จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"

Tags: จุ้นกะปอม

ตอน: ตอนที่15 : และแล้ว

"มากันหมดหรือยัง" เสียงจันทร์ตะโกนถามหนุ่มสาวที่นั่งบ้างยืนบ้างเพื่อรอขึ้นเรือข้ามเกาะ
หลังจากเมื่อวานตาม Plan ทำงานกันทั้งวันจนเสร็จสิ้น วันนี้จันทร์เลยจัดทริป พาข้ามเกาะไป
เล่นน้ำที่เกาะยาวนอก สาวๆหน้าตาสดชื่นเตรียมพร้อมเต็มที่ ไอ้ที่หุ่นสวยพอไปวัดไปวาได้ก็
ล่อซะเต็มยศใส่ชุดว่ายน้ำไว้ข้างในสวมเสื้อยืดและก็กางเกงขาสั้นไว้ข้างนอกเพื่อความสะดวก
พอถึงที่ ก็ถอดแล้วลงน้ำได้เลย ส่วนพวกหุ่นที่พอจะเข้าวัดได้แต่ต้องอยู่ในกุฏิวัดเนี่ยล่อซะ
มิดชิดช่องว่างของเนื้อหนังแทบไม่ให้มี ปิดหมด ขนครีมกันแดด โลชั่นไปเพียบ ประมาณว่า
แดด! ก็ไม่ได้เห็นขาอ่อนฉั้นย่ะ! ซึ่งแตกต่างจากพวกหนุ่มๆมาก หน้าตาอิดโรยเหมือนผ่านศึก
มาอย่างโชกโชนเมื่อคืนนี้ เพราะกว่าจะเลิกกันได้ก็เกือบจะตีสี่ครึ่ง แล้วต้องตื่นขึ้นมาเพื่อให้
ทันตามเวลานัดแปดโมงเช้า หน้าตายังสลึมสะลือกันแทบทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งเคน อ๊อด
และก็วัฒน์

"ขาดพี่ไทด์ กับปอม..รอแป๊บนึงพี่จันทร์..เดี่ยวคงมา" ตูนตอบ แล้วก็หันมาทาครีมกันแดดต่อ
มีแนง กับจุ้นนั่งทาอยู่ด้วย ระหว่างนั้นนาก็เดินเข้ามาเหลือบเห็น โจ้กับตั๊มนั่งคอตก เอาหัวเกย
กัน ก็หัวเราะ

"555ดูไอ้สองตัวนี่สิ..นั่งเป็นไก่หงอยเลย..รอขึ้นเขียงเหรอไอ้โจ้..ไอ้ตั๊ม" โจ้ กับตั๊มได้ยินรีบ
เงยหัวขึ้นมาส่งยิ้มแหยให้ ตาแดงก่ำถ้านอนลงไปได้คงล้มตัวลงนอนแล้ว แต่เกรงใจ

"เมื่อวานเลิกกันกี่โมง..โจ้" ตูนส่งเสียงถาม

"กี่โมง..วะตั๊ม" เสียงแหบเชียว

"น่าจะตีสี่กว่าๆได้อ่ะ..พี่ตูน" สาวๆ ได้ยินถึงกับอุทาน

"โอ้โห! ทำไมกินกันทนจังวะ ไอ้ตั้ม.." แนงส่งเสียงมาบ้าง

"ตีสี่นี่ถือว่าน้อยนะพี่แนง ตอนแรกกะจะนั่งกันยาวยันสว่าง..พอดีไอ้จิ๋ว พี่วัฒน์ แล้วก็พี่ปอมลง
น้ำกันซะก่อน"

"อ้าว! ทำไมอ่ะ" สาวๆ หันมาถามพร้อมกัน

"ก็ไอ้จิ๋วน่ะสิพี่ คงจะดื่มหนักไปหน่อยอ่ะ..เดินอีท่าไหนก็ไม่รู้ตกลงไปไหนสระแล้วก็หายจ๋อม!
ไปเลย..ไอ้ในสระก็มีแต่ลูกโป่งลอยเต็มไปหมด..มองก็ไม่เห็นไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน...พอดีพี่
ปอมสติแกยังดีอยู่..กระโดดตามลงไป แล้วพี่วัฒน์ก็ลงไปช่วยอีกคนถึงหิ้วปีกมันขึ้นมาได้ ไอ้
พวกผมนะยืนลุ้นกันตัวโก่งอยู่ข้างบน นึกว่าจะต้องได้กินข้าวต้มไปอีกเจ็ดวันซะแล้ว...อุ๊ย!..
เจ็บอ่ะพี่นาหยิกมาได้" มือลูบแขนปร้อยๆ

