จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่16 : ปุ้นกะจอมม์
"เป็นไงไอ้ปอม ดีขึ้นหรือยัง" ไทด์เดินเข้ามาหาในห้องเดินเลยไปนั่งบนเตียงเอาหลังพิงหัว
เตียงไว้ สายตาก็มองปอม ซึ่งนั่งอยู่บนพื้นกำลังง่วนอยู่กับการเลือกฟิล์ม ปอมเงยหน้าขึ้นมา
ยิ้มให้
"ดีแล้วพี่...ไม่มีไข้แล้ว.. แต่ยังคัดจมูกบ้างนิดหน่อย" ไทด์พยักหน้า ยกขาขึ้นมาไว้บนเตียง
และก็ค่อยๆเลื้อยลงนอนราบเงยหน้ามองเพดาน อมยิ้มพริ้ม
"สงสัยคุณหมอหญ่ายยยย..จะคุมเข้มกระดิกตัวได้บ้างหรือเปล่า...ฮึ!ไอ้ปอม" หัวเราะออกมา
เบาๆ เพราะรู้จักนิสัยของน้องสาวดี ปอมยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไรมือก็ยังนั่งเลือกฟิล์ม เรียงฟิล์ม
อยู่ เงียบกันไปซักครู่นึง แล้วเสียงไทด์ก็ทำลายความเงียบขึ้นมาตะแคงตัวหันมามองหน้าปอม
"แกคิดยังไงกับไอ้จุ้นวะ..ไหนบอกให้ฉันเคลีย์หน่อยซิ" จ้องหน้าปอมเขม็ง ปอมเงยหน้าขึ้น
มอง มือหยุดการทำงาน แล้วก็ยิ้มหน้าบาน
"ทำไม!...หวงน้องจ๋าวเหรอ..คุณพี่จาย"
"หวงน่ะ! มันก็หวงอยู่...แต่ไอ้ห่วงน่ะมันมากกว่าว่ะ...พูดกันแบบลูกผู้ชายพูดกันเลย นะ
โว้ย!....ฉันว่าไอ้จุ้นมันชอบแกว่ะ แต่ฉันสังเกตแกไม่ค่อยออก เดี๋ยวเล่นเดี๋ยวจริง เดี๋ยวแกล้ง
เดี๋ยวหงอบ้างล่ะ ฉันเลยไม่แน่ใจ ไหนลองบอกให้ฉันเคลีย์หน่อยซิ เร็ว!" เร่งยิก ๆ ปอมหัวเราะ
"ทำไม! ถ้าผมบอกว่าชอบ พี่จะรีบยกมันให้ผมเหรอ.." ก้มหน้าก้มตา เลือกฟิล์มต่อ
"จะเอามั๊ยล่ะ" นี่.เป็นไงล่ะเจอคนจริง...ปอมเงยหน้าขึ้นมองส่งยิ้มให้
"คุยกันแล้ว.." ไทด์ขมวดคิ้ว
"คุยอะไร.." ยังไม่เข้าใจ ปอมทำปากจึก จักขัดใจ
"ผมกับไอ้จุ้นคุยกันเรียบร้อยแล้ว" เท่านั้นแหละ วิญญาณหนุมานเข้าสิง กระโดดจากเตียง
ป๊าบ! ลงมานั่งอยู่ข้างๆ ปอมทันที ฟิล์มที่ปอมเรียงไว้ระเนระนาดหมด ปอมถอนหายใจดัง
เฮือก!
"พี่ไทด์อ่ะ...ผมนั่งเรียงตั้งนานใกล้จะเสร็จแล้วด้วย ดูเด่ะ..ปนกันมั่วไปหมด" บ่นพึมพำไทด์
ก้มลงมอง
"ก็ทำไมเสือกไม่เอาปากกาจดไว้ก่อน...ช่วยไม่ได้โว๊ย!" เป็นความผิดของปอมอีก ปอมค้อน
ประหลับประเหลือก
"มา..มา..ไอ้ปอม!..อย่าเปลี่ยนเรื่อง....แกคุยอะไรกัน?...คุยเรื่องอะไร?...แล้วไปคุยกันตอน
ไหน?..เมื่อวานยังเห็นหน้าไอ้จุ้นเป็นตูดอยู่เลย!...หรือว่าคุยกันเมื่อเช้านี้ตอนที่พวกฉันข้ามไป
เกาะ?...ต้องตอนนั้นแน่ๆเลย! สารภาพความในกันใช่มั๊ย?...น่าจะใช่!...แล้วคบกันเลยใช่
ป่ะ?...ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้วอ่ะเนอะ!...แล้วไอ้จุ้นมันว่าไงบ้าง?..คงจะน้ำตาซึมล่ะสิเห็นมัน
ห้าวๆ อย่างงั้นมันเป็นพวกจิตใจอ่อนไหวง่ายนะจะบอกให้!...เอ้า!เงียบไปเลยไอ้ปอม! ตอบมา
เร็ว!" ปอมยิ้มแหย ๆ ถอยหลังไปนั่งพิงเตียง ฟิลม์ เฟิลม์ไม่เลือกไม่เรียงมันและ
"ตามนั้นเลยพี่" ไทด์ขมวดคิ้ว ยังไม่เข้าใจ
"อะไร! ตามนั้น"
"ก็ตามที่พี่ถามเอง..ตอบเองนั่นแหละ..เป็นไปตามนั้นเลย...แหมะ.เหมือนพี่มานั่งอยู่ใน
เหตุการณ์ด้วยเลย..หายตัวได้หรือเปล่าพี่..หรือว่าเป็นขอมดำดินแอบฟังอยู่ตามหลืบ! ถึงได้
ตอบซะเหมือนเป๊ะ!...เพิ่งจะรู้สึกว่าพี่กับน้องมันไม่มีความแตกต่างกันเล้ย พูดเนี้ย! ไม่มีเว้น
ช่องไฟเหมือนกันเดะ ไอ้เราก็หลงเข้าใจผิดมาตั้งนาน นึกว่าเป็นคนไม่ช่างพูด บทจะพูดขึ้นมา
หาช่องเข้าไม่เจอเลย" ยาวว..ไทด์ยกขาส่งให้ เอามือชี้หน้า ประมาณว่าอย่าให้ถึงทีข้าบ้าง
ปอมรีบหลบถอยฉาก
"แสดงว่าพวกแกคบกันแล้วใช่มั๊ย." ย้ำเพื่อความชัวร์ ปอมยิ้ม
"ไอ้คบน่ะ..มันคบกันมาตั้งนานแล้ว..แต่มันมีอะไรเพิ่มมาอีกนิดหน่อยเท่านั้นแหละ" ไทด์ทำ
หน้าหื่นๆ [จินตนาการเอาเองนะค้า บรรยายไม่ถูก : ผู้แต่ง]
"อะราย! อีกนิดหน่อยน่ะ ไอ้ปอม! เหอ เหอๆ" ปอมหัวเราะก๊ากก!ออกมา
"ไอ้จุ้นน่ะ..มันเป็นน้องพี่นะ...ทำหน้าทำตาซะทุเรศเชียว..ผมไม่อุบาทว์ขนาดนั้นหรอก...แต่ถ้า
จะทำก็ไม่ให้ใครเห็น แฮะๆ" มีหยอดตอนท้าย
"เออๆ ได้ยินอย่างนี้ก็สบายใจไม่งั้นฉันก็ต้องมานั่งกลุ้มใจแทนไอ้จุ้นมันอีก..รีบๆคบกันให้เป็น
เรื่องเป็นราวซะมันก็ดีจะได้ไม่เสียเวลาไปปล่าว ๆ ปลี้ๆ เฮ้อ!" ถอนหายใจ แล้วก็ล้มตัวลงนอน
ราบไปกับพื้นนั่นแหละ ปอมเหลือบตามอง
"เป็นอะไรพี่! ถอนหายใจซะดังเชียว แล้วก็นอนเหมือนคนเซ็งชีวิตอย่างงั้นแหละ!" ไทด์
ค่อยๆ พลิกตะแคงข้างหันมามองปอม
"ไอ้ปอม! ถ้าผู้หญิงเค้างอนไม่เลิกแกจะทำอย่างไงวะ" ปอมหัวเราะเสียงดัง ไทด์ค้อนส่งให้
พลิกตัวหันไปอีกด้านนึง
"555ขำว่ะ...นึกว่าเรื่องอะไร...ทำไม!..เสือถอดเคี้ยวเล็บแล้วเหรอ...ถึงได้มานอนเป็นแมว
เชื่องๆถอนใจเฮือกๆ อยู่นี่...หมดกลยุติพิชิตใจสาวแล้วแน่ๆไม่งั้นไม่เอ่ยปากถามหรอก"
"เออๆ ลืมๆมันซะไอ้ปอม ไม่ต้องมาหัวเราะ ถือว่าข้าไม่ได้ถามเอ็งก็แล้วกัน" งอน ส่งเสียงข้าม
มาภาษาพ่อขุนมาเป็นชุด ยังหันหลังให้ปอมอยู่ ปอมอมยิ้ม และก็เริ่ม...
"โอ๋ ๆ ทำเป็นคนแก่ขี้ใจน้อยไปได้ อายุก็ยังไม่ถึงสามสิบ แค่เฉียดๆเท่านั้นเอง หรือว่าหัวล้าน
ขี้ใจน้อยไหนดูดิ" ว่าแล้วก็คลานเข้ามาพลิกไหล่ไทด์ จะขอดูผมที่หัว..ไทด์ทำสะบัดสะบิ้ง
ปอมหัวเราะถอยกลับไปนั่งที่เดิม
"คุณแน๊ท!เหรอพี่" ถามออกมาเสียงเรียบ ไทด์หัวเราะเบาๆ ส่งเสียงข้ามไหล่มา
"แก กะไอ้จุ้นนี่ เหมาะสมกันดีว่ะเสือกรู้ไปซะทุกเรื่อง...อึมม์!ใช่..แน๊ท" หรอกด่าก่อน แล้ว
ค่อยตอบ
"เพิ่ง!งอนเหรอพี่..หรือว่านานแล้ว" ปากถาม มือหยิบฟิล์มขึ้นมาเลือกแล้วก็เรียงต่อ
"น่าจะเป็นเหตุเมื่อนานแล้ว และมันสะสมมาถึงตอนนี้ว่ะ" ยังไม่หัน
"เหรอ! เรื่องอะไรล่ะพี่" เลือกๆ เรียงๆกันเข้าไป
"ก็จะมีอะไร๊..เค้านึกว่าฉันไม่รักเค้า..ไม่มีเยื่อใยกับเค้านะสิ..ตอนนี้ฉันก็ง้อเค้าตลอดเลยนะ" ก็
ยังไม่หัน
"เหรอ ๆ บอกเค้าหรือเปล่าล่ะ ว่าพี่รักเค้า" เลือกๆ เรียงๆ ก้มหน้าก้มตานับหญ่ายยย..
