จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่13 : ข้อความ
"สวยจัง!..ใครแต่งเนี่ย!..เมื้อกี้ยังไม่เห็นเลย" เสียงตูนอุทาน ทันทีที่เดินมาถึงบริเวณสระน้ำ
พร้อม จุ้น จันทร์ แนง และนา ภาพที่เห็นคือ บริเวณสระน้ำสว่าง สไวไปด้วยดวงไฟดวงเล็ก
ดวงน้อย เกาะอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ มีลูกโป่งใบใหญ่บ้างเล็กบ้างหลากหลายสีสรร คละเคล้ากัน
ไปลอยอยู่เต็มสระไปหมด เหมือนอ่างน้ำใบใหญ่เต็มใบด้วยแก้วเจียรนัยลูกเล็กๆ ลอยอยู่ ยิ่ง
โดนแสงไฟกระทบส่องยิ่งสวยงามละลานตายิ่งนัก คืนนี้อากาศกำลังดีเย็นสบายไม่หนาวมาก
ท้องฟ้าเป็นใจพระจันทร์ขึ้นเต็มดวง หมู่ดาวส่งแสงระยิบระยับ ได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งอยู่
ใกล้ๆ ทำให้จิตใจของแต่ละคนเบิกบานขึ้นไปอีก ระหว่างต้นไม้แต่ละต้นก็มีริบบิ้น สายรุ้ง
ระโยงระยางเต็มไปหมด ลานเล็กๆ ปลายสุดของสระน้ำมีไมค์ตั้งอยู่ตรงกลาง อิเล็คโทนตั้งอยู่
ข้างๆ และก็กีตาร์วางอยู่ใกล้ๆ เห็นพนักงานบริกรค่อยๆ ลำเลียงอาหารออกมาตั้งบนโต๊ะ มุม
เครื่องดื่มก็ตั้งเด่นเป็นสง่าเหมือนกำลังเรียกร้องให้เข้ามาดื่มชิมกันไว ไว มีถังเบียร์สดตั้งอยู่
ข้างๆ สามถัง กลิ่นบรรยากาศของความสุขก็เริ่มโชยเข้ามา...
"พี่วัฒน์..พี่ไทด์..พี่เคน...แล้วก็พวกเด็กๆ ที่ว่างน่ะช่วยกันทำ..นาเห็นพวกผู้หญิงไปนั่งเป่า
ลูกโป่งในห้องประชุม มีลูกน้องไอ้ปอมไปช่วยด้วย เจ็ด แปดคน คุณมณก็ส่งพนักงานมาช่วย
ตั้งหลายคน มันถึงได้เสร็จเร็วปานสายฟ้าแลบแบบนี้ไง ออกมาสวยซะด้วยสิ" แล้วก็พากัน
เดินเข้าไปข้างใน ทักทายพวกที่มาอยู่ก่อนแล้ว กำลังพูดคุยกันเป็นกลุ่มๆ นั่งบ้างยืนบ้างแล้ว
แต่ความสะดวกของแต่ละบุคคลไป แล้วก็แยกย้ายไปตักอาหารมากินกัน ซักแป๊บ อ๊อด ไท๊ด
สรร และเคน ก็เดินตามกันเข้ามา...วันนี้ทั้งวันจุ้นเพิ่งเห็นพี่ชายเลยรีบ เดินเข้ามาหา
"พี่ไทด์..ไปไหนมาทั้งวัน..จุ้นตามหาไม่เจอ..โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้" บ่น พร้อมกับลากแขน
ไทด์ออกมาจากกลุ่ม
"ใจเย็นๆ ไอ้จุ้น! แกจะรีบไปไหนเนี่ย..เฮอะ!...ไอ้นี่หนิใจร้อนจริงเชียว.. เอาทีละคำถาม..ถาม
ใหม่!" มีสั่ง มีสั่ง
"ไปไหนมา" ปากถาม ตาค้อนใส่พี่ประหลับประเหลือก
"ไปในเมือง ไปรับ Email มา ที่นี่มันต่อ Net ไม่ได้ สัญญาณไม่ค่อยดี...พอดีมีลูกค้าส่ง Mail
มาด่วน! ฉันเพิ่งกลับมาเมื่อตอนหกโมงนี่เอง...อ่ะ! มีอะไรอีกว่ามา" พยักหน้าเร่งจุ้น
"แล้วทำไม ไม่รับโทรศัพท์"
"ลืมไว้ในห้อง ไม่ได้เอาไป...อ่ะ!ถามมา"
"จุ้น..เจอคุณแน๊ท" เปลี่ยนประโยคคำถามเป็นประโยคบอกเล่าแบบหักมุม เล่นเอาไทด์ตั้งตัว
แทบไม่ทันเงยหน้าขึ้นมองจุ้นทันที
"โกหกหรือเปล่าไอ้จุ้น..เจอที่ไหน!" เร่งยิก ยิก
"จำไม่ได้และ...ไปดีกว่า" แกล้งทำเป็นจะเดินออกมา ไทด์ต้องล๊อคคอจุ้นไว้
"โอ๊ย! พี่ไทด์เจ็บ!" ตะโกนเสียงดังลั่น จนเพื่อนๆ หันมามอง แล้วก็หัวเราะท่าทางของสองพี่
น้อง
"บอกมาไอ้จุ้น! แกอย่ามาทำให้ฉันอยากแล้วจากไปนะโว้ย...เดี๋ยวมีสูญเสียไอ้นี่หนิ...เร็ว!
บอกมา" เร่งใหญ่
"เออๆ บอกแล้ว ปล่อยยยยยย!" นั่นแหละไทด์ถึงปล่อยแขนจากคอจุ้น
"เจอที่นี่!..เค้าเป็นเพื่อนคุณมณหรือไงเนี่ยแหละ..ไม่ได้ถาม...แต่เห็นเดินมาด้วยกันท่าทาง
สนิทสนมกันดี..สงสัยจะลงมาเที่ยวมั๊ง" พูดไป เอามือลูบคอไป
"แล้วเค้าถามถึง ฉันบ้างไหม" ทำหน้าตาประจบ
"ไม่ได้ถาม...แต่ฉันบอกไปว่าพี่ก็มาด้วย"
"เหรอ!...แล้วเค้าว่าไงบ้าง..มีท่าทางยังไง..ทำหน้ายังไงเวลาแกบอกว่าฉันมาด้วยน่ะ" ถามเป็น
ชุด
"ใจเย็นๆ..พี่ไทด์! จะรีบไปไหนเนี่ย..เฮอะ!...ใจร้อนจริงเชียว.. เอาทีละคำถาม..ถามใหม่!"
เหมือนเปี๊ยบ..เหมือนที่ไทด์เคยพูดใส่จุ้นเปี๊ยบ ไทด์อมยิ้ม
"เค้าว่ายังไง"
"ไม่ได้พูดอะไร"
"เหรอ!ๆ ท่าทางล่ะ มีปฎิกิริยายังไงบ้าง"
"หึ! ไม่มีอ่ะ" จุ้นตอบหน้าตาเฉย ไทด์เริ่มขมวดคิ้ว
"และ..และ..แล้วหน้าตาล่ะดีใจมั๊ยตอนที่แกพูดถึงฉันน่ะ"
"เฉยๆ นะ..เท่าที่จุ้นสังเกต" ไทด์หน้าม่อย
"จุ้นว่านะ เค้าคงไม่เหลือเยื่อใยให้พี่ไทด์แล้วมั๊ง..หรือว่าเค้ามีคนใหม่แล้ว" คิดไปทั่ว
"ยังโว๊ย! ฉันเรียบเคียงถามมาแล้ว..แล้วนี่เค้าจะลงมาในงานหรือเปล่าเนี่ย" ถามพร้อมชะเง้อ
มองหา
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่คุณมณคงลงมาเพราะได้ยินไอ้อ๊อดมันชวนไว้อยู่...ไม่เห็นยากเลยพี่ไทด์
ไม่ลงมาก็ขึ้นไปตาม คนเคยคบกันมันตัดกันไม่ขาดหรอก ถ้าเค้ายังไม่มีคนอื่นนะ" สอนซะ
"เออ! แม่คนประสบการณ์เยอะ....เดี๋ยวฉันไปเดินดูก่อน" ว่าแล้วก็เดินออกมา จุ้นเดินกลับไป
ที่กลุ่ม บรรยากาศเริ่มคึกคักเพราะคนค่อยๆ ทะยอยกันมาเรื่อยๆ เริ่มมีเสียงเพลงออกมาจาก
ลำโพง อ๊อดเป็นคนเดินเข้าไปเปิดเครื่องเสียงที่ทางมณทิราจัดเตรียมไว้ให้ เสียงคุยกันจ๊อก
แจ๊กเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
"ปอมไปไหนเนี่ย!" จันทร์หันมาถาม เคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ตอนผมจะลงไปที่ห้อง เห็นมันยังคุยอยู่กับพี่โยอยู่นะ..อ่ะ! นั่นไงพี่โยเดินมาพอดี"
"พี่โย! ไอ้ปอมล่ะ" เคนตะโกนถาม
"อ้าว! ยังไม่มาเหรอ..มันบอกให้พี่ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมันตามลงไป...สงสัยยังไม่เสร็จมั้ง!
