คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 15 : แผนร้าย ทำลายรัก
หลังจากที่พลอยไพลินทำทีเป็นว่าเดินออกมาจากหน้าห้องทำงานส่วนตัวของรัชชานนท์แล้วก็ย้อนกลับมาเมื่อเห็นว่าเอมิกาเดินเข้าห้องไปแล้ว พยาบาลสาวมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าทางสะดวกจึงเอาหูแนบกับประตูห้องเพื่อแอบฟังบทสนทนาของคนสองคนที่อยู่ในห้อง เสียงในห้องไม่ได้ดังมาก แต่ก็พอจับประเด็นได้ว่าวันเสาร์นี้เป็นวันที่รัชชานนท์จะแลกเวรกับคุณหมอวุฒิชัยเพื่อไปที่ไหนซักที่กับเอมิกา และเธอก็ต้องรู้ให้ได้ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ วันเสาร์นี้เป็นวันหยุดของเธอหนิ โชคเข้าข้างจริงๆ ร่างเพรียวในชุดพยาบาลสีขาวสะอาดแสยะยิ้ม
"จะปั่นให้หัวหมุนเลยคอยดู"
...วันเสาร์ เวลา 19.15 น. ...
พลอยไพลินที่มาดักรอรัชชานนท์ออกจากโรงพยาบาล ก็เห็นรถเป้าหมายขับออกมาจากลานจอดรถโรงพยาบาลก็รีบขับตามไปทันที โดยทิ้งระยะห่างไว้ไม่ให้เป้าหมายได้สังเกต รัชชานนท์ขับรถเข้าไปจอดที่หอที่ดูแล้วค่อนข้างราคาแพงก่อนจะกลับออกมาด้วยคนละชุดกับชุดทำงาน รองเท้าผ้าใบ เสื้อเชิ้ต และดางเกงบ่งบอกว่าชายหนุ่มคนนี้มีฐานะที่ดีมากพอสมควร เมื่อเห็นรัชชานนท์ขับรถออกมาแล้ว หญิงสาวก็ขับตามต่อทันที คราวนี้รถคันข้างหน้าของเธอเลี้ยวเข้ารั้วบ้านไป พยาบาลสาวจอดรถฝั่งตรงข้ามของบ้าน ก่อนจะสังเกตข้างในไปพลาง เป็นบ้านสองหลังใหญ่ที่อยู่ในรั้วเดียวกัน เธอสังเกตก่อนจะเริ่มเอะใจ ถ้าวันนั้นที่เธอได้ยินไม่ผิดพลาด รัชชานนท์ก็หน้าจะต้องมารับเอมิกา แล้วเมื่อกี้เธอได้ยินแว่วๆว่ายามหน้าประตูบ้านเรียกรัชชานนท์ว่าคุณหนู ก็แสดงว่าหนึ่งในสองหลังนี้ต้องเป็นบ้านของเขา ส่วนอีกหลังก็เป็นของ...
และคำตอบของเธอก็ปรากฏ เมื่อรถหรูของรัชชานนท์ขับออกมาโดยเบาะข้างคนขับนั้นก็มีเอมิกานั่งอยู่ พลอยไพลินรีบก้มหัวหลบก่อนจะกลับรถแล้วขับตามไป จนสุดท้ายรถก็มาหยุดที่ลานจอดรถของผับแห่งหนึ่งย่านนานา
"น้องเอม กฎของเรามีอะไรบ้างนะ?" รัชชานนท์ถามก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าไปข้างใน
"ห้ามดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เวลาจะไปห้องนํ้าต้องเดินมาเรียกพี่หมอก่อน ห้ามรับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้า น้องเอมจำได้ขึ้นใจเลยค่ะ" เอมิกายิ้มหวาน ก่อนที่อยู่ๆจะทำหน้าดุขึ้นมาอย่างไม่จริงจัง "น้องเอมก็ตั้งกฎให้พี่หมอนะ จำได้มั๊ยๆๆ" หญิงสาวเขย่าแขนร่างหนาแล้วถามขึ้น
"ห้ามมอง ห้ามคุย กับผู้หญิงแปลกหน้า มีอยู่แค่เนี้ย ใครจะจำไม่ได้" รัชชานนท์ผลักหัวร่างบางเบาๆอย่างหยอกล้อ คนโดนกระทำส่งสีหน้าและแววตาออดอ้อน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วกอดแขนร่างสูง คลอเคลียเหมือนลูกแมว
"ก็น้องเอมหวงๆๆๆๆ พี่หมอของน้องเอมออกจะหล่อขนาดนี้" เอมิกายิ้มเอาใจ และเธอก็รู้ด้วยว่าพี่หมอของเธอก็หวงเธอไม่แพ้กัน พอเธอลงมาก็โดนไล่ให้ไปเปลี่ยนชุดสองสามรอบจนทนไม่ไหว เลยขออนุญาตคุณพ่อให้ชายหนุ่มขึ้นมาเลือกชุดให้เธอในห้องแต่งตัว โดยมีแม่ของเธอยืนมองคอยเห็นดีเห็นงามไปกับร่างสูงด้วย "แล้วนี่พี่หมอจะไม่นั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนๆของน้องเอมจริงๆเหรอคะ? เพื่อนน้องเอมเค้าไม่ขัดข้องอะไรเลยจริงๆนะถ้าพี่หมอมานั่งด้วย"
"ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่กล้าสนุกเพราะเกรงใจพี่เปล่าๆ พี่ก็นั่งดูน้องเอมอยู่โต๊ะข้างๆนั่นแหละ ไม่ต้องกลัว" รัชชานนท์ลูบหัวร่างเล็กก่อนจะจูงมือชวนกันเข้าไปข้างใน โดยไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังเดินตามทั้งสองคนอยู่
