รักวุ่นวายของเเวมไพร์ที่ไม่เย็นชา
ใหนชีวิตฉันมันต้องมาหยุดอยู่ปลายทางอย่างนี้ล่ะ ฉันเป็นนักร้องชื่อดังอยู่ในวงการบันเทิงนะ ทำไม่ต้องมาโคจรเจอกับนายด้วนนะ ไอเเวมไพร์จอมเจ้าเหล์
มาบอกว่าฉันเป็นเเวมไพร์ เเถมต้องเเต่งงานกับนาย ชีวิตฉันมันจะดำเนินต่อไปอย่างไรเนี้ย เอาเเล้วไงไปๆมาๆฉันชักจะอินเลิฟกับนายเเล้วนะ ฉันจะทำไงดีล่ะที่นี้ ตานายมันบ่งบอกความเศร้าอยู่นะมันมีอะไรหว่า หน้าสงสัยๆ เเล้วอนาคตของฉันมันจะเป็นอย่างไงล่ะ ตายเเน่ๆชีวิตของช้านนนน!!!ToT
มาบอกว่าฉันเป็นเเวมไพร์ เเถมต้องเเต่งงานกับนาย ชีวิตฉันมันจะดำเนินต่อไปอย่างไรเนี้ย เอาเเล้วไงไปๆมาๆฉันชักจะอินเลิฟกับนายเเล้วนะ ฉันจะทำไงดีล่ะที่นี้ ตานายมันบ่งบอกความเศร้าอยู่นะมันมีอะไรหว่า หน้าสงสัยๆ เเล้วอนาคตของฉันมันจะเป็นอย่างไงล่ะ ตายเเน่ๆชีวิตของช้านนนน!!!ToT
Tags: เเวมไพร์
ตอน: บทที่2
บทที่2
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“อืมไม่เป็นไรฉันเกรงว่าเจ้าสาวของฉันจะมีอันเป็นไป”
“เฮ้ย!!แช่งกันนี้”
“เปล่าแช่ง ว่าแต่เธอจะแต่งงานกับฉันมั๊ย”
“เจ้าบ่าวปากเสียแบบนี้ไม่หน้าแต่งด้วยหรอก”
“เมเบลเดี๋ยวเธอได้ตายหรอก”
“ไม่ได้อยากตายนะ”
“เธอเหลื่อเวลาอีกเจ็ดวันเธอจะตายนะ”
“วันที่ห้าฉันจะแต่งกับนาย (-///- )”
“เธอ…”
“เงียบอย่าถามมากที่ฉันแต่งเพราะฉันไม่อยาก ตอ อา ยอ ตาย”
“วันนี้ระวังตัวด้วยนะ”
“หมายความว่าอะไร”
“ฉันจะมาหาเธอ”
“บ้ารึเปล่า ( -///-)”
“ฉันไปนะ”เขาโบกมือลาก่อนจะก้าวขึ้นรถไป สิ่งที่เขาบอกฉันในวันนี้ มันเป็นอะไรที่เหนือธรรมชาติมาก
“เธอเป็นแวมไพร์”และคำสุดท้ายที่เขาพูด“ระวังตัวด้วยนะ”ก่อนเขาจะขึ้นรถไป มันหมายความว่าไงเนี้ยฉันน่ะงง=^=?
เที่ยงคืนร่างบางบนเตียงดิ้นทุรนทุรายไปมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อและคราบน้ำตาที่บ่งบอกว่าทรมาณ
“แม่!!~~~ร้อน!!~~ไม่ไหวแล้วหนูไม่ไหวแล้วกรี๊ด~~~~!” อะไรที่บอกว่าระวังตัวก็แบบนี้เองน่ะหรอ
“ไหวแล้วร้อนทรมาณ”ฉันคลานออกจากเตียงแล้วตรงไปห้องน้ำทันทีห้องน้ำที่มืด
จ๋อม!~~ซ่า~~~
ฉันลงไปในอ่างอาบน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำทันที
“ฮือ ร้อน ฮือแม่ไปใหนเนี้ยฮือหนูร้อนทรมาณ ฮือ อึก!!” อยู่ดีดีร่างกายก็เกิดการปั่นป่วนขึ้นมา
คราวนี้รุนแรง
“กรี๊ด~~~!!!”
“เมเบล!!!” ใครมาเรียกฉันน่ะ เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปนิดนึงก็พบว่าอาร์เธอร์มาหาฉันตามที่เขาบอก
“อะอาร์เธอร์ กรี๊ด~~!!~~ ฉะฉันไม่ไหวแล้ว ฉันร้อน ฉันทรมาณ อึกกรี๊ด~~~!!” ฉันร้องออกไปเพราะว่ามันทรมาณเหลือเกิน
“เมเบล เธอต้องอดทนนะ อ่าปากเร็ว”
“ฮือ...อึก ร้อน!!!~~กรี๊ด~~ฮือ…”ฉันพยายามอ่าปากแต่มันมันไม่ขยับเลยสักนิดมีเพียงแต่เสียงที่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ฉันขอโทษนะ”
“อะอาร์เธอร์ นายทำไร อึก!” เขากัดแขนของตัวเองแล้วดูดเลือดเอาไว้ในปากแล้วจูบฉันเพื่อให้ฉันในดื่มเลือดของเขา สักพักเขาก็ถอนริมฝีปากออก เกิดอาการแปรปรวนภายในร่างกายอีกครั้ง
“กรี๊ด~~~~~!!”ร้องออกมาอย่างสุดเสียงแล้วถูกโอบกอดไว้อย่างห่วงใย
“เมเบลฉันจะกอดเธอจนกว่าเธอจะหายนะ” เขาพูดเพียงเท่านี้และกอดรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมไอความเย็นแผ่ออกมาจากร่างของเขาอย่างหน้าประหลาด
“ขอบคุณนะอาร์เธอร์”ฉันพูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับไม่มีเสียง
“ไม่เป็นไรก็เธอเป็นเจ้าสาวของฉันนิ่”แต่อาร์เธอร์ได้ยิน
ฉันหลับอยู่ในอ้อมกอดของอาร์เธอร์จนถึงเช้า
“เมเบล”
“หือ…”
“เมเบล”
“เงียบๆสิคนจะหลับจะนอน”
“เมเบลถ้าเธอร์ไม่ตื่นฉันจะปล้ำเธอนะ”
“ตื่นแล้ว!!”ฉันรีบลุกขึ้นอย่าตกใจกับคำพูดของเขา
“อะไรๆ เมื่อคืนยังร้องโอดโอยอยู่เลย มาตอนนี้ด่าเอาเลยนะ รู้งี้ปล่อยให้ทรมาณดีกว่า”
“แล้วทำไม่ไม่ปล่อยให้ตายไปเลยล่ะ”
“ก็เพราะเธอเป็นเจ้าสาวของฉันจะปล่อยให้ตายได้ไงเล่า !”