"ก็ยังไม่ได้บอ....เฮ้ย! ไอ้ปอม!" เท่านั้นแหละหันหลังควับทันที กระโจนเข้ามาหาปอม กอด
ปอมแน่น ฟิล์มที่เรียงไว้เกลื่อนกลาดไปหมด
"ปล่อยยยย! พี่..ปล่อย..ฟิล์มผมพังหมดแล้ว ปล่อยยย" นั่นแหละไทด์ถึงปล่อย ปอมทำหน้า
เซ็งๆ แล้วตูจะต้องทำอีกกี่รอบวะเนี่ย! ไทด์ยังดีใจไม่หาย
"ไอ้ปอม! แกคิดได้ไงวะเนี่ย! ฉันนอนคิดทั้งคืน ทั้งวี่ทั้งวัน มันไม่ออกมาซะที แกพูดมาเท่านั้น
แหละกระจ่างเลย" ทำท่าดีใจ
"คิดอะไร! เรื่องฟิล์มนี่นะเหรอ ไม่ได้คิด..เห็นๆอยู่ ถ้าพี่กระเถิบมาอีกนิดนะทับของผมแตก
แน่ อันนี้ไม่ต้องใช้สมองมากมายดูด้วยตาก็เห็น" สาธยายอย่างเร็ว
"ไม่ใช่! ฉันไม่ได้หมายถึงฟิล์ม ฉันหมายถึงแน๊ท ก็ที่แกถามฉันไง..ว่าฉันบอกเค้าบ้างหรือยัง
ว่ารักน่ะ...มันปิ๊ง!..ขึ้นมาในหัวสมองฉันทันทีเลย... เออ! แกนี่มันเก่งว่ะ..เหมาะสม ๆ น่าจะเป็น
น้องเขยที่ดีในอนาคตได้" ตบบ่าอย่างแรง ปอมยิ้มแหย ๆ ยังไม่ได้ช่วยอะไรเลยง่ะ แค่ถาม
เฉยๆ แต่ก็เลยตามเลยวะ แล้วก็เริ่ม...
"โอ๊ย! เรื่องกล้วยๆ พี่ ปลอกกล้วยเข้าปากยังยากกว่าเลย ปัญหาเด็ก ป.1 เคยเรียนมั๊ยพี่ เลข
คณิตคิดเร็ว 1+1 ได้เท่าหร่ายยย...ได้2 ฮับ เหมือนกันเลย เคยบอกคนรักของคุณบ้างไหมว่า
คุณรักเค้า..ไม่เคยฮับ ชวด!..ยังไงก็ชวด...เพราะฉะนั้นพี่..เย็นนี้เลย เย็นนี้บอกให้หมดอย่าให้
เหลือหรอ พูดออกไป....ถ้าเค้ายังไม่มีใครนะเสร็จทุกรายเชื่อผมพี่ เชื่อผม" พร่ามซะยาวไทด์
พยักหน้า [ประมาณว่า เดี๋ยวเจอกัน แน๊ทเดี๋ยวเจอกัน ] ปอมมองหน้าไทด์และก็อมยิ้ม หันมา
เลือกฟิลม์ต่อ ปากก็ถามไทด์ซึ่งลุกขึ้นมานั่งพิงเตียงด้วยอีกคน
"สวยมั๊ยพี่! บนเกาะน่ะ เสียดายจังไม่ได้ไป" หันหน้ามาหา
"อึมม์..ก็ดีน้ำใสน่าเล่น แต่ฉันไม่ได้เล่นน่ะยังเพลียๆอยู่ ประการังก็สวย ทรายก็ขาวละเอียด
เชียว" พูดซะยาว
"ไม่จ้าย..ผมหมายถึง จ๋าวๆ นะพี่ จ๋วยมั๊ย มีแบบ จ๋ายดง จ๋ายเดี่ยวมั่งมั๊ยพี่ แบบไร้จ๋ายล่ะมีมั๊ย
หรือแบบ บีกีนี ตูปี๊ด จ๋องจิ๊น จ๋องจิ๊น น่ะ...โอ๊ยยย!" ลูบหัวป้อยๆ โดนมะเหงกของไทด์เข้าไป
"กะล่อนนักนะแกน่ะ..ไอ้ปอม เดี๋ยว!ฉันจะบอกไอ้จุ้น" ปอมค้อนควับ
"งั้น! เอาค่าครูมาเลย เดี๋ยวทีหลังมาปรึกษาอะไร ไม่บอกแล้ว! ปล่อยให้กระอักเลือดตายไป
เลย" ไทด์อมยิ้ม พูดน้ำเสียงเนิบๆ
"ฝากไอ้จุ้น! ด้วยนะปอม..ฉันก็เห็นแกนี่แหละที่จะเอามันอยู่..ไม่เคยเห็นมันเชื่อใครยอมใคร
เหมือนกับแกเลย ขนาดฉันเป็นพี่แท้ๆ ยังต้องยอมให้มัน มันอาจจะพูดมากเรื่องมากไปหน่อย
แต่ที่มันทำก็เฉพาะกับคนที่มันแคร์เท่านั้นแหละ ถ้ามันไม่สนใจหน้ามันก็ยังไม่อยากจะมอง"
ปอมเลิกคิ้ว
"อะไรเนี่ย! ..เล่นบทซึ้งเหรอคุณพี่ ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย...555" หน้ายังคงระเรื่อด้วยรอยยิ้ม
จ้องมองไทด์นิ่ง
"สัญญาพี่..เมื่อก่อนถึงตอนนี้..ผมเป็นยังไง ต่อไปผมก็จะเป็นอย่างนี้แหละ..ไม่เปลี่ยน...
สัญญาลูกผู้ชาย...ต้องกรีดเลือดดื่มไหมเนี่ย!" มีหยอดตอนท้าย ไทด์หัวเราะแบบสบายใจ
เหมือนกับปัญหาที่มันอยู่ในหัวมันหายไปหมดทั้งเรื่อง จุ้น แล้วก็แน๊ท
"เออ! พวกพี่วัฒน์อยู่ไหน กันล่ะพี่ไม่ได้ยินเสียงเลย เงียบกริ๊บ" ปากถาม มือก็กวาดฟิล์มที่จะ
ทำตั้งแต่แรกเอามารวมกันเก็บใส่กล่อง ไม่ทำแล้ว!เลื่อนไปไว้ข้างตู้
"น๊อค! นอนกันเกลื่อนริมหาดโน่น...ไปที่เกาะเล่นน้ำกันที่ไหน มีแต่พวกสาวๆ เล่นกัน พวก
ผู้ชายพอถึงเกาะเท่านั้นแหละ รีบขนเสบียงไปต่อกันบนหาด จนจะกลับนั่นแหละถึงได้เลิกกิน
กัน ขนาดพี่วัฒน์ยังไม่ไหวเล้ยสงสัยจะเมาแดดด้วย ไอ้เคนก็อีกคนหน้าตาแดงกล่ำเลย นั่ง
กลับมาบนเรือคอพับคออ่อนกันเป็นแถว มาถึงนี่ประมาณบ่ายสามโมงครึ่งได้....โน่นเอาเก้าอี้
ไปนอนเรียงรายกันอยู่ริมหาดโน่น...ฉันก็ไม่ไหวว่ะง่วง!เดี๋ยวขอตัวก่อน...แกก็เหมือนกันไอ้
ปอม! พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไว ๆ งานน่ะไม่ต้องไปทำมันแล้วเดี๋ยวกลับไปค่อยทำ"
"ไม่ทำแล้วพี่ เพราะทำเท่าไหร่ก็คงไม่เสร็จ ส่วนจะให้นอนก็ไม่ไหวแล้วพี่นอนมาทั้งวัน ว่าจะ
ออกไปเดินเล่นยืดเส้นยืดสายซักหน่อย..สี่โมงกว่าแดดกำลังอ่อนเลย" ไทด์พยักหน้า
"เออ! งั้นตามใจแก! ไปล่ะเดี๋ยวเจอกันตอนค่ำ" แล้วไทด์ก็เดินออกจากห้องไป ปอมลุกขึ้น
เปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงยีนส์ เดินไปหยิบหมวกในตู้เหลือบเห็นปลายผ้าเช็ดที่จุ้นให้ก็ดึงออก
มาจากกระเป๋าสตางค์ ก้มลงมองอมยิ้มพริ้ม ค่อยๆ เอามือลูบให้เรียบ แล้วก็สอดเก็บไว้อย่าง
เดิม เดินออกมาจากห้องกำลังจะเลี้ยวลงไปที่หาดสายตาก็เหลือบเห็นมณทิรากำลังเดินลงมา
จากข้างบนพอดี
"คุณปอม! หายดีแล้วเหรอคะ" ปอมยิ้มรับ
"ครับ! ค่อยยังชั่วแล้ว..นี่ก็ว่าจะออกมาเดินยืดเส้นยืดสายสักหน่อยน่ะฮะ..อยู่แต่ในห้องมัน
หายใจไม่ค่อยสะดวก" บิดตัวซ้ายทีขวาที
"คุณปอมชอบเดินเหรอคะ" มณถามยิ้มๆ
"ก็มันไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำนี่ครับก็ต้องใช้สองขานี่แหละ" มือตบไปที่ขาทั้งสองข้าง
มณหัวเราะกับท่าทางของปอม
"ชอบตกปลามั๊ยคะ ข้างบนมีคันเบ็ดให้ยืมค่ะ" ปอมเลิกคิ้ว
"อ้อ! เหรอ!ฮะ น่าสนแฮะ! แล้วแถวนี้ปลามันจะกินเหรอฮะ ดูมันตื้นๆ ส่วนมากปลาตัวใหญ่มัน
จะอยู่น้ำลึก"
"โน่นค่ะ ต้องเดินไปเวิ้งโน้น คุณปอมจะเห็นโขดหินก้อนใหญ่อยู่ตรงโน้น และก็ตรงนั้นน้ำลึก
สุด ปลาชุมค่ะ มณเห็นส่วนมากเค้าก็ไปตกกันตรงนั้นแหละค่ะ สนมั๊ยคะเดี๋ยวมณบอกเด็กให้
เอาลงมาให้" มณอาสา
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมเดินขึ้นไปเอง ออกกำลังขาซะหน่อย! อยู่ตรงไหนครับ"
"คุณปอมขึ้นไปตรง Front เลยค่ะ แล้วก็บอกเค้านะคะว่าต้องการเบ็ดตกปลาพร้อมเหยื่อ เดี๋ยว
พนักงานเค้าจะจัดให้เลยค่ะ"
"ขอบคุณครับ" ปอมยิ้ม
"ยินดีค่ะ ต้องการอะไรบอกได้นะคะยินดีบริการเต็มที่เลยค่ะ" แล้วก็แยกกันไป ปอมเดินขึ้นไป
ข้างบนแจ้งพนักงานแล้วก็ได้มาครบชุด คันเบ็ด เหยื่อ ถัง แล้วก็ถือปุเรง ปุเรงลงมา จะถึงทาง
โค้งลงหาด สายตาก็เหลือบเห็นหลังคนไว ไว จำได้ ยิ้มตาหยี..รีบเดินตามหลัง จนความห่าง
เริ่มพอดี ค่อยๆเอาคันเบ็ดยื่นไปเคาะหัว
"อุ๊ย!" จุ้นเอามือลูบหัวไปมา รีบหันหน้ามามอง..เห็นปอมยืนยิ้มแฉ่งสวมหมวกอยู่บนหัวมือขวา
ถือเบ็ดตกปลา มือซ้ายถือถังไว้ เสียงเริ่มก็มา...
