คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 11 : สารภาพรัก 1
วันนี้รัชชานนท์ชวนตรัยภพมาซื้อของขวัญวันเกิดให้เอมิกาเพราะเห็นว่าว่างตรงกันพอดี อีกสองวันก็จะวันเกิดน้องเอมของเขาแล้ว เขาจึงต้องเคลียร์งานให้หมด และขอแลกเวรกับคนอื่นเพื่อให้ตัวเองว่างให้ได้ เพื่อนเขาก็ยุให้เขาสารภาพรักกับยัยตัวแสบวันนั้นเลยแต่เขากลัวว่ามันจะไม่สำเร็จแล้วงานมันจะดูกร่อยลงไปน่ะสิ ไว้วันอื่นท่าจะดีกว่า
ตรัยภพว่าจะซื้อกระเป๋าให้เป็นของขวัญวันเกิดของหญิงสาว เขาจึงพารัชชานนท์เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ จนสุดท้ายก็ได้กระเป๋าหนังสีขาวดีไซน์สวยงาม ดูสมวัยเอมิกามาใบหนึ่ง สี่พันกว่าบาท จากนั้นตรัยภพจึงขอตัวเดินแยกออกไปรอที่ร้านอาหารเพราะเกรงว่ารัชชานนท์จะเลือกของไม่สะดวก ซักพักใหญ่ๆ รัชชานนท์ก็เดินเข้าร้านอาหารมา
"ได้ของแล้วเหรอ?" ตรัยภพถามร่างสูงที่หย่อนตัวลงนั่งกับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา รัชชานนท์พยักหน้ารับ
"อ้าว พี่นนท์ คุณหมอตรัยภพ" จู่ๆก็มีร่างบางในชุดกระโปรงสั้นสีแดงสด เสื้อกล้ามเว้าลึกสีดำ รองเท้าสูงสามนิ้ว ปากแดงเดินมาทัก พยาบาลสาวพลอยไพลินนั่นเอง "มาทานข้าวเหรอคะ? ขอนั่งด้วยคนนะค่ะ" ยังไม่ทันมีเสียงอนุญาต พลอยไพลินก็นั่งลงข้างรัชชานนท์อย่างไม่เกรงใจ
"เอ๊ะ! นั่นกล่องของขวัญนี่นา คุณหมอซื้อให้ใครเหรอค่ะ?" พลอยไพลินเห็นกล่องของขวัญที่อยู่บนโต๊ะข้างตัวตรัยภพ จึงถามขึ้น ด้วยความมันไส้ ตรัยภพจึงตอกกลับทันที
"ซื้อให้แฟนไอ้นนท์น่ะครับ อีกสองวันก็ถึงวันเกิดแฟนไอ้นนท์มันแล้ว มันถึงกับไปขอแลกเวรกับหมอเอกชัยเลยนะครับ แต่ผมนี่ไม่มีใครแลกเวรด้วยเลย คงต้องทำงาน" ตรัยภพพูดเหมือนเซ็งๆกับการไม่ได้หยุดงาน แต่จริงๆแล้วแอบวางระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้หญิงสาวอย่างสะใจ
"แฟน!?" พลอยไพลินทวนคำอย่างตกใจ ไม่จริง!
"ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้คุณพลอยหยุดเหรอครับ" รัชชานนท์รีบตัดบท ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องทันที
"ค่ะๆ ใช่ค่ะ" จากที่กำลังอึ้ง หญิงสาวก็คิดใหม่ในใจ ในเมื่อมีได้ก็เลิกได้ ทำไมเธอจะแย่งไม่ได้ล่ะ!?
