111 Town
ณัฐพินทุ์สาวร่างเล็กที่ต้องมาเกี่ยวข้องกับกันตภัทรเรื่องลูกหว้าสาวน้อยที่เคยเป็นแฟนเก่ากันตภัทรลูกหว้าตามราวีเธอแต่ที่หน้ากลัวลูกหว้าตายไปแล้วนะซิ
Tags: สยองขวัญ/โรแมนติก/คอมดี้
ตอน: ลุย
ณ หมู่บ้าน
"แม่จ๋าหนูไม่เข้าไปในบ้านนั้นนะ"ณัฐนพินทุ์เถียง
"เข้าไปเถอะนะ นี่แม่หมอมาแล้ว"ยุพินปลอบใจลูกสาว
"พ่อหนุ่มที่ชื่อกันอยู่ไหน"
"อยู่นี้ครับ"ไม่นานก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีมว๊ากเดินออกมา
เมื่อ2ชั่วโมงก่อน
ก๊อก ก๊อก "คุณหญิงอยู่ไหมคะ"
"อยู่จ้ะมีอะไรจ้ะ"คุณหญิงสินินุชเปิดประตูออกมา
"คือแม่หมอบอกว่าให้ลูกแคทกับพ่อกันเข้าไปคุยกับลูกหว้าในบ้างหลังนั้นคืนนี้"
"ได้เลยจ้ะ เดี๋ยวบอกให้นะ"
"แม่มีอะไรครับ"
"ลูกต้องเข้าไปในบ้านลูกหว้ากับหนุแคท ลูกห้ามปฎิเสธ"
"โธ่แม่"
"ห้าม ปฎิเสธ"
"คับ"
กลับเข้าปัจจุบัน
"เข้าไปได้แล้ว"เสียงแม่หมอดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหลุดอกจากภวังค์
"ลูกดูแลตัวเองดีดีนะ"เสียงยุพินและศินีนุชดังขึ้นพร้อมกัน
"พี่ดูแลตัวเองดีดีนะมีอะไรตะโกนไม่ก็กรื๊ดดเลยนะ"นิศาชลพูด
"จ้ะ"ณัฐพินทุ์หันไปตอบนิศาชล"
ณ ในบ้าน111
"เธอกลัวรึเปล่า"ชายหนุ่มหันมาถามหญิงสาว
"นิดนึงคะ"หญิงสาวตอบ
"มืดจังเลยนะคะ"
"เดี๋ยวฉันหาที่ไฟเปิดก่อน"ไม่นานไฟก็ติดแต่ติดติดดับดับ
"เธอชื่ออะไร"ชายหนุ่มพูดขึ้นขณะเดินสำรวจบ้าน
"ฉันชื่อ ณัฐพินทุ์ชื่อเล่นแคท"
"ฉันชื่อกันตภัทรชื่อเล่นกัน ฉันขอเรียกเธอยัยตัวน้อยนะฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอ"
"ได้เลยคะ พี่กัน"หญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่ม
"ยัยตัวน้องแสนแซบ"ทั้งคู่คุยกันสนุกแต่มีอีกคนหนึ่งที่จ้องมองมาด้วยความทุกข์
"เดี๋ยวเราหยุดดูของใช้กันก่อนนะยัยตัวน้อย"
"ค้ะพี่กัน"
ชายหนุ่มเดินสำรวจของใช้ที่ยังอยู่ในสภาพดีไม่นานหญิงสาวรู้สึกแปลกแปลกเหมือนโดนสะกดจิตอยากจะเรียกแต่กลับเรียกไม่ได้อยู่ๆๆหญิงสาวก็เดินขึ้นชั้นบนไปอยากจะพูดแต่พูดไม่ได้โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันสังเกตเและหญิงสาวก็เดินมาหยุดที่ห้องหนึ่ง
"สวัสดีจ้ะ เราชื่อ ลูกหว้า นะ "
"ละ..ละ...ละลูกหว้า"
"ฉันรู้ว่าเธอกลัวฉันแต่อย่าได้กลัวเลยฉันมาดีไม่หลอกเธอหรอก"เสียงใสใสของหญิงสาวคนนี้ทำให้เธอไม่น่ากลัวจริงจริงนะ
"เธอ...ตะ...ตะต้องกะ...กะการอะ...อะไร"
"เธอยงกลัวฉันอยู่เลยเห็นไหม"เสียงพูดจบไปไม่นานก็มีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งแวบขึ้นมา
