คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 12 : สารภาพรัก 2
'พี่...รักน้องเอมนะครับ'
...
..
.
อืมมม ตอนนั้นเขากลั้นใจไปสามวิเห็นจะได้ แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆของหญิงสาว
'น้องเอมก็รักพี่หมอค่ะ รักมากๆ รักที่สุด' เธอหัวเราะอย่างพอใจ ตอนแรกเขาก็ตงิดๆอยู่ว่าทำไมมันถึงง่ายดายขนาดนั้น แต่ประโยคถัดมาของเธอทำให้เขาคิดว่า... ใช่ เธอคงเข้าใจผิดในความหมายที่เขาต้องการจะสื่อออกไปเป็นแน่ 'ขอบคุณสำหรับของขวัญนะค่ะ น้องเอมชอบมากๆเลย ไปกันเถอะค่ะ ตอนนี้ทุกคนคงรออยู่' เธอพูดขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงอารมณ์ประมาณว่าพี่ชายที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆบอกรักน้องสาวทำนองนั้น ไม่แม้แต่จะใส่ใจประโยคที่เขาบอก ไม่เขิน ไม่อึกอัก ไม่ทำสีหน้าลำบากใจ ตอนนั้นเธอจับมือพาเขาเดินไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเขาก็อยู่ในสวนที่จัดงานวันเกิดของเธอแล้ว อือ ตอนนั้นเขาอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ...
"ฮ่าๆๆๆ!! โอย!ขำจนท้องแข็งแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ" ตรัยภพหัวเราะไม่หยุด หลังจากที่งานเลี้ยงวันเกิดจบลง เขาก็รีบอาบนํ้าแล้วโทรหาตรัยภพทันที เล่าเหตุการณ์ระหว่างที่เขาสารภาพรักกับเอมิกา พอเล่าจบปุ๊ป เพื่อนตัวดีก็เป็นอย่างที่เห็น
"ไอ้ตรัย!แกหยุดหัวเราะซักทีได้มั๊ยว่ะ" รัชชานนท์ขมวดคิ้วใส่ปลายสาย แน่นอนว่าตรัยภพไม่มีทางเห็นสีหน้า แต่ก็พอรับรู้ว่าเพื่อนของเขามีอาการหงุดหงิด จากนํ้าเสียงนั่น แต่ตรัยภพก็ยังเลิกหยุดหัวเราะไม่ได้ รัชชานนท์จึงรอให้เพื่อนของตนหยุดหัวเราะ พักนึง เสียงหัวเราะก็เริ่มหายไป กลายเป็นเสียงกวนประสาทแทน
"แกนี้มันโคตรไม่มีเซนส์เรื่องการจีบสาวเลยจริงว่ะ ฮ่าๆๆ"
"ไอ้ตรัย!"
"จะว่าแกซื่อบื้อพูดไม่เคลียร์เอง หรือน้องเอมที่มองไม่ออกดีว่ะ? แต่ฉันว่าน่าจะอย่างแรก"
"นี่ฉันโทรมาขอคำปรึกษาแกนะว่าจะทำยังไงต่อดี ไม่ใช่ให้แกมาด่าหรือหัวเราะใส่แบบนี้"
"เออๆๆ ไม่ด่าก็ได้ว่ะ เอางี้ แผนนี้คือท่าไม้ตาย ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยก็ต้องแพ้ราบคาบ"
"แผนอะไร?"
"ไม่ยากเลยเพื่อน อาจจะต้องลงทุนนิดหน่อย แต่รับรองได้ผลชัวร์!"
"เลิกวกไปวนมาได้รึยัง?" รัชชานนท์ถามคนปลายสายอย่างเริ่มรำคาญ
"แหม ใจร้อนจริง แกก็แค่..."
