หนึ่่งหัวใจ
ชายหนุ่มที่มีแผลใหญ่เพราะภรรยาเก่า ต้องมาเจอกับสาวน้อยที่มาทำให้หัวใจคนมีแผลต้องปั่นป่วน และ ต้องมาเจอกับปัญหารักสามเศร้า เพราะแม่สาวน้อยเองก็มีแฟนอยู่แล้ว ส่วนเขาก็ยังมีทะเบียนสมรส ที่ยังอยู่
Tags: ความรัก
ตอน: บทที่4 ปากแข็ง
ชวินขับรถกลับมากับเด็กน้อยอัตตา ฝากเพราไปกับนรีและแดนไทย อันที่จริงจะเรียกว่ายัดก็ได้เพราะเขาบอกเสร็จก็ขึ้นรถแล้วขับออกมาทันที ทั้งๆที่เห็นว่าแม่สาวอวบวิ่งตามรถอยู่ก็เถอะ
ชายหนุ่มมองเด็กน้อยที่หลับสนิท คิดถึงคำพูดพี่ชายที่บอกให้พาเด็กน้องไปหาพ่อแม่ของเขา
“พาไปวันนี้เลยก็ได้”
รถของชวินขับมาจอดสนิทที่โรงจอดรถบ้านคุณ ชวลิต พิศุทธ์พิศาลศิระกุล บิดาของเขา
บ้านหลังใหญ่ปลูกด้วยหินอ่อนทั้งหลัง อยู่ในพื้นที่ห้าไร่ มีต้นไม้ใหญ่อยู่หลายต้น มีน้ำพรุอยู่หน้าบ้าน และในบ่อก็มีปลาจากต่างประเทศอยู่หลายชนิด
“คุณวินพาเด็กที่ไหนมาคะ”ปูสาวรับใช้ที่บ้านถามชวิน
“คุณพ่อคุณแม่อยู่บ้านใช่ไหม”ชวินตัดบทไม่ตอบ
“ค่ะ ท่านอยู่ที่สนามค่ะ”
ชวินเดินจูงเด็กน้อยเลาะมาทางหลังบ้านซึ่งเป็นสนามหญ้าที่ร่มรื่นมีนกแก้วตัวใหญ่อยู่หลายตัวเกาะอยู่ตามขอนที่จัดไว้ เด็กน้อยตื่นตากับเจ้านกมากเพราะแต่ละตัวมีสีสันหลายหลาย เจ้านกเหล่านี้เป็นสัตว์เลี้ยงแสนโปรดของเจ้าของบ้าน
หญิงชายวันเฉียดหกสิบนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกลางสนาม ดูมีความสุขกับชีวิตสองคนสามีภรรยามาก
“คุณคะลูกวินมา”คุณต้องตาสะกิดสามีที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่
“ไม่แปลกนี่”คุณชวลิตทำเป็นไม่สนใจ แต่ลึกๆแล้วอยากจะหันไปดู ลูกชายคนเก่งของเขา
“แปลกสิคะคุณก็ลูกพาเด็กมาด้วย”
พอได้ยินดังนั้นคุณชวลิตจึงรีบหันไปดูแอบโล่งอกที่เด็กที่ว่าไม่ใช่สาวๆนุ่งน้อยห่มน้อย
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่”ชวินยกมือไหว้ เด็กน้อยไหว้ตาม
“ลูกเต้าเหล่าใครหึ น่าเอ็นดูเชียว”คุณต้องตาลูบหัวเด็กน้อย
“ลูกผมเองครับ”
“แกว่าไงนะ”คุณชวลิตถามเสียงขุ่น เด็กน้อยตกใจมาหลบอยู่ด้านหลังชวิน
“ผมรับเด็กคนนี้เป็นลูกครับ เขาเป็นเด็กกำพร้า มีพระธุดงค์เลี้ยงไว ตอนนี้พระธุดงค์มรณภาพไปแล้ว ผมเลยรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงครับ”ชวินอธิบาย
“โถ ตัวแต่นี้เอง คงเคว้งคว้างมาสินะ ชื่ออะไรครับ”คุณต้องตาเดินมาจับตัวเด็กน้อย
“ต้นครับคุณท่าน”
“ทีหลังเรียกย่านะ”
คุณต้องตารู้สึกเอ็นดูเด็กน้อยจริงๆ แม้จะดูไม่ใช่เด็กสะอาดหมดจดแบบลูกคนรวย แต่ก็มีแววตาที่ใสซื่อสมวัย