"ยัยเอม~ มาแล้วเหรอ สวัสดีค่ะพี่นนท์" มัดหมี่ เจ้าของงานที่ได้ทุนไปเรียนต่างประเทศเอ่ยทักทั้งคู่ที่เดินเข้าไปหา "แหม จับมือกันแน่นเชียวนะ ถ้าไม่รู้ว่าสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆมัดคงคิดว่าเป็นคู่รักที่เลิฟกันสุดๆไปแล้วนะเนี่ย" เพื่อนเอมิกาเอ่ยแซวก่อนจะหันไปหาเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งมาถึง ชายหนุ่มและหญิงสาวหันหน้ามามองกันโดยมิได้นัดหมายก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน คู่ของเธอไม่ได้ปิดบังแต่ก็ไม่ได้เปิดเผย ถ้าไม่ถามก็ไม่พูด ในกลุ่มของเธอตอนนี้มีแค่มุกกัญญาที่รู้คนเดียวเพราะจับสังเกตเธอที่แปลกไปได้
"เห็นมั๊ย มีแต่คนรู้ว่าเราเป็นคู่รักที่รักกันมาก" รัชชานนท์พูดข้างหูเอมิกา ก่อนจะโอบไหล่หญิงสาวให้เข้ามาใกล้ร่างแล้วยิ้มอบอุ่นแฝงความขี้เล่นในแววตาส่งมาให้
"ไม่ใช่เรารักกันมาก แต่พี่หมอรักน้องเอมมากต่างหาก" เอมิกาย้อนกลับไปก่อนจะแลบลิ้นใส่ร่างสูง พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจตนอยู่ก็รีบเขย่งขาขึ้นไปหอมแก้มชายหนุ่มฟอดใหญ่แล้วผลักอกร่างสูงออกห่าง ทั้งที่หอมเองแต่กลับหน้าแดงซะเอง รัชชานนท์หัวเราะเบาๆในท่าทีของผู้หญิงที่เขารัก
"แน่ใจ?" รัชชานนท์เลิกคิ้วถามกวนๆ แล้วก็ได้รับแรงผลักที่อกทำให้เซไปข้างหลังเล็กน้อยเพราะไม่ได้ขืนตัวเอาไว้
"ไปนั่งนู่นเลยไป มีโต๊ะว่างพอดีเลย ไปๆๆ" เอมิกาออกปากไล่หน้าแดง ร่างสูงอยากแกล้งต่อแต่ก็สงสารคนตัวเล็กเลยจำใจเดินไปนั่งโต๊ะข้างๆโต๊ะเลี้ยงของเพื่อนหญิงสาวคนเดียว รัชชานนท์ไม่ได้สั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดื่ม แต่ต้องขับรถกลับบ้าน คิดเป็นห่วงคนตัวเล็กว่าถ้าเขาประมาทขึ้นมาก็อาจจะเกิดอุบัติเหตุได้ จึงเลือกที่จะไม่เสี่ยงดีกว่า เลยชี้สั่งมั่วๆเพื่อไม่เป็นการหน้าเกลียดเกินไปประมาณสองสามอย่าง ตาก็คอยจับจ้องมองร่างบางตลอดเวลา ไม่ให้คลาดสายตา มีหลายครั้งที่มีผู้หญิงเดินมาหาเขาถึงโต๊ะ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจ บางครั้งก็แกล้งทำเป็นยกโทรศัพท์ขึ้นคุยอย่างไม่สนใจ บางครั้งก็บอกไปตามตรงเลยว่ามากับแฟนแล้วชี้ไปที่เอมิกา ก่อนจะบอกว่ามานั่งคุม และบางครั้งเขาก็อวดว่าแฟนของเขาดีอย่างนู้นอย่างนี้จนสาวๆต้องล่าถอยไป ชายหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้ว่าเขาคิดมุกต่างๆนานานี้ขึ้นมาได้อย่างไร หรือจริงๆแล้วในนิสัยเขามีความเจ้าเล่ห์อยู่???
พลอยไพลินเลือกนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์คอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ขณะที่ในสมองก็คิดแผนไปด้วย ร่างเซ็กซี่ในชุดเกาะอกสีดำเอวลอยโชว์ร่องอกและกางเกงขาสั้นสีแดงสั้นจู๋ ร้องเท้าส้นสูงสีแป๊ด หันไปสั่งเหล้าแล้วดื่มเข้าไปเล็กน้อย ก่อนส่วนที่เหลือจะเอามาแปะป่ายตามตัวให้มีกลิ่นเหล้า แสร้งทำเป็นมึนเล็กน้อยแล้วเดินตรงไปหาชายหนุ่มเป้าหมาย
"อ้าว พี่นนท์ มาเที่ยวเหรอคะ?" พลอยไพลินทำเป็นเดินเซไปเซมาก่อนจะล้มตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆรัชชานนท์ แกล้งทำเป็นมึนไปซบแขนกำยำของชายหนุ่ม แต่รัชชานนท์เขยิบตัวออกห่างแล้วจับตัวเธอให้พิงพนักแทน
"ครับ" รัชชานนท์ตอบไปสั้นๆก่อนจะหันไปมองเอมิกาอย่างที่เขาทำตั้งแต่แยกจากเธอ
"มาเที่ยวคนเดียวล่ะสิ พลอยก็มาคนเดียวค่ะ เราไปเต้นกันดีกว่านะค่ะ เพลงกำลังมันส์เลย~" พลอยไพลินลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงแขนชายหนุ่มให้ลุกตาม แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นเซไปมาอยู่ รัชชานนท์ขืนตัวไว้
"คุณพลอยไปเต้นเถอะครับ ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้" รัชชานนท์ไม่ยอมละสายตาออกห่างเอมิกา ใจก็กลัวเธอจะหันมาเห็นเขากับพลอยไพลินแล้วจะโกรธเอา แต่พลอยไพลินไม่ใช่คนแปลกหน้า คงไม่ผิดกฎหรอกมั้ง อีกอย่างเขาก็แค่คุยเฉยๆยังไม่ได้ทำอะไร รัชชานนท์คิดอย่างเข้าข้างและปลอบใจตัวเอง