เฮ้อออ~ มันจะดีจริงๆน่ะเหรอ? ถึงเขาจะเป็นสุภาพบุรุษ แต่ก็ไม่เคยต้องมาทำอะไรหวานแหววแบบนี้นี่หว่า มันจะเข้ากับเขาเรอะ!? ไอ้ตรัยนะ ไอ้ตรัย แนะนำอะไรให้มันเหมาะกับเพื่อนตัวเองหน่อยสิว่ะ เมื่อคืนเขาก็บ่นตรัยภพไป
'แกจะให้ฉันทำ...อะไรแบบนั้นจริงเหรอว่ะ?'
'เออน่า เป็นใครใครก็เคลิ้ม แกก็พอทำได้ไม่ใช่หรือไง'
'ไอ้ทำน่ะมันพอทำได้ แต่...'
'ไม่ต้องเถียง เชื่อฉัน คราวนี้ไม่มีพลาด'
เอาก็เอาว่ะ!
ก๊อกๆๆ!!!
"เชิญครับ"
"พี่นนท์" รัชชานนท์เผลอทำสีหน้าเซ็งออกมา แต่ก็แค่แวบเดียว ก่อนจะทำสีหน้าปกติ พักนี้เธอชักจะมาบ่อยไปแล้วนะ พลอยไพลิน
"มีอะไรครับ?" รัชชานนท์แสร้งทำเป็นยุ่งกับเอกสารตรงหน้า ไม่เงยหน้ามองหญิงสาว
"พลอยรู้เรื่องแล้วนะค่ะ ทำไมพี่นนท์ต้องปิดบังพลอยด้วยล่ะค่ะ" นํ้าเสียงกึ่งน้อยใจไม่ได้ทำให้รัชชานนท์เห็นใจ แต่หัวข้อการสนทนานั่นต่างหาก ทำให้เขาสงสัย
"โกหก?หมายถึงเรื่องอะไรครับ" เขาเงยหน้าขึ้นถามเธอ
"ก็เรื่องแฟนพี่นนท์ไงค่ะ พลอยแอบ เอ่อ บังเอิญไปได้ยินคุณหมอตรัยภพคุยโทรศัพท์"
"อืม ผมไม่มีแฟน แต่กำลังจะมี" รัชชานนท์เริ่มออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่คนไม่สนิทอย่างเธอเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัว
"แน่ใจเหรอค่ะ เธออาจจะไม่ได้ชอบพี่นนท์ก็ได้ สู้รักคนที่เค้ารักเราดีกว่านะค่ะ"
"ผมมั่นใจว่าเธอจะไม่ทำให้ผมผิดหวังแน่นอน" รัชชานนท์เสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังพยายามควบคุมนํ้าเสียงอยู่ "ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ แต่ไม่ดีกว่าครับ" พลอยไพลินชะงัก ไม่คิดว่าเขาจะกล้าตัดบทได้ขนาดนี้
"เซอร์ไพรส์!!!" อยู่ดีๆประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามา ตามด้วยเสียงหวานไพเราะ
"น้องเอม" รัชชานนท์เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าแทบจะในทันที พลอยไพลินเห็นสีหน้าของเขา ก็รีบหมุนเก้าอี้หันไปดูหน้าศัตรูทันที อ๋อ ผู้หญิงในชุดนักศึกษาคนนั้นนั่นเองที่มีข่าวว่าชอบมาหารัชชานนท์อยู่บ่อยๆ
"สวัสดีค่ะ" เอมิกายกมือไหว้พลอยไพลินที่หันหน้ามาทางเธอ "พี่หมอ คือน้องเอมไม่รู้ว่าคุยธุระกันอยู่..." หญิงสาวทำหน้ารู้สึกผิด รัชชานนท์จะอ้าปากพูดแต่เสียงพลอยไพลินกับแทรกขึ้นมาก่อน
