รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ (Green Rose 1#)
"มารุ" ฉันกับเค้า คงเป็นแค่เส้นขนานที่บังเอิญมาเจอกันอีกครั้งแค่นั้นเอง
"ยูกิ" ผมเคยทำร้ายเทอด้วยวิธีที่เลวที่สุด จนเสียเธอไป แต่ต่อจากนี้ เธอคือคนเดียวที่ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ต่อให้แลกด้วยความตาย ผมก็ยอม
"คิมหันต์" ความสุขของผมคือเธอ เธอคือคนที่ฉุดผมขึ้นมาจากอดีตที่เลวร้ายเหล่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมพร้อมที่จะปกป้องเธอทั้งตัวและหัวใจ
"ยูกิ" ผมเคยทำร้ายเทอด้วยวิธีที่เลวที่สุด จนเสียเธอไป แต่ต่อจากนี้ เธอคือคนเดียวที่ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ต่อให้แลกด้วยความตาย ผมก็ยอม
"คิมหันต์" ความสุขของผมคือเธอ เธอคือคนที่ฉุดผมขึ้นมาจากอดีตที่เลวร้ายเหล่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมพร้อมที่จะปกป้องเธอทั้งตัวและหัวใจ
Tags: Green Rose
ตอน: 4: เปิดตัวคู่ติว
หลังเลิกเรียน/////วันนี้แล้วสินะที่ยัยพวกนั้นจะต้องไปร้านรักดีเบเกอรี่
ส่วนฉันก็ต้องกลับบ้านคนเดียวตามธรรมเนียม ว่าแต่กลับไปถึงบ้านฉันจะทำอะไรก่อนดีนะ ดูเหมือนหน้าที่งานทุกอย่างในบ้านจะตกเป็นของฉันแต่ผู้เดียว
ซวยอย่างเลี่ยงไม่ได้จริงๆเลยฉัน เฮ้อออออ
~ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~
เสียงโทรศัพท์ฉันเองแหละ ปกติร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะมีใครโทรมาแต่ทำไมวันนี้ มีโผล่มาได้นะ
“ฮัลโหล”
“(มารุใช่ไหมจ๊ะ)”เป็นเสียงผู้หญิง แต่ไม่ใช่เสียงแม่ฉัน แล้วใครกันนะ
“ใช่คะ ฉันมารุแล้วคุณ......”
“(ฉันริกะจ่ะ คนที่จะจ้างให้มาเป็นติวเตอร์)”
กรี๊ดดดดด เค้าโทรมาแล้ว
“ค่ะ”
“(ตกลงมารุรับงานนี้ใช่ไหมจ๊ะ)”
“ใช่คะ”
“(เธอว่างมาเจอฉันที่ร้านรักดีไหมจ๊ะ)”
“ได้ค่ะหนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
ฉันตั้งท่าจะวิ่งออกไปขึ้นรถ ทั้งๆที่ลืมไปว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าห้องน้ำ รอพวกนั้นแต่งตัวกันอยู่ พอนึกขึ้นได้ฉันจึงรีบกลับหลังหันเดินกลับไปหาพวกมัน
“(เอ่อ...มารุไม่ต้องรีบ เดี๋ยวฉันต้องรอน้องชายฉันก่อน กะจะให้ไปเจอหนูเลย จะได้ทำความรู้จักกัน)”
“หรอคะ ถ้าอย่างนั้นอีก20นาทีมารุไปถึงนะค่ะ”
“(ได้จ่ะ แล้วเจอกัน)”
ไชโย!ฉันจะได้งานแล้วหรอเนี้ย ฉันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
จะทำไงได้ล่ะคนมันดีใจนิหน่า ฉันได้งานแล้วโว้ยยยย ดีใจ ดีใจ
