วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น
ตอน: 25
“เป็นอะไรของเธอน่ะ”
เพียะ!!
“นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง” ฉันตบหน้านิคเนมจนเขาหันไปตามแรงตบก่อนจะตวาดเสียดัง
“ฉันทำอะไร!!” นิคเนมจ้องหน้าฉันอย่างไม่ว่างตา”แค่ฉันต่อยไอ้ฟางทำให้เธอเป็นบ้าได้ขนาดนี้เลยหรอ ทำไม!!รักมันมากงั้นสิ”
“ฉันจะรักจะชอบใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย!!”
“เหอะ!! ไม่ใช่เรื่องของฉันอย่างงั้นหรอ” นิคเนมถ้วนคำ”สร้อยบนคอที่เธอใส่มันไม่มีความหมายเลยงั้นสิ!!”
“นายรักฉันบ้างไหม..นิคเนม”ฉันถามเขาเสียงสั่นเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ให้ตายสิ!นี้ฉันกำลังจะร้องให้งั้นหรอ
“ซีเมล์..” นิคเนมมีท่าทางตกใจเมื่อเห็นฉันทำท่าว่าจะร้องไห้
“ฉันถาม..นายตอบฉันมาสิ” ฉันพยายามบังคำเสียงให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าฉันกำลังจะร้องไห้
“ฟังฉันน่ะ” นิคเนมเดินเข้ามาจับไหล่ของฉันทั้งสองข้าง”ฉันรักเธอซีเมล์..รักมากกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก”
“ฮึกๆ...” คำพูดของนิคเนมทำให้ความพยายามของฉันเป็นศูยน์เพราะทันทีที่เขาดึงฉันเข้าไปกอดน้ำตาที่ฉันกลั้นไว้ก็ไหล่ลงมาอย่างห้ามไม่ได้
“เธอร้องไห้” นิคเนมแผละออกจากฉันและใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาบนแก้มฉัน
“ฉันเหมือนคนโง่ใช่ไหม”ฉันเงยหน้าขึ้นสบตานิคเนม”นายจะไม่ทิ้งฉันใช่ไหม”
“ไม่มีทาง!!ไม่มีทางเด็ดขาด” พูดจบนิคเนมก็ดึงฉันเข้าไปกอด ฉันซบหน้าลงบนอกของเขาอย่างรู้สึกหวั่นไหว ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะว่าสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดมันไม่เป็นความจริงฉันกลัว กลัวว่าวันหนึ่งเขาจะทิ้งฉันไปเหมือนกับทิ้งผู้หญิงคนอื่นแต่ฉันก็เลือกทางเดินนี้เอง ฉันเลือกที่จะเป็นคนโง่เชื่อในคำพูดของเขา
อ๊อดดดดดดดด
เสียงดังบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นฉันเก็บของเข้าไปในกระเป๋าอย่างเมอลอยวันนี้นิคเนมบอกฉันว่าเขาคงไม่ได้ไปส่งฉันเพราะเขาติดธุระอะไรสักอย่างเกี่ยวกับครอบครัว
“ซีเมล์..แกเป็นอะไรหรือเปล่า” ไอรินสะกิดแขนฉันเบาๆ
“หืม..ฉันเป็นอะไรหรอ”
“ดูแกเมอๆน่ะ หรือแกเครียดเรื่องที่ฉันโวยวายใส่ฟาง”
“ไอรินฉันมีเรื่องจะบอกแก” ฉันวางของที่กำลังเก็บทั้งหมดก่อนจะหันไปมองหน้าไอริน
“หืม O_O มีอะไรหรอ”
“คนที่ฉันคบด้วยจริงๆ” ฉันเว้นวรรค์เพื่อทำใจที่จะพูดเรื่องจริงทั้งหมดให้ไอรินฟังใจหนึ่งฉันก็กลัวไอรินจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับนิคเนม
“อะไร” ไอรินเขย่ามือฉันเบาๆ
“คนที่ฉันคบด้วยจริงๆคือ..นิคเนมไม่ใช่ฟาง” พูดจบฉันก็หลับตาปี้เพราะทนมองหน้าไอรินไม่ได้ไม่รู้ว่ายัยนี้จะทำหน้ายังไงใส่ฉัน
“เฮ้อออ แกนี้จริงๆเลยน่ะปิดได้แม้กระทั้งเพื่อน” ไอรินเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้
“หืม”ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตาไอริน”แกไม่โกรธฉันหรอ แกชอบเขามาเป็นปีไม่ใช่หรอ”
“ฉันยังไม่บอกแก่อีกหรอว่าฉันไม่ได้ชอบเขาแล้ว”
“บอกแล้ว..แต่ฉันคิดว่าแกพูดเล่น”
“บ้า! เรื่องแบบนี้ใครเขาพูดเล่นกัน” ไอรินหันซ้ายหันขวาก่อนจะป้องปากกระซิบที่ข้างหูฉัน”วันนี้เขาจะมารับแกกลับบ้านใช่ไหม”
“ไม่ล่ะ..เขามีธุระที่บ้านน่ะ” ฉันตอบเสียงเศร้าๆ
“ได้ไง!! มีแฟนสวยแบบแกไม่กลัวคนมาแย้งหรือไงอีตาฟางก็ชอบมาป่วนเปี้ยนกับแกอยู่ไม่ใช่หรอ” ไอรินแซว
“ฉันไม่รู้ว่าเขาชอบฉันจริงๆหรือป่าว” พูดจบฉันก็จัดการเก็บของต่อ
“ทำไมแกพูดแบบนี้ล่ะก้นหม้อแกยังไม่ทันดำเลยน่ะ!”
