จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่22 : ส่งท้ายปีเก่า.....
หลังจากที่แยกจากปอม จุ้นเดินเลี่ยงลงไปที่ห้องพักก่อน ไม่ได้เลยเข้าไปในงาน พอถึงห้อง
พักก็ค่อยๆ วางดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างเตียง จัดแจงเอาปากกา กับสมุดโน๊ตที่ใช้ประจำออกมา
เดินไปล้วงลูกกุญแจที่ล๊อคสมุดในกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วก็กลับมานั่งที่เตียง เอาลูกกุญแจไขที่
ล๊อคสมุด "คลิ๊ก!" จุ้นค่อยๆเปิดไปทีละหน้า จนถึงวันที่ ล่าสุด.....
วันพุธ ที่ 30 ธันวาคม.........เวลา.23.30 น. (ณ.มาลาบีชรีสอร์ท)
[วันนี้........หลากหลายอารมณ์มาก........ตั้งแต่เช้า
ตื่นเต้น.....จะได้ข้ามเกาะไปเล่นน้ำที่เกาะยาวนอก..จัดแจงเตรียมเนื้อเตรียมตัวใหญ่
ห่วงใย......หลังจากที่ตั๊มมาบอกว่าปอมไข้ขึ้น..อยากจะไปให้ถึงห้องปอมไวไว..แสดงออก
นอกหน้ามาก..จนพี่ไทด์น่าจะจับได้
สงสาร....ไม่เคยเห็นสภาพปอมแบบนี้มาก่อน....นอนแหมบอยู่กับที่ไม่มีปากไม่มีเสียง
ปลื้มใจ....บังเอิญจริง ๆ เจอรูปตัวเอง..อยู่ในกระเป๋าปอม..นึกว่ารูปถ่ายรูปนี้จะไม่มีอยู่ในโลก
ซะแล้ว
เบาใจ...ปอมอาการดีขึ้นเร็วมาก..ก็จะไม่ให้มันดีขึ้นได้ยังไง เดี๋ยวก็เช็ดตัว..เดี๋ยวก็จับตัว..
ประสาทอยู่คนเดียว
โล่งใจ....เหมือนยกภูเขาออกจากอก...พูดไปจนได้...ไอ้ที่เก็บเอาไว้มันคลายออกมาหมด...
ดีใจ....พูดไปแล้วไม่หายลับ มีอารมณ์ร่วมด้วย..มันรู้สึกแบบเดียวกันกับเรา....
กินใจ...ชอบประโยคนี้ของปอมมาก จำได้ขึ้นใจ...ไม่คิดว่ามันจะพูดประโยคแบบนี้ได้....และ
ก็มันเป็นตัวเราจริง ๆ ด้วย..ถึงกับน้ำตาแตก!..ไม่ได้ยินเสียงซักวันแล้วนอนไม่หลับ....ไม่เห็น
หน้ากันแล้วคิดถึงเหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง...คอยเป็นห่วงเป็นใยเค้าตลอดไม่ ว่าเค้าจะกิน
จะอยู่ยังไง... คอยจดจำตลอดว่าเค้าชอบอะไรหรือว่าไม่ชอบอะไร.....ไม่ว่าจะโดนแกล้งยังงัย
ก็ทนได้สารพัด
แปลกใจ....เพิ่งจะรู้ว่าไอ้ปอมตกปลาเก่ง..คบด้วยกันมาตั้งนานไม่เคยระแคะระคาย.....
เขิลล์ อาย...เกิดมาจนอายุเข้า 26 เพิ่งจะรู้สึกถึงอารมณ์นี้อย่างหนักก็วันนี้แหล่ะ....
ซึ้ง....มันสัญญาด้วย!...เพราะจัง..
โกรธ!...มันหลอกเรื่องชื่อปลา!..ปุ้นกะจอมม์..ก็โง่เองด้วยแหล่ะให้มันหรอกได้..แต่ก็แก้แค้น
ไปซะน่วมเหมือนกัน.หายโกรธแล้ว
เยอะจริง ๆ ไม่คิดว่าภายในวันเดียวมันจะเกิด อารมณ์ได้หลากหลายอย่างนี้......ไอ้ปอม!ตัวทำ
ให้เกิดอารมณ์...]
ปล. มันแอบจุ๊บ!...ไอ้บ้า..ไอ้หมาปอม.....
**********วันแรก....ของการเริ่มต้น*******
อ่านจบก็ยิ้ม ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้าแล้วก็ค่อยๆ เปิดหน้าถัดไป..จรดปากกาไปบนหน้ากระดาษ
วันพฤหัสบดี ที่ 31 ธันวาคม..........เวลา 21:30 น. (ณ.มาลาบีชรีสอร์ท)
[วันนี้รู้สึกว่าตัวเองขี้แยจริงๆ ร้องไห้สองรอบ...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าครั้งแรกมี
ความรู้สึกว่าตัวเองผิดอย่างมาก ทำให้..ไอ้ปอมเจ็บ...แปลกดี! เหมือนกับตัวเองเจ็บไปด้วย..
พูดให้ใครฟังเค้าคงจะหัวเราะ...มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ.....
ครั้งที่สองก็เมื่อสักครู่นี้เอง..น่าจะเป็นอารมณ์น้อยใจซะมากกว่าที่ปอมทำเป็นไม่สนใจ รู้สึกว่า
ตัวเองเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้..ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะไม่สนใจ แต่ตอนนี้มันแปลกๆ อย่างนี้ละมั้งที่
เค้าเรียกว่า "รัก.." อยากให้เค้าสนใจ...อยากให้เค้าเอาใจใส่..ทั้งๆที่มันก็ทำอยู่แล้ว..แต่ก็ยัง
อยากจะได้อีก..ไม่พอ!(นิสัยไม่ดี ยายจุ้น! ต้องเปลี่ยนใหม่..)
ปอมมันให้ดอกไม้ด้วยวันนี้...ดอกแรก..และไม่รู้ว่าจะเป็นดอกเดียวด้วยหรือเปล่า..."ลีลาวดี"
...แบนแต๊ดแต๋เชียว ขาวๆ ช้ำๆ ขมุกขมัว แต่ก็ชอบ..ดูเหมือนตัวมันดี.."น่ารัก"...ดอกไม้ดอก
เล็กๆอยู่ในมือใหญ่ๆ..กับคนอื่นไม่รู้แต่กับไอ้ปอม..มันเหมาะมาก..
มีเรื่องเศร้า.....พี่ตูน รักพี่วัฒน์ พอจะดูออกแต่ไม่แน่ใจพี่ตูนเพิ่งจะบอกวันนี้...ความรักที่เป็น
ไปไม่ได้ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน..แต่พี่ตูนเข้มแข็งมาก ถ้าเป็นเรา..ยังนึกไม่ออกว่ามันจะ
เป็นยังไง....เพี๊ยง! ขอให้มีเรื่องดีดีเข้ามาหาพี่ตูนบ้างเถิด..ทดแทนกับสิ่งที่มันเป็นอยู่ตอนนี้..]
ปล.วันนี้ จุ๊บ! กับไอ้ปอมด้วย แปลกๆ.. กึ๊ยส์...ขนลุก..
************วันที่สอง.....ของการเริ่มต้น**************
จุ้นอมยิ้มหน้าแดง..หลังจากที่เขียนบรรทัดสุดท้ายจบ เอื้อมมือไปที่โต๊ะข้างเตียงหยิบดอกไม้
ที่ปอมให้ เอามาวางไว้บนปลายหน้ากระดาษที่เพิ่งเขียนเสร็จ..ค่อยๆปิดสมุดโน๊ตเอากุญแจ
ล๊อค...พลิกตัวนอนหงายกอดสมุดโน๊ตแนบไว้กับอก..นอนหลับตาอมยิ้ม...ซักครู่ก็ลุกขึ้นเดิน
เอาสมุดไปเก็บในกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วก็พาตัวเองกลับไปที่งานอีกครั้งนึง...
"ไอ้จุ้น! ไปไหนมาหายไปเลยนะแก!" อ๊อด! แหกปากถามเสียงดังเพราะตอนนี้ในงานเปิด
เพลงเสียงดังมากสนุกสนานกันใหญ่ มือก็ค่อยๆแกะกระดาษห่อของขวัญ จุ้นเดินมายืนข้างๆ
ก้มดูของขวัญที่อ๊อดได้ ปากก็ตะโกนตอบออกไปบ้างแข่งกับเสียงดนตรี
"เอาของไปเก็บที่ห้อง...นี่แกได้จับของขวัญแล้วเหรอ!" อ๊อดยักคิ้วส่งให้
"เออ!.. เป็นไง! กล่องใหญ่มั๊ย มือดีโว๊ย! มือดี." ภูมิใจสุดๆ จุ้นหัวเราะ
"แกจับได้ของใคร!" ตะโกนถาม
"พี่จันทร์!...เดี๋ยวๆ แกอย่าเพิ่งมาถาม..ขอลุ้นก่อน..อะไรวะ" จุ้นยืนลุ้นอยู่ข้างๆด้วย แล้วก็
แกะเสร็จในที่สุด อ๊อดเปิดฝากล่อง ดึงกระดาษฝอยๆที่รองไว้ออกมา...อย่างเยอะ แล้วก็ยิ้ม
หน้าบาน ค่อยๆหยิบของดึงออกมาจากกล่อง
"สวย!จังเลย..." อ๊อด! พึมพำหันหน้ามาหาจุ้น จุ้นยิ้ม..เป็นนาฟิกา ตั้งโต๊ะ..ทำด้วยคริสตัลใส..
พอเอาออกมาวางกระทบแสงไฟยิ่งส่องแสงแวววาว
"ท่าทางจะแพงนะเนี่ย!" จุ้นพูดเปรย ๆ อ๊อด!พยักหน้าเห็นด้วย ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ถูกใจ รีบเก็บ
เอาใส่กล่องเหมือนเดิม
"นี่พวกไอ้แนงไปไหน อ๊อด!" ยังต้องตะโกนถามอยู่เพราะเสียงเพลงยังไม่เงียบซักที สายตาก็
สอดส่ายหา ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังสนุกกันสุดเหวี่ยง เพราะโต๊ะที่ตั้งอยู่แทบจะไม่ค่อยมีคนนั่ง
อยู่เลย ออกไปอยู่หน้าลานกันหมด เต้นกันใหญ่ จะมีอยู่ก็หนึ่งโต๊ะข้างหน้า น่าจะเป็นพวกขี้
เหล้าคงจะเล่าเรื่องอะไรกัน หัวเราะกันสนั่นหวั่นไหว หนึ่งในนั้นก็มีปอมรวมอยู่ด้วย.....