"ไอ้ปอม! ทำไมไม่นอนพัก ลุกขึ้นมาทำไม เดี๋ยวก็ไข้กลับหรอก แล้วถือเบ็ดจะไปไหน" มอง
เขม็ง!
"อ๋อ! จะเอาเบ็ดไปสอยมะม่วง..เห็นมันดกดี..โน่นน่ะแกเห็นมั๊ยต้นรีบหาดน่ะ และไอ้ถังนี่ก็จะ
เอาไปใส่มะม่วงมันเยอะ ถือมาเองคงไม่หมด" หน้าตาจริงจังมาก มีพยักหน้าประกอบคำพูด
ด้วย จุ้นเกือบจะหลุดขำออกมาแล้วแต่กลั้นไว้อยู่ ปอมมองหน้า แล้วก็ก้มจ้องเข้าไปนัยย์ตาจุ้น
"นั่นแน่! จะขำ ก็ขำเถอะ กลั้นไว้ไม่ดีนะตัวเอง...ทำลายระบบทางเดินของเสียงหมด...อันนี้
คุณหมอนกแก้วเค้าแนะนำมา" นั่นแหละจุ้นถึงปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ปอมยิ้มพริ้ม
"ตกปลามั๊ยจุ้น!" จุ้นส่ายหน้า
"เฮอะ! ไม่เอาอ่ะตกไม่เป็น" ปอมพยักหน้า ยิก ยิก
"น่า...เดี๋ยวเค้าสอนตัวเอง เองน้า...เค้าเก่งน้าเรื่องเนี๊ย! หมุนๆ ชักๆ เกี่ยวๆ เดี๋ยวก็ได้เอง
แหละ...น้าตัวเองน้า" จุ้นยังส่ายหน้าอยู่ ปอมก็เอาและ...
"ไม่ยอม...ไม่ยอม" กระทืบเท้าเหมือนเด็ก แขนแกว่งไปแกว่งมา แหกปากซะเสียงดังลั่น เล่น
เอาจุ้นหันซ้ายหันขวากลัวคนอื่นได้ยิน ปอมก็ยังแหกปากอยู่ "ก็ถ้าจุ้นไม่ไปด้วยแล้วปอมจะอยู่
ได้ไง และถ้าเป็นลมตกน้ำไปใครจะรับผิดชอบปอมอ่ะ...จุ้นต้องไปดูแลปอมสิ" ทำหน้าจริงจัง
เห็นจุ้นยังไม่กระเตื้องก็ทำท่าจะพูดอีก จุ้นรีบขัด
"เออๆ ไปก็ไป แหกปากเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้ ตัวโตอย่างกะควายยังเล่นเป็นเด็กอีก" ค้อน
ประหลับประเหลือก ปอมยิ้ม...ได้สมดังหมาย
"จุ้นน่ารักจังเลย...มา!..ให้ปอมหอมหน่อยเร้ว!" ว่าแล้วก็เริ่มวาดแขนรัดรอบตัวจุ้น ทั้งๆที่มือยัง
ถือของพะรุงพะรังอยู่ จุ้นเอาแขนดันตัวปอมใหญ่ แต่ไม่หลุด
"ไอ้ปอม! ปล่อยยยย! เดี๋ยวใครมาเห็น ปล่อยยยย! บอกให้ปล่อยยยย!" ขืนตัวใหญ่ มันก็ยัง
ไม่ปล่อย แถมลอยหน้าลอยตาพูดอีกตังหาก
"ไม่ปล่อย! ลืม!แล้วเหรอว่าเราเป็นอะไรกัน {เท่อเป็นแฟน...ชันแล้วววว....รู้ตัวบ่างไหม} กิบ
กิ๊ว กิบ กิ๊ว...โอ๊ยยยย!.." แหกปาก เสียงดังลั่น มือหลุดจากตัวจุ้นทันทีกระโดด เหยง ๆ
"นี่แน่ะ..กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว...บอกให้ปล่อย ไม่ปล่อย" จุ้นพูดหลังจากที่เอาเท้าตัวเองเหยียบไป
เต็มเหนี่ยว บนเท้าปอม
"ไอ้จุ้น! เจ็บนะโว๊ย! ฉันป่วยอยู่นะ อุ้ย! เจ็บว่ะ เดินได้อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้..ล่อซะเต็มเหนี่ยว
เลย." เอาเท้าย่ำพื้นใหญ่ จุ้นมองท่าทางปอมแล้วหมั่นไส้
"สมน้ำหน้าแก ไอ้ปอม! ฉันบอกแล้วให้ปล่อยไม่ปล่อย มันก็ต้องโดนอย่างงี้...ฉันไม่ไปกับแก
แล้ว" ว่าแล้วก็หันหน้าจะเดินหนี ปอมรีบวิ่งไปดัก...
"โอ๋ ๆ จุ้น! ทีหลังปอมไม่ทำแล้วนะ สาบาน" พร้อมยกมือข้างที่ถือถังอยู่ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
ค่อยๆชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว "น้า..จุ้น..น้า ไปนั่งเป็นเพื่อนกันก่อน ไม่ต้องตกก็ได้..ฉันไม่อยากไป
คนเดียวมันเหงาอ่ะ" ทำหน้าง้อเต็มที่ จุ้นเริ่มใจอ่อน
"เออๆ จะไปก็รีบไปเดี๋ยวมันจะมืด จะค่ำซะก่อน" ปอมยิ้ม จุ้นหันมาค้อนให้หนึ่งที แล้วปอมก็
พยักหน้าให้เดินไปด้วยกัน เดินมาซักแป๊บก็ถึงโขดหินก้อนใหญ่ตรงที่มณแนะนำไว้ ปอมปีน
ขึ้นไปก่อน เอาของไปวางตรงลาน แล้วก็ค่อยๆ เดินมารับจุ้น จุ้นค่อยๆ ปีนขึ้นเอื้อมมือส่งให้
ปอม พร้อมกับยันกายดันตัวเองขึ้น ปอมต้องออกแรงเยอะหน่อยเพราะจุ้นเล่นโถมตัวเข้ามาทั้ง
ตัว
"อือ หือ! ตัวแกนี่หนักไม่ใช่เล่นนะจุ้น" ปากดีอีกและ จุ้นหน้าคว่ำ ปอมเอาใหม่..."พูดเล่น!..จุ้น
ตัวเบาจะตาย.เบาเหมือนนุ่น..เปียกน้ำเลย" ยิ้มตาหยี จุ้นเริ่มหัวเราะ
"ไปๆ .ไปตกปลากัน" ปอมเร่ง แล้วก็เดินลงมาตรงลาน ธรรมชาติช่างสร้างสรรเหมือนกับจงใจ
ว่าจะให้ตรงนี้เป็นที่ตกปลาโดยเฉพาะ พื้นก้อนหินราบลงไปในทะเล น้ำตรงเวิ้งนี้จะออกสีเขียว
เข้มจัดท่าทางจะลึกไม่ใช่เล่น มีสาหร่ายลอยเต็มไปหมด ปอมเลือกที่นั่งต่ำลงมาเกือบถึงน้ำ
ข้างหลังมีก้อนหินไว้พิงได้ จัดแจงเอาของวาง ค่อยๆ ดึงมือจุ้นมานั่งข้างๆ
"สาหร่าย มันเยอะอย่างนี้ปลามันจะมีเหรอปอม!" จุ้นสงสัย ปอมหันมายิ้มให้
"มีสิ!..ปลาน้ำลึกมันชอบอยู่กับสาหร่ายทะเลนี่แหละ" ค่อยๆ หยิบคันเบ็ดมาตั้งไว้ตรงโขดหิน
แล้วก็หยิบเหยื่อออกมา จุ้นเห็นก็แปลกใจค่อยๆ ดึงออกมาจากกล่องอีกตัวนึง ลักษณะเป็น
ยาง
"อะไรอ่ะ ปอม" ปอมเงยหน้ามอง
"อ๋อ! Jelly Bait หรือจะเรียกว่า หนอนยาง เหยื่อยางก็ได้ แล้วแต่จะเรียก เค้าเอาไว้ล่อปลาให้
มาติดเบ็ด แต่ก่อนนี้บ้านเราเค้าใช้พวกใส้เดือน พวกกุ้งใช้มั๊ยล่ะ แต่ตอนนี้เริ่มพัฒนาน่ะ
เปลี่ยนมาใช้ยางแทนสะดวกดี ใช้ได้ทนด้วยนะ แต่แพงหน่อยเท่านั้นแหละ" จุ้นพยักหน้า
"แล้วปลามันจะกินเหรอ ปอม" สงสัยอีก
"กิน ปลามัน โง่" กวนอีกและ จุ้นค้อนให้ทีนึง ปอมหัวเราะ
"มันมีกลิ่น...ปลามันชอบ ไม่เชื่อแกลองดมดูสิ" จุ้นยกขึ้นมาดม แล้วก็หน้าเบ้
"เหม็นอ่ะ! ปลามันจะกินเหรอ"
"เราว่าเหม็น! เค้าว่าหอมมันอยู่ที่คนชอบ ปลามันชอบกลิ่นแบบนี้มันถึงกิน ไม่งั้นเค้าจะผลิตมา
ทำไม" สอนซะ จุ้นเบะหน้า เก่งเหลือเกิ๊นพ่อคนรอบรู้ แล้วปอมก็ลุกขึ้น..หลังจากที่เกี่ยวเหยื่อ
กับตะขอเบ็ดเรียบร้อยแล้ว..ค่อยๆ วาดสะบัดปลายสายเบ็ดไปข้างหน้า ดัง ควั๊ฟ! ยืนมองซัก
ครู่ แล้วก็นั่งลง
"ทำไมคันเบ็ดมันเล็กจังล่ะ แล้วมันไม่หักเหรอเวลาปลามันดึงไปอ่ะ" จุ้นถาม ปอมค่อยๆเอาคัน
เบ็ดสอดงับไว้กับแง่หินแล้วก็หันหน้ามาหาจุ้น
"ไม่หัก เวลามันดึงเราก็ผ่อนอย่าไปฝืนมัน พอมันเริ่มผ่อนเราก็ค่อยชักลอก เย่อมันกลับมา
เพราะฉะนั้นไม่หักหรอกนอกจากจะหลุดมือแล้วหล่นลงน้ำไป และไอ้ที่คันเบ็ดมันเล็กนี่เค้า
เลือกให้เหมาะกับลอก ไอ้ที่ใช้อยู่นี่เค้าเรียก ว่ารุ่น เบท ใช้เย่อกับปลาตัวขนาดปานกลางไม่
เล็กไม่ใหญ่มาก เดี๋ยวฉันจะให้แกลองเย่อกับมันดู ไอ้จุ้น!" จุ้นส่ายหน้า
"ไม่เอ๊า! แกจะตก ก็ตกไปอย่ามายุ่งกับฉัน" ตวาดแว๊ด! ปอมเอานิ้วจุ๊! จุ๊ปาก พูดน้ำ
เสียงกระซิบ
"เบาๆ ไอ้จุ้นเดี๋ยวปลาตกใจ! ไม่มากินเหยื่อ!" แล้วก็ค่อยๆ เขยิบๆเข้ามาใกล้ๆ จนแนบสนิทกับ
ตัวจุ้น จุ้นขมวดคิ้ว พูดเสียงดัง
"แกกระเถิบเข้ามาทำไม!" ปอมจุ๊ปากอีก แล้วก็ขึงตาใส่ ประมาณว่า พูดไม่เชื่อเดี๋ยวปลาหนี
หมด จุ้นเลยส่งเสียงกระซิบออกมา [ตั้งแต่ตอนนี้ไปจะมีแต่เสียงกระซิบ โฮะๆ : ผู้แต่ง]
"แกจะกระเถิบเข้ามาทำไม" (กระซิบ)
"นั่งแยกกันเดี๋ยวปลามันสงสัย ต้องนั่งรวมเป็นก้อนปลามันจะได้นึกว่าเป็นก้อนหิน" กระซิบ
เสียงเบามากกกก
"อะไร๊! ไม่ได้ยิน" (กระซิบ) ปอมค่อยๆ โน้มหัวจุ้นเข้ามา แล้วก็กระซิบที่หู จุ้นคิกคักใหญ่
"จักจี้ ไอ้ปอม!" (กระซิบ) ปอมเข้าไปใหม่แอบหอมซอกคอไปทีนึงก่อน ยิ้มแก้มแทบปริ จุ้น
ไม่รู้เรื่อง...แล้วเอาใหม่
"ฉันบอกว่าเดี๋ยวปลามันสงสัย..ปลามันฉลาดต้องนั่งรวมกันเป็นกลุ่มปลามันจะได้นึกว่าเป็น
ก้อนหิน" (กระซิบ) จุ้นขมวดคิ้ว
"ก็ไหนเมื่อกี้ แกบอกว่าปลามันโง่ไง" (กระซิบ)
"ปลามันโง่บางเรื่อง ฉลาดบางเรื่อง" กระซิบ เสียงเบามั๊ก มากกกกก
"ไม่ได้ยิน!" (กระซิบ) ปอมค่อยๆ ยื่นหน้าตัวเองไปที่หูจุ้นทีนี้หอมซอกหูไปอีกหนึ่งที จุ้นก็ยัง
ไม่รู้เรื่อง...
