วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น
ตอน: 26
สุดท้ายฉันก็ทนฟังไอรินกับมาลินน์น์รบเร้าไม่ไหวเลยต้องมากับสองคนนี้อย่างจำใจนี้เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ฉันได้นั่งรถของอีตาบ้ามาลินน์น์ดูๆไปหมอนี้ก็คงจะรวยไม่ต่างจากนายฟางเลยล่ะ ฉันพึ่งมาสังเกตุว่าพวกเขาขับรถยี่ห้อเดียวกันทุกคนเลย -_- ตลอดทางที่นั่งมาฉันก็เห็นไอรินกับมาลินน์น์ทะเลาะกันมาตลอดทางฉันเคยคิดน่ะว่าบ้างทีสองคนนี้อาจแอบคบกันแต่พอมาเห็นแบบนี้ฉันว่าฉันคิดผิดแล้วแหละ =_=
“ถึงแล้วหรอ” ฉันถามขึ้นเมื่อรถของมาลินน์น์จอดสนิท
“อืม” ไอรินหันมาพยักหน้าให้ฉันก่อนจะเปิดประตูลงไป
“นี้มันที่ไหนกันเนี้ย” ฉันหันไปถามไอรินทันทีที่ลงจากรถเรียบร้อย ไอรินพาฉันมาที่..จะเรียกว่าอะไรดีล่ะสวนหย่อมก็ไม่ใช่เพราะมันเป็นทะเลทราบกว้างมองสุดลูกหูลูกตาบริเวณโดยรอบจะมีคนมานั่งชมวิวอยู่บางคนก็พาครอบครัวมาปิคนิค
“มันเป็นสวนสาธรณะใกล้ๆบ้านฉันเองแหละ” มาลินน์น์พูดขึ้น
“มานี้สิซีเมล์” ไอรินเดินจูงมือฉันให้ไปนั่งริมน้ำ “ฉันรู้ว่าเธอไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันอาจจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีเท่าไหร่แต่ฉันก็อยากทำให้เธอสบายใจน่ะ”
“ขอบใจน่ะ...มาลินน์น์ล่ะ” ฉันถามขึ้นเมื่อมองไปข้างหลังแล้วไม่พบมาลินน์น์
“เขาไปเล่นกับเจ้าบ๊อบบี้น่ะทางนู้นน่ะ” ไอรินชี้มือไปด้านข้างของบริเวณสระ
“หมาหรอ” ฉันหันมาถามไอรินเมื่อพบว่ามาลินน์น์กำลังคุยกับหมา “เขาน่ารักดีเนอะ ^^”
“อี๋!!หน้ารักตรงไหนคนบ้าอะไรคุยกับหมาก็ได้”
“นั้นแหละที่ฉันบอกว่าน่ารัก เขาคุยกับเจ้าตัวนี้บ่อยไหม”
“ก็ทุกครั้งที่มานั้นแหละ ” ไอรินพตอบยิ้มๆ ทำให้ฉันอดยิ้มกับอาการของหล่อนไม่ได้
“ทำไมต้องยิ้มเวลามองมาลินน์น์ด้วยล่ะ” ฉันเอาไหล่กระแชะไหล่ของไอรินเป็นเชิงล้อเลียน
“บ้า >////<”
ฉันกับไอรินนั่งคุยกันสักพักใหญ่ๆมาลินน์น์ก็วิ่งมาบอกให้ฉันกับไอรินรีบกลับด้วยท่าทางนๆ
“ประธาน!!ฉันว่าเธอกลับได้แล้วมั้ง” พูดจบมาลินน์น์ก็ดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น
“อะไรของนายเนี้ยมาลินน์น์!!นายจะลากเพื่อนฉันไปไหน” ไอรินโวยวายใส่มาลินน์น์
“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว!! เร็วสิ”
“ไม่! ฉันไม่ให้เพื่อนฉันไปไหนทั้งนั้นจนกว่านายจะบอกว่านี้มันเรื่องอะไร!!”
