บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 23 บ่วงกรรม
บทที่ 23
บ่วงกรรม
“นังขนมจีน อยู่หรือเปล่า”
ป้าผการ้องรนร้องเรียกหลานสาวด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน
“นี่มีใครอยู่หรือเปล่า ได้ยินก็ออกมาหน่อย ฉันมาเรียกตั้งนานแล้วนะ”
“มีอะไรเหรอคะป้า” ขนมจีนเปิดประตูออกมา
“อ้อ นี่ขนมจีนป้ามีเรื่องจะปรึกษาเธอหน่อย”
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“ก็...เรื่องยายแววฆ่าคนตายกับตาชิตติดคุกน่ะสิ ช่วยป้าทีเถอะ เห็นแก่ป้าแท้ ๆ ของแกเถอะนะ ไปเรียกแฟนหนูมาที ป้ามีเรื่องจะขอร้อง”
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ แฟนของเธอเหรอเขาหมายถึงคุณธีร์หรือเปล่า
“เอ่อ..” เธออึกอัก
“สวัสดีครับคุณป้า”
“มาแล้วเหรอ” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก “ดีนะ..คิดว่ากลับไปแล้วซะอีก”
ป้าผกามองขนมจีนด้วยแววตาหยามเหยียด ขนมจีนขี้เกียจอธิบายอะไรยืดยาวจึงค่อนข้างถามเป็นการเป็นงาน
“คุณป้ามีอะไรเหรอคะ”
“มีสิ สามีเอ้ย...แฟนของเธอน่ะมีให้ป้ายืมสักสองล้านหรือเปล่า” เธอพูดเหมือนบาทสองบาท
“สองล้าน ป้าจะเอาไปทำอะไรคะ”
“เอาน่ะ มีก็เอามาเถอะน่า ป้าจะเอาไปทำทุน เอ้ย เอาไปประกันตัวลูกชายกันลูกสาว มีหรือเปล่าล่ะ” ป้าผกาขมวดคิ้วเอ่ยว่า “มีหรือเปล่า ถ้ามีป้าขอยืมหน่อย”
“ป้าคะ” ขนมจีนขมวดคิ้ว เห็นทีต้องคุยกันยาวหน่อยซะแล้ว “คุณป้าเอาแต่เอาเงินไปเล่นไพ่ วัน ๆ เอาแต่เฝ้าบ่อนไม่ยอมทำอะไร ไม่ดูแลลูก ๆ จนแววต้องออกไปเที่ยวจนค่ำไม่ได้กลับบ้านตั้งหลายวัน เขาก็เป็นคนนะคะย่อมอยากให้คนดูแลเอาใจใส่จนท้องไม่มีพ่อ แล้วแบบนี้คุณป้ายังจะเอาเงินไปเล่นอีกเหรอ”
“นังขนมจีน แกรู้ได้ยังไงว่าฉันจะเอาไปเล่น”
“คุณป้าคะ หนูรู้นะคะว่าคุณป้าจะเอาเงินไปเล่นเพื่อต่อทุนเอาไปประกับตัวลูกสาวกับลูกชาย...แต่ว่าคุณแววกับคุณชิตน่ะเขาไม่ต้องการแบบนั้นหรอกค่ะ เขาต้องการให้คุณป้าเลิกเล่นแล้วเอาเงินมาดูแลตัวเองในช่วงที่ลูกชายและลูกสาวยังชดใช้กรรมจะดีที่สุด”
“ชดใช้กรรมเหรอ แกมันก็เหมือนกับนังแววนั่นแหละ อีกหน่อยเถอะจะท้องไม่มีพ่อ”
“คุณป้าคะ”
“ผมกับขนมจีนยังไม่มีอะไรกันครับ ผมพร้อมที่จะรอถึงวันแต่งงาน แต่ที่มาอยู่ด้วยเพราะห่วงเธอกลัวว่าจะถูกปองร้ายอย่างที่แล้วมา” เสียงของธีร์เงียบขรึม
แต่งงานเหรอ เธอยังไม่ได้บอกว่าจะแต่งงานกับเขาเสียหน่อย
“คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ” เธอยิ้มเยาะ
“ป้าคะ เพราะป้าเป็นคนอย่างนี้ คุณชิตกับคุณแววถึงได้เป็นคนแหลกเหลว เขาทำอะไรตามใจชอบเพราะป้าไม่มีเวลาอบรมดูแล ดูสิคะกรรมได้ตามสนองป้าแล้ว”
“หยุดพูดนะ ฉันไม่มีเวลามาต่อล่อต่อเถียงกับเธอ เอาล่ะ...เห็นว่าเธอไม่มีญาติผู้ใหญ่ก็แล้วกันนะ ค่าเลี้ยงดูปูเสื่อขนมจีนน่ะ ฉันคิดคุณแค่สองล้าน คุณมีปัญญาจ่ายหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็จงออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ”
ธีร์เหยียดยิ้มจะว่าแต่สองหรือห้าล้านเลย เขาทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มากกว่านี้ยังให้ได้เลย
แต่ว่า เขาอยากจะสั่งสอนคนประเภทนี้ให้มากหน่อย
“สองล้านหรือ...อืม เอาเป็นว่าผมมีแค่สองพันตอนนี้”
“คุณธีร์”
“อะไรนะ สองพันเหรอ” คุณป้าผกาแทบลมใส่ “คุณล้อเล่นใช่ไหม”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมมีแค่สองพันคุณจะเอาไปทำทุนก็คงได้ คุณจะเอาหรือเปล่า”
