LOVE PLAN แผนรักวุ่นวายของยัยตัวแสบ
...เขาหลงรักเธอ แต่เธอกลับชอบใครอีกคน...เรื่องราวรักวุ่นวายๆๆๆ ของเขาและเธอ
Tags: วัยรุ่น
ตอน: ตอนที่2 ฉันชื่อน้ำปั่น
###แนะนำตัวหน่อยล่ะกันนนนน
ฉันชื่อ นางสาวปัณญิกา รองชนะพล อายุ สิบเจ็ดปี อยู่โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง มีตำแหน่งอันใหญ่โตที่ได้มาอย่างไม่เต็มใจนัก นั่นคือ หัวหน้าห้อง หรือจะเรียกให้ถูก ก็ขี้ข้าห้องดีๆนี่เอง
ทั้งที่ฉันออกจะน่ารัก น่าหยิก ผมหยิกหยักเป็นลอนสีน้ำตาลอ่อนสีน้ำตาลอ่อนๆยาวถึงกลางหลัง ตาสีน้ำเงินบวกกับขนตา ตางอนงาม หน้าตาจิ้มลิ้ม ถอยแบบมาจากตุ๊กตาบีบี้ เป๊ะ( อ่อ ยัยลูกแพร์บอกมานะ) แต่เหล่าคุณเพื่อนๆฉันสิคะดันเรียกฉันว่า ยัยหมูอ้วน จริงๆแล้วฉันไม่ได้อ้วนนะ ใครก็บอกว่าฉันหุ่นดีกว่านางเอกบางคนซะอีก อิอิ สาบานได้ แต่ทำไมถึงเรียกฉันอย่างนี้ ฉันไม่ยอม ไม่ยอม แง้ๆๆๆ อือๆๆ ฮือๆๆๆ (ไปกันใหญ่แล้วค่ะท่านผู้อ่าน ช่วยเรียกสติยัยคนทีนี้สิคะ<ขอบคุณค่ะ>)
ยังไม่พอแค่นั้นนะค่ะ ฉันยังโดนคุณเพื่อนๆแกล้งสารพัด ไม่ว่าจะเป็นปิดประตูขังฉันในห้องบ้างล่ะ เอากาวตราช้างมาทาไว้ที่เก้าอ้างล่ะ เล่นเอาน้ำหอมกลิ่นเลม่อนมาฉีดบ้างล่ะ จนทำให้ฉันเปงลมตกเก้าอี้เพราะเหม็นสุดๆๆ (ฉันแพ้น้ำหอมกลิ่นเลม่อนน่ะ) อืม ช่างน่าสงสารฉันจริงๆนะค่ะ แต่คุณผู้อ่านที่เคารพรักค่ะ เรื่องทุกอย่างที่เกิดเพราะ ไอ้หมอนั่นคนเดียว คนๆนั้นเพิ่งออกจากห้องไปเมื่อกี้นี่เอง
ฉันเกลียดๆๆๆ เกลียดไอ้บ้านั่น
ไอ้นายซีน!!!