"ไอ้นี่! ปากเสีย..เล่าต่อ" นาเสียงเขียว เร่งยิกๆ

"ก็พอเอามันขึ้นมาแล้วน่ะ..พี่ปอมแกก็ปั๊มหน้าอกไอ้จิ๋ว..แล้วก็จะเอาปากปะกบปาก กำลังจะ
ก้มเท่านั้นแหละมันก็ลืมตาผลั่ว!ขึ้นมา ไอ้พวกผมที่สุมหัวดูอยู่รวมทั้งพี่ปอมก็วงแตกสิ!....
ตกใจ!...นึกว่ามันตายห่าไปแล้ว ผีไอ้จิ๋วมาหลอก...แถมมีลุกขึ้นมาเองได้ด้วย แล้วก็นั่งยิ้ม
แฉ่งเหมือนคนปัญญาอ่อนน่ะ.....โอ๊ย!พวกผมนะขำกันจะตาย! สร่าง!เมากันหมด...ก็เลยเลิก
กินกันแล้วก็แยกย้ายกันกลับเข้าห้อง" เป็นที่เข้าใจกัน

"แล้วนี่! จิ๋วมันอยู่ไหนอ่ะเนี่ย!" จุ้นถามแล้วก็ชะเง้อหา

"โน่น! นั่งอยู่ตรงกลุ่มเจ้าดา ตรงโน้น" ตั๊มชี้มือ ชี้ไม้โบ้ยไป จุ้นมองตามก็เห็น อาการจิ๋วปกติ
เหมือนเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง ส่งเสียงหัวเราะกับสาวๆเสียงดัง...หันกลับมาอีกที
ก็เห็นไทด์เดินเข้ามาแล้ว

"โทษทีครับพี่จันทร์ ตื่นสายไปหน่อย" ไทด์ขอโทษขอโพยจันทร์ใหญ่

"เหลือปอม!อีกคน...ใครช่วยไปตามหน่อยสิ..ตื่นหรือยังก็ไม่รู้" จันทร์พูด แล้วโจ้ก็ยกมือ

"เดี๋ยว! ผมไปตามเอง." โจ้ลุก ตั๊มลุกบ้าง

"ไปด้วยดิ..ขี้เกียจนั่งอยู่เฉยๆ มันจะหลับอ่ะ แฮะๆ" แล้วก็เดินตามกันออกไป

"พี่ไทด์..เมื่อคืนหนักเหรอ!" จุ้นถามยิ้มๆ

"หนักเหนิก..ที่ไหนกันนั่งคุยกันเฉยๆ"

"ทำไม..ตาแดง" หลี่ตา ทำหน้าไม่เชื่อ มีการเอานี้วขึ้นมาชี้ที่ตาพี่ชายด้วย ไทด์อมยิ้ม

"นอนน้อย..ตามันเลยแดง..น่าจุ้น..แกจะถามเอาอะไรวะ..ยิ่งกว่าแม่อีก" หัวเราะกันใหญ่ แล้ว
ไทด์ก็เดินแยกจากกลุ่มสาวๆ ไปหาพวกหนุ่มๆ มาทางด้านโจ้ กับตั๊ม หลังจากที่เดินออกมา
จากท่าเรือก็เดินตรงไปที่ห้องของปอม เคาะประตูกระจกเรียก

"พี่ปอม....พี่ปอม...อยู่ป่าว..ฮัลโหล ๆ ตื่นยัง" โจ้เคาะไปด้วยส่งเสียงไปด้วย

"อยู่เปล่าวะ..ไอ้โจ้..ไม่ใช่แกขึ้นไปกินข้าวข้างบนล่ะ" ตั๊มบอก

"ไม่มั๊ง..ก็นัดกันแปดโมงแกน่าจะรู้เวลา...ไหนแกมายืนบังแดดข้างหลังฉันหน่อยซิ..แดดมัน
ส่องมองไม่เห็น..เดี๋ยวฉันจะส่องดูจากกระจกเข้าไป" โจ้เอามือป้องตามองลอดกระจกเข้าไป
ในห้อง เพราะปอมไม่ได้รูดม่านปิด

