จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่14 : ความลับ
ความเดิมตอนที่แล้ว....
วี๊ด วิ๊ว กรี๊ด ปิ๊ด ปิ๊ว เสียงตบมือ เสียงกรี๊ด เสียงเป่าปากดังสนั่นหวั่นไหว หลังจากที่อ๊อด ร้องจบ
"เพราะจัง" นาพูดเหมือนอยู่ในพวัง แนงกับตูนพยักหน้า ส่วนจุ้นนั่งฟังไปด้วยยิ้มไปด้วย ปอม
หันมาเห็นก็พูดเบาๆ
"เหมือนอ๊อด มันมานั่งอยู่กลางใจฉันเลยจุ้น" จุ้นหันมาสบตากับปอม ท่ามกลางพระจันทร์เต็ม
ดวงบรรยากาศเย็นสบาย สายลมพัดแผ่วๆ...สายตาส่งถึงกัน แล้วก็....
"ฮัด..เช่ย!" ปอมจามออกมา เล่นเอาจุ้นหลุดจากพวังเข้าสู่วงโคจรของโลกอีกครั้ง ปอมเอามือ
ขยี้จมูกใหญ่ จุ้นเห็นก็ทำปากจึก จัก
"ผ้าเช็ดหน้าไปไหน ไอ้ปอม!"
"เก็บไว้ที่ห้อง" ขยี้ๆ มองหน้าจุ้นไปด้วย
"ทำไม! ไม่เอามาใช้" จ้องตาไม่กระพริบ
"เสียดายอ่ะ....กลัวเปรอะ!" ยิ้มตาหยี มือก็ขยี้จมูกไป จุ้นตาขวาง
"ฉันให้แกเอาไปใช้..ไม่ใช่ให้แกเอาไปเก็บ..งั้นฉันจะให้แกทำไมล่ะ..ถ้าไม่ใช้ก็เอาคืนมา" เริ่ม
หงุดหงิด
"เอ๊ะ! ไอ้นี่....ให้แล้วเอาคืนมะรืนนี้..ตายนะโว้ย...." แหย่..เข้าไป ยังไงก็ไม่ยิ้ม
"น่าจุ้นน่า....แกให้ฉันแล้วนะ..ฉันจะเอาไปทำอะไรมันก็เรื่องของฉันดิ..ยังจะมาหวงอีก" หน้า
ยังเป็นมะเหงกอยู่เลย เอาใหม่ ลอยหน้าลอยตาพูด
"เดี๋ยวปอมกลับไปน้า..ปอมจะซื้อให้จุ้นซักโหลนึงเลยดีมั๊ย..จะเอาสีไหน ฟ้า เหลือง เขียว
ม่วง แดง ส้ม...อุ้ย!จุ้นชอบสีไหนได้หมด..เดี๋ยวปอมจัดให้...หรือจะเอาแบบผ้าลายสก๊อต...
แบบขอบลูกไม้ก็ได้น้า จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง จิ๊ง น่าร๊ากกกเชียย์ เหมาะกับหน้าหวานนน.ๆ.. ของจุ้นที่สุด
เลย" เท่านั้นแหละเสียงเฮกันลั่นโต๊ะ ทุกคนได้ยินตั้งแต่ตอนที่จุ้นถามปอมถึงผ้าเช็ดหน้าแล้ว
แต่ไม่อยากขัดคอ นั่งฟังกันมาเรื่อยจนจบประโยคสุดท้ายนั้นแหละกลั้นกันไว้ไม่ไหวถึงกลับ
หัวเราะออกมา รวมทั้งจุ้นด้วย เสียงแนงแซวออกมาทันที
"นั่นแน่...ไปแอบให้ผ้าเช็ดหน้ากันตั้งแต่เมื่อไหร่...ไม่มี Update ข่าวคราวให้เพื่อนๆ รู้เลยน้า
ปล่อยให้เพื่อนๆ ลุ้นกันตัวโก่งอยู่นั้นแหละ" แนงหันไปพยักหน้ากับนา.. จุ้นกำลังจะอ้าปากพูด
ปอมสวนขึ้นมาซะก่อน
"อ่ะ!น่า...เดี๋ยวแต่งก็รู้เองแหละ!...โอ๊ยยย!....เจ็บไอ้จุ้น" โดนฝ่ามืออรหันต์ ไปที่ไหล่ขวา
"ปากดีนักนะแกน่ะ...ไอ้ปอม...พูดไปเรื่อย..เดี๋ยวเค้าก็เข้าใจผิดไปกันใหญ่" ค้อนให้อีกทีนึง
"ก็มันจริงนี่นา.." ยังไม่วาย
"ไอ้ปอม!" เสียงเริ่มมีน้ำหนัก เพื่อนๆ ขำกันใหญ่
"เออๆ ล้อเล่นๆ..เดี๋ยวถ้าเป็นเรื่องจริงจะบอกอีกที" พูดเสร็จก็เริ่มกระเถิบหนี เพราะเห็นปลาย
หางตาเริ่มเงื้องมาและ
"ไปดีกว่าวุ้ย!..เดี๋ยวไปหาอะไรกลั๊วคอซักหน่อย" แล้วก็รีบเอามือปิดปาก
"ฮะ..ฮาด..ฮัดชิ้ว!" ลุกขึ้นจากโต๊ะ มีอาการเซนิดนึง..จุ้นเห็นก็ขมวดคิ้ว...วัฒน์หัวเราะ
"ไหว..มั๊ยน่ะไอ้ปอม...555เออ!แปลกโว๊ย!วันนี้ มีอาการออก..ไม่เคยเห็น" ปอมยิ้ม
"นั่งนานไปหน่อยพี่ขามันเลยแข็ง..ไป!พี่วัฒน์ไปหาพี่สรรกัน ยกโต๊ะนี้ให้สาวๆ เค้า" ปากเร่ง
แล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นตั๊มฟุบอยู่ข้างๆ เอามือเคาะหัวอย่างแรง
"โอ๊ย!..เจ็บ!นะโว๊ย!..ใครวะแม่งเล่น" เงยหน้าขึ้นมอง เห็นปอมยืนยิ้มแยกเขี้ยวค้ำหัวอยู่ ก็เลย
ฉีกยิ้มบ้าง...