“นี่มารุ แกเป็นไรอ่ะ”ยัยอึนเฮถามฉันด้วยหน้าตาสงสัย
“เออ...เมื่อกี้ยังเห็นทำหน้าตาเบื่อโลกอยู่เลยไม่สบายป่าวเนี้ย เพี้ยนไปแล้วมั้งเนี่ย”ยัยเหมยซานพูดพร้อมกับเดินเอามือมาแตะที่หน้าผากและแก้มของฉัน แกนั่นแหละที่เพี้ยนยัยเหมยซาน ดูไม่ออกรึไงว่าฉันกำลังดีใจ
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า”
ก็ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย ยัยหมวยจอมเพี้ยนเอ้ยยย
“ฉันได้งานแล้ว คุณริกะโทรมาหาฉันเมื่อกี้” ดูเหมือนพวกมันจะหมั่นไส้ฉันเข้าแล้วหละ
“ฉันไปกับพวกแกนะคุณริกะนัดฉันไปเจอที่ร้าน”
ยัยพวกนั้นก้าว ฉับๆๆ เดินนำฉันไป เหมือนพวกมันจะซ้อมไปแข่งวิ่งควายที่ชลบุรีเลย ช้าๆหน่อยดิเว้ยยย
“เร็วๆหน่อยดิมารุแกจูงเต่าเดินรึไงว่ะ”หน๊อยแหนะ ยัยปอยมันหาว่าฉันเดินจูงเต่า
แต่ผลสุดท้ายฉันก็ต้องรีบเดินตามพวกมันอยู่ดี สงสัยวันแรกคงไม่อยากไปสายมั้ง เดี๋ยวฉันก็แกล้งให้ตกงานเลยนิไอ้เพื่อนพวกนี้
ติ่งต่อง//////
พวกฉันเดินเข้ามาในร้านแล้วล่ะ วันนี้ดูพี่เค้กจะยุ่งๆกว่าที่เจอครั้งก่อนพอเห็นว่าพวกฉันเดินเข้ามาก็รีบเรียกให้ยัยสี่คนนั้นไปรับหน้าที่ทันที ดูเหมือนพวกนั้นจะเก้ๆกังๆกับงานที่ต้องบริการคนอื่น ก็แหงแหละ มันเป็นครั้งแรกของยัยสี่คนนั้นนี่หน่า แต่พอแป๊ปๆทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ แหมมมม เก่งจริงๆเล้ยเพื่อนฉัน แปะแปะ(เสียงตบมือ)
ส่วนตัวฉันตอนนี้ ได้แต่นั่งรอคุณริกะกับน้องชายเขาต่อไป นี่มันก็เกือบชั่วโมงแล้วนะฉันยังไม่เห็นว่าจะมีใครมาเลย จะนัดแล้วเบี้ยวรึไงนะ !!!! เริ่มโมโหแล้วนะเฟ้ยยยย
ฮ้าววววววว~
ฮ้าววววววว~
ฮ้าววววววว~
ง่วงชะมัดเลย สงสัยวันนี้จะใช้สมองกับการเรียนมากไปหน่อยร่างกายเลยเพลีย(มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย) ขอหลับสักงีบแล้วกัน คุณริกะคงยังไม่โผล่มาหรอกนะ
(-_-)zzz
ฉันนอนฟุบไปกับโต๊ะ รู้สึกว่ามันจะสบายกว่านั่งถ่างตารอคุณริกะอะไรนั่นอีก ถ้ารู้อย่างนี้ฉันนอนตั้งนานแล้วล่ะ
ติ่งต่อง//
ฉันยังนอนได้ไม่ถึงห้านาที เสียงประตูอัตโนมัติของร้านก็สงเสียงดังบ่งบอกว่ามีคนเดินเข้ามาในร้าน ฉันลืมตาแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองยังหน้าประตูร้านด้วยความสะรึมสะรือ
ฉันเห็นผู้ชายสามคนที่กำลังเดินเข้ามา ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูกนะ แถมยังน่าตาดีอีกด้วยสิ
นายคนที่เดินเข้ามาคนแรก นายคนนี้ท่าทางจะเจ้าชู้ สายตาก็เจ้าเล่ห์ มีผมสีทอง ตาสีฟ้า ใบหน้าเรียวรับกับจมูกโด่ง ริมฝีปากบางอมชมพู ผิวขาวเนียนใส และที่สำคัญหน้าหวานกว่าผู้หญิงอย่างฉันซะอีก เห็นพี่เค้กเรียกนายคนนี้ว่า “คังซีวอน”
