จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่12 : แววออก
"ฮัด!..เช่ยย.!" เสียงจามของปอมดังมาถึงกลุ่มสาวๆ และไม่สาว ที่กำลังจัดเตรียม Set ฉาก
บริเวณชายหาดของรีสอร์ท
"สงสัยจะเป็นหนัก..ฉันเห็นมันจามตั้งแต่เช้าแล้วนะน่ะ..นี่จะห้าโมงเย็นแล้วมันยังไม่เลิกจาม
เลย" อ๊อดพูด มือจัดดอกไม้ในแจกัน ตาก็มองไปทางฝ่ายเทคนิค ฝ่ายภาพซึ่งกำลังจัดแสง
เพื่อเตรียมถ่าย Lot สุดท้าย มีปอมเป็นหัวเรือใหญ่ในการกำหนดระยะแสงตกของดวง
อาทิตย์
"ก็แกนั้นแหละตัวดีไอ้อ๊อด! ฉันเห็นเมื่อเช้าแก ไอ้โจ้ และก็ไอ้ตั้มกดหัว มันจมน้ำตั้งหลายที"
แนงบ่น มือก็คลี่ผ้าคลุมโต๊ะลายตารางหมากฮอตสีสรรสดใส ตั๊มซึ่งกำลังเดินเข้ามา พร้อมกับ
ยกเก้าอี้นอนประกอบฉากมาด้วย พอได้ยินว่าเอ่ยถึงชื่อตัวเองก็ร้อนตัว
"ฮั่นแน่!..เจ้แนง..นินทาผมกับไอ้โจ้เหรอได้ยินน้า.." ค่อยๆ วางเก้าอี้ลงบนพื้น แนงหัวเราะ
"พูดเรื่องจริง..ใครบอกว่านินทา...ฉันเห็นอยู่กับตาย่ะ! ช่วยกันรุมมันใหญ่เชียวนะ" แนงพูด
เสร็จ มือก็สกิดจุ้นที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้ส่งถุงขนมให้
"ก็แหมนานๆ จะมีโอกาสซักที ก็เอาซะหน่อย แต่พี่ปอมแกเก่งนะอยู่ใต้น้ำได้ตั้งนานแหนะ..
ผมกับไอ้โจ้ก็เลยมันมือ พี่อ๊อดยุด้วยแหละ แฮะๆ " ตั้มโบ๊ยย.. อ๊อดได้ยิน ถึงกับยกมะเหงก
ล่อนมาหา ตั๊มหลบแทบไม่ทัน
"จริง!ฉันก็เห็น..หัวเราะเอิ๊ก..อ๊ากกันใหญ่..แต่ต้องยอมรับว่ะ.ไอ้ปอมมันอึดจริงๆ ดำอยู่ได้ตั้ง
นาน..แถมโผล่หัวขึ้นมามันยังไปว่ายแข่งกับไอ้สองตัวนี่อีก..สุดยอด.." นาเสริม จุ้นซึ่งแต่แรก
ไม่ได้พูด พึมพำออกมาเบาๆ
"อวดเก่ง น่ะสิ.."
"บ่น! อะไรไอ้จุ้น" อ๊อดหันมาถาม
"เปล่า!" ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ แต่ไม่รู้สมาธิอยู่กับหนังสือหรือเปล่า
"แต่ผมว่านะ..ไอ้ที่แกจาม ฟึด ฟัด ฟึด ฟัด อยู่เนี่ย..ไม่น่าจะมีสาเหตุ มาจากน้ำอย่างเดียว
หรอก มันต้องมาจากตีสี่เมื่อเช้านี่แน่ๆ"
"ตีสี่ทำไม" อ๊อด แนง นา แม้แต่จุ้น ซึ่งนั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ พูดออกมาพร้อมกัน
"แหม! พูดพร้อมกันเชียวนะ..อยากรู้จริงๆ เหรอ..จะบอกดีมั๊ยน้าาาา..โอ๊ย!" อ๊อด เอาจนได้
"นี่แน่..ขอซักทีเถอะ..หมั่นไส้มาตั้งนานแล้ว..เล่นตัวนัก..เร็วๆ บอก ๆ มาขยักขย่อนอยู่นั้น
แหละ" เร่งยิก ยิก ตั๊มเอามือลูบหัวไปมา
"ก็ได้ๆ ระหว่างที่พวกพี่ กำลังนอนหลับสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงอันแสนอบอุ่นเนี่ย..พี่ปอม ผม
และก็ไอ้โจ้ ลุกขึ้นมาตอนตีสี่ เพื่อมานั่งรอพระอาทิตย์ขึ้นน่ะสิ"
"แค่เนี๊ย! ไอ้ที่จะบอกน่ะมีแค่เนี๊ย..ฉันก็นึกว่ามีอะไรแปลกพิสดารตอนตีสี่ แล้วแหกขี้ตาลุกขึ้น
มาทำไมกันไม่หลับไม่นอน ไม่เคยเห็นหรือไงพระอาทิตย์ขึ้นเนี่ย..ฉันว่ามันไม่เห็นจะเกี่ยว
อะไรกับที่ ไอ้ปอมมันจามฟึด ฟัด เลย...ไอ้นี่มั่ว" อ๊อดร่ายซะยาว ตั๊มทำเสียงจึก จักขัดใจ
"ก็ผมยังพูดไม่จบเลย..เฮียก็ แทรกเข้ามาซะหยั่งเงี้ย..แล้วจะให้ผมเล่าต่อมั๊ยเนี่ย...ไปดีกว่า
วุ้ย" แกล้งจะหันหลัง อ๊อดหัวเราะรีบคว้าคอเอาไว้
"แหมไอ้ตั๊ม! แค่นี้ทำเป็นงอน...เออๆ ขอโทษๆ แกก็อย่าเล่าแล้วก็หยุดสิ ฉันก็นึกว่าจบแล้ว
ม๊าเล่ามา"
"คืองี้..พี่ปอมแกจะเก็บภาพตอนพระอาทิตย์ขึ้น คุณมณแกบอกว่าถ้าเป็นช่วงหน้าหนาวพระ
อาทิตย์จะขึ้นไม่ค่อยเป็นเวลาจะเดาไม่ค่อยได้ แต่ถ้าจะไม่ให้พลาดก็ต้องออกมารอซัก
ประมาณตีสี่ ก็เลยนัดกันว่าจะตื่นมาตอนตีสี่เพื่อมาจับภาพ...ตอนผมกับไอ้โจ้ออกมาจากห้อง
น่ะ ข้างนอกหนาวมาก ๆ หมอกงี้ลงตึบเลย ผมกับไอ้โจ้ต้องวิ่งไปใส่เสื้อออกมาอีกคนละสอง
ชั้น แถมด้วยหมวกอีกคนละใบ และก็ออกไปเจอพี่ปอมที่หน้าห้องแก ปรากฏว่าแกมานั่งรออยู่
ก่อนแล้วตั้งกง ตั้งกล้องไว้อย่างดี เสื้อผ้าที่ใส่น่ะไม่มีส่วนไหนที่มันจะกันหนาวได้เล้ย.. ทั้งเนื้อ
ทั้งตัวไอ้ที่ผมเห็นน่ะมีอยู่แค่ 2ชิ้น อันนี้ไม่นับกางเกงในนะ ไม่รู้แกใส่หรือเปล่า" นา แนง
อ๊อด หัวเราะขำ แต่จุ้นเงียบเหมือนเก็บข้อมูลอยู่
"เสื้อยืดบางๆ ที่แกชอบใส่นั่นแหละ แล้วก็กางเกงเล หมวกเหมิกก็ไม่มีหรอก..หนาวนะพี่..แก
บอกแกไม่หนาว..แล้วก็กระบานแกหนา..ผมกับไอ้โจ้นะขนาดใส่หมวกหัวยังชื้นเปียกเลย
หมอกลงจัดมาก นับประสาอะไรกับแกผมเห็นเสื้อแกนะชื้นเชียว..หัวก็เปียก..หมอกกับน้ำค้าง
หล่นใส่หัวเนี่ยไม่ใช่ธรรมดานะพี่เป็นไข้ได้นะ แถมพอถ่ายเสร็จแล้ว แกก็ดันลงไปเล่นน้ำอีก นี่
แกแค่จามอย่างเดียวไม่เป็นไข้ไปผมก็ว่าเก่งแล้วนะเนี่ย" แนงพยักหน้า แล้วก็ส่งเสียงมา
"เออ! ถึงว่าฉันก็เห็นมันจามฟิดๆ ตั้งแต่เช้าแล้วก็นึกว่าโดนน้ำอย่างเดียว...แล้วเนี่ยมีใครเอายา
ไปให้มันกินหรือยัง กันไว้ก่อนเผื่อเป็นอะไรจะได้ไม่หนัก"
"โอ๊ย!มีสิพี่..ก็ไอ้โจ้กับผมนั่นแหละ แต่แกบอกว่า เดี๋ยวแกกินข้าวก่อนค่อยกินยา จนป่านนี้ยัง
ไม่ได้กินข้าวเลยพี่ ยาก็เลยยังไม่ได้กิน แกถ่ายติดพันอยู่ ผมกับไอ้โจ้ก็สกิดแกบ่อยเหมือน
กันนะให้กินยาน่ะ ตอนหลังแกคงเริ่มรำคาญแกก็เลยสะกิดกลับ..แต่ด้วยเท้าอ่ะ.พวกผมก็เลย
ไม่กล้า แฮะๆ"
"ข้าวเที่ยงเหรอ!" จุ้นเริ่มมีเสียง หลังจากที่เงียบมานาน
"ข้าวเช้าพี่..รู้สึกตั้งแต่เช้ามาผมเห็นแกกินกาแฟไปแก้วเดียวมั้ง อ้อ!มีหนมปังที่พี่จุ้นให้อีกน่ะ..
