ทางเดินหัวใจ
เรื่องหนึ่งเรื่องเริ่มมาจากความฝัน อีกหลายเรื่องคืความผูกพันธ์
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ รอเพียงเวลาที่เหมาที่ควรเท่านั้น
แล้วความรกจะดำเนินต่อไป
Tags: ฝัน และ จริง
ตอน: ตอนที่ 23 จะไม่ทำแบบนี้อีก
สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ
เอามาฝากกันสักอีกตอน ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ^^
____________________________________________________________________
โรงพยาบาล MBST
นรีตีรถรับจ้างมายังโรงพยาบาลโดนทันที แต่กว่าจะมาถึงก็เกือบจะเย็น และที่หน้าโรงพยาบาลก็มีบรรดาแฟนคลับมายืนอยู่เต็ม
นรีเลยเลือกใช้อีกทางที่มีไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ แล้วเธอรีบตรงไปที่ห้องพักของแดนไทยพอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับบรรดาญาติๆและ เพื่อนสนิท ของแดนไทย ย่าน้อย พ่อ แม่ พี่ชายและลูกชาย ของเธอ
ทุกคนหันมองนรีเป็นตาเดียว และก็มีสีหน้าตกใจที่เห็นตาที่บวมจากการร้องไห้ไม่หยุดมาหลายชั่วโมง
นรีจึงรีบยกมือไหว้ แล้วตรงไปหาแดนไทย ชายหนุ่ม มีผ้าพันที่หัว และลำตัว เข้าเฝือกที่แขนซ้าย กับ ขาซ้าย มีเครื่องช่วยหายใจคอบอยู่ที่จมูก
“หมอบอกว่า สมองกระทบกระเทือนนิดหน่อย หัวแตก แขนกับขาหัก ปอดซ้ำเพราะแรงกระแทก อาการโดยรวมปลอดภัยแล้ว”แม่ดวงใจจับไหล่ลูกสาว นรีหันมากอดแม่ไว้แน่นร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อายใคร
“น้ำค้าง” ก่อนจะหมดสติไปโดยไม่รู้ตัว
หมู่บ้านละมั่ง
กัตพงศ์แอบมองกวางที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ เขาและเธอโดยสารอยู่ท้ายกระบะโดยมีผู้ใหญ่บ้านเป็นคนขับ
“ฉันตาฝาดรึเปล่านะ ลูกกวางป่า เปลี่ยนเป็นแม่กวางแสนสวยไปได้ยังไง”
ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อว่าสาวสวยตรงนี้คือคนเดียวกับที่ตามจีบเขาเมื่อหลายปีก่อน
คนถูกชมแอบยิ้ม ความจริงเธอตื่นตั้งแต่รถตกตะลุกตรงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว แต่ไม่อยากลืมตามามองกัตพงศ์เพราะกลัวจะเก็บอาการไม่อยู่
“ป่านนี้เธอคงแต่งงานแล้วสินะ”
กวางตกใจตัวลื่นจนหัวไปกระแทกขอบกระบะ ชายหนุ่มหลุดขำ ‘นึกว่าจะแกล้งหลับได้นานแค่ไหน’
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ เจ็บไหม”กัตพงศ์เอื้อมมือมาแตะที่หัวกวาง
สาวบ้านป่าสั่นหัวดิกเขินจนอยากจะโดดลงจากรถเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เดียวคอก็หักหรอก แค่หัวเจ็บอย่างเดียวไม่พอรึไง”อยู่ๆชายหนุ่มก็ขำแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
กวางหลบหน้าหันไปมองทางอื่น ‘เพราะใครล่ะ หาว่าเรามีผัว’
“อ้าวงอนอะไรอีกล่ะ ไม่อยากพูดกับฉันต่อไปฉันจะไม่พูดด้วยแล้วนะ”
“อย่านะ”กวางรีบหันมาเปิดปากพูดกลัวจะไม่ได้คุยกับกัตพงศ์
คนชอบแกล้งยิ่งขำใหญ่ ‘ซื่อจริงๆเลย’
โรงพยาบาล MBST
“น้ำค้าง”มยุราเรียกเพื่อนทันทีที่เธอฟื้น
นรีมองไปรอบห้องเห็น มยุรา ณหทัย นิการ สารินา เมฆา กระบี่ เนวดี และปรเมท