"นั่นน่ะ..แกนอนอยู่บนเตียงน่ะยังไม่ตื่นเลย" มือเคาะกระจกระรัว

"พี่ปอม...ตื่นได้แล้ว...แดดแยงตูดแล้วนะพี่...ไม่รีบตื่นเดี๋ยว.อดไปดูจ๋าวๆ ใจ่จุ๊ด บีกีนี น้า...
จ๋อง..จิ๊น..จ๋อง..จิ๊น แฮะๆ แบบไร้สายก็มีนะพี่..พี่ปอม..ตื่น" โจ้เรียกเท่าไหร่ก็ไม่กระดิก

"เฮ้ย! ยังไงวะ ปกติไม่ใช่คนขี้เซานี่หว่า" โจ้ หันมาหารือกับตั๊ม

"แกเป็นอะไรหรือเปล่า เดี๋ยว!ฉันขึ้นไปขอกุญแจสำรองข้างบนดีกว่า" ตั๊มว่าแล้ว ก็รีบเดินจ้ำ
ออกไป โจ้ก็หันมาเคาะประตูกระจกเรียกต่อ ซักครู่ ตั๊มก็เดินมาพร้อมกับกุญแจในมือ ไขเปิด
เข้าไปเดินไปยังเตียงที่ปอมนอนอยู่ โจ้เอื้อมมือไปจับตัวปอมเขย่าแล้วก็สะดุ้งโหย่ง

"อุ้ย! ตัวร้อนชิปโป๋ง..เลยว่ะ..สงสัยไข้ขึ้น" แล้วก็ลองเขย่าตัว

"พี่ปอม ๆ ..ไม่ไหวว่ะ เฮ้ย! ไอ้ตั๊มแกวิ่ง ไปบอกพี่จันทร์ดิ" ตั๊มควบเต็มที่ พอไปถึงที่ท่าก็ก้มลง
หอบแฮ๊ก! ลิ้นห้อย พวกไทด์เห็นเข้าก็หัวเราะกันเกรียว

"จะรีบไปไหนวะไอ้ตั๊ม! เรือยังไม่ออกรออยู่...หอบแฮ๊กเชียวเอ็ง" วัฒน์พูดยิ้มๆ ตั๊มยังพูดไม่
ออก ยังหายใจดัง

"เจอปอมไหมตั๊ม " จันทร์ถาม

"เจอพี่...แต่เดี๋ยว!..ขอผมพักหายใจก่อน..หายใจไม่ทัน." ค่อยๆยืดตัวทำหน้าแบบหายใจได้
ทั่วท้อง

"เจออ่ะพี่จันทร์...นอนแหมบอยู่ในห้อง..ไข้ขึ้น!ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึก...ไอ้โจ้มันจับตัว...ตัวแก
ร้อนจี๋เลย..มันเลยให้ผมรีบวิ่งมาบอกเนี่ย!" ก้มลงหอบต่อ พรรคพวกค่อยๆกระเถิบเข้ามาฟัง
กันด้วยความเป็นห่วง หนึ่งในนั้นก็มีจุ้นอยู่ด้วยแต่อาการจะมากกว่าหลายคนอยู่ กำลังจะเดิน
ออกมาจากกลุ่ม ไทด์เห็นพอดี

"ไปไหนจุ้น!"

"ไปดู ไอ้ปอม!...อ้อ! เดี๋ยวพอโจ้มาแล้ว ก็ไปกันเลยนะไม่ต้องรอจุ้น เดี๋ยวจุ้นดูปอม..มันเอง"
รีบเดินออกไป เพื่อนๆ หันมาเลิกคิ้วใส่กันอมยิ้มกันทั่วไปหมด ส่วนไทด์ก็ส่ายหัว ขำอาการ
น้องสาว นึกในใจแบบประชดประชัน ไอ้จุ้น! อาการแกนี่มันดูไม่ออกเลยเนอะ!เฮ้อ ตูละ
กลุ้ม! แล้วก็หันมาหาอ๊อดที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ไป..ไป ไอ้อ๊อด บอกให้สารถีเค้าเดินเครื่องรอไว้เลย ไอ้โจ้มาถึงจะได้ออก..เดี๋ยวสายแดด
มันร้อน!...ไม่ต้องไปห่วงมัน ไอ้ปอมน่ะ! มันถึงมือหมอหญ่ายยยแล้ว ไม่เกินเย็นเนี๊ยหรอก
เดี๋ยวก็เดินปร๋อ" หัวเราะไปตามๆ กันเป็นที่เข้าใจกันหมด เกือบทุกคนในบริษัทๆ ลุ้นๆคู่นี้อยู่
เพราะเห็นว่าเหมาะสมกันดี....ไปทางด้านโจ้ หลังจากที่ตั๊มวิ่งออกไปแล้ว ก็เหลือบซ้ายแลขวา
หาผ้าจะเอามาเช็ดหน้าลดไข้ให้ก่อน พยายามเพ่งมองเดินหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอซักที แหงะไป
เห็นผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ ที่แขวนอยู่ในห้องน้ำก็หยิบมา