“คุณแม่ครับ ผมมีเรื่องจะขอให้คุณแม่ช่วยครับ”
“ว่ามาสิลูก”
“ผมพาเด็กคนนี้ไว้ที่นี่ได้ไหมครับ”ชวินถามผู้เป็นแม่
“ฉันว่าแล้วแกต้องไม่มีความรับผิดชอบ”คุณชวลิตรีบพูด
“ผมยังพูดไม่จบเลยครับคุณพ่อ ผมจะบอกว่า ผมฝากเด็กไว้ที่นี่และจะไปช่วยดู
โรงแรมคุณพ่อที่ตราด เห็นว่ามีปัญหาไม่ใช่เหรอครับ”ชวินหันไปถามผู้เป็นพ่อ คุณ
ชวลิตเชิดหน้าหนีกลัวเสียฟอร์ม
“ได้สิลูก แม่จะเอาไปเข้าเรียนที่โรงเรียนเรา”
“ผมเอาเด็กไปสมัคเรียนแล้วครับให้อยู่ห้องเดียวกับลูกเพื่อนผม ผมต้องขอโทษคุณ
แม่ด้วยนะครับที่ทำอะไรโดยไม่บอก”ชวินยกมือไหว้ขอโทษ
“ไม่เป็นไร ดีแล้วเด็กจะได้มีเพื่อน มาอยู่กับย่านะครับ”คุณต้องตายิ้มให้เด็กน้อย
“แล้วผมจะให้คนเอาของใช้เด็กมาให้นะครับ ต้นอยู่ที่นี่ต้องเป็นเด็กดีนะ อย่าดื้อเดี๋ยวจะถูกตีรู้ไหม”ชวินสั่งเด็กน้อยก่อนจะไหว้ลาผู้เป็นแม่แล้วหันไปหาพ่อ “ผมกลับก่อนนะครับคุณพ่อสวัสดีครับ”
“ดีใจด้วยนะที่ร้านแกได้รางวัล”คุณชวลิตพูดลอยๆ ชวินหันไปอมยิ้มกับผู้เป็นแม่
“แม่ลืมไปเลยไม่คิดว่าลูกจะมา ดีใจด้วยนะลูกต่อไปร้านก็จะดังเข้าไปอีก”คุณต้องตาบอกลูกชาย
“ขอบคุณครับคุณพ่อ คุณแม่ ผมกลับก่อนนะครับสวัสดีครับ”
ชายหนุ่มไหว้ลาอีกครั้งแล้วหันหลังเดินกลับไปพร้อมรอยยิ้ม แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับชวิน
“ไอ้ลูกคนนี้เห็นฉันเป็นยักษ์เป็นมารรึไง”คุณชวลิตบ่นตามหลังลูกชายแอบน้อยใจลูก
“ก็คุณชอบแยกเขี้ยวใส่ลูกนี่คะ กับลูกนินทร์ลูกดา คุณไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย”ภรรยาทนไม่ไหวต้องเหน็บสามีเสียหน่อย “ไปลูกไปย่าจะพาไปดูห้องนะ”
สามีมองตามภรรยาที่จูงเด็กน้อยไป แล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ถ้าไม่รักก็ไม่ด่าหรอก ก็ปากเจ้าลูกคนนี้มันไว จะไม่ให้ปรามไว้ได้ยังไง”
คุณชวลิตรู้ดีว่าชวินนิสัยถอดเขาไปทั้งหมด ตอนหนุ่มๆเขาเกือบเอาตัวไม่รอดก็แค่ไม่อยากให้ต้องมาเจอกับเรื่องไม่ดี
เพราไหว้ขอบคุณนรีกับแดนไทยที่มาส่งก่อนจะเดินเข้าบ้าน คนในร้านปรบมือเสียงดังให้เธอ ร้านก็ถูกตกแต่งเป็นงานเลี้ยง
“นี่มันอะไรกันคะ”
หญิงสาวหันมาถามผู้เป็นแม่
“พวกเราเลี้ยงฉลองให้ลูกไง เก่งมากๆเลยนะลูก”กิ่งการกอดลูกสาวไว้
“รู้ไหมเพวันแข่งนะ พ่อกับแม่ให้คนแถวนี้มาดูแกหมดเลย”พลพลบอกน้องสาว
“แล้วเจ้านายสุดหล่อของเธอล่ะ”สุรีหันมาถาม
