จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"

Tags: จุ้นกะปอม

ตอน: ตอนที่20 : ความใน

"พี่ตูน..ทำอะไร" จุ้นถามพร้อมกับเดินเข้ามาหา ขณะนั้นราวๆ บ่ายสี่โมงครึ่งได้ ตูนแยกออก
มานั่งตรงชายหาดคนเดียว จุ้นตามหาแล้วก็ลงมาเจอ เห็นตูนกำลังนั่งจดอะไรยิก ยิก อยู่ ตูน
หันมายิ้มส่งให้

"เขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ" จุ้นเดินลงมานั่งเก้าอี้ข้างๆ ซักแป๊บก็เลื่อนตัวลงนอน

"อากาศดีเนอะ" จุ้นพูดพร้อมกับสูดหายใจเอาอากาศเข้าไปเต็มปอด

"อึมม์...แถมสงบด้วย...ผู้คนไม่พลุกพล่าน หรือว่าเรามาตอนที่เค้าไม่มากันก็ไม่รู้เนอะ...นึก
แล้วใจหาย..ทำไมเวลามันช่างรวดเร็วอย่างงี้ก็ไม่รู้....แป็บๆ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว" ตูนพูดแล้ว
ก็ล้มตัวลงนอนบ้าง ปากก็ฮำเพลง งุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง จุ้นเหลือบมองแล้วก็ยิ้ม...สักครู่ตูนก็ตะแคง
ข้างหันมาหามอง

"จุ้น!"

"หึมม์" จุ้นขานรับ แล้วก็หันหน้ามาหาตูน

"กับปอม เป็นไงบ้าง" ถามแล้วก็อมยิ้มพริ้ม จุ้นรีบหันกลับ หน้าเริ่มมีสีประปราย

"เป็นยังไงอะไรล่ะพี่ตูน..จุ้นตอบไม่ถูก" จุ้นเขิลล์ ตูนหัวเราะ แล้วก็หันกลับไป แหงนหน้าขึ้น
มองฟ้าปากก็พูดออกมา

"พี่ล่ะชอบ...คู่ของจุ้น กะ ปอมจังเลย...แอบเชียร์อยู่ในใจลึก ๆ พอมาลงเอยกันได้ พี่ก็ดีใจ
ด้วย สมใจอยาก....ใครกันน้าว่า ความรักที่ก่อเกิดมาจากความเป็นเพื่อนมักจะอยู่ไม่ค่อยได้
นาน เพราะจะรู้เช่นเห็นชาติกันหมด พี่คนนึงล่ะไม่เห็นด้วยอย่างแรง ขอเถียงใจขาดดิ้นเลย...
กลับกันซะอีกสิไม่ว่า ความรักที่ก่อเกิดมาจากความเป็นเพื่อนมันมักจะอยู่นานคงทนเสมอ
เพราะต่างเข้าใจ เรียนรู้นิสัยซึ่งกันและกันมาก่อน เหมือนจุ้น กะ ปอมเนี่ยแหละ คนนึงหาทาง
ไม่เจอ อีกคนก็จะคอยเป็นแสงนำทางให้...มันผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันอยู่อย่างนี้แหละ เพราะ
ความเข้าใจรู้นิสัยกันไง" จุ้นหันมายิ้มให้ตูน

"พี่ตูนพูดกินใจจัง..จุ้นชอบ" ตูนหันตะแคงข้างมาบ้าง แล้วก็ยิ้มเริ่มซักประวัติ

"จุ้นเจอกับปอมตอนไหนอ่ะ" จุ้นอมยิ้ม เลิกคิ้วส่งให้

"ยาวนะพี่ตูน ถ้าจะให้เล่าน่ะ"

"เออน่า เล่ามาเถอะ...เราก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วหนิ..เล่าเล่นฆ่าเวลาไง..เร็ว!" เร่ง ยิก ยิก จุ้น
อมยิ้ม..แล้วก็เริ่มเล่ารำลึกนึกถึงสมัยที่ยังเรียนอยู่ที่ มช. วันแรก ที่นั่งรถไฟจากกรุงเทพ ฯ ขึ้น
ไปเชียงใหม่...................

