บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 15 ความทรงจำที่ไม่อาจหวนคืน
บทที่ 15
ความทรงจำที่ไม่อาจหวนคืน
เมื่อถึงเวลาเย็นเขาก็กินเลี้ยงกัน พวกผู้หญิงเข้าไปเตรียมอาหารในครัวจัดเตรียมของทะเลพวกกุ้งหอยปลาหมึกเอามาทำต้มยำ ส่วนพวกผู้ชายคุยกันข้างนอก พี่นรารู้จักกับเจ้าหน้าที่ประมงหลายคนและพวกเขาก็ยินดีที่จะได้ร่วมอนุรักษ์ธรรมชาติ ขนมจีนเข้าไปในครัวและรินดาก็ขอตัวเข้าไปช่วยเธอ หญิงสาวมองเห็นคุณรินดาเข้ามาในครัวเธอยิ้มให้เธอ และเธอก็ยิ้มบาง ๆ
“คุณรินดา มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ฉันมาช่วยคุณ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าล่ะ”
“ก็มีค่ะ พวกปลาหมึกยังไม่ได้หั่นเลย”
“มา ฉันช่วย”
สองสาวช่วยกันสองคน เธอรู้สึกยินดีที่รินดามาช่วยทำ เธอปอกและหั่นให้หม้อพลางเอ่ยถามว่า
“คุณขนมจีนรู้จักกับคุณธีร์นานแล้วเหรอคะ”
“อะไรนะคะ”
“คุณสองคนรู้จักกัน โดยที่ฉันอยู่โรงพยาบาลคอยเฝ้าเขา ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะคะ”
“เอ่อ...มันเป็นเรื่องบังเอิญนะค่ะ”
กะแล้ว ว่าเธอจะต้องถามเรื่องทำนองนี้
“เรื่องบังเอิญ...จะรบกวนไหมคะถ้าคุณจะเล่าให้ฟัง”
“ฉันกลัวว่าคุณอาจจะไม่เชื่อก็ได้”
“เชื่อสิคะ ฉันเชื่อคุณถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องจริง”
ขนมจีนยิ้มบาง ๆ ในเมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็ไม่มีอะไรจะปิดบังอีกแล้ว เธอเล่าเรื่องคฤหาสน์สีขาวและก็วิญญาณผู้ชายคนหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น และก็บอกว่าเธอรู้จักกับเขาและเริ่มหาร่างให้เขา ชายหนุ่มจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากชื่อของตัวเองและจำอดีตไม่ได้
“ตอนนั้น..เขาจำอะไรไม่ได้เลย จำได้แต่ชื่อของตัวเอง”
รินดานิ่งฟังอย่างสงบ
“แปลว่า..เขาจำอะไรไม่ได้เลย”
“ค่ะ”
“แปลกนะคะ ทั้ง ๆ ที่ฉันคอยดูแลเขาอยู่ที่โรงพยาบาลแท้ ๆ แต่เขากลับจำอะไรไม่ได้เลย” เธอยิ้มบาง ๆ “ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้เกิดเป็นเนื้อคู่กันซะแล้ว”
“คุณรินดา”
“ขอโทษนะคะ เรื่องมันเป็นอดีตไปแล้วฉันไม่คิดอะไรมากหรอกค่ะ”
ขนมจีนเหลือบสายตามองเธอ พลางอยากจะเอ่ยว่าขอโทษแต่มันพูดไม่ออก
“แล้วถ้า...ตอนนั้นเขาจำได้ทั้งหมดละคะ คุณยังจะรักเขาอีกไหม”
“อะไรนะคะ”
“ก่อนหน้านี้ฉันไม่สนใจว่าเขาจะจำฉันได้หรือไม่ แต่ในเวลานี้เขาฟื้นขึ้นมาแล้ว...หน้าที่ในการฟื้นฟูสมองของเขาควรจะเป็นฉันไม่ใช่เหรอคะ”
ขนมจีนหน้าซีดเผือดตัวชาไปหมด
“เอ่อ...”
“ตอนนี้เขาบอกว่าจำไม่ได้ แต่ฉันเชื่อนะคะว่าเขาต้องจำได้ทุกคำพูดที่เขาเคยพูดกับฉัน ถึงเวลานั้นคุณยังจะรักเขาอยู่อีกไหม” คุณรินดาหันมามองหน้าขนมจีนนิ่ง แววตาของเธอมุมานะ
...เธอไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ถ้าเขาจำคุณได้ ฉันก็ไม่ฝืนใจหรอกค่ะ” ขนมจีนยิ้มบาง ๆ
“แปลว่าถ้าเขากลับมารักฉัน คุณก็จะไม่ฝืน”
“ค่ะ...”
“ขอบคุณมากนะคะ ฉันยกจานนี้ออกไปก่อนดีกว่าค่ะ” เธอยิ้มหวาน ทิ้งให้ขนมจีนอยู่ในห้องครัวเพียงลำพัง เธอไม่รู้ว่าทำไม่ขอบตาถึงร้อนผ่าวออกมา...
