่างล้างจานในห้องครัว หล่อนไม่ได้สังเกตเลยว่าเวลานี้ไม่ได้อยู่ตามลำพังอีกต่อไปแล้ว
“โอ...คุณพระช่วย! มันแย่มากๆ เลยพี่ว่าน้องกวางลาป่วยซักอาทิตย์น่าจะดีนะครับ”
วิญ หนุ่มใต้หน้าคมผิวสีแทนร่างสูงใหญ่โอดครวญออกมาเมื่อแลเห็นฝ่ามือน้อยๆ ของสตรีที่เขามีใจให้ สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความวิตกกังวลโดยมิคิดปกปิดแม้แต่น้อย เจ้าหล่อนทนอยู่กับแผลพุพองเหล่านี้ได้อย่างไรเกือบตลอดวันถ้าเป็นคนอื่นได้ลาป่วยเพื่อพักรักษาตัวแล้ว
“มันระบมนิดหน่อยค่ะกวางไม่ระวังเองแหละ” หญิงสาวบอกปัดไม่อยากเท้าความถึงสาเหตุที่ทำให้แผลระบมอีกรอบ ผู้จัดการหนุ่มรีบวางกระเป๋าเอกสารลงแล้วล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยซับหยดน้ำบนมือกวางน้อย
“ขอบคุณนะคะ อ่า...พี่ชาย” สิมันตราสูดลมหายใจฟืดฟาดเพราะน้ำมูกน้ำตามาขังคลอในโพรงจมูก ความเอื้ออาทรซึ่งบุรุษที่เพิ่งรู้จักกันมอบให้มันชวนให้ซาบซึ้งจนไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้เป็นเขาก็คงดี เธอรู้ว่ากุมภัณฑ์ต้องทำได้ และบางทีอาจทำได้ดีกว่าพี่วิญแน่ๆ
“เจ็บมากหรือเปล่า” เขาถาม ทั้งเสียงและสีหน้าท่าทางแสดงออกถึงความห่วงใยมากมายจนสิมันตราเอะใจ หล่อนรีบชักมือน้อยออกจากมือหนาก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนัก มันคอยจะสั่นเครือในทุกๆ คำที่เอื้อนเอ่ย
“ค่ะ พี่วิญคะ กวางถามตรงๆนะคะ พี่ชอบกวางหรือเปล่า”
ไม่ทันให้คนที่ถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยของกุมภัณฑ์ก็ก้าวพรวดๆเข้ามาพร้อมกับกระชากข้อมือของสิมันตราติดมือออกไปด้วย
“กวาง! บอส บอสครับ!” หนุ่มใต้พยายามเจรจาแต่ดูเหมือนว่าเจ้านายหนุ่มจะไม่คิดเจรจาด้วย ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยที่เขาห่อมือทั้งสองให้สิมันตราถูกบอสหนุ่มปาใส่หน้าเจ้าของ
“อย่าเอาอะไรให้ผู้หญิงคนนี้อีกถ้ายังอยากทำงานอยู่ที่นี่ ฉันไม่ใจดีเหมือนท่านประธานใหญ่หรอกนะ ฉันเอาแต่ใจมากพอที่จะไล่พนักงานคนหนึ่งออกเพราะมันดันสะเออะเอาผ้าเช็ดหน้าให้ ผู้หญิงของฉัน!”
อินเลิฟ http://www.inlove-book.com/n_novel_detail.php?ide=8481
สิรินดา http://home.love-stories.net/lovestories/room/Lilly Goodmanttp
ห้องสมุด ://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=2797
เด็กดี http://writer.dek-d.com/valalee601/story/view.php?id=911052
ธันวลัยhttp://www.tunwalai.com/chapter/9194
ไลต์ออฟเลิฟhttp://www.lightoflovebooks.com/fiction.php?
