หนึ่่งหัวใจ
ชายหนุ่มที่มีแผลใหญ่เพราะภรรยาเก่า ต้องมาเจอกับสาวน้อยที่มาทำให้หัวใจคนมีแผลต้องปั่นป่วน และ ต้องมาเจอกับปัญหารักสามเศร้า เพราะแม่สาวน้อยเองก็มีแฟนอยู่แล้ว ส่วนเขาก็ยังมีทะเบียนสมรส ที่ยังอยู่
Tags: ความรัก
ตอน: ตอนที่ 3.1 การประกวดอาหารนาๆชาติ / วันก่อนแข่ง
ชวินยืนตรวจของที่สั่งมาแทนของที่แตกไปเพราะฝีมือเด็กฝึกงาน ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ไม่ลงโทษเธอ พอเห็นแววตาโตๆนั้นใจเขาก็อ่อนทุกที
เอ๊ะ!!! ไม่สิเขาจะคิดแบบนี้ไม่ได้ เธอมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน เขาเข็ดแล้วกับการแย่งชิงของๆคนอื่นแล้ว
“คุณวินคะ”เลขาสาวเรียกชวินที่ยืนสะบัดหัวอยู่ “อะไรเข้าหูเหรอคะ”
“เปล่า ผมบริหารคอ คุณณามีอะไรเหรอ”
กรุณาสีหน้าไม่ค่อยดีส่งซองที่จ่าหน้าถึงชวิน
‘งานมหกรรมอาหารนาๆชาติ’
“ไปรษณีย์เพิ่งมาส่งค่ะ”
ชวินพยักหน้าเปิดซองอ่านดู จริงสิเขาส่งชื่อร้านเข้าประกวดไปเมื่อสามเดือนก่อน ซึ่งงานจะถูกจัดในอีกสองวัน
“อีกสองวัน”
“ใช่ค่ะคุณวิน เราจะทำยังไงดีค่ะ”เลขาสาวหาทางออกไม่ได้
“เชฟซอยไง”
“เซฟซอยทำเป็นแต่อาหารเกาลีค่ะ ร้านของเราเขากำหนดให้เป็นอาหารไทย
ประยุกต์ค่ะ”กรุณาบอกรายระเอียดเพิ่มเติม ชวินก้มลงไปอ่านก็พบว่าร้านของเขาถูกจัดอยู่ในหมวดอาหารไทย
“จริงๆด้วย เดี๋ยวนะคุณรู้ได้ยังไง”ชวินสงสัยก็ในเมื่อซองจดหมายนี่เขาเปิดคนแรก
“ถ้าดิฉันบอกคุณวินอย่าโกรธนะคะ”
ชวินพยักหน้า
“คือเขาส่งอีเมล์มาบอกได้เดือนหนึ่งแล้วค่ะ”กรุณาก้มหน้าไม่กล้าสบตาชวิน
ชายหนุ่มหายใจเข้าออกระงับความโกธร ‘เอาอีกแล้วลูกน้องแต่ละคน’
“ผมเข้าใจแล้ว แล้วคุณมีอะไรจะบอกผมอีก”ชายหนุ่มถามเพื่อจะได้โมโหทีเดียว
“เชฟอาหารไทยของเรามีสองคน เชฟกุ้งลาคลอด ส่วยเชฟพงศ์ถูกคนเหยียบมือเจ็บทั้งสองข้างเมื่อวันก่อน ตอนนี้เราไม่มีเชฟอาหารไทยเลยค่ะ”
ชวินหลับตาคิดหนักงานนี้ถึงคราวร้านเสียชื่ออีกแน่ๆ แต่เดี๋ยวนะเขาลืมใครบางคนไป คนที่จะเผาร้านเขาเมื่อวันก่อน
“ผมว่าผมมีเชฟแล้ว”ชวินยิ้มมุมปากก่อนจะรีบขึ้นห้องเพื่อจะไปเก็บเสื้อผ้าไปเชียงใหม่ สถานที่จัดงานคือ ‘รีสอร์ท ไร่ละอ่อนน้อย’
“แหมๆแต่งตัวสวยเชียวนะจะไปไหนจ๊ะน้องสาว”พลพลที่ถือถาดอาหารมาเสิร์ฟลูกค้า แซวน้องสาวที่แต่งตัวไม่เหมือนทุกวัน
เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของเพราเป็นลูกชายคนโตของบ้าน ทำงานเป็นหนุ่มบัญชีแต่ถูกไล่ออกเพราะไปขัดผลประโยชน์คนมีตำแหน่งใหญ่กว่า เลยหันมาช่วยพ่อกับแม่ที่เปิดร้านอาหารทั้งๆที่ฝีมือทำอาหารไม่เอาอ่าว
สุรีพี่สะใภ้มองชุดบนตัวเธอ เสื้อสีเขียวแขนยาวถึงข้อมือ กระโปงพลิ้วสีเหลืองยาวถึงตาตุ่ม รองเท้าผ้าใบเดินป่าสีเขียวของผู้ชาย
“พลมองยังไงว่ายัยเพสวย นี่เพเธอจะไปเที่ยวสวนรถไฟหรือไปเมืองหิมะ”จับตัวน้องสามีหมุนไปมา
“พี่ซัน พี่เพเขาก็แต่งตัวแนวแบบนี้ทุกวันแหละ”พรรณนาที่ช่วยหันผักว่า
“ไปว่าพี่เขา จะแต่งตัวยังไงก็ขอให้ลูกแม่เป็นคนดีก็พอ”หญิงวัยหกสิบที่มือมีตะหลิวทั้งสองข้างหันมาปลอบลูกสาว
กิ่งการถือว่าหน้าอ่อนกว่าวัยมาก ยังสวยเหมือนสาวสี่สิบ รูปร่างเล็ก ไม่เหมือนเพราที่อวบอั๋นเหมือน...