หรือไม่ก็อาบน้ำอยู่" เป็นที่เข้าใจกัน แล้วก็หันมานั่งคุยกันไป กินกันไป..ตรงลานดนตรีคนที่
เล่นกีตาร์ เล่นอิเล็คโทนได้ก็ขึ้นไปร้องไปเล่นเป็นที่สนุกครึกครื้น...ในนั้นก็รวม อ๊อด จุ้น แนง
นาเข้าไปด้วย ผลัดวนกันขึ้นไป แต่ที่นานที่สุดแทบจะไม่ยอมปล่อยไมค์เลยเห็นจะเป็น โจ้กับ
ตั้ม เล่นเอาอาหาร ไปนั่งกินกันใกล้ๆ ลานนั่นแหละ มีสาวๆ พนักงานอ๊อฟฟิต และก็พวกผู้ชาย
ฝ่ายฉาก ฝ่ายศิลป์ไปนั่งด้วยเป็นกลุ่มใหญ่ สักพักมณก็เดินเข้ามาพร้อมกับแน๊ท ไทด์เห็นก่อน
รีบลุกไปต้อนรับ
"เชิญครับคุณมณ...คุณแน๊ท" พูดเชิญทั้งสองคน แต่สายตาจะอยู่ที่แน๊ทซะมากกว่า มีแอบยัก
คิ้วใส่แน๊ทด้วย แน๊ทค้อนให้ทีนึง แต่อาการเหล่านี้มณไม่เห็น
"คุณไทด์รู้จักพี่แน๊ทแล้วนะคะ" มณหันมาถาม
"ครับ! รู้จักดีเชียวแหละ!" ไทด์อมยิ้ม แล้วก็พาเดินไปที่โต๊ะ
"เชิญครับเชิญ...นั่งโต๊ะเดียวกันนี่แหละอบอุ่นดี" มีที่ว่างพอดีระหว่างเคน กับไทด์สองที่ โดยที่
มณนั่งข้างเคน ส่วนแน๊ทก็นั่งข้างไทด์ แล้วอยู่ๆ เสียงลำโพงที่ดังอยู่ก็เงียบขึ้นมาทันใด ทำเอา
หนุ่มสาวขัดอก ขัดใจกันใหญ่เพราะกำลังเต้นกันอย่างเมามันส์
"พี่วัฒน์ มาดูให้หน่อยซิไม่รู้มันเป็นอะไร" เสียงอ๊อด ตะโกนเรียก วัฒน์ซึ่งนั่งคุยกับตูนอยู่ก็ลุก
เดินเข้าไปดู จุ้น กับนาก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ พอจุ้นเห็นแน๊ทที่นั่งอยู่ข้างๆไทด์ เท่านั้นแหละ
ยิ้มแก้มปริ
"นึกว่าคุณมณ กับคุณแน๊ทจะไม่มาร่วมด้วยซะแล้ว..เพราะเห็นมีคนแถวนี้ถามถึง" เล่นเอาคนที่
มีอะไรอยู่ในใจอย่างมณ หน้าเริ่มมีสีประปราย ดีนะมันมืดมองไม่ค่อยเห็น ส่วนแน๊ทดูจะเฉยๆ
เพราะเหมือนจะรู้ตัวว่าจุ้นแซวตัวเองอยู่เลยได้แต่ยิ้มๆ
"ไอ้จุ้น! พูดมาก..ไปตักอาหาร หาเครื่องดื่มให้แขกหน่อยซิ" ไทด์สั่ง
"เออใช่!..ลืมเลย คุณมณ กับคุณแน๊ทรับเครื่องดื่มอะไรดีคะเดี๋ยวจุ้นไปเอาให้"
ไม่เป็นไรค่ะคุณจุ้น เดี๋ยวมณกับพี่แน๊ทจัดการเอง" ว่าแล้วก็ชวนกันลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหาร
นั่นแหละจุ้นถึงเดินมายืนข้างหลังไทด์แล้วก็ข้างๆ เคน
"หุบซะมั่งปากน่ะ..แมลงเม่าบินเข้าไปแล้วมั๊ง" ไทด์ซึ่งกำลังยิ้มอยู่ก็หุบทันที นา กับจันทร์
หัวเราะเสียงดัง
"แล้วนี่ก็เป็นอะไร..นั่งเงียบเป็นตอเชียว สาวๆ นั่งใกล้ไม่รู้จักชวนเค้าคุยกลัวดอกพิกุลร่วง
เหรอ" ลามมาถึงเคน ไอ้ที่หุบอยู่ก็อ้าปากขึ้นมาทันที
"เอ๊ะ!ไทด์..ไอ้จุ้นมันเป็นอะไรวะแซวเค้าทั่วไปหมด"
"ปล่อยมัน! มันพูดได้แค่ตอนนี้แหละเดี๋ยวก็จะไม่ได้พูดแล้ว โน่น! ไอ้คนที่จะทำให้มันหุบปาก
เดินมาโน่นแล้ว" แล้วสายตาทุกคนก็หันไปทางเดียวกัน เห็นปอมกำลังเดินเข้ามา ประจวบกับ
เสียงลำโพงดังขึ้นพอดี หนุ่มสาวก็กลับมาคึกคักกันเหมือนเดิม โจ้หันมาเห็นปอมรีบพูดออก
ไมค์ทันที
"มันต้องเป็นอาถรรพ์ แน่ๆ เลย ทันทีที่เสียงลำโพงดังขึ้น สุดหล่อ..ของผมก็โผล่ออกมาพอดี..
เย้..เย้..หัวหน้าผมคร๊าบ...หัวหน้าผมม" ทุกคนหันมามองปอมเป็นตาเดียว ปอมเห็นก็เลิกคิ้วรีบ
รับมุขต่อ ก้มลงโค้งศีรษะเอามือวาดจากข้างหน้ามาข้างๆ เรียกเสียงหัวเราะ เสียงวีด วิ๊วไป
ทั่ว...แล้วก็เดินมาถึงโต๊ะที่พวกไทด์นั่งกันอยู่ พอเห็นจุ้นยืนอยู่ข้างหลังไทด์ก็เดินตรงเข้า
มากอดคอจุ้น
"จุ้นนน! คิดถึงจังเลย เราไม่ได้เห็นหน้ากันมากี่นาทีแล้วเนี่ย!" กวนซะ จุ้นขมวดคิ้วแหงะหน้า
มามอง พยายามแกะแขนปอมเท่าไหร่ก็ไม่ออกปอมกอดไว้ซะแน่น ไทด์อมยิ้ม
"นั่นไง! เห็นมั๊ยล่ะ..ฉันพูดผิดปากไหมล่ะไอ้เคน..ว่ามันต้องเงียบ!" หันมาพยักพเยิกกับเคน
จุ้นทุบหลังไทด์ดังแอ๊ก! "อู๊ย! ไอ้จุ้นเจ็บนะโว๊ย..ดูมัน..กะพี่กะเชื้อมันทำได้ลงคอ..อูย!" ปอม
มองคนโน้นที คนนี้ที แขนก็ยังกอดคอจุ้นอยู่นั่นแหละ
"มีอะไรปิดบังปอมกันหรือเปล่าเอ่ย....เหมือนปอมจะพลาดอะไรไปใช่ไหมเนี่ย! จุ้นน..จุ้น..จุ้น
บอกปอมหน่อยน้าาา" แกล้งอ้อนใส่ หัวเราะกันหมดทั้งโต๊ะ เคนอดไม่ได้หมั่นไส้
"ข้าจะอ๊วก! ว่ะไอ้ปอม ปลา มง ปลาหมึกที่กินเข้าไปเริ่มตีขึ้นมาอยู่ที่คอแล้ว" ปอมหัวเราะ
ปล่อยแขนออกจากคอจุ้น..กำลังจะนั่งข้างๆ เคนนั่นแหละแถมมีดึงมือจุ้นจะให้นั่งข้างๆไทด์
ด้วย
"จะทำอะไร!" ไทด์กับเคน พูดออกมาพร้อมกันเสียงดังโดยไม่ได้นัดหมาย ปอมตกใจลุกขึ้น
แทบไม่ทัน ทุกคนเห็นอาการปอมก็หัวเราะ
"ตกอก..ตกใจหมด..พูดซะเสียงดังทั้งคู่เลย...ก็จะนั่งอ่ะเก้าอี้เค้ามีไว้ให้นั่ง..หรือว่าหวงห้าม
นั่ง" ปอมข้องใจ จุ้นหัวเราะ
"มีคนนั่งแล้วโว๊ย!" พูดออกมาพร้อมกันทั้งคู่ ปอมขมวดคิ้วกำลังจะถามว่าใครสายตาก็เหลือบ
เห็น สองสาวเดินถือจานอาหารเข้ามาพอดี เดาออกทันทีรีบกระเถิบถอยออกมา
"เชิญครับ.. คุณมณ คุณแน๊ทเชิญนั่ง..ครับเชิญนั่ง " กุลี กุจอ ขยับเก้าอี้ให้
"ขอบคุณค่ะ..คุณปอมเพิ่งมาเหรอคะ" มณถามแล้วก็นั่งลง พร้อมกับแน๊ท
"ครับ เพิ่งเสร็จเลยมาช้าไปหน่อย!...พลาดอะไรไปซะเยอะเชียว..อ่ะพี่เคนเทคแคร์คุณมณต่อ
นะฮะ...พี่ไทด์ก็ดูแลคุณแน๊ทดีดีล่ะ." มีแอบบอกเป็นนัย นัย ประมาณว่ารู้นะคิดอะไรกันอยู่
ไทด์กับเคนเงยหน้าขึ้นมอง ปอมยิ้มตาหยี
"เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ คุณมณ คุณแน๊ท ไปหาอะไรกินก่อนหิว" รีบหันหน้ามาหาจุ้น
"จะไปกับพี่มั๊ยน้อง...หรือจะอยู่ตรงนี้" ยังไม่วาย จุ้นเริ่มตาขวาง ปอมเห็นท่าไม่ดีรีบชิ่งตีจาก
ระหว่างเดินก็จามไปตลอดทาง จุ้นยกเก้าอี้มานั่งข้างๆ จันทร์ คุยกันงุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง ส่วนตูนกับนา
นั่งฟังเพลงไปด้วย กินไปด้วย ซักแป๊บ อ๊อด กับแนง ก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ แนงนั่งลงข้างๆ
นา อ๊อดไม่ได้นั่งยืนพิงเก้าอี้อยู่
"พี่วัฒน์ล่ะ.." ตูนเงยหน้าขึ้นถามอ๊อด
"โน้น..ไอ้โจ้มันดึงไว้ตรงโน้น" มือก็หยิบมันฝรั่งในจานขึ้นมากินด้วย ระหว่างนั้นปอมก็เดินถือ
จานเข้ามา กับข้าวเต็มจาน อ๊อดเห็นถึงกับเลิกคิ้ว "อือ!หือ ไอ้ปอมแกกินเข้าไปหมดเหรอ! น่ะ
ตักมาซะพูนเชียว" ปอมยักคิ้วใส่
"ไอ้อ๊อด! อย่ามาหยามนะโว้ย ลูกผู้ชายตัวจริงอย่างฉันเนี่ย! ว่าได้ หยามไม่ได้ ถือว่าดูหมิ่น
เดี๋ยวจะกินโชว์ให้ดูไม่ให้เหลือซักเม็ด" คนในโต๊ะหัวเราะบ้าง ยิ้มบ้าง แล้วปอมก็ชี้มาที่เก้าอี้
ตัวที่อ๊อดยืนพิงอยู่ "แกจะนั่งมั๊ยเนี่ย ไอ้อ๊อด!...ไม่นั่งฉันนั่งนะ"
"เออ..!" อ๊อดถอยมาให้ พอปอมเดินผ่านและก็นั่งลงเท่านั้นแหละ
"เอ้อ! หอมว่ะ! ไอ้ปอมกลิ่นสบู่นกแก้วกับกลิ่นตัวแกนี่มันช่าง เข้ากั๊น..เข้ากันดีว่ะ ฉันไม่เคย
เห็นใครใช้ไอ้สบู่ยี่ห้อนี้แล้ว กลิ่นมันจะติดทนนานเหมือนแกเลย เคยเปลี่ยนยี่ห้ออื่นบ้างป่ะ!"
