จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่18 : พรานหนุ่มแห่งท้องทะเล
"พี่....ปอมมมมมม!" เสียงเรียกออกมาจากปากโจ้กับตั๊มพร้อมๆกัน หลังจากที่เดินเข้ามาใน
ห้องอาหารแล้วเหลือบเห็นหลังปอมซึ่งนั่งอยู่ตรงนอกชาน หันหน้าออกทะเล ปอมหันหน้ามา
มองปากเคี้ยวหงุบหงับ พอเห็นว่าเป็นใครก็พยักหน้าว่าเห็นแล้ว วันนี้ปอมตื่นแต่เช้าเพราะน้ำ
ย่อยในท้องมันร้องตลอดเวลา รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ขึ้นมาห้องอาหาร เข้ามาในห้องยังไม่
ค่อยมีแขกคนไทยเท่าไหร่ส่วนมากจะเป็แขกต่างชาติซะมากกว่า โจ้กับตั๊มรีบแข่งกันเดินเข้า
มาหาปอม ทำเหมือนกับว่าถ้าช้าอีกนิดปอมจะหายตัวไปซะอย่างงั้น
"พี่...ปอมมมม" เรียกใหม่แล้วก็เข้ามาถึงโต๊ะรีบนั่งขนาบข้างคนละฝั่ง ปอมกำลังตักข้าวเข้า
ปากพอดี เงยหน้าขึ้นมอง และก็พยักหน้าทำนองว่ารู้แล้ว ได้ยินแล้ว โจ้กับตั๊ม ยิ้ม
"พี่...ปอมมมม" เรียกอีก ปอมขมวดคิ้ว เคี้ยวอย่างเร็ว กลืนลงคอดังเอือก...โจ้กับตั๊ม นั่งมอง
ปากปอมใหญ่ มองการบดเคี้ยวอาหารของปอม...ปอมยกน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เอาผ้า
เช็ดปาก ถอยหลังไปพิงพนักเก้าอี้
"มีอะไร!" พยักหน้าถาม โจ้กับตั้มยิ้มส่ายหน้ายิก ยิก ไม่มีเสียงออกมาซักแอะ
"แล้วเรียกทำไม!" เสียงชักเข้ม โจ้กับตั๊ม ยิ้มยิงฟันแหย ประจบ ประจบ แล้วเสียงโจ้รอดออก
มา
"ก็คนรู้จักง่ะ..เรียกคนรู้จัก.." อธิบายใหญ่ ปอมยิ้ม หวานๆ เย็นนๆ ส่งให้
"อ้อเหรอ!...อึมม์"
"ทักทายไง...สวัสดีตอนเช้าอ่ะ แฮะๆ" ตั๊มต่อ..ปอมพยักหน้าช้าๆ มีเลิกคิ้วด้วย
"อ้อ! ทักทาย อึมม์" แล้วสายตาจากหวานๆ เย็นๆ ก็ทอแสงอำมหิตทันที
"แล้วเรียกห่าอะไรตั้ง สอง สามหน.คนเค้าทักทายกัน หนเดียวก็พอแล้ว..ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไร
ด่วน!" บ่นงึมงำ ส่ายหัวหงึก หงัก ยกช้อนขึ้นเลียแผล็บ!ๆ คือยังไม่อิ่ม แล้วก็เขยิบเก้าอี้ลุกขึ้น
สองคนรีบเงยหน้าทันที พูดออกมาพร้อมกันเสียงดัง
"จะไปไหน!" ปอมก้มลงมอง เลิกคิ้ว..มันจะอะไรกะ ตูนักเนี่ย! แล้วเสียงก็ค่อยๆ ตามออกมา
"เอ่อ..เดี๋ยวผม....ขอตัวไปตักอาหารเพิ่มก่อนครับ...คือแบบว่ามันหิวมากเลยยังไม่ถึงครึ่ง
กระเพาะ...เอ่อ..ไม่ทราบว่าคุณพี่...ทั้งสองคน ต้องการแดกอะไรเป็นพิเศษมั๊ยครับ...กาฟง
กาแฟ ก็มีนะฮะ หรือจะเอาน้ำมะนาว แต่ถ้าน้ำมะนาวมันเปรี้ยว บาดคอหอยของคุณพี่ทั้งสอง
น้ำส้มก็มีนะฮะ มีหมด ไส้กง ไส้กรอก ฮ๊อดดง ฮ๊อดดอก ขนมปง ขนมปัง ข้าวผัดอเมริกัน
ข้าวต้มกุ้ย หรือจะเอาแบบจีน เป็นผัดหมี่ดีมั๊ยฮะ แต่ดูหน้าตาท่าทางแล้ว จะออกไปทางแนว
ลูกครึ่งสงสัยจะกินของพวกนี้ไม่ได้คงจะแสลง เดี๋ยวผมบอกพ่อครัว ให้เค้าต้มมาม่า ให้ซัก
ซองนึงดีมั๊ยครับ จะได้ซดน้ำคล่องคอ เดี๋ยวให้เค้าเสริฟข้าวเปล่าแถมให้อีกคนละจานพร้อมน้ำ
เปล่าอีกคนละแก้วดีมั๊ยฮะ" ประชดซะยาววววว ปอมมองหน้าสองคนเห็นนั่งอ้าปากหวอก็
อมยิ้ม อาศัยตอนที่มันยังงงอยู่ เดินออกมาจากโต๊ะจะไปตักอาหารมากินต่อ เดินมาได้หน่อย
ได้ยินเสียงวิ่งตามหลังมา เกาะแขน ซ้ายขวา
"พี่ปอมไปด้วย" ปอมเริ่มรำคาญ
"นี่พวกเอ็ง...เป็นห่าอะไรวะเนี่ย! ติดหยั่งกะแตงเม..มีอะไร๊!" หยุดเดิน
"เปล่า! ไปด้วยไงไปตักอาหาร" โจ้พูดอย่างเร็ว แถมยังมีการเอาหัวมาสีต้นแขนปอม ประจบ
ประจบ เหมือนแมว ตั๊มเอามั่งกลัวน้อยหน้าสีต้นแขนอีกข้างนึง ปอมรีบดันหัวสองคนออกแต่
ไม่หลุด ฝรั่งเดินผ่านไปผ่านมาเห็นท่าทางทั้งสามคนก็อมยิ้มหัวเราะไปตามๆ กัน
"เฮ้ย! ปล่อยยย...เว้ย! ไอ้สองตัวนี่...ยังอีก!...เดี๋ยวเค้าก็เข้าใจผิดหรอกเว้ย นึกว่า เกย์หนึ่ง
แต๋วสอง มายืนพรอดรักกันในห้องอาหาร ...ปล่อยยยย!" นั่นแหละถึงหลุด ตั๊ม กับโจ้ อมยิ้ม
พริ้ม ปอมหลี่ตามองทั้งสองคน หน้าตาเริ่มไม่ไว้วางใจ ถอยหลังกรูด
"แกเป็นพวกแอบหรือเปล่า!" ตั๊ม กับ โจ้หัวเราะก๊ากกกกก
"ก็ถ้าเป็นแล้ว...พี่จุ้นแกจะยอมยกพี่ ให้พวกผมมั๊ยล่ะ!" ตั๊มพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย ยักคิ้วใส่
ปอม [ประมาณว่า พวกผมรู้นะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง อย่าปิดซะให้ยาก : ผู้แต่ง] ปอมมอง
หน้าเพิ่งเข้าใจ
"แหม!ทำมาเป็นปิดน้องๆ.. มีฟง มีแฟนไม่บอกกันมั่ง..ให้พวกเราไปรู้จากปากคนอื่น เนอะไอ้
โจ้ เนอะ!" พยักพเยิก กันใหญ่
"ไม่ได้ปิดโว๊ย! มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอก! ก็ไม่บอก! ก็เท่านั้น!" แล้วก็เดิน ไปที่โต๊ะ
วางอาหาร หยิบจานใบใหม่ขึ้นมา สองคนยังเดินตามมาต่อ
"เล่าให้พวกผมฟังมั่งงิ" เร่งยิก ยิก ปอมหันมามอง
"เล่า!อะไร"
"ก็จีบกันตอนไหน...ตกลงเป็นแฟนกันตอนไหน...แล้วไปถึงไหน..โอ๊ย! เจ็บนะพี่ปอม เล่นแรง
ว่ะ" โจ้ร้องโอดโอย โดนก้นจานกระแทกบนหัว
"ทะลึ่งนักไอ้พวกนี้ จะอยากรู้ไปทำไม...เรื่องของชาวบ้านเค้า" ปากพูดไป มือก็ตักใหญ่
"ก็รู้ไว้เป็นวิชา ติดตัวไง...อย่างพี่จุ้นน่ะท่าทางแกจีบยากจะตายพี่ปอมยังสำมะเร็จ..แสดงว่ามี
เคล็ดลับอะไรแน่ๆ เลย" มียักคิ้วหลิ่วตาใส่ปอมด้วย ปอมหันมาเห็นแล้วหมั่นไส้
"ไม่บอกโว้ย! เรื่องนี้มันเรื่องส่วนตัว พวกเอ็งไปหาวิชาเอาเองข้างหน้าโน้น!" โบกมือไล่
"งก!" พูดออกมาพร้อมกัน
"กับน้องนุ่งอ่ะ...ไม่เคยหรอก" โจ้บ่น ค้อนปอมประหลับประเหลือก
"น้องนุ่งจะไม่บอก...แต่ถ้าน้องไม่นุ่งน่ะจะบอก" ปอมพูดเสร็จ ยักคิ้วใส่โจ้ กับตั๊ม
"ทะลึ่ง!...เดี๋ยวผมจะไปฟ้องพี่จุ้นว่า พี่ปอมพูดจาทะลึ่ง" ตั๊มขู่
"อุ้ย! กลัวจังเลย!...ไปเลยไป..จะรีบไปฟ้องก็ไปเลย...ถ้าไม่กินก็อย่ามาอยู่แถวนี้ขวางทางคน
อื่น เค้าจะตักอาหารกัน"
"กิน!" พูดพร้อมกันอีกและ
"จะกินก็รีบตัก คนเริ่มทยอยมาแล้ว เดี๋ยวก็อดหรอกเอ็ง..ต้องให้สอนทุกเรื่อง" ว่าเสร็จก็เดิน
กลับโต๊ะ โจ้กับตั๊ม รีบคว้าจานมาตักกันชุลมุน แล้วก็กลับไปนั่งโต๊ะเดียวกับปอม เงียบกันไป
พักใหญ่เพราะต่างคนต่างกระซวกไอ้สิ่งที่ตัวเองตักมากัน ปอมกินเสร็จก่อน หันซ้ายหันขวาหา
พนักงานให้มาเสริฟกาแฟให้ โจ้กับตั๊มเอาด้วยรีบหงายถ้วยกันพัลวัล ปากก็ยังเคี้ยวหงุบหงับ
ปอมเทนม ใส่น้ำตาลอย่างเยอะ โจ้กับตั๊มเห็นถึงกับมองหน้ากัน
"โอ้โห! พี่ปอมทำไมใส่เยอะจังอ่ะ!" ตั๊มสงสัย
"เสียตังค์แล้วโว๊ย! กินให้คุ้ม ต้องให้สอนอีกและ" ปอมส่ายหน้า
"แต่มันไม่หวาน ไม่เลี่ยนเหรอ!พี่ นมหมดกระปุกแล้วมั้งน่ะ" ยกกระปุกนมขึ้นมาดูใหญ่ ปอม
เลิกคิ้วส่งให้
"ใคร!กิน"
"ก็พี่ปอม กินไง" ตั๊มตอบ
"ก็นั่นนะสิ...ฉันกินมันก็เรื่องของฉันจะใส่จนหมดกระปุกเลยก็ได้..เออ! ถ้าฉันไปเทใส่ถ้วยแก
นั่นแหละ ค่อยมาว่า มาบ่น" ปากพูดไป มือก็คน คนกาแฟใหญ่ ตั๊มค้อนส่งให้แล้วก็ก้มหน้าก้ม
ตากินต่อ ปอมกินกาแฟ พร้อมกับก้มลงอ่านหนังสือที่หนีบเอามาด้วยจากห้อง..อ่านไปได้ซัก
ครู่ก็หัวเราะก๊าก!ออกมา โจ้กับตั๊มเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็จ้องไปที่หนังสือพร้อมกัน ซักแป็บก็
เลื่อนจานมาข้างๆ ปอมโดยไม่ได้นัดหมาย กระเถิบเก้าอี้มานั่งใกล้ๆปอมกันใหญ่ ไหล่แทบจะ
เกยปอมทั้งข้างซ้ายและข้างขวา ปอมเหลือบมามองนิดนึง ขี้เกียจสนใจก้มอ่านหนังสือต่อ โจ้
กับตั๊มก้มลงอ่านมั่ง ปากก็เคี้ยวหงุบหงับ ซักแป๊บก็เริ่มส่งเสียงคิกคักแล้วก็หัวเราะก๊ากออกมา
ข้าวกระจายเต็มไปหมด ปอมถึงกับพงะ
"อือหือ! ไอ้โจ้! ไอ้ตั๊ม! ไม่มีใครเคยสอนหรือไงวะเวลาข้าวอยู่ในปากห้ามพูด ห้ามหัวเราะ...