"โน่น! ยึกยัก กันอยู่ข้างหน้าโน่น...นี่เดี๋ยวฉันก็จะออกไป..ไป๊!..ไปด้วยกันไอ้จุ้น!" ว่าแล้วก็ลุก
ขึ้นดึงมือจุ้นจะให้เดินไปด้วยกัน
"แกไปก่อน..เดี๋ยวฉันกินข้าวก่อน..ยังไม่ได้กินเลย..เมื่อกี้ตักไว้ก็เอาวางไว้ตรงนั้นไม่รู้มันยัง
อยู่หรือเปล่า" ว่าแล้วก็เดินแยกกันไป อ๊อดเดินไปรวมกับพรรคพวกที่ลาน ส่วนจุ้นเดินเข้าไปที่
โต๊ะวางอาหาร มองหาจานที่ตักเอาไว้ เห็นว่าไม่มีแล้ว ก็เลยคว้าจานใหม่ขึ้นมาตักใหญ่ ซัก
แป๊บก็มีคนมายืนข้างๆ จุ้นแหงะหน้าไปดูเห็นปอมยืนยิ้มแฉ่ง ยิงฟันขาวจั๊ว! รีบหันกลับมาตัก
ต่อ หน้าแดงยังเขิลล์อยู่ ปอมเหลือบเห็นก็อมยิ้มน้อยๆ ค่อยๆยกนิ้วขึ้นมาจิ้มที่ต้นแขนจุ้น
"ไปไหนมาตัวเอง...เค้าตามหาให้ทั่ว" ปากถามไปมือก็จิ้มใหญ่ จุ้นยังไม่หันแต่ปากก็ตอบออก
มา
"กลับไปห้อง.." ตักเข้าไป..ปอมมองหน้าด้านข้างแล้วก็ก้มมองมือจุ้น เห็นตักระวิง ก็ยิ้ม เอานิ้ว
สะกิดใหม่
"ตักเผื่อเค้าด้วยน้าาาา....เค้าก็ยังไม่ได้กินเหมือนกันอ่ะ!" เท่านั้นแหละ หันมาทันทีขมวดคิ้ว
"และ ทำไมไม่กิน"
"ก็ เค้ารอตัวเองอ่ะ" สายตาก็เหลือบมองลงมาที่จานในมือจุ้น
"เอาทอดมันเยอะๆ นะ..เมื่อกี้ที่ตักไว้ก็ไม่ได้กิน กลับมามันหายไปไหนหมดไม่รู้...แล้วก็พอดี
พี่ไทด์แกเรียกให้ไปนั่งด้วย เลยยังไม่มีโอกาสมาตักใหม่อ่ะ" พูดซะยาวขอความเห็นใจ จุ้น
ค้อนหมั่นไส้ มือก็ตักให้ตามคำขอ ปอมยิ้ม
"เอาหอยจ้อด้วยสิ...เค้าชอบ" มือก็ชี้ไปที่จานหอยจ้อ..จุ้นมองด้วยหางตา มือก็ตักให้ ปอม
อมยิ้ม และก็ เอาใหม่ เอาใหม่
"เอาป่อเปี๊ย ด้วยน้า..อันนี้เค้าก็ชอบ..มีปลาหมึกอยู่ข้างในด้วย!" ทำหน้าตาทำตาน่าร๊ากกก จุ้น
ยกมือขึ้นเกาปากมองหน้าปอม ชักมีอารมณ์ มือก็ยังตักให้อยู่ ปอมยิ้ม เอาใหม่ เอาใหม่
"เอา...อุ้ย!" จุ้นยื่นจานมาตรงหน้าปอม ปอมรีบรับ แกล้งเลิกคิ้วยืนนิ่ง
"ตักเอง...จะเอาอะไรก็ตักเอง....จะเอาซักกี่อย่างก็ตักเองเลย...ชี้อยู่นั่นแหล่ะ" ค้อนควับ! มือ
หยิบจานใบใหม่รีบตักข้าว ตักกับ แล้วก็หันมาส่งค้อนให้ปอมอีกทีนึง เดินลิ่วๆกลับโต๊ะ ปอม
ยิ้ม..ไม่ตักแล้ว เดินถือจานตามต้อยๆๆ...เกือบจะถึงโต๊ะ..ปอมก็แหกปากดังลั่น..จุ้นเบรกกึก
"จุ้นนน...อย่าเพิ่งนั่ง....เดี๋ยวปอมจัดที่ให้ก่อน..นั่งไปได้ไงเดี๋ยวเปียกหมดน้ำค้างมันลงบน
เก้าอี้" ว่าแล้วก็หยิบทิชชู่ ก้มหน้าก้มตาเช็ดให้หญ่ายยยย.. จุ้นมองยืนมองอมยิ้ม..ปอมเงย
หน้าขึ้นมายิ้มตาหยี จุ้นหุบยิ้มแทบไม่ทัน
"เสร็จและ..อ่ะ" เขยิบ เขยิบ จุ้นวางจานแล้วก็นั่งลง ปอมเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆ กระเถิบมาซะชิด
เก้าอี้จุ้น จุ้นหันไปมองเลิกคิ้วส่งให้
"กระเถิบมาทำไมซะชิด" ปอมยิ้มพริ้ม
"ก็แฟนกันไง..แฟนกันก็ต้องนั่งใกล้กันสิ" ว่าแล้วก็จะนั่ง!
"ไอ้ปอม!" จุ้นเรียกเสียงดัง พร้อมกับดึงมือปอมไว้ ปอมค้างอยู่อย่างนั้น ก้มหน้าลงมอง
"มีอะไร! เรียกซะตกใจ.."
"ทำไมไม่เช็ด" ปอมหน้าแหย
"ลืมอ่ะ!.." จุ้นทำปากจึก จักขัดใจ มือก็หยิบทิชชู่มาเช็ดให้ ปอมอมยิ้ม แล้วก็รีบนั่งลงหันหน้า
มาหา
"น่ารักจังเลย..แฟนใครเอ่ย!..มีเช็ดเก้าอี้ให้ด้วย!...ไหนๆ มาให้ปอมกอดทีเร๊ว!" รั้งตัวจุ้นเข้า
มากอด จุ้นขืนตัวไว้
"ไอ้ปอม..ปล่อยยย..!" นั่นแหละถึงปล่อย จุ้นค้อนส่งให้ ปอมหัวเราะเบาๆ แล้วก็เงียบกันไป
แป๊บนึง จุ้นก้มหน้าตักข้าวกินใหญ่ ปอมก็กินของทีมีอยู่ในจานเหลือบไปมองจานจุ้น เห็นมีข้าว
ด้วยรีบเอาช้อนตัวเองไปจ้วงบนจานจุ้น ซวบ!เข้าปาก..จุ้นรีบเงยหน้าขึ้นมอง
"ไอ้ปอม!..ของตัวเองมีทำไมไม่กิน"
"ก็จะกินข้าวอ่ะ..."ปากเคี้ยว หงุบ หงับ มือก็เสียบทอดมันเข้าปาก
"แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ตัก" หงุดหงิด
"หวงเหรอ...กับแฟนก็หวงด้วย...จุ้นนนใจร้าย!" ตามองจุ้น ปากเคี้ยวตุ้ยๆ มือก็ยังไม่หยุด จ้วง
มาใหญ่ จุ้นทำปากจึกจัก..ขี้เกียจสนใจแล้ว กินต่อ....ปอมเห็นเงียบไป เอาใหม่ เอาใหม่
"หายยัง..." เสียงปอมถามขึ้น จุ้นชะงักช้อนที่กำลังจะเข้าปากหันมามอง
"หายอะไร"
"หายเขิลล์อ่ะ" ปอมยิ้มสายตาก็มองข้าวในมือจุ้น จุ้นอึ้งเข้าสู่พวัง มันรู้ด้วยเหรอ..หน้าตาฉัน
แสดงออกอย่างงั้นเลยเหรอ! นึกไปเรื่อย..ไม่ได้สนใจปอม ปอมค่อยๆดึงมือจุ้นส่งช้อนเข้า
ปากตัวเอง สำเร็จ!ยิ้มแป้นเคี้ยวใหญ่ แล้วก็กลับเข้าสู่ปัจจุบัน
"เขิลล์อะไร..ทำไม่ต้องเขิลล์..บ้า!" มองช้อนตัวเองนิดนึงขมวดคิ้ว แล้วก็ก้มลงตักข้าวขึ้นมา
ใหม่ ปอมยิ้มตาหยี
"งั้น..เอาแบบนั้นอีกน้าาาา..เดี๋ยวเค้าไปเก็บดอกไม้มาให้ใหม่" จุ้นชะงักช้อนที่กำลังจะเข้า
ปาก เหลือบตาขึ้นมอง
"เอาอะไร!" จุ้น งง
"ก็ตงงง..เนี้ย!" ว่าแล้วก็เอามือชี้ไปที่หน้าผากตัวเอง
"หรือไม่ก็ตงงง...เนี้ยยย!" จิ้มนิ้วไปที่แก้มตัวเองซ้าย ขวา จุ้นเริ่มเข้าใจ หน้าเริ่มมีสี
"เอาตงเนี้ย!ก็ด้ายย...ปอมไม่ถือออ."นิ้วจิ้มไปที่ปากตัวเอง จุ้นหน้าแด๊ง!
"นั้นแน่! นึกออกแล้วใช้มั๊ยล่าา...หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียย์" ปอมยิ้ม จุ้นอึ้ง หน้าฉันแดงเชียว
เหรอ...พยายามแล้วง่ะ..ปิดไม่มิดเหรอ..นึกไปเรื่อยอีกและ แล้วก็ไม่ได้สนใจปอม ปอมก็
ค่อยๆ ดึงมือจุ้นส่งช้อนเข้าปาก....
"ไอ้ปอม! ทำอะไร" เสียงตวาดแว๊ด! ออกมา มือจุ้นยังคาอยู่ในมือปอม ช้อนก็ยังคาอยู่ในปาก
ปอม แล้วก็ซวบ! เข้าปาก จุ้นอ้าปากค้าง ปอมยิ้มแป้นปากก็เคี้ยวไป
"ก็กินข้าวอ่ะ" ตุ้ยๆ ไม่สะทกสะท้าน
"แหวะ! ไอ้ปอม..ไอ้ทุเร..!..แล้วทำไมไม่ใช้ช้อนแก..ไอ้บ้า!" ออกมาเป็นชุด ดึงมือออกมา
จากมือปอมวางช้อนลง แล้วก็ระรัวกำปั้นใส่ไหล่ปอมใหญ่ ปอมหลบไม่ทันนั่งให้ทุบอยู่อย่าง
งั้น ถ้าเป็นกำปั้นเธอฉันยอมด้ายยย..ซักแป๊บก็หยุด นั่งหน้างอเป็นม้าหมากรุก เป็นเห็นเข้าก็
อมยิ้มออกมา
"ไม่เห็นเป็นไรเลยจุ้นน...แฟนกันเค้าก็ทำกันอย่างเงี้ย!...ป้อนกันไป..ป้อนกันมา..จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง
จิ๊ง น่ารักดีออกนะตัวเอง" ประจบ ประจบ
"ไม่เอ๊า!" หน้ายังงอ อยู่
"น่า เดี๋ยวก็ชิน...ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองนั่นแหล่ะ...อ่ะ!ถ้าไม่กินช้อนนั้น..ก็เปลี่ยนกับปอมก็ได้
เอาช้อนปอมแทนน้าาาา..." ประเหลาะ ประเหลาะ จุ้นส่งค้อนให้
"ไม่เอ๊า! ไอ้กะล่อน" ปอมหัวเราะ มองหน้าจุ้น..สายตาเจอกัน แล้วก็ถามออกมาเบาๆ
"รังเกียจเหรอจุ้น" จุ้นจ้องตากลับมา พูดไม่ออก ฉันจะต้องตอบแกยังงัยล่ะปอม...ฉันเป็น
ผู้หญิงนะ..จะตอบว่าไม่รังเกียจก็ไม่ได้ จะตอบว่ารังเกียจมันก็ไม่ใช่ เพียงแต่มันเขิลล์อ่ะ ถอน
หายใจเฮือก! แล้วก็ใช้การกระทำ แทนคำพูดยกช้อนขึ้นมา ก้มหน้าตักข้าวในจานเข้าปากซะ
งั้นหน้าแด๊งงง! ปอมเห็นก็ยิ้มตาหยี รวบตัวจุ้นมาหอมแก้มซ้ายดังฟอด! จุ้นหน้าเหวอ รีบเคี้ยว
แล้วก็กลืนใหญ่
"รักจุ้น! ที่สุดเล้ยยยย" แหกปากดังลั่น จุ้นตีแขนปอมดังเพี๊ย!