"ลุก...ลุก..ไอ้ตั๊ม!..จะนอนอีกนานมั๊ย..ถ้ารู้ว่ากินแล้วขี้เกียจอย่างนี้นะ..คราวหลังอย่ากินเลย
เสียของว่ะ....โน่น! ไปยืดแข้งยืดขาอย่างไอ้โจ้มันโน่น! เดี๋ยวก็หาย!" ปากพูดพร้อมกับดึงแขน
เสื้อตั๊มขึ้นมา ตั๊มก็ลุกตามมาแต่โดยดี มีอาการหัวตกบ้างนิดหน่อย สาวๆก็นั่งหัวเราะกันเกรียว
หลังจากนั้นงานก็ดำเนินไปเรื่อยๆ มีออกมาเต้นบ้าง ร้องบ้างตามเรื่องตามราวไป แล้วไทด์กับ
เคนก็เดินมาสบทบกับกลุ่มพวกหนุ่มๆ เพราะมณกับแน๊ทขอตัวกลับห้องไปแล้ว ทีนี้วงเริ่มขยาย
จากวงเล็กกลายเป็นวงใหญ่ ไอ้ที่นั่งกันอยู่บนโต๊ะก็ขนของลงมานั่งกินกันบนพื้น คุยกันเสียง
จ๊อกแจ๊กไปหมด พวกสาวๆ ก็มาตั้งวงอยู่ใกล้ๆมีหยอกล้อแซวกันเป็นที่สนุกสนาน ซักพักโจ้ก็
เข้าไปในลานยืนข้างๆอ๊อด พูดเสียงดัง
"พี่อ๊อด!..กะจะร้องคนเดียวเลยเหรอ..ไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นเค้าได้เกิดเลยใช่ม้า....โอ๊ย!"
อ๊อดเขกหัวไมค์ ลงบนหัวโจ้
"นี่แน่ะ!....ไอ้งก! ฉันเพิ่งได้ร้องเพลงเมื่อกี้เป็นเพลงที่สองเอง...และทีตอนไม่มีคนร้องทำไม
ไม่เสือก...มาร้องตอนเนี้ยจะมาแย่ง" ยาว...โจ้แหกปากยิ้มเห็นฟันครบ 32ซี่
"แหม!.. รักหรอก จึงหยอกเล่น แค่นี้ทำเป็นมีน้ำโห..ไอ้ผมก็กลัวว่าพี่อ๊อดจะเมื่อยปากไงก็เลย
จะมาช่วย แฮะ แฮะ" ประจบ ประจบ
"เออ!..เอาไปๆ...ไอ้งก!" ว่าแล้วก็ยื่นไมค์ส่งให้โจ้แทบจะทิ่มไปที่หน้า โจ้รับแทบไม่ทัน อ๊อด
ยิ้มแล้วก็เดินมานั่งข้างๆ แนง แล้วโจ้ก็เริ่มพร่าม......
"เอ่อ...รักคูณเข้าแล้ว เป็นราย...รักจนคลั่งคล้ายย...จิงจางงง...คูนรักคลาย..หรือยางงงง..
ฉานนได" ปี๊ด ปิ้ว วี๊ด กรี๊ด 555555 เอิ๊กๆๆ ๆ เสียงเป่าปาก เสียงกรี๊ด เสียงหัวเราะดังสนั่นหวั่น
ไหว ลอยมากระทบโสดโจ้หลังจากที่ร้องจบประโยคแรก โจ้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่..แล้วมันก็เอา
ใหม่.
"หว่านใจ...ว่าคงม่ายแคล้วววววว..หลงร๊ากก...ข้าวแล้วว..จนด้ายย...บอกกกแล้ววว...ไม่วาน
นนหนายย...ต้องเผลอจายยยข้าวววสักวันน...โอ๊ย!" ทีนี้ไม่ใช่เฉพาะเสียงหัวเราะเสียง กรี๊ด
เสียงเป่าปากที่มันลอยมากระทบโสดโจ้ แต่มีฝาน้ำอัดลมฝาโซดาลอยมากระทบหัวโจ้ด้วย ถึง
กับร้องคลางเอามือกุมหัว
"เจ็บอ่ะพี่ปอม!..เล่นแรงว่ะ" โอดครวญ ปอมยิ้ม
"เออ!..ถ้าขืนเอ็งยังไม่หยุดร้องนะไอ้โจ้!..ไอ้ที่จะลอยไปมันไม่ใช่แค่ฝาน้ำอัดลมนะโว๊ยจะเป็น
ทั้งขวดเลย..ร้องห่าอะไรอย่างนั้น..ร้องให้มันดีดีสิวะ..และเพลงใหม่ๆมีตั้งเยอะเสือกไม่ร้อง..
ล่อซะเก่าเปิดกรุเชียว...พลิกเนื้อเพลงในสมองตามแทบไม่ทัน" เฮกันอีกระรอก โจ้ค้อนประ
หลับ ประเหลือก
"ก็พี่ไม่ขึ้นมาซักทีอ่ะ...รออยู่นะเนี่ย! นานแล้วด้วย..เดี๋ยวพอกลึ่มก็ไม่ร้องอีก...ทุกทีอ่ะ..
เหมือนคราวที่แล้วอีกแน่ๆ" มีบ่น และก็เริ่มมีเสียงเชียร์ให้ปอมขึ้นไปร้อง พร้อมเล่นกีตาร์ โจ้
ค่อยยิ้มหน้าบานเพราะเริ่มมีพวก ปอมค้อนกลับมั่ง...
