จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 23 : ทำรายกันสองคน
"อื้อหือ! นอนกันเหมือนโดนวางยาเลยอ่ะ" นาพูดยิ้มๆหลังจากที่ก้าวขึ้นมาบนรถ เห็นพวก
หนุ่มๆจับจองที่นอนกันแน่นิ่งไม่ได้สติ มีตูน แนง และก็จุ้นค่อยๆ ตามกันขึ้นมา
"เจ้าแป้งมันบอกว่ากินโต้รุ่งยันเช้าเลย เพิ่งจะเลิกเมื่อตอนหกโมงกว่าๆ นี่เอง" ตูนบอก แล้วก็
เดินไปนั่งที่เดิมเก้าอี้ตัวเดียวกันกับนา จุ้นกับแนงแยกกันนั่งคนละเบาะ
"แล้วนี่! พวกพี่ไทด์ไปไหนไม่เห็นเลย" แนง ปีนขึ้นมาบนเบาะกวาดสายตามองหา เห็นแต่
สาวๆ นั่งหน้าสลอนพวกหนุ่มๆ นั่งหลับสัพหงกกันเป็นแถว ไม่เห็น ไทด์ เคน วัฒน์ อ๊อด และก็
ปอม.... ดา ได้ยินก็ส่งเสียงตอบมา
"พี่ไทด์ กับพี่ปอมไปช่วยพี่จันทร์เคลีย์บิลกับคุณมณอยู่ค่ะ..ส่วนพี่วัฒน์...พี่เคน และก็พี่อ๊อด..
ฟุบอยู่ข้างล่าง" ดาพูดไปด้วย นิ้วก็ชี้ลงไปที่ชั้นหนึ่ง แนงพยักหน้าแล้วก็ทำปากเป็นรูปตัวโอ
อ้อ! นอนกันอยู่ข้างล่าง อึมม์..แล้วก็หันกลับมา นั่งลงบนเบาะเปิดกระเป๋าหยิบลูกอมออกมา
แกะ หย่อนเข้าปาก..อมแก้มตุ่ย จุ้นหันมาเห็นก็อมยิ้ม แนงแหงะหน้ามาพอดีเริ่มยิ้มบ้าง
"ยิ้มอะไร..ไอ้จุ้น!" ลุกพรวด!มาหาจุ้นอีกเบาะนึงทันทีเร็วปานวอก (วอกกลมๆ โฮะๆ) จุ้น
หัวเราะ!
"ไอ้แนง! ไม่อยากจะเชื่อ..แกเคลื่อนที่ได้เร็วมาก..ไม่ถึงหนึ่งวิแกข้ามมาหาฉันได้ นับถือ
นับถือว่ะ" จุ้นยังคงหัวเราะอยู่
"แล้วแกข้ามมาทำไม..ทำไมไม่นั่งที่ตัวเอง" จุ้นอมยิ้ม ตูนกับนารีบชะโงกหน้ามาจากเบาะหลัง
อยากฟังด้วย แนงทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ มีหลี่ตาข้างนึงด้วย ค่อยๆ ส่งเสียงออกมาเป็นกลอน
เบาๆว่า
"เมื่อคืนนี้..คนดีของพี่ไปไหน..จุ๊กกรู้" หน้ายิ้มแป้น..ยักคิ้วถาม ตูนกับนาก็อมยิ้ม หัวเราะคิก
คัก รีบเอามือสะกิดจุ้นใหญ่ ต้องการคำตอบด่วน! จุ้นเม้มปากหน้าเริ่มมีสีประปราย นัยย์ตามี
ยิ้มเล็กน้อย
"เร็วจุ้น! ตอบมา..รอฟังอยู่...เร๊ว!" แนงเร่งยิก ยิก ส่งเสียงมาเบาๆ
"กลับห้อง!.." ทำหน้าตาขึงขัง
"ฮะนั่น..นั่น..แหน่..จุ๊กกรู้...กลับห้องแล้วยังไงต่อ..มีแบบ..อะหึ้ม..บ้างไหม" ถามเองเขิลล์
เอง หน้าแด๊ง แต่ตายังเจ้าเล่ห์อยู่ ตูนกับนาหัวเราะขำ เร่งอีก เร่งอีก จุ้นขมวดคิ้ว หน้าแดงด้วย!
"อะไร!อะหึ้ม..ของแกไอ้แนง..ไม่เข้าใจ" เฉ..ไฉ
"ก็แบบ...แบบนั้นนั่นแหละ..มีมั๊ยเฮอะไอ้จุ้น!" ถามใหญ่ ตูนกับนาพยักหน้ายิก ยิกเข้าใจด้วย
เออ! แบบนั้นแหละ จุ้นไม่ตอบ แต่ยังอมยิ้มอยู่
"อ่ะ! งั้นถามใหม่...ได้รับของรางวัลหรือเปล่า..ฮะจุ้น!" ถามเข้าไป
"บ้า! ทะลึ่งไอ้แนง" ยิ้มหน้าแด๊ง แนงหัวเราะเอานิ้วจิ้มแก้มจุ้นใหญ่
"แสดงว่าได้รับของรางวัลจริง ๆ ด้วย หน้าแดงแป๊ดเชียว...และ..แล้วรู้สึกยังไงบ้าง...ตอนรับ
มอบอ่ะ" ยังถามต่อ ตูนกับนาหัวเราะตบมือชอบใจ
"ไม่รุ!...." เริ่มสะบัดเสียง แนงอมยิ้มหันไปยักคิ้วให้นากับตูน สองคนยักคิ้วตอบ
"มี! เขิลล์ด้วย..มีเขิลล์" แนงแซว นาเริ่มมีเสียง
"แต่เมื่อวานเนี้ย! ไอ้ปอมมันแมนมากเลยนะจุ้น!...เหมือนพระเอกขี่ม้าขาวออกมาช่วยนาง
เอก..ฉันเห็นแล้วก็เคลิ้มไปเลย" ทำท่าเคลิ้มฝัน
"พอนางเอกจุ้นส่งสายตาขอความช่วยเหลือเท่านั้นแหละ....พระเอกปอมก็ค่อยๆดึงมือนางเอก
จุ้นมาใกล้ๆ...เอาออกมาให้ห่างไอ้ตัวโกงโจ้...คอยปกป้องตลอด...กรี๊ดดด!..ฉันเนี๊ย!นะ..หน้า
แดงแทนแกเลยไอ้จุ้น!....แมนมั๊กมากกก....ครบกันมาห้าหกปีก็เพิ่งเห็นเมื่อวานนี้แหละ..มัน
แมนสุดๆ" นายิ้มหน้าแป้น ตาเชื่อมเชียว ตูนกับแนงพลอยหน้าแดงไปด้วย จุ้นเม้มปากอมยิ้ม
นึกภาพตาม แล้วก็ต้องสะดุดเพราะได้ยินเสียงไอ้ตัวดีลอยขึ้นมาจากข้างล่าง
"ว้า! เสียของว่ะไอ้อ๊อด! กินแล้วออกอย่างเงี้ย! เปลืองโว้ย! เปลือง" จุ้นกับแนงรีบเดินลงไปดู
เห็นไทด์กับจันทร์ยืนยิ้มอยู่ ก็ชะโงกเข้าไปข้างในเห็นปอมกำลังเอามือลูบหลังอ๊อดใหญ่ให้
อ๊วกออกมา สภาพอ๊อดตอนนี้ดูไม่ได้เลยหัวเหอกระเซอะกระเซิง สองมือถือถุงรองอ้วก ส่วน
ข้างๆปอมก็มีวัฒน์นอนหลับไม่รู้สึกตัว อีกฝั่งนึงเคนก็นอนจองอยู่เหมือนกัน
"ลงไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีมั๊ยอ๊อด! จะได้สดชื่น" จันทร์ส่งเสียงออกไป อ๊อดเงยหน้าขึ้นมา
พงกหัว หน้าตาแดงกล่ำ ค่อยๆ ลุกขึ้นปอมรีบดึงถุงอ๊วกมาไว้ในมือตัวเอง แล้วก็ประคองพา
อ๊อดเดินออกมา จันทร์ ไทด์ แนง และก็จุ้นรีบถอยลงไปยืนรอข้างล่าง ปอมเดินผ่านจุ้นยิ้มตา
หยี พร้อมกับยักคิ้ว ยื่นถุงอ๊วกให้จุ้น!
"อ่ะ!..ฝากหน่อยน้องสาว...เดี๋ยวพี่มาเอาคืน...หรือไม่ก็ทิ้งให้พี่เลยก็ได้...พี่ไม่หวง" จุ้นรับมา
พร้อมค้อนให้ควับ จันทร์กับแนงหัวเราะใหญ่ไทด์อมยิ้ม แนงรีบเดินตามมา ช่วยพยุงอ๊อดอีก
ข้างนึง จันทร์กับไทด์แยกไปขึ้นรถ ส่วนจุ้นก็เอาถุงอ๊วกไปทิ้งแล้วก็เดินกลับมาที่รถ ซักแป๊บ
อ๊อดก็เดินกลับมา หน้าตาสดชื่นขึ้นหัวเหอเปียกไปหมด มีแนงเดินมาข้างๆ ปอมเดินตามหลัง
ขึ้นรถมาได้อ๊อดก็เดินไปล้มตัวนอนทันที ส่วนแนงกับปอมก็เดินขึ้นมาข้างบน
"ออกรถเลยมั๊ยพี่จันทร์ มาครบกันยัง"ปอมส่งเสียงถาม
"ออกเลยจ๊ะ! ครบหมดแล้ว" แล้วปอมก็หดหัวลงไป ซักแป๊บรถก็เคลื่อนตัวออก ปอมก็ค่อยๆ
โผล่หัวขึ้นมาสายตาสอดส่ายหาที่นั่ง คู่หน้าฝั่งซ้ายจันทร์ กับแนง ฝั่งขวา ไทด์ กับจุ้น แล้วก็
ยิ้มเอาและ
"พี่ไทด์!..ไม่ง่วงเหรอ...เพลียมั๊ยพี่" ส่งเสียงถาม ไทด์พยักหน้า
"เออว่ะ!...ง่วงเหมือนกัน..ไม่ไหวว่ะเดี๋ยวนี้กินมาก..อดนอนมากไม่ค่อยได้ รู้สึกเพลียๆ" บ่น
ใหญ่ ปอมยิ้มหน้าบาน จุ้นขมวดคิ้ว
"ไปนอนข้างล่างสิพี่เบาะยาวเชียย์...นอนสบาย...หลับได้ยาววว..ถึงกรุงเตบ!" พูดไปด้วยพยัก
หน้าไปด้วยเร่งใหญ่ ไทด์เบิกตากว้าง
"อ้าว! ยังมีเหรอ นึกว่าไม่ว่างแล้ว" ปอมทำปากจึกจัก
"โอ๊ย! เหลือแหล่พี่...แถมที่ให้ตีกอล์ฟด้วย..ไปเร๊ว!..ลุก..ลุก" เร่ง ยิก ยิก ไทด์ชักสงสัย พวก
สาวๆยิ้มกันใหญ่
"เร่งจังไอ้ปอม!...แกจะทำไมเนี่ย!"