“พี่ปุน”นรีเรียกคนที่จะช่วยให้คำตอบกับเธอได้ “ทำไมพี่ดิวถึงเป็นแบบนี้ได้คะ”
“มันบ้าไง...อย่าโทษตัวเองเลยนะ”ปรเมทปลอดใจ แต่นรีรู้ดีว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะใคร
“ขอร้องนะคะพี่ปุน ช่วยเล่าให้น้ำค้างฟังเถอะนะคะ”
“พี่ก็ไม่รู้นะ คือมันชวนพวกพี่ไปดื่ม แล้วมันก็ดื่มอย่างเดียวไม่พูดไม่จา จนก่อนจะกลับ มันก็บอกว่าผู้หญิงเข้าใจอยาก มีอะไรก็ไม่พูด หนีไปไหนก็ไม่รู้”ปรเมทค่อยๆอธิบาย
“น้ำค้างจะไปไหน เธอต้องทานอะไรก่อนนะ เธอจะได้มีแรงไปเฝ้าพี่ดิวไง”ณหทัยดึงนรีให้นอนลง
“ข้าวต้ม”นิการยื่นข้าวต้มที่อุ่นมาแล้วถึงสามครั้งให้นรี
หญิงสาวรับแล้วรีบตักกิน
“ค่อยๆก็ได้น้ำค้าง”เนวดีกลัวว่ารุ่นน้องจะติดคอ “ร้องอีกแล้ว”
นรีกลั้นน้ำตาไม่อยู่ แค่คิดถึงแดนไทยที่นอนอยู่เธอก็แทบกลืนไม่ลง แต่ก็จำใจกลืนเพราะกลัวจะไม่ได้ไปเฝ้าแดนไทย
“อ้วก”
ความพยายามไม่สัมฤทธิ์ผล เธอต้องอาเจียนเอาสิ่งที่กลืนเข้าไปออกมา เพื่อนๆรีบหากระโถนแทบไม่ทัน
“พี่ว่าให้น้ำค้างไปหาพี่ดิวเถอะ อยู่แบบนี้น้ำค้างยิ่งไม่สบายใจ”เนวดีให้ความเห็น
ปรเมทเข็นรถที่มีนรีนั่งมาที่ห้องแดนไทย โดนมีเพื่อนๆของนรีเดินตามหลังมา ฟ้าครามหลบให้นรีไปนั่งข้างเตียง
นรีลูบทุกส่วนของร่างกายแดนไทยอย่างแผ่วเบา หวังให้มือหมออย่างเธอสามารถบรรเทาอาการของแดนไทยได้
“ขอโทษ น้ำค้างขอโทษฟื้นเถอะนะ ตื่นมาคุยกัน สัญญาว่าจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว สัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว พี่ดิวมีเรื่องอะไรจะถามก็รีบตื่นมาสิคะ น้ำค้างจะตอบ
หมดเลยนะ แล้วก็จะเล่าเรื่องที่ไปเจอมาให้พี่ดิวฟังด้วย ตื่นสิคะ ไม่อยากฟังรึ...ไง ฮือๆ”นรีก้มหน้าไปร้องไห้กับเตียง
ทุกคนมองอย่างสงสาร นิสัยเงียบของนรีใครๆก็รู้มานาน จะโกรธ จะเกลียด จะเจ็บ ก็ไม่เคยพูด
“เนวว่าเราปล่อยให้น้ำค้างอยู่ลำพังเถอะ”เนวดีบอกทุกคน
“แต่ฉันว่าต้องมีใครอยู่เฝ้าน้ำค้างนะ เพื่อเป็นลมขึ้นมาอีก”ปรเมทว่า
“หลินออยู่เองค่ะ”ณหทัยเสนอตัว
“เราอยู่ด้วย”นิการบอก
“เราสองคนด้วย”สารินาหมายถึงตนกับ เมฆา
“เราต้องไปอยู่เวร”เมฆาบอก
“ฉันอยู่คนเดี๋ยวก็ได้ย่ะ”สารินางอน
“ฉันอยู่คนเดียวก็พอ พวกเธอมีอะไรทำก็ไปเถอะ”ณหทัยตัดสิน ไม่อยากเห็นใครทะเลาะกัน
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจและพากันออกจากห้องไป ณหทัยเดินมายืนข้างๆนรี นรีหันมากอดเธอไว้แน่น ทั้งห้องเกิดความเงียบเพราะนรีไม่มีแรงจะร้องไห้อีกแล้ว
เช้าวันต่อมานรีสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคนหลายคนอยู่ในห้อง เธอรีบมองไปที่เตียง แดนไทยยังคนหลับสนิทแต่เครื่องช่วยหายใจถูกถอดไปแล้ว
“เมื่อเช้าหมอมาตรวจ บอกว่าตาดิวหายใจเองได้แล้ว”คุณพรนภาบอก
“คุณแม่ครับ”ลูกหมูเดินมากอดนรี “เดี๋ยวป๊ะป๊าก็หายนะ อย่าร้องนะครับคุณแม่”
“จ๊ะ แม่ไม่ร้องแล้วนะ”นรีกอดตอบลูกชาย
“ไปล้างหน้านะลูกแม่เตรียมข้าวต้มไว้จะได้ทาน”แม่ดวงใจเดินมาลูบหัวลูกสาว
“ค่ะแม่”
นรีกลัวว่าแม่ดวงใจจะห่วงเธอ เธอจึงยอมทำตามแต่โดยดีทั้งๆที่แรงจะเดินยังไม่มี
หมู่บ้านละมั่ง
