คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 7 : สวนสนุกล้อมรัก(2)
"นนท์มารับน้องแล้วหรือลูก น้องใกล้แต่งตัวเสร็จแล้วหล่ะ นนท์นั่งรอก่อนนะ" มาลิกาเอ่ยบอกชายหนุ่ม
"ขอบคุณครับ" เมื่อได้ยินคำอนุญาติ รัชชานนท์จึงนั่งลงบนโซฟส
"งานเป็นไงบ้างล่ะลูก" มาลิกาถามร่างสูง
"ช่วงนี้ก็ยุ่งๆครับ แต่ก็กำลังไปได้ดี"
"ก็ดีแล้วลูก แต่นานๆทีจะได้หยุด น้องเอมก็ยังไปรบกวนเราอีก น้าต้องขอโทษแทนน้องด้วยนะ" มาลิกาเอ่ยด้วยสีหน้าเกรงใจ
"ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกครับ ผมเป็นคนสัญญากับน้องเอมว่าจะพาไปเอง แล้วก็มีจังหวะว่างพอดี ถือเป็นการพาไปเที่ยวหลังสอบซะเลย" รัชชานนท์ตอบแบบยิ้มๆ
"น้องเอมค่อนข้างติดนิสัยเด็กๆอยู่ ยังไงน้าก็ฝากน้องด้วยนะลูก เดี๋ยวน้าขอตัวไปดูสามีหน่อย ตามสบายนะลูก" ว่าจบ มาลิกาก็ลุกขึ้นเดินไปยังชั้นสองของบ้าน
ไม่นาน ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อน กางเกงขาสั้นสีเขียวสด มัดแกละตํ่าๆสองข้างก็เดินลงบันไดมาด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย
"โห วันนี้พี่หมอหล่อสุดๆไปเลย" เอมิกาทำตาโตเว่อร์ๆ ก่อนจะเอ่ยปากชมรัชชานนท์ ก็จริงนี่ วันนี้พี่หมอของเธอหล่อสุดๆ กางเกงยีนส์เท่ๆสีดำ เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนๆที่ไม่ได้ถูกยัดเข้าไปในกางเกงเหมือนเวลาทำงาน แล้วไหนจะยังทรงผมที่เซ็ทให้ตั้งอีก จริงๆแล้วสเป็คเธอชอบผู้ชายแบบพี่หมอทุกอย่างเลย~(ยังไม่รู้ตัว -_- : ไรเตอร์)
"ไม่ต้องมาทำเป็นชมเลย ปล่อยให้พี่นั่งรอตั้งนานทำอะไรอยู่" รัชชานนท์บ่นร่างเล็กอย่างไม่จริงจัง
"ผู้หญิงก็แบบนี้แหละค่ะ วันนี้พี่หมอแต่งตัวหล่อ ถ้าน้องเอมน้อยหน้าก็แย่น่ะสิค่ะ" เอมิกาพูดขึ้นพร้อมๆกับเสียงหัวเราะของตนเอง และเจ้าของมือที่หยิกแก้มเธออย่างมันเขี้ยว
"ยู้ฮู้!~ สวัสดีสวนสนุกมหัศจรรย์" เสียงคนตัวเล็กพูดขึ้น ทำเอารัชชานนท์แทบจะหัวเราะ คนอายุน้อยกว่าเธอเขายังไม่ทำกันอย่างนี้เลย รัชชานนท์คิดในใจ ส่ายหน้าให้กับความไม่รู้จักโตของหญิงสาว
"น้องเอมอยากเล่นเครื่องเล่นอันไหนก่อน พี่ให้เลือก"
"จริงนะ! งั้นไปอันนู้นก่อนเลยค่ะ" เอมิกาบอกเสียงสดใสก่อนจะจูงมือชายหนุ่มไปยังเครื่องเล่นที่เธอหมายตาเอาไว้
"เหนื่อยรึยัง ยัยตัวแสบ" เวลาผ่านมาพอสมควร คนตัวเล็กลากเขาไปเล่นนั่นเล่นนี้ รวมทั้งหมดก็ประมาณห้าหกอย่างได้แล้ว รัชชานนท์พาเอมิกามานั่งที่ม้านั่ง แล้วยื่นขวดนํ้าเปล่าให้
