คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 18 : ง้อคนดื้อ 1
ร่างสองร่างเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน หนึ่งคนคือคุณหมอหนุ่มเจ้าของห้อง ส่วนอีกคนหนึ่งที่เดินตามหลังมาคือพยาบาลสาวสุดสวย ซึ่งเมื่อเอมิกาเห็นคนที่เดินตามหลังมาก็ถึงกับหน้าตึง 'คนอะไร ภายนอกสวยแต่ภายในเน่า พอทำอะไรไม่ได้ก็ชอบจิกตาใส่ เหอะ!' เอมิกาคิด แล้วก็เบ้ปากแก้มป่องไม่พอใจอยู่คนเดียว
"ยัยมุก คุณพยาบาลคนนี้แหละที่ฉันเล่าให้ฟัง" เอมิกากระซิบ หลังจากสกิดเพื่อนที่กำลังกางนิตยาสารนั่งอ่านอยู่ให้เงยหน้าขึ้นมอง ชนาธรเห็นว่าสองสาวกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ก่อนจะก้มลงจิ้มโทรศัพท์เหมือนเดิม
"คนนี้เหรอ โหย ไม่น่าเชื่ออ่ะ ทำไมดูเรียบร้อยจัง ไม่น่าจะแรงได้เลยนะนั่น" มุกกัญญากระซิบกลับไป ก่อนที่ทั้งสองคนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อพลอยไพลินหันหน้ามาพอดีแล้วแกล้งทำเป็นสนใจกิจกรรมที่ทำอยู่ก่อนหน้าต่ออย่างเนียนๆ
"คุณพลอยมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมครับ" รัชชานนท์ผายมือไปที่เก้าอี้ให้พลอยไพลินนั่ง ก่อนที่ตัวเองจะเลื่อนเก้าอี้นั่งตาม แล้วเปิดบทสนทนา เมื่อซักครู่เขาเดินสวนกับพลอยไพลินตรงทางเดิน เธอบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเขา เขาจึงพาเธอเข้ามาคุยในห้อง ตอนแรก พลอยไพลินคิดว่าเธอจะได้อยู่กับเขาสองต่อสอง แต่ที่ไหนได้ มีคนเต็มไปหมด แต่ก็ดี จะได้พูดอะไรเจ็บๆออกไป พลอยไพลินยิ้มกริ่มอยู่ในใจ ก่อนที่จะเริ่มต้นพูดขึ้น
"พลอยแค่อยากจะมาขอบคุณเรื่องเมื่อคืนน่ะค่ะ แล้วก็ขอโทษ..." พลอยไพลินแกล้งหยุดพูดแล้วเหมือบมองเอมิกาทางหางตา แต่ก็เห็นเพียงเธอนั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์ "พลอยเพิ่งนึกออกน่ะค่ะ เรื่องจูบเมื่อคืน..."
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้คิดอะไรมาก" รัชชานนท์แอบมองเอมิกา ก่อนจะขมวดคิ้วหงุดหงิด เพราะร่างเล็กที่ปกติจะแสดงอาการหวงทันทีที่เขาคุยกับพลอยไพลิน แต่ครั้งนี้ตัวเล็กของเขาไม่ได้สนใจอะไรเลย เอาแต่กดโทรศัพท์เล่นเกมในมือถืออย่างเพลิดเพลิน แต่รัชชานนท์หารู้ไม่ว่า แค่เอมิกากดเริ่มเกมใหม่ ก็ตายไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เพราะไม่มีสมาธิเลย
"ขอบคุณมากนะคะ งั้นพลอยขอตัวก่อน" พลอยไพลินยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ส่งให้รัชชานนท์ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ และก่อนที่เธอจะเดินผ่านโซฟาก็ไม่วายหันไปบอกเอมิกา " อ้อ พี่ขอบคุณน้องเอมด้วยนะคะสำหรับเรื่องเมื่อคืน" เอมิกาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจในท่าทีของพยาบาลสาว พลอยไพลินกัดริมฝีปากเล็กน้อยเป็นการยํ้าเตือนเรื่องการกระทำของเธอต่อรัชชานนท์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก่อนจะเดินย่างออกไปนอกห้องแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างผู้มีชัย
"หวังว่าแกคงไม่งอนพี่นนท์หรอกนะ" มุกกัญญากระซิบกระซาบถามเพื่อน
"ถึงอยากงอนก็งอนไม่ได้หรอก เพราะพี่หมอกำลังไม่พอใจฉันอยู่น่ะสิ ขืนฉันงอนอีกคนคราวนี้คงไม่ได้พูดกันเลย"
"พี่นนท์ไม่พอใจแกเรื่องอะไร"
"ก็เรื่องข้าวกล่องน่ะสิ วันนี้เป็นวันแรกเลยนะที่พี่หมอกินข้าวไม่หมด สงสัยอาหารคงไม่ถูกปาก"
"โอ๊ย! ยัยเอม ทำไมแกซื่อบื้ออย่างนี้ห๊ะ พี่หมอนอยด์แกเรื่องคนข้างๆต่างหาก"
"เรื่องแกน่ะเหรอ?" เอมิกาถามมุกกัญญา จนเธอแทบกุมขมับกับความซื่อของเพื่อนสนิท