"จะแหกปาก เสียงดังทำไม!"
"ก็ดีใจอ่ะ!..จุ้นไม่รังเกียจ" ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จุ้นหมั่นไส้ ทีนี้ได้คืบเอาศอก "แล้วตกลงว่าไง
อ่ะ...เด๋วปอมไปเก็บดอกไม้เลยนะ...เอาดอกสวยๆ...ไม่ช้ำ..ไม้กุ้น..ไม่บี้..ไม่แบน..แล้วจุ้นก็
ทำแบบนั้นกับปอมอีกน้าาา" สะกิด สะกิด จุ้นเริ่มอมยิ้ม
"ไม่เอ๊า! ไอ้ทะลึ่ง!" นั่งกินใหญ่ เขิลล์
"โห!จุ้นนนอ่ะ" ปอมแกล้งค้อน.. จุ้นยิ้มแล้วก็ผลักหัวปอมออกไป ปอมหัวเราะ.....
"แหม! จู่จี๋ กันใหญ่เลยน้าา..นั่งไม่ห่างกันเลย" เสียงตูนลอยเข้ามา..ปอมกับจุ้นแหงะหน้ามา
มองแล้วก็ยิ้ม ปอมส่งเสียงออกไป
"แน่นอนอยู่แล้ว...คนมันรักกันอ่ะเนอะ..จุ้นเนอะ....ไหนมากอดโชว์ไอ้ตูนหน่อยเร๊ว!" เตรียม
ตัวจะอ้าแขน จุ้นหันมามองตาเขียว ปอมยิ้มแป้นเลิกเล่น หันมาก้มหน้าก้มตากินต่อ ตูนยิ้มเดิน
มานั่งข้างๆ จุ้น
"พวกไอ้แนงยังอยู่ตรงนั้นเหรอพี่ตูน" จุ้นหันมาถาม
"อึมม์ มันส์กันใหญ่เลย..พี่เหนื่อยเลยเข้ามาก่อน...นี่เค้าจับของขวัญกันไปเกือบครึ่งแล้วนะ..
จุ้นกับปอมได้จับหรือยัง" จุ้นส่ายหน้า ปอมยังก้มหน้ากินอยู่ จุ้นตีไปที่ไหล่ปอมหนึ่งที
"จุ้นอ่ะ..เจ็บนะ" โอดครวญ
"พี่ตูนถาม...แกจับของขวัญยังไอ้ปอม!"
"ยัง!...เค้ายังไม่เรียก" กินต่อ...ซักแป๊บเพลงก็เงียบลง พวกหนุ่มๆ สาวๆ ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
รวมทั้งพวกอ๊อด แนง นาด้วย เข้ามาถึงก็โบกมือพัดกันระวิง
"ร้อนอ่ะ! ทำไมมันร้อนอย่างงี้! ขนาดหน้าหนาวนะเนี่ย!" แนงบ่นอุบ ปอมส่งเสียงมาหน้าไม่ได้
เงยขึ้น ปากก็เคี้ยวหงุบหงับ
"ไขมัน...มันเยอะหรือเปล่าไอ้แนง...ยิ่งเยอะยิ่งร้อนน้าาาาา" หัวเราะกันใหญ่ แนงหมั่นไส้รีบ
เดินมายืนข้างหลังปอมยื่นมือมาบิดใบหู...ปอมเพิ่งรู้ตัวหลบไม่ทัน
"ปากน่ะ..เอาไว้กินข้าวก็พอแล้วไอ้ปากมอม..ไม่ต้องเห่าไปทั่ว...เดี๋ยวมันจะมีสี..หึมม์" หมั่น
เคี้ยวบิดใหญ่ ปอมหน้าเหยเก ร้องโอดโอย
"ไอ้แนงงงง...เจ็บบบบ...ปล่อยยย!" นั่นแหล่ะถึงปล่อยได้ มีตบหัวด้วยก่อนจะเดินไปนั่งที่
เก้าอี้ข้างๆนา ปอมลูบหัวลูบหูใหญ่ เจ็บ เพื่อนๆหัวเราะกันระนาว สะใจ ปอมค้อนใส่แนงประ
หลับประเหลือก..ซักแป๊บเสียงจันทร์ก็พูดออกไมค์มา
"อ้าว! เดี๋ยวเราจะจับรางวัลอีกชุดนึงน้าา..ใครที่ได้เบอร์ ยี่สิบเอ็ดถึงสามสิบออกมาจับกันเลย
นะจ๊ะ" มีเสียงวี๊ด วิ๊ว ปี๊ด ปิ๊วอยู่ด้านหน้าแล้วก็ทยอยกันเดินออกไป...นาหันมาหาจุ้น เพราะ
แนง อ๊อด ตูนจับไปเรียบร้อยแล้ว
"ไอ้จุ้น! แกได้เบอร์อะไร"
"สามสิบ "
"ไป..งั้นไปด้วยกันเร็ว! เดี๋ยวของดีๆ หมด"ชวน ยิก ยิก จุ้นลุก แล้วก็หันมาหาปอม
"ปอมแกได้เบอร์อะไร" ปอมหันมายิ้มตาหยี
"จี่จิบจี่" จุ้นหมั่นไส้เคาะหัวไปหนึ่งที แล้วก็เดินออกไปกับนา ซักแป๊บก็มีเสียงเฮกันลั่นอยู่ตรง
หน้าลาน เสียงโจ้ประกาศออกไมค์
"ฮัลโหล..ฮัลโหล...พี่ปอม..พี่ปอม..ตู๊ด ๆ...ได้ยินตอบด้วย..ตู๊ดๆ.." ปอมแหงะหน้าไปมอง
เห็นตั๊มกระโดดเรียกใหญ่...แล้วโจ้ก็พูดต่อ
"พี่ปอม...มานี่หน่อย..มามอบของรางวัล..เร๊ว!..มีมือดีจับด้ายแล้ววววว...เร็วๆ..เลยนะ
คร๊าบบบ..รออยู่..รออยู่" แล้วปอมก็ลุกเดินไป ตูน อ๊อด แนงรีบลุกเดินตามหลังมา อยากรู้ว่า
ใครจับได้ พอปอมเดินไปถึงเท่านั้นแหละมีเป่าปาก ปี๊ด ปิ๊ว วี๊ด วิ๊ว กันเกรียว ไทด์ เคน วัฒน์ก็
เอากับเค้าด้วย เคาะโต๊ะกันครื้นเครง โดยเฉพาะโจ้ กับตั๊มเป่าปากดังมาก ชอบใจ..ชอบใจ
ปอมเหลือบไปเห็นจุ้นยืนยิ้มหน้าแดงเกาะไหล่แอบอยู่ข้างหลังนา ก็พอจะเดาได้
"หนายยย..ใครจับด้ายย..."ปอมยิ้ม แกล้งเอ่ยปากถามออกไป โจ้รีบห้ามไว้
"เด๋วก่อน..เด๋วก่อนพี่ปอม..ทบทวนสัญญากันก่อน..เมื่อกี้ตอนที่เข้ามาในงานพี่ปอมบอกกับ
พวกผมว่าไงนะ..ถ้าเป็นผู้ชายจับได้จะให้ของขวัญพร้อมรางวัลอะไรนะ" ปอมอมยิ้ม แล้วก็
ตอบหน้าตาขึงขัง
"พร้อมวันหยุดของฉัน..ให้ไปเลยฟรีๆ ห้าวัน" มียกมือประกอบคำพูดด้วย เท่าไหร่เท่ากันน้อง
พี่บ่หยั่น พวกหนุ่มๆ เป่าปาก เสียงดัง อยากได้ อยากได้...
"และถ้าเป็นผู้หญิงจับได้ล่ะ จะให้ของขวัญพร้อมรางวัลอารายยยเอ่ย" โจ้ยิ้มเห็นฟันสามสิบ
สองซี่
"ให้หอมฟรี...ไม่คิดค่าใช้จ่ายใดใดทั้งสิ้น...ปลอด Vatปลอดภาษีมูลค่าเพิ่ม...ได้กำไรเห็นๆ"
กรี๊ดๆๆ ปี๊ด ปิ๊ว 5555 ก๊ากก เสียงหัวเราะกันระนาว ปอมหันไปมองหน้าจุ้นเห็นก้มหน้าซบไหล่
นาก็อมยิ้มออกมา แล้วสาวๆ ที่นั่งอยู่ก็แย่งกันตะโกนระงม
"พี่ปอมมมม..นิดอยากด้ายยย" นิดแฟนคลับปอมออกจะแก่นแก้วซักหน่อย ตะโกนขึ้นมา
แซว แล้วสาวแป้งที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เอามั่ง
"แป้งด้วย...ขอเปลี่ยนเป็นพี่ปอมหอมแป้งน้าาา..และก็แลกกันหอมอ่ะ!" เรียกเสียงหัวเราะกัน
ตรึม ปอมอมยิ้ม
"อ้า!..ทุกคนเป็นพยานน้า..พี่ปอมบอกแล้วก็ต้องทำตามที่บอกด้วย..ไม่ง้าน..ไม่นับถือเจง เจง
..โทษฐานไม่ทำตามสัญญา" โจ้พูดพร้อมยักคิ้วให้ปอม...ปอมแบะหน้ายักไหล่ เดะ เดะว่ะโจ้
ยากกว่านี้มีอีกมั๊ย
"มา..งั้นมาประกาศชื่อผู้โชคดีกันเลย..แต๋น..แตน..แต๊น..ได้แแแแแแแแก่...พี่จุ้น!...มาาา...
ออกมาเลย..พี่จ๋าวคนดี" โจ้พูดเสร็จก็เดินไปดึงมือจุ้น ให้ออกมาจากหลังนา จุ้นขืนตัวไว้ ไม่
ยอมออก..ทุกคนเห็นท่าทางก็หัวเราะ ปอมมองแล้วก็อมยิ้ม ต้องช่วยหน่อยและ เดินเข้าไปหา
ทั้งคู่ตีมือโจ้ดังเพี๊ยย!
"ไอ้โจ้! ปล่อย! จับมือแฟนคนอื่นเค้าได้เหรอ...ไอ้นี่!..เดี๋ยวตัดเงินเดือนเลย" เฮ!กันอีกระลอก
นึง ว่าแล้วก็ดึงมือจุ้นเดินออกมา จุ้นงงเดินตามออกมาแต่โดยดี โจ้หัวเราะ
"เฮ้ย! มีหวงด้วย มีหวง" วี๊ดวิ๊ว ปี๊ดปิ๊ว..หัวเราะกันเกรียว
"อ๊ะ! ไม่ได้หรอกโว้ย! มีคนเดียวในโลก..ไม่หวงคนนี้แล้วจะไปหวงครายยย..เนอะจุ้นเนอะ..