มาลินน์น์มีอาการลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจก้มหน้าลงไปป้องปากกระซิบบอกอะไรไอรินสักอย่างโดยที่ฉันมีลางสังหรว่ามันต้องเกี่ยวกับฉันล่ะเพราะทันทีที่มาลินน์น์พูดจบคนที่เป็นฝ่ายเร่งฉันกลับเป็นไอรินเสียเอง
“ซีเมล์!! เราต้องรีบไปจากที่นี้ให้ด่วนที่สุด!!” ไอรินกระฉากแขนฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะออกแรงลากฉันไปที่รถ
“เธอเป็นบ้าอะไรองเธอเนี้ยไอริน!!” ฉันถามไอรินเมื่อเดินมาถึงรถแล้ว
“มะ..ไม่มีอะไร.” ไอรินพูดด้วยน้ำเสียงตะกุ๊กตะกักจนฉันรู้สึกสังสัย
“แกมีอะไรปิดบังฉันงั้นหรอ”
มะ..มะ.ไม่มีอะไร“
“แกโกหก อ๊ะ!” ฉันเลิกสนใจไอรินทันทีที่สายตาของฉันมองไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินกระหนุ่งกระหนิงหยอกล้อกันอยู่กลางถนนผู้ชายตัวสูงผิวขาวเดินเคียงคู่กับผู้ตัวเล็กหน้าตาน่ารักภาพที่ฉันเห็นมันจะหน้ามองกว่านี้ถ้าผู้ชายที่เดินอยู่ไม่ใช่ ‘นิคเนม’ ให้ตายเหอะ! นี้แสดงว่าเขาหลอกฉันอย่างงั้นหรอนี้น่ะหรอครอบครัวนี้น่ะหรอธุระของเขา
“ซีเมล์” ไอรินบีบมือฉันเบาๆเป็นเชิงปลอบ
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาผู้ชายตรงหน้าฉันไม่ใช่คนที่จะโวยวายใส่ใครก่อนโดยไม่มีเหตุผลหรอกน่ะ บางทีสิ่งที่ฉันเห็นอาจจะไม่ใช่ความจริงก็ได้นิคเนมอาจจะมาที่นี้กลับครอบครัวแล้วังเอิญเจอยัยนี้ก็ได้
♪Overseas from coast to coast ♪
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นทำให้นิคเนมที่กำลังเดินอยู่ชะงักก่อนที่จะล่วงโทรศัพท์ออกมานิคเนมมองโทรศัพท์ของตัวเองอย่างเครียดๆเขาชำเลืองมองต้นไผ่เล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจรับโทรศัพท์
(ฮัลโหล..มีอะไรหรือเปล่า) นิคเนมถามเสียงเรียบ
“…” ฉันยืมมองนิคเนมรับโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่แทบจะแหลกเป็นผง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขารำบากใจแค่ไหนกับการที่ต้องกดรับโทรศัพท์ของฉัน
(เธอเป็นอะไรหรือป่าว) นิคเนมถามด้วยเสียงที่เข้มกว่าปกติโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา
“…”
(ให้ตายเหอะ! เธอกำลังทำให้ฉันเป็นห่วงรู้ตัวบ้างไหม!!) นิคเนมตะวาดดังลั้นก่อนจะยื่นกุแจรถให้ต้นไผ่เป็นเชิงบอกว่า ‘ไปรอฉันในรถก่อน’ ซึ่งยัยต้นไผ่ก็ยอมรับกุญแจไปโดยดีแต่ก็ไม่ขยับเขยืนไปไหน
“นายอยู่ไหนหรอ..” ฉันถามโดยที่สายตายังมองผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘แฟน’ ไม่วางตา
(อ๋อ..เอ่อ..) นิคเนมพูดได้แค่นั้นก่อนจะเงียบหายไป
ฉันจ้องมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด ได้โปรดเถอะนิคเนมอย่าโกหกฉันเลยบอกฉันมาสิว่านายแค่มาทำธุระแล้วเจอยัยนั้นนายไม่ได้มาเที่ยวกับยัยนั้นอย่างที่ฉันเห็น หรือบอกอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คำโกหกฉันรับได้ทุกอย่าง
(ฉันอยู่กับครอบครัวน่ะ)