ทุกคนที่โต๊ะก็รอฟังคำตอบด้วย ปอมเงยหน้ามาปากเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วก็รีบกลืน จุ้นเห็นถึงกับ
หมั่นไส้
"ค่อยๆ เคี้ยว ค่อยๆ กลืนก็ได้ ไอ้ปอม! แกจะรีบไปเพื่อ.. เดี๋ยวก็ติดคอตายเท่านั้น" หัวเราะกัน
ขรมไปหมด ปอมค้อนใส่จุ้น
"ก็จะรีบบอกมันไง...ตัวเองเคยบอกเค้าไว้ไม่ใช่เหรอ ว่าให้เค้ากินข้าวให้หมดปากก่อนแล้ว
ค่อยพูด เค้าก็ทำตามที่ตัวเองบอกน้า" แนง กับนาหัวเราะดังกว่าใครเพื่อนถูกใจ จุ้นทำหน้าจะ
อ๊วก! ประมาณว่าถ้าพูดมาอีกคำ มันต้องออกมาแน่ๆ ไทด์หัวเราะรีบเสริมคำพูดอ๊อด
"นั้นนะสิ ตั้งแต่พี่เจอแกมาเนี่ย..จมูกก็สัมผัสไอ้กลิ่นนี้มาตลอด ถ้ามันไม่ได้กลิ่นจะไม่อยากรู้
เลย...แต่นี้มันได้กลิ่นว่ะเลยสงสัย..แกอาบน้ำยังไง ไหนตอบให้หายข้องใจหน่อยสิ" ทุกคน
ยิ้มแล้วก็หันมา มองหน้าปอมหมด ซักแป๊บปอมก็เริ่ม..บีบเสียงเหมือนหมอ [เสียงแบบไหนไม่
รู้ จินตนาการเอาเองนะฮ้า]
"โอเคร..โอเคร..ตอนนี้ก็ถึงช่วงหมอนกแก้วไขปัญหานะครับ มีเข้ามาหลายคำถามมากมาย
ก่ายกอง เดี๋ยวหมอจะสุ่มขึ้นมาซัก 2 คำถาม" หัวเราะกันเสียงดังทั้งโต๊ะแต่ก็ไม่ขัด ปล่อยให้
ปอมวาดลวดลายต่อ
"คำถามแรก เลยนะครับจาก นางสาว อ.นามสมมุติไม่อยากเปิดเผย" แล้วก็บีบเสียงเล็ก ๆ
ลอยหน้าลอยตา จีบปากจีบคอพูด
"คุณหมอขา...ตั้งแต่หนูได้เจอกับคุณหมอมาเนี่ย หนูก็ได้กลิ่นไอ้สบู่ยี่ห้อเนี้ย!ติดตัวคุณหมด
มาตลอด ไม่ทราบว่าคุณหมอเคยเปลี่ยนไปใช้ยี่ห้ออื่นบ้างมั๊ยคะ ช่วยตอบให้หนูหายข้องใจ
หน่อยเถอะค่ะ" แล้วก็เฮ หัวเราะกันอีกระลอกนึง ปอมยิ้มแต่ก็ไม่หยุด
"ตอบคำถาม นางสาว อ.นามสมมุติไม่อยากเปิดเผยนะครับ คือ ตั้งแต่หมอจำความได้เนี่ย แม่
หมอก็ซื้อไอ้ยี่ห้อเนี้ยให้หมอใช้มาตลอด พอหมอเจริญวัยขึ้นมาก็เลยใช้ยี่ห้อเดิมมาเรื่อย ไม่รู้
จะเปลี่ยนทำไม..แต่อาจจะเปลี่ยนอีกทีตอนที่บริษัทฯ เค้าเลิกผลิตแล้วน่ะครับ" ทีนี้มีทั้ง
หัวเราะ เคาะโต๊ะผสมกันไป ปอมก็ยังไม่หยุด พล่ามไปเรื่อย
"อีกคำถามนึงนะครับ จาก นางสาว ท. ไม่กล้าบอกชื่อกลัวจะรู้" จุ้นถึงกับยิ้มแฉ่ง เอาแขนขึ้น
มาบนโต๊ะนั่งเท้าคางมองหน้าปอมฟังปอมพูดแบบสบายอารมณ์ ปอมเหลือบมาเห็นก็ยักคิ้วให้
ปากก็พล่ามต่อไป
"คุณหมอขา...ไม่ทราบว่าเวลาคุณหมออาบน้ำมีเคล็ดลับอะไรหรือเปล่าคะ..กลิ่นสบู่มันถึงได้
ติดตัวนานเหลือเกิน..บอกให้หนูเป็นวิทยาทานหน่อยเถอะค่ะหนูจะได้เอากลับไปใช้ที่บ้าน"
หัวเราะกันไป แล้วก็มีลุ้นด้วยว่าคุณหมอจะตอบยังไง
"ตอบคำถาม นางสาว ท. ไม่กล้าบอกชื่อกลัวจะรู้ นะครับ เอ่อ..เวลาหมออาบน้ำ หมอก็ไม่ได้มี
เคล็ดลับอะไรหรอกครับ..คนอื่นเค้าขัดตรงไหน..หมอก็ขัดตรงนั้น..เค้าถูตรงไหน..หมอก็ถูตรง
นั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่อาจจะเป็นได้ว่าผิวของหมอเนี่ย มันอาจจะลงตัวกับกลิ่นของ
สบู่พอดีมันก็เลยเป็นสาเหตุให้ กลิ่นมันติดทนนานก็ได้นะหมอว่า" สิ้นเสียงปอม ทีนี้มีเฮลั่น
หัวเราะกันเป็นที่คึกครื้น แน๊ทถึงกับเอ่ยปากชม
"คุณปอมนี่น่าจะไปทำงานเกี่ยวกับพวกแต่งหนังสือนะคะ แต่งเรื่องเก่งจัง"
"ชอบ!เหรอครับ ถ้าชอบ เดี๋ยวผมพูดให้ฟังอีก..สำหรับคุณแน๊ท กับคุณมณได้เสมอ"
"ไอ้ปอม!" เสียงไทด์ กับเคนพูดออกมาพร้อมกัน ปอมได้ยินแล้วก็ยิ้มตาหยี
"โอ๊ะ..โอ๋ว..ลืมไปว่า..มีท้าวทศกันต์นั่งอยู่..สี่เท้า..สองคู่..งั้นพักไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ
เดี๋ยวถ้ามีโอกาส หมอจะมาตอบคำถามให้ฟังใหม่" หัวเราะกันกระจาย มณ กับแน๊ทพอจะเดา
ความหมายของปอมออกก็อมยิ้มไม่พูดอะไรต่อ ปอมหันไปกินข้าวต่อเพราะเมื่อกี้โม้ไว้มาก
ไอ้ที่ตักมายังกินไม่หมดเลย หน้าลานก็ยังสนุกกันไม่เลิก ตูนนึกสนุกก็เลยชวนอ๊อด กับจันทร์
ออกไปบ้าง เคนทำหน้าที่เจ้าภาพที่ดีชวนมณคุยไม่หยุด ผิดกับเมื่อตอนแรกเพราะมีปอมปูทาง
ให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนไทด์ก็ลืมไปเลยว่ามีพวกน้องๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะเอาแต่มองหน้าแน๊ท จนแน๊ท
รู้สึกตัวขมวดคิ้วแล้วหันมาถาม
"มองอะไร!"
"มองคนสวย!" หยอดซะ ไม่ได้รู้หรอกว่าพูดออกไปน่ะใครจะได้ยินบ้าง แต่มันเข้าหูปอมซึ่งนั่ง
กินข้าวอยู่เพราะไม่ได้ฟังดนตรีเหมือนกับคนอื่นเค้า แล้วก็จุ้นซึ่งปกติหูจะเป็นเรด้าห์อยู่แล้ว
"โอ๊ย! ทำไมยำปลาหมึกมันหวานนน....จังวะ เมื่อกี้นี้มันก็ยังกลมกล่อมดีอยู่นี่หว่า หรือว่าตัก
มาคนละถาด..เฮอะ!...ไอ้จุ้น" เงยหน้ามองจุ้น จุ้นอมยิ้มรู้ทันกัน
"ฉันจะไปรู้แกเหรอ..ตักก็ตักเอง..กินก็กินเอง..ยังจะมาบ่นอีก...ถ้าไม่ชอบก็ไปตักใหม่โน่น..มี
อีกตั้งเยอะ..ไป! เดี๋ยวฉันพาไปเอง" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินอ้อมมาหาปอม ดึงแขนเสื้อให้ลุกขึ้น
ปอมก็ลุกแต่โดยดีสองมือก็ประคองจานขึ้นมาจะเอาไปด้วย จุ้นเห็นก็ขัดใจ
"แกจะถือไปทำไม! เอาวางไว้ตรงเนี๊ย!แหละ ไปเอาจานใหม่โน่น"
"ก็มันหวานแค่ยำปลาหมึกอ่ะ..อย่างอื่นมันอร่อย ยังเหลืออีกตั้งเยอะยังไม่หมดเลย" จุ้นขมวด
คิ้ว
"เออๆ ตามใจ..ไอ้แนง..ไอ้นาไปหาอะไรกินกัน..ลุก..ลุก" มือขวาดึงแขนเสื้อปอม มือซ้ายก็จับพนักเก้าอี้ของสองคนเขย่าให้ลุกขึ้น สองคนกำลังฟังเพลงเพลินๆ พอจุ้นให้ลุก ก็ลุกแบบ
งงๆ เดินตามกันมาต้อยๆ เหมือนกองทัพน้อยๆ มีจุ้นเดินนำหน้า ลากแขนเสื้อปอม ปอมก็
ประคองจานเดินตามหลังจุ้น และก็ตามมาด้วย แนง แล้วก็นา ทิ้งให้บนโต๊ะเหลือกันอยู่แค่ สี่
คน สองคู่ พากันเดินไปรวมกลุ่มกับพวกเด็กๆ ซึ่งมีวัฒน์ ตูน จันทร์ และอ๊อดนั่งกันอยู่ก่อน
หน้านี้แล้ว ปอมมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงนั่งปุ๊บ กินปั๊บ วัฒน์เห็นถึงกับหัวเราะ
"หิวเหรอไงไอ้ปอม กินใหญ่เลยเอ็ง!"
