เกิดมาตั้ง 29 ปีอยากมีแฟนกับเขาสักทีทำไมมันยากยิ่งกว่าตามหามักกะลีผล ก็เธอทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งเริ่ด! แต่ทำไมไม่มีใครตกหลุมเลยสักคน มันต้องมีใครแอบมาแช่งชักหักกระดูกเอาไว้ให้อกหักรักคุดตลอดชาติแน่ๆ!

ยิ่งเร่งฝีเท้าขึ้นเท่าไร ก็ดูเหมือนระยะห่างระหว่างหญิงสาวกับคุณยายลึกลับผู้นั้นจะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น กระทั่งเธอเดินตามมาจนถึงโรงเรือนผักไฮโดรโปนิกส์ที่เคยถูกเข้าใจผิดว่าเป็นกระสือไปเมื่อคืนก็ต้องประหลาดใจ เมื่อไม่เห็นร่างเล็กๆ ของหญิงชราผมขาวโพลนแม้แต่เงา ทว่ากลับเจอคนที่ไม่ได้อยากจะเจอกำลังเดินตรวจรางผักราวกับพ่อดูแลลูกอยู่

“นี่คุณอิช เห็นคุณยายตัวเล็กๆ เดินเข้ามาในโรงเรือนนี่บ้างรึเปล่า” เมถุนเอ่ยถามชายหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสายตากึ่งสงสัยกึ่งแปลกใจ

“ถ้าผมเห็น คุณก็เห็น” พูดเสร็จ ก็ก้มลงไปเชยใบสลัดสดที่ประพรมไปด้วยหยดน้ำดูสดชื่น โดยไม่สนใจหญิงสาวที่ทำหน้าบูดอยู่ตรงประตูทางเข้าแม้แต่น้อย

“แต่ฉันเห็นคุณยายเลี้ยวเข้ามาที่นี่จริงๆ นี่” หญิงสาวไม่ลดละ เดินตรงเข้าไปเดินดูตามที่ต่างๆ ในโรงเรือนขนาดใหญ่ เพื่อให้แน่ใจว่าอิชยาไม่ได้โกหก ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ไม่คิดห้าม เพราะเขาไม่เห็นคนที่หญิงสาวพูดถึงจริงๆ จึงปล่อยให้เธอได้เดินเสาะหาคนที่ว่าไว้เอง

“ไม่มีจริงๆ ด้วย” เมถุนเปรยขึ้นอย่างงุนงง แน่ละ...ว่าเธอไม่ได้ตาฝาด ที่เห็นคุณยายลึกลับผู้นั้นเลี้ยวเข้ามาทางนี้ แต่เหตุไฉนฝ่ายนั้นจึงหายตัวไปได้อย่างไร้ร่องรอย

“คนไม่ใช่หนอน จะได้เดินหาตามรางผัก” อิชยาเปรยขึ้นมา ขณะกำลังจะเดินกลับไปทำงานต่อ

“ว่าแต่คุณเถอะ มาหาหนอนกินรึยังไง เห็นก้มๆ เงยๆ อยู่ตั้งนาน” พูดแล้วก็เบะปาก นึกหมั่นไส้คนร่างสูงเป็นทุนเดิมที่เอาแต่ขวางทางรักเธออยู่ร่ำไป

“ก็ยังดีมาหากินตอนกลางวัน ไม่เหมือนใครแถวนี้แอบมากินผักชาวบ้านดึกๆ ดื่นๆ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เมื่อหวนนึกไปถึงภาพสยองขวัญสั่นประสาทที่ทำเขาเกือบหัวใจวายไปเมื่อคืน

“เอ๊ะ...ฉันก็จ่ายค่าผักไปแล้วนี่ จะเอายังไงอีก” เมถุนชักหน้าร้อน หลังถูกขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดให้ได้ยินอีกครั้ง

“ก็แค่...เสียดายผัก รู้รึเปล่าว่าผักที่คุณกินไป มันมีความสำคัญยังไง”

“ผักก็คือผัก จะเสียดายอะไรกันมากมาย ผักอะไรก็เหมือนๆ กันหมดนั่นแหละ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้กินฟรีด้วยซ้ำ จ่ายเงินครบถ้วนสมบูรณ์ ไม่เชื่อก็ไปถามที่คุณระรินได้เลย” หญิงสาวทำเสียงขึ้นจมูก ท่าทางฮึดฮัดอย่างคนไม่เคยยอมใคร