"ก็ได้ฉันไม่กลัวเธอแล้ว"
"แน่นะ ฉันมีเรื่องให้เธอช่วย"
"เรื่องอะไร"
"เธอห้ามยุ่งกับพี่กันฉันขอร้องล่ะนะนะเธออย่ายุ่งกบพี่กันนะ"หญิงสาวตรงหน้าร้องไห้
"ก็ได้"
"ฉันไม่เชื่อเธอหรอกเธอต้องสาบาน"
"สาบาน"
"ใช่"
"ก็ได้ ฉันสาบานว่าจะไม่ยุ่งกับพี่กัน"
ณ ด้านล่าง
"แคท...แคท....แคท"ชายหนุ่มไมได้ยินเสียงตอบรับจึงหันหลังไปดูพบแต่ความว่างเปล่า
"ซวยแล้วแคทหาย"
ณ ด้านบน
"ฉันสาบานแล้วปล่อยฉันไปได้รึยัง"
"ไม่ ถึงเธอสาบานแล้วเค้าก็ยังเป็นห่วงเธอ"เสียงตาดจากหญิงสาวคนหนึ่งทำให้หญิงสาวอีกคนตกใจจากเสียงใสใสกลายเป็นเสียงน่ากลัวตอนนี้ภาพตรงหน้าเธอมันน่ากลัวเหลือเกินหญิงสาวแสบสวยตอนนี้หน้าเธออืดบวมหน้ากลัวจนหญิงสาวอีกคนร้องไห้
"แคท..แคทอยู่ในห้องนั้นรึเปล่า แคท"เสียงชายหนุ่มเรียกและเสียงพยายามเปิดอะไรตู
"เห็นไหมเค้าเป็นห่วง......แก"เสียงตวาดดังขึ้นเรื่อยเรื่อย
"ไม่ ...ฉันสาบานว่าจะอยู่ห่างเค้า"
"ฉันไม่เชื่อแก.."
"ฉันสาบานให้สาบานเป็น10ครั้งก็ยอม"ไม่นานร่างหญิงสาวที่หน้ากลัวก็หายไปพร้อมกับประตูที่เปิดออกพอดี
"แคทเป็นอะไรรึเปล่า"
"จำไว้นะเธอสาบานกับฉันแล้ว"เสียงเหมือนมีคนมากระซิบข้างหูเธอซึ้งก็คือลูกหว้า
"แคท..แคท"
"คะ"
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล่าคะ แคท กลับบ้านก่อนนะ"
3 วันต่อมา
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก เสียงประตูหน้าบ้านของ3สาว แม่ลูกดังขึ้น
"แม่คะใครมา"เสียงนิศาชลถาม
"อยากรู้ก็ไปเปิดซิลูก"
"แม่ก็ไปเปิดซิคะแม่อยู่ใกล้ประตูกว่า"
"ไม่ต้องเถียงกันแคทเปิดเอง"
"ค้ะคุณพี่"ณัฐพินทุ์เดินไปเปิดประตูแต่เมื่อพบคนตรงหน้าเธอแทบปิดไม่ทันเพราะคำสาบานมันแวบขึ้นมาในหัว
"เดี๋ยวก่อนซิแคท"
"ไม่เดี๋ยวล่ะคะ"ณัฐพินทุ์ปิดประตูโดยที่กันตภัทรยังไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้ย เดี๋ยวก่อน"
"ใครมาลูก"
"พวกขายประกันอะคะ"
"จ้ะ เออลูกปิดคอมซะซิวันนี้ประกาศผลไม่ใช่หรอลูกว่าใครติดมหาลัย"
"เออ..จริงด้วย"ณัฐพินทุ์ตะโกนพร้อมกระโดดขึ้นเก้าอี้เพื่อเข้าเว็บไซต์โรงเรียนณัฐพินทุ์ไล่ลงมาเรื่อยเรื่อยจนพบชื่อตนเองติดอยู่
"แม่หนูสอบติดแล้ว เค้าให้ไปรับน้องที่ปายอ่าแม่"
"โฮไปปายเลยหรอว่าแต่ปายอยู่ที่ไหนอ่า"นิศาชลพูด
"ปาย อยู่ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน มีของฝากเพียบ"ณัฐพินทุ์บอก
"ว้าวดีจัง ซื้อของมาฝากด้วยนะวาแต่เค้าให้ไปวันไหน"นิศาชลถาม
"พรุ่งนี้"
"เฮ้ยเร็วจังรีบไปเก็บของซิลูก"
"แม่จ๋าหนูไม่เข้าไปในบ้านนั้นนะ"ณัฐนพินทุ์เถียง
