ทางเดินหัวใจ
เรื่องหนึ่งเรื่องเริ่มมาจากความฝัน อีกหลายเรื่องคืความผูกพันธ์
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
Tags: ฝัน และ จริง
ตอน: ตอนที่20 ถ้ายังรักกัน
ความจริงชื่อตอนก็ไม่ค่อยเข้ากับเนื้อเรื่องเท่าไร คิดไม่ออกจริงๆค่ะ
{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{^D^}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}
ระยะเวลาสิบปีที่แดนไทยไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอนก็ไม่ได้ทำให้ความดังของเขาลดลงเลย เขาเองก็แปลกใจที่ยังมีคนจำเขาได้มากมายขนาดนี้
วันนี้เขามาเล่นเปียโนให้คนไข้แผนกที่นรีประจำอยู่ ก็มีคนมายืนถ่ายรูปอยู่เต็มไปหมด ซึ่งก็เป็นแบบนี้ทุกวัน
“คุณหมอขา”นางพยาบาลยื่นแฟ้มคนไข้ให้นรี แล้วยืนปิดตัวไปมา
“พี่แจ๋น มีอะไรอีกรึเปล่าคะ”หมอสาวถามอย่างรู้ทัน
“ก็แฟนคุณหมอนั้นนะสิคะ”น้ำเสียงจันทิราพูดอย่างเพ้อฝัน
นรีทำหน้าเซ็งก้มหน้าดูเอกสารต่อ เพราะพอเดาเรื่องออก
“คุณหมอรู้ไหมคะ คนไข้ดูมีความสุขมากเลย ได้เห็นดาราดังมาเล่นเปียโนร้องเพลงให้ฟัง คุณหมอโชคดีจังเลยค่ะ”
“เหรอคะ”นรีทำเสียงประชด
โชคดีเหรอ ถ้าเป็นไปได้เธอคงอยากจะโชคร้ายมากกว่า หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอต้องทนกับสายตาที่เอาแต่จ้องมองซุบซิบ เธอๆนั้นดิวที่อยู่เมือกนอกนี่ เธอๆคนนั้นใช่ดารารึเปล่าหล่อจัง และอีกสารพัด
“ทำไมคุณหมอทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ ถ้าพี่มีแฟนได้อย่างคุณหมอนะ”นางพยาบาลสาวยังเพ้อต่อ
“มีแค่นี้ใช่ไหมคะ หมอขอตัวไปทานข้าวก่อนนะคะ ก่อนบ่ายสองจะเข้ามานะคะ”พูดจบก็เดินออกนอกห้องทิ้งให้พยาบาลสาวเพ้อต่อไป
แดนไทยหันมองตามนรีที่ไม่แม้จะมองเขาเลยสักนิด
“โกรธอะไรอีกวะ”ชายหนุ่มบ่นก่อนจะวิ่งตามแฟนสาวไป
“ทักทายแฟนคลับเสร็จแล้วเหรอคะ”น้ำเสียงบ่งบอกอารมณ์สุดๆ
“ไม่เอานะ เราไปทานอาหารร้านไหนกันดี”
แดนไทยง้อคนขี้งอนแล้วพาขึ้นรถ ก่อนจะพ้นลมหายใจออกมา
แดนไทยพานรีมาทานอาหารร้านของชวินที่เปิดร้านอาหารกึ่งเบเกอรี และส่วนใหญ่จะมีแต่คนดังๆมาทาน เขาคิดว่าคงจะไม่มีใครมาวุ่นวายแน่ๆ
“พี่วินนี่เก่งนะคะ ร้านนี้สวยมากจริงๆ”
แดนไทยยิ้มสบายใจที่เห็นนรีชอบร้านนี้
“ร้านไอ้วินมีแต่คนที่รักความเป็นส่วนตัว พี่รับรองนะว่าวันนี้เราจะทานอาหารได้อิ่มแน่ๆ”แดนไทยรีบสารทยาย เพราะที่แล้วๆมานรีไม่เคนทานข้าวกับเขาในร้านอาหารอย่าเป็นสุขเลย
“รับอะไรดีครับ”พนักงานมารับเมนู
“เอาชุดสามนะ แล้วก็น้ำเปล่าเย็นๆ แค่นี้ก่อน”แดนไทยสั่ง
“ครับ”
“ชุดสาม มันคืออะไรคะ”นรีไม่เข้าใจ