กัตพงศ์ขับรถของผู้ใหญ่บ้านออกมากับกวางเพื่อไปตรวจสอบข้อมูลเรื่องที่ดินที่สำนักงานที่ดินในเมือง แต่แม่กวางป่านอนหลับตามาตลอดทาง ชายหนุ่มเลยแกล้งเบรกรถ จนหัวกวางไปกระแทกกระจก
“โอ๊ย!!! ถึงแล้วเหรอ”กวางยังมีอาการสะลึมสะลือ
“หลับจริงนี่หว่า”กัตพงศ์พูดกับตัวเอง
“ว่าไงนะ เมื่อกี้คุณแกล้งฉันเหรอ”แม่กวางป่ารู้ตัว
“ใครแกล้งเธอ”ชายหนุ่มทำไขสือ แล้วออกรถโดยไม่บอกให้คนข้างๆตั้งตัว
“โอ๊ย!!!”กวางเอามือกุมหัวหันมองกัตพงศ์ตาขวาง
“นี่”กัตพงศ์หันไปเรียกกวางที่นั่งเงียบด้วยความงอน “ถ้าฉันว่าความแพ้ เธอจะทำยังไง”
“แล้วคุณจะแพ้เหรอ”กวางไม่รู้ความหมายของกัตพงศ์
เขาเพียงแค่อยากรู้ความคิดของคนที่นี่ก็เท่านั้น เรื่องแพ้นะเหรอ เขาเคยเสียที่ไหน
แต่ความจริงก็มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาแพ้หัวใจที่มั่นคงของเพื่อนสนิทคนปัจจุบันของเขา
“ฉันก็ไม่รู้นะ อะไรก็เกิดขึ้นได้”กัตพงศ์แกล้งทำหน้าไม่มั่นใจ
“ไม่คุณต้องไม่แพ้ ถ้าคุณแพ้พวกเราคงต้องย้ายจากบ้านเกิด ญาติๆก็ต้องพลัดพราก พี่น้องก็ต้องแยกจาก เด็กก็ต้องจากกัน บ้านที่เป็นของพวกเรามาหลายช่วงอายุคนก็ต้องตกไปอยู่ในมือคนเลว สัตว์ป่าที่เราดูแลก็คงจะไม่มีชีวิตรอด บรรพบุรุตก็คงจะรุมประณามพ่อฉัน”
เป็นครั้งแรก ที่กัตพงศ์รู้สึกถูกใจผู้หญิงคนอื่นที่นอกจากนรีได้มากขนาดนี้ เพราะเท่าที่ฟังมาเขายังไม่เห็นกวางพูดถึงตัวเองเลย
“อืม...ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม้แพ้”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่จะต้องหันไปคนละทางเพราะความเขิน
โรงพยาบาล MBST
ช่วงบ่ายนรีนอนเอาแรงอยู่ที่โซฟาโดยมีลูกชายอาสาอยู่เป็นเพื่อน และบรรดาลุงๆที่ยกกันมาทั้งสี่คนมาเป็นเพื่อนเล่นเด็กน้อยอีกที
“เรียกใหม่สิครับลูกหมู”ชวินบอกให้ลูกหมูเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเขา “ถ้าเรียกถูกใจจะซื้อรถบังคับให้”
“พี่วินสุดหล่อ”ลูกหมูยิ้มอ้อนๆ ชวินแล้วไปบีบแขนบีบขา
“เรียกพี่แบบนี้แกคงต้องให้หลานหลายคันเลยว่ะ”การันต์แซว
“จริงๆครับพี่รันต์”ลูกหมูหันมาอ้อนการันต์อีกคน
“ไปอ้อนไอ้รันต์มันก็มีแต่อมยิ้มให้อย่างเดียวครับลูกหมู”ฟ้าครามว่า
“จริงเหรอครับพี่คราม”ถึงตาฟ้าครามที่โดนอ้อน
“แล้วแกล่ะจะให้อะไรหลานไอ้คราม”ปรเมทถามฟ้าครามที่ยิ้มหน้าบาน
“เครื่องบินบังคับดีไหม”ฟ้าครามหันไปถามลูกหมู
“ดีครับ ดี”ลูกหมูกระโดดดีใจ “พี่ปุน”แล้วก็หันมาอ้อนปรเมท
“เอาแล้วไง”ประเมทลูบหัวลูกหมู
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นรีเลยต้องตื่นมาโดยอัตโนมัติ ส่วนคนที่เคาะประตูก็คือจันทิราพยาบาลคนสนิท
“มีอะไรคะพี่แจ๋น”นรีถามเพราะเห็นสีหน้าจันทิราไม่ค่อยดี
“พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง คือ...พี่”จันทิราไม่กล้าพูด
“อะไรคะมีแจ๋น มีอะไรเร่งด่วนก็บอกมาเถอะค่ะ”
“มีคนไข้ต้องผ่าตัดด่วน พี่รู้นะคะว่าคุณหมอไม่พร้อม แต่คุณหมอท่านอื่นก็ติดผ่าตัดทุกคนเลยค่ะ”ในที่สุดเธอก็พูดออกมา
“หมอทำได้ค่ะ ไปเตรียมคนไข้ให้พร้อมได้เลยค่ะ”นรีมุ่งมั่น พยาบาลสาวค่อยโล่งอกรีบไปทำตามคำสั่ง