ส่วนนายคนที่สอง มีผมสีน้ำตาลแดงทรงญี่ปุ่น คิ้วเข้ม ใบหน้าขาวเนียนใสกระเดียดไปทางเจแปนอย่างเต็มภาคภูมิ สายตาเจ้าชู้กรุ่มกริ่ม มองหัวจรดเท้าเขาดูเป็นผู้ชายที่มาดดีคนหนึ่ง แต่สายตาที่เจ้าเล่ห์ของเขาถ้าใครได้มองก็คงดูออกว่าไว้ใจไม่ค่อยได้พี่เค้กเรียกนายคนที่สองนี้ว่า “คซึยะ”
และนายคนสุดท้ายที่เดินเข้ามา ฉันรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นพิเศษเลยแหละ เขาเป็นผู้ชายร่างสูงๆ มีผมสีดำ เส้นผมดูยุ่งๆซอยทรงรากไทรระต้นคอ ดูเท่ยิ่งกว่านายแบบในแม็กกาซีนซะอีก ผิวของเขาดูขาวเนียนละเอียด จมูกโด่งสวยรับริมฝีปากได้รูปอมชมพูอ่อน นัยต์ตาสีดำดุจเหยียวล่าเนื้อ
และเมื่อฉันได้มองยังนัยต์ตาคมเรียวคู่นั้น นะ...นั้นมัน “ยูกิ”นี่หว่า
0_0/////// เหวอ
ผู้ชายสามคนในชุดนักศึกษาหลุดลุ่ยหาอะไรถูกระเบียบไม่ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่ฉันชมว่าหน้าตาดีเมื่อกี้นี่มันอีตาสามคนเมื่อวันก่อนหรอเนี้ย โอ้มายก็อต ชะตาชีวิตลิขิตให้มันดีกว่านี้ได้ม้ายยยยยยยยยย มารุหนอมารุ แกต้องซวยแน่ๆ
ฉันรีบเปลี่ยนเป็นนั่งหันหลังให้กับสามคนนั้นทันที ฉันว่าพวกเขาคงเจอกับเพื่อนฉันแล้วแน่ๆแต่เอาเถอะคนที่ฉันต้องการจะหลบเพราะไม่อยากเจอหน้าก็คือ “ยูกิ”ฉันไม่อยากให้เค้าเจอฉัน ไม่อยากเจอหน้ากันอีกแล้ว
ติ๊งต่อง/// ฉันเหลือบไปมองทางด้านหลัง มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเปิดประตูก้าวเข้ามาในร้านเพียงคนเดียว แต่ฉันคิดว่าไม่น่าจะใช่คุญริกะ เพราะคุณริกะน่าจะมากับน้องชายของเขา ฉันจึงฟุบหน้าลงนอนกับโต๊ะเหมือนเดิม
“มารุใช่ไหมจ๊ะ” 0_0
ว้าวววววว ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ เหมือนนางฟ้าเลยล่ะ สวยแบบหาที่ติไม่ได้จริงๆ ตาโต ปากอมชมพู ปากนิด จมูกหน่อย ผมสั้นซอยดูมีสไตล์ รวมทุกอย่างเข้ากันแล้ว เธอเป็นสาวเปรี้ยวที่ใครเห็นก็ต้องร้อง ว้าวววว เหมือนฉันนี่แหละ
“ใช่ค่ะ คุณริกะหรอค่ะ”
“จ่ะ รอนานมั้ย”
“เอ่อออออ ไม่ค่ะ มารุเองก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เองค่ะ”
รู้ป่ะ!! ฉันโกหก ฉันมานั่งรอเป็นชั่วโมงแล้วโว้ยยยยยย ถ้าไม่กลัวตกงานนะ ฉันโวยใส่หน้าไปแล้ว
“คือ พอดีพี่มีงานต้องไปทำต่อด้วยสิ”
คุณริกะว่าพลางก้มลงไปดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“เหลือแค่ครึ่งชั่วโมงเองด้วย”