"ไม่ได้คุยธุระกันหรอกค่ะ คุยเล่นกันอยู่" พลอยไพลินแย้มยิ้มร้ายๆเหมือนสะใจใส่ร่างเล็ก ทำให้เอมิการู้ถึงเจตนาทันทีว่าร่างสวยตรงหน้าไม่เป็นมิตรกับเธอแน่ๆ แต่ใครจะยอมล่ะ พี่หมอน่ะของเธอ เอมิกาแย้มยิ้มหวานกลับไปก่อนจะเดินเลยไปหารัชชานนท์แล้วดึงเขาลุกออกจากโต๊ะทำงานไปนั่งที่โซฟาแทน แน่นอนว่าพลอยไพลินก็หมุนเก้าอี้หันตามสองร่างมาพร้อมชักสีหน้าใส่เอมิกาแล้วจิกตาใส่ ซึ่งเอมิกาก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลับไป
"พี่หมอขา วันนี้น้องเอมซื้อขนมเจ้าประจำที่พี่หมอชอบมาฝากด้วยแหละ" เอมิกาวางถุงที่เธอซื้อไว้บนโต๊ะ ก่อนจะกอดแขนร่างสูงแน่นแล้วซบศีรษะลงไปอย่างออดอ้อน "คุณพยาบาลจะกินด้วยกันก็ได้นะค่ะ"
เอมิกาเชิญชวนร่างสูง พลอยไพลินยิ้มเหยีดไม่ให้รัชชานนท์เห็น ก่อนจะเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆเขา
"พี่หมอกินสิ อร่อยนะ คุณพยาบาล เชิญค่ะ" เอมิกาตั้งใจว่าจะสงบศึกชั่วคราวเพราะเธอหิว แล้วเธอก็หยิบขนมปังกลมๆข้างในมีไส้ช็อกโกแลตขึ้นมากินอย่างไม่สนใจใคร
"น้องเอมกินเถอะครับ พี่ยังไม่หิว" รัชชานนท์มองร่างเล็กที่กำลังเคี้ยวตุ่ยๆแล้วอมยิ้มอ่อนโยน
"แหม พี่นนท์ กินเถอะค่ะ หรือจะให้พลอยป้อน" พลอยไพลินแกล้งเอ่ยแซวร่างสูง
"ผมยังไม่กินครับ... กินแล้วเป็นอย่างนี้ประจำเลย อยู่เฉยๆซิ" จากสายตาเฉยเมยที่มองเธอ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันทีเมื่อหันไปพูดกับร่างเล็กในประโยคหลัง หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดปากให้ร่างบาง เอมิกายักคิ้วใส่พลอยไพลินอย่างมีชัย ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเด็กกะโปโล ตานี้ฉันยกให้!!
"พี่นนท์คะ ยังไงพลอยก็ขอตัวก่อนนะค่ะ แล้วเจอกันนะค่ะ" พลอยไพลินแย้มยิ้มหวานใส่รัชชานนท์แล้วหันมาจิกตาใส่เอมิกาตอนที่รัชชานนท์ไม่ทันสังเกต แล้วเดินออกไปนอกห้องทันที "คนอะไรนิสัยไม่ดีเลย" เอมิกาเบ้ปากใส่ประตู รัชชานนท์หัวเราะในลำคอก่อนจะถามขึ้น
"ทำไมล่ะ?"
"ก็ดูสิค่ะ ต่อหน้าพี่นนท์น่ะอีกอย่าง พอลับหลังพี่นนท์ก็อีกอย่าง แถมยังจิกตาใส่น้องเอมด้วย ผู้หญิงอะไรไม่น่ารักเลย สวยเสียเปล่าจริงๆ" พูดจบเอมิกาก็หันไปจุ๊บแก้มร่างสูงก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ตักชายหนุ่มแล้วหลับตา รัชชานนท์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยายามกลั้นยิ้ม
"ถ้าไม่ใช่น้องเอม พี่นนท์ห้ามแต่งงานกับใครนะ" ประโยคนี้ รัชชานนท์ไม่รู้ว่าร่างเล็กพูดจริงหรือพูดเล่น อยู่ดีๆ แผนของตรัยภพก็วิ่งเข้าหัวมา สารภาพรัก!? เอ่อ... แต่ตอนนี้ไม่มีอุปกรณ์ ไว้วันหลังแล้วกัน
ซักพัก เอมิกาก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งออกจากตักของร่างแกร่ง
"แล้วพี่ตรัยล่ะค่ะ?"