ขนมจีนออกมาทานข้าวข้างนอก เธอเม้มปากแน่นเพราะตลอดเวลาที่พวกเธอนั่งอยู่ด้วยกันธีร์ถูกจัดให้นั่งติดกับรินดาแล้วเธอก็ยิ้มบาง ๆ ออกมาตักอาหารใส่จานเขาทำเหมือนเป็นคู่รักกัน เธอตักผลไม้ใส่ปากเขาธีร์ไม่กล้าปฏิเสธเธอเพราะเกรงใจพรรคพวกที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ เขาต่างส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน พี่นราขมวดคิ้วและดื่มอย่างเยือกเย็นผิดกับขนมจีนที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กรุ่นโกรธ
เธอไม่รู้ว่าเธอโกรธคุณรินดาหรือว่าโกรธธีร์กันแน่
“เพลงเพราะจังเลยค่ะ ธีร์มาเต้นรำกันหน่อยไหมคะ”
“ไม่ล่ะ ผมจะนอนแล้ว”
“พอฉันชวนคุณจะนอน ถ้าหากว่าขนมจีนชวนคุณจะเต้นรำไหมคะ” เธอยิ้มบาง ๆ
“คุณรินดา”
“ขอโทษค่ะ ฉันแค่เหงาและโดดเดี่ยวเท่านั้นเอง”
“ก็ได้” เขาถอนหายใจยาว
เธอยิ้มหวาน ชวนเขาเดินไปที่ริมชายหาด เธออบอุ่นจนซบที่ไหล่เขาแล้วสองมือก็กอดแขนเขาไว้แน่น
“คิดถึงวันเก่า ๆ นะคะ วันที่คุณพาฉันเดินเล่นแบบนี้” เธอกระซิบแผ่ว “หาดทรายสีขาวมันอุ่นมาก แล้วคุณก็บอกรักฉันท่ามกลางแสงจันทร์”
“คุณรินดา”
“คุณธีร์คะ ยังจำครั้งก่อนได้ไหม วันที่คุณสอนฉันเต้นรำเป็นครั้งแรก”
“ผมจำไม่ได้แล้ว”
“มาค่ะ ฉันจะสอนคุณเต้นรำ”
หญิงสาวจับมือเขาทำท่าเต้นรำจังหวะหวานซึ้ง แต่เขาไม่เล่นด้วยชายหนุ่มบอกว่าเขาจำไม่ได้ไม่รู้ว่าจะเต้นรำยังไง เธอเปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อย
“ไม่รู้ว่าจะเต้นรำยังไง หรือไม่ชอบกันแน่คะ”
“ทั้งสองอย่าง” เขาเอ่ยตรง ๆ “คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้รักคุณ”
“แต่ฉันจำได้ว่าในอดีตเราเคยรักกันมากนี่คะ”
“คุณรินดา”
“มาเถอะค่ะ มาเต้นรำด้วยกัน”
ทั้งคู่เต้นรำด้วยกันท่ามกลางชายหาดสีขาวและแสงจันทร์ใสกระจ่าง เธอยิ้มหวานให้เขาดวงตาเป็นประกายสุกปลั่งเส้นผมของเธอยาวถึงกลางหลัง วันนี้เธอสวมเสื้อเปิดไหล่กางเกงขาสั้นเธอเต้นรำกับเขาท่ามกลางเสียงดนตรีอันไพเราะอ่อนหวาน สองมือโอบกอดร่างเขาเธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นขนมจีนหรือว่าผู้หญิงคนไหนก็ตาม
“ฉันรักคุณค่ะ รักมากด้วย”
ธีร์ถอนหายใจยาวช้า ๆ
“ยังจำสัญญาของเราได้ใช่ไหมคะ สัญญาว่าที่คุณจะอยู่ดูแลฉันตลอดไป” เธอกระซิบแผ่ว “ฉันยังจำได้ไม่มีวันลืมตลอดไป”
“ผมจำไม่ได้ และคนเราไม่ควรจำเรื่องในอดีต”
“แต่อดีตบางเรื่องก็เป็นสิ่งที่ฝังใจ และลืมยากนี่คะ”
“คุณรินดา”
“และคุณก็เป็นหนึ่งในความทรงจำอันล้ำค่าของฉันด้วย”
“พอเถอะ” เขาผลักเธอออกจากอ้อมแขน “ผมจะกลับแล้ว”
“คุณธีร์..คุณจำไม่ได้เลยหรือ”
“ผมขอโทษ” ใบหน้าคมคายกระซิบแผ่ว “ถึงผมจะจำได้ว่าเคยรักคุณ แต่ผมก็ไม่มีทางที่จะลืมความรักระหว่างผมกับขนมจีนไปได้หรอก ขอโทษนะ”
“คุณธีร์ อย่าเพิ่งไป”
ธีร์หันหลังกลับเดินไปทางบ้านพัก ไม่สนใจเสียงร้องเรียกของรินดาอีกเลย เธอวิ่งตามเขาจนสะดุดล้มระหว่างทางจนข้อเท้าเจ็บเสียงครางแผ่วของเธอทำเอาธีร์หันกลับมามอง
“คุณรินดา คุณเป็นอะไรไป” เธอรีบวิ่งกลับมาเพื่อประคองเธอ
“ฉัน..เจ็บขาจังค่ะ”