ยัยคุณริกะบ่นอุบอิบ โถ่ แม่นักธุรกิจพันล้านเอ้ยยยย งานรัดตัวจริงจิ๊ง
“น้องชายคุณริกะไม่มาหรอค่ะ”
“อ๋อ ทางโน้นจ่ะ ยูกิ มานี่สิ”
ยัยคุณริกะทำเป็นกวักมือเรียกใครก็ไม่รู้ แต่เอ๊ะ!! ยูกิ งั้นหรอ ไม่นะ ต้องไม่ใช่นายยูกิแน่ๆ ไอ้เด็กที่ว่าเนี่ยมันต้องเป็นเด็กสิ เป็นเด็กที่ฉันจะติวให้ ไม่ใช่โตเป็นควายเหมือนยูกิ ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ
ส่วนฉันก็ต้องกลับบ้านคนเดียวตามธรรมเนียม ว่าแต่กลับไปถึงบ้านฉันจะทำอะไรก่อนดีนะ ดูเหมือนหน้าที่งานทุกอย่างในบ้านจะตกเป็นของฉันแต่ผู้เดียว
ซวยอย่างเลี่ยงไม่ได้จริงๆเลยฉัน เฮ้อออออ
~ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~
เสียงโทรศัพท์ฉันเองแหละ ปกติร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะมีใครโทรมาแต่ทำไมวันนี้ มีโผล่มาได้นะ
“ฮัลโหล”
“(มารุใช่ไหมจ๊ะ)”เป็นเสียงผู้หญิง แต่ไม่ใช่เสียงแม่ฉัน แล้วใครกันนะ
“ใช่คะ ฉันมารุแล้วคุณ......”
“(ฉันริกะจ่ะ คนที่จะจ้างให้มาเป็นติวเตอร์)”
กรี๊ดดดดด เค้าโทรมาแล้ว
“ค่ะ”
“(ตกลงมารุรับงานนี้ใช่ไหมจ๊ะ)”
“ใช่คะ”
“(เธอว่างมาเจอฉันที่ร้านรักดีไหมจ๊ะ)”
“ได้ค่ะหนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
ฉันตั้งท่าจะวิ่งออกไปขึ้นรถ ทั้งๆที่ลืมไปว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าห้องน้ำ รอพวกนั้นแต่งตัวกันอยู่ พอนึกขึ้นได้ฉันจึงรีบกลับหลังหันเดินกลับไปหาพวกมัน
“(เอ่อ...มารุไม่ต้องรีบ เดี๋ยวฉันต้องรอน้องชายฉันก่อน กะจะให้ไปเจอหนูเลย จะได้ทำความรู้จักกัน)”
“หรอคะ ถ้าอย่างนั้นอีก20นาทีมารุไปถึงนะค่ะ”
“(ได้จ่ะ แล้วเจอกัน)”
ไชโย!ฉันจะได้งานแล้วหรอเนี้ย ฉันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
จะทำไงได้ล่ะคนมันดีใจนิหน่า ฉันได้งานแล้วโว้ยยยย ดีใจ ดีใจ
“นี่มารุ แกเป็นไรอ่ะ”ยัยอึนเฮถามฉันด้วยหน้าตาสงสัย
“เออ...เมื่อกี้ยังเห็นทำหน้าตาเบื่อโลกอยู่เลยไม่สบายป่าวเนี้ย เพี้ยนไปแล้วมั้งเนี่ย”ยัยเหมยซานพูดพร้อมกับเดินเอามือมาแตะที่หน้าผากและแก้มของฉัน แกนั่นแหละที่เพี้ยนยัยเหมยซาน ดูไม่ออกรึไงว่าฉันกำลังดีใจ
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า”
ก็ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย ยัยหมวยจอมเพี้ยนเอ้ยยย
“ฉันได้งานแล้ว คุณริกะโทรมาหาฉันเมื่อกี้” ดูเหมือนพวกมันจะหมั่นไส้ฉันเข้าแล้วหละ
“ฉันไปกับพวกแกนะคุณริกะนัดฉันไปเจอที่ร้าน”
ยัยพวกนั้นก้าว ฉับๆๆ เดินนำฉันไป เหมือนพวกมันจะซ้อมไปแข่งวิ่งควายที่ชลบุรีเลย ช้าๆหน่อยดิเว้ยยย
