LOVE PLAN แผนรักวุ่นวายของยัยตัวแสบ
...เขาหลงรักเธอ แต่เธอกลับชอบใครอีกคน...เรื่องราวรักวุ่นวายๆๆๆ ของเขาและเธอ
Tags: วัยรุ่น
ตอน: ตอนที่ -3 เรื่องเจ็บตัว
##เลิกเรียน
เย้ เลิกเรียนแล้วดีใจจังไม่ต้องทนสายตาเกี้ยวกราดของพวกยัยเชอรีน ฉันกับยัยลูกแพร์แอบตั้งฉายาว่า เจอตรีน ด้วยแหละ (ก็แหม ปาก she น่าเจอมากๆๆ)คงจะโกธรฉันล่ะมั้งที่ทำให้หนุ่มที่เขาคลั่งไคล้เอาการ ต้องอับอายผู้คนกลางโรงอาหารแบบนั้น ว่าแต่..งหมอนั่นไปไหนนะ คงจะอายจนไม่กล้าเข้าเรียนสินะ โอ๊ะ โอ น้ำปั่น อารมณ์ดี๊ อารมรณ์ดีค่ะ (น้ำเสียงดัดจริตสุดๆ) เอ้ย ทำไมตาขวามันกระตุ๊ก กระตุกล่ะ โว้ย เป็นอีกแล้วซวยอะไรอีกล่ะ
“เอ่อ ปั่น แพร์มีเรื่องรบกวนปั่นหน่อยอ่ะ”
นั่นไง ว่าแล้ว
“เออ ว่าไงลูกแพร์มีไรเหรอ”
“อ่อ .งคือ แค่ อยากถามว่า อ่อ.....
“อะไรเหรอ”
“คือ แบบว่า ที่จริงมันเรื่องส่วนตัวนะ แต่ แบบว่า อ่อ ยังไงดีอ่ะ”
“ถ้าแกไม่พูดฉันกลับบ้านแล้วนะ” ฉันพูดออกไปเมื่อรำคาญยัยลูกแพร์อ้ำอึ้งอยู่ได้มาแบบนี้ ต้องเรื่องหัวใจแน่เลย ไม่นะ แนไม่ให้เฟรมของฉันหรอก ฉ้านหวงงงนะ
“อ่า น้ำปั่นกับเฟรมสนิทกันมากไหมอ่ะ”
นั่นไง มาแล้ว เต็มๆเลย
เฟรมเค้ามีแฟนแล้วล่ะแล้วแฟนเขาก็ขี้หึงมากๆเลย เธอตัดใจซะเถอะ เฟรมไม่ชอบเรียบร้อยอย่างเธอหรอก
ฉันล่ะอยากจะพูดออกไปแบบนั้นจริงๆนะแต่ถ้ายัยนั่นชอบเฟรมจริงๆล่ะก็ ฉันในฐานะเพื่อนก็ต้องช่วยเหลือใช่ม่ะ เพราะถึงยังไงเฟรมก็ดูเหมือนว่าไม่ชอบฉันแน่
“ก็สนิทกันอ่ะ รู้จักกันมาเกือบ 10ปี ได้แล้วล่ะ” ใช่ฉันสนิทกับเฟรมตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นฉันเพิ่งย้ายบ้านไปทำให้รู้จักเฟรมคนเดียวที่อยู่ข้างบ้านตั้งแต่นั้นก็สนิทกันเรื่อยมา
“เหรอ น่าอิจฉาจังนะ” ยิ้มซะ
“อิจฉง อิจฉา อะไร ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนหมอนั่นซะหน่อย” ฉันพูดลอยๆขึ้นมาแม้ท้ายประโยคเสียงฉันแผ่วๆๆๆลง หวังว่ายัยนั่นคงไม่ได้ยินนะ
“ชอบเฟรมเหรอ” ยัยลูกแพร์พูดตาโตเป็นสองเท่า ใครกันนี่ควรจะเขิลนะ
“ป่าว สักกะหน่อย”
“แล้วทำไม้ต้องมายิกฉันด้วยล่ะ เขิลล่ะสิ ใช่ไหมน้ำปั่น อิอิ” ยัยลูกแพร์ยิ้มหัวเราะเหมือนกำลังจับผิดฉันได้
“บ้า หรอ ไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย” ปากไม่ตรงกับใจ คงไม่บาปนะยัยน้ำปั่นเอ้ยยย แต่ยัยลูกแพร์ทำไมถามแบบนี้นะ เพื่อเพื่อน ฉันต้องเก็บอาการใหม่ซะแล้ว