"แหม! ก็อยากให้พี่ได้พักผ่อนไง..ตื่นขึ้นมาจะได้สดชื่น..หล่อๆ..หล่อๆ..แฮะๆ" สกิดใหญ่ แล้ว
ไทด์ก็ลุกขึ้น เดินผ่านปอมไป ปอมรีบเดินไปนั่งสวมรอย จุ้นหันมามองหมั่นไส้ สาวๆหัวเราะคิก
คัก ไทด์กำลังจะก้าวลงบันไดนึกขึ้นได้หันกลับมาใหม่
"และแกไม่ลงไปด้วยเหรอ..ไม่ง่วงเหรอไงไอ้ปอม!" หันมาถาม ปอมเลิกคิ้ว
"ไม่เป็นไรพี่! เพื่อพวกพี่ผมทำได้....เดี๋ยวผมจะนั่งเป็นทัพหน้าให้...ให้พวกทัพหลังนอนให้อิ่ม
ก่อน...ดูซิเนี่ยมีแต่จ๋าวๆ..นั่งหน้าไร้เดียงสากันทั้งน้านนน มันไม่ปลอดภัย..เดี่ยวผมเฝ้าให้...
พอมีภัยจะได้ช่วยทัน" พวกสาวๆ ที่ได้ยินทั้งหัวเราะ ทั้งหมั่นไส้ตามๆกันมีเสียงอ๊วกออกมา
ด้วย จุ้นเบะปากหมั่นไส้จัด ไทด์หัวเราะ
"แล้วแกจะต้องมานั่งเฝ้าทำไม..ฉันไม่เห็นว่ามันจะไม่ปลอดภัยตรงไหนเลย..อยู่กันบนรถทั้ง
นั้น" ปอมส่ายหน้าขัดใจ
"โห!พี่..ไม่รู้จัก Safety first ซะแล้น...ไม่เคยได้ยินเหรอพี่ ซูฮกเคยกล่าวไว้ว่า..คิดว่าอยู่ในที่
ปลอดภัย..แต่มักจะไม่ปลอดภัย" ไทด์เลิกคิ้ว งง ใครวะซูฮก แล้วเคยพูดไว้ตอนไหนวะไม่เคย
ได้ยินง่ะ สาวๆก็งง ตามด้วย ปอมยิ้มแทบหลุด แต่รีบทำหน้าขึงขังไว้รีบพร่ามต่อ ส่งเสียงมา
เบาๆ ไทด์ก้มหน้ามาฟัง สาวๆ เงี่ยหูใหญ่
"ก็ถ้าเผื่อ..ลูกพี่คนขับเค้าพารถข้ามไปฝั่งโน้นจะทำไงละพี่!...ถึงจะมีหน้าตาจ๋าวๆ น้อยกว่าครึ่ง
ที่พอไปวัดไปวาได้ก็เถอะ..แต่ถ้าลองข้ามไปปุบ!นะพี่..เค้าเอาหมดแหละ..โดยเฉพาะไอ้จุ้น...
สะ..เป็ก!....ขาวๆ..หมวย..โอ๊ย!ยยยยย...เจ็บ!อ่ะ" ปอมร้องโอดโอย เจอมะเหงกไทด์ลงหัว
อย่างแรง สาวๆหัวเราะชอบใจ ถูกใจสุดๆ โดยเฉพาะจุ้นหัวเราะออกนอกหน้ามาก ปอมหันมา
ค้อนควับ!
"มือหนักชิปเป๋ง..ทำดีไม่ได้ดีอ่ะ" บ่นอุบ ลูบหัวป้อยๆ ไทด์หมั่นไส้ ชี้นิ้วใส่หน้าใหญ่
"กะล่อนนักนะแกไอ้ปอม! ทำเป็นเล่าเรื่องหลอกเด็กไปได้ จะนั่งกะไอ้จุ้นก็บอกมาตรงๆ สร้าง
เรื่องไปทั่ว อย่างงี้มันน่าโดนอีกทีมั๊ย" แล้วก็ร่อนมะเหงกเข้ามาอีก ปอมรีบหลบควับ! หันมาซบ
บ่าจุ้นป๊าบ! หลับตาปี๋!ปากก็พร่ามไป มือก็กอดคอจุ้นใหญ่ จุ้นตกใจทำตัวไม่ถูกอึ้ง สาวๆมอง
เห็นก็ยิ้มหน้าร้อนวูบๆ เขิลล์แทน
"จุ้นน!อ่ะ..ช่วยปอมด้วย...มายัง..มายัง..จะถึงแล้วแน่เลย..จุ้นนนน!..ปอมกั๊ววววว" แหกปาก
ดังลั่น หัวเราะกันอีกระลอก จุ้นมองไทด์แล้วก็ยิ้มแหยๆทำตัวไม่ถูก ไทด์ยืนเท้าสะเอวหัวเราะ
ซะงั้นไม่เขกแล้วส่ายหัวไปมา สุดยอดเลยว่ะ ไอ้ปอม! กะล่อนฉิบ ไอ้จุ้นเอ๊ย! แกไปไหนไม่
รอดแน่..อมยิ้ม แล้วก็เดินลงไปข้างล่าง ปอมค่อยๆเหลือบตามองลอดแขนเห็นไทด์ไปแล้วก็
ยิ้มแป้น หน้ายังซบบ่าจุ้นอยู่อย่างงั้น จุ้นก้มลงมองตาขวาง
"ไอ้ปอม! เมื่อไหร่แกจะปล่อยซักทีพี่ไทด์ไปแล้ว เกาะอยู่ได้เป็นลิงเลย" เริ่มมีเสียง มือก็เริ่ม
แกะแขนออกจากคอ แต่แกะเท่าไหร่ก็ไม่ออกกอดซะแน่น
"ไม่อาวว! ไม่เชื่อออ!..จุ้นนโกหก...จุ้นนนใจร้าย!" กอดใหญ่ กอดใหญ่ แนงอมยิ้มหมั่นไส้นั่ง
มองอยู่นานแล้ว ส่งเสียงข้ามมา
"แหมไอ้ปอมอ้อน!เชียวนะแก หมั่นไส้ว่ะเดี๋ยวฉันก็เขกแทนพี่ไทด์ซะเลยนี่" ยิ่งกอดแน่น หัว
มุดบ่าใหญ่
"ใจร้ายกันหมดเลย.. ลุมคนไม่มีทางสู้...จุ้นนน!....จุ้นทำงี้กับปอมได้งายยยอ่ะ" กระเถิบ
กระเถิบ จมูกแทบจะเกยไปบนคอจุ้น อมยิ้มแก้มแทบปริ จุ้นเริ่มเอะใจรู้สึกได้ถึงลมอุ่นๆ ละ
ผ่านที่ต้นคอ หน้าเริ่มแดง ยกมือขึ้นดึงผมปอมอย่างแรง ทั้งโกรธทั้งเขิลล์ผสมปนเปไปหมด
ปอมหน้าหงายผลึง!ออกไป มือหลุดจากบ่าจุ้นทันที รีบเอามากุมมือจุ้นที่หัว
"อุ้ยส์!จุ้น!..ปล่อย!..เจ็บบบ!..โอ๊ยยย!" โอดครวญ จุ้นยังไม่เลิกดึง แค้นสุดๆ สาวๆหัวเราะกัน
ครึกครื้น
"ทีหลังแกจะทำอีกมั๊ยไอ้ปอม! ฮึมม์" หมั่นเคี้ยว ปอมหน้าหงายไปข้างหลัง
"ไม่ทำแล้วจ๊ะจุ้น! ปอมไม่ทำแล้วในที่แจ้ง..อุ้ย!..เจ็บอ่ะ!" เจอบิดแก้มอย่างแรงไปอีกหนึ่งที
แล้วก็ปล่อย! ปอมส่งสายตาค้อนจุ้นประหลับประเหลือก จุ้นขึงตาให้ ทีนี้มีลูบทั้งหัวแล้วก็ลูบ
ทั้งแก้ม เจ็บ! นั่งเงียบอยู่อย่างนั้นในคอกของตัวเอง แนงกับจันทร์นั่งมองแล้วก็หัวเราะคิกคัก
มีการหันไปค้อนให้ทั้งสองคนด้วย งอน! แล้วก็ค่อยๆปรับเก้าอี้เอนตัวลงนอน เงียบฉี่! จุ้นค่อยๆ
แหงะหน้ามามองเห็นเงียบผิดปกติ แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง! หลับแล้ว! ตาปิดสนิท จุ้นงง ไม่
เชื่อ!..อะไรมันจะหลับเร็วขนาดนั้น เงยหน้าขึ้นมามองเลยไปที่จันทร์ กับแนงก็เห็นมองอยู่
เหมือนกัน
"หลับไปแล้ว! แน่นิ่งเลย" ปากพูดไป นากับตูนชะโงกมาดูบ้าง แล้วก็หัวเราะ
"สงสัยเมื่อกี้ตอนที่ทะเลาะกับจุ้นอยู่ นั่นก็ก๊อกสุดท้ายแล้วมั้งยังฝืนอยู่ ตอนนี้คงฝืนไม่ไหว
น่ะ..น๊อค!เลย" จันทร์ส่งเสียงมา พร้อมกับส่งยิ้มให้จุ้น จุ้นพยักหน้าเข้าใจ...แล้วก็เข้าสู่ความ
สงบอีกครั้งนึงค่อยๆเอนตัวนอนกันเกือบทุกคน จุ้นแหงะหน้าไปมองปอมอีกรอบ เห็นที่แก้ม
ซ้ายยังเป็นรอยช้ำๆ อยู่เนื่องจากฝีมือตัวเองก็เอามือลูบให้ใหญ่ แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก..ตกใจ!