“ผักสลัดที่คุณเขมือบคารางไปเมื่อคืนคือพันธุ์กรีนคอสที่ชาวบ้านเอาไว้เป็นแปลงทดลอง ในส่วนตรงนั้นไม่ได้ปลูกไว้ขาย แต่ปลูกเอาไว้เพื่อให้ชาวบ้านได้มาเรียนรู้ และเอาไปพัฒนาสร้างอาชีพในแต่ละครัวเรือน” อิชยาอธิบายให้คนที่ยืนฟังอยู่อย่างใจเย็น

“อ้าว...แล้วคุณมาเก็บเงินฉันทำไม ในเมื่อผักที่ฉันกิน คุณก็ไม่ได้ปลูกขายด้วยซ้ำ” นางแบบสาวขึ้นเสียง เมื่อถูกหลอกให้จ่ายเงินค่าผักไปฟรีๆ

“ที่ให้จ่าย เพราะคุณไม่มีสิทธิ์กิน เข้าใจรึเปล่า”

“แสดงว่าถ้าเมื่อคืนฉันไปกินผักที่คุณเอาไว้ขายก็ได้ใช่ไหมล่ะ” สิ้นเสียงแหลมๆ ของเมถุน อิชยาก็ตวัดมองคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะถอนหายใจเฮือกๆ อย่างเหนื่อยหน่ายใจ

“เออๆ อยากทำอะไรก็ทำเถอะ เชิญตามสบาย”

“แหม...พูดแค่นี้ทำเป็นใจน้อย ผู้ชายจริงรึเปล่าเนี่ย” หญิงสาวเอ่ยเยาะ ขณะเดินตรงเข้าไปจับใบผักสลัดสีเขียวสดที่อยู่บนรางอย่างสนอกสนใจ ไม่เคยรู้เช่นกันว่าผักสลัดที่กินอยู่ทุกวันต้นจริงๆ ของมันเป็นเช่นไร พอได้มาดูตัวเป็นๆ บนรางยาวเหยียดเป็นระเบียบเรียบร้อย จึงเกิดความรู้สึกว่ามันก็สวยใช้ได้เลยทีเดียว

“ว่าแต่ผักสลัดที่คุณปลูกอยู่มันมีกี่พันธุ์เหรอ เห็นเยอะแยะเชียว”

“สนใจรึไง” ชายหนุ่มที่ยืนเท้าสะเอวอยู่หรี่ตามองหญิงสาวร่างระหงตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

“แค่ถามไปงั้น สุดท้ายเข้าปากก็ย่อยที่กระเพาะอยู่ดี” ได้ยินดังนั้นอิชยาก็กรอกตาเซ็ง สงสัยอาการไม่แคร์สื่อของอีกฝ่ายจะกำเริบหนัก พูดด้วยคงป่วยการและเสียเวลา คิดแล้วชายหนุ่มก็ส่ายหัวไปมา พร้อมเดินกลับออกไปจากโรงเรือน โดยไม่ร่ำลาคนที่ยืนสนทนาด้วยสักคำ

“นี่...เดินหนีฉันไปดื้อๆ อย่างนี้ได้ยังไงกันคุณอิช หรือคุณเป็นประเภทไม่รู้จริงแล้วอวดภูมิ พอฉันถามเยอะเข้าหน่อยก็ทำเป็นตัดบทเดินหนีไป แต่ที่จริงแล้วตอบคำถามฉันไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”

เมถุนตะโกนไล่หลังไป จนคนที่ฟังอยู่ชะงักกึก ร่างสูงล่ำที่ยืนหันหลังค่อยๆ หันกลับมาประจันหน้าคนที่ดูถูกเขาทั้งน้ำเสียง ท่าทาง และคำพูด อย่างเสียอารมณ์

เห็นดังนั้นเมถุนก็ยิ้มกริ่ม อันที่จริงก็ไม่ได้อยากจะเสวนากับผู้ชายมาดกวนคนนี้สักเท่าไร แต่ที่เธอรั้งตัวเขาไว้เพราะจะได้แอบถามเรื่องของคีตะ เพื่อหาข้อมูลให้มากขึ้นกว่าเดิมก็เท่านั้น