แล้วดูซิเนี่ยออกมาเป็นยวงเลย...เคี้ยวก็เคี้ยวไม่ละเอียด ดูดิหมูยังเป็นชิ้นๆอยู่เลย หรือว่าไก่
วะน่ะ" ปอมพิสูจน์หลักฐานใหญ่ เอาทิชชู่เขี่ยออกไปจากหนังสือ [ประมาณว่า หมอพรทิพย์
พิสูจน์ศพ แฮะ ๆ : ผู้แต่ง] ตั๊ม กับ โจ้ยิ้มเขิลล์ๆ กุลีกุจอหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ด
"ก็มันขำอ่ะพี่ปอม มันอดไม่อยู่อ่ะ" โจ้ตอบ ปากก็ยังเคี้ยวอยู่
"ขำก็กลั้นไว้หน่อยดิวะ หรือไม่ก็เอามือปิดปากไว้มั่ง มันจะได้ไม่ออกมาเป็นสายอย่างนี้
ตายๆ นี้ถ้าไปกินข้าวกับสาวๆ เจออย่างนี้ฉันว่าเค้าเปิดตูดแน๊บหนีพวกแกแทบไม่ทัน" บ่น
พึมพำ แล้วก็เข้าสู่ความสงบอีกครั้งนึง ก้มลงอ่านหัวจุ้มปุ๊กกันสามคน แล้วก็หัวเราะก๊ากออกมา
กันหมด มองข้างหลังเหมือนกำลังวางแผนชั่วร้ายกันอยู่..ไทด์ วัฒน์ เคน และก็อ๊อด เดินเข้า
มาในห้องอาหารกำลังหาที่นั่ง ก็เหลือบเห็นสามคนพอดีเลยเดินเข้ามาหา เห็นยังนั่งก้มหัวสุม
กันอยู่วัฒน์เลยจับหัวทั้งสามคนชนกัน ถึงกับแหกปากร้องใหญ่ แหงะหน้ามามองพอเห็นเป็น
พวกวัฒน์ก็ยิ้มให้
"ทำอะไรกัน..วางแผนชั่วร้ายอะไรกันอีกเฮอะไอ้ปอม!" วัฒน์ถาม
"อ่านหนังสือ!" อ๊อดรีบดึงเอาไปดู
"หนังสืออะไร ไอ้ปอม! ไหนดูดิ หนังสือลามก หรือเปล่า! ถ้าใช่เดี๋ยวฉันจะไปฟ้องไอ้จุ้น!" ว่า
แล้วก็ก้มลงอ่าน แล้วเสียงหัวเราะก็ตามมา
"ขายหัวเราะ..ฉันก็นึกว่าหนังสืออะไร พวกแกนี่เหมือนเด็กๆ เลยว่ะนั่งสุมหัวกันอ่านการ์ตูน"
พูดจบก็ส่งหนังสือคืนให้ปอม จองที่นั่งโต๊ะข้างๆปอมนั้นแหละแล้วก็เดินไปตักอาหารกัน ส่วน
สามคนก็ก้มหัวอ่านต่อหัวเราะคิกคัก ซักครู่สาวๆ ก็เดินเข้ามา แนงนำหน้า ตามด้วย นา จันทร์
ตูน จุ้นเดินรั้งท้าย เดินตรงดิ่งเข้ามาที่โต๊ะข้างๆปอม ที่พวกอ๊อดจองไว้ ปอมเหลือบเห็นก็หันมา
สั่งโจ้
"ไอ้โจ้..แกจัดการเดะ" [ประมาณว่าอย่าให้ถึงมือพี่...เดี๋ยวจ๋วย เดี๋ยวจ๋วย แฮะๆ : ผู้แต่ง] โจ้
ยิ้มรีบกลืนข้าวลงคอเอื้อก..กระโดดลุกจากเก้าอี้ป๊าบ!ขวางหน้าแนงโป๊ะ! แนงเบรคแทบไม่ทัน
ทำให้พวกที่เดินตามกันมาชะงักกันหมด
"จะไปไหนกัน จ๋าว ๆ" ปากพูด แขนก็กางกั้นไว้ แนงขมวดคิ้ว
"ทำไม! แกจะทำไม..ไอ้โจ้!" แนงเริ่มหงุดหงิด หิวแล้วง่ะ
"ก็ไม่ทำไมหรอก แต่จะบอกว่า โต๊ะเนี้ย..มีคนจองแล้ว" ว่าแล้วก็เอามือถูจมูก หนึ่งที ยักคิ้ว
แผล็บ ระหว่างนั้นปอม กับตั๊มก็นั่งก้มหน้าก้มตา อ่านหนังสือเฉย มีหัวเราะคิกคักบ้างนิดหน่อย
ไม่เกี่ยวนะตัวเอง ปอมกับตั๊มไม่เกี่ยวน้า!
"ไหน! ไม่เห็นมีป้ายจอง มีแต่ลมปากเหม็นๆ ของแก! ฉันไม่เชื่อแกหรอกไอ้โจ้!" ว่าแล้วแนง ก็
จะเดินเข้ามา โจ้รีบขวางไว้ พวกสาว ๆหัวเราะท่าทาง โจ้กับแนงเป็นที่คึกครื้น ส่วนปอมกับตั๊มก็
อ่านหนังสือหญ่ายยยย ไม่จ๋น! ไม่รุ! ไม่เห็น!
"จริง ๆ น้า..โต๊ะเนี้ย! พวกพี่อ๊อดจองแล้วด้วย..." น้ำเสียงเริ่มอ่อย ๆ เพราะเห็นท่าทางแนงเริ่ม
เอาจริง หันหน้ามามองปอมกับตั๊มก็เห็นเฉยๆ อยู่ ชักไม่ได้การสะกิดปอมยิก ยิก ปอมเงยหน้า
ขึ้นมา ยกนิ้วโป้งชูขึ้นระดับอกให้โจ้เห็น ทำดีแล้วน้อง ทำต่อไป! ทำต่อไป! พวกสาวๆ ไม่เห็น
แต่หารู้ไม่ว่า จุ้นเห็น! เพราะมองปอมอยู่ ทีนี้โจ้ฮึด มีลูกพี่สนับสนุน
"แล้ว! สองโต๊ะเนี้ย..เนี่ยนะ...เค้าสรุปกันออกมาแล้วว่าเป็นเขตปลอด Woman เพราะฉะนั้น
พวกพี่ทั้งหมดเนี่ยนะ ต้องนั่งโต๊ะนั้น...โอ๊ย! เจ็บอ่ะ..พี่แนงปล่อย!" แนงหยิกเข้าไปที่ท้องของ
โจ้ บิดอย่างแรง ปอมกับตั๊มหัวเราะคิกคัก คิกคัก ขำ
"นี่แน่ะ เขตปลอด Woman พวกฉันจะนั่งตรงนี้ จะทำไม! เดี๋ยวไอ้อ๊อดมาให้มันไปนั้งตรงโน้น
งกนักนะไอ้โจ้" ว่าแล้วก็ไม่สนใจใครเดินผ่านโจ้มาเฉย สาวๆ ก็ตามเข้ามายักคิ้วใส่โจ้ จันทร์
เคาะหัวโจ้ไปหนึ่งที จุ้นมองโจ้แล้วก็ยิ้ม แล้วเสียงก็ค่อยๆ ออกมา
"ฉันว่านะแนง! ไอ้โจ้มันไม่ได้คิดเองหรอก มันมีคนอยู่เบื้องหลัง" ปอมเพิ่งได้ยินเสียงจุ้น รีบ
แหงะหน้ามามอง
"อ้าวจุ้นนน! มาด้วยเหรอปอมเพิ่งได้ยินเสียง...มา..มา..มานั่งกับปอมเร๊ว!" ว่าแล้วก็กุลีกุจอ
ลุกจากเก้าอี้ เขยิบ ๆใหญ่ ตั๊มเงยหัวแทบไม่ทัน พวกสาวๆ หัวเราะเสียงดัง โจ้อ้าปากหวอ..
"ไอ้โจ้! ยืนอ้าปากอยู่นั้นแหละ หนีไป..ขวางทาง เอาจานของแกไปนั่งตรงข้ามฉันโน่น ตรงนี้
เดี๋ยวจุ้นมันจะนั่ง แล้วไอ้ตั๊มแกก็ถอยออกไปได้แล้วนั่งซะจะเกยตักฉันเลย เถิบไปโน่น" สั่ง
ใหญ่ ปากพูดไปมือก็ดึงแขนจุ้น โจ้กับตั๊มค้อนใส่ปอมประหลับประเหลือก ตั๊มกระเถิบถอย
ออกมา โจ้บ่นงึม งำ
"อารัยว้าาา....ทีเมื่อกี้ไม่เห็นเป็งงี้เลย..เห็นหญิงดีกว่าน้อง..ฮึ!" บ่นเข้าไป..กะแทกจานวางบน
โต๊ะ เสียงดังกุ๊ง กิ๊ง ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
"เป็นอะไรไอ้โจ้! บ่นอยู่ได้ แฟนเฟินเค้าจะนั่งใกล้กัน แกอยากเป็น ก้าง หรือไง ฮึ!" แล้วก็หัน
มาทางจุ้น
"มาจุ้น นั่งเร๊ว! ปอมจัดที่ให้และ" ก้มลงเอามือตบเก้าอี้ แปะ แปะ ทำหน้าทำตาน่าร๊ากกกก จุ้น
หมั่นไส้
"ใครบอกว่าฉันจะนั่งกับแก ไอ้ปอม! ฉันจะไปนั่งกับไอ้แนง!" ว่าแล้วก็จะเดินไป ปอมรั้งตัวไว้
"ก็แล้วจะไปนั่งเบียดกับเค้าทำไมล่า..โต๊ะนึงเค้านั่งได้แค่สี่คน นั่งกับปอมนี่ดีกว่า ไม่เบียด
สบายกว่าเยอะ" จุ้นขมวดคิ้ว
"งั้นเดี๋ยวฉันไปนั่งกับไอ้อ๊อด!ก็ได้"
"จุ้นนนน! โต๊ะนั้นเค้าก็นั่งกันเต็มแล้วสี่คนพอดี..นั่งเนี่ยแหละ...หรือว่าเขิลล์ ไอ้สองตัวนี่มัน
อยากนั่งกับปอมสองคนใช่มั๊ยล่า กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว ไม่บอกตั้งแต่แรก...ไอ้โจ้ ไอ้ตั๊ม ลุก ลุกไป
นั่งที่อื่น แฟนเค้าจะจู๋จี๋กัน ถ้าที่ไม่มีนั่ง ก็ยกจานไปกินข้างล่างโน่น เดี๋ยวกินเสร็จค่อยเอาจาน
มาคืนเค้า" ไล่พร้อมแนะใหญ่ โจ้กับตั๊มเริ่มเบะปาก พวกสาวๆก็หัวเราะก๊ากกก ออกมา จุ้นเห็น
ท่าจะยาวเลย พูดตัดบท
"เออๆ ฉันนั่งนี่ก็ได้ แล้วแกสองคนก็ไม่ต้องไปไหนนั่งกินที่นี่แหละ" หันมาค้อนใส่ปอมวงใหญ่
ปอมยิ้มหวานใส่
"ตัวเอง!..จะกินอะไรเดี๋ยวเค้าไปตักมาให้น้าาา" ประจบ ประจบ
"ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันไปเอาเอง!" หน้าเริ่มแดง แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับพวกแนง ตั๊มกับโจ้
หัวเราะคึกคัก ปอมยิ้มยักคิ้วใส่สองคน ศึกษาไว้น้อง ศึกษาไว้! สักครู่พวกไทด์ ก็เดินกลับเข้า
มาที่โต๊ะ ปอมเลยบอกให้มานั่งอีกข้างนึงเพราะโดนสาว ๆ ยึดไปแล้ว ก้มหน้าก้มตาอ่าน
หนังสือต่อ แล้วจุ้นก็เดินกลับมาพร้อมอาหารในมือ ปอมเงยหน้าขึ้นมอง เหลือบเห็นปลาหมึก
ทอดก็ทำหน้าขัดใจ
"เมื่อกี้ทำไมฉันไม่เห็นอ่ะ เลยไม่ได้กินเลย" โอดครวญ..