“น่าขำ นี่น่ะเหรอแฟนแก มีเงินแค่นี้ทำเป็นมาคุย ออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้แล้วนะ อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก”
“ป้าผกาคะ” เธอร้อง “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”
“ไม่ใช่แล้วยังมีอะไรมาพูดอีก หนอย...ทำเป็นคุยที่แท้ก็ผู้ดีจอมปลอม เชอะ”
ป้าผกาหวังเอาไว้มาก เธอจึงค่อนข้างที่จะผิดหวังมากเช่นเดียวกัน
“นังขนมจีน แกก็เหมือนกันออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้แล้ว ฉันจะได้เอามันเข้าธนาคารเงินแค่นี้ฉันกู้เองก็ได้” ป้าผการ้องเสียงดัง
“ป้าผกาขายคฤหาสน์หลังนี้เหรอคะ”
“ใช้ ฉันจะเอาคฤหาสน์เข้าแบงค์ดูซิว่าจะได้เท่าไหร่”
“ได้ยังไงคะ คฤหาสน์หลังนี้เป็นของคุณหลวงนะคะ”
“ฉันเป็นผู้รับมรดก ทำไมจะไม่ได้”
“คุณมีพินัยกรรมหรือเปล่า” ธีร์สวนออกมาทันที ซึ่งทำให้ป้าผกาอึ้ง
“เอ่อ...มีสิ”
“มีเหรอ ผมว่าคุณจดทะเบียนหย่ากับคุณลุงตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังมีสิทธิ์อะไรในคฤหาสน์หลังนี้ คนที่มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้คือขนมจีนต่างหาก”
คำประกาศจากปากของธีร์ ทำเอาหน้าของป้าผกาซีดเผือด
“แกรู้ได้ยังไง” เธอต่อว่าอุตส่าห์ปิดเป็นความลับแล้วเชียว
“ผมเหรอ ผมก็ให้พรรคพวกสืบให้น่ะสิ คุณน่ะจดทะเบียนหย่าตั้งแต่ลูกสาวยังไม่เกิดซะอีก ส่วนลูกทั้งสองก็ติดคุกยังมีสิทธ์อีกหรือเปล่าที่คนเข้าคุกจะมีสิทธ์รับมรดก นอกจากขนมจีนเพียงคนเดียว”
“ฉันจะฟ้องแก”
“ฟ้องก็ฟ้องไปสิ ถึงคุณจะเอาเข้าธนาคารได้ผมก็มีสิทธิ์ซื้อมาจากธนาคารได้เหมือนกัน” เขาเหยียดยิ้ม “เชิญคุณออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้แล้ว เชิญ”
“.....” ป้าผกาหน้าซีดเผือด
คุณธีร์เดินหิ้วแขนของขนมจีนเข้าสู่ที่พัก เธอมองหน้าเขาแบบไม่อยากเชื่อว่าเขาพูดอะไรทำนองนี้เป็นเหรอ ส่วนป้าผกาได้แต่นิ่งอึ้งไปเป็นพัก ๆ ก็เมื่อกี้เธอเพิ่งพูดว่าเขาเป็นผู้ดีจอมปลอมแต่ที่ไหนได้เขากลับมีเส้นมีสายทำนองนี้ ทำเอาเธอรู้สึกเสียหน้าไปเลย
“คุณไปสืบมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เรื่องอะไรหรือ”
“ก็เรื่องที่คุณป้า..เอ่อ..หย่ากับคุณลุงแล้วน่ะสิ”
“ผมสืบมาตั้งนานแล้ว ผมมีพรรคพวกอยู่ที่กรมตำรวจและศาลากลาง คนประเภทนี้น่ะมันต้องเอาให้อยู่จะได้ไม่มารบกวนคุณอีก”
“คุณนี่มันร้ายกาจจริง ๆ”
“ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล จริงหรือเปล่า” เขาเหยียดยิ้ม
“ช่วยไม่ได้นะ มีแค่สองพันแค่ค่าน้ำค่าไฟค่าอาหาร ก็ยังไม่พอเลย” เธออมยิ้ม
“นั่นมันแค่ในกระเป๋า ผมไม่ได้บอกว่ามีบัญชีเงินฝากในธนาคารเลย”
“คนเจ้าเล่ห์” เธอนึกฉุน “จะว่าไปก็น่าสงสารป้าผกานะ เขาเอาแต่เอาชนะคะคานทั้งในการเล่นไพ่จนขาดความเป็นแม่ เขาไม่ดูแลลูก ๆ จนเสียคนจนหมด แววเองก็น่าสงสารชีวิตเธอห่างหายจากความรักจึงไปรักเอาคนเลว สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตเพราะคนเลวเหมือนกัน”
“นั่นเพราะเขาไม่เหมือนคุณไงล่ะ”
“ไม่เหมือนฉัน”
“คุณก็ไมมีพ่อและแม่ไม่ใช่เหรอ แต่เขามีพร้อมทุกอย่าง คนเราน่ะไม่ได้เกิดมาเพราะขาดความรักหรอกนะ แต่เพราะเขาสองคนถูกตามใจต่างหาก คุณน่ะโชคดีมากรู้ไหมที่มีแต่คนรัก...และรักมากด้วย” เขายิ้มบาง ๆ
คำพูดของเขาทำเอาเธอยิ้มละไม แต่ว่า...
คำขอแต่งงานเขาพูดจริงไหมนะ..
“คุณธีร์....” เธอเอ่ยเบา ๆ “เรื่องที่คุณบอกว่า..”