"ไปเต้นกันเถอะค่ะ นะค้า นะๆ" พลอยไพลินส่งสายตายั่วยวน ไม่ละความพยายาม หน็อย พยาบาลสาวแกล้งทำเป็นจะหงายหลังล้มไปข้างหลัง ตามสัญชาตญาณทำให้รัชชานนท์รีบลุกขึ้นโอบเอวร่างบางเข้ามาหาตัวเพื่อไม่ให้เธอหงายหลังไป พลอยไพลินยิ้มกริ่มในใจ
"ผมว่าคุณนั่งก่อนดีกว่าครับ" รัชชานนท์ประคองให้เธอนั่งลง พลอยไพลินไม่พลาดโอกาส รีบโอบรอบคอร่างหนาแล้วรั้งให้เขาล้มลงมาใส่ตัวเธอที่ขณะนี้กำลังนอนราบอยู่บนโซฟา ร่างสูงชืนตัวไว้ แล้วแกะมือที่อยู่รอบคอของตนเองออก พลอยไพลินจึงต้องจำใจลุกขึ้นนั่งตามแต่ก็ไม่วายยังกระแซะเข้ามานั่งเบียดชายหนุ่มอย่างแนบแน่น
อีกด้านหนึ่ง เอมิกาเห็นการกระทำตอนที่พลอยไพลินรั้งรัชชานนท์ให้ทับร่างของตัวเองไว้ ถึงจะเห็นว่ารัชชานนท์พยายามที่จะขืนตัวออกห่างจากร่างของพยาบาลสาว แต่ก็ไม่วายแอบเคืองคนตัวโตที่ยอมให้พลอยไพลินนั่งเบียด(ถึงพี่หมอจะขยับหนีก็เถอะ! คือยังไงก็จะโกรธให้ได้) เอมิกาหยิบไอโฟนขึ้นมาพิมพ์แล้วกดส่งไปให้ชายหนุ่มผ่านทางไลน์
/เห็นนะว่าทำอะไร/ รัชชานนท์หยิบโทรศัพท์ที่สั่น บ่งบอกว่ามีการแจ้งเตือนขึ้นมาดู แล้วเงยหน้ามองหาเจ้าของข้อความ ก็เห็นเธอนั่งหันหลังให้เขาอยู่ ใบหน้าก้มมองจอโทรศัพท์
/ขอโทษ/ รัชชานนท์กำลังมีสมาธิกับการพิมพ์ข้อความจึงไม่รู้สึกว่าขณะนี้คนที่อยู่ข้างๆเอื้อมมือมาโอบเอวเขาไว้แล้วซบเข้าที่แขน มือก็จับสเปะสปะไปทั่ว
/แล้วไงต่อ/
/จะเดินไปหา แปปนึงนะ/ รัชชานนท์ที่กำลังจะลุกก็ชะงักกับข้อความที่ยัยตัวเล็กส่งมาให้
/ไม่ต้องเลย หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!!/ รัชชานนท์มองไปยังร่างเล็กที่ไม่มีทีท่าว่าจะหันมามองเขาอีกเลย
/ไม่เอาน่าตัวเล็ก อย่างอนสิ พี่ขอโทษ ก็กำลังจะเดินไปง้อนี่ไง/
/ก็บอกว่าไม่ต้องมา!!/ รัชชานนท์ไม่สนใจข้อความที่หญิงสาวส่งมาให้อีกต่อไป ผละออกจากพลอยไพลินโดยไม่ให้เธอตั้งตัว มองดูแผ่นหลังกว้างเดินจากไปได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจ
รัชชานนท์เดินไปนั่งลงบนที่ว่างข้างๆเอมิกาที่ตอนนี้เพื่อนๆเธอออกไปเต้นกันหมด เหลือแค่บางคนที่ดูท่าจะเมา ไม่มีสติพอที่จะสนใจเขากับเอมิกาอย่างแน่นอน ชายหนุ่มโอบไหล่หญิงสาวให้เขยิบเข้ามาใกล้ แต่เธอสะบัดหน้าหนีออก ขืนตัวไว้ ไม่ยอมโอนอ่อนต่อแรงโอบของแขนกำยำ
"อย่าโกรธพี่เลยนะ วันหลังพี่จะไม่ให้ใครเข้าใกล้แบบนั้นอีก"
"..."
"โถ่ คนสวยของพี่นนท์ งอนซะละ พี่รักยัยตัวแสบคนนี้จะตายอยู่แล้ว จะไปสนใจคนอื่นมากกว่าน้องเอมได้ไง"
"ก็คุณพยาบาลเค้าทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ หุ่นดีไม่พอ ยังคัพดีอีก ผู้ชายที่ไหนก็ชอบทั้งนั้นแหละ"
"แต่พี่ชอบแบบแบนๆมากกว่า"
"พี่หมออ่ะ! น้องเอมก็ไม่ได้แบนขนาดนั้นซักหน่อย" เอมิกาเถียง แต่ก็ยอมเอนหัวซบกับไหล่รัชชานนท์ตามแรงโอบ ร่างแกร่งหัวเราะเบาๆ มือก็จับเส้นผมนุ่มๆของคนตัวเล็กอย่างเพลิดเพลิน เอมิกาชอบให้คนมาเล่นกับร่างกายเธอ เพราะมันจะทำให้เคลิ้มจนจะหลับ อย่างเช่นเล่นนิ้วมือ เล่นหู ลูบหลัง แล้วก็เล่นเส้นผมอย่างที่รัชชานนท์กำลังทำ
"น้องๆ มานี่ซิ" หลังจากที่พลอยไพลินมองสองร่างที่นั่งซบกันด้วยความริษยาก็หันไปเรียกเด็กเสิร์ฟคนนึงที่กำลังเดินผ่านหน้าเธอ
"ครับ พี่" เด็กเสิร์ฟเดินเข้าใกล้
"มีงานง่ายๆให้ทำ" พลอยไพลินโบกแบงค์ห้าร้อยตรงหน้าเด็กเสิร์ฟ ชายหนุ่มตาวาวทันที
"ได้ครับพี่" คนตรงหน้าคว้าแบงค์ร้อยไปจากมือพลอยไพลินแล้วเอียงหูฟัง'งาน'ของตัวเองทันที
"พี่ครับๆ" รัชชานนท์ที่เล่นปลายผมหญิงสาวอยู่จนเพลินพลางมองหน้าหวานในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก เอมิกาที่ซบไหล่อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองตามไปด้วย
"ครับ?"