อ้อ.....ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทุกคน น้ำปั่น ค่ะ
# พัก เที่ยง#
“เอ้ย ปั่นอยากกินไรอ่ะเดี่ยวเลี้ยงเอง”
“อืม อะไรก็ได้จ๊ะ”
เสียงที่ฉันคุ้นเคยไล่หลังฉัน เป็นเขาสินะ เฟรมเพื่อนชายที่ฉันสนิทและไว้ใจที่สุด บอกให้ก็ได้ว่าเขาที่ผู้ชายที่ฉันแอบรัก.. ปลื้มคะ ปลื้มสุดๆเลยเฟรมกำลังจับมือ ไม่สิ ลากมือฉันเพื่อไปซื้อข้าวต่างหาก อิอิ
อยากเป็นมากกว่าเพื่อนจังเลย แผ่นหลังช่างน่าซบที่สุด เอ้ย ฉันคิดไปถึงไหนเนี่ย เฟรมเขาคือเพื่อนนะเพื่อน น้ำปั่นท่องไว้ เพื่อนรัก ไม่ใช่ (แอบ)รักเพื่อน..ขืนอยู่ต่อตรงนี้ไม่ไหวแน่ ต้องหาวิธีหยุดปล่อยใจได้แล้ว
ซ้ายก็ไม่มี ขวาก็ไม่มี ฉันมองซ้ายมองขวาหายัยลูกแพร์ แต่ยัยนั่นไม่รู้ไปอยู่ไหน
“เป็นไรปั่นมองใครอ่ะ รึกลัวแฟนเห็น”
“บ้าดิ มองว่าจะกินไรดี”
“อืม กินนี่ดีไหม ข้าวขาหมูน่ากินจัง”
“บ้าเหรอ นายอยากให้ฉันเป็นหมูหรือไง”
“ไม่หรอก...แบบนี้ก็ ดีแล้ว”
เขายิ้มน่ารักสุดๆไปเลยล่ะไม่ไหวแล้วยายน้ำปั่น ก็ใจมันหาย ละลายและไหลไปกับเธอ เอ้อเจออย่างนี้ก็ใจมันวุ่นวาย อ๊ายยยยยย เขิล เป็นเพลงโฟร์มด เลย เก่าชิบ แต่ไม่หรอกกกกกกกกก็มันจริงนิ
“อ่อ เฟรม ฉันไปก่อนดีกว่าเนอะ” พลางกวาดสายตาหายายลูกแพร์ที่อยู่ไม่ไกล
“อืม ..เอ้า นี้ข้าวขาหมู อย่างเธอกินนี่ สิบจานก็ไม่อ้วนหรอก”
“ขอบคุณนะ”
เขายิ้มอีกแล้วน่ารักสุดๆๆเชื่อว่าสาวๆหลายคนต้องอิจฉาฉันแน่ ฉันยิ้มตอบกลับแบบหวานที่สุดเท่าที่ทำได้ ถ้านายรู้สึกเหมือนฉันก็ดีสินะ
ชอบนายนะ เฟรม..
ฉันได้แต่พูดในใจแล้วเดินหันหลังกลับไปหายัยลูกแพร์ที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงไม่ต่างกับฉัน อาจเป็นเพราะ เฟรมอีกแล้วแน่ๆ สงสัยฉันกับยัยลูกแพร์คงใจตรงกันอีกแล้วล่ะมั้ง เอ้อออออ...ไม่ดีเลยนะแบบนี้
แต่ก่อนที่ฉันจะเดินไปถึงโต๊ะยัยลูกแพร์ เท้าของใครไม่รู้มาขัดเท้าฉันอยู่ คอยดูนะ ฉันจะด่าให้และเป็นโจ๊กเลยย
แต่ตอนนี้หน้าฉันจมอยู่กับพื้นกระเบื้อง สวยลากพื้นเลยค่ะ แสบหน้าชะมัด
“โอ๊ย เจ็บ ห๊า...ข้าวขาหมูของฉัน” ฉันตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นข้าวที่เฟรมซื้อให้ค่อนไปเกือบครึ่งจาน ผู้คนส่วนใหญ่ในโรงอาหารหันมามองทางฉันเป็นตาเดียวฉันอายสุดๆเลย ถ้ามีปี๊บคงเอามาคลุมหัวแน่นอนเลย
“ยัยหมูอ้วนจอมตระกระ หวงแม้ข้าวขาหมู55555” เสียงกวนตรีนส์ดังมาประณามฉันเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก นายซีน เขาว่าพรางยิ้มที่มุมปากและหัวเราะเสียงดังจนไทยมุงรอบๆๆนั้นก็พลอยหัวเราะตามๆกันไป
“นี่นายซีน จะแกล้งฉันไปเพื่ออะไร สงสารผู้หญิงตัวเล็กมั้งสิ”
ฉันตะโกนกลับไปเสียงดังเสียงหัวเราะก็หยุดลง แล้วหมอนั่นก็ส่งยิ้มกวนๆ มันยั่วโทสะกันชัดๆ
“อุ้ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำหมูตกมันนะครับ”
“กรี๊ด!!!! นายซีน ไอ้คนบ้า ไอ้คนนิสัยเสีย ปัญญาอ่อน ไอ้พวกชอบแกล้งผู้หญิง ไอ้ #$#$@$^^$+(*&^%$ ”
“โอ๊ะ โอ๊ะ ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะคร้าบบบบบบ หึ หึ” เขาพูดหน้าตาเฉยแถมยิ้มเยาะ ฉันกัดฟันโมโหจนพูดไม่ออก แค้นมาก เหมือนลาวาในภูเขาไฟกำลังจะระเบิดเป็นแม็กม่า ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย รู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นกับใคร
แป๊ะ!!!
