คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 5 : ในสวน
"น้องเอม หนูจะไปไหนลูก" มาลิกา แม่ของเอมิกาถามขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวใส่รองเท้าแตะเตรียมจะออกจากบ้าน
"ไปหาพี่หมอค่ะ วันนี้พี่หมออยู่บ้าน อ้อ พี่หมอฝากบอกว่าคุณน้าชวนพ่อกับแม่ไปกินข้าวกลางวันที่บ้านค่ะ เกือบลืมแหนะ แหะๆ" เอมิกาหัวเราะแห้งๆ ทำหน้ารู้สึกผิด
"อีกเกือบๆสองชั่วโมงแหนะ งั้นเดี๋ยวแม่กับพ่อตามไปนะลูก"
"ค่ะ แม่ น้องเอมไปก่อนนะค่ะ จุ๊บค่ะ!" เอมิกาบอกให้แม่ยื่นหน้ามาก่อนจะหอมแก้มผู้เป็นแม่ไปหนึ่งทีแล้วรีบวิ่งไป มาลิกามองตามร่างบุตรสาวไป อมยิ้มอย่างมีเลศนัย เพราะจริงๆแล้วครอบครัวของเธอและเพื่อนสนิทก็หวังจะให้สองคนนี้ลงเอยกัน จะได้สบายใจว่ามีลูกเขยที่ไว้ใจได้
"สวัสดีค่ะคุณน้า" เอมิกายกมือไหว้ทักทายพ่อกับแม่ของรัชชานนท์เมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
"สวัสดีจ้ะ พี่นนท์เค้าอยู่ในสวนค่ะน้องเอม เดินไปหาสิลูก" แม่ของหมอหนุ่มบอกแก่หญิงสาว แต่ลืมไปสนิทว่ามีตรัยภพนั่งอยู่ด้วยจึงไม่ได้บอก เอมิกาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปหารัชชานนท์ที่นั่งอยู่ในสวนตามคำบอก
"พี่หมอขาาา~" เอมิกาเห็นหลังรัชชานนท์นั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้ในสวนจึงเอ่ยเรียก แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้กับพบว่ายังมีตรัยภพที่นั่งอยู่ด้วย "อ้าว พี่ตรัยก็มาด้วย สวัสดีค่ะ" หญิงสาวแย้มยิ้มหวานให้ พร้อมกับนั่งลงข้างๆรัชชานนท์
"สวัสดีครับ น้องเอม" ตรัยภพตอบรับ โดยมีชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามแอบจิกกัดในใจเบาๆ "ไอ้นนท์ แกจะเป็นอะไรนักหนาว่ะ"
"เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เงยหน้าขึ้นมองหน้าร่างสูงคนข้าง ส่งสายตาเป็นเชิงถามว่าหมายถึงอะไร แต่รัชชานนท์ไม่ได้ตอบไป
"ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ก็ไม่" ตรัยภพนึกไปถึงวันที่เขาและรัชชานนท์เถียงกันเรื่องมาบ้านรัชชานนท์ เขาจึงต้องยืนยันว่าเรื่องเอมิกาเขาแค่แกล้งรัชชานนท์เล่นเท่านั้น ไม่ได้คิดจะจีบจริงๆ รัชชานนท์ถึงยอมให้เขามาทานข้าวที่บ้านได้
"รู้แล้วน่า" พูดจบ รัชชานนท์ก็รีบเปลี่ยนเรื่อง ชวนคุยเรื่องอื่น บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลง เวลาที่ตรัยภพพูดคุยหรือซักถามอะไรเอมิกาก็เป็นการพูดคุยกันทั่วไป ไม่ได้เจาะจงจนทำให้หญิงสาวอึดอัด แล้วนั่นก็ทำให้รัชชานนท์เบาใจลงไป เขารู้ว่าการกระทำของเขามั่นค่อนข้างทำให้หลายๆคนสงสัย ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวของเขาเอง แต่แค่ตอนนี้เขายังไม่กล้าหาคำตอบให้กลับตัวเอง พูดง่ายๆคือเขากลัวใจตัวเองก็ว่าได้ พูดถึงคนอื่น ที่โรงพยาบาลก็มีหลายๆคนสงสัยตั้งแต่วันที่เขาพาเอมิกาไปโรงพยาบาล เขาก็ได้แต่ตอบเลี่ยงๆไปบ้างว่าน้องข้างบ้าน แต่ก็ไม่ทำให้หลายๆคนลดความสงสัยไปได้เลย ยิ่งเขาตอบกำกวมแบบนี้แล้วด้วย เฮ้อ เข้าใจเขาด้วยเถอะ เขายังไม่พร้อมที่จะหาคำตอบให้กับตัวเอง
