ทางเดินหัวใจ
เรื่องหนึ่งเรื่องเริ่มมาจากความฝัน อีกหลายเรื่องคืความผูกพันธ์
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป

Tags: ฝัน และ จริง

ตอน: ตอนที่ 15 วันที่จำจากลา

ช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะ นับถือทุกคน
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นายนั่งมองซองเอกสารที่วางอยู่บนที่นอน เขาได้ซองนี้มาจากท่านผู้อำนวยการ เอกสารในซองเป็นตัวเปลี่ยนชีวิตเขา แค่เขากรอกข้อมูลลงไป เงินที่มากขึ้น งานที่ดีขึ้น

“ซองอะไรอ่ะ”

แล้วจู่ๆซองนั้นก็ถูกมือบางของน้องสาวหยิบมาเปิด นายจะแย้งคืนแต่ก็สู้ความไวของนรีไม่ได้

“นี่มันใบสมัคเรียนต่อนี่ อเมริกาเลยเหรอ ตัวจะไปเหรอ จะไปจริงๆเหรอ”
นรีมองตาพี่ชายปริบๆ รู้สึกใจหายวูบ

“เขาก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่ทุนนี้ไม่ใช่ท่านผู้อำนวยการจะให้ใครง่ายๆนะ เขาต้องพยายามมาต้องนานกว่าจะได้มา”นายบอกเหตุผลกับน้องสาวที่ทำหน้าซึม

“แล้ว...ตัวจะไปเมื่อไหร่ ไปนานไหม และจะกลับมาเยี่ยมบ้านไหม”

“มันยังไม่ถึงเวลา เขาตอบไม่ได้หรอก ดึกแล้วไปนอนได้แล้ว”นายไม่รอให้น้องสาวตั้งตัวรีบดันน้องสาวออกจากห้องแล้วปิดประตูทันที นรีโวยวายทุบประตูสองสามครั้งแล้วก็ตัดสินใจกลับห้องนอน

“เฮ้อ!!”
นายถอนหายใจแล้วหยิบเอกกระสารมากรอกข้อมูล


มหาวิทยาลัย MBST ตึก A

มยุราเดินเอาเอกสานเก่าปึกใหญ่มาส่งให้ปรเมตรที่ห้องประทานนักศึกษา เธอจะเคาะประตูแต่ได้ยินเสียงคุยกันเสียก่อน

“ผมได้ข่าวว่าอาจารย์นายได้ทุนเรียนต่อที่อเมริกานี่ใช่ไหมพี่ปั้น”ปรวัฒน์ถามพี่ชาย

“ใช่เมื่อกี่ก็สวนกันที่ห้องคุณพ่อสงสัยจะเข้าไปคุยเรื่องที่จะไปปลายเดือนนี้”ปรเมตรตอบ

ปึง!!!

เอกสารกองโตตกลงพื้น พร้อมกับร่างของมยุราที่วิ่งสุดตัวไปยังห้องของผู้อำนวยการ

“แย่แล้วพี่ปั้นเลยเวลานัดมากี้แล้วโดนอีกแล้วผม ไปก่อนนะพี่”

“เออไปเถอะ”

ปรวัฒน์รีบวิ่งออกจากห้องเกือบสะดุดกับกองเอกสาร

“เฮ้ยพี่ปั้นใครเอาอะไรมาวางไว้ตรงนี้เนี้ย หัวเกือบทิ่มเลย”
เมื่อได้ยินน้องชายบอกปรเมตรเดินออกมาดูก็พบกับเอกสารเก่าที่เขาสั่งให้มยุราเอามาให้

“ลูกโป่งละมั่ง รีบไปก็ไปเถอะเดี๋ยวพี่ยกเข้าห้องเอง”
ปรวัฒน์พนักหน้ารับแล้วรีบวิ่งไปต่อ ปรเมตรก้มเก็บเอกสารแล้วเดินเข้าห้อง กดโทรศัพท์หาเนวดี

“เนวครับอยู่ที่ห้องพี่โมรึเปล่า ถ้าอยากรู้ก็รอดูที่หน้าห้องคุณพ่อสิเดี๋ยวก็รู้”


ตึก King ห้องผู้อำนวยการ

“เอกสารครบถูกต้องแล้วนะคุณนาย” คุณปวรภัทรบอกกับนาย

“ขอบคุณครับท่านผอ.”

