คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 3 : ทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์
เอมิกามองหน้าร่างสูง เจ้าของมือที่กุมมือเธอแน่นอยู่ข้างๆ รัชชานนท์จงใจเดินอยู่ข้างๆหญิงสาว กั้นกลางระหว่างตรัยภพและเอมิกา สีหน้าพยายามไม่ออกอาการหงุดหงิด แต่ก็ยังปิดไม่มิดเท่าที่ควร มีสายตาทั้งหมอและพยาบาลสาวน้อยใหญ่มองมาด้วยความสงสัย ก็หมอหนุ่มรัชชานนท์เล่นประกาศปิดทางพยาบาลสาวๆหมดว่าตอนนี้ต้องการให้งานลงตัวกว่านี้ก่อน อย่างน้อยก็ต้องเลยอายุยี่สิบเจ็บไปก่อนถึงจะเริ่มเปิดใจรับใครเข้ามา แต่นี่จูงมือสาวน้อยน่าตาน่ารักเดินไปมาในโรงพยาบาลราวกับจะเปิดตัวยังไงอย่างงั้น
"วันนี้พี่ไม่ค่อยมีเวลา ยังไงก็กินข้าวที่โรงอาหารไปก่่อนนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ไปนั่งรอพี่ที่โต๊ะก่อน เดี๋ยวพี่ซื้ออาหารให้" รัชชานนท์ดันหลังร่างเล็กเบาๆ ก่อนจะหันไปทางตรัยภพ
"ไอ้นนท์ เดี๋ยวฉัน..."
"ไอ้ตรัย แกมากับฉันนี่!" รัชชานนท์ไม่ปล่อยให้ตรัยภพพูดจบ รีบลากเพื่อนสนิทตามไปทันที
"น้องเอมเค้าชอบกินข้าวอะไร" ตรัยภพถามเพื่อนสุดหล่อของเขา แน่นอนว่าเขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะจีบเอมิกาไปแล้วตั้งแต่เห็นปฏิกิริยาของรัชชานนท์ แต่เขาแค่ถามลองเชิงไปอย่างนั้น
"น้องเอมไม่ชอบกินข้าว" จากที่เริ่มผ่อนคลาย หมอหนุ่มก็กลับมาขมวดคิ้วอย่างเริ่มไม่พอใจอีกครั้ง
"แล้วชอบกินอะไรอ่ะ" เมื่อเห็นว่าแผนแกล้งเพื่อนได้ผล ดขาจึงดำเนินการต่อ
"แล้วแกจะรู้ไปทำไม นู่น!ไปหยิบช้อนส้อมให้หน่อย ไป" รัชชานนท์เอ่ยปากไล่เพื่อนเพื่อตัดปัญหา เลี่ยงบทสนทนาไปอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะหันไปสั่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กนํ้าอย่างที่คนตัวเล็กชอบ ตรัยภพมองเพื่อนอย่างมีเลศนัย ส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินไปหยิบช้อนส้อมตามที่เพื่อนตัวดีสั่ง
"วันนี้น้องเอมอย่าใส่พริกเยอะนะ เมื่อวานก็กินเผ็ดไปเยอะแล้ว กินมากๆเดี๋ยวก็แสบท้อง" รัชชานนท์เอ่ยเตือนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องเอมก็กินออกบ่อย"
"ก็ลองใส่เยอะๆดูสิ มาดูกันว่าจะเป็นอะไร" ชายหนุ่มขู่เบาๆ ทำให้เอมิกาได้แต่ทำแก้มป่องงอนๆอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่นัก
"น้องเอมเรียนอยู่ปีอะไรแล้วครับ" ตรัยภพถามเอมิกาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พร้อมรอยยิ้มที่รัชชานนท์เคยแอบได้ยินพยาบาลพูดกันว่าเป็นรอยยิ้มพิฆาตใจสาวๆ นี่กล้าเอามาใช้กับน้องสาวของเขาเชียวเรอะ!?
"ปีสองแล้วค่ะ" เอมิกาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มตามบุคลิกสดใสเฟรนลี่เหมือนเดิม
"แล้วจบไปจะทำงานอะไรครับ"
"น้องเอมก็ช่วยทางบ้านทำงานน่ะค่ะ"
"ไอ้ตรัย แกไม่รีบไปเข้าเวรหรือไง" รัชชานนท์เอ่ยขัดเพื่อนที่ทำท่าจะซักคนตัวเล็กต่อ
"แหม รีบไล่กันจริง เออๆไปก็ได้ว่ะ น้องเอม เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน" ยิ้มโปรยเสน่ห์เสร็จก็เดินออกไปทันที รัชชานนท์ลอบถอนหายใจโดยไม่ให้เอมิกาสังเกตเห็น
"แล้วพี่หมอไม่ต้องรีบไปเข้าเวรเหรอค่ะ"
"เดี๋ยวพี่ก็ไปแล้วครับ จะเดินไปส่งเราที่ห้องทำงานก่อน วันนี้โชคดีพี่ไม่มีเคสผ่าตัด วันนี้คงกลับเร็วหน่อย"
"ดีจัง งั้นวันนี้ก็กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านใช่มั๊ยค่ะ?" เอมิกาถามเสียงร่าเริง
"ครับ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง" รัชชานนท์ปล่อยให้หญิงสาวเดินกอดแขนออกจากโรงอาหารโดยไม่สนใจสายตาสอดรู้สอดเห็นของหมอและพยาบาลสาวๆที่มองตามกันมาตาแทบจะถลนก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบกันเสียยกใหญ่
"วันนี้พี่ไม่ค่อยมีเวลา ยังไงก็กินข้าวที่โรงอาหารไปก่่อนนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ไปนั่งรอพี่ที่โต๊ะก่อน เดี๋ยวพี่ซื้ออาหารให้" รัชชานนท์ดันหลังร่างเล็กเบาๆ ก่อนจะหันไปทางตรัยภพ
"ไอ้นนท์ เดี๋ยวฉัน..."