"เอาอันนี้..ล่ะวะ" เปิดน้ำก๊อกใส่อ่างล้างหน้า แล้วก็เอาผ้าจุ่มลงไปทั้งผืนจับบิด แต่บิดไม่
หมาด พอยกออกมาจากห้องน้ำ..น้ำไหลโชกเป็นทางออกมา เอาผ้าเช็ดหน้า..เช็ดตาปอม
ใหญ่..อย่างขมีขมัน มีเช็ดตามเนื้อตามตัวปอมด้วย เหมือนสาวๆปรนนิบัติหนุ่มๆ แต่ผิดกันตรง
ที่ว่าถ้าสาวทำมันจะแห้งๆกว่านี้ แต่อันนี้หน้าตาเนื้อตัวปอมเปียกไปหมด ซักแป๊บ! จุ้นก็เปิด
ประตูเข้ามา

"ทำอะไร!น่ะ ไอ้โจ้!" จุ้นเห็นถึงกับขมวดคิ้ว

"เช็ดตัวให้พี่ปอมอ่ะพี่..ลดไข้ แฮะๆ" ยังไม่รู้ตัว

"แก..เช็ดตัวภาษาอะไรไอ้โจ้! ตัวมันเปียกโชกไปหมด..แทนที่ไข้มันจะลด ฉันว่ามันจะขึ้นมา
อีกน่ะสิ" บ่นใหญ่ แล้วก็เหลือบเห็นผ้าที่โจ้เอามาเช็ดให้ปอม ใหญ่มากกกเลยไม่แปลกใจที่ตัว
ปอมจะเปียกเต็มไปหมด นั่นแหละถึงยิ้มออกมาได้ “ไป..ไอ้โจ้! เรือเค้ารอแกอยู่"

"แล้วพี่ปอมล่ะ"

"เดี๋ยวฉัน ดูมันเอง" โจ้หลี่ตาอมยิ้ม

"ดีจัง...นางเอกมาเฝ้าพระเอกด้วย...อิจฉาวุ้ย!" จุ้นเริ่มตาขวางแล้ว โจ้เห็นถ้าไม่ดีรีบเดินออก
มา แล้วก็ชะโงกหน้าเข้ามาในห้องใหม่

"พี่จุ้น..ฝากพี่ปอมด้วยนะ" อันนี้ฝากด้วยความเป็นห่วงจริงๆ จุ้นพยักหน้า แล้วโจ้ก็วิ่งกับไปที่ท่า
เรือ จุ้นหันมาหาปอม ลองเอามือจับตามตัว ผิวเย็นลงนิดหน่อยคงเนื่องมาจากที่โจ้โปะน้ำเข้า
ไปซะเยอะ แล้วก็ลุกเดินหาผ้าแห้งๆเพื่อจะมาเช็ดตัวปอมหลังจากที่โจ้ทำเปียกไว้ ไม่มีซักกะ
ผืน ลองเปิดตู้ดูก็เห็นมีผืนนึงห้อยอยู่ข้างล่าง กำลังจะหยิบสายตาก็เหลือบไปเห็นริมผ้าคุ้นๆ
โผล่ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ ที่เคยเห็นปอมพกตลอดวางอยู่บนชั้น แหงะมาดูปอมนิดนึงเห็น
ยังนอนนิ่งอยู่ มือก็เอื้อมไปหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา ค่อยๆ อ้ามันออกผ้าเช็ดหน้าก็ล่วงหล่น
บนพื้น เหมือนปอมเอากระเป๋าสตางค์งับไว้เฉยๆ จุ้นก้มลงเก็บ ผ้ายังอยู่ในสภาพเรียบกลิบมีริ้ว
รอยบ้างนิดหน่อย กำลังจะงับไว้ให้เหมือนเดิมแต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นปลาย
พลาสติก หรืออะไรซักอย่างโผล่ออกมาจากกระเป๋าตรงช่องหลังที่ใส่บัตรประชาชน อยากรู้
มันคืออะไร ค่อยๆ ดึงออกมาดู ปรากฏว่าเป็นหน้าหญิงสาววัยใส มือซ้ายถือปาท่องโก๋กำลังจะ
เข้าปาก มือขวากำมือแล้วยกนิ้วโป้งขึ้นมา ประมาณว่าเยี่ยม อร่อย ชอบมาก เป็นรูปที่เคลือบ
พลาสติกอย่างดี จุ้นเห็นถึงกับยิ้มแก้มปริ อยู่กับแกนี่เอง..ปอม แล้วมาบอกฉันว่าภาพเสีย
ถ่ายไม่ติด.. จุ้นค่อยๆ สอดภาพไว้อย่างเดิมเอาผ้าเช็ดหน้างับไว้อย่างเก่า แล้วก็วางไว้ที่เดิม
หยิบผ้าขนหนูออกมา เดินกลับมาที่เตียงปอม นั่งลงค่อยๆ เอาผ้าเช็ดไปตามแขน คอ คาง แล้ว
ก็หน้า สายตาเหลือบเห็นไฝใต้ตาก็ยิ้ม เอานิ้วไปแตะๆ จิ้มๆ ฉันชอบไฝแกจัง ปอม! มือก็เช็ด
ต่อไป จนปอมค่อยๆขยับตัว แล้วก็ลืมตาขึ้นมาตาแดงก่ำ ต่างคนต่างเพ่งมองกัน