เรารักกัน.รักกัน" ยิ้มตาหยีส่งให้ มือก็ยังจับมือจุ้นอยู่อย่างนั้น จุ้นหน้าแดงหยิกไปบนหลังมือ
ปอม ปอมหน้านิ่ว เจ็บ ทุกคนเห็นท่าทางทั้งคู่แล้วต่างก็คิดกันอยู่ในใจ เหมาะสม คู่นี้เหมาะสม
สาวๆที่นั่งดูอยู่ต่างก็หน้าแดงไปด้วย เขิลล์แทน..
"มา..พี่ปอมมอบของขวัญ..พี่จุ้นจับได้ของพี่..ของขวัญอยู่หนายย..อยากเห็นของรางวัลด้วย..
รีบมอบของขวัญ เร๊ว! จะได้ดูของรางวัล" เร่ง ยิก ยิก ปอมขมวดคิ้วให้โจ้....แล้วก็ล้วงมือไปที่
กระเป๋ากางเกงด้านหลัง..หยิบซองยับ..ยู่ ยี่ออกมา จุ้นเห็นก็อมยิ้ม โจ้เห็นก็หัวเราะ
"อะไรน่ะพี่ปอม ซองผ้าป่าเหรอ..ยังไม่ถึงฤดูทอดผ้าป่ายังไม่ต้องให้..ไม่รับ..ไม่รับ" โบกมือ
ปฏิเสธอย่างไว ปอมหัวเราะเขกหัวโจ้ไปหนึ่งที
"ผ้าป่าห่าอะไรล่ะ..นี่แหล่ะของขวัญ..ไม่มีเวลาไปซื้อโว้ย!..เอาเงินสดเนี่ยแหละ..อยากได้
อะไรก็ซื้อกันเอาเอง" พูดแล้วก็หันมามองจุ้น ทำหน้าทำตาซึ้ง น้ำเสียงเปลี่ยนทันที
"จุ้นนน..สงสัยจุ้นจะเกิดมาเป็นเนื้อคู่ปอมจริง จริงนะเนี่ย!.. ขนาดจับสลาก ยังได้ของปอม
เลย..อ่ะปอมให้..อันนี้แค่งวดแรก...ต่อไปถ้าจุ้นตกลงปอมจะให้ทุกงวดที่เงินเดือนออก..ให้จุ้น
เก็บไว้คนเดียวเลยนะ..ไม่มีเม้ม..ไม่มีซ่อน..ตกลงมั๊ยจ๊ะคนดี" กรี๊ดๆๆๆ วี๊ด วิ๊ว อ๊ากกๆ ก๊ากก
5555 หัวเราะกันระเนระนาด ไปหมด ปอมยังหน้าจริงจังอยู่ แต่นัยย์ตามีอมยิ้มเล็กน้อย จุ้น
หน้าแด๊ง! แล้วก็อวยพรออกมา
"ไอ้บ้า!..ทุเรศ!..ไอ้ปอม..ไอ้กะล่อน" ตีหัวปอมไปหนึ่งที แล้วก็ดึงซองมาจากมือปอม โจ้ยืน
หัวเราะอยู่ข้างๆ
"เท่าไหร่! พี่จุ้น.ดูมั่ง" เร่งใหญ่ จุ้นหันมาค้อนให้โจ้ พวกข้างล่างก็อยากจะรู้ว่าเท่าไหร่ รอฟังกัน
ใหญ่ ปอมยืนอมยิ้ม จุ้นแกะซองแล้วก็ดึงออกมา โจ้ตาโตพูดเสียงดัง
"โอ้โห! สี่พันแหนะ" พวกข้างล่างอุทานกันขรมไปหมด เสียดาย! โจ้สะกิดจุ้นยิก ๆ
"พี่จุ้นเปลี่ยนกับผมมั๊ย..ของผมได้ตุ๊กตาหมีอ่ะ..มันไม่เหมาะกับผู้ชาย แมน แมนอย่างผม..มัน
เหมาะกับผู้หญิงน่าร๊ากกอย่างพี่จุ้น..น้า" ประเหลาะ ประเหลาะ
"ไม่ให้! ฉันจะเก็บไว้" จุ้นตวาดแว๊ด! ปอมอมยิ้ม โจ้หน้าม่อย
"ก็ได้ ก็ได้..ไม่เปลี่ยนก็ได้...มา..ของขวัญมอบไปแล้ว..ทีนี้ก็มาถึงของรางวัล..เร๊ว!พี่ปอม
มอบ..อยากเห็น..อยากเห็น" ทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ จุ้นจะเดินผละออกไป แต่โจ้ดึงไว้ ปอมยัง
ยืนอมยิ้มอยู่ ไอ้พวกข้างล่างก็ลุ้นกันใหญ่
"จะไปไหนพี่จุ้น รอรับมอบของรางวัลก่อน"
"ไม่เอ๊า! ฉันไม่เอา ของรางวัลอะไรทั้งนั้น" เสียงดังลั่น หัวเราะกันขรมไปหมด
"ไม่เอา..ไม่ได้..เดี๋ยวคนให้จะเสียใจ เค้าเจตนาจะให้ต้องรับไว้" ยังปากดี จุ้นหันมามองปอม
เบ้ปาก หน้าแดง..พยักหน้านิดๆ [ประมาณว่า ช่วยฉันหน่อยให้ผ่านตรงนี้ไปก่อนเดี๋ยวค่อยว่า
กันอีกที : ผู้แต่ง] ปอมเลิกคิ้วอมยิ้มแล้วก็เดินเข้ามา
"มาจุ้น!" แล้วก็จับแขนจุ้นจะพาเดินออกมา โจ้รีบห้ามไว้
"อ๊ะๆ จะไปไหนกันพี่ปอม..ยังไปไหนไม่ได้นะคร๊าบบบ....แล้วของรางวัลล่ะไม่มอบเหรอ..เค้า
รอดูอยู่นะ..อย่าผิดสัญญาาาา" ปอมยิ้ม
"ก็จะไปมอบของรางวัลไง.."
"ก็มอบกันตรงนี้สิ" มีโต้ตอบ
"ก็แล้วทำไม ต้องมอบตรงนี้ล่ะ" ปอมเลิกคิ้วถาม
"ก็อยากดูอ่ะ!" จนมุม
"ก็แล้วทำไมต้องให้แกดูล่ะ" ไม่ลดละ
"ก็..ก็..ก็.หอมฟรี" เริ่มเถียงไม่ทัน นึกไม่ออก
"เออ..ก็หอมฟรี..ไม่ใช่หอมโชว์..ถ้าหอมโชว์..ฉันจะโชว์ให้แกดู..อันนี้มันฟรีโว้ย! เค้าจะไป
มอบกันสองคน" ปอมเริ่มอมยิ้ม รู้สึกจะชนะ
"แล้วจะไปมอบกันที่ไหนอ่ะ" ยังถามอยู่
"แล้วแกจะทำไมล่ะ" หน้าตาขึงขัง
"ก็จะตามไปดูอ่ะ" ค่อยๆอ่อน
"เสือก" กรี๊ดๆๆๆ วี๊ดวิ๊ว ปี๊ด ปิ๊ว 55555 ก๊าาก หลังจากนั่งฟังมาตั้งนานมองปอมที โจ้ที โต้ตอบ
กันไปโต้ตอบกันมาพอปอมจบประโยคเท่านั้นหัวเราะกันเกลื่อนไปหมด โจ้ค้อนใส่ปอมใหญ่
ปอมยักคิ้วให้แล้วก็จูงมือจุ้นออกไป จุ้นเดินอมยิ้มตามปอมต้อยๆ ไม่มีใครห้ามมีแต่ส่งเสียง
เป่าปาก ตามหลัง...เดินมาได้ซักแป๊บ
"กลับห้องเลยมั๊ยจุ้น! เดี๋ยวฉันไปส่ง" ปอมหันมาถาม จุ้นหันมายิ้มแล้วก็พยักหน้าส่งให้ จูงมือ
พากันเดินไปท่ามกลางความมืดมีแสงสลัวๆ ของไฟทางนิดหน่อย ได้ยินเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงมไปหมด คละเคล้าไปด้วยเสียงของคลื่นกระทบฝั่ง กลิ่นเค็มๆของน้ำทะเลรอยมากระทบนาสิก ไม่มีใครพูดอะไรมีแต่ความเงียบ..ปอมกระชับมือจุ้นดึงเข้ามาใกล้ๆ พากันเดินไปเรื่อยๆ จุ้นอมยิ้ม ปอมก้มมามองพอดี
"ยิ้มอะไร..จุ้น!" จุ้นไม่พูดแหงะหน้ามามองปอมใบหน้ายังคงฉาบด้วยรอยยิ้ม ปอมเลิกคิ้ว
"เป็นอะไร..จุ้น!" จุ้นสั่นหัวปากก็ยังไม่พูด ขาก้าวเดินไปทั้งคู่ ปอมยกมือซ้ายขึ้นมาขยี้หัวจุ้น
จุ้นขมวดคิ้ว ปอมหัวเราะ
"แกนี่มันน่ารักดีว่ะ..." หันหน้าไปมองทางเดิน พูดออกมาเสียงเบาๆ
"อย่าเปลี่ยนนะจุ้น!...เป็นอย่างนี้ตลอดไป..ตัวตนของแกอย่างนี้แหละฉันชอบ..ไม่ต้องฝืน..ไม่
ต้องแต่ง..มันธรรมชาติที่สุด" จุ้นหันมามองหน้าด้านข้างปอม แล้วก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"ขอบใจมากนะปอม ฉันจะจำไว้" ปอมหันมายิ้มแล้วก็เดินมาถึงหน้าห้องพัก จุ้นไขกุญแจ เปิด
ประตู ปอมชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องแล้วก็ถอยออกมา
"ไม่มีใคร...ปลอดภัยหายห่วง" จุ้นยิ้มกำลังจะเดินเข้าห้อง ปอมจับมือไว้
"จุ้นน! ยังไม่ได้มอบรางวัลเลยอ่ะ" จุ้นหันหน้ามาหา ปอมเดินเข้ามาใกล้ ตาจ้องตา
"ตื่นเต้นหรือเปล่า!" จุ้นมองหน้าปอมแล้วก็พยักหน้า
"ไม่เป็นไร..ใจเย็นๆ" ค่อยๆก้มลงมาหาจุ้น....เสียงประทัด เสียงพลุ ดังสนั่นหวั่นไหวมาจาก
ข้างบน เสียงเป่าปากดังลั่น เสียงตบมือเกรียวกราว เป็นสัญญาณว่าวันขึ้นปีใหม่ได้เวียนมา
บรรจบอีกครั้งนึงแล้ว.... ปอมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา พูดเสียงเบา ๆว่า
"สุขสันต์ วันขึ้นปีใหม่นะจุ้น!..นอนหลับฝันดีนะคนน่ารัก!" ปอมเอามือจับแก้มจุ้นเบาๆ แล้วก็
เดินกลับออกไป จุ้นมองตาม อมยิ้มหน้าแดงค่อยๆ เอื้อมมือไปปิดประตูห้อง........
