รักวุ่นวายของเเวมไพร์ที่ไม่เย็นชา
ใหนชีวิตฉันมันต้องมาหยุดอยู่ปลายทางอย่างนี้ล่ะ ฉันเป็นนักร้องชื่อดังอยู่ในวงการบันเทิงนะ ทำไม่ต้องมาโคจรเจอกับนายด้วนนะ ไอเเวมไพร์จอมเจ้าเหล์
มาบอกว่าฉันเป็นเเวมไพร์ เเถมต้องเเต่งงานกับนาย ชีวิตฉันมันจะดำเนินต่อไปอย่างไรเนี้ย เอาเเล้วไงไปๆมาๆฉันชักจะอินเลิฟกับนายเเล้วนะ ฉันจะทำไงดีล่ะที่นี้ ตานายมันบ่งบอกความเศร้าอยู่นะมันมีอะไรหว่า หน้าสงสัยๆ เเล้วอนาคตของฉันมันจะเป็นอย่างไงล่ะ ตายเเน่ๆชีวิตของช้านนนน!!!ToT
มาบอกว่าฉันเป็นเเวมไพร์ เเถมต้องเเต่งงานกับนาย ชีวิตฉันมันจะดำเนินต่อไปอย่างไรเนี้ย เอาเเล้วไงไปๆมาๆฉันชักจะอินเลิฟกับนายเเล้วนะ ฉันจะทำไงดีล่ะที่นี้ ตานายมันบ่งบอกความเศร้าอยู่นะมันมีอะไรหว่า หน้าสงสัยๆ เเล้วอนาคตของฉันมันจะเป็นอย่างไงล่ะ ตายเเน่ๆชีวิตของช้านนนน!!!ToT
Tags: เเวมไพร์
ตอน: บทที่3
เช้าของวันที่4 อาร์เธอร์มานอนบ้านฉัน
“อาร์เธอร์ตื่นสิ ตื่นได้แล้วหกโมงแล้วนะ”
“อืม แป๊ปนะ”
“มาปงมาแป๊ปอะไรเล่าเดี๋ยวสายหรอก”
“วันนี้สอบใช่มั๊ย”เขาถามฉัน
“อืม ฉันไปอาบน้ำก่อนน่ะ ว้าย!!” ฉันกำลังจะลุกไปอาบน้ำอีตาอาร์เธอร์ก็ดึงฉันลงไป
“นายจะทำไรเนี้ย!! อุ๊บOxO” นายนี้ไม่พูดอะไรแต่ดึงฉันลงไปจูบแทน
“เธอนี้ชอบยั่วฉันจริงๆเลย”
“ฉันไปยั่วนายตรงใหน”
“ทุกตรงนั้นแหละ”
“เงียบปากไปเลย ถ้านายทำอย่างนี้อีกฉันจะเลิกคุยกับนาย อุ๊บ!!OxO”
“พูดมาก ^ ^”เขายิ้มให้ฉันอย่างเจ้าเลห์ก่อนจะไปอาบน้ำอีกห้องนึง
“ไอ้บ้าอาร์เธอร์!!!!~~~”ฉันตะโกนไล้หลังเขาไป
“นายนี้มันจริงๆเลย มาเกื่อบสายก็เพราะนายนั้นแหละ =3=;;;”
“ฉันขอโทษ”เขาพูดแบสำนึกผิดสุดๆ
กิ้งก่อง~~~ กิ้งก่อง~~~ กิ้งก่อง~~~ กิ้งก่อง~~~
“เริ่มทำข้อสอบได้”อาจารย์คุมสอบประกาศให้เริ่มทำข้อสอบแต่ฉันใช่เวลาเพียงยี่สิบห้านาทีก็เสร็จแล้วฉันเลยออกมานั่งข้างนอกตามคำสั่งของอาจารย์ มีคนค่อยๆเดินทยอยกันเดินออกมา
“เฮ้อ~~”ฉันถอนหายใจไปเบาๆจะว่าไปตั้งแต่ที่แต่งงานกับเขาเราก็นอนด้วยกัน(ถึงจะไม่ได้มีอะไรกันก็เถอะ)เขาก็แกล้งฉันประจำจั๊กจี้ฉันบ้างล่ะแกล้งทำเป็นผีบ้างล่ะสารพัดที่เขาจะงัดออกมาใช่แต่ฉันก็มีความสุขโอ้ยฉันเริ่มจะรักนายแล้วนะแล้วเมื่อไหรนายจะเลิกทำตัวให้ฉันรักสักที
“มานั่งคิดอะไรอยู่ตรงนี้”
“เรื้อยเปื่อยน่ะ”ใครมาถามฉันแวะ =-=;;