"อยู่ห้องผ่าตัดครับ"
"ว้า น้องเอมว่าจะให้ด้วยตัวเองซักหน่อย แต่ไม่เป็นไร งั้นน้องเอมฝากพี่หมอเอาถุงขนมถุงนี้ให้พี่ตรัยด้วยนะค่ะ แล้วก็บอกพี่ตรัยให้ด้วยว่าน้องเอมฝากขอบคุณสำหรับของขวัญ"
"ได้ครับ" รัชชานนท์ยีหัวร่างเล็กเล่นเบาๆ
"น้องเอมต้องไปแล้วนะค่ะ วันนี้มีเรียนบ่าย" เอมิกาจับหน้าชายหนุ่มมาหอมซ้ายทีขวาที "บ๊ายบาย~" ร่างบางโบกมือให้ชายหนุ่มเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาโดยมีรัชชานนท์ลุกขึ้นตามพาเดินไปส่งหน้าประตูห้อง
"เดินลงไปเองได้ใช่มั๊ย? พอดีพี่นัดคนไข้ไว้ คงลงไปส่งน้องเอมไม่ได้"
"ไม่ห็นเป็นไรเลย น้องเอมโตแล้วลงเองได้ พี่หมอนี่ชอบเป็นห่วงเรื่องไม่เป็นเรื่อง" ร่างเล็กบ่นเบาๆพลางทำแก้มป่อง เห็นอย่างนั้นรัชชานนท์จึงอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มหญิงสาวเล่นอย่างมันเขี้ยว
"ไปได้แล้ว ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ" ชายหนุ่มยีหัวหญิงสาวครั้งสุดท้ายก่อนจะดันหลังให้ร่างบางตรงไปยังลิฟต์ รัชชานนท์มองตามร่างบางที่เดินเข้าไปในลิฟต์พลางคิดในใจ แลิวเมื่อไหร่เขาจะได้สารภาพรักซักที!?
...
..
.
อืมมม ตอนนั้นเขากลั้นใจไปสามวิเห็นจะได้ แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆของหญิงสาว
'น้องเอมก็รักพี่หมอค่ะ รักมากๆ รักที่สุด' เธอหัวเราะอย่างพอใจ ตอนแรกเขาก็ตงิดๆอยู่ว่าทำไมมันถึงง่ายดายขนาดนั้น แต่ประโยคถัดมาของเธอทำให้เขาคิดว่า... ใช่ เธอคงเข้าใจผิดในความหมายที่เขาต้องการจะสื่อออกไปเป็นแน่ 'ขอบคุณสำหรับของขวัญนะค่ะ น้องเอมชอบมากๆเลย ไปกันเถอะค่ะ ตอนนี้ทุกคนคงรออยู่' เธอพูดขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงอารมณ์ประมาณว่าพี่ชายที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆบอกรักน้องสาวทำนองนั้น ไม่แม้แต่จะใส่ใจประโยคที่เขาบอก ไม่เขิน ไม่อึกอัก ไม่ทำสีหน้าลำบากใจ ตอนนั้นเธอจับมือพาเขาเดินไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเขาก็อยู่ในสวนที่จัดงานวันเกิดของเธอแล้ว อือ ตอนนั้นเขาอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ...
"ฮ่าๆๆๆ!! โอย!ขำจนท้องแข็งแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ" ตรัยภพหัวเราะไม่หยุด หลังจากที่งานเลี้ยงวันเกิดจบลง เขาก็รีบอาบนํ้าแล้วโทรหาตรัยภพทันที เล่าเหตุการณ์ระหว่างที่เขาสารภาพรักกับเอมิกา พอเล่าจบปุ๊ป เพื่อนตัวดีก็เป็นอย่างที่เห็น
"ไอ้ตรัย!แกหยุดหัวเราะซักทีได้มั๊ยว่ะ" รัชชานนท์ขมวดคิ้วใส่ปลายสาย แน่นอนว่าตรัยภพไม่มีทางเห็นสีหน้า แต่ก็พอรับรู้ว่าเพื่อนของเขามีอาการหงุดหงิด จากนํ้าเสียงนั่น แต่ตรัยภพก็ยังเลิกหยุดหัวเราะไม่ได้ รัชชานนท์จึงรอให้เพื่อนของตนหยุดหัวเราะ พักนึง เสียงหัวเราะก็เริ่มหายไป กลายเป็นเสียงกวนประสาทแทน
"แกนี้มันโคตรไม่มีเซนส์เรื่องการจีบสาวเลยจริงว่ะ ฮ่าๆๆ"
"ไอ้ตรัย!"