พักก็ค่อยๆ วางดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างเตียง จัดแจงเอาปากกา กับสมุดโน๊ตที่ใช้ประจำออกมา
เดินไปล้วงลูกกุญแจที่ล๊อคสมุดในกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วก็กลับมานั่งที่เตียง เอาลูกกุญแจไขที่
ล๊อคสมุด "คลิ๊ก!" จุ้นค่อยๆเปิดไปทีละหน้า จนถึงวันที่ ล่าสุด.....
วันพุธ ที่ 30 ธันวาคม.........เวลา.23.30 น. (ณ.มาลาบีชรีสอร์ท)
[วันนี้........หลากหลายอารมณ์มาก........ตั้งแต่เช้า
ตื่นเต้น.....จะได้ข้ามเกาะไปเล่นน้ำที่เกาะยาวนอก..จัดแจงเตรียมเนื้อเตรียมตัวใหญ่
ห่วงใย......หลังจากที่ตั๊มมาบอกว่าปอมไข้ขึ้น..อยากจะไปให้ถึงห้องปอมไวไว..แสดงออก
นอกหน้ามาก..จนพี่ไทด์น่าจะจับได้
สงสาร....ไม่เคยเห็นสภาพปอมแบบนี้มาก่อน....นอนแหมบอยู่กับที่ไม่มีปากไม่มีเสียง
ปลื้มใจ....บังเอิญจริง ๆ เจอรูปตัวเอง..อยู่ในกระเป๋าปอม..นึกว่ารูปถ่ายรูปนี้จะไม่มีอยู่ในโลก
ซะแล้ว
เบาใจ...ปอมอาการดีขึ้นเร็วมาก..ก็จะไม่ให้มันดีขึ้นได้ยังไง เดี๋ยวก็เช็ดตัว..เดี๋ยวก็จับตัว..
ประสาทอยู่คนเดียว
โล่งใจ....เหมือนยกภูเขาออกจากอก...พูดไปจนได้...ไอ้ที่เก็บเอาไว้มันคลายออกมาหมด...
ดีใจ....พูดไปแล้วไม่หายลับ มีอารมณ์ร่วมด้วย..มันรู้สึกแบบเดียวกันกับเรา....
กินใจ...ชอบประโยคนี้ของปอมมาก จำได้ขึ้นใจ...ไม่คิดว่ามันจะพูดประโยคแบบนี้ได้....และ
ก็มันเป็นตัวเราจริง ๆ ด้วย..ถึงกับน้ำตาแตก!..ไม่ได้ยินเสียงซักวันแล้วนอนไม่หลับ....ไม่เห็น
หน้ากันแล้วคิดถึงเหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง...คอยเป็นห่วงเป็นใยเค้าตลอดไม่ ว่าเค้าจะกิน
จะอยู่ยังไง... คอยจดจำตลอดว่าเค้าชอบอะไรหรือว่าไม่ชอบอะไร.....ไม่ว่าจะโดนแกล้งยังงัย
ก็ทนได้สารพัด
แปลกใจ....เพิ่งจะรู้ว่าไอ้ปอมตกปลาเก่ง..คบด้วยกันมาตั้งนานไม่เคยระแคะระคาย.....
เขิลล์ อาย...เกิดมาจนอายุเข้า 26 เพิ่งจะรู้สึกถึงอารมณ์นี้อย่างหนักก็วันนี้แหล่ะ....
ซึ้ง....มันสัญญาด้วย!...เพราะจัง..
โกรธ!...มันหลอกเรื่องชื่อปลา!..ปุ้นกะจอมม์..ก็โง่เองด้วยแหล่ะให้มันหรอกได้..แต่ก็แก้แค้น
ไปซะน่วมเหมือนกัน.หายโกรธแล้ว
เยอะจริง ๆ ไม่คิดว่าภายในวันเดียวมันจะเกิด อารมณ์ได้หลากหลายอย่างนี้......ไอ้ปอม!ตัวทำ
ให้เกิดอารมณ์...]
ปล. มันแอบจุ๊บ!...ไอ้บ้า..ไอ้หมาปอม.....
**********วันแรก....ของการเริ่มต้น*******
อ่านจบก็ยิ้ม ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้าแล้วก็ค่อยๆ เปิดหน้าถัดไป..จรดปากกาไปบนหน้ากระดาษ
วันพฤหัสบดี ที่ 31 ธันวาคม..........เวลา 21:30 น. (ณ.มาลาบีชรีสอร์ท)
[วันนี้รู้สึกว่าตัวเองขี้แยจริงๆ ร้องไห้สองรอบ...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าครั้งแรกมี
ความรู้สึกว่าตัวเองผิดอย่างมาก ทำให้..ไอ้ปอมเจ็บ...แปลกดี! เหมือนกับตัวเองเจ็บไปด้วย..
พูดให้ใครฟังเค้าคงจะหัวเราะ...มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ.....
ครั้งที่สองก็เมื่อสักครู่นี้เอง..น่าจะเป็นอารมณ์น้อยใจซะมากกว่าที่ปอมทำเป็นไม่สนใจ รู้สึกว่า
ตัวเองเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้..ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะไม่สนใจ แต่ตอนนี้มันแปลกๆ อย่างนี้ละมั้งที่
เค้าเรียกว่า "รัก.." อยากให้เค้าสนใจ...อยากให้เค้าเอาใจใส่..ทั้งๆที่มันก็ทำอยู่แล้ว..แต่ก็ยัง
อยากจะได้อีก..ไม่พอ!(นิสัยไม่ดี ยายจุ้น! ต้องเปลี่ยนใหม่..)
ปอมมันให้ดอกไม้ด้วยวันนี้...ดอกแรก..และไม่รู้ว่าจะเป็นดอกเดียวด้วยหรือเปล่า..."ลีลาวดี"
...แบนแต๊ดแต๋เชียว ขาวๆ ช้ำๆ ขมุกขมัว แต่ก็ชอบ..ดูเหมือนตัวมันดี.."น่ารัก"...ดอกไม้ดอก
เล็กๆอยู่ในมือใหญ่ๆ..กับคนอื่นไม่รู้แต่กับไอ้ปอม..มันเหมาะมาก..
มีเรื่องเศร้า.....พี่ตูน รักพี่วัฒน์ พอจะดูออกแต่ไม่แน่ใจพี่ตูนเพิ่งจะบอกวันนี้...ความรักที่เป็น
ไปไม่ได้ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน..แต่พี่ตูนเข้มแข็งมาก ถ้าเป็นเรา..ยังนึกไม่ออกว่ามันจะ
เป็นยังไง....เพี๊ยง! ขอให้มีเรื่องดีดีเข้ามาหาพี่ตูนบ้างเถิด..ทดแทนกับสิ่งที่มันเป็นอยู่ตอนนี้..]
ปล.วันนี้ จุ๊บ! กับไอ้ปอมด้วย แปลกๆ.. กึ๊ยส์...ขนลุก..
************วันที่สอง.....ของการเริ่มต้น**************
จุ้นอมยิ้มหน้าแดง..หลังจากที่เขียนบรรทัดสุดท้ายจบ เอื้อมมือไปที่โต๊ะข้างเตียงหยิบดอกไม้
ที่ปอมให้ เอามาวางไว้บนปลายหน้ากระดาษที่เพิ่งเขียนเสร็จ..ค่อยๆปิดสมุดโน๊ตเอากุญแจ
ล๊อค...พลิกตัวนอนหงายกอดสมุดโน๊ตแนบไว้กับอก..นอนหลับตาอมยิ้ม...ซักครู่ก็ลุกขึ้นเดิน
เอาสมุดไปเก็บในกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วก็พาตัวเองกลับไปที่งานอีกครั้งนึง...
"ไอ้จุ้น! ไปไหนมาหายไปเลยนะแก!" อ๊อด! แหกปากถามเสียงดังเพราะตอนนี้ในงานเปิด
เพลงเสียงดังมากสนุกสนานกันใหญ่ มือก็ค่อยๆแกะกระดาษห่อของขวัญ จุ้นเดินมายืนข้างๆ
ก้มดูของขวัญที่อ๊อดได้ ปากก็ตะโกนตอบออกไปบ้างแข่งกับเสียงดนตรี
"เอาของไปเก็บที่ห้อง...นี่แกได้จับของขวัญแล้วเหรอ!" อ๊อดยักคิ้วส่งให้
"เออ!.. เป็นไง! กล่องใหญ่มั๊ย มือดีโว๊ย! มือดี." ภูมิใจสุดๆ จุ้นหัวเราะ
"แกจับได้ของใคร!" ตะโกนถาม
"พี่จันทร์!...เดี๋ยวๆ แกอย่าเพิ่งมาถาม..ขอลุ้นก่อน..อะไรวะ" จุ้นยืนลุ้นอยู่ข้างๆด้วย แล้วก็
แกะเสร็จในที่สุด อ๊อดเปิดฝากล่อง ดึงกระดาษฝอยๆที่รองไว้ออกมา...อย่างเยอะ แล้วก็ยิ้ม
หน้าบาน ค่อยๆหยิบของดึงออกมาจากกล่อง
"สวย!จังเลย..." อ๊อด! พึมพำหันหน้ามาหาจุ้น จุ้นยิ้ม..เป็นนาฟิกา ตั้งโต๊ะ..ทำด้วยคริสตัลใส..
พอเอาออกมาวางกระทบแสงไฟยิ่งส่องแสงแวววาว
"ท่าทางจะแพงนะเนี่ย!" จุ้นพูดเปรย ๆ อ๊อด!พยักหน้าเห็นด้วย ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ถูกใจ รีบเก็บ
เอาใส่กล่องเหมือนเดิม
"นี่พวกไอ้แนงไปไหน อ๊อด!" ยังต้องตะโกนถามอยู่เพราะเสียงเพลงยังไม่เงียบซักที สายตาก็
สอดส่ายหา ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังสนุกกันสุดเหวี่ยง เพราะโต๊ะที่ตั้งอยู่แทบจะไม่ค่อยมีคนนั่ง
อยู่เลย ออกไปอยู่หน้าลานกันหมด เต้นกันใหญ่ จะมีอยู่ก็หนึ่งโต๊ะข้างหน้า น่าจะเป็นพวกขี้
เหล้าคงจะเล่าเรื่องอะไรกัน หัวเราะกันสนั่นหวั่นไหว หนึ่งในนั้นก็มีปอมรวมอยู่ด้วย.....
