บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: คืนริษยาและแรงอาฆาต
บทที่
คืนริษยาและแรงอาฆาต
“ใช่สิ คุณจะรีบไปไหน”
“คุณหายไปไหนมา รู้หรือเปล่าว่าฉันตามหาคุณแค่ไหน”
“คุณออกไปหลังบ้านมา ไม่ได้ยินเสียงที่คุณเรียกมีอะไรเหรอ”
“หายไปหลังบ้าน”
“ใช่”
“ฉัน...เอ่อ..คิดว่าคุณจะถูกเล่นงานเสียแล้ว” เธอน้ำตาเอ่อล้นยกมือขึ้นปาดแก้มใส จนธีร์ขมวดคิ้ว
“คุณร้องไห้หรือ”
“ไม่ใช่ ผงมันเข้าตาต่างหาก” เรื่องอะไรเธอจะบอกว่าร้องไห้ล่ะ มันเสียฟอร์มแย่
เขายิ้มบาง ๆ มองดูเธอด้วยแววตาเป็นประกาย
“บ้านมันเก่า ผงก็เลยเยอะเป็นธรรมดา” เขาเอ่ย
“แกล้งกันเหรอ” เธอย้อน
“เปล่าหรอก แค่ไม่อยากให้คุณเสียหน้าน่ะ”
แน่ล่ะ เธอไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรเวลาอยู่ต่อหน้าเขา ธีร์รู้เรื่องดีทุกอย่างเพียงแต่เขาไม่ยอมพูดเท่านั้น แม้แต่หัวใจเธอรู้สึกอย่างไร เขาย่อมรู้ดีที่สุด
“ฉันทำอาหารให้คุณทาน คุณทานอะไรหรือยังล่ะ”
“ยังเลย”
“งั้นฉันทำอาหารแกงมัสมั่นไก่ให้คุณกินนะ”
“เอาสิ มาผมช่วยถือ”
เขาเดินมาช่วยถือพวกถุงข้าวของ เธอเหลือบมองเขานิดหนึ่งใบหน้าของเขาตอนนี้ดูดีมาก อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งโกนเครามาใหม่ ๆ เส้นผมก็บัดเสียขึ้นจมูกก็เลยโด่งเป็นสัน ดวงตา...ก็เป็นสีนิล เธอมองเขาจนธีร์หันมามองเธอ ทำเอาเธอสะดุ้งหน้าแดงก่ำ
“เป็นอะไร หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือ”
“เปล่า แค่อยากมอง” เธอเสแสร้งไปอย่างอื่น
“แค่นั้นเองหรือ”
“อย่าเลยนะ พอแล้วฉันไปทำอาหารดีกว่า” เธอเอ่ยขัด ก่อนเดินตรงไปยังห้องครัว
เธอเปิดไฟในครัวแล้วเริ่มลงมือปอกผลไม้ เธอปอกเปลือกมันแล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อฝ่ามือฝ่ามือโอบมือถือเธอมือไว้ เธอร้องอุทานแผ่ว มือไม้เริ่มจับมีดไม่อยู่
“คุณ ทำอะไรน่ะ”
“ผมจะช่วยปอกมัน เรื่องปอกผมทำได้ถนัดนักล่ะ”
“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้”
“ผมช่วยเอง คุณไปทำอย่างอื่นเถอะ”
“นี่ บอกว่าไม่ต้องไง อุ้ย”
จนได้ บอกแล้วว่าไม่ต้องมาช่วยเห็นไหมมีดบาดมือเธอจนได้ เธอขมวดคิ้วเพราะเขานั่นแหละบอกแล้วแท้ ๆ ว่าไม่ต้องมาช่วย เป็นยังไงล่ะ
“เจ็บจัง...คุณนี่ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องมาช่วย”
“ขอโทษที เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เป็นสิ เป็นมากด้วย ทำยังไงล่ะทีนี้” เธอแหวเสียงดังแล้วก็พูดไม่ออกเมื่อเขาจับนิ้วเธอล้างน้ำ สายน้ำรินไหลผ่านมือที่บาดเย็นจัดแต่ความอบอุ่นที่ผ่านมือมามันกลับอบอุ่นอ่อนโยน
“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือเปล่า”
“มันคงไม่ดีขึ้นหรอก ถ้าไม่ได้พลาสเตอร์มาปิดแผล”
“งั้นเอาอย่างนี้ มื้อนี้ผมทำเอง คุณไปหาพลาสเตอร์ปิดแผลแล้วนั่งรอก่อนเถอะ”
“คุณทำเป็นเหรอ”
ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายอย่างเขาจะทำเป็นด้วย ขนาดเธอกว่าจะปอกมันเป็นยังแทบแย่
“ทำเป็นสิ คุณไปเถอะ”
“แต่ว่า...” เธอจะพูดต่อว่าไม่เป็นไร