“เร็วๆหน่อยดิมารุแกจูงเต่าเดินรึไงว่ะ”หน๊อยแหนะ ยัยปอยมันหาว่าฉันเดินจูงเต่า
แต่ผลสุดท้ายฉันก็ต้องรีบเดินตามพวกมันอยู่ดี สงสัยวันแรกคงไม่อยากไปสายมั้ง เดี๋ยวฉันก็แกล้งให้ตกงานเลยนิไอ้เพื่อนพวกนี้
ติ่งต่อง//////
พวกฉันเดินเข้ามาในร้านแล้วล่ะ วันนี้ดูพี่เค้กจะยุ่งๆกว่าที่เจอครั้งก่อนพอเห็นว่าพวกฉันเดินเข้ามาก็รีบเรียกให้ยัยสี่คนนั้นไปรับหน้าที่ทันที ดูเหมือนพวกนั้นจะเก้ๆกังๆกับงานที่ต้องบริการคนอื่น ก็แหงแหละ มันเป็นครั้งแรกของยัยสี่คนนั้นนี่หน่า แต่พอแป๊ปๆทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ แหมมมม เก่งจริงๆเล้ยเพื่อนฉัน แปะแปะ(เสียงตบมือ)
ส่วนตัวฉันตอนนี้ ได้แต่นั่งรอคุณริกะกับน้องชายเขาต่อไป นี่มันก็เกือบชั่วโมงแล้วนะฉันยังไม่เห็นว่าจะมีใครมาเลย จะนัดแล้วเบี้ยวรึไงนะ !!!! เริ่มโมโหแล้วนะเฟ้ยยยย
ฮ้าววววววว~
ฮ้าววววววว~
ฮ้าววววววว~
ง่วงชะมัดเลย สงสัยวันนี้จะใช้สมองกับการเรียนมากไปหน่อยร่างกายเลยเพลีย(มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย) ขอหลับสักงีบแล้วกัน คุณริกะคงยังไม่โผล่มาหรอกนะ
(-_-)zzz
ฉันนอนฟุบไปกับโต๊ะ รู้สึกว่ามันจะสบายกว่านั่งถ่างตารอคุณริกะอะไรนั่นอีก ถ้ารู้อย่างนี้ฉันนอนตั้งนานแล้วล่ะ
ติ่งต่อง//
ฉันยังนอนได้ไม่ถึงห้านาที เสียงประตูอัตโนมัติของร้านก็สงเสียงดังบ่งบอกว่ามีคนเดินเข้ามาในร้าน ฉันลืมตาแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองยังหน้าประตูร้านด้วยความสะรึมสะรือ
ฉันเห็นผู้ชายสามคนที่กำลังเดินเข้ามา ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูกนะ แถมยังน่าตาดีอีกด้วยสิ
นายคนที่เดินเข้ามาคนแรก นายคนนี้ท่าทางจะเจ้าชู้ สายตาก็เจ้าเล่ห์ มีผมสีทอง ตาสีฟ้า ใบหน้าเรียวรับกับจมูกโด่ง ริมฝีปากบางอมชมพู ผิวขาวเนียนใส และที่สำคัญหน้าหวานกว่าผู้หญิงอย่างฉันซะอีก เห็นพี่เค้กเรียกนายคนนี้ว่า “คังซีวอน”
ส่วนนายคนที่สอง มีผมสีน้ำตาลแดงทรงญี่ปุ่น คิ้วเข้ม ใบหน้าขาวเนียนใสกระเดียดไปทางเจแปนอย่างเต็มภาคภูมิ สายตาเจ้าชู้กรุ่มกริ่ม มองหัวจรดเท้าเขาดูเป็นผู้ชายที่มาดดีคนหนึ่ง แต่สายตาที่เจ้าเล่ห์ของเขาถ้าใครได้มองก็คงดูออกว่าไว้ใจไม่ค่อยได้พี่เค้กเรียกนายคนที่สองนี้ว่า “คซึยะ”
และนายคนสุดท้ายที่เดินเข้ามา ฉันรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นพิเศษเลยแหละ เขาเป็นผู้ชายร่างสูงๆ มีผมสีดำ เส้นผมดูยุ่งๆซอยทรงรากไทรระต้นคอ ดูเท่ยิ่งกว่านายแบบในแม็กกาซีนซะอีก ผิวของเขาดูขาวเนียนละเอียด จมูกโด่งสวยรับริมฝีปากได้รูปอมชมพูอ่อน นัยต์ตาสีดำดุจเหยียวล่าเนื้อ
