The Final Love รักครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้ายที่จะรัก
บทนำ
แพรวา รณฤทธิ์ หญิงสาวที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมไปเสียทุกด้านทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ และการศึกษา แต่ไฉนโชคชะตาจึงทำให้เธอต้องพบกับความผิดหวังในความรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พชร เตชะรัตน์ คือ ชายหนุ่มคนแรกที่มาขอยกเลิกการแต่งงานเพียงสองอาทิตย์ล่วงหน้า
วัชรพล ทรัพย์วิจิตร คือ หนุ่มคนถัดมาที่หักอกเธออย่างยับเยิน
แพรวาจะได้พบกับรักแท้และจะสมหวังในรักครั้งใหม่หรือไม่ โปรดติดตามอ่าน......อาทิตา
แพรวา รณฤทธิ์ หญิงสาวที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมไปเสียทุกด้านทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ และการศึกษา แต่ไฉนโชคชะตาจึงทำให้เธอต้องพบกับความผิดหวังในความรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พชร เตชะรัตน์ คือ ชายหนุ่มคนแรกที่มาขอยกเลิกการแต่งงานเพียงสองอาทิตย์ล่วงหน้า
วัชรพล ทรัพย์วิจิตร คือ หนุ่มคนถัดมาที่หักอกเธออย่างยับเยิน
แพรวาจะได้พบกับรักแท้และจะสมหวังในรักครั้งใหม่หรือไม่ โปรดติดตามอ่าน......อาทิตา
Tags: รัก อกหัก รักใหม่ ผิดหวัง รักแท้
ตอน: ตอนที่ 4 ตัวสำรอง .......20%
ตอนที่ 4 ตัวสำรอง
หลังจากแยกย้ายกันไปเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้ว กลุ่มพนักงานของบริษัท ‘อราวด์ เดอะ เวิร์ล ทราเวล’ ก็มานั่งรอหัวหน้าบริษัทกันที่ล็อบบี้ของรีสอร์ตแห่งนี้ ซึ่งรวมทั้งแพรวาที่เพิ่งเดินตามมาหลังสุดเพราะมัวรอเพื่อนร่วมห้องที่มัวแต่งองค์ทรงเครื่องอยู่
“แพร ลองไปดูบอสหน่อยสิ ทำไมช้าจัง นี่จะ 20 นาทีแล้วนะ เดี๋ยวข้ามไปถึงเกาะพงันเย็นเกิน อดถ่ายรูปกันพอดี” หนึ่งในพนักงานสาวบ่นขึ้น
“แกอยากถ่ายรูป หรืออยากอย่างอื่นกันแน่ยะ” เพื่อนสาวอีกคนถามขึ้นอย่างคะนองปาก
“ฮ่าๆๆ อยากหมดแหละ ไปถึงเกาะพงันทั้งที เขาว่ามีพวกฝรั่งแบ็คแพ็คหล่อ ๆ ล่ำ ๆ เยอะนะแก หรือแกไม่สนล่ะ ”
“สนสิ ไม่งั้นจะจัดเต็มแบบนี้เหรอยะ” เธอหมายถึงเสื้อสีขาวตัวยาวที่บางจ๋อยจนเห็นชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วสองชิ้นอย่างชัดเจน แพรวายืนขำการปะทะวาทะของสองสาวเพื่อนร่วมงาน แล้วจึงบอกว่า
“งั้นแพรเดินไปตามคุณพลให้นะคะ” แพรวาวางกระเป๋าสัมภาระของเธอลงบนโซฟาแล้วลุกขึ้นยืน เพื่อที่จะออกเดินไปตามทางเดินที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อไม่นาน ห้องพักหลังของวัชรพลอยู่ไกลสุดและติดกับหน้าหาดมากที่สุดในบรรดาห้องพักทั้ง 8 ห้องที่บริษัทของเธอเหมาไว้ วัชรพลพักร่วมกับพงศธรหุ้นส่วนและไกด์มือเก่งฉกาจของบริษัท
แพรวาเดินไปตามทางเดินที่ทำจากแผ่นหินธรรมชาติซึ่งถูกนำมาวางเรียงต่อกันเป็นระยะ ๆ พอดีกับจังหวะของการก้าวเท้า ทางเดินแห่งนี้ทอดยาวจากตัวล็อบบี้ของรีสอร์ตไปสู่ห้องพักที่เรียงรายอยู่หน้าหาดประมาณ 10 หลัง แพรวาเดินทอดน่องพลางดื่มด่ำกับธรรมชาติอันแสนงดงาม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเยือนเกาะสมุยแห่งนี้ หญิงสาวจึงเพลิดเพลินไปกับชายหาดสวยที่มีทรายขาวและน้ำทะเลสีครามอย่างสบายอารมณ์ และเพราะมัวแต่เดินชมนกชมไม้เธอจึงไม่ทันระวังตัว ประกอบกับทางเดินที่ไม่ได้กว้างมากนักหญิงสาวร่างบางจึงปะทะเข้ากับไหล่หนาของชายหนุ่มที่เดินสวนมาเข้าอย่างจัง ซึ่งชายหนุ่มเองก็มัวแต่ก้มหน้ามองหาหมายเลขโทรศัพท์ในมือถือ จึงไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นเดินเบียดเข้ามาอีกฟากเสียแล้ว
“พลั่ก!”
