บ่วงรักแรงอธิษฐาน
รักในปัจจุบันผูกพันกับรักที่ปวดร้าวในอดีตชาติ
คำอธิษฐานและบุพเพสันนิวาสนำเขาและเธอกลับมาพบกันอีกครั้ง
แต่จะทำเช่นไรเมื่อหนึ่งคือเพื่อนรักที่ยอมสละชีพเพื่อเราและหนึ่งคือยอดดวงใจที่เฝ้ารักเฝ้ารอมาหลายภพชาติ
Tags: ย้อนอดีต ระลึกชาติ บุพเพสันนิวาส

ตอน: ตอนที่ 18 ศรัทธาธิษฐาน



“ไอ้..ชาติชั่ว...”

ชายหนุ่มแค่นเสียงคำรามในลำคออย่างเจ็บปวด ภาพน้องสาวตัวเล็กที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนั้นลำพังชัดเจนและเสียดแทงความรู้สึกของคนที่ควรได้ทำหน้าที่ปกป้อง น้ำตาแห่งความอดสูของลูกผู้ชายล้นเอ่ออย่างสุดกลั้น

“เนื้ออ่อนพี่ขอโทษที่ไปช่วยเนื้ออ่อนไม่...”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่กล้า...เนื้ออ่อน..ไม่ดีเอง...” มือซีดเซียวแตะที่ริมฝีปากพี่กล้าเบาๆ เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะความโง่เง่าของเนื้ออ่อนแต่เพียงผู้เดียว เนื้ออ่อนผิดที่ไม่เชื่อฟังเจ้าคุณพ่อ ผิดที่ทำให้พี่กล้าและทุกคนต้องเป็นห่วง และตอนนี้เนื้ออ่อนก็ได้รับโทษอย่างสาสมแล้ว ดวงตาอิดโรยช้อนขึ้นมองสำรวจใบหน้าเข้มที่คุ้นเคย เอื้อมมือสั่นเทาปาดน้ำตาลูกผู้ชายจากสองแก้มของพี่กล้าแผ่วเบา

“ไอ้คนเลว...มัน...”
“ไม่เป็นไรเนื้ออ่อนไม่ต้องพูด ถึงยังไงเนื้ออ่อนก็ยังเป็นเนื้ออ่อนของพี่เสมอ” แน่นอนที่สุด ไม่ว่าเนื้ออ่อนจะถูกรังแกหรือผ่านอะไรมาแค่ไหน พี่กล้าคนนี้ก็ไม่มีวันรังเกียจเนื้ออ่อน มีแต่จะรักมากขึ้นยิ่งกว่าที่เคยเป็น แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่เฝ้าหวังก็คือ ขอให้เนื้ออ่อนปลอดภัย เลือดสีแดงสดยังคงไหลซึมจากบาดแผลที่ยังไม่แห้ง ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่หมอจะมาถึงเสียที

“ไม่...ได้...ถึงเนื้ออ่อนจะโง่เง่าอย่างไร เนื้ออ่อนก็จะไม่ยอมทำให้เจ้าคุณพ่อเสื่อมเสีย” ริมฝีปากแห้งผากซีดเซียวที่เปล่งเสียงอย่างยากลำบากปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาแวบหนึ่ง รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ เนื้ออ่อนรู้ว่าแค่การหนีออกจากบ้านก็สร้างความอัปยศให้กับเจ้าคุณพ่อมากมายแล้ว

ต่อให้ต้องตายเนื้ออ่อนก็จะไม่ยอมให้เจ้าคนชั่วมันย่ำยีศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง เหยียบย่ำหัวใจ เกียรติยศและชื่อเสียงของเจ้าคุณพ่อเป็นอันขาด มันไม่มีวันทำชั่วช้าเลวทรามกับร่างกายที่ยังมีลมหายใจอยู่ของเนื้ออ่อนได้