“เขาก็พาลูกชายเขากลับบ้านนะสิคะ”เพราตอบเสียงงอนๆ นึกถึงชายหนุ่มที่หนีเขากลับมาต่อหน้าต่อตาโดยไม่บอกอะไรซักคำ
“เขามีลูกแล้วเหรอ ฉันเสียดายแทนแกจริงๆ”พลพลว่า เพราหันมองหน้าพี่ชายก่อนจะเดินเร็วเร็วขึ้นบนห้อง “เพไปไหนเหล่า เด็กคนนี้เสียมารยาท”
เพราปิดประตูห้องเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวบนที่นอน นึกถึงพ่อเจ้านายแล้วอารมณ์เสีย ถ้าเขาดีได้ครึ่งหนึ่งของชินกรก็คงจะดี พอคิดถึงชินกร เพราถึงกับเด้งตัวออกจากที่นอน
“จริงสิเราไม่ได้โทรหาบอลเลย”
วันต่อมาเพราเข้ามาฝึกงานที่ร้าน NaNa Win อีกครั้ง โดยมีแฟนหนุ่มตามมาส่ง
“ร้านใหญ่จริงๆด้วย”ชินกรมองร้านของชวินอย่างอึ่งๆ ทั้งหล่อทั้งรวย ถ้าชวินยังไม่มี
ลูกเขาคงจะบอกให้เพราระวังตัวแน่ๆ
“ใช่ คนที่มาทานส่วนใหญ่ก็มีแต่คนรวยๆ แต่เพได้แค่ทำงานอยู่ชั้นล่างเอง”หญิงสาวทำหน้าเศร้า
“เพ”จู่ๆชินกรก็ทำเสียงจริงจัง หญิงสาวเงยหน้ามองแฟนหนุ่ม “บอลได้ที่ฝึกงานแล้วนะ”
“เหรอ แต่ทำไมบอลดูไม่ดีใจเลยล่ะ ว่าแต่บอลได้ฝึกงานที่ไหนเหรอ”
“ไร่ตะวัน”ชินกรตอบเสียงเบา
“แล้วไร่ตะวันมันอยู่ที่ไหนล่ะ เราจะได้ไปเยี่ยมได้”
“เชียงใหม่”
“เชียงใหม่เลยเหรอ ไม่เป็นไรเราก็โทรหากันได้นี่เนอะ”เพราแอบใจหายแต่ทำเป็นร่าเริงเพื่อให้ชินกรสบายใจ
“ขอโทษนะที่บอลไม่ได้บอก เพมีคนในร้านเดินมาทางนี้แหละ”ชินกรบอกให้หญิงสาวรู้ตัว
“พี่ณา เลขาคุณวินน่ะ สวัสดีค่ะพี่นา”
“สวัสดีครับ”ชินกรไหว้กรุณาตามเพรา
“ยัยเพมาสายนะเธอ อ้าวแล้วนายคนที่ใครล่ะ”กรุณามีท่าทางรีบร้อน
“บอลค่ะ แฟนหนูเอง”เพราแนะนำ
“มีแฟนกับเขาด้วยเหรอ ฉันไม่มีเวลาคุยหรอก ไป ไปกับฉัน”กรุณาลากเพราเข้าร้านหญิงสาวทำได้เพียงแค่โบกมือลาชายหนุ่ม
ชินกรโบกมือลามองตามจนหญิงสามเข้าไปในร้าน
“เพ บอลต้องไปวันนี้นะ”
ชายหนุ่มพูดเสียงเศร้า หันหลังเดินกลับ เป็นอีกครั้งในรอบหลายๆวันที่เขาไม่เคยมีเวลาอยู่กับหญิงสาวเลย และไปฝึกงานครั้งนี้ก็คงจะไม่ได้เจอกันอีกนาน
“พี่ณาคะที่ๆหนูทำงานอยู่ชั้นล่างนี่คะ”
เพราถามกรุณาเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพาเธอขึ้นมาชั้นวีไอพี
“ก็ลูกค้าพีไวพีต้องการชิมอาหารที่เธอทำนะสิ เขาเจาะจงเอาชุดที่เธอไปแข่งชนะด้วยนะ”กรุณาอธิบาย
“จะดีเหรอคะ คุณวินจะไม่ว่าเอาหรือคะ”หญิงสาวไม่กล้าทำอะไรที่เจ้าของร้านไม่ได้สั่ง เพราะกลัวว่าชวินจะเอาเรื่องเธอได้
“คุณวินโทรสั่งฉันเองเพราะลูกค้าโทรไปหาคุณวิน”
“ทำไมถึงโทรสั่งล่ะคะ คุณวินไม่เข้าร้านหรือคะวันนี้”