"งั้นผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ จะถึงเวลาเข้าเวรแล้ว ตรัย ไปกันเถอะ" รัชชานนท์รีบชวนให้ตรัยภพลุกออกจากโต๊ะ พลอยไพลินได้แต่นั่งเจ็บใจ แต่ก็โบกมือลาชายหนุ่มพร้อมยิ้มหวานไป เมื่อไหร่เขาจะเลิกพูดคำที่ฟังดูห่างเหินซักที เธออุตส่าห์ทำมึนเรียกเค้าอย่างสนิทสนมแล้วเชียว พลอยไพลินนั่งคิดแผนอยู่ในใจ
...2 วันต่อมา...
"พี่หมอมาแล้ว!!" เอมิกาที่ออกมายืนรอชายหนุ่มอยู่หน้าบ้านเมื่อเขาโทรบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว เอมิกายิ้มกว้างอย่างดีใจ เดินตรงเข้าไปกอดรัชชานนท์แน่น ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย "คิดถึงๆๆๆ คิดถึงพี่หมอที่สุด"
"...พี่ก็คิดถึง" ชายหนุ่มบอกร่างบางในอ้อมกอดเบาๆ ตั้งแต่เขากล้ายอมรับกับตัวเองว่าตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว เขาก็ทำอะไรตรงกับใจตัวเองบ่อยขึ้น ชายหนุ่มยกมือข้างที่ไม่ได้ถือกล่องของขวัญขึ้นเพื่อกอดตอบหญิงสาว เอมิกากอดแรงๆทีนึงแล้วจึงยอมคลายอ้อมกอดออก ทั้งที่ยังอยากกอดอีกนานๆ
"เข้าบ้านกันเถอค่ะ วันนี้เพื่อนๆน้องเอมมากันเยอะเลย พี่เชนก็มาด้วย" เอมิกาจูงมือร่างสูงเดินเข้าบ้านในขณะที่เขากำลังอึ้งเมื่อได้ยินชื่อคนที่เคยเจอที่ร้านอาหารคนนั้น ถึงจะนานมาพอสมควรแต่เขากลับจำขึ้นใจ
"สวัสดีค่ะพี่นนท์!!" เสียงเพื่อนๆของเอมิกาเอ่ยทักรัชชานนท์กันยกใหญ่ มีประมาณห้าหกคน คุ้นหน้าบ้าง ไม่คุ้นหน้าบ้าง แต่คนที่เขาจำชื่อได้เห็นจะมีมุกกัญญาคนเดียว เพราะเป็นเพื่อนสนิทของเอมิกา รัชชานนท์รับไหว้เพื่อนๆของเธอ ก่อนจะสะกินร่างบางเบาๆแล้วยื่นกล่องของขวัญที่ถือมาด้วยให้เอมิกา
"อันนี้ของไอ้ตรัยครับ มันฝากมาสุขสันต์วันเกิดแล้วก็ขอโทษที่มันมาไม่ได้"
"พี่ตรัยเหรอค่ะ! ใจดีจัง ไว้ว่างๆน้องเอมจะไปขอบคุณพี่ตรัยถึงโรงพยาบาลเลยถ้าได้แวะไป" หญิงสาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอากล่องของขวัญไปวางรวมกับของขวัญชิ้นอื่นๆบนโต๊ะ "พี่หมอจะไปหาคุณน้าก่อนมั๊ยคะ? นั่งคุยอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่สวนเชื่อมแหนะค่ะ" สวนเชื่อมที่เธอว่าคือสวนที่เชื่อมระหว่างบ้านของเธอเเละรัชชานนท์
"เอางั้นก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่มานะ" รัชชานนท์ลูบหัวเอมิกาเบาๆก่อนจะหันเดินไปยังประตูเพื่อตรงไปยังสวนเชื่อม เอมิกายิ้มตามหลังไป ก่อนจะหันไปเห็นป้าแม่บ้านเริ่มเอาอาหารออกมา