“ไหนผมขอดูหน่อยสิ” เขาลองขยับข้อเท้าของเธอ เจ้าตัวร้องโอ้ย
“โอ้ย เจ็บค่ะ”
“สงสัยจะแพลง มาเถอะผมช่วยประคอง” เขาประคางร่างเธอเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะล้มลงไปสู่อ้อมกอดของเขาชายหนุ่มประคองทันที
“เป็นยังไงบ้าง”
“ฉันยืนไม่ไหวค่ะ คุณช่วยอุ้มฉันหน่อยได้ไหมคะ”
ธีร์ถอนหายใจยาว ช่วยไม่ได้เขาย่อตัวลงต่ำเช่นเดียวกับใบหน้าของรินดาที่ยิ้มน้อย ๆ ขาของเธอแพลงและเธอก็เป็นสุภาพบุรุษอุ้มเธอขึ้นมาจริง เขาอุ้มเธอไว้แนบอกและเธอก็เอามือโอบรอบคอเขา ดีนะที่กระโปรงเธอยาวจรดหัวเข่าเขาจึงอุ้มได้สะดวก ใบหน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กันแค่เอื้อมแววตาของเธอทอประกาย
“คุณใจดีจัง”
“ถ้าเป็นคุณนรา เขาก็ต้องทำแบบนี้เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนหรอกค่ะ เพราะถ้าไม่ใช่คุณฉันยอมเดินกระเผลกกลับไปก็ได้”
“คุณอย่าพูดเลย เกาะดี ๆ นะ”
“ค่ะ”
ธีร์อุ้มคุณรินดากลับไปยังห้องพัก รินดาซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง เขาใจกับทุกคนและเธอก็รู้ดีในข้อนั้น เธอยิ้มบาง ๆ ขอให้เขาใจดีกับเธอแค่คนเดียวไม่มีใครอื่นเธอก็พอใจแล้ว เขาอุ้มเธอมาส่งที่ห้องขนมจีนและธีร์หันไปมองขนมจีนหน้าชาไปทั้งร่าง
“คุณรินดา” เธอเอ่ย “คุณเป็นอะไรคะ”
“ขาฉันแพลงนะค่ะ คุณธีร์ก็เลยอุ้มฉันมาส่ง” เธอเอ่ยยิ้ม
“ใช่ คุณนราช่วยรับไปทีได้ไหม”
“ได้สิครับ” คุณนราเดินมาช่วยประคองทันที แต่คุณรินดาครางแผ่ว
“โอ้ย..ขาฉันเจ็บ คุณช่วยไปส่งฉันที่ห้องนอนหน่อยได้ไหมคะ”
“เอ่อ..” ธีร์เริ่มทำตัวไม่ถูก “ก็ได้ ห้องคุณอยู่ที่ไหนล่ะ”
ขนมจีนมองหน้าธีร์ ภายในใจเธอมันรู้สึกแปลก ๆ เธอเห็นดวงตาห่วงใยคุณรินดา แล้วเธอก็หันไปทางอื่นไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
“ไปกันเถอะค่ะ พี่นรา ปล่อยให้ธีร์เขาพาคุณรินดาไปส่งที่ห้องนอนเถอะ”
“เอ่อ...เดี๋ยวขนมจีน”
เธอจับต้นแขนของพี่นราเดินลงไปที่ชายหาดด้านล่าง โดยไม่สนใจที่จะมองธีร์และคุณรินดาเลยแม้แต่น้อย เธอรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นภายในใจแล้วรู้สึกเจ็บปวดลึก ๆ มันบอกไม่ถูกเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้โกรธธีร์และคุณรินดานักนะ
“ขนมจีน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
“คะ” เธอตะกุกตะกัก “อะไรนะคะ พี่นราว่าอะไรเหรอ”
“เธอไม่เป็นอะไรนะ”
“เป็นอะไร ฉันไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ สบายดีออก” เธอยิ้มหวาน “แล้วพี่นราละคะ มาถ่ายรูปครั้งนี้ตั้งใจจะไปถ่ายใต้น้ำแถวไหน” เธอรีบเปลี่ยนเรื่องที่จะคุย
“อืม พี่ว่าจะไปแถว ๆ ใต้ทะเลตรังน่ะ”
“จริงเหรอคะ ถ้างั้นขนมจีนไปด้วยนะคะ เรื่องว่ายน้ำเนี่ยถนัดนักล่ะ”
“เหรอ...” พี่นรายิ้มบาง ๆ เขามองนันย์ตาของขนมจีนมีแววหมองหม่น “ขนมจีนรักเขาใช่ไหม”
“คะ” ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ “อะไรนะคะ”
“ขนมจีนรักธีร์ใช่ไหม พี่รู้นะ”
“เอ่อ...” ขนมจีนไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง “ขนมจีนเองก็ยังไม่รู้ค่ะ มันคล้าย ๆ กับว่า....”
