จุมพิตอัคคี (ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม) by น้ำจันทร์ อัญจรี
วางแผง 28-3-56 งานหนังสือบูธทัชนะคะ C1 บูธ M 20
จุมพิตอัคคี
(ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม)
เมรภัทร เอวะโยธิน
น้องพาย เธอเก่ง เธอสวย เธอเซ็กซี แต่เธอไร้หัวใจ
เดลลอร์ฟ เจมส์
เดลทุกอย่างทำเพื่อ สตรีรัก ไม่ได้ใจร้าย แต่ไม่ยอมรามือ
หลังจากที่ จิตาภา พกพาความแค้นที่มีต่อ เมธาวีและธีรภัทรคนรักมานานหลายปี
(อ่านเรื่องของภาคแม่ได้ใน หัวใจใกล้เกินเอื้อม สามารถหาซื้อได้ในงานหนังสือมีนานี้ และที่ร้านซีเอ็ด นายอินทร์ เพราะหน้าเว็บ สำนักพิมพ์ Touch Publishing หมดสต็อกแล้วค่ะ 15-3-56 )
เวลานี้ก็ถึงเวลาสะสาง นางให้หลานชายบุญธรรม คือเดลลอร์ฟ มาขืนใจ เมรภัทร ลูกสาวของเมธาวี โดยแผนการนั้นมีอยู่ว่าเดลจะต้องเอาโรงแรมทิพย์ธารามาขึ้นกับเจมส์ให้ได้แล้วเดลจะได้รางวัลเป็น การแต่งงาน กับ เจนนิตา ลูกสาวของนาง หารู้ไม่ว่า ลูกสาวที่หวงยิ่งกว่าไข่ในหินกำลังปลูกต้นรักอย่างเงียบๆ กับภีรภัทร น้องสาวของเมรภัทร ลูกอีกคนของเมธาวี
เดลลอร์ฟถูกเมรภัทรซ้อนแผน หล่อนเสแสร้งให้เขารักในบทบาทของน้องพาย ผู้หญิงที่เป็นเพียงเหยื่อในแค้นครั้งนี้ เดลลอร์ฟหลงน้องพายหัวปักหัวปำ เขาโอนทุกอย่างให้น้องพาย แม้แต่หุ้นของเจมส์ เพราะเขาเกรงว่าหากวันหนึ่งถูกปองร้ายจากศัตรู น้องพายกับลูกของเขาจะได้ไม่ลำบาก หารู้ไม่ว่า คนที่สั่งการให้มือสังหารมายิงตัวเองคือเมรภัทรภรรยาที่แสนดีนั่นเอง
********** วางแผง 28-3-56 งานหนังสือ ระดับชาติศูนย์ศิริฯ*************
ไรเตอร์รั่วๆ แต่จริงใจ ^_^
เข้ามาแล้วไซร้ไยไม่กดถูกใจละเจ้าคะ
^_^ งุงิงุงิ อ้อนๆๆๆๆๆ
จุมพิตอัคคี
(ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม)
เมรภัทร เอวะโยธิน
น้องพาย เธอเก่ง เธอสวย เธอเซ็กซี แต่เธอไร้หัวใจ
เดลลอร์ฟ เจมส์
เดลทุกอย่างทำเพื่อ สตรีรัก ไม่ได้ใจร้าย แต่ไม่ยอมรามือ
หลังจากที่ จิตาภา พกพาความแค้นที่มีต่อ เมธาวีและธีรภัทรคนรักมานานหลายปี
(อ่านเรื่องของภาคแม่ได้ใน หัวใจใกล้เกินเอื้อม สามารถหาซื้อได้ในงานหนังสือมีนานี้ และที่ร้านซีเอ็ด นายอินทร์ เพราะหน้าเว็บ สำนักพิมพ์ Touch Publishing หมดสต็อกแล้วค่ะ 15-3-56 )
เวลานี้ก็ถึงเวลาสะสาง นางให้หลานชายบุญธรรม คือเดลลอร์ฟ มาขืนใจ เมรภัทร ลูกสาวของเมธาวี โดยแผนการนั้นมีอยู่ว่าเดลจะต้องเอาโรงแรมทิพย์ธารามาขึ้นกับเจมส์ให้ได้แล้วเดลจะได้รางวัลเป็น การแต่งงาน กับ เจนนิตา ลูกสาวของนาง หารู้ไม่ว่า ลูกสาวที่หวงยิ่งกว่าไข่ในหินกำลังปลูกต้นรักอย่างเงียบๆ กับภีรภัทร น้องสาวของเมรภัทร ลูกอีกคนของเมธาวี