"นิดนึงค่ะ แต่ร้อนมากกว่า แหะๆ" รัชชานนท์หยิบกระดาษทิชชู่ที่เพิ่งซื้อมาหมาดๆ ซับเหงื่อตรงหน้าผากให้เบาๆ คนเดินผ่านไปผ่านมาอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาดูแลหญิงสาวหน้าตาน่ารักเป็นอย่างดี
"จะไปไหนกันต่อ" รัชชานนท์ถาม
"อืมมม เอ๊ะ!ตรงนั้นมีตู้เกมส์ด้วยค่ะ พี่หมอ เราไปเล่นกันเถอะ" ไม่รอเสียงอนุญาต ร่างบางก็รีบลุกขึ้นเดินตรงไปยังตู้เกมส์ทันที โดยมีร่างสูงเดินตามมาไวๆ "พี่หมอเรามาแข่งกันเถอะ ใครแพ้ต้องถูกลงโทษนะ"
"เอางั้นเลยเหรอ" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ "โอเค เกมส์ต่อสู้นะ ใช่มั๊ย?"
"ใช่แล้ว~" เอมิกากระหยิ่มในใจ พี่หมอไม่รู้หรอกว่าตอนเขาไม่อยู่ เธอเล่นบ่อยแค่ไหน แข่งกับเพื่อนจนจะเป็นเซียนอยู่แล้ว ถ้าเทียบกับรัชชานนท์ที่ไม่ค่อยจะชอบเล่นเกมส์มาตั้งแต่เด็กๆ มีหรือว่าเธอจะแพ้
ทั้งคู่เริ่มแข่งกัน รัชชานนท์อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นหญิงสาวเล่นเก่งขึ้นมากจากตอนเด็กๆ ถึงแม้จะสูสีกันมากก็เถอะ แข่งกันไปสามเกมส์ สุดท้ายรัชชานนท์ก็พ่ายแพ้ไปโดยปริยาย
"เห็นมั๊ยๆ!? น้องเอมชนะแล้ว พี่หมอต้องถูกลงโทษ" หญิงสาวร่างเล็กหัวเราะอย่างชอบใจ
"ตัวแสบบบ" รัชชานนท์ดึงแกละข้างนึงของเอมิกาเบาๆอย่างหยอกล้อ ทำเอาหญิงสาวหน้ามุ่ยไปแปปนึง ก่อนจะยิ้มร่า สีหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ
"บทลงโทษของพี่หมอก็คือ..."
"พี่รู้ว่าน้องเอมตั้งใจจะแกล้งพี่" ชายหนุ่มเอ่ยหน้าตึง เดินตามแรงของหญิงสาวที่จับแขนเขาลากเดินไป
"ไม่ได้แกล้ง ถ้าทำอะไรที่พี่หมอชอบจะเรียกว่าลงโทษได้ไงล่ะค่ะ" เอมิกาลากร่างสูงมาถึงที่หมายจนได้ 'บ้านพี่สิง' ใช่ บ้านผีสิง ก็พี่หมอเป็นคนกลัวผีนี่
"น้องเอม"
"แปปเดียวเองค่ะพี่หมอ เชื่อน้องเอม มีน้องเอมอยู่ทั้งคนพี่หมอไม่ต้องกลัวเลย" คิดแล้วก็แอบขำ รัชชานนท์ดูท่าทางวิชาการขนาดนั้น ใครเห็นก็คงไม่เชื่อว่าเขากลัวผี "มีบริการให้จับมือฟรีด้วยน้า จะเอามั๊ย?" เอมิกาแบมือไปตรงหน้าชายหนุ่ม และยังไม่ทันทีร่างบางจะพูดจบประโยค รัชชานนท์ก็รีบคว้ามือร่างบางไปจับแน่นซะแล้ว เอมิกาหัวเราะ ก่อนจะเริ่มต้นเดินนำชายหนุ่มเข้าไปไหนบ้านพี่สิง