“โกรธธีร์และคุณรินดา...ไม่แปลกหรอกเพราะว่าพี่เองก็เป็นเหมือนกัน”
“พี่นรา”
“เฮ้อ...มันก็น่าแปลกนะ ที่คนเรากลับไปชอบคนที่มีเจ้าของแล้ว” เขายิ้มน้อย ๆ ชายหนุ่มเดินออกไปยังชายหาดทรายสีขาว “ตอนที่พี่พบคุณรินดาครั้งแรก เธอกำลังร้องไห้พี่รู้สึกสงสารพอตอนหลังเห็นรอยยิ้มของเธอก็เลย..นึกชอบเธอขึ้นมา”
รักครั้งแรกของพี่นรา มันเป็นอย่างนี้เองเหรอ
“พี่นรา ขอโทษนะคะ ที่ฉัน...”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจดี แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือคุณรินดาดูเหมือนเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณธีร์กลับไป พี่ว่าเรื่องนี้ขนมจีนคงต้องทำใจหน่อย อย่าปล่อยเขาไปง่าย ๆ ล่ะ”
“พูดอะไรคะ” เธอหน้าแดงปลั่ง
พี่นราหัวเราะแผ่ว
“เอาเถอะ แล้วพี่จะคอยดูว่าเธอจะปากแข็งได้อีกนานแค่ไหน”
“พี่นราล่ะก็ ชอบแกล้งกันอยู่เรื่อย”
เขาและเธอหยอกล้อกันอยู่แถว ๆ ริมชายหาดที่มีไฟส่องสว่างอยู่ใต้แสงจันทร์ ทำให้ธีร์มองเห็นเพราะเขายืนอยู่ในหน้าต่างที่เป็นกระจกใส เขาขบกรามแน่นรู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกหลอกใช้และเธอก็เป็นคนที่ไม่ตัดใจจากพี่นราสักที จู่ ๆ ก็มีมือเอื้อมมากอดจากลำตัว ทำให้เขาได้สติ
“คุณรินดา”
“ฉันรักคุณค่ะ ได้โปรดอยู่กับฉันเถอะ”
“คุณรินดาคุณไม่ได้เจ็บขาแล้วหรือ”
“เจ็บค่ะ แต่พอเดินได้แล้ว” เธอรำพึงแผ่ว ซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างที่เธอโหยหามากที่สุด เธอจำเป็นต้องทำเป็นเจ็บขาจนเดินไม่ไหวเพื่อให้เขาอุ้มมาส่งที่ห้อง
“คุณรินดาปล่อยผมเถอะ”
“ไม่ค่ะ ฉันรักคุณมาก อย่าไปเลยนะคะ”
ธีร์หลับตาลง...ใช่สินะความรักมันเปลี่ยนกันยาก ก็เหมือนกับหัวใจรักที่เขามอบให้ขนมจีนไปแล้วจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นมันคงเป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้รินดาก็รู้ดี
“ผมไม่ได้รักคุณ”
“แต่ฉันรักคุณ รักมากตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันด้วยซ้ำ ได้โปรดเถอะถ้าคุณจะรักคุณขนมจีนฉันก็ไม่ทำให้คุณยุ่งยาก แต่ขอเวลาให้ฉันบ้าง ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”
“คุณรินดา”
ธีร์ดึงแขนของเธอออกเพื่อจะออกไปจากห้อง ขืนอยู่อย่างนี้คนที่จะได้รับความลำบากก็คงจะเป็นตัวเขาเอง ชายหนุ่มดึงเธอออก ประกอบกับขาของรินดาไม่ค่อยดีเขาจึงล้มลงไปอยู่บนเตียงโดยมีรินดาทาบทับอยู่ด้านบน เธอยิ้มละไมก้มจรดจูบเขา
“ฉันรักคุณค่ะ”
ความทรงจำที่ไม่อาจหวนคืน
เมื่อถึงเวลาเย็นเขาก็กินเลี้ยงกัน พวกผู้หญิงเข้าไปเตรียมอาหารในครัวจัดเตรียมของทะเลพวกกุ้งหอยปลาหมึกเอามาทำต้มยำ ส่วนพวกผู้ชายคุยกันข้างนอก พี่นรารู้จักกับเจ้าหน้าที่ประมงหลายคนและพวกเขาก็ยินดีที่จะได้ร่วมอนุรักษ์ธรรมชาติ ขนมจีนเข้าไปในครัวและรินดาก็ขอตัวเข้าไปช่วยเธอ หญิงสาวมองเห็นคุณรินดาเข้ามาในครัวเธอยิ้มให้เธอ และเธอก็ยิ้มบาง ๆ