“แล้วนายพูดทำไมมิทราบ!”
“ฉันแหย่เธอเล่นแค่นี้เองนะ”
“แค่นี้มันแค่ใหนกันยะ”
“อะแห้ม! จะกัดกันอีกนานมั๊ยจ๊ะ”ใครพูดหว่า
“ขอโทษครับแม่”
“แม่หรอ! สวัสดีค่ะ^/\^;;;;;;”ฉันสวัสดีอย่างทุลักทุเล
“จ๊ะ^^”
“เมเบล!!ไงลูกตื่นแล้วหรอ”
“แม่!!”
“มาแล้วหรอจ๊ะมาเมมิ ^V^”
“มาแล้วสิอาร์ริส ^U^”
“^O^โฮ้ะๆๆๆๆ” พวกคุณแม่หัวเราะกันใหญ่เลยนะคะ เกรงใจกันบ้างจิ
“อะอาร์เธอร์=o=:::”
“วะว่าไง=o=;;;;”
“ฉะฉันอยู่ใหน”
“โลกแวมไพร์น่ะ”
“ละละละโลกแวมไพร์!!! O๐O”
“เธอจะตะโกนทำไมเนี่ยฉันนั่งอยู่ใกล้เธอแค่เนี้ย โอ๊ย!!!”ฉันเผลอถีบเขาเพราะอาการตกใจ
“เธอถีบฉันทำไมเมเบล!”
“ก็ฉันตกใจว่าทำไม่นายมาอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน!!” อูยยย สะใจ
ในที่สุดก็ถึงวันแต่งงานอาร์สวมชุดเจ้าบ่าวแต็มยศจูงมือฉันที่สวมชุดแต่งงานสีขาวเต็มยศเหมือนกันเดินเข้าไปในลานวิหารเราหยุดอยู่ตรงหน้าโปรเฟสเซอร์แวมไพร์
“เวฟาเวล อาร์เธอร์ คุณจะรับ มินามิ เมเบล เป็นภรรยาหรือไม่”
“รับครับ”
“มินามิ เมเบล คุณจะรับ เวฟาเวล อาร์เธอร์ เป็นสามีหรือไม่”
“รับค่ะ”
“เราขอสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันจบกว่าความตายจะมาพราก” ฉันกันอาร์เธอร์พูดออกมาพร้อมกันสักพักก็มีลำแสงสีแดงเพลิงพุ่งออกมาจากปลายนิ้วก้อยของฉันแล้วแทรกซึมเข้าไปในปลายนิ้วก้อยของเขา อาร์เธอร์ก็เหมือนกัน
แสงสีซัฟไฟรบรูแทรกซึมเข้ามาในปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายของฉัน
“เมเบลส่งมือมาสิ”
“มีอะไรหรออาร์เธอร์”แล้วเขาก็หยิบแหวนสีทองคำขาวฝังเพรชลงในตัวเรือนขึ้นมาใส่ให้ฉัน
“สวยมั๊ย”เขาถาม
“ไม่”
“=-=;;”
“ซะที่ใหนล่ะ”
“^ ^ นึกว่าเธอจะไม่ชอบซะอีก”
“อาร์เธอร์ฉันมีของจะให้”
“อะไรล่ะ”
“หลับตาสิ” เมื่อเขาหลับตาฉันก็จูบเขาทันทีและอาร์เธอร์ก็โอบกอดฉันแล้วบรรจงจูบตอบกลับมา “จูบหวานนะเมเบล”เขาทำตาเจ้าเลห์ใส่ฉัน
“อะไรของขวัญไง มีรอบนี้รอบเดียวนะ-////-”
“อะไรนะ มีแค่รอบเดียวเนี่ยนะ”
“( - - ) (- - )”ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ
“อาร์เธอร์พาเมเบลเข้าเรือนหอได้แล้ว”
“เรือนหอที่ใหนล่ะแม่”
“ก็เรือนหอที่ลูกสร้างไว้เมื่อสองปีก่อนน่ะสิ” สองปีก่อน ก็ตอนฉันอยู่ม.ปลายปีหนึ่งน่ะสิ
“แต่แม่” ทำไม่นายดูเศร้าจังนะ
“ไม่มีแต่ ไปได้แล้ว”
ฉันถูกอาร์เธอร์อุ้มไปที่เรือนหอ ระหว่างทางฉันถามเขาว่า…
“นายจะแต่งงานตอนอายุสิบหก…”
“ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ”
“อะไรนะ ฉันแต่งงานกับคนแก่หรอเนี้ย”
“จะบ้ารึไง”
“ฉันล้อเล่นน่ะ”
“เมเบลเธอไม่โกรธฉันหรอ”
“ไม่โกรธหรอกอดีตก็คืออดีต ปัจุบันนายแต่งงานกับฉันเล้ว แต่ในอนาคตฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง”
“เธอหมายความว่ายังไง”
“ในอนาคตมนุษย์หรือแวมไพร์ไม่สามารถหยั่งรูได้ว่ามันจะเป็นไปอย่างไร วันนึงเราอาจต้องเลิกกันหรือไม่ก็ต้องพบอุปสักมากมายในภายภาคหน้า แต่แค่เราอดทนและผ่านมันไปได้วันใหม่ก็จะมาถึง เราทุกคนทุกตนจะมีวันใหม่ขึ้นมา…”
“อืม โอเคฉันเข้าใจความหมายแล้ว”
“อาร์เธอร์ขอโทษนะมันอดทนไม่ไหวแล้ว แฮ่~~~”ฉันโผลเข้ากัดคอของอาร์เธอร์ด้วยความกระหาย
“เมเบล เธอตั้งสติไว้สิ”
ฉันหยุดกัดคอของอาร์เธอร์ทันทีในตอนนี้ชุดสีขาวของเราสองคนอาบไปด้วยเลือดสีแดงสดของอาร์เธอร์
“ขะขอโทษ ฮิอ…ฉันขอโทษ ฮือ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฮือ…”
“ไม่เป็นไร เธอกระหายใช่มั๊ย”