เพราะปอมจับมือจุ้นควับ! ค่อยๆลืมตาขึ้นมา พลิกตัวตะแคงข้างหันมาทางจุ้น กุมมือจุ้นไว้กับ
อกนอนยิ้มตาหยี จุ้นเม้มปากจ้องเขม็ง ไอ้กะล่อน! แกหรอกฉันอีกแล้วเหรอ..กำลังจะง้างมือ
แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง!อีกครั้ง ปอมหลับไปอีกแล้ว! ตาปิดสนิทเชียว ใบหน้ายังยิ้มละไมอยู่
จุ้นค่อยๆเอามือซ้ายเอื้อมไปตบแก้มปอมเบาๆ แล้วก็ลองเรียก
"ปอม! ปอม!" แน่นิ่ง เงียบสนิท จุ้นยิ้ม.แล้วก็ส่งเสียงคิก คักออกมาจากปากกลั้นไม่ไหว
ทุเรศ!ว่ะไอ้ปอม! นอนละเมอเหมือนเด็กๆ ค่อยๆ แกะมือตัวเองออกจากมือปอม นั่งมองหน้า
ปอมอยู่อย่างงั้น ใบหน้าอมยิ้มระเรื่อ ค่อยๆยื่นมือมาลูบไฝใต้ตาซ้ายปอม เลื่อนมือขึ้นไปขยี้
ผมปอมด้วย! นิ่มจัง! แล้วก็ชักมือกลับ ปรับพนักเก้าอี้เอนตัวลงนอน แหงะหน้ามาดูปอมนิดนึง
ยิ้มแล้วก็หันกลับไป สักครู่ก็เข้าสู่นิทรารมณ์.........
ผ่านไปหลายเพลา...จะด้วยอากาศเย็นหรืออะไรก็ไม่รู้จุ้นนอนขดตัวใหญ่ ซักแป๊บจุ้นก็รู้สึกอุ่น
ขึ้น...เหมือนมีคนเอาผ้าห่มมาห่มให้....ยิ้มพริ้มมม ไม่อยากลืมตา..แต่จิตใต้สำนึกเหมือนสั่งมา
ว่า..ลืมตาสิ..จุ้นนนน..ลืมตาาา (แฮะๆ)
ค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น...คุ้น! ๆ...ปิดเปลือกตาลงไปใหม่ เอ๊ะ!..
ค่อยๆ เผยอขึ้นมาใหม่...มียิ้มด้วยใกล้เชียว!...แล้วก็ปิดลงไปใหม่..ไอ้ปอม!..
เปลือกตาดีดปึ๋ง! เห็นปอมนอนยิ้มแฉ่งส่งสายตาหวานมาให้ หน้าใกล้กันแค่คืบ จุ้นตาโต! นึก
ไปเรื่อย มันนอนมองนานยัง...แล้วฉันทำอะไรลงไปบ้างเนี่ย..กรนหรือเปล่า...ต้องกรนแน่
เลย..ตายแล้ว!..กำลังจะอ้าปาก ปอมยกนิ้วขึ้นมาทำปากจุ๊ จุ๊ ขมวดคิ้ว ส่งเสียงกระซิบมาเบาๆ
"อย่าเสียงดังจุ้น..เค้านอนกันอยู่..รบกวนเค้า" พยักหน้าเสริม งึก งึก จุ้นกระซิบตอบ ส่งสายตา
เข้ม
"แล้วแกกระเถิบมาทำไมซะชิดฉัน..ฮะ! ไอ้ปอม!" ปอมเลิกคิ้ว สวนกลับทันที แต่เบาๆ
"มุสา!..พูดดีๆนะจุ้น..ปอมอยู่ในเขตของปอมน้า...จุ้นแหละ..อยากได้ไออุ่นจากปอมใช่มั๊ย
ล่า..เถิบซะชิดเชียว" ยิ้มชอบใจใหญ่ นอนกอดอกตะแคงมองอยู่อย่างงั้น จุ้น งง! เหรอๆ..ฉัน
เหรอ..ฉันเถิบเข้าไปหามันเหรอ! นึกได้ดังนั้นรีบพงกหน้าขึ้นมาดูสภาพตัวเองใหญ่ เห็นมีผ้าห่ม
คลุมอยู่ที่เอว แล้วก็นอนกินที่เข้ามาในเบาะของปอมจริง จริงด้วย หน้าเริ่มร้อนวูบๆ กระเถิบ
ถอย กระเถิบ ถอย แทบจะชิดกระจกหน้าต่าง ค้อนใส่ปอมควับ! ปอมอมยิ้มเลิกคิ้วรับ จุ้นรีบ
ตะแคงข้างหนี หันหน้าไปทางกระจก สักครู่นึกขึ้นมาได้ก็ตาโตทันที ไม่ได้! ไม่ได้! มันต้อง
จ้องมองหลังเราแน่ๆ ไอ้ทะลึ่ง ไอ้บ้าปอม! รีบหันกลับมานอนหงาย ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอก
แล้วก็เอะใจ ! ใครเอาผ้าห่มมาให้อ่ะ..หรือว่าไอ้ปอม! ว่าแล้วก็ค่อยๆ แหงะหน้ามาดูปอม เห็น
ยังนอนตะแคงอมยิ้มกอดอกมองตัวเองอยู่ ก็ขมวดคิ้ว ส่งเสียงมาเบาๆ
"ยิ้มอะไร ไอ้ปอม!" ยิ่งยิ้มแป้นแล้นใหญ่ เงียบ! ไม่พูดเอาแต่จ้อง หน้าจุ้นเริ่มร้อนอีกระรอกนึง
"และไม่หนาวเหรอน่ะ..ไม่ห่มผ้าห่ม" พะยัก พะเยิกหน้าถาม เงียบ! อาการเหมือนเดิม แต่มี
เพิ่มมาหน่อย ส่ายหน้าให้ด้วย ไม่หนาว ปอมไม่หนาว ยังไงก็ไม่หนาว จุ้นชักเริ่มรำคาญถามไม่
ตอบ
"ไม่หนาวแล้วกอดอกทำไม" ปอมส่งยิ้มตาหวานให้ แล้วเสียงก็ค่อยๆรอดออกมาเบาๆ
"กลัวอ่ะ!" จุ้นขมวดคิ้ว
"กลัวอะไร!"
"กลัวอดใจไม่ไหว" แกล้งทำเป็นกอดตัวเองบิดตัวไป บิดตัวมา จุ้นหน้าแด๊ง!
"ไอ้ทะลึ่ง!" สวดเสร็จรีบหันหน้ากลับ ปอมอมยิ้ม กอดอกมองหน้าด้านข้างจุ้นอยู่อย่างงั้น สัก
ครู่ก็ส่งเสียงมาเบาๆ
"จุ้น!"
"อะไร๊!" เสียงสูง เริ่มมีอารมณ์
"เมื่อกี้..ฉันเห็นอ่ะ" เท่านั้นแหละรีบหันควับ! มาหาปอมทันที
"เห็นนน..เห็น.เห็นอะไร! ไอ้ปอม! แกเห็นอะไร" ถามใหญ่ ถามใหญ่ แล้วก็นึกไปเรื่อย ทำไง
ดี..มันจะต้องบอกว่าเห็นเรากรนแน่ๆเลย..หรือว่าน้ำลายไหล..ไม่เคยง่ะ หรือว่าเคย..ไม่จริ๊ง ไม่
มีอ่ะ..ทำไงดี..หน้าตากังวลสุดๆ สายตาเพ่งมองปอมรอคำตอบ
"เห็นอะไร...ไอ้ปอม! เร๊ว!" เร่ง ยิก ยิก เสียงเบาๆ ปอมยังไม่เลิกยิ้ม ส่งเสียงมาเบาเช่นกัน
"ก็เห็นจุ้นหลับตายิ้มพริ้มเชียย์..เมื่อกี้เนี้ยอ่ะ...ฝันถึงปอมอยู่หรือเปล่าตัวเอง..แค่นี้ก็ต้องเก็บ
เอาไปฝันด้วย...ปอมเขิลล์น้า" แกล้งเอามือซ้ายขวาขึ้นมาปิดหน้า จุ้นรีบดึงมือปอมให้เอาออก
จากหน้า ยังไม่เชื่อว่าแค่เรื่องยิ้มอย่างเดียว จ้องตาปอมเขม็ง!
"ยิ้มอย่างเดียวเหรอไอ้ปอม! ไม่มีอย่างอื่นเหรอ!" ปอมแกล้งทำหน้าเหวอ
"ฮะ!มีอย่างอื่นด้วยเหรอจุ้น!...จุ้นทำอะไรกับปอมในฝันนน...ไม่จิ๊งงงง...ทำไมไม่ให้ปอมหลับ
ก่อนจะได้เข้าไปอยู่ในฝันด้วย...จุ้นนอ่ะ!...ทำกับปอมอย่างงี้ได้ไงล่าา...อุ้ย!..เจ็บจ๊ะ..เจ็บ..