"เข้าไปเถอะนะ นี่แม่หมอมาแล้ว"ยุพินปลอบใจลูกสาว
"พ่อหนุ่มที่ชื่อกันอยู่ไหน"
"อยู่นี้ครับ"ไม่นานก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีมว๊ากเดินออกมา
เมื่อ2ชั่วโมงก่อน
ก๊อก ก๊อก "คุณหญิงอยู่ไหมคะ"
"อยู่จ้ะมีอะไรจ้ะ"คุณหญิงสินินุชเปิดประตูออกมา
"คือแม่หมอบอกว่าให้ลูกแคทกับพ่อกันเข้าไปคุยกับลูกหว้าในบ้างหลังนั้นคืนนี้"
"ได้เลยจ้ะ เดี๋ยวบอกให้นะ"
"แม่มีอะไรครับ"
"ลูกต้องเข้าไปในบ้านลูกหว้ากับหนุแคท ลูกห้ามปฎิเสธ"
"โธ่แม่"
"ห้าม ปฎิเสธ"
"คับ"
กลับเข้าปัจจุบัน
"เข้าไปได้แล้ว"เสียงแม่หมอดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหลุดอกจากภวังค์
"ลูกดูแลตัวเองดีดีนะ"เสียงยุพินและศินีนุชดังขึ้นพร้อมกัน
"พี่ดูแลตัวเองดีดีนะมีอะไรตะโกนไม่ก็กรื๊ดดเลยนะ"นิศาชลพูด
"จ้ะ"ณัฐพินทุ์หันไปตอบนิศาชล"
ณ ในบ้าน111
"เธอกลัวรึเปล่า"ชายหนุ่มหันมาถามหญิงสาว
"นิดนึงคะ"หญิงสาวตอบ
"มืดจังเลยนะคะ"
"เดี๋ยวฉันหาที่ไฟเปิดก่อน"ไม่นานไฟก็ติดแต่ติดติดดับดับ
"เธอชื่ออะไร"ชายหนุ่มพูดขึ้นขณะเดินสำรวจบ้าน
"ฉันชื่อ ณัฐพินทุ์ชื่อเล่นแคท"
"ฉันชื่อกันตภัทรชื่อเล่นกัน ฉันขอเรียกเธอยัยตัวน้อยนะฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอ"
"ได้เลยคะ พี่กัน"หญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่ม
"ยัยตัวน้องแสนแซบ"ทั้งคู่คุยกันสนุกแต่มีอีกคนหนึ่งที่จ้องมองมาด้วยความทุกข์
"เดี๋ยวเราหยุดดูของใช้กันก่อนนะยัยตัวน้อย"
"ค้ะพี่กัน"
ชายหนุ่มเดินสำรวจของใช้ที่ยังอยู่ในสภาพดีไม่นานหญิงสาวรู้สึกแปลกแปลกเหมือนโดนสะกดจิตอยากจะเรียกแต่กลับเรียกไม่ได้อยู่ๆๆหญิงสาวก็เดินขึ้นชั้นบนไปอยากจะพูดแต่พูดไม่ได้โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันสังเกตเและหญิงสาวก็เดินมาหยุดที่ห้องหนึ่ง
"สวัสดีจ้ะ เราชื่อ ลูกหว้า นะ "
"ละ..ละ...ละลูกหว้า"
"ฉันรู้ว่าเธอกลัวฉันแต่อย่าได้กลัวเลยฉันมาดีไม่หลอกเธอหรอก"เสียงใสใสของหญิงสาวคนนี้ทำให้เธอไม่น่ากลัวจริงจริงนะ
"เธอ...ตะ...ตะต้องกะ...กะการอะ...อะไร"
"เธอยงกลัวฉันอยู่เลยเห็นไหม"เสียงพูดจบไปไม่นานก็มีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งแวบขึ้นมา
"ก็ได้ฉันไม่กลัวเธอแล้ว"
"แน่นะ ฉันมีเรื่องให้เธอช่วย"
"เรื่องอะไร"
"เธอห้ามยุ่งกับพี่กันฉันขอร้องล่ะนะนะเธออย่ายุ่งกบพี่กันนะ"หญิงสาวตรงหน้าร้องไห้
"ก็ได้"
"ฉันไม่เชื่อเธอหรอกเธอต้องสาบาน"
"สาบาน"
"ใช่"
"ก็ได้ ฉันสาบานว่าจะไม่ยุ่งกับพี่กัน"
ณ ด้านล่าง