เอมิกาแทบอยากจะถ่ายรูปไปประจานให้รู้กันทั่วเลย เพราะระหว่างที่อยู่ในนั้นพี่หมอของเธอเอาแต่เดินหลับตาอย่างไม่ต้องการจะรับรู้อะไร มือเย็นเฉียบจับมือเธอแน่น ในบางทีก็เปลี่ยนมาเกาะเอวเธอเเทน เดือดร้อนเธอที่ต้องทำหน้าที่นำทางให้ เวลามีมือ หรือหุ่นห้อยหัวสัมผัสกับรัชชานนท์ เขามักจะถามเธอว่า'เฮ้ย! น้องเอม นี่อะไรอ่ะ' ก่อนจะเดินเบียดเธอแน่นเข้าไปอีก กว่าจะออกมาได้ คนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก็หน้าซีดอย่างที่เห็นนี่แหละ
"พี่หมอนะพี่หมอ เมื่อไหร่จะเลิกกลัวซักที โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา" เอมิกาลูบต้นแขนรัชชานนท์อย่างปลอบใจไปมาราวกลับว่าเขาเป็นเด็กๆ "น้องเอมว่าเรากลับกันเลยดีกว่า ดูท่าพี่หมอจะไม่ไหวแล้วนะค่ะ" ร่างเล็กกล่าวยิ้มๆ
"เอางั้นเหรอ" เมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้า รัชชานนท์จึงเอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาวพาเดินไปที่รถ
ร่างบางเดินควงแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อนเดินเข้ามาในร้านอาหาร เนื่องจากรัชชานนท์ตั้งใจจะพาเธอมากินอาหารก่อนกลับบ้านอยู่แล้ว หนุ่มสาวเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วสั่งอาหาร ระหว่างที่รออาหารอยู่ จู่ๆก็มีหนุ่มนิรนามที่รัชชานนท์ไม่รู้จักเดินมายังโต๊ะของเขาและเธอ
"อ้าว? น้องเอม" ชายหนุ่มหน้าตาดีมากพอสมควรเดินมาทักเอมิกา ซึ่งรัชชานนท์ก็ได้แต่นั่งนิ่งฟังบทสนทนาของหนุ่มสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาความสัมพันธ์
"พี่เชน! มาทานข้าวเหรอค่ะ?" เอมิกาทักกลับไปเสียงใส เขาเป็นพี่รหัสของเพื่อนเธอ จึงคุ้นเคยกันพอสมควร
"ครับ พี่มาทานข้าวกับพ่อแม่ เอ่อ แล้วนี่...?" ชนาธรหันไปมองรัชชานนท์อย่างเกรงใจ อดนึกใจแป้วไม่ได้ถ้าเขาเป็นแฟนหนุ่มของเธอ
"นี่พี่นนท์ค่ะ เป็นพี่ชายข้างบ้านน้องเอม" เอมิกาหยุดไปพักนึง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยนํ้าเสียงภูมิใจ "เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ" รัชชานนท์ที่ไม่มีบทบาทอะไรเมื่อกี้ ผงกหัวรับไหว้เพื่อนรุ่นพี่ของเอมิกา
"แล้ววันนี้น้องเอมไม่ได้ไปเรียนเหรอครับ พี่ไม่เห็นเลย"
"อ่อ ค่ะ โดดเรียนวันนึง อย่าไปบอกใครนะค่ะ" เอมอกาขยิบตาให้ชนาธร ทำเอาเขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะเชียว
"โอเคครับ" ชนาธรหัวเราะ "งั้นพี่ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน" เอมิกาโบกมือให้ชนาธร ก่อนจะหันกลับมาหารัชชานนท์