สุดท้ายนายก็เลือกที่จะโกหกฉันเหมือนทุกครั้งสิน่ะ ฉันรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบ้างอย่างจุกขึ้นมาทีคอฉันกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ที่ขอบดวงตา ผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เขาจะรักคงมีแต่ยัยต้นไผ่คนเดียวละมั้ง ฉันยืนมองนิคเนมอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขาตรงๆ
“ไง..ดีใจไหมที่เจอฉัน” ฉันมองหน้านิคเนมผ่านม่านน้ำตาที่บทบังจนแทบมองไม่เห็นหน้าของเขาเลยด้วยซ้ำ
“ซะ..ซีเมล์” นิคเนมมีท่าทางตกใจอย่างมากเมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปทัก
“ตกใจมากงั้นสิ” ฉันใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มออกอย่างไม่ใยดี “นี้น่ะหรอครอบครัวที่นายว่านี้น่ะหรอธุระของนายสำคัญมากสิน่ะ”
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดน่ะซีเมล์” นิคเนมตรงเข้ามาจับแขนฉันเอาไว้
“ปล่อย!!” ฉันตะวาดนิคเนมพร้อมทั้งบิดข้อมืออกจากการเกาะกุมของเขา
“ไม่!! ถ้าฉันปล่อยเธอไป...เธอคงจะไม่กลับมาหาฉันอีก”
“แล้วสิ่งที่นายทำกับฉันล่ะ นายหลอกฉันว่านายมาทำธุระกับครอบครัวแต่ที่จริงแล้วนายมาอยู่กับผู้หญิงคนนี้” ฉันหันไปชี้หน้าต้นไผ่อย่างเอาเรื่อง
“ฉัน..ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เธอเข้าใจ”
“ถึงแล้วหรอ” ฉันถามขึ้นเมื่อรถของมาลินน์น์จอดสนิท
“อืม” ไอรินหันมาพยักหน้าให้ฉันก่อนจะเปิดประตูลงไป
“นี้มันที่ไหนกันเนี้ย” ฉันหันไปถามไอรินทันทีที่ลงจากรถเรียบร้อย ไอรินพาฉันมาที่..จะเรียกว่าอะไรดีล่ะสวนหย่อมก็ไม่ใช่เพราะมันเป็นทะเลทราบกว้างมองสุดลูกหูลูกตาบริเวณโดยรอบจะมีคนมานั่งชมวิวอยู่บางคนก็พาครอบครัวมาปิคนิค
“มันเป็นสวนสาธรณะใกล้ๆบ้านฉันเองแหละ” มาลินน์น์พูดขึ้น
“มานี้สิซีเมล์” ไอรินเดินจูงมือฉันให้ไปนั่งริมน้ำ “ฉันรู้ว่าเธอไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันอาจจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีเท่าไหร่แต่ฉันก็อยากทำให้เธอสบายใจน่ะ”
“ขอบใจน่ะ...มาลินน์น์ล่ะ” ฉันถามขึ้นเมื่อมองไปข้างหลังแล้วไม่พบมาลินน์น์
“เขาไปเล่นกับเจ้าบ๊อบบี้น่ะทางนู้นน่ะ” ไอรินชี้มือไปด้านข้างของบริเวณสระ
“หมาหรอ” ฉันหันมาถามไอรินเมื่อพบว่ามาลินน์น์กำลังคุยกับหมา “เขาน่ารักดีเนอะ ^^”
“อี๋!!หน้ารักตรงไหนคนบ้าอะไรคุยกับหมาก็ได้”
“นั้นแหละที่ฉันบอกว่าน่ารัก เขาคุยกับเจ้าตัวนี้บ่อยไหม”
“ก็ทุกครั้งที่มานั้นแหละ ” ไอรินพตอบยิ้มๆ ทำให้ฉันอดยิ้มกับอาการของหล่อนไม่ได้
“ทำไมต้องยิ้มเวลามองมาลินน์น์ด้วยล่ะ” ฉันเอาไหล่กระแชะไหล่ของไอรินเป็นเชิงล้อเลียน
“บ้า >////<”
ฉันกับไอรินนั่งคุยกันสักพักใหญ่ๆมาลินน์น์ก็วิ่งมาบอกให้ฉันกับไอรินรีบกลับด้วยท่าทางนๆ
“ประธาน!!ฉันว่าเธอกลับได้แล้วมั้ง” พูดจบมาลินน์น์ก็ดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น
“อะไรของนายเนี้ยมาลินน์น์!!นายจะลากเพื่อนฉันไปไหน” ไอรินโวยวายใส่มาลินน์น์
“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว!! เร็วสิ”
“ไม่! ฉันไม่ให้เพื่อนฉันไปไหนทั้งนั้นจนกว่านายจะบอกว่านี้มันเรื่องอะไร!!”