พอแล้วๆ" ยิ้มแหยๆ นอนลูบแขนป้อยๆ เจอจุ้นแหนบไปหนึ่งที หมั่นไส้! จุ้นเห็นหน้าปอมก็
อมยิ้ม ปอมส่งยิ้มตอบมา ตาจ้องตา ปอมค่อยๆเอื้อมมือมาหาจุ้น
"ทำรายกัน สองคน" หดมือแทบไม่ทัน เสียงตั้มทำลายความเงียบ ปอมแหงะหน้าไปดูเอาแขน
หนุนหัวไว้ จุ้นหน้าแดงรีบลุกขึ้นนั่ง ตั๊มยืนยิ้มพริ้มม ดูศูนย์ถ้าไม่ค่อยจะดีมีเอนไปเอนมานิดๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแรงรถวิ่งหรือจำนวนน้ำเมาในตัวมันถ่วงไว้
"ทำไม! แกจะทำไม!" ปอมส่งเสียงถาม ตั๊มยิ้มยิงฟัน
"จะปาย..ปัสสาวะอ่ะ!...ก็ถ้าพี่ปอมว่างแล้ว..ลงไปเป็นเพื่อนผมหน่อยดิกลัวตก...เนี่ยกว่าจะ
เดินจากข้างหลังมาข้างหน้าได้แทบลากเลือด....มันปวดศีรษะอ่ะ" เดาะศัพท์สูง จุ้นหัวเราะ
ปอมส่ายหน้า
"เป็นไงล่ะ!..ไม่บันยะบันยัง..กินหยั่งกะอาบ มันน่าช่วยมั๊ยอย่างเงี๊ย!" บ่นเสร็จก็ลุกขึ้น
"ไป..เดินไป" เร่งใหญ่ มือก็ประคองตั๊มอยู่ข้างหลังพากันลงไปข้างล่าง ซักแป๊บปอมก็ขึ้นมา
แต่ไม่มีตั๊มขึ้นมาด้วย จุ้นแปลกใจ
"ตั๊ม! ล่ะปอม"
"ให้นอนอยู่ข้างล่างมีที่เหลือ จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นเดินลง" ปอมเดินมาล้มตัวลงนอนต่อเอามือ
หนุนหัวหันมายิ้มให้จุ้น ซึ่งนั่งหันหลังพิงกระจกยกสองขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเบาะหันหน้ามา
ทางปอม ไม่ง่วงแล้ว จุ้นมองหน้าปอมเพิ่งจะเอะใจ
"ไม่เห็นแกจะมีอาการเหมือนพวกข้างหลังเลย" สงสัย ถามใหญ่
"อ๊ะ! ไม่รู้จักแฟนตัวเองซะแล้วน้องจุ้นนน! ก็พี่มันเจ๋งไงน้อง..เรื่องแค่นี้ จิ๊บ จิ๊บ" ลอยหน้าลอย
ตา ยักไหล่ ส่ายหัวงึก งัก [ประมาณว่า จุ้นน! จุ้นถามอะไรออกมา ตบปากตัวเอง 3ที เด๋วนี้
ปฎิบัติ (เอิ๊ก) : ผู้แต่ง] จุ้นหมั่นไส้
"หางน่ะเอาลงมั่งนะไอ้ปอม..ปล่อยให้ชี้อยู่ได้..ไม่มีหรอกนะจะถ่อมตัว..ยกตลอด" ปอมยักคิ้ว
ให้ไม่สะท้กสะท้าน จุ้นค้อนให้ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ถามใหม่ ถามใหม่
"แล้วไม่รู้สึกอยากจะอ๊วก..เวียนหัว...ปวดหัว หรือว่าเพลียแบบเค้าบ้างเหรอ"
"ม่ายย!มี" ส่ายหัวใหญ่
"เออ! แกนี่เก่งโว้ย! นับถือ นับถือ" จุ้นยิ้ม แถมยังยกมือขึ้นคารวะ พร้อมกับก้มหัวให้ด้วย ปอม
มองอยู่ก็หัวเราะออกมา
"ไม่ได้กิน!"
"ฮะ!" จุ้นได้ยินไม่ถนัด ปอมยิ้ม หันหน้าตะแคงข้างมามองจุ้น
"บอกว่าไม่ได้กิ๊น..นั่งเป็นเพื่อนเค้าเฉยๆ" จุ้นหลี่ตามอง
"จริงอ่ะ..ไม่อยากจะเชื่อ..โกหกหรือเปล่าไอ้ปอม!" ปอมหัวเราะ
"จริง จริ๊ง...ก็แกบอกให้ฉันงดไม่ใช่เหรอช่วงนี้อ่ะ..เดี๋ยวกระแพะ กำเริบ...นี่ฉันเชื่อแกเลยนะ
ไอ้จุ้น!..เห็นมั๊ยมีแฟนเชื่อฟังอย่างงี้หาที่ไหนด้ายย" ยักคิ้วให้อีกรอบนึง จุ้นอมยิ้มปลื้ม ปอม
ส่งยิ้มให้จุ้น แล้วสายตาก็เจอกัน ปอมค่อยๆ เอื้อมมือมาหาจุ้น
"ทำรายกัน สองคน" รีบหดมือแทบไม่ทันอีกและ เสียงโจ้ทำลายความเงียบ ยืนค้ำหัวปอมอยู่
อย่างงั้น ปอมหงุดหงิด
"ไอ้โจ้..ไปยืนห่างๆ ไอ้นี่หนิ..ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่"
"ก็ผู้หญ่ายย..ไม่ลุกอ่ะนอนอยู่ได้..เร๊ว! ไปเป็นเพื่อนหน่อย..ปวดฉี่อ่ะ" จุ้นหัวเราะคิกคัก ปอม
รำคาญลุกขึ้นมานั่ง
"เฮ้ย! ห่าอะไรวะ..ก็ลงไปเองสิ เห็นข้าเป็นเด็กพาเยี่ยว..เหรอไงวะ! ใช้กันจริง" ชักฉุน จุ้นขำ
ใหญ่ คิก คัก คิก คัก โจ้น่าเริ่มแหย
"ก็มัน Headache น่ะ! เดินจากท้ายรถมายังเวียนๆ อยู่เลยอ่ะ...ถ้าเดินลงไปตกบันไดคอหัก
ตายใครรับผิดชอบ..ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะ" เถียงมีเถียง ไม่สำนึก ปอมส่ายหน้า หันมาหาจุ้น
"ไอ้นี่มันเมา หรือมันบ้าวะไอ้จุ้น แกดูมันหน่อยดิ๊ ทำเหมือนกับฉันเอาเหล้าไปกรอกปากมัน
หยั่งงั้นแหละ" จุ้นหัวเราะ
"แกก็พามันไปหน่อยเถอะ..เนี่ยมันรักแกนะมาหาแกคนเดียวเลย" ปอมขมวดคิ้ว
"จาคุยกันอีกนานมั๊ย! ปวดๆอยู่ด้วยอ่ะ..เดี๋ยวปั๊ด!ตรงนี้เลย" ทำถ้าจะปลดซิบ
"เฮ้ย!ๆ " ปอมลุกแทบไม่ทัน รีบจับมือโจ้ไว้เอามือประคองหลัง ปากก็พูดไป
"โอ๋!ๆ มาม๊า...ท่านโจ้..มา...ใจร้อนไปด้าย..เด๋วปอมพาลงไปเองนะ..เอาให้ถึงปากส้วมเล้ย..
แหมน่ารักเจง เจงเลย ลูกใครวะเนี่ย" โจ้หันมายิ้มแป้นให้ปอม พูดถูกใจ ตบบ่าปอม ป๊าบ!
ป๊าบ!
"ดีมาก น้องปอม เด๋วเพ่ ห้ายติ๊บ" ปอมหมั่นไส้เคกกะบาลโจ้ไปหนึ่งที โจ้ลูบหัวปร้อย ๆ เจ็บ!
แล้วก็พากันเดินลงไป บรรยากาศรอบตัวเริ่มมีเสียงขึ้นอีกครั้งนึง เป็นเพราะว่าเสียงโจ้กับปอม
หรือเปล่าไม่รู้ ลุกขึ้นมาบิดซ้ายบิดขวา หันหน้าหันหลังกันใหญ่ บ้างก็หยิบน้ำหยิบขนมขึ้นมา
กินต่อ ส่งเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊ก ซักแป๊บปอมก็ขึ้นมา จุ้นเลิกคิ้วถาม
"นอนอยู่กับไอ้ตั๊ม ไอ้พวกนี้กินแล้วเหมือนเด็กๆเลยว่ะ เสียของเปลืองแรงชาวบ้านเค้าด้วย"
บ่นพึม พำแล้วก็เพิ่งสังเกตว่า สาวๆบนรถเริ่มตื่นกันหมดแล้ว..ทำหน้างอ เดินมานั่งกระแทกบน
เก้าอี้ปรับพนักขึ้นตั้งตรงหันมาค้อนจุ้นควับ! จุ้นงง หันมามอง
"เป็นอะไรของแกไอ้ปอม!"
"จุ้นน!อ่ะ..ก็เค้าตื่นกันหมดแล้วทีนี้จะทำยังไงล่า"
"ทำอะไร!" ยังงง อยู่ ปอมทำปากจึก จัก
"เอียงหูมา!" สั่ง มีสั่ง จุ้นขมวดคิ้ว
"แกจะทำไม" ไม่เชื่อใจ
"น่า..เร็ว..เร๊ว" เร่งยิก ๆ จุ้นค่อยๆ เอียงหูเข้าไปหาปอม ปอมก็ค่อยๆชะโงกหน้ามาที่หูจุ้น!
"ทำรายกัน สองคน" แยกกันแทบไม่ทัน หันไปเห็นนาชะโงกหน้ามาถามยิ้มแป้นเชียว จุ้นหน้า
แด๊ง....ปอมยิ้มส่ายหัวไปมา
"ไอ้ตั๊ม..ไอ้โจ้..ตอนนี้ไอ้นา..ฮึมม์..สุดยอดดดด.....เจง เจง เลยอ่ะ"
"บ่น! อะไร ไอ้ปอม" นายังชะโงกหน้ารอดูอยู่
"เปล๊า!..นอนและ..ง่วงอ่ะ" ว่าแล้วก็ปรับเก้าอี้เอนลงไปใหม่ล้มตัวลงนอน นาถอยกลับลงไปนั่ง
ตามเดิม
"จุ้นน! ยืมผ้าห่มหน่อย หนาววว!" จุ้นยื่นส่งให้ ปอมรับมายิ้มตาหวาน ส่งเสียงออกมาเบาๆว่า
"ปลอดคนก่อนนะ จุ้น!...ปอมสัญญา" ยิ้มแป้น จุ้นยังไม่เก็ด ต้องอาศัยเวลานิดนึง แล้วน่าก็
แด๊ง
"บ้า! ไอ้ทะลึ่ง" ปอมอมยิ้ม ค่อยๆหลับตาเข้าสู่นิทรารมณ์อีกครั้งนึง.................
