LOVE PLAN แผนรักวุ่นวายของยัยตัวแสบ
...เขาหลงรักเธอ แต่เธอกลับชอบใครอีกคน...เรื่องราวรักวุ่นวายๆๆๆ ของเขาและเธอ
Tags: วัยรุ่น
ตอน: มัน ยัง ไง กันน ะ
##โรงพยาบาลบางกอกรวมแพทย์
ห้อง 4077
โห...แค่ชื่อโรงพยาบาลก็ฟังดูสบายใจแล้วแสดงว่าต้องมีหมอเก่งๆแน่เลย..ชอบคะฉันชอบโรงพยาบาลเพราะมี หมอก็หล่อทั้งนั้นหน้างี้ใสกิ๊กไร้ไฝไร้สิวแถมเงินเดือนก็ดี จะได้เป็นคุณนายหมอ อิอิ คอยดูนะฉันจะมีแฟนเป็นหมอให้ได้ อ้าว แล้วเฟรมล่ะ ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันนอกใจเฟรมไม่ได้เด็ดขาด แต่หมอที่นี่หล๊อ หล่อจริงนะ ตาสวยจังดูกี่ทีก็ไม่เบื่อแถม ดูแลก็ดีเนอะ มีบริการมานอนบนเตียงเป็นเพื่อนด้วย อ๊ายยย คงกลัวคนไข้หนาวมั้งแต่อบอุ่นดีเนอะ....น้ำปั่น....เคลิ้มมมมมม
“เฮ้ย,,,หมูอ้วน เห็นหน้าฉันแล้วยิ้มอยู่ได้คิดอะไรกับฉันอยู่หรอ”
“ฮึ อย่างนายเหรอ ไม่เคยคิดย่ะ”
“ก็ไม่แน่นะ หน้าอย่างนี้แหละจะทำให้เธอคิด”
มันไม่พูดเปล่าเอาแก้มมาถูๆไถ แก้มฉันด้วยล่ะ เขิลนะเฟ้ย ไอ้ซีนบ้า ร้อนจัง ดูสิ ยังยิ้มหวานอยู่ได้ ปากสีชมพูนั่นก็น่าหยิกชะมัด ดูตาสิหวานซะไม่เห็นดูลึกลับเหมือนวันก่อนๆเลย
“แล้ว นายมานอนบนเตียงฉันทำไมนี่ ออกไป๊”
“โอ้ย...ยัยบ้าถีบมาได้ คนเขาอุตสาห์หวังดีมานอนเป็นเพื่อน ไปก็ได้ว่ะ”
นายซีนพูดอย่างน้อยใจแหละพลางเดินออกนอกห้องไป เชอะ ฉันไม่ง้อนายหรอก..แล้วหมอนั่นจะไปไหนอ่ะ นี่ก็ดึกแล้วโรงพยาบาลบ้านี้ก็เงียบชะมัด (แล้วมีโรงพยาบาลที่ไหนเสียงดังบ้างล่ะ) ว่ากันว่าที่โรงบาลมักมีคนตาย พอมีคนตายต้องมีผีนะสิ โว้ยคิดไรว่ะนี่นอนต่อดีกว่า นายซีน ถ้าฉันโดนผีหลอกนายโดนดีแน่เลย
เที่ยงคืนสิบแปด นาที
นี่ก็ดึกมากๆแล้วแล้วนายซีนไปไหนอ่ะนายจะทิ้งฉันไม่ได้นะ ไอ้คนนิสัยไม่ดี T_T
แกร๊ก.... เสียงประตูที่เปิดออกมา แสงสว่างหน้าห้องทำให้ฉันเห็นบุคคลเข้ามาในห้องไม่ชัดนักเพราะในห้องปิดไฟมืด..บุคคลนั้นก้าวเท้าเข้ามาในห้องสายตาฉันเรื่มชินความมืดทำไห้ฉันเริ่มเห็นหน้าอันเลือนรางของเขา หน้าซีดเผือก ขอบตาดำคล้ำ ดวงตาแดงกล่ำมีรอยเลือดไหลมาเป็นทางจากดวงตาทั้งสองง หน้าตามีแผลฉกรรจ์แหวะหวะมีหนอนชอนไชดุ๊กดิ๊กเหมือนเต้นลีลาศอยู่ ยี้ๆๆๆๆ
“แบร่”
กรี๊ด!!!!!!