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” แพรวารีบกล่าวออกไปแม้ว่าตัวเธอจะเป็นฝ่ายที่ถูกชนจนเซถลา แต่โชคดีที่เธอไม่ล้มเข้าใส่พุ่มไม้ที่อยู่ด้านหลังเพราะภูมิสามารถคว้ากลางแขนของเธอไว้ได้ทันเวลา
“ขอบคุณค่ะ” แพรวาทียืนมั่นคงแล้วกล่าวคำขอบคุณไปทันที
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ทันระวัง” ภูมิตอบกลับซึ่งในจังหวะนั้น เขาก็ได้สบตากับดวงตาหวานซึ่งของแพรวาเข้าพอดี ภูมิบอกกับตัวเองอยู่ในใจว่า
‘ผู้หญิงอะไรวะ สวยชะมัด’ ชายหนุ่มสำรวจเรือนร่างบางอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรูปร่างบอบบางใส่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงขาสั้นที่ฟ้าอ่อนลายดอกชบาที่เป็นที่นิยมในหมู่นักกีฬาทางน้ำ ที่คอระหงของเธอมีสายคล้องของชุดว่ายน้ำสีฟ้าผูกอยู่ด้วย และเพราะแว่นตาดำที่อำพรางสายตาคมดุจสายตาเหยี่ยวของภูมิอยู่ แพรวาจึงไม่ทันรู้ตัวว่าถูกอีกฝ่ายลอบมองและสำรวจรูปร่างเข้าเสียแล้ว เพราะถ้าเธอรู้ เธอคงจะต่อว่าชายหนุ่มตรงหน้าไปด้วยสายตาที่เชือดเฉือนมากกว่าที่จะส่งยิ้มหวานพร้อมคำขอบคุณไปให้
“ไม่เป็นไรเช่นกันค่ะ ไปนะคะ” แพรวารีบเดินห่างออกไป เพราะ ‘ความเข้ม’ ของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เธอไม่ค่อยไว้ใจเขาสักเท่าไรนัก ภูมิที่ตอนนี้มีทั้งไรหนวดจาง ๆ และไรเคราเขียวครึ้มอยู่บนใบหน้าทำให้ภาพที่ปรากฏออกไปจึงไม่ห่างจากคำว่า ‘โหด’ มากนัก และด้วยความที่เคยเป็นอดีตนักกีฬาขี่ม้าในสมัยที่เรียนอยู่เมืองนอกนั้น จึงส่งผลให้เขามีรูปร่างที่สูงกำยำ แถมตอนนี้ที่ต้องทำงานกลางแดดด้วยแล้วสีผิวของเขาจึงไม่ได้ขาวอย่างเมื่อก่อน แม้ภูมิจะยังดูมีสง่าราศีโดยเฉพาะเมื่อตอนที่อยู่บนหลังม้าในเวลาที่เขาออกตรวจไร่หรือต้องการพักผ่อนหย่อนใจ แต่ในสายจาของแพรวาชายหนุ่มกลับดูไม่น่าอยู่ใกล้มากนัก แพรวาแอบคิดอยู่ในใจว่า ชายหนุ่มอาจแกล้งเดินมาชนเธอเข้าเพื่อสร้างสถานการณ์ก็เป็นได้ หญิงสาวจึงรีบจ้ำเท้าเร็วขึ้นเข้าไปอีก
“สวยแล้วหยิ่ง” ภูมิว่าลับหลัง แล้วส่ายหัวก่อนที่จะออกเดินไปคนละทางกับหญิงสาวเพราะเพียงลูกน้องหนุ่มได้ไปติดต่อเช่าเรือเร็วเพื่อที่จะข้ามไปเกาะพงันไว้แล้ว และเพิ่งโทรมาเร่งให้เขาไปขึ้นเรือที่จอดรออยู่ที่ท่าเรือของทางรีสอร์ต
************************
แวบมาต่อเรื่องนี้ เพราะเครียด ๆๆๆ จากเรื่อง มนตรากระดังงา 555