"พี่ใช่คนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนั้นเมื่อกี้รึเปล่าครับ" รัชชานนท์และเอมิกาหันมองตามมือที่บริกรชี้ไป เห็นร่างพยาบาลพลอยไพลินนอนหมดสติอยู่บนโซฟา
"ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่า"
"คือ พี่ผู้หญิงเขาหมดสติไปแล้ว พี่รู้จักเธอใช่มั๊ยครับ ผมว่าพี่พาเธอกลับบ้านดีกว่านะครับ ดูท่าเธอจะเมามาก" เด็กเสิร์ฟโค้งให้ก่อนจะเดินหนีไปทันที รัชชานนท์หันมองหน้าเอมิกาอย่างลำบากใจ
"ไม่ต้องมองเลย น้องเอมไม่ให้พี่หมอไปส่งคุณพยาบาลเองหรอกนะ" ร่างบางแก้มป่องหน้างอ
"พี่ก็ไม่รู้จักบ้านเค้าเหมือนกัน"
"อ้าว แล้วจะทำยังไงล่ะคะ?" เอมิกาถามอย่างตกใจ
"ทีอย่างนี้ทำมาห่วง ตอนแรกไม่เห็นจะห่วงคุณพลอยเค้าเลย" รัชชานนท์ทำหน้างงๆกับกิริยาที่เปลี่ยนแปลงไปของเธอ
"ไม่ใช่ไม่ห่วง เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวน้องเอมก็ต้องห่วงอยู่แล้ว แต่ที่น้องเอมบอกตอนแรกหมายถึงว่าไม่ให้พี่หมอไปส่งคุณพยาบาลคนเดียวหรอก น้องเอมจะไปด้วย" เอมิกาทำปากยื่น
"พี่ก็ไม่ปล่อยเราให้ห่างจากสายตาพี่อยู่แล้ว" รัชชานนท์ขยี้หัวหญิงสาวอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะพากันเดินไปลาเจ้าของงาน ซึ่งใช้เวลาพอสมควรเพราะนี่เกือบจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เอมิกาจะได้เจอเพื่อนก่อนจะไปต่างประเทศ
ด้านคนที่แกล้งหมดสติอยู่ก็หงุดหงิดอยู่ในใจ แอบหรี่ตาขึ้นมองว่าเมื่อไหร่ชายหนุ่มจะเดินเข้ามาหาเธอ แอบหวั่นใจว่าเขาจะไม่เดินมา แต่สุดท้ายเธอก็ยิ้มในใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินตรงเข้ามา แต่แอบผิดแผนไปนิดตรงที่มีร่างเล็กเดินตามหลังมาด้วย ยัยนี่หนิ! มารขัดขวางความสุขชัดๆ!!
"พี่หมออุ้มคุณพลอยเถอะค่ะ" รัชชานนท์มองเอมิกาอย่างลังเล แล้วดึงเธอเข้ามาหอมแก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะตัดสินใจหันไปอุ้มร่างคนที่เขาและเธอคิดว่านอนหมดสติอยู่พาออกจากร้านแล้วเดินไปยังลานจอดรถ วางร่างพยาบาลสาวให้นอนลงที่เบาะหลังรถ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาขึ้นรถที่เบาะหน้า
"น้องเอม เราคิดว่ายังไง" รัชชานนท์ เอ่ยถามหญิงสาว เพราะเขาไม่อยากตัดสินใจเอง กลัวว่าการตัดสินใจของเขาอาจจะทำให้เธอคิดมากโดยที่เขาไม่รู้ตัวแล้วจะพาลน้อยใจไปอีก
"ให้คุณพลอยนอนที่ห้องนอนแขกบ้านพี่หมอสิค่ะ" เอมิกาบอก แต่ชายหนุ่มไม่ได้คิดอย่างนั้น
"พี่ว่าจะพาเค้าไปนอนบ้านน้องเอม ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป" รัชชานนท์แย้ง
"เรื่องแค่นี้ไม่รบกวนหรอกค่ะ แต่พี่หมอไม่ต้องกลัวน้องเอมคิดมากหรอกนะ น้องเอมเชื่อใจพี่หมอ" คนตัวเล็กยิ้มหวานส่งแววตาเชื่อมั่นให้ชายหนุ่ม เขาจึงปล่อยมือข้างนึงจากพวงมลัยเพื่อจับมือหญิงสาวเอาไว้
คนที่นอนอยู่เบาะหลังมองอย่างเจ็บใจ อะไรก็ไม่เป็นไปตามแผนซักอย่าง! รักกันเข้าไปเถอะ คอยดูนะ แผนฉันยังไม่จบเท่านี้หรอก ถึงเธอจะไม่ได้นอนบ้านของชายหนุ่ม แต่เธอก็จะสร้างปัญหาให้ทั้งคู่แน่
"โห จะเที่ยงคืนและ ป่านนี้พ่อกับแม่คงหลับสนิทอยู่บนห้องแน่เลยค่ะ" เอมิกายกนาฬิกาขึ้นมองแล้วหันมาพูดกับชายหนุ่มที่อุ้มร่างที่คิดว่าไร้สติอยู่ ก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนห้องพักสำหรับแขก
"แล้วคุณน้าเค้าจะว่าอะไรมั๊ย"
"ไม่ว่าหรอกค่ะ เดี๋ยวตอนเช้าน้องเอมจะบอกท่านให้เอง" เอมิกาใช้กุญแจที่หยิบมาจากห้องเก็บของเปิดประตูเข้าไป "ป้าแม่บ้านทำความสะอาดทุกอาทิตย์เลยไม่ค่อยมีฝุ่นเท่าไหร่ น่าจะใช้ได้ ถ้าน้องเอมจำไม่ผิดเหมือนเพิ่งจะทำความสะอาดไปเมื่อสองวันที่แล้วนะคะ" เอมิกาเดินไปเปิดไฟที่มุมห้อง แล้วหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ให้
"งั้นก็ดีเลยครับ น้องเอมเอาผ้าห่มออกให้พี่หน่อยสิ" รัชชานนท์เอ่ยบอกให้หญิงสาวเอาผ้าห่มที่คลุมเตียงออก และจังหวะที่รัชชานนท์วางพลอยไพลินลงบนเตียง เธอก็ใช้โอกาสนี้โน้มคอชายหนุ่มตรงหน้าลงมาแล้วประกบปากทันที เอมิกาตกใจตาโต ส่วนคนที่โดนกระทำก็รีบเด้งตัวออกมาทันที
"...!!!"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ย้ากกกกกกก!!~ นางร้ายหุ่นสวยนามว่าพลอยไพลินแผลงฤทธิ์เข้าให้แล้วววว~ แต่เรื่องแค่นี้พี่หมอกับน้องเอมไม่หวั่นหรอกค่า ชิวๆ(?) 5555+ มาดูกันดีกว่าว่าสาวน้อยของเราจะหนักแน่นมากน้อยเพียงใด แต่งเองก็มีแอบมันไส้พลอยไพลินเอง ว้ากกกก !! ไรเตอร์ท่าจะเพี้ยน เอี๊ยน เอี๊ยน เอี๊ยน เอี๊ยน~~ (เเอกโค่ -0-;;)
"จะปั่นให้หัวหมุนเลยคอยดู"
...วันเสาร์ เวลา 19.15 น. ...