“ใช่ไปว่าไปพี่เขาทำไมยัยพัด เพใส่แบบนี้ดีแล้วไม่ต้องไปเปิดอกเปิดขาอ่อนให้ใครดู”ชายอ้วนวัยหกสิบสองเดินถือหม้อข้าวใบยักษ์ออกมาจากหลังครัว
สังวาล พ่อครัวใหญ่ของร้าน เปิดร้านอาหารมาตั้งแต่วัยหนุ่ม ชิมอาหารมาทั่วสารทิศ เลยทำให้ต้องมีถังเก็บรสชาติที่ใหญ่เป็นพิเศษ
“จริงของแกว่ะไอ้สัง ผู้หญิงสมัยนี้เปิดนั้น เปิดนี้ ไปปิดส่วนที่ไม่ควรปิด เอาหูฟังมาปิดหู ใส่ถุงเท้าถึงเข่าแต่กระโปงสั้นถึงเอว หนูเพปิดไว้ก็ดีเพราะถ้าเปิดสงสัยจะทะลักเอาหนา”ลุงไก่ลูกค้าขาประจำออกความเห็น แต่ความเห็นแบบนี้สงสัยจะเจอของดี
“เก็บปากไว้กินข้าวแกงเถอะตาไก่”กิ่งหาหันมาว่าคนชอบยุ้งเรื่องชาวบ้าน
“แม่กิ่งนี่หนาสวยดุจริงๆ เอนั้นรถใครมาจอดขวางหน้าร้านเลย รถราคาแพงเสียด้วย สงสัยวันนี้จะมีคนมาเหมาแล้วล่ะมั้ง”ลุงไก่ว่า
เพราหันไปมองก็ทำหน้าเซ็ง ไอ้จะมาเหมาเจ้าของรถคันนั้นคงไม่แน่ แต่ถ้ามาเรียกเก็บค้าเสียหายนี้ก็อีกเรื่อง
“ไม่ใช่หรอกลุงไก่ คนนั้นเจ้านายที่หนูไปฝึกงานด้วย”เพราบอกทุกคน พรรณนารีบเดินมาหาพี่สาว
“เขาจะมาเก็บค่าเสียหายรึเปล่าพี่เพ”
“ค่าเสียหายอะไร”สังวาลหันมาถามลูกสาว
“ก็ค่าเสียหายที่พี่เพไปเผ่าร้านเขาไงพ่อ”น้องสาวตัวดีเล่าต่อ
“ห๋า!!!”และคงไม่แปลกที่ทุกคนจะตกใจพร้อมกัน
“ขอโทษนะครับ”ชวินที่มองทุกคนตกใจกันอยู่สักพักโดยไม่สนใจผู้มาเยือนอย่างเขา เลยต้องเรียกร้องความสนใจสักหน่อย
“พ่อจ๋า แม่จ๋า นี่คุณวินจ๊ะ คุณวินคะนี่พ่อแม่หนู นั้นพี่ชาย พี่สะใภ้ น้องสาว”
เพราแนะนำทุกคนยกมือไหว้ชวิน ชายหนุ่มไหว้รับเท้าแทบไม่ทัน ก่อนจะดึงเพราไปคุยกันนอกร้าน
“คุณวินมีอะไรคะ”
ชวินมองเพราตั้งแต่หัวจรดปลาย
“นี่คนหรือต้นกล้วยเหยี่ยวเนี่ยมีตั้งแต่ใบเขียวถึงใยแกเลย”
“คุณวินมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”เพราแก้มป่องเพราะความโกธร ชวินแทบลงไปขำกับพื้น ‘ยัยแก้มปลาทอง’
“ฮึม...เธอไปเก็บเสื้อผ้าแล้วไปกับฉัน”
“หา!!!”เสียงคนจำนวนหนึ่งร้องพร้อมกัน
ชวินกับเพราหันไปมองก็พบ พ่อ แม่ พี่ น้อง พี่สะใภ้ และลูกค้าในร้าน ออกมาแอบฟังที่หน้าร้าน พอทุกคนเห็นชวินมองมาก็รีบกับที่แทบไม่ทัน ชวินก็เลยลากเพรากับเข้ามาในร้าน
“คือแบบนี้นะครับ”เสียงขอชายหนุ่มดังพอที่คนเดินผ่านไปผ่านมายังได้ยิน “เพเขาทำให้ร้านของผมขาดเชฟ แล้วทีนี่ร้านผมต้องไปแข่งขันทำอาหารไทย ซึ่งคนที่ทำ
อาหารไทยได้ของที่ร้านผมก็คือเพ แล้วสถานที่แข่งขันก็คือ เชียงใหม่ ผมก็เลยต้องให้เพไปเก็บกระเป๋าแล้วไปกับผม ทุกคนได้ยินแล้วคงเข้าใจกันแล้วนะครับ”ชายหนุ่มประชด
“แต่หนู”เพราพยายามจะบอกว่าเธอมีนัดกับชินกร แต่พอมองไปเห็นตาชวินที่สื่อประมาณว่า ‘เธอต้องชดใช้’ เลยต้องกลืนทุกคำพูดลงคอแล้วพยักหน้าช้าๆเดินขึ้นห้องไปเก็บของ
ชวินหันมามองพ่อกับแม่ของเพรา ที่มองเขาตาค้าง
“ไปหลายๆวันก็ได้ค่ะ”กิ่งการรีบบอกโดยชวินยังไม่ได้ถาม
“ใช่ครับๆ”สังวาลรีบพยักหน้าเห็นด้วย
เวลาไม่นานเพราก็ถือกระเป๋าใบใหญ่ลงมา ชวินมองแล้วก็นึกขำ เขาลืมบอกเธอไปว่า
ไปแค่ไม่กี่วัน แต่ก็ไม่อยากจะพูดมารีบดึงกระเป๋าจากมือของแม่สาวอวบไปใส่หลังรถ
“สวัสดีทุกคนนะครับ”ชายหนุ่มไหว้ทุกคนที่อยู่ในร้านแล้วลากเพราที่ยังไหว้พ่อแม่ไม่
เสร็จยัดใส่รถแล้วขับออกไปอย่างไว
“พี่บอล”พรรณนาที่กำลังโบกมือลาพี่สาวหันมาเจอชินกรที่ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล
“มาส่งใครไปไหนกันเหรอครับครับ”ชายหนุ่มยังยิ้มไม่หุบเพราะนานๆทีเพราจะยอมไปเที่ยวกับเขา
“มาหายังเพเหรอ โน้นไปกับคุณวินแล้ว ไปหลายวันด้วย ค้างคืนกันด้วยนะ คุณวินนี่หล่อจริงๆเนอะพ่อ”พลพลบอกชินกรแล้วหันไปกอดคอผู้เป็นพ่อเข้าร้าน ความเป็นจริงเขาไม่ค่อยชอบหน้าชินกรสักเท่าไหร่ สังวาลก็เช่นกัน
ชินกรเหมือนถูกชกที่หน้า มองไปที่ถนนที่ไม่ไม่เห็นแม้แต่ฝุ่นของรถชวินแล้ว โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครอีกคนมองเขาอยู่
เพราเดินเล่นอยู่ในสวนส้มของไร่ละอ่อนน้อย ชวินพาเธอมาถึงนี้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน พอชายหนุ่มเช็คอินเสร็จก็เข้าไปหลับเป็นตายอยู่ในห้องเพราะเหนื่อยจากการขับรถมาหลายชั่วโมงโดยไม่ได้พัก ปล่อยให้เพราออกมาเที่ยวชมธรรมชาติที่ไม่ค่อยได้เห็นเพียงลำพัง
แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะหลับเขาได้ยื่นซองรายละเอียดการแข่งขันมาให้แม่สาวอวบคิดเป็นการบ้าน
“แล้วฉันจะไปคิดออกไหม โจทย์อาหารไทยประยุกต์ ของคราวหนึ่ง หวานหนึ่ง และน้ำอีกหนึ่ง”
หญิงสาวเดินมาเลื่อยเปื่อยจนมาถึงดงกล้วยน้ำหว้า เห็นกล้วยสุกอยู่หลายเครือ
“เห็นแล้วอยากกินขนมกล้วยเลย จริงสิ เค้กหน้าขนมกล้วย”
“หนูตรงนี้ไม่ใช่จุดที่นักท่องเที่ยวจะมาเที่ยวนะจ๊ะ”หญิงชราใส่ชุกทำงานเดินมาหาเพรา
“หนูขอโทษค่ะคุณยาย พอดีหนูเดินคิดอะไรเพลินไปหน่อยค่ะ เอ่อ...คุณยายคะกล้วยนี่ของเจ้าของที่นี่เหรอคะ”เพรายกมือขอโทษก่อนจะนึกออกว่าน่าจะถามหาเจ้าของกล้วยพวกนี้
หญิงสาวรู้สึกคุ้นๆหน้ายายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
“ใช่”หญิงชราตอบด้วยท่าทางยิ้มแย้ม นึกเอ็นดูเด็กสาวแก้มยุ้ยคนนี้ “หนูอยากทานเห
รอ เดี๋ยวยายจะให้คนเอาไปให้ที่ห้อง อยู่ห้องไหนล่ะ”
“คุณยายเป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ”เพราเพิ่งนึกออกว่าเธอเคยเห็นหญิงชราในหนังสือท่องเที่ยว แล้วก็รายการทีวี
หญิงชราพยักหน้า เพรารีบยกมือไหว้อีกครั้ง
“หนูขอโทษนะคะที่จำคุณยายน้อยไม่ได้”
“เรียกย่าว่าย่าเถอะมันคุ้นหูกว่า หนูมาเที่ยวกับใครจ๊ะ”
“เปล่าค่ะ หนูมางานประกวดอาหารนาๆชาติค่ะ”
“มากับพ่อวินเหรอ สมัยนี้เชฟอายุน้อยๆนะ”
หญิงสาวยิ้ม ไม่คิดว่าย่าน้อยจะรู้จักชวิน
“ค่ะ ตอนนี้คุณวินนอนอยู่ที่ห้องค่ะหนูเลยออกมาหาแรงบันดาลใจว่าจำทำอะไรประกวดดี เวลาเตรียมตัวก็ยังไม่มีเลยค่ะ”
“เอาแบบนี้สิมาซ้อมที่บ้านย่า เดินเลยสวนกล้วยนี้ไปก็ถึงแล้ว”
หญิงสาวยิ้มหน้าบานเดินตามย่าน้อยกลับบ้าน เธอโล่งใจแล้วที่อยากน้อยก็ได้ซ้อมมือก่อนลงแข่ง
สามสาวสามรุ่นกำลังหัวเราะคิกคักกันอยู่ในครัว ย่าน้อยกับแม่ดวงใจสอนการทำอาหารอีกหลายอย่างให้เพรา และแม่ครัวสาวก็ทำอาหารที่เป็นสูตรลับของที่บ้านเป็นการตอบแทน
ย่าน้องเลยแถมโดยการเล่าเรื่องของชวินให้หญิงสาวฟัง
“อะไรนะคะคุณวินนี่นะคะเป็นตัวป่วนประจำกลุ่ม”หญิงสาวแทบไม่เชื่อหู คนที่เธอเจอมาหลายวันไม่น่าจะใช่คนที่ย่าน้อยเล่า
“ใช่สิหนู พ่อวินจะโดนพ่อรันต์เอาอมยิ้มยัดปากเวลาพูดมากเสมอ”ย่าน้อยยืนยัน
“รันต์ หนูยังไม่เคยเห็นคุณรันต์เลยค่ะ เคยเห็นแต่คุณดิว กับ พี่น้ำค้าง โดยเฉพาะพี่น้ำค้างน่ารักมากเลยค่ะ”เพราว่า
“หนูรู้จักลูกสาวฉันด้วยเหรอ”แม่ดวงใจหันมาถาม
“พี่น้ำค้างเป็นลูกป้าดวงเหรอคะ จริงสิหน้าคล้ายๆกัน”เพราหัวเราะแก้เก้อ
“สวัสดีครับคุณย่า สวัสดีครับคุณแม่น้ำค้าง”ชวินเดินเข้ามาในครัวสวัสดีย่าน้อยและแม่ดวงใจ ก่อนจะหันไปกอดย่าน้อยแล้วหอมแก้มอีกที
เพรามองแล้วอดขำไม่ได้ แต่พอสายตาหันไปเห็นหน้าดุๆของเจ้านาย หญิงสาวเลยต้องหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“นี่เธอ มารบกวนอะไรคุณย่า ฉันบอกว่าให้ไปคิดว่าจะทำอะไรเข้าแข่งคิดได้รึยัง”ชวินหันมาทำเสียงดุใส่ลูกน้อง
“คิดได้แล้วค่ะ”เพราชี้ไปที่อาหารที่วางบนโต๊ะ “เชิญคุณวิน เลือกว่าจะเอาจานไหนเข้าประกวด”
ชวินมองอาหารกลุ่มหนึ่งที่จัดแยกไว้ต่างหาก ต้มยำกุ้ง ต้มยำไก่ แกงส้ม ผักกระเพรา ต้มข่าไก่ ฝอยทอง ทองหยิบ หองหยอด ขนมชั้น จนมาถึงเค้กหน้าตาแปลกๆ
“ไอ้นี่อะไร”
“เค้กหน้าขนมกล้วยมีกล้วยสุก กับกล้วยฉาบตกแต่งค่ะ”เพราอธิบาย
ชวินเอาช้อนตักเค้กชิมเป็นจานแรก แล้วพยักหน้า ก่อนจะหันไปเห็นส้มตำแครอท ที่มีเม็ดมะม่วงกับแอลม่อน ชายหนุ่มตักชิม แล้วพยักหน้า อีกครั้ง
“แล้วน้ำล่ะ”ชวินหันไปถามเพรา
“ยังต้มอยู่ค่ะ มีน้ำมะตูม น้ำดอกคำฝอย น้ำใบเตย และก็น้ำกระเจี๊ยบ”
“น้ำกระเจี๊ยบ ฉันว่าเราเอาน้ำกระเจี๊ยบมาต้มกับน้ำดอกมะลิ แล้วเอามาปั่น ใช้กระเจี๊ยบที่ต้มแล้วมาเชื่อมทำเป็นท๊อปปิ้ง เค้กเนี้ยลองเติมสตอเบอรี่เชื่อมเข้าไปก็น่าจะดี ส้มตำเราใส่ปูเค็มเข้าไปอีกอย่าง ฉันเอาแบบนี้แหละ”
ชวินสั่งเสร็จก็หันไปมองแม่ครัว เห็นเพราไปคว้ากระดาษมาจดใหญ่ ชายหนุ่มยิ้มบางก่อนจะหุบยิ้มเพราะหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“หนูเพเราไปดูปูเค็มกันดีกว่า ฉันดองไว้อยู่หลังบ้าน แล้วไปเอาสตอเบอรี่กันต่อฉันทำอบแห้งไว้น่าจะพอเอามาเชื่อมได้ แล้วไปเก็บดอกมะลิที่หน้าบ้านกันต่อ”แม่ดวงใจพาเพราออกไปจากห้องครัว
“พ่อวิน ทำไมไม่ชมน้องเสียหน่อย ท่าทางเขาคงอยากจะได้คำชมนะ”ย่าน้อยแนะนำตามประสาผู้หญิง
“คุณย่าครับ รู้ไหมครับว่าเธอทำให้ร้านผมเกือบพัง พ่อครัวของผมก็มือเจ็บเพราะเธอ ผมเลยไม่อยากให้เธอเหลิงนะครับ แล้วจะลืมความผิด”ชวินอธิบายข้างๆ คู ๆ
“แล้วอร่อยไหมล่ะ”ย่าน้อยถาม
“อร่อยมากๆครับ ผมว่าอร่อยกว่าพ่อครัวของผมอีก”
ชายหนุ่มยอมพูดเรื่องจริงออกมาหารู้ไม่ว่าแม่ดวงใจยังไม่ได้พาเพราไปไหน ยืนแอบ
ฟังชวินคุยกับย่าน้อยอยู่ที่หน้าประตู
“เราไปกันเถอะค่ะป้า”เพราอมยิ้มแล้วจูงแม่ดวงใจออกไปจากหน้าประตูห้องครัว
แม่ดวงใจยิ้มให้กับท่าทางเขินของสาวรุ่นลูก เหมือนนรีตอนที่แดนไทยกลับมาหาใหม่ๆไม่มีผิด
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เอามาฝากกันอีกตอนค่ะ^^ ^^
ช่วยเเนะนำ ติชม กันหน่อย หนา
เอ๊ะ!!! ไม่สิเขาจะคิดแบบนี้ไม่ได้ เธอมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน เขาเข็ดแล้วกับการแย่งชิงของๆคนอื่นแล้ว
“คุณวินคะ”เลขาสาวเรียกชวินที่ยืนสะบัดหัวอยู่ “อะไรเข้าหูเหรอคะ”
“เปล่า ผมบริหารคอ คุณณามีอะไรเหรอ”
กรุณาสีหน้าไม่ค่อยดีส่งซองที่จ่าหน้าถึงชวิน
‘งานมหกรรมอาหารนาๆชาติ’
“ไปรษณีย์เพิ่งมาส่งค่ะ”
ชวินพยักหน้าเปิดซองอ่านดู จริงสิเขาส่งชื่อร้านเข้าประกวดไปเมื่อสามเดือนก่อน ซึ่งงานจะถูกจัดในอีกสองวัน
“อีกสองวัน”
“ใช่ค่ะคุณวิน เราจะทำยังไงดีค่ะ”เลขาสาวหาทางออกไม่ได้
“เชฟซอยไง”
“เซฟซอยทำเป็นแต่อาหารเกาลีค่ะ ร้านของเราเขากำหนดให้เป็นอาหารไทย
ประยุกต์ค่ะ”กรุณาบอกรายระเอียดเพิ่มเติม ชวินก้มลงไปอ่านก็พบว่าร้านของเขาถูกจัดอยู่ในหมวดอาหารไทย
“จริงๆด้วย เดี๋ยวนะคุณรู้ได้ยังไง”ชวินสงสัยก็ในเมื่อซองจดหมายนี่เขาเปิดคนแรก
“ถ้าดิฉันบอกคุณวินอย่าโกรธนะคะ”
ชวินพยักหน้า
“คือเขาส่งอีเมล์มาบอกได้เดือนหนึ่งแล้วค่ะ”กรุณาก้มหน้าไม่กล้าสบตาชวิน
ชายหนุ่มหายใจเข้าออกระงับความโกธร ‘เอาอีกแล้วลูกน้องแต่ละคน’
“ผมเข้าใจแล้ว แล้วคุณมีอะไรจะบอกผมอีก”ชายหนุ่มถามเพื่อจะได้โมโหทีเดียว
“เชฟอาหารไทยของเรามีสองคน เชฟกุ้งลาคลอด ส่วยเชฟพงศ์ถูกคนเหยียบมือเจ็บทั้งสองข้างเมื่อวันก่อน ตอนนี้เราไม่มีเชฟอาหารไทยเลยค่ะ”
ชวินหลับตาคิดหนักงานนี้ถึงคราวร้านเสียชื่ออีกแน่ๆ แต่เดี๋ยวนะเขาลืมใครบางคนไป คนที่จะเผาร้านเขาเมื่อวันก่อน
“ผมว่าผมมีเชฟแล้ว”ชวินยิ้มมุมปากก่อนจะรีบขึ้นห้องเพื่อจะไปเก็บเสื้อผ้าไปเชียงใหม่ สถานที่จัดงานคือ ‘รีสอร์ท ไร่ละอ่อนน้อย’
“แหมๆแต่งตัวสวยเชียวนะจะไปไหนจ๊ะน้องสาว”พลพลที่ถือถาดอาหารมาเสิร์ฟลูกค้า แซวน้องสาวที่แต่งตัวไม่เหมือนทุกวัน
เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของเพราเป็นลูกชายคนโตของบ้าน ทำงานเป็นหนุ่มบัญชีแต่ถูกไล่ออกเพราะไปขัดผลประโยชน์คนมีตำแหน่งใหญ่กว่า เลยหันมาช่วยพ่อกับแม่ที่เปิดร้านอาหารทั้งๆที่ฝีมือทำอาหารไม่เอาอ่าว
สุรีพี่สะใภ้มองชุดบนตัวเธอ เสื้อสีเขียวแขนยาวถึงข้อมือ กระโปงพลิ้วสีเหลืองยาวถึงตาตุ่ม รองเท้าผ้าใบเดินป่าสีเขียวของผู้ชาย
“พลมองยังไงว่ายัยเพสวย นี่เพเธอจะไปเที่ยวสวนรถไฟหรือไปเมืองหิมะ”จับตัวน้องสามีหมุนไปมา
“พี่ซัน พี่เพเขาก็แต่งตัวแนวแบบนี้ทุกวันแหละ”พรรณนาที่ช่วยหันผักว่า
“ไปว่าพี่เขา จะแต่งตัวยังไงก็ขอให้ลูกแม่เป็นคนดีก็พอ”หญิงวัยหกสิบที่มือมีตะหลิวทั้งสองข้างหันมาปลอบลูกสาว
กิ่งการถือว่าหน้าอ่อนกว่าวัยมาก ยังสวยเหมือนสาวสี่สิบ รูปร่างเล็ก ไม่เหมือนเพราที่อวบอั๋นเหมือน...