“อะไรหรือ”
ในที่สุดเธอก็ปัดออกไปเพราะตอนนี้เรื่องที่สำคัญกว่าคือเรื่องคุณแสงต่างหาก
“ไม่มีอะไรหรอก...ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อย คุณจะไปด้วยไหม”
“ไม่ล่ะ ผมมีธุระนิดหน่อย”
“เหรอ ถ้างั้นฉันไปละนะ”
“ครับ โชคดีนะครับ”
เธอออกไปข้างนอกและปล่อยให้เขาอยู่บ้านคนเดียว เธอคิดว่าวันนี้จะไปซื้อหนังสือกับซื้อของใช้ เธอมาถึงห้างสรรพสินค้าที่มีผู้คนเดินผ่านไปมาเต็มไปหมด เธอหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านร้านหนังสือเป็นอะไรที่เธอชอบมากเพราะว่ามันมีหนังสือหลายประเภทที่เธอชอบอ่าน เมื่อซื้อหนังสือเสร็จก็ว่าจะไปซื้อของสักหน่อย
ขนมจีนเดินไปหยิบหนังสือ และก็เห็นหญิงสาวที่เลือกตำราทำอาหาร
“คุณรินดา” เธอเอ่ยเบา ๆ
คุณรินดาจริง ๆ ด้วย ใบหน้าของเธอสดใสมีรอยยิ้มน้อย ๆ ใบหน้าหวานมีเส้นผมปัดลงมาด้านข้างวันนี้เธอสวมชุดกระโปรงสีครีมรองเท้าส้นสูง และหันมาพบเธอพอดี
“คุณขนมจีน” น้ำเสียงของเธอแจ่มใส “มาได้ยังไงกันคะ”
“คุณรินดา ฉันมาหาซื้อหนังสือนะค่ะ แล้วคุณรินดาละคะ”
“ฉันมาหาซื้อตำราทำอาหารค่ะ ว่าจะเปิดร้านอาหารสักหน่อย”
ขนมจีนลืมตาโต ทำร้านอาหารเหรอ
“ทำร้านอาหารเหรอคะ ดีจังเลยฉันทำไม่เป็นหรอกค่ะ”
“พอดีเพิ่งเรียนมานะค่ะ พอดีมีทุนเลยอยากจะเปิดร้านเสียหน่อย” เธอยิ้มหวาน ดวงตาแจ่มใสไม่มีริ้วรอยของความอิจฉาอยู่เลย
ขนมจีนนึกยินดีที่เรื่องราวมันผ่านพ้นไปได้
“เหรอคะ นี่คุณรินดาทานอาหารหรือยังคะ”
“ยังเลยค่ะ ว่าจะไปหาทานอาหารร้านโน้นเสียหน่อย แล้วคุณธีร์ไม่มาเหรอคะ” น้ำเสียงของเธอราบเรียบ จนทำให้ขนมจีนยิ้มบาง ๆ ไม่รู้จะพูดว่าอะไร
“เขาไม่มาค่ะ พอดีวันนี้มาคนเดียว”
“เหรอคะ แล้วร่างกายของคุณเป็นยังไงบ้าง ตอนนั้นที่คุณหมดสติไปตอนที่ดำน้ำฉันเป็นห่วงแทบแย่” เธอเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ดีแล้วค่ะ ฉันเนี่ยแน่จริง ๆ ดำน้ำไปเก่งยังจะลงไปอีก”
รินดาหัวเราคิก ๆ
“นั่นสิคะ ดีนะที่ฉันไม่ได้ลงไปด้วย”
“ทำไมเหรอคะ”
“เพราะว่าคุณนราต้องร้องไห้แน่ ๆ เพราะฉันว่ายน้ำไม่เก่ง” เธอยิ้มบาง ๆ
คุณนราเหรอ จริงสิวันนี้เธอยังไม่เห็นพี่นราเดินมากับคุณรินดาเลย
“แล้วนี่ พี่นราไปไหนเหรอคะ”
“เขาไปซื้อของแถวนี้นะค่ะ เดี๋ยวก็มา”
จังหวะที่คุณรินดาถือหนังสือ เธอเห็นแหวนเม็ดเล็ก ๆ ที่นิ้วนางด้านซ้าย มันทอประกายสวยมากและเหมาะกับเธอราวกับเจ้าหญิง แหวนหมั้นหรือเปล่านะ
“คุณรินดาหมั้นแล้วเหรอคะ” เธอตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ
คุณรินดาหน้าแดงรีบซ่อนแหวนทันที
“ค่ะ คุณนราเขามาขอแต่งงาน”
“คุณจะแต่งงานแล้ว พี่นราก็ไม่เห็นบอกฉันสักคำ”
“อย่าบอกเขานะคะ นี่น่ะเป็นแหวนหมั้นว่าจะแต่งกันตอนปลายปีนะค่ะ” คุณรินดายิ้มหวาน ดูเธอมีความสุขมากที่ได้เจอกับรักแท้เสียที
ขนมจีนอดดีใจกับคุณรินดาไม่ได้ เธอตามหารักแท้มาชั่วชีวิตพี่นราเองก็เหมือนกัน เขากับเธอเกือบได้เป็นแฟนกันถ้าไม่ติดที่ธีร์ซะก่อน เขาเป็นสุภาพบุรุษมากและเป็นคนดีมีน้ำใจ ผู้หญิงที่เหมาะกับเขาคงเป็นใครไม่ได้นอกจากคุณรินดา
“ดีใจด้วยจริง ๆ นะคะคุณรินดา”
“ฉันก็คิดว่าตอนแรกอาจจะไม่ได้รักเขา...แต่เขาก็เป็นคนดีและทำทุกอย่างเพื่อนฉัน ตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่าคนที่ฉันรักและเขารักฉัน....เป็นคุณนรานี่เองค่ะ”