"เออๆ เอ็ง!ไม่ต้องยิ้มหน้าบานขนาดนั้นก็ได้ ไอ้โจ้!" ค่อยๆ ลุกขึ้นมีอาการเซนิดหน่อย...พรรค
พวกที่นั่งอยู่รีบ ชักมือมากันไว้ระนาวกลัวล้ม วัฒน์ถึงกับเอ่ยปาก
"เฮ้ย! ๆ 2 หนแล้วนะไอ้ปอม! ไหวหรือเปล่าวะน่ะ"
"นั่นนะสิ...ไม่เคยเห็นมีอาการมาก่อน..เป็นอะไรหรือเปล่าไอ้ปอม" ไทด์ถามมั่ง จุ้นนั่งอยู่ข้าง
ไทด์มองอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร
"ส.บ.ม.ย.ห. พี่ แค่นั่งนานไปหน่อย.." ประโยคเดิม แล้วก็เดินเข้าไปในลาน...โจ้รีบเขยิบขา
ไมค์ให้ พร้อมกับลากเก้าอี้มาให้นั่ง ปอมแกล้งทำท่าจะแปรเท้าใส่ก้น โจ้รีบวิ่งปรู๊ด!ออกมา
เรียกเสียงหัวเราะกับผู้ที่นั่งดูอยู่ ปอมหยิบกีต้าร์ขึ้นมาสะพายไหล่ไว้ ลองเทียบเสียงดู ซักแป๊บ
ก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ยิ้มแฉ่ง ทำเอาสาวๆยิ้มไปตามๆกัน
"พี่ปอม...น่ารักจังเล๊ย" นิดสาว แผนกบัญชีและการเงิน หนึ่งในแฟนคลับของปอม ตะโกน
แซว...แล้วก็หัวเราะไปตามๆกัน ขนาดไทด์ยังชม
"เออ! ไอ้ปอมนี่เวลามันยิ้มแล้วโลกสว่างดีว่ะ..เนอะจุ้น" แหงะหน้ามาถามน้อง แล้วก็ได้รับ
สายตาเย็นชากลับไป
"ปอม...เอาเพลง ช้าๆ นะ..เพราะๆ ด้วย" ตูนตะโกนขึ้นมา
"ช้าน่ะพอจะหาให้ได้..แต่เพราะหรือเปล่าไม่รู้นะ" ปอมยิ้ม แล้วก็เหลือบเห็นจุ้น
"จุ้นนนน!..จุ้น!..จ๋า....จุ้นอยากให้ปอมร้องเพลงอะไร..บอกปอมเลยนะ..ตัวเอง...เด๋วปอมจัด
ให้..สำหรับจุ้น..ปอมทำได้" มีทั้งเสียงหัวเราะ เสียงเป่าปากตรึมไปหมด โดยเฉพาะโจ้เชียร์ลูก
พี่ตลอด เคนนั่งอยู่ข้างๆ หมั่นไส้จัดเอามือปิดปากโจ้ไว้ไม่ให้มีเสียง ส่วนจุ้นเบะปากใส่ปอม
และก็นั่งมองอยู่เฉยๆ..แล้วปอมก็เริ่ม..ดีดกีตาร์..ครวญเพลงออกมา...สายตาก็มองมาที่จุ้น
เพลง : ความลับhttp://imusic.teenee.com/2/frame/2154.php
ศิลปิน : พอส
อัลบั๊ม : Mind
มอง มองเธอมาแสนนาน ฉันไม่กล้า....
ต้องคอยหลบตาเธอเสมอ กลัว สักวันนึงถ้าเธอ....
รู้ว่าฉัน ปิดบังความจริงอะไรเอา ไว้ ความลับ ที่ฉันซ่อนไว้....
ไม่เคยบอก ใคร จะอด ใจไม่ไหว....
ยิ่งฉันใกล้ เธอ เท่าไหร่ ยิ่งอยาก จะเผยใจ....
เมื่อสบสาย ตา ก็ยิ่งหวั่น ไหว มันยากเหลือเกิน จะเก็บ....
ซ่อนความ รักเอาไว้ แล้วความลับ ในใจของ เธอ....
มีฉัน อยู่บ้างไหม โปรดบอก ความในใจ....
ให้ฉัน รู้ ที นะเธอ.....
เก็บ เอาคำพูดของเธอ มาคิดมาก แอบคิดไปเองอยู่อย่างนี้....
เธอ เธอช่างดีแสนดี คำว่ารัก เธอ....
จะต้องเก็บไว้อีกนานแค่ ไหน ความลับ ที่ฉันซ่อนไว้....
ไม่เคยบอก ใคร จะอด ใจไม่ไหว....
ยิ่งฉันใกล้ เธอ เท่าไหร่ ยิ่งอยาก จะเผยใจ....
เมื่อสบสาย ตา ก็ยิ่งหวั่น ไหว มันยากเหลือเกิน จะเก็บ....
ซ่อนความ รักเอาไว้ แล้วความลับ ในใจของ เธอ....
มีฉัน อยู่บ้างไหม โปรดบอก ความในใจ.....
ให้ฉัน รู้ ที นะเธอ......
เสียงตบมือเป่าปากกันเกรียว เมื่อเพลงจบ...ปอมยิ้มแฉ่งแกล้งลุกขึ้นยืนโค้งรับคำชม ไทด์เป่า
ปากไปด้วยแล้วก็แหงะหน้ามาดูน้องสาว เห็นจุ้นนั่งกอดเข่าหน้านิ่ง ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร หัน
หน้ากลับไปมองปอม ไอ้จุ้นเอ๊ย! ฉันว่าแล้วมันเปรียวออกขนาดนั้นมีเหรอจะดูแกไม่ออก เฮ้อ!
กลุ้มแทนว่ะ แล้วก็ส่ายหัวเหลือบมอง พวกแนง นา ตูน จันทร์ เดินไปตักอาหารจะมากินต่อ หัน
กลับไปอีกทีเห็นน้องสาวตัวเองกำลังลุกขึ้น
"จะไปไหนจุ้น!"
"ง่วงอ่ะ! จะไปนอน"
"ให้พี่ ไปส่งมั๊ย!" ทำท่าจะลุกขึ้น
"ไม่ต้องหรอก..พี่ไทด์กินต่อเถอะแค่นี้เองแป๊บเดียว!..ฝากบอกพวกไอ้แนงด้วยแล้วกัน"ไทด์
พยักหน้า แล้วก็นั่งมองน้องสาวเดินออกไป สักแป๊บปอมก็เดินเข้ามาเห็นหลังจุ้นไว ไว
"ไอ้จุ้น! ไปไหนพี่" ค่อยๆนั่งลง
"ไปนอน..ง่วง!"
"ไปกับใคร ไอ้นา ไอ้แนง เหรอ! แปลก! นอนเร็วแหะ"
"เปล่า! มันลงไปคนเดียว" ปอมเงยหน้าอย่างไว ขมวดคิ้วมุ้น
"อ้าว! ไปได้ไงมืดจะตาย...แล้วเป็นพี่ยังไงเนี่ย!...ปล่อยให้น้องลงไปคนเดียว..ไม่มีความรับ
ผิดชอบ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้น ไทด์เริ่มฉุนภาษาพ่อขุนมาแล้ว....