พลอยไพลินที่มาดักรอรัชชานนท์ออกจากโรงพยาบาล ก็เห็นรถเป้าหมายขับออกมาจากลานจอดรถโรงพยาบาลก็รีบขับตามไปทันที โดยทิ้งระยะห่างไว้ไม่ให้เป้าหมายได้สังเกต รัชชานนท์ขับรถเข้าไปจอดที่หอที่ดูแล้วค่อนข้างราคาแพงก่อนจะกลับออกมาด้วยคนละชุดกับชุดทำงาน รองเท้าผ้าใบ เสื้อเชิ้ต และดางเกงบ่งบอกว่าชายหนุ่มคนนี้มีฐานะที่ดีมากพอสมควร เมื่อเห็นรัชชานนท์ขับรถออกมาแล้ว หญิงสาวก็ขับตามต่อทันที คราวนี้รถคันข้างหน้าของเธอเลี้ยวเข้ารั้วบ้านไป พยาบาลสาวจอดรถฝั่งตรงข้ามของบ้าน ก่อนจะสังเกตข้างในไปพลาง เป็นบ้านสองหลังใหญ่ที่อยู่ในรั้วเดียวกัน เธอสังเกตก่อนจะเริ่มเอะใจ ถ้าวันนั้นที่เธอได้ยินไม่ผิดพลาด รัชชานนท์ก็หน้าจะต้องมารับเอมิกา แล้วเมื่อกี้เธอได้ยินแว่วๆว่ายามหน้าประตูบ้านเรียกรัชชานนท์ว่าคุณหนู ก็แสดงว่าหนึ่งในสองหลังนี้ต้องเป็นบ้านของเขา ส่วนอีกหลังก็เป็นของ...
และคำตอบของเธอก็ปรากฏ เมื่อรถหรูของรัชชานนท์ขับออกมาโดยเบาะข้างคนขับนั้นก็มีเอมิกานั่งอยู่ พลอยไพลินรีบก้มหัวหลบก่อนจะกลับรถแล้วขับตามไป จนสุดท้ายรถก็มาหยุดที่ลานจอดรถของผับแห่งหนึ่งย่านนานา
"น้องเอม กฎของเรามีอะไรบ้างนะ?" รัชชานนท์ถามก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าไปข้างใน
"ห้ามดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เวลาจะไปห้องนํ้าต้องเดินมาเรียกพี่หมอก่อน ห้ามรับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้า น้องเอมจำได้ขึ้นใจเลยค่ะ" เอมิกายิ้มหวาน ก่อนที่อยู่ๆจะทำหน้าดุขึ้นมาอย่างไม่จริงจัง "น้องเอมก็ตั้งกฎให้พี่หมอนะ จำได้มั๊ยๆๆ" หญิงสาวเขย่าแขนร่างหนาแล้วถามขึ้น
"ห้ามมอง ห้ามคุย กับผู้หญิงแปลกหน้า มีอยู่แค่เนี้ย ใครจะจำไม่ได้" รัชชานนท์ผลักหัวร่างบางเบาๆอย่างหยอกล้อ คนโดนกระทำส่งสีหน้าและแววตาออดอ้อน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วกอดแขนร่างสูง คลอเคลียเหมือนลูกแมว
"ก็น้องเอมหวงๆๆๆๆ พี่หมอของน้องเอมออกจะหล่อขนาดนี้" เอมิกายิ้มเอาใจ และเธอก็รู้ด้วยว่าพี่หมอของเธอก็หวงเธอไม่แพ้กัน พอเธอลงมาก็โดนไล่ให้ไปเปลี่ยนชุดสองสามรอบจนทนไม่ไหว เลยขออนุญาตคุณพ่อให้ชายหนุ่มขึ้นมาเลือกชุดให้เธอในห้องแต่งตัว โดยมีแม่ของเธอยืนมองคอยเห็นดีเห็นงามไปกับร่างสูงด้วย "แล้วนี่พี่หมอจะไม่นั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนๆของน้องเอมจริงๆเหรอคะ? เพื่อนน้องเอมเค้าไม่ขัดข้องอะไรเลยจริงๆนะถ้าพี่หมอมานั่งด้วย"
"ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่กล้าสนุกเพราะเกรงใจพี่เปล่าๆ พี่ก็นั่งดูน้องเอมอยู่โต๊ะข้างๆนั่นแหละ ไม่ต้องกลัว" รัชชานนท์ลูบหัวร่างเล็กก่อนจะจูงมือชวนกันเข้าไปข้างใน โดยไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังเดินตามทั้งสองคนอยู่
"ยัยเอม~ มาแล้วเหรอ สวัสดีค่ะพี่นนท์" มัดหมี่ เจ้าของงานที่ได้ทุนไปเรียนต่างประเทศเอ่ยทักทั้งคู่ที่เดินเข้าไปหา "แหม จับมือกันแน่นเชียวนะ ถ้าไม่รู้ว่าสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆมัดคงคิดว่าเป็นคู่รักที่เลิฟกันสุดๆไปแล้วนะเนี่ย" เพื่อนเอมิกาเอ่ยแซวก่อนจะหันไปหาเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งมาถึง ชายหนุ่มและหญิงสาวหันหน้ามามองกันโดยมิได้นัดหมายก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน คู่ของเธอไม่ได้ปิดบังแต่ก็ไม่ได้เปิดเผย ถ้าไม่ถามก็ไม่พูด ในกลุ่มของเธอตอนนี้มีแค่มุกกัญญาที่รู้คนเดียวเพราะจับสังเกตเธอที่แปลกไปได้