“รู้นะว่าน้ำปั่นคิดอะไร ชอบเค้าก็บอกเค้าไปสิ ดูอย่างแพร์สิ ยังรวบรวมความกล้าไปบอกเค้าเลยยย อิอิ”
“แกบอกชอบเฟรมแล้วเหรอ”
ฉันถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่หวังว่า คงไม่นะ ฉันไม่อยากให้เค้าเป็นแฟนกันเลย T_Tได้แต่ร้องในใจ ยัยลูกแพร์อมยิ้มก่อนจะพูดออกมา
“คือฉันแอบชอบพี่ฟาร์มน่ะ เวลาเห็นเฟรมก็เขิลอะดิ ตอนฉันสารภาพรัก เฟรมก็อยู่แถวๆนั้นด้วย..เออ ฉันเป็นแฟนพี่ฟาร์มแล้วนะ..ที่ฉันบอกอ่ะ ฉันอยากให้ปั่นได้เผยความในใจออกไปบ้างนะ ดีกว่าเก็บเอาไว้บางที่พวกเธอสองคนอาจกำลังใจตรงก็อยู่ก็ได้นะ ยังไงก็สู้ๆๆนะ ฉันไปแล้ว นัดกับพี่ฟาร์มไว้เจอกันนะ”
“อืม”
ยัยลูกแฟร์โบกมือให้ฉันก่อนจะเดินไปสมทบพี่ฟาร์มที่รออยู่หน้าโรงเรียน
ดีใจด้วยนะเพื่อนที่เธอกล้าบอกความรู้สึกกับคนที่แกรัก แต่แกต้องเข้าใจฉันสิ ฉันกลัวความเป็นเพื่อนระหว่างเราจบลง ขออยู่อย่างนี้ต่อไปดีกว่า ได้มองหน้า อยู่ข้างๆก้อุ่นใจแล้ว ฉันกลัวว่าถ้าฉันพูดออกไปเราสองคนจะไม่เหมือนเดิมม
วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันเลยถือโอกาสหนีเที่ยวซะงั้น ก็แม่ไม่อยู่ไปดูงานต่างจังหวัดอยู่บ้านคนเดียวฉันล่ะโครตเซ็งเลย วันนี้ที่ห้างสรรพสินค้าก็คนเยอะดีนะเนี่ย ศูนย์การค้าแห่งนี้มักจะคนแออัดเสมอยิ่งเป็นวันเสาร์อาทิตย์ตอนแล้วไม่ต้องพูดถึง แต่ก็ดีมีเพื่อนเที่ยวเยอะดีจะได้ไม่เหงา (เอ่อ แบบว่าต่างคน ต่างมา ต่างเที่ยวอ่ะ) วันนี้ฉันต้องฉายเดี่ยวก็ยัยลูกแพร์พอมีแฟนก็ลืมเพื่อนซะงั้น ข้าวใหม่ปลามันก็งี้แหละ คนโสดอย่างฉันต้องเข้าใจ
กระตุก
อีกแล้วคิ้วขวาฉันกระตุกอีกแล้ว อะไรอีกล่ะ ทำไมคนมองมาทางฉันเยอะอย่างนี้ หรือฉันสวย ถ้าฉันสวยทำไมต้องหัวเราะด้วยล่ะ หรือฉันใส่เสื้อกลับด้าน กางเกงเป็นรูหรือปากฉันเบี้ยว กระจก กระจก กระจกอยู่หนายยยยยยยยย นั่นไงห้องน้ำ ว่าแต่ไอ้นายซีนมาทำไรแถวนี้อ่ะ วันศุกร์ก็โดดเรียน วันนี้ยังมีหน้ามาเที่ยวแล้วกลุ่มเพื่อนของเขายิ้ม แอนด์ หัวเราะไรอ่ะ ยังมียัยเชอรีนที่ยืนหัวเราะอยู่ไกลๆๆ ดับเบิ้ลความซวยแท้วันนี้ที่เจอพวกนี้
“น้องคะ เสื้อน้องน่ะค่ะมีอะไรไม่รู้ติดอยู่ค่ะ คิก คิก”
“ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ” หมากฝรั่งอีกล่ะมั้ง....แล้ว ทำไมพี่สาวต้องหัวเราะด้วยอ่ะ เอ้ย!!!นี่มัน....แกไอ้ซีน!!!!