เดลลอร์ฟถูกเมรภัทรซ้อนแผน หล่อนเสแสร้งให้เขารักในบทบาทของน้องพาย ผู้หญิงที่เป็นเพียงเหยื่อในแค้นครั้งนี้ เดลลอร์ฟหลงน้องพายหัวปักหัวปำ เขาโอนทุกอย่างให้น้องพาย แม้แต่หุ้นของเจมส์ เพราะเขาเกรงว่าหากวันหนึ่งถูกปองร้ายจากศัตรู น้องพายกับลูกของเขาจะได้ไม่ลำบาก หารู้ไม่ว่า คนที่สั่งการให้มือสังหารมายิงตัวเองคือเมรภัทรภรรยาที่แสนดีนั่นเอง
********** วางแผง 28-3-56 งานหนังสือ ระดับชาติศูนย์ศิริฯ*************
ไรเตอร์รั่วๆ แต่จริงใจ ^_^
เข้ามาแล้วไซร้ไยไม่กดถูกใจละเจ้าคะ
^_^ งุงิงุงิ อ้อนๆๆๆๆๆ
Tags: สำนักพิมพ์ ViVa ในเครือ Touch
ตอน: บทที่ 4 กลลวงใจ
“กลับได้แล้ว ขอร้องล่ะ ถ้าสายกว่านี้ ภีคต้องสงสัยแน่ๆ ว่าทำไมฉันยังไม่กลับบ้านเสียที”
เมรภัทรให้เหตุผล เดลลอร์ฟ อยากถามว่าหล่อนรู้สึก รัก เขาจริงหรือ แต่เขาไม่กล้า กลัวว่าจะได้ทำตอบที่ใจเขากำลังกลัว
“ฉันมีเรื่องจะบอก...ตอนนี้ เจมส์กำลังกว้านซื้อหุ้นของทิพย์ธารา และเราคาดว่าจะซื้อได้หมดยกเว้น...”
“ฉันไม่ขาย!”
เมรภัทรเสียงแข็ง น้ำตาหายแห้งเหือดขืนตัวออกจากอ้อมกอด เธอจะทนอยู่ในสภาพนี้ได้นานสักเท่าไหร่ เมรภัทร ใช่ แค่ได้เทปอุบาทว์นั่นมา เธอก็ไม่ต้องทนอ้อมแขนแสนชิงชังของเขาอีกต่อไป
เดลลอร์ฟหน้าเสีย เมื่อสักครู่หล่อนไม่ได้มีท่าทีอย่างนี้
เมรภัทรได้สติรีบกลบเกลื่อน
“นาย...คุณ จะให้ฉันขายวิญญาณตัวเองหรือเดลลอร์ฟ ถึงฉันจะแพ้ เสียศักดิ์ศรี แต่สิ่งที่พ่อแม่สร้างมาให้ลูก คุณจะให้ฉันขายมันอย่างนั้นหรือ? ได้โปรด เดลลอร์ฟ ให้เวลาฉันบ้างอย่าเพิ่งบีบฉันตอนนี้เลย ขอร้องล่ะ”
เมรภัทรไม่ได้แสร้งบีบน้ำตา ในข้อนี้เธอหลั่งมันออกมาจากหัวใจ เธอไม่มีวันขายทิพย์ธาราให้เขาแน่นอน แม้ว่ามันต้องแลกกับพรหมจรรย์ของเธอเหมือนในตอนนี้
“เราจะไม่คุยเรื่องนี้อีก จนกว่าฉันจะได้สิ่งตอบแทนจากคุณอา เธอมีเวลาคิดจนถึงตอนนั้น ฉันคงต้องกลับแล้ว”
เมรภัทรพยักหน้าแทนคำตอบ หล่อนจะลองใจเขาดู เพื่อ....สมองอันชาญฉลาดของเมรภัทรรีบใส่โปรแกรมประมวลผงถี่ยิบเพื่อจัดการบางอย่าง
“พรุ่งนี้...ฉันไม่อยู่ หวังว่า เจมส์ทาวเวอร์ คงไม่ใช้วิธีสกปรกเล่นงานทิพย์ธารา อย่างที่ทำอยู่นี้นะ ในเมื่อคุณบอกว่าฉันมีเวลาตัดสินใจ ทิพย์ธาราก็ต้องปลอดภัยจนกว่าจะถึงวันที่ฉันต้องให้คำตอบคุณ”
เดลลอร์ฟชะงักมือที่กำลังติดกระดุมเสื้อ เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย กลิ่นกายหล่อนยังติดทั่วอณูเนื้อ เขาไม่อยากให้มันจางหาย จึงเลือกที่จะกลับไปอาบน้ำที่คอนโดของตัวเอง
“จะไปไหน?”