นรีรีบวิ่งออกไป เธอรู้ดีว่าญาติคนไข้รู้สึกอย่างไร เธอจะต้องลืมทุกอย่างแล้วทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เผื่ออานิสงจะช่วยให้แดนไทยฟื้นมาฟังคำขอโทษของเธอ
หมู่บ้านละมั่ง
“เด็กๆมารับขนมเร็ว”กวางตะโกนบอกเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอยู่ในหมู่บ้าน “เอาไปแบ่งเพื่อนๆนะ”
“ค่ะ”เด็กหญิงตัวน้อยรับคำแล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆ
“คุณนี่ใจดีเหมือนแฟนคุณเลย”กวางแกล้งถามกัตพงศ์ทั้งๆที่รู้ความจริงแล้ว
“เหรอ”ชายหนุ่มทำหน้างงจำเรื่องที่โกหกไว้ไม่ได้ เลยตอบไปส่งๆ ‘ใครวะ’
“นี่คุณ แฟนน้ำค้างเขาเป็นไงบ้าง”กวางรู้สึกว่ากัตพงศ์คงลืมไปแล้วจริงเลยถามเรื่อง
แดนไทยแทน
ชายหนุ่มเริ่มนึกออกเมื่อกวางพูดถึงนรี นี่แม่กวางป่าก็ร้ายเหมือนกันนะคิดจะแกล้งให้เขาหน้าแตก
“ไม่รู้สิ เมื่อกี้โทรไปพยาบาลบอกว่าน้ำค้างติดผ่าตัด”
กวางรู้สึกใจหายเมื่อได้ฟังน้ำเสียงและเห็นแววตาของกัตพงศ์ที่พูดถึงนรี มันเป็นอะไรที่เธออยากได้บ้างเวลาเขามองเธอ
“เธอเข้มแข็งเนอะ”เสียงสดใสเบาลง
“ใช่เธอเข้มแข็งมาก”
ชายหนุ่มยังไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ ยังเอ่ยชมนรีไม่ขาดปาก จนแม่กวางป่าคนข้างๆ
แอบหนีไปตอนไหนก็ไม่รู้
“อะ...ไปไหนแล้วล่ะ ไม่ชอบอะไรก็น่าจะบอกจะได้ไม่ทำอีก”
กัตพงศ์บ่นงึมงำก่อนจะเดินเข้าบ้านผู้ใหญ่
โรงพยาบาล MBST
นรีเดินเหมือนคนหมดแรงกลับมาที่ห้องพักแดนไทยได้ยินเสียงคนหัวเราะดีใจลั่นห้อง และเสียงร้องโอดโอ้ยของคนที่เธออยากได้ยินที่สุด
“พี่ดิว”
แล้วก็เป็นแบบที่คิด แดนไทยฟื้นแล้วสีหน้าก็ดูสดชื่นขึ้นมาก
“ดีใจด้วยนะ”ปรเมตรเดินมาจับหัวนรี “ปอดที่ซ้ำดีขึ้นมาแล้ว พี่ยังแปลกใจเลย”
“ขอบคุณค่ะพี่ข้าวปั้น”นรียิ้มขอบคุณ
“น้ำค้าง”แดนไทยใช้เสียงๆแหบๆเรียกนรี
“พี่ดิว”หญิงสาวรีบเดินไปหาชายหนุ่ม
คนอื่นๆค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
“อ่อยอ๋ม อ๋มอะอู่อับแอ้”
แต่มีเด็กน้อยอยู่คนหนึ่งแอบโวยวายแต่ก็ถูกบรรดาลุงๆหามไปโดยง่าย
“มีอะไรจะพูดไม่พูดล่ะครับที่รัก เมื่อคืนเห็นพูดเสียมากมาย”แดนไทยถามเพราะเห็นนรีเอาแต่มองหน้าเขาโดยไม่ยอมพูดอะไร
“พี่ดิวรู้ได้ไงคะ...อย่าบอกนะว่า”นรีตีไปที่แขนแดนไทย
“ช่วยด้วยครับหมอทำร้ายคนไข้”แดนไทยแกล้งร้อยโวยวาย ใช้มืออีกข้างที่ยังใช้การได้รวบสองมือของหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย
เมื่อคืนตอนที่นรีมาร้องไห้ข้างๆชายหนุ่มตื่นจากฤทธิ์ยาสลบพอดี แต่อยากฟังนรีพูดสิ่งที่อยู่ในใจมาก่อน
“ไหนสัญญาอะไรไว้”แดนไทยถามซ้ำ
“น้ำค้างสัญญาจะเชื่อฟังเจ้านายทุกอย่างครับผม ฮึๆ...อึก...”นรีแกล้งทำเป็นร่าเริงแต่ก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่
แดนไทยดึงหญิงสาวมากอดไว้ นรีอยากจะกอดชายหนุ่มให้แน่นๆแต่ก็กลัวว่าแผลช้ำจะอักแสบเลยได้แต่วางหน้าไว้บนหน้าอกชายหนุ่มเบาๆ
__________________________________________________________________________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ อย่าลืมช่วยแนะนำ พูดคุยกันนะคะ LOVEๆ
#ขอบคุณ คุณปลาวาฬสีนำ้เงิน ที่ช่วยแนะนำค่ะ -/l\-