“เรื่องของฉันกับนิคเนมมันซับซ้อนน่ะ” ฉันมองหน้าไอรินอย่างเศร้าก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอรินฟังเผื่อว่ายัยนี้จะช่วยแนะนำอะไรฉันได้บ้างเช่น ‘แกควรจะตัดใจจากเขาน่ะถ้าไม่อยากเจ็บ’ หรือ ‘ฉันว่าเขายังรักยัยหน่อไม้นั้นอยู่แน่ๆ’ แต่สิ่งที่ฉันได้ยินกลับทำให้ฉันมองเห็นตัวตนความเป็นไอรินชัดเจนขึ้น
“ถ้าฉันเป็นแกฉันจะตบๆๆยัยหน้อไม้ให้อายไปเลยจะได้รู้บ้างว่าคนของใคร” ไอรินทำท่าฮึกเหิม
“แกช่วยแนะนำอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อยสิ ฉันเป็นประธานนักเรียนน่ะย่ะ”
“อ้ายยย!! แกทำอะไรก็ไม่ผิดหรอกคนทั้งโรงเรียนรักแกจะตายไปเชื่อเถอะว่าถ้าแก่เกิดมีเรื่องกับยัยหน้อไม้นั้นผนันกันไหมล่ะว่าคนที่ผิดคือยัยนั้น”
“ต้นไผ่ไม่ได้ทำอะไรผิดนิ...อีกอย่างฉันก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย”
“ไม่อยากมีเรื่อง?”ไอรินถ้วนคำเสียงสูง”แกมาเป็นประธานนักเรียนเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะติกแบล็คลิตส์”
“แกกำลังยุให้ฉันไปตบยัยนั้นอยู่น่ะ” ฉันหยิบของชิ้นสุดท้ายใส่กระเป๋าและปิดมันเอาไว้ก่อนจะเอามาสะพายไหล่”ฉันกลับแล้วน่ะขืนคุยกับแกต่อฉันได้กลายเป็นฆ่าตกรแน่นอน”
“ประธานนนนนนนน” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นจากประตูห้องทำให้ฉันกับไอรินหันไปมองต้นเสียง
“มาลินน์น์” ฉันกลอกตาใส่เขาอย่างเครียดๆ”ให้ตายเหอะ!นายควรจะเลิกยุ้งกับเพื่อนฉันเสียที”
“พูดงี้ก็สวยสิครับประธาน”
“ฉันสวยอยู่แล้ว -_-”
“ฉันไม่ได้ชมเธอเสียหน่อย -_-” พูดจบมาลินน์น์ก็เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าของไอรินมาสะพายหน้าตาเฉย
“ทำไมวันนี้เธอไม่โวยวายล่ะ” ฉันขมวดคิ้วมองไอรินสลับกับมาลินน์น์
“^^;” ไอรินส่งยิ้มแห้งๆมาให้ฉัน”ฉันเป็นเพื่อนกับเขาน่ะ”
“เพื่อน?” ฉันมองไอรินสลับกับมาลินน์น์อีกครั้ง”มีเรื่องอะไรที่ฉันควรรู้เกี่ยวกับพวกเธอสองคนหรือเปล่าเนี้ย”
“ซีเมล์..ฉันรู้ว่าแกไม่สบายใจ” ไอรินเดินมาจับมือฉัน”ไปกับฉันเถอะ”
“แกจะพาฉันไปไหนน่ะ”
“ไปกับเราเถอะประธาน” มาลินน์น์พูดยิ้มๆ
“เรา?..ให้ตายเหอะ!!เธอต้องเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังโดยด่วน”
เพียะ!!
“นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง” ฉันตบหน้านิคเนมจนเขาหันไปตามแรงตบก่อนจะตวาดเสียดัง
“ฉันทำอะไร!!” นิคเนมจ้องหน้าฉันอย่างไม่ว่างตา”แค่ฉันต่อยไอ้ฟางทำให้เธอเป็นบ้าได้ขนาดนี้เลยหรอ ทำไม!!รักมันมากงั้นสิ”
“ฉันจะรักจะชอบใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย!!”
“เหอะ!! ไม่ใช่เรื่องของฉันอย่างงั้นหรอ” นิคเนมถ้วนคำ”สร้อยบนคอที่เธอใส่มันไม่มีความหมายเลยงั้นสิ!!”
“นายรักฉันบ้างไหม..นิคเนม”ฉันถามเขาเสียงสั่นเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ให้ตายสิ!นี้ฉันกำลังจะร้องให้งั้นหรอ
“ซีเมล์..” นิคเนมมีท่าทางตกใจเมื่อเห็นฉันทำท่าว่าจะร้องไห้
“ฉันถาม..นายตอบฉันมาสิ” ฉันพยายามบังคำเสียงให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าฉันกำลังจะร้องไห้
“ฟังฉันน่ะ” นิคเนมเดินเข้ามาจับไหล่ของฉันทั้งสองข้าง”ฉันรักเธอซีเมล์..รักมากกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก”
“ฮึกๆ...” คำพูดของนิคเนมทำให้ความพยายามของฉันเป็นศูยน์เพราะทันทีที่เขาดึงฉันเข้าไปกอดน้ำตาที่ฉันกลั้นไว้ก็ไหล่ลงมาอย่างห้ามไม่ได้
“เธอร้องไห้” นิคเนมแผละออกจากฉันและใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาบนแก้มฉัน
“ฉันเหมือนคนโง่ใช่ไหม”ฉันเงยหน้าขึ้นสบตานิคเนม”นายจะไม่ทิ้งฉันใช่ไหม”
“ไม่มีทาง!!ไม่มีทางเด็ดขาด” พูดจบนิคเนมก็ดึงฉันเข้าไปกอด ฉันซบหน้าลงบนอกของเขาอย่างรู้สึกหวั่นไหว ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะว่าสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดมันไม่เป็นความจริงฉันกลัว กลัวว่าวันหนึ่งเขาจะทิ้งฉันไปเหมือนกับทิ้งผู้หญิงคนอื่นแต่ฉันก็เลือกทางเดินนี้เอง ฉันเลือกที่จะเป็นคนโง่เชื่อในคำพูดของเขา
อ๊อดดดดดดดด
เสียงดังบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นฉันเก็บของเข้าไปในกระเป๋าอย่างเมอลอยวันนี้นิคเนมบอกฉันว่าเขาคงไม่ได้ไปส่งฉันเพราะเขาติดธุระอะไรสักอย่างเกี่ยวกับครอบครัว
“ซีเมล์..แกเป็นอะไรหรือเปล่า” ไอรินสะกิดแขนฉันเบาๆ
“หืม..ฉันเป็นอะไรหรอ”
“ดูแกเมอๆน่ะ หรือแกเครียดเรื่องที่ฉันโวยวายใส่ฟาง”
“ไอรินฉันมีเรื่องจะบอกแก” ฉันวางของที่กำลังเก็บทั้งหมดก่อนจะหันไปมองหน้าไอริน
“หืม O_O มีอะไรหรอ”
“คนที่ฉันคบด้วยจริงๆ” ฉันเว้นวรรค์เพื่อทำใจที่จะพูดเรื่องจริงทั้งหมดให้ไอรินฟังใจหนึ่งฉันก็กลัวไอรินจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับนิคเนม
“อะไร” ไอรินเขย่ามือฉันเบาๆ
“คนที่ฉันคบด้วยจริงๆคือ..นิคเนมไม่ใช่ฟาง” พูดจบฉันก็หลับตาปี้เพราะทนมองหน้าไอรินไม่ได้ไม่รู้ว่ายัยนี้จะทำหน้ายังไงใส่ฉัน
“เฮ้อออ แกนี้จริงๆเลยน่ะปิดได้แม้กระทั้งเพื่อน” ไอรินเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้
“หืม”ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตาไอริน”แกไม่โกรธฉันหรอ แกชอบเขามาเป็นปีไม่ใช่หรอ”
“ฉันยังไม่บอกแก่อีกหรอว่าฉันไม่ได้ชอบเขาแล้ว”
“บอกแล้ว..แต่ฉันคิดว่าแกพูดเล่น”
“บ้า! เรื่องแบบนี้ใครเขาพูดเล่นกัน” ไอรินหันซ้ายหันขวาก่อนจะป้องปากกระซิบที่ข้างหูฉัน”วันนี้เขาจะมารับแกกลับบ้านใช่ไหม”
“ไม่ล่ะ..เขามีธุระที่บ้านน่ะ” ฉันตอบเสียงเศร้าๆ
“ได้ไง!! มีแฟนสวยแบบแกไม่กลัวคนมาแย้งหรือไงอีตาฟางก็ชอบมาป่วนเปี้ยนกับแกอยู่ไม่ใช่หรอ” ไอรินแซว
“ฉันไม่รู้ว่าเขาชอบฉันจริงๆหรือป่าว” พูดจบฉันก็จัดการเก็บของต่อ
“ทำไมแกพูดแบบนี้ล่ะก้นหม้อแกยังไม่ทันดำเลยน่ะ!”