“เขาเป็นคนดีมากนะคะ ขอให้คุณรักกันนาน ๆ” เธอเอ่ย “หรือว่าร้านอาหารที่จะเปิดนี่คุณนราขอให้คุณเปิดด้วยหรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ” เธอหัวเราะคิก “พอดีว่าเขาชอบทานอาหาร ฉันก็เลยเปิดเป็นร้านเผื่อว่าเขาจะได้มาช่วยบ้าง”
“เขาต้องมาช่วยอยู่แล้วค่ะ”
“นั่นสิคะ”
“คุยอะไรกันอยู่น่ะ ไม่ได้เห็นหน้าซะนานเป็นยังไงบ้างขนมจีน” พี่นราเดินมาพอดี มือเขาถือของใช้เดินมา เธองอนเขาตุ๊บป่องว่าเรื่องสำคัญอย่างงานหมั้น ไม่เห็นบอกเธอสักคำ
“พี่นรานะพี่นรา ไม่ต้องมาพูดแล้ว”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ”
“เธอเห็นแหวนหมั้นแล้วนะสิคะ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอย
“ก็งานหมั้นระหว่างพี่กับคุณรินดาน่ะสิคะ งานสำคัญขนาดนี้จะบอกกันสักคำก็ไม่มี” เธอยืนกอดอกหันหลังให้เขา
พี่นราเลยหัวเราะแผ่ว เอ่ยว่า
“พี่ก็ตั้งใจจะบอกขนมจีนกับคุณธีร์นั่นแหละ แต่ว่ามันกะทันหันเกินไปเลยไม่ได้บอก เอาอย่างนี้สิวันแต่งงานรับรองว่าพี่จะบอกเธอเป็นคนแรกเลย”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ นี่ธีร์ไม่มีเหรอ”
“เขาติดธุระก็เลยไม่ได้มาค่ะ” เธอยิ้ม
“ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว ไปหาอะไรทานกันเถอะ พอดีที่เจออยู่ร้าน ๆ หนึ่ง
“ไปเอาหรอกค่ะ ตอนแรกคิดว่าคุณรินดามาคนเดียวก็ว่าจะไปกินกันตามประสาผู้หญิง แต่พี่นรามาแล้วงั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“อ้าวทำไมล่ะ”
“ก็ไม่อยากเป็นกขค.” เธออมยิ้ม “ไปก่อนนะคะ ขอให้รักกันนาน ๆ ล่ะ”
เธอโบกมือลา แล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่างทันทีเธอหันมายิ้มให้กับคู่รักเป็นครั้งสุดท้าย สองคนนี้เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุด เธอกับธีร์ล่ะจะเป็นคู่ที่เหมาะสมกันหรือเปล่า..
เธอก็ยังไม่แน่ใจ...
ขนมจีนกลับมาบ้าน เธอเปิดประตูเข้ามาภายในบ้านแล้วก็เดินตรงไปที่ห้องโถง เธอสงสัยว่าธีร์หายไปไหนทำไมเขาถึงไม่ออกมารับ เธอเดินผ่านผ้าม่านลายสีขาวแล้วก็มองไม่เห็นเขาเลย เธอมองไปทางซ้ายทีขวาทีแล้วก็ตะโกนเรียกชื่อเขา
“ธีร์ คุณอยู่ที่ไหน”
เงียบไร้เสียงตอบ เธอขมวดคิ้วหรือว่าเขาจะนอนหลับ
เธอเปิดประตูไปยังห้องนอนของเธอ แต่ทว่ากลับไม่มีเขาอยู่ เธอเริ่มใจคอไม่ดีอาจมีอะไรเกิดขึ้นขณะที่เธอไม่อยู่ แต่ว่าภายในบ้านก็ดูปกติดี ไม่มีอะไรเสียหาย
หรือว่า..
จะมีอันธพาลมาลักพาตัวเขาไป
“ธีร์ คุณอยู่ตรงไหน” เธอตะโกนเรียก
ยังไม่มีการตอบรับใด ๆ ดังมาจากเขาเลย
เธอใจคอไม่ดี ตอนนี้เธอกังวลมากกลัวว่าเขาจะถูกคุณแสงตามทำร้ายหรือไม่ก็ถูกอันพาลรุมจับไปมากกว่า ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่ต้องรับผิดชอบคือตัวเธอไม่ใช่เขา เธอวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนด้านบนเพื่อดูว่าเขาจะอยู่ภายในห้องนอนหรืออาจหลับอยู่ก็เป็นได้ เธอเปิดประตูเข้า
ไม่มีเขาอยู่ในห้องนั้น
“ธีร์...คุณอยู่ที่ไหน” เธอกระซิบแผ่วน้ำตาเอ่อล้นออกมาให้ได้ เขาไม่มีทางออกไปด้านนอกทั้ง ๆ ที่ประตูยังล็อกไว้ด้านในหรอก
เขาหายไปไหนนะ
เธอกลืนน้ำตาลงไปในอก เธอไม่รู้แล้วว่าควรทำยังไง เธอรีบวิ่งลงบันไดมาเพื่อไปแจ้งตำรวจ แต่ชั่วขณะที่กำลังวิ่งลงมาเธอกลับชนเข้าโครมใหญ่ เธอหน้าหงายเกือบจะล้มเต็มที่ แต่ถูกคว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน เธอกระพริบตาถี่ ๆ เมื่อมองเห็นหน้าเขาเธอกลับร้องเสียงดัง
“คุณธีร์” เธออุทานแผ่ว