“เรื่องของฉัน” เมรภัทรตอบเสียงดังฟังชัด หล่อนยังคิดไม่ออกว่าควรโกหกว่าจะไปไหนดี
“พาย!”
“อย่าเรียกชื่อฉัน นั่นมันชื่อสำหรับคนในครอบครัว”
เมรภัทรบอกเสียงแข็ง หล่อนรวบปมผ้านวมให้เข้าที่ กันมันหลุดจนโชว์หน้าอกอวบๆ ให้เขาได้เห็น
“ฉันไม่ใช่อย่างนั้นหรือ?”
เมรภัทรยิ้มเย้ยหยัน ดีที่หันหลังให้เขา หล่อนเลยยิ้มได้เต็มวงหน้า สำเร็จแน่ๆ ถ้าเขาออกอาการอย่างนี้ ไม่รัก ไม่แคร์มันก็ต้องมีบ้างล่ะน่า หมาหวงก้าง ยังไงมันก็ไม่ยอมแบ่งก้างตัวเองให้ใครแทะง่ายๆ หรอก
“คุณรู้ดีว่ามันไม่ใช่ แม้แต่หัวใจของคุณก็บอกว่าไม่ใช่ แล้วคุณจะถามฉัน...ให้มันได้อะไรขึ้นมา เดลลอร์ฟ ฆ่า...ฉันให้ตายเลยดีกว่า เอาศพฉัน...ไปสังเวยคุณอาคุณซะ...ฉันจะได้ไม่ต้องทนทรมานอย่างนี้”
เสียงสั่นเครือ แสร้งขาดเป็นห้วงๆ เพื่อเร้าหัวใจคนฟัง หล่อนเสสะอื้นๆ น้อย ทำไหล่สะท้านขึ้นลงถี่ เพื่อบอกเขาทางภาษากายว่าหล่อนช้ำใจแค่ไหน
“ฉัน...ขอโทษ”
เมรภัทรหัวใจวูบไหว เขาเอ่ยขอโทษอย่างนั้นหรือ!?
“เธอพูดถูก หัวใจของฉันไม่สามารถมีใครได้อีกแล้วนอกจากเจนนิตา เธอเข้าใจก็ดีแล้ว...อย่าได้คิดอย่างอื่นกับฉันเลย นอกจากความเกลียดชัง”
เขาช่วยหล่อนเตือนความจำ เมรภัทรกัดฟันแน่น หล่อนอยากตอกกลับเขาเหลือเกินว่าไม่เคยคิด พิศวาสเขา แต่ความเกลียดหล่อนมีให้เขาเต็มที่เลย
เดลลอร์ฟหลบออกจากโรงแรมทิพย์ธาราทางประตูหลัง โดยความช่วยเหลือของเมรภัทร เขาอยากรู้เหลือเกิน อะไรทำให้หล่อนเปลี่ยนมารักเขาเพียงไม่กี่วัน ความสัมพันธ์ทางกายอย่างนั้นหรือ...อาจจะใช่ เพราะหล่อนไม่เคยมีใคร
“หมายความว่ายังไง!? หุ้นที่ถือมาเป็นสิบปี ทำไมพวกคุณอาถึงขายให้ เจมส์ ง่ายๆ อย่างนี้ ไม่มี ศักดิ์ศรี กันบ้างเลย”
เมรภัทรกราดเกรี้ยวใส่ผู้ถือหุ้นทั้งหัวหงอกหัวดำ หล่อนอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เมื่อเช้า ก่อนเดลลอร์ฟจะไปเขายังฝากรอยรักเอาไว้ จนหนำใจ น่าขยะแขยงสิ้นดี
“พี่!”