“คุณวินเขาไปดูโรงแรมที่ตราดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว กว่าเขาจะกลับคงอีกนาน ไปเข้าครัวไปเลยฉันให้คนเตรียมวัตถุดิบไว้หมดแล้ว”
เพราเดินเข้าครัวตามคำสั่งของกรุณาก็พบว่าวัตถุดิบที่ว่านั้นมีมากแทบจะล้นห้อง ไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำซ้ำๆไปอีกกี่ชุด นี่ถือว่าเป็นบทลงโทษที่ทำให้ร้านขาดรายได้ไปหลายวันรึเปล่า
และแล้วก็มาถึงลูกค้าคนสุดท้ายของร้านวันนี้ สรุปคราวๆแล้วอาหารที่เธอวันนี้ไม่ต่ำกว่าสองร้อยชุด ตั้งแต่สองโมงเช้าถึงสี่ทุ่มครึ่ง สิ่งเดียวที่ตกถึงท้องเธอก็คือน้ำเปล่า
เพราเดินโซซัดโซเซลงมาถึงชั้นล่างของร้านได้กลิ่นอาหารหอมๆลอยมาเตะจมูก หญิงสาวเดินตามกลิ่นจนไปถึงหลังร้านมีเหล่าพนักงานตั้งวงสุกี้กันอยู่
“คุณเพมีอะไรให้พวกเราทำครับ”พนักงานชายคนหนึ่งหันมาเห็นเพราเลยเดินเข้ามาถาม
“ขอทานด้วยคนได้ไหมคะ คือฉันหิวมากเลยคะ”เพราไม่อ้อมค้อม ขอกันอย่างดื้อๆ
“ได้เลยครับ”พนักงานคนเดินยิ้มให้เพรา ก่อนจะหันไปมองในร้าน
หญิงสาวไม่รอช้ารีบตักทานอย่างไม่เกรงใจสายตาของคนที่นั่งมองเธออยู่ กรุณามองหญิงสาวจากในร้านแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาเจ้านาย
ชวินนั่งตรวจเอกสารต่างๆในช่วงหลายปีของโรงแรม เพื่อว่าสาเหตุของปัญญาคืออะไร แต่สมาธินั้นกลับไปรวมอยู่ที่โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ
ติด ตี้ ติด
‘กรุณา’
ในที่สุดกรุณาก็โทรมาเสียที ชวินปล่อยให้ดังอยู่สักพัก แล้วเขาก็กดรับ แต่ไม่ทันเลขาสาวตัดสายไปเสียแล้ว ชายหนุ่มไม่รอให้มีสายที่สองเขารีบโทรกลับไปทันที
“คุณณามีอะไร”ชวินทำเสียงเข้ม
[[เธอกำลังทานค่ะ ท่าทางจะหิวมาก น่าสงสารนะคะลูกค้าวีไอพีวันนี้เยอะกว่าหนึ่งอาทิตย์รวมกันเสียอีก คุณวินน่าจะให้คนช่วยเธอนะคะ]] เลขาสาวของความเห็นใจแทนเด็กฝึกงาน นึกเคืองเจ้านายหนุ่มที่สั่งห้ามคนช่วงเพรา แต่ก็ชื่นชมที่เพราทำทุกอย่างคนเดียวโดยไม่ของความช่วยเหลือใคร
“เธอไม่ขอผู้ช่วยเลยเหรอ”ชายหนุ่มเองก็ตกใจ เขาแค่แกล้งขู่เลขาสาวเล่นเท่านั้น เพราะคิดว่ายังไงๆแม่สาวอวบคงจะขอผู้ช่วยแน่ๆ
[[ค่ะ ทำตั้งแต่เปิดร้าน กินน้ำไปหลายลิตร ห้องน้ำก็แทบไม่ได้เข้า ป่านนี้กระเพาะปัสสาวะอักเสพไปรึยัง]] น้ำเสียงของเลขาสาวที่ดูเป็นห่วงเป็นใยยิ่งทำให้ชวินรู้สึกไม่ดี
“พรุ่งนี้ก็ให้คนไปช่วยหลายๆคนก็ได้ คนคงจะเยอะกว่าวันนี้อีกหลายเท่า”ชวินกดเสียงตัวเองให้นิ่ง
[[ค่ะ...ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด]]
ปึง!!!