"ก็กินสิ..เดี๋ยวหมดค่อยไปตักใหม่" พูดพร้อมกับเขยิบจานมาใกล้ๆ ปอมยิ้ม เอื้อมมือมาหยิบ
เข้าปาก แล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อมีหัวเราะคิกคักเป็นพักๆ
"ปอม! ก่อนกินข้าวแกกินยา กระเพาะหรือยัง!" จุ้นส่งเสียงถาม ปอมเงยหน้ามายิ้มให้
"เรียบร้อยแล้ว" จุ้นพยักหน้า มือก็เขี่ยปลาหมึกในจาน เพื่อให้ปอมหยิบได้ง่ายขึ้น อาการเหล่า
นี้ไม่รอดพ้นสายตาเพื่อนๆที่คอยแหงะมามองอยู่เรื่อยๆ รวมทั้งลิงสองตัวที่นั่งอยู่ในโต๊ะด้วย
โจ้กับตั๊มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำท่า ทำทาง ถูกอก ถูกใจ เสียงตั๊มก็ลอยออกมา
"น่ารักจังเลยอ่ะ..พี่ปอมเอาแบบเนี๊ย! หาให้..คนดิ" หน้าจุ้นเริ่มมีสีประปราย เอามือข้ามโต๊ะมา
จะแหนบแขนตั๊ม แต่เจ้าตัวไวกว่าหดแขนลงมาทัน ปอมเห็นหน้าจุ้น ก็อมยิ้มต้องช่วยหน่อย
และ
"พูดมากว่ะ..แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จกันซักทีนั่งนานแล้วนะเนี่ย! ไม่คิดจะเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้า
มั่งเลยหรือไง" พูดเสียงดัง จุ้นหันมามองตาเขียวใส่ปอม ปอมแกล้งทำเป็นไม่เห็น..โจ้กับตั๊ม
หัวเราะ
"เออๆ ไปก็ได้ ไล่จังเลยนะ...ไปไอ้โจ้ลุก ลุก" มือเขย่าพนักเก้าอี้โจ้ให้ลุก ส่งเสียงข้ามโต๊ะไป
หาจันทร์
"พี่จันทร์..วันนี้มีโปรแกรมไปไหนป่ะ"
"ฮึ! ไม่มีหรอก ฟรีทั้งวัน จะทำอะไรก็ทำ เดี๋ยวตอนเย็น ค่อยเจอกันที่สระน้ำมีเลี้ยงอีกรอบก่อ
นกลับ" ตั๊มพยักหน้า และก็พากันเดินออกไปกับโจ้ พวกที่กินยังไม่เสร็จก็นั่งกินกันไปคุยกัน
ไป ตามเรื่องตามราว ส่วนปอมก็ยังนั่งเอามือจกปลาหมึกกินอยู่นั่นแหละเพลินเชียว สายตาก็
เพ่งอยู่ที่หนังสือการ์ตูน หัวเราะออกมาเป็นช่วง ๆ จุ้นเหลือบตามองยิ้มระคนหมั่นไส้ ราวๆเก้า
โมงได้ก็กินกันเสร็จ ทยอยกันลุกออกจากโต๊ะเดินลงไปข้างล่าง สาวๆ ขอตัวไปเปลี่ยนชุดจะ
ลงไปเล่นน้ำ ส่วนหนุ่มๆ ก็เดินลงมาริมหาดเพราะเห็นพรรคพวกนั่งจับกลุ่มกันอยู่ก่อนแล้ว ปอม
เดินรั้งท้ายมากับไทด์สะกิดไทด์อย่างเร็ว
"เมื่อคืนนี้ โอเคมั๊ยพี่" ทำหน้าทำตากะลิ้มกะเหลี่ย
"โอเค อะไร" ไทด์หันมาถาม
"ก็ คุณแน๊ท!ไง บอกยัง..บอกยัง" ถามใหญ่ ไทด์ยิ้มหน้าบาน
"บอกแล้ว!"
"กิ๊บ กิ๊ว กิ๊บ กิ๊ว แล้วเค้าว่าไงบ้าง! หายงอนยัง" ซักเข้าไป
"อึมม์" ไทด์เขิลล์ เอามือลูบหัวไปมา
"อะไร! อึมม์..ไม่รู้เรื่อง เล่าให้ละเอียดหน่อยดิพี่" เร่งยิก ยิก
"หายแล้ว คุยกันรู้เรื่องแล้ว" ปอมยิ้มแก้มแทบปริ
"เห็นมั๊ยล่ะ ผมบอกแล้วร้อยเอาบาท ถ้าผู้หญิงเค้าไม่มีใครนะมีชัยไปกว่าครึ่ง" เริ่มคุยและ
"เออ!.แกเก่ง!" แล้วก็เดินกันมาถึงจุดที่พวกหนุ่มๆ นั่งกันอยู่ วัฒน์ เคน และก็อ๊อดเข้าไปนั่ง
รวมอยู่ก่อนแล้ว ไทด์เดินเข้าไปสมทบ ปอมเดินมานั่งข้างๆโย ซักแป๊บ ก็ล้มตัวลงนอนอ่าน
การ์ตูนต่อ ซักครู่ก็มีเงาคนมาทาบทับตัว ปอมค่อยๆเลิกหนังสือออก พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบ
ตะแคงตัวหนี หันหน้าไปทางโยเอาหนังสือปิดหน้า ชีวิตนี้ตูจะหนีมันพ้นมั๊ยเนี่ย! แล้วก็มีมือมา
สกิดไหล่
"พี่ปอม! พี่ปอม! ขาว พี่ขาว" ตั๊มสะกิดยิก ยิก ปอมยังไม่หัน ยิ่งกะเถิบ ๆหน้าเกือบจะแนบชิด
ต้นขาโย โยก้มมามองแล้วก็หัวเราะออกมา ตั๊มก็ยังสะกิดอยู่ทีนี้ลงมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างหลังเลย
"พี่ปอม! น่าหน่อยน่า..กินแก้วนี้แล้วจะติดใจนะ ผมชงเองกับมือ เจ้มจ้น!..ขาวพี่..ขาว..เร็ว!"
สกิดอยู่นั่นแหละ ปอมเริ่มรำคาญถ้าไม่พูดออกมามันไม่ไปแน่ ๆ
"ไม่เอ๊า! ยังเช้าอยู่..ขาวอะไรกันแต่เช้าวะ..โน่นไปหาพี่วัฒน์โน่น" ชี้โบ้ ชี้เบ้ไปข้างหน้า
"พี่วัฒน์น่ะเดี๋ยวไปหาแน่...แต่ตอนนี้เอาพี่ปอมก่อนอ่ะ เร็ว! พี่ แก้วเดียวก็ได้ น้าพี่น้า" อ้อน
ปอมตัดรำคาญพลิกตัวกลับมา แล้วก็ลุกขึ้นมองตั๊มตาขวาง
"ม๊า! เอามา แก้วเดียวนะโว๊ย!" ตั๊มรีบยื่นแก้วส่งให้ ปอมซดรวดเดียวหมด แล้วก็ทำหน้าแหย
"อื้อหือ! ไอ้ตั๊มแกชงยังไงวะ ขมฉิปเป๋งเลย" ตั๊มยิ้มแก้มแทบปริ "ติดใจใจใช่มั๊ยล่ะ เอาอีกแก้ว
นะพี่"
"ไม่เอ๊า! พอ.." กำลังจะล้มตัวลงนอนใหม่ สายตาก็เหลือบไปเห็นสาวๆ เดินลงมากันเป็นกลุ่ม
แนงและก็นาเดินนำหน้า ตามด้วยพวกสาวๆ ออฟฟิตอีกเป็นขบวน ปอมยิ้มป้องปากตะโกน
"ไอ้แนง!" แนงหันหน้ามาหา ขมวดคิ้วส่งให้
"เรียก ทำไม!" ตะโกนกลับมา
"แกจะลงน้ำเหรอ!"
"เออ!"
"ค่อยๆลงนะโว้ย!" ปากตะโกน ตาก็ยิ้มพราย
"ทำไม! ห่วงฉันเหรอ" แนงยิ้มแก้มแทบปริ
"เฮอะ! พวกฉันกลัวเปียก" ตะโกนกลับไป แนง งง เพื่อนๆ ก็งง
"ทำไม!"
"ก็ถ้าขืนแกลงไปแรงๆ น้ำทะเลมันจะล้นขึ้นมาบนหาดเปียกกันหมด" เท่านั้นแหละหนุ่มๆ หัว
เราะกันตรึม โดยเฉพาะตั้มกับโจ้ เป่าปากวี๊ดวิ้วใหญ่ถูกใจ แนงชี้นิ้วมาหาปอม เดี๋ยวฉันเล่นน้ำ
ก่อนไอ้ปอม เดี๋ยวค่อยเจอกัน! ปอมยิ้มกำลังจะล้มตัวลงนอน สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบเห็นจุ้น
ตูน และก็จันทร์ อีก ทีนี้นั่งตัวตรงแด๋ว ปากตะโกนถาม
"จุ้นนนนน!" จุ้นหันมามอง
"เล่นน้ำเหรอ!" จุ้นพยักหน้า
"ให้ปอมไปเล่นเป็นเพื่อนมั๊ย!" มีเสียงวิ๊ด วิ๊ว ปิ๊ด ปิ๊ว แซวอยู่ข้างๆ จุ้นค้อนให้หนึ่งทีแล้วก็เลิก
สนใจปอม สวมแว่นตากันน้ำ หันหน้าเข้าหาทะเลเดินลงไปกับตูนและก็จันทร์ หนุ่มๆ หัวเราะกัน
เกรียว
"เป็นไงล่ะไอ้ปอม..สาวเจ้าไม่สนใจ..เศร้าไปเลยสืเอ็ง!555" เคนส่งเสียงแซวข้ามมา เพื่อนๆ ก็
หัวเราะผสมโรงด้วย
"ไม่สนใจที่ไหน! ก็เห็นๆ อยู่ว่าเค้ากวักมือเรียก" เถียง มีเถียง สายตาก็ยังมองจุ้นอยู่
"ไอ้จุ้นเนี่ยนะกวักมือเรียกแก..ตอนไหน!..ฉันนั่งดูอยู่ยังไม่เห็นมันยกมือให้แกเลย" ไทด์
สงสัย
"ก็มันค้อนให้ไง โบราณเค้าว่า {ผู้หญิงค้อนควั๊ก! แสดงว่ากวักมือเรียก}" ลื่นไปเรื่อย หัวเราะ
กันไปทั่ว สายตาปอมก็ยังมองจุ้นไม่ละ
"โบราณที่ไหนเค้าว่าวะ!ไอ้ปอม เค้ามีแต่ {ผู้หญิงให้จวัก แสดงว่าเค้ากวักมือเรียก}" วัฒน์
เสริม พร้อมกับหัวเราะ
"ก็แถวบ้านผมไง..ไปดีกว่าวุ้ย!" ว่าแล้วก็ถอดเสื้อ เหลือแต่กางเกงขาสั้น เพื่อนๆ เห็นก็ตกใจ
กันใหญ่
"อ้าว! เฮ้ย! ไอ้ปอม!จะไปไหนวะน่ะ" เคนถาม
"ไปเล่นน้ำเป็นเพื่อนจุ้น!" หันมาบอกแล้วก็เดินออกไป
"ไอ้จุ้น! มันมีเพื่อนแล้วไม่ต้องไปหรอก!" วัฒน์แซว ยิ้มๆ แล้วเสียงปอมก็ลอยข้ามมา
"ไม่อุ่นใจ!" มีเป่าปาก ปี๊ด ปิ้ว วี๊ด วิ้วตามหลังพร้อมเสียงหัวเราะ
"เป็นห่วง!..เว้ย..เป็นห่วง! สุดยอดเลยว่ะไอ้ปอม! ถึงว่าผู้หญิงติดตรึม!" เคนพูดพร้อม ส่ายหัว
หันมาเห็นอ๊อดถอดเสื้อบ้าง
"อ้าวไอ้นี่! จะไปกับเค้าด้วยเหรอ"
"เออ! ว่ายน้ำซะหน่อยจะได้สดชื่น" ว่าแล้วก็วิ่งตามปอมออกไป
"ไอ้ปอม! รอด้วย!"
แล้วก็เดินไปพร้อมกัน อ๊อดแยกตัวไปหาแนงกับนา ปอมกวาดตาหาจุ้นว่าอยู่ตรงไหน หันไป
ทางซ้ายก็เห็นอ๊อดกำลังว่ายเข้าไปหาแนงกับนา หันไปทางขวาก็เห็นตูนกับจันทร์ลอยคลอดู
ประการังอยู่ มองไปข้างหน้าก็เห็นพวกสาวๆ ออฟฟิตกำลังเล่นบอลบ้าง ก้มดูปลาบ้าง จุ้นไป
อยู่ไหน แล้วก็เห็นหัวคนลิบๆ อยู่ตรงโขดหินผลุบๆโผล่ๆอยู่ ไอ้จุ้นเอ๊ย! ไปซะไกลเลยนะน่ะ!