‘อย่าขัดขืนให้เหนื่อยเลยน่า มามะให้พี่ต้องชื่นใจซะดีๆ‘ เจ้าคนชั่วยื่นใบหน้าหยาบช้าเข้าประชิดหวังเชยชม
‘ไม่นะ อย่า! ‘
โป๊ก!
‘โอ๊ย!! ไอ้หมาตัวไหนมันยิงหัวกูวะ‘ มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ลูกหนังสติ๊กแข็งเป๊กขนาดเขื่องพุ่งกระทบที่ศีรษะอย่างจังจนเลือดไหลอาบใบหน้า มันละมือจากข้อมือเรียวกุมศีรษะเปื้อนเลือดพลางมองหาที่มาของลูกกระสุนนั้น

‘มึง! ไอ้เด็กเปรต มึงตายแน่‘ มันคำรามอย่างโกรธแค้นชักมีดสั้นออกจากเอวตรงเข้ารี่เข้าหาหมายจัดการกับเด็กชายเจ้าของผลงานที่รีบปีนลงบันไดซึ่งพาดไว้ขอบหน้าต่างอย่างทุลักทุเล

‘มีด! แย่แล้ว’ ข้อมือเรียวหลุดพ้นจากพันธนาการ แต่หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าเจ้าคนชั่วมันพกมีดสั้นติดตัวมาด้วย เด็กตัวเล็กๆ ที่ตั้งใจมาช่วยยังปีนลงบันไดไม่ถึงพื้น ถ้ามันวิ่งไปทันละก็..

‘อย่านะ! อย่าทำอะไรเด็ก‘ มือเรียวคว้าแขนที่ยังมีมีดฉุดไว้หวังถ่วงเวลา
‘อย่ามายุ่ง กูจะฆ่ามัน‘ ยื้อยุดฉุดดึงเป็นพัลวันปลายมีดสั้นคมกริบกวัดแกว่งไปมา
ผัวะ! ‘โอ๊ย! ‘ มันต้องร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งเมื่อโดนไม้หน้าสามฟาดเข้าที่กึ่งศีรษะกึ่งหัวไหล่ด้านหลังเต็มแรง เด็กหญิงผู้พี่ลอบเข้ามาทางประตูที่เปิดแง้มอยู่ เมื่อได้จังหวะก็ฟาดลงไปเต็มแรง แต่ด้วยแรงน้อยนิดจึงไม่อาจคว่ำผู้ชายที่แข็งแรงบึกบึนลงได้ มันหันไปมองด้วยสายตาเกรี้ยวกราดดุดัน บัดนี้เด็กหญิงได้ราดน้ำมันลงไปบนกองไฟที่กำลังลุกโชน
‘อีเด็กเวร มึง!! ‘

จังหวะที่มันหันไปสนใจเด็กหญิงผู้นั้น หญิงสาวตัดสินใจกระทุ้งเข่าที่เป้ากางเกงของชายชั่วสุดแรง มันทรุดฮวบหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดและจุกเสียด ความโมโหพุ่งถึงขีดสุด

‘มึงอยากตายด้วยคนใช่ไหม งั้นก็อย่าหาว่ากูใจร้ายก็แล้วกัน‘

วูบ…
ร่างบางสะดุ้งโหยง เสียววาบที่บริเวณชายโครงด้านซ้าย เจ้าคนชั่วเหวี่ยงแขนกวาดปลายมีดถากผ่านเป็นแผลยาว เลือดสดๆ สีแดงไหลท่วมมือน้อยที่พยายามกดปิดปากแผลเพื่อระงับความเจ็บปวดและหยุดเลือดไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้
‘พี่สาว!! ‘

ผัวะ!! ไม้หน้าสามถูกฟาดซ้ำลงไปที่ศีรษะชั่วๆ นั้นอีกครั้งจนมันสลบแน่นิ่งไป




“โธ่...เนื้ออ่อน”

“ชาตินี้เนื้ออ่อนเกิดมาอาภัพนัก ไม่มีโอกาสได้อยู่ดูแลปรนนิบัติเจ้าคุณพ่อกับคุณแม่เมื่อยามท่านแก่เฒ่า ไม่มีโอกาสแม้แต่จะกลับไปเห็นหน้าท่าน” ร่างบอบบางสะท้านไหวหายใจติดขัดอีกครั้ง
“เนื้ออ่อน...เนื้ออ่อนต้องไม่เป็นอะไรนะ”
“เนื้ออ่อนฝากเจ้าคุณพ่อกับคุณแม่ไว้กับพี่กล้า ดูแลท่านแทนเนื้ออ่อนด้วย เนื้ออ่อนขอโทษที่ทำให้เสียใจ”
“ไม่ พี่ไม่รับฝากอะไรทั้งนั้น เนื้ออ่อนจะต้องอยู่ดูแลท่านด้วยตัวเนื้ออ่อนเอง”
“เนื้ออ่อนจะ...ไม่ไหวแล้ว”
“เราจะต้อง...อยู่...ด้วยกัน...ฮือๆๆๆ”