“ที่นี่ผมเป็นคนสร้างเองกับมือ” น้ำเสียงของอิชยาเต็มไปด้วยความรำคาญอย่างไม่อยากจะปิดบัง ขณะเดินกลับมาแล้วชี้ไปที่รางผักสลัดรูปร่างกลมคล้ายกะหล่ำปลี แต่เป็นสีเขียวสดที่หญิงสาวยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดเสียงขุ่น “ไอ้เจ้านี่คือผักสลัดพันธุ์บัตเตอร์เฮด มีสรรพคุณช่วยบำรุงประสาท กล้ามเนื้อ เส้นผม สายตา ผิว และช่วยลดคลอเรสตอรอล”

ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ตาวาว เกิดมาเพิ่งเคยรู้ว่าผักสลัดที่กินอยู่มีสรรพคุณทางยามากมายขนาดนี้ นึกว่าจะเป็นเพียงแค่อาหารที่ใช้ควบคุมน้ำหนักเท่านั้น

“แล้วไอ้นั่นล่ะ” พูดแล้วนางแบบสาวก็ชี้ไปยังผักสลัดทรงพุ่มที่อยู่ถัดกันไปกับบัตเตอร์เฮด ใบออกสีแดง ลักษณะปลายใบหยักโค้งมน ซ้อนกันเป็นชั้นๆ อย่างสนอกสนใจ

“นั่นเรียกว่าเรดโอ๊ค ช่วยสร้างเม็ดเลือด บำรุงประสาท สายตา กล้ามเนื้อ มีธาตุเหล็ก มีโฟเลทสูง และวิตามินซีสูงกว่าสีเขียว”

“แล้วโน่นล่ะ”

“กวางตุ้งฮ่องเต้”

“แล้วสีแดงที่อยู่รางตรงโน้นล่ะ”

“เรดคอรอล”

“แล้วนี่ล่ะ”

“กรีนคอส เคยบอกไปแล้ว” อิชยาแอบเหน็บคนที่เอาแต่ถามด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ ได้ยินดังนั้นเมถุนจึงค้อนให้วงใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปดูผักด้านในอย่างพินิจพิเคราะห์ ความรู้ใหม่ที่เพิ่งได้มา ทำให้ลืมความตั้งใจแรกที่จะล้วงเอาข้อมูลของคีตะไปเสียสนิทใจ

“แล้วมันโตได้ยังไงกันคุณอิช ไม่เห็นมีดินให้มันเลย” สิ้นคำถามของคนขี้สงสัย ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมายืดยาว คล้ายกับว่าเขาจะต้องปฐมนิเทศเกษตรกรมือใหม่ตั้งแต่เริ่มต้นเลยทีเดียว

“ตามผมมานี่” ว่าแล้วคนร่างสูงก็ก้าวยาวๆ ไปยังโรงเรือนอีกแห่งหนึ่งที่ปลูกอยู่ติดกัน เดินผ่านประตูเหล็กที่เชื่อมโรงเรือนทั้งสอง โดยมีคนที่กำลังตื่นเต้นกับความรู้ใหม่เดินตามไปติดๆ

โรงเรือนที่เพิ่งมาถึงมีขนาดไม่ใหญ่เท่าที่จากมา แต่มันกลับเต็มไปด้วยต้นกล้าของผักสลัดหลากสายพันธุ์ชูช่ออยู่ในบนรางที่มีโฟมสีขาวทำหน้าที่โอบอุ้มแทนดินสีเข้ม

“ที่นี่เราจะใช้เป็นโรงเรือนในการเพาะต้นกล้า เพื่อจะได้เอาไปปลูกในรางที่คุณเห็นไปในโรงเรือนโน้น”

“จะเพาะกล้าทำไมให้เสียเวลา คุณก็เลี้ยงให้มันโตที่นี่เลยไม่ได้เหรอ จะย้ายมันไปปลูกในรางโน้นทำไมกัน”

“มันจะทำให้เราได้ผักที่มีคุณภาพมากขึ้น อีกอย่างสารละลายที่ใส่ลงไปในต้นกล้ากับพวกที่โตแล้ว ก็เป็นคนละสูตรกัน” อิชยาตอบพลางพาหญิงสาวเดินไปดูต้นกล้ามากมายหลายสายพันธุ์ที่เขาเพาะเก็บไว้ปลูกขายและแจกเกษตรกรที่สนใจด้วย