ภีรภัทรปรามพี่สาว ถึงอย่างไรหุ้นส่วนเหล่านี้ ก็วงศาคณาญาติเดียวกัน หากบิดามารดารู้เข้าว่าลูกสาวไม่มีสัมมาคารวะ พวกท่านจะพลอยทุกข์ใจเปล่าๆ
เมรภัทรได้สติ หล่อนยกมือไหว้ขอโทษรอบโต๊ะประชุม บรรดาผู้ถือหุ้นวัยดึกได้แต่ถอนหายใจ พวกเขาช่วยทิพย์ธารามาตั้งแต่รุ่นคุณหญิงยังสาว จนนางวางมือให้ลูกชายมาบริหาร จนลูกชายวางมือให้ลูกสาวคนนี้มาดูแลอีกที
พวกท่านชรามากแล้ว สมองที่จะใช้ต่อสู้รบรากับเล่ห์เหลี่ยมกลโกงทางธุรกิจ มันก็ชราภาพตามไปด้วย การวางมือจึงน่าจะเป็นการดี อีกอย่างคือ เจมส์ทาวเวอร์ ที่เข้ามาถือหุ้น ก็ให้ราคางามจนทุกคนอดใจไม่ไหว เทขายหุ้นหนีสภาวะเศรษฐกิจฟองสบู่กันอย่างสบายตัว
ภีรภัทรเข้ามาหาพี่สาวอีกครั้งหลังจากการประชุมเสร็จสิ้น
เมรภัทรหย่อน ยาคุม เม็ดเล็กเข้าปากก่อนจะกระดกน้ำตามดังอักๆ อย่างกระแทกกระทั้น
“พี่ควรใจเย็นๆ”
น้องชายเตือนพี่สาว
“เดลลอร์ฟ เขาบอกว่าเจมส์จะซื้อหุ้นของเรา ให้ได้เร็วที่สุด เขาเพิ่งบอกพี่เมื่อเช้า” เมรภัทรยิ้มหยันตัวเองก่อนจะเอ่ยต่อ
“นี่มันยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำภีค เขารุกเราเร็วมาก พี่ตั้งตัวไม่ทัน”
เมรภัทรเสียงอ่อนลง ในสมองสั่งว่าเธอจะอ่อนแอไม่ได้ เธอจะแพ้ไม่ได้ แต่ว่าร่างกาย....มันล้าเหลือเกิน
ฝ่ามือของน้องชายเชยคางพี่สาวขึ้นมาพินิจให้ถ้วนถี่ รอยช้ำจากรอยฟันของใครบางคนยังหลงเหลือบนลำคอระหง ดีที่ผู้ถือหุ้นไม่มีใครเห็น
เมรภัทรปัดมือน้องชายออก นัยน์ตาสีนิลของเขาลุกโชติช่วงราวกองไฟกองใหญ่ลุกโชนอยู่ในนั้น
“เมื่อไหร่พี่จะเลิกเล่นกับไฟ ภีคไม่ชอบ”
“จนกว่าพี่จะได้เทปอุบาทว์นั่น” หล่อนตอบเสียงเยือกเย็น อารมณ์ขุ่นมัวเริ่มเย็นลงเมื่อได้ดื่มน้ำเย็นๆ ดับความร้อนในใจ
“ถึงตอนนั้น มันคงมองเห็นพี่เป็นเพียงเศษขยะไร้ค่า”
ภีรภัทรเค้นเสียงเย้ยหยันพี่สาว
“ช่างหัว พี่ยอมให้เขา ให้เจมส์ ให้ยัยแก่จิตาภา เหยียบหัวพี่ หากว่าวันรุ่งขึ้นทิพย์ธาราของเราจะเป็นฝ่ายเหยียบเจมส์ให้จมดิน”
“พี่ทุ่มมากเกินไป พ่อกับแม่ต้องไม่สบายใจแน่ๆ ถ้ารู้เรื่องนี้”
ภีรภัทรแย้ง ใบหน้าหล่อเหลาเศร้าหมองเมื่อคิดถึงบิดามารดา
“แล้วใครจะบอกให้รู้ พี่ไม่พูด ภีคไม่พูด ไม่มีใครรู้หรอก”
“มีสิ ยัยแก่นั่นกับผู้ชายคนนั้นไง”
เมรภัทรเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์
“พี่มีแผนอย่างนั้นหรือ?”