"จุ้น!..จำที่แม่บอกได้มั๊ย..ไปถึงโน่นปั๊บให้โทรหาแม่ปุ๊บ! เลยนะลูก" แม่รีบสั่ง กลัวลูกสาวจะ
ลืม จุ้นอมยิ้ม

"แม่อ่ะ..แม่บอกจุ้นเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้งตั้งแต่เช้า..จุ้นจำได้ไม่ต้องห่วง..สัญญาครับ
กระผม" ว่าแล้วก็ตะเบ๊ะมือไว้ข้างหน้าผาก พ่อเห็นก็อมยิ้ม

"เห็นมั๊ย!..ผมบอกคุณแล้วว่า..ไอ้จุ้นมันจำได้..ไม่ต้องไปย้ำมันมากนักหรอก..เดี๋ยวมันแกล้ง
ลืมล่ะยุ่งเลย!" จุ้นยิ้มยักคิ้วให้พ่อ ถูกต้องงงง พ่อพูดถูกต้อง

"ก็ฉันห่วง...ของฉันนี่เคยห่างกันที่ไหนล่ะ..นี่ต้องไปเรียนตั้งหลายปีกว่าจะจบ" แม่ค้อนส่งให้

"น่าคุณก็..โทรศัพท์ก็มี..เทคโนโลยีเค้าทันสมัยล้ำหน้ากดคลิ๊กเดียวก็ได้คุยแล้ว ไม่ต้องกังวล
ไปหรอกน่า" พ่อโอบบ่าแม่ ปลอบ ปลอบ..ซักครู่ไทด์ก็เดินเข้ามา

"ไอ้จุ้น!...ของแกตู้โน้นฉันไปดูมาให้แล้ว..มนุษย์..กับวิวะเค้าให้นั่งตู้เดียวกัน..ฉันเห็นเจ้านา
กับเจ้าแนงมันยืนอยู่ตรงนั้นด้วย..ไป ไปตรงโน้นไปจองที่ไว้เลย" ว่าแล้วก็ยกกระเป๋าจุ้นเดินนำ
หน้าไป พ่อ แม่และก็จุ้นเดินตามหลัง ซักแป๊บ ก็มาถึงตู้ที่จุ้นจะต้องโดยสารเห็นแนงกับ นายืน
รออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองยกมือไหว้พ่อ กับแม่จุ้น

"หนูแนง หนูนา คุณพ่อคุณแม่กลับไปแล้วเหรอลูก..ไม่เห็นเลย" พ่อถาม

"ค่ะพ่อ...เพิ่งกลับไปเมื่อซักครู่นี้เองเดินไปพร้อมกันเลยกับ พ่อ แม่นาค่ะ" แนงตอบ พ่อพยัก
หน้ารับ แล้วแม่ก็พูดบ้าง

"ไปอยู่ที่โน่น..อย่าลืมโทรกลับมาหาคุณพ่อ คุณแม่บ้างนะลูกเดี๋ยวเค้าจะเป็นห่วง ทั้งสองคน
เลยนะ" แนง นาพยักหน้า จุ้นกับพ่อมองหน้ากันแล้วก็อมยิ้ม แล้วไทด์ก็ลงมาจากรถเดินตรง
เข้ามาหา

"พี่จองไว้ให้แล้วนะ...ทั้งสามคนเลย เบาะที่สองฝั่งนี้" เอื้อมมือทั้งสองข้างมายกกระเป๋าแนง
กับนา กำลังจะหันพาเดินไปขึ้นรถก็เกิดการกระแทกหลังกันขึ้น หน้าไทด์เกือบคะมำดีมีมือมา
จับแขนไว้ทัน

"อุ้ย! ขอโทษครับพี่" รีบปล่อยแขนไทด์ แล้วก็ยกมือไหว้..ไทด์ยิ้ม มองเห็นชายหนุ่มหน้าตา
คมสัน สะพายเป้ไว้ที่ไหล่ข้างนึง มือขวาถือซองกีตาร์.....

"ไม่เป็นไรน้อง" ซักแป็บก็ได้ยินเสียงจากบนรถตะโกนเรียก

"ไอ้ปอม...ทางนี้โว๊ย!" เรียกเย้วๆ อยู่บนรถ

"เออ..เห็นแล้ว!" หันไปตะโกนตอบ แหงะหน้ามายิ้มแล้วก็พงกหัวกับไทด์อีกที [ประมาณว่า
ไปก่อนนะครับ : ผู้แต่ง] สายตาก็เหลือบมามองจุ้นแล้วก็ยักคิ้วให้ จุ้นเลิกคิ้ว! เค้าทักเราเหรอ
งงอ่ะ! แล้วชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ ไทด์หันมาหาสาว ๆ

"ไป..ขึ้นรถได้แล้ว..เดี๋ยวไม่ทัน" จุ้น แนง นา หันมาไหว้พ่อกับแม่

"อย่าลืม ที่แม่บอกนะจุ้น"

