ทางเดินหัวใจ
เรื่องหนึ่งเรื่องเริ่มมาจากความฝัน อีกหลายเรื่องคืความผูกพันธ์
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
Tags: ฝัน และ จริง
ตอน: ตอนที่18 พร้อมแล้ว (พี่น้ำตก)
สวัสดีคะ อากาศเมือไทยนี่นะ ร้อนตั้งแต่เช้า ตกบ่ายฝนตก อย่าลืมรักษาสุขภาพนคะ
###########################################################
เสียงหัวเราะของเด็กวันกำลังซนสองที่วิ่งไล่จับกันอยู่ที่สนามหน้าบ้านของมยุราทำให้คนที่ตั้งใจมาที่นี่เป็นที่แรกต้องผิดหวัง ภาพของมยุรากับก้าวหน้าที่หัวเราะให้กับเด็กๆนั้นก็ทำให้ต้องหันหน้าหนี
“มาหาใครคะ”สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม “พี่น้ำตกรึเปล่าคะ จำปลาได้ไหม”
“ปลาเพื่อนน้ำค้างนะเหรอ”นายแทบไม่เชื่อสายตา
“ใช่ค่ะ พี่น้ำตกไปหลายปีเลย ยัยน้ำค้างเล่าว่าพี่ไปเรียนต่อแล้วก็ทำงานที่เมืองนอก แต่ยังหล่อเหมือนเดิมเลยคะ”ปริชาติชมจากใจจริง
“ขอบใจนะ”นายยิ้มกลับ
“แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้คะ อ๋อมาเยี่ยมลูกโป่งใช่ไหมคะเข้าไปด้วยกันสิคะ”พูดพร้อมเปิดประตู
“ไม่ล่ะ พี่”นายพยายามปฏิเสธ
“เข้าไปด้วยกันเถอะค่ะ ได้ไปกราบคุณนายด้วย ไปค่ะคนที่นี่เขาคิดถึงพี่น้ำตกทุกคนเลยนะ”ปริชาติดึงนายเข้าประตูมาจนได้
“ปลา...ปลา...ปล่อยพี่”แต่นายก็พยามจะดึงมือให้หลุด
“ทุกคนๆ”มาถึงตอนนี้ปริชาติจึงรีบตะโกนให้คนในบ้านได้ยิน
“ปลาพอแล้วอย่าเสียงดัง”นายรีบห้าม แต่ก็ไม่ทันแล้วเมื่อคนที่นั่งอยู่หน้าบ้านหันมาเห็นเขาจนหมด เลยต้องเลยตามเลย
“ลูกโป่งดูสิใครมาเยี่ยมเธอ”ปริชาติยิ้มให้ทั้งสองคน “ที่รัก ลูกๆเรากลับบ้านกันนะ”
นายหัวใจเต้นแรงเมื่อรู้ว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่างผิด
“พี่น้ำตก”มยุราเรียกเสียงเบา
“สบายดีนะ”นายยิ้มบางให้ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อคนตรงให้มีน้ำตาคลอเบ้า เขาเลยดึงเธอมากอด
“คนใจร้ายทำไมไม่ติดต่อกันบ้าง”เสียงอู้อี้รอดมาจากอกของคนตัวใหญ่
“ถ้ามีคนอื่นมาเห็นคุณหมอคนสวยร้องห่มร้องไห้แบบนี้คงหมดความศรัทธากันหมด”นายลูบหัวมยุรา สาวในอ้อมกอดผลักชายหนุ่มออก
“พี่น้ำตกมาทำไมคะ”มยุรายังงอนไม่หาย
“ขี้งอนอย่างนี้รึเปล่าเจ้าตูนถึงไปหาแฟนใหม่”
“ใช่ที่ไหนกันล่ะ”คนถูกกล่าวหารีบปฏิเสธ
“ฮึๆ”นายคำเมื่อเห็นอาการหน้ามุ่ยของมยุราเลยดึงเข้าไปกอดอีกรอบ
“พี่น้ำตก!”มยุราตกใจเมื่อถูกดดึงเข้าไปกอด
“คิดถึงจัง คิดถึงที่สุด”ครั้งนี้นายกอดมยุราแน่กว่าเดิม
“พอแล้วค่ะ ลูกโปหายใจไม่ออก”มยุราดิ้นให้นายปล่อย แล้วเขาก็ยอมปล่อยเธอ “พี่น้ำตกทำไมต้องไปนานแบบนั้นคะ ตอนที่พี่มาลาคุณแม่ วันนั้นพี่บอกว่าไปไม่นาน แล้วพี่ก็ไม่ยอมติดต่อลูกโป่งเลย”
“พี่แค่กลัวว่าถ้าได้ยินเสียงลูกโป่งแล้วพี่จะทำตามสิ่งที่พี่พูดกับคุณนายไม่ได้”
“พี่น้ำตกไปตกลงอะไรกับคุณแม่คะ”มยุราไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน
“คือวันนั้น...”