มาลินน์น์มีอาการลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจก้มหน้าลงไปป้องปากกระซิบบอกอะไรไอรินสักอย่างโดยที่ฉันมีลางสังหรว่ามันต้องเกี่ยวกับฉันล่ะเพราะทันทีที่มาลินน์น์พูดจบคนที่เป็นฝ่ายเร่งฉันกลับเป็นไอรินเสียเอง
“ซีเมล์!! เราต้องรีบไปจากที่นี้ให้ด่วนที่สุด!!” ไอรินกระฉากแขนฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะออกแรงลากฉันไปที่รถ
“เธอเป็นบ้าอะไรองเธอเนี้ยไอริน!!” ฉันถามไอรินเมื่อเดินมาถึงรถแล้ว
“มะ..ไม่มีอะไร.” ไอรินพูดด้วยน้ำเสียงตะกุ๊กตะกักจนฉันรู้สึกสังสัย
“แกมีอะไรปิดบังฉันงั้นหรอ”
มะ..มะ.ไม่มีอะไร“
“แกโกหก อ๊ะ!” ฉันเลิกสนใจไอรินทันทีที่สายตาของฉันมองไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินกระหนุ่งกระหนิงหยอกล้อกันอยู่กลางถนนผู้ชายตัวสูงผิวขาวเดินเคียงคู่กับผู้ตัวเล็กหน้าตาน่ารักภาพที่ฉันเห็นมันจะหน้ามองกว่านี้ถ้าผู้ชายที่เดินอยู่ไม่ใช่ ‘นิคเนม’ ให้ตายเหอะ! นี้แสดงว่าเขาหลอกฉันอย่างงั้นหรอนี้น่ะหรอครอบครัวนี้น่ะหรอธุระของเขา
“ซีเมล์” ไอรินบีบมือฉันเบาๆเป็นเชิงปลอบ
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาผู้ชายตรงหน้าฉันไม่ใช่คนที่จะโวยวายใส่ใครก่อนโดยไม่มีเหตุผลหรอกน่ะ บางทีสิ่งที่ฉันเห็นอาจจะไม่ใช่ความจริงก็ได้นิคเนมอาจจะมาที่นี้กลับครอบครัวแล้วังเอิญเจอยัยนี้ก็ได้
♪Overseas from coast to coast ♪
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นทำให้นิคเนมที่กำลังเดินอยู่ชะงักก่อนที่จะล่วงโทรศัพท์ออกมานิคเนมมองโทรศัพท์ของตัวเองอย่างเครียดๆเขาชำเลืองมองต้นไผ่เล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจรับโทรศัพท์
(ฮัลโหล..มีอะไรหรือเปล่า) นิคเนมถามเสียงเรียบ
“…” ฉันยืมมองนิคเนมรับโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่แทบจะแหลกเป็นผง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขารำบากใจแค่ไหนกับการที่ต้องกดรับโทรศัพท์ของฉัน
(เธอเป็นอะไรหรือป่าว) นิคเนมถามด้วยเสียงที่เข้มกว่าปกติโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา
“…”
(ให้ตายเหอะ! เธอกำลังทำให้ฉันเป็นห่วงรู้ตัวบ้างไหม!!) นิคเนมตะวาดดังลั้นก่อนจะยื่นกุแจรถให้ต้นไผ่เป็นเชิงบอกว่า ‘ไปรอฉันในรถก่อน’ ซึ่งยัยต้นไผ่ก็ยอมรับกุญแจไปโดยดีแต่ก็ไม่ขยับเขยืนไปไหน
“นายอยู่ไหนหรอ..” ฉันถามโดยที่สายตายังมองผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘แฟน’ ไม่วางตา
(อ๋อ..เอ่อ..) นิคเนมพูดได้แค่นั้นก่อนจะเงียบหายไป
ฉันจ้องมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด ได้โปรดเถอะนิคเนมอย่าโกหกฉันเลยบอกฉันมาสิว่านายแค่มาทำธุระแล้วเจอยัยนั้นนายไม่ได้มาเที่ยวกับยัยนั้นอย่างที่ฉันเห็น หรือบอกอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คำโกหกฉันรับได้ทุกอย่าง
(ฉันอยู่กับครอบครัวน่ะ)
สุดท้ายนายก็เลือกที่จะโกหกฉันเหมือนทุกครั้งสิน่ะ ฉันรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบ้างอย่างจุกขึ้นมาทีคอฉันกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ที่ขอบดวงตา ผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เขาจะรักคงมีแต่ยัยต้นไผ่คนเดียวละมั้ง ฉันยืนมองนิคเนมอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขาตรงๆ
“ไง..ดีใจไหมที่เจอฉัน” ฉันมองหน้านิคเนมผ่านม่านน้ำตาที่บทบังจนแทบมองไม่เห็นหน้าของเขาเลยด้วยซ้ำ
“ซะ..ซีเมล์” นิคเนมมีท่าทางตกใจอย่างมากเมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปทัก
“ตกใจมากงั้นสิ” ฉันใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มออกอย่างไม่ใยดี “นี้น่ะหรอครอบครัวที่นายว่านี้น่ะหรอธุระของนายสำคัญมากสิน่ะ”
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดน่ะซีเมล์” นิคเนมตรงเข้ามาจับแขนฉันเอาไว้
“ปล่อย!!” ฉันตะวาดนิคเนมพร้อมทั้งบิดข้อมืออกจากการเกาะกุมของเขา
“ไม่!! ถ้าฉันปล่อยเธอไป...เธอคงจะไม่กลับมาหาฉันอีก”
“แล้วสิ่งที่นายทำกับฉันล่ะ นายหลอกฉันว่านายมาทำธุระกับครอบครัวแต่ที่จริงแล้วนายมาอยู่กับผู้หญิงคนนี้” ฉันหันไปชี้หน้าต้นไผ่อย่างเอาเรื่อง
“ฉัน..ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เธอเข้าใจ”
ก้านกล้วย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 พ.ค. 2556, 08:02:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 พ.ค. 2556, 08:03:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1003
| << 25 | 27 >> |