จานข้าวขาหมูที่มีข้าวอยู่ค่อนจานได้ลอยไปฝังบนไปหน้าอันหล่อๆหมอนั่น ช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งกว่านางสาวไทยโบกมือให้กับสื่อมวลชนซะอีก สะใจจริงงงงง555
นายนั่นยืนนิ่งเหมือนหุ่นเลยล่ะสงสัยคงอึ้งพูดไม่ออก สมน้ำหน้าอยากแกล้งคนอื่นดีนัก บรรดาไทยมุงทั้งหลายก็พากันอึ้ง บางคนต้องอ้าปากค้างไม่นึกว่าหญิงสาวตัวเล็กจะกล้าถึงเพียงนี้
“ซีน แกเป็นยังไงบ้าง” เสียงนายโซโล่ หนุ่มหน้าใสร้องทักเพื่อนเมื่อเห็นเพื่อนยืนนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไร
“ฝากไว้ก่อน ยัยหมูอ้วน”นายครามหนุ่มตี๋หน้าทะเล้นร้องบอกก่อนลากเพื่อนไปห้องน้ำ
“แล้วฉันจะคอยนะ = u = ” ฉันลากเสียงแล้วกลอกตาไปมาใส่พวกนั้นอย่างกวนอารมณ์
ปกติถ้าฉันแกล้งกลับเขาจะตอบโต้สิ แปลกใจจัง เอ้อ ช่างเถอะคนอย่างนั่นต้องปล่อยให้โดนซะบ้างจะได้รู้สึก
“น้ำปั่น เธอยังโออยู่หรือป่าว”ยัยลูกแพร์พูดให้ฉันรู้สึกตัวเมื่อเห็นฉันนิ่งเงียบไป
“ช่าง เถอะ แก” ฉันพูดอย่างไม่แคร์แล้วเดินไปเรียนต่อโดยสัญญาณพักเที่ยงหมดเวลาพอดี แง้ๆๆๆ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวๆๆๆ หิว คิดถึงเฟรมจัง มันเกี่ยวกันไหมเนี่ยยย >///<
ฉันชื่อ นางสาวปัณญิกา รองชนะพล อายุ สิบเจ็ดปี อยู่โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง มีตำแหน่งอันใหญ่โตที่ได้มาอย่างไม่เต็มใจนัก นั่นคือ หัวหน้าห้อง หรือจะเรียกให้ถูก ก็ขี้ข้าห้องดีๆนี่เอง
ทั้งที่ฉันออกจะน่ารัก น่าหยิก ผมหยิกหยักเป็นลอนสีน้ำตาลอ่อนสีน้ำตาลอ่อนๆยาวถึงกลางหลัง ตาสีน้ำเงินบวกกับขนตา ตางอนงาม หน้าตาจิ้มลิ้ม ถอยแบบมาจากตุ๊กตาบีบี้ เป๊ะ( อ่อ ยัยลูกแพร์บอกมานะ) แต่เหล่าคุณเพื่อนๆฉันสิคะดันเรียกฉันว่า ยัยหมูอ้วน จริงๆแล้วฉันไม่ได้อ้วนนะ ใครก็บอกว่าฉันหุ่นดีกว่านางเอกบางคนซะอีก อิอิ สาบานได้ แต่ทำไมถึงเรียกฉันอย่างนี้ ฉันไม่ยอม ไม่ยอม แง้ๆๆๆ อือๆๆ ฮือๆๆๆ (ไปกันใหญ่แล้วค่ะท่านผู้อ่าน ช่วยเรียกสติยัยคนทีนี้สิคะ<ขอบคุณค่ะ>)
ยังไม่พอแค่นั้นนะค่ะ ฉันยังโดนคุณเพื่อนๆแกล้งสารพัด ไม่ว่าจะเป็นปิดประตูขังฉันในห้องบ้างล่ะ เอากาวตราช้างมาทาไว้ที่เก้าอ้างล่ะ เล่นเอาน้ำหอมกลิ่นเลม่อนมาฉีดบ้างล่ะ จนทำให้ฉันเปงลมตกเก้าอี้เพราะเหม็นสุดๆๆ (ฉันแพ้น้ำหอมกลิ่นเลม่อนน่ะ) อืม ช่างน่าสงสารฉันจริงๆนะค่ะ แต่คุณผู้อ่านที่เคารพรักค่ะ เรื่องทุกอย่างที่เกิดเพราะ ไอ้หมอนั่นคนเดียว คนๆนั้นเพิ่งออกจากห้องไปเมื่อกี้นี่เอง
ฉันเกลียดๆๆๆ เกลียดไอ้บ้านั่น
ไอ้นายซีน!!!