"ป้าอิ่มค่ะ เดี๋ยวน้องเอมช่วย" เอมิกาเดินไปหยิบอาหารที่วางเตรียมไว้ที่เคาน์เตอร์
"พี่ช่วยนะครับ" ชนาธรที่ออกไปคุยโทรศัพท์เดินกลับเข้ามาแล้วจึงอาสาช่วยหญิงสาว
"ขอบคุณมากค่ะ" เอมิกายิ้มหวาน ก่อนจะพาชายหนุ่มถืออาหารเดินเข้าไปในสวนที่ไว้สำหรับจัดงานวันเกิด พลางคิดในใจ เพื่อนผู้หญิงของเธอนี่ก็เอาแต่คุยเล่นกัน ก็มีแต่พี่เชนนี่หล่ะที่มาช่วย
รัชชานนท์มองเอมิกาที่เดินคู่มากับชายหนุ่มรุ่นพี่ของเธอพลางกรุ่นในใจ แต่ก็ไม่แสดงอาการออกไปมาก เพราะเขาก็นั่งอยู่กับผู้ใหญ่ กลุ่มคนมีอายุสี่คนและหมอหนุ่มอีกหนึ่งคนมองตามคนทั้งคู่ที่เอาอาหารไปวางที่โต๊ะใหญ่ที่ไว้ตักอาหาร ก่อนจะหันหลังเดินกลับหายเข้าไปในบ้าน จากนั้น เสียงแม่ของเขาก็พูดขึ้นกับหน้ามะลิ แม่ของเอมิกา
"มะลิ ดูท่าหนุ่มคนนั้นเค้ามาจีบลูกสาวเธอนะ ถึงขนาดเป็นผู้ชายคนแรกที่กล้ามาถึงบ้าน คงจริงจังอยู่ไม่ใช่น้อยนะนั่น"
"ก็คงแล้วแต่ลูกสาวฉันนั่นแหละ ให้แกตัดสินใจเองดีกว่า เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้" ชายสามคนนั่งฟังเงียบๆ ต่างกันตรงท่ี่ชายสองคนนั่งอมยิ้ม แต่อีกคนนั่งหน้าเครียดขึ้นมาอย่างนั้น เงียบกันไปซักพัก คุณน้า หรือพ่อของเอมิกานั่นเองก็พูดขึ้น
"นนท์ จะทำอะไรก็รีบทำนะ ระวังจะไม่ทัน" คำพูดพร้อมรอยยิ้มของน้า ทำเอาคนทั้งโต๊ะหัวเราะพร้อมยิ้มล้อเลียนมาให้เขา รัชชานนท์ทนปั้นหน้าตายไม่ไหวจึงรีบลุกแล้วขออนุญาตเข้าไปในบ้านทันที แต่ก็ยังดี ถือว่าคุณน้าทั้งสองไม่คิดรังเกียจเขาถ้าเกิดเขาอยากจะเป็นลูกเขยจริงๆ
เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน ร่างสูงก็เห็นชนาธรเดินแยกออกจากเอมิกาพอดี เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาร่างเล็กทันที
"น้องเอม พี่ขอคุยด้วยหน่อย" รัชชานนท์ดึงมือร่างเล็กเดินไปยังห้องนั่งเล่นอีกโซนนึง ซึ่งไม่มีใครอยู่ในนั้น หยิบกล่องของขวัญเล็กๆออกมา ก่อนจะเปิดออกแล้วหยิบสร้อยที่เป็นจี้รูปหัวใจสองดวงติดกันขึ้นมา
"สวยจัง พี่หมอให้น้องเอมเหรอค่ะ" หญิงสาวตาวาวอย่างเจอของถูกใจ
"สุขสันต์วันเกิดระครับ หันหลังมาสิ พี่ใส่ให้" เอมิกาหันหลังให้ตามที่ชายหนุ่มบอก เมื่อเขาใส่สร้อยให้เธอเสร็จก็จับตัวเธอให้หมุนหันกลับมาทางเขา หญิงสาวจับจี้แล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ
"น้องเอม พี่..."
"คะ?"
