เลห์รักคุณหนูส้มหล่น
จากเด็กกำพร้ากลายมาเป็นคุณหนูร้อยล้าน แถมยังมีคู่หมั้นเป็นหนุ่มนักธุรกิจพันล้านอย่างเขา ชีวิตอย่างนี้พิมพรไม่เคยคาดหวังมาก่อน ส่วนเธอก็คิดว่าโชคดีเหลือล้นแต่มีเพียงเรื่องเดียวที่เธอคิดว่าโชคร้ายเหลือเกินก็คือการมีคู่หมั้นอย่างเขา เพราะเธอรู้สึกเกลียดเขาตั้งแต่แรกเจอ ไม่รู้เพราะเหตุใดรู้แต่ว่านับวันสายตาของเขาจ้องเธอเหมือนอยากจะกลืนกินเธอเข้าไป แถมนิสัยเจ้าเลห์ของเขาอีก เธอไม่อยากแต่งงานกับคนๆนี้เลย คอยดูเธอจะต้องหนีจากผู้ชายคนนี้ให้ได้
Tags: วัยรุ่น
ตอน: จุดเริ่มต้น2
แล้วพวกเขาก็เล่าถึงสาเหตุว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี้ ที่แท้เธอถูกลักพาตัวมาตอนเธออายุแค่6-7เดือน ตอนแม่เธอกำลังจะพาเธอกลับบ้านหลังจากไปเดินห้างมา โจรผู้ร้ายสองคนนั้นถูกจ้างวานให้ลักพาตัวมาเลือกค่าไถ่ แต่มาทราบทีหลังว่าจับตัวมาผิดคน เพราะข้อมูลของเป้าหมายคลาดเคลื่อน แถมผู้จ้างวานยังรู้จักครอบครัวนี้ดี พวกเขาได้ผู้มีอิทธิพลหนุนหลัง และมีญาติพี่น้องเป็นตำรวจเยอะ ผู้จ้างวานกลัวความผิดจึงสั่งให้ลูกน้องนำเด็กไปทิ้ง
แต่เพราะความสงสารเกิดขึ้นมาชั่วขณะ พวกโจรจึงทิ้งเด็กไว้หน้าบ้านเด็กกำพร้าที่อยู่ใกล้แหล่งกบดานพวกมัน แล้วจึงพากันหนีไป หลังจากนั้น 20 ปีต่อมาพวกมันก็ถูกจับได้ที่ต่างจังหวัดเพราะพวกมันก็ไปทำชั่วที่นู้น แล้วนักสืบที่พิชัยและไพจิตรจ้างวานก็สืบได้ว่าเป็นพวกเดียวกันที่ลักพาตัวลูกสาวพวกเขาไป จึงไปสืบสวนและจึงได้ทราบว่าลูกสาวตัวเองอยู่ที่ใด
"เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ตลอดยี่สิบปีมานี่พวกเราตามหาลูกมาตลอด ในที่สุดก็ได้เจอ กลับไปอยู่กับแม่เถอะลูก"
"ใช่ลูกกลับไปอยู่ด้วยกันเถอะ ลูกอยากได้อะไรพ่อจะหามาให้ แล้วพ่อจะส่งลูกเรียนต่อด้วย"
พิชัยและไพจิตรดีใจจนน้ำตาไหลที่ได้พบลูกอีกครั้ง และอ้อนวอนให้ลูกสาวตัวเองกลับไปอยู่กับพวกเขา
เมื่อพิมพรได้ฟัง ก็รับรู้ถึงความรักที่พวกเขามอบให้ น้ำตาเธอก็ไหลออกมา แต่เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีจึงหันไปทางแม่หญิงเพื่อขอความคิดเห็น แม่หญิงเห็นดังนั้นจึงเข้าใจแล้วบอกไปว่า
"พ่อแม่หนูมาที่นี้ก็เพื่อจะรับหนูไปอยู่ด้วย หนูไปเถอะ"ถึงแม้จะพูดไปยังงั้นแต่แม่หญิงก็แอบเศร้าที่จะต้องจากลูกสาวที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือ แต่เธอก็ดีใจที่พิมพรจะได้มีความสุขซะที
"แต่ว่า.."พิมพรคิดจะแย้ง แต่เมื่อเห็นแม่หญิงและญาลินพยักหน้าอย่างไม่ให้ปฏิเสธ เธอก็ไม่คิดจะแย้งอีกเพราะเธอรู้ว่าทั้งสองหวังดีกับเธอ
"ไม่ต้องห่วงนะ แม่มารับหนูแล้วจะไม่ทำให้หนูลำบากอีก"ไพจิตรจับมือลูกสาวตัวเองอย่างตื้นตันในที่สุดเธอก็ได้ลูกกลับคืนมา
"ส่วนเรื่องบ้านเด็กกำพร้านี้เราจะให้ทุนในการเลี้ยงดูพวกเด็ก ลูกไม่ต้องห่วง พ่อกับคุณลุงจอนนี่จะเป็นธุระจัดการให้เอง"ได้ยินดังนั้นพิมพรก็ดีใจขึ้นมา
"จริงหรือคะ"ถ้าเป็นยังงั้นจริงต่อไปนี้แม่หญิงและเด็กๆจะได้ไม่อดอยากกันแล้ว
"จริงสิลูก ไม่ต้องห่วงหรอก หนูมาให้แม่กอดให้หายคิดถึงหน่อยเร็ว"
ครั้งแรกพิมพรก็ยังลังเลแต่พอเห็น สีหน้าที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนเธอก็รู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก จึงเดินเข้าไปแล้วกอดตอบ
ไพจิตรกอดลูกสาวตัวเองแน่นพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความดีใจ ส่วนพิชัยก็เข้ามากอดทั้งสองด้วยความตื้นตัน
แม่หญิง ญาลินและจอนนี่มองหน้ากันต่างคนต่างคิดว่าน่ายินดีจริงๆ
หลังจากพิมพรร่ำลาพวกเด็กๆจนน้ำตาน้ำมูกเลอะไปทั้งตัวแล้ว ก็ถึงคราวแม่หญิงและญาลินบ้างที่กำลังรอส่งอยู่หน้าบ้าน
"แม่หญิงหนูไปก่อนนะไว้ว่างๆหนูจะมาเยี่ยมแม่หญิงบ่อยๆ"
"จ้า หนูก็รักษาตัวดีๆนะ ว่างๆก็โทรมาหาด้วย แล้วก็อย่าไปซนที่นู้นเยอะเกินไปล่ะ"แม่หญิงหัวเราะ
"โธ่แม่ หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ"พิมพรเข้าไปกอดแม่หญิงอย่างอาลัยอาวร ต่อไปก็ถึงคราวญาลิน
"แก อย่าลืมโทรหาฉันบ่อยๆนะเว้ย ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันยินดีต้อนรับแกเสมอ"ญาลินเข้าไปกอดเพื่อนสาว
"โธ่ แกก็ไปหาฉันได้ทุกเมื่อ แม่จิตรก็บอกแล้วนี่หว่า หรือว่าแกไม่คิดจะไปหาฉัน"
"ไปสิ แต่ฉันก็ต้องทำงานนี่นา คงได้อาทิตย์ละครั้งนั่นแหละ แถมบ้านใหม่แกก็อยู่ในเมืองโน้น ห่างจากนอกเมืองตั้งเยอะ"ญาลินบ่นพึมพำเบาๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ หนูเป็นเพื่อนลูกสาวน้า เดี๋ยวน้าจะหางานที่บริษัทให้ทำ หรือถ้าอยากเรียนน้าจะออกทุนให้เรียน จะได้ย้ายไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวน้าด้วย"ไพจิตรเอ่ยปากบอกอย่างใจดี
"จะดีเหรอคะคุณน้า หนูเกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก หนูเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของลูกสาวน้า เพิ่มหนูไปอยู่ด้วยอีกคนจะเป็นไรไป"ไพจิตรเห็นว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนดีร่าเริงจึงเอ็นดูอยู่ไม่น้อย
"ขอบคุณมากค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูจัดการเรื่องทางนี้เสร็จหนูจะตามไปนะ"ญาลินขอบคุณอย่างดีใจเพราะยังไงเธอก็ไม่อยากอยู่ห่างจากเพื่อนสาวอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ดีออกลูกสาวน้าจะได้ไม่เหงาเพราะกว่าคู่หมั้นของลูกพรจะมาคลายเหงาให้ ก็อีกตั้งเดือน"
"คู่หมั้น!"พิมพรและญาลินร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจนี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
"ใช่จ๊ะ ลูกพรมีคู่หมั้นและคู่หมั้นของลูกก็เป็นลูกชายคนโตของคุณลุงจอนนี่ซึ่งเป็นคนสนิทของพวกเราใช่มั๊ยคะคุณพี่จอนนี่"ไพจิตรหันไปหาจอนนี่เพื่อขอคำยืนยัน
"เฮ้อ มีบทสักที อืมใช่แล้วหนูกับเจ้าลุกซ์หมั้นกันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ อีกหนึ่งเดือนมันก็จะกลับมากรุงเทพแล้ว รอหน่อยนะ"คุณลุงจอนนี่หน้าฝรั่งแต่พูดไทยชัดแจ๋วพูดยืนยันกับพิมพรที่กำลังช็อคเพราะเรื่องราวที่ได้ยิน
เธอมีคู่หมั้นแล้ว แถมยังหมั้นกันตั้งแต่เด็กๆ พิมพรยังทำใจรับไม่ได้ แต่แล้วเธอก็รู้สึกสะดุดกับชื่อคู่หมั้นของเธอ
"เอ่อ..ขอถามหน่อยนะคะคุณลุงชื่อเต็มๆว่าอะไรคะ"
"ลุงเหรอ จอนนี่ เทย์เลอร์ ไงล่ะ"
เปรี้ยง! พิมพรรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าตอนกลางวัน นี่มันนามสกุลเดียวกับนายลุกซ์ที่เป็นนายแบบคนนั้นนี่นา แต่เพื่อความมั่นใจ พิมพรจึงถามอีกรอบ
"เอ่อ..ขอถามอีกนิดหนึ่งนะคะ ลูกชายคุณลุงนี่ใช่ ลุกซ์ เทย์เลอร์ ที่เป็นนายแบบ และเป็นประธานบริษัท'เทย์เลอร์กรุ๊ฟ'รึปล่าวคะ"
"ใช่แล้ว หนูก็รู้จักดีนี่นา คือลุงเบื่อเป็นประธานแล้ว ก็เลยให้มันสืบทอดต่อน่ะ ฮ่าๆๆ"จอนนี่หัวเราะเสียงดัง
"เฮ้ย แกโชคดีจังว่ะ มีคู่หมั้นเป็นหนุ่มหล่อ บ้านรวยแถมยัง...เฮ้ย!ยัยพร"ญาลินยังไม่ทันพูดจบพิมพรก็เป็นลมสลบเพราะความช๊อคไปแล้ว
"สงสัยแกจะรับความตื่นเต้นพร้อมกันทั้งสองเรื่องไม่ไหวก็เลยเป็นลมไปน่ะค่ะ"
แม่หญิงหัวเราะพร้อมกับมองพิมพรที่ถูกหามเข้าไปในรถ และคิดว่าสาวน้อยของเธอคงจะเจอเรื่องราวตื่นเต้นอีกเยอะ
#โปรดติดตามตอนต่อไป#
สวัสดีค่ะ อิฉันเพิ่งจะเริ่มเขียนเป็นเรื่องแรกยังไงก็ติดตามอ่านด้วยนะเจ้าคะ จะติจะชมก็คอมเม้นต์มาได้เลยเด้อ แฮะๆ
แต่เพราะความสงสารเกิดขึ้นมาชั่วขณะ พวกโจรจึงทิ้งเด็กไว้หน้าบ้านเด็กกำพร้าที่อยู่ใกล้แหล่งกบดานพวกมัน แล้วจึงพากันหนีไป หลังจากนั้น 20 ปีต่อมาพวกมันก็ถูกจับได้ที่ต่างจังหวัดเพราะพวกมันก็ไปทำชั่วที่นู้น แล้วนักสืบที่พิชัยและไพจิตรจ้างวานก็สืบได้ว่าเป็นพวกเดียวกันที่ลักพาตัวลูกสาวพวกเขาไป จึงไปสืบสวนและจึงได้ทราบว่าลูกสาวตัวเองอยู่ที่ใด
"เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ตลอดยี่สิบปีมานี่พวกเราตามหาลูกมาตลอด ในที่สุดก็ได้เจอ กลับไปอยู่กับแม่เถอะลูก"
"ใช่ลูกกลับไปอยู่ด้วยกันเถอะ ลูกอยากได้อะไรพ่อจะหามาให้ แล้วพ่อจะส่งลูกเรียนต่อด้วย"
พิชัยและไพจิตรดีใจจนน้ำตาไหลที่ได้พบลูกอีกครั้ง และอ้อนวอนให้ลูกสาวตัวเองกลับไปอยู่กับพวกเขา
เมื่อพิมพรได้ฟัง ก็รับรู้ถึงความรักที่พวกเขามอบให้ น้ำตาเธอก็ไหลออกมา แต่เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีจึงหันไปทางแม่หญิงเพื่อขอความคิดเห็น แม่หญิงเห็นดังนั้นจึงเข้าใจแล้วบอกไปว่า
"พ่อแม่หนูมาที่นี้ก็เพื่อจะรับหนูไปอยู่ด้วย หนูไปเถอะ"ถึงแม้จะพูดไปยังงั้นแต่แม่หญิงก็แอบเศร้าที่จะต้องจากลูกสาวที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือ แต่เธอก็ดีใจที่พิมพรจะได้มีความสุขซะที
"แต่ว่า.."พิมพรคิดจะแย้ง แต่เมื่อเห็นแม่หญิงและญาลินพยักหน้าอย่างไม่ให้ปฏิเสธ เธอก็ไม่คิดจะแย้งอีกเพราะเธอรู้ว่าทั้งสองหวังดีกับเธอ
"ไม่ต้องห่วงนะ แม่มารับหนูแล้วจะไม่ทำให้หนูลำบากอีก"ไพจิตรจับมือลูกสาวตัวเองอย่างตื้นตันในที่สุดเธอก็ได้ลูกกลับคืนมา
"ส่วนเรื่องบ้านเด็กกำพร้านี้เราจะให้ทุนในการเลี้ยงดูพวกเด็ก ลูกไม่ต้องห่วง พ่อกับคุณลุงจอนนี่จะเป็นธุระจัดการให้เอง"ได้ยินดังนั้นพิมพรก็ดีใจขึ้นมา
"จริงหรือคะ"ถ้าเป็นยังงั้นจริงต่อไปนี้แม่หญิงและเด็กๆจะได้ไม่อดอยากกันแล้ว
"จริงสิลูก ไม่ต้องห่วงหรอก หนูมาให้แม่กอดให้หายคิดถึงหน่อยเร็ว"
ครั้งแรกพิมพรก็ยังลังเลแต่พอเห็น สีหน้าที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนเธอก็รู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก จึงเดินเข้าไปแล้วกอดตอบ
ไพจิตรกอดลูกสาวตัวเองแน่นพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความดีใจ ส่วนพิชัยก็เข้ามากอดทั้งสองด้วยความตื้นตัน
แม่หญิง ญาลินและจอนนี่มองหน้ากันต่างคนต่างคิดว่าน่ายินดีจริงๆ
หลังจากพิมพรร่ำลาพวกเด็กๆจนน้ำตาน้ำมูกเลอะไปทั้งตัวแล้ว ก็ถึงคราวแม่หญิงและญาลินบ้างที่กำลังรอส่งอยู่หน้าบ้าน
"แม่หญิงหนูไปก่อนนะไว้ว่างๆหนูจะมาเยี่ยมแม่หญิงบ่อยๆ"
"จ้า หนูก็รักษาตัวดีๆนะ ว่างๆก็โทรมาหาด้วย แล้วก็อย่าไปซนที่นู้นเยอะเกินไปล่ะ"แม่หญิงหัวเราะ
"โธ่แม่ หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ"พิมพรเข้าไปกอดแม่หญิงอย่างอาลัยอาวร ต่อไปก็ถึงคราวญาลิน
"แก อย่าลืมโทรหาฉันบ่อยๆนะเว้ย ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันยินดีต้อนรับแกเสมอ"ญาลินเข้าไปกอดเพื่อนสาว
"โธ่ แกก็ไปหาฉันได้ทุกเมื่อ แม่จิตรก็บอกแล้วนี่หว่า หรือว่าแกไม่คิดจะไปหาฉัน"
"ไปสิ แต่ฉันก็ต้องทำงานนี่นา คงได้อาทิตย์ละครั้งนั่นแหละ แถมบ้านใหม่แกก็อยู่ในเมืองโน้น ห่างจากนอกเมืองตั้งเยอะ"ญาลินบ่นพึมพำเบาๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ หนูเป็นเพื่อนลูกสาวน้า เดี๋ยวน้าจะหางานที่บริษัทให้ทำ หรือถ้าอยากเรียนน้าจะออกทุนให้เรียน จะได้ย้ายไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวน้าด้วย"ไพจิตรเอ่ยปากบอกอย่างใจดี
"จะดีเหรอคะคุณน้า หนูเกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก หนูเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของลูกสาวน้า เพิ่มหนูไปอยู่ด้วยอีกคนจะเป็นไรไป"ไพจิตรเห็นว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนดีร่าเริงจึงเอ็นดูอยู่ไม่น้อย
"ขอบคุณมากค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูจัดการเรื่องทางนี้เสร็จหนูจะตามไปนะ"ญาลินขอบคุณอย่างดีใจเพราะยังไงเธอก็ไม่อยากอยู่ห่างจากเพื่อนสาวอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ดีออกลูกสาวน้าจะได้ไม่เหงาเพราะกว่าคู่หมั้นของลูกพรจะมาคลายเหงาให้ ก็อีกตั้งเดือน"
"คู่หมั้น!"พิมพรและญาลินร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจนี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
"ใช่จ๊ะ ลูกพรมีคู่หมั้นและคู่หมั้นของลูกก็เป็นลูกชายคนโตของคุณลุงจอนนี่ซึ่งเป็นคนสนิทของพวกเราใช่มั๊ยคะคุณพี่จอนนี่"ไพจิตรหันไปหาจอนนี่เพื่อขอคำยืนยัน
"เฮ้อ มีบทสักที อืมใช่แล้วหนูกับเจ้าลุกซ์หมั้นกันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ อีกหนึ่งเดือนมันก็จะกลับมากรุงเทพแล้ว รอหน่อยนะ"คุณลุงจอนนี่หน้าฝรั่งแต่พูดไทยชัดแจ๋วพูดยืนยันกับพิมพรที่กำลังช็อคเพราะเรื่องราวที่ได้ยิน
เธอมีคู่หมั้นแล้ว แถมยังหมั้นกันตั้งแต่เด็กๆ พิมพรยังทำใจรับไม่ได้ แต่แล้วเธอก็รู้สึกสะดุดกับชื่อคู่หมั้นของเธอ
"เอ่อ..ขอถามหน่อยนะคะคุณลุงชื่อเต็มๆว่าอะไรคะ"
"ลุงเหรอ จอนนี่ เทย์เลอร์ ไงล่ะ"
เปรี้ยง! พิมพรรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าตอนกลางวัน นี่มันนามสกุลเดียวกับนายลุกซ์ที่เป็นนายแบบคนนั้นนี่นา แต่เพื่อความมั่นใจ พิมพรจึงถามอีกรอบ
"เอ่อ..ขอถามอีกนิดหนึ่งนะคะ ลูกชายคุณลุงนี่ใช่ ลุกซ์ เทย์เลอร์ ที่เป็นนายแบบ และเป็นประธานบริษัท'เทย์เลอร์กรุ๊ฟ'รึปล่าวคะ"
"ใช่แล้ว หนูก็รู้จักดีนี่นา คือลุงเบื่อเป็นประธานแล้ว ก็เลยให้มันสืบทอดต่อน่ะ ฮ่าๆๆ"จอนนี่หัวเราะเสียงดัง
"เฮ้ย แกโชคดีจังว่ะ มีคู่หมั้นเป็นหนุ่มหล่อ บ้านรวยแถมยัง...เฮ้ย!ยัยพร"ญาลินยังไม่ทันพูดจบพิมพรก็เป็นลมสลบเพราะความช๊อคไปแล้ว
"สงสัยแกจะรับความตื่นเต้นพร้อมกันทั้งสองเรื่องไม่ไหวก็เลยเป็นลมไปน่ะค่ะ"
แม่หญิงหัวเราะพร้อมกับมองพิมพรที่ถูกหามเข้าไปในรถ และคิดว่าสาวน้อยของเธอคงจะเจอเรื่องราวตื่นเต้นอีกเยอะ
#โปรดติดตามตอนต่อไป#
สวัสดีค่ะ อิฉันเพิ่งจะเริ่มเขียนเป็นเรื่องแรกยังไงก็ติดตามอ่านด้วยนะเจ้าคะ จะติจะชมก็คอมเม้นต์มาได้เลยเด้อ แฮะๆ
tingling เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 เม.ย. 2556, 16:46:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 เม.ย. 2556, 19:49:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1315
| << จุดเริ่มต้น | บทที่3 แรกพบที่ประทับใจ? >> |