"ใครน่ะ" รัชชานนท์ทำทีเป็นถามไปอย่างไม่ได้ใส่ใจ แต่ในใจได้แต่ลุ้นเอาคำตอบ
"เป็นพี่รหัสของเพื่อนเอมเองค่ะ"
"เขาจีบเราเหรอ" รัชชานนท์ถามเหมือนล้อเลียนร่างเล็ก แต่ในใจกลับสวนทาง
"คงงั้นมั้งค่ะ เห็นเพื่อนๆเค้าพูดกัน แล้วพี่เชนเขาก็มาคุยเล่นกับน้องเอมบ่อยมากกว่าน้องรหัสตัวเองอีกค่ะ จนตอนนี้ในกลุ่มน้องเอมกลายเป็นมุกไปแล้ว ว่าน้องเอมเป็นน้องรหัสเขา" หญิงสาวตอบอย่างขำขัน แต่ทำเอารัชชานนท์ถึงกับจุกไปชั่วขณะ อย่าบอกนะว่าพอจบเรื่องตรัยภพเพื่อนเขาไปแล้ว ยังมีเรื่องของเด็กหน้าละอ่อนคนนั้นเข้ามาอีก!?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาจนได้สิน้าาาา และแล้วพี่หมอสุดหล่อของไรเตอร์ก็มีศัตรูหัวใจจริงๆจังๆซักที แต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ (?) พี่เชนเค้าจริงจังกับน้องเอมจริงๆค่ะ แต่เป็นคนดีหรือไม่ดีไรเตอร์ขออุบไว้ก่อนนะค่ะ ดูท่าว่าพี่เชนของเราจะอยู่ในนิยายเรื่องนี้นานพอสมควรนะค่ะ 55555+ แต่โชคยังช่วยพี่หมอค่ะ เพราะไรเตอร์ส่งมือขวาตรัยภพมาคอยช่วยบ้างอะไรบ้าง(คนนี้ขวัญใจไรเตอร์เลยค่ะ >_<//) ยังไงรีดเดอร์ทุกคนก็เอาใจช่วยพี่หมอสุดหล่อกันด้วยนะค่ะ !~
"ขอบคุณครับ" เมื่อได้ยินคำอนุญาติ รัชชานนท์จึงนั่งลงบนโซฟส
"งานเป็นไงบ้างล่ะลูก" มาลิกาถามร่างสูง
"ช่วงนี้ก็ยุ่งๆครับ แต่ก็กำลังไปได้ดี"
"ก็ดีแล้วลูก แต่นานๆทีจะได้หยุด น้องเอมก็ยังไปรบกวนเราอีก น้าต้องขอโทษแทนน้องด้วยนะ" มาลิกาเอ่ยด้วยสีหน้าเกรงใจ
"ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกครับ ผมเป็นคนสัญญากับน้องเอมว่าจะพาไปเอง แล้วก็มีจังหวะว่างพอดี ถือเป็นการพาไปเที่ยวหลังสอบซะเลย" รัชชานนท์ตอบแบบยิ้มๆ
"น้องเอมค่อนข้างติดนิสัยเด็กๆอยู่ ยังไงน้าก็ฝากน้องด้วยนะลูก เดี๋ยวน้าขอตัวไปดูสามีหน่อย ตามสบายนะลูก" ว่าจบ มาลิกาก็ลุกขึ้นเดินไปยังชั้นสองของบ้าน
ไม่นาน ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อน กางเกงขาสั้นสีเขียวสด มัดแกละตํ่าๆสองข้างก็เดินลงบันไดมาด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย
"โห วันนี้พี่หมอหล่อสุดๆไปเลย" เอมิกาทำตาโตเว่อร์ๆ ก่อนจะเอ่ยปากชมรัชชานนท์ ก็จริงนี่ วันนี้พี่หมอของเธอหล่อสุดๆ กางเกงยีนส์เท่ๆสีดำ เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนๆที่ไม่ได้ถูกยัดเข้าไปในกางเกงเหมือนเวลาทำงาน แล้วไหนจะยังทรงผมที่เซ็ทให้ตั้งอีก จริงๆแล้วสเป็คเธอชอบผู้ชายแบบพี่หมอทุกอย่างเลย~(ยังไม่รู้ตัว -_- : ไรเตอร์)