“ที่นี่เราปลูกผักไฮโดรโปนิกส์แบบ NFT (Nutrient Film Technique) เป็นระบบที่เราจะให้สารละลายธาตุอาหารพืชไหลผ่านรากเป็นแผ่นบางๆ อย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ผักได้รับสารอาหารและออกซิเจนในปริมาณที่พอดี คุณจะเห็นได้จากรางของผักที่มีท่อต่อมาจากถังสารละลายที่อยู่ตรงด้านหลังของโรงเรือน” ว่าแล้วก็พาหญิงสาวเดินกลับมายังโรงเรือนแรกที่เธอแอบขโมยกินผักของเขาไปเมื่อคืนนี้ พร้อมชี้ให้อีกฝ่ายดูถังไฟเบอร์ขนาดใหญ่ที่ฝังอยู่ใต้ดิน โดยมีท่อมากมายต่อขึ้นมาเข้ากับปั๊มน้ำที่วางอยู่ด้านบน “มันจะส่งสารละลายที่ผสมอยู่ในถังนี้ไปหล่อเลี้ยงผักตามราง แล้วก็วนกลับมาอยู่ที่เดิม เสร็จก็ดูดขึ้นไปใหม่ วนกลับไปกลับมาอย่างนี้ ข้อดีของมันคือไม่ยุ่งยาก ปลูกผักต่อเนื่องได้ตลอดทั้งปี แต่ข้อเสียก็คือแพง ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด เพราะมีโอกาสที่ระบบจะเสียได้ง่าย บางทีก็มีปัญหาการสะสมของสารละลายทำให้ปลูกผักไม่ขึ้นเลย”

“คุณจะทำไปทำไม แค่กิจการรีสอร์ตก็รวยจะแย่อยู่แล้ว” เมถุนพูดความจริง เมื่อเห็นความยุ่งยากของการปลูกผักแบบไฮโดรโปนิกส์

“ก็แค่อยากสร้างรายได้ให้คนในชุมชน ผมถือว่ามาสร้างรีสอร์ตรบกวนความเป็นอยู่ดั้งเดิมของเขา อย่างน้อยก็ต้องคืนอะไรให้ชาวบ้านบ้าง”

“เป็นคนดีนี่มันยากจัง” พูดพลางไหวไหล่ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงคืออะไร มัวแต่หลงอยู่กับการเกษตรบ้าบอที่เธอไม่จำเป็นต้องรู้อยู่นานสองนาน

“อ้อใช่สิ...คุณอิช” น้ำเสียงที่ฟังดูเริ่มจะเบื่อ แปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นราวกับสับสวิชต์ จนคนที่ยืนทำหน้าระอาอยู่ต้องเลิกคิ้วสูง

“อะไร”

“ได้ข่าวว่าคุณเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยกับคุณคี Right?”

“จะให้ผมตอบว่าใช่ หรือเยส” อิชยายียวนกลับไป เพราะหมั่นไส้คนที่ชอบพูดไทยคำอังกฤษคำเสียเต็มประดา

“ก็แสดงว่าใช่” เมถุนยิ้มกรุ้มกริ่ม สาวเท้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่เริ่มถอยหลังห่าง “ตอนสมัยเรียนคุณคีเขาเคยมีแฟนรึเปล่า”

“จะถามไปทำไม” อิชยาถามกลับ ดวงตาคมกล้าฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา เพราะรู้ดีว่าฝ่ายนั้นถามไปเพื่ออะไร

“ฉันแค่อยากรู้ว่าสเปกของคุณคีเป็นยังไง เอาอย่างนี้ดีไหม...ถ้าคุณยอมบอกว่าผู้หญิงที่คุณคีชอบเป็นยังไง ฉันจะช่วยโปรโมตผักปลอดสารพิษของคุณให้ดังแข่งกับของโครงการหลวงเลย สนไหมล่ะ”

“จริงเร้อ” คิ้วเข้มของชายหนุ่มเลิกสูง เรียวปากหยักลึกได้รูปกระตุกยิ้มขึ้นมา

“จริง ว่าแต่คุณจะยอมบอกรึเปล่า” เมถุนกระหยิ่มยิ้มย่อง ขอแค่ได้ข้อมูลของคีตะมาก็พอแล้ว ส่วนสัญญาที่ให้ไปก็แค่ลมปาก จะทำหรือไม่ทำมันก็เรื่องของเธอ

คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด เสียใจด้วยนะคะคุณอิชยา

“เอ้า เห็นแก่สาวทึนทึกหาทางลงจากคาน เดี๋ยวผมจะบอกให้เอาบุญแล้วกันว่าสาวในสเปกไอ้คีเป็นยังไง” แม้จะพูดออกไปอย่างนั้น ทว่าเขากลับไม่รู้สักนิดว่าสเปกผู้หญิงของคีตะเป็นเช่นไร เพราะไม่ได้สนิทกันมาก่อน แต่ทำไปเพราะความเอ็นดูผู้หญิงคนนี้ล้วนๆ

เอ็นดูมาก...