ชวินทุ่มแฟ้มลงบนโต๊ะอย่างแรง ใบหน้าบ่งบอกถึงภาวะอารมณ์ไม่ปกติ
“คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์เกิร์ลเหรอไง”
**************************************************************************
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คอมเม้นกัยได้นะคะ
ชายหนุ่มมองเด็กน้อยที่หลับสนิท คิดถึงคำพูดพี่ชายที่บอกให้พาเด็กน้องไปหาพ่อแม่ของเขา
“พาไปวันนี้เลยก็ได้”
รถของชวินขับมาจอดสนิทที่โรงจอดรถบ้านคุณ ชวลิต พิศุทธ์พิศาลศิระกุล บิดาของเขา
บ้านหลังใหญ่ปลูกด้วยหินอ่อนทั้งหลัง อยู่ในพื้นที่ห้าไร่ มีต้นไม้ใหญ่อยู่หลายต้น มีน้ำพรุอยู่หน้าบ้าน และในบ่อก็มีปลาจากต่างประเทศอยู่หลายชนิด
“คุณวินพาเด็กที่ไหนมาคะ”ปูสาวรับใช้ที่บ้านถามชวิน
“คุณพ่อคุณแม่อยู่บ้านใช่ไหม”ชวินตัดบทไม่ตอบ
“ค่ะ ท่านอยู่ที่สนามค่ะ”
ชวินเดินจูงเด็กน้อยเลาะมาทางหลังบ้านซึ่งเป็นสนามหญ้าที่ร่มรื่นมีนกแก้วตัวใหญ่อยู่หลายตัวเกาะอยู่ตามขอนที่จัดไว้ เด็กน้อยตื่นตากับเจ้านกมากเพราะแต่ละตัวมีสีสันหลายหลาย เจ้านกเหล่านี้เป็นสัตว์เลี้ยงแสนโปรดของเจ้าของบ้าน
หญิงชายวันเฉียดหกสิบนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกลางสนาม ดูมีความสุขกับชีวิตสองคนสามีภรรยามาก
“คุณคะลูกวินมา”คุณต้องตาสะกิดสามีที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่
“ไม่แปลกนี่”คุณชวลิตทำเป็นไม่สนใจ แต่ลึกๆแล้วอยากจะหันไปดู ลูกชายคนเก่งของเขา
“แปลกสิคะคุณก็ลูกพาเด็กมาด้วย”
พอได้ยินดังนั้นคุณชวลิตจึงรีบหันไปดูแอบโล่งอกที่เด็กที่ว่าไม่ใช่สาวๆนุ่งน้อยห่มน้อย
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่”ชวินยกมือไหว้ เด็กน้อยไหว้ตาม
“ลูกเต้าเหล่าใครหึ น่าเอ็นดูเชียว”คุณต้องตาลูบหัวเด็กน้อย
“ลูกผมเองครับ”
“แกว่าไงนะ”คุณชวลิตถามเสียงขุ่น เด็กน้อยตกใจมาหลบอยู่ด้านหลังชวิน
“ผมรับเด็กคนนี้เป็นลูกครับ เขาเป็นเด็กกำพร้า มีพระธุดงค์เลี้ยงไว ตอนนี้พระธุดงค์มรณภาพไปแล้ว ผมเลยรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงครับ”ชวินอธิบาย
“โถ ตัวแต่นี้เอง คงเคว้งคว้างมาสินะ ชื่ออะไรครับ”คุณต้องตาเดินมาจับตัวเด็กน้อย
“ต้นครับคุณท่าน”
“ทีหลังเรียกย่านะ”
คุณต้องตารู้สึกเอ็นดูเด็กน้อยจริงๆ แม้จะดูไม่ใช่เด็กสะอาดหมดจดแบบลูกคนรวย แต่ก็มีแววตาที่ใสซื่อสมวัย
“คุณแม่ครับ ผมมีเรื่องจะขอให้คุณแม่ช่วยครับ”
“ว่ามาสิลูก”
“ผมพาเด็กคนนี้ไว้ที่นี่ได้ไหมครับ”ชวินถามผู้เป็นแม่
“ฉันว่าแล้วแกต้องไม่มีความรับผิดชอบ”คุณชวลิตรีบพูด