“น่ะนายจะทำอะไรน่ะ ไม่ๆอย่าๆ”ฉันรีบห้ามอาร์เธอร์เพราะเขาจะกัดแขนของตัวเองแล้วเอาเลือดให้ฉันดื่ม
“เธอกระหายไม่ใช่หรอ”
“^o^;;;;อืมแต่ไม่เป็นไร ว่าแต่ถึงยังเนี้ย”ฉันถามเขาเพราะว่าเหมือนเดินอยู่กับที่ตลอดเลย
(เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย:Devil Rabbit)
“ถึงตั้งแต่เธอเทศให้ฉันฟังแล้ว”
“อาร์เธอร์”
“มีอะไรล่ะเมเบล”
“ขอถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่ามาเลย”
“หนักมั๊ย”ฉันถามเขา
“หนักสิแต่ไม่มากเท่าไหร่ ^o^;;;”
“สีหน้าไม่ดีวางฉันลงก่อนเถอะ”
“อะอืม”เขาว่างฉันลงบนโซฟา
“อาร์เธอร์นายมาแต่งงานกับฉันทำไมหรอ”
“ถ้าฉันบอกออกไปเธอไม่โกรธนะ”
“ไม่โกรธหรอก ^-^”ฉันฝืนยิ้มทั้งที่ในใจมันอยากจะระบายออกมา
“ฉันแต่งเพราะอยากลืมใครบางคน”
“ใครบางคนที่ว่า เทรียร่า…ใช่มั๊ย”
“เมเบล!เธอรู้ได้ไง!”
“ฉันเห็นรูปตอนที่กำลังแต่งตัวน่ะคุณแม่นายบอกว่าเป็นคนรักเก่าของนาย”
“เธอไม่โกรธ”
“^-^” ฉันยิ้มให้เขาแทนคำตอบ
“เมเบลเธอ…”
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”พูดเสร็จก็รีบวิ่งไปห้องน้ำทันที
“ฉันมีใจให้นายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”พูดงืมงำกับตัวเองเสร็จก็ใส่ชุดนอนทันที
“เมเบลเธอเสร็จรึยัง”
“เสร็จแล้ว นายอาบต่อได้เลย”ฉันพูดกับอาร์เธอร์เสร็จ ก็เดินออกจากห้องมานั่งชิ่งช้าตรงต้นไม่ใหญ่
“ถึงไม่มีสิทธิรักแต่ฉันก็มีสิทธิเหงา เรื่องที่เธอเบื่อเขาก็พอเข้าใจ”
“ถึงไม่เคยอ่อนแอก็แค่มีมุมอ่อนไหว เพราะนึกคิดจิตใจเจ็บได้ร้องเป็น”
“วันที่ใบไม้ร่วงหล่นมันก็ลอยเคว้งคว้าง แต่เมื่อฤดูผ่านเรื่องทุกอย่างจะผ่านไป”
ฉันนั้งร้องเพลงอยู่ตรงชิ่งช้าได้แค่สี่ท่อนก็เริ่มง่วง
“เข้าห้องดีกว่า” เมื่อเปิดประตูห้องนอนก็พบว่าอาร์เธอร์หลับแล้ว
“ฉันไปนอนอีกห้องดีกว่า”ฉันพูดกับตัวเองอีกครั้งก็ไปนอนห้องข้างๆแทน แต่แปลกห้องนี้มีสีขาวสะอาดตาตกแต่งได้อย่างลงตัว
“สวยจัง”พูดเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอน
ผมเดินมาดูเด็กผู้หญิงที่ผมเพิ่งจะแต่งานกับเธอ เธอไปนั้งชิ่งช้าแล้วร้องเพลงเหมือนปลอบตัวเอง แต่แปลกเพลงของเธอทุกคำเหมือนระบายความเศร้าออกมาผมทนเห็นเธอร้องเพลงแบบนี้ไม่ได้เลยมานอนรอแต่เธอเดินเข้ามาแล้วเห้นผมหลับเลยแยกไปนอนอีกห้องผมเลยเดินมาดูที่แก้มของเธอมีคราบน้ำตาที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดเธอเป็นคนที่เข้มแข็งแล้วอ่อนโยนไปในคราวเดียวกัน สมแล้วที่พ่อของเธอตั้งชื่อให้เธอว่ามิเอโกะ
“เธอมานอนที่นี้ไม่ได้นะเมเบล”ผมพูดกับเธอแล้วอุ้มเธอไปที่ห้องของเราที่จริงตัวเธอไม่ได้หนักอะไรมากมายออกจะเบาด้วยซ้ำ ผมรักเธอตั้งแต่เธอถ่ายแบบกับผมแล้วล่ะอันที่จริงผมก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นแวมไพร์แต่ผมแวะไปบ้านของเธอแล้วเห็นเธอมายื่นมองพระจันทร์ แล้วทำท่าจะกัดขอมือตัวเองผมเลยกระโดนเข้าทางหน้าต่างพอเธอเห็นผมเลยก็ล้มลงไปผมเลยช้อนตัวเธอขึ้นมาไว้บนตักแล้วกันข้อมือตัวเองหวังให้เธอได้ดืมเลือดของผม แล้วเธอก็ดื่มเลือดของผมจริงๆสักพักเธอก็คลายมือออกแต่สิ่งที่เธอขอเป็นครั้งสุดท้ายคือ “ขอให้ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ฝันด้ยเถอะ” ผมเลยมารับเธอไปเรียนตอนเช้าแต่เธอก็ไม่ยอมขึ้นแถมตะหวาดใส่ผมแทบจะหูหนวก ผมเลยบอกความจริงกับเธอว่าเธอเป็นแวมไพร์เธอกรี๊ดจนสลบไปแล้วตื่นขึ้นมาแล้วถามผลว่า “ช่วบบอกที่สิว่านี้คือความฝัน”ผมเลยตอบเธอไปว่าคือความจริง แล้วเธอก็สลบไปอีกอีกรอบ ผมปลุกเธอเมือถึงโรงเรียนแต่เธอขอให้ผมอุ้มไปห้องพยาบาลผมเลยจัดการอุ้มเธอแต่เธอก้บอกให้ผมว่าเธอลงแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องปล่อยให้ผมยืนงงแต่พอผมขึ้นมาที่ห้องเธอหายตัวไปใหนแล้วก็ไม่รู้ แต่พอเลิกเรียนกะว่าจะเอากระเป๋าไปให้เธอ เธอดันวิ่งมาชนผม ผมถามเธอไปว่าไปใหนมา เธอก็อ้ำๆอึ้งๆ แล้วก็บอกว่าไปห้องพยาบาลมา ตกดึกผมมาหาเธอตามที่บอกไว้ผมได้ยิ้นเสียงร้องไห้กับเสียงกรีดร้อง ผมเลยรีบขึ้นไปก็พบว่าเธออยู่ในอ่างอาบน้ำ ผมช้อนตัวเธอออกมาดูเมหมือนเธอทรมาณมาผมขอให้เธออ่าปากแต่เธออ่าไม่ได้เอได้แต่กรีดร้องออกมาผมเลยกัดแขนตัวเองแล้วอมเลือดไว้ในปากแล้วจูบเธอทันที เธอดืมเลือดผ่านทางปากของผม เธอร้องครั้งสุดแล้วก็หลับไป…
“หาว~~>O< ”
“ตื่นแล้วหรอ”
“อืม O_Oแต่เอ๊ะ!!นายมาอยู่นี้ได้ไงเนี้ย”
“ฉันอุ้มเธอมานอนห้องนี้เอง”
“ฉันนอนของฉันอยู่ดีๆ นายไปอุ้นฉันมานอนทำไมเนี้ย”
“ห้องนั้นมันยังไม่เสร็จ”
“ไม่เสร็จยังไง สวยจะตาย”
“เธอรักฉันมั๊ยเมเบล…”
“ไม่ได้รักแต่แค่ชอบจบมั๊ย”
“ฉันรักเธอ”
“มาสารภาพอะไรเนี้ย”
“เธอเกียจฉันหรอ”
“ก็บอกว่าแค่ชอบ ไม่เอาแล้วฉันจะไปอาบน้ำ”
“ฉันอาบด้วยคนสิ”
“จะบ้ารึไง ทะลึ้ง”
“ฮ่าๆๆๆ”
ฉันออกหลังจากที่อาร์เธอร์ไปอาบน้ำอีกห้องนึง ฉันใสเดรสกระโปรงสีขาวออกมานั่งชิ่งช้าตามเดิม ลมเย็นพัดให้มีกลิ่นอายของน้ำค้างยามเช้า “ฮึม ฮือฮึมฮึมๆ~~”ฉันฮัมเพลงปล่อยฉัยเสียทีมันเป็นเพลงที่ฉันชอบพอๆกับไม่มีเธอยังมีฉัน
“เธอฮัมเพลงอะไรเมเบล”
“ไม่บอกจะเป็นไรมั๊ย”
“ไม่ยุ่งก็ได้”
“อาร์เธฮร์ไปโรงเรียนกันเถอะอีกสีวันสอบแล้วนะ”
“ไปเลยมั๊ยล่ะ”
“ก็ดี”
ฉันกับอาร์เธอร์เทลพอตมาที่โลกมนุษย์ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าสี่สิบเก้า ฉันเลยไปเปลียนชุดไปโรงเรียนตอนนี้ก็หกโมงแล้วอาร์เธอร์เอารถมารับฉันเป็นครั้งที่สองคราวนี้ฉันก็ขึ้นรถไปอย่างง่ายดาย
“เมเบล”
“อะไรของนาย”
“ฉันจะสอนเวทพื้นฐานให้นะ”
“อืมเอาสิ”
“เธอหลับตาแล้วกำหนดจิตว่าเธอเป็นมนุษย์นะ”
“อืม”ฉันหลับตาแล้วทำตามที่เขาบอก ฉันเป็นมนุษย์ๆ
“ลืมตาสิ”
“O-O”
“ส่องกระจกสิ”ฉันหยิบกระจกจากกระเป๋าขึ้นมาดูแถบจะกรี๊ดหนึ่งตลบ
“กรี๊ด~~~~”
“เฮ้ย”
“อี้อายอิดอากอั้นอำไอเอี้ยอาเอ้อ(นี้นายปิดปากฉันทำไมเนียอาร์เธอร์)”
“เธอพูดอะไร”
“แหวะเค็ม!! นายปิดปากฉันทำไม”
“เธอร้องทำไมล่ะ”
“ก็ฉันตกใจนี้”
“เอาเป็นว่าถ้าเธอไม่เห็นเงาตัวเองเธอเป็นแวมไพร์และจะมีเขี้ยวออกมกแล้วกัน”
“ถ้าฉันจะเป็นมนุษย์ฉันต้องกำหนดจิตกลับใช่มั๊ย”
“อืมถูกต้อง”
“ถึงโรงเรียนพอดีเลย”
“เมเบล”
“อะไร อุ๊บ!! OxO”เขาฉุดฉันเข้าไปจูบก่อนฉันจะลงจากรถ
“น่ะน่ะนาย O////O”
“เอาเป็นไรไป คิสจากสามีไง”
“ไปนะO///O” ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องอย่างด่วนจี๋ไปรษณีจ๋า
“ไง มาแล้วหรอจ๊ะเมเบล หายไปตั้งสามวันไปใหนมา”
“ไปเออไป ไปทำงานมาน่ะ”
“แล้วไป”ยัยแบมบี้ขี้จับผิดเอ๊ย
อีตาอาร์เธอร์บ้า นายทำให้ฉันหวั่นไหวรู้มั๊ย
“ทำไรอยู่”
“นั่งเขียนงาน O-O;;;;”
“อี๊ด~~~~~~~~อาร์เธอร์”เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้จนฉันเพลอร้องอี๊ดอออกไปเพื่อเก็บเสียง
“เธอตกใจอะไร มิเอโกะ”
“นายมาเรียกชื่อรนี้ทำไม”
“ฉันชอบ”
“แต่ฉันชอบให้นายเรียกเมเบลมากว่า”
“อีกสี่วันสอบแล้วตั้งใจล่ะ”
“ชิ นายก็อ่อนให้หน่อยสิ”
“เธอพยายามเองสิ”
“ก็ได้”
“วันนี้ฉันไปนอนบ้านเธอนะ”
“แล้วแต่”
“เธอจะยั้วฉันหรอ”
“มั้ง แบร่~~~:P”
“เมเบล^ ^”