“ปลายเดือนนี้คุณเดินทางได้เลยนะ”

“ปลายเดือนเลยเหรอครับ แต่โรงเรียนจะเปิดอีกสามเดือนนี่ครับ”นายตกใจเมื่อรู้ว่าจะ
ต้องเดินทางเร็วแบบนี้เขายังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ และที่สำคัญเขายังไม่ได้จัดการปัญหาหัวใจเลย

“ความจริงก็ใช่ แต่ผมจะไปธุระพอดี เลยจะไปจัดที่อยู่ และที่ทำงานพิเศษให้คุณซะทีเดี๋ยว คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่า”

“เปล่าครับ ขอบคุณท่านมากๆครับ ผมขอตัวนะครับ”

“เชิญ”
นายลาคุณปวรภัทรเสร็จก็เดินออกจากห้อง แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นมยุรามายืนอยู่ที่หน้าห้อง แถมยังมีอาการหอบจนตัวโยน

“ลูกโป่งมาทำอะไรเหรอ”

“พี่น้ำตกจะไปเรียนต่อเหรอคะ”มยุราพยายามเปล่งเสียงออกมาทั้งที่ยังเหนื่อย

“อืม คงจะไปปลายเดือน...นี้”ไม่ทันที่นายจะพูดจบสาวน้องตรงหน้าก็โผลกอดเขาไว้แล้วร้องไห้ออกมา นายได้แต่ลูบผมของเธอไม่กล้ากอดเธอตอบ

เนวดี กับ ปริตาค่อยปิดประตูห้อง แล้วเดินมานั่งที่เดิม

“พี่เพิ่งรู้ว่าอาจารย์นายมีแฟนเด็ก”ปริตาหันมาพูดกับเนวดี

“ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะพี่โมจิ แต่คงชอบกันอยู่ น้องคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทน้องสาวอาจารย์นาย คงจะผูกพันกันมานาน”


ตึก A

ที่ห้องพักนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่ง นรีกำลังหาข้อมูลยาบำรุงสมองเพื่อประกอบรายงาน แต่จู่ๆก็มีมือยื่นบัตรคอนเสิร์ตดับเบิล ของแดนไทยกับมหาศาลมาให้

“มีคนฝากมาให้”ณหทัยบอกพร้อมส่งให้นรี

“ไหนขอดูก่อน”แต่คนที่ดูสนใจเป็นพิเศษเห็นจะเป็นสารินา “ว้าว!!! วีไอพีด้วยน่าอิจฉาจัง”

“ไม่ต้องอิจฉาหรอกมิ้นต์ นี่มีครบทุกคน เอาใบนั้นมาเลย”ณหทัยดึงบัตรใบเดิมคืนจากสารินาและส่งบัตรอีกชุดให้

“มันก็บัตรวีไอพีเหมือนกัน”สารินาบ่น

“ใบนี้ขอเธอนะน้ำค้าง”ณหทัยย้ำก่อนจะเดินออกมา

“หลินมันเกินมาใบหนึ่ง” นิการยื่นใบที่เหรอให้ณหทัย

“ของอาจารย์นายละมั่งเดี๋ยวฉันไปให้เอง”

“แล้วทำไมไม่ให้น้ำค้างเอาไปล่ะ”นิการถาม

“นั้นสิ”สารินาสงสัยอีกคน

“เอาเถอะ แล้วลูกโป่งไปไหนล่ะ”ณหทัยเหลี่ยงประเด็น

“เอาเอกสารเก่าไปให้พี่ข้าวปั้น”นิการตอบ ณหทัยพยักหน้าแล้วเดินไปเลือกหนังสืออ่าน

นรีมองเพื่อนอย่างสงสัยแต่ก็ไม่อยากคิดอะไรมากเลยหันไปทำงาน ก่อนจะต้องหันไปที่ประตูอีกครั้งเพราะเสียงปิดอย่างรุนแรง