"พี่หมอค่ะ พรุ่งนี้น้องเอมขอไปโรงพยาบาลกับพี่หมออีกนะ" เสียงหวานข้างตัวเอ่ยขออนุญาตจากตัวเอง
"น้องเอม พรุ่งนี้พี่เลิกดึก คงไม่สะดวก น้องเอมเข้าใจพี่นะครับ" เขาปฏิเสธเสียงนุ่ม
"ไม่เข้าใจค่ะ น้องเอมบอกพี่หมอแล้วไงว่าน้องเอมรอได้"
"น้องเอมดื้ออีกแล้วนะ เราไปก็ไม่ได้อยู่กับพี่อยู่ดี ไม่มีอะไรสนุกหรอก" รัชชานนท์หันหน้ามาหาเอมิกาอย่างต้องการจะพูดกันจริงๆจังๆ "ไหนบอกพี่สิ ทำไมน้องเอมถึงอยากไป"
"ถึงพี่หมอจะไม่มีเวลาให้น้องเอม แต่มันก็ยังเหมือนอยู่ใกล้ๆพี่หมอนี่ค่ะ นะค่ะ ให้น้องเอมไปเถอะ นะค่ะๆ"
"พรุ่งนี้ฉันไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ เดี๋ยวว่างๆฉันเข้าไปดูน้องเอมให้ก็ได้ แกไม่ต้องห่วงหรอก" ตรัยภพที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น รัชชานนท์มองสีหน้าเพื่อนตัวเอง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแอบแฝงจึงพยักหน้าอนุญาตแก่ร่างเล็ก เพราะไม่อยากขัดใจน้องสาว(?)ตัวเอง
"แต่วันหลังไม่มีแล้วนะ วันไหนพี่ว่างถึงจะพาไป"
"ค่ะ!" เอมิการีบกอดแขนเอาหัวซบรัชชานนท์อย่างออดอ้อน การกระทำทุกๆอย่างอยู่ในสายตาของตรัยภพ สายตาอ่อนโยนที่รัชชานนท์ใช้มองหญิงสาว เขาอยากจะถ่ายรูปไปแปะประจานหน้าบอร์ดโรงพยาบาลเลย
"ขอบคุณพี่ตรัยด้วยนะค่ะ" เอมิกาหันมาบอกขอบคุณตรัยภพ เพราะอย่างน้อยเขาก็ช่วยให้พี่หมอของเธอยอมตอบตกลงง่ายขึ้น
"สองหนุ่มหนึ่งสาวคะ เข้ามาทานข้าวกันได้แล้วค่ะ" เสียงป้าอวบ คนใช้บ้านรัชชานนท์เดินมาเรียก ทำให้พวกเขาลุกเดินเข้าบ้านเพื่อไปทานข้าวกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ๊ากกกกก !~ นี่เป็นเรื่องเเรกที่มั่นใจว่าจะอัพจนจบแน่ๆ สารภาพตามตรงเลยค่ะว่าตื่นเต้นมากกก~ เวลาเห็นคอมเมนท์ขึ้นค่อนข้างจะกลัวค่ะ กลัวว่าจะเป็นคอมเม้นท์ที่ทำให้ตัวเองรู้สึกไม่ดี เพิ่งมาคิดได้ว่าคอมเม้นท์ของทุกท่านทำให้เรามีกำลังใจเขียน แล้วก็สามารถนำไปปรับปรุงกับตัวเองได้ ไรเตอร์ก็ยังเป็นมือใหม่อยู่นะค่ะ ยังไงก็ช่วยให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะค่ะ อยากให้เพิ่มเติมหรือปรับปรุงอะไรก็บอกกันได้นะค่ะ ต่อไปนี้จะไม่กลัวอะไรไร้สาระแล้วค่ะ ยินดีน้อมรับทู้กกกก!~คำวิจารณ์เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ เรื่องนี้ตั้งใจเขียนไม่ให้ดราม่าค่ะ เป็นแนนกุ๊กกิ๊กใสๆน่ารักๆ ยังไงก็ขอบคุณแทนพี่หมอและหนูเอมด้วยนะค้าาา~