รีบว่ายออกไปหาใช้เวลาไม่กี่นาที ปอมก็เกือบจะถึงตัวจุ้น เห็นจุ้นเอามือจับโขดหิน กำลังก้ม
หัวลอยคลอดูประการังอยู่ ก็ค่อยๆว่ายไปข้างหลังแล้วก็จับขาจุ้นไว้ เท่านั้นแหละจุ้นตกใจสุดๆ
ยันขาเข้าไปที่หน้าอกของปอมอย่างแรง ปอมผงะออกมา
"โอ๊ย! ไอ้จุ้น..อือหึมม์ เอาซะยอดอกเลย" บ่นอุบ จุ้นได้ยินเสียงรีบหันมาดึงแว่นตาลงไว้ที่คอ
พอเห็นว่าเป็นปอมหน้าก็เริ่มเขียว
"ไอ้ปอม! เอาอีกแล้วนะเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง" บ่นเสียงดัง ปอมมองหน้าแล้วก็ยิ้มแหยๆ
"ขอโทดดดดด ก็กะว่าจะมา เซอร์ไพส์ตัวเองไง! แต่ตัวเอง เล่นถีบยอดอกเค้าอย่างเงี๊ย! ไม่
ไหวน้า..อกเค้าเดาะหมด...หมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้เดี๋ยวต้องเดือดร้อนตัวเองอีกน้า...รักษา
โรคอกเดาะ..รักษาเป็นป่ะ...จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง จิ๊ง" แหกปากยิ้มซะ ทำหน้าน่ารักส่ายหัวไปส่ายหัวมา
จุ้นหัวเราะพูดออกมาเบาๆ
"ปัญญาอ่อน!" ปอมได้ยินทำหน้าขึงขัง
"อ้าว! ตัวเอง..ทำไมปาก เสียอย่างงั้นหล่ะ..มาว่าเค้าได้เหรอ...เดี๋ยวเค้าไม่รักน้า" มุขเดิม จุ้น
ยิ้มเลิกสนใจ.. แล้วก็ใส่แว่นตากำลังจะก้มดู..ปอมเคาะหัวจุ้นหนึ่งที จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง
"จะทำอะไร" จุ้นเอาแว่นตาลงใหม่ไม่ถนัด ขมวดคิ้ว เริ่มขัดใจ
"จะดูประการัง"
"งั้นมือไม่ต้องจับโขดหิน" สั่ง มีสั่ง จุ้นงง
"ก็ถ้าไม่จับ! ตัวฉันก็ลอยออกไปไกลน่ะสิ"
"ลอยก็ปล่อยให้มันลอยไป แกดูซิเนี่ยมีแต่หินติดอยู่บนโขดหอย เอ๊ย! มีแต่หอยติดอยู่บน
โขดหิน และมันก็คมด้วย แกเห็นก้นตูดมันมั๊ยแตกเป็นวง ๆเลย ถ้าแกโดนตรงนี้เค้าไปนะ จุ้น
เอ๊ย! แสบบบบมากกก และยิ่งโดนน้ำทะเลด้วยนะจุ้น! สุดยอดดดด ไม่อยากบรรยาย เออ!ถ้า
โขดหินมันเรียบๆ ไม่มีอะไรเกาะฉันจะไม่ว่าแกเลย...และทำไม..จะดูแค่ตรงนี้ที่เดียวหรือไง
ถึงกลัวจะลอยออกไปไกลน่ะ ทะเลออกจะกว้างลอยดูแค่กระจึ๋งเดียวมันจะได้ฟิลล์อะไร..ม๊า..
มานี่..เดี๋ยวพรานหนุ่มแห่งท้องทะเล จะพาสาวจุ้นดื่มด่ำกับธรรมชาติใต้ท้องทะเลเอง" พูดซะ
ยาว ว่าแล้วก็ดึงมือจุ้น จุ้นขืนตัวไว้
"เดี๋ยวก่อน ฉันใส่แว่นตาก่อน" แล้วก็ขยับๆ แว่นตาขึ้นข้างบนแต่สายรัดข้างหลังพันผมจุ้นอยู่
ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออก จุ้นหน้าเบ้ ปอมเห็นท่าทางจุ้นก็หัวเราะออกมา
"มา! มานี่เดี๋ยวฉันแกะให้" จุ้นเขยิบเข้ามาใกล้ๆ
"ทีหลังเวลาแกจะเล่นน้ำ...ไม่ว่าจะลงสระหรือทะเลก็ตาม..ถ้าแกไม่คิดจะตัดผมสั้นนะจุ้น..รวบ
ผมซะมันจะได้ทะมัดทะแมง..ไม่ใช่ปล่อยสยายเป็นนางเหงือกเชียวแล้วก็พันกันยุ่งอยู่อย่าง
นี้" ปากก็พร่ามไป มือก็แกะใหญ่ จุ้นทำปากหมุบหมิบ หมุบหมิบตาม ปอมเหลือบตาเห็นพอดีก็
หัวเราะ มือก็แกะเสร็จพอดีเหมือนกัน
"เห็นนะโว๊ย! ไม่ใช่ไม่เห็น ทำมาเป็นเลียนแบบ เดี๋ยวปั๊ด!" จุ้นได้ยินรีบหันมาหา
"เดี๋ยวปั๊ดอะไร..ไอ้ปอม!" เสียงเขียว
"เดี๋ยวปั๊ด! จุ๊บ! ซะเลยนี่" เมื่อกี้เสียงเขียว ตอนนี้ตาเริ่มเขียว
"โอ๋ ๆ ล้อเล่น..ใครมันจะไปจุ๊บกันได้บ่อยๆ เนอะจุ้นเนอะ...ผู้หญิงเค้าเสียหายหมด...ปอมไม่
ทำอย่างงั้นหรอกเชื่อปอมน้า...เชื่อปอม" ประจบ ประจบ นั่นแหละถึงจะเงียบลงได้
"อ่ะ! ใส่แว่น..ใส่แว่น น้าคนดี...อ่ะ!ถ้า ไม่ใส่ เดี๋ยวแจบตาน้า" ยังประจบ ประจบอยู่ จุ้นค้อน
ให้ ปากก็ถาม
"แล้วแกไม่แสบเหรอ! ไม่ใส่น่ะ" ปอมได้ยิน ก็หลี่ตา เอาและ..
"จุ้นนนน! จุ้นพูดอะไรออกมาเนี่ย รู้ตัวมั๊ย! ว่าพูดกับใครอยู่! นี่อดีตนักว่ายน้ำข้ามเกาะนะ
เดี๋ยวจะหาว่าโม้..มีดรีกรีเป็นแชมป์เลยนะตัวเอง ไอ้เรื่องลืมตาในน้ำเนี่ยเด่ะ เด่ะ" ส่ายหัวใหญ่
[ประมาณว่า อย่าพูดเลยดีกว่าจุ้น เรื่องจิ๊บ จ๊อย : ผู้แต่ง] จุ้นหมั่นไส้ แล้วก็ค่อยเลื่อนแว่นขึ้น
ปอมเห็นก็ขัดใจ
"ก็ทำแบบเนี้ย ผมมันจะไม่พันได้ยังไง ดึงออกมาเลยจุ้นแล้วค่อยสวมลงไปใหม่..เออ!..อย่าง
งั้นแหละ แม๊ะ! เก่งจังเลยใส่แว่นเป็นแล้วด้วย...อุ้ย!..เจ็บอ่ะจุ้น" เจอแหนบที่สีข้างไปทีนึง
"พร้อมแล้ว ใช่มั๊ย" จุ้นพยักหน้า
"เออ! เดี๋ยว! สอนระหัสมือก่อน ถ้าฉันเอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบนแสดงว่า เงยหน้าขึ้นมาหายใจ ถ้า
ฉันเอานิ้วโป้งชี้ทางซ้ายก็ให้ว่ายไปซ้าย ชี้ขวาก็ให้ว่ายไปขวา แต่ถ้าแบมือแสดงว่าให้หยุดแล้ว
ลอยอยู่นิ่งๆ เข้าใจมั๊ยจุ้น" จุ้นขมวดคิ้ว
"ทำไม..ไม่เห็นเหมือนกับที่ฉันเคยเรียนกับครูปื๊ดเลยล่ะ" ปอมขมวดคิ้วมั่ง
"อันนี้ครูปอมคิดเอง..แกเข้าใจมั๊ยล่ะ" จุ้นพยักหน้า
"เออ! เข้าใจก็จบ..ไม่ต้องคิดมาก ปวดหัว!" จุ้นยิ้ม
"ไอ้รหัสนี่แกใช้มานานหรือยังล่ะปอม! เข้าใจง่ายดี" ยังสงสัย ปอมยิ้ม
"เมื่อ 5วิที่แล้ว นี่เอง" จุ้นเบะหน้า ปอมหัวเราะ
"มา เอามือมา" จุ้นส่งมือให้แล้วปอมก็ค่อยๆ พาลอยคลอดูประการังบ้าง บางทีก็ชี้ให้ดูปลา
หน้าตาแปลก ๆ บ้าง แล้วซักพักก็เอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบน เงยหน้าขึ้นมาหายใจกัน
"ลืมถาม แกกลั้นหายใจได้นานเท่าไหร่จุ้น!"
"1-2 นาทีได้"
"เอางี้ ถ้าแกไม่ไหวแกก็ชูนิ้วโป้งขึ้น โอเครมั๊ย!"
จุ้นพยักหน้า แล้วก็ลอยกันต่อตอนนี้ปอมไม่จับมือแล้วกอดเอวแทนลอยคู่กันไป ซักแป็บปอม
เอานิ้วโป้งไปทางขวาจุ้นก็ว่ายขวา เห็นประการังสีสรรสดใสเต็มไปหมดส่วนมากจะเป็นสีส้ม
ปลาเล็กปลาน้อย ว่ายกันดาดดื่น ปอมชี้ให้ดูปลากะเบนที่ฝั่งตัวอยู่กับทรายถ้าไม่สังเกตก็จะไม่
รู้ ว่ายมาได้ซักครู่ปอมก็เอานิ้วโป้งไปทางซ้ายจุ้นก็หันซ้ายแต่ปอมไม่หันด้วยหน้ายังตรงอยู่
จมูกจุ้นก็ชนกับแก้มขวาปอมอย่างจัง จุ้นตกใจ ปอมยิ้มแล้วก็แบมือเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งบรรจบ
กัน ไม่เป็นไรจุ้นปอมทนได้ แฮะๆ
จุ้นเอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบน แล้วก็ขึ้นมาหายใจ ปอมมองหน้าจุ้นแล้วก็ยิ้ม จุ้นหน้าเริ่มแดง แล้ว
ทั้งสองก็ก้มหน้าลงไปดูใหม่ตอนนี้ปอมย้ายมาอยู่ขวามือจุ้น ปอมเอานิ้วโป้งไปทางซ้ายจุ้นก็
ว่ายไปทางซ้าย ปอมชี้ให้ดูปลาดุกทะเลที่แอบอยู่ใต้โขดหินเห็นหัวโผล่ออกมา
ลอยไปซักครู่ปอมก็แบมือให้หยุด แล้วเต่าทะเลตัวน้อยก็ว่ายผ่านหน้าจุ้นไป จุ้นหันมายิ้มกับ
ปอม ซักแป๊บปอมก็เอานิ้วโป้งชี้ไปทางขวาจุ้นก็หันขวาปอมไม่หันด้วยหน้ายังตรงอยู่เหมียน
เดิม จมูกจุ้นก็ชนกับแก้มซ้ายปอมอย่างจัง จุ้นตกใจ พร้อมกับเอะใจ ปอมเลิกคิ้วแล้วก็ทำ
กริยาท่าทางเหมือนครั้งแรก ชน ๆมาเถอะจุ้นปอมรับได้ แฮะๆ จุ้นเอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบน แล้วก็
โผล่ขึ้นมาหายใจ ปอมยิ้ม จุ้นจ้องปอมเขม็งหน้าแดงเชียย์
"ไอ้ปอม! แกวางแผนใช่มั๊ย" น้ำเสียงคาดคั้น
"เปล่าน้า..ปอมเปล่า ก็จุ้นหันเร็วเองทำไมล่า..ปอมยังไม่ทันหันเลยจุ้นก็หันมาและ..ก็ต้องชน
เป็นธรรมดา..มันเป็นอุบัติเหตุน้าจุ้น..อุบัติเหตุ" อธิบายใหญ่
"อุบัติเหตุห่าอะไรตั้งสองครั้ง สองหน" หน้าแดง ของขึ้น
"จุ้นพูดจาไม่เพราะอ่ะ..เป็นผู้หญิงพูดห่าได้ไง มันไม่งามรู้มั๊ย!" ยิ้มตาหยี มีสอนด้วย จุ้นเริ่มยิ้ม
"ไป ไปดูประการังต่อเร๊ว! เนี่ยมันชูช่อ รอจุ้นไปดูมันอยู่นะ ได้ยินมั๊ย!..มันเรียกอยู่...จุ้ง จุ้ง
มาเร็วๆ พวกเรารออยู่นะ!" บีบเสียงเล็ก เสียงน้อย ทำหน้าทำตาน่าร๊ากกก จุ้นหัวเราะออกมา
"ไอ้กะล่อน!..ไม่ดูแล้ว! กลับ กลับ" หันหลังจะว่ายกลับ แล้วก็ต้องตาโต "อื้อหือ! แล้วดูซิเนี่ย
ลอยออกมาห่างฝั่งซะไกลริบเลย แล้วจะว่ายกลับยังไงไหวล่ะ" จุ้นบ่นงึมงำ ปอมยิ้ม
"กลัวอะไรมีพรานหนุ่มแห่งท้องทะเลอยู่ใกล้ๆทั้งคน เกาะคอไว้เดี๋ยวจะพาจุ้นสู่ฝั่งเอ๊ง! แต่อย่า
โถมมาทั้งตัวนะจุ้น เพราะพรานหนุ่มแห่งท้องทะเลคงแบกรับน้ำหนักจุ้นไม่ไหวอ่ะ เพราะหนัก
มากกกก...โอ๊ย! อื้อหือ!..ไอ้จุ้น..ล่อซะหลังแอ่นเลย..แกเปลี่ยนจากตีหนักๆ มาหอมหนักๆ
ซักสองทีได้มั๊ยวะ...ไอ้จุ้น" ตะโกนเรียกไล่หลังจุ้นไป จุ้นว่ายไปแล้วสองช่วงตัว ปอมยิ้มแล้วก็
ว่ายตามไป..................