“กระบี่นายเป็นอะไร”เมฆาถามเมื่อกระบี่เดนมาทิ้งตัวลงข้างๆ

“ผมมันเป็นหมาเห่าเครื่องบินเหรอครับ ผมผิดเหรอที่เกิดมา”กระบี่พูดไปร้องไห้ไป น้ำตาน้ำมูกไหลเลอะเทอะไปหมด

นรีรู้ในทันทีว่าคนที่ว่ากระบี่คงจะเป็นนริดา รู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนเสียใจ

“ในเมื่อคนอื่นเขยังเป็นเครื่องบินได้แล้วทำไมนายไม่ทำตัวเองให้เป็นเครื่องบินบ้างล่ะ”ณหทัยพูดพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ “ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ๆเดี๋ยวพวกเราจะช่วยนายเอง ใช่ไหม”สารินาบอกพร้อมหันไปหาเพื่อนๆ

“ใช่เราจะช่วยด้วย”นิการช่วยพูดอีกคน

“น้ำค้างด้วย น้ำค้างจะช่วยด้วย”

“โฮกๆๆ”เมื่อเห็นเพื่อนๆเป็นกำลังใจให้กระบี่ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นด้วยความซึ้งใจ

“ขอบคุณนะทุกคน โฮก”
นรีคิดว่านี่คงจะเป็นวิธีไถ่โทษที่เธอพอจะทำได้


สามวันต่อมานรีและเพื่อนๆรวมถึงนายได้มายืนรออยู่ที่หน้าประตูเข้างาน มีแฟนคลับของทั้งแดนไทย กับมหาศาล มายืนรออยู่มากมาย

นายทำหน้าไม่สบอารมณ์นัก แต่นิการกับแอบเห็นบางทีนายกับยิ้มกว้างเมื่อมยุราหัวเราะ หรือยิ้มอย่างมีความสุข

และวันนี้กระบี่ที่แสนเชยก็ถูกเพื่อนๆจับแต่งตัวใหม่ ฟันก็ถูกเนวดีที่ร่วมด้วยพาไปใส่เหล็กดัดฟัน หน้าก็ดูใสขึ้นเพราะถูกจับไปทำเลเซอร์หน้าใส สุดท้ายผมที่ถูกยืดถาวารก็ตัดสั้นพอให้เซตได้ ทำให้วันนี้มีสาวๆมาขอเบอร์โทรกระบี่แล้วสามคนแต่ละคนก็น่า
รักไม่เบา

อีกสิบนาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออก ณหทัยเป็นคนยื่นบัตรคนแรกในกลุ่ม นรีเห็นทีมงานถามอยู่สองสามคำก็เปิดทางให้ทั้งกลุ่มเข้างานและทำไปที่นั่งแถวหน้าเวทีตรงกึ่งกลาง

นายเข้าไปคนแรก ตามด้วยมยุราที่โดนใครบางคนดันให้ไปนั่งต่อนาย ณหทัยดันนรีให้เข้าไปก่อน และตามด้วยเธอ อีกสี่คนถูกภาไปนั่งอีกแถว ที่ตรงกับสี่คนข้างหน้า กระบี่นั่งด้านหลังนาย ต่อด้วยเมฆา สารินาและนิการ

อีกยี่สิบนาทีต่อมาคอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้นโดยสองหนุ่มออกมาร้องเพลงที่แต่ขึ้นมาใหม่ และตามมาอีกสองเพลงที่เป็นเพลงฮิตของทั้งสองคนและการแสดงของสองหนุ่มสลับกันไปจนพักครึ่งคอนเสิร์ต

“พี่ปุน พี่วิน พี่คราม พี่รัน เพิ่งมาเหรอคะ”สารินาทักทายเพื่อนๆของแดนไทยที่ยืนเถียงกันอยู่