"จะว่าแกซื่อบื้อพูดไม่เคลียร์เอง หรือน้องเอมที่มองไม่ออกดีว่ะ? แต่ฉันว่าน่าจะอย่างแรก"
"นี่ฉันโทรมาขอคำปรึกษาแกนะว่าจะทำยังไงต่อดี ไม่ใช่ให้แกมาด่าหรือหัวเราะใส่แบบนี้"
"เออๆๆ ไม่ด่าก็ได้ว่ะ เอางี้ แผนนี้คือท่าไม้ตาย ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยก็ต้องแพ้ราบคาบ"
"แผนอะไร?"
"ไม่ยากเลยเพื่อน อาจจะต้องลงทุนนิดหน่อย แต่รับรองได้ผลชัวร์!"
"เลิกวกไปวนมาได้รึยัง?" รัชชานนท์ถามคนปลายสายอย่างเริ่มรำคาญ
"แหม ใจร้อนจริง แกก็แค่..."
เฮ้อออ~ มันจะดีจริงๆน่ะเหรอ? ถึงเขาจะเป็นสุภาพบุรุษ แต่ก็ไม่เคยต้องมาทำอะไรหวานแหววแบบนี้นี่หว่า มันจะเข้ากับเขาเรอะ!? ไอ้ตรัยนะ ไอ้ตรัย แนะนำอะไรให้มันเหมาะกับเพื่อนตัวเองหน่อยสิว่ะ เมื่อคืนเขาก็บ่นตรัยภพไป
'แกจะให้ฉันทำ...อะไรแบบนั้นจริงเหรอว่ะ?'
'เออน่า เป็นใครใครก็เคลิ้ม แกก็พอทำได้ไม่ใช่หรือไง'
'ไอ้ทำน่ะมันพอทำได้ แต่...'
'ไม่ต้องเถียง เชื่อฉัน คราวนี้ไม่มีพลาด'
เอาก็เอาว่ะ!
ก๊อกๆๆ!!!
"เชิญครับ"
"พี่นนท์" รัชชานนท์เผลอทำสีหน้าเซ็งออกมา แต่ก็แค่แวบเดียว ก่อนจะทำสีหน้าปกติ พักนี้เธอชักจะมาบ่อยไปแล้วนะ พลอยไพลิน
"มีอะไรครับ?" รัชชานนท์แสร้งทำเป็นยุ่งกับเอกสารตรงหน้า ไม่เงยหน้ามองหญิงสาว
"พลอยรู้เรื่องแล้วนะค่ะ ทำไมพี่นนท์ต้องปิดบังพลอยด้วยล่ะค่ะ" นํ้าเสียงกึ่งน้อยใจไม่ได้ทำให้รัชชานนท์เห็นใจ แต่หัวข้อการสนทนานั่นต่างหาก ทำให้เขาสงสัย
"โกหก?หมายถึงเรื่องอะไรครับ" เขาเงยหน้าขึ้นถามเธอ
"ก็เรื่องแฟนพี่นนท์ไงค่ะ พลอยแอบ เอ่อ บังเอิญไปได้ยินคุณหมอตรัยภพคุยโทรศัพท์"
"อืม ผมไม่มีแฟน แต่กำลังจะมี" รัชชานนท์เริ่มออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่คนไม่สนิทอย่างเธอเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัว
"แน่ใจเหรอค่ะ เธออาจจะไม่ได้ชอบพี่นนท์ก็ได้ สู้รักคนที่เค้ารักเราดีกว่านะค่ะ"
"ผมมั่นใจว่าเธอจะไม่ทำให้ผมผิดหวังแน่นอน" รัชชานนท์เสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังพยายามควบคุมนํ้าเสียงอยู่ "ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ แต่ไม่ดีกว่าครับ" พลอยไพลินชะงัก ไม่คิดว่าเขาจะกล้าตัดบทได้ขนาดนี้