"อ้าว! เฮ้ย! ไอ้นี่หนิ..ก็ข้าถามมันแล้ว..มันบอกว่าไปได้..ถ้าเอ็งเป็นห่วงมันก็ตามมันไปโน่น"
"กำลังไป..ไม่ต้องมาสั่ง" ว่าแล้วก็เดินจ้ำออกไป ไทด์หัวเราะหมั่นไส้ หันมานั่งกินต่อ....ทาง
ด้านจุ้นพอแยกตัวออกมาจากงานก็ค่อยๆ เดินเลาะมาตามทางเรื่อยๆ มีไฟทางเป็นระยะๆ ซัก
ครู่ก็ได้ยินเสียงคนเดินตามมา จุ้นเสียวหลังวูบๆ เริ่มเร่งสปีดใหญ่ ยิ่งเร่งก็เหมือนยิ่งกระชั้นเข้า
มา กระชั้นเข้ามา แล้วก็ถึงตัว
"กรี๊ดๆๆ ปล่อยๆๆ ไอ้บ้า" ทั้งเตะทั้งต่อยทั้งศอกแต่ไม่โดน เหมือนคนข้างหลังจะรู้วิธีหลบ แล้ว
ก็ได้ยินเสียง
"จุ้น! จุ้น! ใจเย็นๆ ฉันเอง ปอม" ค่อยๆ พูดมาจากข้างหลัง จับจุ้นไว้ จุ้นรีบหันมาพอเห็นหน้า
ปอมเท่านั้นแหละบ่อน้ำตาแตก รัวกำปั้นไปบนอกปอม เตะได้เตะใหญ่ ทุบไม่ยั้ง น้ำตาไหล
เป็นคราบ
"ไอ้บ้า! ไอ้ทุเรศ! ไอ้...แกทำหยั่งงี้กับฉันได้ไงไอ้ปอม ฮือ..ฮือ..ฮือ" เขื่อนทะลัก ไอ้ที่มันเก็บ
ไว้หลายๆ เรื่องไหลออกมาหมด ปอมตกใจไม่เคยเห็น รีบดึงเข้ามากอด จุ้นเอาหน้าซบไว้กับ
บ่าปอม แขนก็กอดปอมไว้แน่น...น้ำตาซึมเข้าไปในเสื้อปอมหมด
"จุ้น! จุ้น! ใจเย็นเป็นอะไรเนี่ย! กลัวเหรอ! โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้าปอมอยู่ทั้งคน เดี๋ย..ใครกล้าเข้า
มาจะเตะให้กระเด็นเลย..แม๊..มาทำให้จุ้นกลัวได้ไงเนี่ย...โอ๋ โอ๋ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะคนดี...มา
ม๊า..เร็วเร๊ว.." ซักแป๊บ เสียงร้องไห้ก็เงียบลงแต่มีเสียงคล้ายๆ กับสำรักหัวเราะอยู่ตรงบ่าพร้อม
เสียงสะอื้น เฮือกๆ ปอมค่อยๆจับหน้าจุ้นให้เงยขึ้น เห็นน้ำตาหยุดแล้ว แต่หน้าเปื้อนคราบน้ำตา
เต็มไปหมด ตาก็เริ่มบวม ค่อยๆเอามือเช็ดออกให้
"ดีขึ้นหรือยัง จุ้น!" จุ้นพยักหน้า แต่ยังมีเสียงสะอื้นอยู่ประปราย ปอมยังเอามือเช็ดคราบน้ำตา
ออกจากหน้าให้อยู่
"กลัวมากเหรอ!" จุ้นพยักหน้าอีก พูดไม่ออกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอหอยซักแป๊บน้ำตาก็
ค่อยๆ ไหลออกมาอีก เหมือนคนมีอะไรอยู่ในใจ ปอมตกใจ
"เอ้าเฮ้ย! หยุดไปแล้วนี่ มีอีกก๊อกเหรอ! โอ๋ ๆ จุ้นอย่าร้องน้า..เดี่ยวไม่สวยน้าตัวเอง..ตื่นขึ้นมา
ตอนเช้าตาบวมไม่รู้ด้วย..เดี๋ยวไอ้โจ้กับไอ้ตั๊มมันล้อนะ อยากให้มันล้อเหรอ" เท่านั้นแหละ
หัวเราะออกมาเบาๆ เคล้าน้ำตา
"เย้! เย้! จุ้น!..หายแล้ว..เป็นจุ้นคนเดิมหรือยังไหนยิ้มซิ" พร้อมกับยิ้มแฉ่งเป็นตัวอย่างให้ดู
"บ้า..ไอ้ปอม" อมยิ้ม แล้วปอมก็เอามือปาดน้ำตาก็อกสองออกให้จนหมดเกลี้ยง เอามือเสย
ผมจุ้นที่มันละหน้าผากขึ้นไป
"ไป..ไปนอนจุ้นเดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้อง" ปอมผลักให้เดิน
"เดี๋ยวฉันเดินไปเองได้ แกกลับขึ้นไปเหอะ! แค่เนี๊ยเองจะถึงแล้ว"
"ก็แค่เนี๊ยไง! เดี๋ยวก็ถึงแล้วไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เดินไปด้วยกันฉันจะได้สบายใจเพราะว่าส่งแก
ถึงห้องไง" แล้วก็พากันเดินไปจนถึงหน้าห้อง จุ้นไขประตูเปิดเข้าไป ปอมชะโงกหน้าไปดูใน
ห้องแล้วก็ถอยออกมา
"ปลอดภัย ไร้กังวล เชิญองค์หญิงจุ้นเสด็จพักผ่อนได้ตามอัธยาศรัย นะฮับ" จุ้นกำลังจะเข้า
ห้องปอมจับแขนไว้
"เดี๋ยว!จุ้น" จุ้นหันมาหา
"ต่อไป..แกอย่าร้องไห้อย่างวันนี้อีกนะแกทำฉันตกใจ" จุ้นพยักหน้ารับ
"จุ้นว่าง่ายจังเลย...น่าร๊ากที่สุด..มาหอมทีเร๊ว" ว่าแล้วก็ดึงตัวจุ้นเข้ามา ก้มลงหอมแก้มซ้ายจุ้น
ดังฟอด จุ้นตะลึงแต่ปากไวกว่าทุกครา
"ไอ้ปอม..แกทำแบบนี้กับฉันครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วนะ" เสียงเขียว ปอมยิ้มค่อยๆ ถอยออก
มาห้าหกก้าว ไกลเกินระยะเอื้อมมือถึง
"สามเหรอ..จำได้ว่าสี่นะ" ปอมยิ้ม มียักคิ้วส่งให้ด้วย
"อะไร!" จุ้นสงสัย
"เปล๊า.อ้อ! ถ้าไม่ชอบแบบนี้เดี๋ยวคราวหน้าเปลี่ยนแบบใหม่นะ"ว่าแล้วก็โกยแนบ จุ้นขมวดคิ้ว
แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เพิ่งจะเก็ด ตะโกนตามหลังไป
"ไอ้ปอม! ไอ้ทุเรศ!" เดินเข้าห้องปิดประตูดังปัง...........