“ก็ไอ้ครามนะสิลากพวกพี่ไปช่วยพ่อมันหาเสียงเลยมาเกือบมาไม่ทัน”ชวินทำหน้าเสียดาย

“มาไม่ทันอะไรเหรอคะ”สารินาที่ไม่เข้าใจถามต่อ

“ก็ไอ้ดิวมันจะ...แหวะ!!!ไอ้รันจะเอาอมยิ้มแกมายัดปากข้าทำไม”ชวินเอามือถูลิ้นไปด่าเพื่อนไป การันต์ไม่สนใจหยิบอมยิ้มอันใหม่อมต่อ

นรีสงสัยพฤติกรรมของเพื่อนๆแดนไทยสงสัยว่าต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ๆ เธอหันไปทางณหทัยที่ทำหน้าโล่งอก

“หลินมีอะไรจะบอกน้ำค้างไหม”นรีตัดสินใจถาม

“ไม่มี เธอคิดว่าเราจะต้องบอกอะไรเหรอ”เจอคำตอบแบบนี้ของณหทัยเข้าไปนรีก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน

“ก็...นั้นสิ”

“เริ่มครึ่งหลังแล้ว”สารินาบอก แล้วก็ตามด้วยเสียงกรี๊ดของเหล่าแฟนคลับ
แดนไทยกับมหาศาลขึ้นบนเวทีพร้อมทีมงานดุนกล่องจับฉลากตามหลัง

“พี่ๆครับนี่อะไรครับเนี่ย”มหาศาลแกล้งถาม ทีมงานเอามือปิดปากต่อเองบุ้งบ้ายไปที่กล่อง

“สงสัยจะให้เราจับฉลากล่ะมั้ง”แดนไทยบอกทีมงานพยักหน้าหงึกๆ

“เหรอถ้าอย่างนั้นผมจะจับแล้วนะ ได้แล้วใครล่ะเนี่ยผู้หญิง ที่นั่ง....อ้าว!!!พี่เอาไป
ทำไม”มหาศาลทำหน้าตกใจเมื่อทีมงานแย่งฉลากไปก่อน

“สงสัยจะไว้เซอร์ไพร่แฟนๆล่ะมั้ง”แดนไทยว่า “งั้นเดี๋ยวผมจับมั่ง อึมได้แล้วนี่ครับพี่ครับเอาไปเลยครับ”แดนไทยรีบส่งฉลากให้ทีมงาน

“อ๋อ ผมพอจะรู้แล้วว่าพี่เขาจะเอาไปทำอะไร”มหาศาลว่า

“เอาไปทำอะไรครับคุณท๊อป”

“ก็เอามาเป็นนางเองเอ็มวีบนเวทีนี้ให้เรานะสิครับ”จบคำพูดของงมหาศาล ก็ตามด้วยเสียงกรี๊ดของแฟนคลับ แล้วจู่ๆไฟก็ดับวูบลง เมื่อไฟสว่างขึ้นอีกครั้ง มยุราก็ต้องแปลกใจที่นรีกับณหทัยหายไป

“พี่น้ำตกคะ น้ำค้างกับหลินหายไปไหนไม่รู้ค่ะ”นายหันไปดูที่นั่งว่างเปล่าแล้วจึงหันไปบนเวที ถ้าเขาตาไม่ฝาดเขาเห็นแดนไทยยิ้มให้เขาแน่ๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอกเขาแค่มาเอาตัวผู้โชคดีไป”นายตอบยิ้มๆแต่ยิ้มที่ว่าส่งกลับไปให้บนเวที


นรีถูกวางลงบนโซฟา โดนมีปรเมทกับการันต์ยืนหอบอยู่ข้างๆ และณหทัย ที่มาพร้อมกับฟ้าคราม กับชวิน

“ตัวแค่นี้หนักเหมือนกันนะ”ปรเมทพูดทั้งที่ยังเหนื่อย ส่วนการันต์ก็ดูเหมือนจะหายเหนื่อยเป็นปริบทิ้งเมื่อเห็นตู้ไอศกรีมที่แดนไทยเตรียมไว้ให้

