วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น

ตอน: 15

กรี๊ดดดดดดดด!!
เวลานี้เป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนต้องกลับบ้านเพราะมันได้เวลาเลิกโรงเรียนแล้วและอีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ -_- แต่ทำไมมันยังมีเสียงกรี๊ดเหมือนมีหนูมาตายแถวนี้น่ะ(หล่อนเคยกรี๊ดเพราะหนูตายหรอ -_-) และเมื่อฉันเดินมาถึงสนามฟุตบอลฉันก็ได้คำตอบของเสียงกรี๊ดนั้นมันมาจากไอ้มนุษย์ผู้ชายจำนวนหนึ่งวิ่งเตะฟุตบอลอยู่ที่สนามโรงเรียน
“กรี๊ดดดด >.< แกเห็นที่รุ่นพี่มาลินน์น์ทำเมื่อกี้ไหม”
“อ้ายยยย!! เห็นสิแกพี่เขาน่ารักมากเลยเนอะ ”
และเมื่อฉันเดินเข้ามาไกล้กับสนามบอลบทสนทนาแรกที่ได้ยินคือการกระทำของไอ้บ้ามาลินน์น์ คนอย่างมาลินน์น์จะทำอะไรได้ฉันว่าเขาต้องแก้ผ้าโชว์แก้มก้นกลางสนานน่ะสิ -_-
“ประธานมาดูเหมือนกันหรอค่ะ” รุ่นน้องคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อมองมาเจอฉัน
“-_-“ฉันไม่ตอบอะไรเพราะสายตาของฉันมองไปที่สนามบอลตรงหน้าอย่างเมอลอย
“ประธานฮ่ะ”
“ว้าย!! >.<” ฉันสดุ้งอย่างตกใจเมื่อมีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้กระโดดมาตรงหน้าฉัน
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะฮ่ะ ประธานกลัวผมหรอ”
“ซีซ่า -_-” หลังจากที่ฉันรวบรวมสติที่กระเจิงให้กับเข้าที่ฉันก็เห็นคนที่วิ่งมากระโดดใส่ฉันมันคือไอ้เด็กบ้านี้เอง -_-
“ฮ่ะ ประธานมาให้กำลังใจเฮียฟางหรอ^^”
“ทำไมฉันต้องมาให้กำลังใจนายฟางด้วยล่ะ”
“ฮ่าๆๆผมรู้น่ะว่าประธานมาให้กำลังใจเฮียของผม ”
“…” ฉันไม่ตอบอะไรซีซ่าเหมือนเดิมแล้วมองไปยังสนามบอล
“ซีเมล์ ” นิคเนมที่ยืนอยู่กลางสนามมองมาหาฉันก่อนจะตะโกนเรียกเสียงดังจนนักเรียนที่ยืนอยู่ข้างฉันหันมองฉันและเขาสลับกัน
ตอนนี้นิคเนมไม่ได้อยู่ในชุดนักเรียนเพราะเขาใส่ชุดวอร์ลสีกรมท่าที่ฉันเลือดให้เขาเวลาที่เขาใส่ชุดแบบนี้มันก็ดูดีไปอีกแบบน่ะ
“ฉันกลับก่อนน่ะ” ฉันหันไปบอกซีซ่าที่ยืนอยู่ข้างๆเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากดูเขาเล่นบอลหรอกน่ะแต่คำพูดของเขาที่พูดกับฉันเมื่อตอนกลางวันมันทำให้ฉันไม่กล้าสู้หน้าเขาฉันไม่อยากยอมรับกับตัวเองเลยว่าฉันชอบเขาแต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้วสิ่งที่ฉันทำได้คือการที่ต้องอยู่ห่างจากเขาฉันรู้ว่าฉันมันโง่ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีคนรักอยู่แล้วแต่ฉันก็ยังไปรักเขาอีกฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันไม่มีความหมายสำหรับเขาเลย ฉันเดินก้มหน้าออกจากโรงเรียนเพื่อจะเดินกลับคอนโดปกติฉันจะนั่งรถกลับแต่วันนี้ฉันเลือกที่จะเดินกลับเพราะอยากทบทวนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
ปึก!!
“โอ๊ย” ฉันร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเดินไปชนกับอะไรที่แข็งๆทำให้ฉันล้มลงไปกองกับพื้น นี้ฉันเดินชนกำแพงหรือป่าวน่ะหัวฉันจะแตกไหมเนี้ย T0T
“เธอโอเคไหม” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากบนหัวสงสัยจะเป็นคนที่ฉันเดินชนล่ะมั้ง
ให้ตายเหอะ!!นี้ฉันเดินนคนหรอเนี้ยพ่อแม่ให้กินคอนกรีตเข้าไปหรือยังไงน่ะตัวแข็งเป็นบ้าฉันเงยหน้าขึ้นไปมองมนุษย์ตัวแข็งที่พึ่งชนเมื่อกี้และฉันก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะคนที่ฉันชนมันเป็นคนที่ฉันรู้จัก -_-
“ฟาง”
“เธอมาทำอะไรตรงนี้น่ะ ไม่กลับบ้านหรือไง” พูดจบฟางก็ฉุดข้อมือฉันให้ลุกขึ้น
“ฉันเดินกลับบ้านน่ะ” ฉันพูดพลางปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามตัวออก
“เห้ย!พูดเป็นเล่นปกติเธอนั่งรถกลับน่ะ”