แค่นั้นแหละ" เท่านั้นแหละ ไอ้ที่นั่งสงบนิ่งอยู่ตั้งนานก็ลุกผลึ่งขึ้นมา เล่นเอาตั๊มตกใจผงะ
หงายหลัง จุ้นเดินพรวดๆออกไป
"พี่! พี่! พี่จุ้นเป็นอะไรง่ะ..เล่นเอาผมตกอกตกใจหมด" ตั๊มหันมาถาม นา แนงและก็อ๊อด มอง
ตามจุ้นหัวเราะกันใหญ่เหมือนจะรู้
"สงสัย ไฟจะลนก้นว่ะ..ไอ้ตั๊ม! แกอยากให้ลูกพี่แกกินยาไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ "แม่นางจุ้น" กำลัง
ไปปราบลิงดื้อ "ซือหงอคง" ให้แกแล้วไง เดี๋ยวซักแป๊บฉันว่ายาของพวกแกคงได้ลงไปนอน
แน่นิ่งอยู่ในท้อง "ซือหงอคง" แน่ ๆ" หัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น ตั๊มยังไม่เก็ด...ทางด้านจุ้นเดิน
ออกจากกลุ่มได้ก็ตรงลิ่วเข้ามาหาปอมซึ่งกำลัง เซ็ตแสงเซ็ตไฟอยู่กับทีมงาน มีวัฒน์ สรร
และโย ยืนคลุมงานอยู่ด้วย จุ้นไปถึงก็สะกิดแขนปอมยิก ยิก ปอมหันมายิ้มส่งให้
"อ้าว..ไอ้จุ้น! มีอะไร"
"แกมานี่ดิไอ้ปอม" ว่าแล้วก็ลากแขนปอมออกมา พวกทีมงานเห็นก็ยิ้มกันใหญ่ หัวเราะกับ
อาการถู ลู่ ถู กัง
"ดะ..ดะ..เดี๋ยว..เดี๋ยว..จุ้น..ไอ้จุ้น" ไม่หยุดยังลากอยู่ จนปอมต้องหันมาหาโย
"พี่โย..ฝากแป๊บนะฮะ..เดี๋ยวมา"
"พักเลยก็ได้ปอม..เดี๋ยวพี่ต่อเอง" แล้วปอมก็เดินตามจุ้นออกไป
"มีอะไรไอ้จุ้น..คิดถึงฉันมากจนทนไม่ไหวเลยเหรอ..ต้องฉุดกระชากลากถูอย่างเนี๊ย..."ฮัด
เช้ย!" พูดจบก็จามออกมา ทำจมูกฟึดฟัด นั่นแหละจุ้นถึงหยุดหันมาหา เห็นปอมกำลังจะยก
แขนเสื้อขึ้นมาเช็ดจมูก เลยรีบดึงแขนเอาไว้
"ไอ้ปอม!...สกปรก"
"อะไร๊" ปอมถามงง ๆ
"ก็แก จะเอาแขนเสื้อแกเช็ดน้ำมูกไม่ใช่เหรอน่ะ"
"มีที่ไหนล่ะจุ้น! ฉันคัดจมูก จะเอามือขยี้ก็กระไรอยู่ มือมันดำก็เลยจะใช้แขนเสื้อ" นั่นแหละ
จุ้นถึงนิ่งได้ แล้วก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้
"อ่ะ!"
"อะไร" ยัง งงอยู่
"ผ้าเช็ดหน้า..แกเห็นเป็นผ้าเช็ดเท้าหรือไงถามได้" ชักหงุดหงิด
"ไม่จ้าย!..ฉันรู้แล้วว่าเป็นผ้าเช็ดหน้า..แต่แกให้ฉันทำไม"
"งั้น! อย่าเอาเลย" เริ่มรำคาญ ปอมยิ้ม
"โอ๋ๆ..จุ้นคนดี..จุ้นคนดีที่หนึ่งเลย..แค่นี้ทำงอนไปได้..มาม๊า..จะให้ก็เอามา..เดี๋ยวจะเช็ดไม่ให้
เหลือคราบเลย" ว่าแล้วก็ดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือจุ้นมา ก่อนจะเช็ดยังปากดีทำตาหลี่ๆ เจ้าเล่ห์ใส่
จุ้น "แก..ลง..มนต์อะไรเอาไว้ในผ้าเช็ดหน้า หรือเปล่าไอ้จุ้น! ตอบมาซะดีๆ..แค่นี้ฉันก็หลงแก
หัวปักหัวปำแล้วนะ อย่าให้ฉัน..ต้องไปไหนไม่รอดเลย ปอมขอร้อง" ตอนท้ายมีใส่น้ำเสียง
อ้อน จุ้นอดไม่ไหวต้องหัวเราะออกมา
"ตกลง! ไม่เอาใช่มั๊ย..งั้นเอาคืนมา" จุ้นจะแย่งจากมือปอม ปอมรีบถอยหนี เอานิ้วชี้แกว่งตรง
หน้าจุ้น
"อ๊ะ! อ๊ะ! อย่ามาขี้ตู่กับผ้าเช็ดหน้าของเค้านะตัวเอง..อยากได้ต้องขอดีๆ..แต่!.ไม่เอาดีกว่ามี
ผืนเดียวไม่ให้หรอก" ปอมยักคิ้วใส่ ว่าแล้วก็ยกขึ้นมาดม "หอมว่ะ...แกใส่อะไรลงไป..กลิ่น
คุ้นๆ" มองหน้าจุ้นแล้วก็ยิ้ม เริ่มมีสีระบายอยู่บนใบหน้าจุ้น
"ไอ้จุ้น..แกหน้าแดงกับเค้าเป็นด้วยเหรอน่ะ..เออเว้ย..น่ารักดี" ไอ้ที่มีสีอยู่แล้วก็เพิ่มขึ้นมา
อีก ปอมหัวเราะไม่อยากแหย่มาก รีบเอาผ้าขึ้นเช็ดจมูก และก็เก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋า
กางเกง จุ้นเห็นรีบแบมือขอคืน
"ใช้เสร็จแล้ว..ก็เอามา"
"แกจะเอาคืนไปทำไม..มีแต่ขี้มูกฉันทั้งนั้นเลย..จะเอาไปดูต่างหน้าหรือไง" กวนอีกและ
"ก็!ไหนแกบอกว่าไม่มีไง..แค่คัดจมูกเฉยๆ" เริ่มหงุดหงิด
"ก็เมื่อกี้มันเผลอหลุดออกมาง่ะ" ทำหน้าตาไร้เดียงสา
"แหวะ! ทุเรศว่ะ..ไอ้ปอม" สีหน้าขยะแขยง ปอมหัวเราะ
"ว่าแต่ มีอะไรถึงลากฉันออกมา..."ฮะ ฮะ..ฮัด..ชิ้ว"..." จามเข้าไป.. รีบเอาผ้าเช็ดหน้าของจุ้น
มาปิดปาก
"เออ! ลืมเลย ตามฉันมานี่เลยแก..ไอ้ปอม" ว่าแล้วก็จับแขนปอมให้เดินตามมา เหมือนผู้ใหญ่
จูงเด็ก ลากกันไป....
"แกจะพาฉันไปไหนเนี่ย!" ผ่านคนรู้จักหรือพนักงานที่มาด้วยกันก็หัวเราะ ซักแป็บ!ก็พามา
เกือบถึงห้องอาหารแต่ จุ้นเบรกซะก่อนเล่นเอาปอมที่เดินตามมาติดๆ เบรกไม่ทันชนหลังจุ้น
อย่างจัง จุ้นหน้าเกือบคะมำไปข้างหน้า ดีปอมเอาแขนซ้ายคล้องเอวจุ้นไว้ทัน..
"ไอ้จุ้น! จะหยุดก็ไม่บอก..เป็นอะไรหรือเปล่า!." เงียบ....
"มองอะไรน่ะ" จุ้นยังมองตรงไปข้างหน้า แขนปอมยังคล้องเอวจุ้นอยู่ ยืนซ้อนท้ายอยู่ข้างหลัง
เอาหน้าเกยไหล่ขวาจุ้น มองตามมาบ้าง "อ้าว! เฮ้ย! นั่นคุณแน๊ตตี้! นี่หว่า"
"แน๊ตตี้ ห่าอะไรล่ะ..อุ้ย!..ไอ้ปอมเจ็บนะ" จุ้นอุทาน เพราะปอมใช้มือขวาเขกหัวจุ้นไปหนึ่งที
"เป็นผู้หญิง..พูดห่า..ได้ไง" หน้ายังเกยอยู่บนไหล่ ปากก็พูดไป ตาก็มองไปข้างหน้า แขนซ้าย
ก็ยังคล้องอยู่ที่เอวจุ้น แต่จุ้นไม่ทันสังเกตเพราะสมาธิยังอยู่ที่แน๊ท ซึ่งกำลังเดินออกมาจาก
ห้องอาหารพร้อมมณทิรา พอแน็ทเห็นสองคนยืนอยู่ก็จำได้ รีบเดินเข้ามาทักสร้างความแปลก
ใจให้มณเป็นอย่างมาก
"สวัสดีค่ะ คุณจุ้น..คุณปอมบังเอิญจังเลย..มาทำงานหรือมาเที่ยวคะเนี่ย!" ปอมยังเอาหน้าเกย
ไหล่จุ้นอยู่นั่นแหละ ปล่อยให้จุ้นตอบ ตัวเองได้แต่ยิ้ม
"สองอย่างค่ะ..มาทำงานให้คุณมณด้วย แล้วก็มาฉลองปีใหม่กันที่นี่ด้วยค่ะทั้งบริษัทฯ...เอ่อ..