“ที่นี่มีอาหารที่จะสั่งต่างหากก็ได้ แล้วก็มีอาหารชุด ชุดแรกจะเป็นพวกอาหารฝรั่ง ชุดสอง พวกอาหารจีน ชุดสามเป็นอาหารไทยภาคกลาง แล้วก็มีอีกหลายชุดเลย ส่วนที่พี่สั่งชุดสามก็เพราะพี่ชอบ”
นรียิ้มให้กับความเป็นเด็กที่ไม่เคยหายไปจากแดนไทย อย่างนี้รึเปล่านะเจ้าลูกชายถึงได้สนิทกันเร็วขนาดนี้
“ขอโทษนะคะ”
จู่ๆก็มีสาวสวยคนหนึ่งมาทักแดนไทย นรีจำๆด้ว่าเป็นดาราที่เพิ่งเข้าวงการใหม่ๆ ชื่อ ปลายฟ้า
“ครับมีอะไรครับ”แดนไทยรู้สึกแปลกใจ
“มาคนเดียวเหรอคะ”ปลายฟ้าทำหน้าใสซื่อ เหมือนมองไม่เห็นคนอื่น
“มาสองคนค่ะ”นรีที่ทนไม่ไหวเลยแสดงตัว
“ตายจริง ฟ้าไม่เห็นจริงๆค่ะ เอ่อ...ฟ้าขอนั่งด้วยนะคะ”
ทุกคนรู้ดีว่านั้นไม่ใช่ประโชคคำถาม คุณเธอนั่งลงข้างๆแดนไทยทันที
“พอดีฟ้ามาคนเดียวนะค่ะ อุ้ยอาหารมาพอดีเลย เป็นอาหารที่ฟ้าชอบมากเลยค่ะ”
แล้วทุกคงก็คงจะเข้าใจว่าไม่มีใครตั้งประโยคคำถามจากเธอ
“เราสองคนเคยรู้จักมาก่อนรึเปล่าคะ”
และประโยคนี้ยิ่งดูเหมือนว่าโลกใบนี้มีเพียงหล่อนกับแดนไทย
“คุณชื่ออะไรคะ”
นรีเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าหล่อนไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่ แดนไทยเองก็รู้สึกอึดอัด ทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ...”
“นึกออกแล้ว คุณคือพี่ดิว คุณเป็นดารา ฟ้านี่เสียมารยาทจังเลย...น่าจะจำคุณได้เร็วกว่านี้ ฟ้าตักแกงให้นะคะพี่ดิว”
และหล่อนก็เจ้ากี้เจ้าการตักนู้นี้นั้นให้แดนไทย
นรีมองแดนไทยอย่างไม่พอใจ ที่ชายหนุ่มไม่คิดจะทำอะไรสักอย่าง และถ้าเป็นแบบนี้เธอก็คงจะไม่อยู่เป็นคนที่สามแน่นอน
เธอตัดสินใจลุกออกไปจากโต๊ะโดยไม่พูดอะไร
“น้ำค้าง น้ำค้างรอพี่ด้วย น้ำค้าง”
แดนไทยจะเดินตามแต่ถูกมือของปลายฟ้าดึงไว้
“อย่าไปสนใจเลยค่ะพี่ดิว คนชอบเรียกร้องความสนใจ”ปลายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ
แดนไทยถอนทายใจ แล้วค่อยๆแกะมือของหล่อนออก หยิบเงินค่าอาหารวางไว้
“ถือว่าผมเลี้ยงในโอกาสที่เรารู้จักกัน”
ปลายฟ้ายิ้มให้แดนไทย
“และการเจอกันครั้ง...สุดท้าย เธอคนนั้นเป็นว่าที่เจ้าสาวของผม คงไม่มีใครชอบให้คนแปลกหน้ามาว่าคนที่ตัวเองรักหรอกนะครับ”
พูดจบแดนไทยก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งให้แม่สาวใจกล้าไว้ที่โต๊ะ
“อย่าคิดว่าคนที่ปลายฟ้าอยากได้แล้วจะไม่ได้นะ”
กว่าแดนไทยจะสลัดปลายฟ้าหลุด นรีก็ขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว ชายหนุ่มรีบวิ่งไปเอารถขับตามแท็กซี่ไป
“คุณหมอเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วค่ะคุณดิว”จันทิรารายงานให้แดนไทยรับรู้
ชายหนุ่มเดินคอตกเข้าลิฟต์ ท้อที่ช่วงหลังๆเขาทำอะไรก็ดูจะไม่ถูกใจนรีเลย สาวน้อย