ฉันวิ่งออกไปดักหน้าพวกนายซีน
ฉันยายหมูอ้วน จอมตระกะ หาแฟนไม่ได้ เลยต้องมาเดินคนเดียวค่ะ นี่คือถ้อยคำในกระดาษแผ่นนั้น
“นี่ เธอกลัวคนไม่รู้หรอ ถึงได้ติดไว้อ่ะ”
“ฝีมือนายใช่ไหม”
“ผมไม่ได้ทำนะ ใช่ไหม พวกเรา”
“ใช่ อ่ะ ถูก ต้อง ที่สุดเลยว่ะ”เสียงพวกนายซีนพูดช่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันจริงๆ
“คิดมากหรือป่าวครับ ใช้สมองข้างซ้ายบ้างสิ ก่อนจะใส่ร้ายคนอื่น”ไม่พูดเปล่ายังเอามือมาผลักหัวคนอื่นเล่นอยู่ได้ มันจะมากไปแล้วนะ
ผลั่ก
“อ้าว เฮ้ย ไอ้ซีน”
“เธอ น้ำปั่นตายแน่” นายโซโล่เรียกนายซีนเมื่อเห็นนายซีนโดนฉันผลักล้มลง ตามมาด้วยเสียงนายครามที่เข้ามาจับข้อมือ ไม่สิเรียกว่าบิดดีกว่าถ้าจะจับกันแบบนี้
“เจ็บนะโว้ย ไอ้พวกบ้า”
“โซโล่ คราม พวกแกช่วยฉันจับยัยนี่ที” นายซีนลุกขึ้นมาแล้วเดินมาทางฉันที่โดนสองคนนั่นหิ้วปีกอยู่แล้วเขาก็ เข้ามา จะทำร้ายฉัน ฉันตกใจรีบหลับตาปี๋ พร้อมยอมรับโทษอย่างจำนน เขา ตบ ก้านคอ แตะขวา แตะซ้าย อ๊ายย...ถ้าฉันตาย ฉันจะเป็นผีไปหักหอพวกนายเลยคอยดู #3#[l;’
แต่เอ๋..ทำไมไม่เจ็บอ่ะ O.^ ฉันลืมตาขึ้น แค่คิดไปเองเท่านั้นเอง นายซีนเดินเข้ามาสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อตอนนี้หัวใจฉันหล่นหายไปอยู่ที่ไส้ติ่งเรียบร้อบแล้วT^T ทันใดนั้นสมองอันชาญฉลาดของฉันก็นึกขึ้นได้ว่าต้องหนีเอาตัวรอดก่อน ฉันรีบสลัดตัวออกมาแล้วรับวิ่งหาทางออกโดยไม่คิดชีวิต โดยมีเสียงร้องไล่ตามมาด้านหลังให้หยุดของพวกนายซีน หยุดก็โง่แล้วล่ะสิ ฉันรีบวิ่งออกไปโดยไม่ดูทาง เป็นสาเหตูเท้าก้าวผลาดตกบันไดเลื่อนที่อยู่ด้านหน้าพอดี เวรกำ
โครม!