“ผมยังพูดไม่จบเลยครับคุณพ่อ ผมจะบอกว่า ผมฝากเด็กไว้ที่นี่และจะไปช่วยดู
โรงแรมคุณพ่อที่ตราด เห็นว่ามีปัญหาไม่ใช่เหรอครับ”ชวินหันไปถามผู้เป็นพ่อ คุณ
ชวลิตเชิดหน้าหนีกลัวเสียฟอร์ม
“ได้สิลูก แม่จะเอาไปเข้าเรียนที่โรงเรียนเรา”
“ผมเอาเด็กไปสมัคเรียนแล้วครับให้อยู่ห้องเดียวกับลูกเพื่อนผม ผมต้องขอโทษคุณ
แม่ด้วยนะครับที่ทำอะไรโดยไม่บอก”ชวินยกมือไหว้ขอโทษ
“ไม่เป็นไร ดีแล้วเด็กจะได้มีเพื่อน มาอยู่กับย่านะครับ”คุณต้องตายิ้มให้เด็กน้อย
“แล้วผมจะให้คนเอาของใช้เด็กมาให้นะครับ ต้นอยู่ที่นี่ต้องเป็นเด็กดีนะ อย่าดื้อเดี๋ยวจะถูกตีรู้ไหม”ชวินสั่งเด็กน้อยก่อนจะไหว้ลาผู้เป็นแม่แล้วหันไปหาพ่อ “ผมกลับก่อนนะครับคุณพ่อสวัสดีครับ”
“ดีใจด้วยนะที่ร้านแกได้รางวัล”คุณชวลิตพูดลอยๆ ชวินหันไปอมยิ้มกับผู้เป็นแม่
“แม่ลืมไปเลยไม่คิดว่าลูกจะมา ดีใจด้วยนะลูกต่อไปร้านก็จะดังเข้าไปอีก”คุณต้องตาบอกลูกชาย
“ขอบคุณครับคุณพ่อ คุณแม่ ผมกลับก่อนนะครับสวัสดีครับ”
ชายหนุ่มไหว้ลาอีกครั้งแล้วหันหลังเดินกลับไปพร้อมรอยยิ้ม แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับชวิน
“ไอ้ลูกคนนี้เห็นฉันเป็นยักษ์เป็นมารรึไง”คุณชวลิตบ่นตามหลังลูกชายแอบน้อยใจลูก
“ก็คุณชอบแยกเขี้ยวใส่ลูกนี่คะ กับลูกนินทร์ลูกดา คุณไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย”ภรรยาทนไม่ไหวต้องเหน็บสามีเสียหน่อย “ไปลูกไปย่าจะพาไปดูห้องนะ”
สามีมองตามภรรยาที่จูงเด็กน้อยไป แล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ถ้าไม่รักก็ไม่ด่าหรอก ก็ปากเจ้าลูกคนนี้มันไว จะไม่ให้ปรามไว้ได้ยังไง”
คุณชวลิตรู้ดีว่าชวินนิสัยถอดเขาไปทั้งหมด ตอนหนุ่มๆเขาเกือบเอาตัวไม่รอดก็แค่ไม่อยากให้ต้องมาเจอกับเรื่องไม่ดี
เพราไหว้ขอบคุณนรีกับแดนไทยที่มาส่งก่อนจะเดินเข้าบ้าน คนในร้านปรบมือเสียงดังให้เธอ ร้านก็ถูกตกแต่งเป็นงานเลี้ยง
“นี่มันอะไรกันคะ”
หญิงสาวหันมาถามผู้เป็นแม่
“พวกเราเลี้ยงฉลองให้ลูกไง เก่งมากๆเลยนะลูก”กิ่งการกอดลูกสาวไว้
“รู้ไหมเพวันแข่งนะ พ่อกับแม่ให้คนแถวนี้มาดูแกหมดเลย”พลพลบอกน้องสาว
“แล้วเจ้านายสุดหล่อของเธอล่ะ”สุรีหันมาถาม
“เขาก็พาลูกชายเขากลับบ้านนะสิคะ”เพราตอบเสียงงอนๆ นึกถึงชายหนุ่มที่หนีเขากลับมาต่อหน้าต่อตาโดยไม่บอกอะไรซักคำ
“เขามีลูกแล้วเหรอ ฉันเสียดายแทนแกจริงๆ”พลพลว่า เพราหันมองหน้าพี่ชายก่อนจะเดินเร็วเร็วขึ้นบนห้อง “เพไปไหนเหล่า เด็กคนนี้เสียมารยาท”
เพราปิดประตูห้องเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวบนที่นอน นึกถึงพ่อเจ้านายแล้วอารมณ์เสีย ถ้าเขาดีได้ครึ่งหนึ่งของชินกรก็คงจะดี พอคิดถึงชินกร เพราถึงกับเด้งตัวออกจากที่นอน