“คุณรินดา มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ฉันมาช่วยคุณ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าล่ะ”
“ก็มีค่ะ พวกปลาหมึกยังไม่ได้หั่นเลย”
“มา ฉันช่วย”
สองสาวช่วยกันสองคน เธอรู้สึกยินดีที่รินดามาช่วยทำ เธอปอกและหั่นให้หม้อพลางเอ่ยถามว่า
“คุณขนมจีนรู้จักกับคุณธีร์นานแล้วเหรอคะ”
“อะไรนะคะ”
“คุณสองคนรู้จักกัน โดยที่ฉันอยู่โรงพยาบาลคอยเฝ้าเขา ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะคะ”
“เอ่อ...มันเป็นเรื่องบังเอิญนะค่ะ”
กะแล้ว ว่าเธอจะต้องถามเรื่องทำนองนี้
“เรื่องบังเอิญ...จะรบกวนไหมคะถ้าคุณจะเล่าให้ฟัง”
“ฉันกลัวว่าคุณอาจจะไม่เชื่อก็ได้”
“เชื่อสิคะ ฉันเชื่อคุณถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องจริง”
ขนมจีนยิ้มบาง ๆ ในเมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็ไม่มีอะไรจะปิดบังอีกแล้ว เธอเล่าเรื่องคฤหาสน์สีขาวและก็วิญญาณผู้ชายคนหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น และก็บอกว่าเธอรู้จักกับเขาและเริ่มหาร่างให้เขา ชายหนุ่มจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากชื่อของตัวเองและจำอดีตไม่ได้
“ตอนนั้น..เขาจำอะไรไม่ได้เลย จำได้แต่ชื่อของตัวเอง”
รินดานิ่งฟังอย่างสงบ
“แปลว่า..เขาจำอะไรไม่ได้เลย”
“ค่ะ”
“แปลกนะคะ ทั้ง ๆ ที่ฉันคอยดูแลเขาอยู่ที่โรงพยาบาลแท้ ๆ แต่เขากลับจำอะไรไม่ได้เลย” เธอยิ้มบาง ๆ “ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้เกิดเป็นเนื้อคู่กันซะแล้ว”
“คุณรินดา”
“ขอโทษนะคะ เรื่องมันเป็นอดีตไปแล้วฉันไม่คิดอะไรมากหรอกค่ะ”
ขนมจีนเหลือบสายตามองเธอ พลางอยากจะเอ่ยว่าขอโทษแต่มันพูดไม่ออก
“แล้วถ้า...ตอนนั้นเขาจำได้ทั้งหมดละคะ คุณยังจะรักเขาอีกไหม”
“อะไรนะคะ”
“ก่อนหน้านี้ฉันไม่สนใจว่าเขาจะจำฉันได้หรือไม่ แต่ในเวลานี้เขาฟื้นขึ้นมาแล้ว...หน้าที่ในการฟื้นฟูสมองของเขาควรจะเป็นฉันไม่ใช่เหรอคะ”
ขนมจีนหน้าซีดเผือดตัวชาไปหมด
“เอ่อ...”
“ตอนนี้เขาบอกว่าจำไม่ได้ แต่ฉันเชื่อนะคะว่าเขาต้องจำได้ทุกคำพูดที่เขาเคยพูดกับฉัน ถึงเวลานั้นคุณยังจะรักเขาอยู่อีกไหม” คุณรินดาหันมามองหน้าขนมจีนนิ่ง แววตาของเธอมุมานะ
...เธอไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ถ้าเขาจำคุณได้ ฉันก็ไม่ฝืนใจหรอกค่ะ” ขนมจีนยิ้มบาง ๆ
“แปลว่าถ้าเขากลับมารักฉัน คุณก็จะไม่ฝืน”
“ค่ะ...”
“ขอบคุณมากนะคะ ฉันยกจานนี้ออกไปก่อนดีกว่าค่ะ” เธอยิ้มหวาน ทิ้งให้ขนมจีนอยู่ในห้องครัวเพียงลำพัง เธอไม่รู้ว่าทำไม่ขอบตาถึงร้อนผ่าวออกมา...