"อีกข้างนึง" เอมิกาหันมองคนที่นั่งอยู่ข้างซ้ายเธอที่ตอนนี้เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์แล้วส่วยิ้มให้เธอ และเอมิกาก็ต้องยิ้มตอบเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต เอมิกาหันไปมองรัชชานนท์ที่กำลังเคลียร์เอกสารอยู่แล้วหันไปกระซิบเพื่อนต่อ
"เรื่องอะไรอ่ะ" ยังไม่ทันที่จะได้รับคำตอบ เสียงรัชชานนท์ก็เรียกเธอไว้ก่อน
"น้องเอมครับ ไปเถอะ กลับบ้านกัน" รัชชานนท์บอกเสียงอบอุ่น แต่ใบหน้ากับเย็นชาเสียจนน่าใจหาย
"ค่ะ มุก พี่เชน กลับกันเถอะค่ะ" เอมิกาพยายามทำเป็นไม่เห็นใบหน้าหมางเมินของรัชชานนท์แล้วเอ่ยชวนคนทั้งสองให้ลุกขึ้น ก่อนที่เธอจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหารัชชานนท์แล้วจัดการกอดแขนของเขาไว้แน่นอย่างออดอ้อน
ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในลิฟต์โดยมีเอมิกาที่กอดแขนรัชชานนท์ไม่ยอมปล่อย เธอรู้แล้วล่ะว่าเขางอนเธอเรื่องชนาธรชัวร์ๆ เธอนี่ก็บ้าจริงๆที่คิดว่าพี่หมอของเธองอนเรื่องข้าวกล่อง คนอย่างพี่หมอคงไม่มางอนเรื่องหยุมหยิมแบบนี้หรอก
"น้องเอมติดพี่นนท์จังเลยนะครับ" ชนาธรหันไปพูดกับชายหนุ่มอีกคนในลิฟต์ ไม่ได้สื่ออะไรในคำพูดนั้น รัชชานนท์ทำเพียงยิ้มน้อยๆกลับไป รู้สึกดีที่เอมิกากอดแขนเขาไว้แบบนี้ แต่ใจนึงก็ยังอดน้อยใจร่างบางไม่ได้
"แน่นอนซิคะ เพราะน้องเอมรักพี่หมอมากที่สุด" รัชชานนท์ถึงกับสะดุดกับท่าทีของชนาธรในคำพูดต่อมา
"เด็กน้อย" ชนาธรหัวเราะออกมาเบาๆราวกับว่าเธอเป็นเด็กติดพ่อติดแม่ ทำเอาเอมิกาหน้าเหวอ ส่วนมุกกัญญาก็ส่ายหน้า ตกลงเอมิกาหรือชนาธรกันแน่ที่ซื่อบื้อกว่ากัน ยังไม่ทันที่เอมิกาจะได้แย้งอะไร ลิฟต์ก็ถึงพอดี
"กลับบ้านดีๆนะคะพี่เชน ยัยมุก" ทั้งสองคนโบกมือให้เอมิกา ก่อนจะหันไปยกมือไหว้รัชชานนท์แล้วแยกย้ายกันกลับ
เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถแล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย จนเอมิกาต้องขยับตัวอย่างอึดอัดตลอดทางจนถึงบ้าน
หลังจากขึ้นไปเก็บกระเป๋าบนห้องเสร็จเธอก็รีบตามรัชชานนท์ไปที่บ้านทันที แล้วก็เห็นเขากำลังนั่งหันหลังหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคต่างๆในคอมพิวเตอร์ในห้องเล่นเกม เอมิกาย่องเบาเข้าไปในห้องก่อนจะเอื้อมมือไปปิดตาร่างสูง
"ทายซิ ใครเอ่ย" เอมิกาพูดเสียงสดใส
"พี่ทำงานอยู่ ยุ่งมาก" นํ้าเสียงของร่างสูงทำเอาเอมิกาชะงัก แต่แค่นี้ไม่ระคายน้องเอมหรอก บอกตัวเองอย่างมุ่งมั่น แล้วจึงลดแขนที่ปิดตาร่างหนาอยู่ลง เปลี่ยนเป็นโอบรอบคอจากข้างหลังแล้วซบลงกับไหล่กว้างแล้วหลับตาพริ้ม
"น้องเอม" เสียงปรามจากรัชชานนท์ทำให้ร่างบางเกือบจะถอนหายใจ แต่ยังไงวันนี้เธอก็จะไม่ยอมแพ้หรอก เชอะ! พี่หมอคอยดูนะ!... เอมิกายอมปล่อยมือจากรอบคอร่างหนาแล้วถอยออกมาสองสามก้าว
"ก็ได้ค่ะ ก็ได้ งั้นน้องเอมนั่งรอพี่หมอตรงนี้นะ" เอมิกาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาข้างหลังรัชชานนท์
"พี่ต้องทำงานอีกนาน อีกอย่าง... พี่ไม่มีสมาธิ" รัชชานนท์หันกลับมาบอก ก่อนจะหมุนตัวหันกลับไปมองจอต่อ
"น้องเอมไม่กวนพี่หมอหรอกค่ะ จะนั่งเงียบๆ แล้วก็..."
"น้องเอม" รัชชานนท์ปรามเสียงเย็นโดยไม่หันมามอง ทำให้เอมิกาแลบลิ้นใส่แล้วยอมเดินเลี่ยงออกมานอกห้อง
เมื่อคนตัวเล็กออกไปได้ซักพัก ร่างสูงที่แสร้งทำเป็นตั้งใจดูข้อมูลอยู่ทั้งๆที่ไม่มีสมาธิถึงกับถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ ไม่มีคนตัวเล็กมาคอยป่วยอยู่ข้างๆ เขากับไม่มีสมาธิยิ่งกว่าอีก... คิดดังนั้น ชายหนุ่มก็รีบผุดลุดจากเก้าอี้ออกไปนอกห้องทันที หันซ้ายหันขวาไม่เห็นร่างบางจึงคิดว่าจะตามไปที่บ้านหญิงสาว แต่ทว่า...