“เรื่องของฉันกับนิคเนมมันซับซ้อนน่ะ” ฉันมองหน้าไอรินอย่างเศร้าก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอรินฟังเผื่อว่ายัยนี้จะช่วยแนะนำอะไรฉันได้บ้างเช่น ‘แกควรจะตัดใจจากเขาน่ะถ้าไม่อยากเจ็บ’ หรือ ‘ฉันว่าเขายังรักยัยหน่อไม้นั้นอยู่แน่ๆ’ แต่สิ่งที่ฉันได้ยินกลับทำให้ฉันมองเห็นตัวตนความเป็นไอรินชัดเจนขึ้น
“ถ้าฉันเป็นแกฉันจะตบๆๆยัยหน้อไม้ให้อายไปเลยจะได้รู้บ้างว่าคนของใคร” ไอรินทำท่าฮึกเหิม
“แกช่วยแนะนำอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อยสิ ฉันเป็นประธานนักเรียนน่ะย่ะ”
“อ้ายยย!! แกทำอะไรก็ไม่ผิดหรอกคนทั้งโรงเรียนรักแกจะตายไปเชื่อเถอะว่าถ้าแก่เกิดมีเรื่องกับยัยหน้อไม้นั้นผนันกันไหมล่ะว่าคนที่ผิดคือยัยนั้น”
“ต้นไผ่ไม่ได้ทำอะไรผิดนิ...อีกอย่างฉันก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย”
“ไม่อยากมีเรื่อง?”ไอรินถ้วนคำเสียงสูง”แกมาเป็นประธานนักเรียนเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะติกแบล็คลิตส์”
“แกกำลังยุให้ฉันไปตบยัยนั้นอยู่น่ะ” ฉันหยิบของชิ้นสุดท้ายใส่กระเป๋าและปิดมันเอาไว้ก่อนจะเอามาสะพายไหล่”ฉันกลับแล้วน่ะขืนคุยกับแกต่อฉันได้กลายเป็นฆ่าตกรแน่นอน”
“ประธานนนนนนนน” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นจากประตูห้องทำให้ฉันกับไอรินหันไปมองต้นเสียง
“มาลินน์น์” ฉันกลอกตาใส่เขาอย่างเครียดๆ”ให้ตายเหอะ!นายควรจะเลิกยุ้งกับเพื่อนฉันเสียที”
“พูดงี้ก็สวยสิครับประธาน”
“ฉันสวยอยู่แล้ว -_-”
“ฉันไม่ได้ชมเธอเสียหน่อย -_-” พูดจบมาลินน์น์ก็เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าของไอรินมาสะพายหน้าตาเฉย
“ทำไมวันนี้เธอไม่โวยวายล่ะ” ฉันขมวดคิ้วมองไอรินสลับกับมาลินน์น์
“^^;” ไอรินส่งยิ้มแห้งๆมาให้ฉัน”ฉันเป็นเพื่อนกับเขาน่ะ”
“เพื่อน?” ฉันมองไอรินสลับกับมาลินน์น์อีกครั้ง”มีเรื่องอะไรที่ฉันควรรู้เกี่ยวกับพวกเธอสองคนหรือเปล่าเนี้ย”
“ซีเมล์..ฉันรู้ว่าแกไม่สบายใจ” ไอรินเดินมาจับมือฉัน”ไปกับฉันเถอะ”
“แกจะพาฉันไปไหนน่ะ”
“ไปกับเราเถอะประธาน” มาลินน์น์พูดยิ้มๆ
“เรา?..ให้ตายเหอะ!!เธอต้องเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังโดยด่วน”
ก้านกล้วย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ค. 2556, 08:16:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ค. 2556, 08:16:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 990
| << 24 | 26 >> |