“คิดเรื่องอะไร” ฉันค่อยๆหันไปมองว่าใครมันมาจุ้นจ้าน ก็พบว่าเป็นอาร์เธอร์นั้นเอง
“เรื่องนายกับฉันแล้วก็เทรียร่าน่ะ”
“…”
“ขอถามอะไรอย่างนึงสิ”
“ว่ามาสิ”
“นายรักเทรียร่ามั๊ย”
“…อะเออทำไมถามงั้นล่ะ”
“ฉันถามนายแบบนี้นายตอบฉันมาสิฉันน่ะไม่โกรธหรอก ^ ^”พูดจบก็ยิ้มให้เพื่อให้เขาแน่ใจว่าฉันไม่โกรธ
“รักอยู่”เขาตอบออกมาทำให้หัวใจที่ตั้งกำแพงไวมันพังสลาย
“^^งั้นหรอ”แต่ยังปั้นยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความปวดราวเอาไว้
“ปืดเทอมแล้วไปโลกแวมไพร์มั๊ย”เขาถามฉัน
“ไปสิ ว่าแต่ที่นั้นมีทะเลมั๊ย”
“มีสิเธออยากไปหรอ”
“อื๊ม^^ฉันชอบทะเลมากเลย”
“กี่วัน”
“อะไรคือกี่วัน=o=”
“จะค้างกี่วัน”
“เจ็ดวันหกคืน^^”
“อะไรนะจะจะเจ็ดวันหกคืนOoO”
“ทำไมอ่ะ”
“เปลืองตังค์”
“เมเบลไม่ต้องไปเกรงใจอาร์เธอร์มันหรอกใช่เงินมันไปให้เยอะๆเลย”มาตั้งแต่เมื่อไหรน่ะ
“ทำไมอ่ะวิล”
“ไอ้วิลอย่างจุ้น!”อาร์เธอร์ตะโกนให้วิลหุบปากเพราะอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
“บอกเลยๆๆวิลฉันจับอีตานี้ไว้ให้”พูดเสร็จล็อกแขนพาดคอเอาขาไขว้ดีนะที่ใส่กางเกงขาสั้นมาด้วยเลยสะด๊วกสะดวกล็อกตัวนายนี้ไว้ได้ แฮ่ะๆๆ
“ก็คือ..”
“อย่านะไอ้วิลถ้าแกพูดล่ะก็อุบ!OxO”พูดมากเลยปิดปากไว้ซะเลย
“ไอ้อาร์เธอรร์มันช่วยงานพ่อบริหารน่ะ”
“บริหารอะไรล่ะวิล”
“งานคสล.(คณะปรับสมดุลระหว่างสองโลก) แล้วก็ธุระกิจส่งออกต่างๆของโลกแวมไพร์”
“อ่อยอั้นอ้ายแอ้วเอื้ออะอายอู่แอ้วอ๊ะ(ปล่อยฉันได้แล้วเมื่อจะตายอยู่แล้วนะ)”
“อุย!!ลืม”ฉันรีบปล่อยทุกอย่างที่ล็อกตัวอาร์เธอร์ทันที
“เธอนี้จริงๆเลยเล่นซะปวดไปหมด”
“โทษที^^”พูดพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง
“เอ้อ!!วิล อาร์เธอร์เขามีเพื่อนกี่คนอะในโลกแวมไพร์”
“ประมาณสองคนรวมฉันด้วยเป็นสาม”
“งั้นนายก็เป็นแวมไพร์”
“อืม”
“ว่าแต่เธอรู้ได้ไงน่ะ=0=”
“ยัยนี้ก็เป็นแวมไพร์” อาร์เธอร์พูดขึ้นมาโดยที่ฉันยังไม่ทันจะเอ่ยปาก
“จริงดิ”
“เออ!!เห็นว่าพูดเล่นรึไง”
“พวกนายนี้กัดกันได้ดีจริงๆเลยนะ”
“เมเบล!!”อาร์เธอร์และวิลหันมาพูดใส่ฉัน
“ยะอย่านะฉะฉันรู้นะว่าพวกนายคิดอะไรน่ะ ไม่ๆๆๆ”พูดจบก็ใส่เกียร์หมูวิ่งนำออกไปโดยที่ไอ้บ้าสองตัวนี้วิ่งตาม และแล้วสิ่งที่เคยตั้งกำแพงและพังสลายไปกำลังจะถูกย่ำยี
ปึก!!! ว้าย!!!