“อะอาร์เธอร์ ไม่ๆอย่าๆฮ่าๆๆๆ”ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องเพราะเขาไล่จั๊กจี้ฉันแต่ก็ไม่วายเจ้าตัววิ่งตามฉันมา เราวิ่งเล่นสนุกเหมือนเด็กๆกัน แต่คนในห้องมองเราอย่างจับผิด แต่ใครจะสนล่ะแค่สนุกกับมันก็พอ…
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“อืมไม่เป็นไรฉันเกรงว่าเจ้าสาวของฉันจะมีอันเป็นไป”
“เฮ้ย!!แช่งกันนี้”
“เปล่าแช่ง ว่าแต่เธอจะแต่งงานกับฉันมั๊ย”
“เจ้าบ่าวปากเสียแบบนี้ไม่หน้าแต่งด้วยหรอก”
“เมเบลเดี๋ยวเธอได้ตายหรอก”
“ไม่ได้อยากตายนะ”
“เธอเหลื่อเวลาอีกเจ็ดวันเธอจะตายนะ”
“วันที่ห้าฉันจะแต่งกับนาย (-///- )”
“เธอ…”
“เงียบอย่าถามมากที่ฉันแต่งเพราะฉันไม่อยาก ตอ อา ยอ ตาย”
“วันนี้ระวังตัวด้วยนะ”
“หมายความว่าอะไร”
“ฉันจะมาหาเธอ”
“บ้ารึเปล่า ( -///-)”
“ฉันไปนะ”เขาโบกมือลาก่อนจะก้าวขึ้นรถไป สิ่งที่เขาบอกฉันในวันนี้ มันเป็นอะไรที่เหนือธรรมชาติมาก
“เธอเป็นแวมไพร์”และคำสุดท้ายที่เขาพูด“ระวังตัวด้วยนะ”ก่อนเขาจะขึ้นรถไป มันหมายความว่าไงเนี้ยฉันน่ะงง=^=?
เที่ยงคืนร่างบางบนเตียงดิ้นทุรนทุรายไปมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อและคราบน้ำตาที่บ่งบอกว่าทรมาณ
“แม่!!~~~ร้อน!!~~ไม่ไหวแล้วหนูไม่ไหวแล้วกรี๊ด~~~~!” อะไรที่บอกว่าระวังตัวก็แบบนี้เองน่ะหรอ
“ไหวแล้วร้อนทรมาณ”ฉันคลานออกจากเตียงแล้วตรงไปห้องน้ำทันทีห้องน้ำที่มืด
จ๋อม!~~ซ่า~~~
ฉันลงไปในอ่างอาบน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำทันที
“ฮือ ร้อน ฮือแม่ไปใหนเนี้ยฮือหนูร้อนทรมาณ ฮือ อึก!!” อยู่ดีดีร่างกายก็เกิดการปั่นป่วนขึ้นมา
คราวนี้รุนแรง
“กรี๊ด~~~!!!”
“เมเบล!!!” ใครมาเรียกฉันน่ะ เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปนิดนึงก็พบว่าอาร์เธอร์มาหาฉันตามที่เขาบอก
“อะอาร์เธอร์ กรี๊ด~~!!~~ ฉะฉันไม่ไหวแล้ว ฉันร้อน ฉันทรมาณ อึกกรี๊ด~~~!!” ฉันร้องออกไปเพราะว่ามันทรมาณเหลือเกิน
“เมเบล เธอต้องอดทนนะ อ่าปากเร็ว”
“ฮือ...อึก ร้อน!!!~~กรี๊ด~~ฮือ…”ฉันพยายามอ่าปากแต่มันมันไม่ขยับเลยสักนิดมีเพียงแต่เสียงที่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ฉันขอโทษนะ”
“อะอาร์เธอร์ นายทำไร อึก!” เขากัดแขนของตัวเองแล้วดูดเลือดเอาไว้ในปากแล้วจูบฉันเพื่อให้ฉันในดื่มเลือดของเขา สักพักเขาก็ถอนริมฝีปากออก เกิดอาการแปรปรวนภายในร่างกายอีกครั้ง
“กรี๊ด~~~~~!!”ร้องออกมาอย่างสุดเสียงแล้วถูกโอบกอดไว้อย่างห่วงใย
“เมเบลฉันจะกอดเธอจนกว่าเธอจะหายนะ” เขาพูดเพียงเท่านี้และกอดรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมไอความเย็นแผ่ออกมาจากร่างของเขาอย่างหน้าประหลาด
“ขอบคุณนะอาร์เธอร์”ฉันพูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับไม่มีเสียง
“ไม่เป็นไรก็เธอเป็นเจ้าสาวของฉันนิ่”แต่อาร์เธอร์ได้ยิน
ฉันหลับอยู่ในอ้อมกอดของอาร์เธอร์จนถึงเช้า
“เมเบล”
“หือ…”
“เมเบล”
“เงียบๆสิคนจะหลับจะนอน”
“เมเบลถ้าเธอร์ไม่ตื่นฉันจะปล้ำเธอนะ”
“ตื่นแล้ว!!”ฉันรีบลุกขึ้นอย่าตกใจกับคำพูดของเขา
“อะไรๆ เมื่อคืนยังร้องโอดโอยอยู่เลย มาตอนนี้ด่าเอาเลยนะ รู้งี้ปล่อยให้ทรมาณดีกว่า”
“แล้วทำไม่ไม่ปล่อยให้ตายไปเลยล่ะ”
“ก็เพราะเธอเป็นเจ้าสาวของฉันจะปล่อยให้ตายได้ไงเล่า !”
“แล้วนายพูดทำไมมิทราบ!”
“ฉันแหย่เธอเล่นแค่นี้เองนะ”
“แค่นี้มันแค่ใหนกันยะ”
“อะแห้ม! จะกัดกันอีกนานมั๊ยจ๊ะ”ใครพูดหว่า
“ขอโทษครับแม่”
“แม่หรอ! สวัสดีค่ะ^/\^;;;;;;”ฉันสวัสดีอย่างทุลักทุเล
“จ๊ะ^^”
“เมเบล!!ไงลูกตื่นแล้วหรอ”
“แม่!!”