ห้องอาหารแล้วเหลือบเห็นหลังปอมซึ่งนั่งอยู่ตรงนอกชาน หันหน้าออกทะเล ปอมหันหน้ามา
มองปากเคี้ยวหงุบหงับ พอเห็นว่าเป็นใครก็พยักหน้าว่าเห็นแล้ว วันนี้ปอมตื่นแต่เช้าเพราะน้ำ
ย่อยในท้องมันร้องตลอดเวลา รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ขึ้นมาห้องอาหาร เข้ามาในห้องยังไม่
ค่อยมีแขกคนไทยเท่าไหร่ส่วนมากจะเป็แขกต่างชาติซะมากกว่า โจ้กับตั๊มรีบแข่งกันเดินเข้า
มาหาปอม ทำเหมือนกับว่าถ้าช้าอีกนิดปอมจะหายตัวไปซะอย่างงั้น
"พี่...ปอมมมม" เรียกใหม่แล้วก็เข้ามาถึงโต๊ะรีบนั่งขนาบข้างคนละฝั่ง ปอมกำลังตักข้าวเข้า
ปากพอดี เงยหน้าขึ้นมอง และก็พยักหน้าทำนองว่ารู้แล้ว ได้ยินแล้ว โจ้กับตั๊ม ยิ้ม
"พี่...ปอมมมม" เรียกอีก ปอมขมวดคิ้ว เคี้ยวอย่างเร็ว กลืนลงคอดังเอือก...โจ้กับตั๊ม นั่งมอง
ปากปอมใหญ่ มองการบดเคี้ยวอาหารของปอม...ปอมยกน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เอาผ้า
เช็ดปาก ถอยหลังไปพิงพนักเก้าอี้
"มีอะไร!" พยักหน้าถาม โจ้กับตั้มยิ้มส่ายหน้ายิก ยิก ไม่มีเสียงออกมาซักแอะ
"แล้วเรียกทำไม!" เสียงชักเข้ม โจ้กับตั๊ม ยิ้มยิงฟันแหย ประจบ ประจบ แล้วเสียงโจ้รอดออก
มา
"ก็คนรู้จักง่ะ..เรียกคนรู้จัก.." อธิบายใหญ่ ปอมยิ้ม หวานๆ เย็นนๆ ส่งให้
"อ้อเหรอ!...อึมม์"
"ทักทายไง...สวัสดีตอนเช้าอ่ะ แฮะๆ" ตั๊มต่อ..ปอมพยักหน้าช้าๆ มีเลิกคิ้วด้วย
"อ้อ! ทักทาย อึมม์" แล้วสายตาจากหวานๆ เย็นๆ ก็ทอแสงอำมหิตทันที
"แล้วเรียกห่าอะไรตั้ง สอง สามหน.คนเค้าทักทายกัน หนเดียวก็พอแล้ว..ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไร
ด่วน!" บ่นงึมงำ ส่ายหัวหงึก หงัก ยกช้อนขึ้นเลียแผล็บ!ๆ คือยังไม่อิ่ม แล้วก็เขยิบเก้าอี้ลุกขึ้น
สองคนรีบเงยหน้าทันที พูดออกมาพร้อมกันเสียงดัง
"จะไปไหน!" ปอมก้มลงมอง เลิกคิ้ว..มันจะอะไรกะ ตูนักเนี่ย! แล้วเสียงก็ค่อยๆ ตามออกมา
"เอ่อ..เดี๋ยวผม....ขอตัวไปตักอาหารเพิ่มก่อนครับ...คือแบบว่ามันหิวมากเลยยังไม่ถึงครึ่ง
กระเพาะ...เอ่อ..ไม่ทราบว่าคุณพี่...ทั้งสองคน ต้องการแดกอะไรเป็นพิเศษมั๊ยครับ...กาฟง
กาแฟ ก็มีนะฮะ หรือจะเอาน้ำมะนาว แต่ถ้าน้ำมะนาวมันเปรี้ยว บาดคอหอยของคุณพี่ทั้งสอง
น้ำส้มก็มีนะฮะ มีหมด ไส้กง ไส้กรอก ฮ๊อดดง ฮ๊อดดอก ขนมปง ขนมปัง ข้าวผัดอเมริกัน
ข้าวต้มกุ้ย หรือจะเอาแบบจีน เป็นผัดหมี่ดีมั๊ยฮะ แต่ดูหน้าตาท่าทางแล้ว จะออกไปทางแนว
ลูกครึ่งสงสัยจะกินของพวกนี้ไม่ได้คงจะแสลง เดี๋ยวผมบอกพ่อครัว ให้เค้าต้มมาม่า ให้ซัก
ซองนึงดีมั๊ยครับ จะได้ซดน้ำคล่องคอ เดี๋ยวให้เค้าเสริฟข้าวเปล่าแถมให้อีกคนละจานพร้อมน้ำ
เปล่าอีกคนละแก้วดีมั๊ยฮะ" ประชดซะยาววววว ปอมมองหน้าสองคนเห็นนั่งอ้าปากหวอก็
อมยิ้ม อาศัยตอนที่มันยังงงอยู่ เดินออกมาจากโต๊ะจะไปตักอาหารมากินต่อ เดินมาได้หน่อย
ได้ยินเสียงวิ่งตามหลังมา เกาะแขน ซ้ายขวา
"พี่ปอมไปด้วย" ปอมเริ่มรำคาญ
"นี่พวกเอ็ง...เป็นห่าอะไรวะเนี่ย! ติดหยั่งกะแตงเม..มีอะไร๊!" หยุดเดิน
"เปล่า! ไปด้วยไงไปตักอาหาร" โจ้พูดอย่างเร็ว แถมยังมีการเอาหัวมาสีต้นแขนปอม ประจบ
ประจบ เหมือนแมว ตั๊มเอามั่งกลัวน้อยหน้าสีต้นแขนอีกข้างนึง ปอมรีบดันหัวสองคนออกแต่
ไม่หลุด ฝรั่งเดินผ่านไปผ่านมาเห็นท่าทางทั้งสามคนก็อมยิ้มหัวเราะไปตามๆ กัน
"เฮ้ย! ปล่อยยย...เว้ย! ไอ้สองตัวนี่...ยังอีก!...เดี๋ยวเค้าก็เข้าใจผิดหรอกเว้ย นึกว่า เกย์หนึ่ง
แต๋วสอง มายืนพรอดรักกันในห้องอาหาร ...ปล่อยยยย!" นั่นแหละถึงหลุด ตั๊ม กับโจ้ อมยิ้ม
พริ้ม ปอมหลี่ตามองทั้งสองคน หน้าตาเริ่มไม่ไว้วางใจ ถอยหลังกรูด
"แกเป็นพวกแอบหรือเปล่า!" ตั๊ม กับ โจ้หัวเราะก๊ากกกกก
"ก็ถ้าเป็นแล้ว...พี่จุ้นแกจะยอมยกพี่ ให้พวกผมมั๊ยล่ะ!" ตั๊มพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย ยักคิ้วใส่
ปอม [ประมาณว่า พวกผมรู้นะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง อย่าปิดซะให้ยาก : ผู้แต่ง] ปอมมอง
หน้าเพิ่งเข้าใจ
"แหม!ทำมาเป็นปิดน้องๆ.. มีฟง มีแฟนไม่บอกกันมั่ง..ให้พวกเราไปรู้จากปากคนอื่น เนอะไอ้
โจ้ เนอะ!" พยักพเยิก กันใหญ่
"ไม่ได้ปิดโว๊ย! มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอก! ก็ไม่บอก! ก็เท่านั้น!" แล้วก็เดิน ไปที่โต๊ะ
วางอาหาร หยิบจานใบใหม่ขึ้นมา สองคนยังเดินตามมาต่อ
"เล่าให้พวกผมฟังมั่งงิ" เร่งยิก ยิก ปอมหันมามอง
"เล่า!อะไร"
"ก็จีบกันตอนไหน...ตกลงเป็นแฟนกันตอนไหน...แล้วไปถึงไหน..โอ๊ย! เจ็บนะพี่ปอม เล่นแรง
ว่ะ" โจ้ร้องโอดโอย โดนก้นจานกระแทกบนหัว
"ทะลึ่งนักไอ้พวกนี้ จะอยากรู้ไปทำไม...เรื่องของชาวบ้านเค้า" ปากพูดไป มือก็ตักใหญ่
"ก็รู้ไว้เป็นวิชา ติดตัวไง...อย่างพี่จุ้นน่ะท่าทางแกจีบยากจะตายพี่ปอมยังสำมะเร็จ..แสดงว่ามี
เคล็ดลับอะไรแน่ๆ เลย" มียักคิ้วหลิ่วตาใส่ปอมด้วย ปอมหันมาเห็นแล้วหมั่นไส้
"ไม่บอกโว้ย! เรื่องนี้มันเรื่องส่วนตัว พวกเอ็งไปหาวิชาเอาเองข้างหน้าโน้น!" โบกมือไล่
"งก!" พูดออกมาพร้อมกัน
"กับน้องนุ่งอ่ะ...ไม่เคยหรอก" โจ้บ่น ค้อนปอมประหลับประเหลือก
"น้องนุ่งจะไม่บอก...แต่ถ้าน้องไม่นุ่งน่ะจะบอก" ปอมพูดเสร็จ ยักคิ้วใส่โจ้ กับตั๊ม
"ทะลึ่ง!...เดี๋ยวผมจะไปฟ้องพี่จุ้นว่า พี่ปอมพูดจาทะลึ่ง" ตั๊มขู่
"อุ้ย! กลัวจังเลย!...ไปเลยไป..จะรีบไปฟ้องก็ไปเลย...ถ้าไม่กินก็อย่ามาอยู่แถวนี้ขวางทางคน
อื่น เค้าจะตักอาหารกัน"
"กิน!" พูดพร้อมกันอีกและ
"จะกินก็รีบตัก คนเริ่มทยอยมาแล้ว เดี๋ยวก็อดหรอกเอ็ง..ต้องให้สอนทุกเรื่อง" ว่าเสร็จก็เดิน
กลับโต๊ะ โจ้กับตั๊ม รีบคว้าจานมาตักกันชุลมุน แล้วก็กลับไปนั่งโต๊ะเดียวกับปอม เงียบกันไป
พักใหญ่เพราะต่างคนต่างกระซวกไอ้สิ่งที่ตัวเองตักมากัน ปอมกินเสร็จก่อน หันซ้ายหันขวาหา
พนักงานให้มาเสริฟกาแฟให้ โจ้กับตั๊มเอาด้วยรีบหงายถ้วยกันพัลวัล ปากก็ยังเคี้ยวหงุบหงับ
ปอมเทนม ใส่น้ำตาลอย่างเยอะ โจ้กับตั๊มเห็นถึงกับมองหน้ากัน
"โอ้โห! พี่ปอมทำไมใส่เยอะจังอ่ะ!" ตั๊มสงสัย
"เสียตังค์แล้วโว๊ย! กินให้คุ้ม ต้องให้สอนอีกและ" ปอมส่ายหน้า
"แต่มันไม่หวาน ไม่เลี่ยนเหรอ!พี่ นมหมดกระปุกแล้วมั้งน่ะ" ยกกระปุกนมขึ้นมาดูใหญ่ ปอม
เลิกคิ้วส่งให้
"ใคร!กิน"
"ก็พี่ปอม กินไง" ตั๊มตอบ
"ก็นั่นนะสิ...ฉันกินมันก็เรื่องของฉันจะใส่จนหมดกระปุกเลยก็ได้..เออ! ถ้าฉันไปเทใส่ถ้วยแก
นั่นแหละ ค่อยมาว่า มาบ่น" ปากพูดไป มือก็คน คนกาแฟใหญ่ ตั๊มค้อนส่งให้แล้วก็ก้มหน้าก้ม
ตากินต่อ ปอมกินกาแฟ พร้อมกับก้มลงอ่านหนังสือที่หนีบเอามาด้วยจากห้อง..อ่านไปได้ซัก
ครู่ก็หัวเราะก๊าก!ออกมา โจ้กับตั๊มเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็จ้องไปที่หนังสือพร้อมกัน ซักแป็บก็
เลื่อนจานมาข้างๆ ปอมโดยไม่ได้นัดหมาย กระเถิบเก้าอี้มานั่งใกล้ๆปอมกันใหญ่ ไหล่แทบจะ
เกยปอมทั้งข้างซ้ายและข้างขวา ปอมเหลือบมามองนิดนึง ขี้เกียจสนใจก้มอ่านหนังสือต่อ โจ้
กับตั๊มก้มลงอ่านมั่ง ปากก็เคี้ยวหงุบหงับ ซักแป๊บก็เริ่มส่งเสียงคิกคักแล้วก็หัวเราะก๊ากออกมา
ข้าวกระจายเต็มไปหมด ปอมถึงกับพงะ
"อือหือ! ไอ้โจ้! ไอ้ตั๊ม! ไม่มีใครเคยสอนหรือไงวะเวลาข้าวอยู่ในปากห้ามพูด ห้ามหัวเราะ...