"ฉันบอกว่า ปลามันโง่บางเรื่อง ฉลาดบางเรื่อง" (กระซิบ) จุ้นพยักหน้า ปอมเริ่มยิ้มตาหยี จุ้น
หันมาเห็น
"อะไร! ยิ้มอะไร! แกหลอกอะไรฉันอีก" (กระซิบ)
"เปล๊า! แกน่ารักดี ฉันชอบ" กระซิบ เสียงเบามากกกกกกกก จุ้นเริ่มรำคาญเพราะไม่ค่อยได้
ยินที่ปอมพูด
"แกพูดดังๆ กว่านี้หน่อยได้มั๊ย ฉันไม่ได้ยิน" (กระซิบ) ปอมยิ้ม ทีนี้โถมไปทั้งตัวเลยเอา
แขนกอดจุ้นไว้ ก้มไปที่หู จุ้นอึ้ง
"ฉันบอกว่า แกน่ารักดี ฉันชอบ และ ก็รักมากด้วย...ขอหอม หน่อยได้มั๊ย! หึมม์" (กระซิบ)
จุ้นหันมาสบตาปอม
"นะจุ้น..ตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก" (กระซิบ) จุ้นมองตาปอมอยู่นาน แล้วก็พยักหน้า ปอมยิ้ม
ค่อยๆ ก้มลงไปบรรจงที่แก้มซ้าย ค่อยๆ เคลื่อนย้ายมาข้างขวา และก็เงยขึ้นไปบรรจงตรงหน้า
ผาก เลื่อนมาตรงจมูก จุ้นใจเต้นตึ๊ก ตั๊ก กำลังจะเลื่อนลงมาที่ปาก แล้วสายตาจุ้นก็เบิกโพลง
"ไอ้ปอม! ปลาติดเบ็ด" เท่านั้นแหละลุกกันแทบไม่ทัน อีกนิดหนึ่งคันเบ็ดจะหล่นน้ำอยู่แล้ว
ปอมรีบฉวยไว้ค่อยๆผ่อนรอก จุ้นมายืนดูอยู่ข้างๆ ปอมดึงและก็ผ่อน ท่าทางตัวจะใหญ่ไม่ใช่
น้อย แล้วปอมก็หันมาหาจุ้น ยักคิ้วแผล๊บ!
"อยากลองมั๊ยจุ้น!" จุ้นส่ายหน้า "มาเหอะ นานๆจะมีซักหน ม๊า" มือนึงจับคันเบ็ดไว้ อีกมือนึงก็
ดึงจุ้นเข้ามาอยู่ในวงแขน ยืนซ้อนหลังจุ้น เอาเบ็ดสอดไว้ในมือจุ้น แล้วก็ค่อยๆ สอนกรอกหู
"จับ คันเบ็ดตรงที่แกถนัดน่ะจุ้น..เออ!นั่นแหละ..แกจะเห็นว่ารอกมันเลื่อนใช่มั๊ย..แสดงว่าปลา
มันดึงไปอยู่..อย่างนี้เค้าเรียกว่าผ่อนสายเบ็ด..ทีนี้ถ้าแกเห็นว่าสายมันเริ่มจะไปไกลแล้ว แกก็
หมุนรอกเข้ามา อย่างนี้เค้าเรียกว่าการเย่อ..นั่นแหละ เออ! หัวไวหนิ...จุ้นเก่งจังเลย" โดนหอม
ไปอีกฟอดนึง จุ้นหันมาค้อนแต่ทำอะไรไม่ได้มือยังถือคันเบ็ดอยู่
"แล้วยังไงต่อไอ้ปอม!..เนี่ยฉันดึงมันเข้ามาแล้ว" จุ้นแหงะหน้ามาถาม ปอมยิ้มกอดเอวจุ้นไว้
จุ้นเพิ่งรู้สึกตัว
"ไอ้ปอม..แกไม่ต้องมากอดเอวฉันไว้ก็ได้" แหงะมาตวาดแว๊ด มือก็ผ่อนสายเบ็ด
"เดี๋ยวปลามันดึงแกไปก็ยุ่งนะสิ นี่ฉันช่วยแกอีกแรงนึงนะ" ลื่นไปเรื่อย
"เร็วไอ้ปอม..มันดึงไปอีกแล้ว." จุ้นร้องเสียงหลง
"ค่อยๆ หมุนรอกจุ้น"
"มันหนักอ่ะ หมุนไม่ค่อยมา"
"มา!..เอาคันเบ็ดมาให้ฉัน" จุ้นส่งให้แต่โดยดี..ปอมค่อยๆหมุน ค่อยๆผ่อน เหมือนจะเล่นกับ
ปลาอย่างนั้นแหละ ซักแป๊บก็หันหน้ามาหาจุ้น ยิ้มตาหยีส่งให้
"มันเหนื่อยแล้วจุ้น...ทีนี้เราก็บุกเลย" หมุนรอกเข้าหาตัว ผ่อนนิดนึง แล้วก็หมุนนานหน่อย
ผ่อนนิดนึง ทำอย่างงี้อยู่หลายรอบ แล้วจุ้นก็เริ่มเห็นตัวปลา ตะโกนลั่น
"ปอม ตัวเบ่อเริ่มเลย" ปอมค่อยๆ ลากมันขึ้นมา รีบเดินไปกลางลาน บอกให้จุ้นหยิบถังมาด้วย
พอวางปุ๊บ! มันก็ดิ้น! ปอมรีบแกะเหยื่อออกจากปาก หย่อนมันลงไปในถัง จุ้นชะโงกมอง
"ปลาอะไรน่ะ" ปอมชะโงกดูบ้าง
"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเห็น!"
"อะไร!แกเนี่ยนะ ไม่รู้.. ก็เห็นรู้ไปซะทุกเรื่อง" จุ้นแซว ปอมอมยิ้ม ปากก็พร่ามออกมา
"ปลาปุ้นกะจอมม์ มั้ง" จุ้นขมวดคิ้ว
"มีด้วยเหรอ สายพันธุ์นี้ ไม่คุ้นหูเลยอ่ะ" ยังสงสัย
"สายพันธุ์ใหม่น่ะ" นัยย์ตาเป็นประกาย แล้วก็รีบชวนกลับ
"กลับได้แล้ว เก็บของ!. ตัวเดียวพอวันนี้ เดี๋ยวค่อยมาตกใหม่...แล้วจุ้นมากะปอมอีกน้า" มีลูก
อ้อนตอนท้าย
"ไม่มาแล้ว!" ค้อนควับ! ปอมหัวเราะเดินไปหยิบคันเบ็ด ก้มลงคว้าถังไว้ข้างเดียวกับคันเบ็ด
เอาอีกมือคว้าแขนจุ้นให้เดินตาม
"ปอม..มันมีจริงๆ เหรอไอ้พันธุ์เนี่ยอ่ะ!...ปุ้นกะจอมม์..ฉันว่าชื่อมันแปลกๆ นะ มันมีมานานหรือ
ยัง" ยังข้องใจไม่หาย
"ห้า หกปีแล้วมั้ง! เท่าที่จำได้" ค่อยๆ ปีนลงจากโขดหิน หันมาจับมือจุ้นพยุงลงมา แล้วก็เดิน
ไปตามหาดทรายด้วยกัน..เสียงจุ้นยังแจ้วๆ
"ใครเนอะตั้งชื่อ...ตลกว่ะ" ปอมหัวเราะก๊ากกกกออกมาเสียงดัง...............