พี่ไทด์ก็มาด้วยนะคะ" มีหยอดตอนท้ายช่วยพี่ชายด้วย ปอมแหงะหน้ามาหาจุ้น จมูกแทบ
เฉี่ยวแก้ม เหมือนจะรู้ว่าจุ้นคิดอะไรอยู่ ส่วนแน๊ทก็พยักหน้ายิ้มๆ
"รู้จัก กันด้วยเหรอคะเนี่ย..โลกกลมจังเลย...เมื้อกี้ที่มณเล่าให้พี่แน๊ทฟังนะค่ะ เรื่องที่แม่มณ
ต้องการโปรโมทรีสอร์ท มณก็เลยให้ทีมคุณปอมมาช่วยดูให้ นี่ก็กำลังถ่ายกันอยู่ข้างล่าง...ไม่
รู้ว่าเสร็จหรือยังคะคุณปอม" หันมาถามปอม ปอมไม่ได้ฟังมัวแต่ยิ้มจุ้นแหงะหน้ามาดู เห็นยัง
ยิ้มอยู่ก็หมั่นไส้เอามือซ้ายอ้อมมาตีหัวทีนึง
"ยิ้มเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้ ไอ้ปอม!...คุณมณถามว่า ข้างล่างถ่ายเสร็จหรือยัง!"
"อ้อ! โทษทีครับเมื้อกี้ไม่ได้ฟัง..พอดีมีสาวสวยอยู่ใกล้ๆ แล้วใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว..โอ๊ยย!"
"นี่แหนะ..ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว" เท้าไวเท่าปาก จุ้นเอาส้นเท้าของตัวเองเหยียบไปแรงๆ บน
เท้าของปอม เล่นเอาปอมร้องลั่น มือเมอ ที่กอดเอวจุ้นไว้หลุดหมดรีบก้มลงจับเท้าตัวเอง
มณ กับแน๊ท เห็นถึงกับหัวเราะออกมาทั้งคู่
"ไอ้จุ้น! เล่นห่าอะไรวะเนี่ย..เจ็บชิปป๋งเลย" ยังก้มจับเท้าตัวเองอยู่
"ไม่ได้เล่น.. เอาจริงๆ ปากดีนัก..ตอบๆ คุณมณซะ ให้เค้ารออยู่ได้" จุ้นรำคาญ ปอมเงยหน้า
ขึ้นมา ค้อนประหลับประเหลือก แล้วก็หันไปทางมณ
"ยังไม่เสร็จครับ..ตอนนี้กำลัง Set ฉากอยู่..คุณมณ กับคุณแน๊ทลงไปดูได้นะครับ" ปอมเชิญ
ชวน แล้วทั้งสองก็ขอตัวเดินออกไป ปอมกับจุ้นมองส่งจนลับสายตา จุ้นบ่นออกมาพึมพำ
"นี่พี่ไทด์...รู้หรือยังนะ"
"บ่นอะไรจุ้น!...แล้วยังไงเนี่ย! ลากฉันมาทำไมหน้าห้องอาหาร" นั่นแหละสติถึงกลับมาเหมือน
เดิม
"ก็พามากินข้าวนะสิ..ถามได้" พูดเสร็จมือก็คว้าแขนปอมจูงไปด้วยกัน...ปอมเดินตามมาโดย
ดี ปากก็พูดไปเรื่อย
"นึกไงไอ้จุ้น..อยาก Dinner กับฉันเหรอ!" เดาะภาษาอังกฤษ "ยังไม่หกโมงเลยนะจุ้น แกหิว
แล้วเหรอ!" ยังไม่ตอบ จนถึงโต๊ะนั้นแหละ
"นั่งลงไอ้ปอม.." ดึงเก้าอี้ให้นั่ง ปอมเลิกคิ้ว
"เฮ้ย! วันนี้มาแปลกเว้ย! เฮ้ย!...แกเป็นอะไรไอ้จุ้น" แทนที่ตัวเองจะนั่ง กับดึงมือจุ้นแล้วก็กด
ไหล่ให้นั่งลง และตัวเองก็ไปดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ กัน
"ไม่เป็นอะไรหรอก...แค่อยากจะตบกะโหลกแกซักสามหน ทำไมวันนี้ไม่กินข้าว" จุ้นถามหน้า
ตาจริงจัง ปอมเพิ่งถึงบางอ้อ..ยิ้มแก้มแทบปริ
"ใคร! ใครไปฟ้อง..ไอ้ตั๊ม หรือไอ้โจ้ เดี๋ยวจะไปเตะมันให้จั๋งหนับซะที เอาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไป
กวนใจจุ้น..ได้ไงเนี่ย" เริ่มอ้อนแล้ว จุ้นยังหน้าตาจริงจังอยู่
"มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะปอม!..แกเป็นโรคกระเพาะอยู่ด้วย ไม่กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า
กระเพาะจะไปเหลือเหรอ แล้วยาน่ะกินมั่งหรือเปล่า แถมตอนเช้าก็ออกไปตากหมอก เสื้อนง
เสื้อหนาว หมวกเมิกก็ไม่ใส่ ร่างกายจะไปรับไหวได้ไง น้องมันเอายามาให้กิน ก็ไม่รู้จักกิน
ผลัดมันอยู่นั่นแหละ" เพิ่งหยุดหลังจากที่บ่นซะยาว ปอมเอาแขนวางไว้บนโต๊ะเอามือเท้าคาง
นั่งมองหน้าจุ้นแล้วก็อมยิ้ม
"ห่วงเหรอจุ้น" จุ้นอึ้ง..ปอมยิ้มแกล้งเอามือลูบท้อง
"มา..มา..หิวแล้วอ่ะ..พอแกพูดขึ้นมาฉันหิวทันทีเลย....ไหนอ่ะ เค้าตั้งหรือยัง..ยังไม่ถึงเวลา
เลยจุ้น..เค้าจะให้กินแล้วเหรอ" แกล้งชะเง้อมองหาอาหาร
"นั่งอยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันไปจัดการเอง"
"จ้า..ที่ร๊ากกก เดี๋ยวปอมจะเฝ้าโต๊ะไว้..ไม่ให้มันจรรีหนีหายไปไหนเลยนะจ๊ะ..อ้อ! กับข้าวไม่
ต้องเยอะนะที่ร๊าก! เน้นข้าว ราดๆ มาเลยปอมเป็นคนง่ายๆ สบายอยู่แล้ว" กวนซะ จุ้นค้อนให้ที
นึงก่อนเดินจากไป ซักแป๊บจุ้นก็ถือจานข้าวมีกับราดมาพร้อม เดินมาที่โต๊ะมีบริกรตามหลังมา
เสริฟ์น้ำให้ ปอมเห็นจุ้นถือมาจานเดียวก็แปลกใจ
"แกไม่กิน เหรอจุ้น!"
"หึ! ยังไม่หิว..แกนั่งกินไปนะเดี๋ยวฉันมา" พูดเสร็จก็เดินจ้ำอ้าวออกไป ไม่ถึงสิบนาทีจุ้นก็เดิน
กลับเข้ามา เห็นปอมยกน้ำขึ้นดื่มแล้ว
"โอ้โห! ไอ้ปอมขากรรไกรแกทำด้วยอะไรวะน่ะ..ทำไมกินเร็วอย่างงี้..เดี๋ยวก็ไม่ย่อยหรอก
ท้องอืดขึ้นมาฉันจะสมน้ำหน้าแก" ปอมกลืนน้ำลงคอไม่ได้ตอบ ยิ้มอย่างเดียว
"เอ้า! กินซะ" พร้อมกับยื่นถ้วยเล็กๆ ข้างในมียาอยู่สองเม็ดส่งให้ ปอมเห็นถึงกับเลิกคิ้วยิ้ม
"นี่แกลงไปเอามาให้เลยเหรอเนี่ยจุ้น..น่ารักจังเล้ย..มากอดทีเร้ว" อีกและ จุ้นเตรียมง้างแขน
กันไว้เลย ปอมเห็นท่าแล้วก็หัวเราะออกมา
"ฉันไปขอพนักงานที่เคาร์เตอร์" ปอมก้มลงมอง
"ยา อะไรอ่ะ"
"ลดไข้ แก้หวัด"
"กินแล้วง่วงหรือเปล่า ฉันยังต้องทำงานอีกนะ" จุ้นขมวดคิ้ว
"อย่าบอกนะ ว่าไอ้ที่แกเลี่ยงไม่กินยาของไอ้สองตัวนั่นทั้งวันเนี่ย เพราะว่าแกกลัวง่วง..เฮอะ!