แล้วทุกอย่างก็จมหายไปกับความมืด
...
...
ฉันค่อยๆๆลืมตามาอีกครั้ง สมองลำดับเหตุการณ์ทั้งหมด สรุปว่า...ฉันโดนผีหลอก
“กรี๊ด ช่วยด้วย ช่วยด้วย ผีหลอก” ฉันร้องกรี๊ดอีกครั้ง ฉันยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น พลางร้องไห้อย่างหนัก น้ำมูก น้ำตา ต่างก็ไหลมากองงงรวมกัน
“โธ่ ยัยหมูอ้วนจะร้องทำไม นี่มันแค่หน้ากาก”
“ไม่เอาออกไป ออกไป”
“ได้ๆๆ นี่ฉันทิ้งแล้ว ขอโทษนะ” เขาพูดพร้อมทั้งโยนหน้ากากนั่นตกถังขยะ
นายซีนเข้ามากอดฉันไว้ หมอนั่นพูดปลอบใจปากก็พร่ำบ่นคำว่าขอโทษ ขอโทษเป็นยี่สิบสามสิบครั้ง ฉันยังคงร้องไห้สะอื้นไม่เลิกก็คนมันกลัวผีนิ แต่ทว่าอ้อมแขนอันอบอุ่นมันกลับทำให้ฉันคลายความกลัวได้เป็นอย่างดี เหมือนกับว่าทั้งสองกำลังส่งผ่านความรู้สึกต่างๆที่ซ่อนไว้ให้แก่กัน หัวใจเริ่มเต้นโครมครามอีกครั้ง จนเผลอหลับไปทั้งๆที่มือของเรายังคงประสานกันอยู่อย่างนั้น
“ฉันขอโทษ นะน้ำปั่น ต่อไปฉันจะดีกับเธอแล้วนะ” คนตัวสูงพูดก่อนฟุบหน้าลงนอน
ตั้งแต่ที่ฉันเข้าโรงพยายบาลเพือ่นๆก็สลับมาเยี่ยม ยัยลูกแพร์มาทุกวันเยย หนีบแฟนมาด้วย ส่วนคนพิเศษของฉัน ---> เฟรมก็มาเยี่ยมฉันทุกวันพร้อมกับดอกกุหลาบขาว (ดอกไม้ที่ฉันชอบสุด) แต่แทนที่ฉันจะได้สวีทกับเฟรม นายซีนก็มานั่งเป็นก้างขวางคอเสมอ ทั้งยังพูดแหย่ฉัน เหมือนจะไม่พอใจอะไรก็ไม่รู้ พอฉันไล่เขาออกไปก็น้อยใจออกไป แต่ถึงแม้เราจะทะเลาะกันบ้าง (น้อยลงด้วย) แต่ก็มีนายซีนนี่แหละทำให้ฉันไม่เหงา ฉันว่าเป็นฉันนะที่ตกบันไดแต่ไหงเอฟแฟกซ์ถึงไปตกที่หมอนั่นได้ อาการแปลกๆๆเข้าทุกวันแล้ว อ้าว แล้วทำไมฉันต้องมานั่งคิดถึงนายนั่นด้วยล่ะนี่...