"นิดหน่อยพี่ เสียดาย..มากกว่า" แล้วก็มีมือดียื่นแก้วเบียร์ วางไว้ตรงหน้าเงยหน้าไปมองก็
เห็น โจ้กับตั๊ม ยืนยิ้มแฉ่ง
"แหะๆ ขาว..พี่ปอม..ขาวๆ" โจ้พูด ไอ้ที่นั่งอยู่กลุ่มใหญ่ ก็พากันยิ้มตามๆ กัน ปอมยิ้มบ้าง ยก
แก้วเบียร์ขึ้นมาส่องไฟดูแล้วก็วางลงที่เดิม
"ไอ้โจ้! เด็กๆว่ะ แก้วใหญ่กว่านี้ไม่มีเหรอ...เดี๋ยวข้ากินข้าวให้หมดก่อน แล้วเจอกัน" หัวเราะ
ตามๆกัน
"งั้นเอาแก้วนี้ ให้พี่อ๊อด..ก่อน" ว่าแล้วก็หยิบแก้วที่ยื่นให้ปอม ส่งให้อ๊อด ที่นั่งอยู่ด้วย
"อ่ะ! พี่อ๊อด...ขาวพี่ขาว" ตั๊มเร่ง ยิกๆ
"ไม่เอ๊า! พอแล้ว แกขาวกับฉันมากี่รอบแล้วไอ้ตั๊ม ฉันเริ่มมึนแล้วเนี่ย!" เฮกันลั่น ตั๊มหันหน้า
มาแกล้งบ่นกับโจ้
"พวกคนอายุมากเนี่ย! อ่อนว่ะกินไม่กี่แก้วก็มึนแล้ว...อู๊ย!..เจ็บอ่ะพี่จุ้น..ปล่อย!" โดนจุ้นหยิก
เข้าที่กระเบนเหน็บ เพราะยืนอยู่ใกล้มือพอดี
"ปากดีนักนะแกน่ะ ไอ้ตั้ม ไม่รู้ติดเชื้อใครมา" ปากพูด แต่ปลายหางตาหันมาทางปอม ปอม
แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รีบกินแล้วก็รวบช้อน
"ม๊ะ! เอามาไอ้ตั๊ม พวกแกมันต้องเจอกับฉันมันถึงจะเหมาะสม" ตั๊มรีบยื่นส่งให้ ปอมกระดก
รวดเดียวเกลี้ยง เอาลิ้นเลียฟองที่ปากเสร็จยักคิ้วแผล๊บ!
"แค่เนี๊ย!" ปอมเบะปาก "เด็ก ๆว่ะเล่นอะไรกันอยู่" เท่านั้นแหละ โจ้ว่าได้หยามไม่ได้ รีบกุลี
กุจอ ไปรินเบียร์ยกมาทีละ 2 เหยือกใหญ่ พวกที่เต้น อยู่ร้องเพลงอยู่ก็หันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เพราะคนเริ่มไปมุงอยู่ที่โต๊ะ แล้วเสียงเชียร์ก็ดังลั่นตอนนั้นปอมกินไปแล้ว 4 แก้ว ส่วน ตั๊มกับ
โจ้คนละ 2 เพราะว่า โจ้บอกว่า ปอมอายุมากกว่าต้องต่อให้ คือ 2ลุม1ว่างั้นเหอะ แล้วก็ค่อยๆ
เขยิบไปทีละแก้วจนปอม 8 โจ้กับตั๊ม คนละ4 สองคนก็เริ่มมีอาการเพราะก่อนหน้านี้กินมา
หลายอยู่ แต่ปอมยังไม่มีทีท่า จนปอม 14 นั่นแหละ โจ้กับตั้มถึงขอบาย
"ไม่ไหวแล้วอ่ะพี่ปอม....ขอบาย..ผมเริ่มเห็นหน้าพี่มี 4 หน้าแล้วน่ะ" โจ้บ่น ตั๊มเริ่มฟุบไปกับ
โต๊ะ พวกที่มุงอยู่ก็หัวเราะกันใหญ่ ปอมหัวเราะหน้าตายังเหมือนไม่ได้กินอย่างนั้นแหละ จุ้น
มองปอมอยู่ห่างๆ เหมือนกัน
"แกก็พอได้แล้วไอ้ปอม..14 แก้วนี่ 5 เหยือกใหญ่ๆ เลยนะ" ปอมหันมายิ้มให้
"รู้แล้วจ๊ะ..รู้แล้ว..ฉันกะจะสั่งสอนมันเท่านั้นแหละ" อ๊อด กับวัฒน์หัวเราะกับท่าทางของปอม
กับจุ้น
"ไอ้ปอม...ฉันว่าแกสองคนกับไอ้จุ้นนี่เหมาะสม สูสีดีว่ะ..อีกคนนึงก็เป็นห่วงเป็นใยซะเหลือ
เกิน...อีกคนก็เชื่อฟังซะเหลือเกิ๊น...คบกันเถอะว้า...เดี๋ยวเสียเวลานะโว๊ย!" พวกรอบๆ โต๊ะก็
เชียร์กันใหญ่ จุ้นหน้าเริ่มมีสี ปอมเห็นหน้าจุ้นก็ยิ้ม ต้องช่วยหน่อยและ
"ฉันก็คบกันอยู่เนี่ย! จริงมั๊ยจ๊ะที่ร๊ากก! ม๊า..มาให้ปอมกอดโชว์ หน่อยเร๊ว!" ว่าแล้วก็รีบดึงจุ้น
เข้ามาใกล้ๆ จุ้นรีบดันหน้าปอมไปห่างๆ
"ไปห่างๆ เลยไอ้ปอม! เหม็น!เหล้า" เริ่มหงุดหงิด ลืมเรื่องที่อ๊อดแซว
"ปอมไม่ได้กินเหล้านะ ปอมกินเบียร์.." เล่นเอาอ๊อดที่นั่งฟังอยู่เขกหัวปอมไปหนึ่งทีหมั่นไส้
"โอ๊ย! เจ็บนะโว๊ย ไอ้อ๊อด" ปากว่าเจ็บ แต่สายตางี้เชื่อมเชียว
"นี่! หมั่นไส้..อ้อนดีนัก" แล้วก็ลุกขึ้นยืน "ไปร้องเพลงดีกว่า....พี่จันทร์ไปเล่นอิเล็กโทนให้
อ๊อดหน่อย เดี๋ยวจะร้องเพลงกล่อมไอ้พวกนี้มัน..ไอ้ปอมแกไปเล่นกีต้าร์ให้หน่อยซิ" หันมาหา
ปอม
"ยังอ่ะ..เดี๋ยวนั่งพักก่อน...ให้ไอ้จิ๋วโน้นมันเล่นเป็น" แล้วอ๊อด ก็เดินไปพร้อมกับจันทร์ แวะไป
เรียกจิ๋วให้มาดีดกีตาร์ให้ นากับแนงตะโกนตามหลัง
"อ๊อด เพราะๆ นะ" นาพูด
"เอาเพลงช้านะ อยากฟัง" แนงเสริม อ๊อดหันไปคุยกับจันทร์ และก็จิ๋ว ซักแป๊บก็หันมาพูดออกไมค์
"เพลงที่จะร้องต่อไปนี้นะครับ ขอมอบให้แก่ทุกคนที่อยู่ ณ.ที่แห่งนี้ ฟังแล้วให้นึกถึงคนที่เค้า
ห่วงใยเราอยู่นะฮะ หรือที่เรากำลังห่วงใยเค้าอยู่" แล้วดนตรีก็ขึ้น
เพลง : ข้อความ http://imusic.teenee.com/2/frame/2159.php
ศิลปิน : พอส
อัลบั๊ม : Mind
จะอยู่ไกลห่าง สักเท่าไร....
สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่...ผูกไว้..ไม่ให้เราห่าง กัน...
คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน... คำพูดเหล่านั้น..ที่เธอ คอยส่ง มา....
ให้ฉันได้รับรู้...ให้ฉันนั้นได้มั่น ใจ....
ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้ง...ถึงคุณ ค่า.....
ฝากมาจากถ้อยคำนั้น..ผ่านมาจากสายตา ฉัน....
แหละสิ่งสิ่งนั้น..บอกฉันให้รู้ ตลอด มา....
ฉันและเธอจะเดิน...ไปด้วยกัน...ไม่ว่าจะทุกข์..หรือว่าจะสุข สันต์....
ฉัน จะมีเธอข้าง กาย....วันเวลาจะนาน สักเพียงไหน....
เพื่อนฉันคนนี้ นั้นไม่มีวัน ห่าง...และ ไม่มีวันจากไป ไหน....
ในวันที่ฉัน ไม่มีใคร...เปิดอ่านข้อความ เก่าเก่า....
ที่มีความหมาย จาก วันนั้น...คือความห่วงใยที่เธอให้ ฉัน....
ข้อความเหล่านั้น...ที่เธอ คอยส่ง มา....
ให้ฉันได้รับรู้...ให้ฉันนั้นได้มั่น ใจ....
ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้ง...ถึงคุณ ค่า....
ฝากมาจากถ้อยคำ นั้น...ผ่านมาจากสายตา ฉัน....
แหละสิ่งสิ่งนั้น..บอกฉันให้รู้ ตลอด มา....
ฉันและเธอจะเดิน...ไปด้วยกัน...ไม่ว่าจะทุกข์..หรือว่าจะสุข สันต์....
ฉัน จะมีเธอข้าง กาย....วันเวลาจะนาน สักเพียงไหน....
เพื่อนฉันคนนี้ นั้นไม่มีวัน ห่าง...และ ไม่มีวันจากไป ไหน..........
วี๊ด วิ๊ว กรี๊ด ปิ๊ด ปิ๊ว เสียงตบมือ เสียงกรี๊ด เสียงเป่าปากดังสนั่นหวั่นไหว หลังจากที่อ๊อด ร้องจบ
"เพราะจัง" นาพึมพำออกมา เหมือนอยู่ในพวัง แนงกับตูนพยักหน้า ส่วนจุ้นนั่งฟังไปด้วยยิ้ม
ไปด้วย ปอมหันมาเห็นก็พูดเบาๆ
"เหมือนอ๊อด มันมานั่งอยู่กลางใจฉันเลยจุ้น" จุ้นหันมาสบตาปอม ท่ามกลางพระจันทร์เต็มดวงบรรยากาศเย็นสบาย สายลมพัดแผ่วๆ...........