"พี่หมอคะ น้องเอมอยู่นี่" เอมิกาทำหน้างงงวยที่จู่ๆก็เห็นชายหนุ่งพุ่งพวดออกมาจากห้องอย่างรีบร้อน เธอเพิ่งเดินออกมาจากครัว เพราะเมื่อกี้เธอหิวนํ้าจึงเข้าไปเทนํ้าแล้วถือแก้วออกมาพลางคิดแผนง้อชายหนุ่มไปด้วย
"น้องเอม คือ เปล่านะ พี่แค่..." รัชชานนท์อึกอัก แต่หญิงสาวสังเกตว่าที่ใบหูของชายหนุ่มเริ่มแดงขึ้นมาด้วยเพราะอะไรเธอก็ไม่ทราบ "พี่หิวนํ้า กำลังจะไปเอานํ้ามากินเฉยๆ" ท่าทางของรัชชานนท์ดูเหมือนคนกลบเกลื่อนความผิด
"งั้นเดี๋ยวน้องเอมไปหยิบให้ก็ได้ค่ะ" เอมิกาทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว แต่เสียงชายหนุ่มแทรกขึ้นมาก่อน
"ไม่ต้องหรอกครับ พี่หยิบเอง" รัชชานนท์พูดพร้อมกับเดินผ่านหน้าร่างบางเข้าไปในห้องครัว เอมิกาเห็นท่าทางของร่างสูงก็อดที่จะมันไส้ไม่ได้ ได้แต่ทำหน้ายู่แล้วเดินตามหลังรัชชานนท์เข้าไปในห้องครัว
เอมิกาจัดการวางแก้วนํ้าไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนจะตรงเข้าไปกอดร่างสูงจากข้างหลังที่กำลังหันหลังเทนํ้าใส่แก้วอยู่แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างอย่างเอาใจ คลอเคลียไม่หยุดจนคนที่โดนกอดรัดเกือบจะใจอ่อนเพราะจู่ๆเสียงโทรศัพท์หญิงสาวก็ร้องขึ้นมา เอมิกาจำใจต้องผละออกจากร่างสูงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์พร้อมทำหน้าเซ็ง
"ค่ะ พี่เชน" เอมิกาเดินเลี่ยงออกมาจากห้องครัว แต่รัชชานนท์ก็ยังแอบได้ยินชื่อของคนโทรเข้ามาอยู่ดี จากที่เริ่มจะใจอ่อนกลับกลายมาเป็นแข็งตึงเช่นเดิม เดินเข้าไปปิดคอมพิวเตอร์แล้วเดินเลี่ยงหนีร่างบางขึ้นห้องทันที ตอนแรกเอมิกาจะขยับตัวเดินตามไปแต่ติดตรงที่ว่ายังคุยอยู่กลับปลายสายอยู่จึงจำใจปล่อยให้ร่างสูงเดินไปก่อน
หลังจากที่เอมิกาวางสายจากชนาธรที่โทรมาบอกเรื่องการจัดนิทรรศการที่มหาวิยาลัยแล้ว เธอก็เดินตามร่างสูงขึ้นไปยังห้องนอนของเจ้าตัวที่เธอเคยขึ้นไปนั่งเล่นนอนเล่นกับเจ้าของห้องบ่อยๆ แล้วป้าแม่บ้านก็มักจะเอาขนมและนํ้าหวานขึ้นไปให้เธอและพี่หมอทานเป็นประจำ เอมิกายิ้มให้กับช่วงเวลาดังกล่าว เพราะหลังจากที่ชายหนุ่มต้องย้ายไปอยู่หอแล้วก็ไม่ได้กลับบ้านทำให้เธอไม่ได้ขึ้นไปเล่นกับชายหนุ่มอีกเลย ร่างเล็กถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะประตูห้องขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนด้วยความเคยชิน แล้วก็เห็นร่างสูงเปิดโน๊ตบุ๊คอ่านข้อมูลการแพทย์อยู่ตรงโต๊ะหนังสือ
"น้องเอม จะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อน" รัชชานนท์หันมาบอกเสียงดุเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวภายในห้อง
"ปกติน้องเอมก็ไม่ได้เคาะประตู พี่หมอก็ไม่เห็นจะว่าเลยนี่คะ"
"น้องเอมโตแล้วนะ พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย"
"พี่หมอนั่นแหละ เดี๋ยวก็บอกว่าน้องเอมโต เดี๋ยวก็บอกว่าน้องเอมเด็ก สรุปจะให้เป็นยังไงกันแน่" รัชชานนท์ที่กำลังจะหันกลับไปอ่านข้อมูลต่อรีบหันกลับมาขมวดคิ้วใส่คนตัวเล็กทันที
"ก็โตแต่ตัวไง นิสัยเด็กมาก" รัชชานนท์เน้นคำว่า'มาก'ใส่ร่างบาง ก่อนจะหันกลับไปไม่สนใจหญิงสาวอีก
"พี่หมอ" เอมิกาเอ่ยเรียกด้วยนํ้าเสียงตัดพ้อ แต่ก็แค่แปปเดียวเท่านั้น ก่อนจะกลับมาทำเป็นเสียงหวานใสอีกครั้ง "พี่หมอเลิกงอนได้แล้วน่า พี่หมอยิ้มยังหล่อกว่าอีก" เอมิกาเดินเข้าใกล้ร่างสูงแล้ววางศีรษะเล็กๆลงกับไหล่กว้าง
"น้องเอมออกไปก่อนครับ พี่ต้องทำงาน" รัชชานนท์บอกเสียงเรียบ เมื่อความอดทนของร่างบางเริ่มจะหมด จึงยอมเดินเลี่ยงออกมายืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับคิดแผนใหม่ไปด้วย แล้วจังหวะนั้นเธอก็หันไปเห็นตัวช่วยที่กำลังเดินขึ้นบันไดมาพอดี ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปประจบทันที ได้ตัวช่วยแล้ว 'คุณน้าต้องเข้าข้างเราแน่' เอมิกาคิดในใจ
"น้องเอมทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ละลูก พี่นนท์อยู่ในห้องรึเปล่า ทำไมไม่เข้าไปหาล่ะ"
"เข้าไปแล้วค่ะ แต่พี่หมอไล่น้องเอมออกมา"
"แล้วน้องเอมไปทำอะไรพี่เค้ารึเปล่า หือ?" หญิงที่มีอายุมากกว่าเอ่ยถาม
"น้องเอมไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ บอกจะอยู่เงียบๆแต่พี่หมอก็ไม่ยอม" เอมิกาทำหน้างอแก้มป่อง
"อ้าว ทำไมล่ะ?"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แถมพี่หมอยังว่าน้องเอมด้วยว่าโตแต่ตัว สมองเด็กมาก" หญิงสาวแอบปดไปเล็กน้อย ทั้งๆที่ชายหนุ่มในห้องยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเรื่องสมองซักคำ ไม่รู้ล่ะ! เธอไม่ผิด!
"เดี๋ยวน้าจัดการให้ ทำไมลูกน้ามันเป็นอย่างนี้นะ" เอมิกาแอบยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนตามหลังเข้าไปในห้อง
"นนท์!"
"ครับแม่" รัชชานนท์มองหน้าผู้เป็นแม่อย่างงงงวย แต่ก็ต้องถอนหายใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินตามหลังเข้ามาพร้อมยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัย นี่ก็คงไปออดอ้อนแม่เขามาอีกล่ะสิ ชายหนุมคิดอย่างหน่ายใจ
"ทำไมไม่ให้น้องเข้ามาในห้อง" ผู้เป็นแม่ถามลูกชายเสียเขียว
"ผมทำงาน"
"ไม่ต้องมาอ้างเลย น้องเค้าบอกเราแล้วใช่มั๊ยว่าจะอยู่เงียบๆ"
"...บอกครับ" รัชชานนท์เผลอกรอกตาขึ้นข้างบน
"แล้วเราได้ไปว่าน้องรึเปล่าว่าโตแต่ตัว"
"ก็...ครับ"
"วันหลังอย่าให้แม่ได้ยินอีกนะตานนท์ แล้วก็ให้น้องอยู่ด้วยนั่นแหละ ไม่ต้องไปไล่น้องอีก ตามสบายเลยนะน้องเอม น้าขอตัวก่อนนะลูก" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น ก่อนจะหันไปบอกคนตัวเล็กในประโยคสุดท้ายแล้วเดินออกไป
เอมิกาเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้าไปนั่งลงกับเตียงแล้วนั่งมองหน้ารัชชานนท์
"สมใจเราแล้วล่ะสิ" ร่างสูงพูดจาประชดประชันใส่ แล้วก็ได้รับสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้จากร่างบางตอบกลับมา 'แสบจริงๆ!' รัชชานนท์คิดในใจ อยากจะยิ้มให้กลับความดื้อ แสบ ซน แต่ในเมื่อเขายังไม่พร้อมที่จะกลับไปเล่นกับร่างบางเหมือนเดิมเพราะยังงอนเรื่องชนาธรอยู่จึงทำเป็นไม่สนใจ แล้วหันไปทางจอโน๊ตบุ๊คต่อ
"พี่หมอคะ"
"..."
"พี่หมอ"
"..."
"พี่หมอๆๆๆ!" เอมิกาเรียกชื่อชายหนุ่มหลายๆครั้งเมื่อเขายังทำเป็นไม่สนใจเธออยู่ แล้วก็ได้ผล
"น้องเอม ไหนบอกว่าจะอยู่เงียบๆไง" รัชชานนท์หันมาขมวดคิ้วใส่ร่างบาง
"..." คนโดนเขม่นทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ 'คอยดู!คราวนี้ถึงจะเรียกให้ตายยังไงก็จะไม่หันเด็ดขาด' ร่างหนาคิดในใจ แล้วหันกลับไปทางจอโน๊ตบุ๊คต่อ ไม่ยอมให้ความสนใจเอมิกาอีก
"..."
"พี่หมอ!" คราวนี้เอมิกาเรียกร่างสูงเสียงหนักแน่น
"..."
"พี่หมอ!!!!" 'ป่วนไม่เลิกจริงๆนะ ยัยตัวแสบ ตะโกนเข้าไปเหอะ!' ชายหนุ่มคิดในใจ แอบสงสัยว่าตนเองอาจจะติดนิสัยเด็กๆของคนที่ตะโกนเรียกชื่อเขาไม่ยอมหยุดเรื่องความงอนและอยากเอาชนะ
"..."
"พี่หมอ! น้องเอมนับหนึ่งถึงสามนะ หนึ่ง...สอง...สาม... พี่หมอ...!!!" เอมิกากระทืบเท้าที่ห้อยอยู่บนเตียงลงกับพื้นรัวๆอย่างขัดใจ ขนาดเธอนับถึงสามแล้ว คนตรงหน้าก็ยังไม่หันมาสนใจเธอเลย
"..."
"พี่หมอดื้อ!!!" เอมิกาเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม แล้วก้มหน้าให้อยู่ระดับหูของเขาก่อนจะตะโกนใส่หูดัง รัชชานนท์แค่ทำหน้าขมวดคิ้วใส่อย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอเหมือนครั้งที่ผ่านมา คราวนี้คนตัวเล็กถึงกับปี๊ดแตกทนไม่ไหวยกมือเล็กๆสองมือขึ้นดึงรั้งเสื้อของชายหนุ่มขึ้นลง ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้
"..." รัชชานนท์ยังคงเงียบ
"ก็ได้! ถ้าพี่หมอไม่ยอมคุยกับน้องเอม น้องเอมโทรไปคุยกับพี่เชนแทนก็ได้" เอมิกาพูดไปโดยไมทันคิด ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินตึงตังลงส้นเท้าหนีออกไปนอกห้องทันที
"น้องเอม...!!" รัชชานนท์หันไปเรียกเอมิกาทันที แต่ก็ไม่ทันการเมื่อประตูห้องนอนของเขาได้ปิดลงไปแล้ว ร่างสูงขยี้ผมตังเองอย่างหัวเสียแล้วก้มหน้าลงฟุบกับโต๊ะทันทีโดยไม่ระวังทำให้หัวของเขาโขกลงกับโต๊ะอย่างแรงจนเกิดเสียงดังปั๊ก!