ที่เชื่อฟังเขาทุกอย่าง ขี้อาย คนที่แสนจะน่ารักคนนั้นหายไปไหน
ลิฟต์ลงมาถึงชั้นลานจอดรถ พอประตูเปิดออกแดนไทยไม่ได้มองทางเลยชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนนั้นมองแดนไทยเหมือนคนเคยรู้จัก ชายหนุ่มไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เพราะใครๆก็มักจะมองเขาแบบนั้น แต่ผู้ชายคนนี้ใส่สูตผูกไท ดูไม่น่าจะเป็นแฟนคลับเขาได้
“จำผมได้ไหมครับ ผมกันต์เพื่อนของน้ำค้างไงครับ”กัตพงศ์แนะนำตัว
“จำ...จำได้แล้วครับ”แดนไทยจะลืมคนที่เกือบจะแย่งนรีไปได้ยังไงล่ะ
“เอ่อ...ไปหากาแฟดื่มกันสักหน่อยดีไหมครับ”กัตพงศ์เสนอ
“ครับ”แดนไทยเองก็ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยตอบรับคำชวน
นรีถอนหายใจอย่าเหนื่อยล่า เครตนี้ยากเอาการสำหรับเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่ปรเมตรเข้ามาช่วยและบอกให้เธอมาพัก
“เหนื่อยเหรอน้ำค้าง”
ทันที่ที่นรีเปิดประตูมาก็เจอเสียงทักทายจากเพื่อนเก่า
“กันต์กลับมาจากไทเปแล้วเหรอ พี่อินไครเป็นไงบ้าง”นรีถามถึงรุ่นพี่ที่เจอคดีความ
“น้ำค้างเห็นเราเป็นใคร เราว่าน้ำค้างถามตัวเองดีกว่ามั่งว่าเป็นยังไงเห็นมิ้นต์บอกว่า
เจอคุณปรเมตรไล่ออกจากห้องผ่าตัดเลยเหรอ ท่าทางอาการจะหนัก”
“อืม...หัวใจเต้นอ่อนมากกว่าที่คิด เกือบจะต้องใช้บริการเธอแล้วล่ะ”นรีพูดเสียงค่อยเหมือนคนหมดแล้ว
“เราไม่ได้หมายถึงคนไข้ เราหมายถึงเธอ ทะเลาะกับแฟนเหรอ”กัตพงศ์ทำหน้าล้อเรียน
“จมูกไว้ดีนะ”นรีทำหน้าเซ็ง
“เราเป็นคนนะไม่ใช่แมว ผู้หญิงคนนั้นนะ เรารู้จักนะ”
“คนไหน”นรีไม่เข้าใจ
“นี่ไงคนนี้”กัตพงศ์ส่งรูปใบหนึ่งให้นรีดู
“ปลายฟ้า”
“ใช่ มีเมียหลวงคนหนึ่งให้เรายื่นฟ้องเธอว่ามายุ่งเกี่ยวกับสามีเขา เราสืบประวัติมาแล้วนะ เธอมีปัญหาทางจิตเพราะแม่เธอถูกแย่งสามี เธอก็เลยชอบแย่งคนที่มีแฟนหรือภรรยาแล้ว แต่พอผู้ชายหลงกลก็จะทิ้ง ที่เธอได้เป็นดาราก็เพราะไปให้ท่าคนมีอำนาจจนได้งานทำ”
นรีเริ่มเห็นใจปลายฟ้าขึ้นมา แล้วยิ้มแปลก
“น้ำค้างคิดอะไรออกแล้ว”
“อะไร”กัตพงศ์เริ่มไม่ไว้ใจเพื่อนคนนี้ที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน นี่เขาคิดถูกหรือผิดนะที่มาเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง
นรีรีบขับรถกลับมาที่คอนโดเพื่อมาทาแดนไทย แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นยามยอด แม่บ้านเดือน นาง มองเธอแล้วยิ้มแปลกๆให้ เหมือนยิ้มเขินๆ เหมือนยิ้มแสดงความดีใจ นรีเองก็เดาไม่ถูก
“พี่ดิว”
นรีถึงวิสาสะไขกุญแจห้องแดนไทย แต่ก็ไม่พบว่าชายหนุ่มจะอยู่ในห้อง
“ไปไหนของเขา”
นรีล็อคห้องไว้แบบเก่าแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาแดนไทย
นรีหันไปไปที่ห้องของเธอเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแดนไทยดังมาจากในห้อง
“ห้องก็ยังล็อค หรือเมื่อเช้าพี่ดิวจะลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องเรา เอ๊ะ...หรือว่า”
พอนึกถึงลอยยิ้มของคนข้างล่างนรีจึงรีบไขห้องเข้าไปดู กลิ่นดอกไม้หอมทั่วห้องไปหมด แล้วก็ยังมีกลิ่นอาหารที่แรงพอกัน มีแสงไฟเรียงเป็นแนวยาวไปจนถึงโชนทานอาหาร
บนโต๊ะอาหารมีน้ำอักลมหลายขวดวางอยู่ แล้วก็มีหม้อสุกี้ มีจานอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ มีตู้ไอศกรีมอีกหนึ่งตู้วางอยู่ที่ข้างเคาร์เตอร์อาหาร บนเคาร์เตอร์มีท๊อปปิ้งเรียงเป็นหน้ากระดาน
“มาแล้วเหรอ ชอบไหม พี่ใช้ให้กับหลายๆมื้อที่พี่ทำพัง หายโกรธพี่นะ”
นรีอมยิ้มไม่ตอบเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ตักปลาหมึกมาทานคำหนึ่ง
“เดี๋ยวพี่เปิดเพลงให้ฟังนะ”
พอทำนองเพลงขึ้นนรีก็หลุดขำ
“อะไรกันคะใช้เพลงตัวเองนี่นะ”
“ก็พี่หาแผ่นไม่ทันนี่ แล้วในห้องน้ำค้างก็มีแต่เพลงพี่ หรือว่าไม่จริง”
“ขอโทษนะคะ”นรีเปลี่ยนโหมดกะทันหัน “น้ำค้างงี้เง้าจังที่ใส่อารมณ์กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“พี่ต่างหากที่ปล่อยให้ความรู้สึกไม่ดีของน้ำค้างสะสมจนน้ำค้างหมดความอดทน พี่น่าจะรู้ว่าน้ำค้างไม่ชอบการแย่งชิง แล้วพี่ก็ไม่ป้องกันตัวเองอีก”
นรียิ้มให้แดนไทย แล้วหันมาสนใจกับอาหาร แดนไทยรีบนั่งลงข้างๆ ทั้งคู่พลัดกันป้อนอาหารหยอกล้อเล่นกันจนเหมือนเด็กๆลืมเรื่องที่ขุ่นใจไปจนหมดสิ้น
หลังจากทานอาหารกันจนอิ่มอกอิ่มใจสองหนุ่มสาวก็ช่วยกันเก็บกวาดห้อง
“นายกันต์นี่เก่งนะ”
แดนไทยยิ้มเมื่อนึกถึงกัตพงศ์ที่แค่เห็นเขาทำหน้าเซ็งก็รู้แล้วว่าต้องทะเลาะกับนรีมา
“ตั้งแต่เขาได้เป็นทนาย แค่เห็นคนกระพริบตาเขายังรู้เลยว่าคิดอะไร หรือแค่เห็นเบอร์โทรเขายังเดาได้เลยว่าใครมีเรื่องร้อนใจ หรือโทรมาคุยเฉยๆ... พี่ดิว”นรีเรียกแฟนหนุ่มยานคาง
“หืม”
“การช่วยคนนี่ดีนะคะ”
แดนไทยฟังจากเสียงก็พอจะรู้ว่าคนข้างๆคิดอะไรอยู่
“แล้วที่รักอย่างให้พี่ช่วยใครคะ”
“ชอบอ่ะ พี่ดิวพูดแบบนี้บ่อยๆนะคะน้ำค้างชอบ เอ๊ะ...น้ำค้างลืมอะไรไปนะ อ๋อ...กันต์บอกว่าผู้หญิงคนนั้นมีความหลังฝังใจเรื่องผู้ชายหลายใจ ถ้าเราทำให้ปมนั้นหายไปได้เธอก็จะไม่ต้องไปหลอกใครอีก”
“เท่าที่ฟังพี่ยังไม่รู้เลยจะช่วยอะไรได้ เอ...หรือจะให้พี่ช่วยไปรักษาแผลใจเธอ”แดนไทยทำหน้าเจ้าเหล่
“ก็ลองดูสิ ไม่เอาแล้วเข้าเรื่องๆ...พี่ดิวเธอน่าสงสารจริงๆนะคะ”
“ก็ได้ครับที่รัก กระผมรับบันชาทุกอย่าง”
_____________________________________________________________________________
ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{^D^}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}