พร้อม จุ้น จันทร์ แนง และนา ภาพที่เห็นคือ บริเวณสระน้ำสว่าง สไวไปด้วยดวงไฟดวงเล็ก
ดวงน้อย เกาะอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ มีลูกโป่งใบใหญ่บ้างเล็กบ้างหลากหลายสีสรร คละเคล้ากัน
ไปลอยอยู่เต็มสระไปหมด เหมือนอ่างน้ำใบใหญ่เต็มใบด้วยแก้วเจียรนัยลูกเล็กๆ ลอยอยู่ ยิ่ง
โดนแสงไฟกระทบส่องยิ่งสวยงามละลานตายิ่งนัก คืนนี้อากาศกำลังดีเย็นสบายไม่หนาวมาก
ท้องฟ้าเป็นใจพระจันทร์ขึ้นเต็มดวง หมู่ดาวส่งแสงระยิบระยับ ได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งอยู่
ใกล้ๆ ทำให้จิตใจของแต่ละคนเบิกบานขึ้นไปอีก ระหว่างต้นไม้แต่ละต้นก็มีริบบิ้น สายรุ้ง
ระโยงระยางเต็มไปหมด ลานเล็กๆ ปลายสุดของสระน้ำมีไมค์ตั้งอยู่ตรงกลาง อิเล็คโทนตั้งอยู่
ข้างๆ และก็กีตาร์วางอยู่ใกล้ๆ เห็นพนักงานบริกรค่อยๆ ลำเลียงอาหารออกมาตั้งบนโต๊ะ มุม
เครื่องดื่มก็ตั้งเด่นเป็นสง่าเหมือนกำลังเรียกร้องให้เข้ามาดื่มชิมกันไว ไว มีถังเบียร์สดตั้งอยู่
ข้างๆ สามถัง กลิ่นบรรยากาศของความสุขก็เริ่มโชยเข้ามา...
"พี่วัฒน์..พี่ไทด์..พี่เคน...แล้วก็พวกเด็กๆ ที่ว่างน่ะช่วยกันทำ..นาเห็นพวกผู้หญิงไปนั่งเป่า
ลูกโป่งในห้องประชุม มีลูกน้องไอ้ปอมไปช่วยด้วย เจ็ด แปดคน คุณมณก็ส่งพนักงานมาช่วย
ตั้งหลายคน มันถึงได้เสร็จเร็วปานสายฟ้าแลบแบบนี้ไง ออกมาสวยซะด้วยสิ" แล้วก็พากัน
เดินเข้าไปข้างใน ทักทายพวกที่มาอยู่ก่อนแล้ว กำลังพูดคุยกันเป็นกลุ่มๆ นั่งบ้างยืนบ้างแล้ว
แต่ความสะดวกของแต่ละบุคคลไป แล้วก็แยกย้ายไปตักอาหารมากินกัน ซักแป๊บ อ๊อด ไท๊ด
สรร และเคน ก็เดินตามกันเข้ามา...วันนี้ทั้งวันจุ้นเพิ่งเห็นพี่ชายเลยรีบ เดินเข้ามาหา
"พี่ไทด์..ไปไหนมาทั้งวัน..จุ้นตามหาไม่เจอ..โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้" บ่น พร้อมกับลากแขน
ไทด์ออกมาจากกลุ่ม
"ใจเย็นๆ ไอ้จุ้น! แกจะรีบไปไหนเนี่ย..เฮอะ!...ไอ้นี่หนิใจร้อนจริงเชียว.. เอาทีละคำถาม..ถาม
ใหม่!" มีสั่ง มีสั่ง
"ไปไหนมา" ปากถาม ตาค้อนใส่พี่ประหลับประเหลือก
"ไปในเมือง ไปรับ Email มา ที่นี่มันต่อ Net ไม่ได้ สัญญาณไม่ค่อยดี...พอดีมีลูกค้าส่ง Mail
มาด่วน! ฉันเพิ่งกลับมาเมื่อตอนหกโมงนี่เอง...อ่ะ! มีอะไรอีกว่ามา" พยักหน้าเร่งจุ้น
"แล้วทำไม ไม่รับโทรศัพท์"
"ลืมไว้ในห้อง ไม่ได้เอาไป...อ่ะ!ถามมา"
"จุ้น..เจอคุณแน๊ท" เปลี่ยนประโยคคำถามเป็นประโยคบอกเล่าแบบหักมุม เล่นเอาไทด์ตั้งตัว
แทบไม่ทันเงยหน้าขึ้นมองจุ้นทันที
"โกหกหรือเปล่าไอ้จุ้น..เจอที่ไหน!" เร่งยิก ยิก
"จำไม่ได้และ...ไปดีกว่า" แกล้งทำเป็นจะเดินออกมา ไทด์ต้องล๊อคคอจุ้นไว้
"โอ๊ย! พี่ไทด์เจ็บ!" ตะโกนเสียงดังลั่น จนเพื่อนๆ หันมามอง แล้วก็หัวเราะท่าทางของสองพี่
น้อง
"บอกมาไอ้จุ้น! แกอย่ามาทำให้ฉันอยากแล้วจากไปนะโว้ย...เดี๋ยวมีสูญเสียไอ้นี่หนิ...เร็ว!
บอกมา" เร่งใหญ่
"เออๆ บอกแล้ว ปล่อยยยยยย!" นั่นแหละไทด์ถึงปล่อยแขนจากคอจุ้น
"เจอที่นี่!..เค้าเป็นเพื่อนคุณมณหรือไงเนี่ยแหละ..ไม่ได้ถาม...แต่เห็นเดินมาด้วยกันท่าทาง
สนิทสนมกันดี..สงสัยจะลงมาเที่ยวมั๊ง" พูดไป เอามือลูบคอไป
"แล้วเค้าถามถึง ฉันบ้างไหม" ทำหน้าตาประจบ
"ไม่ได้ถาม...แต่ฉันบอกไปว่าพี่ก็มาด้วย"
"เหรอ!...แล้วเค้าว่าไงบ้าง..มีท่าทางยังไง..ทำหน้ายังไงเวลาแกบอกว่าฉันมาด้วยน่ะ" ถามเป็น
ชุด
"ใจเย็นๆ..พี่ไทด์! จะรีบไปไหนเนี่ย..เฮอะ!...ใจร้อนจริงเชียว.. เอาทีละคำถาม..ถามใหม่!"
เหมือนเปี๊ยบ..เหมือนที่ไทด์เคยพูดใส่จุ้นเปี๊ยบ ไทด์อมยิ้ม
"เค้าว่ายังไง"
"ไม่ได้พูดอะไร"
"เหรอ!ๆ ท่าทางล่ะ มีปฎิกิริยายังไงบ้าง"
"หึ! ไม่มีอ่ะ" จุ้นตอบหน้าตาเฉย ไทด์เริ่มขมวดคิ้ว
"และ..และ..แล้วหน้าตาล่ะดีใจมั๊ยตอนที่แกพูดถึงฉันน่ะ"
"เฉยๆ นะ..เท่าที่จุ้นสังเกต" ไทด์หน้าม่อย
"จุ้นว่านะ เค้าคงไม่เหลือเยื่อใยให้พี่ไทด์แล้วมั๊ง..หรือว่าเค้ามีคนใหม่แล้ว" คิดไปทั่ว
"ยังโว๊ย! ฉันเรียบเคียงถามมาแล้ว..แล้วนี่เค้าจะลงมาในงานหรือเปล่าเนี่ย" ถามพร้อมชะเง้อ
มองหา
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่คุณมณคงลงมาเพราะได้ยินไอ้อ๊อดมันชวนไว้อยู่...ไม่เห็นยากเลยพี่ไทด์
ไม่ลงมาก็ขึ้นไปตาม คนเคยคบกันมันตัดกันไม่ขาดหรอก ถ้าเค้ายังไม่มีคนอื่นนะ" สอนซะ
"เออ! แม่คนประสบการณ์เยอะ....เดี๋ยวฉันไปเดินดูก่อน" ว่าแล้วก็เดินออกมา จุ้นเดินกลับไป
ที่กลุ่ม บรรยากาศเริ่มคึกคักเพราะคนค่อยๆ ทะยอยกันมาเรื่อยๆ เริ่มมีเสียงเพลงออกมาจาก
ลำโพง อ๊อดเป็นคนเดินเข้าไปเปิดเครื่องเสียงที่ทางมณทิราจัดเตรียมไว้ให้ เสียงคุยกันจ๊อก
แจ๊กเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
"ปอมไปไหนเนี่ย!" จันทร์หันมาถาม เคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ตอนผมจะลงไปที่ห้อง เห็นมันยังคุยอยู่กับพี่โยอยู่นะ..อ่ะ! นั่นไงพี่โยเดินมาพอดี"
"พี่โย! ไอ้ปอมล่ะ" เคนตะโกนถาม
"อ้าว! ยังไม่มาเหรอ..มันบอกให้พี่ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมันตามลงไป...สงสัยยังไม่เสร็จมั้ง!