ไอ้ปอม"
"ก็ส่วนนึง แต่งานมันติดพันด้วยแหละน่า" แบ่งรับแบ่งสู้ จุ้นส่ายหน้าให้
"แกนี่มันรักงานมากกว่าตัวเองอีกนะ ไอ้ปอม"
"ก็ไม่อยากรักตัวเองอ่ะ..อยากให้คนอื่นมารัก" ปากดี..สายตาก็จ้องมาที่จุ้น..จุ้นหลบตา
"กินๆ เข้าไปซะไอ้ปอม..ไหนแกบอกว่าห่วงงาน..ข้างล่างเป็นไงบ้างแล้วไม่รู้" เฉไฉ.. ปอม
หัวเราะ
"555 ไอ้จุ้นแกนี่ มันน่ารักดีว่ะ...หยั่งงี้ไม่ให้ฉันรักได้ไง" พูดเสร็จก็เอายาเข้าปากดื่มน้ำตาม
แล้วก็พากันลงมาข้างล่างเห็นทีมงานกำลังถ่ายภาพโต๊ะเก้าอี้ริมชายหาดอยู่ จุ้นแยกไปหา
จันทร์ กับตูนที่นั่งอยู่ริมสระน้ำ มีมณยืนดูห่างๆ แต่ข้างๆไม่มีแน๊ทอยู่ด้วย แล้วซักครู่ก็ถ่าย
Set นี้จบ ปอมเข้าไปยืนข้างๆ โย..โจ้ กับ ตั๊มรีบเดินมาประกบข้าง ยืนฟังด้วย
"เป็นไง!พี่"
"เหลือ อีก Set นึง ก็เสร็จแล้ว...พระอาทิตย์กำลังสวยเลยไม่ต้องใช้ไฟช่วย" โยตอบ
"ถ่ายตรง เหรอพี่"
"อึมม์...ถ่ายตรง..เอาภาพผ่านเก้าอี้นอนแล้วก็ร่ม...ไปหาพระอาทิตย์"
"เหรอ! จะดีมั๊ยพี่ถ้าให้เห็นหัวคน อยู่บนเก้าอี้ด้วยน่ะ" ปอมปรึกษา
"เออ! ไม่เลว...ดี.ดี ภาพมันจะได้ไม่ทื่อไป.."
"เอา..ใครดีตัวสูงๆ..หน่อย" ปอมหันหน้า กำลังจะเดิน ไปหาคน..ตั๊ม กับ โจ้ ไม่รู้ตัว ยืนขวาง
ทางปืนอยู่
"เอ้า..หนีสิโว๊ย! ไอ้สองตัวนี่ยืนขวางอยู่ได้...เดี๋ยวๆ เดี๋ยวมีชำระหนี้กัน รอให้เสร็จงานก่อน"
รีบเดินออกไป ตั๊มทำหน้างงๆ หันมาหาโจ้
"พี่ปอมแกเป็นไรวะ"
"สงสัยวัยทอง กำลังมาเยือน...ไปห่างๆ ดีกว่าไอ้ตั๊ม อากาศเริ่มแปรปรวน เดี๋ยวพายุเข้าแล้ว
หนีไม่ทัน" รีบเดินหนีกันทั้งคู่ ทีมงานได้ยินก็หัวเราะ มีมณยืนยิ้มอยู่ด้วย
"555ไอ้คู่นี้ นี่มันช่างเปรียบเปรย" โยพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย แล้วปอมก็กลับมา พร้อมลาก
แขนเคนมาด้วย เคนบ่นอุบ
"ไอ้ปอม แกจะทำไมฉันนี่"
"เร็วๆ มาช่วยกันทำมาหากินหน่อย เร็วๆ เลย" แล้วก็เดินมาถึง
"แก จะให้ฉันทำอะไร"
"ไปนั่ง เป็นตอ เอ๊ย! เป็นนายแบบให้หน่อย"
"ไม่เอ๊า! แกจะบ้าเหรอ ไอ้ปอมไม่เคยโว๊ย!" เคนโวยวายเสียงดังลั่น
"น่า พี่เคน...แค่นั่งหันหน้าเข้าหาพระอาทิตย์ โผล่แต่หัวออกมาเท่านั้นแหละ เดี่ยวกล้องมันจะ
ถ่ายจากด้านหลังไป..น่าพี่เคน ช่วยๆกัน จะได้เสร็จๆ" ปอมอธิบาย เคนเริ่มใจอ่อน
"เออๆ ก็ได้ๆ แต่งานเสร็จแกต้องมีเลี้ยงฉันนะโว๊ย! ไม่งั้นคิดค่าตัว"
"น่า..เดี๋ยวให้ไอ้ตั๊ม กับไอ้โจ้พาไปเลี้ยง" เท่านั้นแหละหัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น
"พอเลย..ฉันไม่คบเด็กสร้างบ้านอีกแล้ว..พาเสียหมด" บ่นเสร็จก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ ปอมกับโย
ดูที่มอนิเตอร์ ปอมจุ๊ปาก
"ผมว่า..มันก็ยังทื่อๆ นะพี่โย..เอาอีกสักคนดีกว่า" แล้วก็หันไปกวาดสายตาดู ไม่เห็นใครจะตัว
สูงพอๆกับเคน นอกจากแล้วก็เดินเข้าไปหา
"เอ่อ..คุณมณผมรบกวนนิดได้มั๊ยครับ"
"ค่ะ..เชิญค่ะ.เต็มที่เลยค่ะคุณปอมจะให้ช่วยอะไรก็บอก" ปอมยิ้มพริ้ม
"ช่วยไปนั่ง เป็นแบบคู่กับพี่เคนหน่อยสิครับ..พอดีผมลองมองดูแล้วไม่มีใครสูงไล่เลี่ยพี่เคน
เลย จะมีก็แต่คุณมณแหละครับ"
"จะดีเหรอคะคุณปอม..คือ มณไม่เคยถ่ายน่ะค่ะ" ยังกล้าๆ กลัวๆ
"ไม่เป็นไรครับ...นั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย" เกลี้ยกล่อม! ซักแป๊บ มณก็ตกลงเดินตามปอม
ไป แล้วก็นั่งลงข้างๆ เคน เคนเห็นถึงกับเลิกคิ้ว
"นั่งเป็นเพื่อนกัน...น่ะพี่" ปอมรีบบอก "นั่งสบายๆ นะครับ คุณมณ พี่เคน ไม่ต้องเกร็งนะครับ...
นึกซะว่าเรามาชายหาดกับแฟนแล้วนั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน" กวนไม่เลิก มณยิ้มแหยๆส่ง
ให้ เคนมองตาขวาง
"พอเลยไอ้ปอม แกจะถ่าย..จะทำอะไรก็รีบไป ไป๊ จะได้เสร็จๆ"
"คร๊าบ...ไปแล้วคร๊าบ" รีบวิ่งจู๊ด! ไปหาโย
"เป็นไงพี่"
"ก็โอเคอ่ะนะ แต่ถ้ามีหัวชนกันซักนิดเกยกันสักหน่อย ภาพจะสวยมาก อันนี้มันดูห่างๆ ไปนิด"
นั่นแหล่ะได้ดั่งใจ ประสงค์รีบวิ่งไปหาทั้งคู่
"เอ่อ.."
"อะไร! อีกไอ้ปอมถ่ายหรือยังวะ"
"คือหยั่งงี้พี่..ภาพมันยังทื่อๆ อ่ะ คือมันไม่ได้ Filling น่ะฮะ...คือจะรบกวน...ขอโทษนะครับ
คุณมณ พี่เคน" แล้วก็จับหัวของมณมาซบที่ไหล่เคน แล้วผลักหัวของเคนเอนเข้ามาหามณ
"อยู่เฉยๆ ซักแป๊บนะครับ.." หันไปตะโกนถามโย ได้รับคำตอบว่าโอเค
"ขออย่างงี้ซัก 10 นาทีนะครับ..คุยกันได้นะฮะ...เสียงไม่เข้า"
"ไอ้ปอม.." เคนเริ่มรำคาญ
"คร๊าบ...ไปแล้วคร๊าบ" รีบวิ่งกลับไปนั่งอยู่หน้ามอนิเตอร์..ทางด้านสองคนที่นั่งอยู่ มณเริ่มมี
ขยับเขยื้อนเล็กน้อย..แต่เคนรีบจับแขนไว้
"อย่าขยับครับภาพกำลังจับ"
"มณ..ไม่ถนัดน่ะค่ะ แขนโดนทับอยู่"
"เอางี้.." เคนเอามือขวาตัวเองมาจับไหล่ขวาของมณ ให้เกยตรงอกซ้ายของตัวเอง มณก็ขยับ
ตาม ภาพออกมาที่เห็นข้างหลัง เหมือนคู่รักกำลังนอนกอดกันกลมบนเก้าอี้ ปอมกับทีมงานที่
ยืนมุงดูมอนิเตอร์อยู่หัวเราะคิก คิก
"แสดงสมบทบาทจิง จิ๊ง พี่เรา เฮ้อ!"
"ถึงกับถอนหายใจเลยเหรอ ปอม" สรรส่งเสียงถามมา
"นับถือแกน่ะฮะ นี่ขนาดเพิ่งครั้งแรกนะเนี่ยเล่นซะดาราอาย...เสือซ่อนเล็บเลยนะน่ะ..ที่สำคัญ
เสือตัวใหญ่ด้วย" หัวเราะเป็นที่ครึกครื้น ซักครู่โยก็สั่งคัต เป็นอันเสร็จสิ้นการถ่าย...แนง อ๊อด
นาเพิ่งเดินเข้ามา ตะโกนบอกนัดเวลากินข้าว วันนี้จะเลี้ยงกันตรงสระว่ายน้ำให้มาเจอกันตอน
ทุ่มครึ่ง แล้วทุกคนก็แยกย้าย ไปทำภารกิจของตัวเอง....