"ค่าาาาา...ไม่ลืมค่าาาา...ฝังอยู่ในหัวสมองแล้วค่ะ" เข้ามากอดพ่อกับแม่ แล้วทั้งสามก็เดินไป
ขึ้นรถ ไทด์ส่งแค่ประตูไม่ได้ขึ้นตามมาด้วยแนง กับนาหันมาไหว้ กำลังจะก้าวขึ้นรถเหมือน
แนงเพิ่งนึกอะไรได้ หันมายิ้มแล้วก็รีบบอกกับไทด์

"พี่ไทด์..อยู่ทางเนี้ย...ถ้ามีฟง มีแฟนแล้วก็ส่งข่าวไปบอกแนงมั่งนะ...อย่าปล่อยให้แนงฝันไป
ข้างเดียวรู้มั๊ย!..มันเศร้านะ" แนงทำหน้าทำตาเศร้า จุ้นกับนา แล้วก็ไทด์หัวเราะขำท่าทางของ
แนง

"เออ! ไอ้หมู! แล้วพี่จะบอกแกคนแรกเลย..ไป๊..ไปขึ้นรถได้แล้ว..เดี๋ยวไม่ทัน" แล้วทั้งสามก็
พากันเดินขึ้นรถ แนงเดินหน้า ต่อมาก็ นา แล้วก็จุ้น ข้างบนรถเสียงเหมือนนกกระจอกแตกรัง
ดังมากกกก..คุยกันขรมไปหมด....พากันเดินไปนั่งตรงที่ไทด์จองไว้ให้..เป็นเบาะคู่หันหน้าชน
กัน จุ้นกับแนงนั่งด้วยกัน แนงนั่งริมหน้าต่าง นานั่งเบาะตรงข้าม แล้วก็ช่วยกันทยอยขนกระเป๋า
ขึ้นไปวางไว้บนหัว โดยที่จุ้นเป็นคนเอื้อมมือขึ้นไปวางให้ จุ้นเขยิบของคนอื่นให้ชิดกัน ค่อยๆ
ยกกระเป๋าสอดเข้าไปตามช่อง ไม่รู้ว่าติดอะไรดันเท่าไหร่ก็ไม่เข้าซักที ซักแป๊บก็ได้ยินเสียง
พูดมาจากข้างหลัง

"มา!..ช่วย" ยื่นมือมาตีมือจุ้นเบาๆ จุ้นตกใจ! รีบปล่อยกระเป๋าแหงะหน้ามอง เห็นชายหนุ่มคนที่
ชื่อว่าปอม กำลังยกมือช่วยดันกระเป๋าให้อยู่ จุ้นลืมตัวยืนมองหน้าด้านข้างปอมใหญ่ เออ! ไอ้
คนนี้มีไฝใต้ตาด้วยแฮะ...น่าจับ! กำลังมองเพลินๆ ปอมก็หันมายิ้มตาหยี..

"หล่อ!เหรอ..มองใหญ่" จุ้นงง ไม่ทันได้ฟัง

"ฮะ! อะไร" จุ้นถามกลับ เสียงแนง กับนาหัวเราะคิกคัก ปอมหันไปยิ้มให้สองคน แล้วก็หันหน้า
มาหาจุ้นใหม่

"เราถามว่า เราหล่อเหรอ!...เห็นจ้องหน้าเราใหญ่เลย" ตามองจุ้น ปากพูดไป มือก็ดันใหญ่ แล้ว
ก็สำเร็จเสร็จภาระกิจ ทีนี้หันหน้ามาหาจุ้นเต็มตัวส่งยิ้มให้ จุ้นกำลังจะอ้าปาก

"ไม่ต้องตอบหรอก..ล้อเล่น..เราชื่อปอม อยู่วิศวะ" พูดจบก็จ้องหน้าจุ้น เลิกคิ้วพร้อมกับพยัก
หน้าเล็กน้อย [ประมาณว่า เค้าบอกแล้วตัวเองไม่บอกมั่งเหรอ แฮะๆ : ผู้แต่ง] จุ้นพยักหน้า

"เราชื่อจุ้น..อยู่มนุษย์...แล้วนี่ก็ แนง กับนา อยู่มนุษย์เหมือนกัน" ปอมหันมายิ้มตาหยีให้สอง
คน แล้วก็หันไปข้างหลังปากก็ส่งเสียงเรียก

"ไอ้อ๊อด! มานี่หน่อยดิ๊" กวักมือเรียกด้วย แล้วชายหนุ่มอีกคนที่มีนามว่าอ๊อดก็เดินเข้ามา ปอม
หันหน้าไปมอง

"ฉันหาเพื่อนให้แกได้และ..คณะเดียวกันกับแกทั้งสามคนเลย" ปอมแนะนำอ๊อดให้รู้จักทั้ง
สามสาว..ด้วยนิสัยต้องกัน หรือถูกชะตากันก็ไม่รู้ทั้งหมดคุยกันได้เป็นเรื่องเป็นราวเดียวกัน
เหมือนคบกันมานานทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันได้ไม่กี่นาที....................