"เซอร์ไพรส์!!!" อยู่ดีๆประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามา ตามด้วยเสียงหวานไพเราะ
"น้องเอม" รัชชานนท์เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าแทบจะในทันที พลอยไพลินเห็นสีหน้าของเขา ก็รีบหมุนเก้าอี้หันไปดูหน้าศัตรูทันที อ๋อ ผู้หญิงในชุดนักศึกษาคนนั้นนั่นเองที่มีข่าวว่าชอบมาหารัชชานนท์อยู่บ่อยๆ
"สวัสดีค่ะ" เอมิกายกมือไหว้พลอยไพลินที่หันหน้ามาทางเธอ "พี่หมอ คือน้องเอมไม่รู้ว่าคุยธุระกันอยู่..." หญิงสาวทำหน้ารู้สึกผิด รัชชานนท์จะอ้าปากพูดแต่เสียงพลอยไพลินกับแทรกขึ้นมาก่อน
"ไม่ได้คุยธุระกันหรอกค่ะ คุยเล่นกันอยู่" พลอยไพลินแย้มยิ้มร้ายๆเหมือนสะใจใส่ร่างเล็ก ทำให้เอมิการู้ถึงเจตนาทันทีว่าร่างสวยตรงหน้าไม่เป็นมิตรกับเธอแน่ๆ แต่ใครจะยอมล่ะ พี่หมอน่ะของเธอ เอมิกาแย้มยิ้มหวานกลับไปก่อนจะเดินเลยไปหารัชชานนท์แล้วดึงเขาลุกออกจากโต๊ะทำงานไปนั่งที่โซฟาแทน แน่นอนว่าพลอยไพลินก็หมุนเก้าอี้หันตามสองร่างมาพร้อมชักสีหน้าใส่เอมิกาแล้วจิกตาใส่ ซึ่งเอมิกาก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลับไป
"พี่หมอขา วันนี้น้องเอมซื้อขนมเจ้าประจำที่พี่หมอชอบมาฝากด้วยแหละ" เอมิกาวางถุงที่เธอซื้อไว้บนโต๊ะ ก่อนจะกอดแขนร่างสูงแน่นแล้วซบศีรษะลงไปอย่างออดอ้อน "คุณพยาบาลจะกินด้วยกันก็ได้นะค่ะ"
เอมิกาเชิญชวนร่างสูง พลอยไพลินยิ้มเหยีดไม่ให้รัชชานนท์เห็น ก่อนจะเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆเขา
"พี่หมอกินสิ อร่อยนะ คุณพยาบาล เชิญค่ะ" เอมิกาตั้งใจว่าจะสงบศึกชั่วคราวเพราะเธอหิว แล้วเธอก็หยิบขนมปังกลมๆข้างในมีไส้ช็อกโกแลตขึ้นมากินอย่างไม่สนใจใคร
"น้องเอมกินเถอะครับ พี่ยังไม่หิว" รัชชานนท์มองร่างเล็กที่กำลังเคี้ยวตุ่ยๆแล้วอมยิ้มอ่อนโยน
"แหม พี่นนท์ กินเถอะค่ะ หรือจะให้พลอยป้อน" พลอยไพลินแกล้งเอ่ยแซวร่างสูง
"ผมยังไม่กินครับ... กินแล้วเป็นอย่างนี้ประจำเลย อยู่เฉยๆซิ" จากสายตาเฉยเมยที่มองเธอ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันทีเมื่อหันไปพูดกับร่างเล็กในประโยคหลัง หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดปากให้ร่างบาง เอมิกายักคิ้วใส่พลอยไพลินอย่างมีชัย ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเด็กกะโปโล ตานี้ฉันยกให้!!