บริเวณชายหาดของรีสอร์ท
"สงสัยจะเป็นหนัก..ฉันเห็นมันจามตั้งแต่เช้าแล้วนะน่ะ..นี่จะห้าโมงเย็นแล้วมันยังไม่เลิกจาม
เลย" อ๊อดพูด มือจัดดอกไม้ในแจกัน ตาก็มองไปทางฝ่ายเทคนิค ฝ่ายภาพซึ่งกำลังจัดแสง
เพื่อเตรียมถ่าย Lot สุดท้าย มีปอมเป็นหัวเรือใหญ่ในการกำหนดระยะแสงตกของดวง
อาทิตย์
"ก็แกนั้นแหละตัวดีไอ้อ๊อด! ฉันเห็นเมื่อเช้าแก ไอ้โจ้ และก็ไอ้ตั้มกดหัว มันจมน้ำตั้งหลายที"
แนงบ่น มือก็คลี่ผ้าคลุมโต๊ะลายตารางหมากฮอตสีสรรสดใส ตั๊มซึ่งกำลังเดินเข้ามา พร้อมกับ
ยกเก้าอี้นอนประกอบฉากมาด้วย พอได้ยินว่าเอ่ยถึงชื่อตัวเองก็ร้อนตัว
"ฮั่นแน่!..เจ้แนง..นินทาผมกับไอ้โจ้เหรอได้ยินน้า.." ค่อยๆ วางเก้าอี้ลงบนพื้น แนงหัวเราะ
"พูดเรื่องจริง..ใครบอกว่านินทา...ฉันเห็นอยู่กับตาย่ะ! ช่วยกันรุมมันใหญ่เชียวนะ" แนงพูด
เสร็จ มือก็สกิดจุ้นที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้ส่งถุงขนมให้
"ก็แหมนานๆ จะมีโอกาสซักที ก็เอาซะหน่อย แต่พี่ปอมแกเก่งนะอยู่ใต้น้ำได้ตั้งนานแหนะ..
ผมกับไอ้โจ้ก็เลยมันมือ พี่อ๊อดยุด้วยแหละ แฮะๆ " ตั้มโบ๊ยย.. อ๊อดได้ยิน ถึงกับยกมะเหงก
ล่อนมาหา ตั๊มหลบแทบไม่ทัน
"จริง!ฉันก็เห็น..หัวเราะเอิ๊ก..อ๊ากกันใหญ่..แต่ต้องยอมรับว่ะ.ไอ้ปอมมันอึดจริงๆ ดำอยู่ได้ตั้ง
นาน..แถมโผล่หัวขึ้นมามันยังไปว่ายแข่งกับไอ้สองตัวนี่อีก..สุดยอด.." นาเสริม จุ้นซึ่งแต่แรก
ไม่ได้พูด พึมพำออกมาเบาๆ
"อวดเก่ง น่ะสิ.."
"บ่น! อะไรไอ้จุ้น" อ๊อดหันมาถาม
"เปล่า!" ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ แต่ไม่รู้สมาธิอยู่กับหนังสือหรือเปล่า
"แต่ผมว่านะ..ไอ้ที่แกจาม ฟึด ฟัด ฟึด ฟัด อยู่เนี่ย..ไม่น่าจะมีสาเหตุ มาจากน้ำอย่างเดียว
หรอก มันต้องมาจากตีสี่เมื่อเช้านี่แน่ๆ"
"ตีสี่ทำไม" อ๊อด แนง นา แม้แต่จุ้น ซึ่งนั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ พูดออกมาพร้อมกัน
"แหม! พูดพร้อมกันเชียวนะ..อยากรู้จริงๆ เหรอ..จะบอกดีมั๊ยน้าาาา..โอ๊ย!" อ๊อด เอาจนได้
"นี่แน่..ขอซักทีเถอะ..หมั่นไส้มาตั้งนานแล้ว..เล่นตัวนัก..เร็วๆ บอก ๆ มาขยักขย่อนอยู่นั้น
แหละ" เร่งยิก ยิก ตั๊มเอามือลูบหัวไปมา
"ก็ได้ๆ ระหว่างที่พวกพี่ กำลังนอนหลับสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงอันแสนอบอุ่นเนี่ย..พี่ปอม ผม
และก็ไอ้โจ้ ลุกขึ้นมาตอนตีสี่ เพื่อมานั่งรอพระอาทิตย์ขึ้นน่ะสิ"
"แค่เนี๊ย! ไอ้ที่จะบอกน่ะมีแค่เนี๊ย..ฉันก็นึกว่ามีอะไรแปลกพิสดารตอนตีสี่ แล้วแหกขี้ตาลุกขึ้น
มาทำไมกันไม่หลับไม่นอน ไม่เคยเห็นหรือไงพระอาทิตย์ขึ้นเนี่ย..ฉันว่ามันไม่เห็นจะเกี่ยว
อะไรกับที่ ไอ้ปอมมันจามฟึด ฟัด เลย...ไอ้นี่มั่ว" อ๊อดร่ายซะยาว ตั๊มทำเสียงจึก จักขัดใจ
"ก็ผมยังพูดไม่จบเลย..เฮียก็ แทรกเข้ามาซะหยั่งเงี้ย..แล้วจะให้ผมเล่าต่อมั๊ยเนี่ย...ไปดีกว่า
วุ้ย" แกล้งจะหันหลัง อ๊อดหัวเราะรีบคว้าคอเอาไว้
"แหมไอ้ตั๊ม! แค่นี้ทำเป็นงอน...เออๆ ขอโทษๆ แกก็อย่าเล่าแล้วก็หยุดสิ ฉันก็นึกว่าจบแล้ว
ม๊าเล่ามา"
"คืองี้..พี่ปอมแกจะเก็บภาพตอนพระอาทิตย์ขึ้น คุณมณแกบอกว่าถ้าเป็นช่วงหน้าหนาวพระ
อาทิตย์จะขึ้นไม่ค่อยเป็นเวลาจะเดาไม่ค่อยได้ แต่ถ้าจะไม่ให้พลาดก็ต้องออกมารอซัก
ประมาณตีสี่ ก็เลยนัดกันว่าจะตื่นมาตอนตีสี่เพื่อมาจับภาพ...ตอนผมกับไอ้โจ้ออกมาจากห้อง
น่ะ ข้างนอกหนาวมาก ๆ หมอกงี้ลงตึบเลย ผมกับไอ้โจ้ต้องวิ่งไปใส่เสื้อออกมาอีกคนละสอง
ชั้น แถมด้วยหมวกอีกคนละใบ และก็ออกไปเจอพี่ปอมที่หน้าห้องแก ปรากฏว่าแกมานั่งรออยู่
ก่อนแล้วตั้งกง ตั้งกล้องไว้อย่างดี เสื้อผ้าที่ใส่น่ะไม่มีส่วนไหนที่มันจะกันหนาวได้เล้ย.. ทั้งเนื้อ
ทั้งตัวไอ้ที่ผมเห็นน่ะมีอยู่แค่ 2ชิ้น อันนี้ไม่นับกางเกงในนะ ไม่รู้แกใส่หรือเปล่า" นา แนง
อ๊อด หัวเราะขำ แต่จุ้นเงียบเหมือนเก็บข้อมูลอยู่
"เสื้อยืดบางๆ ที่แกชอบใส่นั่นแหละ แล้วก็กางเกงเล หมวกเหมิกก็ไม่มีหรอก..หนาวนะพี่..แก
บอกแกไม่หนาว..แล้วก็กระบานแกหนา..ผมกับไอ้โจ้นะขนาดใส่หมวกหัวยังชื้นเปียกเลย
หมอกลงจัดมาก นับประสาอะไรกับแกผมเห็นเสื้อแกนะชื้นเชียว..หัวก็เปียก..หมอกกับน้ำค้าง
หล่นใส่หัวเนี่ยไม่ใช่ธรรมดานะพี่เป็นไข้ได้นะ แถมพอถ่ายเสร็จแล้ว แกก็ดันลงไปเล่นน้ำอีก นี่
แกแค่จามอย่างเดียวไม่เป็นไข้ไปผมก็ว่าเก่งแล้วนะเนี่ย" แนงพยักหน้า แล้วก็ส่งเสียงมา
"เออ! ถึงว่าฉันก็เห็นมันจามฟิดๆ ตั้งแต่เช้าแล้วก็นึกว่าโดนน้ำอย่างเดียว...แล้วเนี่ยมีใครเอายา
ไปให้มันกินหรือยัง กันไว้ก่อนเผื่อเป็นอะไรจะได้ไม่หนัก"
"โอ๊ย!มีสิพี่..ก็ไอ้โจ้กับผมนั่นแหละ แต่แกบอกว่า เดี๋ยวแกกินข้าวก่อนค่อยกินยา จนป่านนี้ยัง
ไม่ได้กินข้าวเลยพี่ ยาก็เลยยังไม่ได้กิน แกถ่ายติดพันอยู่ ผมกับไอ้โจ้ก็สกิดแกบ่อยเหมือน
กันนะให้กินยาน่ะ ตอนหลังแกคงเริ่มรำคาญแกก็เลยสะกิดกลับ..แต่ด้วยเท้าอ่ะ.พวกผมก็เลย
ไม่กล้า แฮะๆ"
"ข้าวเที่ยงเหรอ!" จุ้นเริ่มมีเสียง หลังจากที่เงียบมานาน
"ข้าวเช้าพี่..รู้สึกตั้งแต่เช้ามาผมเห็นแกกินกาแฟไปแก้วเดียวมั้ง อ้อ!มีหนมปังที่พี่จุ้นให้อีกน่ะ..