หนุ่มๆจับจองที่นอนกันแน่นิ่งไม่ได้สติ มีตูน แนง และก็จุ้นค่อยๆ ตามกันขึ้นมา
"เจ้าแป้งมันบอกว่ากินโต้รุ่งยันเช้าเลย เพิ่งจะเลิกเมื่อตอนหกโมงกว่าๆ นี่เอง" ตูนบอก แล้วก็
เดินไปนั่งที่เดิมเก้าอี้ตัวเดียวกันกับนา จุ้นกับแนงแยกกันนั่งคนละเบาะ
"แล้วนี่! พวกพี่ไทด์ไปไหนไม่เห็นเลย" แนง ปีนขึ้นมาบนเบาะกวาดสายตามองหา เห็นแต่
สาวๆ นั่งหน้าสลอนพวกหนุ่มๆ นั่งหลับสัพหงกกันเป็นแถว ไม่เห็น ไทด์ เคน วัฒน์ อ๊อด และก็
ปอม.... ดา ได้ยินก็ส่งเสียงตอบมา
"พี่ไทด์ กับพี่ปอมไปช่วยพี่จันทร์เคลีย์บิลกับคุณมณอยู่ค่ะ..ส่วนพี่วัฒน์...พี่เคน และก็พี่อ๊อด..
ฟุบอยู่ข้างล่าง" ดาพูดไปด้วย นิ้วก็ชี้ลงไปที่ชั้นหนึ่ง แนงพยักหน้าแล้วก็ทำปากเป็นรูปตัวโอ
อ้อ! นอนกันอยู่ข้างล่าง อึมม์..แล้วก็หันกลับมา นั่งลงบนเบาะเปิดกระเป๋าหยิบลูกอมออกมา
แกะ หย่อนเข้าปาก..อมแก้มตุ่ย จุ้นหันมาเห็นก็อมยิ้ม แนงแหงะหน้ามาพอดีเริ่มยิ้มบ้าง
"ยิ้มอะไร..ไอ้จุ้น!" ลุกพรวด!มาหาจุ้นอีกเบาะนึงทันทีเร็วปานวอก (วอกกลมๆ โฮะๆ) จุ้น
หัวเราะ!
"ไอ้แนง! ไม่อยากจะเชื่อ..แกเคลื่อนที่ได้เร็วมาก..ไม่ถึงหนึ่งวิแกข้ามมาหาฉันได้ นับถือ
นับถือว่ะ" จุ้นยังคงหัวเราะอยู่
"แล้วแกข้ามมาทำไม..ทำไมไม่นั่งที่ตัวเอง" จุ้นอมยิ้ม ตูนกับนารีบชะโงกหน้ามาจากเบาะหลัง
อยากฟังด้วย แนงทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ มีหลี่ตาข้างนึงด้วย ค่อยๆ ส่งเสียงออกมาเป็นกลอน
เบาๆว่า
"เมื่อคืนนี้..คนดีของพี่ไปไหน..จุ๊กกรู้" หน้ายิ้มแป้น..ยักคิ้วถาม ตูนกับนาก็อมยิ้ม หัวเราะคิก
คัก รีบเอามือสะกิดจุ้นใหญ่ ต้องการคำตอบด่วน! จุ้นเม้มปากหน้าเริ่มมีสีประปราย นัยย์ตามี
ยิ้มเล็กน้อย
"เร็วจุ้น! ตอบมา..รอฟังอยู่...เร๊ว!" แนงเร่งยิก ยิก ส่งเสียงมาเบาๆ
"กลับห้อง!.." ทำหน้าตาขึงขัง
"ฮะนั่น..นั่น..แหน่..จุ๊กกรู้...กลับห้องแล้วยังไงต่อ..มีแบบ..อะหึ้ม..บ้างไหม" ถามเองเขิลล์
เอง หน้าแด๊ง แต่ตายังเจ้าเล่ห์อยู่ ตูนกับนาหัวเราะขำ เร่งอีก เร่งอีก จุ้นขมวดคิ้ว หน้าแดงด้วย!
"อะไร!อะหึ้ม..ของแกไอ้แนง..ไม่เข้าใจ" เฉ..ไฉ
"ก็แบบ...แบบนั้นนั่นแหละ..มีมั๊ยเฮอะไอ้จุ้น!" ถามใหญ่ ตูนกับนาพยักหน้ายิก ยิกเข้าใจด้วย
เออ! แบบนั้นแหละ จุ้นไม่ตอบ แต่ยังอมยิ้มอยู่
"อ่ะ! งั้นถามใหม่...ได้รับของรางวัลหรือเปล่า..ฮะจุ้น!" ถามเข้าไป
"บ้า! ทะลึ่งไอ้แนง" ยิ้มหน้าแด๊ง แนงหัวเราะเอานิ้วจิ้มแก้มจุ้นใหญ่
"แสดงว่าได้รับของรางวัลจริง ๆ ด้วย หน้าแดงแป๊ดเชียว...และ..แล้วรู้สึกยังไงบ้าง...ตอนรับ
มอบอ่ะ" ยังถามต่อ ตูนกับนาหัวเราะตบมือชอบใจ
"ไม่รุ!...." เริ่มสะบัดเสียง แนงอมยิ้มหันไปยักคิ้วให้นากับตูน สองคนยักคิ้วตอบ
"มี! เขิลล์ด้วย..มีเขิลล์" แนงแซว นาเริ่มมีเสียง
"แต่เมื่อวานเนี้ย! ไอ้ปอมมันแมนมากเลยนะจุ้น!...เหมือนพระเอกขี่ม้าขาวออกมาช่วยนาง
เอก..ฉันเห็นแล้วก็เคลิ้มไปเลย" ทำท่าเคลิ้มฝัน
"พอนางเอกจุ้นส่งสายตาขอความช่วยเหลือเท่านั้นแหละ....พระเอกปอมก็ค่อยๆดึงมือนางเอก
จุ้นมาใกล้ๆ...เอาออกมาให้ห่างไอ้ตัวโกงโจ้...คอยปกป้องตลอด...กรี๊ดดด!..ฉันเนี๊ย!นะ..หน้า
แดงแทนแกเลยไอ้จุ้น!....แมนมั๊กมากกก....ครบกันมาห้าหกปีก็เพิ่งเห็นเมื่อวานนี้แหละ..มัน
แมนสุดๆ" นายิ้มหน้าแป้น ตาเชื่อมเชียว ตูนกับแนงพลอยหน้าแดงไปด้วย จุ้นเม้มปากอมยิ้ม
นึกภาพตาม แล้วก็ต้องสะดุดเพราะได้ยินเสียงไอ้ตัวดีลอยขึ้นมาจากข้างล่าง
"ว้า! เสียของว่ะไอ้อ๊อด! กินแล้วออกอย่างเงี้ย! เปลืองโว้ย! เปลือง" จุ้นกับแนงรีบเดินลงไปดู
เห็นไทด์กับจันทร์ยืนยิ้มอยู่ ก็ชะโงกเข้าไปข้างในเห็นปอมกำลังเอามือลูบหลังอ๊อดใหญ่ให้
อ๊วกออกมา สภาพอ๊อดตอนนี้ดูไม่ได้เลยหัวเหอกระเซอะกระเซิง สองมือถือถุงรองอ้วก ส่วน
ข้างๆปอมก็มีวัฒน์นอนหลับไม่รู้สึกตัว อีกฝั่งนึงเคนก็นอนจองอยู่เหมือนกัน
"ลงไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีมั๊ยอ๊อด! จะได้สดชื่น" จันทร์ส่งเสียงออกไป อ๊อดเงยหน้าขึ้นมา
พงกหัว หน้าตาแดงกล่ำ ค่อยๆ ลุกขึ้นปอมรีบดึงถุงอ๊วกมาไว้ในมือตัวเอง แล้วก็ประคองพา
อ๊อดเดินออกมา จันทร์ ไทด์ แนง และก็จุ้นรีบถอยลงไปยืนรอข้างล่าง ปอมเดินผ่านจุ้นยิ้มตา
หยี พร้อมกับยักคิ้ว ยื่นถุงอ๊วกให้จุ้น!
"อ่ะ!..ฝากหน่อยน้องสาว...เดี๋ยวพี่มาเอาคืน...หรือไม่ก็ทิ้งให้พี่เลยก็ได้...พี่ไม่หวง" จุ้นรับมา
พร้อมค้อนให้ควับ จันทร์กับแนงหัวเราะใหญ่ไทด์อมยิ้ม แนงรีบเดินตามมา ช่วยพยุงอ๊อดอีก
ข้างนึง จันทร์กับไทด์แยกไปขึ้นรถ ส่วนจุ้นก็เอาถุงอ๊วกไปทิ้งแล้วก็เดินกลับมาที่รถ ซักแป๊บ
อ๊อดก็เดินกลับมา หน้าตาสดชื่นขึ้นหัวเหอเปียกไปหมด มีแนงเดินมาข้างๆ ปอมเดินตามหลัง
ขึ้นรถมาได้อ๊อดก็เดินไปล้มตัวนอนทันที ส่วนแนงกับปอมก็เดินขึ้นมาข้างบน
"ออกรถเลยมั๊ยพี่จันทร์ มาครบกันยัง"ปอมส่งเสียงถาม
"ออกเลยจ๊ะ! ครบหมดแล้ว" แล้วปอมก็หดหัวลงไป ซักแป๊บรถก็เคลื่อนตัวออก ปอมก็ค่อยๆ
โผล่หัวขึ้นมาสายตาสอดส่ายหาที่นั่ง คู่หน้าฝั่งซ้ายจันทร์ กับแนง ฝั่งขวา ไทด์ กับจุ้น แล้วก็
ยิ้มเอาและ
"พี่ไทด์!..ไม่ง่วงเหรอ...เพลียมั๊ยพี่" ส่งเสียงถาม ไทด์พยักหน้า
"เออว่ะ!...ง่วงเหมือนกัน..ไม่ไหวว่ะเดี๋ยวนี้กินมาก..อดนอนมากไม่ค่อยได้ รู้สึกเพลียๆ" บ่น
ใหญ่ ปอมยิ้มหน้าบาน จุ้นขมวดคิ้ว
"ไปนอนข้างล่างสิพี่เบาะยาวเชียย์...นอนสบาย...หลับได้ยาววว..ถึงกรุงเตบ!" พูดไปด้วยพยัก
หน้าไปด้วยเร่งใหญ่ ไทด์เบิกตากว้าง
"อ้าว! ยังมีเหรอ นึกว่าไม่ว่างแล้ว" ปอมทำปากจึกจัก
"โอ๊ย! เหลือแหล่พี่...แถมที่ให้ตีกอล์ฟด้วย..ไปเร๊ว!..ลุก..ลุก" เร่ง ยิก ยิก ไทด์ชักสงสัย พวก
สาวๆยิ้มกันใหญ่
"เร่งจังไอ้ปอม!...แกจะทำไมเนี่ย!"