เอามาฝากกันสักอีกตอน ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ^^
____________________________________________________________________
โรงพยาบาล MBST
นรีตีรถรับจ้างมายังโรงพยาบาลโดนทันที แต่กว่าจะมาถึงก็เกือบจะเย็น และที่หน้าโรงพยาบาลก็มีบรรดาแฟนคลับมายืนอยู่เต็ม
นรีเลยเลือกใช้อีกทางที่มีไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ แล้วเธอรีบตรงไปที่ห้องพักของแดนไทยพอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับบรรดาญาติๆและ เพื่อนสนิท ของแดนไทย ย่าน้อย พ่อ แม่ พี่ชายและลูกชาย ของเธอ
ทุกคนหันมองนรีเป็นตาเดียว และก็มีสีหน้าตกใจที่เห็นตาที่บวมจากการร้องไห้ไม่หยุดมาหลายชั่วโมง
นรีจึงรีบยกมือไหว้ แล้วตรงไปหาแดนไทย ชายหนุ่ม มีผ้าพันที่หัว และลำตัว เข้าเฝือกที่แขนซ้าย กับ ขาซ้าย มีเครื่องช่วยหายใจคอบอยู่ที่จมูก
“หมอบอกว่า สมองกระทบกระเทือนนิดหน่อย หัวแตก แขนกับขาหัก ปอดซ้ำเพราะแรงกระแทก อาการโดยรวมปลอดภัยแล้ว”แม่ดวงใจจับไหล่ลูกสาว นรีหันมากอดแม่ไว้แน่นร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อายใคร
“น้ำค้าง” ก่อนจะหมดสติไปโดยไม่รู้ตัว
หมู่บ้านละมั่ง
กัตพงศ์แอบมองกวางที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ เขาและเธอโดยสารอยู่ท้ายกระบะโดยมีผู้ใหญ่บ้านเป็นคนขับ
“ฉันตาฝาดรึเปล่านะ ลูกกวางป่า เปลี่ยนเป็นแม่กวางแสนสวยไปได้ยังไง”
ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อว่าสาวสวยตรงนี้คือคนเดียวกับที่ตามจีบเขาเมื่อหลายปีก่อน
คนถูกชมแอบยิ้ม ความจริงเธอตื่นตั้งแต่รถตกตะลุกตรงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว แต่ไม่อยากลืมตามามองกัตพงศ์เพราะกลัวจะเก็บอาการไม่อยู่
“ป่านนี้เธอคงแต่งงานแล้วสินะ”
กวางตกใจตัวลื่นจนหัวไปกระแทกขอบกระบะ ชายหนุ่มหลุดขำ ‘นึกว่าจะแกล้งหลับได้นานแค่ไหน’
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ เจ็บไหม”กัตพงศ์เอื้อมมือมาแตะที่หัวกวาง
สาวบ้านป่าสั่นหัวดิกเขินจนอยากจะโดดลงจากรถเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เดียวคอก็หักหรอก แค่หัวเจ็บอย่างเดียวไม่พอรึไง”อยู่ๆชายหนุ่มก็ขำแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
กวางหลบหน้าหันไปมองทางอื่น ‘เพราะใครล่ะ หาว่าเรามีผัว’
“อ้าวงอนอะไรอีกล่ะ ไม่อยากพูดกับฉันต่อไปฉันจะไม่พูดด้วยแล้วนะ”
“อย่านะ”กวางรีบหันมาเปิดปากพูดกลัวจะไม่ได้คุยกับกัตพงศ์
คนชอบแกล้งยิ่งขำใหญ่ ‘ซื่อจริงๆเลย’
โรงพยาบาล MBST
“น้ำค้าง”มยุราเรียกเพื่อนทันทีที่เธอฟื้น
นรีมองไปรอบห้องเห็น มยุรา ณหทัย นิการ สารินา เมฆา กระบี่ เนวดี และปรเมท
“พี่ปุน”นรีเรียกคนที่จะช่วยให้คำตอบกับเธอได้ “ทำไมพี่ดิวถึงเป็นแบบนี้ได้คะ”
“มันบ้าไง...อย่าโทษตัวเองเลยนะ”ปรเมทปลอดใจ แต่นรีรู้ดีว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะใคร
“ขอร้องนะคะพี่ปุน ช่วยเล่าให้น้ำค้างฟังเถอะนะคะ”