“จริงสิเราไม่ได้โทรหาบอลเลย”
วันต่อมาเพราเข้ามาฝึกงานที่ร้าน NaNa Win อีกครั้ง โดยมีแฟนหนุ่มตามมาส่ง
“ร้านใหญ่จริงๆด้วย”ชินกรมองร้านของชวินอย่างอึ่งๆ ทั้งหล่อทั้งรวย ถ้าชวินยังไม่มี
ลูกเขาคงจะบอกให้เพราระวังตัวแน่ๆ
“ใช่ คนที่มาทานส่วนใหญ่ก็มีแต่คนรวยๆ แต่เพได้แค่ทำงานอยู่ชั้นล่างเอง”หญิงสาวทำหน้าเศร้า
“เพ”จู่ๆชินกรก็ทำเสียงจริงจัง หญิงสาวเงยหน้ามองแฟนหนุ่ม “บอลได้ที่ฝึกงานแล้วนะ”
“เหรอ แต่ทำไมบอลดูไม่ดีใจเลยล่ะ ว่าแต่บอลได้ฝึกงานที่ไหนเหรอ”
“ไร่ตะวัน”ชินกรตอบเสียงเบา
“แล้วไร่ตะวันมันอยู่ที่ไหนล่ะ เราจะได้ไปเยี่ยมได้”
“เชียงใหม่”
“เชียงใหม่เลยเหรอ ไม่เป็นไรเราก็โทรหากันได้นี่เนอะ”เพราแอบใจหายแต่ทำเป็นร่าเริงเพื่อให้ชินกรสบายใจ
“ขอโทษนะที่บอลไม่ได้บอก เพมีคนในร้านเดินมาทางนี้แหละ”ชินกรบอกให้หญิงสาวรู้ตัว
“พี่ณา เลขาคุณวินน่ะ สวัสดีค่ะพี่นา”
“สวัสดีครับ”ชินกรไหว้กรุณาตามเพรา
“ยัยเพมาสายนะเธอ อ้าวแล้วนายคนที่ใครล่ะ”กรุณามีท่าทางรีบร้อน
“บอลค่ะ แฟนหนูเอง”เพราแนะนำ
“มีแฟนกับเขาด้วยเหรอ ฉันไม่มีเวลาคุยหรอก ไป ไปกับฉัน”กรุณาลากเพราเข้าร้านหญิงสาวทำได้เพียงแค่โบกมือลาชายหนุ่ม
ชินกรโบกมือลามองตามจนหญิงสามเข้าไปในร้าน
“เพ บอลต้องไปวันนี้นะ”
ชายหนุ่มพูดเสียงเศร้า หันหลังเดินกลับ เป็นอีกครั้งในรอบหลายๆวันที่เขาไม่เคยมีเวลาอยู่กับหญิงสาวเลย และไปฝึกงานครั้งนี้ก็คงจะไม่ได้เจอกันอีกนาน
“พี่ณาคะที่ๆหนูทำงานอยู่ชั้นล่างนี่คะ”
เพราถามกรุณาเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพาเธอขึ้นมาชั้นวีไอพี
“ก็ลูกค้าพีไวพีต้องการชิมอาหารที่เธอทำนะสิ เขาเจาะจงเอาชุดที่เธอไปแข่งชนะด้วยนะ”กรุณาอธิบาย
“จะดีเหรอคะ คุณวินจะไม่ว่าเอาหรือคะ”หญิงสาวไม่กล้าทำอะไรที่เจ้าของร้านไม่ได้สั่ง เพราะกลัวว่าชวินจะเอาเรื่องเธอได้
“คุณวินโทรสั่งฉันเองเพราะลูกค้าโทรไปหาคุณวิน”
“ทำไมถึงโทรสั่งล่ะคะ คุณวินไม่เข้าร้านหรือคะวันนี้”
“คุณวินเขาไปดูโรงแรมที่ตราดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว กว่าเขาจะกลับคงอีกนาน ไปเข้าครัวไปเลยฉันให้คนเตรียมวัตถุดิบไว้หมดแล้ว”
เพราเดินเข้าครัวตามคำสั่งของกรุณาก็พบว่าวัตถุดิบที่ว่านั้นมีมากแทบจะล้นห้อง ไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำซ้ำๆไปอีกกี่ชุด นี่ถือว่าเป็นบทลงโทษที่ทำให้ร้านขาดรายได้ไปหลายวันรึเปล่า
และแล้วก็มาถึงลูกค้าคนสุดท้ายของร้านวันนี้ สรุปคราวๆแล้วอาหารที่เธอวันนี้ไม่ต่ำกว่าสองร้อยชุด ตั้งแต่สองโมงเช้าถึงสี่ทุ่มครึ่ง สิ่งเดียวที่ตกถึงท้องเธอก็คือน้ำเปล่า