วี๊ด วิ๊ว กรี๊ด ปิ๊ด ปิ๊ว เสียงตบมือ เสียงกรี๊ด เสียงเป่าปากดังสนั่นหวั่นไหว หลังจากที่อ๊อด ร้องจบ
"เพราะจัง" นาพูดเหมือนอยู่ในพวัง แนงกับตูนพยักหน้า ส่วนจุ้นนั่งฟังไปด้วยยิ้มไปด้วย ปอม
หันมาเห็นก็พูดเบาๆ
"เหมือนอ๊อด มันมานั่งอยู่กลางใจฉันเลยจุ้น" จุ้นหันมาสบตากับปอม ท่ามกลางพระจันทร์เต็ม
ดวงบรรยากาศเย็นสบาย สายลมพัดแผ่วๆ...สายตาส่งถึงกัน แล้วก็....
"ฮัด..เช่ย!" ปอมจามออกมา เล่นเอาจุ้นหลุดจากพวังเข้าสู่วงโคจรของโลกอีกครั้ง ปอมเอามือ
ขยี้จมูกใหญ่ จุ้นเห็นก็ทำปากจึก จัก
"ผ้าเช็ดหน้าไปไหน ไอ้ปอม!"
"เก็บไว้ที่ห้อง" ขยี้ๆ มองหน้าจุ้นไปด้วย
"ทำไม! ไม่เอามาใช้" จ้องตาไม่กระพริบ
"เสียดายอ่ะ....กลัวเปรอะ!" ยิ้มตาหยี มือก็ขยี้จมูกไป จุ้นตาขวาง
"ฉันให้แกเอาไปใช้..ไม่ใช่ให้แกเอาไปเก็บ..งั้นฉันจะให้แกทำไมล่ะ..ถ้าไม่ใช้ก็เอาคืนมา" เริ่ม
หงุดหงิด
"เอ๊ะ! ไอ้นี่....ให้แล้วเอาคืนมะรืนนี้..ตายนะโว้ย...." แหย่..เข้าไป ยังไงก็ไม่ยิ้ม
"น่าจุ้นน่า....แกให้ฉันแล้วนะ..ฉันจะเอาไปทำอะไรมันก็เรื่องของฉันดิ..ยังจะมาหวงอีก" หน้า
ยังเป็นมะเหงกอยู่เลย เอาใหม่ ลอยหน้าลอยตาพูด
"เดี๋ยวปอมกลับไปน้า..ปอมจะซื้อให้จุ้นซักโหลนึงเลยดีมั๊ย..จะเอาสีไหน ฟ้า เหลือง เขียว
ม่วง แดง ส้ม...อุ้ย!จุ้นชอบสีไหนได้หมด..เดี๋ยวปอมจัดให้...หรือจะเอาแบบผ้าลายสก๊อต...
แบบขอบลูกไม้ก็ได้น้า จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง จิ๊ง น่าร๊ากกกเชียย์ เหมาะกับหน้าหวานนน.ๆ.. ของจุ้นที่สุด
เลย" เท่านั้นแหละเสียงเฮกันลั่นโต๊ะ ทุกคนได้ยินตั้งแต่ตอนที่จุ้นถามปอมถึงผ้าเช็ดหน้าแล้ว
แต่ไม่อยากขัดคอ นั่งฟังกันมาเรื่อยจนจบประโยคสุดท้ายนั้นแหละกลั้นกันไว้ไม่ไหวถึงกลับ
หัวเราะออกมา รวมทั้งจุ้นด้วย เสียงแนงแซวออกมาทันที
"นั่นแน่...ไปแอบให้ผ้าเช็ดหน้ากันตั้งแต่เมื่อไหร่...ไม่มี Update ข่าวคราวให้เพื่อนๆ รู้เลยน้า
ปล่อยให้เพื่อนๆ ลุ้นกันตัวโก่งอยู่นั้นแหละ" แนงหันไปพยักหน้ากับนา.. จุ้นกำลังจะอ้าปากพูด
ปอมสวนขึ้นมาซะก่อน
"อ่ะ!น่า...เดี๋ยวแต่งก็รู้เองแหละ!...โอ๊ยยย!....เจ็บไอ้จุ้น" โดนฝ่ามืออรหันต์ ไปที่ไหล่ขวา
"ปากดีนักนะแกน่ะ...ไอ้ปอม...พูดไปเรื่อย..เดี๋ยวเค้าก็เข้าใจผิดไปกันใหญ่" ค้อนให้อีกทีนึง
"ก็มันจริงนี่นา.." ยังไม่วาย
"ไอ้ปอม!" เสียงเริ่มมีน้ำหนัก เพื่อนๆ ขำกันใหญ่
"เออๆ ล้อเล่นๆ..เดี๋ยวถ้าเป็นเรื่องจริงจะบอกอีกที" พูดเสร็จก็เริ่มกระเถิบหนี เพราะเห็นปลาย
หางตาเริ่มเงื้องมาและ
"ไปดีกว่าวุ้ย!..เดี๋ยวไปหาอะไรกลั๊วคอซักหน่อย" แล้วก็รีบเอามือปิดปาก
"ฮะ..ฮาด..ฮัดชิ้ว!" ลุกขึ้นจากโต๊ะ มีอาการเซนิดนึง..จุ้นเห็นก็ขมวดคิ้ว...วัฒน์หัวเราะ
"ไหว..มั๊ยน่ะไอ้ปอม...555เออ!แปลกโว๊ย!วันนี้ มีอาการออก..ไม่เคยเห็น" ปอมยิ้ม
"นั่งนานไปหน่อยพี่ขามันเลยแข็ง..ไป!พี่วัฒน์ไปหาพี่สรรกัน ยกโต๊ะนี้ให้สาวๆ เค้า" ปากเร่ง
แล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นตั๊มฟุบอยู่ข้างๆ เอามือเคาะหัวอย่างแรง
"โอ๊ย!..เจ็บ!นะโว๊ย!..ใครวะแม่งเล่น" เงยหน้าขึ้นมอง เห็นปอมยืนยิ้มแยกเขี้ยวค้ำหัวอยู่ ก็เลย
ฉีกยิ้มบ้าง...