แค่นั้นแหละ" เท่านั้นแหละ ไอ้ที่นั่งสงบนิ่งอยู่ตั้งนานก็ลุกผลึ่งขึ้นมา เล่นเอาตั๊มตกใจผงะ
หงายหลัง จุ้นเดินพรวดๆออกไป
"พี่! พี่! พี่จุ้นเป็นอะไรง่ะ..เล่นเอาผมตกอกตกใจหมด" ตั๊มหันมาถาม นา แนงและก็อ๊อด มอง
ตามจุ้นหัวเราะกันใหญ่เหมือนจะรู้
"สงสัย ไฟจะลนก้นว่ะ..ไอ้ตั๊ม! แกอยากให้ลูกพี่แกกินยาไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ "แม่นางจุ้น" กำลัง
ไปปราบลิงดื้อ "ซือหงอคง" ให้แกแล้วไง เดี๋ยวซักแป๊บฉันว่ายาของพวกแกคงได้ลงไปนอน
แน่นิ่งอยู่ในท้อง "ซือหงอคง" แน่ ๆ" หัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น ตั๊มยังไม่เก็ด...ทางด้านจุ้นเดิน
ออกจากกลุ่มได้ก็ตรงลิ่วเข้ามาหาปอมซึ่งกำลัง เซ็ตแสงเซ็ตไฟอยู่กับทีมงาน มีวัฒน์ สรร
และโย ยืนคลุมงานอยู่ด้วย จุ้นไปถึงก็สะกิดแขนปอมยิก ยิก ปอมหันมายิ้มส่งให้
"อ้าว..ไอ้จุ้น! มีอะไร"
"แกมานี่ดิไอ้ปอม" ว่าแล้วก็ลากแขนปอมออกมา พวกทีมงานเห็นก็ยิ้มกันใหญ่ หัวเราะกับ
อาการถู ลู่ ถู กัง
"ดะ..ดะ..เดี๋ยว..เดี๋ยว..จุ้น..ไอ้จุ้น" ไม่หยุดยังลากอยู่ จนปอมต้องหันมาหาโย
"พี่โย..ฝากแป๊บนะฮะ..เดี๋ยวมา"
"พักเลยก็ได้ปอม..เดี๋ยวพี่ต่อเอง" แล้วปอมก็เดินตามจุ้นออกไป
"มีอะไรไอ้จุ้น..คิดถึงฉันมากจนทนไม่ไหวเลยเหรอ..ต้องฉุดกระชากลากถูอย่างเนี๊ย..."ฮัด
เช้ย!" พูดจบก็จามออกมา ทำจมูกฟึดฟัด นั่นแหละจุ้นถึงหยุดหันมาหา เห็นปอมกำลังจะยก
แขนเสื้อขึ้นมาเช็ดจมูก เลยรีบดึงแขนเอาไว้
"ไอ้ปอม!...สกปรก"
"อะไร๊" ปอมถามงง ๆ
"ก็แก จะเอาแขนเสื้อแกเช็ดน้ำมูกไม่ใช่เหรอน่ะ"
"มีที่ไหนล่ะจุ้น! ฉันคัดจมูก จะเอามือขยี้ก็กระไรอยู่ มือมันดำก็เลยจะใช้แขนเสื้อ" นั่นแหละ
จุ้นถึงนิ่งได้ แล้วก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้
"อ่ะ!"
"อะไร" ยัง งงอยู่
"ผ้าเช็ดหน้า..แกเห็นเป็นผ้าเช็ดเท้าหรือไงถามได้" ชักหงุดหงิด
"ไม่จ้าย!..ฉันรู้แล้วว่าเป็นผ้าเช็ดหน้า..แต่แกให้ฉันทำไม"
"งั้น! อย่าเอาเลย" เริ่มรำคาญ ปอมยิ้ม
"โอ๋ๆ..จุ้นคนดี..จุ้นคนดีที่หนึ่งเลย..แค่นี้ทำงอนไปได้..มาม๊า..จะให้ก็เอามา..เดี๋ยวจะเช็ดไม่ให้
เหลือคราบเลย" ว่าแล้วก็ดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือจุ้นมา ก่อนจะเช็ดยังปากดีทำตาหลี่ๆ เจ้าเล่ห์ใส่
จุ้น "แก..ลง..มนต์อะไรเอาไว้ในผ้าเช็ดหน้า หรือเปล่าไอ้จุ้น! ตอบมาซะดีๆ..แค่นี้ฉันก็หลงแก
หัวปักหัวปำแล้วนะ อย่าให้ฉัน..ต้องไปไหนไม่รอดเลย ปอมขอร้อง" ตอนท้ายมีใส่น้ำเสียง
อ้อน จุ้นอดไม่ไหวต้องหัวเราะออกมา
"ตกลง! ไม่เอาใช่มั๊ย..งั้นเอาคืนมา" จุ้นจะแย่งจากมือปอม ปอมรีบถอยหนี เอานิ้วชี้แกว่งตรง
หน้าจุ้น
"อ๊ะ! อ๊ะ! อย่ามาขี้ตู่กับผ้าเช็ดหน้าของเค้านะตัวเอง..อยากได้ต้องขอดีๆ..แต่!.ไม่เอาดีกว่ามี
ผืนเดียวไม่ให้หรอก" ปอมยักคิ้วใส่ ว่าแล้วก็ยกขึ้นมาดม "หอมว่ะ...แกใส่อะไรลงไป..กลิ่น
คุ้นๆ" มองหน้าจุ้นแล้วก็ยิ้ม เริ่มมีสีระบายอยู่บนใบหน้าจุ้น
"ไอ้จุ้น..แกหน้าแดงกับเค้าเป็นด้วยเหรอน่ะ..เออเว้ย..น่ารักดี" ไอ้ที่มีสีอยู่แล้วก็เพิ่มขึ้นมา
อีก ปอมหัวเราะไม่อยากแหย่มาก รีบเอาผ้าขึ้นเช็ดจมูก และก็เก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋า
กางเกง จุ้นเห็นรีบแบมือขอคืน
"ใช้เสร็จแล้ว..ก็เอามา"
"แกจะเอาคืนไปทำไม..มีแต่ขี้มูกฉันทั้งนั้นเลย..จะเอาไปดูต่างหน้าหรือไง" กวนอีกและ
"ก็!ไหนแกบอกว่าไม่มีไง..แค่คัดจมูกเฉยๆ" เริ่มหงุดหงิด
"ก็เมื่อกี้มันเผลอหลุดออกมาง่ะ" ทำหน้าตาไร้เดียงสา
"แหวะ! ทุเรศว่ะ..ไอ้ปอม" สีหน้าขยะแขยง ปอมหัวเราะ
"ว่าแต่ มีอะไรถึงลากฉันออกมา..."ฮะ ฮะ..ฮัด..ชิ้ว"..." จามเข้าไป.. รีบเอาผ้าเช็ดหน้าของจุ้น
มาปิดปาก
"เออ! ลืมเลย ตามฉันมานี่เลยแก..ไอ้ปอม" ว่าแล้วก็จับแขนปอมให้เดินตามมา เหมือนผู้ใหญ่
จูงเด็ก ลากกันไป....
"แกจะพาฉันไปไหนเนี่ย!" ผ่านคนรู้จักหรือพนักงานที่มาด้วยกันก็หัวเราะ ซักแป็บ!ก็พามา
เกือบถึงห้องอาหารแต่ จุ้นเบรกซะก่อนเล่นเอาปอมที่เดินตามมาติดๆ เบรกไม่ทันชนหลังจุ้น
อย่างจัง จุ้นหน้าเกือบคะมำไปข้างหน้า ดีปอมเอาแขนซ้ายคล้องเอวจุ้นไว้ทัน..
"ไอ้จุ้น! จะหยุดก็ไม่บอก..เป็นอะไรหรือเปล่า!." เงียบ....
"มองอะไรน่ะ" จุ้นยังมองตรงไปข้างหน้า แขนปอมยังคล้องเอวจุ้นอยู่ ยืนซ้อนท้ายอยู่ข้างหลัง
เอาหน้าเกยไหล่ขวาจุ้น มองตามมาบ้าง "อ้าว! เฮ้ย! นั่นคุณแน๊ตตี้! นี่หว่า"
"แน๊ตตี้ ห่าอะไรล่ะ..อุ้ย!..ไอ้ปอมเจ็บนะ" จุ้นอุทาน เพราะปอมใช้มือขวาเขกหัวจุ้นไปหนึ่งที
"เป็นผู้หญิง..พูดห่า..ได้ไง" หน้ายังเกยอยู่บนไหล่ ปากก็พูดไป ตาก็มองไปข้างหน้า แขนซ้าย
ก็ยังคล้องอยู่ที่เอวจุ้น แต่จุ้นไม่ทันสังเกตเพราะสมาธิยังอยู่ที่แน๊ท ซึ่งกำลังเดินออกมาจาก
ห้องอาหารพร้อมมณทิรา พอแน็ทเห็นสองคนยืนอยู่ก็จำได้ รีบเดินเข้ามาทักสร้างความแปลก
ใจให้มณเป็นอย่างมาก
"สวัสดีค่ะ คุณจุ้น..คุณปอมบังเอิญจังเลย..มาทำงานหรือมาเที่ยวคะเนี่ย!" ปอมยังเอาหน้าเกย
ไหล่จุ้นอยู่นั่นแหละ ปล่อยให้จุ้นตอบ ตัวเองได้แต่ยิ้ม
"สองอย่างค่ะ..มาทำงานให้คุณมณด้วย แล้วก็มาฉลองปีใหม่กันที่นี่ด้วยค่ะทั้งบริษัทฯ...เอ่อ..