“ขอโทษค่ะฉันไม่ทันดูทาง”
“ฉันก็ต้องขอโทษเหมื่อนกันนะคะ”
“เอ่อ…เป็นไรมากมั๊ยคะ คือฉันเทรียร่าค่ะ”
“ชื่อคล้ายกับคนที่ฉันรู้จักเลยนะ…ค่ะ…”เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปก็ถึงกับชงักทันที
“เธอ…เม…เบล”ฝ่ายนั้นก็เหมื่อนกัน
“เมเบลอยู่นี้…เทรีย…ร่า…”อาร์เธอร์มาถึงก็ชงักไปเหมื่อนกัน
“เฮ้ย!!อาร์เธอร์เป็นอะไร…วะ…”วิลก็เหมื่อนกัน
“อะเออ…เทรียร่าไม่เจ็บตรงใหนใช่มั๊ย”ฉันส่ายหน้าทันทีเพื่อเรียกสติ
“อะเออ…อืมฉันไม่เป็นไร”
“มะมีอะไรกันรึเปล่า”อาร์ถามฉัน
“อะเออ”
“ฉันวิ่งมาชนเมเบลเองน่ะ”
“เธอมาทำอะไรที่นี้”อาร์เธอร์ถามเทรียร่า
“ฉันมาเดินเล่นบนโลกมนุษย์น่ะ”
“อย่าเผลิอไปกัดใครเข้าล่ะ ฉันไปละ” อาร์เธอร์เดินไปเหมือนไม่เห็นฉันเลย
“ไปเถอะเมเบล”วิลเดินเข้ามาสกิดไหล่ฉันแล้วข้อจับมือเดินไป
“โชคดีนะเมเบล”
“อะอืม”เทรียร่าบอกลาฉัน
อาร์เธอนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อน แล้วมองฉันกับวิลในสายตาที่ไม่พอใจ
“ทำไม่ทำหน้าอย่างนั้นว่ะไออาร์เธอร์”
“จะจับอีกนานมั๊ย”
“อะไรคือจะจับอีกนานมั๊ย”ฉันถามขึ้น
“เนี้ย”เข้าชี้นิ้วมาก็พบว่าวิลจับข้อมือฉันอยู่นั้นเอง
“ปล่อยดิ=o=^^”ฉันทำหน้าไม่พอใจแบบจะเอาเรื่องใส่วิล
“โทษที”อีตานี้ก็ปล่อยอย่างฉับพลัน
“หึงหรอ”ฉันถามอาร์เธอร์
“อืม-///-”
“ไปรับหน่อยสิวันนี้น่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ทะเลไงทะเล”
“จะไปเลยหรอ”
“อืม ก็สอบเสร็จครูก็ให้กลับบ้านได้เลยนี้นา”
“จะไปทะเลกันหรอ”วิลนายมาถามอะไรเอาป่านนี้
“ใช่ จะไปด้วยมั๊ยล่ะ”
“ไปสิเดี๋ยวชวนไอ้เรนกับดีอาร์ไปด้วยไม่รู้ว่ามันจะเอากิ๊กไปด้วยรึเปล่านะ”
“ดีไปเยอะๆจะได้คึกคัก”
“เปลืองตังค์”
“อย่างกไปหน่อยเลยหน่า” พูดจบอีตานี้ก็เอียงแก้มมา
“อะไรเนี้ย”
“หอมหน่อยสิ”
“ก็ได้ จุ๊บๆๆๆ”
“พอใจยัง”พูดอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ
“อืมอืมพอใจมาเลยล่ะ^^” หน้าบานเชียวนะ
“เอ้ยๆลืมแล้วรึไงว่าฉันก็ยังอยู่ตรงนี้นะ”วิลพูดขึ้นมาหลังจากที่ดูเหมื่อนไม่มีตัวตน
“อืมลืม ว่านายอยู่ตรงนี้”ฉันพูดแหย่วิลเล่น
“โหย…ทำไมอย่างงันล่ะ”
“ล้อเล่นน่ะล้อเล่น^^”
“ไปรึยังเมเบล”อาร์เธอร์ถามฉัน
“ไปสิ บ่ายวิล”ฉันโบกมือลาวิล
“บ่ายเมเบล”แล้ววิลก็โบกมือตอบ
ระหว่างทางเดินในโรงเรียน
“เฮ้อ…เหนื่อยจัง”
“มีอะไรให้เหนื่อยงานก็ไม่ได้ทำ”
ปิ๊ปปิ๊ป กริ่ง! ปิ๊ปปิ๊ป กริ่ง! ปิ๊ปปิ๊ป กริ่ง!