"จุ้น! เหรอ" ค่อยๆ ขยับม่านตากว้างขึ้นเพ่งมองใหญ่

"อึมม์..ฉันเอง เป็นไงบ้างปอม" มือยื่นมาจับหน้าปอม เช็คดูว่าตัวยังร้อนอยู่หรือเปล่า

"ปอม..ปวดหัวอ่ะ" ยังมีแรงอ้อนอยู่ จุ้นได้ยินถึงกับยิ้ม

"ปากดีหยั่งงี้ สงสัยไม่ตายง่ายๆหรอกมั้ง" ปอมมองหน้าจุ้นแล้วก็ยิ้มแบบเพลียๆ

"เดี๋ยว! แกนอนรอแป๊บนึงนะปอม ฉันจะขึ้นไปเอาข้าวกับยาข้างบนลงมาให้" จุ้นกำลังจะชักมือ
กลับ ปอมดึงมือไว้

"จุ้น! อย่าไปนานนะ..ปอมคิดถึงอ่ะ" แล้วก็ยิ้มตาหยีปล่อยมือจุ้นออกมา จุ้นเห็นถึงกับหัวเราะ
เอามือไปขยี้หัวปอม

"แก..นี่เหมือนเด็กๆว่ะปอม" ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไป ปล่อยให้ปอมนอนยิ้มแล้วก็หลับไป
เพราะฤทธิ์ไข้.....

"ปอม...ตื่น!" จุ้นเขย่าตัวปอมเบา ๆ แล้วปอมก็ลืมตา นัยย์ตาเริ่มขาวขึ้น

"ลุกขึ้นมากินข้าว และก็กินยาก่อนแล้วค่อยกลับไปนอนใหม่..." จุ้นปลุกปอมเป็นหนที่สอง
หลังจากเมื่อเช้าปลุกให้กินข้าวเช้าทีนึงแล้ว ตอนนี้เป็นข้าวเที่ยงปอมอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้
ชัดเพาะจุ้นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ตลอด เอามือมาจับหน้าผากปอม

"เบา!แล้ว เดี๋ยวก็หาย..ลุกไหวป่าว" จุ้นเลิกคิ้วถาม

"ไม่ไหวอ่ะ! ต้องประคอง" จุ้นมองแล้วก็หลี่ตา ไม่รู้ว่าปอมพูดเล่นพูดจริง ปอมเห็นก็ก็หัวเราะ
ออกมา

"ล้อเล่น! ลุกได้แล้ว" ค่อยๆ เขยิบลงจากเตียง จะโชว์ให้จุ้นดูแต่มีเซนิดหน่อย จุ้นเห็นถึงกับ
ต้องจับเอวปอมไว้

"นั่งลง ปอม! ขายังไม่ค่อยมีแรงเลย" ปอมค่อยๆ นั่งลง

"จุ้น! ฉันอาบน้ำได้ป่ะ..เหนียวตัวอ่ะ..เดี๋ยวค่อยมากินข้าว" จุ้นมองหน้าแล้วก็เอามือจับหน้าผาก
ปอมใหม่

"เช็ดตัว..ไม่ดีกว่าเหรอ เดี๋ยวไข้กลับอีก"