บ่วงกรรม
“นังขนมจีน อยู่หรือเปล่า”
ป้าผการ้องรนร้องเรียกหลานสาวด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน
“นี่มีใครอยู่หรือเปล่า ได้ยินก็ออกมาหน่อย ฉันมาเรียกตั้งนานแล้วนะ”
“มีอะไรเหรอคะป้า” ขนมจีนเปิดประตูออกมา
“อ้อ นี่ขนมจีนป้ามีเรื่องจะปรึกษาเธอหน่อย”
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“ก็...เรื่องยายแววฆ่าคนตายกับตาชิตติดคุกน่ะสิ ช่วยป้าทีเถอะ เห็นแก่ป้าแท้ ๆ ของแกเถอะนะ ไปเรียกแฟนหนูมาที ป้ามีเรื่องจะขอร้อง”
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ แฟนของเธอเหรอเขาหมายถึงคุณธีร์หรือเปล่า
“เอ่อ..” เธออึกอัก
“สวัสดีครับคุณป้า”
“มาแล้วเหรอ” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก “ดีนะ..คิดว่ากลับไปแล้วซะอีก”
ป้าผกามองขนมจีนด้วยแววตาหยามเหยียด ขนมจีนขี้เกียจอธิบายอะไรยืดยาวจึงค่อนข้างถามเป็นการเป็นงาน
“คุณป้ามีอะไรเหรอคะ”
“มีสิ สามีเอ้ย...แฟนของเธอน่ะมีให้ป้ายืมสักสองล้านหรือเปล่า” เธอพูดเหมือนบาทสองบาท
“สองล้าน ป้าจะเอาไปทำอะไรคะ”
“เอาน่ะ มีก็เอามาเถอะน่า ป้าจะเอาไปทำทุน เอ้ย เอาไปประกันตัวลูกชายกันลูกสาว มีหรือเปล่าล่ะ” ป้าผกาขมวดคิ้วเอ่ยว่า “มีหรือเปล่า ถ้ามีป้าขอยืมหน่อย”
“ป้าคะ” ขนมจีนขมวดคิ้ว เห็นทีต้องคุยกันยาวหน่อยซะแล้ว “คุณป้าเอาแต่เอาเงินไปเล่นไพ่ วัน ๆ เอาแต่เฝ้าบ่อนไม่ยอมทำอะไร ไม่ดูแลลูก ๆ จนแววต้องออกไปเที่ยวจนค่ำไม่ได้กลับบ้านตั้งหลายวัน เขาก็เป็นคนนะคะย่อมอยากให้คนดูแลเอาใจใส่จนท้องไม่มีพ่อ แล้วแบบนี้คุณป้ายังจะเอาเงินไปเล่นอีกเหรอ”
“นังขนมจีน แกรู้ได้ยังไงว่าฉันจะเอาไปเล่น”
“คุณป้าคะ หนูรู้นะคะว่าคุณป้าจะเอาเงินไปเล่นเพื่อต่อทุนเอาไปประกับตัวลูกสาวกับลูกชาย...แต่ว่าคุณแววกับคุณชิตน่ะเขาไม่ต้องการแบบนั้นหรอกค่ะ เขาต้องการให้คุณป้าเลิกเล่นแล้วเอาเงินมาดูแลตัวเองในช่วงที่ลูกชายและลูกสาวยังชดใช้กรรมจะดีที่สุด”
“ชดใช้กรรมเหรอ แกมันก็เหมือนกับนังแววนั่นแหละ อีกหน่อยเถอะจะท้องไม่มีพ่อ”
“คุณป้าคะ”
“ผมกับขนมจีนยังไม่มีอะไรกันครับ ผมพร้อมที่จะรอถึงวันแต่งงาน แต่ที่มาอยู่ด้วยเพราะห่วงเธอกลัวว่าจะถูกปองร้ายอย่างที่แล้วมา” เสียงของธีร์เงียบขรึม
แต่งงานเหรอ เธอยังไม่ได้บอกว่าจะแต่งงานกับเขาเสียหน่อย
“คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ” เธอยิ้มเยาะ
“ป้าคะ เพราะป้าเป็นคนอย่างนี้ คุณชิตกับคุณแววถึงได้เป็นคนแหลกเหลว เขาทำอะไรตามใจชอบเพราะป้าไม่มีเวลาอบรมดูแล ดูสิคะกรรมได้ตามสนองป้าแล้ว”
“หยุดพูดนะ ฉันไม่มีเวลามาต่อล่อต่อเถียงกับเธอ เอาล่ะ...เห็นว่าเธอไม่มีญาติผู้ใหญ่ก็แล้วกันนะ ค่าเลี้ยงดูปูเสื่อขนมจีนน่ะ ฉันคิดคุณแค่สองล้าน คุณมีปัญญาจ่ายหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็จงออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ”
ธีร์เหยียดยิ้มจะว่าแต่สองหรือห้าล้านเลย เขาทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มากกว่านี้ยังให้ได้เลย
แต่ว่า เขาอยากจะสั่งสอนคนประเภทนี้ให้มากหน่อย
“สองล้านหรือ...อืม เอาเป็นว่าผมมีแค่สองพันตอนนี้”
“คุณธีร์”
“อะไรนะ สองพันเหรอ” คุณป้าผกาแทบลมใส่ “คุณล้อเล่นใช่ไหม”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมมีแค่สองพันคุณจะเอาไปทำทุนก็คงได้ คุณจะเอาหรือเปล่า”
“น่าขำ นี่น่ะเหรอแฟนแก มีเงินแค่นี้ทำเป็นมาคุย ออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้แล้วนะ อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก”
“ป้าผกาคะ” เธอร้อง “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”
“ไม่ใช่แล้วยังมีอะไรมาพูดอีก หนอย...ทำเป็นคุยที่แท้ก็ผู้ดีจอมปลอม เชอะ”
ป้าผกาหวังเอาไว้มาก เธอจึงค่อนข้างที่จะผิดหวังมากเช่นเดียวกัน
“นังขนมจีน แกก็เหมือนกันออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้แล้ว ฉันจะได้เอามันเข้าธนาคารเงินแค่นี้ฉันกู้เองก็ได้” ป้าผการ้องเสียงดัง
“ป้าผกาขายคฤหาสน์หลังนี้เหรอคะ”
“ใช้ ฉันจะเอาคฤหาสน์เข้าแบงค์ดูซิว่าจะได้เท่าไหร่”
“ได้ยังไงคะ คฤหาสน์หลังนี้เป็นของคุณหลวงนะคะ”
“ฉันเป็นผู้รับมรดก ทำไมจะไม่ได้”
“คุณมีพินัยกรรมหรือเปล่า” ธีร์สวนออกมาทันที ซึ่งทำให้ป้าผกาอึ้ง
“เอ่อ...มีสิ”
“มีเหรอ ผมว่าคุณจดทะเบียนหย่ากับคุณลุงตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังมีสิทธิ์อะไรในคฤหาสน์หลังนี้ คนที่มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้คือขนมจีนต่างหาก”
คำประกาศจากปากของธีร์ ทำเอาหน้าของป้าผกาซีดเผือด
“แกรู้ได้ยังไง” เธอต่อว่าอุตส่าห์ปิดเป็นความลับแล้วเชียว
“ผมเหรอ ผมก็ให้พรรคพวกสืบให้น่ะสิ คุณน่ะจดทะเบียนหย่าตั้งแต่ลูกสาวยังไม่เกิดซะอีก ส่วนลูกทั้งสองก็ติดคุกยังมีสิทธ์อีกหรือเปล่าที่คนเข้าคุกจะมีสิทธ์รับมรดก นอกจากขนมจีนเพียงคนเดียว”
“ฉันจะฟ้องแก”
“ฟ้องก็ฟ้องไปสิ ถึงคุณจะเอาเข้าธนาคารได้ผมก็มีสิทธิ์ซื้อมาจากธนาคารได้เหมือนกัน” เขาเหยียดยิ้ม “เชิญคุณออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้แล้ว เชิญ”
“.....” ป้าผกาหน้าซีดเผือด
คุณธีร์เดินหิ้วแขนของขนมจีนเข้าสู่ที่พัก เธอมองหน้าเขาแบบไม่อยากเชื่อว่าเขาพูดอะไรทำนองนี้เป็นเหรอ ส่วนป้าผกาได้แต่นิ่งอึ้งไปเป็นพัก ๆ ก็เมื่อกี้เธอเพิ่งพูดว่าเขาเป็นผู้ดีจอมปลอมแต่ที่ไหนได้เขากลับมีเส้นมีสายทำนองนี้ ทำเอาเธอรู้สึกเสียหน้าไปเลย
“คุณไปสืบมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เรื่องอะไรหรือ”
“ก็เรื่องที่คุณป้า..เอ่อ..หย่ากับคุณลุงแล้วน่ะสิ”
“ผมสืบมาตั้งนานแล้ว ผมมีพรรคพวกอยู่ที่กรมตำรวจและศาลากลาง คนประเภทนี้น่ะมันต้องเอาให้อยู่จะได้ไม่มารบกวนคุณอีก”
“คุณนี่มันร้ายกาจจริง ๆ”
“ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล จริงหรือเปล่า” เขาเหยียดยิ้ม
“ช่วยไม่ได้นะ มีแค่สองพันแค่ค่าน้ำค่าไฟค่าอาหาร ก็ยังไม่พอเลย” เธออมยิ้ม
“นั่นมันแค่ในกระเป๋า ผมไม่ได้บอกว่ามีบัญชีเงินฝากในธนาคารเลย”
“คนเจ้าเล่ห์” เธอนึกฉุน “จะว่าไปก็น่าสงสารป้าผกานะ เขาเอาแต่เอาชนะคะคานทั้งในการเล่นไพ่จนขาดความเป็นแม่ เขาไม่ดูแลลูก ๆ จนเสียคนจนหมด แววเองก็น่าสงสารชีวิตเธอห่างหายจากความรักจึงไปรักเอาคนเลว สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตเพราะคนเลวเหมือนกัน”
“นั่นเพราะเขาไม่เหมือนคุณไงล่ะ”
“ไม่เหมือนฉัน”
“คุณก็ไมมีพ่อและแม่ไม่ใช่เหรอ แต่เขามีพร้อมทุกอย่าง คนเราน่ะไม่ได้เกิดมาเพราะขาดความรักหรอกนะ แต่เพราะเขาสองคนถูกตามใจต่างหาก คุณน่ะโชคดีมากรู้ไหมที่มีแต่คนรัก...และรักมากด้วย” เขายิ้มบาง ๆ
คำพูดของเขาทำเอาเธอยิ้มละไม แต่ว่า...
คำขอแต่งงานเขาพูดจริงไหมนะ..
“คุณธีร์....” เธอเอ่ยเบา ๆ “เรื่องที่คุณบอกว่า..”
“อะไรหรือ”
ในที่สุดเธอก็ปัดออกไปเพราะตอนนี้เรื่องที่สำคัญกว่าคือเรื่องคุณแสงต่างหาก
“ไม่มีอะไรหรอก...ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อย คุณจะไปด้วยไหม”
“ไม่ล่ะ ผมมีธุระนิดหน่อย”
“เหรอ ถ้างั้นฉันไปละนะ”
“ครับ โชคดีนะครับ”
เธอออกไปข้างนอกและปล่อยให้เขาอยู่บ้านคนเดียว เธอคิดว่าวันนี้จะไปซื้อหนังสือกับซื้อของใช้ เธอมาถึงห้างสรรพสินค้าที่มีผู้คนเดินผ่านไปมาเต็มไปหมด เธอหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านร้านหนังสือเป็นอะไรที่เธอชอบมากเพราะว่ามันมีหนังสือหลายประเภทที่เธอชอบอ่าน เมื่อซื้อหนังสือเสร็จก็ว่าจะไปซื้อของสักหน่อย
ขนมจีนเดินไปหยิบหนังสือ และก็เห็นหญิงสาวที่เลือกตำราทำอาหาร
“คุณรินดา” เธอเอ่ยเบา ๆ
คุณรินดาจริง ๆ ด้วย ใบหน้าของเธอสดใสมีรอยยิ้มน้อย ๆ ใบหน้าหวานมีเส้นผมปัดลงมาด้านข้างวันนี้เธอสวมชุดกระโปรงสีครีมรองเท้าส้นสูง และหันมาพบเธอพอดี
“คุณขนมจีน” น้ำเสียงของเธอแจ่มใส “มาได้ยังไงกันคะ”
“คุณรินดา ฉันมาหาซื้อหนังสือนะค่ะ แล้วคุณรินดาละคะ”
“ฉันมาหาซื้อตำราทำอาหารค่ะ ว่าจะเปิดร้านอาหารสักหน่อย”
ขนมจีนลืมตาโต ทำร้านอาหารเหรอ
“ทำร้านอาหารเหรอคะ ดีจังเลยฉันทำไม่เป็นหรอกค่ะ”
“พอดีเพิ่งเรียนมานะค่ะ พอดีมีทุนเลยอยากจะเปิดร้านเสียหน่อย” เธอยิ้มหวาน ดวงตาแจ่มใสไม่มีริ้วรอยของความอิจฉาอยู่เลย
ขนมจีนนึกยินดีที่เรื่องราวมันผ่านพ้นไปได้
“เหรอคะ นี่คุณรินดาทานอาหารหรือยังคะ”
“ยังเลยค่ะ ว่าจะไปหาทานอาหารร้านโน้นเสียหน่อย แล้วคุณธีร์ไม่มาเหรอคะ” น้ำเสียงของเธอราบเรียบ จนทำให้ขนมจีนยิ้มบาง ๆ ไม่รู้จะพูดว่าอะไร
“เขาไม่มาค่ะ พอดีวันนี้มาคนเดียว”
“เหรอคะ แล้วร่างกายของคุณเป็นยังไงบ้าง ตอนนั้นที่คุณหมดสติไปตอนที่ดำน้ำฉันเป็นห่วงแทบแย่” เธอเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ดีแล้วค่ะ ฉันเนี่ยแน่จริง ๆ ดำน้ำไปเก่งยังจะลงไปอีก”
รินดาหัวเราคิก ๆ
“นั่นสิคะ ดีนะที่ฉันไม่ได้ลงไปด้วย”
“ทำไมเหรอคะ”
“เพราะว่าคุณนราต้องร้องไห้แน่ ๆ เพราะฉันว่ายน้ำไม่เก่ง” เธอยิ้มบาง ๆ
คุณนราเหรอ จริงสิวันนี้เธอยังไม่เห็นพี่นราเดินมากับคุณรินดาเลย
“แล้วนี่ พี่นราไปไหนเหรอคะ”
“เขาไปซื้อของแถวนี้นะค่ะ เดี๋ยวก็มา”
จังหวะที่คุณรินดาถือหนังสือ เธอเห็นแหวนเม็ดเล็ก ๆ ที่นิ้วนางด้านซ้าย มันทอประกายสวยมากและเหมาะกับเธอราวกับเจ้าหญิง แหวนหมั้นหรือเปล่านะ
“คุณรินดาหมั้นแล้วเหรอคะ” เธอตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ
คุณรินดาหน้าแดงรีบซ่อนแหวนทันที
“ค่ะ คุณนราเขามาขอแต่งงาน”
“คุณจะแต่งงานแล้ว พี่นราก็ไม่เห็นบอกฉันสักคำ”
“อย่าบอกเขานะคะ นี่น่ะเป็นแหวนหมั้นว่าจะแต่งกันตอนปลายปีนะค่ะ” คุณรินดายิ้มหวาน ดูเธอมีความสุขมากที่ได้เจอกับรักแท้เสียที
ขนมจีนอดดีใจกับคุณรินดาไม่ได้ เธอตามหารักแท้มาชั่วชีวิตพี่นราเองก็เหมือนกัน เขากับเธอเกือบได้เป็นแฟนกันถ้าไม่ติดที่ธีร์ซะก่อน เขาเป็นสุภาพบุรุษมากและเป็นคนดีมีน้ำใจ ผู้หญิงที่เหมาะกับเขาคงเป็นใครไม่ได้นอกจากคุณรินดา
“ดีใจด้วยจริง ๆ นะคะคุณรินดา”
“ฉันก็คิดว่าตอนแรกอาจจะไม่ได้รักเขา...แต่เขาก็เป็นคนดีและทำทุกอย่างเพื่อนฉัน ตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่าคนที่ฉันรักและเขารักฉัน....เป็นคุณนรานี่เองค่ะ”
“เขาเป็นคนดีมากนะคะ ขอให้คุณรักกันนาน ๆ” เธอเอ่ย “หรือว่าร้านอาหารที่จะเปิดนี่คุณนราขอให้คุณเปิดด้วยหรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ” เธอหัวเราะคิก “พอดีว่าเขาชอบทานอาหาร ฉันก็เลยเปิดเป็นร้านเผื่อว่าเขาจะได้มาช่วยบ้าง”
“เขาต้องมาช่วยอยู่แล้วค่ะ”
“นั่นสิคะ”