“ขนมจีน ถ้าคุณไม่อยากอยู่ใกล้ผม จนถูกมีดบาดอีกล่ะก็ไปรออยู่ข้างนอก” เขาเอ่ยเสียงต่ำ
“ไปก็ได้...ทำเองก็แล้วกัน”
เธอเดินไปที่พลาสเตอร์แล้วเอามาปิดแผล ความอ่อนโยนที่ส่งผ่านมือของเขามายังมือของเธอมันช่างอบอุ่นเสียจนเธออดยิ้มออกมาไม่ได้ เธอมองเขาที่อยู่ในห้องครัวแล้วอมยิ้มออกมา เธอกับเขาอยู่ร่วมบ้านกันได้หลายวันแล้ว เธอไม่อยากจะรู้หรอกว่าคนแถวนี้เขาจะว่า ๆ เธอกับเขาเป็นอะไรกัน แต่เธอก็รู้ดีที่สุดถึงความเป็นสุภาพบุรุษของเขา ถึงแม้จะมีบ้างแต่เขาก็ควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี
ซึ่งนั่นทำให้เธอเชื่อว่าเขาจะปกป้องเธอ
“เสร็จแล้วครับ” เขาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี หน้าตาแกงมัสมั่นไก่หน้าตาน่ากินยกมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ ทำให้เธอกระพริบตาถี่ ๆ อย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณทำเองเหรอ”
“ใช่”
“โอ้โห น่ากินจังเลย คุณทำเองเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ”
“ผมทำเองตั้งแต่สมัยเรียน คุณลองชิมดูสิ”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เธอจึงลองตักชิมดูรสชาติหวานหอมจนเธอยิ้มออกมา
“อร่อยดีค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณสามารถทำได้ถึงขนาดนี้”
“แล้วคุณเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้าง”
ขนมจีนชะงักกึก หมายความว่ายังไงนะ
“อะไรนะคะ”
ธีร์มองหน้าเธอดวงตาเป็นประกาย แต่ว่าเขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่สมควรพูดเรื่องการอยู่ร่วมกันทั้ง ๆ ที่ยังมีเรื่องคุณแสงอยู่อย่างนี้ จึงได้แต่เงียบไปดีกว่า
“เปล่า ผมหมายถึงคุณเวลาทำกับข้าวรสชาติดีอย่างนี้หรือเปล่า” เขายิ้มบาง ๆ
“ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกค่ะ ส่วนใหญ่..แม่ทำให้กิน”
ชายหนุ่มมองดูหน้าของขนมจีน เวลามองเธอพูดถึงคุณพ่อคุณแม่
“พ่อแม่คุณท่านจากไปเพราะอะไร”
ขนมจีนเงียบไปเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร
“อุบัติเหตุค่ะ ตอนที่ท่านจากไปฉันไปรับปริญญา” เธอเอ่ยเบา ๆ “เวลานั้นควรเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุด”
ขนมจีนคิดคำนึกไปถึงวันที่เธอรับปริญญาแล้วโทรศัพท์บอกพ่อแม่ว่าเธอจบการศึกษาแล้วแต่คนที่รับกลับเป็นคุณหมอจากโรงพยาบาล พ่อของเธอขับรถปาดหน้ารถบรรทุกกระจกรถทะลุรถทั้งคันแหลกละเอียดตอนนี้พ่อกับแม่อยู่ในขั้นโคม่าก่อนจะเสียชีวิตในที่สุด เธอน้ำตาไหลอาบแก้มรีบทิ้งงานรับปริญญาของตัวเองเพื่อไปดูหน้าพ่อและแม่ที่โรงพยาบาลแต่มันก็สายไปแล้ว
พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตไปแล้วทั้งคู่
วันนั้นเธอร้องไห้ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลอีก..และจากวันนั้นอีกหลายอาทิตย์เธอก็มาอยู่ที่คฤหาสน์หลังสีขาวเพื่อมาเจอกับเขา
“วันนั้นท่านทั้งสองเสียชีวิต แล้วฉันก็มาเจอกับคุณ”
“ผมขอโทษนะ”
“ทานอาหารกันเถอะค่ะ มันอร่อยมาก..มากเสียจนฉันนึกถึงอาหารของแม่เลย” เธอเอ่ยเบา ๆ
ธีร์ยิ้มบาง ๆ ถึงแม้เธอจะเสียพ่อและแม่ไป...ก็ยังมีเขาอยู่กับเธอตลอดเวลา
ขนมจีนอนหลับบนเตียงนอน เขาพลิกตัวเข้าหาเธอแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ ขนมจีนซุกหน้าหาไออุ่นจากแผ่นอกของเขาพลางเบียดกายเข้าใกล้เขา ธีร์ก้มหน้าจูบหน้าผากมนเบา ๆ เขาปรารถนาที่จะได้อยู่เคียงข้างเธอ และโอบกอดเธอเอาไว้แนบอก หูของเขาคอยฟังเสียงรอบกาย ที่จะมาในความมืด เสียงนั่นอีกแล้ว...เสียงร้องโหยหวนที่อาฆาตรุนแรง เธอยังคงหลับสนิท แต่เขาคอยฟังตลอดเวลา
“มาแล้วหรือ” เขากระซิบแผ่ว
กำไลงาช้าง เอากำไลคืนมา
“ขนมจีน” เขาตัดสินใจเรียกเธอที่ข้างหู
ขนมจีนยังคงหลับสนิทไม่ได้ยินเสียงอะไร
“ขนมจีน คุณตื่นอยู่หรือเปล่า”
“อืม...ธีร์อะไรเหรอ”
“คุณได้ยินเสียงนั่นหรือเปล่า”
ประโยคนั้นทำให้ขนมจีนลืมตาโตโดยอัตโนมัติ ตัวเธอสั่นเทานั่นเป็นเสียงร้องโหยหวนอาฆาตแค้นของคุณแสง เธอจำได้ดี
“ธีร์ นั่นมันเสียงของ...” เธอไม่กล้าพูด
“คุณแสง”
ขาดคำที่ทั้งคู่ลุกขึ้นมามอง พลันก็เกิดพายุหมุนขึ้นในห้องพัดพาเอาข้าวของกับกองหนังสือกระจัดกระจายเกลื่อน เงามืดออกมาจากเพดานผมของเธอยาวสลวยจรดพื้น นัยน์ตาแดงฉานถึงแม้เนื้อตัวจะมีรอยเปรอะเปื้อนแต่ด้วยอานิสงส์ผลบุญที่เธอทำไปให้ทำให้วิญญาณของเธอได้ผลดี แต่ทว่าภายในใจของเธอมันเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น และเธอก็กางเล็บยาวเหยียดนัยน์ตาแดงฉานเต็มไปด้วยน้ำตาเลือด
นังชบา ฉันจะฆ่าแก
“ไม่นะ ว้าย” เธอหวีดร้อง ลมพายุหมุนได้หอบเอาหนังสือเป็นสิบเล่มพุ่งเข้าใส่ตัวเธอ ธีร์เห็นดังนั้นจึงรีบหมอบร่างเธอลงกับพื้นแล้วกอดเธอไว้แน่น หนังสือจึงโผเข้าใส่เขา
“คุณธีร์ ไม่นะ”
“หมอบไว้ ขนมจีนผมไม่เป็นไรหรอก”
ฮ่า ๆ แกต้องตาย
โยม ความอาฆาตแค้น ผลบุญใด ๆ ส่งให้ หากเขาปฏิเสธที่จะให้ไม่รับ อานิสงส์ผลบุญก็จะไม่เป็นผล
“คุณแสง อย่าทำอย่างนี้ อานิสงส์ผลบุญที่ฉันส่งไปให้คุณ คุณไม่ได้รับมันเลยเหรอ”
ฉันไม่รับ ฉันไม่รับอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้ฆ่าแกฉันก็สาแก่ใจแล้ว
“ขนมจีน รีบวิ่งออกไปจากตรงนี้เถอะ รีบออกไปข้างล่าง” ธีร์ร้องตะโกน แต่ขนมจีนเม้มปากแน่น ความอาฆาตโกรธแค้นมันมีแต่จะทำลายทุกอย่าง
“ไม่ ฉันไม่ไป ฉันจะต้องสู้กับเขาให้ถึงที่สุด”
“ขนมจีน”
ฮ่า ๆ ฉันจะฉีกกระชากแกให้เป็นชิ้น ๆ
“ว้าย” เธอถูกตบจนกลิ้งลงกับพื้น เล็บยาว ๆ ของเขาเสียบทะลุลงบนพื้นข้างแก้ม เธอใบหน้าซีดเผือดนึกไปถึงคำพูดสุดท้ายของหลวงพ่อ
อะไรก็ตามที่เขาอยากจะได้คืน...มันมีการเกิดและการดับ ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คนเราสามารถเป็นเจ้าของได้ แม้แต่ตัวนางเอง
“คุณแสง กำไลงาช้างวงนี้มันเป็นของสำคัญของคุณมากงั้นเหรอ” เธอกระซิบเสียงแหบพร่า
มันเป็นของ ๆ ฉัน
“ถ้างั้นก็เอาไปสิ ฉันถอดมันออกไม่ได้ ฉันเอามันออกไม่ได้เข้าใจหรือเปล่า”
กรี๊ดด ฉันจะเอาของฉันคืน
“ว้าย” เธอหันหน้าหนีเมื่อปลายกรงเล็บกระชากพื้นปูนและหนังสือจนมันขาดวิ่น
“ขนมจีน” ธีร์ร้องลั่นรีบดึงเธอขึ้นมากอดไว้ แล้วเปิดประตูพาลงไปด้านล่าง “รีบหนีไป ไปข้างล่าง”
“ไม่ ฉันไม่ไป”