เสียงฉันตกบันไดเลื่อนทำให้นายซีนเพิ่มความเร็วเพื่อมาดูอาการฉันทันที คงมาดูว่าฉันตายยังล่ะมั้ง ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วยนะ และไอ้สายตาแปลกๆนั่นด้วย นายมาห่วงใยทำไม เราเกลียดกันไม่ใช่เหรอ
“ปั่น เป็นไรไหมเดี๋ยวฉันพาไปโรงบาลนะ” นายซีนใช้มือสองข้างสอดขาฉันแล้วอุ้มฉันขึ้นรถโรงพยาบาลก่อนที่สติฉันจะวูบลง
เย้ เลิกเรียนแล้วดีใจจังไม่ต้องทนสายตาเกี้ยวกราดของพวกยัยเชอรีน ฉันกับยัยลูกแพร์แอบตั้งฉายาว่า เจอตรีน ด้วยแหละ (ก็แหม ปาก she น่าเจอมากๆๆ)คงจะโกธรฉันล่ะมั้งที่ทำให้หนุ่มที่เขาคลั่งไคล้เอาการ ต้องอับอายผู้คนกลางโรงอาหารแบบนั้น ว่าแต่..งหมอนั่นไปไหนนะ คงจะอายจนไม่กล้าเข้าเรียนสินะ โอ๊ะ โอ น้ำปั่น อารมณ์ดี๊ อารมรณ์ดีค่ะ (น้ำเสียงดัดจริตสุดๆ) เอ้ย ทำไมตาขวามันกระตุ๊ก กระตุกล่ะ โว้ย เป็นอีกแล้วซวยอะไรอีกล่ะ
“เอ่อ ปั่น แพร์มีเรื่องรบกวนปั่นหน่อยอ่ะ”
นั่นไง ว่าแล้ว
“เออ ว่าไงลูกแพร์มีไรเหรอ”
“อ่อ .งคือ แค่ อยากถามว่า อ่อ.....
“อะไรเหรอ”
“คือ แบบว่า ที่จริงมันเรื่องส่วนตัวนะ แต่ แบบว่า อ่อ ยังไงดีอ่ะ”
“ถ้าแกไม่พูดฉันกลับบ้านแล้วนะ” ฉันพูดออกไปเมื่อรำคาญยัยลูกแพร์อ้ำอึ้งอยู่ได้มาแบบนี้ ต้องเรื่องหัวใจแน่เลย ไม่นะ แนไม่ให้เฟรมของฉันหรอก ฉ้านหวงงงนะ
“อ่า น้ำปั่นกับเฟรมสนิทกันมากไหมอ่ะ”
นั่นไง มาแล้ว เต็มๆเลย
เฟรมเค้ามีแฟนแล้วล่ะแล้วแฟนเขาก็ขี้หึงมากๆเลย เธอตัดใจซะเถอะ เฟรมไม่ชอบเรียบร้อยอย่างเธอหรอก
ฉันล่ะอยากจะพูดออกไปแบบนั้นจริงๆนะแต่ถ้ายัยนั่นชอบเฟรมจริงๆล่ะก็ ฉันในฐานะเพื่อนก็ต้องช่วยเหลือใช่ม่ะ เพราะถึงยังไงเฟรมก็ดูเหมือนว่าไม่ชอบฉันแน่
“ก็สนิทกันอ่ะ รู้จักกันมาเกือบ 10ปี ได้แล้วล่ะ” ใช่ฉันสนิทกับเฟรมตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นฉันเพิ่งย้ายบ้านไปทำให้รู้จักเฟรมคนเดียวที่อยู่ข้างบ้านตั้งแต่นั้นก็สนิทกันเรื่อยมา
“เหรอ น่าอิจฉาจังนะ” ยิ้มซะ
“อิจฉง อิจฉา อะไร ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนหมอนั่นซะหน่อย” ฉันพูดลอยๆขึ้นมาแม้ท้ายประโยคเสียงฉันแผ่วๆๆๆลง หวังว่ายัยนั่นคงไม่ได้ยินนะ
“ชอบเฟรมเหรอ” ยัยลูกแพร์พูดตาโตเป็นสองเท่า ใครกันนี่ควรจะเขิลนะ
“ป่าว สักกะหน่อย”
“แล้วทำไม้ต้องมายิกฉันด้วยล่ะ เขิลล่ะสิ ใช่ไหมน้ำปั่น อิอิ” ยัยลูกแพร์ยิ้มหัวเราะเหมือนกำลังจับผิดฉันได้