“ใครทึนทึกกันยะ!” นางแบบสาวสะบัดเสียงห้วน เมื่อคำพูดของอิชยากระแทกใจดำเข้าอย่างจัง

“จะฟังรึเปล่า ถ้าอยากจะฟังก็หยุดทำเสียงแหลมสักที แก้วหูจะแตก” อิชยาทำหน้าเซ็ง เหล่มองคนตรงหน้า พร้อมเดาะลิ้นรอคำตอบ

“ก็พูดมาสิ” เมถุนหน้ามุ่ย ถ้าไม่ติดว่ามีผลประโยชน์ร่วมกัน เธอคงแสดงอภินิหารให้กระเจิงกันไปข้างนึงแน่!

“ไอ้คีมันเป็นคนนิ่มๆ ผู้หญิงที่เป็นแฟนมันแต่ละคนก็เป็นคนเรียบร้อย พูดน้อยน่ารักทั้งนั้น ไม่มีหรอกนะที่จะมาเหวี่ยงวีนอะไรแบบคุณ”

“โอ๊ย...ตัวเองเป็นสุภาพบุรุษตายละ” คนที่ฟังอยู่สวนกลับทันควัน ยอมไม่ได้หรอกที่จะถูกต่อว่ากันซึ่งหน้า แต่เธอก็ต้องหุบปากลง เมื่อเห็นสายตาหน่ายใจของเขาที่เมียงมองมา

“จะฟังไหม” ชายหนุ่มย้ำคำเดิมเสียงระอา

“ฟัง!”

“ผมบอกว่าแฟนของไอ้คีแต่ละคนเป็นคนเรียบร้อยทั้งนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าไอ้คีมันจะชอบอย่างที่มันเคยคบ เข้าใจรึเปล่า”

“หมายความว่าคุณคีชอบผู้หญิงเก่งเพอร์เฟ็กต์อย่างฉันเหรอ” เมถุนยิ้มกริ่ม แน่ละ...ทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งฉลาดอย่างเธอ ใครไม่คว้าไปก็โง่เต็มทน

“กล้าพูด” อิชยาเปรยเบาๆ โคลงหัวไปมาอย่างเพลียจิต ก่อนจะพูดต่อ “เอาเป็นว่าไอ้คีชอบผู้หญิงที่ตรงกันข้ามกับที่ผมพูดมาทั้งหมดนั่นแหละ คุณก็พูดให้มากๆ อย่าเรียบร้อยเกินไปนัก อีกอย่างไม่ต้องไปเกรงใจมันมากเดี๋ยวชวด”

“จริงเหรอ?”

“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องทำ”

“อะๆ เห็นว่าลงเรือลำเดียวกันแล้ว ฉันเชื่อคุณก็ได้” หญิงสาวย่นจมูก ไหนๆ ก็ไหนๆ ลองเชื่อเขาดูสักตั้งคงไม่เป็นอะไรมาก

“แล้วอย่าลืมที่สัญญากับผมก็แล้วกัน” ชายหนุ่มย้ำสัญญาอีกครั้ง จนคนฟังค้อนขวับให้วงใหญ่

“รู้แล้วน่า...เรื่องแค่นี้ย้ำอยู่ได้”

“เสร็จธุระแล้วก็ไปสักทีสิ ผมจะได้กลับไปทำงานต่อ”

“ฉันไปก็ได้ ไม่ได้อยากอยู่นักหรอกไอ้โรงเรือนตู้อบนี่น่ะ” พูดแล้วก็สะบัดหน้าพรืด เดินกระแทกเท้าออกไปจากโรงเรือนผักปลอดสารพิษ เพื่อกลับห้องไปวางแผนพิชิตใจหมายเลขสิบสามให้รับรักเธอโดยเร็ว จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นคนที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่เบื้องหลัง

ลงเรือเดียวกันน่ะใช่...แต่มันอยู่ที่ใครจะได้เป็นนายท้ายบังคับหางเสือต่างหาก โชคดีแล้วกันคุณนางแบบผู้เพอร์เฟ็กต์!

ดารานิล

จำนวนการเข้าชม : 1539

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery