คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 17 : อาการน้อยใจ
"พี่เชน มุกบอกแล้วไงคะว่ามุกไปเองได้" มุกกัญญาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก แค่เธอเผลอหลุดปากบอกชายหนุ่มไปว่าวันนี้จะไปหาเอมิกาที่โรงพยาบาล เขาก็ขับรถมารอรับเธอถึงหน้าประตูบ้านอย่างนี้
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ขึ้นมาเหอะมุก เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ชนาธรคุยกับหญิงสาวที่ยืนอยู่นอกรถ ไม่ยอมเปิดประตูขึ้นมาซักทีเอาแต่คุยกันผ่านกระจกที่ลดลงมา มุกกัญญาถอนหายใจแล้วเดินหนีเพื่อจะไปขึ้นรถแท๊กซี่หน้าปากซอย แต่ชายหนุ่มรุ่นพี่ก็ยังขับรถช้าๆตามเธอมาอีกจนได้ พอเธอวิ่งเขาก็เร่งความเร็วตามเธอมา มุกกัญญาจึงหยุดเดินแล้วมองเข้าไปในรถ
"พี่เชนจะไปทำไมคะ?เปลืองค่านํ้ามันรถเปล่าๆ" หญิงสาวให้เหตุผล
"ก็มุกบอกว่าจะไปหาน้องเอมไม่ใช่เหรอ พี่ก็จะไปหาน้องเอมด้วยไง" ชนาธรไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาเขาทำให้หญิงสาวชะงักไปในทันที... นั่นสินะ เขาชอบเพื่อนเธอหนิ แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกแย่ด้วยนะ!? แน่นอนว่าชนาธรยังไม่รู้เรื่องระหว่างเอมิกาและรัชชานนท์ ซึ่งเธอก็ไม่กล้าที่จะบอกเขาเพราะเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้เปิดเผยมากเท่าใดนัก
"แล้วทำไมไม่บอกมาตั้งแต่แรก" มุกกัญญาพูดอุบอิบกับตัวเองเบาๆแววตาเศร้าลงแต่ก็รีบซ่อนใบหน้านั้นไว้ แล้วก็ยอมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับในที่สุด ชนาธรยิ้มอย่างมีชัยแล้วก็ออกรถทันที
.....ณ โรงพยาบาล.....
"ฮัลโหล ยัยเอม ฉันอยู่ข้างล่างแล้วนะ" มุกกัญญาโทรหาเพื่อนสาวเมื่อเธอมาถึง โดยมีชนาธรที่ยืนล้วงกระเป๋าเท่ส์ๆทำเอาพยาบาลและคนไข้หันมองตามกันให้ควักอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มขอเธอไว้ว่าอย่าเพิ่งบอกเอมิกาว่าเขามาด้วย เพราะเขาอยากจะทำให้ร่างบางประหลาดใจเล่นๆ
หลังจากที่เธอวางสายไปไม่นาน ร่างบางของเอมิกาก็เดินตรงเข้ามาหาทั้งคู่
"มุก" เอมิกาเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนเสียงใสพร้อมยิ้มหวาน แต่รอยยิ้มที่เธอส่งให้เพื่อนดูท่ามันจะส่งผลไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังมากกว่า ชนาธรเดินขึ้นมาหยุดอยู่ข้างๆมุกกัญญาเพื่อให้คนตรงหน้าสังเกตเห็น
"น้องเอม" ชนาธรฉีกยิ้มหวานส่งไปให้เอมิกาโดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนข้างๆเกิดอาการเจ็บแปลบอยู่กลางใจ
"อ้าว! พี่เชน มาได้ไงคะเนี่ย?"
"พอดีเห็นมุกบอกว่าจะมาหาน้องเอม พี่ว่างๆอยู่พอดีเลยมาด้วยน่ะครับ"
"อ๋อ ค่ะๆ งั้นเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะค่ะ" เอมิกาเอ่ยชวนคนทั้งคู่พร้อมเดินนำไป
"นี่ห้องทำงานของพี่นนท์เหรอยัยเอม อย่างหรูอ่ะ" มุกกัญญาตาโตทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง เอมิกายักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนๆ ก่อนจะพาทั้งสองคนเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วหยิบนํ้ามาให้ผู้มาเยือน
"ปกติน้องเอมมาที่นี่กับพี่นนท์บ่อยเหรอครับ?"
"ช่วงหลังๆก็... บ่อยขึ้น มั้งคะ" เอมิกาตอบคำถามชายหนุ่มที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรพลางหน้าแดง แต่ชนาธรไม่ทันได้สังเกต
"แล้วพี่นนท์จะว่างอีกทีตอนไหนอ่ะ?" เป็นฝ่ายมุกกัญญาที่ถามขึ้นบ้าง
"น่าจะซัก...เที่ยงกว่าๆมั้ง"
ทั้งสามคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทั้งเรื่องทั่วไป ตลอดจนเรื่องที่มหาวิทยาลัยหรือแม้กระทั่งในวัยเด็ก เอมิกาเล่าเรื่องระหว่างครอบครัวเธอกับรัชชานนท์ให้ทั้งคู่ฟัง โดยเฉพาะชนาธร ที่ดูจะสนใจมากเป็นพิเศษ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เอมิกาเล่ามาทั้งหมด หลังจากฟังหญิงสาวที่เล่าไปยิ้มไป เขาก็รู้ได้ทันทีว่าทั้งเอมิกาและชายหนุ่มข้างบ้านคงรักและผูกพันกันมาก แต่เขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะคิดว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ จังหวะนั้น ชายหนุ่มทั้งสองคนก็เปิดประตูเข้ามา โดยที่หนึ่งในสองหนุ่มนั้นเพิ่งอยู่ในหัวข้อสนทนาที่เพิ่งจบไปหมาดๆเมื่อกี้นี้
"พี่หมอ! มาแล้วเหรอคะ" เอมิกาลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปหารัชชานนท์ ก่อนจะหันไปทางตรัยภพ "พี่ตรัย สวัสดีค่ะ นี่เพื่อนน้องเอมค่ะ ชื่อมุก แล้วนี่ก็รุ่นพี่ที่มหา'ลัย ชื่อพี่เชน" เอมิกาเอ่ยแนะนำเพื่อนของเธอให้ตรัยภพรู้จััก ส่วนรัชชานนท์เขาก็เคยเจอทั้งสองคนที่งานวันเกิดของเธอแล้ว โดยเฉพาะมุกที่คุ้นๆกันอยู่ หญิงสาวจึงไม่ได้แนะนำออกไปอีก
รัชชานนท์และตรัยภพรับไหว้ทั้งสองคนแล้วฝืนยิ้มให้อย่างมีมารยาท ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มที่ไปงานวันเกิดของเอมิกาคราวนั้นคือคนตรงหน้า เขาจำสายตาที่ชนาธรใช้มองตังเล็กของเขาได้อย่างดี
"พี่นึกว่ามีแค่มุกนะที่มา" รัชชานนท์กล่าวด้วยท่าทางสบายๆไม่จริงจังอะไรแต่ในใจกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
"พี่เชนมาเซอร์ไพรส์น้องเอมค่ะ" เอมิกาตอบเสียงใสก่อนจะหันไปทางตรัยภพอีกครั้ง "พี่ตรัยคะ เห็นพี่หมอบอกน้องเอมว่าพี่ตรัยชอบกินขนมหวานร้านที่อยู่ตรงหน้าปากซอยบ้านน้องเอม วันนี้น้องเอมเลยซื้อมาฝาก" เอมิกายื่นถุงขนมไปให้คนตรงหน้า ซึ่งตรัยภพก็รับไปถือไปแล้วยิ้มขอบคุณ พร้อมเอ่ยทีเล่นทีจริง
"ขอบคุณมากนะครับ แต่วันหลังไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวพี่โดนไอ้นนท์มันฉีกอก"
"พี่หมอไม่ใจดำหรอกใช่มั๊ยคะ ถ้าพี่หมอทำอะไรพี่ตรัยนะ น้องเอมจะกระโดดกัดหูพี่หมอเลยคอยดู" เอมิกาแกล้งขู่ชายหนุ่มตรงหน้า รัชชานนท์หัวเราะขำๆให้กับความมั่นใจเกินร้องของร่างเล็กตรงหน้่าอย่างห้ามไม่อยู่
"กระโดดถึงเหรอเรา? พี่ว่าน้องเอมโดดให้ถึงไหล่พี่ก่อนเถอะ"
"พี่หมออ่ะ! น้องเอมไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นซักหน่อย เห็นมั๊ย แค่น้องเอมยืนก็สูงถึงไหล่พี่หมอแล้ว อย่ามาขี้ตู่นะ" เอมิกาแกล้งทำแก้มป่องอย่างแง่งอน รัชชานนท์จึงเลิกแกล้ง เปลี่ยนเป็นเอามือขึ้นไปยีหัวหญิงสาวเบาๆแล้วดึงข้อมือให้เธอเดินตามมานั่งลงบนโซฟาที่บัดนี้ คนอีกสามคนที่อยู่ในห้องดูกลายเป็นส่วนเกินไปเลย
"เห็นพี่หมอบอกว่ามีเวลาพักแค่นิดเดียว ก่อนน้องเอมขึ้นมาเลยซื้อข้าวขึ้นมาให้พีี่หมอเลยจะได้ไม่เสียเวลา นี่น้องเอมก็เลยซื้อข้าวขึ้นมานั่งกินกับมุกแล้วก็พี่เชน อ้อ น้องเอมซื้อมาเผื่อพี่ตรัยด้วยนะคะ"
"ขอบคุณครับ น้องเอมนี่ใจดีจังเลยนะ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีน่าดู" ตรัยภพแกล้งแหย่เพื่อนสนิท มุกกัญญาก็อมยิ้มล้อเลียนเพื่อนที่หน้าแดงไปด้วย มีแต่ชนาธรที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็พูดโผงออกมา
"ผมก็ว่างั้นนะครับ ใครได้น้องเอมเป็นแฟนคงโชคดีมาก น้องเอมออกจะน่ารักขนาดนี้" ชนาธรพูดชมเอมิกาตรงๆ จนใครๆก็ดูออกว่าชนาธรคิดยังไงกับหญิงสาว บรรยากาศในห้องเงียบกริบลงทันที ชนาธรที่รู้สึกถึงความผิดปกติภายในห้องจึงเงียบปากลง แล้วก็เป็นมุกกัญญาที่พูดทำลายบรรยากาศอันอึมครึมขึ้นมา
"พี่นนท์คะ เปิดทีวีดูได้มั๊ยคะ คือมุกอยากดูทีวีพอดี"
"อ้อ ได้ครับ นี่ครับรีโมท" รัชชานนท์หยิบรีโมทขึ้นมายื่นให้มุกกัญญา ตรัยภพมองประเมินสถานการณ์ตรงหน้าแล้วตบไหล่ปลอบใจเพื่อน พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะบอกให้ทุกคนกินข้าวต่อด้วยนํ้าเสียงร่าเริง แม้ว่าค่อนข้างจะอึดอัดเพราะดูเหมือนว่าทางฝ่ายรัชชานนท์จะดูมึนตึงขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ปรับอารมณ์ให้เปลี่ยนมาเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย และเมื่อธนาธรเห็นว่าสถานการณ์ยังคงปกติ เขาจึงคิดว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เขาคงแค่คิดไปเอง จึงยังคงพูดจาหวานใส่เอมิกาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าจะเอาใจใส่ขึ้นอีกด้วย สุดท้าย รัชชานนท์ก็คิดว่าถ้าเขายังคงอยู่ตรงนี้ต่อไป เขาคงระงับอารมณ์อีกไม่ได้แน่ๆ คิดได้ดังนั้น หมอหนุ่มจึงวางกล่องข้าวลงแล้วผุดลุกขึ้น
"พี่หมออิ่มแล้วหรือคะ?" เสียงหวานใสถามขึ้น
"ครับ" รัชชานนท์ตอบเสียงแผ่วโดยไม่ได้หันหน้าไปมองเจ้าของประโยคข้างต้น แล้วหันหลังเดินไปหยิบเสื้อกาวน์ที่ถอดวางพาดไว้บนโต๊ะทำงาน
"แต่ยังเหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีกว่าๆนี่คะ พี่หมอจะรีบไปไหนอ่า" เอมิกาถามนํ้าเสียงร้อนรนเมื่อรู้สึกถึงความไม่ผิดปกติของคุณหมอหนุ่มของเธอ หญิงสาวผุดลุกเดินเข้าไปขวางตรงหน้ารัชชานนท์
"พี่ลืมไปว่ายังต้องเซ็นเอกสารอีก ไอ้ตรัย แกจะออกไปกับฉันเลยมั๊ย?" ประโยคหลัง ร่างสูงหันไปถามเพื่อนรักของเขาที่มือทั้งสองข้างยังคงถือช้อนและกล่องข้าวอยู่ ส่วนปากก็ยังเคี้ยวหมุบหมับ เหมือนพี่หมอกำลังเมินเธออยู่ หญิงสาวคิด
"เอ่อ ก็ได้" ตรัยภพจำใจวางข้าวกล่องทั้งๆที่ยังไม่อิ่ม แต่ก็เข้าใจเพื่อนสนิท เลยกะว่าจะไปปลอบใจเพื่อนนอกห้อง จึงยอมผุดลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันไปหาเอมิกา "น้องเอมครับ เดี๋ยวพี่รบกวนฝากเก็บกล่องข้าวให้พี่ด้วยนะ" ตรัยภพบอกอย่างเกรงใจที่ต้องทิ้งกล่องข้าวที่ตัวเองเพิ่งทานเสร็จให้หญิงสาวเก็บ
"ไม่รบกวนเลยค่ะ" เอมิกาส่ายหัวปฏิเสธรัวๆ จนรัชชานนท์เกือบจะยิ้มและเอื้อมมือไปยีหัวร่างเล็ก แต่ติดตรงที่ว่าเขายังไม่พอใจร่างเล็กอยู่ เพราะดูจากที่ชนาธรหวานออกมา เธอคงยังไม่ได้บอกชนาธรแน่ๆ ว่าเธอเป็นอะไรกับเขา
รัชชานนท์จะเดินผ่านไป เอมิกาเห็นว่ามันผิดวิสัยของคนร่างสูงอย่างมาก เพราะถ้าเป็นปกติ แล้วเธออยู่กับเขาแค่สองคนในห้อง เวลาเขาจะเข้าเวร รัชชานนท์มักจะฉวยโอกาสหอมแก้มเธอทั้งสองข้างก่อนจะไปทำงาน หรือถ้ามีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย เขาก็จะยีหีวแล้วโบกมือบ๊ายบายให้เธอแล้วยิ้มอบอุ่น แต่นี่กลับไม่มีแม้แต่คำพูดทิ้งไว้เลยซักคำ
"พี่หมอ" เอมิกาหมุนตัวไปหาคนที่เดินผ่านเธอไป แช้วดึงเสื้อเชิ้ตด้านหลังของเขาเอาไว้
"ว่าไงครับ?" รัชชานนท์หันหน้ามาแล้วเลิกคิ้วถาม
"..." เอมิกาตกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม เพราะตั้งแต่จำความได้ ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะทำเมินหรือเย็นชากับเธอแบบนี้ เอมิกานํ้าตาเอ่อคลอขึ้นมาทันทีกับปฏิกิริยาที่ไม่เคยเจอของบุคคลตรงหน้า
"น้องเอมเป็นอะไรครับ ไม่เอาน่า" แล้วสุดท้าย รัชชานนท์ก็ต้องถอนหายใจออกมาแผ่วเบาอย่างอ่อนใจ แล้วเอื้อมมือไปบีบมือเอมิกาที่กำลังบีบเข้าหากันอย่างประหม่า "เดี๋ยวพอพี่ทำงานเสร็จแล้วเรารีบกลับบ้านกันเลย โอเคนะ" รัชชานนท์เอ่ยปลอบใจหญิงสาวแล้วยิ้มอบอุ่นให้เอมิกาที่พยักหน้ารัวๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปพร้อมๆกับตรัยภพ พี่หมอเป็นอะไรไป เราไปทำอะไรให้พี่หมอไม่พอใจนะ... หรือว่าเราเลือกกับข้าวมาไม่ถูกปากพี่หมอ? ไม่น่า ทำไมวันนี้พี่หมอของเธอถึงกินข้าวไม่หมดกล่อง เอมิกาคิด พลางหันไปมองกล่องข้าวที่รัชชานนท์เหลือไว้บนโต๊ะ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปตักข้าวในกล่องของชายหนุ่มขึ้นชิม หืม? อร่อยกว่ากล่องของเธออีก!
ชนาธรมองภาพตรงหน้าอย่างเริ่มฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ หรือว่า..!!
"ไอ้นนท์" ตรัยภพเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้ว
"หุบปาก"
"รู้หรือไงว่าฉันจะพูดเรื่องอะไร"
"เชน"
"แล้วทำไมไม่อยากให้ฉันพูด" รัชชานนท์เงียบไปอึดใจ
"...แล้วแกจะพูดอะไร ฉันรีบ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นรีบเลยไอ้นนท์ ฉันรู้ว่าที่แกบอกจะไปเซ็นเอกสารน่ะข้ออ้างทั้งน้านนน" ตรัยภพลากเสียงยางยั่วอารมณ์คนข้างๆ รัชชานนท์เดินเลี้ยวนั่งบนเก้าอี้ตรงทางเดินทันทีแล้วขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์
"มีอะไร" ตรัยภพยิ้มแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเพื่อนร่วมอาชีพ
"เชนอะไรนั่นน่ะยังไม่รู้เรื่องที่แกคบกับน้องเอม ถูกมั๊ย"
"ใครดูก็รู้" รัชชานนท์อุบอิบเสียงเบาราวกับกระซิบ
"แล้วแกหงุดหงิดเรื่องอะไร?"
"..."
"น้องเอมไม่ยอมบอกเรื่องความสัมพันธ์ของน้องเอมกับแก?"
"..."
"แล้วทำไมแกไม่บอกเลยวะ!? ไม่ก็แสดงให้รู้ไปเลยว่าน้องเอมเป็นของแก"
"ช่างเหอะ มีเรื่องพูดแค่นี้ใช่มั๊ย ฉันจะไปทำงาน" พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นหนีไปทันที ตรัยภพจึงได้แต่ส่ายหน้าตามหลังไป
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเท่าไหร่ แต่ตอนหน้าอาจจะต้องเตรียมหมอนไว้จิกเล่นนะค้า เพราะหนูเอมตัวกีทำพี่หมอของทุกๆคนงอนซะแล้ว ตอนหน้าจึงมีกานงอนนิดๆง้อหน่อยๆค่ะ 5555 -///-
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ขึ้นมาเหอะมุก เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ชนาธรคุยกับหญิงสาวที่ยืนอยู่นอกรถ ไม่ยอมเปิดประตูขึ้นมาซักทีเอาแต่คุยกันผ่านกระจกที่ลดลงมา มุกกัญญาถอนหายใจแล้วเดินหนีเพื่อจะไปขึ้นรถแท๊กซี่หน้าปากซอย แต่ชายหนุ่มรุ่นพี่ก็ยังขับรถช้าๆตามเธอมาอีกจนได้ พอเธอวิ่งเขาก็เร่งความเร็วตามเธอมา มุกกัญญาจึงหยุดเดินแล้วมองเข้าไปในรถ
"พี่เชนจะไปทำไมคะ?เปลืองค่านํ้ามันรถเปล่าๆ" หญิงสาวให้เหตุผล
"ก็มุกบอกว่าจะไปหาน้องเอมไม่ใช่เหรอ พี่ก็จะไปหาน้องเอมด้วยไง" ชนาธรไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาเขาทำให้หญิงสาวชะงักไปในทันที... นั่นสินะ เขาชอบเพื่อนเธอหนิ แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกแย่ด้วยนะ!? แน่นอนว่าชนาธรยังไม่รู้เรื่องระหว่างเอมิกาและรัชชานนท์ ซึ่งเธอก็ไม่กล้าที่จะบอกเขาเพราะเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้เปิดเผยมากเท่าใดนัก
"แล้วทำไมไม่บอกมาตั้งแต่แรก" มุกกัญญาพูดอุบอิบกับตัวเองเบาๆแววตาเศร้าลงแต่ก็รีบซ่อนใบหน้านั้นไว้ แล้วก็ยอมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับในที่สุด ชนาธรยิ้มอย่างมีชัยแล้วก็ออกรถทันที
.....ณ โรงพยาบาล.....
"ฮัลโหล ยัยเอม ฉันอยู่ข้างล่างแล้วนะ" มุกกัญญาโทรหาเพื่อนสาวเมื่อเธอมาถึง โดยมีชนาธรที่ยืนล้วงกระเป๋าเท่ส์ๆทำเอาพยาบาลและคนไข้หันมองตามกันให้ควักอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มขอเธอไว้ว่าอย่าเพิ่งบอกเอมิกาว่าเขามาด้วย เพราะเขาอยากจะทำให้ร่างบางประหลาดใจเล่นๆ
หลังจากที่เธอวางสายไปไม่นาน ร่างบางของเอมิกาก็เดินตรงเข้ามาหาทั้งคู่
"มุก" เอมิกาเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนเสียงใสพร้อมยิ้มหวาน แต่รอยยิ้มที่เธอส่งให้เพื่อนดูท่ามันจะส่งผลไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังมากกว่า ชนาธรเดินขึ้นมาหยุดอยู่ข้างๆมุกกัญญาเพื่อให้คนตรงหน้าสังเกตเห็น
"น้องเอม" ชนาธรฉีกยิ้มหวานส่งไปให้เอมิกาโดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนข้างๆเกิดอาการเจ็บแปลบอยู่กลางใจ
"อ้าว! พี่เชน มาได้ไงคะเนี่ย?"
"พอดีเห็นมุกบอกว่าจะมาหาน้องเอม พี่ว่างๆอยู่พอดีเลยมาด้วยน่ะครับ"
"อ๋อ ค่ะๆ งั้นเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะค่ะ" เอมิกาเอ่ยชวนคนทั้งคู่พร้อมเดินนำไป
"นี่ห้องทำงานของพี่นนท์เหรอยัยเอม อย่างหรูอ่ะ" มุกกัญญาตาโตทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง เอมิกายักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนๆ ก่อนจะพาทั้งสองคนเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วหยิบนํ้ามาให้ผู้มาเยือน
"ปกติน้องเอมมาที่นี่กับพี่นนท์บ่อยเหรอครับ?"
"ช่วงหลังๆก็... บ่อยขึ้น มั้งคะ" เอมิกาตอบคำถามชายหนุ่มที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรพลางหน้าแดง แต่ชนาธรไม่ทันได้สังเกต
"แล้วพี่นนท์จะว่างอีกทีตอนไหนอ่ะ?" เป็นฝ่ายมุกกัญญาที่ถามขึ้นบ้าง
"น่าจะซัก...เที่ยงกว่าๆมั้ง"
ทั้งสามคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทั้งเรื่องทั่วไป ตลอดจนเรื่องที่มหาวิทยาลัยหรือแม้กระทั่งในวัยเด็ก เอมิกาเล่าเรื่องระหว่างครอบครัวเธอกับรัชชานนท์ให้ทั้งคู่ฟัง โดยเฉพาะชนาธร ที่ดูจะสนใจมากเป็นพิเศษ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เอมิกาเล่ามาทั้งหมด หลังจากฟังหญิงสาวที่เล่าไปยิ้มไป เขาก็รู้ได้ทันทีว่าทั้งเอมิกาและชายหนุ่มข้างบ้านคงรักและผูกพันกันมาก แต่เขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะคิดว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ จังหวะนั้น ชายหนุ่มทั้งสองคนก็เปิดประตูเข้ามา โดยที่หนึ่งในสองหนุ่มนั้นเพิ่งอยู่ในหัวข้อสนทนาที่เพิ่งจบไปหมาดๆเมื่อกี้นี้
"พี่หมอ! มาแล้วเหรอคะ" เอมิกาลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปหารัชชานนท์ ก่อนจะหันไปทางตรัยภพ "พี่ตรัย สวัสดีค่ะ นี่เพื่อนน้องเอมค่ะ ชื่อมุก แล้วนี่ก็รุ่นพี่ที่มหา'ลัย ชื่อพี่เชน" เอมิกาเอ่ยแนะนำเพื่อนของเธอให้ตรัยภพรู้จััก ส่วนรัชชานนท์เขาก็เคยเจอทั้งสองคนที่งานวันเกิดของเธอแล้ว โดยเฉพาะมุกที่คุ้นๆกันอยู่ หญิงสาวจึงไม่ได้แนะนำออกไปอีก
รัชชานนท์และตรัยภพรับไหว้ทั้งสองคนแล้วฝืนยิ้มให้อย่างมีมารยาท ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มที่ไปงานวันเกิดของเอมิกาคราวนั้นคือคนตรงหน้า เขาจำสายตาที่ชนาธรใช้มองตังเล็กของเขาได้อย่างดี
"พี่นึกว่ามีแค่มุกนะที่มา" รัชชานนท์กล่าวด้วยท่าทางสบายๆไม่จริงจังอะไรแต่ในใจกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
"พี่เชนมาเซอร์ไพรส์น้องเอมค่ะ" เอมิกาตอบเสียงใสก่อนจะหันไปทางตรัยภพอีกครั้ง "พี่ตรัยคะ เห็นพี่หมอบอกน้องเอมว่าพี่ตรัยชอบกินขนมหวานร้านที่อยู่ตรงหน้าปากซอยบ้านน้องเอม วันนี้น้องเอมเลยซื้อมาฝาก" เอมิกายื่นถุงขนมไปให้คนตรงหน้า ซึ่งตรัยภพก็รับไปถือไปแล้วยิ้มขอบคุณ พร้อมเอ่ยทีเล่นทีจริง
"ขอบคุณมากนะครับ แต่วันหลังไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวพี่โดนไอ้นนท์มันฉีกอก"
"พี่หมอไม่ใจดำหรอกใช่มั๊ยคะ ถ้าพี่หมอทำอะไรพี่ตรัยนะ น้องเอมจะกระโดดกัดหูพี่หมอเลยคอยดู" เอมิกาแกล้งขู่ชายหนุ่มตรงหน้า รัชชานนท์หัวเราะขำๆให้กับความมั่นใจเกินร้องของร่างเล็กตรงหน้่าอย่างห้ามไม่อยู่
"กระโดดถึงเหรอเรา? พี่ว่าน้องเอมโดดให้ถึงไหล่พี่ก่อนเถอะ"
"พี่หมออ่ะ! น้องเอมไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นซักหน่อย เห็นมั๊ย แค่น้องเอมยืนก็สูงถึงไหล่พี่หมอแล้ว อย่ามาขี้ตู่นะ" เอมิกาแกล้งทำแก้มป่องอย่างแง่งอน รัชชานนท์จึงเลิกแกล้ง เปลี่ยนเป็นเอามือขึ้นไปยีหัวหญิงสาวเบาๆแล้วดึงข้อมือให้เธอเดินตามมานั่งลงบนโซฟาที่บัดนี้ คนอีกสามคนที่อยู่ในห้องดูกลายเป็นส่วนเกินไปเลย
"เห็นพี่หมอบอกว่ามีเวลาพักแค่นิดเดียว ก่อนน้องเอมขึ้นมาเลยซื้อข้าวขึ้นมาให้พีี่หมอเลยจะได้ไม่เสียเวลา นี่น้องเอมก็เลยซื้อข้าวขึ้นมานั่งกินกับมุกแล้วก็พี่เชน อ้อ น้องเอมซื้อมาเผื่อพี่ตรัยด้วยนะคะ"
"ขอบคุณครับ น้องเอมนี่ใจดีจังเลยนะ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีน่าดู" ตรัยภพแกล้งแหย่เพื่อนสนิท มุกกัญญาก็อมยิ้มล้อเลียนเพื่อนที่หน้าแดงไปด้วย มีแต่ชนาธรที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็พูดโผงออกมา
"ผมก็ว่างั้นนะครับ ใครได้น้องเอมเป็นแฟนคงโชคดีมาก น้องเอมออกจะน่ารักขนาดนี้" ชนาธรพูดชมเอมิกาตรงๆ จนใครๆก็ดูออกว่าชนาธรคิดยังไงกับหญิงสาว บรรยากาศในห้องเงียบกริบลงทันที ชนาธรที่รู้สึกถึงความผิดปกติภายในห้องจึงเงียบปากลง แล้วก็เป็นมุกกัญญาที่พูดทำลายบรรยากาศอันอึมครึมขึ้นมา
"พี่นนท์คะ เปิดทีวีดูได้มั๊ยคะ คือมุกอยากดูทีวีพอดี"
"อ้อ ได้ครับ นี่ครับรีโมท" รัชชานนท์หยิบรีโมทขึ้นมายื่นให้มุกกัญญา ตรัยภพมองประเมินสถานการณ์ตรงหน้าแล้วตบไหล่ปลอบใจเพื่อน พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะบอกให้ทุกคนกินข้าวต่อด้วยนํ้าเสียงร่าเริง แม้ว่าค่อนข้างจะอึดอัดเพราะดูเหมือนว่าทางฝ่ายรัชชานนท์จะดูมึนตึงขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ปรับอารมณ์ให้เปลี่ยนมาเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย และเมื่อธนาธรเห็นว่าสถานการณ์ยังคงปกติ เขาจึงคิดว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เขาคงแค่คิดไปเอง จึงยังคงพูดจาหวานใส่เอมิกาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าจะเอาใจใส่ขึ้นอีกด้วย สุดท้าย รัชชานนท์ก็คิดว่าถ้าเขายังคงอยู่ตรงนี้ต่อไป เขาคงระงับอารมณ์อีกไม่ได้แน่ๆ คิดได้ดังนั้น หมอหนุ่มจึงวางกล่องข้าวลงแล้วผุดลุกขึ้น
"พี่หมออิ่มแล้วหรือคะ?" เสียงหวานใสถามขึ้น
"ครับ" รัชชานนท์ตอบเสียงแผ่วโดยไม่ได้หันหน้าไปมองเจ้าของประโยคข้างต้น แล้วหันหลังเดินไปหยิบเสื้อกาวน์ที่ถอดวางพาดไว้บนโต๊ะทำงาน
"แต่ยังเหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีกว่าๆนี่คะ พี่หมอจะรีบไปไหนอ่า" เอมิกาถามนํ้าเสียงร้อนรนเมื่อรู้สึกถึงความไม่ผิดปกติของคุณหมอหนุ่มของเธอ หญิงสาวผุดลุกเดินเข้าไปขวางตรงหน้ารัชชานนท์
"พี่ลืมไปว่ายังต้องเซ็นเอกสารอีก ไอ้ตรัย แกจะออกไปกับฉันเลยมั๊ย?" ประโยคหลัง ร่างสูงหันไปถามเพื่อนรักของเขาที่มือทั้งสองข้างยังคงถือช้อนและกล่องข้าวอยู่ ส่วนปากก็ยังเคี้ยวหมุบหมับ เหมือนพี่หมอกำลังเมินเธออยู่ หญิงสาวคิด
"เอ่อ ก็ได้" ตรัยภพจำใจวางข้าวกล่องทั้งๆที่ยังไม่อิ่ม แต่ก็เข้าใจเพื่อนสนิท เลยกะว่าจะไปปลอบใจเพื่อนนอกห้อง จึงยอมผุดลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันไปหาเอมิกา "น้องเอมครับ เดี๋ยวพี่รบกวนฝากเก็บกล่องข้าวให้พี่ด้วยนะ" ตรัยภพบอกอย่างเกรงใจที่ต้องทิ้งกล่องข้าวที่ตัวเองเพิ่งทานเสร็จให้หญิงสาวเก็บ
"ไม่รบกวนเลยค่ะ" เอมิกาส่ายหัวปฏิเสธรัวๆ จนรัชชานนท์เกือบจะยิ้มและเอื้อมมือไปยีหัวร่างเล็ก แต่ติดตรงที่ว่าเขายังไม่พอใจร่างเล็กอยู่ เพราะดูจากที่ชนาธรหวานออกมา เธอคงยังไม่ได้บอกชนาธรแน่ๆ ว่าเธอเป็นอะไรกับเขา
รัชชานนท์จะเดินผ่านไป เอมิกาเห็นว่ามันผิดวิสัยของคนร่างสูงอย่างมาก เพราะถ้าเป็นปกติ แล้วเธออยู่กับเขาแค่สองคนในห้อง เวลาเขาจะเข้าเวร รัชชานนท์มักจะฉวยโอกาสหอมแก้มเธอทั้งสองข้างก่อนจะไปทำงาน หรือถ้ามีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย เขาก็จะยีหีวแล้วโบกมือบ๊ายบายให้เธอแล้วยิ้มอบอุ่น แต่นี่กลับไม่มีแม้แต่คำพูดทิ้งไว้เลยซักคำ
"พี่หมอ" เอมิกาหมุนตัวไปหาคนที่เดินผ่านเธอไป แช้วดึงเสื้อเชิ้ตด้านหลังของเขาเอาไว้
"ว่าไงครับ?" รัชชานนท์หันหน้ามาแล้วเลิกคิ้วถาม
"..." เอมิกาตกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม เพราะตั้งแต่จำความได้ ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะทำเมินหรือเย็นชากับเธอแบบนี้ เอมิกานํ้าตาเอ่อคลอขึ้นมาทันทีกับปฏิกิริยาที่ไม่เคยเจอของบุคคลตรงหน้า
"น้องเอมเป็นอะไรครับ ไม่เอาน่า" แล้วสุดท้าย รัชชานนท์ก็ต้องถอนหายใจออกมาแผ่วเบาอย่างอ่อนใจ แล้วเอื้อมมือไปบีบมือเอมิกาที่กำลังบีบเข้าหากันอย่างประหม่า "เดี๋ยวพอพี่ทำงานเสร็จแล้วเรารีบกลับบ้านกันเลย โอเคนะ" รัชชานนท์เอ่ยปลอบใจหญิงสาวแล้วยิ้มอบอุ่นให้เอมิกาที่พยักหน้ารัวๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปพร้อมๆกับตรัยภพ พี่หมอเป็นอะไรไป เราไปทำอะไรให้พี่หมอไม่พอใจนะ... หรือว่าเราเลือกกับข้าวมาไม่ถูกปากพี่หมอ? ไม่น่า ทำไมวันนี้พี่หมอของเธอถึงกินข้าวไม่หมดกล่อง เอมิกาคิด พลางหันไปมองกล่องข้าวที่รัชชานนท์เหลือไว้บนโต๊ะ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปตักข้าวในกล่องของชายหนุ่มขึ้นชิม หืม? อร่อยกว่ากล่องของเธออีก!
ชนาธรมองภาพตรงหน้าอย่างเริ่มฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ หรือว่า..!!
"ไอ้นนท์" ตรัยภพเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้ว
"หุบปาก"
"รู้หรือไงว่าฉันจะพูดเรื่องอะไร"
"เชน"
"แล้วทำไมไม่อยากให้ฉันพูด" รัชชานนท์เงียบไปอึดใจ
"...แล้วแกจะพูดอะไร ฉันรีบ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นรีบเลยไอ้นนท์ ฉันรู้ว่าที่แกบอกจะไปเซ็นเอกสารน่ะข้ออ้างทั้งน้านนน" ตรัยภพลากเสียงยางยั่วอารมณ์คนข้างๆ รัชชานนท์เดินเลี้ยวนั่งบนเก้าอี้ตรงทางเดินทันทีแล้วขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์
"มีอะไร" ตรัยภพยิ้มแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเพื่อนร่วมอาชีพ
"เชนอะไรนั่นน่ะยังไม่รู้เรื่องที่แกคบกับน้องเอม ถูกมั๊ย"
"ใครดูก็รู้" รัชชานนท์อุบอิบเสียงเบาราวกับกระซิบ
"แล้วแกหงุดหงิดเรื่องอะไร?"
"..."
"น้องเอมไม่ยอมบอกเรื่องความสัมพันธ์ของน้องเอมกับแก?"
"..."
"แล้วทำไมแกไม่บอกเลยวะ!? ไม่ก็แสดงให้รู้ไปเลยว่าน้องเอมเป็นของแก"
"ช่างเหอะ มีเรื่องพูดแค่นี้ใช่มั๊ย ฉันจะไปทำงาน" พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นหนีไปทันที ตรัยภพจึงได้แต่ส่ายหน้าตามหลังไป
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเท่าไหร่ แต่ตอนหน้าอาจจะต้องเตรียมหมอนไว้จิกเล่นนะค้า เพราะหนูเอมตัวกีทำพี่หมอของทุกๆคนงอนซะแล้ว ตอนหน้าจึงมีกานงอนนิดๆง้อหน่อยๆค่ะ 5555 -///-
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ค. 2556, 19:45:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 พ.ค. 2556, 19:53:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 7489
| << ตอนที่ 16 : เอานํ้าเย็นเข้าลูบ | ตอนที่ 18 : ง้อคนดื้อ 1 >> |
wii 3 พ.ค. 2556, 20:28:58 น.
เอ้าเอาเข้าไปพ่อเเง่เเม่งอน ขืนพี่หมองอนมากๆหนูเอมไม่ง้อขึ้นมาเเล้วจะลำบากใจนะ ยิ่งเเก่กว่าหนูเอาหลายปีด้วยเดี่๋ยวสาวงอนขึ้นมาเเล้วไปคว้าคนที่หนุ่มกว่ามาควงเเก้เเค้นเเล้วจะหนาววววว
เอ้าเอาเข้าไปพ่อเเง่เเม่งอน ขืนพี่หมองอนมากๆหนูเอมไม่ง้อขึ้นมาเเล้วจะลำบากใจนะ ยิ่งเเก่กว่าหนูเอาหลายปีด้วยเดี่๋ยวสาวงอนขึ้นมาเเล้วไปคว้าคนที่หนุ่มกว่ามาควงเเก้เเค้นเเล้วจะหนาววววว