“บ้า หรอ ไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย” ปากไม่ตรงกับใจ คงไม่บาปนะยัยน้ำปั่นเอ้ยยย แต่ยัยลูกแพร์ทำไมถามแบบนี้นะ เพื่อเพื่อน ฉันต้องเก็บอาการใหม่ซะแล้ว
“รู้นะว่าน้ำปั่นคิดอะไร ชอบเค้าก็บอกเค้าไปสิ ดูอย่างแพร์สิ ยังรวบรวมความกล้าไปบอกเค้าเลยยย อิอิ”
“แกบอกชอบเฟรมแล้วเหรอ”
ฉันถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่หวังว่า คงไม่นะ ฉันไม่อยากให้เค้าเป็นแฟนกันเลย T_Tได้แต่ร้องในใจ ยัยลูกแพร์อมยิ้มก่อนจะพูดออกมา
“คือฉันแอบชอบพี่ฟาร์มน่ะ เวลาเห็นเฟรมก็เขิลอะดิ ตอนฉันสารภาพรัก เฟรมก็อยู่แถวๆนั้นด้วย..เออ ฉันเป็นแฟนพี่ฟาร์มแล้วนะ..ที่ฉันบอกอ่ะ ฉันอยากให้ปั่นได้เผยความในใจออกไปบ้างนะ ดีกว่าเก็บเอาไว้บางที่พวกเธอสองคนอาจกำลังใจตรงก็อยู่ก็ได้นะ ยังไงก็สู้ๆๆนะ ฉันไปแล้ว นัดกับพี่ฟาร์มไว้เจอกันนะ”
“อืม”
ยัยลูกแฟร์โบกมือให้ฉันก่อนจะเดินไปสมทบพี่ฟาร์มที่รออยู่หน้าโรงเรียน
ดีใจด้วยนะเพื่อนที่เธอกล้าบอกความรู้สึกกับคนที่แกรัก แต่แกต้องเข้าใจฉันสิ ฉันกลัวความเป็นเพื่อนระหว่างเราจบลง ขออยู่อย่างนี้ต่อไปดีกว่า ได้มองหน้า อยู่ข้างๆก้อุ่นใจแล้ว ฉันกลัวว่าถ้าฉันพูดออกไปเราสองคนจะไม่เหมือนเดิมม
วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันเลยถือโอกาสหนีเที่ยวซะงั้น ก็แม่ไม่อยู่ไปดูงานต่างจังหวัดอยู่บ้านคนเดียวฉันล่ะโครตเซ็งเลย วันนี้ที่ห้างสรรพสินค้าก็คนเยอะดีนะเนี่ย ศูนย์การค้าแห่งนี้มักจะคนแออัดเสมอยิ่งเป็นวันเสาร์อาทิตย์ตอนแล้วไม่ต้องพูดถึง แต่ก็ดีมีเพื่อนเที่ยวเยอะดีจะได้ไม่เหงา (เอ่อ แบบว่าต่างคน ต่างมา ต่างเที่ยวอ่ะ) วันนี้ฉันต้องฉายเดี่ยวก็ยัยลูกแพร์พอมีแฟนก็ลืมเพื่อนซะงั้น ข้าวใหม่ปลามันก็งี้แหละ คนโสดอย่างฉันต้องเข้าใจ
กระตุก
อีกแล้วคิ้วขวาฉันกระตุกอีกแล้ว อะไรอีกล่ะ ทำไมคนมองมาทางฉันเยอะอย่างนี้ หรือฉันสวย ถ้าฉันสวยทำไมต้องหัวเราะด้วยล่ะ หรือฉันใส่เสื้อกลับด้าน กางเกงเป็นรูหรือปากฉันเบี้ยว กระจก กระจก กระจกอยู่หนายยยยยยยยย นั่นไงห้องน้ำ ว่าแต่ไอ้นายซีนมาทำไรแถวนี้อ่ะ วันศุกร์ก็โดดเรียน วันนี้ยังมีหน้ามาเที่ยวแล้วกลุ่มเพื่อนของเขายิ้ม แอนด์ หัวเราะไรอ่ะ ยังมียัยเชอรีนที่ยืนหัวเราะอยู่ไกลๆๆ ดับเบิ้ลความซวยแท้วันนี้ที่เจอพวกนี้
“น้องคะ เสื้อน้องน่ะค่ะมีอะไรไม่รู้ติดอยู่ค่ะ คิก คิก”
“ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ” หมากฝรั่งอีกล่ะมั้ง....แล้ว ทำไมพี่สาวต้องหัวเราะด้วยอ่ะ เอ้ย!!!นี่มัน....แกไอ้ซีน!!!!