"เห็นมั๊ย มีแต่คนรู้ว่าเราเป็นคู่รักที่รักกันมาก" รัชชานนท์พูดข้างหูเอมิกา ก่อนจะโอบไหล่หญิงสาวให้เข้ามาใกล้ร่างแล้วยิ้มอบอุ่นแฝงความขี้เล่นในแววตาส่งมาให้
"ไม่ใช่เรารักกันมาก แต่พี่หมอรักน้องเอมมากต่างหาก" เอมิกาย้อนกลับไปก่อนจะแลบลิ้นใส่ร่างสูง พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจตนอยู่ก็รีบเขย่งขาขึ้นไปหอมแก้มชายหนุ่มฟอดใหญ่แล้วผลักอกร่างสูงออกห่าง ทั้งที่หอมเองแต่กลับหน้าแดงซะเอง รัชชานนท์หัวเราะเบาๆในท่าทีของผู้หญิงที่เขารัก
"แน่ใจ?" รัชชานนท์เลิกคิ้วถามกวนๆ แล้วก็ได้รับแรงผลักที่อกทำให้เซไปข้างหลังเล็กน้อยเพราะไม่ได้ขืนตัวเอาไว้
"ไปนั่งนู่นเลยไป มีโต๊ะว่างพอดีเลย ไปๆๆ" เอมิกาออกปากไล่หน้าแดง ร่างสูงอยากแกล้งต่อแต่ก็สงสารคนตัวเล็กเลยจำใจเดินไปนั่งโต๊ะข้างๆโต๊ะเลี้ยงของเพื่อนหญิงสาวคนเดียว รัชชานนท์ไม่ได้สั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดื่ม แต่ต้องขับรถกลับบ้าน คิดเป็นห่วงคนตัวเล็กว่าถ้าเขาประมาทขึ้นมาก็อาจจะเกิดอุบัติเหตุได้ จึงเลือกที่จะไม่เสี่ยงดีกว่า เลยชี้สั่งมั่วๆเพื่อไม่เป็นการหน้าเกลียดเกินไปประมาณสองสามอย่าง ตาก็คอยจับจ้องมองร่างบางตลอดเวลา ไม่ให้คลาดสายตา มีหลายครั้งที่มีผู้หญิงเดินมาหาเขาถึงโต๊ะ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจ บางครั้งก็แกล้งทำเป็นยกโทรศัพท์ขึ้นคุยอย่างไม่สนใจ บางครั้งก็บอกไปตามตรงเลยว่ามากับแฟนแล้วชี้ไปที่เอมิกา ก่อนจะบอกว่ามานั่งคุม และบางครั้งเขาก็อวดว่าแฟนของเขาดีอย่างนู้นอย่างนี้จนสาวๆต้องล่าถอยไป ชายหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้ว่าเขาคิดมุกต่างๆนานานี้ขึ้นมาได้อย่างไร หรือจริงๆแล้วในนิสัยเขามีความเจ้าเล่ห์อยู่???
พลอยไพลินเลือกนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์คอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ขณะที่ในสมองก็คิดแผนไปด้วย ร่างเซ็กซี่ในชุดเกาะอกสีดำเอวลอยโชว์ร่องอกและกางเกงขาสั้นสีแดงสั้นจู๋ ร้องเท้าส้นสูงสีแป๊ด หันไปสั่งเหล้าแล้วดื่มเข้าไปเล็กน้อย ก่อนส่วนที่เหลือจะเอามาแปะป่ายตามตัวให้มีกลิ่นเหล้า แสร้งทำเป็นมึนเล็กน้อยแล้วเดินตรงไปหาชายหนุ่มเป้าหมาย
"อ้าว พี่นนท์ มาเที่ยวเหรอคะ?" พลอยไพลินทำเป็นเดินเซไปเซมาก่อนจะล้มตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆรัชชานนท์ แกล้งทำเป็นมึนไปซบแขนกำยำของชายหนุ่ม แต่รัชชานนท์เขยิบตัวออกห่างแล้วจับตัวเธอให้พิงพนักแทน
"ครับ" รัชชานนท์ตอบไปสั้นๆก่อนจะหันไปมองเอมิกาอย่างที่เขาทำตั้งแต่แยกจากเธอ
"มาเที่ยวคนเดียวล่ะสิ พลอยก็มาคนเดียวค่ะ เราไปเต้นกันดีกว่านะค่ะ เพลงกำลังมันส์เลย~" พลอยไพลินลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงแขนชายหนุ่มให้ลุกตาม แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นเซไปมาอยู่ รัชชานนท์ขืนตัวไว้
"คุณพลอยไปเต้นเถอะครับ ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้" รัชชานนท์ไม่ยอมละสายตาออกห่างเอมิกา ใจก็กลัวเธอจะหันมาเห็นเขากับพลอยไพลินแล้วจะโกรธเอา แต่พลอยไพลินไม่ใช่คนแปลกหน้า คงไม่ผิดกฎหรอกมั้ง อีกอย่างเขาก็แค่คุยเฉยๆยังไม่ได้ทำอะไร รัชชานนท์คิดอย่างเข้าข้างและปลอบใจตัวเอง
"ไปเต้นกันเถอะค่ะ นะค้า นะๆ" พลอยไพลินส่งสายตายั่วยวน ไม่ละความพยายาม หน็อย พยาบาลสาวแกล้งทำเป็นจะหงายหลังล้มไปข้างหลัง ตามสัญชาตญาณทำให้รัชชานนท์รีบลุกขึ้นโอบเอวร่างบางเข้ามาหาตัวเพื่อไม่ให้เธอหงายหลังไป พลอยไพลินยิ้มกริ่มในใจ