10 ปี ก่อน
‘เธอว่าอะไรนะ’คุณนายรัชนกถาม นายเสียงต่ำ ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่หายไป
‘ผมรู้ว่ามันไม่สมควรแต่ผมอยากบอกความรู้สึกขอผมให้ลูกโป่งได้รับรู้ก่อนไปเรียนต่อ
ผมเลยมาขออนุญาตคุณนายก่อน’นายพยายามอธิบาย
‘ฉันดีใจที่เธอเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่น้ำตกฉันอยากจะขอเธอว่าอย่าเพิ่งบอกลูกโป่งตอนนี้ ฉันไม่ได้รังเกียจเธอนะ ฉันเองก็พอรู้ว่าลูกสาวฉันชอบเธออยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเธอบอกตอนนี้มันจะเป็นการผูกมัดลูกสาวฉัน’
‘ผมยืนยันนะครับว่าผมมั่นคงกับลูกโป่งจริงๆ’สีหน้านายมุ่งมั่น
‘ข้อนั้นให้เวลาข้างหน้าช่วยตอบเถอะ ฉันอยากให้ลูกฉันเรียนให้จบก่อน และอยากเขามีคนที่ดีพร้อมจริงๆคอยดูแล ถ้าในวันข้างหน้าเธอสามารถพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าเธอดีพร้อมทุกอย่างฉันจะไม่ขัดเธอเลย ว่าไงเธอจะสัญญาได้ไหม’ประโยคสุดท้ายเสียงของคุณนายรัชนกเบาลง
นายฟังทุกคำอย่างตั้งใจ ตอนนี้เขาบอกมยุราถึงความในใจไม่ได้ วันที่เขาดีพร้อมอย่างนั้นเหรอ อีกนานแค่ไหนล่ะ แต่เขาก็มั่นใจว่าจะต้องทำได้
‘ครับ วันที่ผมดีพอผมจะกลับมานั่งตรงนี้อีกครั้ง’
“วันนี้พี่พร้อมแล้วที่จะมาถามแม่ของลูกป่งอีกครั้ง”น้ำเสียงนี้ยังมุ่งมั่นเหมือนเมื่อสิบปีก่อน
“แต่...”มยุราพูดเสียงอ่อย
“ทำไมหรือว่าลูกโป่งมีใคร”คนถามลุ้นลุ้นคำตอบ
“ไม่ใช่ค่ะ”มยุราส่ายหน้า
“หรือลูกโป่งไม่ได้รักพี่”นายเดาอีก
“ไม่ใช่ค่ะ”มยุราส่ายหน้า
“ลูกกโป่งยังไม่พร้อมเหรอ”ชายหนุ่มเดาอีกรอบ
“ไม่ใช่ค่ะ”มยุรายังคงส่ายหน้า
“แล้วทำไมล่ะ”ครามนี้นายหมดเรื่องเดา
“คุณแม่ไม่อยู่ค่ะ กลับพรุ่งนี้สายๆ”
“อ้าว แล้ววันนี้พี่ก็มาเปล่าสิ”นายทำหน้าผิดหวัง
“ถ้าอย่างนั้นเราไปเที่ยวกันไหมคะ”
นายและมยุราเดินมาหยุดที่หน้าห้องของนรี หลังจากที่เขาไปดูหนังทานข้าวและออกเล่นน้ำสงกรานต์อย่างหนำใจ
“ขอบใจลูกโป่งมากนะ”นายยิ้มให้สาวที่พาเขาเที่ยว
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่น้ำตกไม่ได้เล่นน้ำมาต้องหลายปี ฮัดชิว”มยุราจามและรู้สึกหนาว
“เข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุกก่อนนะ”นายเป็นห่วง
“ก็ดีค่ะหนาวมากเลย”
ครึ่งชั่วโมงต่อมานายเดินมาเคาะประตูห้องนอนของน้องสาวที่มีมยุราใช่อยู่
“เข้ามาเลยค่ะ”เสียงแหบตอบกลับมา
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับชายหนุ่มเลยเปิดประตูเข้าไปเห็นมยุรากำลังเช็ดผมอยู่