"แคท...แคท....แคท"ชายหนุ่มไมได้ยินเสียงตอบรับจึงหันหลังไปดูพบแต่ความว่างเปล่า
"ซวยแล้วแคทหาย"
ณ ด้านบน
"ฉันสาบานแล้วปล่อยฉันไปได้รึยัง"
"ไม่ ถึงเธอสาบานแล้วเค้าก็ยังเป็นห่วงเธอ"เสียงตาดจากหญิงสาวคนหนึ่งทำให้หญิงสาวอีกคนตกใจจากเสียงใสใสกลายเป็นเสียงน่ากลัวตอนนี้ภาพตรงหน้าเธอมันน่ากลัวเหลือเกินหญิงสาวแสบสวยตอนนี้หน้าเธออืดบวมหน้ากลัวจนหญิงสาวอีกคนร้องไห้
"แคท..แคทอยู่ในห้องนั้นรึเปล่า แคท"เสียงชายหนุ่มเรียกและเสียงพยายามเปิดอะไรตู
"เห็นไหมเค้าเป็นห่วง......แก"เสียงตวาดดังขึ้นเรื่อยเรื่อย
"ไม่ ...ฉันสาบานว่าจะอยู่ห่างเค้า"
"ฉันไม่เชื่อแก.."
"ฉันสาบานให้สาบานเป็น10ครั้งก็ยอม"ไม่นานร่างหญิงสาวที่หน้ากลัวก็หายไปพร้อมกับประตูที่เปิดออกพอดี
"แคทเป็นอะไรรึเปล่า"
"จำไว้นะเธอสาบานกับฉันแล้ว"เสียงเหมือนมีคนมากระซิบข้างหูเธอซึ้งก็คือลูกหว้า
"แคท..แคท"
"คะ"
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล่าคะ แคท กลับบ้านก่อนนะ"
3 วันต่อมา
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก เสียงประตูหน้าบ้านของ3สาว แม่ลูกดังขึ้น
"แม่คะใครมา"เสียงนิศาชลถาม
"อยากรู้ก็ไปเปิดซิลูก"
"แม่ก็ไปเปิดซิคะแม่อยู่ใกล้ประตูกว่า"
"ไม่ต้องเถียงกันแคทเปิดเอง"
"ค้ะคุณพี่"ณัฐพินทุ์เดินไปเปิดประตูแต่เมื่อพบคนตรงหน้าเธอแทบปิดไม่ทันเพราะคำสาบานมันแวบขึ้นมาในหัว
"เดี๋ยวก่อนซิแคท"
"ไม่เดี๋ยวล่ะคะ"ณัฐพินทุ์ปิดประตูโดยที่กันตภัทรยังไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้ย เดี๋ยวก่อน"
"ใครมาลูก"
"พวกขายประกันอะคะ"
"จ้ะ เออลูกปิดคอมซะซิวันนี้ประกาศผลไม่ใช่หรอลูกว่าใครติดมหาลัย"
"เออ..จริงด้วย"ณัฐพินทุ์ตะโกนพร้อมกระโดดขึ้นเก้าอี้เพื่อเข้าเว็บไซต์โรงเรียนณัฐพินทุ์ไล่ลงมาเรื่อยเรื่อยจนพบชื่อตนเองติดอยู่
"แม่หนูสอบติดแล้ว เค้าให้ไปรับน้องที่ปายอ่าแม่"
"โฮไปปายเลยหรอว่าแต่ปายอยู่ที่ไหนอ่า"นิศาชลพูด
"ปาย อยู่ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน มีของฝากเพียบ"ณัฐพินทุ์บอก
"ว้าวดีจัง ซื้อของมาฝากด้วยนะวาแต่เค้าให้ไปวันไหน"นิศาชลถาม
"พรุ่งนี้"
"เฮ้ยเร็วจังรีบไปเก็บของซิลูก"
ณัฐจารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 เม.ย. 2556, 10:01:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 เม.ย. 2556, 10:02:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 900
| << หลอกตัวเอง | รับน้อง >> |
ณัฐจารี 30 เม.ย. 2556, 11:27:09 น.
สั้นนิดหน่อยนะคะ
สั้นนิดหน่อยนะคะ