"พี่่..." เอาไงดีๆ!? บอกก็บอกฟระ!!
"..."
"พี่...รักน้องเอมนะครับ"
ตรัยภพว่าจะซื้อกระเป๋าให้เป็นของขวัญวันเกิดของหญิงสาว เขาจึงพารัชชานนท์เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ จนสุดท้ายก็ได้กระเป๋าหนังสีขาวดีไซน์สวยงาม ดูสมวัยเอมิกามาใบหนึ่ง สี่พันกว่าบาท จากนั้นตรัยภพจึงขอตัวเดินแยกออกไปรอที่ร้านอาหารเพราะเกรงว่ารัชชานนท์จะเลือกของไม่สะดวก ซักพักใหญ่ๆ รัชชานนท์ก็เดินเข้าร้านอาหารมา
"ได้ของแล้วเหรอ?" ตรัยภพถามร่างสูงที่หย่อนตัวลงนั่งกับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา รัชชานนท์พยักหน้ารับ
"อ้าว พี่นนท์ คุณหมอตรัยภพ" จู่ๆก็มีร่างบางในชุดกระโปรงสั้นสีแดงสด เสื้อกล้ามเว้าลึกสีดำ รองเท้าสูงสามนิ้ว ปากแดงเดินมาทัก พยาบาลสาวพลอยไพลินนั่นเอง "มาทานข้าวเหรอคะ? ขอนั่งด้วยคนนะค่ะ" ยังไม่ทันมีเสียงอนุญาต พลอยไพลินก็นั่งลงข้างรัชชานนท์อย่างไม่เกรงใจ
"เอ๊ะ! นั่นกล่องของขวัญนี่นา คุณหมอซื้อให้ใครเหรอค่ะ?" พลอยไพลินเห็นกล่องของขวัญที่อยู่บนโต๊ะข้างตัวตรัยภพ จึงถามขึ้น ด้วยความมันไส้ ตรัยภพจึงตอกกลับทันที
"ซื้อให้แฟนไอ้นนท์น่ะครับ อีกสองวันก็ถึงวันเกิดแฟนไอ้นนท์มันแล้ว มันถึงกับไปขอแลกเวรกับหมอเอกชัยเลยนะครับ แต่ผมนี่ไม่มีใครแลกเวรด้วยเลย คงต้องทำงาน" ตรัยภพพูดเหมือนเซ็งๆกับการไม่ได้หยุดงาน แต่จริงๆแล้วแอบวางระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้หญิงสาวอย่างสะใจ
"แฟน!?" พลอยไพลินทวนคำอย่างตกใจ ไม่จริง!
"ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้คุณพลอยหยุดเหรอครับ" รัชชานนท์รีบตัดบท ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องทันที
"ค่ะๆ ใช่ค่ะ" จากที่กำลังอึ้ง หญิงสาวก็คิดใหม่ในใจ ในเมื่อมีได้ก็เลิกได้ ทำไมเธอจะแย่งไม่ได้ล่ะ!?
"งั้นผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ จะถึงเวลาเข้าเวรแล้ว ตรัย ไปกันเถอะ" รัชชานนท์รีบชวนให้ตรัยภพลุกออกจากโต๊ะ พลอยไพลินได้แต่นั่งเจ็บใจ แต่ก็โบกมือลาชายหนุ่มพร้อมยิ้มหวานไป เมื่อไหร่เขาจะเลิกพูดคำที่ฟังดูห่างเหินซักที เธออุตส่าห์ทำมึนเรียกเค้าอย่างสนิทสนมแล้วเชียว พลอยไพลินนั่งคิดแผนอยู่ในใจ
...2 วันต่อมา...