เรื่องนี้เบากว่าเยอะ---ช่วงนี้ต้องสลับกันเขียน ไม่งั้นอาจแป๊ก จอดสนิททั้ง 2 เรื่องแน่ ๆ
ขอคอมเม้นต์ด้วยนะคะ (เม้นต์เยอะ ๆ จะได้มีแรงมาอัพต่อ อิๆๆ) ขอบคุณมากค่ะ
หลังจากแยกย้ายกันไปเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้ว กลุ่มพนักงานของบริษัท ‘อราวด์ เดอะ เวิร์ล ทราเวล’ ก็มานั่งรอหัวหน้าบริษัทกันที่ล็อบบี้ของรีสอร์ตแห่งนี้ ซึ่งรวมทั้งแพรวาที่เพิ่งเดินตามมาหลังสุดเพราะมัวรอเพื่อนร่วมห้องที่มัวแต่งองค์ทรงเครื่องอยู่
“แพร ลองไปดูบอสหน่อยสิ ทำไมช้าจัง นี่จะ 20 นาทีแล้วนะ เดี๋ยวข้ามไปถึงเกาะพงันเย็นเกิน อดถ่ายรูปกันพอดี” หนึ่งในพนักงานสาวบ่นขึ้น
“แกอยากถ่ายรูป หรืออยากอย่างอื่นกันแน่ยะ” เพื่อนสาวอีกคนถามขึ้นอย่างคะนองปาก
“ฮ่าๆๆ อยากหมดแหละ ไปถึงเกาะพงันทั้งที เขาว่ามีพวกฝรั่งแบ็คแพ็คหล่อ ๆ ล่ำ ๆ เยอะนะแก หรือแกไม่สนล่ะ ”
“สนสิ ไม่งั้นจะจัดเต็มแบบนี้เหรอยะ” เธอหมายถึงเสื้อสีขาวตัวยาวที่บางจ๋อยจนเห็นชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วสองชิ้นอย่างชัดเจน แพรวายืนขำการปะทะวาทะของสองสาวเพื่อนร่วมงาน แล้วจึงบอกว่า
“งั้นแพรเดินไปตามคุณพลให้นะคะ” แพรวาวางกระเป๋าสัมภาระของเธอลงบนโซฟาแล้วลุกขึ้นยืน เพื่อที่จะออกเดินไปตามทางเดินที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อไม่นาน ห้องพักหลังของวัชรพลอยู่ไกลสุดและติดกับหน้าหาดมากที่สุดในบรรดาห้องพักทั้ง 8 ห้องที่บริษัทของเธอเหมาไว้ วัชรพลพักร่วมกับพงศธรหุ้นส่วนและไกด์มือเก่งฉกาจของบริษัท
แพรวาเดินไปตามทางเดินที่ทำจากแผ่นหินธรรมชาติซึ่งถูกนำมาวางเรียงต่อกันเป็นระยะ ๆ พอดีกับจังหวะของการก้าวเท้า ทางเดินแห่งนี้ทอดยาวจากตัวล็อบบี้ของรีสอร์ตไปสู่ห้องพักที่เรียงรายอยู่หน้าหาดประมาณ 10 หลัง แพรวาเดินทอดน่องพลางดื่มด่ำกับธรรมชาติอันแสนงดงาม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเยือนเกาะสมุยแห่งนี้ หญิงสาวจึงเพลิดเพลินไปกับชายหาดสวยที่มีทรายขาวและน้ำทะเลสีครามอย่างสบายอารมณ์ และเพราะมัวแต่เดินชมนกชมไม้เธอจึงไม่ทันระวังตัว ประกอบกับทางเดินที่ไม่ได้กว้างมากนักหญิงสาวร่างบางจึงปะทะเข้ากับไหล่หนาของชายหนุ่มที่เดินสวนมาเข้าอย่างจัง ซึ่งชายหนุ่มเองก็มัวแต่ก้มหน้ามองหาหมายเลขโทรศัพท์ในมือถือ จึงไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นเดินเบียดเข้ามาอีกฟากเสียแล้ว
“พลั่ก!”