“ทุกคนเล่นอะไรกันคะ”นรีเริ่มโมโหกับการกระทำของทุกคน

“น้ำค้างอย่าโกรธเลยนะ พี่ดิวเขาแค่อย่างมีช่วงเวลาดีๆกับน้ำค้าง”ณหทัยช่วยพูด

“นี่ชุดสำหรับการแสดง”ชวินยื่นชุดเดรดสีชมพูให้นรีและสีขาวให้ณหทัย

“พวกเราไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ”ณหทัยดึงนรีไปในห้องแต่งตัว


“จะได้เวลาแล้วเสร็จรึยัง”ชวินเร่ง สองสาว ณหทัยเปิดประตูห้องออกมาตามด้วยนรี

“น่ารักแบบนี้ไม่น่าใช่หน้ากากเลย”ฟ้าครามบ่นเสียดายก่อนจะยื่นหน้ากากกระต่ายให้
นรีและหน้ากากแมวให้ณหทัย “เพื่อความปลอดภัยในชีวิตครับ”

“ไปกันเถอะเดี่ยวพวกพี่ไปส่งหลังเวที”ปรเมทบอกนรียอมทำตามโดยดี เพราะคิดว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายและเธอกับเขาคงจะไม่ต้องมายุ่งกันอีก

“พวกนายไปเลยฉันขอกินก่อน”การันต์พูดทั้งๆที่ของกินยังเต็มปาก

“ติดหูฟังนี่ไว้แล้วพี่จะบอกว่าต้องทำยังไง”ปรเมทยิ้มให้สองสาวก่อนจะเปิดทางให้

สองสาวค่อยๆเดินขึ้นไปบนเวที บนเวทีถูกเซตเป็นฉากห้องนอนมีแดนไทยกับ
มหาศาลนอนอยู่พอดนตรีขึ้นสองหนุ่มก็ทำเป็นตื่น และเดินมาหาทั้งสองสาวและจูงมากลางเวที นรีจำเพลงนี้ได้ดีว่าแดนไทยเคยร้องให้เธอฟังในฝัน แต่ครั้งนี้จังหวะถูกตัดแปลงเป็นเพลงเต้นรำ

“อยู่คนเดียว มานาน คิด มานาน
ว่าต้องหาใคร สักคน มาเข้าใจ
แต่ก็ยังไม่มี ใครที่ตรงใจ...

พอวันนี้ที่ได้เจอเธอ ฉันเลยอยากหยุดหัวใจ
ไม่คิด...จะมองหาใคร ฉันรู้แล้วว่าต้องเป็นเธอ
แต่งงานกันนะ แต่งงานกันได้ไหม
อยู่คนเดียวไม่ไหว เมื่อได้พบเธอ
แต่งงานกันนะ อย่าให้ฉันต้องเพ้อ
เพราะฉันรักเธอ รักเธอเพียงคนเดียว

อยากให้เธอมองตากันได้ไหม อยากให้เธอรู้ว่ารัก
รักเพียงเธอ ไม่มองหาใคร ไม่คิดว่าจะเจอใคร...
พอวันนี้ที่ได้เจอเธอ ฉันเลยอยากหยุดหัวใจ
ไม่คิด...จะมองหาใคร ฉันรู้แล้วว่าต้องเป็นเธอ ฮู ฮู้

แต่งงานกันนะ แต่งงานกันได้ไหม
อยู่คนเดียวไม่ไหว เมื่อได้พบเธอ
แต่งงานกันนะ อย่าให้ฉันต้องเพ้อ
เพราะฉันรักเธอ รักเธอเพียงคนเดียว…
อย่าให้ฉันนั้นเพ้อ...รักเธอเพียงคนเดียว....”