"ลุก...ลุก..ไอ้ตั๊ม!..จะนอนอีกนานมั๊ย..ถ้ารู้ว่ากินแล้วขี้เกียจอย่างนี้นะ..คราวหลังอย่ากินเลย
เสียของว่ะ....โน่น! ไปยืดแข้งยืดขาอย่างไอ้โจ้มันโน่น! เดี๋ยวก็หาย!" ปากพูดพร้อมกับดึงแขน
เสื้อตั๊มขึ้นมา ตั๊มก็ลุกตามมาแต่โดยดี มีอาการหัวตกบ้างนิดหน่อย สาวๆก็นั่งหัวเราะกันเกรียว
หลังจากนั้นงานก็ดำเนินไปเรื่อยๆ มีออกมาเต้นบ้าง ร้องบ้างตามเรื่องตามราวไป แล้วไทด์กับ
เคนก็เดินมาสบทบกับกลุ่มพวกหนุ่มๆ เพราะมณกับแน๊ทขอตัวกลับห้องไปแล้ว ทีนี้วงเริ่มขยาย
จากวงเล็กกลายเป็นวงใหญ่ ไอ้ที่นั่งกันอยู่บนโต๊ะก็ขนของลงมานั่งกินกันบนพื้น คุยกันเสียง
จ๊อกแจ๊กไปหมด พวกสาวๆ ก็มาตั้งวงอยู่ใกล้ๆมีหยอกล้อแซวกันเป็นที่สนุกสนาน ซักพักโจ้ก็
เข้าไปในลานยืนข้างๆอ๊อด พูดเสียงดัง
"พี่อ๊อด!..กะจะร้องคนเดียวเลยเหรอ..ไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นเค้าได้เกิดเลยใช่ม้า....โอ๊ย!"
อ๊อดเขกหัวไมค์ ลงบนหัวโจ้
"นี่แน่ะ!....ไอ้งก! ฉันเพิ่งได้ร้องเพลงเมื่อกี้เป็นเพลงที่สองเอง...และทีตอนไม่มีคนร้องทำไม
ไม่เสือก...มาร้องตอนเนี้ยจะมาแย่ง" ยาว...โจ้แหกปากยิ้มเห็นฟันครบ 32ซี่
"แหม!.. รักหรอก จึงหยอกเล่น แค่นี้ทำเป็นมีน้ำโห..ไอ้ผมก็กลัวว่าพี่อ๊อดจะเมื่อยปากไงก็เลย
จะมาช่วย แฮะ แฮะ" ประจบ ประจบ
"เออ!..เอาไปๆ...ไอ้งก!" ว่าแล้วก็ยื่นไมค์ส่งให้โจ้แทบจะทิ่มไปที่หน้า โจ้รับแทบไม่ทัน อ๊อด
ยิ้มแล้วก็เดินมานั่งข้างๆ แนง แล้วโจ้ก็เริ่มพร่าม......
"เอ่อ...รักคูณเข้าแล้ว เป็นราย...รักจนคลั่งคล้ายย...จิงจางงง...คูนรักคลาย..หรือยางงงง..
ฉานนได" ปี๊ด ปิ้ว วี๊ด กรี๊ด 555555 เอิ๊กๆๆ ๆ เสียงเป่าปาก เสียงกรี๊ด เสียงหัวเราะดังสนั่นหวั่น
ไหว ลอยมากระทบโสดโจ้หลังจากที่ร้องจบประโยคแรก โจ้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่..แล้วมันก็เอา
ใหม่.
"หว่านใจ...ว่าคงม่ายแคล้วววววว..หลงร๊ากก...ข้าวแล้วว..จนด้ายย...บอกกกแล้ววว...ไม่วาน
นนหนายย...ต้องเผลอจายยยข้าวววสักวันน...โอ๊ย!" ทีนี้ไม่ใช่เฉพาะเสียงหัวเราะเสียง กรี๊ด
เสียงเป่าปากที่มันลอยมากระทบโสดโจ้ แต่มีฝาน้ำอัดลมฝาโซดาลอยมากระทบหัวโจ้ด้วย ถึง
กับร้องคลางเอามือกุมหัว
"เจ็บอ่ะพี่ปอม!..เล่นแรงว่ะ" โอดครวญ ปอมยิ้ม
"เออ!..ถ้าขืนเอ็งยังไม่หยุดร้องนะไอ้โจ้!..ไอ้ที่จะลอยไปมันไม่ใช่แค่ฝาน้ำอัดลมนะโว๊ยจะเป็น
ทั้งขวดเลย..ร้องห่าอะไรอย่างนั้น..ร้องให้มันดีดีสิวะ..และเพลงใหม่ๆมีตั้งเยอะเสือกไม่ร้อง..
ล่อซะเก่าเปิดกรุเชียว...พลิกเนื้อเพลงในสมองตามแทบไม่ทัน" เฮกันอีกระรอก โจ้ค้อนประ
หลับ ประเหลือก
"ก็พี่ไม่ขึ้นมาซักทีอ่ะ...รออยู่นะเนี่ย! นานแล้วด้วย..เดี๋ยวพอกลึ่มก็ไม่ร้องอีก...ทุกทีอ่ะ..
เหมือนคราวที่แล้วอีกแน่ๆ" มีบ่น และก็เริ่มมีเสียงเชียร์ให้ปอมขึ้นไปร้อง พร้อมเล่นกีตาร์ โจ้
ค่อยยิ้มหน้าบานเพราะเริ่มมีพวก ปอมค้อนกลับมั่ง...