"ผมว่าคุณนั่งก่อนดีกว่าครับ" รัชชานนท์ประคองให้เธอนั่งลง พลอยไพลินไม่พลาดโอกาส รีบโอบรอบคอร่างหนาแล้วรั้งให้เขาล้มลงมาใส่ตัวเธอที่ขณะนี้กำลังนอนราบอยู่บนโซฟา ร่างสูงชืนตัวไว้ แล้วแกะมือที่อยู่รอบคอของตนเองออก พลอยไพลินจึงต้องจำใจลุกขึ้นนั่งตามแต่ก็ไม่วายยังกระแซะเข้ามานั่งเบียดชายหนุ่มอย่างแนบแน่น
อีกด้านหนึ่ง เอมิกาเห็นการกระทำตอนที่พลอยไพลินรั้งรัชชานนท์ให้ทับร่างของตัวเองไว้ ถึงจะเห็นว่ารัชชานนท์พยายามที่จะขืนตัวออกห่างจากร่างของพยาบาลสาว แต่ก็ไม่วายแอบเคืองคนตัวโตที่ยอมให้พลอยไพลินนั่งเบียด(ถึงพี่หมอจะขยับหนีก็เถอะ! คือยังไงก็จะโกรธให้ได้) เอมิกาหยิบไอโฟนขึ้นมาพิมพ์แล้วกดส่งไปให้ชายหนุ่มผ่านทางไลน์
/เห็นนะว่าทำอะไร/ รัชชานนท์หยิบโทรศัพท์ที่สั่น บ่งบอกว่ามีการแจ้งเตือนขึ้นมาดู แล้วเงยหน้ามองหาเจ้าของข้อความ ก็เห็นเธอนั่งหันหลังให้เขาอยู่ ใบหน้าก้มมองจอโทรศัพท์
/ขอโทษ/ รัชชานนท์กำลังมีสมาธิกับการพิมพ์ข้อความจึงไม่รู้สึกว่าขณะนี้คนที่อยู่ข้างๆเอื้อมมือมาโอบเอวเขาไว้แล้วซบเข้าที่แขน มือก็จับสเปะสปะไปทั่ว
/แล้วไงต่อ/
/จะเดินไปหา แปปนึงนะ/ รัชชานนท์ที่กำลังจะลุกก็ชะงักกับข้อความที่ยัยตัวเล็กส่งมาให้
/ไม่ต้องเลย หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!!/ รัชชานนท์มองไปยังร่างเล็กที่ไม่มีทีท่าว่าจะหันมามองเขาอีกเลย
/ไม่เอาน่าตัวเล็ก อย่างอนสิ พี่ขอโทษ ก็กำลังจะเดินไปง้อนี่ไง/
/ก็บอกว่าไม่ต้องมา!!/ รัชชานนท์ไม่สนใจข้อความที่หญิงสาวส่งมาให้อีกต่อไป ผละออกจากพลอยไพลินโดยไม่ให้เธอตั้งตัว มองดูแผ่นหลังกว้างเดินจากไปได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจ
รัชชานนท์เดินไปนั่งลงบนที่ว่างข้างๆเอมิกาที่ตอนนี้เพื่อนๆเธอออกไปเต้นกันหมด เหลือแค่บางคนที่ดูท่าจะเมา ไม่มีสติพอที่จะสนใจเขากับเอมิกาอย่างแน่นอน ชายหนุ่มโอบไหล่หญิงสาวให้เขยิบเข้ามาใกล้ แต่เธอสะบัดหน้าหนีออก ขืนตัวไว้ ไม่ยอมโอนอ่อนต่อแรงโอบของแขนกำยำ
"อย่าโกรธพี่เลยนะ วันหลังพี่จะไม่ให้ใครเข้าใกล้แบบนั้นอีก"
"..."
"โถ่ คนสวยของพี่นนท์ งอนซะละ พี่รักยัยตัวแสบคนนี้จะตายอยู่แล้ว จะไปสนใจคนอื่นมากกว่าน้องเอมได้ไง"
"ก็คุณพยาบาลเค้าทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ หุ่นดีไม่พอ ยังคัพดีอีก ผู้ชายที่ไหนก็ชอบทั้งนั้นแหละ"
"แต่พี่ชอบแบบแบนๆมากกว่า"
"พี่หมออ่ะ! น้องเอมก็ไม่ได้แบนขนาดนั้นซักหน่อย" เอมิกาเถียง แต่ก็ยอมเอนหัวซบกับไหล่รัชชานนท์ตามแรงโอบ ร่างแกร่งหัวเราะเบาๆ มือก็จับเส้นผมนุ่มๆของคนตัวเล็กอย่างเพลิดเพลิน เอมิกาชอบให้คนมาเล่นกับร่างกายเธอ เพราะมันจะทำให้เคลิ้มจนจะหลับ อย่างเช่นเล่นนิ้วมือ เล่นหู ลูบหลัง แล้วก็เล่นเส้นผมอย่างที่รัชชานนท์กำลังทำ
"น้องๆ มานี่ซิ" หลังจากที่พลอยไพลินมองสองร่างที่นั่งซบกันด้วยความริษยาก็หันไปเรียกเด็กเสิร์ฟคนนึงที่กำลังเดินผ่านหน้าเธอ
"ครับ พี่" เด็กเสิร์ฟเดินเข้าใกล้
"มีงานง่ายๆให้ทำ" พลอยไพลินโบกแบงค์ห้าร้อยตรงหน้าเด็กเสิร์ฟ ชายหนุ่มตาวาวทันที
"ได้ครับพี่" คนตรงหน้าคว้าแบงค์ร้อยไปจากมือพลอยไพลินแล้วเอียงหูฟัง'งาน'ของตัวเองทันที
"พี่ครับๆ" รัชชานนท์ที่เล่นปลายผมหญิงสาวอยู่จนเพลินพลางมองหน้าหวานในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก เอมิกาที่ซบไหล่อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองตามไปด้วย
"ครับ?"