ระยะเวลาสิบปีที่แดนไทยไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอนก็ไม่ได้ทำให้ความดังของเขาลดลงเลย เขาเองก็แปลกใจที่ยังมีคนจำเขาได้มากมายขนาดนี้
วันนี้เขามาเล่นเปียโนให้คนไข้แผนกที่นรีประจำอยู่ ก็มีคนมายืนถ่ายรูปอยู่เต็มไปหมด ซึ่งก็เป็นแบบนี้ทุกวัน
“คุณหมอขา”นางพยาบาลยื่นแฟ้มคนไข้ให้นรี แล้วยืนปิดตัวไปมา
“พี่แจ๋น มีอะไรอีกรึเปล่าคะ”หมอสาวถามอย่างรู้ทัน
“ก็แฟนคุณหมอนั้นนะสิคะ”น้ำเสียงจันทิราพูดอย่างเพ้อฝัน
นรีทำหน้าเซ็งก้มหน้าดูเอกสารต่อ เพราะพอเดาเรื่องออก
“คุณหมอรู้ไหมคะ คนไข้ดูมีความสุขมากเลย ได้เห็นดาราดังมาเล่นเปียโนร้องเพลงให้ฟัง คุณหมอโชคดีจังเลยค่ะ”
“เหรอคะ”นรีทำเสียงประชด
โชคดีเหรอ ถ้าเป็นไปได้เธอคงอยากจะโชคร้ายมากกว่า หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอต้องทนกับสายตาที่เอาแต่จ้องมองซุบซิบ เธอๆนั้นดิวที่อยู่เมือกนอกนี่ เธอๆคนนั้นใช่ดารารึเปล่าหล่อจัง และอีกสารพัด
“ทำไมคุณหมอทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ ถ้าพี่มีแฟนได้อย่างคุณหมอนะ”นางพยาบาลสาวยังเพ้อต่อ
“มีแค่นี้ใช่ไหมคะ หมอขอตัวไปทานข้าวก่อนนะคะ ก่อนบ่ายสองจะเข้ามานะคะ”พูดจบก็เดินออกนอกห้องทิ้งให้พยาบาลสาวเพ้อต่อไป
แดนไทยหันมองตามนรีที่ไม่แม้จะมองเขาเลยสักนิด
“โกรธอะไรอีกวะ”ชายหนุ่มบ่นก่อนจะวิ่งตามแฟนสาวไป
“ทักทายแฟนคลับเสร็จแล้วเหรอคะ”น้ำเสียงบ่งบอกอารมณ์สุดๆ
“ไม่เอานะ เราไปทานอาหารร้านไหนกันดี”
แดนไทยง้อคนขี้งอนแล้วพาขึ้นรถ ก่อนจะพ้นลมหายใจออกมา
แดนไทยพานรีมาทานอาหารร้านของชวินที่เปิดร้านอาหารกึ่งเบเกอรี และส่วนใหญ่จะมีแต่คนดังๆมาทาน เขาคิดว่าคงจะไม่มีใครมาวุ่นวายแน่ๆ
“พี่วินนี่เก่งนะคะ ร้านนี้สวยมากจริงๆ”
แดนไทยยิ้มสบายใจที่เห็นนรีชอบร้านนี้
“ร้านไอ้วินมีแต่คนที่รักความเป็นส่วนตัว พี่รับรองนะว่าวันนี้เราจะทานอาหารได้อิ่มแน่ๆ”แดนไทยรีบสารทยาย เพราะที่แล้วๆมานรีไม่เคนทานข้าวกับเขาในร้านอาหารอย่าเป็นสุขเลย
“รับอะไรดีครับ”พนักงานมารับเมนู
“เอาชุดสามนะ แล้วก็น้ำเปล่าเย็นๆ แค่นี้ก่อน”แดนไทยสั่ง
“ครับ”
“ชุดสาม มันคืออะไรคะ”นรีไม่เข้าใจ
“ที่นี่มีอาหารที่จะสั่งต่างหากก็ได้ แล้วก็มีอาหารชุด ชุดแรกจะเป็นพวกอาหารฝรั่ง ชุดสอง พวกอาหารจีน ชุดสามเป็นอาหารไทยภาคกลาง แล้วก็มีอีกหลายชุดเลย ส่วนที่พี่สั่งชุดสามก็เพราะพี่ชอบ”
นรียิ้มให้กับความเป็นเด็กที่ไม่เคยหายไปจากแดนไทย อย่างนี้รึเปล่านะเจ้าลูกชายถึงได้สนิทกันเร็วขนาดนี้
“ขอโทษนะคะ”
จู่ๆก็มีสาวสวยคนหนึ่งมาทักแดนไทย นรีจำๆด้ว่าเป็นดาราที่เพิ่งเข้าวงการใหม่ๆ ชื่อ ปลายฟ้า
“ครับมีอะไรครับ”แดนไทยรู้สึกแปลกใจ
“มาคนเดียวเหรอคะ”ปลายฟ้าทำหน้าใสซื่อ เหมือนมองไม่เห็นคนอื่น
“มาสองคนค่ะ”นรีที่ทนไม่ไหวเลยแสดงตัว
“ตายจริง ฟ้าไม่เห็นจริงๆค่ะ เอ่อ...ฟ้าขอนั่งด้วยนะคะ”
ทุกคนรู้ดีว่านั้นไม่ใช่ประโชคคำถาม คุณเธอนั่งลงข้างๆแดนไทยทันที
“พอดีฟ้ามาคนเดียวนะค่ะ อุ้ยอาหารมาพอดีเลย เป็นอาหารที่ฟ้าชอบมากเลยค่ะ”
แล้วทุกคงก็คงจะเข้าใจว่าไม่มีใครตั้งประโยคคำถามจากเธอ
“เราสองคนเคยรู้จักมาก่อนรึเปล่าคะ”
และประโยคนี้ยิ่งดูเหมือนว่าโลกใบนี้มีเพียงหล่อนกับแดนไทย
“คุณชื่ออะไรคะ”
นรีเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าหล่อนไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่ แดนไทยเองก็รู้สึกอึดอัด ทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ...”
“นึกออกแล้ว คุณคือพี่ดิว คุณเป็นดารา ฟ้านี่เสียมารยาทจังเลย...น่าจะจำคุณได้เร็วกว่านี้ ฟ้าตักแกงให้นะคะพี่ดิว”
และหล่อนก็เจ้ากี้เจ้าการตักนู้นี้นั้นให้แดนไทย
นรีมองแดนไทยอย่างไม่พอใจ ที่ชายหนุ่มไม่คิดจะทำอะไรสักอย่าง และถ้าเป็นแบบนี้เธอก็คงจะไม่อยู่เป็นคนที่สามแน่นอน
เธอตัดสินใจลุกออกไปจากโต๊ะโดยไม่พูดอะไร
“น้ำค้าง น้ำค้างรอพี่ด้วย น้ำค้าง”
แดนไทยจะเดินตามแต่ถูกมือของปลายฟ้าดึงไว้
“อย่าไปสนใจเลยค่ะพี่ดิว คนชอบเรียกร้องความสนใจ”ปลายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ
แดนไทยถอนทายใจ แล้วค่อยๆแกะมือของหล่อนออก หยิบเงินค่าอาหารวางไว้
“ถือว่าผมเลี้ยงในโอกาสที่เรารู้จักกัน”
ปลายฟ้ายิ้มให้แดนไทย
“และการเจอกันครั้ง...สุดท้าย เธอคนนั้นเป็นว่าที่เจ้าสาวของผม คงไม่มีใครชอบให้คนแปลกหน้ามาว่าคนที่ตัวเองรักหรอกนะครับ”
พูดจบแดนไทยก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งให้แม่สาวใจกล้าไว้ที่โต๊ะ
“อย่าคิดว่าคนที่ปลายฟ้าอยากได้แล้วจะไม่ได้นะ”
กว่าแดนไทยจะสลัดปลายฟ้าหลุด นรีก็ขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว ชายหนุ่มรีบวิ่งไปเอารถขับตามแท็กซี่ไป
“คุณหมอเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วค่ะคุณดิว”จันทิรารายงานให้แดนไทยรับรู้
ชายหนุ่มเดินคอตกเข้าลิฟต์ ท้อที่ช่วงหลังๆเขาทำอะไรก็ดูจะไม่ถูกใจนรีเลย สาวน้อย
ที่เชื่อฟังเขาทุกอย่าง ขี้อาย คนที่แสนจะน่ารักคนนั้นหายไปไหน
ลิฟต์ลงมาถึงชั้นลานจอดรถ พอประตูเปิดออกแดนไทยไม่ได้มองทางเลยชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนนั้นมองแดนไทยเหมือนคนเคยรู้จัก ชายหนุ่มไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เพราะใครๆก็มักจะมองเขาแบบนั้น แต่ผู้ชายคนนี้ใส่สูตผูกไท ดูไม่น่าจะเป็นแฟนคลับเขาได้