"ไม่ต้องมาทำเป็นชมเลย ปล่อยให้พี่นั่งรอตั้งนานทำอะไรอยู่" รัชชานนท์บ่นร่างเล็กอย่างไม่จริงจัง
"ผู้หญิงก็แบบนี้แหละค่ะ วันนี้พี่หมอแต่งตัวหล่อ ถ้าน้องเอมน้อยหน้าก็แย่น่ะสิค่ะ" เอมิกาพูดขึ้นพร้อมๆกับเสียงหัวเราะของตนเอง และเจ้าของมือที่หยิกแก้มเธออย่างมันเขี้ยว
"ยู้ฮู้!~ สวัสดีสวนสนุกมหัศจรรย์" เสียงคนตัวเล็กพูดขึ้น ทำเอารัชชานนท์แทบจะหัวเราะ คนอายุน้อยกว่าเธอเขายังไม่ทำกันอย่างนี้เลย รัชชานนท์คิดในใจ ส่ายหน้าให้กับความไม่รู้จักโตของหญิงสาว
"น้องเอมอยากเล่นเครื่องเล่นอันไหนก่อน พี่ให้เลือก"
"จริงนะ! งั้นไปอันนู้นก่อนเลยค่ะ" เอมิกาบอกเสียงสดใสก่อนจะจูงมือชายหนุ่มไปยังเครื่องเล่นที่เธอหมายตาเอาไว้
"เหนื่อยรึยัง ยัยตัวแสบ" เวลาผ่านมาพอสมควร คนตัวเล็กลากเขาไปเล่นนั่นเล่นนี้ รวมทั้งหมดก็ประมาณห้าหกอย่างได้แล้ว รัชชานนท์พาเอมิกามานั่งที่ม้านั่ง แล้วยื่นขวดนํ้าเปล่าให้
"นิดนึงค่ะ แต่ร้อนมากกว่า แหะๆ" รัชชานนท์หยิบกระดาษทิชชู่ที่เพิ่งซื้อมาหมาดๆ ซับเหงื่อตรงหน้าผากให้เบาๆ คนเดินผ่านไปผ่านมาอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาดูแลหญิงสาวหน้าตาน่ารักเป็นอย่างดี
"จะไปไหนกันต่อ" รัชชานนท์ถาม
"อืมมม เอ๊ะ!ตรงนั้นมีตู้เกมส์ด้วยค่ะ พี่หมอ เราไปเล่นกันเถอะ" ไม่รอเสียงอนุญาต ร่างบางก็รีบลุกขึ้นเดินตรงไปยังตู้เกมส์ทันที โดยมีร่างสูงเดินตามมาไวๆ "พี่หมอเรามาแข่งกันเถอะ ใครแพ้ต้องถูกลงโทษนะ"
"เอางั้นเลยเหรอ" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ "โอเค เกมส์ต่อสู้นะ ใช่มั๊ย?"
"ใช่แล้ว~" เอมิกากระหยิ่มในใจ พี่หมอไม่รู้หรอกว่าตอนเขาไม่อยู่ เธอเล่นบ่อยแค่ไหน แข่งกับเพื่อนจนจะเป็นเซียนอยู่แล้ว ถ้าเทียบกับรัชชานนท์ที่ไม่ค่อยจะชอบเล่นเกมส์มาตั้งแต่เด็กๆ มีหรือว่าเธอจะแพ้
ทั้งคู่เริ่มแข่งกัน รัชชานนท์อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นหญิงสาวเล่นเก่งขึ้นมากจากตอนเด็กๆ ถึงแม้จะสูสีกันมากก็เถอะ แข่งกันไปสามเกมส์ สุดท้ายรัชชานนท์ก็พ่ายแพ้ไปโดยปริยาย
"เห็นมั๊ยๆ!? น้องเอมชนะแล้ว พี่หมอต้องถูกลงโทษ" หญิงสาวร่างเล็กหัวเราะอย่างชอบใจ
"ตัวแสบบบ" รัชชานนท์ดึงแกละข้างนึงของเอมิกาเบาๆอย่างหยอกล้อ ทำเอาหญิงสาวหน้ามุ่ยไปแปปนึง ก่อนจะยิ้มร่า สีหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ
"บทลงโทษของพี่หมอก็คือ..."