"โธ่เว้ย!!!" ชายหนุ่มสบถเสียงดังอย่างหงุดหงิด
"ยัยมุก คุณพยาบาลคนนี้แหละที่ฉันเล่าให้ฟัง" เอมิกากระซิบ หลังจากสกิดเพื่อนที่กำลังกางนิตยาสารนั่งอ่านอยู่ให้เงยหน้าขึ้นมอง ชนาธรเห็นว่าสองสาวกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ก่อนจะก้มลงจิ้มโทรศัพท์เหมือนเดิม
"คนนี้เหรอ โหย ไม่น่าเชื่ออ่ะ ทำไมดูเรียบร้อยจัง ไม่น่าจะแรงได้เลยนะนั่น" มุกกัญญากระซิบกลับไป ก่อนที่ทั้งสองคนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อพลอยไพลินหันหน้ามาพอดีแล้วแกล้งทำเป็นสนใจกิจกรรมที่ทำอยู่ก่อนหน้าต่ออย่างเนียนๆ
"คุณพลอยมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมครับ" รัชชานนท์ผายมือไปที่เก้าอี้ให้พลอยไพลินนั่ง ก่อนที่ตัวเองจะเลื่อนเก้าอี้นั่งตาม แล้วเปิดบทสนทนา เมื่อซักครู่เขาเดินสวนกับพลอยไพลินตรงทางเดิน เธอบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเขา เขาจึงพาเธอเข้ามาคุยในห้อง ตอนแรก พลอยไพลินคิดว่าเธอจะได้อยู่กับเขาสองต่อสอง แต่ที่ไหนได้ มีคนเต็มไปหมด แต่ก็ดี จะได้พูดอะไรเจ็บๆออกไป พลอยไพลินยิ้มกริ่มอยู่ในใจ ก่อนที่จะเริ่มต้นพูดขึ้น
"พลอยแค่อยากจะมาขอบคุณเรื่องเมื่อคืนน่ะค่ะ แล้วก็ขอโทษ..." พลอยไพลินแกล้งหยุดพูดแล้วเหมือบมองเอมิกาทางหางตา แต่ก็เห็นเพียงเธอนั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์ "พลอยเพิ่งนึกออกน่ะค่ะ เรื่องจูบเมื่อคืน..."
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้คิดอะไรมาก" รัชชานนท์แอบมองเอมิกา ก่อนจะขมวดคิ้วหงุดหงิด เพราะร่างเล็กที่ปกติจะแสดงอาการหวงทันทีที่เขาคุยกับพลอยไพลิน แต่ครั้งนี้ตัวเล็กของเขาไม่ได้สนใจอะไรเลย เอาแต่กดโทรศัพท์เล่นเกมในมือถืออย่างเพลิดเพลิน แต่รัชชานนท์หารู้ไม่ว่า แค่เอมิกากดเริ่มเกมใหม่ ก็ตายไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เพราะไม่มีสมาธิเลย
"ขอบคุณมากนะคะ งั้นพลอยขอตัวก่อน" พลอยไพลินยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ส่งให้รัชชานนท์ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ และก่อนที่เธอจะเดินผ่านโซฟาก็ไม่วายหันไปบอกเอมิกา " อ้อ พี่ขอบคุณน้องเอมด้วยนะคะสำหรับเรื่องเมื่อคืน" เอมิกาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจในท่าทีของพยาบาลสาว พลอยไพลินกัดริมฝีปากเล็กน้อยเป็นการยํ้าเตือนเรื่องการกระทำของเธอต่อรัชชานนท์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก่อนจะเดินย่างออกไปนอกห้องแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างผู้มีชัย
"หวังว่าแกคงไม่งอนพี่นนท์หรอกนะ" มุกกัญญากระซิบกระซาบถามเพื่อน
"ถึงอยากงอนก็งอนไม่ได้หรอก เพราะพี่หมอกำลังไม่พอใจฉันอยู่น่ะสิ ขืนฉันงอนอีกคนคราวนี้คงไม่ได้พูดกันเลย"
"พี่นนท์ไม่พอใจแกเรื่องอะไร"
"ก็เรื่องข้าวกล่องน่ะสิ วันนี้เป็นวันแรกเลยนะที่พี่หมอกินข้าวไม่หมด สงสัยอาหารคงไม่ถูกปาก"
"โอ๊ย! ยัยเอม ทำไมแกซื่อบื้ออย่างนี้ห๊ะ พี่หมอนอยด์แกเรื่องคนข้างๆต่างหาก"
"เรื่องแกน่ะเหรอ?" เอมิกาถามมุกกัญญา จนเธอแทบกุมขมับกับความซื่อของเพื่อนสนิท
"อีกข้างนึง" เอมิกาหันมองคนที่นั่งอยู่ข้างซ้ายเธอที่ตอนนี้เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์แล้วส่วยิ้มให้เธอ และเอมิกาก็ต้องยิ้มตอบเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต เอมิกาหันไปมองรัชชานนท์ที่กำลังเคลียร์เอกสารอยู่แล้วหันไปกระซิบเพื่อนต่อ