ขนมจีนออกมาทานข้าวข้างนอก เธอเม้มปากแน่นเพราะตลอดเวลาที่พวกเธอนั่งอยู่ด้วยกันธีร์ถูกจัดให้นั่งติดกับรินดาแล้วเธอก็ยิ้มบาง ๆ ออกมาตักอาหารใส่จานเขาทำเหมือนเป็นคู่รักกัน เธอตักผลไม้ใส่ปากเขาธีร์ไม่กล้าปฏิเสธเธอเพราะเกรงใจพรรคพวกที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ เขาต่างส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน พี่นราขมวดคิ้วและดื่มอย่างเยือกเย็นผิดกับขนมจีนที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กรุ่นโกรธ
เธอไม่รู้ว่าเธอโกรธคุณรินดาหรือว่าโกรธธีร์กันแน่
“เพลงเพราะจังเลยค่ะ ธีร์มาเต้นรำกันหน่อยไหมคะ”
“ไม่ล่ะ ผมจะนอนแล้ว”
“พอฉันชวนคุณจะนอน ถ้าหากว่าขนมจีนชวนคุณจะเต้นรำไหมคะ” เธอยิ้มบาง ๆ
“คุณรินดา”
“ขอโทษค่ะ ฉันแค่เหงาและโดดเดี่ยวเท่านั้นเอง”
“ก็ได้” เขาถอนหายใจยาว
เธอยิ้มหวาน ชวนเขาเดินไปที่ริมชายหาด เธออบอุ่นจนซบที่ไหล่เขาแล้วสองมือก็กอดแขนเขาไว้แน่น
“คิดถึงวันเก่า ๆ นะคะ วันที่คุณพาฉันเดินเล่นแบบนี้” เธอกระซิบแผ่ว “หาดทรายสีขาวมันอุ่นมาก แล้วคุณก็บอกรักฉันท่ามกลางแสงจันทร์”
“คุณรินดา”
“คุณธีร์คะ ยังจำครั้งก่อนได้ไหม วันที่คุณสอนฉันเต้นรำเป็นครั้งแรก”
“ผมจำไม่ได้แล้ว”
“มาค่ะ ฉันจะสอนคุณเต้นรำ”
หญิงสาวจับมือเขาทำท่าเต้นรำจังหวะหวานซึ้ง แต่เขาไม่เล่นด้วยชายหนุ่มบอกว่าเขาจำไม่ได้ไม่รู้ว่าจะเต้นรำยังไง เธอเปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อย
“ไม่รู้ว่าจะเต้นรำยังไง หรือไม่ชอบกันแน่คะ”
“ทั้งสองอย่าง” เขาเอ่ยตรง ๆ “คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้รักคุณ”
“แต่ฉันจำได้ว่าในอดีตเราเคยรักกันมากนี่คะ”
“คุณรินดา”
“มาเถอะค่ะ มาเต้นรำด้วยกัน”
ทั้งคู่เต้นรำด้วยกันท่ามกลางชายหาดสีขาวและแสงจันทร์ใสกระจ่าง เธอยิ้มหวานให้เขาดวงตาเป็นประกายสุกปลั่งเส้นผมของเธอยาวถึงกลางหลัง วันนี้เธอสวมเสื้อเปิดไหล่กางเกงขาสั้นเธอเต้นรำกับเขาท่ามกลางเสียงดนตรีอันไพเราะอ่อนหวาน สองมือโอบกอดร่างเขาเธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นขนมจีนหรือว่าผู้หญิงคนไหนก็ตาม
“ฉันรักคุณค่ะ รักมากด้วย”
ธีร์ถอนหายใจยาวช้า ๆ
“ยังจำสัญญาของเราได้ใช่ไหมคะ สัญญาว่าที่คุณจะอยู่ดูแลฉันตลอดไป” เธอกระซิบแผ่ว “ฉันยังจำได้ไม่มีวันลืมตลอดไป”
“ผมจำไม่ได้ และคนเราไม่ควรจำเรื่องในอดีต”
“แต่อดีตบางเรื่องก็เป็นสิ่งที่ฝังใจ และลืมยากนี่คะ”
“คุณรินดา”
“และคุณก็เป็นหนึ่งในความทรงจำอันล้ำค่าของฉันด้วย”
“พอเถอะ” เขาผลักเธอออกจากอ้อมแขน “ผมจะกลับแล้ว”
“คุณธีร์..คุณจำไม่ได้เลยหรือ”
“ผมขอโทษ” ใบหน้าคมคายกระซิบแผ่ว “ถึงผมจะจำได้ว่าเคยรักคุณ แต่ผมก็ไม่มีทางที่จะลืมความรักระหว่างผมกับขนมจีนไปได้หรอก ขอโทษนะ”
“คุณธีร์ อย่าเพิ่งไป”
ธีร์หันหลังกลับเดินไปทางบ้านพัก ไม่สนใจเสียงร้องเรียกของรินดาอีกเลย เธอวิ่งตามเขาจนสะดุดล้มระหว่างทางจนข้อเท้าเจ็บเสียงครางแผ่วของเธอทำเอาธีร์หันกลับมามอง
“คุณรินดา คุณเป็นอะไรไป” เธอรีบวิ่งกลับมาเพื่อประคองเธอ
“ฉัน..เจ็บขาจังค่ะ”