"พี่รู้ว่าน้องเอมตั้งใจจะแกล้งพี่" ชายหนุ่มเอ่ยหน้าตึง เดินตามแรงของหญิงสาวที่จับแขนเขาลากเดินไป
"ไม่ได้แกล้ง ถ้าทำอะไรที่พี่หมอชอบจะเรียกว่าลงโทษได้ไงล่ะค่ะ" เอมิกาลากร่างสูงมาถึงที่หมายจนได้ 'บ้านพี่สิง' ใช่ บ้านผีสิง ก็พี่หมอเป็นคนกลัวผีนี่
"น้องเอม"
"แปปเดียวเองค่ะพี่หมอ เชื่อน้องเอม มีน้องเอมอยู่ทั้งคนพี่หมอไม่ต้องกลัวเลย" คิดแล้วก็แอบขำ รัชชานนท์ดูท่าทางวิชาการขนาดนั้น ใครเห็นก็คงไม่เชื่อว่าเขากลัวผี "มีบริการให้จับมือฟรีด้วยน้า จะเอามั๊ย?" เอมิกาแบมือไปตรงหน้าชายหนุ่ม และยังไม่ทันทีร่างบางจะพูดจบประโยค รัชชานนท์ก็รีบคว้ามือร่างบางไปจับแน่นซะแล้ว เอมิกาหัวเราะ ก่อนจะเริ่มต้นเดินนำชายหนุ่มเข้าไปไหนบ้านพี่สิง
เอมิกาแทบอยากจะถ่ายรูปไปประจานให้รู้กันทั่วเลย เพราะระหว่างที่อยู่ในนั้นพี่หมอของเธอเอาแต่เดินหลับตาอย่างไม่ต้องการจะรับรู้อะไร มือเย็นเฉียบจับมือเธอแน่น ในบางทีก็เปลี่ยนมาเกาะเอวเธอเเทน เดือดร้อนเธอที่ต้องทำหน้าที่นำทางให้ เวลามีมือ หรือหุ่นห้อยหัวสัมผัสกับรัชชานนท์ เขามักจะถามเธอว่า'เฮ้ย! น้องเอม นี่อะไรอ่ะ' ก่อนจะเดินเบียดเธอแน่นเข้าไปอีก กว่าจะออกมาได้ คนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก็หน้าซีดอย่างที่เห็นนี่แหละ
"พี่หมอนะพี่หมอ เมื่อไหร่จะเลิกกลัวซักที โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา" เอมิกาลูบต้นแขนรัชชานนท์อย่างปลอบใจไปมาราวกลับว่าเขาเป็นเด็กๆ "น้องเอมว่าเรากลับกันเลยดีกว่า ดูท่าพี่หมอจะไม่ไหวแล้วนะค่ะ" ร่างเล็กกล่าวยิ้มๆ
"เอางั้นเหรอ" เมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้า รัชชานนท์จึงเอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาวพาเดินไปที่รถ
ร่างบางเดินควงแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อนเดินเข้ามาในร้านอาหาร เนื่องจากรัชชานนท์ตั้งใจจะพาเธอมากินอาหารก่อนกลับบ้านอยู่แล้ว หนุ่มสาวเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วสั่งอาหาร ระหว่างที่รออาหารอยู่ จู่ๆก็มีหนุ่มนิรนามที่รัชชานนท์ไม่รู้จักเดินมายังโต๊ะของเขาและเธอ
"อ้าว? น้องเอม" ชายหนุ่มหน้าตาดีมากพอสมควรเดินมาทักเอมิกา ซึ่งรัชชานนท์ก็ได้แต่นั่งนิ่งฟังบทสนทนาของหนุ่มสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาความสัมพันธ์
"พี่เชน! มาทานข้าวเหรอค่ะ?" เอมิกาทักกลับไปเสียงใส เขาเป็นพี่รหัสของเพื่อนเธอ จึงคุ้นเคยกันพอสมควร