"ความเป็นเพื่อนมันเริ่มก่อเกิดตั้งแต่ตอนนั้นแหละพี่ตูน..คบกันมาเรื่อย เรียน เล่น กิน เที่ยว...
ไปด้วยกันตลอด..ตอนเรียนไอ้ปอมมันบ้ากิจกรรมจะตาย ออกคง ออกค่ายมันไปหมด...มัน
เป็นหัวหน้าชมรมถ่ายภาพด้วยน้า...สาวๆติดตรึม ความที่มันไม่อะไรกับใครเค้า..ง่ายๆ สบายๆ
คนถึงชอบคบกับมันไง" จุ้นเล่าไปด้วย อมยิ้มไปด้วยนึกถึงความหลัง

"รวมทั้งจุ้นด้วยรึเปล่า!" ตูนยังนอนตะแคงข้างฟังอยู่ จุ้นหันมายิ้มให้

"ใช่พี่ตูน..คบกับมันแล้วสบายใจสนิทใจ..คุยได้ทุกเรื่อง..ไม่เคยคิดตะขิดตะขวงใจว่ามันเป็น
ผู้ชายคุยด้วยไม่ได้..กับผู้ชายบางคนจุ้นยังรู้สึกเขิลล์นะเวลาคุยด้วย..แต่กับมันไม่"

"แล้วมาเริ่มรู้สึกตัวว่าชอบมันตอนไหนล่ะ" ตูนถามต่อ จุ้นขมวดคิ้วเงยหน้ามองท้องฟ้า

"ชอบเหรอ..ก็ตั้งแต่แรกล่ะมั้งถ้าไม่ชอบก็คงไม่คบ..มันเป็นคนคุยสนุก..กับไอ้แนง ไอ้นา ไอ้
อ๊อด ก็ชอบ.ตอบไม่ถูกอ่ะพี่ตูน" จุ้นหันมาส่ายหัว

"งั้นเอาใหม่..และรักล่ะตอนไหน" ตูนส่งยิ้มให้

"อันนี้ก็ยิ่งตอบไม่ได้ใหญ่เลย...คำว่า "รัก" ของแต่ละบุคคล มันไม่ตายตัวหรอกพี่ตูน มันไม่มี
คำจำกัดความ เคยมีคนพูดประโยคนี้ให้จุ้นฟัง...แค่ไม่ได้ยินเสียงซักวันก็นอนไม่หลับ ไม่เห็น
หน้ากันแล้วคิดถึงเหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง คอยเป็นห่วงเป็นใยเค้าตลอด คอยจดจำตลอด
ว่าเค้าชอบอะไรหรือว่าไม่ชอบอะไร ไม่ว่าจะโดนแกล้งยังงัยก็ทนได้สารพัด..ถ้าจะเรียก
ประโยคนี้ว่า ความรัก มันก็โดนจุ้นเต็มๆ แหละ..มันเป็นตัวจุ้นชัดๆ เพียงแต่จุ้นไม่รู้ว่ามันเริ่ม
ตอนไหนเท่านั้นแหละ รู้แต่ว่ามันค่อยๆสะสมมาทีละนิด ๆ"จุ้นยิ้มนึกถึงใบหน้าปอมไปด้วย ตูน
นิ่งอึ้งหลังจากได้ฟังประโยคของจุ้น..ค่อยๆพลิกตัว เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วก็พึมพำออก
มาเบาๆ

"จริงสินะ..คอยห่วงใย คอยจดจำ ไม่ได้ยินเสียงแล้วนอนไม่หลับ..ความรักมันเป็นแบบเนี้ยเอง
เหรอ!" จุ้นได้ยินเสียงพึมพำ ก็หันมามอง

"พี่ตูน!" ตูนหันมาหามีน้ำตาซึมอยู่ที่หางตานิดหน่อย จุ้นตกใจรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ลงมาเกาะอยู่
ข้างๆ เก้าอี้ของตูน

"พี่ตูน เป็นอะไรหรือเปล่า!" เท่านั้นแหละน้ำตาที่เกาะอยู่หางตาก็เริ่มไหลซึมออกมา ตูนรีบเอา
มือปิดหน้าไว้ ปากก็ค่อยๆ ส่งเสียงออกมา