แล้วดูซิเนี่ยออกมาเป็นยวงเลย...เคี้ยวก็เคี้ยวไม่ละเอียด ดูดิหมูยังเป็นชิ้นๆอยู่เลย หรือว่าไก่
วะน่ะ" ปอมพิสูจน์หลักฐานใหญ่ เอาทิชชู่เขี่ยออกไปจากหนังสือ [ประมาณว่า หมอพรทิพย์
พิสูจน์ศพ แฮะ ๆ : ผู้แต่ง] ตั๊ม กับ โจ้ยิ้มเขิลล์ๆ กุลีกุจอหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ด
"ก็มันขำอ่ะพี่ปอม มันอดไม่อยู่อ่ะ" โจ้ตอบ ปากก็ยังเคี้ยวอยู่
"ขำก็กลั้นไว้หน่อยดิวะ หรือไม่ก็เอามือปิดปากไว้มั่ง มันจะได้ไม่ออกมาเป็นสายอย่างนี้
ตายๆ นี้ถ้าไปกินข้าวกับสาวๆ เจออย่างนี้ฉันว่าเค้าเปิดตูดแน๊บหนีพวกแกแทบไม่ทัน" บ่น
พึมพำ แล้วก็เข้าสู่ความสงบอีกครั้งนึง ก้มลงอ่านหัวจุ้มปุ๊กกันสามคน แล้วก็หัวเราะก๊ากออกมา
กันหมด มองข้างหลังเหมือนกำลังวางแผนชั่วร้ายกันอยู่..ไทด์ วัฒน์ เคน และก็อ๊อด เดินเข้า
มาในห้องอาหารกำลังหาที่นั่ง ก็เหลือบเห็นสามคนพอดีเลยเดินเข้ามาหา เห็นยังนั่งก้มหัวสุม
กันอยู่วัฒน์เลยจับหัวทั้งสามคนชนกัน ถึงกับแหกปากร้องใหญ่ แหงะหน้ามามองพอเห็นเป็น
พวกวัฒน์ก็ยิ้มให้
"ทำอะไรกัน..วางแผนชั่วร้ายอะไรกันอีกเฮอะไอ้ปอม!" วัฒน์ถาม
"อ่านหนังสือ!" อ๊อดรีบดึงเอาไปดู
"หนังสืออะไร ไอ้ปอม! ไหนดูดิ หนังสือลามก หรือเปล่า! ถ้าใช่เดี๋ยวฉันจะไปฟ้องไอ้จุ้น!" ว่า
แล้วก็ก้มลงอ่าน แล้วเสียงหัวเราะก็ตามมา
"ขายหัวเราะ..ฉันก็นึกว่าหนังสืออะไร พวกแกนี่เหมือนเด็กๆ เลยว่ะนั่งสุมหัวกันอ่านการ์ตูน"
พูดจบก็ส่งหนังสือคืนให้ปอม จองที่นั่งโต๊ะข้างๆปอมนั้นแหละแล้วก็เดินไปตักอาหารกัน ส่วน
สามคนก็ก้มหัวอ่านต่อหัวเราะคิกคัก ซักครู่สาวๆ ก็เดินเข้ามา แนงนำหน้า ตามด้วย นา จันทร์
ตูน จุ้นเดินรั้งท้าย เดินตรงดิ่งเข้ามาที่โต๊ะข้างๆปอม ที่พวกอ๊อดจองไว้ ปอมเหลือบเห็นก็หันมา
สั่งโจ้
"ไอ้โจ้..แกจัดการเดะ" [ประมาณว่าอย่าให้ถึงมือพี่...เดี๋ยวจ๋วย เดี๋ยวจ๋วย แฮะๆ : ผู้แต่ง] โจ้
ยิ้มรีบกลืนข้าวลงคอเอื้อก..กระโดดลุกจากเก้าอี้ป๊าบ!ขวางหน้าแนงโป๊ะ! แนงเบรคแทบไม่ทัน
ทำให้พวกที่เดินตามกันมาชะงักกันหมด
"จะไปไหนกัน จ๋าว ๆ" ปากพูด แขนก็กางกั้นไว้ แนงขมวดคิ้ว
"ทำไม! แกจะทำไม..ไอ้โจ้!" แนงเริ่มหงุดหงิด หิวแล้วง่ะ
"ก็ไม่ทำไมหรอก แต่จะบอกว่า โต๊ะเนี้ย..มีคนจองแล้ว" ว่าแล้วก็เอามือถูจมูก หนึ่งที ยักคิ้ว
แผล็บ ระหว่างนั้นปอม กับตั๊มก็นั่งก้มหน้าก้มตา อ่านหนังสือเฉย มีหัวเราะคิกคักบ้างนิดหน่อย
ไม่เกี่ยวนะตัวเอง ปอมกับตั๊มไม่เกี่ยวน้า!
"ไหน! ไม่เห็นมีป้ายจอง มีแต่ลมปากเหม็นๆ ของแก! ฉันไม่เชื่อแกหรอกไอ้โจ้!" ว่าแล้วแนง ก็
จะเดินเข้ามา โจ้รีบขวางไว้ พวกสาว ๆหัวเราะท่าทาง โจ้กับแนงเป็นที่คึกครื้น ส่วนปอมกับตั๊มก็
อ่านหนังสือหญ่ายยยย ไม่จ๋น! ไม่รุ! ไม่เห็น!
"จริง ๆ น้า..โต๊ะเนี้ย! พวกพี่อ๊อดจองแล้วด้วย..." น้ำเสียงเริ่มอ่อย ๆ เพราะเห็นท่าทางแนงเริ่ม
เอาจริง หันหน้ามามองปอมกับตั๊มก็เห็นเฉยๆ อยู่ ชักไม่ได้การสะกิดปอมยิก ยิก ปอมเงยหน้า
ขึ้นมา ยกนิ้วโป้งชูขึ้นระดับอกให้โจ้เห็น ทำดีแล้วน้อง ทำต่อไป! ทำต่อไป! พวกสาวๆ ไม่เห็น
แต่หารู้ไม่ว่า จุ้นเห็น! เพราะมองปอมอยู่ ทีนี้โจ้ฮึด มีลูกพี่สนับสนุน
"แล้ว! สองโต๊ะเนี้ย..เนี่ยนะ...เค้าสรุปกันออกมาแล้วว่าเป็นเขตปลอด Woman เพราะฉะนั้น
พวกพี่ทั้งหมดเนี่ยนะ ต้องนั่งโต๊ะนั้น...โอ๊ย! เจ็บอ่ะ..พี่แนงปล่อย!" แนงหยิกเข้าไปที่ท้องของ
โจ้ บิดอย่างแรง ปอมกับตั๊มหัวเราะคิกคัก คิกคัก ขำ
"นี่แน่ะ เขตปลอด Woman พวกฉันจะนั่งตรงนี้ จะทำไม! เดี๋ยวไอ้อ๊อดมาให้มันไปนั้งตรงโน้น
งกนักนะไอ้โจ้" ว่าแล้วก็ไม่สนใจใครเดินผ่านโจ้มาเฉย สาวๆ ก็ตามเข้ามายักคิ้วใส่โจ้ จันทร์
เคาะหัวโจ้ไปหนึ่งที จุ้นมองโจ้แล้วก็ยิ้ม แล้วเสียงก็ค่อยๆ ออกมา
"ฉันว่านะแนง! ไอ้โจ้มันไม่ได้คิดเองหรอก มันมีคนอยู่เบื้องหลัง" ปอมเพิ่งได้ยินเสียงจุ้น รีบ
แหงะหน้ามามอง
"อ้าวจุ้นนน! มาด้วยเหรอปอมเพิ่งได้ยินเสียง...มา..มา..มานั่งกับปอมเร๊ว!" ว่าแล้วก็กุลีกุจอ
ลุกจากเก้าอี้ เขยิบ ๆใหญ่ ตั๊มเงยหัวแทบไม่ทัน พวกสาวๆ หัวเราะเสียงดัง โจ้อ้าปากหวอ..
"ไอ้โจ้! ยืนอ้าปากอยู่นั้นแหละ หนีไป..ขวางทาง เอาจานของแกไปนั่งตรงข้ามฉันโน่น ตรงนี้
เดี๋ยวจุ้นมันจะนั่ง แล้วไอ้ตั๊มแกก็ถอยออกไปได้แล้วนั่งซะจะเกยตักฉันเลย เถิบไปโน่น" สั่ง
ใหญ่ ปากพูดไปมือก็ดึงแขนจุ้น โจ้กับตั๊มค้อนใส่ปอมประหลับประเหลือก ตั๊มกระเถิบถอย
ออกมา โจ้บ่นงึม งำ
"อารัยว้าาา....ทีเมื่อกี้ไม่เห็นเป็งงี้เลย..เห็นหญิงดีกว่าน้อง..ฮึ!" บ่นเข้าไป..กะแทกจานวางบน
โต๊ะ เสียงดังกุ๊ง กิ๊ง ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
"เป็นอะไรไอ้โจ้! บ่นอยู่ได้ แฟนเฟินเค้าจะนั่งใกล้กัน แกอยากเป็น ก้าง หรือไง ฮึ!" แล้วก็หัน
มาทางจุ้น
"มาจุ้น นั่งเร๊ว! ปอมจัดที่ให้และ" ก้มลงเอามือตบเก้าอี้ แปะ แปะ ทำหน้าทำตาน่าร๊ากกกก จุ้น
หมั่นไส้
"ใครบอกว่าฉันจะนั่งกับแก ไอ้ปอม! ฉันจะไปนั่งกับไอ้แนง!" ว่าแล้วก็จะเดินไป ปอมรั้งตัวไว้
"ก็แล้วจะไปนั่งเบียดกับเค้าทำไมล่า..โต๊ะนึงเค้านั่งได้แค่สี่คน นั่งกับปอมนี่ดีกว่า ไม่เบียด
สบายกว่าเยอะ" จุ้นขมวดคิ้ว
"งั้นเดี๋ยวฉันไปนั่งกับไอ้อ๊อด!ก็ได้"
"จุ้นนนน! โต๊ะนั้นเค้าก็นั่งกันเต็มแล้วสี่คนพอดี..นั่งเนี่ยแหละ...หรือว่าเขิลล์ ไอ้สองตัวนี่มัน
อยากนั่งกับปอมสองคนใช่มั๊ยล่า กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว ไม่บอกตั้งแต่แรก...ไอ้โจ้ ไอ้ตั๊ม ลุก ลุกไป
นั่งที่อื่น แฟนเค้าจะจู๋จี๋กัน ถ้าที่ไม่มีนั่ง ก็ยกจานไปกินข้างล่างโน่น เดี๋ยวกินเสร็จค่อยเอาจาน
มาคืนเค้า" ไล่พร้อมแนะใหญ่ โจ้กับตั๊มเริ่มเบะปาก พวกสาวๆก็หัวเราะก๊ากกก ออกมา จุ้นเห็น
ท่าจะยาวเลย พูดตัดบท
"เออๆ ฉันนั่งนี่ก็ได้ แล้วแกสองคนก็ไม่ต้องไปไหนนั่งกินที่นี่แหละ" หันมาค้อนใส่ปอมวงใหญ่
ปอมยิ้มหวานใส่
"ตัวเอง!..จะกินอะไรเดี๋ยวเค้าไปตักมาให้น้าาา" ประจบ ประจบ
"ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันไปเอาเอง!" หน้าเริ่มแดง แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับพวกแนง ตั๊มกับโจ้
หัวเราะคึกคัก ปอมยิ้มยักคิ้วใส่สองคน ศึกษาไว้น้อง ศึกษาไว้! สักครู่พวกไทด์ ก็เดินกลับเข้า
มาที่โต๊ะ ปอมเลยบอกให้มานั่งอีกข้างนึงเพราะโดนสาว ๆ ยึดไปแล้ว ก้มหน้าก้มตาอ่าน
หนังสือต่อ แล้วจุ้นก็เดินกลับมาพร้อมอาหารในมือ ปอมเงยหน้าขึ้นมอง เหลือบเห็นปลาหมึก
ทอดก็ทำหน้าขัดใจ
"เมื่อกี้ทำไมฉันไม่เห็นอ่ะ เลยไม่ได้กินเลย" โอดครวญ..