"โน่น! ยึกยัก กันอยู่ข้างหน้าโน่น...นี่เดี๋ยวฉันก็จะออกไป..ไป๊!..ไปด้วยกันไอ้จุ้น!" ว่าแล้วก็ลุก
ขึ้นดึงมือจุ้นจะให้เดินไปด้วยกัน
"แกไปก่อน..เดี๋ยวฉันกินข้าวก่อน..ยังไม่ได้กินเลย..เมื่อกี้ตักไว้ก็เอาวางไว้ตรงนั้นไม่รู้มันยัง
อยู่หรือเปล่า" ว่าแล้วก็เดินแยกกันไป อ๊อดเดินไปรวมกับพรรคพวกที่ลาน ส่วนจุ้นเดินเข้าไปที่
โต๊ะวางอาหาร มองหาจานที่ตักเอาไว้ เห็นว่าไม่มีแล้ว ก็เลยคว้าจานใหม่ขึ้นมาตักใหญ่ ซัก
แป๊บก็มีคนมายืนข้างๆ จุ้นแหงะหน้าไปดูเห็นปอมยืนยิ้มแฉ่ง ยิงฟันขาวจั๊ว! รีบหันกลับมาตัก
ต่อ หน้าแดงยังเขิลล์อยู่ ปอมเหลือบเห็นก็อมยิ้มน้อยๆ ค่อยๆยกนิ้วขึ้นมาจิ้มที่ต้นแขนจุ้น
"ไปไหนมาตัวเอง...เค้าตามหาให้ทั่ว" ปากถามไปมือก็จิ้มใหญ่ จุ้นยังไม่หันแต่ปากก็ตอบออก
มา
"กลับไปห้อง.." ตักเข้าไป..ปอมมองหน้าด้านข้างแล้วก็ก้มมองมือจุ้น เห็นตักระวิง ก็ยิ้ม เอานิ้ว
สะกิดใหม่
"ตักเผื่อเค้าด้วยน้าาาา....เค้าก็ยังไม่ได้กินเหมือนกันอ่ะ!" เท่านั้นแหละ หันมาทันทีขมวดคิ้ว
"และ ทำไมไม่กิน"
"ก็ เค้ารอตัวเองอ่ะ" สายตาก็เหลือบมองลงมาที่จานในมือจุ้น
"เอาทอดมันเยอะๆ นะ..เมื่อกี้ที่ตักไว้ก็ไม่ได้กิน กลับมามันหายไปไหนหมดไม่รู้...แล้วก็พอดี
พี่ไทด์แกเรียกให้ไปนั่งด้วย เลยยังไม่มีโอกาสมาตักใหม่อ่ะ" พูดซะยาวขอความเห็นใจ จุ้น
ค้อนหมั่นไส้ มือก็ตักให้ตามคำขอ ปอมยิ้ม
"เอาหอยจ้อด้วยสิ...เค้าชอบ" มือก็ชี้ไปที่จานหอยจ้อ..จุ้นมองด้วยหางตา มือก็ตักให้ ปอม
อมยิ้ม และก็ เอาใหม่ เอาใหม่
"เอาป่อเปี๊ย ด้วยน้า..อันนี้เค้าก็ชอบ..มีปลาหมึกอยู่ข้างในด้วย!" ทำหน้าตาทำตาน่าร๊ากกก จุ้น
ยกมือขึ้นเกาปากมองหน้าปอม ชักมีอารมณ์ มือก็ยังตักให้อยู่ ปอมยิ้ม เอาใหม่ เอาใหม่
"เอา...อุ้ย!" จุ้นยื่นจานมาตรงหน้าปอม ปอมรีบรับ แกล้งเลิกคิ้วยืนนิ่ง
"ตักเอง...จะเอาอะไรก็ตักเอง....จะเอาซักกี่อย่างก็ตักเองเลย...ชี้อยู่นั่นแหล่ะ" ค้อนควับ! มือ
หยิบจานใบใหม่รีบตักข้าว ตักกับ แล้วก็หันมาส่งค้อนให้ปอมอีกทีนึง เดินลิ่วๆกลับโต๊ะ ปอม
ยิ้ม..ไม่ตักแล้ว เดินถือจานตามต้อยๆๆ...เกือบจะถึงโต๊ะ..ปอมก็แหกปากดังลั่น..จุ้นเบรกกึก
"จุ้นนน...อย่าเพิ่งนั่ง....เดี๋ยวปอมจัดที่ให้ก่อน..นั่งไปได้ไงเดี๋ยวเปียกหมดน้ำค้างมันลงบน
เก้าอี้" ว่าแล้วก็หยิบทิชชู่ ก้มหน้าก้มตาเช็ดให้หญ่ายยยย.. จุ้นมองยืนมองอมยิ้ม..ปอมเงย
หน้าขึ้นมายิ้มตาหยี จุ้นหุบยิ้มแทบไม่ทัน
"เสร็จและ..อ่ะ" เขยิบ เขยิบ จุ้นวางจานแล้วก็นั่งลง ปอมเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆ กระเถิบมาซะชิด
เก้าอี้จุ้น จุ้นหันไปมองเลิกคิ้วส่งให้
"กระเถิบมาทำไมซะชิด" ปอมยิ้มพริ้ม
"ก็แฟนกันไง..แฟนกันก็ต้องนั่งใกล้กันสิ" ว่าแล้วก็จะนั่ง!
"ไอ้ปอม!" จุ้นเรียกเสียงดัง พร้อมกับดึงมือปอมไว้ ปอมค้างอยู่อย่างนั้น ก้มหน้าลงมอง
"มีอะไร! เรียกซะตกใจ.."
"ทำไมไม่เช็ด" ปอมหน้าแหย
"ลืมอ่ะ!.." จุ้นทำปากจึก จักขัดใจ มือก็หยิบทิชชู่มาเช็ดให้ ปอมอมยิ้ม แล้วก็รีบนั่งลงหันหน้า
มาหา
"น่ารักจังเลย..แฟนใครเอ่ย!..มีเช็ดเก้าอี้ให้ด้วย!...ไหนๆ มาให้ปอมกอดทีเร๊ว!" รั้งตัวจุ้นเข้า
มากอด จุ้นขืนตัวไว้
"ไอ้ปอม..ปล่อยยย..!" นั่นแหละถึงปล่อย จุ้นค้อนส่งให้ ปอมหัวเราะเบาๆ แล้วก็เงียบกันไป
แป๊บนึง จุ้นก้มหน้าตักข้าวกินใหญ่ ปอมก็กินของทีมีอยู่ในจานเหลือบไปมองจานจุ้น เห็นมีข้าว
ด้วยรีบเอาช้อนตัวเองไปจ้วงบนจานจุ้น ซวบ!เข้าปาก..จุ้นรีบเงยหน้าขึ้นมอง
"ไอ้ปอม!..ของตัวเองมีทำไมไม่กิน"
"ก็จะกินข้าวอ่ะ..."ปากเคี้ยว หงุบ หงับ มือก็เสียบทอดมันเข้าปาก
"แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ตัก" หงุดหงิด
"หวงเหรอ...กับแฟนก็หวงด้วย...จุ้นนนใจร้าย!" ตามองจุ้น ปากเคี้ยวตุ้ยๆ มือก็ยังไม่หยุด จ้วง
มาใหญ่ จุ้นทำปากจึกจัก..ขี้เกียจสนใจแล้ว กินต่อ....ปอมเห็นเงียบไป เอาใหม่ เอาใหม่
"หายยัง..." เสียงปอมถามขึ้น จุ้นชะงักช้อนที่กำลังจะเข้าปากหันมามอง
"หายอะไร"
"หายเขิลล์อ่ะ" ปอมยิ้มสายตาก็มองข้าวในมือจุ้น จุ้นอึ้งเข้าสู่พวัง มันรู้ด้วยเหรอ..หน้าตาฉัน
แสดงออกอย่างงั้นเลยเหรอ! นึกไปเรื่อย..ไม่ได้สนใจปอม ปอมค่อยๆดึงมือจุ้นส่งช้อนเข้า
ปากตัวเอง สำเร็จ!ยิ้มแป้นเคี้ยวใหญ่ แล้วก็กลับเข้าสู่ปัจจุบัน
"เขิลล์อะไร..ทำไม่ต้องเขิลล์..บ้า!" มองช้อนตัวเองนิดนึงขมวดคิ้ว แล้วก็ก้มลงตักข้าวขึ้นมา
ใหม่ ปอมยิ้มตาหยี
"งั้น..เอาแบบนั้นอีกน้าาาา..เดี๋ยวเค้าไปเก็บดอกไม้มาให้ใหม่" จุ้นชะงักช้อนที่กำลังจะเข้า
ปาก เหลือบตาขึ้นมอง
"เอาอะไร!" จุ้น งง
"ก็ตงงง..เนี้ย!" ว่าแล้วก็เอามือชี้ไปที่หน้าผากตัวเอง
"หรือไม่ก็ตงงง...เนี้ยยย!" จิ้มนิ้วไปที่แก้มตัวเองซ้าย ขวา จุ้นเริ่มเข้าใจ หน้าเริ่มมีสี
"เอาตงเนี้ย!ก็ด้ายย...ปอมไม่ถือออ."นิ้วจิ้มไปที่ปากตัวเอง จุ้นหน้าแด๊ง!
"นั้นแน่! นึกออกแล้วใช้มั๊ยล่าา...หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียย์" ปอมยิ้ม จุ้นอึ้ง หน้าฉันแดงเชียว
เหรอ...พยายามแล้วง่ะ..ปิดไม่มิดเหรอ..นึกไปเรื่อยอีกและ แล้วก็ไม่ได้สนใจปอม ปอมก็
ค่อยๆ ดึงมือจุ้นส่งช้อนเข้าปาก....
"ไอ้ปอม! ทำอะไร" เสียงตวาดแว๊ด! ออกมา มือจุ้นยังคาอยู่ในมือปอม ช้อนก็ยังคาอยู่ในปาก
ปอม แล้วก็ซวบ! เข้าปาก จุ้นอ้าปากค้าง ปอมยิ้มแป้นปากก็เคี้ยวไป
"ก็กินข้าวอ่ะ" ตุ้ยๆ ไม่สะทกสะท้าน
"แหวะ! ไอ้ปอม..ไอ้ทุเร..!..แล้วทำไมไม่ใช้ช้อนแก..ไอ้บ้า!" ออกมาเป็นชุด ดึงมือออกมา
จากมือปอมวางช้อนลง แล้วก็ระรัวกำปั้นใส่ไหล่ปอมใหญ่ ปอมหลบไม่ทันนั่งให้ทุบอยู่อย่าง
งั้น ถ้าเป็นกำปั้นเธอฉันยอมด้ายยย..ซักแป๊บก็หยุด นั่งหน้างอเป็นม้าหมากรุก เป็นเห็นเข้าก็
อมยิ้มออกมา
"ไม่เห็นเป็นไรเลยจุ้นน...แฟนกันเค้าก็ทำกันอย่างเงี้ย!...ป้อนกันไป..ป้อนกันมา..จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง
จิ๊ง น่ารักดีออกนะตัวเอง" ประจบ ประจบ
"ไม่เอ๊า!" หน้ายังงอ อยู่
"น่า เดี๋ยวก็ชิน...ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองนั่นแหล่ะ...อ่ะ!ถ้าไม่กินช้อนนั้น..ก็เปลี่ยนกับปอมก็ได้
เอาช้อนปอมแทนน้าาาา..." ประเหลาะ ประเหลาะ จุ้นส่งค้อนให้
"ไม่เอ๊า! ไอ้กะล่อน" ปอมหัวเราะ มองหน้าจุ้น..สายตาเจอกัน แล้วก็ถามออกมาเบาๆ
"รังเกียจเหรอจุ้น" จุ้นจ้องตากลับมา พูดไม่ออก ฉันจะต้องตอบแกยังงัยล่ะปอม...ฉันเป็น
ผู้หญิงนะ..จะตอบว่าไม่รังเกียจก็ไม่ได้ จะตอบว่ารังเกียจมันก็ไม่ใช่ เพียงแต่มันเขิลล์อ่ะ ถอน
หายใจเฮือก! แล้วก็ใช้การกระทำ แทนคำพูดยกช้อนขึ้นมา ก้มหน้าตักข้าวในจานเข้าปากซะ
งั้นหน้าแด๊งงง! ปอมเห็นก็ยิ้มตาหยี รวบตัวจุ้นมาหอมแก้มซ้ายดังฟอด! จุ้นหน้าเหวอ รีบเคี้ยว
แล้วก็กลืนใหญ่
"รักจุ้น! ที่สุดเล้ยยยย" แหกปากดังลั่น จุ้นตีแขนปอมดังเพี๊ย!