“มาแล้วหรอจ๊ะมาเมมิ ^V^”
“มาแล้วสิอาร์ริส ^U^”
“^O^โฮ้ะๆๆๆๆ” พวกคุณแม่หัวเราะกันใหญ่เลยนะคะ เกรงใจกันบ้างจิ
“อะอาร์เธอร์=o=:::”
“วะว่าไง=o=;;;;”
“ฉะฉันอยู่ใหน”
“โลกแวมไพร์น่ะ”
“ละละละโลกแวมไพร์!!! O๐O”
“เธอจะตะโกนทำไมเนี่ยฉันนั่งอยู่ใกล้เธอแค่เนี้ย โอ๊ย!!!”ฉันเผลอถีบเขาเพราะอาการตกใจ
“เธอถีบฉันทำไมเมเบล!”
“ก็ฉันตกใจว่าทำไม่นายมาอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน!!” อูยยย สะใจ
ในที่สุดก็ถึงวันแต่งงานอาร์สวมชุดเจ้าบ่าวแต็มยศจูงมือฉันที่สวมชุดแต่งงานสีขาวเต็มยศเหมือนกันเดินเข้าไปในลานวิหารเราหยุดอยู่ตรงหน้าโปรเฟสเซอร์แวมไพร์
“เวฟาเวล อาร์เธอร์ คุณจะรับ มินามิ เมเบล เป็นภรรยาหรือไม่”
“รับครับ”
“มินามิ เมเบล คุณจะรับ เวฟาเวล อาร์เธอร์ เป็นสามีหรือไม่”
“รับค่ะ”
“เราขอสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันจบกว่าความตายจะมาพราก” ฉันกันอาร์เธอร์พูดออกมาพร้อมกันสักพักก็มีลำแสงสีแดงเพลิงพุ่งออกมาจากปลายนิ้วก้อยของฉันแล้วแทรกซึมเข้าไปในปลายนิ้วก้อยของเขา อาร์เธอร์ก็เหมือนกัน
แสงสีซัฟไฟรบรูแทรกซึมเข้ามาในปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายของฉัน
“เมเบลส่งมือมาสิ”
“มีอะไรหรออาร์เธอร์”แล้วเขาก็หยิบแหวนสีทองคำขาวฝังเพรชลงในตัวเรือนขึ้นมาใส่ให้ฉัน
“สวยมั๊ย”เขาถาม
“ไม่”
“=-=;;”
“ซะที่ใหนล่ะ”
“^ ^ นึกว่าเธอจะไม่ชอบซะอีก”
“อาร์เธอร์ฉันมีของจะให้”
“อะไรล่ะ”
“หลับตาสิ” เมื่อเขาหลับตาฉันก็จูบเขาทันทีและอาร์เธอร์ก็โอบกอดฉันแล้วบรรจงจูบตอบกลับมา “จูบหวานนะเมเบล”เขาทำตาเจ้าเลห์ใส่ฉัน
“อะไรของขวัญไง มีรอบนี้รอบเดียวนะ-////-”
“อะไรนะ มีแค่รอบเดียวเนี่ยนะ”
“( - - ) (- - )”ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ
“อาร์เธอร์พาเมเบลเข้าเรือนหอได้แล้ว”
“เรือนหอที่ใหนล่ะแม่”
“ก็เรือนหอที่ลูกสร้างไว้เมื่อสองปีก่อนน่ะสิ” สองปีก่อน ก็ตอนฉันอยู่ม.ปลายปีหนึ่งน่ะสิ
“แต่แม่” ทำไม่นายดูเศร้าจังนะ
“ไม่มีแต่ ไปได้แล้ว”
ฉันถูกอาร์เธอร์อุ้มไปที่เรือนหอ ระหว่างทางฉันถามเขาว่า…
“นายจะแต่งงานตอนอายุสิบหก…”
“ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ”
“อะไรนะ ฉันแต่งงานกับคนแก่หรอเนี้ย”
“จะบ้ารึไง”
“ฉันล้อเล่นน่ะ”
“เมเบลเธอไม่โกรธฉันหรอ”
“ไม่โกรธหรอกอดีตก็คืออดีต ปัจุบันนายแต่งงานกับฉันเล้ว แต่ในอนาคตฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง”
“เธอหมายความว่ายังไง”
“ในอนาคตมนุษย์หรือแวมไพร์ไม่สามารถหยั่งรูได้ว่ามันจะเป็นไปอย่างไร วันนึงเราอาจต้องเลิกกันหรือไม่ก็ต้องพบอุปสักมากมายในภายภาคหน้า แต่แค่เราอดทนและผ่านมันไปได้วันใหม่ก็จะมาถึง เราทุกคนทุกตนจะมีวันใหม่ขึ้นมา…”
“อืม โอเคฉันเข้าใจความหมายแล้ว”
“อาร์เธอร์ขอโทษนะมันอดทนไม่ไหวแล้ว แฮ่~~~”ฉันโผลเข้ากัดคอของอาร์เธอร์ด้วยความกระหาย
“เมเบล เธอตั้งสติไว้สิ”
ฉันหยุดกัดคอของอาร์เธอร์ทันทีในตอนนี้ชุดสีขาวของเราสองคนอาบไปด้วยเลือดสีแดงสดของอาร์เธอร์
“ขะขอโทษ ฮิอ…ฉันขอโทษ ฮือ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฮือ…”
“ไม่เป็นไร เธอกระหายใช่มั๊ย”
“น่ะนายจะทำอะไรน่ะ ไม่ๆอย่าๆ”ฉันรีบห้ามอาร์เธอร์เพราะเขาจะกัดแขนของตัวเองแล้วเอาเลือดให้ฉันดื่ม
“เธอกระหายไม่ใช่หรอ”
“^o^;;;;อืมแต่ไม่เป็นไร ว่าแต่ถึงยังเนี้ย”ฉันถามเขาเพราะว่าเหมือนเดินอยู่กับที่ตลอดเลย
(เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย:Devil Rabbit)
“ถึงตั้งแต่เธอเทศให้ฉันฟังแล้ว”
“อาร์เธอร์”
“มีอะไรล่ะเมเบล”
“ขอถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่ามาเลย”
“หนักมั๊ย”ฉันถามเขา
“หนักสิแต่ไม่มากเท่าไหร่ ^o^;;;”
“สีหน้าไม่ดีวางฉันลงก่อนเถอะ”
“อะอืม”เขาว่างฉันลงบนโซฟา
“อาร์เธอร์นายมาแต่งงานกับฉันทำไมหรอ”
“ถ้าฉันบอกออกไปเธอไม่โกรธนะ”
“ไม่โกรธหรอก ^-^”ฉันฝืนยิ้มทั้งที่ในใจมันอยากจะระบายออกมา
“ฉันแต่งเพราะอยากลืมใครบางคน”
“ใครบางคนที่ว่า เทรียร่า…ใช่มั๊ย”
“เมเบล!เธอรู้ได้ไง!”