"มันไม่เหมือนกับอาบน้ำ มันไม่สดชื่น" มีเถียง

"อ่ะ!ก็ได้...ไม่ต้องนานนะปอม..เดี๋ยวไข้กลับ..ฉันไม่อยู่ดูแกแล้วนะ" ยื่นคำขาด ปอมยิ้ม

"จ๊ะที่ร๊ากกก! 30 วินาทีรดตัวครั้งแรก 1นาทีถูสบู่ 1นาทีล้างตัวครั้งแรก 1นาทีล้างตัวครั้งที่
สอง เสร็จ 3นาทีครึ่ง โอเคร มั๊ย!" จุ้นค้อนส่งให้ แล้วปอมก็เดินไปที่ตู้หยิบเสื้อผ้าออกมาพร้อม
เดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่เตียง ผ่านหน้าจุ้นก็ยักคิ้ว แผล๊บๆ แล้วปอมก็เดินเข้าห้องน้ำไป ซัก
แป๊บก็เดินออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นสบู่นกแก้วโชยมาแต่ไกล ผมเปียกนิดหน่อยแถบข้างหน้า
ตกลงมาละหน้าผากปอยนึง หน้าลายพร้อยไปด้วยแป้ง สวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงเล เดินมานั่ง
ขัดสมาธิบนพื้นข้างหน้าจุ้น ซึ่งกำลังนั่งอ่านโบว์ชัวร์ของรีสอร์ท รอปอมอยู่ พอจุ้นเห็นหน้าเท่า
นั้นก็ยิ้มออกมา

"แกจะลูบๆ ซะหน่อยไม่ได้หรือไง ไอ้ปอม! หน้าเป็นลายเชียว เหมือนเด็กๆ" จุ้นยังยิ้มไม่หาย
ปอมขึงตาใส่

"ฉันอายุมากกว่าแกอีกน้าจุ้น.. มาว่าฉันเหมือนเด็กได้ไง" เถียง แล้วก็เอามือลูบแป้งออก จุ้น
ยื่นมือมาปัดให้ด้วย ปากก็พูดไป

"โตแต่อายุนะสิแกน่ะ...สมองไม่โตตามด้วย" ปอมค้อน....

"แกนี่บ่นเหมือนเป็นแม่ฉันเลยว่ะ" แล้วก็เริ่ม....

"แม่ฮับ...คุณแม่..กอดปอมหน่อยสิฮับปอมหนาว...ปอมไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา..นะฮับ" จุ้น
หัวเราะ ไม่ทันระวังตัวโดนดึงเข้าไปกอด แต่คราวนี้ไม่มีขืนตัวออกมาหน้าเกยไหล่กันและกัน
อยู่อย่างงั้น ซักแป๊บเสียงจุ้นก็พูดออกมาเบาๆ

"แกมันชอบทำตัวน่ารัก...ถึงว่าสาวๆถึงได้ชอบกันตรึม" หน้ายังเกยไหล่ปอมอยู่

"และสาว...คนนี้ล่ะชอบมั๊ย" พูดออกมาเบาๆ เช่นกัน หน้าก็ยังเกยไหล่จุ้นอยู่เหมือนกัน จุ้น!
เงียบไปแป๊บนึง นึกถึงคำที่ไทด์เคยพูด [เวลาน่ะ.มันไม่เคยคอยใครเรามีความรู้สึกดีดีกับใคร
ไม่จำเป็นต้องปิดบัง..มันไม่ใช่เรื่องผิดที่จะบอกใครซักคนว่าเราชอบเค้ามีความรู้สึกดีดีให้กับ
เค้า..ถ้าบอกไปแล้วเค้าไม่รับรู้ไม่สนใจก็ไม่แปลก เราถือว่าเราได้พูดไปแล้ว ปล่อยออกมา
บ้างก็ได้จุ้นไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว] แล้วจุ้นก็สั่นหัว

"หึ! ฉันไม่ชอบแก" ปอมนิ่งเงียบไปเหมือนกัน แล้วจุ้นก็พูดขึ้นมาใหม่

"ฉัน! รักแก" พูดออกมาเบา ๆ แล้วก็โล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก ไอ้ที่มันเก็บไว้ในใจมาตั้ง
นานมันเพิ่งรู้สึกโล่งใจก็วันนี้นี่เอง ปอมเริ่มยิ้มออกแต่ยังแกล้งอยู่