"พี่นนท์คะ ยังไงพลอยก็ขอตัวก่อนนะค่ะ แล้วเจอกันนะค่ะ" พลอยไพลินแย้มยิ้มหวานใส่รัชชานนท์แล้วหันมาจิกตาใส่เอมิกาตอนที่รัชชานนท์ไม่ทันสังเกต แล้วเดินออกไปนอกห้องทันที "คนอะไรนิสัยไม่ดีเลย" เอมิกาเบ้ปากใส่ประตู รัชชานนท์หัวเราะในลำคอก่อนจะถามขึ้น
"ทำไมล่ะ?"
"ก็ดูสิค่ะ ต่อหน้าพี่นนท์น่ะอีกอย่าง พอลับหลังพี่นนท์ก็อีกอย่าง แถมยังจิกตาใส่น้องเอมด้วย ผู้หญิงอะไรไม่น่ารักเลย สวยเสียเปล่าจริงๆ" พูดจบเอมิกาก็หันไปจุ๊บแก้มร่างสูงก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ตักชายหนุ่มแล้วหลับตา รัชชานนท์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยายามกลั้นยิ้ม
"ถ้าไม่ใช่น้องเอม พี่นนท์ห้ามแต่งงานกับใครนะ" ประโยคนี้ รัชชานนท์ไม่รู้ว่าร่างเล็กพูดจริงหรือพูดเล่น อยู่ดีๆ แผนของตรัยภพก็วิ่งเข้าหัวมา สารภาพรัก!? เอ่อ... แต่ตอนนี้ไม่มีอุปกรณ์ ไว้วันหลังแล้วกัน
ซักพัก เอมิกาก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งออกจากตักของร่างแกร่ง
"แล้วพี่ตรัยล่ะค่ะ?"
"อยู่ห้องผ่าตัดครับ"
"ว้า น้องเอมว่าจะให้ด้วยตัวเองซักหน่อย แต่ไม่เป็นไร งั้นน้องเอมฝากพี่หมอเอาถุงขนมถุงนี้ให้พี่ตรัยด้วยนะค่ะ แล้วก็บอกพี่ตรัยให้ด้วยว่าน้องเอมฝากขอบคุณสำหรับของขวัญ"
"ได้ครับ" รัชชานนท์ยีหัวร่างเล็กเล่นเบาๆ
"น้องเอมต้องไปแล้วนะค่ะ วันนี้มีเรียนบ่าย" เอมิกาจับหน้าชายหนุ่มมาหอมซ้ายทีขวาที "บ๊ายบาย~" ร่างบางโบกมือให้ชายหนุ่มเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาโดยมีรัชชานนท์ลุกขึ้นตามพาเดินไปส่งหน้าประตูห้อง
"เดินลงไปเองได้ใช่มั๊ย? พอดีพี่นัดคนไข้ไว้ คงลงไปส่งน้องเอมไม่ได้"
"ไม่ห็นเป็นไรเลย น้องเอมโตแล้วลงเองได้ พี่หมอนี่ชอบเป็นห่วงเรื่องไม่เป็นเรื่อง" ร่างเล็กบ่นเบาๆพลางทำแก้มป่อง เห็นอย่างนั้นรัชชานนท์จึงอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มหญิงสาวเล่นอย่างมันเขี้ยว
"ไปได้แล้ว ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ" ชายหนุ่มยีหัวหญิงสาวครั้งสุดท้ายก่อนจะดันหลังให้ร่างบางตรงไปยังลิฟต์ รัชชานนท์มองตามร่างบางที่เดินเข้าไปในลิฟต์พลางคิดในใจ แลิวเมื่อไหร่เขาจะได้สารภาพรักซักที!?
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 เม.ย. 2556, 09:10:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 เม.ย. 2556, 09:10:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 6635
| << ตอนที่ 11 : สารภาพรัก 1 | ตอนที่ 13 : สารภาพรัก 3 >> |