"จุ้นนน! พี่เพิ่งรู้ตัวว่าพี่รักเค้า" น้ำตายังไหลออกมาอยู่ จุ้นขมวดคิ้ว

"พี่วัฒน์ เหรอ!พี่" ตูนพยักหน้า มือยังคงปิดใบหน้าไว้ จุ้นค่อยๆดึงมือตูนออก เห็นน้ำตายังไหล
อยู่ แต่ก็จนปัญญาไม่รู้จะช่วยยังไงเพราะวัฒน์มีแฟนอยู่แล้ว ได้แต่นิ่งซักพักตูนก็ค่อยๆ ส่ง
เสียงออกมา

"พี่เพิ่งแน่ใจ..ก็ที่จุ้นบอกพี่เมื่อกี้นี้แหละ" น้ำตายังคงไหลซึมออกมา จุ้นเอามือเช็ดน้ำตาให้
ปากก็ถามออกไป

"แล้วพี่ตูนจะทำยังไงต่อล่ะ" ตูนลุกขึ้นนั่ง ค่อยๆเอามือปาดน้ำตาออก

"พี่คงทำอะไรไม่ได้หรอกจุ้น เค้ามีแฟนอยู่แล้ว..เพียงแต่พี่ไม่รู้ว่าหลังจากนี้พี่จะต้องทำหน้ายัง
ไงเวลาเจอเค้าเท่านั้นแหละความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว" จุ้นพยักหน้าเข้าใจ เพราะความ
รู้สึกที่มันเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเดิม มันเคยเกิดกับจุ้นมาก่อน เพียงแต่สำหรับจุ้นมันไม่มี
อุปสรรคต่างคน ต่างไม่มีใคร ต่างคนต่างเข้าใจมันเลยไม่ค่อยแตกต่างเท่าไหร่ แต่สำหรับตูน
มันช่างแสนสาหัสเหลือเกิน รักเค้าแต่บอกไม่ได้มันเป็นความอึดอัดที่ต้องเก็บไว้กับตัวเอง
ตลอดเวลา ซักพักตูนก็ยิ้มออกมา น้ำตาก็ค่อยๆหยุดไหล เหมือนกับพยายามตัดใจ

"ขอบใจนะจุ้น...ที่อยู่เป็นเพื่อนให้พี่ได้ระบาย" จุ้นยิ้ม

"ไม่เป็นไรพี่ตูน..มีอะไรให้จุ้นช่วยก็บอก..จุ้นยินดี" ตูนหันมายิ้ม แล้วก็พยักหน้า

"มี...ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับระหว่างเรา สองคนได้มั๊ย" จุ้นพยักหน้า

"สัญญาพี่ตูน...เรื่องนี้ไม่มีวันออกจากปากจุ้นเด็ดขาด" ตูนพยักหน้า สายตามองออกไปตรงที่
ฟ้ากับน้ำบรรจบกัน

"พี่ก็คงจะเหมือนจุ้นแหละ...มันคงไม่มีวันออกจากปากพี่เช่นกัน...ตลอดไป" จุ้นหันมามองตูน
แล้วก็เศร้าทำไมคนเราไม่มีแค่สมหวังอย่างเดียวนะ ทำไมต้องมีไอ้คำว่าผิดหวังควบคู่กันไป
ด้วย..ซักแป๊บก็ได้ยินเสียงอ๊อด ตะโกนเรียกมาจากสระน้ำ

"จุ้นนน! พี่ตูน...วู้!..ทำอะไรกัน...มาช่วยกันจัดของหน่อยเร็ว!....คนไม่พอ..ไม่รู้มันหายหัวไป
ไหนหมด" ตระโกนเสียงดัง พร้อมกระโดดเรียก

"เออ! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!" จุ้นหันไปตะโกนตอบ แล้วก็หันมาหาตูน ดึงแขนให้ตูนลุกขึ้น

"ไป..พี่ตูนไป..ขึ้นไปด้วยกันทำหน้าปกติเวลาเจอเค้า หรือถ้าทำไม่ได้พยายามเลี่ยงมาหาจุ้น
หรือไม่ก็ไอ้ปอมก็ได้..ไอ้นี่มันตลกเดี๋ยวมันจะช่วยให้พี่ตูนลืมเค้าได้เองแหละ..อาจจะไม่ใช่
ตลอดไป แต่ชั่วขณะก็ยังดี เชื่อจุ้น!" ตูนพยักหน้า แล้วก็เดินไปด้วยกัน..............



กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 พ.ค. 2554, 23:06:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 พ.ค. 2554, 23:06:20 น.

จำนวนการเข้าชม : 1762





<< ตอนที่19 : ตอนนี้มีแต่เรา...2    ตอนที่21 : คุณหมอนกแก้ว >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account