เตียงไว้ สายตาก็มองปอม ซึ่งนั่งอยู่บนพื้นกำลังง่วนอยู่กับการเลือกฟิล์ม ปอมเงยหน้าขึ้นมา
ยิ้มให้
"ดีแล้วพี่...ไม่มีไข้แล้ว.. แต่ยังคัดจมูกบ้างนิดหน่อย" ไทด์พยักหน้า ยกขาขึ้นมาไว้บนเตียง
และก็ค่อยๆเลื้อยลงนอนราบเงยหน้ามองเพดาน อมยิ้มพริ้ม
"สงสัยคุณหมอหญ่ายยยย..จะคุมเข้มกระดิกตัวได้บ้างหรือเปล่า...ฮึ!ไอ้ปอม" หัวเราะออกมา
เบาๆ เพราะรู้จักนิสัยของน้องสาวดี ปอมยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไรมือก็ยังนั่งเลือกฟิล์ม เรียงฟิล์ม
อยู่ เงียบกันไปซักครู่นึง แล้วเสียงไทด์ก็ทำลายความเงียบขึ้นมาตะแคงตัวหันมามองหน้าปอม
"แกคิดยังไงกับไอ้จุ้นวะ..ไหนบอกให้ฉันเคลีย์หน่อยซิ" จ้องหน้าปอมเขม็ง ปอมเงยหน้าขึ้น
มอง มือหยุดการทำงาน แล้วก็ยิ้มหน้าบาน
"ทำไม!...หวงน้องจ๋าวเหรอ..คุณพี่จาย"
"หวงน่ะ! มันก็หวงอยู่...แต่ไอ้ห่วงน่ะมันมากกว่าว่ะ...พูดกันแบบลูกผู้ชายพูดกันเลย นะ
โว้ย!....ฉันว่าไอ้จุ้นมันชอบแกว่ะ แต่ฉันสังเกตแกไม่ค่อยออก เดี๋ยวเล่นเดี๋ยวจริง เดี๋ยวแกล้ง
เดี๋ยวหงอบ้างล่ะ ฉันเลยไม่แน่ใจ ไหนลองบอกให้ฉันเคลีย์หน่อยซิ เร็ว!" เร่งยิก ๆ ปอมหัวเราะ
"ทำไม! ถ้าผมบอกว่าชอบ พี่จะรีบยกมันให้ผมเหรอ.." ก้มหน้าก้มตา เลือกฟิล์มต่อ
"จะเอามั๊ยล่ะ" นี่.เป็นไงล่ะเจอคนจริง...ปอมเงยหน้าขึ้นมองส่งยิ้มให้
"คุยกันแล้ว.." ไทด์ขมวดคิ้ว
"คุยอะไร.." ยังไม่เข้าใจ ปอมทำปากจึก จักขัดใจ
"ผมกับไอ้จุ้นคุยกันเรียบร้อยแล้ว" เท่านั้นแหละ วิญญาณหนุมานเข้าสิง กระโดดจากเตียง
ป๊าบ! ลงมานั่งอยู่ข้างๆ ปอมทันที ฟิล์มที่ปอมเรียงไว้ระเนระนาดหมด ปอมถอนหายใจดัง
เฮือก!
"พี่ไทด์อ่ะ...ผมนั่งเรียงตั้งนานใกล้จะเสร็จแล้วด้วย ดูเด่ะ..ปนกันมั่วไปหมด" บ่นพึมพำไทด์
ก้มลงมอง
"ก็ทำไมเสือกไม่เอาปากกาจดไว้ก่อน...ช่วยไม่ได้โว๊ย!" เป็นความผิดของปอมอีก ปอมค้อน
ประหลับประเหลือก
"มา..มา..ไอ้ปอม!..อย่าเปลี่ยนเรื่อง....แกคุยอะไรกัน?...คุยเรื่องอะไร?...แล้วไปคุยกันตอน
ไหน?..เมื่อวานยังเห็นหน้าไอ้จุ้นเป็นตูดอยู่เลย!...หรือว่าคุยกันเมื่อเช้านี้ตอนที่พวกฉันข้ามไป
เกาะ?...ต้องตอนนั้นแน่ๆเลย! สารภาพความในกันใช่มั๊ย?...น่าจะใช่!...แล้วคบกันเลยใช่
ป่ะ?...ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้วอ่ะเนอะ!...แล้วไอ้จุ้นมันว่าไงบ้าง?..คงจะน้ำตาซึมล่ะสิเห็นมัน
ห้าวๆ อย่างงั้นมันเป็นพวกจิตใจอ่อนไหวง่ายนะจะบอกให้!...เอ้า!เงียบไปเลยไอ้ปอม! ตอบมา
เร็ว!" ปอมยิ้มแหย ๆ ถอยหลังไปนั่งพิงเตียง ฟิลม์ เฟิลม์ไม่เลือกไม่เรียงมันและ
"ตามนั้นเลยพี่" ไทด์ขมวดคิ้ว ยังไม่เข้าใจ
"อะไร! ตามนั้น"
"ก็ตามที่พี่ถามเอง..ตอบเองนั่นแหละ..เป็นไปตามนั้นเลย...แหมะ.เหมือนพี่มานั่งอยู่ใน
เหตุการณ์ด้วยเลย..หายตัวได้หรือเปล่าพี่..หรือว่าเป็นขอมดำดินแอบฟังอยู่ตามหลืบ! ถึงได้
ตอบซะเหมือนเป๊ะ!...เพิ่งจะรู้สึกว่าพี่กับน้องมันไม่มีความแตกต่างกันเล้ย พูดเนี้ย! ไม่มีเว้น
ช่องไฟเหมือนกันเดะ ไอ้เราก็หลงเข้าใจผิดมาตั้งนาน นึกว่าเป็นคนไม่ช่างพูด บทจะพูดขึ้นมา
หาช่องเข้าไม่เจอเลย" ยาวว..ไทด์ยกขาส่งให้ เอามือชี้หน้า ประมาณว่าอย่าให้ถึงทีข้าบ้าง
ปอมรีบหลบถอยฉาก
"แสดงว่าพวกแกคบกันแล้วใช่มั๊ย." ย้ำเพื่อความชัวร์ ปอมยิ้ม
"ไอ้คบน่ะ..มันคบกันมาตั้งนานแล้ว..แต่มันมีอะไรเพิ่มมาอีกนิดหน่อยเท่านั้นแหละ" ไทด์ทำ
หน้าหื่นๆ [จินตนาการเอาเองนะค้า บรรยายไม่ถูก : ผู้แต่ง]
"อะราย! อีกนิดหน่อยน่ะ ไอ้ปอม! เหอ เหอๆ" ปอมหัวเราะก๊ากก!ออกมา
"ไอ้จุ้นน่ะ..มันเป็นน้องพี่นะ...ทำหน้าทำตาซะทุเรศเชียว..ผมไม่อุบาทว์ขนาดนั้นหรอก...แต่ถ้า
จะทำก็ไม่ให้ใครเห็น แฮะๆ" มีหยอดตอนท้าย
"เออๆ ได้ยินอย่างนี้ก็สบายใจไม่งั้นฉันก็ต้องมานั่งกลุ้มใจแทนไอ้จุ้นมันอีก..รีบๆคบกันให้เป็น
เรื่องเป็นราวซะมันก็ดีจะได้ไม่เสียเวลาไปปล่าว ๆ ปลี้ๆ เฮ้อ!" ถอนหายใจ แล้วก็ล้มตัวลงนอน
ราบไปกับพื้นนั่นแหละ ปอมเหลือบตามอง
"เป็นอะไรพี่! ถอนหายใจซะดังเชียว แล้วก็นอนเหมือนคนเซ็งชีวิตอย่างงั้นแหละ!" ไทด์
ค่อยๆ พลิกตะแคงข้างหันมามองปอม
"ไอ้ปอม! ถ้าผู้หญิงเค้างอนไม่เลิกแกจะทำอย่างไงวะ" ปอมหัวเราะเสียงดัง ไทด์ค้อนส่งให้
พลิกตัวหันไปอีกด้านนึง
"555ขำว่ะ...นึกว่าเรื่องอะไร...ทำไม!..เสือถอดเคี้ยวเล็บแล้วเหรอ...ถึงได้มานอนเป็นแมว
เชื่องๆถอนใจเฮือกๆ อยู่นี่...หมดกลยุติพิชิตใจสาวแล้วแน่ๆไม่งั้นไม่เอ่ยปากถามหรอก"
"เออๆ ลืมๆมันซะไอ้ปอม ไม่ต้องมาหัวเราะ ถือว่าข้าไม่ได้ถามเอ็งก็แล้วกัน" งอน ส่งเสียงข้าม
มาภาษาพ่อขุนมาเป็นชุด ยังหันหลังให้ปอมอยู่ ปอมอมยิ้ม และก็เริ่ม...
"โอ๋ ๆ ทำเป็นคนแก่ขี้ใจน้อยไปได้ อายุก็ยังไม่ถึงสามสิบ แค่เฉียดๆเท่านั้นเอง หรือว่าหัวล้าน
ขี้ใจน้อยไหนดูดิ" ว่าแล้วก็คลานเข้ามาพลิกไหล่ไทด์ จะขอดูผมที่หัว..ไทด์ทำสะบัดสะบิ้ง
ปอมหัวเราะถอยกลับไปนั่งที่เดิม
"คุณแน๊ท!เหรอพี่" ถามออกมาเสียงเรียบ ไทด์หัวเราะเบาๆ ส่งเสียงข้ามไหล่มา
"แก กะไอ้จุ้นนี่ เหมาะสมกันดีว่ะเสือกรู้ไปซะทุกเรื่อง...อึมม์!ใช่..แน๊ท" หรอกด่าก่อน แล้ว
ค่อยตอบ
"เพิ่ง!งอนเหรอพี่..หรือว่านานแล้ว" ปากถาม มือหยิบฟิล์มขึ้นมาเลือกแล้วก็เรียงต่อ
"น่าจะเป็นเหตุเมื่อนานแล้ว และมันสะสมมาถึงตอนนี้ว่ะ" ยังไม่หัน
"เหรอ! เรื่องอะไรล่ะพี่" เลือกๆ เรียงๆกันเข้าไป
"ก็จะมีอะไร๊..เค้านึกว่าฉันไม่รักเค้า..ไม่มีเยื่อใยกับเค้านะสิ..ตอนนี้ฉันก็ง้อเค้าตลอดเลยนะ" ก็
ยังไม่หัน
"เหรอ ๆ บอกเค้าหรือเปล่าล่ะ ว่าพี่รักเค้า" เลือกๆ เรียงๆ ก้มหน้าก้มตานับหญ่ายยย..
"ก็ยังไม่ได้บอ....เฮ้ย! ไอ้ปอม!" เท่านั้นแหละหันหลังควับทันที กระโจนเข้ามาหาปอม กอด
ปอมแน่น ฟิล์มที่เรียงไว้เกลื่อนกลาดไปหมด
"ปล่อยยยย! พี่..ปล่อย..ฟิล์มผมพังหมดแล้ว ปล่อยยย" นั่นแหละไทด์ถึงปล่อย ปอมทำหน้า
เซ็งๆ แล้วตูจะต้องทำอีกกี่รอบวะเนี่ย! ไทด์ยังดีใจไม่หาย
"ไอ้ปอม! แกคิดได้ไงวะเนี่ย! ฉันนอนคิดทั้งคืน ทั้งวี่ทั้งวัน มันไม่ออกมาซะที แกพูดมาเท่านั้น
แหละกระจ่างเลย" ทำท่าดีใจ
"คิดอะไร! เรื่องฟิล์มนี่นะเหรอ ไม่ได้คิด..เห็นๆอยู่ ถ้าพี่กระเถิบมาอีกนิดนะทับของผมแตก
แน่ อันนี้ไม่ต้องใช้สมองมากมายดูด้วยตาก็เห็น" สาธยายอย่างเร็ว
"ไม่ใช่! ฉันไม่ได้หมายถึงฟิล์ม ฉันหมายถึงแน๊ท ก็ที่แกถามฉันไง..ว่าฉันบอกเค้าบ้างหรือยัง
ว่ารักน่ะ...มันปิ๊ง!..ขึ้นมาในหัวสมองฉันทันทีเลย... เออ! แกนี่มันเก่งว่ะ..เหมาะสม ๆ น่าจะเป็น
น้องเขยที่ดีในอนาคตได้" ตบบ่าอย่างแรง ปอมยิ้มแหย ๆ ยังไม่ได้ช่วยอะไรเลยง่ะ แค่ถาม
เฉยๆ แต่ก็เลยตามเลยวะ แล้วก็เริ่ม...