หรือไม่ก็อาบน้ำอยู่" เป็นที่เข้าใจกัน แล้วก็หันมานั่งคุยกันไป กินกันไป..ตรงลานดนตรีคนที่
เล่นกีตาร์ เล่นอิเล็คโทนได้ก็ขึ้นไปร้องไปเล่นเป็นที่สนุกครึกครื้น...ในนั้นก็รวม อ๊อด จุ้น แนง
นาเข้าไปด้วย ผลัดวนกันขึ้นไป แต่ที่นานที่สุดแทบจะไม่ยอมปล่อยไมค์เลยเห็นจะเป็น โจ้กับ
ตั้ม เล่นเอาอาหาร ไปนั่งกินกันใกล้ๆ ลานนั่นแหละ มีสาวๆ พนักงานอ๊อฟฟิต และก็พวกผู้ชาย
ฝ่ายฉาก ฝ่ายศิลป์ไปนั่งด้วยเป็นกลุ่มใหญ่ สักพักมณก็เดินเข้ามาพร้อมกับแน๊ท ไทด์เห็นก่อน
รีบลุกไปต้อนรับ
"เชิญครับคุณมณ...คุณแน๊ท" พูดเชิญทั้งสองคน แต่สายตาจะอยู่ที่แน๊ทซะมากกว่า มีแอบยัก
คิ้วใส่แน๊ทด้วย แน๊ทค้อนให้ทีนึง แต่อาการเหล่านี้มณไม่เห็น
"คุณไทด์รู้จักพี่แน๊ทแล้วนะคะ" มณหันมาถาม
"ครับ! รู้จักดีเชียวแหละ!" ไทด์อมยิ้ม แล้วก็พาเดินไปที่โต๊ะ
"เชิญครับเชิญ...นั่งโต๊ะเดียวกันนี่แหละอบอุ่นดี" มีที่ว่างพอดีระหว่างเคน กับไทด์สองที่ โดยที่
มณนั่งข้างเคน ส่วนแน๊ทก็นั่งข้างไทด์ แล้วอยู่ๆ เสียงลำโพงที่ดังอยู่ก็เงียบขึ้นมาทันใด ทำเอา
หนุ่มสาวขัดอก ขัดใจกันใหญ่เพราะกำลังเต้นกันอย่างเมามันส์
"พี่วัฒน์ มาดูให้หน่อยซิไม่รู้มันเป็นอะไร" เสียงอ๊อด ตะโกนเรียก วัฒน์ซึ่งนั่งคุยกับตูนอยู่ก็ลุก
เดินเข้าไปดู จุ้น กับนาก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ พอจุ้นเห็นแน๊ทที่นั่งอยู่ข้างๆไทด์ เท่านั้นแหละ
ยิ้มแก้มปริ
"นึกว่าคุณมณ กับคุณแน๊ทจะไม่มาร่วมด้วยซะแล้ว..เพราะเห็นมีคนแถวนี้ถามถึง" เล่นเอาคนที่
มีอะไรอยู่ในใจอย่างมณ หน้าเริ่มมีสีประปราย ดีนะมันมืดมองไม่ค่อยเห็น ส่วนแน๊ทดูจะเฉยๆ
เพราะเหมือนจะรู้ตัวว่าจุ้นแซวตัวเองอยู่เลยได้แต่ยิ้มๆ
"ไอ้จุ้น! พูดมาก..ไปตักอาหาร หาเครื่องดื่มให้แขกหน่อยซิ" ไทด์สั่ง
"เออใช่!..ลืมเลย คุณมณ กับคุณแน๊ทรับเครื่องดื่มอะไรดีคะเดี๋ยวจุ้นไปเอาให้"
ไม่เป็นไรค่ะคุณจุ้น เดี๋ยวมณกับพี่แน๊ทจัดการเอง" ว่าแล้วก็ชวนกันลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหาร
นั่นแหละจุ้นถึงเดินมายืนข้างหลังไทด์แล้วก็ข้างๆ เคน
"หุบซะมั่งปากน่ะ..แมลงเม่าบินเข้าไปแล้วมั๊ง" ไทด์ซึ่งกำลังยิ้มอยู่ก็หุบทันที นา กับจันทร์
หัวเราะเสียงดัง
"แล้วนี่ก็เป็นอะไร..นั่งเงียบเป็นตอเชียว สาวๆ นั่งใกล้ไม่รู้จักชวนเค้าคุยกลัวดอกพิกุลร่วง
เหรอ" ลามมาถึงเคน ไอ้ที่หุบอยู่ก็อ้าปากขึ้นมาทันที
"เอ๊ะ!ไทด์..ไอ้จุ้นมันเป็นอะไรวะแซวเค้าทั่วไปหมด"
"ปล่อยมัน! มันพูดได้แค่ตอนนี้แหละเดี๋ยวก็จะไม่ได้พูดแล้ว โน่น! ไอ้คนที่จะทำให้มันหุบปาก
เดินมาโน่นแล้ว" แล้วสายตาทุกคนก็หันไปทางเดียวกัน เห็นปอมกำลังเดินเข้ามา ประจวบกับ
เสียงลำโพงดังขึ้นพอดี หนุ่มสาวก็กลับมาคึกคักกันเหมือนเดิม โจ้หันมาเห็นปอมรีบพูดออก
ไมค์ทันที
"มันต้องเป็นอาถรรพ์ แน่ๆ เลย ทันทีที่เสียงลำโพงดังขึ้น สุดหล่อ..ของผมก็โผล่ออกมาพอดี..
เย้..เย้..หัวหน้าผมคร๊าบ...หัวหน้าผมม" ทุกคนหันมามองปอมเป็นตาเดียว ปอมเห็นก็เลิกคิ้วรีบ
รับมุขต่อ ก้มลงโค้งศีรษะเอามือวาดจากข้างหน้ามาข้างๆ เรียกเสียงหัวเราะ เสียงวีด วิ๊วไป
ทั่ว...แล้วก็เดินมาถึงโต๊ะที่พวกไทด์นั่งกันอยู่ พอเห็นจุ้นยืนอยู่ข้างหลังไทด์ก็เดินตรงเข้า
มากอดคอจุ้น
"จุ้นนน! คิดถึงจังเลย เราไม่ได้เห็นหน้ากันมากี่นาทีแล้วเนี่ย!" กวนซะ จุ้นขมวดคิ้วแหงะหน้า
มามอง พยายามแกะแขนปอมเท่าไหร่ก็ไม่ออกปอมกอดไว้ซะแน่น ไทด์อมยิ้ม
"นั่นไง! เห็นมั๊ยล่ะ..ฉันพูดผิดปากไหมล่ะไอ้เคน..ว่ามันต้องเงียบ!" หันมาพยักพเยิกกับเคน
จุ้นทุบหลังไทด์ดังแอ๊ก! "อู๊ย! ไอ้จุ้นเจ็บนะโว๊ย..ดูมัน..กะพี่กะเชื้อมันทำได้ลงคอ..อูย!" ปอม
มองคนโน้นที คนนี้ที แขนก็ยังกอดคอจุ้นอยู่นั่นแหละ
"มีอะไรปิดบังปอมกันหรือเปล่าเอ่ย....เหมือนปอมจะพลาดอะไรไปใช่ไหมเนี่ย! จุ้นน..จุ้น..จุ้น
บอกปอมหน่อยน้าาา" แกล้งอ้อนใส่ หัวเราะกันหมดทั้งโต๊ะ เคนอดไม่ได้หมั่นไส้
"ข้าจะอ๊วก! ว่ะไอ้ปอม ปลา มง ปลาหมึกที่กินเข้าไปเริ่มตีขึ้นมาอยู่ที่คอแล้ว" ปอมหัวเราะ
ปล่อยแขนออกจากคอจุ้น..กำลังจะนั่งข้างๆ เคนนั่นแหละแถมมีดึงมือจุ้นจะให้นั่งข้างๆไทด์
ด้วย
"จะทำอะไร!" ไทด์กับเคน พูดออกมาพร้อมกันเสียงดังโดยไม่ได้นัดหมาย ปอมตกใจลุกขึ้น
แทบไม่ทัน ทุกคนเห็นอาการปอมก็หัวเราะ
"ตกอก..ตกใจหมด..พูดซะเสียงดังทั้งคู่เลย...ก็จะนั่งอ่ะเก้าอี้เค้ามีไว้ให้นั่ง..หรือว่าหวงห้าม
นั่ง" ปอมข้องใจ จุ้นหัวเราะ
"มีคนนั่งแล้วโว๊ย!" พูดออกมาพร้อมกันทั้งคู่ ปอมขมวดคิ้วกำลังจะถามว่าใครสายตาก็เหลือบ
เห็น สองสาวเดินถือจานอาหารเข้ามาพอดี เดาออกทันทีรีบกระเถิบถอยออกมา
"เชิญครับ.. คุณมณ คุณแน๊ทเชิญนั่ง..ครับเชิญนั่ง " กุลี กุจอ ขยับเก้าอี้ให้
"ขอบคุณค่ะ..คุณปอมเพิ่งมาเหรอคะ" มณถามแล้วก็นั่งลง พร้อมกับแน๊ท
"ครับ เพิ่งเสร็จเลยมาช้าไปหน่อย!...พลาดอะไรไปซะเยอะเชียว..อ่ะพี่เคนเทคแคร์คุณมณต่อ
นะฮะ...พี่ไทด์ก็ดูแลคุณแน๊ทดีดีล่ะ." มีแอบบอกเป็นนัย นัย ประมาณว่ารู้นะคิดอะไรกันอยู่
ไทด์กับเคนเงยหน้าขึ้นมอง ปอมยิ้มตาหยี
"เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ คุณมณ คุณแน๊ท ไปหาอะไรกินก่อนหิว" รีบหันหน้ามาหาจุ้น
"จะไปกับพี่มั๊ยน้อง...หรือจะอยู่ตรงนี้" ยังไม่วาย จุ้นเริ่มตาขวาง ปอมเห็นท่าไม่ดีรีบชิ่งตีจาก
ระหว่างเดินก็จามไปตลอดทาง จุ้นยกเก้าอี้มานั่งข้างๆ จันทร์ คุยกันงุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง ส่วนตูนกับนา
นั่งฟังเพลงไปด้วย กินไปด้วย ซักแป๊บ อ๊อด กับแนง ก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ แนงนั่งลงข้างๆ
นา อ๊อดไม่ได้นั่งยืนพิงเก้าอี้อยู่
"พี่วัฒน์ล่ะ.." ตูนเงยหน้าขึ้นถามอ๊อด
"โน้น..ไอ้โจ้มันดึงไว้ตรงโน้น" มือก็หยิบมันฝรั่งในจานขึ้นมากินด้วย ระหว่างนั้นปอมก็เดินถือ
จานเข้ามา กับข้าวเต็มจาน อ๊อดเห็นถึงกับเลิกคิ้ว "อือ!หือ ไอ้ปอมแกกินเข้าไปหมดเหรอ! น่ะ
ตักมาซะพูนเชียว" ปอมยักคิ้วใส่
"ไอ้อ๊อด! อย่ามาหยามนะโว้ย ลูกผู้ชายตัวจริงอย่างฉันเนี่ย! ว่าได้ หยามไม่ได้ ถือว่าดูหมิ่น
เดี๋ยวจะกินโชว์ให้ดูไม่ให้เหลือซักเม็ด" คนในโต๊ะหัวเราะบ้าง ยิ้มบ้าง แล้วปอมก็ชี้มาที่เก้าอี้
ตัวที่อ๊อดยืนพิงอยู่ "แกจะนั่งมั๊ยเนี่ย ไอ้อ๊อด!...ไม่นั่งฉันนั่งนะ"
"เออ..!" อ๊อดถอยมาให้ พอปอมเดินผ่านและก็นั่งลงเท่านั้นแหละ
"เอ้อ! หอมว่ะ! ไอ้ปอมกลิ่นสบู่นกแก้วกับกลิ่นตัวแกนี่มันช่าง เข้ากั๊น..เข้ากันดีว่ะ ฉันไม่เคย
เห็นใครใช้ไอ้สบู่ยี่ห้อนี้แล้ว กลิ่นมันจะติดทนนานเหมือนแกเลย เคยเปลี่ยนยี่ห้ออื่นบ้างป่ะ!"