“เสียหายเลยเหรอ พี่ต้มน้ำขิงมาให้”นายส่งน้ำขิงอุ่นๆให้มยุรา เธอรับมาแล้วรีบดื่ม “พี่
เช็ดหัวให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
นายค่อยๆเช็ดผมยาวอย่างเบามือ ถ้าเขามีหูทิพย์ก็คงจะได้ยินเสียงหัวใจของเจ้าของผมว่ามันเต้นเร็วและแรงขนาดไหน
“เป็นไข้รึเปล่าหน้าลูกโป่งแดงมากๆเลยนะ”นายวางผ้าลงแล้วช้อนหน้ามยุราขึ้น เอามือแตะไปที่หน้าผาก “หัวอุ่นๆนะ”นายเอามือออกจากหน้าผากของสาวตรงหน้า
“พี่น้ำตก”
เสียงเรียกคนหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มต้องก้มหน้ามามอง ตาของมยุราเวลาที่ดูหวานอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าที่แดงก็ยิ่งทำให้เธอดูสวยเอาเสียมากๆ ริมฝีที่เผยนิดๆก็เหมือนมีพลังดูหน้านายเอาหน้าไปใกล้... ใกล้ขึ้นเลยๆจนริมฝีปากได้สัมผัสกัน กลิ่นของยาสระผมก็ชวนให้ลืมทุกอย่าง มือของมยุราที่กำเตียงเมื่อครู่ก็มาอยู่ที่คอของชายหนุ่ม
ไอเย็นที่มาจากฝนที่ตกอยู่ปอยๆยิ่งทำให้อยากได้ความอบอุ่นจากอีกคน ร่างกายเคลื่อนไหวไปโดยถูกสั่งด้วยหัวใจที่เพรียกหากัน ทุกรสสัมผัสตอกย้ำคำตอบที่ต้องการ
ต่อจากนาทีนี้ไม่มีอะไรที่จะพรากทั้งสองให้หางไกลกันอีกแล้ว เพราะว่าเขาและเธอจะเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดไป
“พอแล้วค่ะไม่เอาแล้ว”มยุราเอ่ยห้ามเมื่อถูกคนตัวใหญ่โอบและหอมแก้ว
“นี่หอมข้าวต้มหรือคนทำกันนะ”คนถูกห้ามทำหน้าละลื้น
“รีบทานเถอะค่ะ ถ้าคุณแม่กลับบ้านมาก่อนแล้วรู้ว่าลูกโป่งไม่ได้กลับบ้านท่านจะโกรธมากแน่ๆ”มยุรามีสีหน้ากังวน
“ครับๆ” นายยอมแพ้แล้วรีบทานข้าวต้มฝีมือภรรยาหมาดๆของเขา
“พอทานได้ไหมคะ”มยุราเงยหน้าจากชามของตัวเองแล้วถาม
“อร่อยครับ แต่น่าจะมีไข่ลวกสักสามฟองนะ เมื่อคืนใช่แรงไปเยอะเลย”
“พี่น้ำตกใจร้าย ไม่พูดด้วยแล้ว”คนเขินหน้าแดง ก้มหน้าก้มตาทาน
นายยิ้มมีความสุข ความผิดที่มีข้อเดียวตอนนี้ก็คือเขาล่วงเกินเธอก่อนวันแต่งงาน แต่อีกไม่นานเขาจะต้องทำให้มันถูกให้ได้
นายกับมยุราคลานเข้าไปกราบคุณนายรัชนก เขาและเธอกลับมาก่อนที่คุณนายรัชนกจะมาไม่ถึงห้านาที
“หายไปนานเลยนะ”ใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำให้นายคลายกังวนลง
“ครับ”
“ไปทำอะไรตั้งหลายปี”คนอายุมากถาม
“หลังจากที่ผมเรียนจบ ผมก็ทำงานที่นั้นครับ”
“แล้วกลับมาที่นี่ล่ะจะทำอะไร”