"เออๆ เอ็ง!ไม่ต้องยิ้มหน้าบานขนาดนั้นก็ได้ ไอ้โจ้!" ค่อยๆ ลุกขึ้นมีอาการเซนิดหน่อย...พรรค
พวกที่นั่งอยู่รีบ ชักมือมากันไว้ระนาวกลัวล้ม วัฒน์ถึงกับเอ่ยปาก
"เฮ้ย! ๆ 2 หนแล้วนะไอ้ปอม! ไหวหรือเปล่าวะน่ะ"
"นั่นนะสิ...ไม่เคยเห็นมีอาการมาก่อน..เป็นอะไรหรือเปล่าไอ้ปอม" ไทด์ถามมั่ง จุ้นนั่งอยู่ข้าง
ไทด์มองอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร
"ส.บ.ม.ย.ห. พี่ แค่นั่งนานไปหน่อย.." ประโยคเดิม แล้วก็เดินเข้าไปในลาน...โจ้รีบเขยิบขา
ไมค์ให้ พร้อมกับลากเก้าอี้มาให้นั่ง ปอมแกล้งทำท่าจะแปรเท้าใส่ก้น โจ้รีบวิ่งปรู๊ด!ออกมา
เรียกเสียงหัวเราะกับผู้ที่นั่งดูอยู่ ปอมหยิบกีต้าร์ขึ้นมาสะพายไหล่ไว้ ลองเทียบเสียงดู ซักแป๊บ
ก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ยิ้มแฉ่ง ทำเอาสาวๆยิ้มไปตามๆกัน
"พี่ปอม...น่ารักจังเล๊ย" นิดสาว แผนกบัญชีและการเงิน หนึ่งในแฟนคลับของปอม ตะโกน
แซว...แล้วก็หัวเราะไปตามๆกัน ขนาดไทด์ยังชม
"เออ! ไอ้ปอมนี่เวลามันยิ้มแล้วโลกสว่างดีว่ะ..เนอะจุ้น" แหงะหน้ามาถามน้อง แล้วก็ได้รับ
สายตาเย็นชากลับไป
"ปอม...เอาเพลง ช้าๆ นะ..เพราะๆ ด้วย" ตูนตะโกนขึ้นมา
"ช้าน่ะพอจะหาให้ได้..แต่เพราะหรือเปล่าไม่รู้นะ" ปอมยิ้ม แล้วก็เหลือบเห็นจุ้น
"จุ้นนนน!..จุ้น!..จ๋า....จุ้นอยากให้ปอมร้องเพลงอะไร..บอกปอมเลยนะ..ตัวเอง...เด๋วปอมจัด
ให้..สำหรับจุ้น..ปอมทำได้" มีทั้งเสียงหัวเราะ เสียงเป่าปากตรึมไปหมด โดยเฉพาะโจ้เชียร์ลูก
พี่ตลอด เคนนั่งอยู่ข้างๆ หมั่นไส้จัดเอามือปิดปากโจ้ไว้ไม่ให้มีเสียง ส่วนจุ้นเบะปากใส่ปอม
และก็นั่งมองอยู่เฉยๆ..แล้วปอมก็เริ่ม..ดีดกีตาร์..ครวญเพลงออกมา...สายตาก็มองมาที่จุ้น
เพลง : ความลับhttp://imusic.teenee.com/2/frame/2154.php
ศิลปิน : พอส
อัลบั๊ม : Mind
มอง มองเธอมาแสนนาน ฉันไม่กล้า....
ต้องคอยหลบตาเธอเสมอ กลัว สักวันนึงถ้าเธอ....
รู้ว่าฉัน ปิดบังความจริงอะไรเอา ไว้ ความลับ ที่ฉันซ่อนไว้....
ไม่เคยบอก ใคร จะอด ใจไม่ไหว....
ยิ่งฉันใกล้ เธอ เท่าไหร่ ยิ่งอยาก จะเผยใจ....
เมื่อสบสาย ตา ก็ยิ่งหวั่น ไหว มันยากเหลือเกิน จะเก็บ....
ซ่อนความ รักเอาไว้ แล้วความลับ ในใจของ เธอ....
มีฉัน อยู่บ้างไหม โปรดบอก ความในใจ....
ให้ฉัน รู้ ที นะเธอ.....
เก็บ เอาคำพูดของเธอ มาคิดมาก แอบคิดไปเองอยู่อย่างนี้....
เธอ เธอช่างดีแสนดี คำว่ารัก เธอ....
จะต้องเก็บไว้อีกนานแค่ ไหน ความลับ ที่ฉันซ่อนไว้....
ไม่เคยบอก ใคร จะอด ใจไม่ไหว....
ยิ่งฉันใกล้ เธอ เท่าไหร่ ยิ่งอยาก จะเผยใจ....
เมื่อสบสาย ตา ก็ยิ่งหวั่น ไหว มันยากเหลือเกิน จะเก็บ....
ซ่อนความ รักเอาไว้ แล้วความลับ ในใจของ เธอ....
มีฉัน อยู่บ้างไหม โปรดบอก ความในใจ.....
ให้ฉัน รู้ ที นะเธอ......
เสียงตบมือเป่าปากกันเกรียว เมื่อเพลงจบ...ปอมยิ้มแฉ่งแกล้งลุกขึ้นยืนโค้งรับคำชม ไทด์เป่า
ปากไปด้วยแล้วก็แหงะหน้ามาดูน้องสาว เห็นจุ้นนั่งกอดเข่าหน้านิ่ง ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร หัน
หน้ากลับไปมองปอม ไอ้จุ้นเอ๊ย! ฉันว่าแล้วมันเปรียวออกขนาดนั้นมีเหรอจะดูแกไม่ออก เฮ้อ!
กลุ้มแทนว่ะ แล้วก็ส่ายหัวเหลือบมอง พวกแนง นา ตูน จันทร์ เดินไปตักอาหารจะมากินต่อ หัน
กลับไปอีกทีเห็นน้องสาวตัวเองกำลังลุกขึ้น
"จะไปไหนจุ้น!"
"ง่วงอ่ะ! จะไปนอน"
"ให้พี่ ไปส่งมั๊ย!" ทำท่าจะลุกขึ้น
"ไม่ต้องหรอก..พี่ไทด์กินต่อเถอะแค่นี้เองแป๊บเดียว!..ฝากบอกพวกไอ้แนงด้วยแล้วกัน"ไทด์
พยักหน้า แล้วก็นั่งมองน้องสาวเดินออกไป สักแป๊บปอมก็เดินเข้ามาเห็นหลังจุ้นไว ไว
"ไอ้จุ้น! ไปไหนพี่" ค่อยๆนั่งลง
"ไปนอน..ง่วง!"
"ไปกับใคร ไอ้นา ไอ้แนง เหรอ! แปลก! นอนเร็วแหะ"
"เปล่า! มันลงไปคนเดียว" ปอมเงยหน้าอย่างไว ขมวดคิ้วมุ้น
"อ้าว! ไปได้ไงมืดจะตาย...แล้วเป็นพี่ยังไงเนี่ย!...ปล่อยให้น้องลงไปคนเดียว..ไม่มีความรับ
ผิดชอบ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้น ไทด์เริ่มฉุนภาษาพ่อขุนมาแล้ว....