"แหม! ก็อยากให้พี่ได้พักผ่อนไง..ตื่นขึ้นมาจะได้สดชื่น..หล่อๆ..หล่อๆ..แฮะๆ" สกิดใหญ่ แล้ว
ไทด์ก็ลุกขึ้น เดินผ่านปอมไป ปอมรีบเดินไปนั่งสวมรอย จุ้นหันมามองหมั่นไส้ สาวๆหัวเราะคิก
คัก ไทด์กำลังจะก้าวลงบันไดนึกขึ้นได้หันกลับมาใหม่
"และแกไม่ลงไปด้วยเหรอ..ไม่ง่วงเหรอไงไอ้ปอม!" หันมาถาม ปอมเลิกคิ้ว
"ไม่เป็นไรพี่! เพื่อพวกพี่ผมทำได้....เดี๋ยวผมจะนั่งเป็นทัพหน้าให้...ให้พวกทัพหลังนอนให้อิ่ม
ก่อน...ดูซิเนี่ยมีแต่จ๋าวๆ..นั่งหน้าไร้เดียงสากันทั้งน้านนน มันไม่ปลอดภัย..เดี่ยวผมเฝ้าให้...
พอมีภัยจะได้ช่วยทัน" พวกสาวๆ ที่ได้ยินทั้งหัวเราะ ทั้งหมั่นไส้ตามๆกันมีเสียงอ๊วกออกมา
ด้วย จุ้นเบะปากหมั่นไส้จัด ไทด์หัวเราะ
"แล้วแกจะต้องมานั่งเฝ้าทำไม..ฉันไม่เห็นว่ามันจะไม่ปลอดภัยตรงไหนเลย..อยู่กันบนรถทั้ง
นั้น" ปอมส่ายหน้าขัดใจ
"โห!พี่..ไม่รู้จัก Safety first ซะแล้น...ไม่เคยได้ยินเหรอพี่ ซูฮกเคยกล่าวไว้ว่า..คิดว่าอยู่ในที่
ปลอดภัย..แต่มักจะไม่ปลอดภัย" ไทด์เลิกคิ้ว งง ใครวะซูฮก แล้วเคยพูดไว้ตอนไหนวะไม่เคย
ได้ยินง่ะ สาวๆก็งง ตามด้วย ปอมยิ้มแทบหลุด แต่รีบทำหน้าขึงขังไว้รีบพร่ามต่อ ส่งเสียงมา
เบาๆ ไทด์ก้มหน้ามาฟัง สาวๆ เงี่ยหูใหญ่
"ก็ถ้าเผื่อ..ลูกพี่คนขับเค้าพารถข้ามไปฝั่งโน้นจะทำไงละพี่!...ถึงจะมีหน้าตาจ๋าวๆ น้อยกว่าครึ่ง
ที่พอไปวัดไปวาได้ก็เถอะ..แต่ถ้าลองข้ามไปปุบ!นะพี่..เค้าเอาหมดแหละ..โดยเฉพาะไอ้จุ้น...
สะ..เป็ก!....ขาวๆ..หมวย..โอ๊ย!ยยยยย...เจ็บ!อ่ะ" ปอมร้องโอดโอย เจอมะเหงกไทด์ลงหัว
อย่างแรง สาวๆหัวเราะชอบใจ ถูกใจสุดๆ โดยเฉพาะจุ้นหัวเราะออกนอกหน้ามาก ปอมหันมา
ค้อนควับ!
"มือหนักชิปเป๋ง..ทำดีไม่ได้ดีอ่ะ" บ่นอุบ ลูบหัวป้อยๆ ไทด์หมั่นไส้ ชี้นิ้วใส่หน้าใหญ่
"กะล่อนนักนะแกไอ้ปอม! ทำเป็นเล่าเรื่องหลอกเด็กไปได้ จะนั่งกะไอ้จุ้นก็บอกมาตรงๆ สร้าง
เรื่องไปทั่ว อย่างงี้มันน่าโดนอีกทีมั๊ย" แล้วก็ร่อนมะเหงกเข้ามาอีก ปอมรีบหลบควับ! หันมาซบ
บ่าจุ้นป๊าบ! หลับตาปี๋!ปากก็พร่ามไป มือก็กอดคอจุ้นใหญ่ จุ้นตกใจทำตัวไม่ถูกอึ้ง สาวๆมอง
เห็นก็ยิ้มหน้าร้อนวูบๆ เขิลล์แทน
"จุ้นน!อ่ะ..ช่วยปอมด้วย...มายัง..มายัง..จะถึงแล้วแน่เลย..จุ้นนนน!..ปอมกั๊ววววว" แหกปาก
ดังลั่น หัวเราะกันอีกระลอก จุ้นมองไทด์แล้วก็ยิ้มแหยๆทำตัวไม่ถูก ไทด์ยืนเท้าสะเอวหัวเราะ
ซะงั้นไม่เขกแล้วส่ายหัวไปมา สุดยอดเลยว่ะ ไอ้ปอม! กะล่อนฉิบ ไอ้จุ้นเอ๊ย! แกไปไหนไม่
รอดแน่..อมยิ้ม แล้วก็เดินลงไปข้างล่าง ปอมค่อยๆเหลือบตามองลอดแขนเห็นไทด์ไปแล้วก็
ยิ้มแป้น หน้ายังซบบ่าจุ้นอยู่อย่างงั้น จุ้นก้มลงมองตาขวาง
"ไอ้ปอม! เมื่อไหร่แกจะปล่อยซักทีพี่ไทด์ไปแล้ว เกาะอยู่ได้เป็นลิงเลย" เริ่มมีเสียง มือก็เริ่ม
แกะแขนออกจากคอ แต่แกะเท่าไหร่ก็ไม่ออกกอดซะแน่น
"ไม่อาวว! ไม่เชื่อออ!..จุ้นนโกหก...จุ้นนนใจร้าย!" กอดใหญ่ กอดใหญ่ แนงอมยิ้มหมั่นไส้นั่ง
มองอยู่นานแล้ว ส่งเสียงข้ามมา
"แหมไอ้ปอมอ้อน!เชียวนะแก หมั่นไส้ว่ะเดี๋ยวฉันก็เขกแทนพี่ไทด์ซะเลยนี่" ยิ่งกอดแน่น หัว
มุดบ่าใหญ่
"ใจร้ายกันหมดเลย.. ลุมคนไม่มีทางสู้...จุ้นนน!....จุ้นทำงี้กับปอมได้งายยยอ่ะ" กระเถิบ
กระเถิบ จมูกแทบจะเกยไปบนคอจุ้น อมยิ้มแก้มแทบปริ จุ้นเริ่มเอะใจรู้สึกได้ถึงลมอุ่นๆ ละ
ผ่านที่ต้นคอ หน้าเริ่มแดง ยกมือขึ้นดึงผมปอมอย่างแรง ทั้งโกรธทั้งเขิลล์ผสมปนเปไปหมด
ปอมหน้าหงายผลึง!ออกไป มือหลุดจากบ่าจุ้นทันที รีบเอามากุมมือจุ้นที่หัว
"อุ้ยส์!จุ้น!..ปล่อย!..เจ็บบบ!..โอ๊ยยย!" โอดครวญ จุ้นยังไม่เลิกดึง แค้นสุดๆ สาวๆหัวเราะกัน
ครึกครื้น
"ทีหลังแกจะทำอีกมั๊ยไอ้ปอม! ฮึมม์" หมั่นเคี้ยว ปอมหน้าหงายไปข้างหลัง
"ไม่ทำแล้วจ๊ะจุ้น! ปอมไม่ทำแล้วในที่แจ้ง..อุ้ย!..เจ็บอ่ะ!" เจอบิดแก้มอย่างแรงไปอีกหนึ่งที
แล้วก็ปล่อย! ปอมส่งสายตาค้อนจุ้นประหลับประเหลือก จุ้นขึงตาให้ ทีนี้มีลูบทั้งหัวแล้วก็ลูบ
ทั้งแก้ม เจ็บ! นั่งเงียบอยู่อย่างนั้นในคอกของตัวเอง แนงกับจันทร์นั่งมองแล้วก็หัวเราะคิกคัก
มีการหันไปค้อนให้ทั้งสองคนด้วย งอน! แล้วก็ค่อยๆปรับเก้าอี้เอนตัวลงนอน เงียบฉี่! จุ้นค่อยๆ
แหงะหน้ามามองเห็นเงียบผิดปกติ แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง! หลับแล้ว! ตาปิดสนิท จุ้นงง ไม่
เชื่อ!..อะไรมันจะหลับเร็วขนาดนั้น เงยหน้าขึ้นมามองเลยไปที่จันทร์ กับแนงก็เห็นมองอยู่
เหมือนกัน
"หลับไปแล้ว! แน่นิ่งเลย" ปากพูดไป นากับตูนชะโงกมาดูบ้าง แล้วก็หัวเราะ
"สงสัยเมื่อกี้ตอนที่ทะเลาะกับจุ้นอยู่ นั่นก็ก๊อกสุดท้ายแล้วมั้งยังฝืนอยู่ ตอนนี้คงฝืนไม่ไหว
น่ะ..น๊อค!เลย" จันทร์ส่งเสียงมา พร้อมกับส่งยิ้มให้จุ้น จุ้นพยักหน้าเข้าใจ...แล้วก็เข้าสู่ความ
สงบอีกครั้งนึงค่อยๆเอนตัวนอนกันเกือบทุกคน จุ้นแหงะหน้าไปมองปอมอีกรอบ เห็นที่แก้ม
ซ้ายยังเป็นรอยช้ำๆ อยู่เนื่องจากฝีมือตัวเองก็เอามือลูบให้ใหญ่ แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก..ตกใจ!