****“เออ...มือเป็นอะไรครับ ขอโทษที่ถามนะพี่แค่เป็นห่วง” บุรุษผู้มีใจใสสะอาดปวารณาตนเป็นพี่ชายของสาวน้อยโดยที่ไม่รอให้หล่อนอนุญาต สิมันตราใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยที่เขามิได้เอ่ยเกี้ยวพาราสีดังที่เคยพบมา เพราะผู้ชายเก้าในสิบคนจะจีบเธอทันทีที่ได้เห็นหน้าทีเดียว
“อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ แต่เริ่มหายแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะผู้จัดการ” เธอเรียกเขาอย่างเป็นงานเป็นการด้วยความเกรงใจ
“ถ้าขอบคุณจริงๆ ก็เรียกผู้จัดการว่าพี่สิครับ ผมอยากมีน้องสาวมานานแล้ว”
คำพูดตรงไปตรงมาทำเอาสิมันตราประหลาดใจเล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้ารับคำอย่างง่ายดายเพราะอยากมีใครสักคนไว้ปรับทุกข์เช่นกัน ทั้งสองยิ้มให้กันเล็กน้อยก่อนที่ฝ่ายชายจะกลับลงไปออฟฟิศด้านล่างเพื่อจัดการกับงานในส่วนของตน
เช้าวันนั้นเมื่อกุมภัณฑ์จัดการงานเอกสารที่คั่งค้างตั้งแต่เมื่อวานเสร็จเรียบร้อย เขาก็ออกไปทานอาหารเที่ยงกับเพื่อนสาว แน่นอนว่าอาหารเที่ยงมันคงจะอร่อยเหาะเพราะเริ่มรับประทานตั้งแต่ยังไม่สิบโมงด้วยซ้ำ กุมภัณฑ์ปล่อยให้พนักงานเอนกประสงค์ได้อยู่กับการงานของเจ้าหล่อนตามที่หล่อนปรารถนา ไม่มีแวะไปทักทายไม่มีการถึงเนื้อถึงตัวเมื่อสบโอกาส แต่เชื่อไหมว่าสิมันตรากลับโหยหาสิ่งที่เคยได้รับ มันเจ็บแปลบเจ็บลึกอยู่ในหัวใจเมื่อเห็นชายที่ตนหลงใหลเดินผ่านหน้าไปพร้อมกับมีหญิงอื่นควงแขน ทั้งสองเอียงคอกระซิบคุยกันไม่มีชายตามามองพนักงานเอนกประสงค์ที่นั่งคอแข็งอยู่โต๊ะเลขาหน้าห้องด้วยซ้ำ
‘โอ...เจ็บปวดเหลือเกิน สิมันตรา’
กวางน้อยนั่งอยู่หน้าจอคอมพยายามพิมพ์ใบลาออกให้เสร็จสิ้นแล้วนำมันไปยื่นที่ฝ่ายบุคคลเพราะถ้ายื่นโดยตรงกับกุมภัณฑ์เธอคงหมดโอกาสจะได้ออกไปจากที่นี่ ความคิดเรื่องงานที่ยังมิได้สะสางหมดไปทั้งที่ยังไม่ได้ลงมือทำนั่นเพราะสองมือของเธอไม่เหมาะกับการจับไม้ม็อบถูพื้นเอาเสียเลย ตอนนี้บ่ายสองกว่าแล้วแต่บอสของเธอยังไม่กลับเข้ามาเขาคงสุขสันต์หรรษาอยู่กับหม่อมหลวงผู้เลอโฉมคนนั้น และคงไม่มีกระจิตกระใจกลับมาเซ็นอนุมัติสัญญาในแฟ้มที่พี่วิญเอามาโยนไว้ให้เธอช่วยจัดการ
สิมันตรากลับมาจากฝ่ายบุคคลที่เธอเอาใบลาออกไปยื่นไว้ ทว่าพอกลับมาพบกับความว่างเปล่าในห้องทำงานของบอส หัวใจบางๆ ก็พลันอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวประหนึ่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายบนเกาะร้างไร้ผู้คน ไม่มีเสียงบ่นถึงความซุ่มซ่ามของเธอให้ได้ยิน ไม่มีเสียงถอนหายใจเมื่อตัวเลขในแฟ้มไม่ได้ดังใจเขา ไม่มีกระทั่งฝ่ามือร้อนผ่าวคอยปลุกเร้าอารมณ์พิศวาสในกายเธอให้ตื่นเพริศ...ไม่มีเขาแล้วก็เหมือนว่า...เธอไม่เหลืออะไรเลย...