จบเพลงสองหนุ่มดึงคู่เต้นของตัวเองมากอด เรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับได้ดี

“สาวๆผลักสองคนนั้นออกครับ เดินลงมา”ปรเมทสั่ง นรีและณหทัยทำตามแล้วไฟบนเวทีก็ดับลงพร้อมเสียงดนตรีอีกเพลงดังขึ้น

นรีทำท่าจะเดินไปจากข้างเวที แต่มีมือของณหทัยดึงไว้

“อย่าพึ่งไปสิน้ำค้างรอฟังอีกเพลงนะ”
ไฟบนเวทีสว่างขึ้นสองหนุ่มมาอยู่บนที่นอน และทำเป็นตื่นนอนอีกครั้ง

“ฝันของฉันที่มันไม่เคยมีจริง
ฝันของฉันที่มันมีเพียงเธอ
รัก...ฉันนั้นรักเธอ เพ้อฉันเพ้อถึงเธอทุกวัน

ในคืนหนึ่งที่เงียบเหงากับใจเดียวดายที่อ้างว้าง
มองดูแสงไฟ เมื่อคืนนั้น....ฉันฝันถึงเธอ
ในความเป็นจริงแล้ว ฉันและเธอถึงแม้จะเคยเจอกัน
แต่ในความรักนั้นมันไม่มีจริง

ใจที่รักเธอ มันคือรักเธอ
แต่เธอไม่เคยสนใจ
คงจบแล้ว แต่ฉันยังอยากฝันต่อไป
แม้นฝันนั้นจะกลายเป็นฝันที่โหดร้าย...โห โฮ้ โฮ้

แม้แต่ในฝันเธอยังบอกลาฉันและเดินจากไป
ฉันไม่รู้ว่าเธอมีเหตุผลอะไร หรือหัวใจนั้นไม่มีฉันอยู่ใกล้ๆ
ต่อไปนี่จะเป็นน้ำตาหยดสุดท้าย เพราะยังไงฉันจะเอาเธอคืนมาให้ได้
เพราะหัวใจฉันมีไว้เพียงเธอ

ใจที่รักเธอ มันคือรักเธอ
แต่เธอไม่เคยสนใจ
คงจบแล้ว แต่ฉันยังอยากฝันต่อไป
แม้นฝันนั้นจะกลายเป็นฝันที่โหดร้าย...ก็ตาม

ฝันของฉันที่มันไม่เคยมีจริง
ฝันของฉันที่มันมีเพียงเธอ
รัก...ฉันนั้นรักเธอ เพ้อฉันเพ้อถึงเธอทุกวัน

ความฝันแสนหวานมันจบไป...พร้อมกับเธอที่เอ่ยคำลา”

สองหนุ่มเดินลงจากเวทีที่หน้าของแดนไทยมีคาบน้ำตาเป็นทาง นรีไม่อยากจะมองหน้าชายหนุ่มเธอวิ่งออกออกจากตรงนั้นมาที่ห้องแต่งตัว

“เสร็จแล้วเธอ”การันต์ทักที่กำลังแกะไอศกรีมทักนรีที่วิ่งมา เขาสังเกตเห็นตาแดงจากช่องหน้ากาก

“ค่ะ”นรีตอบแล้วรีบปิดประตูห้อง แต่การันต์ยึดประตูไว้ก่อน พร้อมกับยื่นแว่นดำให้

“ใส่แว่นไว้นะคนอื่นจะได้ไม่เห็น”

“ขอบคุณค่ะ”นรียิ้มขอบคุณ การันต์ยิ้มให้แล้วเดินไปเปิดตู้ไอศกรีม

ไม่ถึงห้านาทีเธอก็เปิดก็ออกมา เจอกับแดนไทย นรีตัดสินใจเดินเข้าไปกอด ชายหนุ่มกอดเธอตอบกอดแน่นเหมือนไม่อยากปล่อย

“ลาก่อน”นรีพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่มันเหมือนแม่เหล็กขนาดให้ที่ดูดพลังของแดนไทยไปจนหมดคลายกอดให้สาวน้อยเดินจากไป

“แล้วเจอกันใหม่”แดนไทยบอกเมื่อนรีเดินห่างออกไป
=============================================================
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ



เพียงใจกล้า
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 เม.ย. 2556, 17:55:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 เม.ย. 2556, 17:55:09 น.

จำนวนการเข้าชม : 1111





<< 11.2 วันที่มรสุมครั้งใหญ่ถาโกม ครึ่งหลัง   ตอนที่18 พร้อมแล้ว (พี่น้ำตก) >>
เพียงใจกล้า 12 เม.ย. 2556, 18:00:27 น.


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account