“ผมมาทำงานใช้ทุนปีหนึ่งครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับช่วงที่ผมทำงานที่นั้นผมเก็บเงินไว้มากพอ แล้วงานที่นี่ผมก็ได้เลื่อนขั้นเงินเดือนก็สูงขึ้น”
“เหรอแล้วยังไง”
“คุณนายครับตอนนี้ผมพร้อมแล้วครับ”
“คุณแม่ยกลูกโป่งให้พี่น้ำตกนะคะ”
“เรานี่ยังไง ผู้ชายเขายังไม่ได้ขอแล้วแม่จะยกให้ได้ยังไง”คุณนายรัชนกแกล้งดุลูกสาว
“ถ้าอย่างนั้นผมขอลูกโป่งแต่งงานนะครับคุณนาย”นายจับมือลูกโป่งมากุมไว้
“ไม่ได้”ใบหน้าที่ยิ้มเปลี่ยนเป็นครึม
สองหนุ่มสาวหน้าถอดสี เมื่อได้ยินคำตอบ
“ทำไมคะคุณแม่ ในเมื่อพี่น้ำตกเขาก็มีพร้อมทุกอย่างแล้ว ไหนคุณแม่สัญญาแล้วนี่คะ”มยุราโวยวาย
“ก็ไม่ได้ทำไมนี่ลูก”คุณนายรัชนกยังตีหน้าครึม
“ผมมีอะไรที่คุณนายยังไม่ชอบอีกครับ”นายรีบถาม
“ฉันไม่ชอบที่เธอเรียกฉันว่าคุณนาย ไม่เรียกฉันว่าคุณแม่”คุณนายรัชนกยิ้มมีความสุขที่แกล้งคนได้
“ครับคุณแม่”
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ยังไงก็อย่าลืมพูดคุยกันนะคะ
###########################################################
เสียงหัวเราะของเด็กวันกำลังซนสองที่วิ่งไล่จับกันอยู่ที่สนามหน้าบ้านของมยุราทำให้คนที่ตั้งใจมาที่นี่เป็นที่แรกต้องผิดหวัง ภาพของมยุรากับก้าวหน้าที่หัวเราะให้กับเด็กๆนั้นก็ทำให้ต้องหันหน้าหนี
“มาหาใครคะ”สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม “พี่น้ำตกรึเปล่าคะ จำปลาได้ไหม”
“ปลาเพื่อนน้ำค้างนะเหรอ”นายแทบไม่เชื่อสายตา
“ใช่ค่ะ พี่น้ำตกไปหลายปีเลย ยัยน้ำค้างเล่าว่าพี่ไปเรียนต่อแล้วก็ทำงานที่เมืองนอก แต่ยังหล่อเหมือนเดิมเลยคะ”ปริชาติชมจากใจจริง
“ขอบใจนะ”นายยิ้มกลับ
“แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้คะ อ๋อมาเยี่ยมลูกโป่งใช่ไหมคะเข้าไปด้วยกันสิคะ”พูดพร้อมเปิดประตู
“ไม่ล่ะ พี่”นายพยายามปฏิเสธ
“เข้าไปด้วยกันเถอะค่ะ ได้ไปกราบคุณนายด้วย ไปค่ะคนที่นี่เขาคิดถึงพี่น้ำตกทุกคนเลยนะ”ปริชาติดึงนายเข้าประตูมาจนได้
“ปลา...ปลา...ปล่อยพี่”แต่นายก็พยามจะดึงมือให้หลุด
“ทุกคนๆ”มาถึงตอนนี้ปริชาติจึงรีบตะโกนให้คนในบ้านได้ยิน
“ปลาพอแล้วอย่าเสียงดัง”นายรีบห้าม แต่ก็ไม่ทันแล้วเมื่อคนที่นั่งอยู่หน้าบ้านหันมาเห็นเขาจนหมด เลยต้องเลยตามเลย
“ลูกโป่งดูสิใครมาเยี่ยมเธอ”ปริชาติยิ้มให้ทั้งสองคน “ที่รัก ลูกๆเรากลับบ้านกันนะ”
นายหัวใจเต้นแรงเมื่อรู้ว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่างผิด
“พี่น้ำตก”มยุราเรียกเสียงเบา