“จำผมได้ไหมครับ ผมกันต์เพื่อนของน้ำค้างไงครับ”กัตพงศ์แนะนำตัว
“จำ...จำได้แล้วครับ”แดนไทยจะลืมคนที่เกือบจะแย่งนรีไปได้ยังไงล่ะ
“เอ่อ...ไปหากาแฟดื่มกันสักหน่อยดีไหมครับ”กัตพงศ์เสนอ
“ครับ”แดนไทยเองก็ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยตอบรับคำชวน
นรีถอนหายใจอย่าเหนื่อยล่า เครตนี้ยากเอาการสำหรับเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่ปรเมตรเข้ามาช่วยและบอกให้เธอมาพัก
“เหนื่อยเหรอน้ำค้าง”
ทันที่ที่นรีเปิดประตูมาก็เจอเสียงทักทายจากเพื่อนเก่า
“กันต์กลับมาจากไทเปแล้วเหรอ พี่อินไครเป็นไงบ้าง”นรีถามถึงรุ่นพี่ที่เจอคดีความ
“น้ำค้างเห็นเราเป็นใคร เราว่าน้ำค้างถามตัวเองดีกว่ามั่งว่าเป็นยังไงเห็นมิ้นต์บอกว่า
เจอคุณปรเมตรไล่ออกจากห้องผ่าตัดเลยเหรอ ท่าทางอาการจะหนัก”
“อืม...หัวใจเต้นอ่อนมากกว่าที่คิด เกือบจะต้องใช้บริการเธอแล้วล่ะ”นรีพูดเสียงค่อยเหมือนคนหมดแล้ว
“เราไม่ได้หมายถึงคนไข้ เราหมายถึงเธอ ทะเลาะกับแฟนเหรอ”กัตพงศ์ทำหน้าล้อเรียน
“จมูกไว้ดีนะ”นรีทำหน้าเซ็ง
“เราเป็นคนนะไม่ใช่แมว ผู้หญิงคนนั้นนะ เรารู้จักนะ”
“คนไหน”นรีไม่เข้าใจ
“นี่ไงคนนี้”กัตพงศ์ส่งรูปใบหนึ่งให้นรีดู
“ปลายฟ้า”
“ใช่ มีเมียหลวงคนหนึ่งให้เรายื่นฟ้องเธอว่ามายุ่งเกี่ยวกับสามีเขา เราสืบประวัติมาแล้วนะ เธอมีปัญหาทางจิตเพราะแม่เธอถูกแย่งสามี เธอก็เลยชอบแย่งคนที่มีแฟนหรือภรรยาแล้ว แต่พอผู้ชายหลงกลก็จะทิ้ง ที่เธอได้เป็นดาราก็เพราะไปให้ท่าคนมีอำนาจจนได้งานทำ”
นรีเริ่มเห็นใจปลายฟ้าขึ้นมา แล้วยิ้มแปลก
“น้ำค้างคิดอะไรออกแล้ว”
“อะไร”กัตพงศ์เริ่มไม่ไว้ใจเพื่อนคนนี้ที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน นี่เขาคิดถูกหรือผิดนะที่มาเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง
นรีรีบขับรถกลับมาที่คอนโดเพื่อมาทาแดนไทย แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นยามยอด แม่บ้านเดือน นาง มองเธอแล้วยิ้มแปลกๆให้ เหมือนยิ้มเขินๆ เหมือนยิ้มแสดงความดีใจ นรีเองก็เดาไม่ถูก
“พี่ดิว”
นรีถึงวิสาสะไขกุญแจห้องแดนไทย แต่ก็ไม่พบว่าชายหนุ่มจะอยู่ในห้อง
“ไปไหนของเขา”
นรีล็อคห้องไว้แบบเก่าแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาแดนไทย
นรีหันไปไปที่ห้องของเธอเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแดนไทยดังมาจากในห้อง
“ห้องก็ยังล็อค หรือเมื่อเช้าพี่ดิวจะลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องเรา เอ๊ะ...หรือว่า”