"ครับ พี่มาทานข้าวกับพ่อแม่ เอ่อ แล้วนี่...?" ชนาธรหันไปมองรัชชานนท์อย่างเกรงใจ อดนึกใจแป้วไม่ได้ถ้าเขาเป็นแฟนหนุ่มของเธอ
"นี่พี่นนท์ค่ะ เป็นพี่ชายข้างบ้านน้องเอม" เอมิกาหยุดไปพักนึง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยนํ้าเสียงภูมิใจ "เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ" รัชชานนท์ที่ไม่มีบทบาทอะไรเมื่อกี้ ผงกหัวรับไหว้เพื่อนรุ่นพี่ของเอมิกา
"แล้ววันนี้น้องเอมไม่ได้ไปเรียนเหรอครับ พี่ไม่เห็นเลย"
"อ่อ ค่ะ โดดเรียนวันนึง อย่าไปบอกใครนะค่ะ" เอมอกาขยิบตาให้ชนาธร ทำเอาเขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะเชียว
"โอเคครับ" ชนาธรหัวเราะ "งั้นพี่ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน" เอมิกาโบกมือให้ชนาธร ก่อนจะหันกลับมาหารัชชานนท์
"ใครน่ะ" รัชชานนท์ทำทีเป็นถามไปอย่างไม่ได้ใส่ใจ แต่ในใจได้แต่ลุ้นเอาคำตอบ
"เป็นพี่รหัสของเพื่อนเอมเองค่ะ"
"เขาจีบเราเหรอ" รัชชานนท์ถามเหมือนล้อเลียนร่างเล็ก แต่ในใจกลับสวนทาง
"คงงั้นมั้งค่ะ เห็นเพื่อนๆเค้าพูดกัน แล้วพี่เชนเขาก็มาคุยเล่นกับน้องเอมบ่อยมากกว่าน้องรหัสตัวเองอีกค่ะ จนตอนนี้ในกลุ่มน้องเอมกลายเป็นมุกไปแล้ว ว่าน้องเอมเป็นน้องรหัสเขา" หญิงสาวตอบอย่างขำขัน แต่ทำเอารัชชานนท์ถึงกับจุกไปชั่วขณะ อย่าบอกนะว่าพอจบเรื่องตรัยภพเพื่อนเขาไปแล้ว ยังมีเรื่องของเด็กหน้าละอ่อนคนนั้นเข้ามาอีก!?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาจนได้สิน้าาาา และแล้วพี่หมอสุดหล่อของไรเตอร์ก็มีศัตรูหัวใจจริงๆจังๆซักที แต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ (?) พี่เชนเค้าจริงจังกับน้องเอมจริงๆค่ะ แต่เป็นคนดีหรือไม่ดีไรเตอร์ขออุบไว้ก่อนนะค่ะ ดูท่าว่าพี่เชนของเราจะอยู่ในนิยายเรื่องนี้นานพอสมควรนะค่ะ 55555+ แต่โชคยังช่วยพี่หมอค่ะ เพราะไรเตอร์ส่งมือขวาตรัยภพมาคอยช่วยบ้างอะไรบ้าง(คนนี้ขวัญใจไรเตอร์เลยค่ะ >_<//) ยังไงรีดเดอร์ทุกคนก็เอาใจช่วยพี่หมอสุดหล่อกันด้วยนะค่ะ !~
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 เม.ย. 2556, 20:47:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 เม.ย. 2556, 20:47:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 7059
| << ตอนที่ 6 : สวนสนุกล้อมรัก(1) | ตอนที่ 8 : คิดถึง >> |