"จะแหกปาก เสียงดังทำไม!"
"ก็ดีใจอ่ะ!..จุ้นไม่รังเกียจ" ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จุ้นหมั่นไส้ ทีนี้ได้คืบเอาศอก "แล้วตกลงว่าไง
อ่ะ...เด๋วปอมไปเก็บดอกไม้เลยนะ...เอาดอกสวยๆ...ไม่ช้ำ..ไม้กุ้น..ไม่บี้..ไม่แบน..แล้วจุ้นก็
ทำแบบนั้นกับปอมอีกน้าาา" สะกิด สะกิด จุ้นเริ่มอมยิ้ม
"ไม่เอ๊า! ไอ้ทะลึ่ง!" นั่งกินใหญ่ เขิลล์
"โห!จุ้นนนอ่ะ" ปอมแกล้งค้อน.. จุ้นยิ้มแล้วก็ผลักหัวปอมออกไป ปอมหัวเราะ.....
"แหม! จู่จี๋ กันใหญ่เลยน้าา..นั่งไม่ห่างกันเลย" เสียงตูนลอยเข้ามา..ปอมกับจุ้นแหงะหน้ามา
มองแล้วก็ยิ้ม ปอมส่งเสียงออกไป
"แน่นอนอยู่แล้ว...คนมันรักกันอ่ะเนอะ..จุ้นเนอะ....ไหนมากอดโชว์ไอ้ตูนหน่อยเร๊ว!" เตรียม
ตัวจะอ้าแขน จุ้นหันมามองตาเขียว ปอมยิ้มแป้นเลิกเล่น หันมาก้มหน้าก้มตากินต่อ ตูนยิ้มเดิน
มานั่งข้างๆ จุ้น
"พวกไอ้แนงยังอยู่ตรงนั้นเหรอพี่ตูน" จุ้นหันมาถาม
"อึมม์ มันส์กันใหญ่เลย..พี่เหนื่อยเลยเข้ามาก่อน...นี่เค้าจับของขวัญกันไปเกือบครึ่งแล้วนะ..
จุ้นกับปอมได้จับหรือยัง" จุ้นส่ายหน้า ปอมยังก้มหน้ากินอยู่ จุ้นตีไปที่ไหล่ปอมหนึ่งที
"จุ้นอ่ะ..เจ็บนะ" โอดครวญ
"พี่ตูนถาม...แกจับของขวัญยังไอ้ปอม!"
"ยัง!...เค้ายังไม่เรียก" กินต่อ...ซักแป๊บเพลงก็เงียบลง พวกหนุ่มๆ สาวๆ ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
รวมทั้งพวกอ๊อด แนง นาด้วย เข้ามาถึงก็โบกมือพัดกันระวิง
"ร้อนอ่ะ! ทำไมมันร้อนอย่างงี้! ขนาดหน้าหนาวนะเนี่ย!" แนงบ่นอุบ ปอมส่งเสียงมาหน้าไม่ได้
เงยขึ้น ปากก็เคี้ยวหงุบหงับ
"ไขมัน...มันเยอะหรือเปล่าไอ้แนง...ยิ่งเยอะยิ่งร้อนน้าาาาา" หัวเราะกันใหญ่ แนงหมั่นไส้รีบ
เดินมายืนข้างหลังปอมยื่นมือมาบิดใบหู...ปอมเพิ่งรู้ตัวหลบไม่ทัน
"ปากน่ะ..เอาไว้กินข้าวก็พอแล้วไอ้ปากมอม..ไม่ต้องเห่าไปทั่ว...เดี๋ยวมันจะมีสี..หึมม์" หมั่น
เคี้ยวบิดใหญ่ ปอมหน้าเหยเก ร้องโอดโอย
"ไอ้แนงงงง...เจ็บบบบ...ปล่อยยย!" นั่นแหล่ะถึงปล่อยได้ มีตบหัวด้วยก่อนจะเดินไปนั่งที่
เก้าอี้ข้างๆนา ปอมลูบหัวลูบหูใหญ่ เจ็บ เพื่อนๆหัวเราะกันระนาว สะใจ ปอมค้อนใส่แนงประ
หลับประเหลือก..ซักแป๊บเสียงจันทร์ก็พูดออกไมค์มา
"อ้าว! เดี๋ยวเราจะจับรางวัลอีกชุดนึงน้าา..ใครที่ได้เบอร์ ยี่สิบเอ็ดถึงสามสิบออกมาจับกันเลย
นะจ๊ะ" มีเสียงวี๊ด วิ๊ว ปี๊ด ปิ๊วอยู่ด้านหน้าแล้วก็ทยอยกันเดินออกไป...นาหันมาหาจุ้น เพราะ
แนง อ๊อด ตูนจับไปเรียบร้อยแล้ว
"ไอ้จุ้น! แกได้เบอร์อะไร"
"สามสิบ "
"ไป..งั้นไปด้วยกันเร็ว! เดี๋ยวของดีๆ หมด"ชวน ยิก ยิก จุ้นลุก แล้วก็หันมาหาปอม
"ปอมแกได้เบอร์อะไร" ปอมหันมายิ้มตาหยี
"จี่จิบจี่" จุ้นหมั่นไส้เคาะหัวไปหนึ่งที แล้วก็เดินออกไปกับนา ซักแป๊บก็มีเสียงเฮกันลั่นอยู่ตรง
หน้าลาน เสียงโจ้ประกาศออกไมค์
"ฮัลโหล..ฮัลโหล...พี่ปอม..พี่ปอม..ตู๊ด ๆ...ได้ยินตอบด้วย..ตู๊ดๆ.." ปอมแหงะหน้าไปมอง
เห็นตั๊มกระโดดเรียกใหญ่...แล้วโจ้ก็พูดต่อ
"พี่ปอม...มานี่หน่อย..มามอบของรางวัล..เร๊ว!..มีมือดีจับด้ายแล้ววววว...เร็วๆ..เลยนะ
คร๊าบบบ..รออยู่..รออยู่" แล้วปอมก็ลุกเดินไป ตูน อ๊อด แนงรีบลุกเดินตามหลังมา อยากรู้ว่า
ใครจับได้ พอปอมเดินไปถึงเท่านั้นแหละมีเป่าปาก ปี๊ด ปิ๊ว วี๊ด วิ๊ว กันเกรียว ไทด์ เคน วัฒน์ก็
เอากับเค้าด้วย เคาะโต๊ะกันครื้นเครง โดยเฉพาะโจ้ กับตั๊มเป่าปากดังมาก ชอบใจ..ชอบใจ
ปอมเหลือบไปเห็นจุ้นยืนยิ้มหน้าแดงเกาะไหล่แอบอยู่ข้างหลังนา ก็พอจะเดาได้
"หนายยย..ใครจับด้ายย..."ปอมยิ้ม แกล้งเอ่ยปากถามออกไป โจ้รีบห้ามไว้
"เด๋วก่อน..เด๋วก่อนพี่ปอม..ทบทวนสัญญากันก่อน..เมื่อกี้ตอนที่เข้ามาในงานพี่ปอมบอกกับ
พวกผมว่าไงนะ..ถ้าเป็นผู้ชายจับได้จะให้ของขวัญพร้อมรางวัลอะไรนะ" ปอมอมยิ้ม แล้วก็
ตอบหน้าตาขึงขัง
"พร้อมวันหยุดของฉัน..ให้ไปเลยฟรีๆ ห้าวัน" มียกมือประกอบคำพูดด้วย เท่าไหร่เท่ากันน้อง
พี่บ่หยั่น พวกหนุ่มๆ เป่าปาก เสียงดัง อยากได้ อยากได้...
"และถ้าเป็นผู้หญิงจับได้ล่ะ จะให้ของขวัญพร้อมรางวัลอารายยยเอ่ย" โจ้ยิ้มเห็นฟันสามสิบ
สองซี่
"ให้หอมฟรี...ไม่คิดค่าใช้จ่ายใดใดทั้งสิ้น...ปลอด Vatปลอดภาษีมูลค่าเพิ่ม...ได้กำไรเห็นๆ"
กรี๊ดๆๆ ปี๊ด ปิ๊ว 5555 ก๊ากก เสียงหัวเราะกันระนาว ปอมหันไปมองหน้าจุ้นเห็นก้มหน้าซบไหล่
นาก็อมยิ้มออกมา แล้วสาวๆ ที่นั่งอยู่ก็แย่งกันตะโกนระงม
"พี่ปอมมมม..นิดอยากด้ายยย" นิดแฟนคลับปอมออกจะแก่นแก้วซักหน่อย ตะโกนขึ้นมา
แซว แล้วสาวแป้งที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เอามั่ง
"แป้งด้วย...ขอเปลี่ยนเป็นพี่ปอมหอมแป้งน้าาา..และก็แลกกันหอมอ่ะ!" เรียกเสียงหัวเราะกัน
ตรึม ปอมอมยิ้ม
"อ้า!..ทุกคนเป็นพยานน้า..พี่ปอมบอกแล้วก็ต้องทำตามที่บอกด้วย..ไม่ง้าน..ไม่นับถือเจง เจง
..โทษฐานไม่ทำตามสัญญา" โจ้พูดพร้อมยักคิ้วให้ปอม...ปอมแบะหน้ายักไหล่ เดะ เดะว่ะโจ้
ยากกว่านี้มีอีกมั๊ย
"มา..งั้นมาประกาศชื่อผู้โชคดีกันเลย..แต๋น..แตน..แต๊น..ได้แแแแแแแแก่...พี่จุ้น!...มาาา...
ออกมาเลย..พี่จ๋าวคนดี" โจ้พูดเสร็จก็เดินไปดึงมือจุ้น ให้ออกมาจากหลังนา จุ้นขืนตัวไว้ ไม่
ยอมออก..ทุกคนเห็นท่าทางก็หัวเราะ ปอมมองแล้วก็อมยิ้ม ต้องช่วยหน่อยและ เดินเข้าไปหา
ทั้งคู่ตีมือโจ้ดังเพี๊ยย!
"ไอ้โจ้! ปล่อย! จับมือแฟนคนอื่นเค้าได้เหรอ...ไอ้นี่!..เดี๋ยวตัดเงินเดือนเลย" เฮ!กันอีกระลอก
นึง ว่าแล้วก็ดึงมือจุ้นเดินออกมา จุ้นงงเดินตามออกมาแต่โดยดี โจ้หัวเราะ
"เฮ้ย! มีหวงด้วย มีหวง" วี๊ดวิ๊ว ปี๊ดปิ๊ว..หัวเราะกันเกรียว
"อ๊ะ! ไม่ได้หรอกโว้ย! มีคนเดียวในโลก..ไม่หวงคนนี้แล้วจะไปหวงครายยย..เนอะจุ้นเนอะ..