"ไปหาพี่หมอค่ะ วันนี้พี่หมออยู่บ้าน อ้อ พี่หมอฝากบอกว่าคุณน้าชวนพ่อกับแม่ไปกินข้าวกลางวันที่บ้านค่ะ เกือบลืมแหนะ แหะๆ" เอมิกาหัวเราะแห้งๆ ทำหน้ารู้สึกผิด
"อีกเกือบๆสองชั่วโมงแหนะ งั้นเดี๋ยวแม่กับพ่อตามไปนะลูก"
"ค่ะ แม่ น้องเอมไปก่อนนะค่ะ จุ๊บค่ะ!" เอมิกาบอกให้แม่ยื่นหน้ามาก่อนจะหอมแก้มผู้เป็นแม่ไปหนึ่งทีแล้วรีบวิ่งไป มาลิกามองตามร่างบุตรสาวไป อมยิ้มอย่างมีเลศนัย เพราะจริงๆแล้วครอบครัวของเธอและเพื่อนสนิทก็หวังจะให้สองคนนี้ลงเอยกัน จะได้สบายใจว่ามีลูกเขยที่ไว้ใจได้
"สวัสดีค่ะคุณน้า" เอมิกายกมือไหว้ทักทายพ่อกับแม่ของรัชชานนท์เมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
"สวัสดีจ้ะ พี่นนท์เค้าอยู่ในสวนค่ะน้องเอม เดินไปหาสิลูก" แม่ของหมอหนุ่มบอกแก่หญิงสาว แต่ลืมไปสนิทว่ามีตรัยภพนั่งอยู่ด้วยจึงไม่ได้บอก เอมิกาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปหารัชชานนท์ที่นั่งอยู่ในสวนตามคำบอก
"พี่หมอขาาา~" เอมิกาเห็นหลังรัชชานนท์นั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้ในสวนจึงเอ่ยเรียก แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้กับพบว่ายังมีตรัยภพที่นั่งอยู่ด้วย "อ้าว พี่ตรัยก็มาด้วย สวัสดีค่ะ" หญิงสาวแย้มยิ้มหวานให้ พร้อมกับนั่งลงข้างๆรัชชานนท์
"สวัสดีครับ น้องเอม" ตรัยภพตอบรับ โดยมีชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามแอบจิกกัดในใจเบาๆ "ไอ้นนท์ แกจะเป็นอะไรนักหนาว่ะ"
"เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เงยหน้าขึ้นมองหน้าร่างสูงคนข้าง ส่งสายตาเป็นเชิงถามว่าหมายถึงอะไร แต่รัชชานนท์ไม่ได้ตอบไป
"ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ก็ไม่" ตรัยภพนึกไปถึงวันที่เขาและรัชชานนท์เถียงกันเรื่องมาบ้านรัชชานนท์ เขาจึงต้องยืนยันว่าเรื่องเอมิกาเขาแค่แกล้งรัชชานนท์เล่นเท่านั้น ไม่ได้คิดจะจีบจริงๆ รัชชานนท์ถึงยอมให้เขามาทานข้าวที่บ้านได้
"รู้แล้วน่า" พูดจบ รัชชานนท์ก็รีบเปลี่ยนเรื่อง ชวนคุยเรื่องอื่น บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลง เวลาที่ตรัยภพพูดคุยหรือซักถามอะไรเอมิกาก็เป็นการพูดคุยกันทั่วไป ไม่ได้เจาะจงจนทำให้หญิงสาวอึดอัด แล้วนั่นก็ทำให้รัชชานนท์เบาใจลงไป เขารู้ว่าการกระทำของเขามั่นค่อนข้างทำให้หลายๆคนสงสัย ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวของเขาเอง แต่แค่ตอนนี้เขายังไม่กล้าหาคำตอบให้กลับตัวเอง พูดง่ายๆคือเขากลัวใจตัวเองก็ว่าได้ พูดถึงคนอื่น ที่โรงพยาบาลก็มีหลายๆคนสงสัยตั้งแต่วันที่เขาพาเอมิกาไปโรงพยาบาล เขาก็ได้แต่ตอบเลี่ยงๆไปบ้างว่าน้องข้างบ้าน แต่ก็ไม่ทำให้หลายๆคนลดความสงสัยไปได้เลย ยิ่งเขาตอบกำกวมแบบนี้แล้วด้วย เฮ้อ เข้าใจเขาด้วยเถอะ เขายังไม่พร้อมที่จะหาคำตอบให้กับตัวเอง