และเมื่อฉันได้มองยังนัยต์ตาคมเรียวคู่นั้น นะ...นั้นมัน “ยูกิ”นี่หว่า
0_0/////// เหวอ
ผู้ชายสามคนในชุดนักศึกษาหลุดลุ่ยหาอะไรถูกระเบียบไม่ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่ฉันชมว่าหน้าตาดีเมื่อกี้นี่มันอีตาสามคนเมื่อวันก่อนหรอเนี้ย โอ้มายก็อต ชะตาชีวิตลิขิตให้มันดีกว่านี้ได้ม้ายยยยยยยยยย มารุหนอมารุ แกต้องซวยแน่ๆ
ฉันรีบเปลี่ยนเป็นนั่งหันหลังให้กับสามคนนั้นทันที ฉันว่าพวกเขาคงเจอกับเพื่อนฉันแล้วแน่ๆแต่เอาเถอะคนที่ฉันต้องการจะหลบเพราะไม่อยากเจอหน้าก็คือ “ยูกิ”ฉันไม่อยากให้เค้าเจอฉัน ไม่อยากเจอหน้ากันอีกแล้ว
ติ๊งต่อง/// ฉันเหลือบไปมองทางด้านหลัง มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเปิดประตูก้าวเข้ามาในร้านเพียงคนเดียว แต่ฉันคิดว่าไม่น่าจะใช่คุญริกะ เพราะคุณริกะน่าจะมากับน้องชายของเขา ฉันจึงฟุบหน้าลงนอนกับโต๊ะเหมือนเดิม
“มารุใช่ไหมจ๊ะ” 0_0
ว้าวววววว ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ เหมือนนางฟ้าเลยล่ะ สวยแบบหาที่ติไม่ได้จริงๆ ตาโต ปากอมชมพู ปากนิด จมูกหน่อย ผมสั้นซอยดูมีสไตล์ รวมทุกอย่างเข้ากันแล้ว เธอเป็นสาวเปรี้ยวที่ใครเห็นก็ต้องร้อง ว้าวววว เหมือนฉันนี่แหละ
“ใช่ค่ะ คุณริกะหรอค่ะ”
“จ่ะ รอนานมั้ย”
“เอ่อออออ ไม่ค่ะ มารุเองก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เองค่ะ”
รู้ป่ะ!! ฉันโกหก ฉันมานั่งรอเป็นชั่วโมงแล้วโว้ยยยยยย ถ้าไม่กลัวตกงานนะ ฉันโวยใส่หน้าไปแล้ว
“คือ พอดีพี่มีงานต้องไปทำต่อด้วยสิ”
คุณริกะว่าพลางก้มลงไปดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“เหลือแค่ครึ่งชั่วโมงเองด้วย”
ยัยคุณริกะบ่นอุบอิบ โถ่ แม่นักธุรกิจพันล้านเอ้ยยยย งานรัดตัวจริงจิ๊ง
“น้องชายคุณริกะไม่มาหรอค่ะ”
“อ๋อ ทางโน้นจ่ะ ยูกิ มานี่สิ”
ยัยคุณริกะทำเป็นกวักมือเรียกใครก็ไม่รู้ แต่เอ๊ะ!! ยูกิ งั้นหรอ ไม่นะ ต้องไม่ใช่นายยูกิแน่ๆ ไอ้เด็กที่ว่าเนี่ยมันต้องเป็นเด็กสิ เป็นเด็กที่ฉันจะติวให้ ไม่ใช่โตเป็นควายเหมือนยูกิ ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ
อีฟู เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ค. 2556, 15:08:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 มิ.ย. 2556, 13:47:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 891
| << 3: ข่าวดีหรือข่าวร้าย | 5: หนี >> |