“เปล่า” เสียงสูงมีเลศนัย
“เอาไว้ให้ถึงวันนั้นก่อนภีค แล้วเราค่อยว่ากันอีกที อ้อ...อาทิตย์นี้ ไปหา...เอ่อ ตัวจี๊ดแฟนเรารึเปล่า”
เมรภัทรเสหลบสายตาน้องชาย ภีรภัทรช้อนสายตาคมมองพี่สาวอย่างค้นคว้าร้อยวันพันปีพี่สาวไม่เคยถามถึงเรื่องคนอื่นที่ไม่เกี่ยวตัวเอง
“ครับ...แม่เธอยอมให้ออกจากกรงแล้วครับพี่ เอาไว้ว่างๆ เราไปบ้านอิ่มใจกันนะครับ ตัวจี๊ดคงดีใจถ้าเธอได้รู้จักพี่” ชายหนุ่มเอ่ยพลางยิ้มพลาง เมื่อนึกถึงใบหน้าเนียนใสของแฟนสาว
เมรภัทรสะท้อนในอก เธอรู้ดีว่าไม่สามารถเจ็บแค้นเจนนิตาได้ แต่เพียงได้ยินน้องชายเอ่ยชื่อหล่อน เธอกลับทนไม่ได้ เจนนิตาจะรู้ไหมว่า อิสระของหล่อนทำให้คนรอบข้างของแฟนหนุ่มต้องสูญเสียอะไรบ้าง
“ภีค...รักตัวจี๊ดมากไหม”
เธออยากรู้จริงๆ ไม่ได้อยากเก็บข้อมูลหรอก
“ครับ แม้ว่าเราไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราโทรคุยกันทุกวัน บางวัน ภีคได้คุยกับกับตัวจี๊ดมากกว่าคุยกับพี่เสียอีก”
เมรภัทรหน้าเสีย หล่อนไม่เคยทำหน้าที่พี่สาวที่ดีเลย
“พี่ขอโทษ เสร็จเรื่องแล้ว เราหลบไปบ้านคุณยายกันนะ พี่คิดถึงนิด พี่นัดแล้วก็คนอื่นๆ คิดถึงคุณย่ากับคุณยายด้วย”
ภีคเผยยิ้มเจ้าเสน่ห์ให้พี่สาว
“ภีค ถ้าโทรหาตัวจี๊ดแล้วอยากให้ตัวจี๊ดคิดถึงมากๆ ภีคจะทำยังไง แบบว่าคิดถึงจนทนไม่ไหว แล้วอยากมาหาอย่างนั้นน่ะ” เมรภัทรลุกจากเก้าอี้ล้วงเอามือถือในลิ้นชักแล้วไปนั่งข้างๆ น้องชาย
ภีรภัทรมุ่นคิ้ว
“ก็คง...บอกตัวจี๊ดว่าคิดถึงเธอกระมังครับ ภีค...พี่จะถามทำไม ภีคก็...เขินเป็นนะ”
เมรภัทรยิ้มร่าล้อเลียนเมื่อน้องชายหน้าแดง หล่อนหยิบมือถือมากดเบอร์ที่ท่องจำขึ้นใจ เสียงรอสายดังอยู่สักครู่...
‘สวัสดีค่ะ พี่เดลไม่ว่างค่ะให้บอกว่าใครโทรมาดีคะ’
สาวน้อยกรอกเสียงหวานถามไปอย่างใคร่รู้ ปกติเบอร์นี้พี่ชายไม่ค่อยให้ใครนี่นาแล้วมีเบอร์หญิงโทรมาได้อย่างไร
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันคงโทรผิด”
เมรภัทรรีบวางสาย ใบหน้าแย้มยิ้มเมื่อครู่สลดลง
“พี่...มีอะไรรึเปล่า”
เมรภัทรส่ายหน้า
“ค่ำนี้พี่จะไปหัวหิน ภีค พี่ฝากทิพย์ธาราด้วยนะ”
ภีรภัทรพยักหน้างงๆ มองตามร่างของพี่สาวที่เลี่ยงออกจากห้องโดยให้เหตุผลว่าจะกลับไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อไปหัวหิน
เดลลอร์ฟเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ คนสวยของเขากำลังนั่งจ้องบางอย่างอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด
“มีอะไรฮึ นั่งจ้องมือถืออย่างกับว่ามันเป็นตัวประหลาด”
เขาเย้าโดยไม่ได้มองใบหน้างอเง้าของน้องสาว สุดที่รัก
“เมื่อกี้มีสาวโทรเข้าเบอร์ส่วนตัวของพี่” สาวน้อยหรี่ตาลง หล่อนสงสัยว่าพี่ชายกำลังมีความรัก
“ที่ไหน? ไม่มี พี่ไม่เคยให้เบอร์ใคร”
เดลลอร์ฟแก้ต่าง สาวน้อยเลยชูหน้าจอมาให้เขาส่องเต็มๆ ตา
“จูเลียต!” เขาร้องเสียงดัง
น้องสาวหน้าเหรอ เมื่อพี่ชายคว้ามือถือเผ่นแนบไปคุยนอกระเบียง
เมรภัทรจ้องมองเจ้าเครื่องมือสื่อสาร มันสั่นแรงมามากกว่ายี่สิบนาทีแล้ว หล่อนนั่งจิบกาแฟมองนาฬิกาบนฝาผนัง กระทั่งเข็มยาวเดินมาถึงเลขหกพอดิบพอดี หล่อนจึงกดรับสาย