พี่ไทด์ก็มาด้วยนะคะ" มีหยอดตอนท้ายช่วยพี่ชายด้วย ปอมแหงะหน้ามาหาจุ้น จมูกแทบ
เฉี่ยวแก้ม เหมือนจะรู้ว่าจุ้นคิดอะไรอยู่ ส่วนแน๊ทก็พยักหน้ายิ้มๆ
"รู้จัก กันด้วยเหรอคะเนี่ย..โลกกลมจังเลย...เมื้อกี้ที่มณเล่าให้พี่แน๊ทฟังนะค่ะ เรื่องที่แม่มณ
ต้องการโปรโมทรีสอร์ท มณก็เลยให้ทีมคุณปอมมาช่วยดูให้ นี่ก็กำลังถ่ายกันอยู่ข้างล่าง...ไม่
รู้ว่าเสร็จหรือยังคะคุณปอม" หันมาถามปอม ปอมไม่ได้ฟังมัวแต่ยิ้มจุ้นแหงะหน้ามาดู เห็นยัง
ยิ้มอยู่ก็หมั่นไส้เอามือซ้ายอ้อมมาตีหัวทีนึง
"ยิ้มเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้ ไอ้ปอม!...คุณมณถามว่า ข้างล่างถ่ายเสร็จหรือยัง!"
"อ้อ! โทษทีครับเมื้อกี้ไม่ได้ฟัง..พอดีมีสาวสวยอยู่ใกล้ๆ แล้วใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว..โอ๊ยย!"
"นี่แหนะ..ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว" เท้าไวเท่าปาก จุ้นเอาส้นเท้าของตัวเองเหยียบไปแรงๆ บน
เท้าของปอม เล่นเอาปอมร้องลั่น มือเมอ ที่กอดเอวจุ้นไว้หลุดหมดรีบก้มลงจับเท้าตัวเอง
มณ กับแน๊ท เห็นถึงกับหัวเราะออกมาทั้งคู่
"ไอ้จุ้น! เล่นห่าอะไรวะเนี่ย..เจ็บชิปป๋งเลย" ยังก้มจับเท้าตัวเองอยู่
"ไม่ได้เล่น.. เอาจริงๆ ปากดีนัก..ตอบๆ คุณมณซะ ให้เค้ารออยู่ได้" จุ้นรำคาญ ปอมเงยหน้า
ขึ้นมา ค้อนประหลับประเหลือก แล้วก็หันไปทางมณ
"ยังไม่เสร็จครับ..ตอนนี้กำลัง Set ฉากอยู่..คุณมณ กับคุณแน๊ทลงไปดูได้นะครับ" ปอมเชิญ
ชวน แล้วทั้งสองก็ขอตัวเดินออกไป ปอมกับจุ้นมองส่งจนลับสายตา จุ้นบ่นออกมาพึมพำ
"นี่พี่ไทด์...รู้หรือยังนะ"
"บ่นอะไรจุ้น!...แล้วยังไงเนี่ย! ลากฉันมาทำไมหน้าห้องอาหาร" นั่นแหละสติถึงกลับมาเหมือน
เดิม
"ก็พามากินข้าวนะสิ..ถามได้" พูดเสร็จมือก็คว้าแขนปอมจูงไปด้วยกัน...ปอมเดินตามมาโดย
ดี ปากก็พูดไปเรื่อย
"นึกไงไอ้จุ้น..อยาก Dinner กับฉันเหรอ!" เดาะภาษาอังกฤษ "ยังไม่หกโมงเลยนะจุ้น แกหิว
แล้วเหรอ!" ยังไม่ตอบ จนถึงโต๊ะนั้นแหละ
"นั่งลงไอ้ปอม.." ดึงเก้าอี้ให้นั่ง ปอมเลิกคิ้ว
"เฮ้ย! วันนี้มาแปลกเว้ย! เฮ้ย!...แกเป็นอะไรไอ้จุ้น" แทนที่ตัวเองจะนั่ง กับดึงมือจุ้นแล้วก็กด
ไหล่ให้นั่งลง และตัวเองก็ไปดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ กัน
"ไม่เป็นอะไรหรอก...แค่อยากจะตบกะโหลกแกซักสามหน ทำไมวันนี้ไม่กินข้าว" จุ้นถามหน้า
ตาจริงจัง ปอมเพิ่งถึงบางอ้อ..ยิ้มแก้มแทบปริ
"ใคร! ใครไปฟ้อง..ไอ้ตั๊ม หรือไอ้โจ้ เดี๋ยวจะไปเตะมันให้จั๋งหนับซะที เอาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไป
กวนใจจุ้น..ได้ไงเนี่ย" เริ่มอ้อนแล้ว จุ้นยังหน้าตาจริงจังอยู่
"มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะปอม!..แกเป็นโรคกระเพาะอยู่ด้วย ไม่กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า
กระเพาะจะไปเหลือเหรอ แล้วยาน่ะกินมั่งหรือเปล่า แถมตอนเช้าก็ออกไปตากหมอก เสื้อนง
เสื้อหนาว หมวกเมิกก็ไม่ใส่ ร่างกายจะไปรับไหวได้ไง น้องมันเอายามาให้กิน ก็ไม่รู้จักกิน
ผลัดมันอยู่นั่นแหละ" เพิ่งหยุดหลังจากที่บ่นซะยาว ปอมเอาแขนวางไว้บนโต๊ะเอามือเท้าคาง
นั่งมองหน้าจุ้นแล้วก็อมยิ้ม
"ห่วงเหรอจุ้น" จุ้นอึ้ง..ปอมยิ้มแกล้งเอามือลูบท้อง
"มา..มา..หิวแล้วอ่ะ..พอแกพูดขึ้นมาฉันหิวทันทีเลย....ไหนอ่ะ เค้าตั้งหรือยัง..ยังไม่ถึงเวลา
เลยจุ้น..เค้าจะให้กินแล้วเหรอ" แกล้งชะเง้อมองหาอาหาร
"นั่งอยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันไปจัดการเอง"
"จ้า..ที่ร๊ากกก เดี๋ยวปอมจะเฝ้าโต๊ะไว้..ไม่ให้มันจรรีหนีหายไปไหนเลยนะจ๊ะ..อ้อ! กับข้าวไม่
ต้องเยอะนะที่ร๊าก! เน้นข้าว ราดๆ มาเลยปอมเป็นคนง่ายๆ สบายอยู่แล้ว" กวนซะ จุ้นค้อนให้ที
นึงก่อนเดินจากไป ซักแป๊บจุ้นก็ถือจานข้าวมีกับราดมาพร้อม เดินมาที่โต๊ะมีบริกรตามหลังมา
เสริฟ์น้ำให้ ปอมเห็นจุ้นถือมาจานเดียวก็แปลกใจ
"แกไม่กิน เหรอจุ้น!"
"หึ! ยังไม่หิว..แกนั่งกินไปนะเดี๋ยวฉันมา" พูดเสร็จก็เดินจ้ำอ้าวออกไป ไม่ถึงสิบนาทีจุ้นก็เดิน
กลับเข้ามา เห็นปอมยกน้ำขึ้นดื่มแล้ว
"โอ้โห! ไอ้ปอมขากรรไกรแกทำด้วยอะไรวะน่ะ..ทำไมกินเร็วอย่างงี้..เดี๋ยวก็ไม่ย่อยหรอก
ท้องอืดขึ้นมาฉันจะสมน้ำหน้าแก" ปอมกลืนน้ำลงคอไม่ได้ตอบ ยิ้มอย่างเดียว
"เอ้า! กินซะ" พร้อมกับยื่นถ้วยเล็กๆ ข้างในมียาอยู่สองเม็ดส่งให้ ปอมเห็นถึงกับเลิกคิ้วยิ้ม
"นี่แกลงไปเอามาให้เลยเหรอเนี่ยจุ้น..น่ารักจังเล้ย..มากอดทีเร้ว" อีกและ จุ้นเตรียมง้างแขน
กันไว้เลย ปอมเห็นท่าแล้วก็หัวเราะออกมา
"ฉันไปขอพนักงานที่เคาร์เตอร์" ปอมก้มลงมอง
"ยา อะไรอ่ะ"
"ลดไข้ แก้หวัด"
"กินแล้วง่วงหรือเปล่า ฉันยังต้องทำงานอีกนะ" จุ้นขมวดคิ้ว
"อย่าบอกนะ ว่าไอ้ที่แกเลี่ยงไม่กินยาของไอ้สองตัวนั่นทั้งวันเนี่ย เพราะว่าแกกลัวง่วง..เฮอะ!