ทุกคนที่โต๊ะก็รอฟังคำตอบด้วย ปอมเงยหน้ามาปากเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วก็รีบกลืน จุ้นเห็นถึงกับ
หมั่นไส้
"ค่อยๆ เคี้ยว ค่อยๆ กลืนก็ได้ ไอ้ปอม! แกจะรีบไปเพื่อ.. เดี๋ยวก็ติดคอตายเท่านั้น" หัวเราะกัน
ขรมไปหมด ปอมค้อนใส่จุ้น
"ก็จะรีบบอกมันไง...ตัวเองเคยบอกเค้าไว้ไม่ใช่เหรอ ว่าให้เค้ากินข้าวให้หมดปากก่อนแล้ว
ค่อยพูด เค้าก็ทำตามที่ตัวเองบอกน้า" แนง กับนาหัวเราะดังกว่าใครเพื่อนถูกใจ จุ้นทำหน้าจะ
อ๊วก! ประมาณว่าถ้าพูดมาอีกคำ มันต้องออกมาแน่ๆ ไทด์หัวเราะรีบเสริมคำพูดอ๊อด
"นั้นนะสิ ตั้งแต่พี่เจอแกมาเนี่ย..จมูกก็สัมผัสไอ้กลิ่นนี้มาตลอด ถ้ามันไม่ได้กลิ่นจะไม่อยากรู้
เลย...แต่นี้มันได้กลิ่นว่ะเลยสงสัย..แกอาบน้ำยังไง ไหนตอบให้หายข้องใจหน่อยสิ" ทุกคน
ยิ้มแล้วก็หันมา มองหน้าปอมหมด ซักแป๊บปอมก็เริ่ม..บีบเสียงเหมือนหมอ [เสียงแบบไหนไม่
รู้ จินตนาการเอาเองนะฮ้า]
"โอเคร..โอเคร..ตอนนี้ก็ถึงช่วงหมอนกแก้วไขปัญหานะครับ มีเข้ามาหลายคำถามมากมาย
ก่ายกอง เดี๋ยวหมอจะสุ่มขึ้นมาซัก 2 คำถาม" หัวเราะกันเสียงดังทั้งโต๊ะแต่ก็ไม่ขัด ปล่อยให้
ปอมวาดลวดลายต่อ
"คำถามแรก เลยนะครับจาก นางสาว อ.นามสมมุติไม่อยากเปิดเผย" แล้วก็บีบเสียงเล็ก ๆ
ลอยหน้าลอยตา จีบปากจีบคอพูด
"คุณหมอขา...ตั้งแต่หนูได้เจอกับคุณหมอมาเนี่ย หนูก็ได้กลิ่นไอ้สบู่ยี่ห้อเนี้ย!ติดตัวคุณหมด
มาตลอด ไม่ทราบว่าคุณหมอเคยเปลี่ยนไปใช้ยี่ห้ออื่นบ้างมั๊ยคะ ช่วยตอบให้หนูหายข้องใจ
หน่อยเถอะค่ะ" แล้วก็เฮ หัวเราะกันอีกระลอกนึง ปอมยิ้มแต่ก็ไม่หยุด
"ตอบคำถาม นางสาว อ.นามสมมุติไม่อยากเปิดเผยนะครับ คือ ตั้งแต่หมอจำความได้เนี่ย แม่
หมอก็ซื้อไอ้ยี่ห้อเนี้ยให้หมอใช้มาตลอด พอหมอเจริญวัยขึ้นมาก็เลยใช้ยี่ห้อเดิมมาเรื่อย ไม่รู้
จะเปลี่ยนทำไม..แต่อาจจะเปลี่ยนอีกทีตอนที่บริษัทฯ เค้าเลิกผลิตแล้วน่ะครับ" ทีนี้มีทั้ง
หัวเราะ เคาะโต๊ะผสมกันไป ปอมก็ยังไม่หยุด พล่ามไปเรื่อย
"อีกคำถามนึงนะครับ จาก นางสาว ท. ไม่กล้าบอกชื่อกลัวจะรู้" จุ้นถึงกับยิ้มแฉ่ง เอาแขนขึ้น
มาบนโต๊ะนั่งเท้าคางมองหน้าปอมฟังปอมพูดแบบสบายอารมณ์ ปอมเหลือบมาเห็นก็ยักคิ้วให้
ปากก็พล่ามต่อไป
"คุณหมอขา...ไม่ทราบว่าเวลาคุณหมออาบน้ำมีเคล็ดลับอะไรหรือเปล่าคะ..กลิ่นสบู่มันถึงได้
ติดตัวนานเหลือเกิน..บอกให้หนูเป็นวิทยาทานหน่อยเถอะค่ะหนูจะได้เอากลับไปใช้ที่บ้าน"
หัวเราะกันไป แล้วก็มีลุ้นด้วยว่าคุณหมอจะตอบยังไง
"ตอบคำถาม นางสาว ท. ไม่กล้าบอกชื่อกลัวจะรู้ นะครับ เอ่อ..เวลาหมออาบน้ำ หมอก็ไม่ได้มี
เคล็ดลับอะไรหรอกครับ..คนอื่นเค้าขัดตรงไหน..หมอก็ขัดตรงนั้น..เค้าถูตรงไหน..หมอก็ถูตรง
นั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่อาจจะเป็นได้ว่าผิวของหมอเนี่ย มันอาจจะลงตัวกับกลิ่นของ
สบู่พอดีมันก็เลยเป็นสาเหตุให้ กลิ่นมันติดทนนานก็ได้นะหมอว่า" สิ้นเสียงปอม ทีนี้มีเฮลั่น
หัวเราะกันเป็นที่คึกครื้น แน๊ทถึงกับเอ่ยปากชม
"คุณปอมนี่น่าจะไปทำงานเกี่ยวกับพวกแต่งหนังสือนะคะ แต่งเรื่องเก่งจัง"
"ชอบ!เหรอครับ ถ้าชอบ เดี๋ยวผมพูดให้ฟังอีก..สำหรับคุณแน๊ท กับคุณมณได้เสมอ"
"ไอ้ปอม!" เสียงไทด์ กับเคนพูดออกมาพร้อมกัน ปอมได้ยินแล้วก็ยิ้มตาหยี
"โอ๊ะ..โอ๋ว..ลืมไปว่า..มีท้าวทศกันต์นั่งอยู่..สี่เท้า..สองคู่..งั้นพักไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ
เดี๋ยวถ้ามีโอกาส หมอจะมาตอบคำถามให้ฟังใหม่" หัวเราะกันกระจาย มณ กับแน๊ทพอจะเดา
ความหมายของปอมออกก็อมยิ้มไม่พูดอะไรต่อ ปอมหันไปกินข้าวต่อเพราะเมื่อกี้โม้ไว้มาก
ไอ้ที่ตักมายังกินไม่หมดเลย หน้าลานก็ยังสนุกกันไม่เลิก ตูนนึกสนุกก็เลยชวนอ๊อด กับจันทร์
ออกไปบ้าง เคนทำหน้าที่เจ้าภาพที่ดีชวนมณคุยไม่หยุด ผิดกับเมื่อตอนแรกเพราะมีปอมปูทาง
ให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนไทด์ก็ลืมไปเลยว่ามีพวกน้องๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะเอาแต่มองหน้าแน๊ท จนแน๊ท
รู้สึกตัวขมวดคิ้วแล้วหันมาถาม
"มองอะไร!"
"มองคนสวย!" หยอดซะ ไม่ได้รู้หรอกว่าพูดออกไปน่ะใครจะได้ยินบ้าง แต่มันเข้าหูปอมซึ่งนั่ง
กินข้าวอยู่เพราะไม่ได้ฟังดนตรีเหมือนกับคนอื่นเค้า แล้วก็จุ้นซึ่งปกติหูจะเป็นเรด้าห์อยู่แล้ว
"โอ๊ย! ทำไมยำปลาหมึกมันหวานนน....จังวะ เมื่อกี้นี้มันก็ยังกลมกล่อมดีอยู่นี่หว่า หรือว่าตัก
มาคนละถาด..เฮอะ!...ไอ้จุ้น" เงยหน้ามองจุ้น จุ้นอมยิ้มรู้ทันกัน
"ฉันจะไปรู้แกเหรอ..ตักก็ตักเอง..กินก็กินเอง..ยังจะมาบ่นอีก...ถ้าไม่ชอบก็ไปตักใหม่โน่น..มี
อีกตั้งเยอะ..ไป! เดี๋ยวฉันพาไปเอง" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินอ้อมมาหาปอม ดึงแขนเสื้อให้ลุกขึ้น
ปอมก็ลุกแต่โดยดีสองมือก็ประคองจานขึ้นมาจะเอาไปด้วย จุ้นเห็นก็ขัดใจ
"แกจะถือไปทำไม! เอาวางไว้ตรงเนี๊ย!แหละ ไปเอาจานใหม่โน่น"
"ก็มันหวานแค่ยำปลาหมึกอ่ะ..อย่างอื่นมันอร่อย ยังเหลืออีกตั้งเยอะยังไม่หมดเลย" จุ้นขมวด
คิ้ว
"เออๆ ตามใจ..ไอ้แนง..ไอ้นาไปหาอะไรกินกัน..ลุก..ลุก" มือขวาดึงแขนเสื้อปอม มือซ้ายก็จับพนักเก้าอี้ของสองคนเขย่าให้ลุกขึ้น สองคนกำลังฟังเพลงเพลินๆ พอจุ้นให้ลุก ก็ลุกแบบ
งงๆ เดินตามกันมาต้อยๆ เหมือนกองทัพน้อยๆ มีจุ้นเดินนำหน้า ลากแขนเสื้อปอม ปอมก็
ประคองจานเดินตามหลังจุ้น และก็ตามมาด้วย แนง แล้วก็นา ทิ้งให้บนโต๊ะเหลือกันอยู่แค่ สี่
คน สองคู่ พากันเดินไปรวมกลุ่มกับพวกเด็กๆ ซึ่งมีวัฒน์ ตูน จันทร์ และอ๊อดนั่งกันอยู่ก่อน
หน้านี้แล้ว ปอมมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงนั่งปุ๊บ กินปั๊บ วัฒน์เห็นถึงกับหัวเราะ
"หิวเหรอไงไอ้ปอม กินใหญ่เลยเอ็ง!"