เพราเดินโซซัดโซเซลงมาถึงชั้นล่างของร้านได้กลิ่นอาหารหอมๆลอยมาเตะจมูก หญิงสาวเดินตามกลิ่นจนไปถึงหลังร้านมีเหล่าพนักงานตั้งวงสุกี้กันอยู่
“คุณเพมีอะไรให้พวกเราทำครับ”พนักงานชายคนหนึ่งหันมาเห็นเพราเลยเดินเข้ามาถาม
“ขอทานด้วยคนได้ไหมคะ คือฉันหิวมากเลยคะ”เพราไม่อ้อมค้อม ขอกันอย่างดื้อๆ
“ได้เลยครับ”พนักงานคนเดินยิ้มให้เพรา ก่อนจะหันไปมองในร้าน
หญิงสาวไม่รอช้ารีบตักทานอย่างไม่เกรงใจสายตาของคนที่นั่งมองเธออยู่ กรุณามองหญิงสาวจากในร้านแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาเจ้านาย
ชวินนั่งตรวจเอกสารต่างๆในช่วงหลายปีของโรงแรม เพื่อว่าสาเหตุของปัญญาคืออะไร แต่สมาธินั้นกลับไปรวมอยู่ที่โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ
ติด ตี้ ติด
‘กรุณา’
ในที่สุดกรุณาก็โทรมาเสียที ชวินปล่อยให้ดังอยู่สักพัก แล้วเขาก็กดรับ แต่ไม่ทันเลขาสาวตัดสายไปเสียแล้ว ชายหนุ่มไม่รอให้มีสายที่สองเขารีบโทรกลับไปทันที
“คุณณามีอะไร”ชวินทำเสียงเข้ม
[[เธอกำลังทานค่ะ ท่าทางจะหิวมาก น่าสงสารนะคะลูกค้าวีไอพีวันนี้เยอะกว่าหนึ่งอาทิตย์รวมกันเสียอีก คุณวินน่าจะให้คนช่วยเธอนะคะ]] เลขาสาวของความเห็นใจแทนเด็กฝึกงาน นึกเคืองเจ้านายหนุ่มที่สั่งห้ามคนช่วงเพรา แต่ก็ชื่นชมที่เพราทำทุกอย่างคนเดียวโดยไม่ของความช่วยเหลือใคร
“เธอไม่ขอผู้ช่วยเลยเหรอ”ชายหนุ่มเองก็ตกใจ เขาแค่แกล้งขู่เลขาสาวเล่นเท่านั้น เพราะคิดว่ายังไงๆแม่สาวอวบคงจะขอผู้ช่วยแน่ๆ
[[ค่ะ ทำตั้งแต่เปิดร้าน กินน้ำไปหลายลิตร ห้องน้ำก็แทบไม่ได้เข้า ป่านนี้กระเพาะปัสสาวะอักเสพไปรึยัง]] น้ำเสียงของเลขาสาวที่ดูเป็นห่วงเป็นใยยิ่งทำให้ชวินรู้สึกไม่ดี
“พรุ่งนี้ก็ให้คนไปช่วยหลายๆคนก็ได้ คนคงจะเยอะกว่าวันนี้อีกหลายเท่า”ชวินกดเสียงตัวเองให้นิ่ง
[[ค่ะ...ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด]]
ปึง!!!
ชวินทุ่มแฟ้มลงบนโต๊ะอย่างแรง ใบหน้าบ่งบอกถึงภาวะอารมณ์ไม่ปกติ
“คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์เกิร์ลเหรอไง”
**************************************************************************
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คอมเม้นกัยได้นะคะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 พ.ค. 2556, 19:56:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 พ.ค. 2556, 20:00:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1135
| << ตอนที่3งานประกวดอาหารนานาชาติ /วันแข่งขัน | 5 ปัญหาของ...โรงแรม >> |