“ฮัลโหล...นั่นเธอใช่ไหม โทรมาทำไมฮะ แล้วมีเบอร์ฉันได้ยังไง รู้รึเปล่าว่าเมื่อครู่ ยัยจี๊ดรับสาย น้อง....ตู๊ดๆๆๆ”
เสียงตัดสายทิ้งดังอยู่นานหลายนาที เขาต่อกลับไปอีกครั้ง คราวนี้เดลลอร์ฟค่อยๆ พูด
“เอ่อ...เธอเป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษที เมื่อกี้ฉันใจร้อนไปหน่อย”
เมรภัทรกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน แต่น้ำเสียงที่กรอกตามสายกลับแตกต่างสุดขั้ว
“ฉันต่างหากที่ต้อง...ขอโทษ” แสร้งทำเสียงขาดห้วง ผู้ชายร้อยทั้งร้อยคงเดาว่าหล่อนกำลังร้องไห้
“ฉันไม่รู้ว่าตัวจี๊ดจะรับโทรศัพท์ ฉัน...เอ่อ...แค่อยากถามนาย ว่า...กินข้าวเที่ยงหรือยัง...เท่านั้นเอง ขอโทษที่รบกวน”
เมรภัทรเบะปากใส่มือถือ หล่อนวางเจ้าเครื่องมือสื่อสารลงบนโต๊ะ ราวกับว่ามันเป็นตัวเชื้อโรค มือเรียวหยิบนิตยสารมาเปิดดูแฟชั่นเสื้อผ้าอย่างสบายอกสบายใจ เดลลอร์ฟคงกำลังเป็นเดือดเป็นร้อนอยู่แน่ๆ หล่อนมั่นใจ
ทางด้านเดลลอร์ฟกำลังเป็นอย่างที่เจ้าหล่อนคาดเดา คนที่เขาทำร้ายอย่างที่สุดนั่นหรือโทรมาถามว่าเขาทานข้าวหรือยัง เขาจึงโทรกลับไปแต่ไม่มีใครรับสาย
เวลาผ่านไปอีกเกือบยี่สิบนาที เมรภัทรจำต้องกดรับสายอีกหน เพราะทนเสียงของมันไม่ไหว
“อือ ฉันฟังอยู่นาย มีอะไร”
เมรภัทรแสร้งทำเสียงแหบแห้ง แน่นอน จุดประสงค์ในการโทรหาเขาในครั้งนี้คือต้องการให้เขาเข้าใจว่า มีบางคนคอยห่วงใย ใส่ใจ และแคร์เขาอยู่ และหล่อนคือคน คนนั้น
‘เธอเป็นอะไร เสียงเหมือนกำลังร้องไห้’
เมรภัทรยิ้มใส่มือถือ เขาหลงกลหล่อนแล้ว
“จะบ้าเหรอ แค่คนรักของนายรับสาย ไม่ทำให้ฉันเสียใจจนร้องไห้หรอกน่า”
เมรภัทรยังเปิดนิตยสารดูต่อไปเรื่อยๆ หล่อนไม่ได้เสียใจแน่นอน แต่คนที่ฟังเพียงน้ำเสียงเข้าใจว่าหล่อนร้อนตัว
‘เธอกำลังร้องไห้อย่างนั้นหรือเมรภัทร ทำไม?’ เขาเค้นเสียงถามหล่อน ความสับสนก่อเกิดในจิตใจอย่างปัจจุบันทันด่วน
เมรภัทรถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย บางครั้ง หล่อนก็เบื่อที่ต้องตีสองหน้าอย่างนี้ แต่พอคิดถึงสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าก็ทำให้หล่อนยอมทน
“เปล่านี่นา นายมีอะไรอีกไหม ฉันต้องไปแล้ว”
‘ไปไหน?’ เขาถามทันที
“ฉันต้องไปพบลูกค้าที่หัวหิน ความจริงเขาคือคนที่จะมาช่วยฉัน”
หล่อนตั้งใจเอ่ยขึ้นมาให้ความสงสัยเกาะกินใจเขา และมันก็สำเร็จ
‘ช่วยยังไง แล้วทำไมต้องไปด้วยตัวเอง’ เขาถามเสียงห้วน
“มิสเตอร์เคน เขาเป็นลูกค้าของฉันมาตั้งแต่รุ่นคุณยายแล้ว คือ...บางที ฉันอาจต้องขายหุ้นของฉันให้เขาเพื่อคานอำนาจของคุณอาของนาย แต่ถ้างานครั้งนี้สำเร็จ ฉันอาจไม่ต้องขายหุ้น”
เมรภัทรยิ้มหยันอีกคราเมื่อได้ยินเสียงฮึดฮัดขัดใจส่งมาจากปลายสาย
‘หมายความว่ายังไง เธอกำลังจะทำอะไรเมรภัทร อย่าบอกนะว่า...เธอ เธอจะเอาตัวเข้าแลก’
เดลลอร์ฟกำหมัดแน่น หล่อนไม่มีสิทธิ์ทอดกายให้ใครเชยชมนอกจากเขาเท่านั้น
“เปล่า...ตอนแรกฉันว่าจะขอกู้เงินจากเขา แต่พอนายพูดอย่างนี้...ฉันว่ามันน่าสนใจมากทีเดียว”
‘เมรภัทร!’