“มีเรื่องหนึ่ง...ที่เนื้ออ่อนอยากจะถาม พี่กล้าต้อง...บอกเนื้ออ่อนมาตามตรงนะ...”
ช้อนตาเศร้ามองหน้าพี่กล้าอีกครั้งอย่างพิจารณา เนื้ออ่อนอยากรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา มีสิ่งใดซ่อนอยู่เบื้องหลังแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและห่วงใยของพี่ชายที่แสนดีคนนี้หรือไม่ จะเหมือนอย่างที่เจ้าคนชั่วมันบอกหรือเปล่า
“ไม่เอา!! เอาไว้เนื้ออ่อนหายแล้วค่อยถามพี่ เนื้ออ่อนจะต้องหาย”
“พี่...กล้า...รักเนื้ออ่อนใช่ไหม?”
“พี่รักเนื้ออ่อน ทุกคนรักเนื้ออ่อนกันทั้งนั้น เนื้ออ่อนต้องไม่เป็นอะไรนะ” คำพูดที่เหมือนใกล้จะลาจากทำเอาหัวใจคนเป็นห่วงหล่นวูบ คนเป็นพี่ทั้งสองกอดน้องสาวตัวเล็กร้องไห้จนตัวสั่น คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วย ขอได้โปรดอย่าพรากน้องไปจากพวกเราเลย
“พี่กล้า รู้สึกกับเนื้ออ่อนแค่เป็นน้องสาวเท่านั้นจริงๆ ... หรือ...เปล่า...”
“...”

“เนื้ออ่อน...อยาก...ได้ยินจากปาก...พี่...”
“ใช่...พี่รัก...เนื้ออ่อน...เนื้ออ่อนอย่าเป็นอะไรนะ อยู่กับพี่ เดี๋ยวเจ้าคุณพ่อจะพาหมอมาแล้ว แข็งใจไว้นะเนื้ออ่อน”
“เนื้ออ่อนดีใจ พี่กล้า...กอด...เนื้ออ่อนแน่นๆ”
รอยยิ้มฉายแววจางๆ ในดวงตาแสนเศร้า...เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ‘พี่กล้าก็รัก...เนื้ออ่อน...’

“พี่กล้า...กอด...เนื้ออ่อน...ไว้...นะ...” ‘เนื้ออ่อน...รัก...พี่กล้า...’


สิบนิ้วประนมตั้งจิตอธิษฐาน สองวันที่หญิงสาวเฝ้าทบทวนและไถ่ถามถึงความรู้สึกส่วนลึกของหัวใจตัวเอง ว่าที่จริงแล้วรู้สึกเช่นไรกับพี่กล้ากันแน่ ความรู้สึกหวั่นไหวเมื่อครั้งคนชั่วมาพูดสะกิดใจนั่นคืออะไรกัน เป็นความรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขที่ก่อตัวขึ้นโอบอุ้มจิตใจแม้ยามอยู่ในสภาวะคับขัน นั่นใช่รักหรือเปล่า และคำตอบที่ได้รับก็คือ...