ไอ้ปอม"
"ก็ส่วนนึง แต่งานมันติดพันด้วยแหละน่า" แบ่งรับแบ่งสู้ จุ้นส่ายหน้าให้
"แกนี่มันรักงานมากกว่าตัวเองอีกนะ ไอ้ปอม"
"ก็ไม่อยากรักตัวเองอ่ะ..อยากให้คนอื่นมารัก" ปากดี..สายตาก็จ้องมาที่จุ้น..จุ้นหลบตา
"กินๆ เข้าไปซะไอ้ปอม..ไหนแกบอกว่าห่วงงาน..ข้างล่างเป็นไงบ้างแล้วไม่รู้" เฉไฉ.. ปอม
หัวเราะ
"555 ไอ้จุ้นแกนี่ มันน่ารักดีว่ะ...หยั่งงี้ไม่ให้ฉันรักได้ไง" พูดเสร็จก็เอายาเข้าปากดื่มน้ำตาม
แล้วก็พากันลงมาข้างล่างเห็นทีมงานกำลังถ่ายภาพโต๊ะเก้าอี้ริมชายหาดอยู่ จุ้นแยกไปหา
จันทร์ กับตูนที่นั่งอยู่ริมสระน้ำ มีมณยืนดูห่างๆ แต่ข้างๆไม่มีแน๊ทอยู่ด้วย แล้วซักครู่ก็ถ่าย
Set นี้จบ ปอมเข้าไปยืนข้างๆ โย..โจ้ กับ ตั๊มรีบเดินมาประกบข้าง ยืนฟังด้วย
"เป็นไง!พี่"
"เหลือ อีก Set นึง ก็เสร็จแล้ว...พระอาทิตย์กำลังสวยเลยไม่ต้องใช้ไฟช่วย" โยตอบ
"ถ่ายตรง เหรอพี่"
"อึมม์...ถ่ายตรง..เอาภาพผ่านเก้าอี้นอนแล้วก็ร่ม...ไปหาพระอาทิตย์"
"เหรอ! จะดีมั๊ยพี่ถ้าให้เห็นหัวคน อยู่บนเก้าอี้ด้วยน่ะ" ปอมปรึกษา
"เออ! ไม่เลว...ดี.ดี ภาพมันจะได้ไม่ทื่อไป.."
"เอา..ใครดีตัวสูงๆ..หน่อย" ปอมหันหน้า กำลังจะเดิน ไปหาคน..ตั๊ม กับ โจ้ ไม่รู้ตัว ยืนขวาง
ทางปืนอยู่
"เอ้า..หนีสิโว๊ย! ไอ้สองตัวนี่ยืนขวางอยู่ได้...เดี๋ยวๆ เดี๋ยวมีชำระหนี้กัน รอให้เสร็จงานก่อน"
รีบเดินออกไป ตั๊มทำหน้างงๆ หันมาหาโจ้
"พี่ปอมแกเป็นไรวะ"
"สงสัยวัยทอง กำลังมาเยือน...ไปห่างๆ ดีกว่าไอ้ตั๊ม อากาศเริ่มแปรปรวน เดี๋ยวพายุเข้าแล้ว
หนีไม่ทัน" รีบเดินหนีกันทั้งคู่ ทีมงานได้ยินก็หัวเราะ มีมณยืนยิ้มอยู่ด้วย
"555ไอ้คู่นี้ นี่มันช่างเปรียบเปรย" โยพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย แล้วปอมก็กลับมา พร้อมลาก
แขนเคนมาด้วย เคนบ่นอุบ
"ไอ้ปอม แกจะทำไมฉันนี่"
"เร็วๆ มาช่วยกันทำมาหากินหน่อย เร็วๆ เลย" แล้วก็เดินมาถึง
"แก จะให้ฉันทำอะไร"
"ไปนั่ง เป็นตอ เอ๊ย! เป็นนายแบบให้หน่อย"
"ไม่เอ๊า! แกจะบ้าเหรอ ไอ้ปอมไม่เคยโว๊ย!" เคนโวยวายเสียงดังลั่น
"น่า พี่เคน...แค่นั่งหันหน้าเข้าหาพระอาทิตย์ โผล่แต่หัวออกมาเท่านั้นแหละ เดี่ยวกล้องมันจะ
ถ่ายจากด้านหลังไป..น่าพี่เคน ช่วยๆกัน จะได้เสร็จๆ" ปอมอธิบาย เคนเริ่มใจอ่อน
"เออๆ ก็ได้ๆ แต่งานเสร็จแกต้องมีเลี้ยงฉันนะโว๊ย! ไม่งั้นคิดค่าตัว"
"น่า..เดี๋ยวให้ไอ้ตั๊ม กับไอ้โจ้พาไปเลี้ยง" เท่านั้นแหละหัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น
"พอเลย..ฉันไม่คบเด็กสร้างบ้านอีกแล้ว..พาเสียหมด" บ่นเสร็จก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ ปอมกับโย
ดูที่มอนิเตอร์ ปอมจุ๊ปาก
"ผมว่า..มันก็ยังทื่อๆ นะพี่โย..เอาอีกสักคนดีกว่า" แล้วก็หันไปกวาดสายตาดู ไม่เห็นใครจะตัว
สูงพอๆกับเคน นอกจากแล้วก็เดินเข้าไปหา
"เอ่อ..คุณมณผมรบกวนนิดได้มั๊ยครับ"
"ค่ะ..เชิญค่ะ.เต็มที่เลยค่ะคุณปอมจะให้ช่วยอะไรก็บอก" ปอมยิ้มพริ้ม
"ช่วยไปนั่ง เป็นแบบคู่กับพี่เคนหน่อยสิครับ..พอดีผมลองมองดูแล้วไม่มีใครสูงไล่เลี่ยพี่เคน
เลย จะมีก็แต่คุณมณแหละครับ"
"จะดีเหรอคะคุณปอม..คือ มณไม่เคยถ่ายน่ะค่ะ" ยังกล้าๆ กลัวๆ
"ไม่เป็นไรครับ...นั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย" เกลี้ยกล่อม! ซักแป๊บ มณก็ตกลงเดินตามปอม
ไป แล้วก็นั่งลงข้างๆ เคน เคนเห็นถึงกับเลิกคิ้ว
"นั่งเป็นเพื่อนกัน...น่ะพี่" ปอมรีบบอก "นั่งสบายๆ นะครับ คุณมณ พี่เคน ไม่ต้องเกร็งนะครับ...
นึกซะว่าเรามาชายหาดกับแฟนแล้วนั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน" กวนไม่เลิก มณยิ้มแหยๆส่ง
ให้ เคนมองตาขวาง
"พอเลยไอ้ปอม แกจะถ่าย..จะทำอะไรก็รีบไป ไป๊ จะได้เสร็จๆ"
"คร๊าบ...ไปแล้วคร๊าบ" รีบวิ่งจู๊ด! ไปหาโย
"เป็นไงพี่"
"ก็โอเคอ่ะนะ แต่ถ้ามีหัวชนกันซักนิดเกยกันสักหน่อย ภาพจะสวยมาก อันนี้มันดูห่างๆ ไปนิด"
นั่นแหล่ะได้ดั่งใจ ประสงค์รีบวิ่งไปหาทั้งคู่
"เอ่อ.."
"อะไร! อีกไอ้ปอมถ่ายหรือยังวะ"
"คือหยั่งงี้พี่..ภาพมันยังทื่อๆ อ่ะ คือมันไม่ได้ Filling น่ะฮะ...คือจะรบกวน...ขอโทษนะครับ
คุณมณ พี่เคน" แล้วก็จับหัวของมณมาซบที่ไหล่เคน แล้วผลักหัวของเคนเอนเข้ามาหามณ
"อยู่เฉยๆ ซักแป๊บนะครับ.." หันไปตะโกนถามโย ได้รับคำตอบว่าโอเค
"ขออย่างงี้ซัก 10 นาทีนะครับ..คุยกันได้นะฮะ...เสียงไม่เข้า"
"ไอ้ปอม.." เคนเริ่มรำคาญ
"คร๊าบ...ไปแล้วคร๊าบ" รีบวิ่งกลับไปนั่งอยู่หน้ามอนิเตอร์..ทางด้านสองคนที่นั่งอยู่ มณเริ่มมี
ขยับเขยื้อนเล็กน้อย..แต่เคนรีบจับแขนไว้
"อย่าขยับครับภาพกำลังจับ"
"มณ..ไม่ถนัดน่ะค่ะ แขนโดนทับอยู่"
"เอางี้.." เคนเอามือขวาตัวเองมาจับไหล่ขวาของมณ ให้เกยตรงอกซ้ายของตัวเอง มณก็ขยับ
ตาม ภาพออกมาที่เห็นข้างหลัง เหมือนคู่รักกำลังนอนกอดกันกลมบนเก้าอี้ ปอมกับทีมงานที่
ยืนมุงดูมอนิเตอร์อยู่หัวเราะคิก คิก
"แสดงสมบทบาทจิง จิ๊ง พี่เรา เฮ้อ!"
"ถึงกับถอนหายใจเลยเหรอ ปอม" สรรส่งเสียงถามมา
"นับถือแกน่ะฮะ นี่ขนาดเพิ่งครั้งแรกนะเนี่ยเล่นซะดาราอาย...เสือซ่อนเล็บเลยนะน่ะ..ที่สำคัญ
เสือตัวใหญ่ด้วย" หัวเราะเป็นที่ครึกครื้น ซักครู่โยก็สั่งคัต เป็นอันเสร็จสิ้นการถ่าย...แนง อ๊อด
นาเพิ่งเดินเข้ามา ตะโกนบอกนัดเวลากินข้าว วันนี้จะเลี้ยงกันตรงสระว่ายน้ำให้มาเจอกันตอน
ทุ่มครึ่ง แล้วทุกคนก็แยกย้าย ไปทำภารกิจของตัวเอง....
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ค. 2554, 20:10:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ค. 2554, 20:10:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1706
| << ตอนที่11: เช้าที่ยากจะลืม | ตอนที่13 : ข้อความ >> |