“ใช่ไปว่าไปพี่เขาทำไมยัยพัด เพใส่แบบนี้ดีแล้วไม่ต้องไปเปิดอกเปิดขาอ่อนให้ใครดู”ชายอ้วนวัยหกสิบสองเดินถือหม้อข้าวใบยักษ์ออกมาจากหลังครัว
สังวาล พ่อครัวใหญ่ของร้าน เปิดร้านอาหารมาตั้งแต่วัยหนุ่ม ชิมอาหารมาทั่วสารทิศ เลยทำให้ต้องมีถังเก็บรสชาติที่ใหญ่เป็นพิเศษ
“จริงของแกว่ะไอ้สัง ผู้หญิงสมัยนี้เปิดนั้น เปิดนี้ ไปปิดส่วนที่ไม่ควรปิด เอาหูฟังมาปิดหู ใส่ถุงเท้าถึงเข่าแต่กระโปงสั้นถึงเอว หนูเพปิดไว้ก็ดีเพราะถ้าเปิดสงสัยจะทะลักเอาหนา”ลุงไก่ลูกค้าขาประจำออกความเห็น แต่ความเห็นแบบนี้สงสัยจะเจอของดี
“เก็บปากไว้กินข้าวแกงเถอะตาไก่”กิ่งหาหันมาว่าคนชอบยุ้งเรื่องชาวบ้าน
“แม่กิ่งนี่หนาสวยดุจริงๆ เอนั้นรถใครมาจอดขวางหน้าร้านเลย รถราคาแพงเสียด้วย สงสัยวันนี้จะมีคนมาเหมาแล้วล่ะมั้ง”ลุงไก่ว่า
เพราหันไปมองก็ทำหน้าเซ็ง ไอ้จะมาเหมาเจ้าของรถคันนั้นคงไม่แน่ แต่ถ้ามาเรียกเก็บค้าเสียหายนี้ก็อีกเรื่อง
“ไม่ใช่หรอกลุงไก่ คนนั้นเจ้านายที่หนูไปฝึกงานด้วย”เพราบอกทุกคน พรรณนารีบเดินมาหาพี่สาว
“เขาจะมาเก็บค่าเสียหายรึเปล่าพี่เพ”
“ค่าเสียหายอะไร”สังวาลหันมาถามลูกสาว
“ก็ค่าเสียหายที่พี่เพไปเผ่าร้านเขาไงพ่อ”น้องสาวตัวดีเล่าต่อ
“ห๋า!!!”และคงไม่แปลกที่ทุกคนจะตกใจพร้อมกัน
“ขอโทษนะครับ”ชวินที่มองทุกคนตกใจกันอยู่สักพักโดยไม่สนใจผู้มาเยือนอย่างเขา เลยต้องเรียกร้องความสนใจสักหน่อย
“พ่อจ๋า แม่จ๋า นี่คุณวินจ๊ะ คุณวินคะนี่พ่อแม่หนู นั้นพี่ชาย พี่สะใภ้ น้องสาว”
เพราแนะนำทุกคนยกมือไหว้ชวิน ชายหนุ่มไหว้รับเท้าแทบไม่ทัน ก่อนจะดึงเพราไปคุยกันนอกร้าน
“คุณวินมีอะไรคะ”
ชวินมองเพราตั้งแต่หัวจรดปลาย
“นี่คนหรือต้นกล้วยเหยี่ยวเนี่ยมีตั้งแต่ใบเขียวถึงใยแกเลย”
“คุณวินมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”เพราแก้มป่องเพราะความโกธร ชวินแทบลงไปขำกับพื้น ‘ยัยแก้มปลาทอง’
“ฮึม...เธอไปเก็บเสื้อผ้าแล้วไปกับฉัน”
“หา!!!”เสียงคนจำนวนหนึ่งร้องพร้อมกัน
ชวินกับเพราหันไปมองก็พบ พ่อ แม่ พี่ น้อง พี่สะใภ้ และลูกค้าในร้าน ออกมาแอบฟังที่หน้าร้าน พอทุกคนเห็นชวินมองมาก็รีบกับที่แทบไม่ทัน ชวินก็เลยลากเพรากับเข้ามาในร้าน
“คือแบบนี้นะครับ”เสียงขอชายหนุ่มดังพอที่คนเดินผ่านไปผ่านมายังได้ยิน “เพเขาทำให้ร้านของผมขาดเชฟ แล้วทีนี่ร้านผมต้องไปแข่งขันทำอาหารไทย ซึ่งคนที่ทำ
อาหารไทยได้ของที่ร้านผมก็คือเพ แล้วสถานที่แข่งขันก็คือ เชียงใหม่ ผมก็เลยต้องให้เพไปเก็บกระเป๋าแล้วไปกับผม ทุกคนได้ยินแล้วคงเข้าใจกันแล้วนะครับ”ชายหนุ่มประชด
“แต่หนู”เพราพยายามจะบอกว่าเธอมีนัดกับชินกร แต่พอมองไปเห็นตาชวินที่สื่อประมาณว่า ‘เธอต้องชดใช้’ เลยต้องกลืนทุกคำพูดลงคอแล้วพยักหน้าช้าๆเดินขึ้นห้องไปเก็บของ
ชวินหันมามองพ่อกับแม่ของเพรา ที่มองเขาตาค้าง
“ไปหลายๆวันก็ได้ค่ะ”กิ่งการรีบบอกโดยชวินยังไม่ได้ถาม
“ใช่ครับๆ”สังวาลรีบพยักหน้าเห็นด้วย
เวลาไม่นานเพราก็ถือกระเป๋าใบใหญ่ลงมา ชวินมองแล้วก็นึกขำ เขาลืมบอกเธอไปว่า
ไปแค่ไม่กี่วัน แต่ก็ไม่อยากจะพูดมารีบดึงกระเป๋าจากมือของแม่สาวอวบไปใส่หลังรถ
“สวัสดีทุกคนนะครับ”ชายหนุ่มไหว้ทุกคนที่อยู่ในร้านแล้วลากเพราที่ยังไหว้พ่อแม่ไม่