สายตาคมเข้มของกุมภัณฑ์จ้องมองร่างที่ยืนหันหน้าออกไปยังสวนสวย แผ่นหลังบอบบางสะท้านน้อยๆ นั่นหล่อนกำลังร้องไห้อยู่ใช่ไหม ใช่แน่ๆ เขามั่นใจ แต่ไม่อาจปลอบใจหล่อนได้เพราะนั่นคือสิ่งที่หล่อนต้องการ
“ฉันไม่คิดว่าฉันจ้างเธอมายืนกินลมชมวิว”
เสียงห้าวดุที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาสิมันตราสะดุ้งน้อยๆ หล่อนรีบปาดน้ำตาก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับนายหนุ่ม
“เออ...คือว่ามือฉันเจ็บ...”
หล่อนแบมือให้เขาดู งานแม่บ้านที่ต้องหยิบจับน้ำยาทำความสะอาดและอุปกรณ์ที่ต้องออกแรงไม่เหมาะกับฝ่ามือที่ยังไม่หายจากแผลพุพอง เธอน่าจะลาป่วยสักอาทิตย์ท่าจะดี
“นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ฉันต้องใส่ใจ ถ้าเธอปฏิเสธความเจ็บปวดของฉันฉันก็จะปฏิเสธความเจ็บปวดของเธอเหมือนกัน”
เขาตอบแล้วเดินไปนั่งประจำที่เพื่อเริ่มต้นทำงานแรกของช่วงบ่ายวันนี้ หลังจากที่ไปนั่งปรับทุกข์กับตะวันฉายเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าตัวเองไม่สมควรใส่ใจกับผู้หญิงคนนี้ หล่อนทิ้งขว้างเขาทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ ถ้าเขาขืนใจหล่อนก่อนเถอะแล้วค่อยมาทำมึนตึงใส่ แต่นี่ไม่เลย เมื่อคืนหล่อนแทบจะประเคนตัวเองให้เขาด้วยซ้ำ แต่พอรุ่งเช้าทุกอย่างก็เปลี่ยนไป!
สิมันตราเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานเพ่งมองเขาราวกับจะถามว่าเมื่อครู่พูดจริงหรือเปล่า เมื่อเช้านี้ใครจะเป็นจะตายตอนที่เธอโดนรถเฉี่ยว เมื่อเช้านี้ใครกันที่คุกเข่าปัดเศษฝุ่นเศษหญ้าออกจากชายกระโปรงให้เธอ แค่เพียงเดี๋ยวเดียวที่ออกไปกับผู้หญิงที่เขาพอใจเขาก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนเธออยากจะร้องไห้ ไม่สิ ตอนนี้เธอก็ร้องไห้อยู่นี่นา
“ค่ะ ฉันจะรีบทำห้องน้ำให้คุณก่อนแล้วกัน” หญิงสาวตอบทั้งน้ำตา แน่นอนว่ากุมภัณฑ์บิดเบือนความจริงว่าเขาไม่แคร์แม้ว่าหัวใจจะกระตุกวูบทุกครั้งที่เห็นน้ำตาหล่อนก็ตาม
“ก็ดี นั่นมันหน้าที่ของเธอ” เขาตอบห้วนสั้นแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป
แม่บ้านของบอสใหญ่ตรงดิ่งไปยังห้องเก็บของเพื่อนำอุปกรณ์ออกมา หล่อนจำต้องแกะผ้ากอซที่พันแผลออกเพราะมันไม่อำนวยความสะดวกในการสวมถุงมือยางให้เธอเลย และพอกลั้นใจดึงถุงมือสีส้มเหนียวหนืดขึ้นคลุมสุดข้อศอกเธอก็พบว่ามันไม่ได้เลวร้ายนัก เธอคงสามารถขัดโถชักโครกขาวๆ ของเขาให้กลายเป็นเพชรได้สมดั่งใจบอสได้ไม่ยาก
กุมภัณฑ์เหลือบมองร่างอรชรที่สวมผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยพร้อมด้วยอุปกรณ์ขัดห้องน้ำเต็มสองมือ เขาผายมือเชื้อเชิญเจ้าหล่อนให้เข้าไปในห้องนอนเล็กด้านใน มีห้องน้ำรอท่าให้หล่อนขัดถูจนเปรมทีเดียว
หญิงสาววางอุปกรณ์ลงบนพื้นห้องน้ำแล้วเริ่มด้วยการราดน้ำยากลิ่นนรกลงไปบนโถชักโครกขาวโอเวอร์ของเขา เธอว่าถ้าไม่ขัดสักชาติมันก็ไม่สกปรกขึ้นมาหรอกในเมื่อเขาแทบไม่ได้ใช้มันเลย แต่เมื่อมันเป็นหน้าที่ เธอก็ต้องทำ
ร่างอรชรเริ่มทำงานอย่างแคล่วคล่องแม้ว่าสองมือจะเจ็บจนปวด มันคงระบมและบางทีอาจมีเลือดไหลซิบๆ กระมัง เธออยากรู้ว่าแผลบนฝ่ามือเป็นอย่างไรบ้างแต่เห็นถึงความไม่สะดวกก็ต้องหักห้ามใจแล้วลงมือขัดถูภายในห้องน้ำต่อไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปสิมันตราก็จัดการกับห้องน้ำเล็กๆ จนเสร็จเรียบร้อย เม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายขึ้นมาจนใบหน้าที่สะท้อนผ่านกระจกเป็นมันวาวจนน่าตกใจ เธอเหนื่อยมาก ไม่เคยเหนื่อยทั้งตัวและหัวใจมากเท่านี้มาก่อน และขณะที่สายตากวาดมองพื้นห้องน้ำอย่างชื่นชมในความสะอาดเอี่ยมของมันนั้น ร่างสูงใหญ่ของกุมภัณฑ์ก็มาปรากฏที่หน้าประตู เธอไม่สนใจเขาแต่เปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือที่ยังสวมถุงมือยางอยู่
“อืม...สะอาดดีนี่” เขาเอ่ยชมหรือประชดเธอก็ไม่แน่ใจ รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่มุมปากหลังจากยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบของเขาทำเอาหนาวสันหลังอย่างไรบอกไม่ถูก
แล้วสิ่งที่เธอหวาดหวั่นก็ดำเนินต่อไปโดยมิอาจห้ามปราม ตัวอิจฉาในละครหลังข่าวยังต้องอายเชียวล่ะถ้ารู้ว่าบอส ของเธอกำลังทำอะไร มือเรียวที่กำลังจะถอดถุงมือต้องชะงักพร้อมๆ กับริมฝีปากเธอที่เผยออ้าค้างด้วยความคาดไม่ถึง กุมภัณฑ์ค่อยๆ ราดน้ำกาแฟสีนิลสนิทลงบนพื้นห้องน้ำที่เธอเพิ่งขัดจนเอี่ยมอ่อง เท่านั้นไม่พอเขายัง...
เพล้ง!!!