"พูดอะไร อ่ะจุ้น!ไม่ได้ยิน" จุ้นขมวดคิ้ว

"ฉันบอกว่า ฉัน รัก แก หูตึง!หรือไง" เออ! พอพูดได้ครั้งแรก ครั้งที่สองมันช่างออกมาได้ง่าย
ดายดีเหลือเกิน จุ้นคิด...ปอมอมยิ้ม

"รัก..แบบไหน..แบบไม่ได้ยินเสียงซักวันแล้วนอนไม่หลับหรือเปล่า! ..หรือว่าไม่เห็นหน้ากัน
แล้วคิดถึงเหมือนขาดอะไรไปซักอย่างเฮอะจุ้น!..หรือว่าคอยเป็นห่วงเป็นใยเค้าตลอดไม่ว่าเค้า
จะกินจะอยู่ยังงัยหึมม์!..คอยจดจำตลอดว่าเค้าชอบอะไรหรือว่าไม่ชอบอะไร..ไม่ว่าจะโดน
แกล้งยังไงก็ทนได้สารพัดอย่างนั้นหรือเปล่า...ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันก็คงไม่ต่างจากแก
หรอกจุ้น...ถ้าคำว่ารักมันคือทุกอย่างที่ฉันพูดมา ฉันคงรักแกมานานแล้วล่ะ" ปอมค่อยๆ จับ
ไหล่จุ้นออกมา จับใบหน้าจุ้นให้หันมามอง แล้วก็สังเกตเห็นน้ำใสๆคลออยู่ในตา ปอมยิ้ม
ค่อยๆ เช็ดมันออกให้

"ร้องทำไม จุ้น!" จุ้นยังเงียบอยู่

"เป็นอะไร..พูดไม่ออกเลยเหรอ" ปอมเลิกคิ้วใส่

"แก..แก รักฉันจริงๆ เหรอ" จุ้นยังไม่อยากจะเชื่อ มองหน้าปอม ปอมเอามือลูบแก้มสองข้าง
ของจุ้น แล้วก็ยิ้ม

"แก!นี่โง่จริง ๆเลยจุ้น การแสดงออกของฉันกับแกที่ผ่านมานี่มันยังไม่ยืนยันอีกเหรอว่าฉัน
รัก แก เมื่อวานนี้ฉันก็ร้องเพลงบอกความในไปแล้ว แกไม่รู้จริง จริงเหรอ! ไอ้โง่เอ๊ย!" ปอม
หัวเราะ จุ้นส่ายหน้ายิก ยิก

"ฉันนึกว่าแกร้องเพลงล้อฉัน แซวฉันน่ะสิ ขนาดพี่ไทด์ยังหันมามองฉันเลย"

"ไอ้จุ้น! เอ๊ย แกนี่บทจะซื่อ ก็ซื่อซะเหลือเกิน แต่ก็น่ารักดี ฉันชอบ" แล้วก็จ้องหน้าจุ้นใหม่

"ไหน แกลองบอกฉันให้ชื่นใจหน่อยซิ...รักปอมตรงไหนเอ่ย!" ยิ้มตาหยี จุ้นหัวเราะเอานิ้วจิ้ม
ไปที่ไฝแล้วก็ลูบเบาๆ

"ไฝ เนี่ย! นะ....แกบ้าหรือเปล่าไอ้จุ้น ที่อื่นมีตั้งเยอะเสือกไม่เลือก" ปอมงง จุ้นหัวเราะใหญ่

"ไฝเสน่ห์..ฉันสดุดตาแกก็ตรงไฝเม็ดนี้แหละอยากคุยด้วย...พอเริ่มคุยเริ่มรู้นิสัยมันก็เริ่มสนิท
ใจ..มันคงเป็นความผูกพันธ์แบบเพื่อนที่คบแล้วสนิทใจที่สุดมั๊ง ส่วนความรักฉันไม่รู้หลอก ว่า
มันเริ่มตอนไหน รู้อีกทีก็อย่างที่แกบอกนั้นแหละมีครบทุกอย่างที่แกพูดออกมาเลย เพราะ
ฉะนั้นฉันถือว่าเริ่มแรกเลยฉันรักแกที่ไฝเนี่ยแหละเพราะทำให้ฉันได้รู้จักแก" ปอมยิ้ม

"จุ้นพูดดีจัง ปอมชอบ เดี๋ยวปอมจะถนอมไฝเม็ดนี้ไว้ให้จุ้นคนเดียวเลยน้า ไม่ให้สาวไหนมา
แตะได้เลยนะ ตัวเอง" กวนไม่เลิก จุ้นค้อน