“พี่ก็ไม่รู้นะ คือมันชวนพวกพี่ไปดื่ม แล้วมันก็ดื่มอย่างเดียวไม่พูดไม่จา จนก่อนจะกลับ มันก็บอกว่าผู้หญิงเข้าใจอยาก มีอะไรก็ไม่พูด หนีไปไหนก็ไม่รู้”ปรเมทค่อยๆอธิบาย
“น้ำค้างจะไปไหน เธอต้องทานอะไรก่อนนะ เธอจะได้มีแรงไปเฝ้าพี่ดิวไง”ณหทัยดึงนรีให้นอนลง
“ข้าวต้ม”นิการยื่นข้าวต้มที่อุ่นมาแล้วถึงสามครั้งให้นรี
หญิงสาวรับแล้วรีบตักกิน
“ค่อยๆก็ได้น้ำค้าง”เนวดีกลัวว่ารุ่นน้องจะติดคอ “ร้องอีกแล้ว”
นรีกลั้นน้ำตาไม่อยู่ แค่คิดถึงแดนไทยที่นอนอยู่เธอก็แทบกลืนไม่ลง แต่ก็จำใจกลืนเพราะกลัวจะไม่ได้ไปเฝ้าแดนไทย
“อ้วก”
ความพยายามไม่สัมฤทธิ์ผล เธอต้องอาเจียนเอาสิ่งที่กลืนเข้าไปออกมา เพื่อนๆรีบหากระโถนแทบไม่ทัน
“พี่ว่าให้น้ำค้างไปหาพี่ดิวเถอะ อยู่แบบนี้น้ำค้างยิ่งไม่สบายใจ”เนวดีให้ความเห็น
ปรเมทเข็นรถที่มีนรีนั่งมาที่ห้องแดนไทย โดนมีเพื่อนๆของนรีเดินตามหลังมา ฟ้าครามหลบให้นรีไปนั่งข้างเตียง
นรีลูบทุกส่วนของร่างกายแดนไทยอย่างแผ่วเบา หวังให้มือหมออย่างเธอสามารถบรรเทาอาการของแดนไทยได้
“ขอโทษ น้ำค้างขอโทษฟื้นเถอะนะ ตื่นมาคุยกัน สัญญาว่าจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว สัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว พี่ดิวมีเรื่องอะไรจะถามก็รีบตื่นมาสิคะ น้ำค้างจะตอบ
หมดเลยนะ แล้วก็จะเล่าเรื่องที่ไปเจอมาให้พี่ดิวฟังด้วย ตื่นสิคะ ไม่อยากฟังรึ...ไง ฮือๆ”นรีก้มหน้าไปร้องไห้กับเตียง
ทุกคนมองอย่างสงสาร นิสัยเงียบของนรีใครๆก็รู้มานาน จะโกรธ จะเกลียด จะเจ็บ ก็ไม่เคยพูด
“เนวว่าเราปล่อยให้น้ำค้างอยู่ลำพังเถอะ”เนวดีบอกทุกคน
“แต่ฉันว่าต้องมีใครอยู่เฝ้าน้ำค้างนะ เพื่อเป็นลมขึ้นมาอีก”ปรเมทว่า
“หลินออยู่เองค่ะ”ณหทัยเสนอตัว
“เราอยู่ด้วย”นิการบอก
“เราสองคนด้วย”สารินาหมายถึงตนกับ เมฆา
“เราต้องไปอยู่เวร”เมฆาบอก
“ฉันอยู่คนเดี๋ยวก็ได้ย่ะ”สารินางอน
“ฉันอยู่คนเดียวก็พอ พวกเธอมีอะไรทำก็ไปเถอะ”ณหทัยตัดสิน ไม่อยากเห็นใครทะเลาะกัน
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจและพากันออกจากห้องไป ณหทัยเดินมายืนข้างๆนรี นรีหันมากอดเธอไว้แน่น ทั้งห้องเกิดความเงียบเพราะนรีไม่มีแรงจะร้องไห้อีกแล้ว
เช้าวันต่อมานรีสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคนหลายคนอยู่ในห้อง เธอรีบมองไปที่เตียง แดนไทยยังคนหลับสนิทแต่เครื่องช่วยหายใจถูกถอดไปแล้ว
“เมื่อเช้าหมอมาตรวจ บอกว่าตาดิวหายใจเองได้แล้ว”คุณพรนภาบอก
“คุณแม่ครับ”ลูกหมูเดินมากอดนรี “เดี๋ยวป๊ะป๊าก็หายนะ อย่าร้องนะครับคุณแม่”
“จ๊ะ แม่ไม่ร้องแล้วนะ”นรีกอดตอบลูกชาย
“ไปล้างหน้านะลูกแม่เตรียมข้าวต้มไว้จะได้ทาน”แม่ดวงใจเดินมาลูบหัวลูกสาว
“ค่ะแม่”
นรีกลัวว่าแม่ดวงใจจะห่วงเธอ เธอจึงยอมทำตามแต่โดยดีทั้งๆที่แรงจะเดินยังไม่มี
หมู่บ้านละมั่ง
กัตพงศ์ขับรถของผู้ใหญ่บ้านออกมากับกวางเพื่อไปตรวจสอบข้อมูลเรื่องที่ดินที่สำนักงานที่ดินในเมือง แต่แม่กวางป่านอนหลับตามาตลอดทาง ชายหนุ่มเลยแกล้งเบรกรถ จนหัวกวางไปกระแทกกระจก
“โอ๊ย!!! ถึงแล้วเหรอ”กวางยังมีอาการสะลึมสะลือ
“หลับจริงนี่หว่า”กัตพงศ์พูดกับตัวเอง
“ว่าไงนะ เมื่อกี้คุณแกล้งฉันเหรอ”แม่กวางป่ารู้ตัว