“ไหนผมขอดูหน่อยสิ” เขาลองขยับข้อเท้าของเธอ เจ้าตัวร้องโอ้ย
“โอ้ย เจ็บค่ะ”
“สงสัยจะแพลง มาเถอะผมช่วยประคอง” เขาประคางร่างเธอเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะล้มลงไปสู่อ้อมกอดของเขาชายหนุ่มประคองทันที
“เป็นยังไงบ้าง”
“ฉันยืนไม่ไหวค่ะ คุณช่วยอุ้มฉันหน่อยได้ไหมคะ”
ธีร์ถอนหายใจยาว ช่วยไม่ได้เขาย่อตัวลงต่ำเช่นเดียวกับใบหน้าของรินดาที่ยิ้มน้อย ๆ ขาของเธอแพลงและเธอก็เป็นสุภาพบุรุษอุ้มเธอขึ้นมาจริง เขาอุ้มเธอไว้แนบอกและเธอก็เอามือโอบรอบคอเขา ดีนะที่กระโปรงเธอยาวจรดหัวเข่าเขาจึงอุ้มได้สะดวก ใบหน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กันแค่เอื้อมแววตาของเธอทอประกาย
“คุณใจดีจัง”
“ถ้าเป็นคุณนรา เขาก็ต้องทำแบบนี้เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนหรอกค่ะ เพราะถ้าไม่ใช่คุณฉันยอมเดินกระเผลกกลับไปก็ได้”
“คุณอย่าพูดเลย เกาะดี ๆ นะ”
“ค่ะ”
ธีร์อุ้มคุณรินดากลับไปยังห้องพัก รินดาซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง เขาใจกับทุกคนและเธอก็รู้ดีในข้อนั้น เธอยิ้มบาง ๆ ขอให้เขาใจดีกับเธอแค่คนเดียวไม่มีใครอื่นเธอก็พอใจแล้ว เขาอุ้มเธอมาส่งที่ห้องขนมจีนและธีร์หันไปมองขนมจีนหน้าชาไปทั้งร่าง
“คุณรินดา” เธอเอ่ย “คุณเป็นอะไรคะ”
“ขาฉันแพลงนะค่ะ คุณธีร์ก็เลยอุ้มฉันมาส่ง” เธอเอ่ยยิ้ม
“ใช่ คุณนราช่วยรับไปทีได้ไหม”
“ได้สิครับ” คุณนราเดินมาช่วยประคองทันที แต่คุณรินดาครางแผ่ว
“โอ้ย..ขาฉันเจ็บ คุณช่วยไปส่งฉันที่ห้องนอนหน่อยได้ไหมคะ”
“เอ่อ..” ธีร์เริ่มทำตัวไม่ถูก “ก็ได้ ห้องคุณอยู่ที่ไหนล่ะ”
ขนมจีนมองหน้าธีร์ ภายในใจเธอมันรู้สึกแปลก ๆ เธอเห็นดวงตาห่วงใยคุณรินดา แล้วเธอก็หันไปทางอื่นไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
“ไปกันเถอะค่ะ พี่นรา ปล่อยให้ธีร์เขาพาคุณรินดาไปส่งที่ห้องนอนเถอะ”
“เอ่อ...เดี๋ยวขนมจีน”
เธอจับต้นแขนของพี่นราเดินลงไปที่ชายหาดด้านล่าง โดยไม่สนใจที่จะมองธีร์และคุณรินดาเลยแม้แต่น้อย เธอรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นภายในใจแล้วรู้สึกเจ็บปวดลึก ๆ มันบอกไม่ถูกเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้โกรธธีร์และคุณรินดานักนะ
“ขนมจีน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
“คะ” เธอตะกุกตะกัก “อะไรนะคะ พี่นราว่าอะไรเหรอ”
“เธอไม่เป็นอะไรนะ”
“เป็นอะไร ฉันไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ สบายดีออก” เธอยิ้มหวาน “แล้วพี่นราละคะ มาถ่ายรูปครั้งนี้ตั้งใจจะไปถ่ายใต้น้ำแถวไหน” เธอรีบเปลี่ยนเรื่องที่จะคุย
“อืม พี่ว่าจะไปแถว ๆ ใต้ทะเลตรังน่ะ”
“จริงเหรอคะ ถ้างั้นขนมจีนไปด้วยนะคะ เรื่องว่ายน้ำเนี่ยถนัดนักล่ะ”
“เหรอ...” พี่นรายิ้มบาง ๆ เขามองนันย์ตาของขนมจีนมีแววหมองหม่น “ขนมจีนรักเขาใช่ไหม”
“คะ” ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ “อะไรนะคะ”
“ขนมจีนรักธีร์ใช่ไหม พี่รู้นะ”
“เอ่อ...” ขนมจีนไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง “ขนมจีนเองก็ยังไม่รู้ค่ะ มันคล้าย ๆ กับว่า....”