"พี่หมอมาแล้ว!!" เอมิกาที่ออกมายืนรอชายหนุ่มอยู่หน้าบ้านเมื่อเขาโทรบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว เอมิกายิ้มกว้างอย่างดีใจ เดินตรงเข้าไปกอดรัชชานนท์แน่น ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย "คิดถึงๆๆๆ คิดถึงพี่หมอที่สุด"
"...พี่ก็คิดถึง" ชายหนุ่มบอกร่างบางในอ้อมกอดเบาๆ ตั้งแต่เขากล้ายอมรับกับตัวเองว่าตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว เขาก็ทำอะไรตรงกับใจตัวเองบ่อยขึ้น ชายหนุ่มยกมือข้างที่ไม่ได้ถือกล่องของขวัญขึ้นเพื่อกอดตอบหญิงสาว เอมิกากอดแรงๆทีนึงแล้วจึงยอมคลายอ้อมกอดออก ทั้งที่ยังอยากกอดอีกนานๆ
"เข้าบ้านกันเถอค่ะ วันนี้เพื่อนๆน้องเอมมากันเยอะเลย พี่เชนก็มาด้วย" เอมิกาจูงมือร่างสูงเดินเข้าบ้านในขณะที่เขากำลังอึ้งเมื่อได้ยินชื่อคนที่เคยเจอที่ร้านอาหารคนนั้น ถึงจะนานมาพอสมควรแต่เขากลับจำขึ้นใจ
"สวัสดีค่ะพี่นนท์!!" เสียงเพื่อนๆของเอมิกาเอ่ยทักรัชชานนท์กันยกใหญ่ มีประมาณห้าหกคน คุ้นหน้าบ้าง ไม่คุ้นหน้าบ้าง แต่คนที่เขาจำชื่อได้เห็นจะมีมุกกัญญาคนเดียว เพราะเป็นเพื่อนสนิทของเอมิกา รัชชานนท์รับไหว้เพื่อนๆของเธอ ก่อนจะสะกินร่างบางเบาๆแล้วยื่นกล่องของขวัญที่ถือมาด้วยให้เอมิกา
"อันนี้ของไอ้ตรัยครับ มันฝากมาสุขสันต์วันเกิดแล้วก็ขอโทษที่มันมาไม่ได้"
"พี่ตรัยเหรอค่ะ! ใจดีจัง ไว้ว่างๆน้องเอมจะไปขอบคุณพี่ตรัยถึงโรงพยาบาลเลยถ้าได้แวะไป" หญิงสาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอากล่องของขวัญไปวางรวมกับของขวัญชิ้นอื่นๆบนโต๊ะ "พี่หมอจะไปหาคุณน้าก่อนมั๊ยคะ? นั่งคุยอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่สวนเชื่อมแหนะค่ะ" สวนเชื่อมที่เธอว่าคือสวนที่เชื่อมระหว่างบ้านของเธอเเละรัชชานนท์
"เอางั้นก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่มานะ" รัชชานนท์ลูบหัวเอมิกาเบาๆก่อนจะหันเดินไปยังประตูเพื่อตรงไปยังสวนเชื่อม เอมิกายิ้มตามหลังไป ก่อนจะหันไปเห็นป้าแม่บ้านเริ่มเอาอาหารออกมา
"ป้าอิ่มค่ะ เดี๋ยวน้องเอมช่วย" เอมิกาเดินไปหยิบอาหารที่วางเตรียมไว้ที่เคาน์เตอร์
"พี่ช่วยนะครับ" ชนาธรที่ออกไปคุยโทรศัพท์เดินกลับเข้ามาแล้วจึงอาสาช่วยหญิงสาว
"ขอบคุณมากค่ะ" เอมิกายิ้มหวาน ก่อนจะพาชายหนุ่มถืออาหารเดินเข้าไปในสวนที่ไว้สำหรับจัดงานวันเกิด พลางคิดในใจ เพื่อนผู้หญิงของเธอนี่ก็เอาแต่คุยเล่นกัน ก็มีแต่พี่เชนนี่หล่ะที่มาช่วย