“คุณจะบ้าเหรอ คุณแสงเป็นวิญญาณแล้วคุณมีสิทธิ์ไปบอกให้เขากลับใจงั้นเหรอ” ธีร์โกรธหนัก เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าขนมจีนจะมีความคิดบ้า ๆ ได้ขนาดนี้
“ฉัน..ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร ฉันคิดอะไรไม่ออก”
“ไปกับผม ผมจะส่งวิญญาณเขาลงนรก”
“วิญญาณเหรอ คุณจะทำอะไร”
จะหนีไปไหน แกตาย
“อย่านะ คุณได้กำไลงาช้างแล้วจะมีอำนาจควบคุมใครในบ้าน ในเมื่อคฤหาสน์หลังนี้ทุกคนก็ตายกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครอยู่ให้คุณคอยสั่งการได้อีกแล้ว”
ภพหน้ายังไงล่ะ
“อะไรนะ”
ถึงแม้ว่าคฤหาสน์หลังนี้มันจะแหลกสลายไปหมด แต่ฉันก็จะครองกำไล..เพื่อที่จะได้ใช้ในภพหน้า เพราะฉะนั้นแกตายซะเถอะ
งั้นก็ต้องปล่อยเขาไป ไปสู่เวรกรรมที่เขาต้องชดใช้
คำพูดสุดท้ายของพระคุณเจ้าดังมาให้เธอได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย
“ไม่นะ” ลมหอบเอากระจกในเล็กมาใส่ขนมจีน จนเธอพลัดตกลงไปบันไดชั้นล่างศีรษะของเธอกระแทกขอบบันไดจนหมดสติไป เธอนอนหงายบนบันไดชั้นล่างธีร์ตะโกนลั่น ร่างสูงประคองร่างเธอขึ้นมาแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอลั่น หน้าตาของเขาซีดเผือด
“ขนมจีน”
ขนมจีนยังคงหมดสติ เธอนอนนิ่งในอ้อมกอดของเขา
“ขนมจีน คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ”
กำไลงาช้างยังคงอยู่ที่แขนซ้ายของเธอ ยังคงไม่หลุดไปไหนเธอเป็นคุณชบามาเกิดใหม่ และไม่มีใครเหมาะสมที่จะได้กำไลงาช้างอันนี้...
ธีร์ขบกรามแน่น เขาเหลือบมองวิญญาณร้ายเล็บยาวเหยียด
ฮ่า ๆ
วิญญาณของเธอหน้าแดงเถือกไปด้วยน้ำตาเลือด เส้นผมยาวเหยียดลงสู่พื้นมือทั้งสิบข้างมีเล็บยาวเหยียด เลือดของเธอแดงฉานถึงแม้อานิสงส์ผลบุญที่พวกเขาทำให้เธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะรับก็คงต้องปล่อยให้เธอลงนรกไปชดใช้เวรกรรมของเธอจนมอดไหม้
ขนมจีนยังคงหมดสติ หากว่าเธอถูกทำร้ายตอนนี้เธอก็คงตายตกตามกัน ธีร์ขบกรามแน่นเขาหันไปเห็นถังน้ำมันตรงประตูหลังเขาวิ่งหลบพายุหมุนที่พัดพาเอามีดเข้าใส่ ธีร์เทน้ำมันลงไปบนพื้นด้านหน้าและทั่วทุกแห่งภายในบ้าน ก่อนจะจุดไฟแช็คลงไปจนมันมอดไหม้เป็นพายุหมุน
“จงลงนรกไปซะเถอะ” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า พลางอุ้มขนมจีนไว้แนบอก ต่อให้ตายเขาก็ต้องประคองกอดเธอไว้แนบอกไม่ให้หลุดไปเด็ดขาด
นังแสงกรีดร้องโหยหวน
แก คิดว่าไฟแค่นี้จะทำอะไรฉันได้เหรอ
“ไม่คิดหรอก แต่คุณหลวงได้บอกวิธีส่งแกลงนรกให้ฉันแล้ว”
นัยน์ตาแดงฉานสีเลือดเบิกโต เมื่อเห็นธีร์หยิบเอาโซ่ล่ามเท้าของเธอออกมาถือไว้เหนือกองไฟที่ลุกท่วมบ้าน ใบหน้าของธีร์ขบกรามแน่น
“คิดว่านรกคงมีที่ว่างสำหรับเธอ”
************
คราวนี้ตายแน่ ๆ ค่ะ
คืนริษยาและแรงอาฆาต
“ใช่สิ คุณจะรีบไปไหน”
“คุณหายไปไหนมา รู้หรือเปล่าว่าฉันตามหาคุณแค่ไหน”
“คุณออกไปหลังบ้านมา ไม่ได้ยินเสียงที่คุณเรียกมีอะไรเหรอ”
“หายไปหลังบ้าน”
“ใช่”
“ฉัน...เอ่อ..คิดว่าคุณจะถูกเล่นงานเสียแล้ว” เธอน้ำตาเอ่อล้นยกมือขึ้นปาดแก้มใส จนธีร์ขมวดคิ้ว
“คุณร้องไห้หรือ”