“สวัสดีคะ คุณนิว”
“เมเบลจ๊ะมีงานถ่ายแบบเข้ามาน่ะว่างมั๊ย”
“วะว่างค่ะ”
“สตูฯเดิมนะจ๊ะ”
“ค่ะคุณนิว”แล้วคุณนิวก็ว่าสายไป ไม่วายเจ้าตัวที่เดินอยู่ข้างๆก็ถามขึ้นมา
“มีงานใช่มั๊ย”
“อืมสตูฯที่เจอกับนายนั้นแหละ”
“ฉันก็จะไปถ่ายแบบนี้นั้นเหมื่อนกัน”
“จริงดิ เวรกรรมจริงๆฉัน”
“วะเวรอะไรนะ”
“เปล่าไม่มี”
“ขึ้นรถได้แล้ว”
“รถใหน”
“นั้นไง”อาร์เธอร์พูดจบก็ชี้ไปที่หน้าประตูโรงเรียน
“รถนายหรอ”
“อืมใช่”
“ดีล่ะ”
“เธอจะทำอะไรน่ะ”
“จบแล้วใช่มั๊ย เอ้า!!อึ้บ!!” พูดจบก็กระโดดขึ้นขี่หลังอาร์เธอร์ทันที
“เธอมาขี่หลังฉันทำไมเนี่ย”
“ก็ฉันอยากขี่นี้”
“เธอได้โดนดีแน่”
“นายพูดว่าไงนะฉันไม่ได้ยินเลย”
“เปล่าไม่มีอะไรนิ”
“ไม่สนใจล่ะ…วิ่งโลด…วิ่งๆๆๆๆๆๆ”
“สั่งจริง พร้อมยัง” เธอไม่ตายดีแน่ !!เมเบล
“อื๊มๆๆ^^”ยิ้มให้อย่างร่าเริงแต่เจ้าตัวกลับทรยศ
“ไม่เอาแล้ว!!!!นายอย่าวิ่งสิ ว๊ากกกกก!!!!”
“เธอจะแหกปากทำไมเธอไม่ใช่หรอที่ขอให้วิ่งนะ”
“ใช่ฉันขอให้นายวิ่ง แต่วิ่งในร่างมนุษย์สิ!!ไม่ใช่ร่างแวมไพร์แบบนี้!!กรี๊ดดดดด!!!”
10นาที่ต่อมา
“อุแหวะ!!”อาร์เธอร์พาฉันมาเข้าห้องน้ำหลังจากที่วิ่งวนรอบสนามสี่สิบรอบในร่างแวมไพร์มนุษย์ธรรมดาคงวิ่งได้แค่สี่รอบเท่านั้นแหละ
“นะนายมันไม่ธรรมดา อุแหวะ!!”เทศนาให้อาร์เธอร์ที่อยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“ฉันขอโทษ”
“นะนายมันอุแหวะ!!คะคนธรรมดาวิ่งสี่รอบได้แค่สิบยี่สิบนาทีเท่านั้นอุแหวะ!!ตะแต่นายสี่สิบรอบ!!!สี่สิบรอบเพียงแค่เวลาสิบนาที แค่สิบนาที!!!อุแหวะ!!!”
“ฉันบอกว่าขอโทษเล้วไงก็วิ่งในร่างมนุษย์มันเมื่อนี้ฉันเลยใช่ร่างแวมไพร์”
“หัลโหล คุณนิวคะ อุบ!! ขอยกเลิกงานถ่ายแบบทั้งหมดนะคะ”
“อ้าวทำไมละเมเบลเป็ฯอะไรหรอจ๊ะ”
“ไม่ค่อยสบายน่ะคะช่วยยกเลยงานทั้งหมดได้มั๊ยคะ”
“ได้จะ สบายมาก”
“ขอบคุณนะคะ”พูดจบก็กดวางสายแล้วเดออกมาจากห้องน้ำทันที
“ว่าแต่อาร์เธอร์ไปใหนแล้วเนี้ยคงจะออกไปรอตรงม้านั้งที่เดิม…ล่ะ…มั้ง…”พูดยังไม่ทันจะจบคำก็เห็นอาร์เธอร์ยืนกอดกับเทรียร่าและตอนนี้น้ำตาที่ไหลออกจากตาก็ยังไม่หยุดยังคงไหลเหมือนกับภาพคนตรงหน้าที่กอดกันแล้วเปลี่ยนเป็นจูบกันแล้วยังไม่ยอมหยุด
“ยังไม่ยอมหยุดอีกสุดสิหยุด”สั่งตัวเองให้หยุดร้องไห้อยู่ในใจเมื่อปากไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว เมื่อปากไม่สามารถขยับได้ก็หันหลังเดินไปอีกทางที่สองคนนั้นไม่เห็น จริงสิก็สองคนนั้นเคยคบกันนิเป็นไปได้ที่สองคนนั้นจะหันกลับมาคบกันอีก เราเตรียมใจไว้แล้วไม่ใช่รึไงแต่ทำไม่มันถึงเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“น้ำอะไรอีกล่ะ ฝนหรอ ดีตกลงมาสิตกลงมาเลย…ฮือ…”พูดอย่างเย็นชาและเชื่องช้า และแล้วตอนนี้ฝนก็ตกหนักมากเลยมากพอที่จะไม่ได้ยินเสียนสะอื้นของตัวเองเช่นเดียวกัน …
“ตกหนักจังมองไม่เห็นทางเลย”
ตึ้ง!!! โอ๊ย!!!