“สบายดีนะ”นายยิ้มบางให้ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อคนตรงให้มีน้ำตาคลอเบ้า เขาเลยดึงเธอมากอด
“คนใจร้ายทำไมไม่ติดต่อกันบ้าง”เสียงอู้อี้รอดมาจากอกของคนตัวใหญ่
“ถ้ามีคนอื่นมาเห็นคุณหมอคนสวยร้องห่มร้องไห้แบบนี้คงหมดความศรัทธากันหมด”นายลูบหัวมยุรา สาวในอ้อมกอดผลักชายหนุ่มออก
“พี่น้ำตกมาทำไมคะ”มยุรายังงอนไม่หาย
“ขี้งอนอย่างนี้รึเปล่าเจ้าตูนถึงไปหาแฟนใหม่”
“ใช่ที่ไหนกันล่ะ”คนถูกกล่าวหารีบปฏิเสธ
“ฮึๆ”นายคำเมื่อเห็นอาการหน้ามุ่ยของมยุราเลยดึงเข้าไปกอดอีกรอบ
“พี่น้ำตก!”มยุราตกใจเมื่อถูกดดึงเข้าไปกอด
“คิดถึงจัง คิดถึงที่สุด”ครั้งนี้นายกอดมยุราแน่กว่าเดิม
“พอแล้วค่ะ ลูกโปหายใจไม่ออก”มยุราดิ้นให้นายปล่อย แล้วเขาก็ยอมปล่อยเธอ “พี่น้ำตกทำไมต้องไปนานแบบนั้นคะ ตอนที่พี่มาลาคุณแม่ วันนั้นพี่บอกว่าไปไม่นาน แล้วพี่ก็ไม่ยอมติดต่อลูกโป่งเลย”
“พี่แค่กลัวว่าถ้าได้ยินเสียงลูกโป่งแล้วพี่จะทำตามสิ่งที่พี่พูดกับคุณนายไม่ได้”
“พี่น้ำตกไปตกลงอะไรกับคุณแม่คะ”มยุราไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน
“คือวันนั้น...”
10 ปี ก่อน
‘เธอว่าอะไรนะ’คุณนายรัชนกถาม นายเสียงต่ำ ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่หายไป
‘ผมรู้ว่ามันไม่สมควรแต่ผมอยากบอกความรู้สึกขอผมให้ลูกโป่งได้รับรู้ก่อนไปเรียนต่อ
ผมเลยมาขออนุญาตคุณนายก่อน’นายพยายามอธิบาย
‘ฉันดีใจที่เธอเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่น้ำตกฉันอยากจะขอเธอว่าอย่าเพิ่งบอกลูกโป่งตอนนี้ ฉันไม่ได้รังเกียจเธอนะ ฉันเองก็พอรู้ว่าลูกสาวฉันชอบเธออยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเธอบอกตอนนี้มันจะเป็นการผูกมัดลูกสาวฉัน’
‘ผมยืนยันนะครับว่าผมมั่นคงกับลูกโป่งจริงๆ’สีหน้านายมุ่งมั่น
‘ข้อนั้นให้เวลาข้างหน้าช่วยตอบเถอะ ฉันอยากให้ลูกฉันเรียนให้จบก่อน และอยากเขามีคนที่ดีพร้อมจริงๆคอยดูแล ถ้าในวันข้างหน้าเธอสามารถพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าเธอดีพร้อมทุกอย่างฉันจะไม่ขัดเธอเลย ว่าไงเธอจะสัญญาได้ไหม’ประโยคสุดท้ายเสียงของคุณนายรัชนกเบาลง
นายฟังทุกคำอย่างตั้งใจ ตอนนี้เขาบอกมยุราถึงความในใจไม่ได้ วันที่เขาดีพร้อมอย่างนั้นเหรอ อีกนานแค่ไหนล่ะ แต่เขาก็มั่นใจว่าจะต้องทำได้
‘ครับ วันที่ผมดีพอผมจะกลับมานั่งตรงนี้อีกครั้ง’
“วันนี้พี่พร้อมแล้วที่จะมาถามแม่ของลูกป่งอีกครั้ง”น้ำเสียงนี้ยังมุ่งมั่นเหมือนเมื่อสิบปีก่อน