"ก็กินสิ..เดี๋ยวหมดค่อยไปตักใหม่" พูดพร้อมกับเขยิบจานมาใกล้ๆ ปอมยิ้ม เอื้อมมือมาหยิบ
เข้าปาก แล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อมีหัวเราะคิกคักเป็นพักๆ
"ปอม! ก่อนกินข้าวแกกินยา กระเพาะหรือยัง!" จุ้นส่งเสียงถาม ปอมเงยหน้ามายิ้มให้
"เรียบร้อยแล้ว" จุ้นพยักหน้า มือก็เขี่ยปลาหมึกในจาน เพื่อให้ปอมหยิบได้ง่ายขึ้น อาการเหล่า
นี้ไม่รอดพ้นสายตาเพื่อนๆที่คอยแหงะมามองอยู่เรื่อยๆ รวมทั้งลิงสองตัวที่นั่งอยู่ในโต๊ะด้วย
โจ้กับตั๊มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำท่า ทำทาง ถูกอก ถูกใจ เสียงตั๊มก็ลอยออกมา
"น่ารักจังเลยอ่ะ..พี่ปอมเอาแบบเนี๊ย! หาให้..คนดิ" หน้าจุ้นเริ่มมีสีประปราย เอามือข้ามโต๊ะมา
จะแหนบแขนตั๊ม แต่เจ้าตัวไวกว่าหดแขนลงมาทัน ปอมเห็นหน้าจุ้น ก็อมยิ้มต้องช่วยหน่อย
และ
"พูดมากว่ะ..แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จกันซักทีนั่งนานแล้วนะเนี่ย! ไม่คิดจะเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้า
มั่งเลยหรือไง" พูดเสียงดัง จุ้นหันมามองตาเขียวใส่ปอม ปอมแกล้งทำเป็นไม่เห็น..โจ้กับตั๊ม
หัวเราะ
"เออๆ ไปก็ได้ ไล่จังเลยนะ...ไปไอ้โจ้ลุก ลุก" มือเขย่าพนักเก้าอี้โจ้ให้ลุก ส่งเสียงข้ามโต๊ะไป
หาจันทร์
"พี่จันทร์..วันนี้มีโปรแกรมไปไหนป่ะ"
"ฮึ! ไม่มีหรอก ฟรีทั้งวัน จะทำอะไรก็ทำ เดี๋ยวตอนเย็น ค่อยเจอกันที่สระน้ำมีเลี้ยงอีกรอบก่อ
นกลับ" ตั๊มพยักหน้า และก็พากันเดินออกไปกับโจ้ พวกที่กินยังไม่เสร็จก็นั่งกินกันไปคุยกัน
ไป ตามเรื่องตามราว ส่วนปอมก็ยังนั่งเอามือจกปลาหมึกกินอยู่นั่นแหละเพลินเชียว สายตาก็
เพ่งอยู่ที่หนังสือการ์ตูน หัวเราะออกมาเป็นช่วง ๆ จุ้นเหลือบตามองยิ้มระคนหมั่นไส้ ราวๆเก้า
โมงได้ก็กินกันเสร็จ ทยอยกันลุกออกจากโต๊ะเดินลงไปข้างล่าง สาวๆ ขอตัวไปเปลี่ยนชุดจะ
ลงไปเล่นน้ำ ส่วนหนุ่มๆ ก็เดินลงมาริมหาดเพราะเห็นพรรคพวกนั่งจับกลุ่มกันอยู่ก่อนแล้ว ปอม
เดินรั้งท้ายมากับไทด์สะกิดไทด์อย่างเร็ว
"เมื่อคืนนี้ โอเคมั๊ยพี่" ทำหน้าทำตากะลิ้มกะเหลี่ย
"โอเค อะไร" ไทด์หันมาถาม
"ก็ คุณแน๊ท!ไง บอกยัง..บอกยัง" ถามใหญ่ ไทด์ยิ้มหน้าบาน
"บอกแล้ว!"
"กิ๊บ กิ๊ว กิ๊บ กิ๊ว แล้วเค้าว่าไงบ้าง! หายงอนยัง" ซักเข้าไป
"อึมม์" ไทด์เขิลล์ เอามือลูบหัวไปมา
"อะไร! อึมม์..ไม่รู้เรื่อง เล่าให้ละเอียดหน่อยดิพี่" เร่งยิก ยิก
"หายแล้ว คุยกันรู้เรื่องแล้ว" ปอมยิ้มแก้มแทบปริ
"เห็นมั๊ยล่ะ ผมบอกแล้วร้อยเอาบาท ถ้าผู้หญิงเค้าไม่มีใครนะมีชัยไปกว่าครึ่ง" เริ่มคุยและ
"เออ!.แกเก่ง!" แล้วก็เดินกันมาถึงจุดที่พวกหนุ่มๆ นั่งกันอยู่ วัฒน์ เคน และก็อ๊อดเข้าไปนั่ง
รวมอยู่ก่อนแล้ว ไทด์เดินเข้าไปสมทบ ปอมเดินมานั่งข้างๆโย ซักแป๊บ ก็ล้มตัวลงนอนอ่าน
การ์ตูนต่อ ซักครู่ก็มีเงาคนมาทาบทับตัว ปอมค่อยๆเลิกหนังสือออก พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบ
ตะแคงตัวหนี หันหน้าไปทางโยเอาหนังสือปิดหน้า ชีวิตนี้ตูจะหนีมันพ้นมั๊ยเนี่ย! แล้วก็มีมือมา
สกิดไหล่
"พี่ปอม! พี่ปอม! ขาว พี่ขาว" ตั๊มสะกิดยิก ยิก ปอมยังไม่หัน ยิ่งกะเถิบ ๆหน้าเกือบจะแนบชิด
ต้นขาโย โยก้มมามองแล้วก็หัวเราะออกมา ตั๊มก็ยังสะกิดอยู่ทีนี้ลงมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างหลังเลย
"พี่ปอม! น่าหน่อยน่า..กินแก้วนี้แล้วจะติดใจนะ ผมชงเองกับมือ เจ้มจ้น!..ขาวพี่..ขาว..เร็ว!"
สกิดอยู่นั่นแหละ ปอมเริ่มรำคาญถ้าไม่พูดออกมามันไม่ไปแน่ ๆ
"ไม่เอ๊า! ยังเช้าอยู่..ขาวอะไรกันแต่เช้าวะ..โน่นไปหาพี่วัฒน์โน่น" ชี้โบ้ ชี้เบ้ไปข้างหน้า
"พี่วัฒน์น่ะเดี๋ยวไปหาแน่...แต่ตอนนี้เอาพี่ปอมก่อนอ่ะ เร็ว! พี่ แก้วเดียวก็ได้ น้าพี่น้า" อ้อน
ปอมตัดรำคาญพลิกตัวกลับมา แล้วก็ลุกขึ้นมองตั๊มตาขวาง
"ม๊า! เอามา แก้วเดียวนะโว๊ย!" ตั๊มรีบยื่นแก้วส่งให้ ปอมซดรวดเดียวหมด แล้วก็ทำหน้าแหย
"อื้อหือ! ไอ้ตั๊มแกชงยังไงวะ ขมฉิปเป๋งเลย" ตั๊มยิ้มแก้มแทบปริ "ติดใจใจใช่มั๊ยล่ะ เอาอีกแก้ว
นะพี่"
"ไม่เอ๊า! พอ.." กำลังจะล้มตัวลงนอนใหม่ สายตาก็เหลือบไปเห็นสาวๆ เดินลงมากันเป็นกลุ่ม
แนงและก็นาเดินนำหน้า ตามด้วยพวกสาวๆ ออฟฟิตอีกเป็นขบวน ปอมยิ้มป้องปากตะโกน
"ไอ้แนง!" แนงหันหน้ามาหา ขมวดคิ้วส่งให้
"เรียก ทำไม!" ตะโกนกลับมา
"แกจะลงน้ำเหรอ!"
"เออ!"
"ค่อยๆลงนะโว้ย!" ปากตะโกน ตาก็ยิ้มพราย
"ทำไม! ห่วงฉันเหรอ" แนงยิ้มแก้มแทบปริ
"เฮอะ! พวกฉันกลัวเปียก" ตะโกนกลับไป แนง งง เพื่อนๆ ก็งง
"ทำไม!"
"ก็ถ้าขืนแกลงไปแรงๆ น้ำทะเลมันจะล้นขึ้นมาบนหาดเปียกกันหมด" เท่านั้นแหละหนุ่มๆ หัว
เราะกันตรึม โดยเฉพาะตั้มกับโจ้ เป่าปากวี๊ดวิ้วใหญ่ถูกใจ แนงชี้นิ้วมาหาปอม เดี๋ยวฉันเล่นน้ำ
ก่อนไอ้ปอม เดี๋ยวค่อยเจอกัน! ปอมยิ้มกำลังจะล้มตัวลงนอน สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบเห็นจุ้น
ตูน และก็จันทร์ อีก ทีนี้นั่งตัวตรงแด๋ว ปากตะโกนถาม
"จุ้นนนนน!" จุ้นหันมามอง
"เล่นน้ำเหรอ!" จุ้นพยักหน้า
"ให้ปอมไปเล่นเป็นเพื่อนมั๊ย!" มีเสียงวิ๊ด วิ๊ว ปิ๊ด ปิ๊ว แซวอยู่ข้างๆ จุ้นค้อนให้หนึ่งทีแล้วก็เลิก
สนใจปอม สวมแว่นตากันน้ำ หันหน้าเข้าหาทะเลเดินลงไปกับตูนและก็จันทร์ หนุ่มๆ หัวเราะกัน
เกรียว
"เป็นไงล่ะไอ้ปอม..สาวเจ้าไม่สนใจ..เศร้าไปเลยสืเอ็ง!555" เคนส่งเสียงแซวข้ามมา เพื่อนๆ ก็
หัวเราะผสมโรงด้วย
"ไม่สนใจที่ไหน! ก็เห็นๆ อยู่ว่าเค้ากวักมือเรียก" เถียง มีเถียง สายตาก็ยังมองจุ้นอยู่
"ไอ้จุ้นเนี่ยนะกวักมือเรียกแก..ตอนไหน!..ฉันนั่งดูอยู่ยังไม่เห็นมันยกมือให้แกเลย" ไทด์
สงสัย
"ก็มันค้อนให้ไง โบราณเค้าว่า {ผู้หญิงค้อนควั๊ก! แสดงว่ากวักมือเรียก}" ลื่นไปเรื่อย หัวเราะ
กันไปทั่ว สายตาปอมก็ยังมองจุ้นไม่ละ
"โบราณที่ไหนเค้าว่าวะ!ไอ้ปอม เค้ามีแต่ {ผู้หญิงให้จวัก แสดงว่าเค้ากวักมือเรียก}" วัฒน์
เสริม พร้อมกับหัวเราะ
"ก็แถวบ้านผมไง..ไปดีกว่าวุ้ย!" ว่าแล้วก็ถอดเสื้อ เหลือแต่กางเกงขาสั้น เพื่อนๆ เห็นก็ตกใจ
กันใหญ่
"อ้าว! เฮ้ย! ไอ้ปอม!จะไปไหนวะน่ะ" เคนถาม
"ไปเล่นน้ำเป็นเพื่อนจุ้น!" หันมาบอกแล้วก็เดินออกไป
"ไอ้จุ้น! มันมีเพื่อนแล้วไม่ต้องไปหรอก!" วัฒน์แซว ยิ้มๆ แล้วเสียงปอมก็ลอยข้ามมา
"ไม่อุ่นใจ!" มีเป่าปาก ปี๊ด ปิ้ว วี๊ด วิ้วตามหลังพร้อมเสียงหัวเราะ
"เป็นห่วง!..เว้ย..เป็นห่วง! สุดยอดเลยว่ะไอ้ปอม! ถึงว่าผู้หญิงติดตรึม!" เคนพูดพร้อม ส่ายหัว
หันมาเห็นอ๊อดถอดเสื้อบ้าง
"อ้าวไอ้นี่! จะไปกับเค้าด้วยเหรอ"
"เออ! ว่ายน้ำซะหน่อยจะได้สดชื่น" ว่าแล้วก็วิ่งตามปอมออกไป
"ไอ้ปอม! รอด้วย!"
แล้วก็เดินไปพร้อมกัน อ๊อดแยกตัวไปหาแนงกับนา ปอมกวาดตาหาจุ้นว่าอยู่ตรงไหน หันไป
ทางซ้ายก็เห็นอ๊อดกำลังว่ายเข้าไปหาแนงกับนา หันไปทางขวาก็เห็นตูนกับจันทร์ลอยคลอดู
ประการังอยู่ มองไปข้างหน้าก็เห็นพวกสาวๆ ออฟฟิตกำลังเล่นบอลบ้าง ก้มดูปลาบ้าง จุ้นไป
อยู่ไหน แล้วก็เห็นหัวคนลิบๆ อยู่ตรงโขดหินผลุบๆโผล่ๆอยู่ ไอ้จุ้นเอ๊ย! ไปซะไกลเลยนะน่ะ!