ร่างบางหล่นลงมาจากหน้ารถพร้อมกับกองเลือดที่นองเต็มถนนพร้อมกับสายฝนที่ตกแรงและดังราวกับจะเตือนอะไรบางอย่างกับชายหนุ่มที่อยู่กับสาวน้อยอีกคน…
“อาร์เธอร์ตื่นสิ ตื่นได้แล้วหกโมงแล้วนะ”
“อืม แป๊ปนะ”
“มาปงมาแป๊ปอะไรเล่าเดี๋ยวสายหรอก”
“วันนี้สอบใช่มั๊ย”เขาถามฉัน
“อืม ฉันไปอาบน้ำก่อนน่ะ ว้าย!!” ฉันกำลังจะลุกไปอาบน้ำอีตาอาร์เธอร์ก็ดึงฉันลงไป
“นายจะทำไรเนี้ย!! อุ๊บOxO” นายนี้ไม่พูดอะไรแต่ดึงฉันลงไปจูบแทน
“เธอนี้ชอบยั่วฉันจริงๆเลย”
“ฉันไปยั่วนายตรงใหน”
“ทุกตรงนั้นแหละ”
“เงียบปากไปเลย ถ้านายทำอย่างนี้อีกฉันจะเลิกคุยกับนาย อุ๊บ!!OxO”
“พูดมาก ^ ^”เขายิ้มให้ฉันอย่างเจ้าเลห์ก่อนจะไปอาบน้ำอีกห้องนึง
“ไอ้บ้าอาร์เธอร์!!!!~~~”ฉันตะโกนไล้หลังเขาไป
“นายนี้มันจริงๆเลย มาเกื่อบสายก็เพราะนายนั้นแหละ =3=;;;”
“ฉันขอโทษ”เขาพูดแบสำนึกผิดสุดๆ
กิ้งก่อง~~~ กิ้งก่อง~~~ กิ้งก่อง~~~ กิ้งก่อง~~~
“เริ่มทำข้อสอบได้”อาจารย์คุมสอบประกาศให้เริ่มทำข้อสอบแต่ฉันใช่เวลาเพียงยี่สิบห้านาทีก็เสร็จแล้วฉันเลยออกมานั่งข้างนอกตามคำสั่งของอาจารย์ มีคนค่อยๆเดินทยอยกันเดินออกมา
“เฮ้อ~~”ฉันถอนหายใจไปเบาๆจะว่าไปตั้งแต่ที่แต่งงานกับเขาเราก็นอนด้วยกัน(ถึงจะไม่ได้มีอะไรกันก็เถอะ)เขาก็แกล้งฉันประจำจั๊กจี้ฉันบ้างล่ะแกล้งทำเป็นผีบ้างล่ะสารพัดที่เขาจะงัดออกมาใช่แต่ฉันก็มีความสุขโอ้ยฉันเริ่มจะรักนายแล้วนะแล้วเมื่อไหรนายจะเลิกทำตัวให้ฉันรักสักที
“มานั่งคิดอะไรอยู่ตรงนี้”
“เรื้อยเปื่อยน่ะ”ใครมาถามฉันแวะ =-=;;
“คิดเรื่องอะไร” ฉันค่อยๆหันไปมองว่าใครมันมาจุ้นจ้าน ก็พบว่าเป็นอาร์เธอร์นั้นเอง
“เรื่องนายกับฉันแล้วก็เทรียร่าน่ะ”
“…”
“ขอถามอะไรอย่างนึงสิ”
“ว่ามาสิ”
“นายรักเทรียร่ามั๊ย”
“…อะเออทำไมถามงั้นล่ะ”
“ฉันถามนายแบบนี้นายตอบฉันมาสิฉันน่ะไม่โกรธหรอก ^ ^”พูดจบก็ยิ้มให้เพื่อให้เขาแน่ใจว่าฉันไม่โกรธ
“รักอยู่”เขาตอบออกมาทำให้หัวใจที่ตั้งกำแพงไวมันพังสลาย
“^^งั้นหรอ”แต่ยังปั้นยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความปวดราวเอาไว้
“ปืดเทอมแล้วไปโลกแวมไพร์มั๊ย”เขาถามฉัน
“ไปสิ ว่าแต่ที่นั้นมีทะเลมั๊ย”
“มีสิเธออยากไปหรอ”
“อื๊ม^^ฉันชอบทะเลมากเลย”
“กี่วัน”
“อะไรคือกี่วัน=o=”
“จะค้างกี่วัน”
“เจ็ดวันหกคืน^^”
“อะไรนะจะจะเจ็ดวันหกคืนOoO”
“ทำไมอ่ะ”
“เปลืองตังค์”
“เมเบลไม่ต้องไปเกรงใจอาร์เธอร์มันหรอกใช่เงินมันไปให้เยอะๆเลย”มาตั้งแต่เมื่อไหรน่ะ
“ทำไมอ่ะวิล”
“ไอ้วิลอย่างจุ้น!”อาร์เธอร์ตะโกนให้วิลหุบปากเพราะอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
“บอกเลยๆๆวิลฉันจับอีตานี้ไว้ให้”พูดเสร็จล็อกแขนพาดคอเอาขาไขว้ดีนะที่ใส่กางเกงขาสั้นมาด้วยเลยสะด๊วกสะดวกล็อกตัวนายนี้ไว้ได้ แฮ่ะๆๆ
“ก็คือ..”