“ไม่ใช่ ผงมันเข้าตาต่างหาก” เรื่องอะไรเธอจะบอกว่าร้องไห้ล่ะ มันเสียฟอร์มแย่
เขายิ้มบาง ๆ มองดูเธอด้วยแววตาเป็นประกาย
“บ้านมันเก่า ผงก็เลยเยอะเป็นธรรมดา” เขาเอ่ย
“แกล้งกันเหรอ” เธอย้อน
“เปล่าหรอก แค่ไม่อยากให้คุณเสียหน้าน่ะ”
แน่ล่ะ เธอไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรเวลาอยู่ต่อหน้าเขา ธีร์รู้เรื่องดีทุกอย่างเพียงแต่เขาไม่ยอมพูดเท่านั้น แม้แต่หัวใจเธอรู้สึกอย่างไร เขาย่อมรู้ดีที่สุด
“ฉันทำอาหารให้คุณทาน คุณทานอะไรหรือยังล่ะ”
“ยังเลย”
“งั้นฉันทำอาหารแกงมัสมั่นไก่ให้คุณกินนะ”
“เอาสิ มาผมช่วยถือ”
เขาเดินมาช่วยถือพวกถุงข้าวของ เธอเหลือบมองเขานิดหนึ่งใบหน้าของเขาตอนนี้ดูดีมาก อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งโกนเครามาใหม่ ๆ เส้นผมก็บัดเสียขึ้นจมูกก็เลยโด่งเป็นสัน ดวงตา...ก็เป็นสีนิล เธอมองเขาจนธีร์หันมามองเธอ ทำเอาเธอสะดุ้งหน้าแดงก่ำ
“เป็นอะไร หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือ”
“เปล่า แค่อยากมอง” เธอเสแสร้งไปอย่างอื่น
“แค่นั้นเองหรือ”
“อย่าเลยนะ พอแล้วฉันไปทำอาหารดีกว่า” เธอเอ่ยขัด ก่อนเดินตรงไปยังห้องครัว
เธอเปิดไฟในครัวแล้วเริ่มลงมือปอกผลไม้ เธอปอกเปลือกมันแล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อฝ่ามือฝ่ามือโอบมือถือเธอมือไว้ เธอร้องอุทานแผ่ว มือไม้เริ่มจับมีดไม่อยู่
“คุณ ทำอะไรน่ะ”
“ผมจะช่วยปอกมัน เรื่องปอกผมทำได้ถนัดนักล่ะ”
“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้”
“ผมช่วยเอง คุณไปทำอย่างอื่นเถอะ”
“นี่ บอกว่าไม่ต้องไง อุ้ย”
จนได้ บอกแล้วว่าไม่ต้องมาช่วยเห็นไหมมีดบาดมือเธอจนได้ เธอขมวดคิ้วเพราะเขานั่นแหละบอกแล้วแท้ ๆ ว่าไม่ต้องมาช่วย เป็นยังไงล่ะ
“เจ็บจัง...คุณนี่ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องมาช่วย”
“ขอโทษที เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เป็นสิ เป็นมากด้วย ทำยังไงล่ะทีนี้” เธอแหวเสียงดังแล้วก็พูดไม่ออกเมื่อเขาจับนิ้วเธอล้างน้ำ สายน้ำรินไหลผ่านมือที่บาดเย็นจัดแต่ความอบอุ่นที่ผ่านมือมามันกลับอบอุ่นอ่อนโยน
“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือเปล่า”
“มันคงไม่ดีขึ้นหรอก ถ้าไม่ได้พลาสเตอร์มาปิดแผล”
“งั้นเอาอย่างนี้ มื้อนี้ผมทำเอง คุณไปหาพลาสเตอร์ปิดแผลแล้วนั่งรอก่อนเถอะ”
“คุณทำเป็นเหรอ”
ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายอย่างเขาจะทำเป็นด้วย ขนาดเธอกว่าจะปอกมันเป็นยังแทบแย่
“ทำเป็นสิ คุณไปเถอะ”
“แต่ว่า...” เธอจะพูดต่อว่าไม่เป็นไร
“ขนมจีน ถ้าคุณไม่อยากอยู่ใกล้ผม จนถูกมีดบาดอีกล่ะก็ไปรออยู่ข้างนอก” เขาเอ่ยเสียงต่ำ
“ไปก็ได้...ทำเองก็แล้วกัน”
เธอเดินไปที่พลาสเตอร์แล้วเอามาปิดแผล ความอ่อนโยนที่ส่งผ่านมือของเขามายังมือของเธอมันช่างอบอุ่นเสียจนเธออดยิ้มออกมาไม่ได้ เธอมองเขาที่อยู่ในห้องครัวแล้วอมยิ้มออกมา เธอกับเขาอยู่ร่วมบ้านกันได้หลายวันแล้ว เธอไม่อยากจะรู้หรอกว่าคนแถวนี้เขาจะว่า ๆ เธอกับเขาเป็นอะไรกัน แต่เธอก็รู้ดีที่สุดถึงความเป็นสุภาพบุรุษของเขา ถึงแม้จะมีบ้างแต่เขาก็ควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี
ซึ่งนั่นทำให้เธอเชื่อว่าเขาจะปกป้องเธอ
“เสร็จแล้วครับ” เขาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี หน้าตาแกงมัสมั่นไก่หน้าตาน่ากินยกมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ ทำให้เธอกระพริบตาถี่ ๆ อย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณทำเองเหรอ”
“ใช่”
“โอ้โห น่ากินจังเลย คุณทำเองเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ”
“ผมทำเองตั้งแต่สมัยเรียน คุณลองชิมดูสิ”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เธอจึงลองตักชิมดูรสชาติหวานหอมจนเธอยิ้มออกมา
“อร่อยดีค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณสามารถทำได้ถึงขนาดนี้”
“แล้วคุณเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้าง”
ขนมจีนชะงักกึก หมายความว่ายังไงนะ
“อะไรนะคะ”
ธีร์มองหน้าเธอดวงตาเป็นประกาย แต่ว่าเขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่สมควรพูดเรื่องการอยู่ร่วมกันทั้ง ๆ ที่ยังมีเรื่องคุณแสงอยู่อย่างนี้ จึงได้แต่เงียบไปดีกว่า
“เปล่า ผมหมายถึงคุณเวลาทำกับข้าวรสชาติดีอย่างนี้หรือเปล่า” เขายิ้มบาง ๆ
“ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกค่ะ ส่วนใหญ่..แม่ทำให้กิน”
ชายหนุ่มมองดูหน้าของขนมจีน เวลามองเธอพูดถึงคุณพ่อคุณแม่
“พ่อแม่คุณท่านจากไปเพราะอะไร”
ขนมจีนเงียบไปเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร
“อุบัติเหตุค่ะ ตอนที่ท่านจากไปฉันไปรับปริญญา” เธอเอ่ยเบา ๆ “เวลานั้นควรเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุด”
ขนมจีนคิดคำนึกไปถึงวันที่เธอรับปริญญาแล้วโทรศัพท์บอกพ่อแม่ว่าเธอจบการศึกษาแล้วแต่คนที่รับกลับเป็นคุณหมอจากโรงพยาบาล พ่อของเธอขับรถปาดหน้ารถบรรทุกกระจกรถทะลุรถทั้งคันแหลกละเอียดตอนนี้พ่อกับแม่อยู่ในขั้นโคม่าก่อนจะเสียชีวิตในที่สุด เธอน้ำตาไหลอาบแก้มรีบทิ้งงานรับปริญญาของตัวเองเพื่อไปดูหน้าพ่อและแม่ที่โรงพยาบาลแต่มันก็สายไปแล้ว
พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตไปแล้วทั้งคู่
วันนั้นเธอร้องไห้ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลอีก..และจากวันนั้นอีกหลายอาทิตย์เธอก็มาอยู่ที่คฤหาสน์หลังสีขาวเพื่อมาเจอกับเขา
“วันนั้นท่านทั้งสองเสียชีวิต แล้วฉันก็มาเจอกับคุณ”
“ผมขอโทษนะ”
“ทานอาหารกันเถอะค่ะ มันอร่อยมาก..มากเสียจนฉันนึกถึงอาหารของแม่เลย” เธอเอ่ยเบา ๆ
ธีร์ยิ้มบาง ๆ ถึงแม้เธอจะเสียพ่อและแม่ไป...ก็ยังมีเขาอยู่กับเธอตลอดเวลา
ขนมจีนอนหลับบนเตียงนอน เขาพลิกตัวเข้าหาเธอแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ ขนมจีนซุกหน้าหาไออุ่นจากแผ่นอกของเขาพลางเบียดกายเข้าใกล้เขา ธีร์ก้มหน้าจูบหน้าผากมนเบา ๆ เขาปรารถนาที่จะได้อยู่เคียงข้างเธอ และโอบกอดเธอเอาไว้แนบอก หูของเขาคอยฟังเสียงรอบกาย ที่จะมาในความมืด เสียงนั่นอีกแล้ว...เสียงร้องโหยหวนที่อาฆาตรุนแรง เธอยังคงหลับสนิท แต่เขาคอยฟังตลอดเวลา