รีบว่ายออกไปหาใช้เวลาไม่กี่นาที ปอมก็เกือบจะถึงตัวจุ้น เห็นจุ้นเอามือจับโขดหิน กำลังก้ม
หัวลอยคลอดูประการังอยู่ ก็ค่อยๆว่ายไปข้างหลังแล้วก็จับขาจุ้นไว้ เท่านั้นแหละจุ้นตกใจสุดๆ
ยันขาเข้าไปที่หน้าอกของปอมอย่างแรง ปอมผงะออกมา
"โอ๊ย! ไอ้จุ้น..อือหึมม์ เอาซะยอดอกเลย" บ่นอุบ จุ้นได้ยินเสียงรีบหันมาดึงแว่นตาลงไว้ที่คอ
พอเห็นว่าเป็นปอมหน้าก็เริ่มเขียว
"ไอ้ปอม! เอาอีกแล้วนะเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง" บ่นเสียงดัง ปอมมองหน้าแล้วก็ยิ้มแหยๆ
"ขอโทดดดดด ก็กะว่าจะมา เซอร์ไพส์ตัวเองไง! แต่ตัวเอง เล่นถีบยอดอกเค้าอย่างเงี๊ย! ไม่
ไหวน้า..อกเค้าเดาะหมด...หมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้เดี๋ยวต้องเดือดร้อนตัวเองอีกน้า...รักษา
โรคอกเดาะ..รักษาเป็นป่ะ...จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง จิ๊ง" แหกปากยิ้มซะ ทำหน้าน่ารักส่ายหัวไปส่ายหัวมา
จุ้นหัวเราะพูดออกมาเบาๆ
"ปัญญาอ่อน!" ปอมได้ยินทำหน้าขึงขัง
"อ้าว! ตัวเอง..ทำไมปาก เสียอย่างงั้นหล่ะ..มาว่าเค้าได้เหรอ...เดี๋ยวเค้าไม่รักน้า" มุขเดิม จุ้น
ยิ้มเลิกสนใจ.. แล้วก็ใส่แว่นตากำลังจะก้มดู..ปอมเคาะหัวจุ้นหนึ่งที จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง
"จะทำอะไร" จุ้นเอาแว่นตาลงใหม่ไม่ถนัด ขมวดคิ้ว เริ่มขัดใจ
"จะดูประการัง"
"งั้นมือไม่ต้องจับโขดหิน" สั่ง มีสั่ง จุ้นงง
"ก็ถ้าไม่จับ! ตัวฉันก็ลอยออกไปไกลน่ะสิ"
"ลอยก็ปล่อยให้มันลอยไป แกดูซิเนี่ยมีแต่หินติดอยู่บนโขดหอย เอ๊ย! มีแต่หอยติดอยู่บน
โขดหิน และมันก็คมด้วย แกเห็นก้นตูดมันมั๊ยแตกเป็นวง ๆเลย ถ้าแกโดนตรงนี้เค้าไปนะ จุ้น
เอ๊ย! แสบบบบมากกก และยิ่งโดนน้ำทะเลด้วยนะจุ้น! สุดยอดดดด ไม่อยากบรรยาย เออ!ถ้า
โขดหินมันเรียบๆ ไม่มีอะไรเกาะฉันจะไม่ว่าแกเลย...และทำไม..จะดูแค่ตรงนี้ที่เดียวหรือไง
ถึงกลัวจะลอยออกไปไกลน่ะ ทะเลออกจะกว้างลอยดูแค่กระจึ๋งเดียวมันจะได้ฟิลล์อะไร..ม๊า..
มานี่..เดี๋ยวพรานหนุ่มแห่งท้องทะเล จะพาสาวจุ้นดื่มด่ำกับธรรมชาติใต้ท้องทะเลเอง" พูดซะ
ยาว ว่าแล้วก็ดึงมือจุ้น จุ้นขืนตัวไว้
"เดี๋ยวก่อน ฉันใส่แว่นตาก่อน" แล้วก็ขยับๆ แว่นตาขึ้นข้างบนแต่สายรัดข้างหลังพันผมจุ้นอยู่
ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออก จุ้นหน้าเบ้ ปอมเห็นท่าทางจุ้นก็หัวเราะออกมา
"มา! มานี่เดี๋ยวฉันแกะให้" จุ้นเขยิบเข้ามาใกล้ๆ
"ทีหลังเวลาแกจะเล่นน้ำ...ไม่ว่าจะลงสระหรือทะเลก็ตาม..ถ้าแกไม่คิดจะตัดผมสั้นนะจุ้น..รวบ
ผมซะมันจะได้ทะมัดทะแมง..ไม่ใช่ปล่อยสยายเป็นนางเหงือกเชียวแล้วก็พันกันยุ่งอยู่อย่าง
นี้" ปากก็พร่ามไป มือก็แกะใหญ่ จุ้นทำปากหมุบหมิบ หมุบหมิบตาม ปอมเหลือบตาเห็นพอดีก็
หัวเราะ มือก็แกะเสร็จพอดีเหมือนกัน
"เห็นนะโว๊ย! ไม่ใช่ไม่เห็น ทำมาเป็นเลียนแบบ เดี๋ยวปั๊ด!" จุ้นได้ยินรีบหันมาหา
"เดี๋ยวปั๊ดอะไร..ไอ้ปอม!" เสียงเขียว
"เดี๋ยวปั๊ด! จุ๊บ! ซะเลยนี่" เมื่อกี้เสียงเขียว ตอนนี้ตาเริ่มเขียว
"โอ๋ ๆ ล้อเล่น..ใครมันจะไปจุ๊บกันได้บ่อยๆ เนอะจุ้นเนอะ...ผู้หญิงเค้าเสียหายหมด...ปอมไม่
ทำอย่างงั้นหรอกเชื่อปอมน้า...เชื่อปอม" ประจบ ประจบ นั่นแหละถึงจะเงียบลงได้
"อ่ะ! ใส่แว่น..ใส่แว่น น้าคนดี...อ่ะ!ถ้า ไม่ใส่ เดี๋ยวแจบตาน้า" ยังประจบ ประจบอยู่ จุ้นค้อน
ให้ ปากก็ถาม
"แล้วแกไม่แสบเหรอ! ไม่ใส่น่ะ" ปอมได้ยิน ก็หลี่ตา เอาและ..
"จุ้นนนน! จุ้นพูดอะไรออกมาเนี่ย รู้ตัวมั๊ย! ว่าพูดกับใครอยู่! นี่อดีตนักว่ายน้ำข้ามเกาะนะ
เดี๋ยวจะหาว่าโม้..มีดรีกรีเป็นแชมป์เลยนะตัวเอง ไอ้เรื่องลืมตาในน้ำเนี่ยเด่ะ เด่ะ" ส่ายหัวใหญ่
[ประมาณว่า อย่าพูดเลยดีกว่าจุ้น เรื่องจิ๊บ จ๊อย : ผู้แต่ง] จุ้นหมั่นไส้ แล้วก็ค่อยเลื่อนแว่นขึ้น
ปอมเห็นก็ขัดใจ
"ก็ทำแบบเนี้ย ผมมันจะไม่พันได้ยังไง ดึงออกมาเลยจุ้นแล้วค่อยสวมลงไปใหม่..เออ!..อย่าง
งั้นแหละ แม๊ะ! เก่งจังเลยใส่แว่นเป็นแล้วด้วย...อุ้ย!..เจ็บอ่ะจุ้น" เจอแหนบที่สีข้างไปทีนึง
"พร้อมแล้ว ใช่มั๊ย" จุ้นพยักหน้า
"เออ! เดี๋ยว! สอนระหัสมือก่อน ถ้าฉันเอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบนแสดงว่า เงยหน้าขึ้นมาหายใจ ถ้า
ฉันเอานิ้วโป้งชี้ทางซ้ายก็ให้ว่ายไปซ้าย ชี้ขวาก็ให้ว่ายไปขวา แต่ถ้าแบมือแสดงว่าให้หยุดแล้ว
ลอยอยู่นิ่งๆ เข้าใจมั๊ยจุ้น" จุ้นขมวดคิ้ว
"ทำไม..ไม่เห็นเหมือนกับที่ฉันเคยเรียนกับครูปื๊ดเลยล่ะ" ปอมขมวดคิ้วมั่ง
"อันนี้ครูปอมคิดเอง..แกเข้าใจมั๊ยล่ะ" จุ้นพยักหน้า
"เออ! เข้าใจก็จบ..ไม่ต้องคิดมาก ปวดหัว!" จุ้นยิ้ม
"ไอ้รหัสนี่แกใช้มานานหรือยังล่ะปอม! เข้าใจง่ายดี" ยังสงสัย ปอมยิ้ม
"เมื่อ 5วิที่แล้ว นี่เอง" จุ้นเบะหน้า ปอมหัวเราะ
"มา เอามือมา" จุ้นส่งมือให้แล้วปอมก็ค่อยๆ พาลอยคลอดูประการังบ้าง บางทีก็ชี้ให้ดูปลา
หน้าตาแปลก ๆ บ้าง แล้วซักพักก็เอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบน เงยหน้าขึ้นมาหายใจกัน
"ลืมถาม แกกลั้นหายใจได้นานเท่าไหร่จุ้น!"
"1-2 นาทีได้"
"เอางี้ ถ้าแกไม่ไหวแกก็ชูนิ้วโป้งขึ้น โอเครมั๊ย!"
จุ้นพยักหน้า แล้วก็ลอยกันต่อตอนนี้ปอมไม่จับมือแล้วกอดเอวแทนลอยคู่กันไป ซักแป็บปอม
เอานิ้วโป้งไปทางขวาจุ้นก็ว่ายขวา เห็นประการังสีสรรสดใสเต็มไปหมดส่วนมากจะเป็นสีส้ม
ปลาเล็กปลาน้อย ว่ายกันดาดดื่น ปอมชี้ให้ดูปลากะเบนที่ฝั่งตัวอยู่กับทรายถ้าไม่สังเกตก็จะไม่
รู้ ว่ายมาได้ซักครู่ปอมก็เอานิ้วโป้งไปทางซ้ายจุ้นก็หันซ้ายแต่ปอมไม่หันด้วยหน้ายังตรงอยู่
จมูกจุ้นก็ชนกับแก้มขวาปอมอย่างจัง จุ้นตกใจ ปอมยิ้มแล้วก็แบมือเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งบรรจบ
กัน ไม่เป็นไรจุ้นปอมทนได้ แฮะๆ
จุ้นเอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบน แล้วก็ขึ้นมาหายใจ ปอมมองหน้าจุ้นแล้วก็ยิ้ม จุ้นหน้าเริ่มแดง แล้ว
ทั้งสองก็ก้มหน้าลงไปดูใหม่ตอนนี้ปอมย้ายมาอยู่ขวามือจุ้น ปอมเอานิ้วโป้งไปทางซ้ายจุ้นก็
ว่ายไปทางซ้าย ปอมชี้ให้ดูปลาดุกทะเลที่แอบอยู่ใต้โขดหินเห็นหัวโผล่ออกมา
ลอยไปซักครู่ปอมก็แบมือให้หยุด แล้วเต่าทะเลตัวน้อยก็ว่ายผ่านหน้าจุ้นไป จุ้นหันมายิ้มกับ
ปอม ซักแป๊บปอมก็เอานิ้วโป้งชี้ไปทางขวาจุ้นก็หันขวาปอมไม่หันด้วยหน้ายังตรงอยู่เหมียน
เดิม จมูกจุ้นก็ชนกับแก้มซ้ายปอมอย่างจัง จุ้นตกใจ พร้อมกับเอะใจ ปอมเลิกคิ้วแล้วก็ทำ
กริยาท่าทางเหมือนครั้งแรก ชน ๆมาเถอะจุ้นปอมรับได้ แฮะๆ จุ้นเอานิ้วโป้งชี้ขึ้นข้างบน แล้วก็
โผล่ขึ้นมาหายใจ ปอมยิ้ม จุ้นจ้องปอมเขม็งหน้าแดงเชียย์
"ไอ้ปอม! แกวางแผนใช่มั๊ย" น้ำเสียงคาดคั้น
"เปล่าน้า..ปอมเปล่า ก็จุ้นหันเร็วเองทำไมล่า..ปอมยังไม่ทันหันเลยจุ้นก็หันมาและ..ก็ต้องชน
เป็นธรรมดา..มันเป็นอุบัติเหตุน้าจุ้น..อุบัติเหตุ" อธิบายใหญ่
"อุบัติเหตุห่าอะไรตั้งสองครั้ง สองหน" หน้าแดง ของขึ้น
"จุ้นพูดจาไม่เพราะอ่ะ..เป็นผู้หญิงพูดห่าได้ไง มันไม่งามรู้มั๊ย!" ยิ้มตาหยี มีสอนด้วย จุ้นเริ่มยิ้ม
"ไป ไปดูประการังต่อเร๊ว! เนี่ยมันชูช่อ รอจุ้นไปดูมันอยู่นะ ได้ยินมั๊ย!..มันเรียกอยู่...จุ้ง จุ้ง
มาเร็วๆ พวกเรารออยู่นะ!" บีบเสียงเล็ก เสียงน้อย ทำหน้าทำตาน่าร๊ากกก จุ้นหัวเราะออกมา
"ไอ้กะล่อน!..ไม่ดูแล้ว! กลับ กลับ" หันหลังจะว่ายกลับ แล้วก็ต้องตาโต "อื้อหือ! แล้วดูซิเนี่ย
ลอยออกมาห่างฝั่งซะไกลริบเลย แล้วจะว่ายกลับยังไงไหวล่ะ" จุ้นบ่นงึมงำ ปอมยิ้ม
"กลัวอะไรมีพรานหนุ่มแห่งท้องทะเลอยู่ใกล้ๆทั้งคน เกาะคอไว้เดี๋ยวจะพาจุ้นสู่ฝั่งเอ๊ง! แต่อย่า
โถมมาทั้งตัวนะจุ้น เพราะพรานหนุ่มแห่งท้องทะเลคงแบกรับน้ำหนักจุ้นไม่ไหวอ่ะ เพราะหนัก
มากกกก...โอ๊ย! อื้อหือ!..ไอ้จุ้น..ล่อซะหลังแอ่นเลย..แกเปลี่ยนจากตีหนักๆ มาหอมหนักๆ
ซักสองทีได้มั๊ยวะ...ไอ้จุ้น" ตะโกนเรียกไล่หลังจุ้นไป จุ้นว่ายไปแล้วสองช่วงตัว ปอมยิ้มแล้วก็
ว่ายตามไป..................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 พ.ค. 2554, 23:06:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 พ.ค. 2554, 23:06:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1784
| << ตอนที่17 : ความแตก | ตอนที่19 : ตอนนี้มีแต่เรา...2 >> |