“อย่านะไอ้วิลถ้าแกพูดล่ะก็อุบ!OxO”พูดมากเลยปิดปากไว้ซะเลย
“ไอ้อาร์เธอรร์มันช่วยงานพ่อบริหารน่ะ”
“บริหารอะไรล่ะวิล”
“งานคสล.(คณะปรับสมดุลระหว่างสองโลก) แล้วก็ธุระกิจส่งออกต่างๆของโลกแวมไพร์”
“อ่อยอั้นอ้ายแอ้วเอื้ออะอายอู่แอ้วอ๊ะ(ปล่อยฉันได้แล้วเมื่อจะตายอยู่แล้วนะ)”
“อุย!!ลืม”ฉันรีบปล่อยทุกอย่างที่ล็อกตัวอาร์เธอร์ทันที
“เธอนี้จริงๆเลยเล่นซะปวดไปหมด”
“โทษที^^”พูดพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง
“เอ้อ!!วิล อาร์เธอร์เขามีเพื่อนกี่คนอะในโลกแวมไพร์”
“ประมาณสองคนรวมฉันด้วยเป็นสาม”
“งั้นนายก็เป็นแวมไพร์”
“อืม”
“ว่าแต่เธอรู้ได้ไงน่ะ=0=”
“ยัยนี้ก็เป็นแวมไพร์” อาร์เธอร์พูดขึ้นมาโดยที่ฉันยังไม่ทันจะเอ่ยปาก
“จริงดิ”
“เออ!!เห็นว่าพูดเล่นรึไง”
“พวกนายนี้กัดกันได้ดีจริงๆเลยนะ”
“เมเบล!!”อาร์เธอร์และวิลหันมาพูดใส่ฉัน
“ยะอย่านะฉะฉันรู้นะว่าพวกนายคิดอะไรน่ะ ไม่ๆๆๆ”พูดจบก็ใส่เกียร์หมูวิ่งนำออกไปโดยที่ไอ้บ้าสองตัวนี้วิ่งตาม และแล้วสิ่งที่เคยตั้งกำแพงและพังสลายไปกำลังจะถูกย่ำยี
ปึก!!! ว้าย!!!