เสร็จยัดใส่รถแล้วขับออกไปอย่างไว
“พี่บอล”พรรณนาที่กำลังโบกมือลาพี่สาวหันมาเจอชินกรที่ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล
“มาส่งใครไปไหนกันเหรอครับครับ”ชายหนุ่มยังยิ้มไม่หุบเพราะนานๆทีเพราจะยอมไปเที่ยวกับเขา
“มาหายังเพเหรอ โน้นไปกับคุณวินแล้ว ไปหลายวันด้วย ค้างคืนกันด้วยนะ คุณวินนี่หล่อจริงๆเนอะพ่อ”พลพลบอกชินกรแล้วหันไปกอดคอผู้เป็นพ่อเข้าร้าน ความเป็นจริงเขาไม่ค่อยชอบหน้าชินกรสักเท่าไหร่ สังวาลก็เช่นกัน
ชินกรเหมือนถูกชกที่หน้า มองไปที่ถนนที่ไม่ไม่เห็นแม้แต่ฝุ่นของรถชวินแล้ว โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครอีกคนมองเขาอยู่
เพราเดินเล่นอยู่ในสวนส้มของไร่ละอ่อนน้อย ชวินพาเธอมาถึงนี้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน พอชายหนุ่มเช็คอินเสร็จก็เข้าไปหลับเป็นตายอยู่ในห้องเพราะเหนื่อยจากการขับรถมาหลายชั่วโมงโดยไม่ได้พัก ปล่อยให้เพราออกมาเที่ยวชมธรรมชาติที่ไม่ค่อยได้เห็นเพียงลำพัง
แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะหลับเขาได้ยื่นซองรายละเอียดการแข่งขันมาให้แม่สาวอวบคิดเป็นการบ้าน
“แล้วฉันจะไปคิดออกไหม โจทย์อาหารไทยประยุกต์ ของคราวหนึ่ง หวานหนึ่ง และน้ำอีกหนึ่ง”
หญิงสาวเดินมาเลื่อยเปื่อยจนมาถึงดงกล้วยน้ำหว้า เห็นกล้วยสุกอยู่หลายเครือ
“เห็นแล้วอยากกินขนมกล้วยเลย จริงสิ เค้กหน้าขนมกล้วย”
“หนูตรงนี้ไม่ใช่จุดที่นักท่องเที่ยวจะมาเที่ยวนะจ๊ะ”หญิงชราใส่ชุกทำงานเดินมาหาเพรา
“หนูขอโทษค่ะคุณยาย พอดีหนูเดินคิดอะไรเพลินไปหน่อยค่ะ เอ่อ...คุณยายคะกล้วยนี่ของเจ้าของที่นี่เหรอคะ”เพรายกมือขอโทษก่อนจะนึกออกว่าน่าจะถามหาเจ้าของกล้วยพวกนี้
หญิงสาวรู้สึกคุ้นๆหน้ายายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
“ใช่”หญิงชราตอบด้วยท่าทางยิ้มแย้ม นึกเอ็นดูเด็กสาวแก้มยุ้ยคนนี้ “หนูอยากทานเห
รอ เดี๋ยวยายจะให้คนเอาไปให้ที่ห้อง อยู่ห้องไหนล่ะ”
“คุณยายเป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ”เพราเพิ่งนึกออกว่าเธอเคยเห็นหญิงชราในหนังสือท่องเที่ยว แล้วก็รายการทีวี
หญิงชราพยักหน้า เพรารีบยกมือไหว้อีกครั้ง
“หนูขอโทษนะคะที่จำคุณยายน้อยไม่ได้”
“เรียกย่าว่าย่าเถอะมันคุ้นหูกว่า หนูมาเที่ยวกับใครจ๊ะ”
“เปล่าค่ะ หนูมางานประกวดอาหารนาๆชาติค่ะ”
“มากับพ่อวินเหรอ สมัยนี้เชฟอายุน้อยๆนะ”
หญิงสาวยิ้ม ไม่คิดว่าย่าน้อยจะรู้จักชวิน
“ค่ะ ตอนนี้คุณวินนอนอยู่ที่ห้องค่ะหนูเลยออกมาหาแรงบันดาลใจว่าจำทำอะไรประกวดดี เวลาเตรียมตัวก็ยังไม่มีเลยค่ะ”
“เอาแบบนี้สิมาซ้อมที่บ้านย่า เดินเลยสวนกล้วยนี้ไปก็ถึงแล้ว”
หญิงสาวยิ้มหน้าบานเดินตามย่าน้อยกลับบ้าน เธอโล่งใจแล้วที่อยากน้อยก็ได้ซ้อมมือก่อนลงแข่ง
สามสาวสามรุ่นกำลังหัวเราะคิกคักกันอยู่ในครัว ย่าน้อยกับแม่ดวงใจสอนการทำอาหารอีกหลายอย่างให้เพรา และแม่ครัวสาวก็ทำอาหารที่เป็นสูตรลับของที่บ้านเป็นการตอบแทน
ย่าน้องเลยแถมโดยการเล่าเรื่องของชวินให้หญิงสาวฟัง
“อะไรนะคะคุณวินนี่นะคะเป็นตัวป่วนประจำกลุ่ม”หญิงสาวแทบไม่เชื่อหู คนที่เธอเจอมาหลายวันไม่น่าจะใช่คนที่ย่าน้อยเล่า
“ใช่สิหนู พ่อวินจะโดนพ่อรันต์เอาอมยิ้มยัดปากเวลาพูดมากเสมอ”ย่าน้อยยืนยัน