อ้อ.....ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทุกคน น้ำปั่น ค่ะ
# พัก เที่ยง#
“เอ้ย ปั่นอยากกินไรอ่ะเดี่ยวเลี้ยงเอง”
“อืม อะไรก็ได้จ๊ะ”
เสียงที่ฉันคุ้นเคยไล่หลังฉัน เป็นเขาสินะ เฟรมเพื่อนชายที่ฉันสนิทและไว้ใจที่สุด บอกให้ก็ได้ว่าเขาที่ผู้ชายที่ฉันแอบรัก.. ปลื้มคะ ปลื้มสุดๆเลยเฟรมกำลังจับมือ ไม่สิ ลากมือฉันเพื่อไปซื้อข้าวต่างหาก อิอิ
อยากเป็นมากกว่าเพื่อนจังเลย แผ่นหลังช่างน่าซบที่สุด เอ้ย ฉันคิดไปถึงไหนเนี่ย เฟรมเขาคือเพื่อนนะเพื่อน น้ำปั่นท่องไว้ เพื่อนรัก ไม่ใช่ (แอบ)รักเพื่อน..ขืนอยู่ต่อตรงนี้ไม่ไหวแน่ ต้องหาวิธีหยุดปล่อยใจได้แล้ว
ซ้ายก็ไม่มี ขวาก็ไม่มี ฉันมองซ้ายมองขวาหายัยลูกแพร์ แต่ยัยนั่นไม่รู้ไปอยู่ไหน
“เป็นไรปั่นมองใครอ่ะ รึกลัวแฟนเห็น”
“บ้าดิ มองว่าจะกินไรดี”
“อืม กินนี่ดีไหม ข้าวขาหมูน่ากินจัง”
“บ้าเหรอ นายอยากให้ฉันเป็นหมูหรือไง”
“ไม่หรอก...แบบนี้ก็ ดีแล้ว”
เขายิ้มน่ารักสุดๆไปเลยล่ะไม่ไหวแล้วยายน้ำปั่น ก็ใจมันหาย ละลายและไหลไปกับเธอ เอ้อเจออย่างนี้ก็ใจมันวุ่นวาย อ๊ายยยยยย เขิล เป็นเพลงโฟร์มด เลย เก่าชิบ แต่ไม่หรอกกกกกกกกก็มันจริงนิ
“อ่อ เฟรม ฉันไปก่อนดีกว่าเนอะ” พลางกวาดสายตาหายายลูกแพร์ที่อยู่ไม่ไกล
“อืม ..เอ้า นี้ข้าวขาหมู อย่างเธอกินนี่ สิบจานก็ไม่อ้วนหรอก”
“ขอบคุณนะ”
เขายิ้มอีกแล้วน่ารักสุดๆๆเชื่อว่าสาวๆหลายคนต้องอิจฉาฉันแน่ ฉันยิ้มตอบกลับแบบหวานที่สุดเท่าที่ทำได้ ถ้านายรู้สึกเหมือนฉันก็ดีสินะ
ชอบนายนะ เฟรม..