“ขอโทษค่ะฉันไม่ทันดูทาง”
“ฉันก็ต้องขอโทษเหมื่อนกันนะคะ”
“เอ่อ…เป็นไรมากมั๊ยคะ คือฉันเทรียร่าค่ะ”
“ชื่อคล้ายกับคนที่ฉันรู้จักเลยนะ…ค่ะ…”เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปก็ถึงกับชงักทันที
“เธอ…เม…เบล”ฝ่ายนั้นก็เหมื่อนกัน
“เมเบลอยู่นี้…เทรีย…ร่า…”อาร์เธอร์มาถึงก็ชงักไปเหมื่อนกัน
“เฮ้ย!!อาร์เธอร์เป็นอะไร…วะ…”วิลก็เหมื่อนกัน
“อะเออ…เทรียร่าไม่เจ็บตรงใหนใช่มั๊ย”ฉันส่ายหน้าทันทีเพื่อเรียกสติ
“อะเออ…อืมฉันไม่เป็นไร”
“มะมีอะไรกันรึเปล่า”อาร์ถามฉัน
“อะเออ”
“ฉันวิ่งมาชนเมเบลเองน่ะ”
“เธอมาทำอะไรที่นี้”อาร์เธอร์ถามเทรียร่า
“ฉันมาเดินเล่นบนโลกมนุษย์น่ะ”
“อย่าเผลิอไปกัดใครเข้าล่ะ ฉันไปละ” อาร์เธอร์เดินไปเหมือนไม่เห็นฉันเลย
“ไปเถอะเมเบล”วิลเดินเข้ามาสกิดไหล่ฉันแล้วข้อจับมือเดินไป
“โชคดีนะเมเบล”
“อะอืม”เทรียร่าบอกลาฉัน
อาร์เธอนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อน แล้วมองฉันกับวิลในสายตาที่ไม่พอใจ
“ทำไม่ทำหน้าอย่างนั้นว่ะไออาร์เธอร์”
“จะจับอีกนานมั๊ย”
“อะไรคือจะจับอีกนานมั๊ย”ฉันถามขึ้น
“เนี้ย”เข้าชี้นิ้วมาก็พบว่าวิลจับข้อมือฉันอยู่นั้นเอง
“ปล่อยดิ=o=^^”ฉันทำหน้าไม่พอใจแบบจะเอาเรื่องใส่วิล
“โทษที”อีตานี้ก็ปล่อยอย่างฉับพลัน
“หึงหรอ”ฉันถามอาร์เธอร์
“อืม-///-”
“ไปรับหน่อยสิวันนี้น่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ทะเลไงทะเล”
“จะไปเลยหรอ”
“อืม ก็สอบเสร็จครูก็ให้กลับบ้านได้เลยนี้นา”
“จะไปทะเลกันหรอ”วิลนายมาถามอะไรเอาป่านนี้
“ใช่ จะไปด้วยมั๊ยล่ะ”
“ไปสิเดี๋ยวชวนไอ้เรนกับดีอาร์ไปด้วยไม่รู้ว่ามันจะเอากิ๊กไปด้วยรึเปล่านะ”
“ดีไปเยอะๆจะได้คึกคัก”
“เปลืองตังค์”
“อย่างกไปหน่อยเลยหน่า” พูดจบอีตานี้ก็เอียงแก้มมา
“อะไรเนี้ย”
“หอมหน่อยสิ”
“ก็ได้ จุ๊บๆๆๆ”
“พอใจยัง”พูดอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ
“อืมอืมพอใจมาเลยล่ะ^^” หน้าบานเชียวนะ
“เอ้ยๆลืมแล้วรึไงว่าฉันก็ยังอยู่ตรงนี้นะ”วิลพูดขึ้นมาหลังจากที่ดูเหมื่อนไม่มีตัวตน
“อืมลืม ว่านายอยู่ตรงนี้”ฉันพูดแหย่วิลเล่น
“โหย…ทำไมอย่างงันล่ะ”
“ล้อเล่นน่ะล้อเล่น^^”
“ไปรึยังเมเบล”อาร์เธอร์ถามฉัน
“ไปสิ บ่ายวิล”ฉันโบกมือลาวิล
“บ่ายเมเบล”แล้ววิลก็โบกมือตอบ
ระหว่างทางเดินในโรงเรียน
“เฮ้อ…เหนื่อยจัง”
“มีอะไรให้เหนื่อยงานก็ไม่ได้ทำ”
ปิ๊ปปิ๊ป กริ่ง! ปิ๊ปปิ๊ป กริ่ง! ปิ๊ปปิ๊ป กริ่ง!
“สวัสดีคะ คุณนิว”
“เมเบลจ๊ะมีงานถ่ายแบบเข้ามาน่ะว่างมั๊ย”
“วะว่างค่ะ”
“สตูฯเดิมนะจ๊ะ”
“ค่ะคุณนิว”แล้วคุณนิวก็ว่าสายไป ไม่วายเจ้าตัวที่เดินอยู่ข้างๆก็ถามขึ้นมา
“มีงานใช่มั๊ย”
“อืมสตูฯที่เจอกับนายนั้นแหละ”
“ฉันก็จะไปถ่ายแบบนี้นั้นเหมื่อนกัน”
“จริงดิ เวรกรรมจริงๆฉัน”
“วะเวรอะไรนะ”
“เปล่าไม่มี”
“ขึ้นรถได้แล้ว”
“รถใหน”
“นั้นไง”อาร์เธอร์พูดจบก็ชี้ไปที่หน้าประตูโรงเรียน
“รถนายหรอ”
“อืมใช่”
“ดีล่ะ”
“เธอจะทำอะไรน่ะ”
“จบแล้วใช่มั๊ย เอ้า!!อึ้บ!!” พูดจบก็กระโดดขึ้นขี่หลังอาร์เธอร์ทันที
“เธอมาขี่หลังฉันทำไมเนี่ย”
“ก็ฉันอยากขี่นี้”
“เธอได้โดนดีแน่”
“นายพูดว่าไงนะฉันไม่ได้ยินเลย”
“เปล่าไม่มีอะไรนิ”
“ไม่สนใจล่ะ…วิ่งโลด…วิ่งๆๆๆๆๆๆ”
“สั่งจริง พร้อมยัง” เธอไม่ตายดีแน่ !!เมเบล
“อื๊มๆๆ^^”ยิ้มให้อย่างร่าเริงแต่เจ้าตัวกลับทรยศ
“ไม่เอาแล้ว!!!!นายอย่าวิ่งสิ ว๊ากกกกก!!!!”