"แล้วแกไม่ถาม ฉันเหรอว่าฉันรักแกตรงไหนอ่ะ" ปอมถามยิ้มๆ จุ้นเลิกคิ้วแล้วก็เงียบ

"ก็ได้ ๆ ถ้าไม่ถามเดี่ยวฉันตอบให้เลยแล้วกัน" เอานิ้วจิ้มไปที่หัวจุ้น จุ้นขมวดคิ้ว ปอมหัวเราะ

"แกคงนึกว่าฉันชอบผมแกล่ะสิ ไอ้จุ้น! ผิด! ฉันชอบสมองแก..เพราะฉันเป็นคนกินสมองคน..
ไม่จ้าย..ล้อเล่น" ปอมรีบปฏิเสธอย่างไว เพราะจุ้นเริ่มตาขวางแล้ว

"ฉันชอบผู้หญิงที่สมอง..แล้วแกก็เป็นแบบนั้น..จนฉันมองข้ามหน้าตาที่ดู...โอ๊ย!..เจ็บอ่ะ!" จุ้น
ดึงแก้มปอมสองข้าง

"ปากดีนัก ไอ้ปอมไม่ต้องพูดเลย" งอน

"ก็ยังพูดไม่จบเลยอ่ะ ฉันกำลังจะบอกสมองแกมันดี..จนฉันมองข้ามหน้าที่ดูดีมากๆ ของแกไป
เลย แฮะๆ" จุ้นค้อนส่งให้

"ก็คงเหมือนกับแก แหละมันค่อยๆเป็นความสนิท ความชิดใกล้ผูกพันธ์ แล้วก็มีวันนี้เพราะเราคู่
กัน ฮิ ฮิ" ประจบ ประจบ แล้วก็มองหน้าจุ้น

"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จุ้น!มานี่ซิ" พร้อมกับโน้มตัวจุ้นเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ก้มลงกระซิบที่
หู จุ้นหัวเราะคิกคัก

"555 ไอ้ปอม จักกะจี้" ปอมยิ้ม ก้มลงไปใหม่

"........" จุ้นขมวดคิ้ว

"อะไร๊!" จุ้นไม่ได้ยิน ปอมเริ่มทำปากจึกจัก ไม่ได้ดั่งใจ ก้มลงไปอีก

"........" พอจุ้นได้ยินถนัด หน้าเริ่มแดง

"ไม่เอ๊า! ทุเรศ ไอ้ทะลึ่ง" ปอมยกนิ้วก้อยกับนิ้วโป้งมาชนกันเหลือปลายนิ้วก้อยไว้หน่อย แล้ว
ก็พยักหน้าประมาณว่าขอนิดรนะจะไม่ลืมพระคุณ จุ้นเห็นหน้าปอมแล้วสงสาร

"เออๆ ก็ได้ๆ" ปอมยิ้มแก้มแทบปริ ค่อยๆ เบนหน้าจุ้นเข้ามาใกล้ แล้วจุ้นก็หัวเราะออกมา

"555เดี๋ยว ไอ้ปอม แป๊บนึง" ปอมค้อนประหลับประเหลือก แล้วก็เอาใหม่ค่อยๆ เบนหน้าจุ้น
ใกล้เข้ามาอีก จะถึงอยู่แล้ว จุ้นหัวเราะขำ ปอมขมวดคิ้ว

"ไอ้จุ้น! หมดอารมณ์เลย..เสียเซ้วว์ หมด" จุ้นยังขำไม่หาย ปอมไม่รู้จะทำยังไงเลยยิ้มออกมา
ด้วย ดึงตัวจุ้นเข้ามากอดไว้ มือขวายกขึ้นมาลูบแก้มจุ้นเบาๆ ตาสบตา ปอมจุ๊บ!ตรงหน้าผากจุ้น
เบาๆ มองตาจุ้นแล้วเสียงก็ส่งออกมา

"ไว้คราวหน้าก็ได้จุ้น! แต่คราวหน้าปอมคิดดอกเบี้ยทบต้นทบดอกน้า" จุ้นพยักหน้ายิ้ม กอด
คอปอมแน่น นั่งเอาหน้าเกยไหล่กันอยู่อย่างนั้นท่ามกลางความเงียบสงบของเวลาบ่ายวัน
พุธ.....................



กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ค. 2554, 20:11:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ค. 2554, 20:11:16 น.

จำนวนการเข้าชม : 1865





<< ตอนที่14 : ความลับ   ตอนที่16 : ปุ้นกะจอมม์ >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account