เมื่อนึกย้อนหลังถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาในอดีต หญิงสาวก็ยิ่งมั่นใจว่าแท้จริงแล้ว ‘รัก’ ได้แอบเกิดขึ้น เติบโตงอกเงยงดงามอยู่ในใจอย่างเงียบๆ เนิ่นนาน ด้านพี่กล้าเองก็คงไม่ได้แตกต่างกัน

‘สาธุ...ขอเทพไท้และสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนสวรรค์จงเป็นพยาน ลูกตั้งใจถวายแหวนใบไม้คู่นี้กับหลวงปู่เพื่อเป็นสัญญาผูกพัน เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้ลูกได้เกิดมาคู่กับพี่กล้า บัดนี้ลูกเข้าใจตัวเองแล้วว่ารู้สึกเช่นไรต่อกัน แต่ชาตินี้แม้ไม่พลัดพรากก็ยากจะร่วมเรียงเคียงหมอน เพราะเจ้าคุณพ่อคงไม่ยอมให้เราสองคนคบกันฉันชู้สาวเป็นแน่... แม้จะรักสักเพียงใด แต่ก็คงไม่สามารถทำตัวเป็นลูกเนรคุณทำให้เจ้าคุณพ่อต้องผิดหวังและเสียใจ แค่เพียงเรื่องที่ทำอยู่นี้เนื้ออ่อนก็คงต้องบาปหนาแล้ว แม้จะต้องรอคอยยาวนานเพียงใดก็ขอให้ลูกได้สมหวังบ้างเถิด...‘

‘พี่...ฝากแหวนถักสองวงนี้ถวายหลวงปู่ด้วยนะบัวผัน ต้องถวายให้ได้นะ‘
มือเรียวหยิบแหวนใบไม้ที่พี่กล้าเคยสวมให้เมื่อครั้งติดฝนบนกระท่อมปลายนาห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยส่งให้เด็กหญิง ของที่พี่กล้าตั้งใจทำให้ด้วยใจย่อมสำคัญพอที่เนื้ออ่อนจะเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี และไม่ใช่แค่วงเดียว ยังรวมถึงวงที่พี่กล้าไม่ได้ใส่อีกหนึ่งวง ใช่แล้วละ..เนื้ออ่อนแอบเก็บเอาไว้เองอย่างดีที่สุด ตลอดมา



“ทางนี้ขอรับเจ้าคุณอา” ต้นวิ่งนำหน้าท่านเจ้าคุณเฟื่องและคุณหมอ ผ่านทางเดินแคบๆ ที่กิ่งไม้ใบหญ้าแทบจะปกคลุมมิดเส้นทาง หวังไปถึงเนื้ออ่อนให้เร็วที่สุด ไม่ว่าเนื้ออ่อนจะรู้สึกอย่างไรกับพี่ต้นหรือไม่นั่นไม่สำคัญเลย สิ่งเดียวที่พี่ต้นตระหนักในตอนนี้คือความปลอดภัยของเนื้ออ่อน ‘คุณพระคุณเจ้าช่วยน้องสาวของลูกด้วยเถิด’
“เนื้ออ่อน...พ่อมาแล้วลูก!!”

“ท่านเจ้าคุณขอรับเจอตัวมันแล้วขอรับ”

แค่เพียงมองเห็นหลังคาอยู่ไวๆ ก็จะถึงบ้านเก่าผุพังหลังนั้น ที่เนื้ออ่อนกำลังนอนเจ็บอยู่ แต่ท่านเจ้าคุณต้องชะงักตามเสียงเรียกของน้าสน แค่เพียงรู้ว่ากำลังจะได้ตัวไอ้คนชั่วช้าที่ล่อลวงและทำร้ายลูกสาวผู้เป็นแก้วตาดวงใจ ไฟโทสะก็โหมกระพือท่วมหัวใจของท่านเจ้าคุณ
“กระผมเค้นเอาความจริงจากมันแล้ว...ไอ้ต้องมันสารภาพว่ามันเป็นคนฉุดคุณหนูไปขอรับ...”

“ฉุด!!...หมายความว่ายังไง?...”

“คุณหนูไม่ได้รู้เรื่องจดหมายนัดแนะให้ออกไปพบเลยขอรับ...ไอ้ต้องมันสบโอกาสที่คุณหนูหนีออกจากบ้านจึงดักฉุดหมายจะเอาไปทำเมีย แต่โชคดีที่มีเด็กสองคนมาช่วยไว้จนหนีรอดไปได้ แต่ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยขอรับ...”
“โธ่...เนื้ออ่อนลูกพ่อ พ่อผิดเองที่ทำให้ลูกต้องหนีไป ไม่ว่ามันจะเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ไปลากคอมันมา ถ้าลูกสาวข้าเป็นอะไรไปละก็ ข้าจะกุดหัวมันด้วยมือของข้าเอง”
“ขอรับ!!”