"โอ๊ย! เรื่องกล้วยๆ พี่ ปลอกกล้วยเข้าปากยังยากกว่าเลย ปัญหาเด็ก ป.1 เคยเรียนมั๊ยพี่ เลข
คณิตคิดเร็ว 1+1 ได้เท่าหร่ายยย...ได้2 ฮับ เหมือนกันเลย เคยบอกคนรักของคุณบ้างไหมว่า
คุณรักเค้า..ไม่เคยฮับ ชวด!..ยังไงก็ชวด...เพราะฉะนั้นพี่..เย็นนี้เลย เย็นนี้บอกให้หมดอย่าให้
เหลือหรอ พูดออกไป....ถ้าเค้ายังไม่มีใครนะเสร็จทุกรายเชื่อผมพี่ เชื่อผม" พร่ามซะยาวไทด์
พยักหน้า [ประมาณว่า เดี๋ยวเจอกัน แน๊ทเดี๋ยวเจอกัน ] ปอมมองหน้าไทด์และก็อมยิ้ม หันมา
เลือกฟิลม์ต่อ ปากก็ถามไทด์ซึ่งลุกขึ้นมานั่งพิงเตียงด้วยอีกคน
"สวยมั๊ยพี่! บนเกาะน่ะ เสียดายจังไม่ได้ไป" หันหน้ามาหา
"อึมม์..ก็ดีน้ำใสน่าเล่น แต่ฉันไม่ได้เล่นน่ะยังเพลียๆอยู่ ประการังก็สวย ทรายก็ขาวละเอียด
เชียว" พูดซะยาว
"ไม่จ้าย..ผมหมายถึง จ๋าวๆ นะพี่ จ๋วยมั๊ย มีแบบ จ๋ายดง จ๋ายเดี่ยวมั่งมั๊ยพี่ แบบไร้จ๋ายล่ะมีมั๊ย
หรือแบบ บีกีนี ตูปี๊ด จ๋องจิ๊น จ๋องจิ๊น น่ะ...โอ๊ยยย!" ลูบหัวป้อยๆ โดนมะเหงกของไทด์เข้าไป
"กะล่อนนักนะแกน่ะ..ไอ้ปอม เดี๋ยว!ฉันจะบอกไอ้จุ้น" ปอมค้อนควับ
"งั้น! เอาค่าครูมาเลย เดี๋ยวทีหลังมาปรึกษาอะไร ไม่บอกแล้ว! ปล่อยให้กระอักเลือดตายไป
เลย" ไทด์อมยิ้ม พูดน้ำเสียงเนิบๆ
"ฝากไอ้จุ้น! ด้วยนะปอม..ฉันก็เห็นแกนี่แหละที่จะเอามันอยู่..ไม่เคยเห็นมันเชื่อใครยอมใคร
เหมือนกับแกเลย ขนาดฉันเป็นพี่แท้ๆ ยังต้องยอมให้มัน มันอาจจะพูดมากเรื่องมากไปหน่อย
แต่ที่มันทำก็เฉพาะกับคนที่มันแคร์เท่านั้นแหละ ถ้ามันไม่สนใจหน้ามันก็ยังไม่อยากจะมอง"
ปอมเลิกคิ้ว
"อะไรเนี่ย! ..เล่นบทซึ้งเหรอคุณพี่ ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย...555" หน้ายังคงระเรื่อด้วยรอยยิ้ม
จ้องมองไทด์นิ่ง
"สัญญาพี่..เมื่อก่อนถึงตอนนี้..ผมเป็นยังไง ต่อไปผมก็จะเป็นอย่างนี้แหละ..ไม่เปลี่ยน...
สัญญาลูกผู้ชาย...ต้องกรีดเลือดดื่มไหมเนี่ย!" มีหยอดตอนท้าย ไทด์หัวเราะแบบสบายใจ
เหมือนกับปัญหาที่มันอยู่ในหัวมันหายไปหมดทั้งเรื่อง จุ้น แล้วก็แน๊ท
"เออ! พวกพี่วัฒน์อยู่ไหน กันล่ะพี่ไม่ได้ยินเสียงเลย เงียบกริ๊บ" ปากถาม มือก็กวาดฟิล์มที่จะ
ทำตั้งแต่แรกเอามารวมกันเก็บใส่กล่อง ไม่ทำแล้ว!เลื่อนไปไว้ข้างตู้
"น๊อค! นอนกันเกลื่อนริมหาดโน่น...ไปที่เกาะเล่นน้ำกันที่ไหน มีแต่พวกสาวๆ เล่นกัน พวก
ผู้ชายพอถึงเกาะเท่านั้นแหละ รีบขนเสบียงไปต่อกันบนหาด จนจะกลับนั่นแหละถึงได้เลิกกิน
กัน ขนาดพี่วัฒน์ยังไม่ไหวเล้ยสงสัยจะเมาแดดด้วย ไอ้เคนก็อีกคนหน้าตาแดงกล่ำเลย นั่ง
กลับมาบนเรือคอพับคออ่อนกันเป็นแถว มาถึงนี่ประมาณบ่ายสามโมงครึ่งได้....โน่นเอาเก้าอี้
ไปนอนเรียงรายกันอยู่ริมหาดโน่น...ฉันก็ไม่ไหวว่ะง่วง!เดี๋ยวขอตัวก่อน...แกก็เหมือนกันไอ้
ปอม! พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไว ๆ งานน่ะไม่ต้องไปทำมันแล้วเดี๋ยวกลับไปค่อยทำ"
"ไม่ทำแล้วพี่ เพราะทำเท่าไหร่ก็คงไม่เสร็จ ส่วนจะให้นอนก็ไม่ไหวแล้วพี่นอนมาทั้งวัน ว่าจะ
ออกไปเดินเล่นยืดเส้นยืดสายซักหน่อย..สี่โมงกว่าแดดกำลังอ่อนเลย" ไทด์พยักหน้า
"เออ! งั้นตามใจแก! ไปล่ะเดี๋ยวเจอกันตอนค่ำ" แล้วไทด์ก็เดินออกจากห้องไป ปอมลุกขึ้น
เปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงยีนส์ เดินไปหยิบหมวกในตู้เหลือบเห็นปลายผ้าเช็ดที่จุ้นให้ก็ดึงออก
มาจากกระเป๋าสตางค์ ก้มลงมองอมยิ้มพริ้ม ค่อยๆ เอามือลูบให้เรียบ แล้วก็สอดเก็บไว้อย่าง
เดิม เดินออกมาจากห้องกำลังจะเลี้ยวลงไปที่หาดสายตาก็เหลือบเห็นมณทิรากำลังเดินลงมา
จากข้างบนพอดี
"คุณปอม! หายดีแล้วเหรอคะ" ปอมยิ้มรับ
"ครับ! ค่อยยังชั่วแล้ว..นี่ก็ว่าจะออกมาเดินยืดเส้นยืดสายสักหน่อยน่ะฮะ..อยู่แต่ในห้องมัน
หายใจไม่ค่อยสะดวก" บิดตัวซ้ายทีขวาที
"คุณปอมชอบเดินเหรอคะ" มณถามยิ้มๆ
"ก็มันไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำนี่ครับก็ต้องใช้สองขานี่แหละ" มือตบไปที่ขาทั้งสองข้าง
มณหัวเราะกับท่าทางของปอม
"ชอบตกปลามั๊ยคะ ข้างบนมีคันเบ็ดให้ยืมค่ะ" ปอมเลิกคิ้ว
"อ้อ! เหรอ!ฮะ น่าสนแฮะ! แล้วแถวนี้ปลามันจะกินเหรอฮะ ดูมันตื้นๆ ส่วนมากปลาตัวใหญ่มัน
จะอยู่น้ำลึก"
"โน่นค่ะ ต้องเดินไปเวิ้งโน้น คุณปอมจะเห็นโขดหินก้อนใหญ่อยู่ตรงโน้น และก็ตรงนั้นน้ำลึก
สุด ปลาชุมค่ะ มณเห็นส่วนมากเค้าก็ไปตกกันตรงนั้นแหละค่ะ สนมั๊ยคะเดี๋ยวมณบอกเด็กให้
เอาลงมาให้" มณอาสา
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมเดินขึ้นไปเอง ออกกำลังขาซะหน่อย! อยู่ตรงไหนครับ"
"คุณปอมขึ้นไปตรง Front เลยค่ะ แล้วก็บอกเค้านะคะว่าต้องการเบ็ดตกปลาพร้อมเหยื่อ เดี๋ยว
พนักงานเค้าจะจัดให้เลยค่ะ"
"ขอบคุณครับ" ปอมยิ้ม
"ยินดีค่ะ ต้องการอะไรบอกได้นะคะยินดีบริการเต็มที่เลยค่ะ" แล้วก็แยกกันไป ปอมเดินขึ้นไป
ข้างบนแจ้งพนักงานแล้วก็ได้มาครบชุด คันเบ็ด เหยื่อ ถัง แล้วก็ถือปุเรง ปุเรงลงมา จะถึงทาง
โค้งลงหาด สายตาก็เหลือบเห็นหลังคนไว ไว จำได้ ยิ้มตาหยี..รีบเดินตามหลัง จนความห่าง
เริ่มพอดี ค่อยๆเอาคันเบ็ดยื่นไปเคาะหัว
"อุ๊ย!" จุ้นเอามือลูบหัวไปมา รีบหันหน้ามามอง..เห็นปอมยืนยิ้มแฉ่งสวมหมวกอยู่บนหัวมือขวา
ถือเบ็ดตกปลา มือซ้ายถือถังไว้ เสียงเริ่มก็มา...
"ไอ้ปอม! ทำไมไม่นอนพัก ลุกขึ้นมาทำไม เดี๋ยวก็ไข้กลับหรอก แล้วถือเบ็ดจะไปไหน" มอง
เขม็ง!
"อ๋อ! จะเอาเบ็ดไปสอยมะม่วง..เห็นมันดกดี..โน่นน่ะแกเห็นมั๊ยต้นรีบหาดน่ะ และไอ้ถังนี่ก็จะ
เอาไปใส่มะม่วงมันเยอะ ถือมาเองคงไม่หมด" หน้าตาจริงจังมาก มีพยักหน้าประกอบคำพูด
ด้วย จุ้นเกือบจะหลุดขำออกมาแล้วแต่กลั้นไว้อยู่ ปอมมองหน้า แล้วก็ก้มจ้องเข้าไปนัยย์ตาจุ้น
"นั่นแน่! จะขำ ก็ขำเถอะ กลั้นไว้ไม่ดีนะตัวเอง...ทำลายระบบทางเดินของเสียงหมด...อันนี้
คุณหมอนกแก้วเค้าแนะนำมา" นั่นแหละจุ้นถึงปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ปอมยิ้มพริ้ม
"ตกปลามั๊ยจุ้น!" จุ้นส่ายหน้า
"เฮอะ! ไม่เอาอ่ะตกไม่เป็น" ปอมพยักหน้า ยิก ยิก
"น่า...เดี๋ยวเค้าสอนตัวเอง เองน้า...เค้าเก่งน้าเรื่องเนี๊ย! หมุนๆ ชักๆ เกี่ยวๆ เดี๋ยวก็ได้เอง
แหละ...น้าตัวเองน้า" จุ้นยังส่ายหน้าอยู่ ปอมก็เอาและ...