ฉันวิ่งออกไปดักหน้าพวกนายซีน
ฉันยายหมูอ้วน จอมตระกะ หาแฟนไม่ได้ เลยต้องมาเดินคนเดียวค่ะ นี่คือถ้อยคำในกระดาษแผ่นนั้น
“นี่ เธอกลัวคนไม่รู้หรอ ถึงได้ติดไว้อ่ะ”
“ฝีมือนายใช่ไหม”
“ผมไม่ได้ทำนะ ใช่ไหม พวกเรา”
“ใช่ อ่ะ ถูก ต้อง ที่สุดเลยว่ะ”เสียงพวกนายซีนพูดช่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันจริงๆ
“คิดมากหรือป่าวครับ ใช้สมองข้างซ้ายบ้างสิ ก่อนจะใส่ร้ายคนอื่น”ไม่พูดเปล่ายังเอามือมาผลักหัวคนอื่นเล่นอยู่ได้ มันจะมากไปแล้วนะ
ผลั่ก
“อ้าว เฮ้ย ไอ้ซีน”
“เธอ น้ำปั่นตายแน่” นายโซโล่เรียกนายซีนเมื่อเห็นนายซีนโดนฉันผลักล้มลง ตามมาด้วยเสียงนายครามที่เข้ามาจับข้อมือ ไม่สิเรียกว่าบิดดีกว่าถ้าจะจับกันแบบนี้
“เจ็บนะโว้ย ไอ้พวกบ้า”
“โซโล่ คราม พวกแกช่วยฉันจับยัยนี่ที” นายซีนลุกขึ้นมาแล้วเดินมาทางฉันที่โดนสองคนนั่นหิ้วปีกอยู่แล้วเขาก็ เข้ามา จะทำร้ายฉัน ฉันตกใจรีบหลับตาปี๋ พร้อมยอมรับโทษอย่างจำนน เขา ตบ ก้านคอ แตะขวา แตะซ้าย อ๊ายย...ถ้าฉันตาย ฉันจะเป็นผีไปหักหอพวกนายเลยคอยดู #3#[l;’
แต่เอ๋..ทำไมไม่เจ็บอ่ะ O.^ ฉันลืมตาขึ้น แค่คิดไปเองเท่านั้นเอง นายซีนเดินเข้ามาสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อตอนนี้หัวใจฉันหล่นหายไปอยู่ที่ไส้ติ่งเรียบร้อบแล้วT^T ทันใดนั้นสมองอันชาญฉลาดของฉันก็นึกขึ้นได้ว่าต้องหนีเอาตัวรอดก่อน ฉันรีบสลัดตัวออกมาแล้วรับวิ่งหาทางออกโดยไม่คิดชีวิต โดยมีเสียงร้องไล่ตามมาด้านหลังให้หยุดของพวกนายซีน หยุดก็โง่แล้วล่ะสิ ฉันรีบวิ่งออกไปโดยไม่ดูทาง เป็นสาเหตูเท้าก้าวผลาดตกบันไดเลื่อนที่อยู่ด้านหน้าพอดี เวรกำ
โครม!
เสียงฉันตกบันไดเลื่อนทำให้นายซีนเพิ่มความเร็วเพื่อมาดูอาการฉันทันที คงมาดูว่าฉันตายยังล่ะมั้ง ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วยนะ และไอ้สายตาแปลกๆนั่นด้วย นายมาห่วงใยทำไม เราเกลียดกันไม่ใช่เหรอ
“ปั่น เป็นไรไหมเดี๋ยวฉันพาไปโรงบาลนะ” นายซีนใช้มือสองข้างสอดขาฉันแล้วอุ้มฉันขึ้นรถโรงพยาบาลก่อนที่สติฉันจะวูบลง
SOmeBoDy เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 พ.ค. 2556, 10:52:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 พ.ค. 2556, 10:52:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 1112
| << ตอนที่2 ฉันชื่อน้ำปั่น | มัน ยัง ไง กันน ะ >> |