"ไอ้ตรัย แกมากับฉันนี่!" รัชชานนท์ไม่ปล่อยให้ตรัยภพพูดจบ รีบลากเพื่อนสนิทตามไปทันที
"น้องเอมเค้าชอบกินข้าวอะไร" ตรัยภพถามเพื่อนสุดหล่อของเขา แน่นอนว่าเขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะจีบเอมิกาไปแล้วตั้งแต่เห็นปฏิกิริยาของรัชชานนท์ แต่เขาแค่ถามลองเชิงไปอย่างนั้น
"น้องเอมไม่ชอบกินข้าว" จากที่เริ่มผ่อนคลาย หมอหนุ่มก็กลับมาขมวดคิ้วอย่างเริ่มไม่พอใจอีกครั้ง
"แล้วชอบกินอะไรอ่ะ" เมื่อเห็นว่าแผนแกล้งเพื่อนได้ผล ดขาจึงดำเนินการต่อ
"แล้วแกจะรู้ไปทำไม นู่น!ไปหยิบช้อนส้อมให้หน่อย ไป" รัชชานนท์เอ่ยปากไล่เพื่อนเพื่อตัดปัญหา เลี่ยงบทสนทนาไปอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะหันไปสั่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กนํ้าอย่างที่คนตัวเล็กชอบ ตรัยภพมองเพื่อนอย่างมีเลศนัย ส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินไปหยิบช้อนส้อมตามที่เพื่อนตัวดีสั่ง
"วันนี้น้องเอมอย่าใส่พริกเยอะนะ เมื่อวานก็กินเผ็ดไปเยอะแล้ว กินมากๆเดี๋ยวก็แสบท้อง" รัชชานนท์เอ่ยเตือนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องเอมก็กินออกบ่อย"
"ก็ลองใส่เยอะๆดูสิ มาดูกันว่าจะเป็นอะไร" ชายหนุ่มขู่เบาๆ ทำให้เอมิกาได้แต่ทำแก้มป่องงอนๆอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่นัก
"น้องเอมเรียนอยู่ปีอะไรแล้วครับ" ตรัยภพถามเอมิกาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พร้อมรอยยิ้มที่รัชชานนท์เคยแอบได้ยินพยาบาลพูดกันว่าเป็นรอยยิ้มพิฆาตใจสาวๆ นี่กล้าเอามาใช้กับน้องสาวของเขาเชียวเรอะ!?
"ปีสองแล้วค่ะ" เอมิกาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มตามบุคลิกสดใสเฟรนลี่เหมือนเดิม
"แล้วจบไปจะทำงานอะไรครับ"
"น้องเอมก็ช่วยทางบ้านทำงานน่ะค่ะ"
"ไอ้ตรัย แกไม่รีบไปเข้าเวรหรือไง" รัชชานนท์เอ่ยขัดเพื่อนที่ทำท่าจะซักคนตัวเล็กต่อ
"แหม รีบไล่กันจริง เออๆไปก็ได้ว่ะ น้องเอม เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน" ยิ้มโปรยเสน่ห์เสร็จก็เดินออกไปทันที รัชชานนท์ลอบถอนหายใจโดยไม่ให้เอมิกาสังเกตเห็น
"แล้วพี่หมอไม่ต้องรีบไปเข้าเวรเหรอค่ะ"
"เดี๋ยวพี่ก็ไปแล้วครับ จะเดินไปส่งเราที่ห้องทำงานก่อน วันนี้โชคดีพี่ไม่มีเคสผ่าตัด วันนี้คงกลับเร็วหน่อย"
"ดีจัง งั้นวันนี้ก็กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านใช่มั๊ยค่ะ?" เอมิกาถามเสียงร่าเริง
"ครับ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง" รัชชานนท์ปล่อยให้หญิงสาวเดินกอดแขนออกจากโรงอาหารโดยไม่สนใจสายตาสอดรู้สอดเห็นของหมอและพยาบาลสาวๆที่มองตามกันมาตาแทบจะถลนก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบกันเสียยกใหญ่
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 เม.ย. 2556, 10:42:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 เม.ย. 2556, 10:43:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 8633
| << ตอนที่ 2 : เหตุเกิด ณ โรงพยาบาล | ตอนที่ 4 : สับสนวุ่นวาย >> |