เอ๊ะ...ยัยลูกแพร์มาพอดีเลย
“ไงจ้า น้ำปั่นนั่งยิ้มเชียว เป็นไงมั้งกับเฟรมพูดออกไปยัง”
“ยังเลยแก แต่ช่วงนี่ฉันมีความสุขจริงๆนะ เฟรมเค้าดีกับฉันมากๆแก มาเยี่ยมทุกวันเลย”
“ใช่ๆๆ เราเห็นทั้งเฟรมทั้งซีนมาเยี่ยมน้ำปั่นบ่อยๆๆๆ”
“เออ เฟรมชวนฉันไปดูหนังด้วยแก อาทิตย์หน้าน่ะ”
“ไปสิๆๆ แล้วอย่างลืมสารภาพไปนะ”
“อือ จะลองดู”
ยัยลูกแพร์ยิ้มให้กำลังใจฉันและฉันก็ยิ้มตอบ ถึงในใจฉันจะกลัวแต่ฉันจะลองดูไม่ว่าผลจะออกมายังไงเฟรมคือคนที่ฉันแอบชอบมานานแล้วยังไง เป็นไงเป็นกัน
ห้อง 4077
โห...แค่ชื่อโรงพยาบาลก็ฟังดูสบายใจแล้วแสดงว่าต้องมีหมอเก่งๆแน่เลย..ชอบคะฉันชอบโรงพยาบาลเพราะมี หมอก็หล่อทั้งนั้นหน้างี้ใสกิ๊กไร้ไฝไร้สิวแถมเงินเดือนก็ดี จะได้เป็นคุณนายหมอ อิอิ คอยดูนะฉันจะมีแฟนเป็นหมอให้ได้ อ้าว แล้วเฟรมล่ะ ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันนอกใจเฟรมไม่ได้เด็ดขาด แต่หมอที่นี่หล๊อ หล่อจริงนะ ตาสวยจังดูกี่ทีก็ไม่เบื่อแถม ดูแลก็ดีเนอะ มีบริการมานอนบนเตียงเป็นเพื่อนด้วย อ๊ายยย คงกลัวคนไข้หนาวมั้งแต่อบอุ่นดีเนอะ....น้ำปั่น....เคลิ้มมมมมม
“เฮ้ย,,,หมูอ้วน เห็นหน้าฉันแล้วยิ้มอยู่ได้คิดอะไรกับฉันอยู่หรอ”
“ฮึ อย่างนายเหรอ ไม่เคยคิดย่ะ”
“ก็ไม่แน่นะ หน้าอย่างนี้แหละจะทำให้เธอคิด”
มันไม่พูดเปล่าเอาแก้มมาถูๆไถ แก้มฉันด้วยล่ะ เขิลนะเฟ้ย ไอ้ซีนบ้า ร้อนจัง ดูสิ ยังยิ้มหวานอยู่ได้ ปากสีชมพูนั่นก็น่าหยิกชะมัด ดูตาสิหวานซะไม่เห็นดูลึกลับเหมือนวันก่อนๆเลย
“แล้ว นายมานอนบนเตียงฉันทำไมนี่ ออกไป๊”
“โอ้ย...ยัยบ้าถีบมาได้ คนเขาอุตสาห์หวังดีมานอนเป็นเพื่อน ไปก็ได้ว่ะ”
นายซีนพูดอย่างน้อยใจแหละพลางเดินออกนอกห้องไป เชอะ ฉันไม่ง้อนายหรอก..แล้วหมอนั่นจะไปไหนอ่ะ นี่ก็ดึกแล้วโรงพยาบาลบ้านี้ก็เงียบชะมัด (แล้วมีโรงพยาบาลที่ไหนเสียงดังบ้างล่ะ) ว่ากันว่าที่โรงบาลมักมีคนตาย พอมีคนตายต้องมีผีนะสิ โว้ยคิดไรว่ะนี่นอนต่อดีกว่า นายซีน ถ้าฉันโดนผีหลอกนายโดนดีแน่เลย
เที่ยงคืนสิบแปด นาที
นี่ก็ดึกมากๆแล้วแล้วนายซีนไปไหนอ่ะนายจะทิ้งฉันไม่ได้นะ ไอ้คนนิสัยไม่ดี T_T
แกร๊ก.... เสียงประตูที่เปิดออกมา แสงสว่างหน้าห้องทำให้ฉันเห็นบุคคลเข้ามาในห้องไม่ชัดนักเพราะในห้องปิดไฟมืด..บุคคลนั้นก้าวเท้าเข้ามาในห้องสายตาฉันเรื่มชินความมืดทำไห้ฉันเริ่มเห็นหน้าอันเลือนรางของเขา หน้าซีดเผือก ขอบตาดำคล้ำ ดวงตาแดงกล่ำมีรอยเลือดไหลมาเป็นทางจากดวงตาทั้งสองง หน้าตามีแผลฉกรรจ์แหวะหวะมีหนอนชอนไชดุ๊กดิ๊กเหมือนเต้นลีลาศอยู่ ยี้ๆๆๆๆ
“แบร่”
กรี๊ด!!!!!!
แล้วทุกอย่างก็จมหายไปกับความมืด
...
...