“ใครแกล้งเธอ”ชายหนุ่มทำไขสือ แล้วออกรถโดยไม่บอกให้คนข้างๆตั้งตัว
“โอ๊ย!!!”กวางเอามือกุมหัวหันมองกัตพงศ์ตาขวาง
“นี่”กัตพงศ์หันไปเรียกกวางที่นั่งเงียบด้วยความงอน “ถ้าฉันว่าความแพ้ เธอจะทำยังไง”
“แล้วคุณจะแพ้เหรอ”กวางไม่รู้ความหมายของกัตพงศ์
เขาเพียงแค่อยากรู้ความคิดของคนที่นี่ก็เท่านั้น เรื่องแพ้นะเหรอ เขาเคยเสียที่ไหน
แต่ความจริงก็มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาแพ้หัวใจที่มั่นคงของเพื่อนสนิทคนปัจจุบันของเขา
“ฉันก็ไม่รู้นะ อะไรก็เกิดขึ้นได้”กัตพงศ์แกล้งทำหน้าไม่มั่นใจ
“ไม่คุณต้องไม่แพ้ ถ้าคุณแพ้พวกเราคงต้องย้ายจากบ้านเกิด ญาติๆก็ต้องพลัดพราก พี่น้องก็ต้องแยกจาก เด็กก็ต้องจากกัน บ้านที่เป็นของพวกเรามาหลายช่วงอายุคนก็ต้องตกไปอยู่ในมือคนเลว สัตว์ป่าที่เราดูแลก็คงจะไม่มีชีวิตรอด บรรพบุรุตก็คงจะรุมประณามพ่อฉัน”
เป็นครั้งแรก ที่กัตพงศ์รู้สึกถูกใจผู้หญิงคนอื่นที่นอกจากนรีได้มากขนาดนี้ เพราะเท่าที่ฟังมาเขายังไม่เห็นกวางพูดถึงตัวเองเลย
“อืม...ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม้แพ้”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่จะต้องหันไปคนละทางเพราะความเขิน
โรงพยาบาล MBST
ช่วงบ่ายนรีนอนเอาแรงอยู่ที่โซฟาโดยมีลูกชายอาสาอยู่เป็นเพื่อน และบรรดาลุงๆที่ยกกันมาทั้งสี่คนมาเป็นเพื่อนเล่นเด็กน้อยอีกที
“เรียกใหม่สิครับลูกหมู”ชวินบอกให้ลูกหมูเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเขา “ถ้าเรียกถูกใจจะซื้อรถบังคับให้”
“พี่วินสุดหล่อ”ลูกหมูยิ้มอ้อนๆ ชวินแล้วไปบีบแขนบีบขา
“เรียกพี่แบบนี้แกคงต้องให้หลานหลายคันเลยว่ะ”การันต์แซว
“จริงๆครับพี่รันต์”ลูกหมูหันมาอ้อนการันต์อีกคน
“ไปอ้อนไอ้รันต์มันก็มีแต่อมยิ้มให้อย่างเดียวครับลูกหมู”ฟ้าครามว่า
“จริงเหรอครับพี่คราม”ถึงตาฟ้าครามที่โดนอ้อน
“แล้วแกล่ะจะให้อะไรหลานไอ้คราม”ปรเมทถามฟ้าครามที่ยิ้มหน้าบาน
“เครื่องบินบังคับดีไหม”ฟ้าครามหันไปถามลูกหมู
“ดีครับ ดี”ลูกหมูกระโดดดีใจ “พี่ปุน”แล้วก็หันมาอ้อนปรเมท
“เอาแล้วไง”ประเมทลูบหัวลูกหมู
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นรีเลยต้องตื่นมาโดยอัตโนมัติ ส่วนคนที่เคาะประตูก็คือจันทิราพยาบาลคนสนิท
“มีอะไรคะพี่แจ๋น”นรีถามเพราะเห็นสีหน้าจันทิราไม่ค่อยดี
“พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง คือ...พี่”จันทิราไม่กล้าพูด
“อะไรคะมีแจ๋น มีอะไรเร่งด่วนก็บอกมาเถอะค่ะ”
“มีคนไข้ต้องผ่าตัดด่วน พี่รู้นะคะว่าคุณหมอไม่พร้อม แต่คุณหมอท่านอื่นก็ติดผ่าตัดทุกคนเลยค่ะ”ในที่สุดเธอก็พูดออกมา
“หมอทำได้ค่ะ ไปเตรียมคนไข้ให้พร้อมได้เลยค่ะ”นรีมุ่งมั่น พยาบาลสาวค่อยโล่งอกรีบไปทำตามคำสั่ง
นรีรีบวิ่งออกไป เธอรู้ดีว่าญาติคนไข้รู้สึกอย่างไร เธอจะต้องลืมทุกอย่างแล้วทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เผื่ออานิสงจะช่วยให้แดนไทยฟื้นมาฟังคำขอโทษของเธอ
หมู่บ้านละมั่ง
“เด็กๆมารับขนมเร็ว”กวางตะโกนบอกเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอยู่ในหมู่บ้าน “เอาไปแบ่งเพื่อนๆนะ”