ขณะเดียวกันนั้น
“เนื้ออ่อน!! เนื้ออ่อนอย่าหลับสิ ตื่นมาคุยกับพี่ก่อน พี่ไม่ให้เนื้ออ่อนหลับนะ”
ตาโศกแย้มปรือ ดวงหน้าซีดเซียวปรากฏรอยยิ้มจางๆ ถึงแม้ต้องจากลาไปไกลแสนไกล เนื้ออ่อนก็จะไม่มีวันลืมผู้ชายที่แสนดีคนนี้ เนื้ออ่อนจะรอ... รอวันที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แล้ววันนั้นเนื้ออ่อนจะไม่ทิ้งพี่กล้าไปไหนอีก แต่วันนี้เนื้ออ่อน...ต้องไปแล้ว ...ลา...ก่อน.....

มือเรียวที่โอบเอวหนาต้องร่วงผล็อย สายฟ้าและพายุแห่งความสูญเสียฟาดเปรี้ยงลงกลางหัวใจของคนที่ได้แต่นั่งมองคนรักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ อนิจจา...

“เนื้ออ่อน!!”


ผู้อยู่ในฐานะคนเฝ้ามองเองก็รวดร้าวไม่แพ้กัน อารมณ์ความรู้สึกที่ประหนึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองนำพาความโศกเศร้ามาสู่ปราณอย่างมากมาย ยิ่งเมื่อรู้ชัดว่า ‘พุดซ้อน’ และ ‘เนื้ออ่อน’ แท้จริงแล้วคือ ‘ปิ่นปัทมา’ ในชาตินี้ก็ยิ่งเพิ่มความเวทนาให้มากขึ้นเป็นเท่าทวี นี่น้องสาวที่น่ารักเคยพบกับชะตากรรมเลวร้ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ ความเจ็บปวดที่จุกแน่นถูกปล่อยเป็นห้วงๆ พร้อมกับลมหายใจที่ทอดยาว

“ไม่มีทางช่วยได้เลยหรือครับหลวงพ่อ” เอ่ยถามหลวงพ่อผู้ชราด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แอบหวังว่าจะมีหนทางที่หลวงพ่อจะไปช่วยไม่ให้เนื้ออ่อนต้องพบกับชะตากรรมแบบนั้น

“สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม เราสามารถรู้อดีต แต่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วได้ ที่เราทำได้คือใช้อดีตเป็นบทเรียน เตือนสติตนเอง เพื่อจะได้ไม่ต้องพลั้งเผลอกระทำการใดผิดพลาดอย่างเช่นในอดีต”
“แล้วเนื้ออ่อนมีกรรมอะไรนักหนาหรือครับหลวงพ่อ ถึงต้องจบชีวิตอย่างน่าอนาถอย่างนั้น”
“ดวงจิตที่ตกหล่นของพุดซ้อน มีส่วนรับรู้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับความรัก กับชีวิตของคนอื่น ทำให้เมื่อมีความรักเนื้ออ่อนต้องพลอยรับกรรมไปด้วยอย่างไรล่ะโยม”

‘โธ่...เนื้ออ่อน’ ชายหนุ่มถอนใจยาว แม้จะรู้แน่ว่าอย่างไรตนก็ได้พบเนื้ออ่อนแล้วในชาตินี้ แต่ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งพบเห็นเมื่อสักครู่ก็ทำให้ไม่อาจทำใจให้ลืมลงได้ง่ายๆ

“แล้ว ‘ต้น’ ล่ะครับหลวงพ่อเป็นอย่างไรบ้าง”

“ต้นเองก็รักเนื้ออ่อนมาก เมื่อไม่มีเนื้ออ่อนต้นก็ไม่คิดจะรักใครอีกเลย ต้นรับราชการทหารและเสียชีวิตในหน้าที่ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง”



ไอรายา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 พ.ค. 2554, 07:33:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 พ.ค. 2554, 07:33:50 น.

จำนวนการเข้าชม : 1846





<< ตอนที่ 17 พันธสัญญา   ตอนที่ 19 หัวใจกระซิบรัก >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account