"เรื่องอะไรอ่ะ" ยังไม่ทันที่จะได้รับคำตอบ เสียงรัชชานนท์ก็เรียกเธอไว้ก่อน
"น้องเอมครับ ไปเถอะ กลับบ้านกัน" รัชชานนท์บอกเสียงอบอุ่น แต่ใบหน้ากับเย็นชาเสียจนน่าใจหาย
"ค่ะ มุก พี่เชน กลับกันเถอะค่ะ" เอมิกาพยายามทำเป็นไม่เห็นใบหน้าหมางเมินของรัชชานนท์แล้วเอ่ยชวนคนทั้งสองให้ลุกขึ้น ก่อนที่เธอจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหารัชชานนท์แล้วจัดการกอดแขนของเขาไว้แน่นอย่างออดอ้อน
ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในลิฟต์โดยมีเอมิกาที่กอดแขนรัชชานนท์ไม่ยอมปล่อย เธอรู้แล้วล่ะว่าเขางอนเธอเรื่องชนาธรชัวร์ๆ เธอนี่ก็บ้าจริงๆที่คิดว่าพี่หมอของเธองอนเรื่องข้าวกล่อง คนอย่างพี่หมอคงไม่มางอนเรื่องหยุมหยิมแบบนี้หรอก
"น้องเอมติดพี่นนท์จังเลยนะครับ" ชนาธรหันไปพูดกับชายหนุ่มอีกคนในลิฟต์ ไม่ได้สื่ออะไรในคำพูดนั้น รัชชานนท์ทำเพียงยิ้มน้อยๆกลับไป รู้สึกดีที่เอมิกากอดแขนเขาไว้แบบนี้ แต่ใจนึงก็ยังอดน้อยใจร่างบางไม่ได้
"แน่นอนซิคะ เพราะน้องเอมรักพี่หมอมากที่สุด" รัชชานนท์ถึงกับสะดุดกับท่าทีของชนาธรในคำพูดต่อมา
"เด็กน้อย" ชนาธรหัวเราะออกมาเบาๆราวกับว่าเธอเป็นเด็กติดพ่อติดแม่ ทำเอาเอมิกาหน้าเหวอ ส่วนมุกกัญญาก็ส่ายหน้า ตกลงเอมิกาหรือชนาธรกันแน่ที่ซื่อบื้อกว่ากัน ยังไม่ทันที่เอมิกาจะได้แย้งอะไร ลิฟต์ก็ถึงพอดี
"กลับบ้านดีๆนะคะพี่เชน ยัยมุก" ทั้งสองคนโบกมือให้เอมิกา ก่อนจะหันไปยกมือไหว้รัชชานนท์แล้วแยกย้ายกันกลับ
เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถแล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย จนเอมิกาต้องขยับตัวอย่างอึดอัดตลอดทางจนถึงบ้าน
หลังจากขึ้นไปเก็บกระเป๋าบนห้องเสร็จเธอก็รีบตามรัชชานนท์ไปที่บ้านทันที แล้วก็เห็นเขากำลังนั่งหันหลังหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคต่างๆในคอมพิวเตอร์ในห้องเล่นเกม เอมิกาย่องเบาเข้าไปในห้องก่อนจะเอื้อมมือไปปิดตาร่างสูง
"ทายซิ ใครเอ่ย" เอมิกาพูดเสียงสดใส
"พี่ทำงานอยู่ ยุ่งมาก" นํ้าเสียงของร่างสูงทำเอาเอมิกาชะงัก แต่แค่นี้ไม่ระคายน้องเอมหรอก บอกตัวเองอย่างมุ่งมั่น แล้วจึงลดแขนที่ปิดตาร่างหนาอยู่ลง เปลี่ยนเป็นโอบรอบคอจากข้างหลังแล้วซบลงกับไหล่กว้างแล้วหลับตาพริ้ม
"น้องเอม" เสียงปรามจากรัชชานนท์ทำให้ร่างบางเกือบจะถอนหายใจ แต่ยังไงวันนี้เธอก็จะไม่ยอมแพ้หรอก เชอะ! พี่หมอคอยดูนะ!... เอมิกายอมปล่อยมือจากรอบคอร่างหนาแล้วถอยออกมาสองสามก้าว
"ก็ได้ค่ะ ก็ได้ งั้นน้องเอมนั่งรอพี่หมอตรงนี้นะ" เอมิกาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาข้างหลังรัชชานนท์
"พี่ต้องทำงานอีกนาน อีกอย่าง... พี่ไม่มีสมาธิ" รัชชานนท์หันกลับมาบอก ก่อนจะหมุนตัวหันกลับไปมองจอต่อ
"น้องเอมไม่กวนพี่หมอหรอกค่ะ จะนั่งเงียบๆ แล้วก็..."
"น้องเอม" รัชชานนท์ปรามเสียงเย็นโดยไม่หันมามอง ทำให้เอมิกาแลบลิ้นใส่แล้วยอมเดินเลี่ยงออกมานอกห้อง
เมื่อคนตัวเล็กออกไปได้ซักพัก ร่างสูงที่แสร้งทำเป็นตั้งใจดูข้อมูลอยู่ทั้งๆที่ไม่มีสมาธิถึงกับถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ ไม่มีคนตัวเล็กมาคอยป่วยอยู่ข้างๆ เขากับไม่มีสมาธิยิ่งกว่าอีก... คิดดังนั้น ชายหนุ่มก็รีบผุดลุดจากเก้าอี้ออกไปนอกห้องทันที หันซ้ายหันขวาไม่เห็นร่างบางจึงคิดว่าจะตามไปที่บ้านหญิงสาว แต่ทว่า...