“ก็ฉันมันไม่ปกติน่ะสิ (. .)” ฉันมองไปตามถนนอย่างเมอลอย”ฉันเหมือนคนบ้าน่ะฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไรและฉันเป็นอะไรด้วยฉันอยากเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองข้างหลังฉันไม่อยากเป็นเหมือนนาฬิกา”
“นาฬิกา”ฟางเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ย”นาฬิกามันเป็นยังไงหรอ”
“ก็นาฬิกามันจะเดินไปข้างหน้าไม่ว่าเดินไปไกลแค่ไหนสุดท้ายมันก็จะย้อนกลับมาที่เดิม”
“เธอมีอะไรก็บอกฉันได้น่ะ” ฟางบีบมือฉันเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
“นายเคยชอบใครไหมฟาง” ฉันหันไปถามฟาง
“เคยสิ”ฟางมองหน้าฉันนิ่งๆ”ฉันชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งชอบมากแต่ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ชอบฉัน”
“หน้าอย่างนายเนี้ยน่ะ ผู้หญิงคนไหนไม่ชอบนายก็โง่แล้วแหละ”
“แล้วเธอล่ะชอบฉันไหม”
“ฉัน...”
“ไม่ต้องทำหน้าลำบากใจขนาดนั้นหรอก ฉันแค่เปรียบเทียบให้ดูว่าขนาดเธอยังไม่ชอบฉันเลย ^^;” ฟางยิ้มเศร้าๆ
มันก็จริงน่ะขนาดฉันอยู่ใกล้กับฟางขนาดนี้ฉันยังไม่รู้สึกชอบเขาเลยมีบางครั้งที่ฉันแอบหวั่นไหวกับเขาแต่ฉันก็ไม่เคยคิดอะไรกับเขา
“แล้วนายชอบใคร บอกฉันได้ไหม”
“แล้วเธอล่ะชอบใคร บอกฉันได้ไหม”ฟางยิ้มบางๆ”แลกกันไงเธอบอกฉัน ฉันบอกเธอแฟร์ทั้งสองฝ่าย”
“หึ!” ฉันแค้นหัวเราะในความโง่ของตัวเอง ”ถ้านายรู้ว่าฉันชอบใคร นายต้องล้อฉันไปสิบชาติเลยแหละ -_-“
“ถ้าเธอรู้ว่าฉันชอบใครเธอเองก็คงล้อฉันเหมือนกันแหละ” ฟางพูดเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดจนฉันสัมพัสได้
“ฟาง”ฉันเอื้อมมือไปบีบมือของฟางเบาๆ “นายชอบยัยนั้นมากขนาดนี้เลยหรอ”
“อืม...ชอบมาก ฉันไม่เคยชอบใครเท่านี้มาก่อนเลย”
“แล้วยัยนั้นรู้ไหมว่านายชอบ”ฉันเปลี่ยนจากบีบมือมาเป็นจำมือ”ฉันจับมือนายแบบนี้ได้ไหม” พูดจบฉันก็ชูมือของฉันที่จับกับมือเขาขึ้นแล้วแกว่งไปแกว่งมา
“ได้สิ ^^” ฟางยิ้มบางๆให้ฉัน
หลังจากนั้นทั้งฉันและเขาก็เดินเงียบกันมาตลอดทาง ตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะได้เดินกลับบ้านคนเดียวแต่ผิดแผนไปหน่อยคือมีนายฟางเดินกลับเป็นเพื่อน
“นายยังไม่บอกฉันเลย” ฉันเอ่ยเพื่อทำลายความเงียบ
“หืม” ฟางครางในลำคอก่อนจะหันมามองหน้าฉัน”เรื่องอะไรหรอ”
“ฉันถามว่ายัยนั้นรู้หรือเปล่าว่านายชอบ”
“ไม่หรอก ฉันไม่เคยบอกน่ะ” ฟางบอกขณะที่สายตายังมองไปข้างหน้า
“ทำไมนายถึงไม่บอกเธอล่ะ”
“ฉันกลัวว่าถ้าฉันบอกไป ยัยนั้นจะเปลี่ยนไปอาจจะไม่คุยกับฉันเจอหน้าก็อาจไม่มองทำเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนมันทำให้ฉันรู้สึกแย้น่ะ”
เห็นเขาพูดแบบนี้แล้วฉันก็อดสงสารเขาไม่ได้ฟางเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งตลอดเวลาเขาไม่เคยกลัวอะไรเลยแม้แต่ความตายแต่ตอนนี้ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายอย่างเขาจะกลัวแค่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่คุยด้วย ตลอดทางฉันเดินมองหน้าฟางมาตลอดแม้จะเป็นแค่ครึ่งหน้าก็ตามมันไม่ได้ทำให้ความเป็นนายฟางลดลงไปเลยผู้ชายตัวสูงผิวขาว จมูกโด่งขนตาเรียงเป็นแพแก้มขาวมีเส้นเลือดฝาดใครกันน่ะที่ทำให้เขาเป็นถึงขนาดนี้
“เธอมองอะไรน่ะ หน้าฉันมีอะไรติดหรือเปล่า” ฟางเอามือขึ้นมาลูบแก้มตัวเอง
“ฟาง..”ฉันหยุดยืนทำให้ฟางที่กำลังเดินอยู่หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าฉัน”ฉันขอกอดนายหน่อยได้ไหม” ฉันมองหน้าฟางนิ่ง ทั้งรู้สึกสงสารและเห็นใจฉันแค่อยากจะกอดปลอบเขาเท่านั้นเอง



ก้านกล้วย
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 พ.ค. 2556, 09:46:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ค. 2556, 09:46:06 น.

จำนวนการเข้าชม : 906





<< 14   16 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account