ฉันได้แต่พูดในใจแล้วเดินหันหลังกลับไปหายัยลูกแพร์ที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงไม่ต่างกับฉัน อาจเป็นเพราะ เฟรมอีกแล้วแน่ๆ สงสัยฉันกับยัยลูกแพร์คงใจตรงกันอีกแล้วล่ะมั้ง เอ้อออออ...ไม่ดีเลยนะแบบนี้
แต่ก่อนที่ฉันจะเดินไปถึงโต๊ะยัยลูกแพร์ เท้าของใครไม่รู้มาขัดเท้าฉันอยู่ คอยดูนะ ฉันจะด่าให้และเป็นโจ๊กเลยย
แต่ตอนนี้หน้าฉันจมอยู่กับพื้นกระเบื้อง สวยลากพื้นเลยค่ะ แสบหน้าชะมัด
“โอ๊ย เจ็บ ห๊า...ข้าวขาหมูของฉัน” ฉันตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นข้าวที่เฟรมซื้อให้ค่อนไปเกือบครึ่งจาน ผู้คนส่วนใหญ่ในโรงอาหารหันมามองทางฉันเป็นตาเดียวฉันอายสุดๆเลย ถ้ามีปี๊บคงเอามาคลุมหัวแน่นอนเลย
“ยัยหมูอ้วนจอมตระกระ หวงแม้ข้าวขาหมู55555” เสียงกวนตรีนส์ดังมาประณามฉันเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก นายซีน เขาว่าพรางยิ้มที่มุมปากและหัวเราะเสียงดังจนไทยมุงรอบๆๆนั้นก็พลอยหัวเราะตามๆกันไป
“นี่นายซีน จะแกล้งฉันไปเพื่ออะไร สงสารผู้หญิงตัวเล็กมั้งสิ”
ฉันตะโกนกลับไปเสียงดังเสียงหัวเราะก็หยุดลง แล้วหมอนั่นก็ส่งยิ้มกวนๆ มันยั่วโทสะกันชัดๆ
“อุ้ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำหมูตกมันนะครับ”
“กรี๊ด!!!! นายซีน ไอ้คนบ้า ไอ้คนนิสัยเสีย ปัญญาอ่อน ไอ้พวกชอบแกล้งผู้หญิง ไอ้ #$#$@$^^$+(*&^%$ ”
“โอ๊ะ โอ๊ะ ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะคร้าบบบบบบ หึ หึ” เขาพูดหน้าตาเฉยแถมยิ้มเยาะ ฉันกัดฟันโมโหจนพูดไม่ออก แค้นมาก เหมือนลาวาในภูเขาไฟกำลังจะระเบิดเป็นแม็กม่า ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย รู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นกับใคร
แป๊ะ!!!
จานข้าวขาหมูที่มีข้าวอยู่ค่อนจานได้ลอยไปฝังบนไปหน้าอันหล่อๆหมอนั่น ช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งกว่านางสาวไทยโบกมือให้กับสื่อมวลชนซะอีก สะใจจริงงงงง555
นายนั่นยืนนิ่งเหมือนหุ่นเลยล่ะสงสัยคงอึ้งพูดไม่ออก สมน้ำหน้าอยากแกล้งคนอื่นดีนัก บรรดาไทยมุงทั้งหลายก็พากันอึ้ง บางคนต้องอ้าปากค้างไม่นึกว่าหญิงสาวตัวเล็กจะกล้าถึงเพียงนี้
“ซีน แกเป็นยังไงบ้าง” เสียงนายโซโล่ หนุ่มหน้าใสร้องทักเพื่อนเมื่อเห็นเพื่อนยืนนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไร
“ฝากไว้ก่อน ยัยหมูอ้วน”นายครามหนุ่มตี๋หน้าทะเล้นร้องบอกก่อนลากเพื่อนไปห้องน้ำ
“แล้วฉันจะคอยนะ = u = ” ฉันลากเสียงแล้วกลอกตาไปมาใส่พวกนั้นอย่างกวนอารมณ์
ปกติถ้าฉันแกล้งกลับเขาจะตอบโต้สิ แปลกใจจัง เอ้อ ช่างเถอะคนอย่างนั่นต้องปล่อยให้โดนซะบ้างจะได้รู้สึก
“น้ำปั่น เธอยังโออยู่หรือป่าว”ยัยลูกแพร์พูดให้ฉันรู้สึกตัวเมื่อเห็นฉันนิ่งเงียบไป
“ช่าง เถอะ แก” ฉันพูดอย่างไม่แคร์แล้วเดินไปเรียนต่อโดยสัญญาณพักเที่ยงหมดเวลาพอดี แง้ๆๆๆ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวๆๆๆ หิว คิดถึงเฟรมจัง มันเกี่ยวกันไหมเนี่ยยย >///<
SOmeBoDy เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ค. 2556, 22:42:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ค. 2556, 22:42:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 1067
| << บทนำ... | ตอนที่ -3 เรื่องเจ็บตัว >> |