"พี่หมอคะ น้องเอมอยู่นี่" เอมิกาทำหน้างงงวยที่จู่ๆก็เห็นชายหนุ่งพุ่งพวดออกมาจากห้องอย่างรีบร้อน เธอเพิ่งเดินออกมาจากครัว เพราะเมื่อกี้เธอหิวนํ้าจึงเข้าไปเทนํ้าแล้วถือแก้วออกมาพลางคิดแผนง้อชายหนุ่มไปด้วย
"น้องเอม คือ เปล่านะ พี่แค่..." รัชชานนท์อึกอัก แต่หญิงสาวสังเกตว่าที่ใบหูของชายหนุ่มเริ่มแดงขึ้นมาด้วยเพราะอะไรเธอก็ไม่ทราบ "พี่หิวนํ้า กำลังจะไปเอานํ้ามากินเฉยๆ" ท่าทางของรัชชานนท์ดูเหมือนคนกลบเกลื่อนความผิด
"งั้นเดี๋ยวน้องเอมไปหยิบให้ก็ได้ค่ะ" เอมิกาทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว แต่เสียงชายหนุ่มแทรกขึ้นมาก่อน
"ไม่ต้องหรอกครับ พี่หยิบเอง" รัชชานนท์พูดพร้อมกับเดินผ่านหน้าร่างบางเข้าไปในห้องครัว เอมิกาเห็นท่าทางของร่างสูงก็อดที่จะมันไส้ไม่ได้ ได้แต่ทำหน้ายู่แล้วเดินตามหลังรัชชานนท์เข้าไปในห้องครัว
เอมิกาจัดการวางแก้วนํ้าไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนจะตรงเข้าไปกอดร่างสูงจากข้างหลังที่กำลังหันหลังเทนํ้าใส่แก้วอยู่แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างอย่างเอาใจ คลอเคลียไม่หยุดจนคนที่โดนกอดรัดเกือบจะใจอ่อนเพราะจู่ๆเสียงโทรศัพท์หญิงสาวก็ร้องขึ้นมา เอมิกาจำใจต้องผละออกจากร่างสูงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์พร้อมทำหน้าเซ็ง
"ค่ะ พี่เชน" เอมิกาเดินเลี่ยงออกมาจากห้องครัว แต่รัชชานนท์ก็ยังแอบได้ยินชื่อของคนโทรเข้ามาอยู่ดี จากที่เริ่มจะใจอ่อนกลับกลายมาเป็นแข็งตึงเช่นเดิม เดินเข้าไปปิดคอมพิวเตอร์แล้วเดินเลี่ยงหนีร่างบางขึ้นห้องทันที ตอนแรกเอมิกาจะขยับตัวเดินตามไปแต่ติดตรงที่ว่ายังคุยอยู่กลับปลายสายอยู่จึงจำใจปล่อยให้ร่างสูงเดินไปก่อน
หลังจากที่เอมิกาวางสายจากชนาธรที่โทรมาบอกเรื่องการจัดนิทรรศการที่มหาวิยาลัยแล้ว เธอก็เดินตามร่างสูงขึ้นไปยังห้องนอนของเจ้าตัวที่เธอเคยขึ้นไปนั่งเล่นนอนเล่นกับเจ้าของห้องบ่อยๆ แล้วป้าแม่บ้านก็มักจะเอาขนมและนํ้าหวานขึ้นไปให้เธอและพี่หมอทานเป็นประจำ เอมิกายิ้มให้กับช่วงเวลาดังกล่าว เพราะหลังจากที่ชายหนุ่มต้องย้ายไปอยู่หอแล้วก็ไม่ได้กลับบ้านทำให้เธอไม่ได้ขึ้นไปเล่นกับชายหนุ่มอีกเลย ร่างเล็กถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะประตูห้องขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนด้วยความเคยชิน แล้วก็เห็นร่างสูงเปิดโน๊ตบุ๊คอ่านข้อมูลการแพทย์อยู่ตรงโต๊ะหนังสือ
"น้องเอม จะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อน" รัชชานนท์หันมาบอกเสียงดุเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวภายในห้อง
"ปกติน้องเอมก็ไม่ได้เคาะประตู พี่หมอก็ไม่เห็นจะว่าเลยนี่คะ"
"น้องเอมโตแล้วนะ พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย"
"พี่หมอนั่นแหละ เดี๋ยวก็บอกว่าน้องเอมโต เดี๋ยวก็บอกว่าน้องเอมเด็ก สรุปจะให้เป็นยังไงกันแน่" รัชชานนท์ที่กำลังจะหันกลับไปอ่านข้อมูลต่อรีบหันกลับมาขมวดคิ้วใส่คนตัวเล็กทันที
"ก็โตแต่ตัวไง นิสัยเด็กมาก" รัชชานนท์เน้นคำว่า'มาก'ใส่ร่างบาง ก่อนจะหันกลับไปไม่สนใจหญิงสาวอีก
"พี่หมอ" เอมิกาเอ่ยเรียกด้วยนํ้าเสียงตัดพ้อ แต่ก็แค่แปปเดียวเท่านั้น ก่อนจะกลับมาทำเป็นเสียงหวานใสอีกครั้ง "พี่หมอเลิกงอนได้แล้วน่า พี่หมอยิ้มยังหล่อกว่าอีก" เอมิกาเดินเข้าใกล้ร่างสูงแล้ววางศีรษะเล็กๆลงกับไหล่กว้าง
"น้องเอมออกไปก่อนครับ พี่ต้องทำงาน" รัชชานนท์บอกเสียงเรียบ เมื่อความอดทนของร่างบางเริ่มจะหมด จึงยอมเดินเลี่ยงออกมายืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับคิดแผนใหม่ไปด้วย แล้วจังหวะนั้นเธอก็หันไปเห็นตัวช่วยที่กำลังเดินขึ้นบันไดมาพอดี ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปประจบทันที ได้ตัวช่วยแล้ว 'คุณน้าต้องเข้าข้างเราแน่' เอมิกาคิดในใจ
"น้องเอมทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ละลูก พี่นนท์อยู่ในห้องรึเปล่า ทำไมไม่เข้าไปหาล่ะ"
"เข้าไปแล้วค่ะ แต่พี่หมอไล่น้องเอมออกมา"
"แล้วน้องเอมไปทำอะไรพี่เค้ารึเปล่า หือ?" หญิงที่มีอายุมากกว่าเอ่ยถาม
"น้องเอมไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ บอกจะอยู่เงียบๆแต่พี่หมอก็ไม่ยอม" เอมิกาทำหน้างอแก้มป่อง
"อ้าว ทำไมล่ะ?"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แถมพี่หมอยังว่าน้องเอมด้วยว่าโตแต่ตัว สมองเด็กมาก" หญิงสาวแอบปดไปเล็กน้อย ทั้งๆที่ชายหนุ่มในห้องยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเรื่องสมองซักคำ ไม่รู้ล่ะ! เธอไม่ผิด!