"ไม่ยอม...ไม่ยอม" กระทืบเท้าเหมือนเด็ก แขนแกว่งไปแกว่งมา แหกปากซะเสียงดังลั่น เล่น
เอาจุ้นหันซ้ายหันขวากลัวคนอื่นได้ยิน ปอมก็ยังแหกปากอยู่ "ก็ถ้าจุ้นไม่ไปด้วยแล้วปอมจะอยู่
ได้ไง และถ้าเป็นลมตกน้ำไปใครจะรับผิดชอบปอมอ่ะ...จุ้นต้องไปดูแลปอมสิ" ทำหน้าจริงจัง
เห็นจุ้นยังไม่กระเตื้องก็ทำท่าจะพูดอีก จุ้นรีบขัด
"เออๆ ไปก็ไป แหกปากเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้ ตัวโตอย่างกะควายยังเล่นเป็นเด็กอีก" ค้อน
ประหลับประเหลือก ปอมยิ้ม...ได้สมดังหมาย
"จุ้นน่ารักจังเลย...มา!..ให้ปอมหอมหน่อยเร้ว!" ว่าแล้วก็เริ่มวาดแขนรัดรอบตัวจุ้น ทั้งๆที่มือยัง
ถือของพะรุงพะรังอยู่ จุ้นเอาแขนดันตัวปอมใหญ่ แต่ไม่หลุด
"ไอ้ปอม! ปล่อยยยย! เดี๋ยวใครมาเห็น ปล่อยยยย! บอกให้ปล่อยยยย!" ขืนตัวใหญ่ มันก็ยัง
ไม่ปล่อย แถมลอยหน้าลอยตาพูดอีกตังหาก
"ไม่ปล่อย! ลืม!แล้วเหรอว่าเราเป็นอะไรกัน {เท่อเป็นแฟน...ชันแล้วววว....รู้ตัวบ่างไหม} กิบ
กิ๊ว กิบ กิ๊ว...โอ๊ยยยย!.." แหกปาก เสียงดังลั่น มือหลุดจากตัวจุ้นทันทีกระโดด เหยง ๆ
"นี่แน่ะ..กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว...บอกให้ปล่อย ไม่ปล่อย" จุ้นพูดหลังจากที่เอาเท้าตัวเองเหยียบไป
เต็มเหนี่ยว บนเท้าปอม
"ไอ้จุ้น! เจ็บนะโว๊ย! ฉันป่วยอยู่นะ อุ้ย! เจ็บว่ะ เดินได้อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้..ล่อซะเต็มเหนี่ยว
เลย." เอาเท้าย่ำพื้นใหญ่ จุ้นมองท่าทางปอมแล้วหมั่นไส้
"สมน้ำหน้าแก ไอ้ปอม! ฉันบอกแล้วให้ปล่อยไม่ปล่อย มันก็ต้องโดนอย่างงี้...ฉันไม่ไปกับแก
แล้ว" ว่าแล้วก็หันหน้าจะเดินหนี ปอมรีบวิ่งไปดัก...
"โอ๋ ๆ จุ้น! ทีหลังปอมไม่ทำแล้วนะ สาบาน" พร้อมยกมือข้างที่ถือถังอยู่ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
ค่อยๆชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว "น้า..จุ้น..น้า ไปนั่งเป็นเพื่อนกันก่อน ไม่ต้องตกก็ได้..ฉันไม่อยากไป
คนเดียวมันเหงาอ่ะ" ทำหน้าง้อเต็มที่ จุ้นเริ่มใจอ่อน
"เออๆ จะไปก็รีบไปเดี๋ยวมันจะมืด จะค่ำซะก่อน" ปอมยิ้ม จุ้นหันมาค้อนให้หนึ่งที แล้วปอมก็
พยักหน้าให้เดินไปด้วยกัน เดินมาซักแป๊บก็ถึงโขดหินก้อนใหญ่ตรงที่มณแนะนำไว้ ปอมปีน
ขึ้นไปก่อน เอาของไปวางตรงลาน แล้วก็ค่อยๆ เดินมารับจุ้น จุ้นค่อยๆ ปีนขึ้นเอื้อมมือส่งให้
ปอม พร้อมกับยันกายดันตัวเองขึ้น ปอมต้องออกแรงเยอะหน่อยเพราะจุ้นเล่นโถมตัวเข้ามาทั้ง
ตัว
"อือ หือ! ตัวแกนี่หนักไม่ใช่เล่นนะจุ้น" ปากดีอีกและ จุ้นหน้าคว่ำ ปอมเอาใหม่..."พูดเล่น!..จุ้น
ตัวเบาจะตาย.เบาเหมือนนุ่น..เปียกน้ำเลย" ยิ้มตาหยี จุ้นเริ่มหัวเราะ
"ไปๆ .ไปตกปลากัน" ปอมเร่ง แล้วก็เดินลงมาตรงลาน ธรรมชาติช่างสร้างสรรเหมือนกับจงใจ
ว่าจะให้ตรงนี้เป็นที่ตกปลาโดยเฉพาะ พื้นก้อนหินราบลงไปในทะเล น้ำตรงเวิ้งนี้จะออกสีเขียว
เข้มจัดท่าทางจะลึกไม่ใช่เล่น มีสาหร่ายลอยเต็มไปหมด ปอมเลือกที่นั่งต่ำลงมาเกือบถึงน้ำ
ข้างหลังมีก้อนหินไว้พิงได้ จัดแจงเอาของวาง ค่อยๆ ดึงมือจุ้นมานั่งข้างๆ
"สาหร่าย มันเยอะอย่างนี้ปลามันจะมีเหรอปอม!" จุ้นสงสัย ปอมหันมายิ้มให้
"มีสิ!..ปลาน้ำลึกมันชอบอยู่กับสาหร่ายทะเลนี่แหละ" ค่อยๆ หยิบคันเบ็ดมาตั้งไว้ตรงโขดหิน
แล้วก็หยิบเหยื่อออกมา จุ้นเห็นก็แปลกใจค่อยๆ ดึงออกมาจากกล่องอีกตัวนึง ลักษณะเป็น
ยาง
"อะไรอ่ะ ปอม" ปอมเงยหน้ามอง
"อ๋อ! Jelly Bait หรือจะเรียกว่า หนอนยาง เหยื่อยางก็ได้ แล้วแต่จะเรียก เค้าเอาไว้ล่อปลาให้
มาติดเบ็ด แต่ก่อนนี้บ้านเราเค้าใช้พวกใส้เดือน พวกกุ้งใช้มั๊ยล่ะ แต่ตอนนี้เริ่มพัฒนาน่ะ
เปลี่ยนมาใช้ยางแทนสะดวกดี ใช้ได้ทนด้วยนะ แต่แพงหน่อยเท่านั้นแหละ" จุ้นพยักหน้า
"แล้วปลามันจะกินเหรอ ปอม" สงสัยอีก
"กิน ปลามัน โง่" กวนอีกและ จุ้นค้อนให้ทีนึง ปอมหัวเราะ
"มันมีกลิ่น...ปลามันชอบ ไม่เชื่อแกลองดมดูสิ" จุ้นยกขึ้นมาดม แล้วก็หน้าเบ้
"เหม็นอ่ะ! ปลามันจะกินเหรอ"
"เราว่าเหม็น! เค้าว่าหอมมันอยู่ที่คนชอบ ปลามันชอบกลิ่นแบบนี้มันถึงกิน ไม่งั้นเค้าจะผลิตมา
ทำไม" สอนซะ จุ้นเบะหน้า เก่งเหลือเกิ๊นพ่อคนรอบรู้ แล้วปอมก็ลุกขึ้น..หลังจากที่เกี่ยวเหยื่อ
กับตะขอเบ็ดเรียบร้อยแล้ว..ค่อยๆ วาดสะบัดปลายสายเบ็ดไปข้างหน้า ดัง ควั๊ฟ! ยืนมองซัก
ครู่ แล้วก็นั่งลง
"ทำไมคันเบ็ดมันเล็กจังล่ะ แล้วมันไม่หักเหรอเวลาปลามันดึงไปอ่ะ" จุ้นถาม ปอมค่อยๆเอาคัน
เบ็ดสอดงับไว้กับแง่หินแล้วก็หันหน้ามาหาจุ้น
"ไม่หัก เวลามันดึงเราก็ผ่อนอย่าไปฝืนมัน พอมันเริ่มผ่อนเราก็ค่อยชักลอก เย่อมันกลับมา
เพราะฉะนั้นไม่หักหรอกนอกจากจะหลุดมือแล้วหล่นลงน้ำไป และไอ้ที่คันเบ็ดมันเล็กนี่เค้า
เลือกให้เหมาะกับลอก ไอ้ที่ใช้อยู่นี่เค้าเรียก ว่ารุ่น เบท ใช้เย่อกับปลาตัวขนาดปานกลางไม่
เล็กไม่ใหญ่มาก เดี๋ยวฉันจะให้แกลองเย่อกับมันดู ไอ้จุ้น!" จุ้นส่ายหน้า
"ไม่เอ๊า! แกจะตก ก็ตกไปอย่ามายุ่งกับฉัน" ตวาดแว๊ด! ปอมเอานิ้วจุ๊! จุ๊ปาก พูดน้ำ
เสียงกระซิบ
"เบาๆ ไอ้จุ้นเดี๋ยวปลาตกใจ! ไม่มากินเหยื่อ!" แล้วก็ค่อยๆ เขยิบๆเข้ามาใกล้ๆ จนแนบสนิทกับ
ตัวจุ้น จุ้นขมวดคิ้ว พูดเสียงดัง
"แกกระเถิบเข้ามาทำไม!" ปอมจุ๊ปากอีก แล้วก็ขึงตาใส่ ประมาณว่า พูดไม่เชื่อเดี๋ยวปลาหนี
หมด จุ้นเลยส่งเสียงกระซิบออกมา [ตั้งแต่ตอนนี้ไปจะมีแต่เสียงกระซิบ โฮะๆ : ผู้แต่ง]
"แกจะกระเถิบเข้ามาทำไม" (กระซิบ)
"นั่งแยกกันเดี๋ยวปลามันสงสัย ต้องนั่งรวมเป็นก้อนปลามันจะได้นึกว่าเป็นก้อนหิน" กระซิบ
เสียงเบามากกกก
"อะไร๊! ไม่ได้ยิน" (กระซิบ) ปอมค่อยๆ โน้มหัวจุ้นเข้ามา แล้วก็กระซิบที่หู จุ้นคิกคักใหญ่
"จักจี้ ไอ้ปอม!" (กระซิบ) ปอมเข้าไปใหม่แอบหอมซอกคอไปทีนึงก่อน ยิ้มแก้มแทบปริ จุ้น
ไม่รู้เรื่อง...แล้วเอาใหม่
"ฉันบอกว่าเดี๋ยวปลามันสงสัย..ปลามันฉลาดต้องนั่งรวมกันเป็นกลุ่มปลามันจะได้นึกว่าเป็น
ก้อนหิน" (กระซิบ) จุ้นขมวดคิ้ว
"ก็ไหนเมื่อกี้ แกบอกว่าปลามันโง่ไง" (กระซิบ)
"ปลามันโง่บางเรื่อง ฉลาดบางเรื่อง" กระซิบ เสียงเบามั๊ก มากกกกก
"ไม่ได้ยิน!" (กระซิบ) ปอมค่อยๆ ยื่นหน้าตัวเองไปที่หูจุ้นทีนี้หอมซอกหูไปอีกหนึ่งที จุ้นก็ยัง
ไม่รู้เรื่อง...