“อะไร?” หล่อนทำเสียงใสซื่อ
‘ฉันจะฆ่าเธอ ถ้าเธอกล้าทำอย่างนั้น’ เสียงคำรามอย่างหัวเสีย สะใจ เมรภัทรยิ่งนัก
“โอ...ฉันต้องวางแล้ว ขอโทษที่รบกวนนะเดล สวัสดี”
เมรภัทรไม่ได้กดวางสาย แต่หล่อนกด ปิดเครื่อง
‘ถ้าจะให้ผู้ชายไล่ตาม จงอย่าไล่ตามผู้ชาย’
เจ้าหญิงคนงามยิ้มกริ่ม แผนซ้อนแผนคราวนี้เธอทุ่มสุดตัว ห้ามแพ้ เด็ดขาด เมรภัทรเตือนตัวเอง
เดลลอร์ฟคำรามใส่โทรศัพท์ในมือ หล่อนกำลังจะทำอะไรเขาอยากรู้จริงๆ
“พี่เดล!”
เสียงเรียกของน้องสาวทำให้เดลลอร์ฟได้สติ เจ้าหล่อนโผล่หน้าออกมาจากห้องทางประตูบานเลื่อนเพื่อจ้องจับผิดเขา
“พี่เดล! มีแฟนใช่ไหม?”
สาวน้อยหน้ามุ่ย เดลลอร์ฟใจเสีย
“ไม่! ไม่ใช่ ตัวจี๊ดจะบ้ารึ พี่จะมีใคร” ดวงตาคมเสหลบนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของน้องสาว
“แล้ว....?”
เจนนิตายังไม่คลายสงสัย
“ช่างเถอะน่า วันนี้เราไม่มีสอนหรือ?”
เดลลอร์ฟเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่มีค่ะ เอ่อ...วันนี้ วันเสาร์ นะคะพี่”
เจนนิตาหรี่ตาลงอย่างสงสัยไม่เลิก
“อ่า...จริงสิ”
“เมื่อกี้ คุณแม่ให้หาพี่เดล” สาวน้อยใครรู้ แต่ไม่กล้าถามว่าเรื่องใด
“อืม ไปบอกคุณอาว่าคอยพี่สักครู่พี่ขอแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน”
สาวน้อยหน้าแดงขึ้นมาทันที หล่อนไม่ทันสังเกตว่าพี่ชายสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ มิหนำซ้ำสาบเสื้อยังแยกห่างเผยให้เห็นแผงอกรำไร
“คะ...ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
ตัวจี๊ดวิ่งปร๋อออกจากห้อง ก่อนที่พี่ชายคนดีจะส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ได้ขนลุกอีกระลอก
ห้องทำงานของจิตาภา
อดีตนางแบบสาวยังมีเค้าความงามหลงเหลือบนใบหน้า แม้กาลเวลาจะล่วงผ่านไปนานปีก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่กาลเวลาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ คือ ความแค้น มันยังผลิดอกงอกงามในหัวใจของจิตาภา และวันนี้ดอกผลของมัน ก็กำลังจะถูกหว่านลงผืนดินของเอวะโยธินอีกครั้ง
“คุณอา....เรียกผมหรือครับ”
เดลลอร์ฟเอ่ยถามทันทีที่เดินเข้ามา อาสาวนั่งนิ่งจิบไวน์สีเลือดอย่างคนใช้ความคิด อยู่บนเก้าอี้ตัวสวยมุมหนึ่งของห้อง
“แผนที่สองสำเร็จ พรุ่งนี้อาจะเข้าไปดูระบบของทิพย์ธารา เดลน่าจะไปกับอาด้วย”
เดลลอร์ฟมีท่าทีอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้ารับคำ เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับหล่อนเลย
“เดล” เสียงเย็นเอ่ยขึ้น เขารู้ทันทีว่าคุณอาแสนงามมีเรื่องให้เขาจัดการอีกแล้ว”
“ทำให้เมรภัทรท้อง!”