ถ้วยกระเบื้องเนื้อดีตกแตกแยกชิ้น มันน้อยกว่าหัวใจเธอตอนนี้ที่ถูกเขาย่ำยีด้วยการกระทำจนแตกเป็นร้อยเสี่ยง เขาจงใจแกล้งเธอ กล้าดียังไงกุมภัณฑ์
“โอ๊ะ...โอ...ขอโทษทีมือฉันลื่น เธอก็รีบๆ ทำเข้าล่ะ ตอนนี้ฉันอยากใช้ห้องน้ำมากๆ” กุมภัณฑ์จ้องดวงตาวาววับของกวางน้อยไม่สะทกสะท้าน ทว่าความสะใจเล็กๆ ที่ได้กลั่นแกล้งแม่ตัวดีมิได้ทำให้เขาภาคภูมิใจเลย ตรงกันข้ามมันทำให้หัวใจข้างในรู้สึกราวกับว่าถูกขยุ้มออกจากอกอย่างเร็วแรงด้วยฝ่ามือของพญามัจจุราช
เขารีบหันหลังจากมาก่อนที่จะอดใจไม่ไหวคว้าร่างที่กำลังปะทุด้วยความโกรธของเจ้าหล่อนมากอดปลอบ หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเสียงกระทบกันของเศษถ้วยกาแฟกับพื้นห้องน้ำก็ดังขึ้น หล่อนคงกำลังจัดการกับความยุ่งยากที่เขาก่อไว้ และเกือบสิบนาทีต่อมาแผ่นหลังคุ้นตาก็หิ้วถังอุปกรณ์ทำความสะอาดผ่านหน้าเขาออกจากห้องไป
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างแรง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเขากันหรือ เหตุใดเขาต้องมานั่งทุกข์ใจกับความรู้สึกของสิมันตราด้วย หล่อนเป็นเพียงหลานสาวของป้าเจรียงแม่บ้านของจตุรศิลป์เท่านั้นไม่สมควรที่คนอย่างกุมภัณฑ์จะใส่ใจด้วยซ้ำ แต่ทำไมเล่า แค่คิดว่าต้องโยนใบหน้างดงามของหล่อนทิ้งไปจากสมอง หัวใจเจ้ากรรมมันกลับทำในสิ่งตรงกันข้ามนั่นคือการจดจำไม่เคยลืมเลือน
เวลาต่อมา ณ ห้องครัวของออฟฟิศจตุรศิลป์
สิมันตรากำลังล้างมือซึ่งมีหยดเลือดซึมออกมาตามปากแผลที่เปิดออก หล่อนโมโหกุมภัณฑ์จนเผลอออกแรงขัดถูห้องน้ำมากเกินไปหน่อย เลยพลอยให้แผลพุพองออกอาการระบมและดูท่าว่าจะอาการหนักกว่าเดิมเสียอีก
“โอย..แสบฉิบเป๋งเลย!”
หญิงสาวพึมพำอยู่กับอ่างล้างจานในห้องครัว หล่อนไม่ได้สังเกตเลยว่าเวลานี้ไม่ได้อยู่ตามลำพังอีกต่อไปแล้ว
“โอ...คุณพระช่วย! มันแย่มากๆ เลยพี่ว่าน้องกวางลาป่วยซักอาทิตย์น่าจะดีนะครับ”
วิญ หนุ่มใต้หน้าคมผิวสีแทนร่างสูงใหญ่โอดครวญออกมาเมื่อแลเห็นฝ่ามือน้อยๆ ของสตรีที่เขามีใจให้ สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความวิตกกังวลโดยมิคิดปกปิดแม้แต่น้อย เจ้าหล่อนทนอยู่กับแผลพุพองเหล่านี้ได้อย่างไรเกือบตลอดวันถ้าเป็นคนอื่นได้ลาป่วยเพื่อพักรักษาตัวแล้ว
“มันระบมนิดหน่อยค่ะกวางไม่ระวังเองแหละ” หญิงสาวบอกปัดไม่อยากเท้าความถึงสาเหตุที่ทำให้แผลระบมอีกรอบ ผู้จัดการหนุ่มรีบวางกระเป๋าเอกสารลงแล้วล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยซับหยดน้ำบนมือกวางน้อย