"ฉันบอกว่า ปลามันโง่บางเรื่อง ฉลาดบางเรื่อง" (กระซิบ) จุ้นพยักหน้า ปอมเริ่มยิ้มตาหยี จุ้น
หันมาเห็น
"อะไร! ยิ้มอะไร! แกหลอกอะไรฉันอีก" (กระซิบ)
"เปล๊า! แกน่ารักดี ฉันชอบ" กระซิบ เสียงเบามากกกกกกกก จุ้นเริ่มรำคาญเพราะไม่ค่อยได้
ยินที่ปอมพูด
"แกพูดดังๆ กว่านี้หน่อยได้มั๊ย ฉันไม่ได้ยิน" (กระซิบ) ปอมยิ้ม ทีนี้โถมไปทั้งตัวเลยเอา
แขนกอดจุ้นไว้ ก้มไปที่หู จุ้นอึ้ง
"ฉันบอกว่า แกน่ารักดี ฉันชอบ และ ก็รักมากด้วย...ขอหอม หน่อยได้มั๊ย! หึมม์" (กระซิบ)
จุ้นหันมาสบตาปอม
"นะจุ้น..ตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก" (กระซิบ) จุ้นมองตาปอมอยู่นาน แล้วก็พยักหน้า ปอมยิ้ม
ค่อยๆ ก้มลงไปบรรจงที่แก้มซ้าย ค่อยๆ เคลื่อนย้ายมาข้างขวา และก็เงยขึ้นไปบรรจงตรงหน้า
ผาก เลื่อนมาตรงจมูก จุ้นใจเต้นตึ๊ก ตั๊ก กำลังจะเลื่อนลงมาที่ปาก แล้วสายตาจุ้นก็เบิกโพลง
"ไอ้ปอม! ปลาติดเบ็ด" เท่านั้นแหละลุกกันแทบไม่ทัน อีกนิดหนึ่งคันเบ็ดจะหล่นน้ำอยู่แล้ว
ปอมรีบฉวยไว้ค่อยๆผ่อนรอก จุ้นมายืนดูอยู่ข้างๆ ปอมดึงและก็ผ่อน ท่าทางตัวจะใหญ่ไม่ใช่
น้อย แล้วปอมก็หันมาหาจุ้น ยักคิ้วแผล๊บ!
"อยากลองมั๊ยจุ้น!" จุ้นส่ายหน้า "มาเหอะ นานๆจะมีซักหน ม๊า" มือนึงจับคันเบ็ดไว้ อีกมือนึงก็
ดึงจุ้นเข้ามาอยู่ในวงแขน ยืนซ้อนหลังจุ้น เอาเบ็ดสอดไว้ในมือจุ้น แล้วก็ค่อยๆ สอนกรอกหู
"จับ คันเบ็ดตรงที่แกถนัดน่ะจุ้น..เออ!นั่นแหละ..แกจะเห็นว่ารอกมันเลื่อนใช่มั๊ย..แสดงว่าปลา
มันดึงไปอยู่..อย่างนี้เค้าเรียกว่าผ่อนสายเบ็ด..ทีนี้ถ้าแกเห็นว่าสายมันเริ่มจะไปไกลแล้ว แกก็
หมุนรอกเข้ามา อย่างนี้เค้าเรียกว่าการเย่อ..นั่นแหละ เออ! หัวไวหนิ...จุ้นเก่งจังเลย" โดนหอม
ไปอีกฟอดนึง จุ้นหันมาค้อนแต่ทำอะไรไม่ได้มือยังถือคันเบ็ดอยู่
"แล้วยังไงต่อไอ้ปอม!..เนี่ยฉันดึงมันเข้ามาแล้ว" จุ้นแหงะหน้ามาถาม ปอมยิ้มกอดเอวจุ้นไว้
จุ้นเพิ่งรู้สึกตัว
"ไอ้ปอม..แกไม่ต้องมากอดเอวฉันไว้ก็ได้" แหงะมาตวาดแว๊ด มือก็ผ่อนสายเบ็ด
"เดี๋ยวปลามันดึงแกไปก็ยุ่งนะสิ นี่ฉันช่วยแกอีกแรงนึงนะ" ลื่นไปเรื่อย
"เร็วไอ้ปอม..มันดึงไปอีกแล้ว." จุ้นร้องเสียงหลง
"ค่อยๆ หมุนรอกจุ้น"
"มันหนักอ่ะ หมุนไม่ค่อยมา"
"มา!..เอาคันเบ็ดมาให้ฉัน" จุ้นส่งให้แต่โดยดี..ปอมค่อยๆหมุน ค่อยๆผ่อน เหมือนจะเล่นกับ
ปลาอย่างนั้นแหละ ซักแป๊บก็หันหน้ามาหาจุ้น ยิ้มตาหยีส่งให้
"มันเหนื่อยแล้วจุ้น...ทีนี้เราก็บุกเลย" หมุนรอกเข้าหาตัว ผ่อนนิดนึง แล้วก็หมุนนานหน่อย
ผ่อนนิดนึง ทำอย่างงี้อยู่หลายรอบ แล้วจุ้นก็เริ่มเห็นตัวปลา ตะโกนลั่น
"ปอม ตัวเบ่อเริ่มเลย" ปอมค่อยๆ ลากมันขึ้นมา รีบเดินไปกลางลาน บอกให้จุ้นหยิบถังมาด้วย
พอวางปุ๊บ! มันก็ดิ้น! ปอมรีบแกะเหยื่อออกจากปาก หย่อนมันลงไปในถัง จุ้นชะโงกมอง
"ปลาอะไรน่ะ" ปอมชะโงกดูบ้าง
"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเห็น!"
"อะไร!แกเนี่ยนะ ไม่รู้.. ก็เห็นรู้ไปซะทุกเรื่อง" จุ้นแซว ปอมอมยิ้ม ปากก็พร่ามออกมา
"ปลาปุ้นกะจอมม์ มั้ง" จุ้นขมวดคิ้ว
"มีด้วยเหรอ สายพันธุ์นี้ ไม่คุ้นหูเลยอ่ะ" ยังสงสัย
"สายพันธุ์ใหม่น่ะ" นัยย์ตาเป็นประกาย แล้วก็รีบชวนกลับ
"กลับได้แล้ว เก็บของ!. ตัวเดียวพอวันนี้ เดี๋ยวค่อยมาตกใหม่...แล้วจุ้นมากะปอมอีกน้า" มีลูก
อ้อนตอนท้าย
"ไม่มาแล้ว!" ค้อนควับ! ปอมหัวเราะเดินไปหยิบคันเบ็ด ก้มลงคว้าถังไว้ข้างเดียวกับคันเบ็ด
เอาอีกมือคว้าแขนจุ้นให้เดินตาม
"ปอม..มันมีจริงๆ เหรอไอ้พันธุ์เนี่ยอ่ะ!...ปุ้นกะจอมม์..ฉันว่าชื่อมันแปลกๆ นะ มันมีมานานหรือ
ยัง" ยังข้องใจไม่หาย
"ห้า หกปีแล้วมั้ง! เท่าที่จำได้" ค่อยๆ ปีนลงจากโขดหิน หันมาจับมือจุ้นพยุงลงมา แล้วก็เดิน
ไปตามหาดทรายด้วยกัน..เสียงจุ้นยังแจ้วๆ
"ใครเนอะตั้งชื่อ...ตลกว่ะ" ปอมหัวเราะก๊ากกกกออกมาเสียงดัง...............
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ค. 2554, 20:11:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ค. 2554, 20:11:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 2017
| << ตอนที่15 : และแล้ว | ตอนที่17 : ความแตก >> |
HanA 28 พ.ค. 2554, 21:03:15 น.
ตามไปอ่านที่เวบเลิฟเก่าจนจบภายในแปดชั่วโมงไม่มีเบรค โอ้โห อ่านไปยิ้มไปหัวเราะไป(สงสัยจะบ้า)อ่านแล้วรู้สึกดีจัง เรื่องนี้ไม่ต้องมีตัวอิจฉา ไม่ต้องน้ำเน่าเคล้าน้ำตา มีแต่มิตรภาพล้วนๆอ่ะ หลงรักเรื่องนี้แล้วอ่ะ อยากจะกด like สักพันครั้ง อิอิ ( แล้วอีกเรื่องนึงที่ค้างไว้จะมาอัพต่อจนจบหรือปล่าวค่ะ)
ตามไปอ่านที่เวบเลิฟเก่าจนจบภายในแปดชั่วโมงไม่มีเบรค โอ้โห อ่านไปยิ้มไปหัวเราะไป(สงสัยจะบ้า)อ่านแล้วรู้สึกดีจัง เรื่องนี้ไม่ต้องมีตัวอิจฉา ไม่ต้องน้ำเน่าเคล้าน้ำตา มีแต่มิตรภาพล้วนๆอ่ะ หลงรักเรื่องนี้แล้วอ่ะ อยากจะกด like สักพันครั้ง อิอิ ( แล้วอีกเรื่องนึงที่ค้างไว้จะมาอัพต่อจนจบหรือปล่าวค่ะ)
ปอยอะนะ 29 พ.ค. 2554, 11:32:04 น.
อิอิ เค้าตามอ่านเก็บวันละนิด
อ่านจบไวแล้วเสียดาย
อ่านแล้วอารมณ์ดีสุดๆ
อิอิ เค้าตามอ่านเก็บวันละนิด
อ่านจบไวแล้วเสียดาย
อ่านแล้วอารมณ์ดีสุดๆ
IAmJin 29 พ.ค. 2554, 15:27:01 น.
เอ..จำได้ว่ามีเพลงดาวเข้ามาเกี่ยวในเนื้อเรื่องด้วย กลับไปอ่านตอนเก่าๆ มีจริงๆ แต่อยู่ตอนท้ายๆ ตอนที่จุ้นอ่านไดอารี่ของปอม ^^
เอ..จำได้ว่ามีเพลงดาวเข้ามาเกี่ยวในเนื้อเรื่องด้วย กลับไปอ่านตอนเก่าๆ มีจริงๆ แต่อยู่ตอนท้ายๆ ตอนที่จุ้นอ่านไดอารี่ของปอม ^^