"พี่หมอค่ะ พรุ่งนี้น้องเอมขอไปโรงพยาบาลกับพี่หมออีกนะ" เสียงหวานข้างตัวเอ่ยขออนุญาตจากตัวเอง
"น้องเอม พรุ่งนี้พี่เลิกดึก คงไม่สะดวก น้องเอมเข้าใจพี่นะครับ" เขาปฏิเสธเสียงนุ่ม
"ไม่เข้าใจค่ะ น้องเอมบอกพี่หมอแล้วไงว่าน้องเอมรอได้"
"น้องเอมดื้ออีกแล้วนะ เราไปก็ไม่ได้อยู่กับพี่อยู่ดี ไม่มีอะไรสนุกหรอก" รัชชานนท์หันหน้ามาหาเอมิกาอย่างต้องการจะพูดกันจริงๆจังๆ "ไหนบอกพี่สิ ทำไมน้องเอมถึงอยากไป"
"ถึงพี่หมอจะไม่มีเวลาให้น้องเอม แต่มันก็ยังเหมือนอยู่ใกล้ๆพี่หมอนี่ค่ะ นะค่ะ ให้น้องเอมไปเถอะ นะค่ะๆ"
"พรุ่งนี้ฉันไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ เดี๋ยวว่างๆฉันเข้าไปดูน้องเอมให้ก็ได้ แกไม่ต้องห่วงหรอก" ตรัยภพที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น รัชชานนท์มองสีหน้าเพื่อนตัวเอง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแอบแฝงจึงพยักหน้าอนุญาตแก่ร่างเล็ก เพราะไม่อยากขัดใจน้องสาว(?)ตัวเอง
"แต่วันหลังไม่มีแล้วนะ วันไหนพี่ว่างถึงจะพาไป"
"ค่ะ!" เอมิการีบกอดแขนเอาหัวซบรัชชานนท์อย่างออดอ้อน การกระทำทุกๆอย่างอยู่ในสายตาของตรัยภพ สายตาอ่อนโยนที่รัชชานนท์ใช้มองหญิงสาว เขาอยากจะถ่ายรูปไปแปะประจานหน้าบอร์ดโรงพยาบาลเลย
"ขอบคุณพี่ตรัยด้วยนะค่ะ" เอมิกาหันมาบอกขอบคุณตรัยภพ เพราะอย่างน้อยเขาก็ช่วยให้พี่หมอของเธอยอมตอบตกลงง่ายขึ้น
"สองหนุ่มหนึ่งสาวคะ เข้ามาทานข้าวกันได้แล้วค่ะ" เสียงป้าอวบ คนใช้บ้านรัชชานนท์เดินมาเรียก ทำให้พวกเขาลุกเดินเข้าบ้านเพื่อไปทานข้าวกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ๊ากกกกก !~ นี่เป็นเรื่องเเรกที่มั่นใจว่าจะอัพจนจบแน่ๆ สารภาพตามตรงเลยค่ะว่าตื่นเต้นมากกก~ เวลาเห็นคอมเมนท์ขึ้นค่อนข้างจะกลัวค่ะ กลัวว่าจะเป็นคอมเม้นท์ที่ทำให้ตัวเองรู้สึกไม่ดี เพิ่งมาคิดได้ว่าคอมเม้นท์ของทุกท่านทำให้เรามีกำลังใจเขียน แล้วก็สามารถนำไปปรับปรุงกับตัวเองได้ ไรเตอร์ก็ยังเป็นมือใหม่อยู่นะค่ะ ยังไงก็ช่วยให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะค่ะ อยากให้เพิ่มเติมหรือปรับปรุงอะไรก็บอกกันได้นะค่ะ ต่อไปนี้จะไม่กลัวอะไรไร้สาระแล้วค่ะ ยินดีน้อมรับทู้กกกก!~คำวิจารณ์เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ เรื่องนี้ตั้งใจเขียนไม่ให้ดราม่าค่ะ เป็นแนนกุ๊กกิ๊กใสๆน่ารักๆ ยังไงก็ขอบคุณแทนพี่หมอและหนูเอมด้วยนะค้าาา~
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 เม.ย. 2556, 23:29:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 เม.ย. 2556, 23:29:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 6361
| << ตอนที่ 4 : สับสนวุ่นวาย | ตอนที่ 6 : สวนสนุกล้อมรัก(1) >> |