“โกรธธีร์และคุณรินดา...ไม่แปลกหรอกเพราะว่าพี่เองก็เป็นเหมือนกัน”
“พี่นรา”
“เฮ้อ...มันก็น่าแปลกนะ ที่คนเรากลับไปชอบคนที่มีเจ้าของแล้ว” เขายิ้มน้อย ๆ ชายหนุ่มเดินออกไปยังชายหาดทรายสีขาว “ตอนที่พี่พบคุณรินดาครั้งแรก เธอกำลังร้องไห้พี่รู้สึกสงสารพอตอนหลังเห็นรอยยิ้มของเธอก็เลย..นึกชอบเธอขึ้นมา”
รักครั้งแรกของพี่นรา มันเป็นอย่างนี้เองเหรอ
“พี่นรา ขอโทษนะคะ ที่ฉัน...”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจดี แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือคุณรินดาดูเหมือนเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณธีร์กลับไป พี่ว่าเรื่องนี้ขนมจีนคงต้องทำใจหน่อย อย่าปล่อยเขาไปง่าย ๆ ล่ะ”
“พูดอะไรคะ” เธอหน้าแดงปลั่ง
พี่นราหัวเราะแผ่ว
“เอาเถอะ แล้วพี่จะคอยดูว่าเธอจะปากแข็งได้อีกนานแค่ไหน”
“พี่นราล่ะก็ ชอบแกล้งกันอยู่เรื่อย”
เขาและเธอหยอกล้อกันอยู่แถว ๆ ริมชายหาดที่มีไฟส่องสว่างอยู่ใต้แสงจันทร์ ทำให้ธีร์มองเห็นเพราะเขายืนอยู่ในหน้าต่างที่เป็นกระจกใส เขาขบกรามแน่นรู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกหลอกใช้และเธอก็เป็นคนที่ไม่ตัดใจจากพี่นราสักที จู่ ๆ ก็มีมือเอื้อมมากอดจากลำตัว ทำให้เขาได้สติ
“คุณรินดา”
“ฉันรักคุณค่ะ ได้โปรดอยู่กับฉันเถอะ”
“คุณรินดาคุณไม่ได้เจ็บขาแล้วหรือ”
“เจ็บค่ะ แต่พอเดินได้แล้ว” เธอรำพึงแผ่ว ซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างที่เธอโหยหามากที่สุด เธอจำเป็นต้องทำเป็นเจ็บขาจนเดินไม่ไหวเพื่อให้เขาอุ้มมาส่งที่ห้อง
“คุณรินดาปล่อยผมเถอะ”
“ไม่ค่ะ ฉันรักคุณมาก อย่าไปเลยนะคะ”
ธีร์หลับตาลง...ใช่สินะความรักมันเปลี่ยนกันยาก ก็เหมือนกับหัวใจรักที่เขามอบให้ขนมจีนไปแล้วจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นมันคงเป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้รินดาก็รู้ดี
“ผมไม่ได้รักคุณ”
“แต่ฉันรักคุณ รักมากตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันด้วยซ้ำ ได้โปรดเถอะถ้าคุณจะรักคุณขนมจีนฉันก็ไม่ทำให้คุณยุ่งยาก แต่ขอเวลาให้ฉันบ้าง ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”
“คุณรินดา”
ธีร์ดึงแขนของเธอออกเพื่อจะออกไปจากห้อง ขืนอยู่อย่างนี้คนที่จะได้รับความลำบากก็คงจะเป็นตัวเขาเอง ชายหนุ่มดึงเธอออก ประกอบกับขาของรินดาไม่ค่อยดีเขาจึงล้มลงไปอยู่บนเตียงโดยมีรินดาทาบทับอยู่ด้านบน เธอยิ้มละไมก้มจรดจูบเขา
“ฉันรักคุณค่ะ”
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 มี.ค. 2556, 13:10:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 มี.ค. 2556, 13:10:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 2561
| << บทที่ 14 แฟน (ตั้งแต่เมื่อไหร่) | บทที่ 16 รอยจูบ >> |
เบลินญา 22 มี.ค. 2556, 13:11:21 น.
คุณ Auuuu >>> อยากจะกรี้ดดดดหลายรอบ
คุณ Auuuu >>> อยากจะกรี้ดดดดหลายรอบ
เบลินญา 22 มี.ค. 2556, 13:12:21 น.
เก็บหนังสือไว้รอคนเม้นท์นะคะ เหลืออีกแค่ 3 เล่ม
เก็บหนังสือไว้รอคนเม้นท์นะคะ เหลืออีกแค่ 3 เล่ม
kaelek 22 มี.ค. 2556, 15:40:00 น.
อร๊ายยยย อย่านะ ช่วยธีร์ด้วย
อร๊ายยยย อย่านะ ช่วยธีร์ด้วย
จิรารัตน์ 22 มี.ค. 2556, 18:09:15 น.
รินดาาาาาาาาาาา (เรียกบ้างรู้สึกว่าต้องเรียกนางบ้างแล้่ว)
รินดาาาาาาาาาาา (เรียกบ้างรู้สึกว่าต้องเรียกนางบ้างแล้่ว)
lookAme 23 มี.ค. 2556, 02:15:23 น.
ตอนที่แล้วสงสารชี(รินดา) แต่ตอนนี้หมั่นไส้เต็มที่เลยๆๆๆ สงสารขนมจีนอะ
ตอนที่แล้วสงสารชี(รินดา) แต่ตอนนี้หมั่นไส้เต็มที่เลยๆๆๆ สงสารขนมจีนอะ