เพราะปอมจับมือจุ้นควับ! ค่อยๆลืมตาขึ้นมา พลิกตัวตะแคงข้างหันมาทางจุ้น กุมมือจุ้นไว้กับ
อกนอนยิ้มตาหยี จุ้นเม้มปากจ้องเขม็ง ไอ้กะล่อน! แกหรอกฉันอีกแล้วเหรอ..กำลังจะง้างมือ
แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง!อีกครั้ง ปอมหลับไปอีกแล้ว! ตาปิดสนิทเชียว ใบหน้ายังยิ้มละไมอยู่
จุ้นค่อยๆเอามือซ้ายเอื้อมไปตบแก้มปอมเบาๆ แล้วก็ลองเรียก
"ปอม! ปอม!" แน่นิ่ง เงียบสนิท จุ้นยิ้ม.แล้วก็ส่งเสียงคิก คักออกมาจากปากกลั้นไม่ไหว
ทุเรศ!ว่ะไอ้ปอม! นอนละเมอเหมือนเด็กๆ ค่อยๆ แกะมือตัวเองออกจากมือปอม นั่งมองหน้า
ปอมอยู่อย่างงั้น ใบหน้าอมยิ้มระเรื่อ ค่อยๆยื่นมือมาลูบไฝใต้ตาซ้ายปอม เลื่อนมือขึ้นไปขยี้
ผมปอมด้วย! นิ่มจัง! แล้วก็ชักมือกลับ ปรับพนักเก้าอี้เอนตัวลงนอน แหงะหน้ามาดูปอมนิดนึง
ยิ้มแล้วก็หันกลับไป สักครู่ก็เข้าสู่นิทรารมณ์.........
ผ่านไปหลายเพลา...จะด้วยอากาศเย็นหรืออะไรก็ไม่รู้จุ้นนอนขดตัวใหญ่ ซักแป๊บจุ้นก็รู้สึกอุ่น
ขึ้น...เหมือนมีคนเอาผ้าห่มมาห่มให้....ยิ้มพริ้มมม ไม่อยากลืมตา..แต่จิตใต้สำนึกเหมือนสั่งมา
ว่า..ลืมตาสิ..จุ้นนนน..ลืมตาาา (แฮะๆ)
ค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น...คุ้น! ๆ...ปิดเปลือกตาลงไปใหม่ เอ๊ะ!..
ค่อยๆ เผยอขึ้นมาใหม่...มียิ้มด้วยใกล้เชียว!...แล้วก็ปิดลงไปใหม่..ไอ้ปอม!..
เปลือกตาดีดปึ๋ง! เห็นปอมนอนยิ้มแฉ่งส่งสายตาหวานมาให้ หน้าใกล้กันแค่คืบ จุ้นตาโต! นึก
ไปเรื่อย มันนอนมองนานยัง...แล้วฉันทำอะไรลงไปบ้างเนี่ย..กรนหรือเปล่า...ต้องกรนแน่
เลย..ตายแล้ว!..กำลังจะอ้าปาก ปอมยกนิ้วขึ้นมาทำปากจุ๊ จุ๊ ขมวดคิ้ว ส่งเสียงกระซิบมาเบาๆ
"อย่าเสียงดังจุ้น..เค้านอนกันอยู่..รบกวนเค้า" พยักหน้าเสริม งึก งึก จุ้นกระซิบตอบ ส่งสายตา
เข้ม
"แล้วแกกระเถิบมาทำไมซะชิดฉัน..ฮะ! ไอ้ปอม!" ปอมเลิกคิ้ว สวนกลับทันที แต่เบาๆ
"มุสา!..พูดดีๆนะจุ้น..ปอมอยู่ในเขตของปอมน้า...จุ้นแหละ..อยากได้ไออุ่นจากปอมใช่มั๊ย
ล่า..เถิบซะชิดเชียว" ยิ้มชอบใจใหญ่ นอนกอดอกตะแคงมองอยู่อย่างงั้น จุ้น งง! เหรอๆ..ฉัน
เหรอ..ฉันเถิบเข้าไปหามันเหรอ! นึกได้ดังนั้นรีบพงกหน้าขึ้นมาดูสภาพตัวเองใหญ่ เห็นมีผ้าห่ม
คลุมอยู่ที่เอว แล้วก็นอนกินที่เข้ามาในเบาะของปอมจริง จริงด้วย หน้าเริ่มร้อนวูบๆ กระเถิบ
ถอย กระเถิบ ถอย แทบจะชิดกระจกหน้าต่าง ค้อนใส่ปอมควับ! ปอมอมยิ้มเลิกคิ้วรับ จุ้นรีบ
ตะแคงข้างหนี หันหน้าไปทางกระจก สักครู่นึกขึ้นมาได้ก็ตาโตทันที ไม่ได้! ไม่ได้! มันต้อง
จ้องมองหลังเราแน่ๆ ไอ้ทะลึ่ง ไอ้บ้าปอม! รีบหันกลับมานอนหงาย ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอก
แล้วก็เอะใจ ! ใครเอาผ้าห่มมาให้อ่ะ..หรือว่าไอ้ปอม! ว่าแล้วก็ค่อยๆ แหงะหน้ามาดูปอม เห็น
ยังนอนตะแคงอมยิ้มกอดอกมองตัวเองอยู่ ก็ขมวดคิ้ว ส่งเสียงมาเบาๆ
"ยิ้มอะไร ไอ้ปอม!" ยิ่งยิ้มแป้นแล้นใหญ่ เงียบ! ไม่พูดเอาแต่จ้อง หน้าจุ้นเริ่มร้อนอีกระรอกนึง
"และไม่หนาวเหรอน่ะ..ไม่ห่มผ้าห่ม" พะยัก พะเยิกหน้าถาม เงียบ! อาการเหมือนเดิม แต่มี
เพิ่มมาหน่อย ส่ายหน้าให้ด้วย ไม่หนาว ปอมไม่หนาว ยังไงก็ไม่หนาว จุ้นชักเริ่มรำคาญถามไม่
ตอบ
"ไม่หนาวแล้วกอดอกทำไม" ปอมส่งยิ้มตาหวานให้ แล้วเสียงก็ค่อยๆรอดออกมาเบาๆ
"กลัวอ่ะ!" จุ้นขมวดคิ้ว
"กลัวอะไร!"
"กลัวอดใจไม่ไหว" แกล้งทำเป็นกอดตัวเองบิดตัวไป บิดตัวมา จุ้นหน้าแด๊ง!
"ไอ้ทะลึ่ง!" สวดเสร็จรีบหันหน้ากลับ ปอมอมยิ้ม กอดอกมองหน้าด้านข้างจุ้นอยู่อย่างงั้น สัก
ครู่ก็ส่งเสียงมาเบาๆ
"จุ้น!"
"อะไร๊!" เสียงสูง เริ่มมีอารมณ์
"เมื่อกี้..ฉันเห็นอ่ะ" เท่านั้นแหละรีบหันควับ! มาหาปอมทันที
"เห็นนน..เห็น.เห็นอะไร! ไอ้ปอม! แกเห็นอะไร" ถามใหญ่ ถามใหญ่ แล้วก็นึกไปเรื่อย ทำไง
ดี..มันจะต้องบอกว่าเห็นเรากรนแน่ๆเลย..หรือว่าน้ำลายไหล..ไม่เคยง่ะ หรือว่าเคย..ไม่จริ๊ง ไม่
มีอ่ะ..ทำไงดี..หน้าตากังวลสุดๆ สายตาเพ่งมองปอมรอคำตอบ
"เห็นอะไร...ไอ้ปอม! เร๊ว!" เร่ง ยิก ยิก เสียงเบาๆ ปอมยังไม่เลิกยิ้ม ส่งเสียงมาเบาเช่นกัน
"ก็เห็นจุ้นหลับตายิ้มพริ้มเชียย์..เมื่อกี้เนี้ยอ่ะ...ฝันถึงปอมอยู่หรือเปล่าตัวเอง..แค่นี้ก็ต้องเก็บ
เอาไปฝันด้วย...ปอมเขิลล์น้า" แกล้งเอามือซ้ายขวาขึ้นมาปิดหน้า จุ้นรีบดึงมือปอมให้เอาออก
จากหน้า ยังไม่เชื่อว่าแค่เรื่องยิ้มอย่างเดียว จ้องตาปอมเขม็ง!
"ยิ้มอย่างเดียวเหรอไอ้ปอม! ไม่มีอย่างอื่นเหรอ!" ปอมแกล้งทำหน้าเหวอ
"ฮะ!มีอย่างอื่นด้วยเหรอจุ้น!...จุ้นทำอะไรกับปอมในฝันนน...ไม่จิ๊งงงง...ทำไมไม่ให้ปอมหลับ
ก่อนจะได้เข้าไปอยู่ในฝันด้วย...จุ้นนอ่ะ!...ทำกับปอมอย่างงี้ได้ไงล่าา...อุ้ย!..เจ็บจ๊ะ..เจ็บ..