“เธอจะแหกปากทำไมเธอไม่ใช่หรอที่ขอให้วิ่งนะ”
“ใช่ฉันขอให้นายวิ่ง แต่วิ่งในร่างมนุษย์สิ!!ไม่ใช่ร่างแวมไพร์แบบนี้!!กรี๊ดดดดด!!!”
10นาที่ต่อมา
“อุแหวะ!!”อาร์เธอร์พาฉันมาเข้าห้องน้ำหลังจากที่วิ่งวนรอบสนามสี่สิบรอบในร่างแวมไพร์มนุษย์ธรรมดาคงวิ่งได้แค่สี่รอบเท่านั้นแหละ
“นะนายมันไม่ธรรมดา อุแหวะ!!”เทศนาให้อาร์เธอร์ที่อยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“ฉันขอโทษ”
“นะนายมันอุแหวะ!!คะคนธรรมดาวิ่งสี่รอบได้แค่สิบยี่สิบนาทีเท่านั้นอุแหวะ!!ตะแต่นายสี่สิบรอบ!!!สี่สิบรอบเพียงแค่เวลาสิบนาที แค่สิบนาที!!!อุแหวะ!!!”
“ฉันบอกว่าขอโทษเล้วไงก็วิ่งในร่างมนุษย์มันเมื่อนี้ฉันเลยใช่ร่างแวมไพร์”
“หัลโหล คุณนิวคะ อุบ!! ขอยกเลิกงานถ่ายแบบทั้งหมดนะคะ”
“อ้าวทำไมละเมเบลเป็ฯอะไรหรอจ๊ะ”
“ไม่ค่อยสบายน่ะคะช่วยยกเลยงานทั้งหมดได้มั๊ยคะ”
“ได้จะ สบายมาก”
“ขอบคุณนะคะ”พูดจบก็กดวางสายแล้วเดออกมาจากห้องน้ำทันที
“ว่าแต่อาร์เธอร์ไปใหนแล้วเนี้ยคงจะออกไปรอตรงม้านั้งที่เดิม…ล่ะ…มั้ง…”พูดยังไม่ทันจะจบคำก็เห็นอาร์เธอร์ยืนกอดกับเทรียร่าและตอนนี้น้ำตาที่ไหลออกจากตาก็ยังไม่หยุดยังคงไหลเหมือนกับภาพคนตรงหน้าที่กอดกันแล้วเปลี่ยนเป็นจูบกันแล้วยังไม่ยอมหยุด
“ยังไม่ยอมหยุดอีกสุดสิหยุด”สั่งตัวเองให้หยุดร้องไห้อยู่ในใจเมื่อปากไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว เมื่อปากไม่สามารถขยับได้ก็หันหลังเดินไปอีกทางที่สองคนนั้นไม่เห็น จริงสิก็สองคนนั้นเคยคบกันนิเป็นไปได้ที่สองคนนั้นจะหันกลับมาคบกันอีก เราเตรียมใจไว้แล้วไม่ใช่รึไงแต่ทำไม่มันถึงเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“น้ำอะไรอีกล่ะ ฝนหรอ ดีตกลงมาสิตกลงมาเลย…ฮือ…”พูดอย่างเย็นชาและเชื่องช้า และแล้วตอนนี้ฝนก็ตกหนักมากเลยมากพอที่จะไม่ได้ยินเสียนสะอื้นของตัวเองเช่นเดียวกัน …
“ตกหนักจังมองไม่เห็นทางเลย”
ตึ้ง!!! โอ๊ย!!!
ร่างบางหล่นลงมาจากหน้ารถพร้อมกับกองเลือดที่นองเต็มถนนพร้อมกับสายฝนที่ตกแรงและดังราวกับจะเตือนอะไรบางอย่างกับชายหนุ่มที่อยู่กับสาวน้อยอีกคน…
ปีศาษกระต่าย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2556, 15:04:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2556, 15:04:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 885
| << บทที่2 | บทที่4 >> |