เรารักกัน.รักกัน" ยิ้มตาหยีส่งให้ มือก็ยังจับมือจุ้นอยู่อย่างนั้น จุ้นหน้าแดงหยิกไปบนหลังมือ
ปอม ปอมหน้านิ่ว เจ็บ ทุกคนเห็นท่าทางทั้งคู่แล้วต่างก็คิดกันอยู่ในใจ เหมาะสม คู่นี้เหมาะสม
สาวๆที่นั่งดูอยู่ต่างก็หน้าแดงไปด้วย เขิลล์แทน..
"มา..พี่ปอมมอบของขวัญ..พี่จุ้นจับได้ของพี่..ของขวัญอยู่หนายย..อยากเห็นของรางวัลด้วย..
รีบมอบของขวัญ เร๊ว! จะได้ดูของรางวัล" เร่ง ยิก ยิก ปอมขมวดคิ้วให้โจ้....แล้วก็ล้วงมือไปที่
กระเป๋ากางเกงด้านหลัง..หยิบซองยับ..ยู่ ยี่ออกมา จุ้นเห็นก็อมยิ้ม โจ้เห็นก็หัวเราะ
"อะไรน่ะพี่ปอม ซองผ้าป่าเหรอ..ยังไม่ถึงฤดูทอดผ้าป่ายังไม่ต้องให้..ไม่รับ..ไม่รับ" โบกมือ
ปฏิเสธอย่างไว ปอมหัวเราะเขกหัวโจ้ไปหนึ่งที
"ผ้าป่าห่าอะไรล่ะ..นี่แหล่ะของขวัญ..ไม่มีเวลาไปซื้อโว้ย!..เอาเงินสดเนี่ยแหละ..อยากได้
อะไรก็ซื้อกันเอาเอง" พูดแล้วก็หันมามองจุ้น ทำหน้าทำตาซึ้ง น้ำเสียงเปลี่ยนทันที
"จุ้นนน..สงสัยจุ้นจะเกิดมาเป็นเนื้อคู่ปอมจริง จริงนะเนี่ย!.. ขนาดจับสลาก ยังได้ของปอม
เลย..อ่ะปอมให้..อันนี้แค่งวดแรก...ต่อไปถ้าจุ้นตกลงปอมจะให้ทุกงวดที่เงินเดือนออก..ให้จุ้น
เก็บไว้คนเดียวเลยนะ..ไม่มีเม้ม..ไม่มีซ่อน..ตกลงมั๊ยจ๊ะคนดี" กรี๊ดๆๆๆ วี๊ด วิ๊ว อ๊ากกๆ ก๊ากก
5555 หัวเราะกันระเนระนาด ไปหมด ปอมยังหน้าจริงจังอยู่ แต่นัยย์ตามีอมยิ้มเล็กน้อย จุ้น
หน้าแด๊ง! แล้วก็อวยพรออกมา
"ไอ้บ้า!..ทุเรศ!..ไอ้ปอม..ไอ้กะล่อน" ตีหัวปอมไปหนึ่งที แล้วก็ดึงซองมาจากมือปอม โจ้ยืน
หัวเราะอยู่ข้างๆ
"เท่าไหร่! พี่จุ้น.ดูมั่ง" เร่งใหญ่ จุ้นหันมาค้อนให้โจ้ พวกข้างล่างก็อยากจะรู้ว่าเท่าไหร่ รอฟังกัน
ใหญ่ ปอมยืนอมยิ้ม จุ้นแกะซองแล้วก็ดึงออกมา โจ้ตาโตพูดเสียงดัง
"โอ้โห! สี่พันแหนะ" พวกข้างล่างอุทานกันขรมไปหมด เสียดาย! โจ้สะกิดจุ้นยิก ๆ
"พี่จุ้นเปลี่ยนกับผมมั๊ย..ของผมได้ตุ๊กตาหมีอ่ะ..มันไม่เหมาะกับผู้ชาย แมน แมนอย่างผม..มัน
เหมาะกับผู้หญิงน่าร๊ากกอย่างพี่จุ้น..น้า" ประเหลาะ ประเหลาะ
"ไม่ให้! ฉันจะเก็บไว้" จุ้นตวาดแว๊ด! ปอมอมยิ้ม โจ้หน้าม่อย
"ก็ได้ ก็ได้..ไม่เปลี่ยนก็ได้...มา..ของขวัญมอบไปแล้ว..ทีนี้ก็มาถึงของรางวัล..เร๊ว!พี่ปอม
มอบ..อยากเห็น..อยากเห็น" ทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ จุ้นจะเดินผละออกไป แต่โจ้ดึงไว้ ปอมยัง
ยืนอมยิ้มอยู่ ไอ้พวกข้างล่างก็ลุ้นกันใหญ่
"จะไปไหนพี่จุ้น รอรับมอบของรางวัลก่อน"
"ไม่เอ๊า! ฉันไม่เอา ของรางวัลอะไรทั้งนั้น" เสียงดังลั่น หัวเราะกันขรมไปหมด
"ไม่เอา..ไม่ได้..เดี๋ยวคนให้จะเสียใจ เค้าเจตนาจะให้ต้องรับไว้" ยังปากดี จุ้นหันมามองปอม
เบ้ปาก หน้าแดง..พยักหน้านิดๆ [ประมาณว่า ช่วยฉันหน่อยให้ผ่านตรงนี้ไปก่อนเดี๋ยวค่อยว่า
กันอีกที : ผู้แต่ง] ปอมเลิกคิ้วอมยิ้มแล้วก็เดินเข้ามา
"มาจุ้น!" แล้วก็จับแขนจุ้นจะพาเดินออกมา โจ้รีบห้ามไว้
"อ๊ะๆ จะไปไหนกันพี่ปอม..ยังไปไหนไม่ได้นะคร๊าบบบ....แล้วของรางวัลล่ะไม่มอบเหรอ..เค้า
รอดูอยู่นะ..อย่าผิดสัญญาาาา" ปอมยิ้ม
"ก็จะไปมอบของรางวัลไง.."
"ก็มอบกันตรงนี้สิ" มีโต้ตอบ
"ก็แล้วทำไม ต้องมอบตรงนี้ล่ะ" ปอมเลิกคิ้วถาม
"ก็อยากดูอ่ะ!" จนมุม
"ก็แล้วทำไมต้องให้แกดูล่ะ" ไม่ลดละ
"ก็..ก็..ก็.หอมฟรี" เริ่มเถียงไม่ทัน นึกไม่ออก
"เออ..ก็หอมฟรี..ไม่ใช่หอมโชว์..ถ้าหอมโชว์..ฉันจะโชว์ให้แกดู..อันนี้มันฟรีโว้ย! เค้าจะไป
มอบกันสองคน" ปอมเริ่มอมยิ้ม รู้สึกจะชนะ
"แล้วจะไปมอบกันที่ไหนอ่ะ" ยังถามอยู่
"แล้วแกจะทำไมล่ะ" หน้าตาขึงขัง
"ก็จะตามไปดูอ่ะ" ค่อยๆอ่อน
"เสือก" กรี๊ดๆๆๆ วี๊ดวิ๊ว ปี๊ด ปิ๊ว 55555 ก๊าาก หลังจากนั่งฟังมาตั้งนานมองปอมที โจ้ที โต้ตอบ
กันไปโต้ตอบกันมาพอปอมจบประโยคเท่านั้นหัวเราะกันเกลื่อนไปหมด โจ้ค้อนใส่ปอมใหญ่
ปอมยักคิ้วให้แล้วก็จูงมือจุ้นออกไป จุ้นเดินอมยิ้มตามปอมต้อยๆ ไม่มีใครห้ามมีแต่ส่งเสียง
เป่าปาก ตามหลัง...เดินมาได้ซักแป๊บ
"กลับห้องเลยมั๊ยจุ้น! เดี๋ยวฉันไปส่ง" ปอมหันมาถาม จุ้นหันมายิ้มแล้วก็พยักหน้าส่งให้ จูงมือ
พากันเดินไปท่ามกลางความมืดมีแสงสลัวๆ ของไฟทางนิดหน่อย ได้ยินเสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงมไปหมด คละเคล้าไปด้วยเสียงของคลื่นกระทบฝั่ง กลิ่นเค็มๆของน้ำทะเลรอยมากระทบนาสิก ไม่มีใครพูดอะไรมีแต่ความเงียบ..ปอมกระชับมือจุ้นดึงเข้ามาใกล้ๆ พากันเดินไปเรื่อยๆ จุ้นอมยิ้ม ปอมก้มมามองพอดี
"ยิ้มอะไร..จุ้น!" จุ้นไม่พูดแหงะหน้ามามองปอมใบหน้ายังคงฉาบด้วยรอยยิ้ม ปอมเลิกคิ้ว
"เป็นอะไร..จุ้น!" จุ้นสั่นหัวปากก็ยังไม่พูด ขาก้าวเดินไปทั้งคู่ ปอมยกมือซ้ายขึ้นมาขยี้หัวจุ้น
จุ้นขมวดคิ้ว ปอมหัวเราะ
"แกนี่มันน่ารักดีว่ะ..." หันหน้าไปมองทางเดิน พูดออกมาเสียงเบาๆ
"อย่าเปลี่ยนนะจุ้น!...เป็นอย่างนี้ตลอดไป..ตัวตนของแกอย่างนี้แหละฉันชอบ..ไม่ต้องฝืน..ไม่
ต้องแต่ง..มันธรรมชาติที่สุด" จุ้นหันมามองหน้าด้านข้างปอม แล้วก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"ขอบใจมากนะปอม ฉันจะจำไว้" ปอมหันมายิ้มแล้วก็เดินมาถึงหน้าห้องพัก จุ้นไขกุญแจ เปิด
ประตู ปอมชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องแล้วก็ถอยออกมา
"ไม่มีใคร...ปลอดภัยหายห่วง" จุ้นยิ้มกำลังจะเดินเข้าห้อง ปอมจับมือไว้
"จุ้นน! ยังไม่ได้มอบรางวัลเลยอ่ะ" จุ้นหันหน้ามาหา ปอมเดินเข้ามาใกล้ ตาจ้องตา
"ตื่นเต้นหรือเปล่า!" จุ้นมองหน้าปอมแล้วก็พยักหน้า
"ไม่เป็นไร..ใจเย็นๆ" ค่อยๆก้มลงมาหาจุ้น....เสียงประทัด เสียงพลุ ดังสนั่นหวั่นไหวมาจาก
ข้างบน เสียงเป่าปากดังลั่น เสียงตบมือเกรียวกราว เป็นสัญญาณว่าวันขึ้นปีใหม่ได้เวียนมา
บรรจบอีกครั้งนึงแล้ว.... ปอมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา พูดเสียงเบา ๆว่า
"สุขสันต์ วันขึ้นปีใหม่นะจุ้น!..นอนหลับฝันดีนะคนน่ารัก!" ปอมเอามือจับแก้มจุ้นเบาๆ แล้วก็
เดินกลับออกไป จุ้นมองตาม อมยิ้มหน้าแดงค่อยๆ เอื้อมมือไปปิดประตูห้อง........
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 พ.ค. 2554, 23:06:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 พ.ค. 2554, 23:06:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1903
| << ตอนที่21 : คุณหมอนกแก้ว | ตอนที่ 23 : ทำรายกันสองคน >> |