“ฉันเห็นรูปตอนที่กำลังแต่งตัวน่ะคุณแม่นายบอกว่าเป็นคนรักเก่าของนาย”
“เธอไม่โกรธ”
“^-^” ฉันยิ้มให้เขาแทนคำตอบ
“เมเบลเธอ…”
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”พูดเสร็จก็รีบวิ่งไปห้องน้ำทันที
“ฉันมีใจให้นายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”พูดงืมงำกับตัวเองเสร็จก็ใส่ชุดนอนทันที
“เมเบลเธอเสร็จรึยัง”
“เสร็จแล้ว นายอาบต่อได้เลย”ฉันพูดกับอาร์เธอร์เสร็จ ก็เดินออกจากห้องมานั่งชิ่งช้าตรงต้นไม่ใหญ่
“ถึงไม่มีสิทธิรักแต่ฉันก็มีสิทธิเหงา เรื่องที่เธอเบื่อเขาก็พอเข้าใจ”
“ถึงไม่เคยอ่อนแอก็แค่มีมุมอ่อนไหว เพราะนึกคิดจิตใจเจ็บได้ร้องเป็น”
“วันที่ใบไม้ร่วงหล่นมันก็ลอยเคว้งคว้าง แต่เมื่อฤดูผ่านเรื่องทุกอย่างจะผ่านไป”
ฉันนั้งร้องเพลงอยู่ตรงชิ่งช้าได้แค่สี่ท่อนก็เริ่มง่วง
“เข้าห้องดีกว่า” เมื่อเปิดประตูห้องนอนก็พบว่าอาร์เธอร์หลับแล้ว
“ฉันไปนอนอีกห้องดีกว่า”ฉันพูดกับตัวเองอีกครั้งก็ไปนอนห้องข้างๆแทน แต่แปลกห้องนี้มีสีขาวสะอาดตาตกแต่งได้อย่างลงตัว
“สวยจัง”พูดเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอน
ผมเดินมาดูเด็กผู้หญิงที่ผมเพิ่งจะแต่งานกับเธอ เธอไปนั้งชิ่งช้าแล้วร้องเพลงเหมือนปลอบตัวเอง แต่แปลกเพลงของเธอทุกคำเหมือนระบายความเศร้าออกมาผมทนเห็นเธอร้องเพลงแบบนี้ไม่ได้เลยมานอนรอแต่เธอเดินเข้ามาแล้วเห้นผมหลับเลยแยกไปนอนอีกห้องผมเลยเดินมาดูที่แก้มของเธอมีคราบน้ำตาที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดเธอเป็นคนที่เข้มแข็งแล้วอ่อนโยนไปในคราวเดียวกัน สมแล้วที่พ่อของเธอตั้งชื่อให้เธอว่ามิเอโกะ
“เธอมานอนที่นี้ไม่ได้นะเมเบล”ผมพูดกับเธอแล้วอุ้มเธอไปที่ห้องของเราที่จริงตัวเธอไม่ได้หนักอะไรมากมายออกจะเบาด้วยซ้ำ ผมรักเธอตั้งแต่เธอถ่ายแบบกับผมแล้วล่ะอันที่จริงผมก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นแวมไพร์แต่ผมแวะไปบ้านของเธอแล้วเห็นเธอมายื่นมองพระจันทร์ แล้วทำท่าจะกัดขอมือตัวเองผมเลยกระโดนเข้าทางหน้าต่างพอเธอเห็นผมเลยก็ล้มลงไปผมเลยช้อนตัวเธอขึ้นมาไว้บนตักแล้วกันข้อมือตัวเองหวังให้เธอได้ดืมเลือดของผม แล้วเธอก็ดื่มเลือดของผมจริงๆสักพักเธอก็คลายมือออกแต่สิ่งที่เธอขอเป็นครั้งสุดท้ายคือ “ขอให้ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ฝันด้ยเถอะ” ผมเลยมารับเธอไปเรียนตอนเช้าแต่เธอก็ไม่ยอมขึ้นแถมตะหวาดใส่ผมแทบจะหูหนวก ผมเลยบอกความจริงกับเธอว่าเธอเป็นแวมไพร์เธอกรี๊ดจนสลบไปแล้วตื่นขึ้นมาแล้วถามผลว่า “ช่วบบอกที่สิว่านี้คือความฝัน”ผมเลยตอบเธอไปว่าคือความจริง แล้วเธอก็สลบไปอีกอีกรอบ ผมปลุกเธอเมือถึงโรงเรียนแต่เธอขอให้ผมอุ้มไปห้องพยาบาลผมเลยจัดการอุ้มเธอแต่เธอก้บอกให้ผมว่าเธอลงแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องปล่อยให้ผมยืนงงแต่พอผมขึ้นมาที่ห้องเธอหายตัวไปใหนแล้วก็ไม่รู้ แต่พอเลิกเรียนกะว่าจะเอากระเป๋าไปให้เธอ เธอดันวิ่งมาชนผม ผมถามเธอไปว่าไปใหนมา เธอก็อ้ำๆอึ้งๆ แล้วก็บอกว่าไปห้องพยาบาลมา ตกดึกผมมาหาเธอตามที่บอกไว้ผมได้ยิ้นเสียงร้องไห้กับเสียงกรีดร้อง ผมเลยรีบขึ้นไปก็พบว่าเธออยู่ในอ่างอาบน้ำ ผมช้อนตัวเธอออกมาดูเมหมือนเธอทรมาณมาผมขอให้เธออ่าปากแต่เธออ่าไม่ได้เอได้แต่กรีดร้องออกมาผมเลยกัดแขนตัวเองแล้วอมเลือดไว้ในปากแล้วจูบเธอทันที เธอดืมเลือดผ่านทางปากของผม เธอร้องครั้งสุดแล้วก็หลับไป…