“ขอบคุณนะคะ อ่า...พี่ชาย” สิมันตราสูดลมหายใจฟืดฟาดเพราะน้ำมูกน้ำตามาขังคลอในโพรงจมูก ความเอื้ออาทรซึ่งบุรุษที่เพิ่งรู้จักกันมอบให้มันชวนให้ซาบซึ้งจนไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้เป็นเขาก็คงดี เธอรู้ว่ากุมภัณฑ์ต้องทำได้ และบางทีอาจทำได้ดีกว่าพี่วิญแน่ๆ
“เจ็บมากหรือเปล่า” เขาถาม ทั้งเสียงและสีหน้าท่าทางแสดงออกถึงความห่วงใยมากมายจนสิมันตราเอะใจ หล่อนรีบชักมือน้อยออกจากมือหนาก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนัก มันคอยจะสั่นเครือในทุกๆ คำที่เอื้อนเอ่ย
“ค่ะ พี่วิญคะ กวางถามตรงๆนะคะ พี่ชอบกวางหรือเปล่า”
ไม่ทันให้คนที่ถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยของกุมภัณฑ์ก็ก้าวพรวดๆเข้ามาพร้อมกับกระชากข้อมือของสิมันตราติดมือออกไปด้วย
“กวาง! บอส บอสครับ!” หนุ่มใต้พยายามเจรจาแต่ดูเหมือนว่าเจ้านายหนุ่มจะไม่คิดเจรจาด้วย ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยที่เขาห่อมือทั้งสองให้สิมันตราถูกบอสหนุ่มปาใส่หน้าเจ้าของ
“อย่าเอาอะไรให้ผู้หญิงคนนี้อีกถ้ายังอยากทำงานอยู่ที่นี่ ฉันไม่ใจดีเหมือนท่านประธานใหญ่หรอกนะ ฉันเอาแต่ใจมากพอที่จะไล่พนักงานคนหนึ่งออกเพราะมันดันสะเออะเอาผ้าเช็ดหน้าให้ ผู้หญิงของฉัน!”
อินเลิฟ http://www.inlove-book.com/n_novel_detail.php?ide=8481
สิรินดา http://home.love-stories.net/lovestories/room/Lilly Goodmanttp
ห้องสมุด ://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=2797
เด็กดี http://writer.dek-d.com/valalee601/story/view.php?id=911052
ธันวลัยhttp://www.tunwalai.com/chapter/9194
ไลต์ออฟเลิฟhttp://www.lightoflovebooks.com/fiction.php?
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มี.ค. 2556, 09:06:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มี.ค. 2556, 09:06:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 16824
| << บทที่ 10 กวางน้อยน่ารักนายยักษ์เลยจับกิน 60% น่ารักมากกกกก ^__________^ | บทที่ 10 กวางน้อยน่ารักนายยักษ์เลยจับกิน 100% งานนี้ได้เสีย! >> |
Lilly 21 มี.ค. 2556, 10:07:42 น.
ขอบคุณที่ไลค์นะค้าาาาาาาาาาา
ขอบคุณที่ไลค์นะค้าาาาาาาาาาา
ลิลลี่ 21 มี.ค. 2556, 10:45:41 น.
แหม่ ทีตอนนี้ล่ะมาทำหึงทำหวง
แหม่ ทีตอนนี้ล่ะมาทำหึงทำหวง
mhengjhy 21 มี.ค. 2556, 11:07:11 น.
แหม่ "ผู้หญิงของฉัน" เต็มปากเลยนะค้าาาาา
แหม่ "ผู้หญิงของฉัน" เต็มปากเลยนะค้าาาาา
Lilly 21 มี.ค. 2556, 18:07:48 น.
^_^ รอบต่อปายได้เสีย!
^_^ รอบต่อปายได้เสีย!