รัชชานนท์มองเอมิกาที่เดินคู่มากับชายหนุ่มรุ่นพี่ของเธอพลางกรุ่นในใจ แต่ก็ไม่แสดงอาการออกไปมาก เพราะเขาก็นั่งอยู่กับผู้ใหญ่ กลุ่มคนมีอายุสี่คนและหมอหนุ่มอีกหนึ่งคนมองตามคนทั้งคู่ที่เอาอาหารไปวางที่โต๊ะใหญ่ที่ไว้ตักอาหาร ก่อนจะหันหลังเดินกลับหายเข้าไปในบ้าน จากนั้น เสียงแม่ของเขาก็พูดขึ้นกับหน้ามะลิ แม่ของเอมิกา
"มะลิ ดูท่าหนุ่มคนนั้นเค้ามาจีบลูกสาวเธอนะ ถึงขนาดเป็นผู้ชายคนแรกที่กล้ามาถึงบ้าน คงจริงจังอยู่ไม่ใช่น้อยนะนั่น"
"ก็คงแล้วแต่ลูกสาวฉันนั่นแหละ ให้แกตัดสินใจเองดีกว่า เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้" ชายสามคนนั่งฟังเงียบๆ ต่างกันตรงท่ี่ชายสองคนนั่งอมยิ้ม แต่อีกคนนั่งหน้าเครียดขึ้นมาอย่างนั้น เงียบกันไปซักพัก คุณน้า หรือพ่อของเอมิกานั่นเองก็พูดขึ้น
"นนท์ จะทำอะไรก็รีบทำนะ ระวังจะไม่ทัน" คำพูดพร้อมรอยยิ้มของน้า ทำเอาคนทั้งโต๊ะหัวเราะพร้อมยิ้มล้อเลียนมาให้เขา รัชชานนท์ทนปั้นหน้าตายไม่ไหวจึงรีบลุกแล้วขออนุญาตเข้าไปในบ้านทันที แต่ก็ยังดี ถือว่าคุณน้าทั้งสองไม่คิดรังเกียจเขาถ้าเกิดเขาอยากจะเป็นลูกเขยจริงๆ
เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน ร่างสูงก็เห็นชนาธรเดินแยกออกจากเอมิกาพอดี เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาร่างเล็กทันที
"น้องเอม พี่ขอคุยด้วยหน่อย" รัชชานนท์ดึงมือร่างเล็กเดินไปยังห้องนั่งเล่นอีกโซนนึง ซึ่งไม่มีใครอยู่ในนั้น หยิบกล่องของขวัญเล็กๆออกมา ก่อนจะเปิดออกแล้วหยิบสร้อยที่เป็นจี้รูปหัวใจสองดวงติดกันขึ้นมา
"สวยจัง พี่หมอให้น้องเอมเหรอค่ะ" หญิงสาวตาวาวอย่างเจอของถูกใจ
"สุขสันต์วันเกิดระครับ หันหลังมาสิ พี่ใส่ให้" เอมิกาหันหลังให้ตามที่ชายหนุ่มบอก เมื่อเขาใส่สร้อยให้เธอเสร็จก็จับตัวเธอให้หมุนหันกลับมาทางเขา หญิงสาวจับจี้แล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ
"น้องเอม พี่..."
"คะ?"
"พี่่..." เอาไงดีๆ!? บอกก็บอกฟระ!!
"..."
"พี่...รักน้องเอมนะครับ"
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 เม.ย. 2556, 16:19:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 เม.ย. 2556, 16:19:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 5891
| << ตอนที่ 10 : ความรักคืออะไร? | ตอนที่ 12 : สารภาพรัก 2 >> |
หมีสีชมพู 9 เม.ย. 2556, 18:12:50 น.
เอมก็รักพี่หมอเหมือนกันค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าเป็นเอมจะตอบแบบนี้เลยค่ะ
เอมก็รักพี่หมอเหมือนกันค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าเป็นเอมจะตอบแบบนี้เลยค่ะ