“คุณอา!”
“อย่าขึ้นเสียงใส่ฉันเดลลอร์ฟ อย่าทำเหมือนตอกย้ำว่าฉันเป็นยายแก่ใจร้ายรังแกเด็ก นายก็รู้ดีว่าสายเลือดของนาย อาจจะก่อตัวในท้องของหล่อนแล้วก็ได้”
“แล้วหลังจากนั้น”
“ให้หล่อนโอนหุ้นให้เจมส์เพื่อแลกกับ ตำแหน่งสามี และพ่อของลูก”
จิตาภากล่าวเนิบๆ อย่างคนที่วางแผนมาเป็นอย่างดี
“เธอจะคงไม่ยอมไม่ง่ายๆ เธอมีเงิน มีหน้าที่การงานที่มั่นคง เด็กคนเดียวทำไมเธอจะเลี้ยงไม่ได้”
เดลลอร์ฟท้วงติง อาสาวบีบเขาเกินไป ถ้าเขาต้องแต่งงานกับเมรภัทร แล้วเจนนิตาล่ะ เขาไม่ยอมเป็นพี่ชายหล่อนไปตลอดชีวิตหรอกนะ
“นั่นไงล่ะ ถึงได้เรียกมาหา”
ดวงตาคมหรี่ลง เพ่งพินิจหลานชายนอกไส้ หลาน ที่เธอเลี้ยงไว้ เพื่อ ใช้งาน
“ผมไม่เข้าใจ” เดลเอ่ยตามจริง
“ถ้าใช้กำลังบังคับไม่ได้ ก็ใช้ หัวใจ สิเดล อารู้ว่าเธอทำได้”
เดลลอร์ฟใช้ความคิด แล้วเขาจะได้อะไรในกลลวงครานี้
“ผมเป็นนักธุรกิจ อาควรเสนอสิ่งที่โน้มน้าวใจผมได้” เขากล่าวหนักแน่น เขาควรจะเขี้ยวกับคุณอาบ้าง นางจะได้ไม่กดเขาจนเกินไป เรื่องอื่นเขายอมได้แต่เรื่องหัวใจ มันต้องสมน้ำสมเนื้อ
“ฮิๆๆ เดลลอร์ฟ นายนี่มัน...ลูกไม้ใต้ต้นจริงๆ มิน่า ตาเฒ่าลูคัส ถึงได้รักนายนักหนา”
จิตาภาแค่นยิ้มเมื่อนึกถึงอดีตสามีชาวจีนผู้ล่วงลับ
“คุณอา!” เขาขึ้นเสียงอีกหน ใครอย่าได้บังอาจมาว่ามิสเตอร์ลูของเขาเป็นอันขาด แม้แต่คุณอาก็ตาม
“เอาล่ะๆ ฉันขี้เกียจเถียงแล้ว เอาเป็นว่า ถ้าเธออยากแต่งงานกับยัยจี๊ด ก็ทำให้เมรภัทรตั้งท้องซะ จากนั้นก็ทำยังไงก็ได้ให้หล่อนวางทิพย์ธาราไว้ในมือเรา เดล! เข้าใจรึยัง”
จิตาภาย้อนถาม สมองไล่ทบทวนแผนการเป็นฉากๆ
“แล้วอาจะให้ผมแต่งงานกับน้องตอนไหน ในเมื่อผมต้องแต่งงานกับเมรภัทร”
จิตาภายิ้มหยันให้กับคำถามของหลานนอกไส้ เขายังโง่เขลานัก
“ฉันยังไม่ได้บอกสักคำ ว่าต้องแต่งงานกับยัยเด็กนรกนั่น ฉันบอกแค่ว่าทำให้หล่อนตั้งท้อง แล้วทำให้หล่อนยกโรงแรมให้เจมส์ จากนั้นก็ ชิ่งหนี สิหลายชาย หล่อนไม่มีอะไรเหลือแล้ว ทั้งโรงแรม ทั้งความสาว หล่อนจะเหลือแค่ท้องป่องๆ ไว้อับอายชาวบ้าน ฮะๆๆ แค่คิดก็เห็นภาพแล้วเดล โอ...มีความสุขจริงๆ”
เดลลอร์ฟ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มันฝืดเหลือเกินเมื่อได้ฟังแผนการของอาสาว...นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มี.ค. 2556, 22:31:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มี.ค. 2556, 22:31:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1246
| << บทที่ 3 เสน่หาราคี | บทที่ 5แผนพิชิตใจ >> |