ฉันค่อยๆๆลืมตามาอีกครั้ง สมองลำดับเหตุการณ์ทั้งหมด สรุปว่า...ฉันโดนผีหลอก
“กรี๊ด ช่วยด้วย ช่วยด้วย ผีหลอก” ฉันร้องกรี๊ดอีกครั้ง ฉันยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น พลางร้องไห้อย่างหนัก น้ำมูก น้ำตา ต่างก็ไหลมากองงงรวมกัน
“โธ่ ยัยหมูอ้วนจะร้องทำไม นี่มันแค่หน้ากาก”
“ไม่เอาออกไป ออกไป”
“ได้ๆๆ นี่ฉันทิ้งแล้ว ขอโทษนะ” เขาพูดพร้อมทั้งโยนหน้ากากนั่นตกถังขยะ
นายซีนเข้ามากอดฉันไว้ หมอนั่นพูดปลอบใจปากก็พร่ำบ่นคำว่าขอโทษ ขอโทษเป็นยี่สิบสามสิบครั้ง ฉันยังคงร้องไห้สะอื้นไม่เลิกก็คนมันกลัวผีนิ แต่ทว่าอ้อมแขนอันอบอุ่นมันกลับทำให้ฉันคลายความกลัวได้เป็นอย่างดี เหมือนกับว่าทั้งสองกำลังส่งผ่านความรู้สึกต่างๆที่ซ่อนไว้ให้แก่กัน หัวใจเริ่มเต้นโครมครามอีกครั้ง จนเผลอหลับไปทั้งๆที่มือของเรายังคงประสานกันอยู่อย่างนั้น
“ฉันขอโทษ นะน้ำปั่น ต่อไปฉันจะดีกับเธอแล้วนะ” คนตัวสูงพูดก่อนฟุบหน้าลงนอน
ตั้งแต่ที่ฉันเข้าโรงพยายบาลเพือ่นๆก็สลับมาเยี่ยม ยัยลูกแพร์มาทุกวันเยย หนีบแฟนมาด้วย ส่วนคนพิเศษของฉัน ---> เฟรมก็มาเยี่ยมฉันทุกวันพร้อมกับดอกกุหลาบขาว (ดอกไม้ที่ฉันชอบสุด) แต่แทนที่ฉันจะได้สวีทกับเฟรม นายซีนก็มานั่งเป็นก้างขวางคอเสมอ ทั้งยังพูดแหย่ฉัน เหมือนจะไม่พอใจอะไรก็ไม่รู้ พอฉันไล่เขาออกไปก็น้อยใจออกไป แต่ถึงแม้เราจะทะเลาะกันบ้าง (น้อยลงด้วย) แต่ก็มีนายซีนนี่แหละทำให้ฉันไม่เหงา ฉันว่าเป็นฉันนะที่ตกบันไดแต่ไหงเอฟแฟกซ์ถึงไปตกที่หมอนั่นได้ อาการแปลกๆๆเข้าทุกวันแล้ว อ้าว แล้วทำไมฉันต้องมานั่งคิดถึงนายนั่นด้วยล่ะนี่...
เอ๊ะ...ยัยลูกแพร์มาพอดีเลย
“ไงจ้า น้ำปั่นนั่งยิ้มเชียว เป็นไงมั้งกับเฟรมพูดออกไปยัง”
“ยังเลยแก แต่ช่วงนี่ฉันมีความสุขจริงๆนะ เฟรมเค้าดีกับฉันมากๆแก มาเยี่ยมทุกวันเลย”
“ใช่ๆๆ เราเห็นทั้งเฟรมทั้งซีนมาเยี่ยมน้ำปั่นบ่อยๆๆๆ”
“เออ เฟรมชวนฉันไปดูหนังด้วยแก อาทิตย์หน้าน่ะ”
“ไปสิๆๆ แล้วอย่างลืมสารภาพไปนะ”
“อือ จะลองดู”
ยัยลูกแพร์ยิ้มให้กำลังใจฉันและฉันก็ยิ้มตอบ ถึงในใจฉันจะกลัวแต่ฉันจะลองดูไม่ว่าผลจะออกมายังไงเฟรมคือคนที่ฉันแอบชอบมานานแล้วยังไง เป็นไงเป็นกัน
SOmeBoDy เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ต.ค. 2556, 16:08:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ต.ค. 2556, 16:08:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 973
| << ตอนที่ -3 เรื่องเจ็บตัว | เสียเพื่อน แต่... >> |