“มาแล้วหรือ” เขากระซิบแผ่ว
กำไลงาช้าง เอากำไลคืนมา
“ขนมจีน” เขาตัดสินใจเรียกเธอที่ข้างหู
ขนมจีนยังคงหลับสนิทไม่ได้ยินเสียงอะไร
“ขนมจีน คุณตื่นอยู่หรือเปล่า”
“อืม...ธีร์อะไรเหรอ”
“คุณได้ยินเสียงนั่นหรือเปล่า”
ประโยคนั้นทำให้ขนมจีนลืมตาโตโดยอัตโนมัติ ตัวเธอสั่นเทานั่นเป็นเสียงร้องโหยหวนอาฆาตแค้นของคุณแสง เธอจำได้ดี
“ธีร์ นั่นมันเสียงของ...” เธอไม่กล้าพูด
“คุณแสง”
ขาดคำที่ทั้งคู่ลุกขึ้นมามอง พลันก็เกิดพายุหมุนขึ้นในห้องพัดพาเอาข้าวของกับกองหนังสือกระจัดกระจายเกลื่อน เงามืดออกมาจากเพดานผมของเธอยาวสลวยจรดพื้น นัยน์ตาแดงฉานถึงแม้เนื้อตัวจะมีรอยเปรอะเปื้อนแต่ด้วยอานิสงส์ผลบุญที่เธอทำไปให้ทำให้วิญญาณของเธอได้ผลดี แต่ทว่าภายในใจของเธอมันเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น และเธอก็กางเล็บยาวเหยียดนัยน์ตาแดงฉานเต็มไปด้วยน้ำตาเลือด
นังชบา ฉันจะฆ่าแก
“ไม่นะ ว้าย” เธอหวีดร้อง ลมพายุหมุนได้หอบเอาหนังสือเป็นสิบเล่มพุ่งเข้าใส่ตัวเธอ ธีร์เห็นดังนั้นจึงรีบหมอบร่างเธอลงกับพื้นแล้วกอดเธอไว้แน่น หนังสือจึงโผเข้าใส่เขา
“คุณธีร์ ไม่นะ”
“หมอบไว้ ขนมจีนผมไม่เป็นไรหรอก”
ฮ่า ๆ แกต้องตาย
โยม ความอาฆาตแค้น ผลบุญใด ๆ ส่งให้ หากเขาปฏิเสธที่จะให้ไม่รับ อานิสงส์ผลบุญก็จะไม่เป็นผล
“คุณแสง อย่าทำอย่างนี้ อานิสงส์ผลบุญที่ฉันส่งไปให้คุณ คุณไม่ได้รับมันเลยเหรอ”
ฉันไม่รับ ฉันไม่รับอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้ฆ่าแกฉันก็สาแก่ใจแล้ว
“ขนมจีน รีบวิ่งออกไปจากตรงนี้เถอะ รีบออกไปข้างล่าง” ธีร์ร้องตะโกน แต่ขนมจีนเม้มปากแน่น ความอาฆาตโกรธแค้นมันมีแต่จะทำลายทุกอย่าง
“ไม่ ฉันไม่ไป ฉันจะต้องสู้กับเขาให้ถึงที่สุด”
“ขนมจีน”
ฮ่า ๆ ฉันจะฉีกกระชากแกให้เป็นชิ้น ๆ
“ว้าย” เธอถูกตบจนกลิ้งลงกับพื้น เล็บยาว ๆ ของเขาเสียบทะลุลงบนพื้นข้างแก้ม เธอใบหน้าซีดเผือดนึกไปถึงคำพูดสุดท้ายของหลวงพ่อ
อะไรก็ตามที่เขาอยากจะได้คืน...มันมีการเกิดและการดับ ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คนเราสามารถเป็นเจ้าของได้ แม้แต่ตัวนางเอง
“คุณแสง กำไลงาช้างวงนี้มันเป็นของสำคัญของคุณมากงั้นเหรอ” เธอกระซิบเสียงแหบพร่า
มันเป็นของ ๆ ฉัน
“ถ้างั้นก็เอาไปสิ ฉันถอดมันออกไม่ได้ ฉันเอามันออกไม่ได้เข้าใจหรือเปล่า”
กรี๊ดด ฉันจะเอาของฉันคืน
“ว้าย” เธอหันหน้าหนีเมื่อปลายกรงเล็บกระชากพื้นปูนและหนังสือจนมันขาดวิ่น
“ขนมจีน” ธีร์ร้องลั่นรีบดึงเธอขึ้นมากอดไว้ แล้วเปิดประตูพาลงไปด้านล่าง “รีบหนีไป ไปข้างล่าง”
“ไม่ ฉันไม่ไป”
“คุณจะบ้าเหรอ คุณแสงเป็นวิญญาณแล้วคุณมีสิทธิ์ไปบอกให้เขากลับใจงั้นเหรอ” ธีร์โกรธหนัก เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าขนมจีนจะมีความคิดบ้า ๆ ได้ขนาดนี้
“ฉัน..ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร ฉันคิดอะไรไม่ออก”
“ไปกับผม ผมจะส่งวิญญาณเขาลงนรก”
“วิญญาณเหรอ คุณจะทำอะไร”
จะหนีไปไหน แกตาย
“อย่านะ คุณได้กำไลงาช้างแล้วจะมีอำนาจควบคุมใครในบ้าน ในเมื่อคฤหาสน์หลังนี้ทุกคนก็ตายกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครอยู่ให้คุณคอยสั่งการได้อีกแล้ว”