“รันต์ หนูยังไม่เคยเห็นคุณรันต์เลยค่ะ เคยเห็นแต่คุณดิว กับ พี่น้ำค้าง โดยเฉพาะพี่น้ำค้างน่ารักมากเลยค่ะ”เพราว่า
“หนูรู้จักลูกสาวฉันด้วยเหรอ”แม่ดวงใจหันมาถาม
“พี่น้ำค้างเป็นลูกป้าดวงเหรอคะ จริงสิหน้าคล้ายๆกัน”เพราหัวเราะแก้เก้อ
“สวัสดีครับคุณย่า สวัสดีครับคุณแม่น้ำค้าง”ชวินเดินเข้ามาในครัวสวัสดีย่าน้อยและแม่ดวงใจ ก่อนจะหันไปกอดย่าน้อยแล้วหอมแก้มอีกที
เพรามองแล้วอดขำไม่ได้ แต่พอสายตาหันไปเห็นหน้าดุๆของเจ้านาย หญิงสาวเลยต้องหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“นี่เธอ มารบกวนอะไรคุณย่า ฉันบอกว่าให้ไปคิดว่าจะทำอะไรเข้าแข่งคิดได้รึยัง”ชวินหันมาทำเสียงดุใส่ลูกน้อง
“คิดได้แล้วค่ะ”เพราชี้ไปที่อาหารที่วางบนโต๊ะ “เชิญคุณวิน เลือกว่าจะเอาจานไหนเข้าประกวด”
ชวินมองอาหารกลุ่มหนึ่งที่จัดแยกไว้ต่างหาก ต้มยำกุ้ง ต้มยำไก่ แกงส้ม ผักกระเพรา ต้มข่าไก่ ฝอยทอง ทองหยิบ หองหยอด ขนมชั้น จนมาถึงเค้กหน้าตาแปลกๆ
“ไอ้นี่อะไร”
“เค้กหน้าขนมกล้วยมีกล้วยสุก กับกล้วยฉาบตกแต่งค่ะ”เพราอธิบาย
ชวินเอาช้อนตักเค้กชิมเป็นจานแรก แล้วพยักหน้า ก่อนจะหันไปเห็นส้มตำแครอท ที่มีเม็ดมะม่วงกับแอลม่อน ชายหนุ่มตักชิม แล้วพยักหน้า อีกครั้ง
“แล้วน้ำล่ะ”ชวินหันไปถามเพรา
“ยังต้มอยู่ค่ะ มีน้ำมะตูม น้ำดอกคำฝอย น้ำใบเตย และก็น้ำกระเจี๊ยบ”
“น้ำกระเจี๊ยบ ฉันว่าเราเอาน้ำกระเจี๊ยบมาต้มกับน้ำดอกมะลิ แล้วเอามาปั่น ใช้กระเจี๊ยบที่ต้มแล้วมาเชื่อมทำเป็นท๊อปปิ้ง เค้กเนี้ยลองเติมสตอเบอรี่เชื่อมเข้าไปก็น่าจะดี ส้มตำเราใส่ปูเค็มเข้าไปอีกอย่าง ฉันเอาแบบนี้แหละ”
ชวินสั่งเสร็จก็หันไปมองแม่ครัว เห็นเพราไปคว้ากระดาษมาจดใหญ่ ชายหนุ่มยิ้มบางก่อนจะหุบยิ้มเพราะหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“หนูเพเราไปดูปูเค็มกันดีกว่า ฉันดองไว้อยู่หลังบ้าน แล้วไปเอาสตอเบอรี่กันต่อฉันทำอบแห้งไว้น่าจะพอเอามาเชื่อมได้ แล้วไปเก็บดอกมะลิที่หน้าบ้านกันต่อ”แม่ดวงใจพาเพราออกไปจากห้องครัว
“พ่อวิน ทำไมไม่ชมน้องเสียหน่อย ท่าทางเขาคงอยากจะได้คำชมนะ”ย่าน้อยแนะนำตามประสาผู้หญิง
“คุณย่าครับ รู้ไหมครับว่าเธอทำให้ร้านผมเกือบพัง พ่อครัวของผมก็มือเจ็บเพราะเธอ ผมเลยไม่อยากให้เธอเหลิงนะครับ แล้วจะลืมความผิด”ชวินอธิบายข้างๆ คู ๆ
“แล้วอร่อยไหมล่ะ”ย่าน้อยถาม
“อร่อยมากๆครับ ผมว่าอร่อยกว่าพ่อครัวของผมอีก”
ชายหนุ่มยอมพูดเรื่องจริงออกมาหารู้ไม่ว่าแม่ดวงใจยังไม่ได้พาเพราไปไหน ยืนแอบ
ฟังชวินคุยกับย่าน้อยอยู่ที่หน้าประตู
“เราไปกันเถอะค่ะป้า”เพราอมยิ้มแล้วจูงแม่ดวงใจออกไปจากหน้าประตูห้องครัว
แม่ดวงใจยิ้มให้กับท่าทางเขินของสาวรุ่นลูก เหมือนนรีตอนที่แดนไทยกลับมาหาใหม่ๆไม่มีผิด
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เอามาฝากกันอีกตอนค่ะ^^ ^^
ช่วยเเนะนำ ติชม กันหน่อย หนา
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 พ.ค. 2556, 18:00:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 พ.ค. 2556, 18:00:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 1244
| << ตอนที่ 2 ไม่รู้ตัว | ตอนที่3งานประกวดอาหารนานาชาติ /วันแข่งขัน >> |