พอแล้วๆ" ยิ้มแหยๆ นอนลูบแขนป้อยๆ เจอจุ้นแหนบไปหนึ่งที หมั่นไส้! จุ้นเห็นหน้าปอมก็
อมยิ้ม ปอมส่งยิ้มตอบมา ตาจ้องตา ปอมค่อยๆเอื้อมมือมาหาจุ้น
"ทำรายกัน สองคน" หดมือแทบไม่ทัน เสียงตั้มทำลายความเงียบ ปอมแหงะหน้าไปดูเอาแขน
หนุนหัวไว้ จุ้นหน้าแดงรีบลุกขึ้นนั่ง ตั๊มยืนยิ้มพริ้มม ดูศูนย์ถ้าไม่ค่อยจะดีมีเอนไปเอนมานิดๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแรงรถวิ่งหรือจำนวนน้ำเมาในตัวมันถ่วงไว้
"ทำไม! แกจะทำไม!" ปอมส่งเสียงถาม ตั๊มยิ้มยิงฟัน
"จะปาย..ปัสสาวะอ่ะ!...ก็ถ้าพี่ปอมว่างแล้ว..ลงไปเป็นเพื่อนผมหน่อยดิกลัวตก...เนี่ยกว่าจะ
เดินจากข้างหลังมาข้างหน้าได้แทบลากเลือด....มันปวดศีรษะอ่ะ" เดาะศัพท์สูง จุ้นหัวเราะ
ปอมส่ายหน้า
"เป็นไงล่ะ!..ไม่บันยะบันยัง..กินหยั่งกะอาบ มันน่าช่วยมั๊ยอย่างเงี๊ย!" บ่นเสร็จก็ลุกขึ้น
"ไป..เดินไป" เร่งใหญ่ มือก็ประคองตั๊มอยู่ข้างหลังพากันลงไปข้างล่าง ซักแป๊บปอมก็ขึ้นมา
แต่ไม่มีตั๊มขึ้นมาด้วย จุ้นแปลกใจ
"ตั๊ม! ล่ะปอม"
"ให้นอนอยู่ข้างล่างมีที่เหลือ จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นเดินลง" ปอมเดินมาล้มตัวลงนอนต่อเอามือ
หนุนหัวหันมายิ้มให้จุ้น ซึ่งนั่งหันหลังพิงกระจกยกสองขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเบาะหันหน้ามา
ทางปอม ไม่ง่วงแล้ว จุ้นมองหน้าปอมเพิ่งจะเอะใจ
"ไม่เห็นแกจะมีอาการเหมือนพวกข้างหลังเลย" สงสัย ถามใหญ่
"อ๊ะ! ไม่รู้จักแฟนตัวเองซะแล้วน้องจุ้นนน! ก็พี่มันเจ๋งไงน้อง..เรื่องแค่นี้ จิ๊บ จิ๊บ" ลอยหน้าลอย
ตา ยักไหล่ ส่ายหัวงึก งัก [ประมาณว่า จุ้นน! จุ้นถามอะไรออกมา ตบปากตัวเอง 3ที เด๋วนี้
ปฎิบัติ (เอิ๊ก) : ผู้แต่ง] จุ้นหมั่นไส้
"หางน่ะเอาลงมั่งนะไอ้ปอม..ปล่อยให้ชี้อยู่ได้..ไม่มีหรอกนะจะถ่อมตัว..ยกตลอด" ปอมยักคิ้ว
ให้ไม่สะท้กสะท้าน จุ้นค้อนให้ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ถามใหม่ ถามใหม่
"แล้วไม่รู้สึกอยากจะอ๊วก..เวียนหัว...ปวดหัว หรือว่าเพลียแบบเค้าบ้างเหรอ"
"ม่ายย!มี" ส่ายหัวใหญ่
"เออ! แกนี่เก่งโว้ย! นับถือ นับถือ" จุ้นยิ้ม แถมยังยกมือขึ้นคารวะ พร้อมกับก้มหัวให้ด้วย ปอม
มองอยู่ก็หัวเราะออกมา
"ไม่ได้กิน!"
"ฮะ!" จุ้นได้ยินไม่ถนัด ปอมยิ้ม หันหน้าตะแคงข้างมามองจุ้น
"บอกว่าไม่ได้กิ๊น..นั่งเป็นเพื่อนเค้าเฉยๆ" จุ้นหลี่ตามอง
"จริงอ่ะ..ไม่อยากจะเชื่อ..โกหกหรือเปล่าไอ้ปอม!" ปอมหัวเราะ
"จริง จริ๊ง...ก็แกบอกให้ฉันงดไม่ใช่เหรอช่วงนี้อ่ะ..เดี๋ยวกระแพะ กำเริบ...นี่ฉันเชื่อแกเลยนะ
ไอ้จุ้น!..เห็นมั๊ยมีแฟนเชื่อฟังอย่างงี้หาที่ไหนด้ายย" ยักคิ้วให้อีกรอบนึง จุ้นอมยิ้มปลื้ม ปอม
ส่งยิ้มให้จุ้น แล้วสายตาก็เจอกัน ปอมค่อยๆ เอื้อมมือมาหาจุ้น
"ทำรายกัน สองคน" รีบหดมือแทบไม่ทันอีกและ เสียงโจ้ทำลายความเงียบ ยืนค้ำหัวปอมอยู่
อย่างงั้น ปอมหงุดหงิด
"ไอ้โจ้..ไปยืนห่างๆ ไอ้นี่หนิ..ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่"
"ก็ผู้หญ่ายย..ไม่ลุกอ่ะนอนอยู่ได้..เร๊ว! ไปเป็นเพื่อนหน่อย..ปวดฉี่อ่ะ" จุ้นหัวเราะคิกคัก ปอม
รำคาญลุกขึ้นมานั่ง
"เฮ้ย! ห่าอะไรวะ..ก็ลงไปเองสิ เห็นข้าเป็นเด็กพาเยี่ยว..เหรอไงวะ! ใช้กันจริง" ชักฉุน จุ้นขำ
ใหญ่ คิก คัก คิก คัก โจ้น่าเริ่มแหย
"ก็มัน Headache น่ะ! เดินจากท้ายรถมายังเวียนๆ อยู่เลยอ่ะ...ถ้าเดินลงไปตกบันไดคอหัก
ตายใครรับผิดชอบ..ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะ" เถียงมีเถียง ไม่สำนึก ปอมส่ายหน้า หันมาหาจุ้น
"ไอ้นี่มันเมา หรือมันบ้าวะไอ้จุ้น แกดูมันหน่อยดิ๊ ทำเหมือนกับฉันเอาเหล้าไปกรอกปากมัน
หยั่งงั้นแหละ" จุ้นหัวเราะ
"แกก็พามันไปหน่อยเถอะ..เนี่ยมันรักแกนะมาหาแกคนเดียวเลย" ปอมขมวดคิ้ว
"จาคุยกันอีกนานมั๊ย! ปวดๆอยู่ด้วยอ่ะ..เดี๋ยวปั๊ด!ตรงนี้เลย" ทำถ้าจะปลดซิบ
"เฮ้ย!ๆ " ปอมลุกแทบไม่ทัน รีบจับมือโจ้ไว้เอามือประคองหลัง ปากก็พูดไป
"โอ๋!ๆ มาม๊า...ท่านโจ้..มา...ใจร้อนไปด้าย..เด๋วปอมพาลงไปเองนะ..เอาให้ถึงปากส้วมเล้ย..
แหมน่ารักเจง เจงเลย ลูกใครวะเนี่ย" โจ้หันมายิ้มแป้นให้ปอม พูดถูกใจ ตบบ่าปอม ป๊าบ!
ป๊าบ!
"ดีมาก น้องปอม เด๋วเพ่ ห้ายติ๊บ" ปอมหมั่นไส้เคกกะบาลโจ้ไปหนึ่งที โจ้ลูบหัวปร้อย ๆ เจ็บ!
แล้วก็พากันเดินลงไป บรรยากาศรอบตัวเริ่มมีเสียงขึ้นอีกครั้งนึง เป็นเพราะว่าเสียงโจ้กับปอม
หรือเปล่าไม่รู้ ลุกขึ้นมาบิดซ้ายบิดขวา หันหน้าหันหลังกันใหญ่ บ้างก็หยิบน้ำหยิบขนมขึ้นมา
กินต่อ ส่งเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊ก ซักแป๊บปอมก็ขึ้นมา จุ้นเลิกคิ้วถาม
"นอนอยู่กับไอ้ตั๊ม ไอ้พวกนี้กินแล้วเหมือนเด็กๆเลยว่ะ เสียของเปลืองแรงชาวบ้านเค้าด้วย"
บ่นพึม พำแล้วก็เพิ่งสังเกตว่า สาวๆบนรถเริ่มตื่นกันหมดแล้ว..ทำหน้างอ เดินมานั่งกระแทกบน
เก้าอี้ปรับพนักขึ้นตั้งตรงหันมาค้อนจุ้นควับ! จุ้นงง หันมามอง
"เป็นอะไรของแกไอ้ปอม!"
"จุ้นน!อ่ะ..ก็เค้าตื่นกันหมดแล้วทีนี้จะทำยังไงล่า"
"ทำอะไร!" ยังงง อยู่ ปอมทำปากจึก จัก
"เอียงหูมา!" สั่ง มีสั่ง จุ้นขมวดคิ้ว
"แกจะทำไม" ไม่เชื่อใจ
"น่า..เร็ว..เร๊ว" เร่งยิก ๆ จุ้นค่อยๆ เอียงหูเข้าไปหาปอม ปอมก็ค่อยๆชะโงกหน้ามาที่หูจุ้น!
"ทำรายกัน สองคน" แยกกันแทบไม่ทัน หันไปเห็นนาชะโงกหน้ามาถามยิ้มแป้นเชียว จุ้นหน้า
แด๊ง....ปอมยิ้มส่ายหัวไปมา
"ไอ้ตั๊ม..ไอ้โจ้..ตอนนี้ไอ้นา..ฮึมม์..สุดยอดดดด.....เจง เจง เลยอ่ะ"
"บ่น! อะไร ไอ้ปอม" นายังชะโงกหน้ารอดูอยู่
"เปล๊า!..นอนและ..ง่วงอ่ะ" ว่าแล้วก็ปรับเก้าอี้เอนลงไปใหม่ล้มตัวลงนอน นาถอยกลับลงไปนั่ง
ตามเดิม
"จุ้นน! ยืมผ้าห่มหน่อย หนาววว!" จุ้นยื่นส่งให้ ปอมรับมายิ้มตาหวาน ส่งเสียงออกมาเบาๆว่า
"ปลอดคนก่อนนะ จุ้น!...ปอมสัญญา" ยิ้มแป้น จุ้นยังไม่เก็ด ต้องอาศัยเวลานิดนึง แล้วน่าก็
แด๊ง
"บ้า! ไอ้ทะลึ่ง" ปอมอมยิ้ม ค่อยๆหลับตาเข้าสู่นิทรารมณ์อีกครั้งนึง.................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 1759
| << ตอนที่22 : ส่งท้ายปีเก่า..... | ตอนที่ 24 : ตอนนี้มีแต่เรา...3 >> |