พอนึกถึงลอยยิ้มของคนข้างล่างนรีจึงรีบไขห้องเข้าไปดู กลิ่นดอกไม้หอมทั่วห้องไปหมด แล้วก็ยังมีกลิ่นอาหารที่แรงพอกัน มีแสงไฟเรียงเป็นแนวยาวไปจนถึงโชนทานอาหาร
บนโต๊ะอาหารมีน้ำอักลมหลายขวดวางอยู่ แล้วก็มีหม้อสุกี้ มีจานอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ มีตู้ไอศกรีมอีกหนึ่งตู้วางอยู่ที่ข้างเคาร์เตอร์อาหาร บนเคาร์เตอร์มีท๊อปปิ้งเรียงเป็นหน้ากระดาน
“มาแล้วเหรอ ชอบไหม พี่ใช้ให้กับหลายๆมื้อที่พี่ทำพัง หายโกรธพี่นะ”
นรีอมยิ้มไม่ตอบเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ตักปลาหมึกมาทานคำหนึ่ง
“เดี๋ยวพี่เปิดเพลงให้ฟังนะ”
พอทำนองเพลงขึ้นนรีก็หลุดขำ
“อะไรกันคะใช้เพลงตัวเองนี่นะ”
“ก็พี่หาแผ่นไม่ทันนี่ แล้วในห้องน้ำค้างก็มีแต่เพลงพี่ หรือว่าไม่จริง”
“ขอโทษนะคะ”นรีเปลี่ยนโหมดกะทันหัน “น้ำค้างงี้เง้าจังที่ใส่อารมณ์กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“พี่ต่างหากที่ปล่อยให้ความรู้สึกไม่ดีของน้ำค้างสะสมจนน้ำค้างหมดความอดทน พี่น่าจะรู้ว่าน้ำค้างไม่ชอบการแย่งชิง แล้วพี่ก็ไม่ป้องกันตัวเองอีก”
นรียิ้มให้แดนไทย แล้วหันมาสนใจกับอาหาร แดนไทยรีบนั่งลงข้างๆ ทั้งคู่พลัดกันป้อนอาหารหยอกล้อเล่นกันจนเหมือนเด็กๆลืมเรื่องที่ขุ่นใจไปจนหมดสิ้น
หลังจากทานอาหารกันจนอิ่มอกอิ่มใจสองหนุ่มสาวก็ช่วยกันเก็บกวาดห้อง
“นายกันต์นี่เก่งนะ”
แดนไทยยิ้มเมื่อนึกถึงกัตพงศ์ที่แค่เห็นเขาทำหน้าเซ็งก็รู้แล้วว่าต้องทะเลาะกับนรีมา
“ตั้งแต่เขาได้เป็นทนาย แค่เห็นคนกระพริบตาเขายังรู้เลยว่าคิดอะไร หรือแค่เห็นเบอร์โทรเขายังเดาได้เลยว่าใครมีเรื่องร้อนใจ หรือโทรมาคุยเฉยๆ... พี่ดิว”นรีเรียกแฟนหนุ่มยานคาง
“หืม”
“การช่วยคนนี่ดีนะคะ”
แดนไทยฟังจากเสียงก็พอจะรู้ว่าคนข้างๆคิดอะไรอยู่
“แล้วที่รักอย่างให้พี่ช่วยใครคะ”
“ชอบอ่ะ พี่ดิวพูดแบบนี้บ่อยๆนะคะน้ำค้างชอบ เอ๊ะ...น้ำค้างลืมอะไรไปนะ อ๋อ...กันต์บอกว่าผู้หญิงคนนั้นมีความหลังฝังใจเรื่องผู้ชายหลายใจ ถ้าเราทำให้ปมนั้นหายไปได้เธอก็จะไม่ต้องไปหลอกใครอีก”
“เท่าที่ฟังพี่ยังไม่รู้เลยจะช่วยอะไรได้ เอ...หรือจะให้พี่ช่วยไปรักษาแผลใจเธอ”แดนไทยทำหน้าเจ้าเหล่
“ก็ลองดูสิ ไม่เอาแล้วเข้าเรื่องๆ...พี่ดิวเธอน่าสงสารจริงๆนะคะ”
“ก็ได้ครับที่รัก กระผมรับบันชาทุกอย่าง”
_____________________________________________________________________________
ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 พ.ค. 2556, 16:28:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 พ.ค. 2556, 16:28:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1190
| << ตอนที่19 ว/ว/ว...วันวิวาห์ (พี่น้ำตก) | ตอนที่21 ไม่ถูกจังหวะ แต่ถูกคน >> |