"เดี๋ยวน้าจัดการให้ ทำไมลูกน้ามันเป็นอย่างนี้นะ" เอมิกาแอบยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนตามหลังเข้าไปในห้อง
"นนท์!"
"ครับแม่" รัชชานนท์มองหน้าผู้เป็นแม่อย่างงงงวย แต่ก็ต้องถอนหายใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินตามหลังเข้ามาพร้อมยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัย นี่ก็คงไปออดอ้อนแม่เขามาอีกล่ะสิ ชายหนุมคิดอย่างหน่ายใจ
"ทำไมไม่ให้น้องเข้ามาในห้อง" ผู้เป็นแม่ถามลูกชายเสียเขียว
"ผมทำงาน"
"ไม่ต้องมาอ้างเลย น้องเค้าบอกเราแล้วใช่มั๊ยว่าจะอยู่เงียบๆ"
"...บอกครับ" รัชชานนท์เผลอกรอกตาขึ้นข้างบน
"แล้วเราได้ไปว่าน้องรึเปล่าว่าโตแต่ตัว"
"ก็...ครับ"
"วันหลังอย่าให้แม่ได้ยินอีกนะตานนท์ แล้วก็ให้น้องอยู่ด้วยนั่นแหละ ไม่ต้องไปไล่น้องอีก ตามสบายเลยนะน้องเอม น้าขอตัวก่อนนะลูก" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น ก่อนจะหันไปบอกคนตัวเล็กในประโยคสุดท้ายแล้วเดินออกไป
เอมิกาเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้าไปนั่งลงกับเตียงแล้วนั่งมองหน้ารัชชานนท์
"สมใจเราแล้วล่ะสิ" ร่างสูงพูดจาประชดประชันใส่ แล้วก็ได้รับสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้จากร่างบางตอบกลับมา 'แสบจริงๆ!' รัชชานนท์คิดในใจ อยากจะยิ้มให้กลับความดื้อ แสบ ซน แต่ในเมื่อเขายังไม่พร้อมที่จะกลับไปเล่นกับร่างบางเหมือนเดิมเพราะยังงอนเรื่องชนาธรอยู่จึงทำเป็นไม่สนใจ แล้วหันไปทางจอโน๊ตบุ๊คต่อ
"พี่หมอคะ"
"..."
"พี่หมอ"
"..."
"พี่หมอๆๆๆ!" เอมิกาเรียกชื่อชายหนุ่มหลายๆครั้งเมื่อเขายังทำเป็นไม่สนใจเธออยู่ แล้วก็ได้ผล
"น้องเอม ไหนบอกว่าจะอยู่เงียบๆไง" รัชชานนท์หันมาขมวดคิ้วใส่ร่างบาง
"..." คนโดนเขม่นทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ 'คอยดู!คราวนี้ถึงจะเรียกให้ตายยังไงก็จะไม่หันเด็ดขาด' ร่างหนาคิดในใจ แล้วหันกลับไปทางจอโน๊ตบุ๊คต่อ ไม่ยอมให้ความสนใจเอมิกาอีก
"..."
"พี่หมอ!" คราวนี้เอมิกาเรียกร่างสูงเสียงหนักแน่น
"..."
"พี่หมอ!!!!" 'ป่วนไม่เลิกจริงๆนะ ยัยตัวแสบ ตะโกนเข้าไปเหอะ!' ชายหนุ่มคิดในใจ แอบสงสัยว่าตนเองอาจจะติดนิสัยเด็กๆของคนที่ตะโกนเรียกชื่อเขาไม่ยอมหยุดเรื่องความงอนและอยากเอาชนะ
"..."
"พี่หมอ! น้องเอมนับหนึ่งถึงสามนะ หนึ่ง...สอง...สาม... พี่หมอ...!!!" เอมิกากระทืบเท้าที่ห้อยอยู่บนเตียงลงกับพื้นรัวๆอย่างขัดใจ ขนาดเธอนับถึงสามแล้ว คนตรงหน้าก็ยังไม่หันมาสนใจเธอเลย
"..."
"พี่หมอดื้อ!!!" เอมิกาเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม แล้วก้มหน้าให้อยู่ระดับหูของเขาก่อนจะตะโกนใส่หูดัง รัชชานนท์แค่ทำหน้าขมวดคิ้วใส่อย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอเหมือนครั้งที่ผ่านมา คราวนี้คนตัวเล็กถึงกับปี๊ดแตกทนไม่ไหวยกมือเล็กๆสองมือขึ้นดึงรั้งเสื้อของชายหนุ่มขึ้นลง ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้
"..." รัชชานนท์ยังคงเงียบ
"ก็ได้! ถ้าพี่หมอไม่ยอมคุยกับน้องเอม น้องเอมโทรไปคุยกับพี่เชนแทนก็ได้" เอมิกาพูดไปโดยไมทันคิด ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินตึงตังลงส้นเท้าหนีออกไปนอกห้องทันที
"น้องเอม...!!" รัชชานนท์หันไปเรียกเอมิกาทันที แต่ก็ไม่ทันการเมื่อประตูห้องนอนของเขาได้ปิดลงไปแล้ว ร่างสูงขยี้ผมตังเองอย่างหัวเสียแล้วก้มหน้าลงฟุบกับโต๊ะทันทีโดยไม่ระวังทำให้หัวของเขาโขกลงกับโต๊ะอย่างแรงจนเกิดเสียงดังปั๊ก!
"โธ่เว้ย!!!" ชายหนุ่มสบถเสียงดังอย่างหงุดหงิด
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 พ.ค. 2556, 07:14:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ค. 2556, 07:14:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 6144
| << ตอนที่ 17 : อาการน้อยใจ | ตอนที่ 19 : ง้อคนดื้อ 2 >> |