“คุยอะไรกันอยู่น่ะ ไม่ได้เห็นหน้าซะนานเป็นยังไงบ้างขนมจีน” พี่นราเดินมาพอดี มือเขาถือของใช้เดินมา เธองอนเขาตุ๊บป่องว่าเรื่องสำคัญอย่างงานหมั้น ไม่เห็นบอกเธอสักคำ
“พี่นรานะพี่นรา ไม่ต้องมาพูดแล้ว”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ”
“เธอเห็นแหวนหมั้นแล้วนะสิคะ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอย
“ก็งานหมั้นระหว่างพี่กับคุณรินดาน่ะสิคะ งานสำคัญขนาดนี้จะบอกกันสักคำก็ไม่มี” เธอยืนกอดอกหันหลังให้เขา
พี่นราเลยหัวเราะแผ่ว เอ่ยว่า
“พี่ก็ตั้งใจจะบอกขนมจีนกับคุณธีร์นั่นแหละ แต่ว่ามันกะทันหันเกินไปเลยไม่ได้บอก เอาอย่างนี้สิวันแต่งงานรับรองว่าพี่จะบอกเธอเป็นคนแรกเลย”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ นี่ธีร์ไม่มีเหรอ”
“เขาติดธุระก็เลยไม่ได้มาค่ะ” เธอยิ้ม
“ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว ไปหาอะไรทานกันเถอะ พอดีที่เจออยู่ร้าน ๆ หนึ่ง
“ไปเอาหรอกค่ะ ตอนแรกคิดว่าคุณรินดามาคนเดียวก็ว่าจะไปกินกันตามประสาผู้หญิง แต่พี่นรามาแล้วงั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“อ้าวทำไมล่ะ”
“ก็ไม่อยากเป็นกขค.” เธออมยิ้ม “ไปก่อนนะคะ ขอให้รักกันนาน ๆ ล่ะ”
เธอโบกมือลา แล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่างทันทีเธอหันมายิ้มให้กับคู่รักเป็นครั้งสุดท้าย สองคนนี้เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุด เธอกับธีร์ล่ะจะเป็นคู่ที่เหมาะสมกันหรือเปล่า..
เธอก็ยังไม่แน่ใจ...
ขนมจีนกลับมาบ้าน เธอเปิดประตูเข้ามาภายในบ้านแล้วก็เดินตรงไปที่ห้องโถง เธอสงสัยว่าธีร์หายไปไหนทำไมเขาถึงไม่ออกมารับ เธอเดินผ่านผ้าม่านลายสีขาวแล้วก็มองไม่เห็นเขาเลย เธอมองไปทางซ้ายทีขวาทีแล้วก็ตะโกนเรียกชื่อเขา
“ธีร์ คุณอยู่ที่ไหน”
เงียบไร้เสียงตอบ เธอขมวดคิ้วหรือว่าเขาจะนอนหลับ
เธอเปิดประตูไปยังห้องนอนของเธอ แต่ทว่ากลับไม่มีเขาอยู่ เธอเริ่มใจคอไม่ดีอาจมีอะไรเกิดขึ้นขณะที่เธอไม่อยู่ แต่ว่าภายในบ้านก็ดูปกติดี ไม่มีอะไรเสียหาย
หรือว่า..
จะมีอันธพาลมาลักพาตัวเขาไป
“ธีร์ คุณอยู่ตรงไหน” เธอตะโกนเรียก
ยังไม่มีการตอบรับใด ๆ ดังมาจากเขาเลย
เธอใจคอไม่ดี ตอนนี้เธอกังวลมากกลัวว่าเขาจะถูกคุณแสงตามทำร้ายหรือไม่ก็ถูกอันพาลรุมจับไปมากกว่า ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่ต้องรับผิดชอบคือตัวเธอไม่ใช่เขา เธอวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนด้านบนเพื่อดูว่าเขาจะอยู่ภายในห้องนอนหรืออาจหลับอยู่ก็เป็นได้ เธอเปิดประตูเข้า
ไม่มีเขาอยู่ในห้องนั้น
“ธีร์...คุณอยู่ที่ไหน” เธอกระซิบแผ่วน้ำตาเอ่อล้นออกมาให้ได้ เขาไม่มีทางออกไปด้านนอกทั้ง ๆ ที่ประตูยังล็อกไว้ด้านในหรอก
เขาหายไปไหนนะ
เธอกลืนน้ำตาลงไปในอก เธอไม่รู้แล้วว่าควรทำยังไง เธอรีบวิ่งลงบันไดมาเพื่อไปแจ้งตำรวจ แต่ชั่วขณะที่กำลังวิ่งลงมาเธอกลับชนเข้าโครมใหญ่ เธอหน้าหงายเกือบจะล้มเต็มที่ แต่ถูกคว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน เธอกระพริบตาถี่ ๆ เมื่อมองเห็นหน้าเขาเธอกลับร้องเสียงดัง
“คุณธีร์” เธออุทานแผ่ว
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 เม.ย. 2556, 12:25:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 เม.ย. 2556, 12:25:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 1576
| << บุญไม่อาจช่วยเหลือ | คืนริษยาและแรงอาฆาต >> |
เบลินญา 18 เม.ย. 2556, 12:26:28 น.
ตอนนี้เป็นตอนที่ยังไม่ได้รีไรท์ส่งไปค่ะ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วย
ตอนนี้เป็นตอนที่ยังไม่ได้รีไรท์ส่งไปค่ะ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วย