"อ้าว! เฮ้ย! ไอ้นี่หนิ..ก็ข้าถามมันแล้ว..มันบอกว่าไปได้..ถ้าเอ็งเป็นห่วงมันก็ตามมันไปโน่น"
"กำลังไป..ไม่ต้องมาสั่ง" ว่าแล้วก็เดินจ้ำออกไป ไทด์หัวเราะหมั่นไส้ หันมานั่งกินต่อ....ทาง
ด้านจุ้นพอแยกตัวออกมาจากงานก็ค่อยๆ เดินเลาะมาตามทางเรื่อยๆ มีไฟทางเป็นระยะๆ ซัก
ครู่ก็ได้ยินเสียงคนเดินตามมา จุ้นเสียวหลังวูบๆ เริ่มเร่งสปีดใหญ่ ยิ่งเร่งก็เหมือนยิ่งกระชั้นเข้า
มา กระชั้นเข้ามา แล้วก็ถึงตัว
"กรี๊ดๆๆ ปล่อยๆๆ ไอ้บ้า" ทั้งเตะทั้งต่อยทั้งศอกแต่ไม่โดน เหมือนคนข้างหลังจะรู้วิธีหลบ แล้ว
ก็ได้ยินเสียง
"จุ้น! จุ้น! ใจเย็นๆ ฉันเอง ปอม" ค่อยๆ พูดมาจากข้างหลัง จับจุ้นไว้ จุ้นรีบหันมาพอเห็นหน้า
ปอมเท่านั้นแหละบ่อน้ำตาแตก รัวกำปั้นไปบนอกปอม เตะได้เตะใหญ่ ทุบไม่ยั้ง น้ำตาไหล
เป็นคราบ
"ไอ้บ้า! ไอ้ทุเรศ! ไอ้...แกทำหยั่งงี้กับฉันได้ไงไอ้ปอม ฮือ..ฮือ..ฮือ" เขื่อนทะลัก ไอ้ที่มันเก็บ
ไว้หลายๆ เรื่องไหลออกมาหมด ปอมตกใจไม่เคยเห็น รีบดึงเข้ามากอด จุ้นเอาหน้าซบไว้กับ
บ่าปอม แขนก็กอดปอมไว้แน่น...น้ำตาซึมเข้าไปในเสื้อปอมหมด
"จุ้น! จุ้น! ใจเย็นเป็นอะไรเนี่ย! กลัวเหรอ! โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้าปอมอยู่ทั้งคน เดี๋ย..ใครกล้าเข้า
มาจะเตะให้กระเด็นเลย..แม๊..มาทำให้จุ้นกลัวได้ไงเนี่ย...โอ๋ โอ๋ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะคนดี...มา
ม๊า..เร็วเร๊ว.." ซักแป๊บ เสียงร้องไห้ก็เงียบลงแต่มีเสียงคล้ายๆ กับสำรักหัวเราะอยู่ตรงบ่าพร้อม
เสียงสะอื้น เฮือกๆ ปอมค่อยๆจับหน้าจุ้นให้เงยขึ้น เห็นน้ำตาหยุดแล้ว แต่หน้าเปื้อนคราบน้ำตา
เต็มไปหมด ตาก็เริ่มบวม ค่อยๆเอามือเช็ดออกให้
"ดีขึ้นหรือยัง จุ้น!" จุ้นพยักหน้า แต่ยังมีเสียงสะอื้นอยู่ประปราย ปอมยังเอามือเช็ดคราบน้ำตา
ออกจากหน้าให้อยู่
"กลัวมากเหรอ!" จุ้นพยักหน้าอีก พูดไม่ออกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอหอยซักแป๊บน้ำตาก็
ค่อยๆ ไหลออกมาอีก เหมือนคนมีอะไรอยู่ในใจ ปอมตกใจ
"เอ้าเฮ้ย! หยุดไปแล้วนี่ มีอีกก๊อกเหรอ! โอ๋ ๆ จุ้นอย่าร้องน้า..เดี่ยวไม่สวยน้าตัวเอง..ตื่นขึ้นมา
ตอนเช้าตาบวมไม่รู้ด้วย..เดี๋ยวไอ้โจ้กับไอ้ตั๊มมันล้อนะ อยากให้มันล้อเหรอ" เท่านั้นแหละ
หัวเราะออกมาเบาๆ เคล้าน้ำตา
"เย้! เย้! จุ้น!..หายแล้ว..เป็นจุ้นคนเดิมหรือยังไหนยิ้มซิ" พร้อมกับยิ้มแฉ่งเป็นตัวอย่างให้ดู
"บ้า..ไอ้ปอม" อมยิ้ม แล้วปอมก็เอามือปาดน้ำตาก็อกสองออกให้จนหมดเกลี้ยง เอามือเสย
ผมจุ้นที่มันละหน้าผากขึ้นไป
"ไป..ไปนอนจุ้นเดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้อง" ปอมผลักให้เดิน
"เดี๋ยวฉันเดินไปเองได้ แกกลับขึ้นไปเหอะ! แค่เนี๊ยเองจะถึงแล้ว"
"ก็แค่เนี๊ยไง! เดี๋ยวก็ถึงแล้วไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เดินไปด้วยกันฉันจะได้สบายใจเพราะว่าส่งแก
ถึงห้องไง" แล้วก็พากันเดินไปจนถึงหน้าห้อง จุ้นไขประตูเปิดเข้าไป ปอมชะโงกหน้าไปดูใน
ห้องแล้วก็ถอยออกมา
"ปลอดภัย ไร้กังวล เชิญองค์หญิงจุ้นเสด็จพักผ่อนได้ตามอัธยาศรัย นะฮับ" จุ้นกำลังจะเข้า
ห้องปอมจับแขนไว้
"เดี๋ยว!จุ้น" จุ้นหันมาหา
"ต่อไป..แกอย่าร้องไห้อย่างวันนี้อีกนะแกทำฉันตกใจ" จุ้นพยักหน้ารับ
"จุ้นว่าง่ายจังเลย...น่าร๊ากที่สุด..มาหอมทีเร๊ว" ว่าแล้วก็ดึงตัวจุ้นเข้ามา ก้มลงหอมแก้มซ้ายจุ้น
ดังฟอด จุ้นตะลึงแต่ปากไวกว่าทุกครา
"ไอ้ปอม..แกทำแบบนี้กับฉันครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วนะ" เสียงเขียว ปอมยิ้มค่อยๆ ถอยออก
มาห้าหกก้าว ไกลเกินระยะเอื้อมมือถึง
"สามเหรอ..จำได้ว่าสี่นะ" ปอมยิ้ม มียักคิ้วส่งให้ด้วย
"อะไร!" จุ้นสงสัย
"เปล๊า.อ้อ! ถ้าไม่ชอบแบบนี้เดี๋ยวคราวหน้าเปลี่ยนแบบใหม่นะ"ว่าแล้วก็โกยแนบ จุ้นขมวดคิ้ว
แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เพิ่งจะเก็ด ตะโกนตามหลังไป
"ไอ้ปอม! ไอ้ทุเรศ!" เดินเข้าห้องปิดประตูดังปัง...........
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ค. 2554, 20:11:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ค. 2554, 20:11:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1871
| << ตอนที่13 : ข้อความ | ตอนที่15 : และแล้ว >> |