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” แพรวารีบกล่าวออกไปแม้ว่าตัวเธอจะเป็นฝ่ายที่ถูกชนจนเซถลา แต่โชคดีที่เธอไม่ล้มเข้าใส่พุ่มไม้ที่อยู่ด้านหลังเพราะภูมิสามารถคว้ากลางแขนของเธอไว้ได้ทันเวลา
“ขอบคุณค่ะ” แพรวาทียืนมั่นคงแล้วกล่าวคำขอบคุณไปทันที
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ทันระวัง” ภูมิตอบกลับซึ่งในจังหวะนั้น เขาก็ได้สบตากับดวงตาหวานซึ่งของแพรวาเข้าพอดี ภูมิบอกกับตัวเองอยู่ในใจว่า
‘ผู้หญิงอะไรวะ สวยชะมัด’ ชายหนุ่มสำรวจเรือนร่างบางอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรูปร่างบอบบางใส่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงขาสั้นที่ฟ้าอ่อนลายดอกชบาที่เป็นที่นิยมในหมู่นักกีฬาทางน้ำ ที่คอระหงของเธอมีสายคล้องของชุดว่ายน้ำสีฟ้าผูกอยู่ด้วย และเพราะแว่นตาดำที่อำพรางสายตาคมดุจสายตาเหยี่ยวของภูมิอยู่ แพรวาจึงไม่ทันรู้ตัวว่าถูกอีกฝ่ายลอบมองและสำรวจรูปร่างเข้าเสียแล้ว เพราะถ้าเธอรู้ เธอคงจะต่อว่าชายหนุ่มตรงหน้าไปด้วยสายตาที่เชือดเฉือนมากกว่าที่จะส่งยิ้มหวานพร้อมคำขอบคุณไปให้
“ไม่เป็นไรเช่นกันค่ะ ไปนะคะ” แพรวารีบเดินห่างออกไป เพราะ ‘ความเข้ม’ ของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เธอไม่ค่อยไว้ใจเขาสักเท่าไรนัก ภูมิที่ตอนนี้มีทั้งไรหนวดจาง ๆ และไรเคราเขียวครึ้มอยู่บนใบหน้าทำให้ภาพที่ปรากฏออกไปจึงไม่ห่างจากคำว่า ‘โหด’ มากนัก และด้วยความที่เคยเป็นอดีตนักกีฬาขี่ม้าในสมัยที่เรียนอยู่เมืองนอกนั้น จึงส่งผลให้เขามีรูปร่างที่สูงกำยำ แถมตอนนี้ที่ต้องทำงานกลางแดดด้วยแล้วสีผิวของเขาจึงไม่ได้ขาวอย่างเมื่อก่อน แม้ภูมิจะยังดูมีสง่าราศีโดยเฉพาะเมื่อตอนที่อยู่บนหลังม้าในเวลาที่เขาออกตรวจไร่หรือต้องการพักผ่อนหย่อนใจ แต่ในสายจาของแพรวาชายหนุ่มกลับดูไม่น่าอยู่ใกล้มากนัก แพรวาแอบคิดอยู่ในใจว่า ชายหนุ่มอาจแกล้งเดินมาชนเธอเข้าเพื่อสร้างสถานการณ์ก็เป็นได้ หญิงสาวจึงรีบจ้ำเท้าเร็วขึ้นเข้าไปอีก
“สวยแล้วหยิ่ง” ภูมิว่าลับหลัง แล้วส่ายหัวก่อนที่จะออกเดินไปคนละทางกับหญิงสาวเพราะเพียงลูกน้องหนุ่มได้ไปติดต่อเช่าเรือเร็วเพื่อที่จะข้ามไปเกาะพงันไว้แล้ว และเพิ่งโทรมาเร่งให้เขาไปขึ้นเรือที่จอดรออยู่ที่ท่าเรือของทางรีสอร์ต
************************
แวบมาต่อเรื่องนี้ เพราะเครียด ๆๆๆ จากเรื่อง มนตรากระดังงา 555
เรื่องนี้เบากว่าเยอะ---ช่วงนี้ต้องสลับกันเขียน ไม่งั้นอาจแป๊ก จอดสนิททั้ง 2 เรื่องแน่ ๆ
ขอคอมเม้นต์ด้วยนะคะ (เม้นต์เยอะ ๆ จะได้มีแรงมาอัพต่อ อิๆๆ) ขอบคุณมากค่ะ
อาทิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 พ.ค. 2556, 01:27:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ค. 2556, 01:27:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1668
| << ตอนที่ 3 เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง......100% | ตอนที่ 4 ตัวสำรอง......50% >> |