ภพหน้ายังไงล่ะ
“อะไรนะ”
ถึงแม้ว่าคฤหาสน์หลังนี้มันจะแหลกสลายไปหมด แต่ฉันก็จะครองกำไล..เพื่อที่จะได้ใช้ในภพหน้า เพราะฉะนั้นแกตายซะเถอะ
งั้นก็ต้องปล่อยเขาไป ไปสู่เวรกรรมที่เขาต้องชดใช้
คำพูดสุดท้ายของพระคุณเจ้าดังมาให้เธอได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย
“ไม่นะ” ลมหอบเอากระจกในเล็กมาใส่ขนมจีน จนเธอพลัดตกลงไปบันไดชั้นล่างศีรษะของเธอกระแทกขอบบันไดจนหมดสติไป เธอนอนหงายบนบันไดชั้นล่างธีร์ตะโกนลั่น ร่างสูงประคองร่างเธอขึ้นมาแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอลั่น หน้าตาของเขาซีดเผือด
“ขนมจีน”
ขนมจีนยังคงหมดสติ เธอนอนนิ่งในอ้อมกอดของเขา
“ขนมจีน คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ”
กำไลงาช้างยังคงอยู่ที่แขนซ้ายของเธอ ยังคงไม่หลุดไปไหนเธอเป็นคุณชบามาเกิดใหม่ และไม่มีใครเหมาะสมที่จะได้กำไลงาช้างอันนี้...
ธีร์ขบกรามแน่น เขาเหลือบมองวิญญาณร้ายเล็บยาวเหยียด
ฮ่า ๆ
วิญญาณของเธอหน้าแดงเถือกไปด้วยน้ำตาเลือด เส้นผมยาวเหยียดลงสู่พื้นมือทั้งสิบข้างมีเล็บยาวเหยียด เลือดของเธอแดงฉานถึงแม้อานิสงส์ผลบุญที่พวกเขาทำให้เธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะรับก็คงต้องปล่อยให้เธอลงนรกไปชดใช้เวรกรรมของเธอจนมอดไหม้
ขนมจีนยังคงหมดสติ หากว่าเธอถูกทำร้ายตอนนี้เธอก็คงตายตกตามกัน ธีร์ขบกรามแน่นเขาหันไปเห็นถังน้ำมันตรงประตูหลังเขาวิ่งหลบพายุหมุนที่พัดพาเอามีดเข้าใส่ ธีร์เทน้ำมันลงไปบนพื้นด้านหน้าและทั่วทุกแห่งภายในบ้าน ก่อนจะจุดไฟแช็คลงไปจนมันมอดไหม้เป็นพายุหมุน
“จงลงนรกไปซะเถอะ” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า พลางอุ้มขนมจีนไว้แนบอก ต่อให้ตายเขาก็ต้องประคองกอดเธอไว้แนบอกไม่ให้หลุดไปเด็ดขาด
นังแสงกรีดร้องโหยหวน
แก คิดว่าไฟแค่นี้จะทำอะไรฉันได้เหรอ
“ไม่คิดหรอก แต่คุณหลวงได้บอกวิธีส่งแกลงนรกให้ฉันแล้ว”
นัยน์ตาแดงฉานสีเลือดเบิกโต เมื่อเห็นธีร์หยิบเอาโซ่ล่ามเท้าของเธอออกมาถือไว้เหนือกองไฟที่ลุกท่วมบ้าน ใบหน้าของธีร์ขบกรามแน่น
“คิดว่านรกคงมีที่ว่างสำหรับเธอ”
************
คราวนี้ตายแน่ ๆ ค่ะ
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 เม.ย. 2556, 15:06:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 เม.ย. 2556, 15:06:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 1485
| << บทที่ 23 บ่วงกรรม | เสียงกรีดร้อง >> |
เบลินญา 20 เม.ย. 2556, 15:07:26 น.
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^_^
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^_^
Auuuu 20 เม.ย. 2556, 17:55:29 น.
ไอ้หย่ะะะ ธีร์เลิศมาก
ไอ้หย่ะะะ ธีร์เลิศมาก
Zephyr 20 เม.ย. 2556, 21:19:52 น.
แล้วโซ่มันจะละลายมั้ยอ่ะ ไฟแรงพอมะ อยากเข้าไปช่วยเผาๆๆๆๆๆ
แล้วโซ่มันจะละลายมั้ยอ่ะ ไฟแรงพอมะ อยากเข้าไปช่วยเผาๆๆๆๆๆ
kaelek 21 เม.ย. 2556, 02:17:09 น.
โอ๊ะโอ ธีร์แอบแรงอ่ะ
โอ๊ะโอ ธีร์แอบแรงอ่ะ