“ค่ะ”เด็กหญิงตัวน้อยรับคำแล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆ
“คุณนี่ใจดีเหมือนแฟนคุณเลย”กวางแกล้งถามกัตพงศ์ทั้งๆที่รู้ความจริงแล้ว
“เหรอ”ชายหนุ่มทำหน้างงจำเรื่องที่โกหกไว้ไม่ได้ เลยตอบไปส่งๆ ‘ใครวะ’
“นี่คุณ แฟนน้ำค้างเขาเป็นไงบ้าง”กวางรู้สึกว่ากัตพงศ์คงลืมไปแล้วจริงเลยถามเรื่อง
แดนไทยแทน
ชายหนุ่มเริ่มนึกออกเมื่อกวางพูดถึงนรี นี่แม่กวางป่าก็ร้ายเหมือนกันนะคิดจะแกล้งให้เขาหน้าแตก
“ไม่รู้สิ เมื่อกี้โทรไปพยาบาลบอกว่าน้ำค้างติดผ่าตัด”
กวางรู้สึกใจหายเมื่อได้ฟังน้ำเสียงและเห็นแววตาของกัตพงศ์ที่พูดถึงนรี มันเป็นอะไรที่เธออยากได้บ้างเวลาเขามองเธอ
“เธอเข้มแข็งเนอะ”เสียงสดใสเบาลง
“ใช่เธอเข้มแข็งมาก”
ชายหนุ่มยังไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ ยังเอ่ยชมนรีไม่ขาดปาก จนแม่กวางป่าคนข้างๆ
แอบหนีไปตอนไหนก็ไม่รู้
“อะ...ไปไหนแล้วล่ะ ไม่ชอบอะไรก็น่าจะบอกจะได้ไม่ทำอีก”
กัตพงศ์บ่นงึมงำก่อนจะเดินเข้าบ้านผู้ใหญ่
โรงพยาบาล MBST
นรีเดินเหมือนคนหมดแรงกลับมาที่ห้องพักแดนไทยได้ยินเสียงคนหัวเราะดีใจลั่นห้อง และเสียงร้องโอดโอ้ยของคนที่เธออยากได้ยินที่สุด
“พี่ดิว”
แล้วก็เป็นแบบที่คิด แดนไทยฟื้นแล้วสีหน้าก็ดูสดชื่นขึ้นมาก
“ดีใจด้วยนะ”ปรเมตรเดินมาจับหัวนรี “ปอดที่ซ้ำดีขึ้นมาแล้ว พี่ยังแปลกใจเลย”
“ขอบคุณค่ะพี่ข้าวปั้น”นรียิ้มขอบคุณ
“น้ำค้าง”แดนไทยใช้เสียงๆแหบๆเรียกนรี
“พี่ดิว”หญิงสาวรีบเดินไปหาชายหนุ่ม
คนอื่นๆค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
“อ่อยอ๋ม อ๋มอะอู่อับแอ้”
แต่มีเด็กน้อยอยู่คนหนึ่งแอบโวยวายแต่ก็ถูกบรรดาลุงๆหามไปโดยง่าย
“มีอะไรจะพูดไม่พูดล่ะครับที่รัก เมื่อคืนเห็นพูดเสียมากมาย”แดนไทยถามเพราะเห็นนรีเอาแต่มองหน้าเขาโดยไม่ยอมพูดอะไร
“พี่ดิวรู้ได้ไงคะ...อย่าบอกนะว่า”นรีตีไปที่แขนแดนไทย
“ช่วยด้วยครับหมอทำร้ายคนไข้”แดนไทยแกล้งร้อยโวยวาย ใช้มืออีกข้างที่ยังใช้การได้รวบสองมือของหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย
เมื่อคืนตอนที่นรีมาร้องไห้ข้างๆชายหนุ่มตื่นจากฤทธิ์ยาสลบพอดี แต่อยากฟังนรีพูดสิ่งที่อยู่ในใจมาก่อน
“ไหนสัญญาอะไรไว้”แดนไทยถามซ้ำ
“น้ำค้างสัญญาจะเชื่อฟังเจ้านายทุกอย่างครับผม ฮึๆ...อึก...”นรีแกล้งทำเป็นร่าเริงแต่ก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่
แดนไทยดึงหญิงสาวมากอดไว้ นรีอยากจะกอดชายหนุ่มให้แน่นๆแต่ก็กลัวว่าแผลช้ำจะอักแสบเลยได้แต่วางหน้าไว้บนหน้าอกชายหนุ่มเบาๆ
__________________________________________________________________________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ อย่าลืมช่วยแนะนำ พูดคุยกันนะคะ LOVEๆ
#ขอบคุณ คุณปลาวาฬสีนำ้เงิน ที่ช่วยแนะนำค่ะ -/l\-
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 พ.ค. 2556, 16:27:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ค. 2556, 16:40:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 1127
| << ตอนที่22 อาถรรพ์ความโกรธ | ตอนที่24 มลทิน >> |