"นิดหน่อยพี่ เสียดาย..มากกว่า" แล้วก็มีมือดียื่นแก้วเบียร์ วางไว้ตรงหน้าเงยหน้าไปมองก็
เห็น โจ้กับตั๊ม ยืนยิ้มแฉ่ง
"แหะๆ ขาว..พี่ปอม..ขาวๆ" โจ้พูด ไอ้ที่นั่งอยู่กลุ่มใหญ่ ก็พากันยิ้มตามๆ กัน ปอมยิ้มบ้าง ยก
แก้วเบียร์ขึ้นมาส่องไฟดูแล้วก็วางลงที่เดิม
"ไอ้โจ้! เด็กๆว่ะ แก้วใหญ่กว่านี้ไม่มีเหรอ...เดี๋ยวข้ากินข้าวให้หมดก่อน แล้วเจอกัน" หัวเราะ
ตามๆกัน
"งั้นเอาแก้วนี้ ให้พี่อ๊อด..ก่อน" ว่าแล้วก็หยิบแก้วที่ยื่นให้ปอม ส่งให้อ๊อด ที่นั่งอยู่ด้วย
"อ่ะ! พี่อ๊อด...ขาวพี่ขาว" ตั๊มเร่ง ยิกๆ
"ไม่เอ๊า! พอแล้ว แกขาวกับฉันมากี่รอบแล้วไอ้ตั๊ม ฉันเริ่มมึนแล้วเนี่ย!" เฮกันลั่น ตั๊มหันหน้า
มาแกล้งบ่นกับโจ้
"พวกคนอายุมากเนี่ย! อ่อนว่ะกินไม่กี่แก้วก็มึนแล้ว...อู๊ย!..เจ็บอ่ะพี่จุ้น..ปล่อย!" โดนจุ้นหยิก
เข้าที่กระเบนเหน็บ เพราะยืนอยู่ใกล้มือพอดี
"ปากดีนักนะแกน่ะ ไอ้ตั้ม ไม่รู้ติดเชื้อใครมา" ปากพูด แต่ปลายหางตาหันมาทางปอม ปอม
แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รีบกินแล้วก็รวบช้อน
"ม๊ะ! เอามาไอ้ตั๊ม พวกแกมันต้องเจอกับฉันมันถึงจะเหมาะสม" ตั๊มรีบยื่นส่งให้ ปอมกระดก
รวดเดียวเกลี้ยง เอาลิ้นเลียฟองที่ปากเสร็จยักคิ้วแผล๊บ!
"แค่เนี๊ย!" ปอมเบะปาก "เด็ก ๆว่ะเล่นอะไรกันอยู่" เท่านั้นแหละ โจ้ว่าได้หยามไม่ได้ รีบกุลี
กุจอ ไปรินเบียร์ยกมาทีละ 2 เหยือกใหญ่ พวกที่เต้น อยู่ร้องเพลงอยู่ก็หันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เพราะคนเริ่มไปมุงอยู่ที่โต๊ะ แล้วเสียงเชียร์ก็ดังลั่นตอนนั้นปอมกินไปแล้ว 4 แก้ว ส่วน ตั๊มกับ
โจ้คนละ 2 เพราะว่า โจ้บอกว่า ปอมอายุมากกว่าต้องต่อให้ คือ 2ลุม1ว่างั้นเหอะ แล้วก็ค่อยๆ
เขยิบไปทีละแก้วจนปอม 8 โจ้กับตั๊ม คนละ4 สองคนก็เริ่มมีอาการเพราะก่อนหน้านี้กินมา
หลายอยู่ แต่ปอมยังไม่มีทีท่า จนปอม 14 นั่นแหละ โจ้กับตั้มถึงขอบาย
"ไม่ไหวแล้วอ่ะพี่ปอม....ขอบาย..ผมเริ่มเห็นหน้าพี่มี 4 หน้าแล้วน่ะ" โจ้บ่น ตั๊มเริ่มฟุบไปกับ
โต๊ะ พวกที่มุงอยู่ก็หัวเราะกันใหญ่ ปอมหัวเราะหน้าตายังเหมือนไม่ได้กินอย่างนั้นแหละ จุ้น
มองปอมอยู่ห่างๆ เหมือนกัน
"แกก็พอได้แล้วไอ้ปอม..14 แก้วนี่ 5 เหยือกใหญ่ๆ เลยนะ" ปอมหันมายิ้มให้
"รู้แล้วจ๊ะ..รู้แล้ว..ฉันกะจะสั่งสอนมันเท่านั้นแหละ" อ๊อด กับวัฒน์หัวเราะกับท่าทางของปอม
กับจุ้น
"ไอ้ปอม...ฉันว่าแกสองคนกับไอ้จุ้นนี่เหมาะสม สูสีดีว่ะ..อีกคนนึงก็เป็นห่วงเป็นใยซะเหลือ
เกิน...อีกคนก็เชื่อฟังซะเหลือเกิ๊น...คบกันเถอะว้า...เดี๋ยวเสียเวลานะโว๊ย!" พวกรอบๆ โต๊ะก็
เชียร์กันใหญ่ จุ้นหน้าเริ่มมีสี ปอมเห็นหน้าจุ้นก็ยิ้ม ต้องช่วยหน่อยและ
"ฉันก็คบกันอยู่เนี่ย! จริงมั๊ยจ๊ะที่ร๊ากก! ม๊า..มาให้ปอมกอดโชว์ หน่อยเร๊ว!" ว่าแล้วก็รีบดึงจุ้น
เข้ามาใกล้ๆ จุ้นรีบดันหน้าปอมไปห่างๆ
"ไปห่างๆ เลยไอ้ปอม! เหม็น!เหล้า" เริ่มหงุดหงิด ลืมเรื่องที่อ๊อดแซว
"ปอมไม่ได้กินเหล้านะ ปอมกินเบียร์.." เล่นเอาอ๊อดที่นั่งฟังอยู่เขกหัวปอมไปหนึ่งทีหมั่นไส้
"โอ๊ย! เจ็บนะโว๊ย ไอ้อ๊อด" ปากว่าเจ็บ แต่สายตางี้เชื่อมเชียว
"นี่! หมั่นไส้..อ้อนดีนัก" แล้วก็ลุกขึ้นยืน "ไปร้องเพลงดีกว่า....พี่จันทร์ไปเล่นอิเล็กโทนให้
อ๊อดหน่อย เดี๋ยวจะร้องเพลงกล่อมไอ้พวกนี้มัน..ไอ้ปอมแกไปเล่นกีต้าร์ให้หน่อยซิ" หันมาหา
ปอม
"ยังอ่ะ..เดี๋ยวนั่งพักก่อน...ให้ไอ้จิ๋วโน้นมันเล่นเป็น" แล้วอ๊อด ก็เดินไปพร้อมกับจันทร์ แวะไป
เรียกจิ๋วให้มาดีดกีตาร์ให้ นากับแนงตะโกนตามหลัง
"อ๊อด เพราะๆ นะ" นาพูด
"เอาเพลงช้านะ อยากฟัง" แนงเสริม อ๊อดหันไปคุยกับจันทร์ และก็จิ๋ว ซักแป๊บก็หันมาพูดออกไมค์
"เพลงที่จะร้องต่อไปนี้นะครับ ขอมอบให้แก่ทุกคนที่อยู่ ณ.ที่แห่งนี้ ฟังแล้วให้นึกถึงคนที่เค้า
ห่วงใยเราอยู่นะฮะ หรือที่เรากำลังห่วงใยเค้าอยู่" แล้วดนตรีก็ขึ้น
เพลง : ข้อความ http://imusic.teenee.com/2/frame/2159.php
ศิลปิน : พอส
อัลบั๊ม : Mind
จะอยู่ไกลห่าง สักเท่าไร....
สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่...ผูกไว้..ไม่ให้เราห่าง กัน...
คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน... คำพูดเหล่านั้น..ที่เธอ คอยส่ง มา....
ให้ฉันได้รับรู้...ให้ฉันนั้นได้มั่น ใจ....
ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้ง...ถึงคุณ ค่า.....
ฝากมาจากถ้อยคำนั้น..ผ่านมาจากสายตา ฉัน....
แหละสิ่งสิ่งนั้น..บอกฉันให้รู้ ตลอด มา....
ฉันและเธอจะเดิน...ไปด้วยกัน...ไม่ว่าจะทุกข์..หรือว่าจะสุข สันต์....
ฉัน จะมีเธอข้าง กาย....วันเวลาจะนาน สักเพียงไหน....
เพื่อนฉันคนนี้ นั้นไม่มีวัน ห่าง...และ ไม่มีวันจากไป ไหน....
ในวันที่ฉัน ไม่มีใคร...เปิดอ่านข้อความ เก่าเก่า....
ที่มีความหมาย จาก วันนั้น...คือความห่วงใยที่เธอให้ ฉัน....
ข้อความเหล่านั้น...ที่เธอ คอยส่ง มา....
ให้ฉันได้รับรู้...ให้ฉันนั้นได้มั่น ใจ....
ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้ง...ถึงคุณ ค่า....
ฝากมาจากถ้อยคำ นั้น...ผ่านมาจากสายตา ฉัน....
แหละสิ่งสิ่งนั้น..บอกฉันให้รู้ ตลอด มา....
ฉันและเธอจะเดิน...ไปด้วยกัน...ไม่ว่าจะทุกข์..หรือว่าจะสุข สันต์....
ฉัน จะมีเธอข้าง กาย....วันเวลาจะนาน สักเพียงไหน....
เพื่อนฉันคนนี้ นั้นไม่มีวัน ห่าง...และ ไม่มีวันจากไป ไหน..........
วี๊ด วิ๊ว กรี๊ด ปิ๊ด ปิ๊ว เสียงตบมือ เสียงกรี๊ด เสียงเป่าปากดังสนั่นหวั่นไหว หลังจากที่อ๊อด ร้องจบ
"เพราะจัง" นาพึมพำออกมา เหมือนอยู่ในพวัง แนงกับตูนพยักหน้า ส่วนจุ้นนั่งฟังไปด้วยยิ้ม
ไปด้วย ปอมหันมาเห็นก็พูดเบาๆ
"เหมือนอ๊อด มันมานั่งอยู่กลางใจฉันเลยจุ้น" จุ้นหันมาสบตาปอม ท่ามกลางพระจันทร์เต็มดวงบรรยากาศเย็นสบาย สายลมพัดแผ่วๆ...........
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ค. 2554, 20:10:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 พ.ค. 2554, 22:53:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1728
| << ตอนที่12 : แววออก | ตอนที่14 : ความลับ >> |