“แต่...”มยุราพูดเสียงอ่อย
“ทำไมหรือว่าลูกโป่งมีใคร”คนถามลุ้นลุ้นคำตอบ
“ไม่ใช่ค่ะ”มยุราส่ายหน้า
“หรือลูกโป่งไม่ได้รักพี่”นายเดาอีก
“ไม่ใช่ค่ะ”มยุราส่ายหน้า
“ลูกกโป่งยังไม่พร้อมเหรอ”ชายหนุ่มเดาอีกรอบ
“ไม่ใช่ค่ะ”มยุรายังคงส่ายหน้า
“แล้วทำไมล่ะ”ครามนี้นายหมดเรื่องเดา
“คุณแม่ไม่อยู่ค่ะ กลับพรุ่งนี้สายๆ”
“อ้าว แล้ววันนี้พี่ก็มาเปล่าสิ”นายทำหน้าผิดหวัง
“ถ้าอย่างนั้นเราไปเที่ยวกันไหมคะ”
นายและมยุราเดินมาหยุดที่หน้าห้องของนรี หลังจากที่เขาไปดูหนังทานข้าวและออกเล่นน้ำสงกรานต์อย่างหนำใจ
“ขอบใจลูกโป่งมากนะ”นายยิ้มให้สาวที่พาเขาเที่ยว
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่น้ำตกไม่ได้เล่นน้ำมาต้องหลายปี ฮัดชิว”มยุราจามและรู้สึกหนาว
“เข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุกก่อนนะ”นายเป็นห่วง
“ก็ดีค่ะหนาวมากเลย”
ครึ่งชั่วโมงต่อมานายเดินมาเคาะประตูห้องนอนของน้องสาวที่มีมยุราใช่อยู่
“เข้ามาเลยค่ะ”เสียงแหบตอบกลับมา
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับชายหนุ่มเลยเปิดประตูเข้าไปเห็นมยุรากำลังเช็ดผมอยู่
“เสียหายเลยเหรอ พี่ต้มน้ำขิงมาให้”นายส่งน้ำขิงอุ่นๆให้มยุรา เธอรับมาแล้วรีบดื่ม “พี่
เช็ดหัวให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
นายค่อยๆเช็ดผมยาวอย่างเบามือ ถ้าเขามีหูทิพย์ก็คงจะได้ยินเสียงหัวใจของเจ้าของผมว่ามันเต้นเร็วและแรงขนาดไหน
“เป็นไข้รึเปล่าหน้าลูกโป่งแดงมากๆเลยนะ”นายวางผ้าลงแล้วช้อนหน้ามยุราขึ้น เอามือแตะไปที่หน้าผาก “หัวอุ่นๆนะ”นายเอามือออกจากหน้าผากของสาวตรงหน้า
“พี่น้ำตก”
เสียงเรียกคนหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มต้องก้มหน้ามามอง ตาของมยุราเวลาที่ดูหวานอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าที่แดงก็ยิ่งทำให้เธอดูสวยเอาเสียมากๆ ริมฝีที่เผยนิดๆก็เหมือนมีพลังดูหน้านายเอาหน้าไปใกล้... ใกล้ขึ้นเลยๆจนริมฝีปากได้สัมผัสกัน กลิ่นของยาสระผมก็ชวนให้ลืมทุกอย่าง มือของมยุราที่กำเตียงเมื่อครู่ก็มาอยู่ที่คอของชายหนุ่ม
ไอเย็นที่มาจากฝนที่ตกอยู่ปอยๆยิ่งทำให้อยากได้ความอบอุ่นจากอีกคน ร่างกายเคลื่อนไหวไปโดยถูกสั่งด้วยหัวใจที่เพรียกหากัน ทุกรสสัมผัสตอกย้ำคำตอบที่ต้องการ
ต่อจากนาทีนี้ไม่มีอะไรที่จะพรากทั้งสองให้หางไกลกันอีกแล้ว เพราะว่าเขาและเธอจะเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดไป
“พอแล้วค่ะไม่เอาแล้ว”มยุราเอ่ยห้ามเมื่อถูกคนตัวใหญ่โอบและหอมแก้ว
“นี่หอมข้าวต้มหรือคนทำกันนะ”คนถูกห้ามทำหน้าละลื้น
“รีบทานเถอะค่ะ ถ้าคุณแม่กลับบ้านมาก่อนแล้วรู้ว่าลูกโป่งไม่ได้กลับบ้านท่านจะโกรธมากแน่ๆ”มยุรามีสีหน้ากังวน
“ครับๆ” นายยอมแพ้แล้วรีบทานข้าวต้มฝีมือภรรยาหมาดๆของเขา
“พอทานได้ไหมคะ”มยุราเงยหน้าจากชามของตัวเองแล้วถาม
“อร่อยครับ แต่น่าจะมีไข่ลวกสักสามฟองนะ เมื่อคืนใช่แรงไปเยอะเลย”
“พี่น้ำตกใจร้าย ไม่พูดด้วยแล้ว”คนเขินหน้าแดง ก้มหน้าก้มตาทาน
นายยิ้มมีความสุข ความผิดที่มีข้อเดียวตอนนี้ก็คือเขาล่วงเกินเธอก่อนวันแต่งงาน แต่อีกไม่นานเขาจะต้องทำให้มันถูกให้ได้
นายกับมยุราคลานเข้าไปกราบคุณนายรัชนก เขาและเธอกลับมาก่อนที่คุณนายรัชนกจะมาไม่ถึงห้านาที
“หายไปนานเลยนะ”ใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำให้นายคลายกังวนลง
“ครับ”
“ไปทำอะไรตั้งหลายปี”คนอายุมากถาม
“หลังจากที่ผมเรียนจบ ผมก็ทำงานที่นั้นครับ”
“แล้วกลับมาที่นี่ล่ะจะทำอะไร”
“ผมมาทำงานใช้ทุนปีหนึ่งครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับช่วงที่ผมทำงานที่นั้นผมเก็บเงินไว้มากพอ แล้วงานที่นี่ผมก็ได้เลื่อนขั้นเงินเดือนก็สูงขึ้น”
“เหรอแล้วยังไง”
“คุณนายครับตอนนี้ผมพร้อมแล้วครับ”
“คุณแม่ยกลูกโป่งให้พี่น้ำตกนะคะ”
“เรานี่ยังไง ผู้ชายเขายังไม่ได้ขอแล้วแม่จะยกให้ได้ยังไง”คุณนายรัชนกแกล้งดุลูกสาว
“ถ้าอย่างนั้นผมขอลูกโป่งแต่งงานนะครับคุณนาย”นายจับมือลูกโป่งมากุมไว้
“ไม่ได้”ใบหน้าที่ยิ้มเปลี่ยนเป็นครึม
สองหนุ่มสาวหน้าถอดสี เมื่อได้ยินคำตอบ
“ทำไมคะคุณแม่ ในเมื่อพี่น้ำตกเขาก็มีพร้อมทุกอย่างแล้ว ไหนคุณแม่สัญญาแล้วนี่คะ”มยุราโวยวาย
“ก็ไม่ได้ทำไมนี่ลูก”คุณนายรัชนกยังตีหน้าครึม
“ผมมีอะไรที่คุณนายยังไม่ชอบอีกครับ”นายรีบถาม
“ฉันไม่ชอบที่เธอเรียกฉันว่าคุณนาย ไม่เรียกฉันว่าคุณแม่”คุณนายรัชนกยิ้มมีความสุขที่แกล้งคนได้
“ครับคุณแม่”
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ยังไงก็อย่าลืมพูดคุยกันนะคะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 เม.ย. 2556, 19:41:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 เม.ย. 2556, 19:41:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 1152
| << ตอนที่ 15 วันที่จำจากลา | ตอนที่19 ว/ว/ว...วันวิวาห์ (พี่น้ำตก) >> |