"พี่ใช่คนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนั้นเมื่อกี้รึเปล่าครับ" รัชชานนท์และเอมิกาหันมองตามมือที่บริกรชี้ไป เห็นร่างพยาบาลพลอยไพลินนอนหมดสติอยู่บนโซฟา
"ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่า"
"คือ พี่ผู้หญิงเขาหมดสติไปแล้ว พี่รู้จักเธอใช่มั๊ยครับ ผมว่าพี่พาเธอกลับบ้านดีกว่านะครับ ดูท่าเธอจะเมามาก" เด็กเสิร์ฟโค้งให้ก่อนจะเดินหนีไปทันที รัชชานนท์หันมองหน้าเอมิกาอย่างลำบากใจ
"ไม่ต้องมองเลย น้องเอมไม่ให้พี่หมอไปส่งคุณพยาบาลเองหรอกนะ" ร่างบางแก้มป่องหน้างอ
"พี่ก็ไม่รู้จักบ้านเค้าเหมือนกัน"
"อ้าว แล้วจะทำยังไงล่ะคะ?" เอมิกาถามอย่างตกใจ
"ทีอย่างนี้ทำมาห่วง ตอนแรกไม่เห็นจะห่วงคุณพลอยเค้าเลย" รัชชานนท์ทำหน้างงๆกับกิริยาที่เปลี่ยนแปลงไปของเธอ
"ไม่ใช่ไม่ห่วง เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวน้องเอมก็ต้องห่วงอยู่แล้ว แต่ที่น้องเอมบอกตอนแรกหมายถึงว่าไม่ให้พี่หมอไปส่งคุณพยาบาลคนเดียวหรอก น้องเอมจะไปด้วย" เอมิกาทำปากยื่น
"พี่ก็ไม่ปล่อยเราให้ห่างจากสายตาพี่อยู่แล้ว" รัชชานนท์ขยี้หัวหญิงสาวอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะพากันเดินไปลาเจ้าของงาน ซึ่งใช้เวลาพอสมควรเพราะนี่เกือบจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เอมิกาจะได้เจอเพื่อนก่อนจะไปต่างประเทศ
ด้านคนที่แกล้งหมดสติอยู่ก็หงุดหงิดอยู่ในใจ แอบหรี่ตาขึ้นมองว่าเมื่อไหร่ชายหนุ่มจะเดินเข้ามาหาเธอ แอบหวั่นใจว่าเขาจะไม่เดินมา แต่สุดท้ายเธอก็ยิ้มในใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินตรงเข้ามา แต่แอบผิดแผนไปนิดตรงที่มีร่างเล็กเดินตามหลังมาด้วย ยัยนี่หนิ! มารขัดขวางความสุขชัดๆ!!
"พี่หมออุ้มคุณพลอยเถอะค่ะ" รัชชานนท์มองเอมิกาอย่างลังเล แล้วดึงเธอเข้ามาหอมแก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะตัดสินใจหันไปอุ้มร่างคนที่เขาและเธอคิดว่านอนหมดสติอยู่พาออกจากร้านแล้วเดินไปยังลานจอดรถ วางร่างพยาบาลสาวให้นอนลงที่เบาะหลังรถ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาขึ้นรถที่เบาะหน้า
"น้องเอม เราคิดว่ายังไง" รัชชานนท์ เอ่ยถามหญิงสาว เพราะเขาไม่อยากตัดสินใจเอง กลัวว่าการตัดสินใจของเขาอาจจะทำให้เธอคิดมากโดยที่เขาไม่รู้ตัวแล้วจะพาลน้อยใจไปอีก
"ให้คุณพลอยนอนที่ห้องนอนแขกบ้านพี่หมอสิค่ะ" เอมิกาบอก แต่ชายหนุ่มไม่ได้คิดอย่างนั้น
"พี่ว่าจะพาเค้าไปนอนบ้านน้องเอม ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป" รัชชานนท์แย้ง
"เรื่องแค่นี้ไม่รบกวนหรอกค่ะ แต่พี่หมอไม่ต้องกลัวน้องเอมคิดมากหรอกนะ น้องเอมเชื่อใจพี่หมอ" คนตัวเล็กยิ้มหวานส่งแววตาเชื่อมั่นให้ชายหนุ่ม เขาจึงปล่อยมือข้างนึงจากพวงมลัยเพื่อจับมือหญิงสาวเอาไว้
คนที่นอนอยู่เบาะหลังมองอย่างเจ็บใจ อะไรก็ไม่เป็นไปตามแผนซักอย่าง! รักกันเข้าไปเถอะ คอยดูนะ แผนฉันยังไม่จบเท่านี้หรอก ถึงเธอจะไม่ได้นอนบ้านของชายหนุ่ม แต่เธอก็จะสร้างปัญหาให้ทั้งคู่แน่
"โห จะเที่ยงคืนและ ป่านนี้พ่อกับแม่คงหลับสนิทอยู่บนห้องแน่เลยค่ะ" เอมิกายกนาฬิกาขึ้นมองแล้วหันมาพูดกับชายหนุ่มที่อุ้มร่างที่คิดว่าไร้สติอยู่ ก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนห้องพักสำหรับแขก
"แล้วคุณน้าเค้าจะว่าอะไรมั๊ย"
"ไม่ว่าหรอกค่ะ เดี๋ยวตอนเช้าน้องเอมจะบอกท่านให้เอง" เอมิกาใช้กุญแจที่หยิบมาจากห้องเก็บของเปิดประตูเข้าไป "ป้าแม่บ้านทำความสะอาดทุกอาทิตย์เลยไม่ค่อยมีฝุ่นเท่าไหร่ น่าจะใช้ได้ ถ้าน้องเอมจำไม่ผิดเหมือนเพิ่งจะทำความสะอาดไปเมื่อสองวันที่แล้วนะคะ" เอมิกาเดินไปเปิดไฟที่มุมห้อง แล้วหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ให้
"งั้นก็ดีเลยครับ น้องเอมเอาผ้าห่มออกให้พี่หน่อยสิ" รัชชานนท์เอ่ยบอกให้หญิงสาวเอาผ้าห่มที่คลุมเตียงออก และจังหวะที่รัชชานนท์วางพลอยไพลินลงบนเตียง เธอก็ใช้โอกาสนี้โน้มคอชายหนุ่มตรงหน้าลงมาแล้วประกบปากทันที เอมิกาตกใจตาโต ส่วนคนที่โดนกระทำก็รีบเด้งตัวออกมาทันที
"...!!!"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ย้ากกกกกกก!!~ นางร้ายหุ่นสวยนามว่าพลอยไพลินแผลงฤทธิ์เข้าให้แล้วววว~ แต่เรื่องแค่นี้พี่หมอกับน้องเอมไม่หวั่นหรอกค่า ชิวๆ(?) 5555+ มาดูกันดีกว่าว่าสาวน้อยของเราจะหนักแน่นมากน้อยเพียงใด แต่งเองก็มีแอบมันไส้พลอยไพลินเอง ว้ากกกก !! ไรเตอร์ท่าจะเพี้ยน เอี๊ยน เอี๊ยน เอี๊ยน เอี๊ยน~~ (เเอกโค่ -0-;;)
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 เม.ย. 2556, 10:07:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 เม.ย. 2556, 10:07:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 7234
| << ตอนที่ 14 : เป็นห่วง | ตอนที่ 16 : เอานํ้าเย็นเข้าลูบ >> |