“หาว~~>O< ”
“ตื่นแล้วหรอ”
“อืม O_Oแต่เอ๊ะ!!นายมาอยู่นี้ได้ไงเนี้ย”
“ฉันอุ้มเธอมานอนห้องนี้เอง”
“ฉันนอนของฉันอยู่ดีๆ นายไปอุ้นฉันมานอนทำไมเนี้ย”
“ห้องนั้นมันยังไม่เสร็จ”
“ไม่เสร็จยังไง สวยจะตาย”
“เธอรักฉันมั๊ยเมเบล…”
“ไม่ได้รักแต่แค่ชอบจบมั๊ย”
“ฉันรักเธอ”
“มาสารภาพอะไรเนี้ย”
“เธอเกียจฉันหรอ”
“ก็บอกว่าแค่ชอบ ไม่เอาแล้วฉันจะไปอาบน้ำ”
“ฉันอาบด้วยคนสิ”
“จะบ้ารึไง ทะลึ้ง”
“ฮ่าๆๆๆ”
ฉันออกหลังจากที่อาร์เธอร์ไปอาบน้ำอีกห้องนึง ฉันใสเดรสกระโปรงสีขาวออกมานั่งชิ่งช้าตามเดิม ลมเย็นพัดให้มีกลิ่นอายของน้ำค้างยามเช้า “ฮึม ฮือฮึมฮึมๆ~~”ฉันฮัมเพลงปล่อยฉัยเสียทีมันเป็นเพลงที่ฉันชอบพอๆกับไม่มีเธอยังมีฉัน
“เธอฮัมเพลงอะไรเมเบล”
“ไม่บอกจะเป็นไรมั๊ย”
“ไม่ยุ่งก็ได้”
“อาร์เธฮร์ไปโรงเรียนกันเถอะอีกสีวันสอบแล้วนะ”
“ไปเลยมั๊ยล่ะ”
“ก็ดี”
ฉันกับอาร์เธอร์เทลพอตมาที่โลกมนุษย์ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าสี่สิบเก้า ฉันเลยไปเปลียนชุดไปโรงเรียนตอนนี้ก็หกโมงแล้วอาร์เธอร์เอารถมารับฉันเป็นครั้งที่สองคราวนี้ฉันก็ขึ้นรถไปอย่างง่ายดาย
“เมเบล”
“อะไรของนาย”
“ฉันจะสอนเวทพื้นฐานให้นะ”
“อืมเอาสิ”
“เธอหลับตาแล้วกำหนดจิตว่าเธอเป็นมนุษย์นะ”
“อืม”ฉันหลับตาแล้วทำตามที่เขาบอก ฉันเป็นมนุษย์ๆ
“ลืมตาสิ”
“O-O”
“ส่องกระจกสิ”ฉันหยิบกระจกจากกระเป๋าขึ้นมาดูแถบจะกรี๊ดหนึ่งตลบ
“กรี๊ด~~~~”
“เฮ้ย”
“อี้อายอิดอากอั้นอำไอเอี้ยอาเอ้อ(นี้นายปิดปากฉันทำไมเนียอาร์เธอร์)”
“เธอพูดอะไร”
“แหวะเค็ม!! นายปิดปากฉันทำไม”
“เธอร้องทำไมล่ะ”
“ก็ฉันตกใจนี้”
“เอาเป็นว่าถ้าเธอไม่เห็นเงาตัวเองเธอเป็นแวมไพร์และจะมีเขี้ยวออกมกแล้วกัน”
“ถ้าฉันจะเป็นมนุษย์ฉันต้องกำหนดจิตกลับใช่มั๊ย”
“อืมถูกต้อง”
“ถึงโรงเรียนพอดีเลย”
“เมเบล”
“อะไร อุ๊บ!! OxO”เขาฉุดฉันเข้าไปจูบก่อนฉันจะลงจากรถ
“น่ะน่ะนาย O////O”
“เอาเป็นไรไป คิสจากสามีไง”
“ไปนะO///O” ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องอย่างด่วนจี๋ไปรษณีจ๋า
“ไง มาแล้วหรอจ๊ะเมเบล หายไปตั้งสามวันไปใหนมา”
“ไปเออไป ไปทำงานมาน่ะ”
“แล้วไป”ยัยแบมบี้ขี้จับผิดเอ๊ย
อีตาอาร์เธอร์บ้า นายทำให้ฉันหวั่นไหวรู้มั๊ย
“ทำไรอยู่”
“นั่งเขียนงาน O-O;;;;”
“อี๊ด~~~~~~~~อาร์เธอร์”เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้จนฉันเพลอร้องอี๊ดอออกไปเพื่อเก็บเสียง
“เธอตกใจอะไร มิเอโกะ”
“นายมาเรียกชื่อรนี้ทำไม”
“ฉันชอบ”
“แต่ฉันชอบให้นายเรียกเมเบลมากว่า”
“อีกสี่วันสอบแล้วตั้งใจล่ะ”
“ชิ นายก็อ่อนให้หน่อยสิ”
“เธอพยายามเองสิ”
“ก็ได้”
“วันนี้ฉันไปนอนบ้านเธอนะ”
“แล้วแต่”
“เธอจะยั้วฉันหรอ”
“มั้ง แบร่~~~:P”
“เมเบล^ ^”
“อะอาร์เธอร์ ไม่ๆอย่าๆฮ่าๆๆๆ”ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องเพราะเขาไล่จั๊กจี้ฉันแต่ก็ไม่วายเจ้าตัววิ่งตามฉันมา เราวิ่งเล่นสนุกเหมือนเด็กๆกัน แต่คนในห้องมองเราอย่างจับผิด แต่ใครจะสนล่ะแค่สนุกกับมันก็พอ…
ปีศาษกระต่าย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 พ.ค. 2556, 18:54:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2556, 15:04:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1153
| << บทที่1 | บทที่3 >> |